Historia giełd

Historia giełdach odtwarza etapy powstania kosmicznych wycena wymagań , co dominują aż do połowy XIX th  wieku , a następnie działania . Wcześniej wyjątkiem było finansowanie uzbrojenia floty weneckiej i holenderskiej w formie akcji. Obligacje są startuje z XVIII -tego  wieku na już zglobalizowanym rynku, wspierane przez banki centralne i Skarbu .

Powstanie prasy drukowanej , która publikuje listę kursów, a następnie telegrafu, że rozproszone szybko, umożliwia firmom nagłośnić swoje działania i czynności przejąć środek XIX th  century, rozwój kolei , wydobycia surowy i cenne materiały oprócz tych z brzegów i kanałów. Giełda pozostaje kwestią terytoriów i koncesji. Aż do XX th  wieku , zakłady przemysłowe zajmują mniejszość, następnie przed wiemy złoty wiek, wykorzystując ich ekonomii skali . Z finansowania dłużnego firmy przeszły następnie w kierunku samofinansowania, a rynki akcji dawały pierwszeństwo wycenie oszczędności. Koniec XX -go  wieku nastąpił pojawiają się dematerializacji papierów wartościowych oraz wzrost biotechnologii i komputera , wyświetlanie wysokiej wydajności, dla których działania są ich jedynym środkiem finansowania.

XIII th i XIV th  stulecia

Les moulins du Bazacle, pierwsza spółka akcyjna

W 1250 r. w Tuluzie narodziła się pierwsza firma, której akcje można było wymieniać, a ich cena różniła się w zależności od sytuacji ekonomicznej. Société des Moulins de Bazacle zgromadziła 60 pływających młynów , znane jako „nawy” na Garonne , podzielonych między trzy odrębne miejsca: „  La daurade  ”, „  Le Chateau narbonnais  ” i „  Bazacle  ”. Chaussée du Bazacle, wykonany z dębowych palików, przecinał Garonnę pod kątem na długości 450 metrów. Tuluza , która liczyła od 30 000 do 60 000 mieszkańców, zapewniała handlowe punkty sprzedaży tym pływającym młynom.

Każdy partner otrzymał poświadczony notarialnie dokument w zamian za swój udział. Pod koniec roku otrzymywał w naturze, czyli w mące , swój udział w zyskach . Plony mogą osiągnąć od 10% do 25% rocznie. Akcje były przedmiotem obrotu na wolnym rynku , ale to nie doprowadziło do powstania prawdziwej giełdy. Co roku walne zgromadzenie wybierało administratorów, skarbnika i zbieracza zboża. Société des moulins de Bazacle przekształciło się w „Toulouse Electricity Company of Bazacle”, przejęte przez EDF w 1946 roku.

Wenecja, pierwsze miejsce na wymianę udziałów w statkach

W Wenecji The Rialto dzielnica była zbliżona do prawdziwej giełdzie, według historyka Fernand Braudel . Nawet jeśli dominują tam obligacje, kupcy wielkiego handlu światowego również wymieniają tam udziały w galerach weneckich , dzielone na „karaty” i wystawiane na aukcjach. Ten system Incanto galer rynku pozwoliło Wenecja do podjęcia z XIV -tego  wieku przygodach morskich na masową skalę. W szczytowym okresie, w połowie XV -go  wieku, miasto było uzbrojenie floty szacuje się na około 600  galer weneckich , umożliwiając regularne konwoje do przekroczenia Morza Śródziemnego . System ten powstał w 1283 roku pod kontrolą państwa. Dopiero w 1315 r. odbyły się pierwsze aukcje handlowe, dotyczące linii prowadzących do Anglii i Flandrii . Państwo weneckie stworzyło trzecią w 1347 prowadzącą do Aleksandrii , w 1374 czwartą do Bejrutu , w 1402 piątą do Aigues-Mortes , a następnie w 1436 łączącą porty afrykańskiego wybrzeża z Hiszpanią . Powstanie tej „Giełdy Rialto” pobudziło budowę flot handlowych , co wymusiło w latach 1303-1325 czterokrotne zwiększenie powierzchni arsenału weneckiego , pierwszego na świecie zakładu przemysłowego chronionego 25  hektarami. ściana .

Brugia, pierwsze miejsce w Europie, łączy Bałtyk i Morze Śródziemne

Brugia była wielkim partnerem handlowym Wenecji , kiedy włoskie miasto rozszerzyło swoje wpływy, ale także cennym partnerem finansowym. Pierwszy stypendium nowoczesny zostałaby utworzona w XIII th  century Brugia , kiedy przedstawiciele liczników znajdujących się w mieście odbył praktykę spotkać się na zewnątrz hotelu w Van der Buerse rodziny. Główne lady, zwane „narodami”, dzieliły domy na placu Ter Buerse. Naród był zrzeszeniem kupców zagranicznych, który najczęściej wynajmował własne budynki. Tam kupcy handlowali walutami z całej Europy i ustalali przyszłe ceny towarów, co sprawia, że ​​konieczne jest przewidywanie zmian w podaży i popycie w całym znanym świecie. „Hiszpanie, Włosi, Anglicy, Niemcy, mieszkańcy Orientu jadą tam, w skrócie wszystkie narody razem”, opowiadają dzienniki podróży Hieronima Muenzera, niemieckiego lekarza z Norymbergi w 1495 roku . Brugia odegrała ważną rolę w narodzinach rynku papierów wartościowych. W kontekście schyłku targów szampańskich , ułatwiło to Włochom dostęp do Europy Północnej , na skrzyżowaniu włoskich imperiów handlowych i sieci handlowych miast Hanzy .

XV th i XVI th  stulecia

Antwerpia, pierwsze miejsce na świecie, łączy Indie z Ameryką

Port w Brugii zamulił się, a Antwerpię przejęła dzięki swojemu położeniu u ujścia Skaldy , ówczesnej głównej arterii rzecznej Flandrii i Hainaut , dwóch najbogatszych regionów Europy . Antwerpia staje się stolicą drukarni Plantin . W 1508 r. Korona Portugalii postanowiła założyć tam Feitoria de Flandres , zajmującą się zarządzaniem handlowymi jej statkami, które wracały załadowane przyprawami z Indii , wzdłuż afrykańskich wybrzeży. Pojawienie się przekazami ze złota i srebra, zwłaszcza z Ameryki (oraz w mniejszym stopniu srebrny z austriackich kopalniach w Tyrolu ) odegrała zasadniczą rolę w realizacji operacji finansowych Antwerpii. Antwerpia nie ma prawdziwego banku ani nawet floty handlowej. Nie ma mowy o zapisaniu długów w jednej księdze rachunkowej, jak w Wenecji . Na rynku flamandzkim rozwinęła się wówczas zasada weksla , dokumentu powierniczego, który można było zdyskontować . Forwardowy zakup rozwija się: „coraz częściej” zdarzało się, że terminy dostaw były przesuwane, luka czasowa „pozwalająca zdyskontować wzrost lub spadek” ceny towaru.

Ku początku XVI -go  wieku, transakcje były skoncentrowane w Antwerpii, który stał się miejscem dla handlowców wszystkich narodów i języków. Giełda w Antwerpii to duży, nieistniejący już budynek, w którym spotykają się kupcy i finansiści, Hiszpanie i Flamandowie, Niemcy i Portugalczycy, Włosi i Szwedzi. W 1592 roku pojawia się pierwszy spis publikujący cytaty z surowców . Bardzo szybko Cesarstwo Hiszpańskie sprowadzało towary z całej Ameryki Łacińskiej , w szczególności pieniądze z Meksyku i Górnego Peru ( Potosí ), po 1560 r. konwoje portugalskie ruszyły do Japonii , ustanawiając pierwsze giełdy w regionie Nagasaki .

Lyon numerem jeden wśród długoterminowych pożyczek publicznych

Lyon był w 1540 roku pierwszą z francuskich giełd regionalnych , które początkowo były giełdami . Toulouse datuje się na 1549, a Rouen na 1566. „Tworzenie włoskich kupców” jako Lawrence Capponi , który przybył z Florencji , zamiast z Lyonu centralizuje nowe wymiany na rachunkach handlowych i dyskontach , które czynią sukces Antwerpii w tym samym czasie. Specjalista w handlu hurtowym , świetny organizator targów od 1463 roku, Lyon „ma nadać prawo wszystkim innym miejscom w Europie. Około 1550 roku było to duże miasto jedwabiu i stolica europejskiej drukarni , z prawie 100 warsztatami przy rue Mercière i jej sąsiadach, chociaż wielu francuskich kupców osiedliło się wówczas w Antwerpii , nowym rywalu. Włoskie banki Florencji i Lukki , założone w Lyonie, łączą się: Banque Gadagne zostaje wchłonięty przez Capponi. Pożyczają hiszpańskim i francuskim władcom, którzy walczą ze sobą. Bankier Albisse Del Bene , pochodzący z rodziny florenckich zesłańców, jest uzbrojonym wojskiem i kontroluje nakładanie podatków we wszystkich regionach Francji . Henryk II uruchomił w Lyonie w 1555 roku Grand Parti de Lyon , pożyczkę w wysokości dwóch milionów ecu na 11 lat, z oprocentowaniem 16%, „oprocentowaniem znacznie wyższym niż poprzednie”, średnio 12%. Trzy czwarte pożyczki to stare pożyczki, zebrane i przekształcone. Do tego czasu deficyt królewski był uzupełniany trzymiesięcznymi pożyczkami odnawianymi w terminie zapadalności . Większość szwajcarskich wierzycieli unika tego, uważając termin za zbyt długi: wysyłają do Lyonu tylko 29 000 ecu. Nowe twierdzenie jest jednak atrakcyjne ze względu na swoją przejrzystość i widoczność. Ale dwa lata później jego wartość spadła: hiszpańskie bankructwo wywołało brak zaufania do wszystkich długów publicznych. 20 listopada 1557, wkrótce po zdobyciu Kadyksu przez Anglików, Filip II z Hiszpanii ogłasza, że ​​przestaje płacić odsetki swoim wielu wierzycielom, do tej pory uspokojeni przez hiszpańskie kolonie Meksyku i Potosi , wysokie miejsca historii kopalnie srebra .

„Hałas rozprzestrzenił się dzięki drukowanym kartkom” na „cztery zakątki Europy. Albisse Del Bene jest rzecznikiem międzynarodowej społeczności bankowej. Bezskutecznie próbuje przekonać Filipa II Hiszpana, aby skorygował swój dług. Po krachu 1557 r. bank Capponi wyjechał z Lyonu do Paryża . W 1604 r. Sully , minister finansów Henryka IV, obniżył kwoty Wielkiej Partii Lyonu o 40% i siłą obniżył stopę procentową do 4%.

Pierwsza nacjonalizacja długu, Thomas Gresham

Tuż przed tym krachem francuskiego długu „  Wielkiej Partii Lyonu  ”, który miał miejsce w 1555 roku, Anglia zdecydowała się w 1543 roku na Wielkie Niszczenie , które zredukowało udział srebra w monetach do 25% i wywołało kryzys monetarny. 1550s . Aby obniżyć ceny, które „podwoiły się lub potroiły w ciągu kilku lat”, Thomas Gresham oferuje królowej Elżbiecie I powrót z Anglii do powrotu do poprzednich parytetów i stworzenie krajowego rynku, kluczowego dla jej kredytów. Zadowolona królowa mianowała go w 1560 r. ministrem finansów i poprosiła o odtworzenie w Londynie funkcjonowania giełdy w Antwerpii . Royal Exchange został zbudowany w 1565 roku, aby pomieścić wymian, które odbyły się na rue des Longobardów, ostoją Włochów w Londynie od średniowiecza . Wielcy sponsorzy dzielą budynek z mnóstwem małych angielskich spekulantów i brokerów, ale akcje nie są przedmiotem obrotu. Wiek później najeżdżają to miejsce źle przyjęci kupcy z Holandii , którzy następnie osiedlą się w kawiarniach.

Gdzie indziej wymiany odbywają się na moście: Ponte Vecchio we Florencji , Rialto w Wenecji , Pont au Change w Paryżu , a potem w drewnie, gdzie mnożą się „courratierzy” wymieniając setki walut emitowanych w czterech zakątkach Królestwa. Edykt Karola IX ustanowił je w 1572 r. W 1639 r. zmieniono im nazwę na „agent de change”, nawet jeśli nie wymieniali akcji ani obligacji. Ich ławka pęka w razie problemu, stąd słowo „upadłość”. W 1613 r. wybudowano dla nich budynek na Pont Neuf .

XVII th  wieku

Holenderski Golden Age widział Amsterdam stał się światową stolicą drukowania, finansów i wysyłki, dzięki napływowi uchodźców protestanckich, który przywiózł ich złoto i ich know-how. Rozwijają wyrafinowany rynek finansowy, z płatnościami terminowymi i opcjami, na którym lśnią dwie bardzo ważne firmy: Kompania Wschodnioindyjska i Bank Centralny. To samo zjawisko będzie miało miejsce pod koniec wieku w Londynie , najechanym przez armię holenderską liczącą tysiące francuskich protestanckich uchodźców.

Amsterdam: pierwsza lista międzynarodowego

Lata ekspansji Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej 1641 1651 1659 1670 1680 1700 1725 1750
Liczba holenderskich statków w Indiach Wschodnich 56 60 83 107 88 66 52 43

Protestancka Flandria została poddana w 1576 roku przez wojska hiszpańskie splądrowaniu Antwerpii . Mieszkańcy uciekają do Amsterdamu , którego populacja w ciągu kilku lat wzrosła czterokrotnie. W latach 1598-1602 nowa stolica protestantyzmu wysłała do Azji 65 statków , rozproszonych w 14 flotach, docierając do Japonii , gdzie w latach 1638-1668 kopalnie srebra przyczyniały się do handlu w Azji . z Banku Amsterdamskiego , utworzonego w 1609 roku i do 80% ludności miast, takich jak Middelburg lub Leiden , nowego kapitału Europejskiego drukowania, który przejmuje od Antwerpii . Wśród pierwszych udziałowców Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej , założonej w 1602 roku, 38% uciekło przed wojną religijną . Stanowi kapitał o wartości 6,5 mln guldenów, czyli równowartość 64 ton złota, czyli dziesięciokrotnie więcej niż założona w 1600 r. angielska Kompania Wschodnioindyjska .

Wartość akcji poszybowała w górę z 3 000  florenów w 1602 do 15 300 florenów w 1670, a następnie 36 000 w 1720. Dywidendy, zmieniające się wraz z przywożonym ładunkiem, stanowią 7,84% wartości giełdowej w 1670 r., a następnie 3,33% w 1720 r. Spółka ma dwa konta , jedno w Amsterdamie , drugie w Batavii . Cenne przyprawy służą na Zachodzie jako waluta, inspirując się wyrażeniem „płać gotówką”. Akcje są najpierw sprzedawane na ulicy Damrak. Następnie w 1611 roku architekt Hendrick de Keyser zbudował Amsterdamską Giełdę Papierów Wartościowych dla rady miasta. Wykonany z cegły i wolnego kamienia budynek o wymiarach 69 na 39 metrów rozciąga się nad kanałem Rokin , z perystylem z 46 ponumerowanych filarów „w celu odróżnienia miejsc, w których przetrzymywani są kupcy”. Otwarty przez dźwięk dzwonu, od południa do P.M. , może pomieścić około 4600 osób. Początkowo handlowano tylko akcjami z natychmiastową dostawą, ale wkrótce dołączyły do ​​nich opcje i kontrakty futures. Spekulacje na temat kontraktów futures mają tam swoje zajęcia.

Targ ożywiają portugalscy imigranci żydowscy i ich Gazeta de Amsterdam , nadawana dwa razy w tygodniu, między 1675 a 1702 w języku hiszpańskim, aby dotrzeć do diaspory Żydów sefardyjskich, również założonej na Curaçao , Livorno lub Bayonne , aktywnej w historii uprawy kakao. . Jest to najstarsze czasopismo w historii Żydów. Wymieniamy się także akcją Holenderskiej Kompanii Zachodnioindyjskiej , która przejmuje część portugalskiej Brazylii , a tulipomania rozgrywa się w barach i karczmach. pomiędzyListopad 1636 i Luty 1637ceny kontraktów na zakup tulipanów są mnożone przez dwanaście, szaleństwo, które budzi kpiny i potępienie. ZLuty 1637, ceny spadają w ciągu trzech tygodni: to „tulipanowy krach”.

Utworzone renty i louis d'or, pierwsze bezpieczne inwestycje

Te europejskie przedsiębiorstwa z siedzibą w XVII -tego  wieku , wiele we Francji w 1660 , są monopole, często zarejestrowanych akcji, jak to ma temperament wojsku i ryzyko morskiego trochę bezpieczeństwa dla swoich akcjonariuszy. Troska o bezpieczeństwo inwestycji prowadzi również utworzenie w 1640 roku przez Claude de Bullion , Ludwika XIII ministra finansów , z luidor , filarem z systemu monetarnego , który jest nałożony nawet na rynku metali szlachetnych w Londynie i będzie posiadać aż do Rewolucji Francuskiej . Złoto jest poszukiwany , ponieważ waga srebra wydobywano w Potosi i Meksyku przekroczyła 60 razy , że o złoto w 1640s.

Aby zrekompensować brak solidnych banków, kształtowane czynsze również się rozwijają, nawet jeśli Jean-Baptiste Colbert nienawidzi „renty: ekonomicznie postrzega go jako pasożytniczego próżniaka, którego kapitał nie jest inwestowany ani w przemysł, ani w gospodarkę. politycznie postrzega to jako niebezpieczeństwo ”. Chce go zmusić do inwestowania w manufaktury . Ale wykup wpływy drugiej połowie XVII -go  wieku „wynikające z rent polityki zwrot inicjowanych przez Colberta , który daje podstawę do konkretnych edyktów dla każdego rodzaju emisji” ostatecznie nie powiodło się. Do renty zbudowane rosną bardziej niż kiedykolwiek po jego śmierci, ze szkodą dla fabryk. Do podatkowe przyczynia: Jeżeli wymiana budynków przeciwko stanowiło czynszów The sprzedaży Lods lub 8% podatek (przodek podatku transferowego ) nie była wypłacana. Utworzone renty będą później konkurować z długiem publicznym , którego rentowność wynosi średnio 7,5% w 1788 r., dwa razy więcej niż w Anglii (3,8%), ale bardziej zadłużona o 50% dla ludności trzykrotnie mniejszej.

Rewolucja brytyjska, sześć razy więcej spółek notowanych w ciągu dekady

Glorious Revolution , doprowadził w 1688 roku przez część Brytyjczyków, z pomocą francusko-holenderskiej armii prowadzonej przez Frédéric-Armand de Schomberg wypędza Jacques II i wyzwala brytyjskiej rewolucji finansowej  : Utworzenie Banku Anglii , firm ubezpieczeniowych, takich jak Lloyd's of London i boom długu publicznego , aby sfinansować Royal Navy za pomocą rachunków marynarki wojennej .

Od 1688 do 1702 wzrosła z 1 do 16,4 miliona funtów. W latach 1702-1714 potroiła się, osiągając 48 milionów funtów , z czego większość dla marynarki wojennej. : Royal Navy miała 272 statków z 1702 roku, 77% więcej niż w Cromwell . Jego nadzorca w latach 1692-1699, Edmund Dummer , narzucił mu standardowe formaty, o których wspomina Parlament, aby zapewnić wymienność komponentów, promując innowacje Thomasa Savery'ego .

Suche stocznie Portsmouth i Plymouth rosną, a wartość dawnych potroi się w ciągu dziesięciu lat. Od 1741 flota angielska była trzykrotnie większa niż flota francuska . Zarząd Ordnance weryfikuje dostawy z Royal Navy , w polityce zagospodarowania przestrzennego. Prowadzony przez Bank Anglii The dług publiczny ma niską procentową stawkę, dzięki wzmocnionym administracji podatkowej, zbierając podatku gruntowego , proporcjonalny do posiadanych obszarów, co stanowi 52% wszystkich przychodów w 1696 roku Bank Anglii jest również służył do zabezpieczania wiejskich banków prowincji, tworzonych przez pończoszników, tkaczy, piwowarów, młynarzy czy handlarzy żelazem. Będzie ich kilkanaście z 1750 roku, 120 w 1784 i 290 około 1797. BLC , założona w 1746 roku za 100 000  funtów , pożycza w 1764 roku młyny lnu rozwijane od 1697 przez Louisa Crommelina i 70 rodzin hugenotów w Lisburn , niedaleko Belfastu. , a następnie do Szkocji , z której od 1704 r. pochodziło 22% eksportu. Publikacje 301 współpracowników utworzonego w 1723 r. Szkockiego Towarzystwa Rolniczego , pomogły potroić szkocką produkcję w latach 1730-1775 do 121 milionów jardów , podzieloną między Dundee i Glasgow , które w latach 1725-1738 podwoiło swój eksport dzięki dotacji w wysokości 2750  funtów. W 1742 Edward Cave ulepsza przędzarkę do bawełny od Lewisa Paula i uruchamia pierwszych brytyjskich wykonawców bawełny . Według historyka Roberta Mandrou jedną z głównych innowacji jest „powstawanie spółek akcyjnych ze szkodą dla spółek czarterowych posiadających monopol państwowy. „ Londyńskie City faworyzuje” wolne stowarzyszenia, tworzone przez kupców, na ściśle określonych podstawach finansowych i podlegające tylko regułom rynku londyńskiego, poprzez notowanie na giełdzie. W ostatniej dekadzie XVII -tego  wieku, firmy te rosną do tego stopnia, że w 1700 roku, znalazł 140 należycie zidentyfikowany na miejscu Londynu . Mieli tylko 24 lata w 1688 roku. Ich dobrobyt odpływa kapitał angielski i zagraniczny, w szczególności holenderski ”. Kapitują 4,5 miliona funtów według pracy Williama Roberta Scotta. Obrót akcjami koncentruje się wokół City's Change Alley, w dwóch kawiarniach: Garraway's i Jonathan's , gdzie hugenocki John Castaing opublikował w 1692 roku pierwszą listę działań zatytułowaną „Przebieg wymiany i inne rzeczy”. The Jonathan's zostanie przemianowany na "  London Stock Exchange  " w 1777 roku, osiedlając się w dedykowanym budynku. Spośród trzech spółek akcyjnych założonych w XVIII wieku w Newcastle Coal , „  The Blythe Coal Company  ”. Jego konkurent Charles Montagu (1658-1721) zainstalował wagony poruszające się po sześciu kilometrach drewnianych szyn iw 1703 roku stał się wiodącym producentem z 70 000 ton. Do Wykonawcy Early brytyjski Węgiel Skorzystaliśmy również z rzeki Developments w Anglii i patentu złożonych w 1698 roku przez Thomas Savery , który krąży w prasie w 1702 roku uproszczony szkic swojej pompy parowej, poprawiła w 1711 roku przez Thomasa Newcomen i produkowanych na dużą skala skala dzięki Pierwszym Przedsiębiorcom brytyjskiego żeliwa , odkrytego w 1709 roku przez Abrahama Darby'ego . W połączeniu z siarczanem żelaza pochodzącym z Johna Roebucka , Uniwersytetu Edynburskiego i Towarzystwa Lunarnego , pozwala na platerowanie żelaznych kul armatnich dla dużych zamówień Królewskiej Marynarki Wojennej od lat pięćdziesiątych XVIII wieku . Prasa, wolny od cenzury , konkursy w odniesieniu do których autorów wynalazku i debaty parlamentarne: od 1688 do 1692 roku, 26 publikacje zostały stworzone, konkurując z Leyden Gazette i Amsterdam Gazette z Jean-Alexandre de la Font . Ateński Merkury zaczął pojawiać się w 1691 roku. Francuski pastor Jean de Fonvive zarabia 600 funtów rocznie ze swoim Post Manem , karmionym przez diasporę hugenotów . Abel Boyer (1667-1729), który przybył z Castres w 1689 r., zredagował „ Post Boy” : 3000 egzemplarzy w porównaniu z 3800 dla Post Mana , jak na tamte czasy ogromne liczby. Trzeci „quasi-dziennik”, Latająca Poczta , również ukazał się w 1695 roku. Inny hugenot, Pierre-Antoine Motteux , założył w 1692 miesięcznik Gentleman's Journal . W 1701 r. Norwich Post zakwestionował rolę pierwszego dziennika w historii, aby Courant Courant założył11 marca 1702 rksięgarza Edouarda Malleta nad pubem White Hart przy Fleet Street i kompiluje wiadomości z zagranicy.

XVIII th  wieku

W XVIII -tego  wieku, obligacje panujących na giełdach, które są bardziej wyrafinowane: obecnego wykorzystania opcji i krótkiej sprzedaży (Francja), restrukturyzacji długu w Stanach Zjednoczonych lub zamienności długu austriackim i angielskim. Angielski rósł przez stulecie, holenderscy finansiści byli uspokojeni solidnością angielskiego systemu podatkowego i interwencją Banku Anglii , który następnie zainspirował Francję i Stany Zjednoczone .

Inwestycje holenderskie w 1782 r. Anglia Francja Kolonie Pożyczki krajowe Wymieniać się Złoto i srebro
miliony florenów 380 25 140 425 50 50

Po holenderskim Złotym Wieku Amsterdam odzyskuje swój kapitał w finansach, arbitrażując inwestycje w różnych krajach, a następnie poddając się konkurencji z miejsca Genewy. Obecność akcji ograniczała się najpierw do francuskich i angielskich spółek indyjskich, których awarie dotknęły Amsterdam, a następnie do entuzjazmu, pod koniec stulecia, dla francuskich ubezpieczycieli i angielskich spółek zajmujących się kanałami, które uzupełniały sieć drogową trustów rogatek i że rozwoju rzeki w Anglii .

Drugim źródłem kapitału jest Genewa, ale przede wszystkim Francja. Długą senność francuskiego rynku finansowego w latach 1720-1770 tłumaczy się brakiem pożyczek emitowanych i notowanych za granicą oraz zagranicznych papierów wartościowych notowanych w Paryżu, co w żaden sposób nie powstrzymało powstania w Paryżu bankierów genewskich i powiązanych podmiotów, które ograniczały się do działalności prowizyjnej , zarządzanie depozytami i rachunkami bieżącymi całej klienteli francuskich emerytów.

John Law rozwiązuje dług Ludwika XIV w Mississippi

W 1698 roku szkocki finansista William Paterson wraz ze 172 szkockimi rzemieślnikami stworzył Compagnie du Darién na Rendezvous Złotej Wyspy , inspirowany autobiografiami piratów z Panamy , Lionela Wafera i Williama Dampiera . Jest to brama Panamy do handlu na „  morze południowe  ”, gdzie srebro z peruwiańskich Potosi płonie z powodu niedoboru . 2000 szkockich kolonistów zostało zmiecionych z powierzchni ziemi przez malarię, ale mit Pacyfiku przetrwał: armatorzy z Saint-Malo zbudowali ogromne fortuny na wybrzeżach Chile i Peru . Cape napalonych Noël Danycan de l'Epine (1651-1731), a także założył Królewski firmą Morza Południowej w 1698 roku W 1711 roku pojawiły się angielski Sea Company Południowej, z której Jean de Fonvive miał tysiąc akcji w środku Bańka Morza Południowego , rozległe spekulacje, które trwały aż do katastrofy w 1720 roku . Inny szkocki finansista, John Law de Lauriston , został powołany przez Francję po śmierci w 1715 roku Ludwika XIV, który pozostawił po sobie dług w wysokości 3,5 miliarda funtów , czyli dziesięć lat wpływów podatkowych (w 2010 roku francuski dług publiczny jest 3 razy niższy , z 3,5-letnim przychodem). Zainspirowany Compagnie des Mers du Sud stworzył wokół General Bank mgławicę firm z kapitałem 6 mln funtów, założoną na2 maja 1716wzorowany na Banku Anglii . Jego 1200 akcji jest wymienialnych na roszczenia wobec państwa. Jego banknoty, wymienialne na złoto , można otrzymać jako podatek. Jean de Paris Monmartel inwestuje 300.000  funtów w Compagnie d'Occident z Joseph Paris Duverney , kupiony przez Compagnie du Mississippi , które odzyskuje również monopol Compagnie de la Louisiane od Antoine Crozat , pierwsze fortuny w Francji . „  Mississippi  ” kupił również, dzięki podwyższeniu kapitału , Francuską Kompanię Wschodnioindyjską , a następnie General Bank , przemianowany w tym samym roku na „Royal Bank”.

Reklamy przyciągnąć w Luizjanie na Alzatczycy , który założył miasto Niemców (Luizjana) . ZSierpień 1719Przepustnica z agiotages , Quincampoix ulicy , pod oknami Company of Mississippi , gdzie rozdarł swoje działania: domy „podzielony na biura, jest chwalony za szalonych cen”. Garbus zatrudnił się jako biurko. Lady Chaumont, pasmanteryjna w Namur , zarobiła 60 milionów funtów i kupiła własność Ivry-sur-Seine i Hôtel de Pomponne . Następnie znajduje się przed Hôtel de Soissons , jednego ze spekulantów zagrożonych ruiną, Victora Amédée I Savoy-Carignan , gdzie wznosi się koszary dla maklerów giełdowych, i rue de l'Arbre-Sec. 30 listopada 1719, to jest pierwsza kropla. 9 stycznia 1720, regent żąda, aby Mississippi Company odebrał jego udziały po 9000  funtów. Następnie John Law wynajduje inny instrument finansowy, „  premie  ”: zdeponowanie 1000  funtów daje prawo do zakupu akcji za 10 000  funtów na sześć miesięcy. Spekulanci wolą je od akcji, a plotki o tych ostatnich sięgają nawet 18 000  funtów. Sprzedając 10 000  funtów kupiłem 10 „  bounty  ”, które stały się głównym celem spekulantów. W lutym-Marzec 1720, kiedy akcje są nadal na poziomie 9 000  funtów, obcokrajowcy sprzedają kontrakty terminowe z 30% „premią”. 22 marca 1720, rue Quincampoix jest zamknięta. Edykt z21 maja 1720nakazuje spadek akcji do 5000  funtów w siedmiu krokach do grudnia. Jest anulowany w dniu27 maja, ponieważ parlament paryski i abonenci buntują się. Domek z kart zapada się17 lipca 1720 r. Od piątej rano, rue Quincampoix , zamieszki sprzeciwiają się tysiącom udziałowców: ginie tam 15 osób. Ten sam scenariusz w sierpniu w Londynie , podczas katastrofy 1720 roku . Akcja South Sea Company została pomnożona przez 9, epizod opowiedziany przez Daniela Defoe , Jonathana Swifta i fizyka Isaaca Newtona .

Rue Vivienne, królewskie obligacje o wysokiej rentowności

W XVIII -tego  wieku, futures spekulacji, z likwidacji miesięcznym, stał się większość w paryskiej giełdy , zdominowany przez papierów komercyjnych i długu publicznego , którego obsługa stanowi 50% wydatków 620 milionów funtów króla Francji w czasie pokoju. Oficjalne teksty mówią o „  grze bonusowej  ”, pozwalającej na porzucenie transakcji, jeśli cena nie jest na oczekiwanym poziomie. Zmieniając się od 4% w 1754 do 10% w 1771, średnia rentowność obligacji wynosi 6,5%, dwa razy więcej niż w Anglii (średnio 3 do 4%), kraju, którego dług publiczny jest jednak wyższy o około 50%. Paryż stopy inny obowiązek dla każdego podatku, podczas gdy istnieje tylko jeden obowiązek w Londynie , który „regularnie publikuje swój budżet i sumiennie reguluje swoje wierzycieli”, a Versailles „regularnie bankrutuje i kultywuje tajemnicy rachunkowości.” Zgodnie z pracy Jacques Necker za , Administracja finansów Francji (1784)”, pierwszy polityczno-finansowy bestseller, sprzedany w 12 000 egzemplarzy w ciągu miesiąca.

Rok 1720 1758 1787
Opodatkowanie angielskie (funty / mieszkaniec) 19 23 34
Opodatkowanie francuskie (funty / mieszkaniec) 8 9 12.

Już w 1721 r . system Prawa musiał zostać oczyszczony , poprzez operację wizową  : 185 „maklerów giełdowych” ukarano grzywną, skonfiskowano 187 mln funtów obligacji, dwa razy więcej niż w Izbie Sprawiedliwości z 1716 r. Dwadzieścia zgonów w wyniku zamieszek w rue Quincampoix zmuszony przenieść się do spekulacji ogrodach Hotel de Soissons , a następnie regulować go przez dekret z dnia24 września 1724, co ograniczyło do 60 liczbę maklerów giełdowych , „oficerów ministerialnych”, ograniczono się do roli pośrednika. Klienci muszą zwrócić im pieniądze. Sesja odbywa się codziennie, z wyjątkiem niedziel i świąt, od godziny dziesiątej do pierwszej. Zarezerwowany jest dla niego budynek o wymiarach 38 na 21 (68 na 38 metrów), przy rue Vivienne 6 , w "  Ogrodzie Compagnie des Indes  ", dziś "Jardin Vivienne", poniżej części Hotel de Nevers, gdzie Spółka została oparta od 1719 roku, w dawnej „Galerie Mansarta” stworzonego dla zbiorów sztuki starożytnej Jules Mazarin , dziś „Galerie de Photographie” w Bibliotece Narodowej Francji . Przed katastrofą w 1720 roku cały hotel Nevers był zajęty przez General Bank of John Law . Druga połowa, odzyskana przez opata Bignona , zostanie poświęcona „Bibliotece Królewskiej”. Przejście zarezerwowane dla giełdy otoczone jest perystylem, przeprutym arkadami wychodzącymi na ulicę, otaczającym piaszczysty dziedziniec i zapełnionym ławkami.

Bardzo blisko, hotel Generalnej Administracji Loterii , na rogu rue Vivienne i rue neuve des Petits Champs oraz Skarbiec Królewski . Obie zastąpiły Compagnie des Indes, kiedy została zawieszona w 1769 roku30 marca 1774ustawia głośno aukcję i negocjacyjną „podłogę”, podniesioną o jeden metr. Caisse d'Escompte została założona w 1776 roku na 8 rue Vivienne . Transakcje przyspieszyły w latach 80. XVIII wieku .

Amsterdam i Genewa, protestanckie stolice obligacji

Miejscem Amsterdamie zaczyna pożyczać Szwedzi, Austriacy i Węgrzy, trzech krajów z zasobów pieniężnych w srebrze i miedzi, z połowy XVI E  wieku. Po 1713 r. i zakończeniu wojny o sukcesję hiszpańską zacznie korzystać z neutralności Holandii, co pozwala na zaciąganie pożyczek publicznych na średnio 5 mln guldenów rocznie w latach 1713-1764, głównie do Anglii. i Austro-Węgry. Po wojnie siedmioletniej rynek holenderski przyspieszył i wzrósł do średnio 20 milionów guldenów rocznie w latach 1780-1794.

Hope and co bank , założony przez rodzinę, która opuściła Szkocję do Amsterdamu w 1734 roku, stopniowo stał się głównym kapitałem holenderskiej stolicy, z kapitałem dziesięciu milionów guldenów w 1780 roku. Bank ten udzielił dziesięciu pożyczek publicznych dla Szwecji w latach 1767-1777 i 18 dla Rosji, w latach 1788-1793. W 1800 roku prawie 70 obligacji rządowych z 14 krajów było notowanych w Amsterdamie, a holenderskie inwestycje za granicą wynosiły od 500 do 600 milionów guldenów, prawie dwa razy więcej niż szacowany PKB Holandii, co znacznie przekracza 1,5 raza dla Anglii, która będzie obserwowana przed 1914 r.

Ze swej strony Genewa nie wyszła zbyt źle z przygody systemu Prawa i duża liczba rodzin kupieckich nie była już w posiadaniu tytułów francuskich, podczas gdy w tym samym czasie w Anglii katastrofa 1720 r. spowodowała ruiny. ale wydaje się, że skorzystali na tym biznesmeni z Genewy, według rezydenta Francji, La Closure. Te zyski kapitałowe są dodawane do zysków: w 1720 r. w Genewie było już siedem indyjskich fabryk bawełny . Sukces stworzył szwajcarską dynamikę gospodarczą dzięki stworzeniu banków takich jak bank Jacques-Louis de Pourtalès w 1743 roku.

Zakaz importu tkanin bawełnianych innych niż te wystawione na sprzedaż przez Compagnie des Indes przyspieszył emigrację przemysłową ze Szwajcarii do Francji i zmusił duże szwajcarskie domy handlowe do większych inwestycji w morską stronę indyjskiej bawełny. W celu obejścia tego nowego monopolu przejmują, pod neutralną lub nie francuską flagą, duże udziały w uzbrojeniu dla Indii: bardzo dochodowe spekulacje (20 do 40 lub 50% zysku, a nawet 60%) niż w przypadku zachodnich krajów Indii lub Stany Zjednoczone.

Plantamour & Rilliet, Genewa i Lorient, czyli Pourtalès & Cie, główni gracze w sprzedaży Compagnie des Indes, około (1781-1790) stali się największymi szwajcarskimi udziałowcami firm Solier & Cie, armatorów w Marsylii. W 1789 roku Senn, Bidermann & Cie przenieśli swoją siedzibę do Paryża, aby organizować wyprawy do Indii Wschodnich.

Od połowy XVIII -tego  wieku, Genewa prawdziwie funkcjonuje jako biernego puli kapitału. Wojny ponownie zmuszają państwa do dużych pożyczek. Szczególnie we Francji iw drugiej połowie stulecia inwestycje w Genewie. Przed rewolucją francuską jeden z najważniejszych bankierów tego miejsca deklarował, że „trzy czwarte, a raczej dziewiętnaście dwudziestych fortun Genewy zależy od finansów Francji”. Po rewolucji, okresie inflacji, a następnie skandalu cesjonariuszy, bankructwa łańcuchowe doprowadziły do ​​upadku finansowego wraz z bankructwem w 1792 roku trzech głównych banków genewskich, które zainwestowały 3/4 życia w Genewie:

Kryzys wschodnioindyjski z 1772 r.: Od Bengalu i Szkocji do Londynu, Amsterdamu i Genui

W latach 1753-1795 holenderscy finansiści zainwestowali w 240 obligacji na karaibskich plantacjach, gwarantowanych przez uprawy cukrowe, ale także w handlu do Azji. Amsterdam Square żyje w rytmie wojen i buntów francuskich i angielskich imperiów kolonialnych.

W 1763 francuska kapitulacja pod koniec wojny siedmioletniej osłabiła francuską Kompanię Wschodnioindyjską , królewski monopol i jedyny udział notowany w Paryżu : podczas traktatu paryskiego (1763) , Girardot Bank musiał zebrać 14 milionów z książek, kapitał obrotowy wciąż niewystarczający na zakup indyjskiej bawełny , ponieważ brakuje metali szlachetnych. La Cie des Indes zapewnia swoim wierzycielom dożywotnią rentę , opracowaną przez Neckera , a następnie wprowadzoną przez opata Terraya do finansów króla, aby wyeliminować wieczyste długi . Wreszcie Ludwik XV zniósł swój monopol i otworzył Azję na prywatny handel w 1769 roku.

W 1770 r. akcja angielskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej upadła w Londynie i Amsterdamie . Głód w Bengalu spowodował jeden do dziesięciu milionów zgonów, spowodowanych nadmiernymi podatkami, słabych zbiorów ryżu i wojny między Brytyjczykami i Hindusów. Kilku udziałowców Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej upadło, takich jak Ayr Bank , okręt flagowy szkockiego systemu bankowego, pchnął zbyt szybko, ale który oparł się dzięki swojej izbie selektywnej rozliczeniowej : wiele banków unikało pożyczania od Ayr Bank , 241 udziałowców są zaangażowane, zgodnie z prawem szkockim. Tylko osiem banków rodzinnych pogrążonych jest w upadłości .

28 grudnia 1772, bank Clifford tonie w Amsterdamie , pozostawiając 5 milionów guldenów w zobowiązaniach. Wzbogacony przez swoje plantacje w Surinamie , zdywersyfikował się na handel rosyjskimi, duńskimi, francuskimi i angielskimi akcjami i obligacjami. Bank Amsterdamie bailed go z trzech milionów guldenów, bez powodzenia. Bank Anglii usuwa wszelkie rabaty . Bankructwo półtora miliona piastrów odbiło się rykoszetem w Genui w lutym. Zbyt skoncentrowanej na dochody , miejsce Amsterdamie następnie utraciła status europejskiego kapitału obrotowego.

„Ustawa o herbacie” z maj 1773, przychodzi z pomocą angielskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, której brytyjski skarb jest wierzycielem , ponieważ nie spłaca swoich pożyczek. Ten nowy komercyjny przywilej w Ameryce Północnej zapoczątkował bostońską herbatkę i amerykańską wojnę o niepodległość . Kolejną konsekwencją była ucieczka stolicy Anglii w 1774 r. , masowy wypływ złotych i srebrnych monet. Londyn przyjmuje to spokojnie, bo „szczyt obiegu monetarnego jest już zajęty (...) banknotami Banku Anglii i banków prywatnych” – tłumaczy historyk Fernand Braudel .

3 czerwca 1785odrodzić Kompanię Indii . Handlu z Indiami , wspierany przez podbój pięciu liczników gdy traktat paryski , od 8 do 20 milionów funtów.

W Genewie skrzyżowanie ospy, matematyki i rent

Marat , Mirabeau i Cambon potępili Rewolucję Francuską wykorzystywanie dożywotnich rent do finansowania długu publicznego oraz tych , którzy wykorzystywali je do spekulacji na temat postępów w szczepieniach i demografii .

Kiedy szwajcarski Jacques Necker udało się opat Terray jako ministra finansów z Ludwika XVI , Genewa właśnie wynalazł renty życia na dzieci: im więcej ich średnia długość życia wydłuża się, tym wyższa renta nadal, przyjmując wartość . Rok wcześniej, w 1774 roku, Benjamin Jesty przetestował ulepszoną szczepionkę przeciwko ospie , która nadal powoduje jedną czwartą zgonów. Aby zmniejszyć niechęć inwestorów do ryzyka , Geneva wyobraża sobie koszyk trzydziestu rent na głowach trzydziestu dziewcząt. Jedną z nich jest córka lekarza Louisa Odiera , który doradza bankierom Genewy. Korespondencja z Antonem de Haenem umożliwiła mu zbadanie skuteczności szczepień przeciwko ospie w Londynie od 1661 roku, z którego ekstrapoluje tabele śmiertelności . Louis Odier opublikował je dla Genewy w latach 1777 i 1778, zainspirowane przez matematyka Daniela Bernoulliego , według którego szczepienie przeciwko ospie zwiększa ogólną długość życia populacji o 3 lata.

Tabela śmiertelności Antoine Deparcieux Teodor Tronchin Pehr Wilhelm Wargentin Thomas Simpson Leonhard Euler Johann Peter Süssmilch Daniel Bernoulli Ludwik odier
Rok 1746 1748 1749 1752 1760 1761 1763 1780
Narodowość Francuski szwajcarski szwedzki język angielski szwajcarski pruski szwajcarski szwajcarski

W 1763 r. parlament paryski zakazał zaszczepiania się ospy , obawiając się, że udaremni ona wolę Boga lub pogorszy epidemię . Louis Odier uważa, że ​​ospy jest więcej po prostu dlatego, że jest więcej mieszkańców. Wierzy w połączony postęp demografii i nauk aktuarialnych . Termin oczekiwana długość życia został właśnie spopularyzowany przez jego przyjaciela matematyka Nicolasa Bernoulliego , którego brat Daniel Bernoulli jest prekursorem teorii gier i niechęci do ryzyka , poprzez paradoks petersburski . Leonhard Euler właśnie wynalazł matematyczną demografię . Wśród innych przyjaciół matematyków, Francis Stephen z La Roche i Louis Necker , który pracuje w Marsylii dla Girardot Bank of Jacques Necker . Od 1779 r. postęp w długości życia spowodował bankructwo funduszu wdów w księstwie Calenberg  : 723 beneficjentów na zaledwie 3700 abonentów.

Wezwany do finansów Królestwa, Jacques Necker wystawił siedem rent dożywotnich w ciągu trzech lat. W 1777 r. 10% na jedną głowę, potem 8,5% na dwie. W 1779 na trzy i cztery osoby. A zwłaszcza w 1780 r. na trzydzieści głów . Musimy zgodzić się na 10% stopę procentową z powodu finansowej przepaści: Ludwik XVI właśnie zaangażował się w amerykańską wojnę o niepodległość . Aby za wszelką cenę uniknąć wzrostu podatków, Necker pożyczył w sumie 530 milionów funtów w ciągu trzech lat, z czego 386 milionów na dożywotnie dożywocie . Wykorzystuje również mechanizm spekulacji z premią , bliski opcji , aby przyciągnąć kapitał z Holandii , Genui i Hiszpanii .

Do rewolucji francuskiej odkrywa, że klasyczny długość życia renty życia, dwadzieścia lat, będzie prawdopodobnie potroiła przez Trente Immortelles de Genève . Pierwszy umiera16 lipca 1788 r, amputując dług jednej trzeciej osoby, ale pozostałych 29 robi jak czar. Dożywotnia renta ulega bankructwu w dwóch trzecich , mocno się do tego przyczyniając. „Ruszczące, niepolityczne, niemoralne” organizują „spekulacje przez rujnowanie rządu” , sędzia Cambon , do którego dołączył Mirabeau . W 1790 Marat opublikował Denunciation against Necker . 26 lipca 1794 r, gwałtowne kontrowersje przeciwstawiają Cambon Robespierre'owi kosztem tych rent, które Cambon chce zlikwidować, co grozi wrzuceniem „dobrych obywateli” na pole antyrewolucyjne według Robespierre'a, zgilotynowanego dwa dni później.

Wielkie spekulacje końca panowania Ludwika XVI

W latach 1760-1790 Santo Domingo podwoiło produkcję cukru i dziesięciokrotnie zwiększyło produkcję kawy . Zyski są przekazywane do nieruchomości, a następnie do królewskich pożyczek udzielanych w celu sfinansowania masowego udziału Francji w amerykańskiej wojnie o niepodległość , za pośrednictwem ekspedycji Lafayette . W spekulanci wygrać swój zakład na zwycięstwo francusko-amerykańskiej. Odurzony tymi sukcesami Charles Alexandre de Calonne , kontroler finansów, uważa, że ​​animowanie spekulacji akcjami przyniesie korzyści także królewskim pożyczkom. Caisse d'Escompte reorganizacją. Cena jednostkowa 5000  udziałów , która spadła z 5000  funtów do 3500  funtów, wzrosła do 8000  funtów. Krąży plotka: półroczna dywidenda spadnie ze 130 do 180 funtów. Isaac Panchaud i Étienne Clavière publikują broszury udowadniające, że jest to iluzoryczne. „Niedźwiedzie” sprzedają od 20 000 do 30 000 kontraktów terminowych . Calonne ich słucha: dekret z16 stycznia 1785wyłącza z dywidendy zyski z rabatu za więcej niż jeden semestr. Aby oszczędzić również „byki”, wściekły, drugi dekret zakazuje osiem dni po terminowych transakcji na więcej niż dwa miesiące w tej akcji .

Te dwie decyzje przesunąć spekulacji kierunku działania Compagnie des Eaux de Paris z braci Perier , działającą od 1782 roku w Chaillot pompy odśrodkowe przywieziony z Anglii , a w tym kierunku z Bank of Saint-Charles Madrytu , który korzysta z niedoboru metalowych pieniędzy. Calonne jest zakłopotany, ponieważ kupił Abbé d'Espagnac , przez Skarb Państwa , udziały w tym banku, w którym był udziałowcem. Obawiając się skandalu, przeciwstawił Mirabeau i jego broszury spekulacjom.

W rezultacie ceny Banku Saint-Charles de Madrid ponownie spadają, a spekulanci zwracają się w stronę długu publicznego . Zdenerwowany Calonne zabrania komukolwiek poza maklerami giełdowymi kupować lub sprzedawać go, nawet poza giełdą, w kawiarniach. Zatrzymując7 sierpnia 1785, zakazuje zagranicznych papierów wartościowych i rynku terminowego oraz tworzy 60 dodatkowych stanowisk maklerów giełdowych.

W międzyczasie nowa wschodnioindyjska i chińska spółka emituje akcje o wartości 20 milionów funtów 3 czerwca 1785, a następnie 17 milionów funtów w 1787 roku na wyposażenie około piętnastu łodzi. Jego działanie odlatuje. Akcjonariusz, Étienne Clavière , odzyskuje zyski kapitałowe w L'Entreprise de l'Yvette , stworzonym przez Nicolasa Defer de la Nouere dzięki broszurze z Mirabeau. W konkurencji Compagnie des eaux de Paris załamała się latem 1786 roku. Zareagowała dywersyfikacją, tworząc Izbę Ubezpieczeń od Pożarów z kapitałem 4 mln funtów. Spekulujący przeciwko niemu kwartet ( Clavière , Brissot , De Batz i Delessert ) utworzył trzy miesiące po rywalu, Fire Insurance Company , z kapitałem 8 mln funtów. Obie oferują umowy ubezpieczenia na życie . W 1787 roku Loménie de Brienne zastąpił Calonne'a . To odnosi się do spekulacji na premię do sądów, dekretem14 lipca 1787, nakłada ścisłe ograniczenia na notowania pożyczek królewskich i wyklucza prywatne spółki z giełdy, z wyjątkiem Caisse d'Écompte .

Canalmania od 1790, pierwszy dystrybuowany spekulacje

W ostatniej ćwierci XVIII -tego  wieku, wzrostu startuje w północnej Anglii . Giełda podążyła za tym ruchem dwadzieścia lat później i tylko dla kanałów, tuż przed zatrzymaniem wzrostu przez wojny napoleońskie. Bez notowania ich producentów na giełdzie węgiel , stal i bawełna stają się tańsze dzięki skokom produktywności . W wynalazkach rywalizują przedsiębiorcy bawełniani: Thomas Highs (1764), James Hargreaves (1765, Spinning Jenny ), Richard Arkwright (1768, Water frame ), Samuel Crompton (1779, Mule-jenny ), Edmund Cartwright (1785, weaver at steam). Bawełna stanowiła 4% odzieży, 78% wełny i 18% lnu . Jego produkcja jest stokrotnie i proporcje są odwrócone.

Od 1778 r. Anglia liczyła 300 przędzalników bawełny, 14 lat po patencie Richarda Arkwrighta, który obecnie zatrudnia w Manchesterze 800 osób . W 1784 David Dale stworzył miasto grzybów New Lanark . Dziesięć lat później ten region Szkocji będzie miał 91 przędzalni. Od 1787 roku, pod warunkiem, bawełny na życie dla 320.000 Anglików, 44 razy więcej niż w 1768 roku większość była w Manchesterze, połączony od 1734 do Morza Irlandzkiego przez kanał Min . John Kennedy (przemysłowy) jest tam pierwszym spinnerem. Poświęca jedną książkę wynalazcy Samuelowi Cromptonowi , a w innej wyjaśnia wpływ Adama Smitha , który uczęszczał do Lunar Society z szkockimi wynalazcami z Uniwersytetu w Edynburgu , takimi jak James Keir , Joseph Priestley , Josiah Wedgwood , James Watt. , Matthew Boulton , Joseph Black , a nawet John Roebuck , u źródeł postępu w odlewaniu koksu z Abraham Darby i John Wilkinson .

W swoich badaniach nad naturą i przyczynami bogactwa narodów (1776) Adam Smith często cytuje odwiedzany przez siebie Canal du Midi i broni podziału pracy na rzecz innowacji technologicznych, u podstaw rewolucji . Wydajność jest wzmacniany przez parowóz i niższej cenie węgla , który krąży w kanałach w cenie o połowę: z konia wystarczający do podjęcia sześć barki 30 ton. Spekulacje skupia się wyłącznie na 54 kanałów firm emitujących akcje między 1789 i 1792, w sumie sześciu milionów funtów. Subskrypcje są ogłaszane w regionalnych gazetach, które opisują canalmania z dala od Londynu. Każdy nowy kanał wzbogaca sieć transportową, na którą składają się również Turnpike Trusts , komercyjny kabotaż , na który pozwala wyspiarski angielski , oraz liczne zabudowania rzek , śledzone od pół wieku dzięki głosom w Parlamencie pozwalającym przezwyciężyć konflikty własnościowe: Aire i Calder Navigation (1703), Weaver Navigation (1721), Mersey and Irwell Navigation (1723), Navigation Douglas (1743), Locks of the Thames lub Sankey Canal (1757), łącząc węgiel Lancashire z kotłami w celu rafinacji soli . Od pierwszej ćwierci XVIII -tego  wieku, drogi wodne stanowiły 1160 mil , plus punkty nie są umieszczone ponad 15 mil transportu wodnego , aby lepiej służyć English krajowy rynek, który rośnie dzięki szczepieniu przeciwko ospie .

Kapitał z kanałów jest prowincjonalny, często bardzo rozproszone i bardzo mało ... wymieniane. Przepisy Manchesteru Bolton i Bury Canal zabraniają posiadania więcej niż 5 akcji . Kiedy utworzono kanał Leeds-Liverpool , 393 z 469 udziałowców miało tylko 5. Połowa kapitału i 71% posiadaczy pochodziło z hrabstw Yorkshire i Lancashire . Sześć lat później, w 1795 roku, 60% zachowało swoje udziały. W 1800 roku było to jeszcze 46%. Ukończony w 1816 roku będzie jednym z najbardziej dochodowych. Kupił Douglas Navigation , promowany w 1712 roku przez inżyniera Thomasa Steersa w celu otwarcia kopalni w Wigan i zmieciony przez katastrofę w 1720 roku . Kanał Grand Junction miał 20 000 akcjonariuszy, a jego kapitalizacja wynosiła milion funtów, kiedy był notowany w 1793 roku. Spekulacje przyspieszyły w latach 1791-1794. W 1792 r. Trent Navigation zorganizowała aukcję swoich udziałów po cenie 183 szterlingów wobec 50 w 1777 r. Aukcja kanału Erewash , ukończonego w 1779 r., wzrosła z 50 do 674 szt. dzięki dużemu ruchowi węgla .

Akcje kanałów spadły w 1825 r., w którym na Londyńską Giełdę Papierów Wartościowych weszło około dwudziestu spółek kolejowych . Do 1830 r. co drugi nie jest już opłacalny. Ale Anglia jest jedynym krajem w Europie, który korzysta z 6000 kilometrów dróg wodnych , z których jedna trzecia to rozwinięte rzeki, a jedna trzecia to kanały. Adam Smith jest teraz przyćmiony przez maklera giełdowego Davida Ricardo , który dorobił się fortuny na spekulacjach w XIX wieku . W 1817 r. opublikował Zasady ekonomii politycznej i opodatkowania , wychwalając przewagę komparatywną  : każdy kraj musi specjalizować się tam, gdzie ma najlepszą wydajność .

Filadelfia pokonuje Nowy Jork i dominuje nad nim od 47 lat

W Trzynaście amerykańskie kolonie uzyskały niepodległość w 1784 roku, po wojnie, która je zrujnowanego: ich zadłużenie nie było już nic warte. Thomas Jefferson , sekretarz stanu i przywódca republikanów , chce jego refinansowania. Alexander Hamilton , sekretarz skarbu i przywódca federalistów , uzyskuje w zamian za Filadelfię stolicę federalną. Filadelfijska Giełda Papierów Wartościowych powstała w 1790 r. na Chestnut Street, aby wymienić 8 milionów dolarów pożyczki federalnej, która zrestrukturyzowała zadłużenie byłych Trzynastu Kolonii. W 1794 r. dawni wierzyciele holenderscy zgodzili się na dalsze inwestowanie w Ameryce. Finansują spekulacje na milionach akrów dziewiczej ziemi na zachód od Nowego Jorku i Waszyngtonu obligacjami. Stan zapożycza się również dla marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych , utworzonej na mocy Ustawy Morskiej z 1794 i 1798 r., po tym, jak Brytyjczycy skonfiskowali amerykańskie okręty wojenne podczas wojny o niepodległość . Filadelfia wymieniła również w 1791 r. akcję Pierwszego Banku Stanów Zjednoczonych , banku centralnego, którego państwo posiada tylko 20%. Akcje wzrosły do ​​195 dolarów rok po wyemitowaniu po 100 dolarów, a następnie spadły z powrotem do 108 dolarów.

XIX th  century

Aż do połowy XIX e  wieku, obligacje nadal królować: działania ważą mniej niż jedna trzecia europejskich giełdach, gdzie przemysł jest nieobecny. Trio ubezpieczeniowo-bankowo-kanałowe (w 70% finansowane przez władze publiczne) zostało właśnie zepchnięte przez dwa nowe sektory: kolej i górnictwo. Po tym, jak południowoamerykańskie złoto notowane w Londynie, belgijski węgiel przyniósł nowe inwestycje w latach 30. XIX wieku , wtedy państwo pilotowało potężną ekspansję kolei , jako operator w Belgii , właściciel gruntów we Francji i uważny regulator w krajach anglosaskich. W Anglii kolej stanowiła 95% kapitalizacji akcji w 1853 r., po trzech dekadach niepokojów.

Stany Zjednoczone to kraj, w którym akcje odgrywają największą rolę, po Belgii w latach 50. , pozostałe kraje nadrabiają zaległości 35 lat później:

Dekada 1850 i dekada 1875-1885 Francja Anglia Stany Zjednoczone Niemcy Belgia
Dług publiczny (% aktywów) 4,4 i 7,8 12,8 i 7,2 3.2 i 2.1 2,3 i 4,9 NC
Obligacje prywatne (% aktywów) 0,9 i 4 3 i 4,5 2,8 i 4,2 0,9 i 1 NC
Akcje (% aktywów) 1 i 2,7 3 i 4 5,5 i 9,2 0,5 i 1 6,5 i 6,5

W Anglii dług publiczny był utrzymywany przez 250 000 posiadaczy i przekroczył 740 milionów funtów do połowy stulecia, ułatwiając wiktoriańską ekspansję . Potem rozwija się zwłaszcza w Niemczech i we Francji, podobnie jak akcje i obligacje korporacyjne. W Stanach Zjednoczonych rynki akcji skorzystały z dynamizmu bankowego Nowej Anglii (lata 20. XIX w.), a następnie z bardzo silnego wzrostu demograficznego, wydobywczego i kolejowego po wojnie secesyjnej , co pozwoliło na wysokie wyceny. Udział kolei w amerykańskich akcjach wzrósł zatem z 15% w 1860 r. do 39% w 1900 r. Spadł do 26% w 1912 r. W Europie udział akcji w aktywach wzrósł wszędzie około 1880 r., Francja była jedynym krajem, w którym pozostaje niższy niż obligacji korporacyjnych.

Giełdy belgijskie i brytyjskie bardzo wcześnie korzystały z wolnej prasy ekonomicznej, która wymagała od firm. W samym Londynie , 52 Giełdzie czasopisma urodziły się w wieku, w tym przebieg wymiany i innych rzeczy przez Jamesa Vetenhall w 1803 roku rekordu finansowe i handlowe w 1818 roku i Circular bankowców przez Henry'ego Burgess , ośmioletni tygodniowy biznesu , czytane od 1828 r. w Country Banks lub The Economist , urodzony w 1843 r. Angielska prasa ujawnia działalność Emma Silver Mine , prawie „pustą” spółkę umieszczoną wśród angielskich inwestorów w 1871 r., stawiając Baron Grant, który napędza wielu IPO w Londynie .

Publikacje ekonomiczne pomnożone po rewolucji belgijskiej  : Narząd przemysłu i handlu i The Emancipation of Natalis Briavoinne w 1832 roku, przemysł i handel belgijski w 1858 roku Poczta handlu (codziennie) w 1865 lub La Gazette de la Bourse w 1873. In 1868 makler giełdowy Armand Mandel założył La Cote Libre de la Bourse de Bruxelles i finansista Bulletin à Paris . Jego rewelacje na temat finansisty André Langranda-Dumonceau i jego katolickiej potęgi finansowej położyły kres Imperialnej Kompanii Kolejowej Turcji Europejskiej . Belgia jest zatem oszczędzić okropności katastrofie Unii General of Paul Eugène Bontoux . Armand Mandel następnie założył w Paryżu Le Pour et le contre , energiczne przodka La Vie française i potępia skandal Panama , ożywienia surowość prasie ekonomicznej i finansowej we Francji kagańców przez cenzurę z Drugiego Cesarstwa , na podstawie której urodził się w 1854 roku Tydzień Finansowy ( Rodzina Rothschildów ), rywalizował w 1856 r. przez Le Journal des associés , bonapartiste , z Generalnego Funduszu Akcjonariuszy . Dziennik kolei pozostaje wówczas punktem odniesienia.

1800 i 1810

Rewolucja Francuska i Cesarstwo: pierwsze przepisy

Podczas Rewolucji Francuskiej ustawodawca ubolewa, że giełda to „tylko gra w bonusy , gdzie każdy sprzedawał to, czego nie miał, kupował to, czego nie chciał wziąć”, gdzie „znajdowaliśmy handlowców wszędzie i nigdzie handlu  ”. W przypadku wykroczenia, skonfiskowanego mienia, dwa lata więzienia i publicznego wystawienia sprawcy z napisem na piersi: „makler giełdowy”. Korporacja maklerów giełdowych została rozwiązana na mocy prawa Dallarde z 1791 roku. Ta działalność stała się dostępna dla wszystkich, pod warunkiem, że będzie to jego jedyny zawód. Prawo30 sierpnia 1795ogranicza czas trwania sesji giełdowych do jednej godziny, pomiędzy 25 maklerami giełdowymi. Pięciu z nich jest odpowiedzialnych za publikowanie kursów w prasie lub poprzez zamieszczanie postów . Dekret z21 lutego 1796wymaga, aby transakcje były ogłaszane na głos, z podaniem nazwy i adresu sprzedawcy oraz powiernika . W assignats , zastawiane na własność duchowieństwa , które zostały porzucone na19 lutego 1796The katalog nakłada „  wieczystego rentę w wysokości 5%”, przez prawie 30 września 1797 r . Dług publiczny jest autorytatywnie zmniejszona o dwie trzecie , część, która nie jest już spłacony w „bonów”.

Za Bonapartego , prawo19 marca 1801 r.tworzy „  Spółkę agentów wymiany  ”, w liczbie 71, z których 17 działało w praktyce przed rewolucją francuską . Odpowiedzialni za swój majątek osobisty, mają monopol na handel na każdej giełdzie regionalnej: Bordeaux , Lille , Lyon , Marsylia , Nancy , Nantes , Paryż i Tuluza . Kodeks handlowy z 1807 roku daje się umieszczając je pod nadzorem kupców: są oficerowie ministerialne. Spośród 115 powołanych w latach 1801-1815 30 zrezygnowało, 12 zostało zwolnionych, 4 popełniło samobójstwo. Firma utworzyła w 1818 r. „wspólny fundusz”, po tym, jak została zmuszona do zaciągnięcia pożyczek na ratowanie członków. W ciągu piętnastu lat Giełda Paryska czterokrotnie zmieniała lokalizację. Zamknięte w dniu27 lipca 1793, otwiera się ponownie w katalogu ,10 maja 1795 rw Luwrze . Zamknięte ponownie w dniu13 grudnia, zostaje przywrócona w dniu 12 stycznia 1796 rw kościele Petits-Pères, który stał się własnością narodową , natomiast nieformalne wymiany odbywają się w Palais-Royal , gdzie oficjalnie odbywa się giełda7 października 1807. 23 marca 1818, przeniósł się do szopy na terenie dawnego klasztoru Filles-Saint-Thomas , innego dobra narodowego, zniszczonego po represjach rojalistów z Filles-Saint-Thomas , którzy uczynili z niego swoją kryjówkę. Na jego ruinach w 1807 r. rozpoczęto budowę Pałacu Brongniartów , zainaugurowano go dnia6 listopada 1826, naprzeciwko Théâtre des Nouvelles , przyszłego teatru wodewilowego . Koszt budowy pokrywają składki maklerów giełdowych , rządu i uzupełniającego go paryskiego ratusza .

Krach bankowy z 1819 r. w Stanach Zjednoczonych

Francusko-amerykański bankier Stephen Girard kupił Pierwszy Bank Stanów Zjednoczonych w 1811 roku, aby sfinansować wojnę 1812 roku . Drugi Bank Stanów Zjednoczonych udało mu się w 1816 roku z kapitału trzykrotnie, z 35 milionów dolarów , które odbyło się przez państwo i Stephen Girard. Ten solidniejszy bank centralny umożliwił wzrost liczby banków : 232 w 1816, a następnie 338 w 1818. Jednak ich zbyt duża liczba doprowadziła do kryzysu bankowego w 1819 r. , kiedy to angielscy wierzyciele zażądali ich złota. Aby temu zaradzić, Boston w 1825 r. wynalazł system Suffolk , izbę rozliczeniową banknotów. Od 1820 r. w Nowym Jorku pojawili się „maklerzy krawężnikowi”, tworząc wolny rynek off-shore, Curb Market .

lata 20. XIX wieku

Paryż nie powiela angielskiej „canalmanii”
Rok 1848 1850 1861 1869
Łączna liczba akcji notowanych w Paryżu 57 61 67 141
kolej żelazna 21 21 22 29
kanały 20 18 20 25
banki 16 5 12 21

Paris Stock Exchange długo pozostał ograniczony do trzech sektorów, kolejowych , kanałów i banku , który będzie reprezentować wszystkie akcje francuskich i nadal aż do 1848 roku 53% ich liczby w roku 1868. W czasie wojen napoleońskich , że próbował, bez powodzenia, być inspirowane przez sukces angielskiej canalmanii . Francuskie firmy dystrybucyjne są warte 19 milionów franków, czyli 16% kapitalizacji rynkowej . Resztę stanowi udział Banque de France , który właśnie powstał.

Następnie długość kanałów francuskich potroiła się w latach 1815-1848, dzięki planowi Becquey'a z5 sierpnia 1821. W 1830 r. kanały boczne Paris Bourse , 5 łącznie 62% inwestycji: Kanał Burgundii , kanał od Roanne do Digoin , Spółka z czterech kanałów , Kanał Sambre w Oise , doprowadzony do belgijskiego węgla Borinage i kanał Ren-Rodan , ukończono tylko w 1833 opóźnień przez Crozat kanału i canal de Bourgogne w XVIII th  wieku karać sieci francuskiej. Inwestorzy obawiają się tego, zbieranie funduszy jest rzadkie, a handel jest anemiczny.

Z powodu rzadkich transakcji zmienność akcji kanału pozostaje wysoka: średnio 23% w latach 1822-1868, w porównaniu z 13% w przypadku innych akcji. Sięgnął nawet 34% na udziałach w zyskach , jedynym realnym kapitale kanałów, reszta to „udziały pożyczkowe”, a właściwie obligacje . W horyzoncie rocznym średni wzrost cen nie przekracza 3%.

Chile, Peru, Boliwia, Meksyk, Kolumbia: telefon do Londynu, a następnie katastrofa 1825 r.

Po 1808 r . zmarło Cesarstwo Hiszpańskie . Rodzą się nowe kraje, Argentyna , Chile , Peru , Boliwia , Meksyk , Kolumbia . Po piętnastu latach wojen wyzwoleńczych na Londyńską Giełdę Papierów Wartościowych weszło 26 spółek górniczych , często kierowanych przez elity tych nowych republik. Zebrano prawie 12 milionów funtów. Setki angielskich techników przybyło, aby zmodernizować wydobycie srebra, którego angielska gospodarka potrzebowała po głodzie monetarnym w XIX wieku .

W Anglia eksport w zamian bawełny Manchesterze , również podejmowania fortunę dystrybutorów, takich jak bracia Arnaud , które otwierają się w Meksyku w 1821 roku ich sklepie. W Chile były minister stosunków zewnętrznych Mariano de Egana , ambasador w Europie , negocjuje oficjalne uznanie przez Londyn i dużą pożyczkę. Peru Company , aktywowane przez dwa miliony funta, wyciągi z Cerro de Pasco jedna trzecia produkcji srebra w kraju. Wschodnia część staje się Boliwią , wierną Simonowi Bolívarowi , który nacjonalizuje opuszczone kopalnie,2 sierpnia 1825, przyszły prezydent Kolumbii i James Paroissien , angielski lekarz, który został generałem boliwariańskim.

W Kolumbii inżynier górniczy Jean-Baptiste Boussingault , doradca Bolivara, przywitał 150 Brytyjczyków z kopalni złota i srebra Vega de Supia , na depozycie zauważonym w 1803 roku przez jego przyjaciela Aleksandra von Humboldta i wniesionym przez Bolivara do Wierzyciele angielscy w czasie wojen wyzwoleńczych.

W Marzec 1825, CMMGRC, pod przewodnictwem Lucasa Alamána , byłego zastępcy Guanajuato w Madrycie i meksykańskiego ministra, czterokrotnie zwiększa swoją stolicę . W mieście powstają dwie szkoły. W Real Del Monte , Pedro Romero de Terreros, hrabia Regla buduje szpital dla swoich 150 angielskich techników. London Stock Exchange miał tylko 156 firm w 1824 roku, wykorzystując 48 mln funtów. Dwanaście miesięcy później 625 innych chciało zebrać 372 miliony, w tym 38 milionów na kopalnie i 52 miliony na firmy inwestycyjne:

Firma z angielską własnością Kraj kapitał (funt) Osobowość Ważna strona
Firma anglomeksykańska Meksyk milion Hrabia Pérès Galvez Walencja
Meksykańska firma kopalni Guanajuato i Real de Catorce Meksyk milion Lucas Alamán Guanajuato
CMRP Meksyk milion Pedro Romero de Terreros, hrabia Regla Real Del Monte
Peru Firma Peru dwa miliony NC Cerro de Pasco
PLPPMA Boliwia milion Juan Garcia del Rio Potosi
kopalnie złota i srebra Vega de Supia Kolumbia milion Jean-Baptiste Boussingault Kopalnia Marmaro
Firma z Chile Chile milion Mariano de Egana NC
Firma anglo-chilijska Chile 1.5 miliona Mariano de Egana NC

Około 8,5 mln funtów z rud wydobywanych w Ameryce Łacińskiej , w połowie jest w Meksyku , gdzie Augustyn ja pierwszy zgodził się pójść na wygnanie bez walki. State of Guanajuato uzyskuje swoją konstytucjęKwiecień 1824, cieszy się angielski dyplomata Henry George Ward . Założona w sierpniu firma Anglomexican Company kupiła cztery kopalnie, w tym bogatą Valenciana . Wydobycie rozpoczyna się w połowie listopada. Od10 grudniaakcja potroi się w ciągu miesiąca. Pozostaje jednak do pompowania zalanych galerii Zacatecas , wydzierżawionych hrabiemu Pérès Galvez . Oczekiwane pięciokrotne zwiększenie produkcji potrwa cztery lata. Brakuje rtęci do przerobu rudy po załamaniu w peruwiańskim zakładzie produkcyjnym Santa-Barbara. Infrastruktura Cesarstwa Hiszpańskiego była czasami niszczona przez bitwy o niepodległość. W Meksyku produkcja została zmniejszona o 3/4 od 1821 roku, w Boliwii o połowę. „Maszyny parowe przyjechały z Anglii , a wraz z nimi wagony potrzebne do ich transportu, nic nie zostało zapomniane poza drogami do ich transportu” – czytamy w relacji z20 czerwca 1826konsula francuskiego w Mexico City . „Najbogatsze kopalnie, na przykład Guanajuato , znajdują się trzydzieści mil od lasów”, co pozwala na zaopatrzenie ich w paliwo. Tylko Chile ma kopalnie węgla .

Wyczerpuje się popyt na akcje i kredyty. Stopa procentowa rośnie. KoniecListopad 1825Bank of Plymouth upada . 5 grudniajest nim Peter Pole w Londynie , powiązany z 44 bankami krajowymi . W sumie 59 angielskich banków jest zagrożonych bankructwem w okresie od października do lutego. Oszczędzający chcą zamienić swoje banknoty na złoto . Od 12 do13 grudniasparaliżowane są transakcje finansowe. 15 grudnia, Bank Anglii podnosi swoją stopę bankową do 5%. Dwa dni później ceny akcji południowoamerykańskich załamały się, był to kryzys giełdowy z 1825 roku . Katastrofa doprowadziła do pilnego przyjęcia ustawy Statucie Banku z 1826 roku, zastrzegając wydawanie dodatkowej do banków o więcej niż sześciu partnerów.

Powstanie giełd w Niemczech i Szwajcarii

Frankfurt Stock Exchange została założona w 1820 roku dzięki staraniom Johann Jakob Bethmann (1717-1792) i jego brat Szymon Moritz Bethmann . Pierwsza spółka, która była tam notowana, Narodowy Bank Austrii , ale faktycznie istniała w poprzednich stuleciach. Frankfurt Boerse Wertpapier założony w 1585 roku przez kupców do ustanowienia jednolitej stawki walutowe stają stypendium papierów komercyjnych w XVII -tego  wieku, centralizuje od końca XVIII -tego  wieku negocjowania długu publicznego . Bank Bethmann innovates: to fragmenty i odsprzedaje, w drodze publicznego zaproszenia do oszczędności, kredyty do Franciszka I Austrii , zdobywając wyższe zyski niż te od wszystkich innych banków niemieckich. Ludwig von Meseritz, kronikarz sejmu zebranego we Frankfurcie od 1815 roku, pisze dla giełdy w Les Affinités Electives , pamiętnik Johanna Cotty i Goethego .

Berlin giełdzie , założona w 1739 roku i zreformowany w 1805 roku, naprawdę wystartował w 1823 roku, za pośrednictwem tych obowiązków pruski wydanych w Frankfurcie . W latach 40. XIX wieku przeprowadziła pierwsze emisje akcji kolejowych. Berlin wymienił dwie przedsiębiorstwa kolejowe w 1840 r., a następnie dwadzieścia dziewięć w 1844 r., z których pierwsza to Berlin-Poczdam, dzięki publicznemu programowi budowy kolei. Frankfurt ogranicza się do obligacji rządowych. Giełda w Hamburgu była szczególnie aktywna pod koniec lat 50. XIX wieku, po utworzeniu Darmstädter und Nationalbank (1853) i Norddeutscher Lloyd (1857), pełniąc rolę pośrednika między Londynem a Paryżem. Od 1856 r. było to „miejsce, w którym odbywały się największe intrygi, gdzie negocjowano najbardziej tajne sprawy pieniężne”, opowiada współczesny Jean-Baptiste Capefigue . Handluje się tam również zbożami i kawą. Najstarszy budynek giełdy w Niemczech, wybudowany w 1840 r. przez Wimmeta i Forsmanna na terenie dawnego klasztoru Marii Magdaleny, był rozbudowywany w latach 1859, 1880 i 1909. W 1886 r. na tyłach wybudowano ratusz. Ale Reichstag w 1896 r. ustanowił rejestr giełd w ogóle i rynków terminowych, przyczyniając się do upadku giełd w Berlinie , Wrocławiu , Frankfurcie , Hamburgu i Monachium .

Szwajcaria pozostaje więc w cieniu swojego niemieckiego sąsiada. Najstarsza giełda szwajcarska narodziła się w Genewie w 1850 roku, następnie w Bazylei (1866), Lozannie i Zurychu (1873), Bernie (1884), Saint-Gall (1887) i Neuchâtel (1905). Pierwsze trzy to przede wszystkim ustawodawstwo kantonalne.

1830

Hiszpania tworzy giełdę, aby inwestować swój dług publiczny, unikany przez Anglików

Giełda w Madrycie została założona w dniu 10 września 1831 r, W Hiszpanii, gdzie spekulacji na giełdzie jest mile widziana przez znaczną część ludności, przez Luis López Ballesteros , Minister Finansów od 1823 roku, bardzo niespokojny, aby ułatwić zarządzanie hiszpańskich pożyczek publicznych, które mają złą renomę na innych giełdach Europejskiej, z kilku powodów, politycznych i finansowych.

Sześć tak zwanych pożyczek „Cortes” udzielonych za granicą przez rząd konstytucyjny, w tym pięć na Place de Paris, ale w dużej mierze zaciągniętych przez Anglików, zostało ulokowanych przez bankierów Nicolasa Hubbarda, pochodzenia angielskiego, i Jacquesa Ardoina w Londynie. Amsterdam i Paryż. Warunki są godne ubolewania z powodu wrogości monarchii europejskich i wyczerpania hiszpańskiego skarbu. Następnie w latach 1823-1834 przywrócony do władzy król Hiszpanii postanowił nie spłacać pożyczek. Część papierów jest następnie kupowana po niskiej cenie z powodu niewypłacalności państwa hiszpańskiego, co odstrasza inwestorów. Hiszpańska renta nie mogła już być notowana w Londynie aż do 1881 roku, holenderscy bankierzy również byli wobec niej wrogo nastawieni, a paryscy bankierzy zamierzali ją przejąć w latach 70. XIX wieku . Prywatne firmy były nieobecne lub bardzo mało obecne przy powstaniu Giełdy i do początku następnego stulecia. Akcje nielicznych firm, które były obecne, kopalnie i przedsiębiorstwa kolejowe z lat 50., nie były przedmiotem obrotu aż do 1890 r.

Anglia, akcje na banknoty

Po głód pieniężna 1800 roku , Anglia zawieszeniu wymienialności funta dla dwóch dekad, a następnie wziął inspirację ze Stanów Zjednoczonych, gdzie współpracownicy banki nie były odpowiedzialne nad ich mienia osobistego, dzięki czemu łatwiej się do gwarantowania. Działań. Od 1825 r. kapitał banków amerykańskich był 2,5 razy większy niż banków angielskich. Ponad połowa mieszka w Nowej Anglii , o skromnym średnim wzroście. Tak więc od 1830 r. Stany Zjednoczone miały taką samą kapitalizację rynkową jak Anglia, pomimo o 54% mniejszej liczby mieszkańców i większej liczby akcji notowanych na giełdzie, w tym 8 firm produkcyjnych, z kapitałem, co prawda bardzo skoncentrowanym i niepłynnym, na Boston Stock Exchange , w porównaniu z żadnym w Anglii. Stany Zjednoczone mają 75 banków notowanych na giełdzie (w tym 18 w Bostonie, 11 w Baltimore i 20 w Nowym Jorku), z łącznym kapitałem 179 milionów dolarów, jeśli dodamy do tego firmy finansowane przez państwo:

Liczba firm według sektora w 1830 in Banki Ubezpieczenie Producenci Kopalnie Szyna Kanały Woda i gaz
Stany Zjednoczone 75 77 8 5 4 15 5
Anglia 0 8 0 22 4 72 49

W 1835 r. 704 amerykańskie banki wyemitowały papierowe pieniądze o wartości 203 milionów dolarów . „Prasa drukarska” jest potępiona przez prezydenta Andrew Jacksona , co wywołuje panikę 1837 roku , roku upadku Albany Regency i jej usług bankowych, które przyjaciele Martina Van Burena sprzedawali za łapówki . Partia Wigów decyduje, że depozyt w papierach wartościowych jest teraz wystarczający, aby Kontroler Waluty otworzył bank.

Z kolei Londyńska Giełda Papierów Wartościowych gościła 30 banków w latach 1833-1835, a następnie 59 w 1836 r., dzięki ustawie Bank Charter Act z 1833 r., która wymagała minimalnego poziomu kapitału własnego . Wśród nich National Provincial Bank i Westminster Bank , które mają wystarczający kapitał, aby emitować banknoty na masową skalę. Podczas konsultacji poprzedzających ustawę z 1833 r. Henry Burgess , sekretarz Związku Banków Wiejskich i redaktor tygodnika Okólnik do Bankowców , bronił tej ekspansjonistycznej polityki. Wyjaśnia, że ​​w przypadku niższej emisji pieniężnej całkowita kwota weksli również uległaby zmniejszeniu, na podstawie badania 122 banków. Od 1844 r. pieniądze biblijne stanowiły 55% pieniądza w Wielkiej Brytanii, w porównaniu z zaledwie 10% we Francji, gdzie używano prawie wyłącznie monet. Zainteresowani są jednak udziałowcy paryscy: dwie pierwsze spółki zagraniczne notowane w Paryżu to Banca Romana w 1834 r. i Bank Belgii w 1835 r. Francuskie banki potrzebują mniej kapitału, ponieważ mają niewielu klientów.

Węgiel, wielki światowy sukces niepodległości Belgii w 1830 r.

Belgia znajduje się w pierwszej połowie XIX th  wieku 2 e  globalny producent węgla po Anglii , podwajając swoją produkcję. Wokół Liège istniało już kilkaset belgijskich studni , często w formie spółdzielni . Société Générale de Belgique (SGB), założona w czasie rewolucji belgijskiej w 1830 roku zainwestował ciągu następnych pięciu lat w około 40 firm, w tym 15 hut i 7 kopalń i wymieniono je na brukselskiej giełdzie papierów wartościowych . Wśród nich Towarzystwo wielkich pieców, fabryk i kopalń Marcinelle i Couillet , Towarzystwo Produktów Flénu , z kapitałem 4 milionów franków, oraz Towarzystwo Lewantu z Flénu . Ceny dwóch ostatnich wzrosły w ciągu dwudziestu lat o 3,5 i 3,4. Pobudzona ich sukcesem, jeszcze lepiej poradziła sobie mała Compagnie des mines de Douchy French: jej udziały wzrosły o 105 w ciągu jednego roku po odkryciu pokładu węgla w pobliżu Denain . Nawet jeśli wydobycie miliona ton zajmie mu dwa lata, inwestorzy zdają sobie sprawę, że belgijskie złoże rozciąga się na zachód, aż do francuskiego Pas-de-Calais . Dzięki coulissiers , że belgijskie kopalnie zostały również wymienione w Paryżu , gdzie od 1840 roku Charles-Louis Havas' gołębie wniesionej ceny otwarcia do Brukseli w południe . Pomimo rozdrobnienia kapitału , belgijskie i francuskie kopalnie współpracują ze sobą w celu uregulowania globalnej podaży węgla i umiarkowanych wahań cen sprzedaży. Notowanie na giełdzie wielu koncesji górniczych, których granice były często kwestionowane, ułatwia racjonalizacje i udostępniania infrastruktury , jak wtedy, gdy Société Générale de Belgique stworzył Société Crachet-Picquery w 1856 roku . Belgijska dynamika korzysta z systemu telegraficznego uważanego za najbardziej niezawodny i najtańszy na świecie, do którego giełda wpłaca połowę swoich dochodów.

Panika z 1837 roku osłabia Filadelfijską Giełdę Papierów Wartościowych

W latach 30. XIX wieku historia powtórzyła się wraz z wojną o Bank Centralny , między Nicholasem Biddle'em , jego gubernatorem od 1822 roku, a prezydentem USA Andrew Jacksonem . Ten ostatni wygrywa wgrudzień 1834 : Państwo nie będzie już zadłużone, a depozyty Skarbu Państwa zostaną przeniesione do prywatnych banków. W ciągu 70 lat IPO wyniosły 500 milionów dolarów w Filadelfii , z nową siedzibą w 1832 r., połączoną z Nowym JorkiemStyczeń 1833przez Pony Express z Journal of Commerce , a następnie w 1840 przez telegraf optyczny (zwierciadła w dzień i migające światło w nocy) zaprojektowany przez maklera Williama C. Bridgesa . Firma Magnetic Telegraph zastąpiła ją w 1844 roku, jej klientami byli brokerzy. Filadelfia doświadczyła gwałtownego upadku po panice w 1837 roku  : jej banki upadły, gdy Bank Anglii przestał je refinansować wwrzesień 1836. Taka była prognoza dziennikarza Gordona Bennetta , który uruchomił New York Herald , z pierwszymi stronami giełdy, co denerwuje bankierów. Dzięki Pony Express, finansista Jacob Little zarobił miliony, gdy akcje Vicksburg Bank wzrosły z 89 dolarów w 1837 roku do zaledwie 5 dolarów w 1841. Krach pozbawił również akcji giełdy Baltimore , Charleston i Saint-Louis (Missouri). ) . The Associates Bostonu posiadać 40 procent banków w mieście po kryzysie oraz w Nowym Jorku, trzy czwarte brokerów Curb zbankrutować.

Telegraf będzie kolejnym czynnikiem wzrostu giełdy nowojorskiej, nieśmiało zrodzonym w dniu 17 maja 1792 r, na mocy umowy Buttonwood zrzeszającej 24 brokerów pod platanem Wall Street , aby zakazać wszelkich prowizji niższych niż 0,25% od obligacji rządowych. Sześć lat później 24 brokerów wymienia również swoją pierwszą prywatną firmę, New York Insurance Company Charlesa M. Eversa, z kapitałem 500 000 USD, podzielonym na 10 000 akcji. Wśród nich Benjamin Mendes Seixas, Ephraim Hart i Alexander Zuntz z Synagogi Shearith Israel również inwestują w utworzenie Banku Rhode Island. Po raz pierwszy zebrani w Tontine's Coffe House , w 1817 roku otworzyli Nowojorską Giełdę Papierów Wartościowych pod przewodnictwem Nathana Prime'a. Wymienia tylko dziesięć banków i 13 firm ubezpieczeniowych, wszystkie lokalne. W 1827 r. było to 12 banków i 19 towarzystw ubezpieczeniowych, oprócz 8 pożyczek publicznych . Korporacje niefinansowe pojawiły się dopiero w 1830 r., wraz z koleją Mohawk i Hudson . Przez 1835, 3 eksploatowane oświetlenia gazowego i 8 w sektorze węglowym / górnictwa, który korzystał z sukcesu Erie Canal , otwarty w 1825 roku, dzięki siedmiu milionów dolarów z New York State obligacji , umieszczonych z brytyjskich inwestorów. Jednak ze 124 notowanych papierów wartościowych 89 nadal dotyczy regionu Nowego Jorku.

lata czterdzieste

Kolej w 1847 roku, gra kapitałowa, w której dług zabija kill

Anglii mieszka od 1820 roku jest „  Railway Mania  ”: szyna reprezentuje 20 z 115 IPO w 1825 roku Wall Street otwiera z kolei do Albany i Schenectady Railroad w 1830 roku we Francji nie gospodarza, który wgrudzień 1836skromna linia Paryż - Saint-Germain-en-Laye .  Według historyka Patricka Verleya inwestycje kolejowe we Francji są "o dekadę za Wielką Brytanią ". Jednak najmniejsze opóźnienie dla technologii XVIII -tego  wieku, żelaza Koks (trzydzieści lat) i tkania przemysłowej (dwadzieścia lat). W latach 1835-1840 kapitalizacja rynku francuskiego podwoiła się, z 0,64 do 1,48 miliarda franków, z czego 37% przypadało na 20 spółek kolejowych. Ale francuska sieć kolejowa w 1841 r. nadal miała tylko 560 km. W kraju przyzwyczajonym do naliczania rent dożywotnich była finansowana głównie z obligacji  : w 1840 r. akcje nadal stanowiły jedynie 2,7% oszczędności . Koszt inwestycji i konkurencja są przerażające. Zarządzający spółkami kolejowymi preferują czystą rentowność finansową , poprzez niedokapitalizowanie (podział zysków pomiędzy mniejszą liczbę akcji). Francuska „  mania kolejowa  ” pojawiła się w rzeczywistości dopiero w 1844 r., a jej kulminacją był rok krachu 1847 r. , ale z miliarda franków zgromadzonych w akcjach ponad 60% pochodziło od angielskich inwestorów . Na Przeciwnie, kapitał dominuje finansowanie szyny angielski: ponad miliard franków w 1839 roku, przed pół miliarda kredytów. Jednocześnie łączna inwestycja francuska jest piętnastokrotnie niższa. W rezultacie od 1841 r. angielska sieć obsługiwała 225 kilometrów kolei na milion mieszkańców, 17 razy więcej niż we Francji. Obsługiwany przez 200 różnych firm, w 1845 r. stanowił połowę z 9200 kilometrów kolei w Europie , z czego tylko jedna czwarta była kontrolowana przez pierwsze 9 angielskich firm. Średnio ich udziały podwoiły się od czasu emisji, a ich zyski stanowią 5,5% zainwestowanego kapitału .

Dekada potem rok 1830 lata czterdzieste lata 50. XIX wieku km sieci w 1850 km sieci w 1870
% kolei w całkowitych inwestycjach prywatnych (Francja) 0,8% 6,7% 12,7% 3000 we Francji 15600 we Francji
% kolei w całkowitych inwestycjach prywatnych (Anglia) 9% 28% 15% 10 000 w Anglii 24 900 w Anglii
% kolei w inwestycjach prywatnych ogółem (Niemcy) NC NC NC 600 w Niemczech 20 000 w Niemczech

Stolica pochodzi „z regionów górniczych i produkcyjnych północnej Anglii”, zauważa Henry Burgess w 1835 r. w Okólniku do bankierów . Prasa Liverpool opisywała aukcje akcji już w 1826 roku. Londyńska Giełda Papierów Wartościowych zaangażowała się tylko w pierwszą publiczną ofertę „  Birmingham i Londyn  ” oraz „  Grand Junction  ”. Giełda Papierów Wartościowych została założona w Yorku w 1845 r. przez entuzjastów technologii, a po kolei podążyło za nią ponad dwadzieścia angielskich gazet. Wszystkie klasy społeczne są zainteresowane, zauważa The Economist . ZStyczeń 1842ustawa tworzy Kolejową Izbę Rozliczeniową , która łączy koszty (bilety, kontrole, przelewy z jednej firmy do drugiej) i ustala zróżnicowane taryfy. Mniej opłacalne, ale bardziej obiecujące, małe firmy uzupełniają duże, aby uzyskać optymalną sieć terytorium . Bank Anglii wspiera wierzycieli małych firm. Ogromne ilości stali niezbędnej do budowy torów dają niesamowitą widoczność angielskiemu przemysłowi stalowemu , który inwestuje masowo, aby skorzystać z ekonomii skali . System ten został zlikwidowany w 1845 roku, kiedy angielski parlament zatwierdził 248 firm kolejowych, wobec 37 w 1844 i 24 w 1843. W ciągu następnych dwóch lat, 5700 dodatkowych kilometrów zostało położonych w Anglii i 960 kilometrów we Francji . Francuski przemysł stalowy gorzej przewidywał ten gwałtowny wzrost: ceny stalowych kolei wzrosły w ciągu roku o 25%, do 400 franków za tonę w 1846 roku. Wśród przyczyn krachu 1847 roku , ten koszt inwestycji „nie doszacowano” . Katastrofa jest bardziej dotkliwa dla kolei francuskich, stosunkowo bardziej zadłużonych niż angielskich, ponieważ mniej solidnych w kapitale własnym  : w30 lipca 1847 r., ich kurs spadł o 50% do 75% w ciągu dwunastu miesięcy. Jedyna linia oprzeć jest Paryż - Lille z Compagnie du Chemin de fer du Nord . Jest to również jedyny dobrze dokapitalizowany: 200 milionów franków wniesionych przez 20 000 akcjonariuszy w 1845 roku. Compagnie du chemin de fer z Paryża do Lyonu jest niedokapitalizowane zaledwie 200 milionami franków, na podróż dwa razy dłuższą. Zbankrutowała w 1847 r. , została upaństwowiona w dniu17 sierpnia 1848 rna prośbę Alfonsa de Lamartine .

W 1851 r. wiele linii zostało przerwanych na otwartej wsi, zmiecionych spłatami pożyczek, które pochłonęły ich kapitał własny . Francuska sieć ma wciąż tylko 3870 kilometrów. Pięćdziesiąt lat później będzie 25 razy więcej. Aby temu zaradzić, Napoleon III stworzył w 1852 roku Crédit Mobilier z połączonych Caisses des actions . Notowany na giełdzie wListopad 1852, z kapitałem zaledwie 60 milionów franków, zbankrutuje za dwanaście lat i szybko zawiedzie: bezużyteczne jest widzieć tam „rodzaj opatrzności przedsiębiorstw kolejowych”, zauważa w 1862 roku ekonomista Raoul Boudon, według którego „Spekulacje sprawiły społeczeństwo płaci trzy lub cztery razy więcej” niż „kilkaset kilometrów” kolei dostarczonych przez Crédit Mobilier . Od 1852 roku, spółki kolejowe masowo emitowane obligacje noszące odsetki w wysokości 3%, aby dotrzeć do opinii publicznej „większe, ale bardziej nieśmiałe” niż GPW. To jeszcze nie wystarczy: Napoleon III musi zagwarantować w 1857 roku odsetki w wysokości 4,65% od „nowych obligacji” tych firm. Silny globalny wzrost gospodarczy lat pięćdziesiątych XIX wieku ożywił francuską kolej , która pod koniec dekady ważyła 50% paryskiej kapitalizacji, w porównaniu z 3,5% dla węgla i 5% dla innych kopalń. W wyniku fuzji Napoleon III przegrupował ją w 1857 r. na 11 spółek. Panika w 1857 roku porwała kilka, w tym „Grand-Central” , pod-skapitalizowane od jej powstania w 1853 roku, tylko 90 milionów franków.

Pony Express, gołębie i telegraf, pierwsze łącza międzywymianowe

W latach czterdziestych XIX wieku nastąpił równoległy boom na kolei , giełdach regionalnych i telegrafie elektrycznym, co pozwoliło prasie na dostarczanie informacji bez zbytniego opóźnienia. Wcześniej borykała się z amortyzacją kosztów zbierania informacji. Już w 1827 roku Arthur Tappan i Samuel Morse z Journal of Commerce kupili szkuner, aby przechwytywać duże statki przybywające z Europy, wrzucać gazety do kosza, a następnie przesyłać je na Wall Street przez Chappe Telegraph . Jest również Wall Street , że Pony Express New York - Philadelphia od Gerard Hallock prowadzi 1833 najnowsze wiadomości z Kongresu Stanów Zjednoczonych  : ośmiu zawodników na zmianę przy pełnej prędkości, niosąc decyzje rządu Stanów Zjednoczonych, a następnie z siedzibą w Filadelfii , który następnie nacjonalizuje firma. Związek między giełdami jest korzystny zwłaszcza w Nowym Jorku , gdzie Associated Press została utworzona w 1848 r. przez sześć dzienników . Celem jest uzyskanie wiadomości europejskich z jednodniowym wyprzedzeniem, gdy tylko statki Cunard przybędą do Halifax w Nowej Szkocji , ich pierwszego międzylądowania. Sześć gazet dzieli się kosztami Nova Scotia Pony Express, która kursuje z Halifax do Digby w Nowej Szkocji w całej Nowej Szkocji . Szybki szkuner następnie przecina Mała Zatoka Fundy do Saint John, New Brunswick . Ważne wiadomości są tam przekazywane telegraficznie na Wall Street . W Paryżu , Charles-Louis Havas stosowany od 1840 kilkaset gołębi pocztowych, przynosząc ceny otwarcia London Stock Exchange około 2 po południu i tych z Brukseli Giełdzie od południa.

Elektryczny telegraf wdrożony swoje pierwsze wiersze w 1845 roku, ale bez tych samych gwarancji poufności. Specjalizuje się w wiadomości finansowe, Paul Julius Reuter uczynił ją swoją broń, kiedy konkurowały z jego ex-pracodawcy Havas przez założycieli Reuters agencję w 1849 roku , najpierw w Aachen , a następnie na terenie London Stock Exchange. W 1851 roku, rok ułożenie pierwszego kabla cross-Channel.

Angielskie stypendia regionalne

Szał na koleje zrodził w latach czterdziestych XIX wieku około trzydziestu angielskich central regionalnych, które w następnej dekadzie zazwyczaj posiadały w swoich pomieszczeniach telegraf.

The Manchester i Liverpool giełdach powstały już w 1836 roku, z zainteresowaniem zapasów kolejowych z lokalnych pośredników, którzy również inwestowane w akcje kanał. Inne angielskie stypendia regionalne zostały utworzone w ciągu następnych dziesięciu lat w tym samym procesie. W Manchesterze, w latach 1827 i 1828, William Gibson i Thomas Langston, niezwykle zamożni ubezpieczyciele, opublikowali w prasie wykazy udziałów kupionych i sprzedanych kanałów, a następnie dodali do nich udziały kolejowe. W 1836 r. miasto miało 23 maklerów, którzy spotkali się w pobliżu „  Manchester Cotton Exchange  ”, otwartej w 1809 r. i poprzedzonej przodkiem utworzonym w 1729 r.7 listopada 1836 rManchester Stock Exchange została założona w części Manchester Cotton Exchange . Mieści 23 spółki notowane na giełdzie, z których jedna również znajduje się w Londynie, wkrótce ma swój własny budynek, który kosztuje 87 000 funtów szterlingów. Liverpool giełda otworzyła także w roku 1836. To z Leicester otwarty20 października 1845z codziennymi spotkaniami w „  Salonie teatru  ” i składką członkowską w wysokości 30 funtów, a liczba pośredników wzrosła z 4 do 11, przy czym dwaj pierwsi w 1820 r. byli specjalistami aukcyjnymi.

W Leeds JH Ridsdale, pośrednik zajmujący się kanałami i kolejami , opublikował w prasie w 1836 r. ceny listy 30 akcji kolejowych, wskazując na duże zainteresowanie lokalne, które odbiło się między 1841 r., kiedy liczba pośredników spadła z 4 do 36. wkrótce po tym podjęto decyzję o zwrocie składek członkowskich członkom, którzy nie byli brokerami. W Bristolu , mieście portowym, w 1836 r. działało dwóch maklerów, którzy operują ogłoszeniami w prasie i dołączają do nich rój spekulantów. Potem gorączka opada, ale wznawia się w 1845 r.: w marcu odbywa się pierwsze spotkanie w celu utworzenia „Bristol Stock Exchange”.

Giełda w Leceister notowała w 1844 r. 32 akcje kanałowe i 19 kolejowe. W Hull w 1845 r. pojawiło się około pięćdziesięciu maklerów, większość z tych, których zawód został zidentyfikowany, początkowo prowadziła działalność portową. Manchester Giełda zgromadziła 89 brokerów już w 1846. roku poprzednim, zasada została przyjęta do zakazania handlu z państw niebędących członkami, lub w dowolnym momencie, czy w okolicach rynku, co wskazuje na chęć do centralnego miejsca wymiany i kursy przygotowujące. W 1849 r. petycja była oburzona, że ​​w pokoju Electric Telegraph Company dochodzi do wymiany zdań z osobami niebędącymi członkami .

Jeśli chodzi o kanały, to badanie kilkunastu spółek badanych w latach 1835-1845 wykazuje zasadniczo lokalny i stabilny akcjonariat, który zachował jedną czwartą udziałów w latach 1826-1845, nawet w przypadku dwóch największych kolei. Liverpoolu i Manchesteru. Liverpool Stock Exchange notowane 255 firm w 1847 roku, w tym 193 angielskich firm kolejowych, trzy razy więcej niż w Londynie, który ma tylko 66, z czego 45 są regularnie obrocie. Liverpool posiada również 40 zagranicznych spółek kolejowych i 8 banków. Liverpool i Manchester są wtedy zainteresowani drugorzędnymi liniami. Od 1843 do 1846 roku wzrost kapitału w sektorze wzrósł z 43 do 126 milionów funtów, zanim został zatrzymany przez krach z 1847 roku .

Z bardzo lokalnego na początku, w regionach przemysłowych, angielski rynek akcji zaczyna się trochę nacjonalizować. Region Londynu pozostaje w mniejszości pod względem liczby udziałowców w Liverpoolu i Manchesterze, ale zaopatruje największych. W 1853 r. tabor kolejowy w Londynie, drugi najbardziej aktywny sektor po długu rządowym, jest również 2 e Kapitalizacja: 193,7 mln funtów wobec 853,6 mln funtów. Zagraniczne papiery wartościowe ważyły ​​wówczas już 69,7 mln funtów, a zagraniczne koleje 31,3 mln funtów.

W 1845 r. Głagowska Giełda Papierów Wartościowych notowała 110 spółek kolejowych , z czego jedna czwarta, czyli 23 spółki, również znajdowały się na Giełdzie Londyńskiej , ale tylko jedna trzecia akcji była zbieżna. Dla pozostałych dwóch trzecich średnia różnica w cenie tego samego dnia wynosi 10,6%. W 1860 r. będzie odpowiednio 46 spółek kolejowych , ale obecnie 27 (59%) jest również notowanych w Londynie.

W ciągu następnych piętnastu lat telegraf pozwalał na regularne arbitraże . Badanie pokazuje, że w przypadku akcji bardzo popularnych, takich jak Canadian Pacific czy Caledonian Railway, od 1860 r. cena w Londynie i Glasgow jest 2,6 razy większa niż w 1846 r., a różnica w cenie nie przekracza 7% co to było, budowanie zaufania. Do 1910 roku prawie wszystkie przedsiębiorstwa kolejowe były notowane na kilku angielskich rynkach.

lata 50. XIX wieku

Z 20 do 30 lat za anglosaskiego świata, Szwajcaria od James Fazy , jak Niemcy w David HANSEMANN a Francja z Saint-simonistów z drugiej generacji są zdobywania pierwszych właściwie skapitalizowane banki, które inwestują w kapitał własny w szynie lub przemysłu, podczas gdy panika z 1857 r. w Stanach Zjednoczonych przypomniała o kruchości bankowych gier domino .

Genewa pokonuje projekt giełdy papierów wartościowych szwajcarskiego radykała Jamesa Fazy

Bardzo konserwatywny Genewa Stock Exchange została założona w 1850 roku przez Société des Agents de zmiana, urodzony w 1849 roku, kiedy Szwajcaria chciał dogonić inne kraje koleją pod impetem rewolucji 1846 roku prowadzone przez Radical premier James Fazy . Jego plany dotyczące wysoce regulowanej giełdy, aby chronić oszczędzających i emitentów, są pomijane przez maklerów giełdowych, którzy narzucają swoje plany.

Od kilkudziesięciu lat w Szwajcarii radykałowie Jamesa Fazy'ego oskarżają finansistów o inwestowanie w zagraniczne projekty faraonów ze szkodą dla lokalnej gospodarki. Założyciel w 1826 r. Journal de Genève , James Fazy opublikował w 1825 r. satyrę przedstawiającą udziałowca i jego bankiera, którzy planują zbudować most między Ziemią a Księżycem.

W swoich inwestycjach finansowych Genewowie uciekają się do prywatnych banków i nie wykazują zainteresowania giełdą. W latach 1815-1842 lokalny handel i przemysł nigdy nie rościł sobie praw do swoich podstaw, mimo że miasto miało rekordową liczbę 85 milionerów. W 1797 r. prawo zastrzegało dla pięciu osób zawód maklera giełdowego, przed zaborem francuskim w 1798 r. W 1807 r. w Genewie było 20 maklerów, gdzie w 1808 r. powstała giełda papierów wartościowych, ale niezbyt aktywna. W 1387 r. pożyczka wraz z odsetkami została ostatecznie zatwierdzona przez biskupa Adhémara Fabri, wspierając rozwój bankowości i czyniąc giełdę mniej potrzebną.

W 1849 roku makler giełdowy Jaques Reverdin, poprzednio należący do Banque Pictet , zaproponował pierwsze oficjalne notowanie genewskie, obowiązujące w jego siedzibie, publikując oferowane przez niego stopy zwrotu z obligacji. Dwa lata po katastrofie 1847 r. projekty kolejowe powróciły po wielu przeszkodach. Strach przed urbanizacją, niedobór węgla i chęć zapomnienia o centralizacji pożądanej przez francuskiego okupanta w 1798 r. sprawiają, że szwajcarski przemysł, uważany za „najzdrowszy i najpotężniejszy” na kontynencie, był dotychczas omijany przez ciągnące się szyny. od 1840 r., tworząc europejską sieć: Szwajcaria i jej 400 ceł i opłat drogowych nadal miała tylko 25 km linii kolejowej w 1850 r. W 1844 r. jej pierwsze tory, od Strasburga do Bazylei, należą do sieci francuskiej. W 1847 roku druga linia miała łączyć Zurych z Bazyleą, ale nie wykraczała poza Baden. Angielskie, a następnie francuskie stolice Kolei Zachodnioszwajcarskich , założone wListopad 1852umożliwi w 1853 r. otwarcie przez Morges placu budowy Genewa - Yverdon .

Podejmuje marzenie Elie Goureta (1586-1656) o kanale Entreroches, nigdy nie ukończone, pomimo obecności stolicy Holandii, Francji, Berneńczyków i Genewy, która chciała ostatecznie połączyć Morze Północne z Morzem Śródziemnym poprzez jeziora Neuchâtel i Lémana.

Londyńscy administratorzy szybko postanowili skojarzyć bankierów z Genewy. Jest to jedyna francuskojęzyczna linia kolejowa zaplanowana przez dwóch brytyjskich ekspertów konsultowanych przez Radę Federalną, Roberta Stephensona i Henry'ego Swinburne'a , którzy w 1850 roku zalecili ogólnokrajową sieć skrzyżowania, łączącą statki i pociągi. Wraz z założoną w 1853 r. linią kolejową Spółki z Lyonu do Genewy , koleje centralna Szwajcarii i koleje północno-wschodnie są czterema głównymi szwajcarskimi akcjami notowanymi na giełdzie w Genewie, pozostałe są likwidowane w Paryżu i Lyonie, zauważa Alphonse Courtois w swoim „Podręczniku funduszy publicznych i spółek akcyjnych” w 1856 r., w którym giełda publiczna założona w Genewie przez Jamesa Fazy'ego została zbojkotowana przez wszystkich maklerów genewskich z wyjątkiem jednego, zmuszając premiera do wycofania się poprzez kompromis w postaci przejście na emeryturę.

Konstytucja z 1848 r. dała Konfederacji Helweckiej uprawnienia do decydowania o tym, kto jest odpowiedzialny za budowę kolei, ale Ustawa Zasadnicza z 1852 r. przyznała ją kantonom i sektorowi prywatnemu, wywołując rozproszone i słabo rozproszone spekulacje giełdowe. Nawet jeśli „pasja do hazardu, która szybko się rozprzestrzeniła, zdobyła kręgi, a zwłaszcza giełdę”, „furia hazardu wdziera się do wyższych dzielnic”, zdaniem obserwatora, finansiści z Genewy w dużej mierze wolą inwestycje za granicą lub te na próbę. fundusze rządowe. Po ponad 40% w latach czterdziestych XIX wieku stawiali opór, z 20% w 1886 r., zgodnie z badaniem 192 deklaracji dużych posiadłości w tym okresie. Francja nadal stanowiła 40% inwestycji w latach 40. XIX wieku, mimo bankructw po rewolucji francuskiej , ale w próbie znalazły się fundusze publiczne z 37 różnych krajów, przede wszystkim Włoch, potem Francji i Stanów Zjednoczonych, Rosji i Szwajcarii, które zebrały tylko 5%.

Łącznie w amerykańskich kolejach znajduje się 9 mln franków, wobec 5,5 mln dla Szwajcarów, 4 mln dla Francuzów i 2 mln dla Anglików, podczas gdy dziewięciu inwestorów ma ponad milion franków w żelazie Chemins z północnej Hiszpanii. Założone w Zurychu w 1853 r. Koleje Północno-Wschodnie były nieobecne w 1886 r. w 192 badanych posiadłościach z powodu słabych wyników. Akcja spadła z 658 franków w 1868 do 70 franków w 1877. Jej promotor Alfred Escher nie doszacował pierwszej zbiórki. W 1856 utworzył Credit Suisse , którego krótkoterminowe kredyty umożliwiały uzupełnianie, a następnie uzupełnianie kapitału zagranicznego. Zwolennik finansowania kolei ze środków prywatnych, nie zachęcał jednak do tworzenia giełdy w Bazylei i Zurychu, która następuje ćwierć wieku później niż w Genewie . Był również obwiniany za trudności finansowe, jakie napotkał projekt Gothard .

Szwajcarska kolej pozostaje globalnie niedokapitalizowana: Chemin de fer z Lyonu do Genewy musi połączyć19 grudnia 1855z Compagnie du chemin de fer de Lyon à la Méditerranée . W 1861 roku cztery piąte szwajcarskich firm stanęło w obliczu trudności finansowych, wiele z nich musiało zwrócić się do innych krajów. U progu lat 70. XIX w. sieć szwajcarska również pozostawała naznaczona rozdrobnieniem, ze względu na wąski kantonalizm, któremu usiłowano zaradzić ustawa federalna z 1872 r., przekazując odtąd Konfederacji jurysdykcję nad koleją, podczas gdy raport sporządzony w 1876 r. przez Radę Stan z 1876 r. zauważył, że „wiele firm istnieje tylko na etapie planowania lub wegetuje z braku kapitału”.

Panika z 1857 roku stawia „nowe finanse” Chicago przeciwko Wschodniemu Wybrzeżu

Podczas bardzo silnego światowego wzrostu gospodarczego w latach 50. XIX wieku , średniorocznie 7,48% w Stanach Zjednoczonych, amerykańskie zbiory pszenicy wzrosły o 60%, dzięki Chicago , gdzie w latach 1854-1860 wzrosły sześciokrotnie, osiągając 30 mln. buszle, pół pszenica i pół kukurydza, 3/4 tego, co w 1854 roku osiągnęły wszystkie porty naddunajskie i rosyjskie. Pszenica podwaja również obszar upraw w Dolinie Ohio , zwiększając się już o 70% w poprzedniej dekadzie. Brak rosyjskiej pszenicy w czasie wojny krymskiej otworzył bulwar i spalił ceny przez 4 lata

Rośnie także kukurydza. „Młode stany”, Ohio , Indiana i Illinois, produkują teraz razem aż 9 południowych stanów, nowe stany Wisconsin i Minnesota , tworzą przyszły Pas Kukurydziany , gdzie sieć kolejowa jest rozproszona. Pojawienie się kontraktu futures pozwala na nowe spekulacje i zabezpieczenia na certyfikaty zboża przechowywanego w elewatorach, przekazywane jako zabezpieczenie agentom komisowym, którzy zaliczyli 3/4 jego wartości, jeszcze przed jego odsprzedażą. To pozwala handlowcom robić więcej interesów. Kupuj lub sprzedawaj na podstawie kontraktów „forward”, ustalając z góry cenę, na Chicago Board of Trade . W 1855 r. ten rynek kontraktów terminowych oferował sery i ciasteczka tym, którzy przybyli negocjować na jego podłodze i osiągnęli wielki sukces. Ze względów bezpieczeństwa wymaga to wezwań do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego , podzielonego między sprzedającego i kupującego. Na posiedzeniu zKwiecień 1853CBOT zauważył, że „lokale lokalnych banków są bardzo ograniczone”. Miasto ma sześć. Kredyt bankowy i telegraf są następnie szybko rozszerza o nowe banki w Chicago.

W Kwiecień 1857, Walker Bronson & Co, wielki chicagowski handlowiec rozpowszechnia alarmującą i fantazyjną ocenę przyszłych zbiorów, co wyzwala prasę ze Wschodniego Wybrzeża, kierowaną przez New York Herald , przeciwko „spekulacji na zachodzie” i jej nowym technikom finansowym. Eugène de Sartiges , ambasador Francji, opowiada:21 czerwca 1857 : Chicago „całe Chicago wpada w gorączkowy pośpiech, który przelewa się jak szaleństwo”. „Taka ziemia, kupiona trzy lata temu 4000 dolarów, sześć miesięcy temu została sprzedana za 100 000, a w tym czasie reprezentuje wartość 150 000 dolarów” – mówi.

Wraz z dobrymi europejskimi zbiorami pod koniec wojny krymskiej , ceny pszenicy załamały się, dostawy wyschły, nowe pociągi na Środkowym Zachodzie były w połowie puste. Finanse ze Wschodu to krótka sprzedaż akcji kolejowych i bankowych. 21 sierpnia, to plotka o niewypłacalności obligacji kolejowych Williama B. Ogdena , najbogatszego człowieka w mieście. Trzy dni później Ohio Life Insurance and Trust Company , bankier ze Środkowego Zachodu, naprawdę zamknął swoje podwoje: była to Panika 1857 roku . Utrata zaufania do papierowego pieniądza bankowego pogorszyła się, gdy statek SS Central America , 85-metrowy statek z kołem łopatkowym, zatopił12 września 1857, podczas Cyklonu Tropikalnego z 477 pasażerami i 11 tonami złota z Kalifornii . Deponenci wycofują swoje złoto. We Francji metalowa gotówka Banque de France spadła o 27% między czerwcem a październikiem. Ale15 listopada : "Złoto zaczyna pojawiać się ponownie w miejscu Nowego Jorku", powiedział ambasador Francji. Anglicy wysyłają metale szlachetne po bawełnę z południa i zapasy kolejowe”. Za dwa lata gospodarka amerykańska znów się podnosi, ale najpierw na wschodnim wybrzeżu. Tymczasem bezrobotni Amerykanie udają się do gorączki złota w Kolorado i Kolumbii Brytyjskiej (1858), a następnie w Nevadzie (1859) i Montanie (1862).

Od brzegu do szyny i stali Rhuru: wizja Hansemana i Moltke

Protestancki liberał David Hansemann , handlarz wełną i promotor linii Kolonia-Antwerpia ("Żelazny Ren") i Kolonia-Dortmund przez obecne Zagłębie Ruhry , został powołany do finansów marcowego rządu pruskiego w 1848 roku. Zebrał 25 milionów talarów natychmiast wesprzeć gospodarkę, wstrząsaną rewolucją 1848 r. , za pomocą nowej infrastruktury, takiej jak kolej, której rozbudowa wystartowała: 600  km linii w 1850 r., 11 tys. w 1860 r. i 20 tys. w 1870 r . Hansemann pozwala także bankowi Abrahama Schaaffhausena w Kolonii , który znajduje się w trudnej sytuacji, stać się Aktiengesellschaft , niemieckim odpowiednikiem spółek akcyjnych, jako pierwszy.

Ofiara czystki liberalnych i demokratycznych urzędników zKwiecień 1851założył firmę bank Disconto , która w 1856 pozyskała kapitał w wysokości 30 mln marek i rozpoczęła działalność emisyjną i handlową papierami wartościowymi w 1859 roku, w którym to kierowała siedmioma bankami pruskiego konsorcjum , obciążonego mobilizacja pruska” na planie finansowym, w służbie nowej doktryny Moltke , nowego pruskiego szefa sztabu, opartego na masowym wykorzystaniu kolei w mobilizacji wojsk, ich zaopatrzeniu i ich wysiedleniu, co zatriumfuje pod Sadową , przeciwko Austrii w 1866 r. i pod Sedanem w 1870 r.

Punktem wyjścia była wojna, w którą Prusy obawiały się brać udział: wojna Austrii z Sardynią, sojusznikiem Francji. Po raz pierwszy grupa banków gwarantowała część kredytu rządowego w wysokości 30 mln talarów o oprocentowaniu 5%. Partie postępowe właśnie wygrały kilka wyborów i ta kwestia militarna postawi króla przeciwko Parlamentowi.

Z kolei francuskie banki nieśmiało emitują akcje na giełdzie

W pierwszej połowie stulecia jedynymi konkurentami francuskich banków rodzinnych były kasy oszczędnościowe . Dopiero Rewolucja Francuska 1848 r. doprowadziła do powstania 65 „  liczników dyskontowych  ”, przodków BNP . W 1853 r. państwo przyznało im status semi- wzajemności. Byli jednak nadal „wstrząśnięci recesją”, ponieważ byli niedokapitalizowani. Paryż zniknie w katastrofie spowodowanej przez Miedziany Zakątek w 1887 roku . W 1852 r. powstały Crédit Mobilier i Crédit Foncier . Pierwsze, które miały tylko 60 mln franków w kapitale, zbankrutowały w 1867 r. Drogę wytyczył bank Niemca Davida Hansemanna , apelując o fundusze w 1856 r., ale francuski depozyt banki przybywają późno: Crédit Industriel et Commercial (1859), Crédit Lyonnais (1863), Société marseillaise de crédit (1864) i Société Générale (1864), założone pod patronatem rodziny Rothschildów , zainspirowanej przez Société Générale de Belgique , notowana w Paryżu przez „ogrom swojej stolicy”: 125 mln franków, czyli tyle, co Crédit Mobilier po 12 latach działalności. W latach 1849-1870 banki francuskie wyemitowały 16 razy więcej akcji niż w poprzednim okresie. Dokapitalizowali 40% paryskiej giełdy podczas spekulacji na budynkach Haussmanna, które doprowadziły do kryzysu bankowego w maju 1873 roku . Krach z Unii Ogólnego 1882 odsetek ten zmniejsza się do 25%. Bankructwo na liczniku dyskonta w 1889 roku, a następnie, że z SDCC w 1891 roku spowodowane strachem. Nawet jeśli oznacza to podejmowanie ryzyka, francuskie oszczędności zwracają się w większym stopniu na transport morski. Nawet jeśli oznacza to uzależnienie od nieruchomości, woli piękne budynki 4 „domów towarowych” powstałych w Paryżu: Le Bon Marché w 1852 r., Luwr w 1855 r., Printemps w 1865 r. i Samaritaine w 1869 r.

Lata 60. XIX wieku

Wojna secesyjna wywołała żądanie patriotycznego „wieczornego stypendium”

Uważana za łącznik między wojnami napoleońskimi a nowoczesnymi wojnami, które nastąpiły po nich, amerykańska wojna domowa (1861-1865) sprawiła, że ​​Południe, początkowo lepiej zmobilizowane, nie zdołało zmobilizować swoich angielskich i francuskich sojuszników, a następnie stworzono model gospodarczy Północy. niespodzianką, dzięki poborowi, jest duże uciekanie się do pożyczki państwowej , która umożliwia mobilizację kolei, przemysłu i wojska, aby szybko uzupełnić straty w ludziach i materiałach pierwszych porażek.

Północ zdecydowała się zastawić swoje obligacje skarbowe , których ilość wzrosła, na złocie, którego cena potroiła się w latach 1861-1863 , narażając amerykański skarbiec na kłopoty. Rentowność dziesięciu lat osiągnęła najwyższy poziom w 1861 r. i wyniosła 6,1%, a następnie spadła dzięki wzrostowi cen obligacji, a spekulacje stopniowo przewidywały zwycięstwo Północy. Aby działać „patriotycznie”, nowojorska giełda zabroniła transakcji terminowych na złoto, które wkrótce zostały mocno opodatkowane i przyjęły tę nazwę29 stycznia 1863 r. Brokerzy złota unikają go. Ich zyski kapitałowe zostały poddane recyklingowi już w 1862 r. w spekulacjach dotyczących górnictwa i zapasów ropy naftowej, które w pełni się pojawiły i nie są jeszcze notowane na NYSE. Wolumen obrotu wzrósł, podobnie jak liczba spekulantów, utrudniając tradycyjny system transakcyjny NYSE, ograniczony do rana i stopniowo sprzyjając pojawieniu się konkurencyjnych rynków akcji: lidera w Saint-Louis, miedzi w Bostonie i metali szlachetnych w San Francisco. W tych miastach również chcemy być lojalni wobec Północy, negocjując lokalnie obligacje skarbowe, które finansują jej armię.

W Nowym Jorku na dwie popołudniowe sesje otwarto pod koniec 1862 r. przy 23 William Street „Public Stock Board”, konkurującą z NYSE. Część handlarzy zostawia to wMarzec 1864utworzyć „  Otwartą Radę Maklerów  Giełdowych”, która ją zastąpiła i zaczęła organizować „Wieczorną Giełdę Papierów Wartościowych”, która umożliwiła reagowanie na wiele wiadomości wojskowych otrzymywanych pod koniec dnia przez telegraf, często z Zachodu Z przodu, gdzie dwie godziny później zachodzi słońce, rynek obligacji od tamtej pory szalejemaj 1862z każdym zwycięstwem Północy, podczas gdy ceny małych firm górniczych przesuwają się w przeciwnym kierunku, ponieważ te zwycięstwa militarne skrócą przewidywany czas trwania wojny, a tym samym globalny popyt na metale. Spekulanci preferują cenę, która odzwierciedla aktualne informacje, nawet jeśli jest uzyskiwana w mniej optymalnych warunkach rynkowych. New York Times poinformował wymiany w hotelu w 5 th Avenue wkrótceListopad 1863, opisany przez New York Herald jako „Calcutta Black Hole”.

Pośrednik Robert H. Gallaher wynajmuje piwnice hotelu i pobiera 25 centów za wejście na aukcję o nazwie Wieczorna Giełda , każdego wieczoru od 17:00 do północy, od godz.19 stycznia 1864 rwedług Timesa . Poruszał się w marcu na Broadway, a następnie w czerwcu do 164 5 th Avenue i wraca na BroadwayListopad 1864, przed otwarciem Kwiecień 1865własnego budynku na rogu 5 th Avenue i 24 th Street. New York Złota Exchange od 1864, NYSE i Otwarte Zarząd Maklerzy zabrania swoim członkom uczestniczyć tę Wieczór Exchange , korzystając z pretekstu upadłości Ketchum, syn & Co, maklera, który spadł w ślad za cenami złoto,15 sierpnia 1865 r, pod koniec wojny domowej. To żądanie „Wieczornej Giełdy” skłania maklerów NYSE do częstszego udzielania lekcji w godzinach porannych, a pracownicy dbają o to, aby regularnie je odbierali z sali, a następnie wysyłali na skrawkach papieru do swoich biur, co dało pomysł wynalezienie telegraficznego Stock Tickera , umożliwiającego ich transmisję automatycznie i na większą odległość.

Wynalezienie   giełdowego tickera , mariażu telegrafu i drukarki, wstrząsa rynkiem giełdowym: notowania w czasie rzeczywistym kładą kres ustalaniu, które raz lub dwa razy dziennie jednoczyło podaż i popyt. Nagle brokerzy muszą zapewnić w ciągu dnia, że ​​ceny nie będą się zbytnio różnić. Telegraf również pozostaje kontrowersyjnym wynalazkiem. 6 stycznia 1863 rw środku meksykańskiej ekspedycji treść teksańskiej gazety zamieszczonej na bostońskiej giełdzie błędnie informuje o zdobyciu Puebli . Podczas Wielkiego Kryzysu 1866 Paryż dowiedział się o zwycięstwie Prus z 48-godzinnym opóźnieniem. Ale technologia postępuje: kilka tygodni później29 lipca 1866 rukładany jest transatlantycki kabel telegraficzny .

Tymczasem wojna secesyjna (1861-1865) stworzyła potrzebę częstszego cytowania w ciągu dnia. Samuel Spahr Laws (1824-1921), zięć Williama Broadwella, przyszłego szefa Biura Konfederacji Bawełny. Wygnaniu we Francji na początku wojny domowej , wrócił w 1863 roku do Stanów Zjednoczonych, gdzie współtworzył New York Złotym Exchange , wPaździernik 1864. Samuel Spahr Laws wymyślił następnie system aktualizacji cen złota poprzez wyświetlanie ich w dużym formacie w oknach rynkowych, tzw. „Wskaźnik złota Laws”. Następnie stworzył własną firmę, aby udoskonalić system, na początku 1866 roku, transmitując lekcje na pasku papieru, wydrukowanym za pomocą trzech uproszczonych kółek drukarskich, dwóch dla liczb i jednego dla przecinka, podłączonego do klawiatury, która przekazuje sygnały elektryczne o zmiennej długości i zakodowane, doskonaląc kod Morse'a. Pod koniec 1866 roku miał już 50 klientów: była to pierwsza wersja Stock Tickera , z dźwiękiem przypominającym słowo „tick”, stąd nazwa „  ticker  ” nadana kodowi akcji, drukowanemu zdalnie, na wstążkach papieru Szerokość 1,9 cm, w 2 lub 3 literach.

Jego firma „Gold and Stock Telegraph Reporting Company” (GSTRC) zdobyła kontrakt z NYSE, a następnie została przejęta przez Gold and Stock Telegraph Company (GSTC), założoną przez Edwarda Calahana, inżyniera, który pracował jako kurier dla domów maklerskich w młodości i za to opuścił American Telegraph Company, spółkę zależną Western Union wwrzesień 1867, sześć miesięcy przed stworzeniem i opatentowaniem swojej technologii. To z kolei staje się wyłącznym dostawcą NYSE: ingrudzień 1867, pierwsza dedykowana maszyna pojawiła się na nowojorskiej giełdzie, wynajmowana za sześć dolarów tygodniowo. Giełdowy jest również interesujące dla Anglii, gdzie dziennikarz John Jones w 1869 roku założył Comtelburo agencja informacyjna dla towarów . Wymiana Telegraph Company zaproponował London Stock Exchange (LSE) używać Stock Ticker w 1867 i 1868 roku, ale ten odmówił, ponieważ obawiali się tworzenie innych giełdach wykorzystaniem własnych cen. Symbol giełdowy był używany dopiero w 1872 roku w Londynie, gdzie ograniczono liczbę uprawnionych do jego używania brokerów i celowo stworzono przeszkody techniczne. Tymczasem Ustawa Telegraficzna z 1869 r. znacjonalizowała firmy angielskie i nałożyła mniej zaporowe cła. W Stanach Zjednoczonych młody Thomas Edison przeniósł się do Cincinnati w 1865, a następnie do Bostonu w 1868, w wieku 21 lat, z ramienia Western Union . Bez powodzenia deponuje wPaździernik 1868 patent na maszynę do głosowania w parlamencie, potem w Luty 1869dla drukarki telegraficznej, ale miesza się ze swoimi podporami. W Nowym Jorku Western Union pozwala mu spędzić czas w GSTRC Samuela Lawsa, gdzie udaje mu się naprawić zepsutą maszynę podczas spekulacji Jaya Goulda na temat złota .Sierpień 1869i zostaje zatrudniony, a następnie mianowany superintendentem, płacąc 300 dolarów miesięcznie, na stanowisko Franklina Pope'a, który jednak zostaje jego przyjacielem. Z kolei w 1870 r. konkurował z maszyną Calahan, tworząc dla Samuela Lawsa „Cotton ticker”, którego krążki drukarskie były montowane na tej samej podstawie, aby szybciej drukować, zanim założył własną firmę z przyjacielem Franklinem Pope. . Pod koniec 1870 roku ich wielki klient Mashall Lefferts, prezes Western Union , zatrudnił ich do stworzenia nowej maszyny wyposażonej w scentralizowany akumulator. Inna firma, założona w 1871 r. przez Henry'ego van Hoveberga , wynalazła automatyczną korektę dla paska, która miała tendencję do drukowania błędnego numeru, jeśli koła nie zostały ponownie założone, co również rozwiązuje problem nazw i numerów wyrównania.

Naprzeciwko następuje fuzja firm Samuel Spahr Laws i Edward Calahan od Sierpień 1869, trzy miesiące później, 8 maja 1869, Z otwartej Nadzorczej Maklerzy z New York Stock Exchange . Wtedy to ich przejęcie w 1871 roku przez Western Union , które stworzyło w ten sposób monopol i zainstalowało klawiatury na ścianach NYSE, gdzie ceny mandatów załamały się w latach 80. XIX wieku, mali brokerzy mogli łatwiej konkurować z dużymi. , dzięki Giełdzie Ticker . Pomysł zautomatyzowania odbioru, ale także wysyłania telegramów, ułatwił wynalezienie w 1874 r. dalekopisu przez Émile'a Baudota , z pięcioma klawiszami (jeden na palec) i 4000 słów na godzinę. Na NYSE ciągłe notowania wyeliminowały problem przepełnienia związany z codziennym Fixingiem, ale stworzyły tymczasowe nierównowagi między liczbą zleceń kupna i sprzedaży, ponieważ brokerzy zainteresowani akcjami nie zawsze mogli interweniować jednocześnie. Nagle  około 1872 roku pojawiają się specjaliści (lub „  animatorzy ”), w osobnym miejscu na parkiecie dla każdej z notowanych spółek lub grup spółek: negocjują na własny rachunek, a także aranżują interesy między spółkami. kupując od jednego, aby odsprzedać drugiemu, i wynagradzane przez różnicę cen. Jednak te dwie metody cytowania nadal współistniały w Nowym Jorku przez dziesięć lat.

Również w Anglii wzrosła konkurencja między brokerami, z korzyścią dla rynków regionalnych. Szczyt codziennych telegramów LSE wzrósł dziesięciokrotnie w ciągu trzydziestu lat, z 2884 do 28142, a liczba połączeń bezpośrednich z giełdami wojewódzkimi sześciokrotnie. W tym samym czasie odsetek szkockich spółek kolejowych notowanych w Londynie, podobnie jak w Glasgow, wzrósł z 22% do 62%. Wprowadzenie telefonu zostało również uniemożliwione w ciągu 2 lat od jego wynalezienia w 1878 r. W 1886 r. LSE odkryła, że giełdowy Ticker był używany przez 80 brokerów, którzy nie byli jego członkami. W 1904 r. ujawniono, że najaktywniejsi pośrednicy w akcjach górniczych LSE mieli bezpośrednie linie telefoniczne z firmami wydobywczymi, a w 1909 r. dotyczyło to również firm produkujących herbatę i kauczuk, z liniami do operatorów rynku herbaty i kauczuku na Mincing Lane.

Szał naftowy w Pensylwanii

Już w 1859 roku , w północno-zachodniej Pensylwanii , Edwin Drake , były majster kolejowe, wiercone pierwszy nowoczesny amerykański olej dobrze. Bardzo lekki, łatwy w rafinacji, pozwala na utworzenie ośmiu rafinerii w 1862 i 1868 roku. Dwa niezorganizowane targowiska uliczne narodziły się w Pittsburghu podczas wojny secesyjnej , aby handlować akcjami małych spółek naftowych, pierwszy na Centre Street, przed biura armatora Lockhart, Frew and Company i drugie przed biurami Telegraph na Duquesne Way, wzdłuż Allegheny (rzeki) .

W 1863 roku w „Apollo Hall” na Fourth Avenue powstała pierwsza giełda Pittsburgh Stock Exchange , która wkrótce gościła drugą, utworzoną przez Johna D. Baileya w „Wilkins Hall”. Handluje akcjami spółek naftowych, ale także bankami i obligacjami, pieniądze zarobione przez lokalnych biznesmenów w ropę mają być reinwestowane, a mieszkańcy miasta chcą udowodnić swoje dobre obywatelstwo, kupując wyemitowane obligacje na sfinansowanie wojny secesyjnej . Wwrzesień 1864Miasto ma już 3 e giełdę. Aby ograniczyć publiczność, wprowadza się opłatę za wstęp w wysokości 25 centów, umożliwiającą dzienne wpływy w wysokości 75 dolarów. Jonathan Watson, właściciel ziemi, na której Drake wykonał swoje pierwsze odwierty nadające się do eksploatacji, zostaje pierwszym milionerem naftowym w mieście.

W międzyczasie na nowojorskim Curb Market zaczynają handlować spółki naftowe . Gazeta handlowa Pittsburgh publikuje ceny trzech spółek naftowych w dniu1 st lipca 1864, liczba ta wzrasta do sześciu w następnym miesiącu i 17 we wrześniu. WLuty 1865istnieją 543 firmy naftowe, z których 63 znajdują się w Pittsburghu. Te ostatnie mają tylko 21 610 dolarów kapitalizacji, czyli średnio nieco ponad 300 dolarów, a spółki węglowe są również notowane.

Stowarzyszenie Brokerów Pittsburgh, które zrzesza brokerów, zostało założone w 1867 roku, a od jego rozwiązania później utworzono inne giełdy:

  • Giełda Naftowa Pittsburgh (1878-1884);
  • Pittsburgh Petroleum, Stock and Metal Exchange zorganizowana w Kwiecień 1883.
Powstające meteoryty i pierwsi robotnicy-milionerzy w San Francisco

San Francisco Stock Exchange , które zainspirowały pisarzy Jules Verne i Robert Louis Stevenson , otwarte z pompą w 1862 roku dzięki setek małych przedsiębiorstw górniczych, którzy dzielili się Comstock Lode odkryto trzy lata wcześniej w środku Nevada pustyni w Virginia City , pod okiem dziennikarza Marka Twaina pochodzi z Carson City, który opisuje ją w The Hard Way (1872) i wymyśla wyrażenie "kopalnia to dziura w ziemi... należąca do kłamcy". Jest to największe w historii złoże srebra i metalu, po boliwijskim Potosi . San Francisco Stock Exchange finansuje nowe technologie, takie jak te z Philip Deidesheimer , który w 1860 roku badanego systemu dużych „kostki”, co pozwoliło doświadczonych górników do otwartych wnęk żądanej wielkości, głębokości, a nawet tunel. Joseph Heinrich Adolph Sutro , aby wykopać kopalnię 300 metrów pod ziemią, w temperaturze 70  °C .

Wzrosty kapitału są ogromne i częste, a także załamania na giełdzie. Jesteśmy świadkami pierwszych rzutów rożnych przeciwko Bank of California , którego założyciel popełnił samobójstwo w Zatoce San Francisco . Z ceną pomnożoną przez 700 i kapitalizacją rynkową pomnożoną przez 28 000 w latach 1870-1875, aby osiągnąć 750 milionów dolarów, dzięki odkryciu żyły Big Bonanzza , firma wydobywcza Consolidated Virginia wzbogaciła swoich czterech udziałowców, pracowników, którzy uczestniczyli w Kalifornijska gorączka złota . Założyli Bank of Nevada , a następnie pokryli San Francisco monumentalnymi konstrukcjami. Inwestorzy bezskutecznie próbowali powtórzyć te występy w Dolinie Śmierci w Panamint City (Kalifornia) w 1873 roku lub podczas afery Emma Silver Mine w 1871 roku. Inni byli górnicy Comstock Lode zostaliby miliarderami poza Nevadą , jak George Hearst , który odkrył Homestake Górnictwo , największe złoże w historii wydobycia złota , podczas gorączki złota na Czarnych Wzgórzach . Wśród nich także Marcus Daly , twórca Anaconda Copper in Butte (Montana) , firmy, która po jego śmierci zagospodarowała złoża Andes Copper Mining i Chuquicamata w Chile . Obaj założyli imperia prasowe. Geolog Hamilton Smith , były Comstock Lode, zostanie zwerbowany w 1892 roku przez Rothschild Bank do głębokich poszukiwań złota w Afryce Południowej .

Ołów Missouri, wydobywany głęboko na amunicję

Przed wyjazdem do Comstock Lode w Nevadzie w 1859 roku George Hearst dowiedział się o wydobyciu ołowiu od swojego mentora i wierzyciela, Silasa Reeda (1807-1886), geologa przez 22 lata w Missouri Smelting and Mineral Land Company. Potrzeby wojskowe utworzone przez wojny domowej , do amunicji, ożywić zainteresowanie starożytnym i ważnym południowej Missouri Lead Mines , spada w połowie XIX th  wieku, jako droższe niż w Illinois (25.000 ton ołowiu w 1860 roku). W 1864 r. założono firmę Saint-Joseph Lead Mine Company, aby wprowadzić nowoczesne metody wydobycia do Missouri, gdzie do tej pory większość kopalń była płytka, a od 1869 r. zaczęła stosować wiercenie diamentowe. Zawartość ołowiu jest skromna, ale potencjał geologiczny znaczny, stąd spekulacje na temat lepszych warunków dostępu i rafinacji rudy, co skłania firmy do przelicytowania zakupu ziemi w Missouri niż gdzie indziej. W 1869 menonici z Pensylwanii pod wodzą Jacoba W. Stauffera ponownie uruchomili ołów z kopalni Rambo, 12 mil na północ od Buffalo (Missouri) .

Przebudzenie giełdowe kopalń „Copper Country” notowanych w Bostonie

San Francisco Stock Exchange opracowany obok Boston Giełdy i jego kopalniach miedzi kraju , który 24 ponumerowanych od 1864 roku Od 1837 roku, nowy stan Michigan powierzone corocznego przeglądu podłoża do geologa Douglass Houghton, badacz Półwyspu Keweenaw . W 4 TH wyzwalacze wydanie pośpiechu górnictwo. Ziemia kupiona od Indian została sprzedana setkom firm wydobywczych, w tym najbardziej produktywnej w Stanach Zjednoczonych w latach 1845-1854.

W 1858 roku złoża „ Calumet and Hecla  ” zostały odkryte  przez Edwina J. Hulberta , który wraz z inwestorami z Bostonu założył Hulbert Mining Company . Ekspansja poszła w ślad za pojawieniem się około trzydziestu spółek miedziowych na bostońskiej giełdzie w połowie lat 60. XIX wieku . Ten sukces doprowadził w 1867 roku geolog Alexander Emanuel Agassiz , syn geologa Louisa Agassiza , do zracjonalizowania operacji głównych, Calumet i Hecla , w celu zastąpienia dużych odkrywek, które się zawaliły.

Obie firmy przeszły z 7% produkcji miedzi w Michigan do 57% w trzy lata później. Z skumulowaną kapitalizacją w wysokości 5 milionów dolarów wypłacili pierwsze dywidendy w 1868 i 1869 roku, a następnie połączyły się w 1871, tworząc Calumet i Hecla , które wydobyły połowę amerykańskiego czerwonego metalu z 1871 r. i pomnożyły jego produkcję sześciokrotnie. Sąsiedzi szacują, że złoże sięga w kierunku zachodnim pod kątem do głębokości co najmniej 800 metrów , a w 1882 roku wykopano pięć szybów Kopalni Tamarack na średnią głębokość 1400 metrów, z czego jeden przekroczył 1600 metrów. , z dużymi zyskami już w 1887 r. W 1885 r. 17 kopalń na tym obszarze wyprodukowało 77 milionów funtów miedzi, dwa razy więcej niż Anaconda Copper z siedzibą w Butte . Pęknięta żyła „Minesoty”, otwarta w 1847 r. pod blokiem pięciu ton rodzimej miedzi, znalezionym przez indiańskich górników, prowadzi do odkrycia kolejnego bloku, tym razem o masie 478 ton, i staje się „Minesota mining company”, przyszłą firmą 3M i jej członkiem z Dow Jones indeks .

Hiszpańskie giełdy upośledzone przez krach z 1866 r.

Kryzys 1866 uszkodził jeszcze nieoficjalny Barcelona Stock Exchange . Gniewu łamie próby kapitalizacji banków katalońskich, co zapewnia „francuską gardło sieci kolejowej Katalonii”, partia podnieść swoje fundusze na miejscu Lyon, przed wpadnięciem w ręce grup Pereire i Rothschild. Ze względu na trudności we Francji, grupa Péreire stała się niemal hiszpańska i założyła „  Hiszpański Kredyt Meblowy  (es)  ”, który w 1903 r. stał się udziałowcem jednej trzeciej Banco Español de Credito (BEC).

W 1868 r. Giełda w Madrycie oceniła już 17 spółek kolejowych oraz 34 spółki górnicze i użyteczności publicznej, ale pozostała odrzucona. Francuzi potrzebowali hiszpańskiego cynku na dachy paryskich budynków, który przeżywał rozkwit pod koniec lat 60. XIX wieku , ze względu na duże prace budowlane prowadzone przez barona Haussmanna pod koniec Drugiego Cesarstwa, ale głównie pozyskiwali swoje dostawy poprzez inwestycje. bezpośredni. Królewski Asturii Mining Company , założona16 maja 1853 r.w Brukseli samofinansuje swój rozwój na kolejne dziesięciolecia w Guipuscoa w Kraju Basków.

W latach 1855-1870 z 940 milionów franków zainwestowanych w Hiszpanii przez cudzoziemców 90,6% pochodziło z Francji, 7,7% z Belgii i 1,3% z Anglii. Francuscy inwestorzy również zaciągnęli hiszpański dług publiczny po bardzo niskich cenach w latach 70. XIX wieku . W 1873 r. rząd hiszpański sprzedał bogate złoża miedzi w Rio Tinto , tym razem angielskiemu przemysłowcowi Hugh Mathesonowi, który już zapewniał im sklepy. Jej sukces uruchamia wyścig o koncesję wydobywczą w Andaluzji , w której przewagę mają Anglicy, podczas gdy Grupa Mirabaud , francuska, buduje Kompanię Górniczo-Hutniczą w Peñarroya i jej kopalnie ołowiu w Peñarroya-Pueblonuevo , zanim będzie musiała ją przekazać do Rothschilda, którzy są lepiej przygotowani do zapewnienia jego międzynarodowych wpływów. Konwertorowanie opatentowany w 1855 roku, ale przede wszystkim poprawie w 1877 roku przez Process Thomas rośnie również Brytyjczyków szukać rudy żelaza o wysokiej zawartości części Kraju Basków , która stała uprzemysłowionych, ale dostaje utworzenie Giełdzie Bilbao , że „w 1890 roku.

Bezpośrednie inwestycje zagraniczne w hiszpańskich kopalniach w latach 1871-1890:

Kraj Francja Anglia 20% Belgia 19%
Udział inwestycji 50% 20% 19%

W tym samym czasie pojawia się konkurencja: Kodeks Handlowy z 1885 r. uznaje wolny rynek w Barcelonie, zachowując jednocześnie monopol Madrytu na „notarialne” pośrednictwo.

Od Kanału Sueskiego po amerykańską bawełnę: pierwsze niepowodzenia francuskiego oszczędzającego

Ruiny brutalnie dotknęły posiadaczy obligacji „amerykańskiej bawełny” wyemitowanej przez barona Émile d'Erlanger w 1865, za 75 milionów franków po 8%. Przewidywał zwrot kosztów bawełny ze Stanów Zjednoczonych , pod warunkiem wygrania przez stany południowe wojny secesyjnej . Utrzymanie bawełny , które organizują, pomnaża ceny o dwadzieścia w ciągu kilku miesięcy, aż do historycznego rekordu 1,89 dolara za funt, który nie miał sobie równych dwa wieki później. Ale sądy upadły wraz ze zniesieniem niewolnictwa .

Kilka miesięcy wcześniej firma Suez upadła . Założony w 1858 roku, w roku podboju Indochin przez Napoleona III , stawia na rozwój w całej Azji : kanał zmniejszy o połowę odległość między Londynem a Bombajem . Kedyw Ismail Pasza przynosi 44% kapitału , tym samym odwracając się plecami do angielskim: „Zgadzamy się, aby zobaczyć bez najmniejszego alarmu te intrygi niewiedzy księcia, który rządzi w Kairze” komentuje Times of London . Druga połowa pochodzi od 40 000 francuskich udziałowców, którzy chcą „w równym stopniu dokonać aktu patriotyzmu, jak i spróbować wiele”, zauważa Dziennik Unii Dwóch Mórz , redagowany przez dyrektora Ferdinanda de Lessepsa .

Z 200 milionami franków Suez jest niedokapitalizowany. Prace miały trwać sześć lat… ale są opóźnione. Ferdinand de Lesseps sugeruje odmaj 1864że „Universal Navigation Company” bankiera Salomona Oppenheima , notowanego w Londynie , przejmuje. Zajmie to jeszcze cztery lata. Aby je dokończyć, uruchamiamy zamaj 1867pożyczki obligacji stu milionów franków ponad 50 lat, w wysokości 8%. Udział spadł od inauguracji w 1868 r. Wykazał -60% w ciągu 13 lat w 1871 r., kiedy zaciągnięto nowy kredyt. Firma zbankrutowała dalej6 sierpnia 1876 r. : Ismail Pasza nadmiernie zadłużył ją swoimi wydatkami, a następnie sprzedał swoje udziały rządowi angielskiemu za 4 miliony funtów w 1875 roku.

1870

1870: Bismarck wpada w panikę „Petite Bourse” i mnoży rentierów

Pruski prawo walutowe 4 grudnia 1871 roku zobowiązuje Francji, pokonany w wojnie zapłacić odszkodowania wojenne pięciu miliardów franków, czyli 25% jego produktu krajowego brutto , w nowej walucie, znak złoto. Aby go spłacić, francuski dług publiczny musi się podwoić poprzez emisje obligacji: cztery miliony wpisów w jego „Grand livre” zostanie odnotowanych w 1880 r. wobec 1,5 miliona w 1870 r. Nie oznacza to, że jest tylu posiadaczy pożyczek publicznych , ale wskazuje na tendencję do zwiększania ich liczby. Pojawia się nowa klasa rentierów , do której będą zabiegać nowe duże banki komercyjne.

Paris Bourse początkowo spekulował na domiar złego na początku wojny. Od 1 st do15 lipca 1870 r, cena kredytu rządu francuskiego na poziomie 3% wzrasta z 72,85 franków do 65,25 franków. WLipiec 1870Ambasador Francji zbliża się do króla pruskiego w parku uzdrowiska w Ems . Poinformował go, że Francja zażądała potwierdzenia wycofania kandydatury Léopolda de Hohenzollern-Sigmaringen na tron Hiszpanii po abdykacji królowej Izabeli II , aby nie znajdować się geograficznie między dwiema koronami niemieckimi. To naleganie, na które król pruski nie reaguje natychmiast, jest przedstawiane jako poważny incydent dyplomatyczny przez słynny Ems Dispatch : agencja Havas przekazuje wersję otrzymaną od Agencji Kontynentalnej , którą kontroluje niemiecki kanclerz Bismarck. Wynik, nacjonalistyczne zamieszki 13 i 14 lipca 1870 r. w Berlinie, a następnie w Paryżu . Wieczorem13 lipca, Bismarck rozprowadza kilka tysięcy egzemplarzy specjalnego wydania Deutsche Allgemeine Zeitung bezpłatnie na ulicach Berlina , z kreskówki przedstawiającej francuskiego ambasadora upokarzające w King of Prussia . W Paryżu wieczorem „niezwykle wojownicze wzburzenie panowało nie tylko wśród zwartego tłumu zgromadzonego na La petite Bourse  ” w pasażu Opéra Le Peletier , gdzie królują coulissiers , ale także „we wszystkich kawiarniach od Madeleine do „w Bastylii”, relacjonuje korespondent „ Journal de Bruxelles” . Widzi manifestację 700 studentów z flagą z napisem: „Precz z Prusami , zemścijmy się!” ”. Następnego dnia Bismarck rozesłał swój okólnik do ambasadorów w całej Europie . W demonstracji w dniu poprzedzającym zostały uwarunkowane im. Wieczorny dziennik La France daje odpowiedź francuskiej do Deutsche Allgemeine Zeitung , ponieważ był używany od maja, każdy z dwoma potęgami wypowiadające aktywizmu wojskową drugiej.

Wiadomość, że Bismarck odmówił audiencji ambasadorowi francuskiemu w Prusach, doprowadziła do upadku paryskiej giełdy, według kroniki Figara  : „  Daliśmy się niemal natychmiast zniechęcić, pod wpływem pogłosek, które krążyły ze wszystkich stron”. . Mówiono, że król pruski odmówił przyjęcia Wincentego Benedettiego , a rząd pruski nie zrobi żadnych ustępstw  ”. Francja (gazeta) potwierdza14 lipcawieczorem, kiedy Francja przygotowuje się do reakcji wypowiedzeniem wojny na incydent dyplomatyczny , który wywołuje kolejne demonstracje w Paryżu . Tłum atakuje ambasadę pruską . Okna latają. Minister wojny wezwał rezerwistów jeszcze tego samego wieczoru.

Krach wiedeński w 1873 r., pierwszy międzynarodowy kryzys giełdowy

Kryzys bankowy maja 1873 , znany jako „Miasto gniewu” Wiedeń, wywołał Wielkiego Kryzysu (1873-1896) . Zaczyna się tydzień po otwarciu w Wiedniu na Powszechnej Wystawie 1873 roku , która skupia 53.000 wystawców, pięć razy więcej niż średnia dla wszystkich wystawach światowych. 8 i9 majakilkaset austriackich banków ogłosiło upadłość , ponieważ nadmiar kredytów hipotecznych doprowadził do ogromnej bańki spekulacyjnej na rynku nieruchomości. Ich działania załamują się po odlocie. Te banki obawiają się nawzajem. Pożyczki międzybankowe wysychają. Bankructwa w kaskadach, niewygody, samobójstwa: „niektórzy zrujnowani, ale sprytni spekulanci z czasem zniknęli z ruchu, porzucając swoje stare stroje nad rzeką”. Wraz z Wiedniem bardzo ucierpiały dwa inne miasta. Paryż płaci astronomiczne Uwaga dla spekulacji o barona Haussmanna . Berlin budzi się także z intensywnych spekulacji na rynku nieruchomości wywołanych odszkodowaniami wojennymi z 1871 roku , które pozwoliły Niemcom otrzymać zapasy złota równe 25% francuskiego PKB . Otto Glagau z liberalnej gazety Berliner Nationalzeitung , potępiony w 1874 r. w serii antysemickich artykułów w rodzinnym czasopiśmie Die Gartenlaube (400 tys. egzemplarzy, 2 mln czytelników), „Żydowskie spekulacje finansowe”, potem liberalizm, tak jak dziennikarz Joachim Gehlsen i jego anonimowi współpracownicy ujawniają spekulacje dotyczące Bismarcka, tajnych funduszy i ministra finansów Otto von Camphausena .

W Stanach Zjednoczonych , o kolej Emisja obligacji z Northern Pacific Railway nie po mieszanym rekordu w Yellowstone River Expedition , kierowany przez płk George Custer i usiana walcząc przeciwko Siuksów , który „miał się uspokoić. Firma przetrwa, ale jej głównym wierzycielem , Jay Cooke , legendarny finansista z wojny domowej i problemy pierwszy amerykański bankier wyznaje: wypłacalność w Panic z 18 września 1873 r . Wall Street zamyka się na dziesięć dni, 89 z 364 amerykańskich linii kolejowych przestaje inwestować. Rynek wciąż był napięty: w 1869 w New Yorkshire notowano tylko 145 akcji i 162 obligacje, co oznacza 3,5 razy więcej i 6 razy w ciągu następnego półwiecza.

Amerykańskie banki brakuje pieniędzy , ponieważ Silver Metal został właśnie demonetized przez ustawy o emisji monet w 1873 roku , w celu ograniczenia nadmiaru srebrny-metal utworzony w wiosną 1871 roku przez odkrycie Crown Point Bonanzza , na Comstock Lode w Nevadzie . San Francisco Giełda podjęła wykorzystać. Ale w 1875 r. doznał własnego krachu , wywołanego złymi inwestycjami Banku Kalifornijskiego .

Ołów, srebro, miedź i złoto na nowych giełdach górniczych w Saint-Louis, Denver i Nowym Jorku

Kryzys bankowy maja 1873 dotkniętych kolei i banki, i dodano wydobycie skandali w Utah i Nevada. Nowe amerykańskie giełdy specjalizujące się w wymianie akcji górniczych wykorzystują ten szkodliwy klimat, zwłaszcza że złoto i srebro, często kojarzone z innymi metalami, w szczególności w złożach ołowiu, a nawet miedzi, stają się bardziej niż kiedykolwiek bezpieczne. inwestycje raj. Nowojorczycy próbują wtedy stać się centrum, stolica Anglii wysycha, a giełdy Zachodu wydają się bardzo spekulacyjne.

Ustawa Coinage od 1873 roku , pierwszy zaczep bimétallisme USA sprzyja złoto przeciwko srebra, stają się obfite, ponieważ żyła matka odkryta w 1871 roku na Comstock Lode w Nevadzie . Stolica Londynu jest tym trudniejsza do zmobilizowania, ponieważ w prasie dyskutuje się o sprawie kopalni srebra Emma , przewartościowanego złoża srebra i ołowiu. Pośrednicy transatlantyccy stają się podejrzani. W 1874 roku The Stock Exchange Review of London potępił 18 spółek, w tym 8 amerykańskich, w których interweniował ten sam William J. Lavington. W 1876 roku Samuel Nugget Townsend, angielski obserwator z Kolorado, zauważył, że brakuje materiałów z powodu wycofania finansowego jego rodaków. Dziennik St. Louis Globe-Democrat podkreśla, że ​​wizerunek amerykańskich kopalń bardzo ucierpiał.

Saint-Louis Stock Exchange , utworzony w 1874 roku, cele złoto i srebro to depozyty prowadzić wydobycie specjalistów w Missouri. Srebrna przewaga Idaho w Woodville została zidentyfikowana już w 1873 roku, kiedy to Utah zdominowało tę produkcję od 1871 roku dzięki kapitałowi angielskiemu . 5 czerwca 1874 r, rodzina Desloge założyła „Missouri Lead and Smelting Company”, która otworzyła 3 kopalnie ołowiu w 1876 roku.

Jednocześnie 1 st styczeń 1875w Denver, „Colorado Mining Stock Exchange”, która opiera się na odkryciu srebra ołowiowego w 1874 r. w postaci ceruzytu w Leadville , odkrytego ponownie w 1877 r. przez poszukiwaczy Horacego Tabora i Augusta Meyera. Ten srebrny ołów przynosi 2 miliony dolarów, oprócz 10 milionów dolarów w srebrze z 1879 roku. Colorado Silver Boom wstrząsa porządkiem wydobywczym, kosztem San Francisco Stock Exchange , przy zbyt wysokich kosztach produkcji, porwany jesienią26 sierpnia 1875 r, Bank of California , główny wierzyciel kopalni Comstock Lode (Nevada), co skutkuje samobójstwem jego założyciela, a następnie założyciela Banku Workman and Temple oraz kierownika fabryki w Panamint City (Kalifornia) , gdzie dziewięć firm właśnie zebrało 42 miliony dolarów w ciągu kilku miesięcy, zanim się poddały.

„Kolorowa Giełda Papierów Wartościowych” bardzo szybko jednak konkuruje z rynkami akcji ze wschodu, bardziej solidnymi, które chcą mniej polegać na kolei i bankach. Tak rodzi się1 st listopad 1875Nowojorska Giełda Papierów Wartościowych (NMSE), z siedzibą przy 60 Broadway , której przewodniczy John Stanton, syn bliskiego przyjaciela Silasa Reeda. Najczęściej przedmiotem obrotu jest akcja Lacrosse Gold Mining z siedzibą w Nowym Jorku z siedzibą w Nevadzie . NMSE obejmuje również 4 kopalnie miedzi z Boston Stock Exchange , Calumet and Hecla , Atlantic, Franklin, National lub konglomeratu Allouez Copper, który wziął swoją nazwę od odkrycia miedzianych posągów w 1660 przez ojca Claude-Jean Allocate to the Copper Kraj . Połączyła się w 1877 z „American Mining and Stock Exchange”, założoną w roku 1877maj 1876, który sam wkrótce wchłonął „New York Open Gold and Stock Exchange”. W 1883 roku grupa ta dokonała również aglomeracji „National Petroleum Exchange”, aby stać się „New-York Mining Stock and National Petroleum Exchange”, skupiając 479 brokerów i przyszłą Skonsolidowaną Giełdę Papierów Wartościowych , wielkiego rywala NYSE od 1886 roku.

Wysoce spekulatywny St. Louis Stock Exchange została zainteresowany srebrny ołowiu z Idaho, ponieważ ustawa Bland-Allison została uchwalona w 1878 roku, zmuszając Skarbu USA do zakupu $ 2 miliony srebra każdego metalu miesiąc, w imię wolnego bicia waluta , aby stanowić rezerwy gwarantujące walutę. Ale w 1888 r. zgromadził tylko 50 brokerów i 25 powiązanych brokerów. Jeden z jego brokerów, AG Edwards, utworzył w 1889 r. „Syndykat górniczy St. Louis and Butte, Montana” dla koncesji wydobywczych w Butte (Montana) . Również w 1984 r. William Mayger, prezes St. Louis Mining and Milling wyjechał do Marysville, niedaleko Heleny (Montana), gdzie w 1893 r. sprzeciwił się angielskiej firmie Montana Mining, a następnie uzyskał przed Sądem Najwyższym w 1911 r. trzecią z miliona dolarów, które twierdzi.

AG Edwards przejdzie następnie na Nowojorską Giełdę Papierów Wartościowych , aby ułatwić notowanie banków w Saint-Louis (Missouri) . Będzie jednym z niewielu ocalałych w Missouri z paniki z 1893 r. , która spowodowała zamknięcie giełdy w Saint-Louis , uważanej za zbyt kruchą. Firmin Vincent Desloge założył „ Desloge Consolidated Lead Company  ” w 1888 r.  , a następnie przejął „ Bogy Lead Mining Company  ” w 1889 r. i połączył swoje dwie firmy w największą ówczesną firmę  wydobywczą i odlewniczą , która przetwarza 500 ton ołowiu na dnia i będzie notowana w Nowym Jorku w latach dwudziestych .

Giełda Papierów Wartościowych w Tokio założona w 1878 roku, na długo przed Hongkongiem

W Azji , Tokio został stworzony w 1878 roku przez prozachodniego ministra finansów Okuma Shigenobu , ale z pracowników w kimono . Hongkong został założony w 1891 roku jako stowarzyszenie brokerów.

1880

Katastrofa General Union i afera Tonkina

W ostatniej ćwierci XIX -tego  wieku, inwestorzy inwestujący w sektorze usług (bankowość, transport, dystrybucja gazu lub wody) i długu publicznego , brak zasobów przemysłowych. Szybka ekspansja Marsylii sprawiła, że Société Marseillaise de crédit uzyskała w 1891 roku szesnastą kapitalizację rynkową:

Ranking kapitalizacji francuskich Bank Francji gaz paryski Kredyt Lyonnais Generał wód Ogólne transatlantyckie Firma oświetleniowa Lebon Towarzystwo Generalne Kurierzy morscy Paryski omnibus Kopalnie Loary
Miliony franków 1891 810 387 320 177 175 118 117 115 108 105

Związek Powszechny , założony w 1875 roku w Lyonie przez bankierów katolickich i monarchistycznych, tonie po zaledwie 7 latach istnienia. Luigi Jacobini, sekretarz papieski , zainwestował w niego 335 649 franków. Paul Eugène Bontoux przejął kierownictwo w 1878 roku. Były szef wydziału w Rothschild, były szef austriackich kolei, stracił fortunę na giełdzie wiedeńskiej w 1873 roku. Zwiększył swoje przejęcia w Europie Środkowej i Afryce Północnej oraz w Egipcie , natomiast spekulować poprzez skup własnych akcji. Giełda szybuje w górę, ale rosną wątpliwości. Rozpoczyna się zaciekły „mecz”: „niedźwiedzie” zebrane wokół Rotszylda przeciwko „bykom” dowodzonym przez Crédita Lyonnaisa z Henri Germain . Pierwsza wygrana: startStyczeń 1882akcja zostaje skrócona o połowę w ciągu piętnastu dni, to „crash of the General Union  ”, zwłoka w zapłacie, która znika. Skazany na pięć lat więzienia Paul Eugène Bontoux uciekł do Hiszpanii . Nastąpił kryzys przemysłowy, z wielkim strajkiem górników z Anzin w 1884 roku . Émile Zola zainspirował się nią do dwóch powieści: Germinal (1885) i L'Argent (1891). W tym samym czasie w prowincjach rozprzestrzenił się bankowy mutualizm: pierwsza Caisse du Crédit mutuel, na wzór Raiffeisena, została założona w 1882 roku w Alzacji. W 1885 roku w Salins-les-Bains (Jura) powstał pierwszy lokalny Bank Credit Agricole . Inne banki giełdowe zbankrutowały: Comptoir National d'Escompte de Paris w 1889 roku, po największych spekulacjach w historii miedzi. A w 1891 Towarzystwo Depozytów i Rachunków Bieżących padło ofiarą konsekwencji skandalu panamskiego . Następnie banki próbują zaradzić swojemu niedokapitalizowaniu  : emitują połowę z 3,5 miliarda franków podwyższenia kapitału przeprowadzonego przez francuskie spółki notowane na giełdzie w latach 1890-1914. Ich udział powróci następnie do 17% w wojnach Entre-two .

Rok 1830 1848 1850 1861 1869 1880 1890 1900 1913
Liczba banków notowanych na Giełdzie Papierów Wartościowych w Paryżu 3 16 5 12 21 46 53 41 58

W rezultacie banki giełdowe ważyły ​​jedną czwartą kapitalizacji francuskiej w 1890 r., a nawet reprezentowały 4 z pierwszych sześciu kapitalizacji w 1901 r. Były bardzo aktywne w kolonizacji, której postęp był monitorowany przez to, co pozostało głównym rynkiem, rynek dług publiczny. W 1885 roku giełda wstrząsnęła aferą Tonkina w Indochinach : depesza Havas pomyliła skromny odwrót Lang Son z armii francuskiej z ogólnym porzuceniem delty Rzeki Czerwonej . Fałszywe wieści, podane „w dobrej wierze” przez generała Louisa Brière de l'Isle , doprowadziły do ​​upadku paryskiej giełdy i rządu Julesa Ferry'ego , „w tym samym momencie, gdy nadeszła druga depesza, minimalizująca znaczenie walk”. . Ponieważ26 sierpnia 1883 r.Giełda zaczęła się niepokoić, obawiając się prawdziwej wojny, dużych wydatków, a potem odkrywając, że 9 września 1883 r.że francusko-wietnamski traktat pokojowy nie został uznany przez Chiny .

Kanał Panamski i rosyjskie pożyczki

Ferdinand de Lesseps przeszedł w 1880 roku do Panama Company. Jego projekt kosztuje 47% więcej niż Émile-Justin Menier w Nikaragui . Witryna ciągnie się, ofiara malarii , pagórkowaty teren, ale też niedokapitalizowanie  : tylko 300 milionów franków z 400 milionów planowanego kapitału . Spółka zostaje zlikwidowana w dniu4 lutego 1889 r., dziewięć lat po jego uruchomieniu, pomimo udzielenia pożyczek w 1888 roku. 85 000 akcjonariuszy i obligatariuszy jest zrujnowanych. W 1892 r. Édouard Drumont ujawnił w La Libre Parole nazwiska polityków i dziennikarzy skorumpowanych w celu zbierania funduszy i uzyskiwania autoryzacji. Jeden z deprawatorów, baron de Reinach , popełnił samobójstwo dnia19 listopada. Drugi, Cornelius Herz , uciekł do Anglii . Panama skandal jest wart pięć lat więzienia dla byłego ministra robót publicznych Charles Baïhaut . Kanał został ukończony przez Stany Zjednoczone , które wykupiły koncesję w 1903 roku. Ówczesna prasa francuska potępiła skandal dopiero po fakcie.

W 1888 roku, na rok przed bankructwem Panamy, otwarto pierwszy odcinek kolei transsyberyjskiej i udzielono czterech pożyczek na 500 milionów franków w złocie. Podbój Syberii interesuje również Belgów , ale raczej kupują rosyjskie udziały w metalurgii (27,7%), mechanicy (17%) i węglu (15%). Anglia , ona poświęca 92% swoich inwestycji zagranicznych do USA i Wspólnoty . Rosyjski musi się zdarzyć pruskiego dochodów kapitałowych z Niemiec zjednoczonych od wojny 1870 roku , aw 1882 sprzymierzył do Austro-Węgier i Królestwa Włoch Jest to Triple Alliance , że sojusz francusko rosyjski 1892 próbuje licznika, co doprowadzi do I wojny światowej . Do 1904 r. Francja miała 1,6 mln wierzycieli rosyjskiej kolei , państwa i gmin. Ekonomista Arthur Raffalovich , przedstawiciel w Paryżu rosyjskiego Ministerstwa Finansów, rozdał 6,5 miliona franków łapówek paryskim dziennikarzom w latach 1900-1914, aby zapewnić sukces fali rosyjskich pożyczek  : jest to sprawa Arthura Raffalovitcha . Od 1888 do 1913 r. Francja pożyczyła 12 miliardów franków w złocie imperium na krawędzi finansowej przepaści. Wszystkie rosyjskie pożyczki zostaną odrzucone po rewolucji 1917 roku .

Francuzi odnieśli większy sukces z Compagnie du Boléo , która buduje sztuczny port i miasto Santa Rosalia (Baja California Sur) , pośrodku pustyni, na złożu o bardzo wysokiej zawartości miedzi (15%) , z błogosławieństwem prezydenta Meksyku Porfirio Diaza . Udział został pomnożony przez 8 w 25 lat, osiągając 3,827 franków w 1910. Młody centralistyczne , Georges de la Bouglise przeprowadzone badania górnicze który postanowił Mirabaud et Cie banku do inwestowania. Następnie przeniósł się do Butte (Montana) i założył w 1899 kopalnie miedzi firmy Catemu, aby eksploatować El Soldado , pierwszą z wielkich kopalni miedzi w Chile . Podążą za nimi El Teniente , Chuquicamata i Minera Escondida .

Rywalizacja między giełdami na wschodnim wybrzeżu USA

Na giełdzie nowojorskiej średnie giełdy w latach 1880-1884 były dwukrotnie wyższe niż w latach 1875-1879, a liczba notowanych spółek również podwoiła się w latach 1875-1884. Ten sukces pobudzi konkurencję ze strony Skonsolidowanej Giełdy Papierów Wartościowych (CSE). jest wynikiem połączenia w latach 1877-1884 „New York Mining Stock Exchange” z kilkoma konkurencyjnymi giełdami, również specjalizującymi się w wydobyciu ropy i górnictwa, których część jest również notowana na Boston Stock Exchange . CSE korzysta z izby rozrachunkowej, w której akcje spółek wydobywczych wymieniały się pięciokrotnie w latach 1885-1887, kiedy to CSE uzyskała imponujący budynek na skrzyżowaniu ulic Broadway i Exchange Place na Manhattanie.

CSE ma 2403 członków, najwięcej w kraju po Nowojorskiej Giełdzie Produktów , wśród których 400 to także członkowie Nowojorskiej Giełdy Papierów Wartościowych (NYSE), która ma o połowę mniej. Do tego czasu dżentelmeńskie umowy dawały im dostęp do cen z NYSE, aby mieć ogólny trend w zamian za zobowiązanie do nie notowania tych samych akcji. Ale w 1885 r. członkowie CSE zażądali również notowania akcji kolejowych. Negocjacje z giełdą nowojorską w sprawie podziału sektorów kończą się niepowodzeniem. 20 marca 1886 r, CSE postanawia wymienić wszystkie branże i otworzyć pół godziny przed NYSE. Szybko przechwytuje 11,21% transakcji, a nawet 74,8% tych z indeksu Dow Jones. Jej specjaliści wziąć prowizję w wysokości tylko 1/ 16 th dolara wobec 1/ 8 th do tych z NYSE. Korzystając z notowań NYSE, maklerzy Skonsolidowanej Giełdy oszczędzają na kosztach tworzenia mechanizmu wykrywania cen. NYSE reaguje natychmiast: zmusza swoich członków do opowiedzenia się po swojej stronie i zakazuje połączeń telefonicznych z Skonsolidowaną Giełdą Papierów Wartościowych . W 1890 roku wykupił prawa do giełdy giełdowej , aby zapewnić monopol jego członkom. Do lat 90. XIX wieku giełda bostońska była ważniejsza niż giełda nowojorska dla firm przemysłowych. W 1898 roku, dwa lata po utworzeniu indeksu Dow Jones , na nowojorskiej giełdzie notowanych było tylko 20 spółek przemysłowych , w porównaniu do 48 w 1869 roku na giełdzie w Bostonie. Mimo to  na chodnikach rozwija się także trzeci rynek, „  Curb Market ”. W 1908 roku, kiedy założył oficjalną agencję, trzy rywalizujące giełdy nowojorskie reprezentowały akcje 424 milionów akcji, z czego 53,5% znajdowało się poza NYSE. Handel na NYSE i CSE w latach 1885-1909:

Liczba firm 1885 1886 1887 1888 1889 1890 1891 1892 1893 1894 1895 1896 1897 1898 1899 1900 1901 1902 1903 1904 1905 1906 1907 1908 1909
Notowany na NYSE 114 117 98 127 130 160 140 146 145 149 144 167 168 195 209 221 229 223 254 255 255 265 277 269 263
Notowany na NYSE z wolumenem 55 72 72 78 96 80 59 99 82 78 79 90 77 136 155 151 158 134 121 128 176 161 151 111 149
Z NYSE notowanej na CSE z wolumenem 18 24 33 39 41 30 21 55 39 25 24 29 20 34 38 40 44 37 49 53 48 49 35 35 61

Konkurencja między giełdą nowojorską a giełdą skonsolidowaną po 1886 r. skłoniła tę pierwszą do odkupienia praw do giełdy giełdowej , umożliwiając dystrybucję cen po niższych kosztach, aby produkować je wyłącznie na użytek swoich lojalnych członków.

1890

Charles Dow i Eddie Jones, pierwszy romans między przemysłem a giełdą

Stany Zjednoczone wynaleziony w 1896 roku, Dow Jones , indeks pierwszy w pełni przemysłowy w historii. Jej historyczny skład obejmował od początku General Electric , czerpiąc z badań Thomasa Edisona . Przed 1896 r. przedsiębiorstwa przemysłowe były nadal słabo reprezentowane na giełdach. Inwestorzy odkrywają, że mogą zdobywać udział w rynku dzięki technologii , markom lub innowacjom, dla uzyskania korzyści skali . Stany Zjednoczone stały się dziesięć lat później światowym liderem w stali , dzięki ośmiu-krotnym produkcji od 1880 do 1900 roku, do dziesięciu milionów ton. Podbój Zachodu zabezpieczone wyloty na kolei . Gdy popyt spadł, jak podczas bankructw kolejowych w 1893 r., Amerykanie sprzedali swoje nadwyżki Europie . Boom imigracyjny przynosi również korzyści przemysłowi spożywczemu i producentowi pasów do ciągników US Leather .

Dziennikarze Charles Dow (1851-1902) i Edward Jones opuścili finansową agencję informacyjną Wall Street Financial News Bureau , aby stworzyć firmę Dow Jones . W małym pokoju w piwnicy pod numerem 15 na Wall Street piszą biuletyny, a potem codzienną gazetę: Afternoon News Letter i listę jedenastu wzorcowych akcji amerykańskich, w tym dziewięciu linii kolejowych , firmy telegraficznej , Western Union i Pacific Mail. firma spedycyjna . 8 lipca 1889 r.Założyli Wall Street Journal  : cztery strony, ze statystyk, ceny obligacji i surowców , najbardziej aktywnych akcje, zyski z kolejowych spółek i banków . Roczna subskrypcja kosztuje 2 centy dziennie. Po raz pierwszy stworzyli w 1884 r. indeks „DJ Tranport”, który w 1897 r. został przemianowany na „DJ Rail”.26 maja 1896 rpublikują pierwszą wersję złożoną wyłącznie z akcji przemysłowych: indeks Dow Jones . Nie ma już firm kolejowych , chociaż Wall Street miała 53.

Obroty większości „dwunastu przemysłów” zależą od masowej konsumpcji . Stawiają na wzrost demograficzny Stanów Zjednoczonych i wzrost standardu życia. Jeden z nich, Tennessee Coal and Iron, będzie kontrolować 60% amerykańskiej stali dziesięć lat później. Wizjoner Charles Dow przewidział już w 1882 roku, że „rynek przemysłowych papierów wartościowych stanie się wielkim rynkiem spekulacyjnym Stanów Zjednoczonych  ”. Dzięki ekonomii skali przedsiębiorstwa przemysłowe mają znacznie wyższy potencjał zysku niż inne, nawet jeśli są bardziej narażone na konkurencję . Jego popularna lista zapewnia im widoczność i perspektywy na giełdzie. Emisja akcji spółek przemysłowych osiągnęła w 1899 roku 2,24 miliarda dolarów, wobec 507 milionów dla kolei. Pomagają zwiększyć całkowity wolumen handlu w Nowym Jorku , który wzrósł z 57 milionów w 1896 do 265 milionów w 1901. A gwałtowny wzrost amerykańskiego przemysłu położył kres Wielkiemu Kryzysowi (1873-1896) .

Niemcy i Włochy, dwie unifikacje i dwa tryby pośrednictwa giełdowego

Giełdy włoskie i niemieckie przeżywają silny wzrost w latach 1870-1873, krótko po zjednoczeniu obu krajów. Berlin przeszedł w 1871 roku przed Frankfurtem i Hamburgiem , do tej pory dominującymi, a następnie skorzystał z ram podatkowych i regulacyjnych, które były restrykcyjne dla brokerów, ale mniej ryzykowne dla oszczędzających, prawo nakładające wyższe zobowiązania w zakresie przejrzystości finansowej dla firm niż gdzie indziej. Ponadto, po kryzysie Barings Bank na długu państwowym Argentyny i Urugwaju w latach 1890-1893, niemieckie prawo giełdowe zabroniło w 1896 roku obrotu kontraktami terminowymi. Podatki zostały jeszcze bardziej zaostrzone, zniechęcając brokerów do przyjmowania marż i faworyzując duże banki zdolne do przeprowadzania transakcji między ich klientami, bez przechodzenia przez giełdę, nawet jeśli ta przewaga została zniesiona w 1908 roku.

Badanie tysiąca berlińskich IPO od zjednoczenia Niemiec w latach 70. XIX wieku do przedednia II wojny światowej zwraca uwagę na coraz bardziej wymagające środowisko regulacyjne od wczesnych lat 80. XIX wieku do 1914 r., które w istotny sposób przyczyniło się do zwiększenia prawdopodobieństwa wejścia spółek na giełdę . W latach 1897-1913 Berlin był gospodarzem 377 z 690 IPO, wyprzedzając Giełdę Papierów Wartościowych w Dreźnie (82), Giełdę Papierów Wartościowych we Frankfurcie (58), Giełdę Papierów Wartościowych w Monachium (28) i Giełdę Papierów Wartościowych w Lipsku (również 28). Firmy z wysokim kapitałem zakładowym częściej pytają o Berlin, podczas gdy 23 działające wówczas regionalne giełdy są bardziej skłonne do przyjmowania małych i średnich firm. Berlin jest w dużej mierze pierwszym pod względem całkowitej liczby spółek giełdowych (992), przed Frankfurtem (270), Dreznem (194), Hamburgiem (127), Lipskiem (125) i Monachium (96). Górnictwo i metalurgia stanowiły prawie jedną czwartą tych spółek notowanych w Berlinie w 1913 roku, dzięki bardzo silnemu rozwojowi Niemiec w tej dziedzinie w ciągu ostatnich trzech dekad.

Ze swojej strony Genua Stock Exchange nie zrezygnowała z przywództwa dopiero po amerykańskiej panice bankowej w 1907 r. , równoczesnej z wypadkiem włoskiego samochodu, przede wszystkim utrzymując dominację na włoskich giełdach przez trzy dekady po zjednoczeniu. . Genua to 3 miliardy lirów, które wymieniono w 1873 roku na 1,5 miliarda w Mediolanie, gdzie jednak obecnie notowanych jest 25 firm, w tym 15 banków, wobec 2 firm w latach 60. XIX wieku . Turyn , Florencja , Rzym i Neapol również mają swoje giełdy, a nawet mniejsze miasta Cuneo , Chieti i Messina , często specjalizują się w jednym sektorze działalności. Niezadowolenie dominuje na spotkaniach oficjalnych mediolańskich brokerów, poświęconych nieautoryzowanemu pośrednictwu.

Od 1906 r. w Genui nadal działa około 1200 brokerów, którzy regularnie omijają próby uregulowania ich liczby, a potężna lokalna izba handlowa odmawia tego. Jest ich 160 na Giełdzie Papierów Wartościowych w Mediolanie , gdzie aukcja jest obowiązkowa od 1885 roku, ale nastąpi dopiero w 1912 roku w Genui, gdzie spekulacje są nieokiełznane, otwarte dla prawie wszystkich, ale skoncentrowane na kilku akcjach. Nawet w Mediolanie 7 z nich odpowiada za dwie trzecie działalności w 1888 r., a 12 nie ma dostępnych kursów. Hierarchia obu rynków zostanie zachwiana w 1889 r. przez kryzys Banca Generale i Credito Mobiliare. Ich ceny spadły o 80% w latach 1891-1894. Podobnie jak w Niemczech, odbicie nastąpiło w 1894 r. W 1896 r. rząd włoski ożywił gospodarkę pożyczkami, ale banki sprzedały udziały, aby się odbudować, a giełda jest nawet bardziej skoncentrowany na mniejszej liczbie zapasów. Do 1900 r. włoskie firmy produkcyjne preferowały samofinansowanie i kredyty bankowe. W 1895 roku w Mediolanie notowane były tylko 23 firmy, z czego dwie trzecie stanowiły banki. Potem było 54 w 1900 i 160 w 1913. W latach 1902-1905 ich liczba podwoiła się. Pojawiają się transport, tekstylia, żywność i elektryczność, a samochód stał się obiektem gwałtownego szaleństwa w 1906 roku.

Stock Exchange of Genoa i giełda Turyn wyposażony się z telegrafu po kryzysie 1891-1893, przed Mediolanu, które następnie umieszcza się w centrum sieci, poprzez lobbing ogromne: to trzeba przejść przez to wymieniać telegrafy między Genuą, Turynem i Rzymem. Mediolan zdobył również punkty za lepszą odporność swoich brokerów w kryzysie, ale dopiero po kolejnym kryzysie w 1907 roku, podczas którego zabroniłMarzec 1906 Transakcje giełdowe na kredyt i znów mogą liczyć na brokerów, którzy są średnio solidniejsi.

Trzy giełdy złota w Kolorado

Firma John W. Proudfit założyła w 1890 roku nieformalną giełdę papierów wartościowych, skupioną na surowcach mineralnych przyszłego miasta Aspen , które wkrótce miało biura w Londynie oraz w dwóch miastach w Kolorado. Stowarzyszenie brokerów „Crosby-Ehrich Syndicate” centralizuje również transakcje na akcjach młodych spółek górniczych. Colorado Springs Mining Stock Association powstało w pobliskim mieście Colorado Springs, aby handlować akcjami w rejonie Cripple Creek . Wartość niektórych wzrosła dziesięciokrotnie lub stukrotnie od 1893 r. Wynik, trzy nieformalne giełdy w 1894 r. Winfield Scott Stratton zostaje pierwszym milionerem w sektorze w 1894 r. dzięki giełdowej wycenie złoża Independence Lode w pobliżu Victor (Kolorado). ) , odkryte dnia4 lipca 1991.

W 1900 roku Cripple Creek miał dwie opery, 75 saloonów, 8 gazet i produkcję złota w wysokości prawie 21 milionów dolarów, przewyższającą gorączkę złota w Kalifornii i na Alasce, ale w 1912 spadła z powrotem do 11 milionów dolarów. Teoria geologiczna Winfielda Scotta Strattona zapewnia, że ​​żyły zbiegają się na dużej głębokości. Pod koniec roku sprzedał swoją „Kopalnię Niepodległości” za 10 milionów dolarów, która trafiła na londyńską giełdę , ale cena akcji spadła, wywołując pozew, ostatecznie przegrany przez nabywcę. ”. Boom górniczy osiągnął szczyt w latach 1901-1902: 500 firm w Cripple Creek , 18 000 mieszkańców i Victor (Kolorado) , notowany na giełdzie Colorado Springs Mining Stock Exchange, budynek z czerwonego piaskowca z 1896 roku. jest to najaktywniejsza giełda na świecie. Milioner Sam Strong, właściciel kopalni, został tam zastrzelony przez J. Tune'a Crumleya w Newport Saloon. W 1902 r. duża tabela podsumowuje listę kursów. Boom górniczy został zatrzymany w 1904 r. przez spadek złota. Żołnierze strzelają do strajkujących górników, powodując kilka ofiar śmiertelnych i ślady po kulach na ścianach 110 North 4th Street w Victor w stanie Kolorado .

Giełda Papierów Wartościowych w Colorado Springs:

Lata 1897 1898 1899
Dolary 7,57 miliona 10,25 miliona 34,4 miliona
Paryż i Londyn walczą o złote głębiny RPA

RPA wzrosła czterokrotnie produkcji złota w 1890 roku dzięki górnictwa w dużej głębokości , a produkować dwadzieścia lat później połowa złota świata. Potencjał zawyża kapitalizację na Londyńskiej Giełdzie Papierów Wartościowych , gdy The Times publikuje wgrudzień 1892raport Hamiltona Smitha , byłego pracownika kopalni srebra w Comstock Lode w stanie Nevada , zwerbowanego przez Edmond de Rothschild Private Bank . Południowoafrykańska Rewia Henry'ego Duponta przetłumaczyła ją na francuski. Południowoafrykańskie kopalnie złota umożliwiły coulissiers prowadzenie 60% całkowitego handlu w Paryżu od końca 1893 r. Le Figaro du6 lipca 1895 ruczy około piętnastu z nich. Wartość akcji Robinson Deep Mine podwoiła się w czwartym kwartale 1894 r., osiągając 194 franki . Dzięki Baron Jacques de Gunzbourg , bankier również z siedzibą w Sankt Petersburgu , a  nadpobudliwe „ Transvaal kopalnie złota” komora powstał w Paryżu wStyczeń 1895.

„Opłacalne będzie podniesienie głębokości odwiertów do 1200 metrów”, relacjonuje na początku 1894 r. geolog Karl Schmeisser , wysłannik rządu pruskiego . Według niego, depozyt może przynieść 349 milionów funtów szterlingów w ciągu 14 lat, prognoza zbliżona do 325 milionów szacowanych przez Hamiltona Smitha. Inny inżynier z Kalifornii, John Hays Hammond , projektuje zaporę Vierfontein, aby dostarczać energię elektryczną do głębin. Staje się „prorokiem przemysłu wydobywczego”, gdy do złoża złota dociera Robinson Deep Mine na 600 metrów, dokładnie tak jak w jego obliczeniach. „  Uniwersytet Witwatersrand  ” powstał w 1896 r., poprzedzony przez „  Południowoafrykańskie Stowarzyszenie Inżynierów i Architektów  ” w 1891 r. Jacques de Gunzbourg stworzył CFMAS (Cofrador) i Francuski Bank Południowej Afryki wraz z Nemours Herbault , byłym powiernikiem z Compagnie des agentów de zmiana , która trzy lata później założyli CGE . Latem 1895 r. akcje Syndykatu Koronacyjnego, którego celem było tylko „założenie innych firm”, wzrosły w ciągu kilku tygodni z 10  funtów do 2000  funtów. We wrześniu wszelkie IPO na wolnym rynku są zabronione, aby powstrzymać wybuch.

Przemysłowiec Cecil Rhodes chce uczynić z Johannesburga , stutysięcznego prosperującego miasta, „  Gibraltaru finansów”. Ale Burowie odmawiają angielskim imigrantom prawa do głosowania i opodatkowania kopalni złota. Cecil Rhodes , John Hays Hammond i Alfred Beit następnie rozpoczęła obławę Jameson zgrudzień 1895 : prywatnej armii nie udaje się obalić rządu Transwalu , co wywołuje kryzys giełdowy w kopalniach złota w RPA zimą 1895-1896 i osłabia paryskich biegaczy . Na tle afery Dreyfusa maklerzy notują ich żydowskie pochodzenie . Pojawia się aktywizm akcjonariuszy: „Związek francuskich przewoźników kopalni złota i wartości transwalu”, autorstwa Paula Leroy-Beaulieu , redaktora naczelnego L'Économiste français, stanął po stronie Burów , podczas gdy niepowodzenie Raid Jameson jest, wręcz przeciwnie, żałuje La Revue sud-africaine , która chwali jego niezależność .

Kapitalizacja i ranking na Londyńskiej Giełdzie Papierów Wartościowych w południowoafrykańskich kopalniach złota:

Społeczeństwo Skraj Złote Pola Korona Robinson Gniazdo Sim Wschodni rand Randfontein
Ranga 1898 ( 23 ul ) ( 37 p ) (utworzony 1909 ( 49 p ) ( 59 p ) ( 64 p ) ( 88 p )
Capi 1898 9,8 7,6 (utworzony 1909 4.4 4,3 3,8 2,5
Ranga 1913 ( 20 p ) ( 56 p ) ( 21 ul ) (scalone) (scalone) ( 44 p ) ( 49 p )
Capi 1913 13,5 7,3 12,8 (scalone) (scalone) 6.26 5,5

Po kryzysie wydobycie rozpoczyna się od nowa. Osiągnął 14,7 ton w jednym miesiącuSierpień 1899, jego roczny poziom z 1890 r. Obecnie złoto RPA jest wystarczająco obfite, by wypełnić jaskinie banków centralnych, co gwarantuje zaufanie do papierowego pieniądza. Piętnaście lat później wydobycie głębinowe w RPA rozwinęło się na londyńskiej giełdzie , z wyjątkiem Gold Fields, które sprzedawało kopalnie. RPA produkuje jedną czwartą złota świecie od 1899 roku (110 z 461 ton), ponad połowa w roku 1910 (255 507 ton) i jechać aż do 80% w 1969 roku, z prawie tysiąca ton. East Rand , pionier górnictwa głębinowego  „od 1893 r., w 1959 r. będzie poszukiwał złota aż do 3,5 km pod ziemią.

XX th  century

Im silniejsze XX th w XIX th  wieku, światowy wzrost gospodarczy przekłada się na dramatycznej ekspansji oszczędności w roku 1900, w tym Londyn i Paryż są koncentratory i następnie przez podwojenie liczby spółka notowana na giełdzie paryskiej w 1920 roku , o okres, w którym ceny wzrosły o 4,4 we Francji i 3,3 w Stanach Zjednoczonych, dzięki postępowi TSF, ropy, samochodów, energii elektrycznej i ogólniej z przemysłu. W latach pięćdziesiątych sukcesy towarowe jeszcze bardziej podniosły aurę giełdy, która została następnie wchłonięta przez kilka fal rewolucji komputerowej, która skorzystała z rozwoju gospodarczego na wszystkich kontynentach.

Rok 1891 1901 1913 1928 1936
Liczba spółek notowanych w Paryżu 182 287 336 602 608
Średnia kapitalizacja tych spółek (1913 franków) 33,8 miliona 31,4 miliona 45,4 miliona 32,6 miliona 21,5 miliona

W XIX th  wieku, wagi przemysłu we francuskiej kapitalizacja rynkowa nie przekracza 4% i pozostaje poniżej 7% aż do 1920 roku, a następnie wspina się na szczyt w 1961 roku na poziomie ponad 69%. Wśród przyczyn mały rozmiar firm, uważany za zbyt ryzykowny. W 1912 r. tylko 10 zatrudniało ponad 10 000 osób, wobec 23 w Niemczech i 39 w Anglii. Tylko dla przemysłu stalowego francuski „gigant”, Schneider, jest daleki od swoich zagranicznych odpowiedników. W 1907 roku, pod względem kapitalizacji rynkowej, Krupp ważył cztery razy więcej, a US Steel był dwudziestokrotnie większy. W sektorze chemicznym, jakkolwiek dobrze reprezentowanym we francuskim przemyśle, Rhône – Poulenc wydaje się być dużym MŚP zatrudniającym 4 000 pracowników w 1929 r., wobec 110 000 w IG Farben lub 50 000 w Imperial Chemical Industries w Wielkiej Brytanii.

To dzięki chemii i elektrochemii przemysł narzucił się na giełdę od lat 30., szczególnie aluminium z Péchineyem, Kuhlmannem i Ugine. Przejęło się budownictwo elektryczne, a następnie budowa samochodów. Przemysł stalowy osiągnął szczyt w 1960 r. przy 16% francuskiej kapitalizacji, sektor ten był politycznie faworyzowany. Reszta branży zaczęła rosnąć w latach 20. XX wieku i spada od 1985 r., nigdy nie przekraczając 25% indeksu. Wreszcie branża reprezentowała tylko ponad 50% francuskiej kapitalizacji rynkowej w latach 1948-1978.

W XIX th  century Anglia, rynek tylko dla którego dostępne są dane szczegółowe przed 1914 słabość branży jest również ważna. W 1870 r. kapitalizacja rynku angielskiego w 76% składała się z kolei , a następnie z banków (11%), gazu, wody i ubezpieczeń, a przemysł był tylko częścią grupy „inne” (7%). W 1913 r. grupa ta wynosiła 18%, kapitalizacja pozostała zdominowana przez banki (19%), kolej (16%), kopalnie (15%) i ubezpieczenia (7%). We Francji znaczenie kolei w kapitalizacji rynkowej pogorszyła po 1883 r. Konwencja Freycineta , która subsydiowała prywatne firmy do budowy sieci wtórnej. W 1913 r. ważyło 32% francuskiego rynku akcji wobec 16% w Anglii. W Stanach Zjednoczonych na przełomie wieków stal, a potem samochód, zrobiły sensacyjne wejście.

Giełda amerykańska została zjednoczona dopiero po uruchomieniu krajowej sieci telefonicznej około 1915 r., kiedy pierwszy telefon pojawił się na NYSE już w 1878 r., uzupełniony o utworzenie przez NYSE w 1920 r. krajowej listy pasków, następnie ustawa o nienotowanych papierach wartościowych w 1936 roku.

Liczba rynków akcji w Stanach Zjednoczonych:

Koniec XIX th  century 1940 1960 1980
Ponad 100 18 11 7

Utworzona w 1908 r. Agencja Curbstone miała swój własny budynek już w 1915 r., ale tylko 60 000 osób posiadało akcje na NYSE w 1912 r., a do 1916 r. tylko jeden na siedmiu brokerów przyjmował zlecenia poniżej 100 akcji. Kolejnym czynnikiem łączącym jest ticker , wynalazek Thomasa Edisona i Edwarda A. Calahana  : około stu firm sprzedających jego wynalazek zebrało się w 1890 roku w „New York Quotation Co”, stworzonej wspólnie przez brokerów, aby uczynić je bardziej niezawodnymi. dane cenowe i wolumenowe. W latach 1870-1900 zbudowano prawie 6000 maszyn, często z klawiaturą fortepianową, z białymi klawiszami dla cyfr i czarnymi dla liter.

1900

Druga rewolucja przemysłowa i jej postęp w hydroelektrowniach i samochodach wywołają intensywne spekulacje, zwłaszcza w Alpach, i spowodują gwałtowny wzrost cen metali, przyczyniając się do nasilenia amerykańskiej paniki bankowej w 1907 r., kiedy te spekulacje opadają. Jednak siła rynków finansowych angielskiego, francuskiego i niemieckiego pozwoliła im przetrwać kryzys amerykański.

Place de Paris, światowe skrzyżowanie podczas Belle Époque

Na przełomie wieków emitenci na całym świecie faworyzowali Paryż ze względu na jego zdolność do wzbudzania zainteresowania międzynarodowego: Suez , Panama , Boléo , Catemu , Ottoman Bank , kopalnie złota w RPA . W latach 1850-1914 francuskie oszczędności były inwestowane poza granicami kraju w proporcji jednej trzeciej do połowy, głównie w „  turbanowane papiery wartościowe  ” i pożyczki rosyjskie .

W L'Argent , Émile Zola opisuje to wielka maszyna: prestiżowych biegaczy siedzi przez całą dobę pod arkadami i skromną giełdowe na wilgotnych stóp w ogrodzie poniżej. Pożądany koszykowy rynek kontraktów terminowych i skromniejszy rynek kasowy znajdują się w Palais Brongniart , do którego w 1903 roku trzeba będzie dodać dwa skrzydła. Wszędzie wokół Place de la Bourse (Paryż) , poprzecinanego taksówkami introduktorów , banki, media, kawiarnie i restauracje tętnią plotkami.

Rynek w pierwszej kolejności koncentruje się na czynszu . Dopiero w latach 1900-1930 liczba spółek notowanych w Paryżu potroiła się, osiągając 600. Wszystko zostanie zrobione w latach 20. XX wieku . Początkowo to firmy zagraniczne wzbogacały rating w latach 1905-1914. Trzy razy na cztery emitują tylko obligacje , ponieważ Paryż to nadal w zasadzie duży rynek obligacji o wymiarze międzynarodowym. Samo- finansowania pozostaje dominującym sposobem finansowania dla firm francuskich.

Rok 1830 1848 1850 1861 1869 1880 1890 1900 1913
Obligacje zagraniczne w Paryżu 11 29 21 53 80 113 138 203 303
Akcje zagraniczne w Paryżu 0 0 5 24 25 24 40 60 129

Od 1903 r. pożyczki rosyjskie stanowiły 23,7% europejskich inwestycji za granicą. W tym roku sama Francja zarobiła miliard franków w zewnętrznych dochodach finansowych. Posiadacze zbywalnych papierów wartościowych stanowią 10% populacji, ale do 1911 r. prawie 45% francuskich spadków zawiera akcje lub obligacje . Około 2,5 miliona Francuzów było nosicielami w okresie Belle Époque , przy czym zdecydowana większość nadal preferowała obligacje . 80 lat później, w 1982 roku, liczba posiadaczy będzie niewiele wyższa: 3 miliony, w tym 1,7 miliona akcjonariuszy .

W latach 1910 kontynuowano internacjonalizację . W 1913 roku wartość spółek notowanych w Paryżu reprezentował 78% PKB w Francji , ale inne szacunki mówią raczej o 40%, dla „francuskich firm działających w Francji  ”. Różnica wynika z ogromnych zapasów zagranicznych papierów wartościowych przechowywanych we Francji , z których zdecydowana większość to obligacje . Wzrósł z 10 miliardów franków pod koniec Drugiego Cesarstwa w 1870 roku do 43 miliardów franków w 1913 roku. Giełda Paryska notuje 303 obligacje zagraniczne w 1913 roku, prawie tyle samo, co 310 obligacji firm francuskich.

Całkowita kapitalizacja (mld f) 1902 1913 1927
wartości francuskie 64 70 283
Zagraniczne papiery wartościowe 66 71 113

Wymienione akcje The kapitalizacja z 129 wartości zagranicznych do Paryża przekracza wartości francuskich, w tym przemyśle jest nadal rzadkie, tylko Schneidera ( 9 th ) i Saint Gobain ( 10 th ) wśród Top 20, choć "istnieją 4 kopalnie  : Compagnie des mines de soczewki ( 4 p ) Compagnie des mines de Courrières ( 7 th ) Compagnie des mines de Vicoigne ( 16 p ) i Compagnie des mines de Béthune ( 20 p ). Paris Stock Exchange jest jeszcze kwestia terytoriów i koncesji. Dopiero w latach 20. postawi na firmy przemysłowe, które będą w stanie zdobywać udział w rynku dzięki technologii , markom lub innowacjom, aby uzyskać ekonomię skali , tak jak robiła to Wall Street od lat 80. 1900 , dzięki stworzeniu w 1896 roku z wyłącznie „przemysłowego” indeksu Dow Jones . Po stronie kolonialnej handel i obróbka skrawaniem są czasami łączone z bańkami giełdowymi, takimi jak spekulacje Saya z 1905 r. na giełdzie w Aleksandrii lub bańka na akcjach CFAO z 1913 r. , zwana również „Afryką”, wzmocniona ekspansją kultury. w Senegalu, którego eksport w ciągu dwudziestu lat wzrósł sześciokrotnie: z 51 600 ton orzeszków ziemnych wyeksportowanych w 1895 roku wzrósł do 140 000 ton w 1900 roku, następnie 224 000 ton w 1909 roku, a nawet 303 000 ton w 1914 roku .

2 e  wielki paryski banku kupiec został stworzony w 1904 roku, BUP ( 13 th  kapitalizację Paris), specjalizuje się w emisji papierów wartościowych w Rosji i Europie Środkowej .

Międzynarodowy wpływ Paryża zapewniają brokerzy , którzy w 1913 roku zatrudniają 2900 osób, nie licząc prestiżowych coulissierów , którzy od 1893 roku prowadzą 60% giełd paryskich. Londyńska Giełda Papierów Wartościowych zatrudnia w 1900 roku 5000 osób. Kwitnący, francuski bank reprezentuje 4 z 6 pierwszych kapitalizacji paryskich z 1901 r., a nawet 5 z 6 w 1913 r.:

Społeczeństwo Capi 1913 Ranga 1913 Ranga 1901
Bank Francji 862 1 re 1 re
Kredyt Lyonnais 831 2 nd 2 nd
Towarzystwo Generalne 817 3 rd 5 th
Krajowe biuro rabatowe w Paryżu 436 5 th 6 th
Paribas 349 6 th 10 th
Bank Związku Paryskiego 182 13 tys stworzony w 1904
Kredyt przemysłowy i handlowy 143 17 th 18 th
Włoski samochód przed paniką 1907 roku

Szał, a następnie krach na akcjach trzydziestu producentów samochodów w latach poprzedzających amerykańską panikę bankową w 1907 roku pozwoliły giełdzie w Mediolanie uzyskać przewagę nad giełdami w Genui i Turynie. Notowany na Giełdzie Papierów Wartościowych w Turynie udział Fiata wzrasta z 25 do 425 lirów. Rodzą się kolejne startupy motoryzacyjne. Adolphe Clément-Bayard założony w Turynie w 1904 roku i Alexandre Darracq w Mediolanie w 1906 roku, w zakładzie kupionym przez Włochów w 1909 roku, by stać się Alfa Romeo .

W 1905 roku nadzieja na znaczne dywidendy dla Fiata zachęciła do spekulacji. Akcja osiągnęła 2450 lirów wMarzec 1906l. Fiat właśnie ogłosił zysk ponad 2 mln lirów za 1905 r., z dywidendą w wysokości 50 lirów. Założony wListopad 1895, amerykański magazyn The Horseless Age , którego celem jest przedstawienie globalnego przejścia technologicznego, jakie umożliwia samochód, opisuje również działanie firmy Züst SpA szwajcarskiego producenta Roberto Züsta, która otworzyła w 1905 roku drugą fabrykę w Mediolan dla pojazdów użytkowych, aw 1906 oddział w Brescii o nazwie Brixia-Züst . Jego akcja wzrasta z 560 do 760 lirów w ciągu dnia27 marca 1906, a cztery dni później odlatuje do 1175 lirów.

Akcja Isotta Fraschini , włoskiego producenta samochodów luksusowych, powstała w Mediolanie27 stycznia 1900Cesare Isotta i braci Vincenzo, Oreste i Antonio Fraschiniego, wspina się do 520 lirów. Fiat osiągnął 756 lirów. OkresMarzec 1906było więc we Włoszech największymi spekulacjami na temat samochodów, na Giełdzie Papierów Wartościowych w Turynie , ale także w Mediolanie i Genui, ponieważ brokerzy oferują akcje w każdym miejscu. W obliczu tych ryzykownych spekulacji mediolańska giełda zakazuje wszystkim swoim członkom transakcji kredytowych na wszystkich akcjach w dniu29 marca 1906. Ale inne akcje samochodów pojawiają się tego samego dnia na Giełdzie Papierów Wartościowych w Turynie .

Akcje Fiata ponownie wystartowały latem 1906 roku. Nadzieje zostały wynagrodzone w połowie: Fiat wyprodukował w 1906 roku 1149 samochodów, jego siła robocza liczyła 1500 pracowników i kupił firmę Ansaldi.

W miesiącach poprzedzającychPaździernik 1907, na samochód wpływa wzrost cen surowców, w szczególności miedzi, co powoduje szybszy wzrost kosztów produkcji niż sprzedaży. Inwestorzy odkrywają kryzys nadprodukcji: klienci luksusowi są nasyceni, a producenci muszą zmierzyć się z problemem popularnych pojazdów i samochodów ciężarowych. Pod koniec 1907 r. akcja Fiata spadła do zaledwie 17 lirów, rujnując tysiące udziałowców, w tym rodzinę jednego z założycieli, Emanuele Cacherano di Bricherasio , jednego z pierwszych przedstawicieli włoskiej szlachty, którzy zrozumieli potencjał przemysł mechaniczny. Jego postępowe i umiarkowane idee przyniosły mu miano „czerwonego hrabiego”. Zmarł w tajemniczy sposób dnia4 października 1904. W Stanach Zjednoczonych The Detroit Stock Exchange została założona w 1907 roku, w budynku Griswold. Zadebiutują tam Ford , Chrysler i General Motors . Buick przeprowadził tam podwyższenie kapitału o 12 milionów dolarów w 1908 roku, rok po odmowie Johna Pierponta Morgana pomocy w stworzeniu „United Motors of America” z Fordem, Maxwell-Briscoc i REO Motor Car Company . Ford żąda 3 mln dolarów na giełdę, a potem odmawia, ponieważ niedługo wypuszcza swojego Forda T, na tle amerykańskiej paniki bankowej z 1907 r., która wywołała się w październiku podczas spekulacji na temat miedzi. Ta giełda pozwoli Durantowi kupić Cadillaca za 5,7 miliona dolarów, największą transakcję w historii na Detroit Stock Exchange ,29 lipca 1909.

W międzyczasie, gdy 2500 pracowników Fiata wyeksportowało dwie trzecie swojej produkcji, wybuchł strajk w Marzec 1906, w regionie Turynu w sprawie pierwszej umowy przewidującej, że pracownicy mogą wybrać pięciu przedstawicieli z każdej fabryki. W 1907 r. nastąpił spadek eksportu. Boom cen surowców, zwłaszcza miedzi, która jest przedmiotem spekulacyjnego zakątka w Ameryce, zwiększając koszty produkcji, podczas gdy kryzys nadprodukcji zaczyna niepokoić giełdę w Turynie . Właściciel firmy mechanicznej „Savigliano”, Moreno, odmawia stosowania porozumień zawartych w Turynie między pracownikami a szefami przemysłu samochodowego, ponieważ ma akcje. 1800 robotników strajkowało od maja dolipiec 1907, wspierany od lipca przez 800 pracowników zakładu Moreno w Turynie w wyniku wewnętrznego referendum. Liga Przemysłowa, utworzona wwrzesień 1906, kierowany przez francusko-włoski Luigi Craponne i kierowany przez przemysłowca Giuseppe Mazziniego, który pracował dla Fiata, członka PNF i senatora, chce „dać strajkującym nauczkę” i w odwecie uruchamia pierwszego 48-godzinnego lokautu, 5 października 1907, następnie i 16 października, data wybuchu amerykańskiej paniki bankowej z 1907 roku .

Ucierpią wszystkie akcje sześciu spółek motoryzacyjnych notowanych na Genui Stock Exchange . Trzy z nich odnotowały niewielki wzrost w drugiej połowie 1905 r., podczas gdy inne spadły, po czym nastąpił spadek cen każdej z sześciu, który wynosił od 10% do 50%.

We Włoszech z pomocą Fiata przychodzi zrzeszenie banków pod przewodnictwem Banca Commerciale, które postanawia anulować dotychczasowe udziały, a następnie zatwierdzić nową emisję akcji, co przywróciło kontrolę nad firmą Giovanniemu Agnelli. Skandal na giełdzie wybuchł latem 1908 roku. Prezes Fiata Lodovico Scarfiotti i dyrektor zarządzający Giovanni Agnelli zostali pozwani przez tysiące drobnych posiadaczy. Prokuratura Turyńska wszczyna śledztwo w sprawie „manipulacji cenami” i „fałszowania bilansów”, które zostanie zakończone dopiero16 lipca 1913, przez uniewinnienie Giovanniego Agnelli i Scarfiottiego w wyroku Sądu Apelacyjnego, który orzeka o „nieistnieniu faktu”, jednocześnie ubolewając, że przywódcy „oddawali się nadmiernemu ruchowi na tytułach Fiata bez skrupułów i bez ograniczeń” . W latach 1915 i 1918, Fiat zwiększa jego liczby i przejść trzydziesty do 3 th Największe włoskie firmy za Ansaldo i Ilva . Fiat wyprodukował wtedy 96% samochodów i 80% silników lotniczych we Włoszech.

W latach 1908-1912 rząd włoski próbował ujednolicić przepisy, mając na celu większą centralizację handlu w Mediolanie, którego struktury zostały scentralizowane, a pośrednicy bardziej solidni, jak podczas kryzysu z 1907 r. Otwarcie zbiega się i rząd przejmuje kontrolę nad giełdami w izbach handlowych.

Szwajcarska energia wodna zwiększa akcje spółek technologicznych

Na przełomie XX XX  wieku wodnej przenika najpierw do wytwarzania aluminium i żelazostopy . W 1886 elektroliza chemika Paula Héroult zrewolucjonizowała produkcję aluminium , do tej pory zmonopolizowaną przez firmę chemiczną Alais et de la Camargue (CPCA), później Péchiney . Z kapitałem szwajcarskim w 1892 założył fabrykę pod Modane . CPCA dołączyła do niego w Saint-Jean-de-Maurienne w 1897 roku. Ich rywalizacja zwiększyła produkcję, a cena kosztów spadła o 80% w ciągu siedmiu lat. Dzięki do elektrycznego pieca łukowego zasilanego przez 1 st dużego jeziora wodnej , szwajcarski Paul Girod wymyśla nowe metale niezwykle solidne. W 1900, jego turbiny własnością 4  MW , lub 2 e Elektrownia Alps , po 7  MW w Spółce sił napędowych o Arve , położone w dolinie obok Passy (Haute-Savoie) , pod Mont-Blanc , do produkcji aluminium i żelazokrzemu . W 1906 r. Francja miała już 762 elektrownie wodne, czasami połączone, jak w Ugine i Albertville  : potoki lodowcowe zastępują te, które wysychają latem. Hexagon przyczynia się do potrojenia w ciągu ośmiu lat światowych dostaw aluminium, z czego Europa dostarcza 60%. W 1907 r. cena za kilogram spadła do 1,60 franka wobec 19 franków w 1890 r. Używano go zamiast miedzi na pierwszych liniach wysokiego napięcia.

Wymienione firmy Fabryka upadku żab Alais i Camargue Chemicals Company Société des force motrices de l'Arve
Zainstalowana moc 60 000  PW (25%) 35 450 CV (15%) 13.000 PW (6%)
Kurs w 1909 1,355 franków 1150 franków 1250 franków
Wzrost od wydania 170% 137% 25%

Amerykański bankowość panika roku 1907 wtedy osłabione ceny aluminium i stali specjalnych. Ale w 1909 jest to odbicie. A kursy giełdowe nadal świecą. Elektrometalurgia stanowiła 17% paryskiej kapitalizacji rynkowej w 1909 r. wobec 5% w 1900 r. „  Biały węgiel  ” dał francuskim inwestorom zamiłowanie do przemysłu . Powstaje sześć alpejskich „elektrycznych dolin”: Maurienne , Tarentaise , Romanche , Val d'Arly , dorzecze Chedde i L'Argentière-la-Bessée . Ich nowe fabryki pożerają 57% z 473 000  KM odnotowanych w 1910 roku w Alpach , dwukrotnie więcej niż w 1908 roku.

Moc hydroelektrowni pozwala na wykorzystanie jej również do oświetlenia i tramwajów . Na Dordogne, Szwajcarów, Adrien Palaz , ukończony w 1910 roku na Tuilières tama dla EESO , dostarczając Bordeaux z tanim prądem, rozproszonym przez Electric Lighting Company Bordeaux , który Czteroosobowy kapitału w latach 1910 i 1912. Les władz lokalnych wówczas państwa , na mocy ustawy z 15 czerwca 1906 r. , zapewniają umiarkowanie ceł: „ta polityka taryfowa ograniczała możliwości samofinansowania poprzez ograniczanie zysków”, jak twierdzi historyk André Strauss. Kapitał musi zatem znaleźć się na giełdzie: emisje akcji i obligacji spółek energetycznych pięciokrotnie: z 31,5 mln franków rocznie (1891-1904) do 168,8 mln (1905-1911). Z 4,5% wszystkich emisji akcji na paryskiej giełdzie spadają do 13%. Przemysł odkryciu nowego źródła finansowania. Pomyślna redukcja kosztów we Francji jest eksportowana do Stanów Zjednoczonych , w których nie brakuje torrentów do wyposażenia. Adrien Badin , szef CPCA, założony wgrudzień 1911grupa handlowa „L'Aluminium français”, która buduje elektrownię wodną o mocy 50  MW w Badinville koło Salisbury (Karolina Północna) i produkuje tam 15 000 ton aluminium.

1910

Skandale Marconiego i Reutersa na londyńskiej giełdzie po tragedii Titanica

Postęp TSF jest dziełem dwóch wielkich rywali, Telefunken i Marconi , których amerykański zależna idzie publicznego ON19 kwietnia 1912 r.w Londynie . Cztery dni wcześniej liniowiec Titanic rozbił się. Około 700 pasażerów zostaje uratowanych dzięki potężnemu systemowi SOS wysłanemu przez najnowszy sprzęt TSF firmy Marconi. Zaokrętowanych na Titanicu , dwóch jego pracowników, John George Phillips i Harold Sydney Bride , zwielokrotnia sygnał SOS w ciągu dwóch godzin, które następują po uderzeniu w górę lodową , z energią rozpaczy. Pierwszy ulegnie lodowatej wodzie. Drugi przeżyje z zamarzniętymi stopami. Przez Marconiego IPO została ostatecznie wykonana w 3,5 funtów za akcję, trzy razy, co było oferowane dziesięć dni wcześniej. Zdjęcie natychmiast wspina do £ 4, przed upadkiem kilka tygodni później do zaledwie 2 £. Dowiadujemy się, że Rufus Isaacs , minister sprawiedliwości w rządzie Herberta Asquitha , sprzedał 7000 akcji po cenie dwukrotnie wyższej od ceny zakupu sprzed dwóch dni. Jego brat Godfrey Isaacs , mianowany dyrektorem generalnym Marconi bez doświadczenia w telegrafii , właśnie otrzymał kontrakt na pierwsze państwowe radio w Anglii .

Pisemna prasa ujawnia również, że Titanic został ostrzeżony o obecności gór lodowych godziny przed zatopieniem przez radiową operatora statku towarowego SS Californian . Ale nie słuchano go: John George Phillips prosił go gwałtownie o milczenie, ponieważ starał się nadrobić opóźnienie w wysyłaniu osobistych wiadomości od pasażerów Titanica po awarii samolotu. Po szoku oficerowie Titanica zobaczyli statek towarowy SS Californian , zaledwie 15 kilometrów dalej. Ale nie reaguje na flary alarmowe, biorąc pod uwagę, że Titanic po prostu informuje, że jest zablokowany przez lód. Marconi skandal , na tle poufnych , był w pełnym rozkwicie w 1913 roku Cecil Chesterton , redaktora The New Witness gazety , zaatakowany Godfrey Isaacs, który z kolei pozwał go za zniesławienie . Jego brat, pisarz GK Chesterton , został zwolniony1 st lutego 1913z Daily News . 14 lutego 1913, francuski dziennik Le Matin z kolei obwinia Rufusa Isaacsa, zanim się wycofa.

Rząd Herberta Asquitha ponownie zostaje skrytykowany dwa lata później, kiedy firma Marconi tym razem próbuje kupić agencję Reuters , po samobójstwie28 kwietnia 1915, przez Herberta de Reutera . Syn założyciela właśnie ucierpiał z powodu krachu swojego Brytyjskiego Banku Komercyjnego , który miał pomóc Reuterowi stworzyć dział „reklamy” na wzór jego rywala Havas . Niepewność o przyszłość Reuters martwi się miasto z Londynu . Akcja Reutera była już pod presją od czasu premiery Godfreya Isaacsa wPaździernik 1910filia Marconi Press Agency i jest dystrybutorem pierwszego magazynu dystrybuowanego przez TSF, The Marconigraph . To idzie od 12 do 3 funtów szterlingów. Pod pretekstem światowego konfliktu rząd zamroził fundusze Brytyjskiego Banku Handlowego, co jeszcze bardziej komplikuje życie w Reuterze, modyfikując również kody i zasady telegraficzne używane przez agencję informacyjną do wysyłania jego cennych wiadomości. W 1916 r. dyrektor agencji Reuters Roderick Jones,  dzięki pożyczce w wysokości 55 000  funtów od szwagra premiera Herberta Asquitha, złożył ofertę przejęcia po 11 funtów za akcję wobec 10 zaproponowanych przez Marconiego .

Rząd zmusił go do stworzenia Reuter Agence Service , muskularnej wersji Imperial News Service . Na przykład w celach propagandowych Reuters musi publikować16 kwietnia 1917historia wymyślona przez belgijską gazetę o niemieckiej fabryce oskarżonej o przekształcanie ludzkich ciał w materiały wojenne. Reuters - Australia prosi o potwierdzenie podpisania Reutera w ramach wysyłki, a Roderick Jones odpowiada „tak” . Wynikająca z tego utrata wiarygodności doprowadziła do powstania innych agencji prasowych w Kanadzie , Australii i Azji . W 1925 roku, to prowadził spółdzielnię , z Press Association , aby kupić 53% kapitału z osłabionym Reutera na początku 1920 roku , które musiały czekać aż do 1984 roku, aby stać się prywatna firma ponownie.

Węgiel na giełdzie w Lille, od spekulacji do niedoborów

Francja cierpiała na brak energii przed pojawieniem się hydrauliki, jej złoża węgla były eksploatowane później i mniej intensywnie niż w Anglii , Niemczech i Belgii . „Podbój Zachodu” złoża francusko-belgijskiego, który rozciąga się na osi wschód-zachód, jest powolny. Wydobycie rozszerzyło się na Denain dopiero w 1835 r. za pośrednictwem niewielkiej kompanii kopalń Douchy , której działanie w ciągu jednego roku pomnożyło się o 105, wywołując „  gorączkę węglową 1837 roku  ”. Louis Dupont (bankier) uzyskuje koncesję, a następnie się poddaje. Po odkryciu przez przypadek, w 1841 r. w Pas-de-Calais badania prowadził Compagnie de l'Escarpelle , ale koncesje Napoleona III przyznał rodzinom tekstylnym Alfred Descamps-Danel i Antoine Scrive-Labbe , sprzymierzony z rodziną Mathieu , już udziałowiec Compagnie des mines d'Anzin , której udział w ciągu stulecia wzrósł stokrotnie, oraz Compagnie des mines de Douchy .

Dywidenda została wypłacona w 1857 roku przez Compagnie des Mines de Courrières , które wciąż rozpoczynających w obliczu silnego popytu. Pozostanie powyżej 20% obrotów przez pół wieku, w okresie, w którym unika się jakiegokolwiek wzrostu kapitału . W 1875 r. udział ten osiągnął 52 000 franków, 51 razy więcej niż w 1859 r. Udział Compagnie des mines de Lens , kolejnej „rodzinnej sprawy” klanu Scrive-Bigo-Danel, był wart 44 700 franków, wartość pomnożona przez 22 w tym samym okresie czasu. Jej status komercyjnego społeczeństwa obywatelskiego oznacza, że ​​nie musi publikować żadnych informacji finansowych , dopóki nie zostanie wymieniony w Paryżu w 1902 r. Produkcja postępuje wolniej: sześciokrotnie wzrosła w Courrières i dziesięciokrotnie w Lens. Pomimo tego sukcesu, w 1880 roku obie firmy ważyły ​​zaledwie 9% francuskiego węgla , daleko za Compagnie des mines d'Anzin , światowym numerem jeden z 2 380 000 ton, czyli 2/3 północnego basenu, dzięki 19 dołom. 37  km torów kolejowych, 131 lokomotyw i 15 000 robotników, częściowo rozlokowanych w 2500 domach. Do 1910 r. „górnicy” stanowili większość giełdy w Lille , otwartej dla nich w 1861 r. i bardzo niepłynnej  : każdego roku tylko 3,4% kapitału zmieniało właścicieli. W 1913 roku w rankingu pierwszych kapitalizacji francuskich pojawiły się cztery z nich:

Społeczeństwo C ie Soczewka ( 4 e ) C ie Kurierzy ( 7 e ) C ie Vicoigne ( 16 e ) C ie Bethune ( 20 e )
Kapitalizacja 1913 493 miliony 340 milionów 155 milionów 138 milionów

Kiedy Compagnie de Lens podzieliła swoją wartość nominalną przez sto, aby mieć 86 000 udziałowców w 1912 r., wobec 470 w 1890 r., dzielili tylko niewielki ułamek kapitału . Handel i przemysł Lille są następnie akcjonariuszom od 13 do 28 firm wydobywczych, a wśród najważniejszych. Stratosferyczny wzrost aktywów giełdowych, bez jakiegokolwiek podwyższenia kapitału , odzwierciedla przede wszystkim strategię maltuzjańską  : produkcja węgla wzrosła tylko o 55% we Francji w latach 1890-1914, wobec +180% w całej Europie . Niemiecki stalowy przemysł wziął lepsze wykorzystanie procesu Bessemer (1858), a zwłaszcza w procesie Thomas (1877), dzięki bardziej obfitego węgla , nawet jeśli to było mniej opłacalne.

W Compagnie des Mines de Courrières , inny gigant z Lille Stock Exchange, jest cięcie z powrotem na jego wydatki do maksimum, tylko przez kopanie prostych doły, łącząc napowietrzanie, obieg ludzi, a wydobycie węgla w tej samej przestrzeni. Niniejsze tak jest w przypadku czterech z jedenastu studni eksploatowanych w 1905 r., w przededniu katastrofy w Courrières , po której zwerbowano 900 górników z Kabyle , według komisji śledczej Octave Dupont. Nie praktykuje się podlewania w celu spłaszczenia miału węglowego. W Compagnie des Mines de Bruay , z bardzo bogatego złoża, pod stołami mini-wodnych, czekał aż 1910 wywiercić trzy z dziewięciu północnych studnie głęboko jeden kilometr . Wybrzeże 1000 zostanie osiągnięty pierwszy w Lotaryngii , następnie niemiecki. Niedoinwestowanie, w połączeniu z brakami depozytów francuskich prowadzi do niedoboru z węgla , co stanowi 80% energii zużywanej: Francja marzy bardzo wcześnie z białego węgla , a następnie jądrowej , dwa obszary, gdzie będzie celują później. Czołowy światowy importer z 24 milionami ton węgla w 1914 roku, Francja wyprodukowała siedmiokrotnie mniej niż Anglia . Będzie to czterokrotnie mniej niż przez kanał La Manche w 1950 r., kiedy znacjonalizowane Charbonnages de France zatrudni 326 000 osób wobec 200 000 w firmach górniczych w 1913 r. i 236 000 w 1936 r.

Rok 1871 1880 1890 1900 1913 1929 1938 1941 1944 1945 1949 1952
Produkcja węgla we Francji (mln ton) 13.2 19,3 26 33 40 49 46 41 26,5 33 51,2 55,4

Francja od 1920 roku postanawia zająć Ruhr niemieckiego Niemców zalane galerie 18 z 19 francuskich firm wydobywczych w czasie wojny, po zmuszony do spotykają się w sposób Kohlensyndikat 1893, oskarżony o ustalanie cen sprzedaży i kwot produkcyjnych . Firmy Liévin, Lens, Carvin, Meurchin, Béthune, Courrières, Drocourt, Dourges i Ostricourt utworzyły pod koniec 1919 roku obywatelskie społeczeństwo odwadniania węgla , finansowane z 250 mln franków pomocy publicznej. Następnie francuskie firmy uruchomiły pożyczki za pośrednictwem „Groupement des Houillères du Nord-Pas-de-Calais  ” i pierwsze podwyższenia kapitału , aby odbudować do 1925 r., a następnie zainwestować do 1929 r. Państwo oferuje im również tymczasową sieć dystrybucji energii elektrycznej , co pozwala na wprowadzenie młota pneumatycznego i oszczędnie korytarza oscylacyjnego , z braku wystarczających prywatnych inwestycji w energię elektryczną. W 1939 r. francuski węgiel był o 25% droższy niż w Niemczech i o 50% droższy niż w Wielkiej Brytanii . Produktywność jest utrudnione przez brak inwestycji: tylko jeden ton na człowieka dziennie w 1913 roku do 1,2 w 1929 roku i 2,5 tony na „  walce węgla  ” po pięciu latach straszliwe górnicy strajk Nord-Pas-de-Calais (1941) . Ale jest już za późno, aby konkurować z energią jądrową i kopalniami odkrywkowymi w Chinach czy Australii  : w latach 80. wymieranie górnictwa przyspiesza .

Chevrolet przeciwko General Motors, nalotowi, który mnoży akcję o 28

31 lipca 1914 r, dzień przed wypowiedzeniem wojny, Nowojorska Giełda Papierów Wartościowych jest zamknięta do grudnia. W następnym roku Wall Street przyjrzała się wzrostowi popularności amerykańskich samochodów podczas nalotu na giełdę na General Motors . Na początku 1914 r. akcje GM wciąż były warte 25 dolarów. Ale na początku 1915 r. wspiął się do 82 dolarów... potem do 558 dolarów, podczas gdy jego udział w rynku spadł do 5%, wobec 22% w 1910 r. GM rywalizował z Fordem i Chevroletem , dowodzonym przez Williama C. Duranta z zapałem odzyskać kontrolę nad GM, z którego został usunięty w 1910 roku po założeniu go w 1908 roku. Durant najpierw przejął producenta silników Buick , którego kapitał wzrósł do 500 000 dolarów wListopad 1904W tym samym roku Durant podpisał piętnastoletni kontrakt z Samuelem McLaughlinem na produkcję Buicków w Bowmanville w stanie Ontario w stanie Ontario .

Lata 1912 1913 1914 1915
Wyprodukowano Forda T 69 762 202 667 308 162 501462

Obaj przekroczyli swoje stawki, a następnie wykorzystali bankructwa spowodowane paniką z 1907 roku, aby kupić kilkunastu producentów i producentów silników: Oakland (przyszły Pontiac), Cadillac czy nawet Oldsmobile , który wypuścił w 1901 roku Curved Dash , pierwszy wyprodukowany model w serii. Buick stał się General Motors w 1908 roku, poprzez podwyższenie kapitału , tym razem o 12 milionów dolarów. Ale Durant został usunięty dwa lata później: zaniepokojeni jego ambicją wyprodukowania 300 000 samochodów bankierzy zastąpili go Walterem Chryslerem . Dzięki pożyczce w wysokości 50 milionów euro od Samuela McLaughlina Durant uruchamia30 października 1911Mała 4 samochodów , które sprzedano za jedyne $ 650. W ciągu zaledwie dziewięciu miesięcy wyprodukował 2200 sztuk w  zakładzie „  Flint Wagon Works ”, nabytym w wyniku podwyższenia kapitału o 1,2 mln USD, wyemitowanego na poziomie 25% poniżej wartości akcji jego nowej firmy, Little Motor Car , współzałożonej z Billem Little , były dyrektor przemysłowy Buicka . Cena zostaje obniżona nieco później do 550  dolarów . W 1913 roku Durant połączył siły z prestiżowym szwajcarskim kierowcą i projektantem Louisem Chevroletem , aby czerpać korzyści z jego rozgłosu. Ten ostatni odrzucając postawienie na ekonomię skali , Durant odrzucił go w 1915 roku, by lepiej czerpać inspirację od Henry'ego Forda , który w ciągu czterech lat zwiększył sprzedaż o siedem, do 501.462 w 1915 roku. Chevroletowi udało się rozwinąć jeszcze większą dynamikę: jego produkcja wzrosła dziesięciokrotnie w ciągu trzech lat, z 13 605 w 1915 r. do ponad 100 000 w 1917 r., dzięki gwiazdorskiemu modelowi Chevroletowi 490 , który sprzedano za jedyne 490 USD . Przedmiotem obrotu na Rynku Curb w Nowym Jorku , akcja Chevrolet znika ... potem zmniejszać ponieważ Durant służy 80 mln kapitalizacji nowej spółki z kolizji 60 mln kapitalizacji z General Motors , wspierany przez „związek” z tym swoim przyjacielem kupujących Samuel McLaughlin i DuPont . WCzerwiec 1915, asystentka Duranta przemierza duże biura GM z koszykiem pełnym akcji: jej szef ma 52% kapitału! Bitwa trwa dalej wStyczeń 1916, Chevrolet oferuje pięć swoich akcji za tytuł GM. Durant zachęca swojego przyjaciela Samuela McLaughlina do kupienia po 75 dolarów akcji Chevroleta , która wkrótce będzie warta 97. We wrześniu na Curb Market spekulanci złapali opcję (finanse) dającą prawo do pięciu nowych akcji GM, wymienialnych w 1918 roku przeciwko akcjom Chevroleta i kanadyjskich fabryk Samuela McLaughlina , by przypieczętować fuzję trzech firm. Akcje GM przekraczają 700 dolarów, pomnożone przez 28 w ciągu trzech lat, przy 146 000 udziałowcach w latach dwudziestych . Pragnąc zachować kontrolę nad GM, Durant wypłacił pierwszą dywidendę w 1917 r., a następnie w 1919 r. kolejną w wysokości 22 milionów dolarów, przy zysku w wysokości 60 milionów dolarów. Rozpoczyna nowe zakupy akcji, na kredyt, mając 35 milionów dolarów w akcjach GM, co niepokoi jego przyjaciół. Podczas deflacji w 1920 roku został zwolniony przez DuPont de Nemours , który miał jedną czwartą kapitału i musiał opuścić kierownictwo GM. Henry Ford , ze swojej strony, bez trudu znalazł 75 milionów dolarów na zakup akcji swoich mniejszościowych udziałowców, dzięki 20 milionom dolarów w gotówce , reszta jest przekazywana przez banki, które są szybko spłacane, Ford kontroluje 60% rynek amerykański już w 1923 roku. W latach 30. GM objął prowadzenie dzięki wielu markom.

1920

Giełdowa „megawatowa mania” lat 20.

Błędów maltuzjańskich we francuskim węglu uniknięto podczas boomu na biały węgiel w latach dwudziestych XX wieku , pod presją bardziej wymagających podatków, które karały spekulacje, aby zachęcić do inwestycji . Francja Hasło 7000  wspólny zelektryfikowana w 1919 roku do 36 500 w 1938 roku, choć często jest to proste oświetlenie uliczne. Zużycie energii elektrycznej , w tym aluminium, wzrasta czterokrotnie, podczas gdy w Europie podwaja się . Sama produkcja energii wodnej jest ośmiokrotnie większa. Sektor odpowiadał za 20% emisji obligacji, a zwłaszcza akcji na Giełdzie Papierów Wartościowych w Paryżu w 1930 r., wobec 8% w pierwszej połowie lat 20. XX wieku . Obligacje są drogie: średnio oprocentowanie 13% dla firm energetycznych , uważanych za ryzykowne, w porównaniu z 8% do 9% dla stóp referencyjnych, ponieważ tak szybki wzrost podaży stwarza ryzyko nadwyżki mocy produkcyjnych. Société grenobloise de force et Lumière (SGFL) ma nawet zapłacić 17,5%, gdy emituje obligacje w marcu przez 20 milionów franków. Że wierzyciele są ostrożni, ponieważ prawie upadłościowym z Paul Girod w 1921. Jego linii Ugine - Lyon 55 000 woltów, wspólne z SGFL, staje się przestarzałe przez nową technologię do 170 000 woltów. 220 000 V zostało osiągnięte na początku lat 30. To połączenie elektryczne o dużej przepustowości łączy „dwie energetyczne Francji”: hydrauliczne południe i górniczą północ . Tańsza hydraulika uzupełnia elektrownie cieplne, obniżając ich koszt . Drugi przejmuje pierwszy w sezonie niskich torrentów. Później pierwsze jeziora zaporowe umożliwiły zaspokojenie szczytów popytu.

Główne przedsiębiorstwa elektryki, elektrochemii i elektrometalurgii w 1936 r. Pozycja wśród francuskich wielkich liter Kapitalizacja w miliardach franków
Paryska firma dystrybucyjna energii elektrycznej 2 nd 1,04
Energia elektryczna z wybrzeża Morza Śródziemnego 5 th 1,02
Żaby Alais 10 th 0,8
Zakłady Kuhlmanna (elektrochemia) 11 th 0,8
Unia Energetyczna 12 th 0,79
Elektryczność Marsylii 13 tys 0,76

Południowa „hydrauliczna Francja” wskazała drogę w 1913 roku przez trzy lokalne sieci ( EELM , EESO i STEDA ), wspierane przez producentów Thomson-Houston i CGE . Tylko w 1926 r. energia elektryczna przyspieszyła: zebrała 800 milionów franków dzięki 30 tworzeniu przedsiębiorstw i 79 podwyższeniom kapitału. W latach 1927-1930 było ich średnio czterokrotnie więcej niż w latach 1921-1926. Ujrzały światło dzienne dziesiątki małych zapór i kilka celebrytów: zapora Chambon (1928), zapora Vezins (1929) i zapora Bissorte (1931). Aby pozyskać fundusze, spółki zależne przejmują kontrolę nad spółkami macierzystymi: w ramach tej samej grupy współistnieje kilka giełdowych struktur, w celu zarezerwowania dla zaawansowanych inwestorów działalności o wysokim wzroście ( hydroelektrownie i linie wysokiego napięcia ), zarówno spekulacyjnej, jak i ryzykownej. Energetyka przemysłowa zyskuje na znaczeniu, na przykład wsierpień 1930 19, nie absorbując jej, od Société Lyonnaise des Forces Motrices du Rhône , które realizuje projekty dotyczące zapory Tignes i zapory Jons . Unia Energetyczna tworzy Société des Forces Motrices du Cantal dla zapory Saint-Étienne-Cantalès , projektu największego sztucznego jeziora w Owernii . Budowę zapory Roche-qui-boit zakończono w 1919 roku, w którym rozpoczęto budowę zapory Eguzon , pierwszej betonowej , zasilającej elektrociepłownię Gennevilliers . Projektem zarządza Unia Energetyczna za pośrednictwem dedykowanej spółki zależnej „  Union hydroelectric  ”. Według historyka André Straussa kwestie giełdowe „okazały się niezbędne” dla tego rozwoju, jednocześnie odgrywając „ważną rolę w stymulowaniu rynku finansowego. » Crédit Lyonnais obsługiwał 75% inwestycji w latach 1900-1914, ale ponad 39% w latach 1920-1929.

Powstają trzy gigantyczne grupy: Industrial Energy (EI) zrzesza około 100 firm, Electricity Union (UE) około 75 i ELM około 30. Dwa ostatnie mają ponad 20 000  akcjonariuszy . UE, francuski przywódca z 2 miliardami franków w aktywach w 1939 roku, wyprzedzając ISIS i jego 1,3 miliarda franków, w latach 1921-1930 sześciokrotnie zwiększyła swój kapitał , podnosząc go z 5 milionów do 350 milionów franków, w ramach polityki wielkich elektrowni i linie wysokiego napięcia . Po krachu 1929 roku światowe zużycie aluminium spadło o połowę w ciągu trzech lat do 140 000 ton. Producenci alpejscy i pirenejscy zwracają energię do miast. Pechiney rezygnuje z produkcji aluminium pod tamy Sautet , który zamiast dostarczać Paryż , zwiększając potrzebę wzajemnego połączenia elektrycznego , co prowadzi do powstania w 1930 roku z Unii dla przemysłu i energii elektrycznej , Pierre Ailleret . Wraz z kaszlem silnika giełdowego „dekrety Lavala” z 1935 r. narzuciły spadek cen energii elektrycznej, aby pobudzić popyt. Ernest Mercier , dyrektor generalny EI, potępia „termiczne trusty, które sabotują rozwój potencjału hydraulicznego kraju”, przygotowując utworzenie EDF , który sfinalizuje po 1945 roku kilka dużych projektów zapór alpejskich ( Serre-Ponçon , Roselend , Tignes ).

Bardzo silny wzrost „ryczących lat dwudziestych”

Lata 20. były złotymi latami na Wall Street, ale przede wszystkim na paryskiej giełdzie : wolumen obrotu wzrósł dziesięciokrotnie, co skłoniło maklerów giełdowych do rozważenia zamknięcia rynku raz w tygodniu, aby wyeliminować zaległości związane z papierkową robotą, a indeks pomnożył się o 4,4 między końcem 1921 i koniec 1928. Jego osiągi przewyższają nawet wydajność Dow Jones pomnożoną przez 3,6. Stany Zjednoczone wzrosła z 200.000 posiadaczy papierów wartościowych w 1914 roku do 20 milionów, dzięki Obligacji Liberty , obligacje skarbowe wyemitowane w celu sfinansowania wojny. New York Stock Exchange , w konkurencji z New York Curb Market , rozpoczyna kampanie reklamowe akcjonariuszem. „Sklepy giełdowe” otwierają się wszędzie. Prezydent Roosevelt wywodzi swoją maksymę: kiedy mój kierowca zaczyna udzielać porad giełdowych, czas na sprzedaż. W 1929 roku milion Amerykanów kupiło 300 milionów akcji na otwartym rynku , korzystając również z 8,5 miliarda pożyczonych przez brokerów . Podsycana długiem bańka spekulacyjna skupia się na trzech sektorach: lotniczym , radiowo - telewizyjnym i motoryzacyjnym .

Akcje Radio Corporation of America są najczęściej przedmiotem obrotu na Wall Street w 1929 r., po dziesięciokrotnym wzroście w ciągu 4 lat

Fordyzmu nasycone samochodzie rynku od 1930 roku, z flotą 26,5 mln pojazdów, po jednym na pięć nas przez paliwo tanie. „ Mezopotamskie pola naftowe  ” utracone przez byłe Imperium Osmańskie po wojnie zostają podzielone: Francja pozyskuje jedną czwartą z nich na „konferencji w San Remo” wKwiecień 1921i zgromadził 87 firm w CFP w 1924 roku. Teksańskie złoże Spindletop , ponownie odkryte13 listopada 1925, szybko produkowała 700 000 baryłek dziennie, stawiając Amerykanów w pozycji siły przeciwko Royal Dutch i Anglo-Persian Oil Company podczas negocjacji po odkryciu ogromnych złóż w Iranie . „  Radiomania  ” przegląda postępy w TSF. Ze 100 000 sprzedanych odbiorników w 1922 r. wzrosło do dwóch milionów w 1924 r., a następnie do 4,4 miliona w 1929 r. InMarzec 1926, pierwszy krach w sektorze powoduje, że udziały 18 start-upów radiowych, które dokonały IPO, spadły średnio o 90% , w sektorze, w którym 25 podwyżek kapitału pozyskało 38,4 mln USD. Akcje Radio Corporation of America były najczęściej notowanymi w 1929 roku na Wall Street . W ciągu czterech lat wzrosła dziesięciokrotnie, do 114 dolarów, czyli 73 razy więcej niż dywidenda . Lotnictwo amerykańskie jest nawet wymagane: podwyższenie kapitału podnieść 300 milionów w ciągu dekady. W sumie amerykańskie firmy wyemitowały w 1929 roku akcje 5,9 miliarda dolarów, sześć razy więcej niż w połowie dekady.

We Francji podwyżki kapitału zaczynają się wcześniej niż w Stanach Zjednoczonych i są bardziej masowe. Suma emisji podwoiła się od lat 1910 do lat 20. XX wieku , ale emisje samych akcji pomnożono ośmiokrotnie: 20,6 miliarda franków za lata 1915-1930 wobec 2,6 miliarda za 1900-1914. Niedofinansowanie z XIX -tego  wieku jest wyczyszczone. Lepiej kapitalizowane niż amerykańskie firmy francuskie lepiej zniosą krach z 1929 roku . Ich ceny zostaną zmniejszone o połowę, a ceny Amerykanów podzielone przez cztery. Kolejne wsparcie dla paryskiej giełdy , produkcja przemysłowa wzrosła czterokrotnie w latach 1919-1929. PKB wzrósł o 49,8% w latach 1920-1930, wobec 29,5% w przypadku Stanów Zjednoczonych , których wzrost został jednak wzmocniony przez ekspansję ropy w Teksasie i gospodarkach skali w samochodzie .

Trzy główne europejskie kraje przemysłowe Anglia Niemcy Francja
Wzrost produkcji w latach 1913-1928 6% 18% 39%

W 1925 r. Anglia ogłosiła powrót do standardu złota , w którym funt wzrósł jesienią 1923 r. w ciągu zaledwie dziesięciu tygodni z 76 do 91 franków , aby pozwolić „  City of London  ” pozostać wiodącym centrum finansowym. . Ekonomista John Maynard Keynes potępia ten wybór, ponieważ parytet funta za 4,86 ​​dolara karze angielski przemysł: na podstawie 100 w 1913 r. jego wskaźnik produkcji przemysłowej osiągnął tylko 106 w 1928 r. wobec 118 w Niemczech i 139 we Francji , gdzie różnice sektorowe są silne: 44 tylko dla indeksu stoczniowego , 100 dla przemysłu stalowego i 422 dla samochodowego . Ogólny wskaźnik francuski spadła do 57 w 1919 i 50 w 1921 roku, ale już wzrosła do 104 w roku 1924. Minęło sześć lat, aby usunąć brak z energii spowodowane przebudową północnych kopalń, że okupacji niemieckiej Ruhr Francji zrobił nie łagodzić, ponieważ wywołał niestabilność społeczno-geopolityczną i monetarną .

Produkcja francuskiej energii hydroelektrycznej wzrosła w ciągu dekady ośmiokrotnie i stanowi 20% emisji francuskich papierów wartościowych. Tańsza energia elektryczna sprzyja przedsiębiorstwom przemysłowym, które w 1928 r. reprezentowały 3 z 5 największych francuskich kapitalizacji i 5 z 10 najlepszych. Aby spłacić dług wojenny, Francja stworzyła podatek od zysków kapitałowych i podatek dochodowy od osób prawnych , które są doliczane do podatku dochodowego , powstałego w 1914 roku. Podwyższony do 50% w 1920 roku, a następnie zwiększony o 20% wMarzec 1924według „  Blue Horizon Room  ” najwyższy krańcowy podatek osiągnął 90%, w porównaniu z 2% dziesięć lat wcześniej. Była to jedyna dekada, w której dywidendy, opodatkowane jako podatek dochodowy, płaciły mniej niż obligacje, a w 1928 r. nawet o połowę mniej.

Trzydzieści siedem lat wskaźników finansowych we Francji 1891 1901 1913 1928
Dywidendy / kurs 4,3% 4,4% 3,7% 3,39%
Rentowność obligacji 3,7% 3,5% 3,5% 6,5%
Premia za ryzyko kapitałowe 0,6% 0,9% 0,2% minus 3,1%

Nagle inwestorzy coraz bardziej polegają na wzroście cen, na który pozwala wzrost. Bez nadziei, że opodatkowanie szybko powróci do normy, firmy nie mają innego wyjścia, jak internalizować zyski i inwestować, często za pośrednictwem swoich regionalnych spółek zależnych . Zainteresowanie średnich przedsiębiorstw jest zwiększanie siedmiu prowincji giełd, których kapitalizacja zwiększyła się dziewięciokrotnie między 1914 a 1928, osiągając 16% francuskiego kapitalizacji wobec 5% w roku 1914. W latach 1920-1935 (), The zwiększenie (z wyłączeniem inflacji ) akcji we Francji przynosi średnio 4% rocznie przy średniej inflacji 2% (więcej przed 1929 r. i mniej po).

Ugine i Citroën: bohaterowie wojenni i mistrzowie nowego przemysłu

Im więcej zainwestowano w przemyśle wojennym w 14-18, André Citroën ( 2 e samochodów na całym świecie), Ernest Cuvelette (kopalnie Lens), Ernest Mercier ( Unia energię elektryczną ) lub Georges Painvin (pierwszy stal „Ugine” stal nierdzewna w niskich cenach ), znajdują się wówczas w czołówce innowacji. Lider tych „poinkarystycznych szefów”, zarówno związanych z państwem, jak i zafascynowany amerykańskim przemysłem , Louis Loucheur nadzorował ich podczas wojny w Ministerstwie Zbrojeń. „Znany Engineers” i „myśliciele, neo-kapitalizm” Henry Peyerimhoff Fontenelle one nadrobić opóźnienia w wykorzystaniu technologii, które „sięgają końca XIX th  Century” i uruchomienie politycznej imigracji i zakwaterowania .

Strzelec wojenny, André Citroën, został przytłoczony śmiercią dnia15 października 1914jego brat Bertrand, partia ratująca rannego podczas szturmu, źle wspierana przez artylerię , usterka amunicji . Trzy miesiące później André Citroën przedstawia Louisowi Henry Augustusowi Baquetowi , dyrektorowi artylerii w Ministerstwie Wojny, ambitny plan: wyprodukowanie 5000 do 10 000  pocisków dziennie odłamków , kiedy wszystkie narodowe arsenały nie mogą przekroczyć 4000 sztuk , w największej fabryce amunicji w Francja , Quai de Javel , z kantynami, usługami medycznymi i żłobkami: 18 000 sieci  amunicyjnych , produkowało 55 000 pocisków dziennie w 1917 roku, jedenaście razy więcej niż wgrudzień 1915. Po zakończeniu wojny André Citroën założył swoją firmę wStyczeń 1919. I wprowadził na rynek model z dużej serii, Citroën Type A , sprzedawany za 7250 franków, czyli o połowę mniej niż najtańszy samochód na rynku. Sprzedał 2500 w 1919 i 20 000 w 1920, wyprzedzając Renault i Peugeot , a następnie powiększając przepaść, mnożąc swoje moce produkcyjne o 8 w ciągu 6 lat.

Produkcja samochodów w Citroën 1919 1921 1923 1925 1927 1932
Dzienna produkcja 50 50 50 100 do 200 250 do 400 600
Liczba pracowników 4500 4465 9000 16300 31.200 NC

Plakat autorstwa projektanta Micha wychwala możliwości zakładu Quai de Javel . Citroën otwiera kolejne w Clichy , Issy-les-Moulineaux , Levallois-Perret , Saint-Ouen, Suresnes oraz największy sklep samochodowy na świecie, Place de l'Europe (Paryż) , z widokiem na tory kolejowe na 400 metrów. W 1927 roku Citroën podwoił swoje zdolności produkcyjne i zwiększył kapitał z 50 do 400 milionów franków, z pomocą Lazard Frères , pomimo swojej „bankofobii”. W tym samym roku Renault zmniejszyło produkcję o 20%. Podczas zderzenia 1929 Citroën jest 5 th kapitalizacja rynku francuskim i 2 e producentem na świecie po Forda . Fabryka została powiększona w 1932 roku, aby produkować 600 samochodów dziennie. Sprzedaż osiągnęła najwyższy poziom 400, a udział spadł z 600 franków do dziesięciu razy mniej w 1935 roku, kiedy kontrolę przejął Michelin .

Citroën spopularyzował karoserię ze stali nierdzewnej w 1924 roku , Ugine-aciers wynalazł proces Ugine-Perrin w 1925 roku . Z 1 st elektrowni wodnej we Francji , firma wyprodukowała 14-18 pół stali specjalnych dla lotnictwa, zbroja 4000 czołgów, 7000 ton stali dla artylerii, 4000 pistoletów i pierwiastki milion skorupki od 120 do 280  mm . Założyciel Paul Girod dzieli się swoimi projektami linii wysokiego napięcia z Société de Transports d'Energie des Alpes . Wzrost przyspiesza dzięki nowemu szefowi, Georgesowi Painvinowi , kryptoanalitykowi, który się włamałCzerwiec 1918„kod ADFGVX”, pozwalający marszałkowi Fochowi udaremnić niemiecką ofensywę na Paryż . Wspierał badania swojego przyjaciela z École des mines René Marie Victora Perrina , ciężko rannego na froncie w 1915 roku, którego zespół młodych inżynierów wyprodukował stal nierdzewną w ciągu jednej minuty, w porównaniu do kilku godzin wcześniej. W latach 1925-1930 firma Ugine podwoiła swoją sprzedaż, dostarczaną przez żelazo z Société de l'Ouenza , projektu z 1905 r., przeniesiono do 15 fabryk stali nierdzewnej, a następnie zwiększyło swoją moc o 4,6 km pod ziemią, dryfując lodowaty potok Bon-Nant w kierunku zapory Girotte , która w lecie rekompensuje wysychanie potoków nielodowcowych . W 1948 r. Ugine-Aciers będzie miało kapitał prawie tak wysoki, jak Péchiney, a jego technologia wzmocni projekt Fos-sur-Mer w 1965 r. Aby przyciągnąć wykwalifikowaną siłę roboczą z Veneto , zbudowała obudowę, która będzie inspiracją do ustawy Loucheur z 1928 r. w sprawie mieszkalnictwa socjalnego we Francji  :

Dolina Ugine 1906-1911 1911-1921 1921-1926 1926-1931
Przyrost ludności 788 431 987 1197
Kopalnie północne % francuskich pracowników % polskich pracowników mln ton wyprodukowanych
grudzień 1921 64 000 (83%) 3600 (5%) 10,9
grudzień 1923 67 000 (61%) 32 000 (29%) 15,2
grudzień 1926 78 000 (60%) 42 000 (32%) 24

Sukces Savoy w stalach specjalnych rzuca wyzwanie mistrzom żelaza z Creusot  : inluty 1924, Eugeniusz II Schneider zwiększa swój kapitał z 40 do 100 milionów franków, nie informując rodziny. Inwestuje w energię elektryczną , stal i beton . Działalność elektryczna rozwinięta w 1926 w Champagne-sur-Seine została skapitalizowana przez 150 milionów franków w 1929, we współpracy z amerykańskim Westinghouse . W Pont-à-Mousson , Camille Cavallier gra na ekonomię skali , nawet jeśli oznacza to utratę trochę o cenach i obrazę spadkobierców. Kapitał został podwojony po rynku giełdowego w 1924 roku A spółki holdingowej , z potrójnym prawa głosu, zamknął kontrolą. Przez dziesięć lat od 8 do 14% obrotu będzie inwestowane co roku w prace. W metodach Urzędu gwarantuje wydajność: wylewanie tony żeliwa trwa tylko 35 godzin w 1929 roku w porównaniu do 45 w 1922 Pont-à-Mousson eksportu połowa jej sprzedaży, a umacnia się w kopalniach węgla kamiennego, w celu zagwarantowania jakości jej koksowania roślinnych , a rura fabrykach Brebach, Bayard Périgor, Aubrives i Villerupt .

Inny strzelec i administrator Ugine , Ernest Cuvelette , nadzorował w czasie wojny sektor „stalowy” w zespole Louisa Loucheura . W obliczu niedoboru z węgla , zespół przedsiębiorstwo górnicze z Lens , który zwiększa jego wydajność . Jest to kapitalizacja rynkowa 3 e francuska w 1928 roku. Państwowy Związek Energii Elektrycznej pułkownik Ernest Mercier , inny w pobliżu Louis Loucheur, zaoferował mu tymczasową sieć dystrybucji energii , aby ułatwić wydobycie na dużych głębokościach . Przykład pochodzi z ocalonej przez okupację niemiecką Compagnie des mines de Bruay , która w 1917 roku wydobyła 4,5 mln ton wobec 2 mln w 1914, a następnie zwerbowała pierwszego z przyzwyczajonych do młota pneumatycznego górników westfalskich , dla którego wybudowała 1600 domów. za trzy lata, po francusko-polskiej konferencji rządowej5 czerwca 1920. W Zagłębiu Ruhry , zajęte aż do 1924 roku, General Society of Immigration z Henri de Fontenelle Peyerimhoff priorytetu badawczego te Westfalii górników . Jadąc całą rodziną, a następnie dzienniki Narodowiec i Wiarus Polski , stworzyli około czterdziestu stowarzyszeń w Bruay-la-Buissière, Lens, Béthune, Courrières czy Liévin.

Chemikalia, samochody, tekstylia, żywność, giełda gra społeczeństwo konsumpcyjne

Aż do I wojny światowej , koleje i bankowość ważył ponad połowa Francji kapitalizacji rynkowej . To ponad 22% w 1928 roku. Tymczasem podatki i rachunkowość są głęboko zreformowane przez ustawę podatkową z 1917 roku , która uogólnia praktykę amortyzacji księgowej , umożliwiając firmom odliczanie zysków z części swoich inwestycji . Cel, aby zachęcić najbardziej dynamicznych i branżowych . Inwestorzy odkrywają, że może zdobyć udział w rynku dzięki technologii , markom lub innowacjom, aby osiągnąć ekonomię skali . Paris Stock Exchange jest więc wstrząśnięty przez nowych sektorach, które zakład na wzrostu, innowacji i zwiększyć swój kapitał: tekstylia , kina , chemikaliów , motoryzacyjnej i rolno-spożywczego . W ciągu dziesięciu lat liczba notowanych spółek podwoiła się. Dzięki temu powiększonemu światu, mniej zależnemu od kredytu , paryska giełda wytrzyma krach z 1929 roku lepiej niż Wall Street . Firmy przemysłowe wyemitowały 43% akcji w latach dwudziestych , w porównaniu z 14% w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku . Wśród nich DMC ( Mulhouse ), zwiększa swój kapitał w dwóch etapach, do 40 milionów franków, stając się 11 th  francuskiego kapitalizacji w 1928 roku, sześć lat po jej IPO . Nowy światowy lider w dziedzinie przędzy tekstylnej, otworzył ponad 100 zakładów przemysłowych i handlowych na pięciu kontynentach, zatrudniając 9000 pracowników w 1929 roku. W 1928 roku trzech chemików również znalazło się w „Top 20” kapitalizacji  : Kuhlmann, Air Liquide i Rhône- Poulenc.

Miejsce w rankingu 20 największych kapitalizacji. 1913 1928 1936
Air Liquide (chemikalia, notowana na giełdzie w 1913 r.) Nieobecny 16 th 6 th
Zakłady Kuhlmanna (chemikalia, notowane na giełdzie w 1916 r.) Nieobecny 13 tys 11 th
Rodan-Poulenc (chemikalia) Nieobecny 20 th 8 th

Szef Kuhlmanna, Donat Agache , sfinansował jego dywersyfikację w kierunku tworzyw sztucznych w latach 1916-1930 poprzez dwadzieścia podwyższeń kapitału. Metoda przyjęta przez Paula Delorme'a , założyciela Air Liquide w 1902 roku , której doktryna brzmi: "Lepiej zwracać się do udziałowców-partnerów niż do bankierów". Jej międzynarodowa strategia rozwoju jest finansowana poprzez tworzenie spółek zależnych . W latach 1920-1929 zebrał 70 milionów franków poprzez emisję akcji, dług stanowił zaledwie 15% zobowiązań w 1930 roku. Kolejny sukces, Rhône-Poulenc , zrodzony z połączenia w 1928 Zakładów Braci Poulenc z Firmą Chemiczną Fabryki Rhône , które w 1922 stworzyły Rhodiacéta, aby promować tkaniny syntetyczne.

Kapitalizacja 1901 1913 1928 1936
Razem bank + kolej (%) 61% 51% 22% 21%
Tekstylia (miliardy franków) 0,02 0,04 0,07 4.2
Chemia (miliardy franków) 0,3 0,5 9,5 5,8
Żywność (miliardy franków) 0,18 0,22 3,8 2,5
Całkowity 11,5 17,6 106,1 55,1

Przełomowe odkrycia DMC czy Citroëna dały pomysły starszym firmom, takim jak założona w 1844 roku Félix Potin , która po wojnie upubliczniła się i zainwestowała w fabryki żywności. Casino Guichard weszło na giełdę w 1910 roku, dwanaście lat po jego utworzeniu. Jej kapitał wzrósł wówczas do 10 mln franków, aw 1925 do 20 mln. W 1929 r. miała 998 sklepów, dwa razy więcej niż w 1914 r., zaopatrywanych przez 20 fabryk, 9 magazynów i 2000 pracowników. W latach 1913 i 1928 roku kapitalizacja z przemysłu rolno-spożywczego pomnożyć przez 17, wobec 5,5 na rynek jako całość. Około trzydziestu firm z tego sektora, w tym Saint-Raphaël ( Lyon ) i Olida , podjęło skok w latach dwudziestych . Ich kapitalizacja przekracza o połowę kapitalizację 10 spółek odziedziczonych po okresie przedwojennym, w tym Béghin-Say ( Lille ) i Caves de Roquefort, które pojawiły się po 1900 roku, oraz 6 notowanych od 1891 roku z łączną kapitalizacją wynoszącą zaledwie 70 milionów franków ( Bénédictine ( Fécamp ), Pastis Duval ( Marsylia ), Glacières de Paris i Grands moulins de Corbeil ). Ta odnowiona tkanina przemysłowa i handlowa przynosi korzyści Agencji Havas , której szef Léon-Prosper Rénier zauważył podwojenie lub czterokrotne zwiększenie budżetów reklamowych głównych reklamodawców. Jej kapitał wzrósł z 37 milionów franków w 1922 roku do 105 milionów w 1930 roku.

Katastrofa z 13 maja 1927 roku w Berlinie, dwa lata przed tą na Wall Street

Indeks giełdowy dziennika Frankfurter Zeitung , utworzony dnia1 st wrzesień 1919z 25 akcjami i 10 obligacjami, w 1922 r. następuje bardzo oficjalny Statistisches Reichsamt  (de) : wyważenie średnich tygodniowych i miesięcznych cen 300 akcji Börse Berlin , na podstawie 100 w 1913 r. Podczas hiperinflacji w Republice Weimarskiej , inwestorzy instytucjonalni zaczęli wymieniać swoje obligacje na akcje w lipcu 1922 roku. Indeks osiągnął 1,4 miliona punktów (lipiec), następnie 171,3 miliarda punktów (październik) i 26,89 biliona punktów (grudzień). Po spekulacjach na temat planu Dawesa z24 lipca 1924a przyszły plan Younga , działalność od 1925 roku zdominowana jest przez spekulacyjne zakupy na kredyt akcji wielkich karteli takich jak Vereinigte Stahlwerke  (de) (stal i węgiel), założonej w 1925 roku przez rodzinę Thyssenów , finansistów Adolfa Hitlera , czy IG Farben , który mnoży procesy przemysłowe i nowe produkty. Również w połowie lat 20. na Giełdzie Papierów Wartościowych w Berlinie dokonywano licznych zakupów papierów spekulacyjnych w oparciu o kredyty bankowe. Statistisches Reichsamt  (de) , wziął 182,8% w 16 miesięcy i Hjalmar Schacht , prezes Reichsbanku , wywołał katastrofie 13 maja 1927 , zwany również „Black Friday”, który poprzedzony dwóch lat, że od 1929 roku w Stanach Zjednoczonych Zjednoczona . Statistisches Reichsamt  (de) stracił 31,9% w ciągu jednego dnia (z 204 punktów do 139 punktów). Nowa polityka pieniężna również zniechęca do emisji akcji. Od 917 spółek notowanych na koniec 1926 roku wzrosła do 659 my na koniec 1932 roku Hjalmar Schacht zrezygnował z trzaskiem wypowiedzieć warunki realizacji planu Młody , w książce Das Ende der Reparationen ( do końca z reparacje wojenne ), który jest bestsellerem

Lata 30. XX wieku

Następstwa krachu z 1929 r.: pierwsze prawne rozdzielenie banku i giełdy

Krach z 1929 roku przebił bańki spekulacyjnej bardzo nagle. czwartek24 października 1929, ceny spadają. Od południa indeks Dow Jones stracił 22,6%. Zamieszki wybuchły poza New York Stock Exchange jak budowa straż i policja zapobiegać przedostawaniu akcjonariuszy. Spadek z lat 1930-1932 jest większy niż z 1929 roku. W sumie indeks Dow Jones dzieli się przez dziewięć w czasie krótszym niż trzy lata. Przechodzi z maksimum 381,17 punktów dowrzesień 1929 za jedyne 41,22 pkt. 8 lipca 1932 r, najniższy od momentu powstania w 1896 roku . Giełda nowojorska staje się niezwykle niestabilna . Siedem największych wzrostów w historii Dow Jones miało miejsce w latach 1929-1933, w tym rekordowy dzienny wzrost,15 marca 1933 : + 15,34% . A siedem z dziesięciu największych spadków odnotowano również przed 1939 rokiem. We Francji bankrutują Ivar Kreuger i Albert Oustric . To jest sprawa Stavisky'ego .

Amerykański President- wybrani w 1932 roku, demokrata Franklin Delano Roosevelt, wpadł na pomysł stworzenia policjanta giełdowy odpowiedzialny za ochronę inwestorów przed nadużyciami korporacyjnej i monitoringu publikowane informacje: KPWiG , utworzonego przez prawo na giełdzie od 1934 roku . Jedną z inspiracji jest ekonomista Benjamin Graham , ojciec koncepcji wzrostu zapasów , który pisze David Dodd do 1 st  wielki traktat analizy finansowej , „  analiza bezpieczeństwa  ” biblia przyszły inwestor Warren Buffett . SEC powierza się Joseph Patrick Kennedy , którego syn John Fitzgerald Kennedy zostanie wybrany prezydent ćwierć wieku później. SEC prosi Teleregister , który stanie się Bunker Ramo, a następnie Telequote - Nasdaq , o przechowywanie pierwszych historii cenowych i przyspieszenie transmisji .

Jeszcze ważniejsze, ustawa ustawa Szkło-Steagall z 1933 roku wymaga rozdzielenia banków depozytowych i banków inwestycyjnych , aby zapobiec banków z użyciem złoża miliony oszczędzających jako gwaranta z nadmiernego ryzyka , jakie podejmują giełdzie. Śledztwo Ferdinanda Pecory , młodego prawnika z Nowego Jorku , dotyczące ekscesów banków, przekonuje kongres do uchwalenia tej ustawy. Ogólnie rzecz biorąc, ożywienie pożądane przez New Deal pozwala na wzrost PKB per capita Stanów Zjednoczonych (zdeflowany metodą Geary'ego Khamisa) z 6220 dolarów w 1930 roku do 7018 dolarów w 1940 roku, czyli wzrost o 11,8%. przez dekadę lat 30. XX wieku . Wydatki na bodźce fiskalne tymczasowo pchają dług publiczny do 120% PKB , co jest rekordem od tego czasu.

Western Union uruchamia Teleregister

Do lat dwudziestych NYSE miała niewielu akcjonariuszy, zaledwie 60 000 w 1912 roku. Jeszcze w 1916 roku 85% brokerów odmawiało zamówień na mniej niż 100 akcji. Demokratyzacja będzie sprzyjała interesu publicznego w szerszym zakresie zapasów, sprzyja tworzeniu krajowej liście notowań w 1920 roku , a następnie przez statusu nienotowanych papierów wartościowych w 1936 roku giełdowy jest wymyślony, do odbioru wiadomości przez elektryczne sygnały, dzięki linii przewodowej, z jej pochodną, ​​dalekopisem, znakiem towarowym zarejestrowanym w 1925 przez Édouarda Belina i który będzie służył jako jedyne urządzenie peryferyjne wejścia-wyjścia dla pierwszych komputerów pozbawionych ekranu. Liczba operatorów alfabetu Morse'a spadła, z 1549 do 586 w latach 1922-1931, kiedy liczba operatorów dalekopisu wzrosła z 11 do 335 , co dodatkowo zwiększyło produktywność: wykonanie wykonanej pracy zajęłoby 3737 operatorów alfabetu Morse'a. przez Teletype 243 w 1931 roku, w którym elektromechaniczna tablica danych Teleregister , zainstalowana u 200 klientów aż do Chicago i scentralizowana w Nowym Jorku , umożliwia zapamiętywanie i archiwizację danych giełdowych. Połączone ze sobą ogromne stoły elektromechaniczne podają ceny na wszystkich giełdach.

Od 1926 Steeneck z Stevens Institute of Technology pracuje w dziale inżynieryjnym Western Union w ramach „Ticker Group”. Jej misją było opracowanie „  Telerejestru  ”, który wszedł do służby w 1929 roku w Nowym Jorku, w pełni zautomatyzowany, który korzysta z cyklu odnawiania, po krachu giełdowymPaździernik 1929, gdy maszyny nie piszą wystarczająco szybko. Western Union pożyczki udzielone spółce zależnej 3,6 mln USD od 1929 do 1932. W 1931 roku 17 operatorów z 8623 giełdowy i 928 „Blok Bondzie” rozprowadzać kursy w 43 amerykańskich Zjednoczonych iw Kanadzie, z obwodów w 377 miastach w Stanach Zjednoczonych . Według badań amerykańskiego Departamentu Pracy nie tylko liczba notowań giełdowych wzrosła dziesięciokrotnie w ciągu 40 lat, ale produktywność wzrosła prawie pięciokrotnie. Ewolucja w latach 1890-1930:

Rok Liczba pasków Liczba operatorów giełdowych Liczba pracowników tickera Wskaźnik produktywności operatora i pracownika
1890 395 8 12 100
1930 3812 17 57 459

W 1931 r. 17 operatorów 8623 kodów akcji i 928 kodów obligacji rozprowadzało notowania w 43 stanach USA i Kanadzie, z obwodami w 377 miastach. W ciągu ostatniej dekady szczególnie wzrosła wydajność pracowników.

Ewolucja w latach 1920-1930:

Rok Wskaźnik produktywności operatora Wskaźnik produktywności pracowników
1920 100 100
1930 145 311

Ustawy Securities Exchange następnie wzywa do rozmieszczenia tych urządzeń, za zgodą Richarda Whitneya , prezes New York Stock Exchange , w celu umożliwienia utrzymania cen historycznych, dzięki czemu możliwe jest analizowanie zaburzeń rynkowych. Usłyszany przez Kongres USA Richard Whitney uznaje publiczny charakter Giełdy, jednocześnie ostrzegając przed ingerencją rządu.

W połowie lat trzydziestych rozwój telegrafu był taki, że można było zrezygnować z operatorów alfabetu Morse'a: teledrukarki były teraz w stanie automatycznie i zdalnie odtwarzać tekst pisany na klawiaturze maszyny do pisania. Pierwsza duża sieć teleksowa powstała w Niemczech w latach 30. XX w. Była przeznaczona do komunikacji wewnątrz rządu. Operatorzy telegrafów zaczęli wówczas opracowywać systemy, które wykorzystywały obrotowe tarcze impulsowe stosowane już w sieciach telefonicznych do łączenia teledrukarek. Maszyny te nazwano Telex , od skróconych angielskich słów Telegraph exchange. Następnie Western Union sprzedaje firmę Teleregister grupie bankierów, do której dołączył Charles Allen Jr , broker i spekulant giełdy nowojorskiej , założyciel w 1933 roku firmy brokerskiej Allen & Company.

Mówiące kino, długo przygotowywany start

Giełda urzeka także Kino w 1920  : Magic City i jego olbrzymi pokój na Quai d'Orsay , na studia Joinville z Albert Kohan , Ernest Servaes do Marsylii lub Gaumont , która działa od 1911 roku największe kino na świecie , przejęte przez joint venture „  Gamont - MGM  ” w 1925 r., po śmierci Louisa Feuillade'a . Charles Pathé uruchomił Pathé Rural w 1923 roku , przystosowany do wiejskich kin, które wyrastają jak grzyby po deszczu. Jej kapitał podwoił się w latach 1920-1925. Startupy, takie jak Société du Film en Couleurs Keller-Dorian i Francita, rozwijają technologię koloru. Dominują amerykańscy producenci dzięki ogromnemu rodzimym rynkom, na którym  w 1922 roku powstała „  Pathé Exchange ”. W Stanach Zjednoczonych do „ Wielkiej Piątki  ” dołączają  Paramount i Warner , obok MGM , Fox i RKO Pictures .

Dzięki IPO z Paramount i pożyczki z Kuhn, Loeb & Company , Adolph Zukor nabywa 303 teatrów z tego 14.000 istniejące w Stanach Zjednoczonych , w tym Rivoli i Rialto na Broadwayu . W 1924 otworzył Paramount w Paryżu, Plaza i Carlton w Londynie . Wall Street to lubi, ponieważ te śródmiejskie lokale są również świetną inwestycją w nieruchomości.

Mówiące kino 1929 1931 1938
Widzowie we Francji 150 milionów 234 miliony 453 miliony

Warner Brothers kontratak z „zamachu na giełdzie”: nabycie1 st listopad 1925Vitaphone , poprzez pożyczki zorganizowane przez Goldman Sachs . Paramount replika podejmując w 1926 Balaban i Katza, przemianowany na „Paramount Publix”, który pozwala mu przynieść w 1928 roku ponad 1000 kin w Stanach Zjednoczonych . Zakup jest opłacany pakietem akcji Paramount , które firma zobowiązuje się odebrać po 80 USD za akcję. Cena nigdy nie przekroczy 78 dolarów, a nawet spadnie do 50 dolarów. Warner Bros. będzie miał ostatnie słowo: the13 września 1928kontroluje 42 000 z 72 000 akcji First National Pictures , które w 1918 roku podpisało pierwszy milionowy kontrakt z Charlie Chaplinem . Drugi udziałowiec, William Fox (producent) jest przed nami. Warner kupuje rok po swoich 21 000 akcji, 12 000 innych pozostaje publicznie. Warner wierzy w „rozmowy”, ponieważ The Jazz Singer , przez Alan Crosland , swojego drugiego filmu dźwiękowego, był hitem w 1927 roku.

Kina francuskiego , który zaniedbał procesy dźwięk o Auguste Baron (inżynier) , opatentowany w latach 1896 i 1900, chwycił drugą szansę, pośród konkurencji wśród czterech procesów amerykańskich ( Movietone , Phonofilm , Vitaphone i Phonophone ). W 1929 roku, roku pierwszego francuskiego „mówcy” ( Les Trois Masques ), w nagłośnienie wyposażono dwadzieścia pokoi. Będzie 1000 w 1931 i 4250 w 1937. Publiczność podąża: 150 milionów widzów w 1929, 234 w 1931 i 453 w 1938 . Giełda przewiduje ten sukces. W 1929 roku pięciu dyrektorów Gaumonta , wznowionych w celu „rozmów”, sprzedało 50 milionów franków stworzonych przez siebie „udziałów wielokrotnych”, a w 1928 kupiło 1,25 miliona franków. Ale Gaumont zostanie zlikwidowany w 1934, a Pathé zbankrutuje w 1936, w obliczu konkurencja i spadek widowni.

1950

Nowy boom giełdowy lat 50.

W latach pięćdziesiątych, najlepszych po latach dziewięćdziesiątych , Nowy Jork potroił się, a giełda paryska pomnożyła się o 5,5. Indeks giełdowy Insee wzrósł ze 100 na koniec 1949 r. do 774 inKwiecień 1962, średni wzrost o 18% rocznie. Okresy upadku są rzadkie i krótkie: „stabilizacja monetarna” Antoine Pinay w 1951 r., potem napięcia geopolityczne: niepodległość Maroka i Tunezji , wojna w Algierii , kryzys sueski . Francuskie firmy finansują tam swoje inwestycje jak nigdy dotąd: w latach 1949-1959 roczna liczba emisji akcji jest mnożona przez siedem, a kwoty przez trzy. Ze względu na inflację obligacje emitowane są częściej o zmiennym oprocentowaniu  : wskaźnik cen wzrasta w tym samym czasie o 68% między końcem 1949 a.Czerwiec 1958. Na finanse francuskie pozostaje silnie regulowane. SICAV są dozwolone tylkoMarzec 1964, pod warunkiem, że nigdy nie posiadasz więcej niż 5% firmy . WPaździernik 1969, INSEE oblicza, że akcje zostały zwrócone 190% w ciągu dwudziestu lat przed + 80% dla obligacji i -66% dla złota. Niemcy The Włochy i Japonia również żyć bardzo silną ekspansję i priorytety inwestycyjne, zjawisko zwane powojenny wysięgnik w zdecydowanej większości krajów rozwiniętych . Gwiazda Giełdy Papierów Wartościowych w Mediolanie, Fiat symbolizuje „  włoski cud gospodarczy  ” w wyborachKwiecień 1948na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie w 1960: 700 000 samochodów w 1955, 10 milionów pięć lat później. Producent skuterów Vespa nie jest wyjątkiem. W latach 1945-1965 we Włoszech sprzedano 3,5 miliona egzemplarzy . Amerykański samochód kontynuował rozmach lat dwudziestych . W 1956 roku Goldman Sachs słynie Wall Street poprzez zarządzanie IPO z Fordem , rekordową kwotę w czasie 700 milionów dziewięć lat po śmierci Henry'ego Forda , który był zawsze przeciwny. Producent zainwestował wtedy 250 milionów dolarów w T-Bird i Edsel , drugi szybko upadał. Lata pięćdziesiąte oferowały Stanom Zjednoczonym dwa z najlepszych roczników Dow Jones  :

5 najlepszych lat 1933 1954 1935 1975 1958
DJ Rise 63,7% 43,9% 38,5% 38,3% 33,9%
5 najgorszych lat 1931 2008 1930 1937 1974
Awaria DJ-a 52,7% 33,8% 33,8% 32,8% 27,6%
Dekada Początek Koniec Powstanie Dow Jones
1900 68,13 punktów 100,31 punktów 47%
1910 100,31 punktów 79 punktów minus 21%
1920 79 punktów 250 punktów 216%
Lata 30. XX wieku 250 punktów 150,1 punktów minus 39%
1940 150,1 punktów 202 punkty 35%
1950 202 punkty 679 punktów 236%
1960 1960 679 punktów 810 punktów 19%
lata 70. 810 punktów 838 punktów 3,4%
lata 80 838 punktów 2749 punktów 228%
1990 2749 punktów 11 460 punktów 317%
2000s 11 460 punktów 10 314 punktów minus 10%
Aleksandria, Bruksela, Sajgon, Paryż, apogeum górniczego kolonializmu

Silny wzrost w latach pięćdziesiątych był zachłannym surowcem , produkowanym głównie w Afryce i Azji . Społeczeństwa kolonialne korzystają z nowej generacji menedżerów, czasem urodzonych lokalnie, którzy zyskali zaufanie podczas II wojny światowej . Sukces firmy Kanału Sueskiego ożywił giełdę kairską i giełdę aleksandryjską , bardzo aktywną już w latach 40. XX wieku . Razem tworzą piątą co do wielkości giełdę na świecie. Egipska rewolucja 1952 i Kanał Sueski Kryzys 1956 odstraszył kapitał, decydując Gamal Abdel Nasser , z pragmatyzmu niż ideologii, do nacjonalizacji dużych firm.

We Francji Insee publikuje coroczne badanie dotyczące kapitalizacji rynkowej , aby „wnieść wkład w geografię inwestycji”. W 1949 r. na pierwszą dwudziestkę jedenastu używało surowców notowanych na rynku światowym w przemyśle naftowym, górnictwie i hutnictwie. Dwaj pierwsi mają swoje siedziby za granicą. Inne, takie jak Air Liquide , Saint-Gobain czy Michelin, mają duże filie za granicą.

Już w 1956 roku planowana jest instalacja wielkich pieców firmy Usinor w Dunkierce, w celu wykorzystania produktów ubocznych procesu Ugine-Perrin w najnowocześniejszej technologii stali nierdzewnej. 0,5 do 1,12 miliona pojazdów w latach 1952-1958 i flota samochodowa składająca się z 1,7 do 4 milionów pojazdów prywatnych, na czym korzysta Peugeot, podczas gdy Lesieur (spółka) , która stała się wiodącym francuskim producentem oleju, z 125 milionami litrów, napędzana sukcesem orzeszków ziemnych uprawa w Afryce , zostaje upubliczniona.

W 1954 r. ceny zapasów ropy naftowej gwałtownie wzrosły po Esso. Dzięki odkryciu ropy naftowej w Parentis, francuska spółka zależna Exxon, odnotowuje dziesięciokrotne zwiększenie ceny. Liczba samochodów wzrosła o 30% w 1954 roku we Francji, osiągając poziom per capita przewyższany w Stanach Zjednoczonych od 1920 roku. W 1955 roku cztery z pięciu największych kapitalizacji to ropa (Esso, Française des Pétroles, Shell française i Pétroles d' Akwitania).

Ranga Społeczeństwo Kapitalizacja Sektor Ranga Społeczeństwo Kapitalizacja Sektor
1 re Kanał Sueski 32,6 miliarda Kanał 11 th Ogólna firma energetyczna 7,7 miliarda Przemysł
2 nd Francuska ropa naftowa 20 miliardów Olej 12 th Zachodnioafrykańska firma handlowa 6,8 miliarda Ores
3 rd Ciekłe powietrze 14,9 miliarda Chemia 13 tys Pechiney 6,7 miliarda Aluminium
4 th Quilmes (piwo) 13 miliardów piwo 14 th Michelin 5,9 miliarda Opony
5 th Cie Shell Berre 12,5 miliarda Olej 15 th Stowarzyszenie Djebel Djerissa 5,7 miliarda Kopalnie żelaza
6 th Rodan-Poulenc 12,3 miliarda Chemia 16 th Firma Le Nickel 5,6 miliarda Kopalnie niklu
7 th Saint Gobain 12,2 miliarda Materiały 17 th Peñarroya 5,6 miliarda Ores
8 th Północnoafrykańskie Omnium 9,7 miliarda Ores 18 th Firma Mokta El Hadid 5,1 miliarda Ruda żelaza
9 th Bank Indochin 7,7 miliarda Bank 19 th Huaron Mines Company 5,1 miliarda Ruda
10 th Towarzystwo Ouenza 7,7 miliarda Ruda żelaza 20 th Ciągarki i walcarki Le Havre 4,2 miliarda Metale

Na dziewiątym miejscu Banque de l'Indochine , jeden z dwóch głównych udziałowców bardzo dochodowego Société française des charbonnages du Tonkin . W Algierii 90% produkcji antymonu jest prowadzone przez Compagnie des mines de La Lucette . Kolonie i terytoria zamorskie mają 30 firm miliarderów we frankach. Metalurgia ma 12: huty na północnym wschodzie (4 miliardy), Tréfileries et Laminoirs du Havre (4.2), Denain-Anzin (3.6), Louvroil-Montbard (3.5), Compagnie française des Métaux (3.3), Schneider (2.2) , Basse-Indre (2.1) czy nawet Compagnie des forges et aciéries de la marine et d'Homécourt , Société d'Aubrives-Villerupt, Société des Aciéries de Longwy , Compagnie des forges of Châtillon-Commentry i Neuves-Maisons i Sengeelle . Chemii i olej są również przedstawiony: Oleje Society of Petroleum ogólny (4.8) Zakłady Kuhlmann (4,5), Berre (4,5) Boussois (2,5), Ugine (2,2), Raffinerie du Nord , Ripolin Coty, Węgiel lotaryński , nawozy Auby, Nobel-Bozel . W Brukseli akcja Union minière du Haut Katanga , która po wojnie zwiększyła swój kapitał z 300 milionów do 3 miliardów, pozyskała w 1954 roku 90%. Jej złoża miedzi , dzielone z Zambia Copper Investment , wyprodukowały rekord. 300 000 ton w 1960 r. dla części belgijskiej. Po kryzysie kongijskim zostanie przejęty przez Gecamines szósty . Całkowity wzrost akcji kongijskich stanowi 2,5-krotność wzrostu akcji belgijskich w latach 1920-1955 i ważyły ​​44% kapitalizacji rynkowej na koniec 1955 r. wobec 28% w 1928 r.

Zgrupowania w Stanach Zjednoczonych, a następnie w Europie

W 1949 roku Chicago Stock Exchange połączyło się z innymi regionalnymi amerykańskimi giełdami, St. Louis Stock Exchange , Cleveland Stock Exchange i Minneapolis Stock Exchange, tworząc Midwest Stock Exchange, do której dołączyła w 1959 New Orleans Stock Exchange . W 1957 roku Los Angeles Stock Exchange połączyło się z innymi regionalnymi amerykańskimi giełdami, w tym z San Francisco Stock Exchange, tworząc „Pacific Coast Stock Exchange”. Na początku lat 70. wszystkie giełdy angielskie i szkockie połączyły się w 1973 r.

Gdy komputery stawały się coraz mniejsze i tańsze, rewolucja cyfrowa dała amerykańskim giełdom technologię do zbudowania systemu o nazwie Intermarket Trading System (ITS), zaprojektowanego przez Chicago Stock Exchange , który zaczął łączyć dziewięć centrów w 1978 roku. naturalne centrum nowej sieci i skorzystał z okazji, aby wznowić zamówienia na akcje, z których skorzystały inne giełdy.

Władze ułatwiły ten rozwój: w 1975 r. SEC zmusiła Nowojorską Giełdę Papierów Wartościowych, Nasdaq i kilka regionalnych giełd amerykańskich do połączenia swoich danych i opublikowania najnowszych cen, po których akcje przeszły z rąk do rąk, napędzając scentralizowaną pulę danych, dostępną dla brokerzy.

We Włoszech giełdy połączyły się w 1997 r. w jeden organ, Italian Stock Exchange . W Hiszpanii utworzono grupę Bolsas y Mercados Españoles (BME), do której od 2002 roku należy Giełda Papierów Wartościowych w Barcelonie oraz Bilbao, Walencja i Madryt.

1960 1960

JFK w obliczu bańki na elektronice z 1961 r.

Wiele młodych firm high-tech wchodzi na giełdę podczas bańki spekulacyjnej na elektronice w latach 1959-1962, którą przebije krach z 28 maja 1962 roku . Już w 1958 roku Jack Kilby ( Texas Instruments ) i Robert Noyce , od startu Fairchild Semiconductor , niemal równocześnie wynaleźli układ scalony . Jest to również rok wejścia do użytku TX-2 , komputera zaprojektowanego w MIT przez Kena Olsena , założyciela Digital Equipment w 1957 roku, z 70 000 dolarów dostarczonymi przez Georgesa Doriota , wynalazcę kapitału wysokiego ryzyka . Możliwości komercyjne pojawiają się szybko: IBM zamówił 100 000  przełączników w firmie Texas Instruments w 1960 roku. W Europie publiczne projekty nuklearne i producenci elektroniki stymulowali popyt.

Inwestorzy są zafascynowani pierwszym superkomputerem , zaprojektowanym przez inny amerykański startup : Control Data , stworzony w 1957 roku w Minneapolis przez naukowców US Navy pod kierownictwem Seymoura Craya . W 1958 r. wyemitował akcje po dolarach. Trzy lata później ich wartość osiągnęła 150 dolarów, a w 1964 r. 300 dolarów. PER przekroczył 200, tylko dla 1,6% rynku, wobec 82% dla IBM . Na giełdę wchodzą dziesiątki innych „elektronicznych” firm: Astron, Dutron, Vulcatron, Circuitronics, Supronics czy Videotronics. To jest „mania tronikowa”. Scantlin Electronics i Ultronics Systems wyobrażają sobie rewolucyjne wersje Teleregister z lat 30-tych : Quotron i Stockmaster . Drugi łączy siły z Reutersem , by dystrybuować koszyk usług: kursy w czasie rzeczywistym, depesze, potem bazy danych . Reuters używa go do osiedlenia się w Stanach Zjednoczonych , na kluczowym etapie swojej historii .

Brokerzy sztucznie podnoszą ceny startupów poprzez kompresję udziału kapitału dostępnego na giełdzie. Cała giełda się ściga: Dow Jones zdobył 27% w 1961 roku. Prezydent Kennedy obawia się bańki spekulacyjnej . Wwrzesień 1961Przypomina liderom branży stalowej, że ich udziały w ciągu 14 lat wzrosły o 397%. I wzywa ich do podniesienia cen. To może przerodzić się w „ wojnę totalną  ”, odpowiada wiosną jeden z nich, dyrektor generalny Jones i Laughlin Steel. 28 maja 1962Dow Jones stracił 5,7%, zabierając ze sobą akcje gwiazd, IBM , Polaroid czy Texas Instruments . Nowo utworzona wytwórnia płytowa Avco Records spada o 20%. Zapasy stali w ciągu dwóch lat straciły połowę swojej wartości.

Ta awaria uruchamia dochodzenie Komisji Papierów Wartościowych i Giełd . Według niej animatorzy rynku nie odegrali swojej roli. Drobni posiadacze wycofują się, 8% brokerów bankrutuje w ciągu roku, ale amerykańska gospodarka nadal silnie rośnie. IBM ma pięciokrotne udziały w ciągu dekady. WSierpień 1966, Ken Olsen udaje się na IPO przyszłego światowego lidera Digital Equipment, za 22 dolary, udział: osiem miesięcy później jest wart 50 dolarów. Parametr $ +70.000 w 1957 -venture kapitalistów pięciokrotnie. W roku 1972 Seymour Cray zbierając 10 milionów dolarów przez IPO z Cray Badań , nowej spółki, która konkuruje z 56.000 pracowników danych sterujących, założył czternaście lat temu.

Od afery byka do okrążenia imperium IBM

Na paryskiej giełdzie akcje byka wzrosły dziesięciokrotnie, ze 130 franków w 1958 do 1380 franków w 1960… ale krach z 28 maja 1962 zniweczył wzrost. Bull, numer dwa w Europie, widzi swój gwiazdorski komputer, Gamma 60 , zmiażdżony przez nowe modele IBM . Jej dług z tytułu obligacji jest pomnożony przez sześć. Państwo sprzeciwia się jego dokapitalizowaniu przez General Electric po 200 franków za akcję, preferując sprzedaż za 50 franków francuskim producentom, CGE i CSF . To jest „  sprawa byka  ”. Obawiając się stopniowej likwidacji firmy, niektórzy dyrektorzy i akcjonariusze mobilizują General Electric do zapewnienia wsparcia technicznego i finansowego, a nawet rynków zbytu w Stanach Zjednoczonych, poprzez przejęcie Bull. Bull nie ma już środków na zaspokojenie dużych potrzeb komputerowych szybko rozwijających się klientów, takich jak EDF . Państwo następnie inwestuje w Plan Obliczeń i tworzy CII , fuzję trzech małych prywatnych firm, która przeznacza 20% swoich dochodów na badanie nowych systemów komputerowych. Nic z tego nie może konkurować z firmą Control Data , założoną przez Seymoura Craya , której udział został pomnożony przez 120. Dzięki rywalom Rand i NCR firmie Control Data udało się w latach 1962-1967 zlikwidować wirtualny monopol IBM, którego udział w rynku wzrósł z 80% do 50% w ciągu pięciu lat, w przypadku tych trzech firm wzrosło do 27,5% w 1967 roku.

Inwestorzy odkryli później minikomputer , a następnie mikrokomputer . 12 grudnia 1980, sukces Apple II pozwala czteroletniemu startupowi osiągnąć wzrost kapitału o 100 milionów dolarów, a giełda wycenia go na 1,78 miliarda dolarów! Z tysiąca pracowników czterdziestu zostaje milionerami. Jeden z nich ma napis „Dziękuję Apple  !” ”. Rywalizowali przez DEC stał n O  2 na świecie, IBM odbija się na rynku PC, torując drogę dla układów Intela i oprogramowania Microsoft . W międzyczasie, Bull , połączyły się w 1975 roku z CII , nie przetrwać kryzys w latach 1979-1980 wzrostu spowodowanego przez sukcesu Mini 6 , jej nowy udziałowiec Saint-Gobain że chciał się ożenić go siłą z Olivetti , podczas gwintowania jego gotówka. Olivetti ma zainwestować w Micral of R2E of America (kupiony przez Bulla w 1978), ale po „roku bezpłodnych negocjacji” odmawia wprowadzenia nowego Micrala w amerykańskiej masce, z braku środków. Zawsze w niewłaściwym czasie i aby ukryć to zaniedbanie wobec R2E of America , w 1989 r. państwo narzuciło wykup ZDS od Bulla, tak jak faworyzowało Honeywell w 1975 r., by wybaczyć „niet” od General Electric w 1963 r. zasugerował przejęcie Olivetti, aby ludzie zapomnieli o porzuceniu europejskiego projektu Unidata , następcy Multinational Data .

lata 70.

Pierwsze rozregulowania po szoku olejowym

W 1971 roku koszty wojny w Wietnamie zmusiły prezydenta USA Richarda Nixona do sprzedaży złota, a następnie zniesienia standardu złota . Ukarane, ponieważ ich wpływy są w dolarach, kraje arabskie organizują retencję ropy, aby podnieść ceny, a następnie tworzą eurodolary , depozyty w dolarach w City of London , zwolnione z podatku dzięki reformom Margaret Thatcher . Banki używają go do udzielania pożyczek nowym krajom produkującym ropę, których złoża są opłacalne od czasu wzrostu ropy: Meksyk , Wenezuela , Indonezja czy Nigeria dużo inwestują, ale zaraz potem ich placówki handlowe upadają. Tymczasem „stare kraje naftowe” (Arabia, Libia i Iran), sprzymierzone z Nelsonem Bunkerem Huntem , skorodowały 80% srebra, które wzrasta z 6 do  54  USD za uncję, w czwartek w pieniądzu wstyczeń 1980. We wrześniu wojna iracko-irańska spowodowała zapłon ropy. Aby powstrzymać te spekulacje i inflację, Paul Volcker , prezes Rezerwy Federalnej USA , podnosi kluczowe stopy procentowe do 20% wCzerwiec 1981. Dolar rośnie w górę. Brytyjski bank centralny podnosi rękę do 16% wPaździernik 1981wywołanie recesji: w 1982 roku amerykański PKB spadł o 2%, a angielska produkcja przemysłowa o 10%. Meksyk deklaruje niewypłacalny. Jest to kryzys zadłużenia krajów rozwijających się , które ciągnie się, ponieważ wierzyciele nie chcą wziąć swoje straty: the dyrektor naczelny od Citigroup Walter Wriston deklaruje z New York Times , że kredytobiorca publiczny „nie może iść bankrutem  ”. Banki wyjdą z tego poprzez sekurytyzację , wykorzystując obligacje Brady'ego w 1989 roku.

Rok 1979 1982 1985
Udział OPEC w światowej podaży 46,7% 32,7% 28,1%

Eurodollar finansować deficyty budżetowe również wykopanych przez szoku naftowego w krajach importujących. Zaniepokojony brytyjski Bank Centralny ponownie podnosi swoje stopy procentowe do 11% wStyczeń 1983. Francja podąża za nim. Chęć przełamania inflacji odkłada się na dewaluację następnego dnia, choć niektórzy spekulanci uważają ją za nieuniknioną, gdyż takie stopy procentowe są nie do utrzymania. Po tym zMarzec 1983, ostatni z 17, które miały miejsce od 1928 r., Francja odczuwa ulgę w wyniku kontrwstrząsu naftowego z 1985 r., ale strach przed kryzysem monetarnym pozostaje: monetaryzm staje się „doktryną, która kieruje polityką gospodarczą”. Kapitał zagraniczny należy przyciągać wszelkimi sposobami, takimi jak stworzenie rynku terminowego ( Angielski Liffe w 1982 r., Matif Parisien w 1986 r.). Każdy tworzy swoje kontrakty terminowe na indeks giełdowy lub rozpoczyna deregulację  : Ronald Reagan znosi prawa uchwalone po krachu 1929 roku . Wcześniej finanse były „zamknięte” i „nie doświadczyły kryzysu nigdzie na świecie, z wyjątkiem Brazylii w 1962 roku”. Potem nastąpił „punkt zwrotny”: dominowała „teza o sprawnym rynku, zdolnym do samokorekty”.

Nasdaq, SEAQ, Easdaq, pierwsze zdelokalizowane giełdy

W 1960 roku , nowa technologia sprawiły, że możliwe do przesyłania dużej liczby kursów akcji z jednego kontynentu na drugi, podłączając telefon i pasek magnetyczny czytnik  : the Telequote , przez Bunker Ramo, udoskonalił Teleregister od 1930 roku . Firmy Scantlin Electronics i Ultronics Systems wprowadziły ulepszone wersje: Quotron i Stockmaster . Druga połączyła siły z Reuters w celu dystrybucji koszyka usług: kursów, wysyłek, a następnie baz danych . Reuters , obecny głównie w Europie i Azji , wykorzystuje go również do przebijania się w Stanach Zjednoczonych , następnie w 1971 roku wraz ze stowarzyszeniem amerykańskich brokerów stworzył zdalną giełdę Nasdaq , celującą w młode firmy z najnowocześniejszymi technologiami, oraz broker Instinet . W elektronika razem globalna społeczność inwestorów i bankowców, z 300.000 ekrany Reuters w 1990 roku.

Sukces Nasdaq zachęca London Stock Exchange , aby stworzyć system kolei elektronicznie The SEAQ International zarezerwowane dla dużych firm już notowanych w innych krajach Europy . Jest używany do handlu „pakietami akcji” według uznania. Konkurują ze sobą inne giełdy, w szczególności Paryż , gdzie od 1893 r. obowiązuje podatek od transakcji giełdowych , który został zniesiony w 1994 r. Każda giełda tworzy wtedy swój rynek blokowy, a SEAQ traci swoją użyteczność.

W 1997 roku belgijscy inwestorzy venture capital stworzyli EASDAQ , paneuropejską elektroniczną giełdę papierów wartościowych zarezerwowaną dla młodych, szybko rozwijających się firm. Im bardziej te firmy uzyskują dobre wyceny na giełdzie, od inwestorów, którzy je rozumieją i poszukują, tym łatwiej jest je sfinansować odgórnie poprzez kapitał podwyższonego ryzyka . 27 marca 2001, Nasdaq kupił 58% EASDAQ .

Rynki futures inwestują również w inwestycje finansowe. W 1976 roku Chicago Mercantile Exchange zawarła kontrakt na amerykańskie bony skarbowe, a Chicago Board of Trade zawarła kontrakt na obligacje skarbowe w 1977 roku.

lata 80

Wymogi dotyczące rentowności, które karzą Wall Street w stosunku do Tokio

W latach 80. anglosaskie giełdy pozostały w tyle za Japonią , która ucieleśniała nowy kapitalizm, mocny w kręgu jakości . Do końca lat 70- tych zdolność samofinansowania amerykańskich firm była wykorzystywana zgodnie z perspektywą „normalnej” rentowności. Cena akcji dostosowana do zmian tej rentowności, która sama jest powiązana z sukcesem technologicznym lub komercyjnym przedsiębiorstw. Od lat osiemdziesiątych firmy stawiają sobie a priori wymagania dotyczące rentowności  : zatrudnienie nie jest już sposobem na pozyskanie lub zatrzymanie klientów, ale jedyną zmienną dostosowania do osiągnięcia rentowności w krótkim okresie. Dotyczy to zwłaszcza samochodów, które we Francji osiągnęły swoje szczyty w latach 70. przy ponad 10% kapitalizacji 40 największych firm. Wśród Amerykanów Japończycy przejmują udział w rynku elektroniki i samochodów, co pozwala Tokio zdystansować się od Wall Street:

Giełdy Tokio Amsterdam Frankfurt Paryż Londyn Nowy Jork
Wzrost od 1980 do 1990 234% 152% 138% 114% 73% 72,2%
Globalny rynek elektroniki 1985 1988
Udział w rynku USA 50% 40%
Udział w rynku japońskim 21% 27%
1. producenci amerykańscy Produkcja 1980 Produkcja 1990 Spadek (veh) Zmniejszać (%)
Chevrolet 2 288 745 785 918 1 502 827 65,6%
Bród 1 162 275 912 466 249 809 21,5%
Oldsmobile 910 306 489 492 420 814 46,2%
Buick 854 011 426 512 427,499 50,5%
Pontiac 770,100 641 820 128 280 16,6%

Ten sam rozwój ma miejsce we Francji: inwestycje stanowiły średnio 10,7% wartości dodanej brutto przedsiębiorstw w latach 1959-1982, a odsetek ten spadł do zaledwie 3,1% w okresie 1983-2005. W międzyczasie twierdzenie Schmidta  : „ Dzisiejsze zyski to jutrzejsze inwestycje, a pojutrze miejsca pracy” … To się nie materializuje, bo coraz większa część zysków nie jest już reinwestowana, ale wykorzystywana na akcje umorzeń i polityki polegające na „wyrównywaniu dywidendy w górę”, nawet gdy obrót nie wzrost: we Francji dywidendy stanowią 65% zysków w 2012 r. wobec 26% w 1970 r. Spadek do zaledwie 1 , 21% kursów wstyczeń 1960, średnia dywidenda we Francji sięga 4,5% w latach 80 -tych. Wynosi 4,5% w Stanach Zjednoczonych, 4,7% w Anglii, 3% w Niemczech i 1,1% w Japonii.

Lata 80.: braki w wydajności i moda na prywatyzację

Margaret Thatcher została w 1979 roku premierem Anglii, przerażona wyjątkowym kryzysem obligacji z 1974 roku : rynek załamał się w marcu, czerwcu i październiku. Szok naftowy i strajk górników spowodowały wzrost inflacji do 19% w 1974 roku, a następnie do 24,5% w 1975 roku. Mniejszościowy rząd Partii Pracy, powstały w wyniku wcześniejszych wyborów, musi poprosić MFW o 3,9 miliarda dolarów w 1976 roku, kiedy funt również się załamie. Strajki generalne, niepopularne, wznowione zaPaździernik 1978. Trwały do ​​kolejnego upadku rządu wluty 1979. Zdecydowane osłabienie związków zawodowych w sektorze uspołecznionej, M mi  Thatcher kojarzy prywatyzacji miliony obywateli.

Już w 1979 roku opinia publiczna przyciągnęła uwagę British Petroleum , który właśnie odkrył swoje pierwsze duże złoża na Morzu Północnym . Produkcja brytyjska umożliwiła samowystarczalność w 1980 roku, wzrastając z 0,8 do 1,4 miliona baryłek dziennie międzymaj 1981 i Październik 1982, a szczyt osiągnął 2,9 miliona baryłek dziennie w 1999 roku. British Aerospace i Cable & Wireless następnie w 1981 roku, farmaceuta Amersham i Britoil w 1982 roku, firmy portowe i stocznie w 1983 roku, a następnie Jaguar , [Rolls Royce, British Steel i British Telecom w 1984 roku , której jedna czwarta 2,2 mln akcjonariuszy sprzedała już swoje akcje sześć miesięcy później, wynika z badania przeprowadzonego przez Ernst & Young . Pierwsza fala prywatyzacji przynosi 2 miliardy funtów, druga pięć razy więcej. Udziałowcy British Gas mają w 1986 roku 4,5 miliona . Trzecia fala, dziesięć regionalnych spółek dystrybucji wody, w 1989 roku. Organizacja "Public Services International" obliczy, że cena wody wzrosła o 106% w latach 1989-1995, zyski będąc jednocześnie siedmiokrotnym, co sprawi, że John Major stanie się niepopularny , podobnie jak szanse na prywatyzację British Rail w 1993 roku: tabor nie wymieniony i pociągi spóźnione.

Wiele krajów poszło w ich ślady: Meksyk sprywatyzował miedź w 1988 r., Telmex w 1990 r., a następnie BBVA Bancomer i Banco Nacional de México w 1991 r., wykupione odpowiednio przez banki hiszpańskie i amerykańskie. Argentyna sprywatyzowana Entel w 1990 roku, „gaz del Estado„w 1992 roku i Repsol YPF w 1993 roku całkowita energia, telekomunikacja oraz podanie wody pod kontrolą zagraniczną, wywołując wybuchy skrajnego nacjonalizmu wśród sąsiadów, Boliwii i Peru . W 1992 r. przeprowadzono prywatyzacje w 50 krajach, przynosząc 69 mld dolarów, czyli łącznie 328 mld dolarów od 1985 r. Francja miała w 1987 r. 8,5 mln posiadaczy papierów wartościowych, czterokrotnie więcej niż w 1980 r., w tym 6,2 mln akcjonariuszy, posiadających 534 mld franków w akcjach w 1988 r. wobec 78 mld w 1982 r. dzięki prywatyzacji. Wynikająca z tego ekspansja prasy biznesowej budzi zazdrość. WMarzec 1987, L'Expansion nabywa La Tribune . WStyczeń 1988, Jacqueline Beytout odsprzedaje Les Echos do Financial Times istyczeń 1989La Cote Desfossés kupił Georges Ghosn , który uczynił z niej siłę napędową historii La Tribune . Édouard Balladur , minister finansów Jacquesa Chiraca , rozpoczął 9 prywatyzacji w ciągu 2 lat:

Krach z października 1987 r. i szaleństwo związane z obligacjami śmieciowymi

W 1985 roku Arabia Saudyjska zalała światowy rynek ropy. Kontraszok nastąpił po szokach naftowych w latach 1973 i 1980. Cena benzyny załamała się, inflacja spadła, co pozwoliło na wzrost cen amerykańskich obligacji i Wall Street . W 1985 r. dolar był wart dziesięć franków, ale umowy z Plazą obniżyły wartość dolara i obligacji. Obligacja daje Amerykanie wydają 9,50% pod koniec września na 7% w styczniu. Wall Street początkowo ignoruje to odwrócenie, a następnie budzi się z początkiem: upadek Dow Jones na19 października 1987 r.(-22,6%) to drugi najwyższy w historii. Aby zaradzić programom komputerowym, które automatycznie sprzedają akcje,   tworzone są „ wyłączniki ”.

Alan Greenspan , nowy prezes Rezerwy Federalnej USA , gra strażaka: szybko tnie stopy procentowe . Wall Street odbiło się od dna w 1988 r., roku naznaczonym szalonymi spekulacjami na temat ofert przejęcia finansowanych z kredytu: wściekłe obligacje i transakcje LBO były wściekłością. Funduszem inwestycyjnym Kohlberg Kravis Roberts ( KKR ) kupił gigant żywności RJR Nabisco 30 mld. Ale już w 1989 r. rynek ten zapłacił za swoje nadwyżki: w październiku średnie oprocentowanie obligacji śmieciowych było o 1000  punktów bazowych wyższe (1 punkt bazowy = 0,01%) powyżej obligacji. Stan USA wobec 450 punktów bazowych 8 miesięcy wcześniej . Wsierpień 1990, wojna w Zatoce Perskiej spowodowała wybuch ropy i jeszcze bardziej spadły obligacje śmieciowe , co pogorszyło kryzys oszczędnościowy i kredytowy , a banki oszczędnościowe kupiły je bez pełnego zrozumienia ich zasady spekulacji. „Król śmieciowych obligacji”, Michael Milken z amerykańskiego banku Drexel Burnham Lambert , zostaje skazany na 10 lat więzienia. Był inspirowany charakter Gordona Gekko , grany przez Michaela Douglasa , w Wall Street przez Olivera Stone'a , w roku 1987. Jego partner Gary Winnick by stać się sławny podczas krachu na giełdzie w latach 2001-2002 , po czym musiał opuścić firmę. Operator telekomunikacyjny, który założył, Global Crossing , z siedzibą na Bermudach i zbankrutował .

1990

Azjatyckie giełdy napędzane przez dwa kolejne systemy monetarne

Azjatyckie rynki akcji skorzystało w 1990 z ogromnym napływem kapitału zagranicznego, który był chroniony przez pół-stałych systemu wymiany, a następnie wycofał, destabilizacji waluty, a następnie gospodarki krajów azjatyckich, a prowadzące do azjatyckiego kryzysu gospodarczego. Oraz koniec systemu stałego kursu walutowego . Od końca lat 80. banki europejskie pomnożyły sicav i FCP zainwestowane w japońskie akcje, aby skorzystać z japońskiej bańki spekulacyjnej , a następnie zainwestować w pozostałej części Azji . Na giełdzie w Szanghaju jej indeks w pierwszej połowie 1992 roku pomnożył się dwunastokrotnie. Jesienią 1993 roku Barton Biggs, prezes Morgan Stanley IM, odbył tygodniową podróż do Chin z setką menedżerów amerykańskich funduszy inwestycyjnych. . Po powrocie jego bardzo optymistyczny raport zatytułowany China! zachęca do inwestowania na większości giełd azjatyckich. Że z Hong Kongu podwaja się w ciągu kilku miesięcy. Spekulacja rośnie w 1996 roku na bilety Singapur , Dżakarta , Bangkok , Manila , Hong Kong , Seul czy Tajwanie , często dość wąski. Bangkok Giełda była pierwszym pękać na początku 1997 roku, kiedy baht został zdewaluowało. Dewaluacja indonezyjskiej rupii , malezyjskiego ringgita i filipińskiego peso, a następnie walut Korei Południowej , Tajwanu , Singapuru i Hongkongu położyła kres sztywnemu lub quasi-sztywnemu systemowi wymiany, który panował w tych krajach przez dziesięciolecia. Weszli w kryzys w 1998 r., a następnie skorzystali w następnych latach z odrodzenia eksportu, możliwego dzięki niedowartościowanej walucie.

Dwie gigantyczne bańki finansowe: Nikkei w 1990 roku, Nasdaq w 2000 roku

Tokio stało się pierwszą kapitalizacją na świecie, pod koniec lat 80. w Japonii odnotowano średni wzrost kredytów o 10% rocznie, głównie na nieruchomości . W Tokio cena gruntu jest mnożona od 3 do 4 . Jednocześnie rosną udziały największych japońskich banków, mocno zainwestowanych w nieruchomości . W latach 1986-1990 indeks Nikkei 225 potroił się, osiągając 38 151 punktów dalej29 grudnia 1989. Inwestorzy zagraniczni, zdobyci japońskim cudem gospodarczym , również pchają jena w górę . We Francji powstały dziesiątki japońskich spółek kapitałowych Sicav . Kilka spekulacyjnych funduszy inwestycyjnych , w tym amerykański George Soros , uważa, że krach z października 1987 roku będzie miał miejsce w Japonii . Jednak dopiero po 1990 roku ceny nieruchomości spadały przez 15 lat, inspirując japoński film Bubble Fiction: Boom or Bust . Deflacja japońskiej bańki spekulacyjnej jest uważana za „najgłębszy kryzys finansowy we współczesnym świecie” i ten, który miał „najwyraźniejszy efekt recesji”: Japonia następnie kumuluje recesję i odnotowuje dług publiczny . W ciągu 22 lat indeks Nikkei 225 traci trzy czwarte swojej wartości.

Druga wielka bańka giełdowa napędzała firmy technologiczne w Dolinie Krzemowej w latach 90. XX wieku . Czerpią korzyści z demokratyzacji serwerów internetowych , możliwej dzięki nowym chipom Intela , w małych i średnich firmach. Jednym z promotorów zakresie Pentium Pro , producent komputer Dell , przekaż 7 th do 1 st  światowego rankingu w latach 1996 i 2000, dzięki sukcesu na rynku małych serwerów. Zwielokrotnia swoją cenę giełdową o 500, co stanowi największy wzrost giełdowy w historii po Nokii . Wydawca oprogramowania przeglądarki internetowej Netscape , który został upubliczniony w dniu9 sierpnia 1996 r.Szybko przewyższa kapitalizację z Delta Air Lines .

Ruch ten rozpoczął się w 1993 roku, kiedy „zaczęły płynąć zamówienia dla sektora zaawansowanych technologii” , przynosząc korzyści całej gospodarce, jak twierdzi Alan Greenspan , prezes Rezerwy Federalnej USA . Dow Jones osiąga 6000 punktów, jak na14 października 1996 r.. To jest „irracjonalny entuzjazm” , powiedział Pan  Greenspan nie trafia do spokojnej spekulacji. Zwłaszcza, że ​​amerykańska gospodarka tworzy 22 miliony miejsc pracy w ciągu ośmiu lat, od 1992 do 2000 roku, dając firmom poczucie, że ich produkty będą czerpać korzyści z popytu na rozpuszczalniki w dłuższej perspektywie.

Indeks Nasdaq , obejmujący kilka tysięcy średnich spółek, wzrósł pięciokrotnie w latach 1998-2000. Osiągnął szczyt 5048,62 punktów na10 marca 2000 r.. Indeks NASDAQ-100 , który skupia większość 100 największych firm IT i telekomunikacyjnych, w tym Intel , Microsoft , Oracle i wielu innych nowych producentów coraz bardziej wyrafinowanego oprogramowania i sprzętu dla startupów , tylko w 1999 r. wzrósł o 85%. wzrost został osiągnięty pomimo dużej podaży nowych akcji: 1649 IPO w latach 1997-2000, głównie w branży IT, telekomunikacji i biotechnologii , o wartości 320 miliardów dolarów. W rezultacie konkurencja bardziej intensywna, zwłaszcza w telekomach, gdzie nowe materiały są czasem sto razy mocniejsze i dwa razy tańsze. Sieci telekomunikacyjne mnożą się, a ich ceny sprzedaży spadają. Wynik dziesiątki bankructw, przewidywalne dla takich jak Worldcom czy Enron finansowane są głównie przez dług, w deseń przypominający o katastrofie 1847 punctuating się mania kolejowa z 1840 roku . 2001-2002 krach na giełdzie odwrócił bieg: the Nasdaq spadł 40% w ciągu dwunastu lat, aby osiedlić się poniżej 3000 punktów.

1997: cudowny „pokój na giełdzie” między Apple i Microsoft

Latem 1997 roku Apple nie było już bardzo daleko od bankructwa , po sześciu kolejnych kwartałach strat, na łączną sumę 1,5 miliarda dolarów, pomimo społecznego planu zwolnień o 3500 miejsc pracy w 1996 roku. Aby uniknąć dodatkowej restrukturyzacji, zbyt penalnej dla swoich klientów, producent komputerów uzyskuje 150 milionów dolarów od swojego starego rywala Microsoftu , tworząc udziały bez prawa głosu . W zamian Apple zgadza się zakończyć postępowanie sądowe przeciwko Microsoftowi , któremu zarzuciło skopiowanie go.

Microsoft zobowiązuje się do utrzymywania zapasów Apple przez trzy lata i zapewnienia, że ​​jego pakiet Office będzie odpowiedni dla produktów Apple przez następne pięć lat. Ten „pokój odważnych” obejmuje również wyrzeczenie się Apple na rzecz przeglądarki Netscape, a tym samym sojuszu z Sun Microsystems , AOL i Netscape , który w 1997 roku obiecał zastąpić komputery PC „głupimi terminalami”, w tym całe oprogramowanie. serwery w internecie . Droga dla Microsoftu jest jasna, aby stać się wkrótce po pierwszej kapitalizacji rynkowej na świecie, zaszczyt, który Apple z kolei zdobył czternaście lat później. 9 sierpnia 2011, kilka miesięcy po udanej premierze iPada 2, kapitalizacja rynkowa producenta na jabłku osiągnęła 341,5 miliarda dolarów, przewyższając kapitalizację naftowego giganta Exxon , jednak niesiona przez wysokie ceny ropy . Dzięki rosnącemu sukcesowi iPada liczba ta wzrośnie niemal dwukrotnie w ciągu jednego roku:20 sierpnia 2012, Jabłko jest wart $ +622,10 mld, przekraczając poprzedni wysoki, dotknięty przez Microsoft do $ +620,58 mld na30 grudnia 1999 r..

Zaostrzyły się preferencje dla młodych firm

W 1996 r. preferencje rynkowe dla młodych firm zwiększają kapitalizację rynkową wielu witryn internetowych ( AOL , Amazon , Yahoo i EBay ) firm biotechnologicznych ( Amgen , Genentech , Decode Genetics , Genset , Transgene ) lub firm górniczych juniorów , takich jak Bre-X Busang Kopalnia złota , notowana na giełdach papierów wartościowych w Vancouver lub Toronto , nie wydobywszy jeszcze ani jednej tony rudy . W biotechnologii sen leki „na miarę” zgodnie z genetycznego, w celu zmniejszenia skutków ubocznych, ale zawodzi, gdy naukowcy dzielić swoje dane za darmo w genomie . Po stronie internetowej AOL zmierzy się z konkurencją ze strony operatorów telekomunikacyjnych, Yahoo z Google i EBay z lokalnych stron, takich jak Le Bon Coin we Francji . Wspólne dla wszystkich tych firm źródło silnego wzrostu, ale wciąż niewielkie lub żadne obroty lub zyski … i taka sama kapitalizacja rynkowa jak grupy stuletnie. Online maklerski (handel) ( Własna Trade , FIMATEX , Bourse Direct, E-Trade ) również korzyści.

Pod koniec 1997 r. nieruchomości kanadyjskich młodszych firm wydobywczych w ponad 100 krajach były w większości nadal na etapie planowania. W strefach konfliktu Demokratycznej Republiki Konga , pomimo mnożenia kontraktów podpisanych pod koniec lat 90. , wydobycie miedzi i kobaltu pozostaje skomplikowane . „Juniorzy” inwestują także w Kamerun , widząc w nim przyszły „wielki kraj górniczy” do eksploatacji złota , diamentów , żelaza , boksytu , uranu , kobaltu i niklu . Na Wybrzeżu Kości Słoniowej reformy górnicze mają na celu zwiększenie produkcji złota do 25 ton przed 2015 r., za pośrednictwem francuskiej firmy kopalń i metali , przejmując część „młodszych” Areva NC zgrupowanych w La Mancha i jej kopalni. która od 1991 roku wyprodukowała 1,2 tony. Miejsca te mają czasami pięćset lat, takie jak kopalnie złota i srebra w La Vega de Supia w Kolumbii , zainwestowane w 2005 r. przez kanadyjskiego „młodszego” „Colombia Goldfields”.

W firmach z biotechnologii są całkowicie puste pola rozliczeniowe. Założona w 1996 roku przez badacza Kári Stefánssona w celu mapowania ludzkiego genomu fińska firma Decode Genetics odniosła sukces w wyizolowaniu niektórych schizofrenii lub nowotworów , a następnie zidentyfikowała mutację genetyczną chroniącą przed chorobą Alzheimera . Z pomocą szwajcarskiej firmy farmaceutycznej Hoffmann-La Roche przekonała rząd Islandii do wydzierżawienia na 12 lat dostępu do danych genetycznych z kraju o bardzo jednorodnej genetycznie populacji, gdzie stan cywilny jest starannie przechowywany, od czasu powstania w 1746 roku Tabellverket u szwedzkiego sąsiada. Sąd Najwyższy islandzki anulowania tego zamówienia w 2003. Decode Genetics zostaną nabyte przez Amgen wGrudzień 2012, po zgromadzeniu pół miliarda dolarów strat od momentu jego powstania, bez osiągnięcia rentowności . Francuski Genset zebrał 515 milionów franków podczas swojej oferty publicznej w 1996 roku, pomimo braku realnych obrotów. Już w 1998 roku ostrzegał przed problemami z własnością intelektualną i otrzymał wsparcie Daniela Cohena , „naukowca światowej sławy”. Fundusz venture capital finansowane w 1996 roku połowa 692 IPO przeprowadzonych w Stanach Zjednoczonych , za $ +11,8 mld euro, czyli 44% więcej niż rekord z 1995 r rozruchu z biotechnologicznej spotykają się na londyńskim Alternative Investment Market , jedynym rywalem Nasdaq , niemiecki Neuer Market , EASDAQ i francuski Nouveau Marché , osłabione przez konkurencję. JASDAQ , japoński odpowiednik amerykańskiej giełdzie Nasdaq , również z tyłu.

XXI th  century

Na początku XXI th  century, trend akcjonariuszy do poszukiwania dźwigni potencjalnych klientów finansowych spółek zastąpił obligacji lub akcji poprzez zakup akcji własnych, ranking w kategorii śmieci dłużnych prestiżowych firm, które Eurotunnel , General Motors czy Mittal i prowadzi innych do wyrzeczenia opcje na akcje . Kryzys zadłużenia prywatnego (2002), bankowego (2008) lub publicznego (2011) paradoksalnie prowadzi do tego, że obligacje osiągają lepsze wyniki niż akcje, zaostrzają się standardy bankowe i administrację publiczną są na diecie.

Rynki akcji również mają tendencję do natychmiastowej ewolucji, a nawet stają się współzależne, z możliwym efektem domina związanym z wykładniczym rozwojem „  handlu o wysokiej częstotliwości  ”, co czyni traderów czasami uważanymi za anioły lub demony. System giełdowy wydaje się coraz bardziej kontrolowany przez roboty komputerowe, które są mało sterowalne i mało przejrzyste, działające bez ludzkiego rozkazu i z szybkością milisekundy dla 50% zamówień złożonych w 2012 roku i prawdopodobnie dla około 90% w 2013 roku.

Lata konwergencji giełdowej 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010
Cac 40 odmiana + 29,3% + 37,3% + 51,1% -0,5% -22% -33,8% + 16,1% + 7,4% + 23,4% + 17,5% + 1,3% -42,7% + 22,3% -3,3%
Odmiana Dow Jones + 21,6% + 16,1% + 25,2% -6,17% -7,1% -16,7% + 23,5% + 3,1% -0,6% + 16,3% + 6,4% -33,8% + 18,8% + 11%
Odmiana Nasdaq + 21,6% + 39,6% + 85,6% -39,3% -21% -31,5% + 50% + 8,6% +1,4% +9,6% + 9,8% -40,5% + 43,9% + 16,9%
Odmiana SP500 + 31% + 26,7% + 19,5% -10,1% -13% -23,4% + 26,4% + 9% + 3% + 13,6% + 3,5% -38,5% + 23,4% + 12,8%

2000s

Katastrofa 2001 i 2002: pierwsze sankcje wobec analityków finansowych

Krachu 2001-2002 Zdjęcie usankcjonowane koniec bańki internetowej . CAC 40 ma stracił połowę swojej wartości w ciągu dwóch lat: -21.9% w 2001 roku i -33.75% w roku 2002. Od historycznego rekordu 6,944.77 punktów na4 września 2000 r., spadła do 2401,15 punktów dalej 12 marca 2003 r.. Trzy najbardziej zadłużone firmy, France Telecom , Vivendi i Alcatel , straciły w 2002 roku ponad 90%. Ich prezesi narzekają na agencje ratingowe . W Stanach Zjednoczonych ,2 grudnia 2001, amerykańska grupa energetyczno-handlowa Enron zbankrutowała.

Jej dyrektor generalny Kenneth Lay stworzył ponad 3000  spółek offshore na Kajmanach , Bermudach lub Bahamach , aby ukryć znaczące ryzyko przed firmą macierzystą. Amerykański operator telekomunikacyjny WorldCom również zbankrutował w 2002 roku, pozostawiając 41 miliardów dolarów długu. Jej prezes Bernard Ebbers , odpowiedzialny za największe oszustwo księgowe w historii Ameryki, zostanie skazany na13 lipca 2005 r.do 25 lat więzienia. Akcja WorldCom została mocno zarekomendowana przez Jacka Grubmana , analityka banku Salomon Brothers , który później został wykluczony z zawodu. Aby uniknąć działań prawnych, dziesięć głównych banków inwestycyjnych z Wall Street , Morgan Stanley , Lehman Brothers , Goldman Sachs , Merrill Lynch , Salomon Brothers , Bear Stearns , UBS , Piper Jaffray , JPMorgan Chase i Credit Suisse First Boston, zgadzają się podpisać polubowne porozumienie z kwietnia 2003 , z SEC i stowarzyszeniem amerykańskich brokerów. Zapewnia odszkodowanie w wysokości 1,4 miliarda dolarów ofiarom rekomendacji analityków, które są spowodowane konfliktem interesów . Ci ostatni mają zakaz wykonywania zawodu na dziesięć lat. Wśród nich Henry Blodget , zajmujący się firmami internetowymi dla Merrill Lynch , opublikował rekomendacje sprzeczne z e-mailami wysyłanymi do jego przyjaciół. Polubowne porozumienie podpisane pod egidą wymiaru sprawiedliwości przewiduje również, że część sumy przeznaczana jest na niezależną analizę finansową, wykonywaną przez firmy badawcze zajmujące się wyłącznie tą działalnością.

We Francji analitycy są krytykowani za nadmierne poparcie dla Jean-Marie Messiera , dyrektora generalnego Vivendi , czy za opublikowanie docelowych cen 220 euro dla France Telecom , których udział spadł na początku 2003 roku do zaledwie 6 euro , zmuszając państwo francuskie do udzielenia 9 miliardów euro w celu ułatwienia podwyższenia kapitału o 15 miliardów euro. Świadomość konfliktów interesów wśród analityków finansowych powoduje, że na niezależność ekonomistów finansowych , tym razem w zakresie makroekonomii, oraz na niezależność redakcji . Później finansiści Autorité des marchés nałożą grzywnę w wysokości 600 000 euro na Nicolasa Migueta , oskarżonego o rekomendowanie w swoich gazetach La Bourse i L'Hebdo Bourse plus , zakupu udziałów w grupie alkoholowej Belvédère , której był akcjonariusz.

W Enronu i Worldcom skandale stworzyć kontrowersje opcji na akcje dla menedżerów spółek giełdowych, oskarżonych o pompowania cen w bardzo krótkim czasie, a następnie osłabiając je, gdy obietnice wysokiej rentowności stać się nie do utrzymania. Według badań Williama M. Mercera odpowiadały one za połowę pensji amerykańskich szefów w 2000 roku i zyski kapitałowe w wysokości 2,5 miliarda dolarów w Enron . Jego szef Kenneth Lay zgarnął 123 miliony dolarów, według Komisji Papierów Wartościowych i Giełd , w 2001 roku, w roku niedoboru energii w Kalifornii, zaaranżowanego przez kartel firm. Od 2000 roku Hiszpan Juan Villalonga został wyrzucony z prezydentury Telefoniki przez swoich wielkich udziałowców , amerykańskie fundusze inwestycyjne BBVA , La Caixa , oraz byłego przyjaciela z dzieciństwa, José Maríę Aznara , który poprosił go o zrezygnowanie z opcji na akcje plan .

W środku kryzysu giełdowego wrzesień 2003, Microsoft , na świecie co do wielkości kapitalizacji rynkowej , jest również porzucenie opcji na akcje. Dwaj współzałożyciele, Steve Ballmer i Bill Gates, nie mieli takiego. Jürgen Schrempp , szef DaimlerChrysler , uważa z koleiMarzec 2004że zniesienie tego systemu dla 6000 głównych dyrektorów będzie promować bardziej zrównoważony rozwój firmy. Deutsche Telekom podąża za nim miesiąc później. Wtedy decyduje ShellMarzec 2005że pensje kadry kierowniczej będą teraz zależeć od wyników w porównaniu z konkurencją, a nie od opcji na akcje .

Z kolei prezes EADS potępia „kwestionowany system, który przypomina loterię”. Decyduje wpaździernik 2007zastąpić je darmowymi akcjami, wkrótce po aferze giełdowej EADS . Premier François Fillon zakazał na początku 2009 r. przyznawania opcji na akcje i bezpłatnych akcji bankom i producentom samochodów wspieranym przez państwo. Przyszły prezydent republiki François Hollande uważa, że ​​„nie mają one legitymacji”, z wyjątkiem „firm, które się rodzą”. Dyrektor generalny Suez , Gérard Mestrallet, z kolei oceniał w 2011 roku, że powtarzające się skandale w Axa , Elf czy nawet Vinci sprawiły, że system opcji na akcje stał się zbyt niepopularny i zastąpił go darmowymi akcjami dla 8500 dyrektorów. Wluty 2012, Jean-Paul Agon zrzeka się połowy opcji na akcje, które (jego) przyznano w 2010 roku i kładzie kres jakiejkolwiek dystrybucji na rzecz pracowników L'Oréal .

Google w 2004 roku, pierwsza „konsumpcyjna” oferta publiczna

Google ma zaledwie pięć lat i odnotował sprzedaż w wysokości 1,46 miliarda dolarów, kiedy pojawił się na giełdzie Nasdaq wmaj 2004. Aby wybrać swoich nowych udziałowców , wyszukiwarka wybiera bezprecedensowy system aukcyjny , który pozwala obniżyć prowizje otrzymywane przez banki inwestycyjne z 5,5% do 1,5% , w podejściu „  konsumenckim  ”. Wyceniony na 80  dolarów akcja była warta 250  dolarów rok później, a 700  dolarów siedem lat później. WSierpień 2005, Google zdecyduje się na jednym z największych podwyższeń kapitału w historii: $ +4,2 mld zł, w tym czasie projektów do digitalizacji zbiorów dokumentów z Harvard , Stanford i Oxford uniwersytetach . Google wykorzystuje te pieniądze na badania i wyposaża się w 900 000 serwerów komputerowych wczerwiec 2007w porównaniu z 400 tys. w roku poprzednim, w 2006 roku. Ten wysiłek finansowy akcjonariuszy pozwala na zwiększenie dystansu do konkurenta Yahoo . Do tego czasu podwyższenia kapitału tej wielkości służyły głównie do refinansowania, delewarowania lub przejmowania spółek .

Rozkład użytkowników Facebooka według ich wieku

Po zdobyciu przewagi nad rywalem Yahoo , Google musi z kolei stawić czoła nowemu konkurentowi, który jest bardzo dobrze finansowany. 17 maja 2012, Facebook uruchamia największą IPO w historii zapasów technologicznych , zarówno w pozyskiwaniu funduszy i kapitalizacji rynkowej , a drugi co do wielkości w Stanach Zjednoczonych jako całość za wizy , o wycenie 104 mld dolarów wyższa niż otrzymane przez Google w 2004 roku . Facebook ma również zmniejszyć opłaty zapłacone do banków, zgodnie z przedsięwzięciem firmy kapitału Trinity Ventures, płacąc im tylko 1% kwoty z IPO . Akcje Facebooka tracą wtedy połowę swojej wartości w ciągu trzech miesięcy. Odzyska je w 2013 roku, ale w tym samym roku akcje Google wyda 1000 dolarów na18 października.

Wskrzeszenie Eurotunelu dzięki cierpliwości drobnych akcjonariuszy

W 2007 roku Sąd Gospodarczy dał drugie życie Eurotunnelowi , kasując połowę jego zadłużenia , dwadzieścia lat po rozpoczęciu drążenia tunelu pod kanałem La Manche . 6 listopada 1987 r., reklama finansowa promowała perspektywę 30 milionów podróżnych rocznie. Gdy tunel zostanie otwarty, po siedmiu latach pracy, będzie trzy do czterech razy mniej: osiem do dziesięciu milionów pasażerów rocznie. Eurotunnel również nie zdołał kontrolować swoich inwestycji  : łącznie 12,5 miliarda euro (łącznie z taborem), czyli o 80% więcej niż pierwotnie planowano 7,5 miliarda euro. Ten spadek kosztów sprawia, że ​​730 000 indywidualnych akcjonariuszy pozostaje  bezsilnych. Stanowią większość w stolicy , ale kierownictwo ich nie słucha.

Nawet jeśli frekwencja jest znacznie niższa niż oczekiwano, tunel pod kanałem La Manche udaje się wygenerować marżę zysku w wysokości prawie 40% swoich obrotów  : średnio 375 milionów euro nadwyżki operacyjnej brutto każdego roku w latach 2009-2012. To około 3% koszt wiercenia i taboru, co jest zwrotem wyższym niż inflacja. Ale firma obiecał zwrot z kapitału własnego w wysokości 15%, wybierając bardzo słabe finansowania kapitału , aby odtworzyć efekt dźwigni z kredytu . Niedofinansowanie spowodowało uzębienia negatywnej The dług jest stopniowo śnieżki . Kapitał własny wyniósł tylko 1,17 miliarda euro w 1987 r., kiedy to podwyższenie kapitału było konstytutywne, podczas gdy oczekiwany koszt drążenia tunelu jest sześciokrotnie wyższy. Obawiając się tej nierównowagi, Anglicy pozostają na uboczu: 90% udziałowców to Francuzi.

Nadzieja na wyjątkowy zwrot z kapitału po raz pierwszy skutkuje czterokrotnym zwiększeniem udziału w ciągu półtora roku. Umieszczony na 35  F (9,08 € 2019 ) , osiągnął swój rekord w dniu30 maja 1989o 128  F (31.19 € 2019 ) , przed podzieleniem przez piętnaście. Kolejne podwyższenia kapitału są zdecydowane, ale zbyt późno, po bardzo niskich cenach, wymuszając zwiększenie liczby akcji, a za niewystarczającą kwotę: 870 mln euro wListopad 1990 następnie 1,07 miliarda w maj 1994. W niedofinansowania utrzymuje. W 2003 roku firma wciąż tonęła w 9 mld euro długu , kosztującego 500 mln euro odsetek rocznie, czyli 60% jej obrotów . Aby mieć nadzieję na spłatę, ustala wysokie ceny sprzedaży, co osłabia jego udział w rynku  : 46% dla samochodów i 38% dla ciężarówek, które preferują firmy promowe . Udział waha się od 0,4 euro do 0,8 euro przez dziesięć lat. Pierwszy bunt drobnych akcjonariuszy nie powiódł się w 1996 roku na tle podziałów. Ale7 kwietnia 2004 r., Jacques Maillot zostaje wybrany na prezesa Eurotunnel podczas gorączkowego walnego zgromadzenia. Odwrócił zarządzanie, z szefem prasowym Nicolasem Miguetem . W 2006 r. Eurotunnel znalazł się pod ochroną sądową z powodu braku porozumienia z wierzycielami. Sąd anuluje połowę długu . Drugą połowę przejmuje nowa spółka, która ma tych samych udziałowców  : większość z nich zapisuje się na jej konstytutywne podwyższenie kapitału . Trzy lata później, Eurotunnel płaci swoją pierwszą dywidendę , symbolicznie bardzo skromny, 4 centów na akcję za 2009. Od tego czasu, to był jeden z niewielu firm, gdzie Stowarzyszenie Obrony akcjonariuszy mniejszościowych z Colette Neuville jest mile widziane na pokładzie administracja . Symbolem tego zmartwychwstania, wiosną 2012 roku, Eurotunnel kupił za 65 mln euro trzy łodzie i 120 pracowników z 500 od SeaFrance , najmniejszej i najgorzej zarządzanej z firm promowych .

Rezygnacja z centralizacji zamówień w Europie w 2007 roku

Giełdy, często obdarzone statusem mutualistycznym, stowarzyszeniowym lub publicznym, same stały się notowanymi i bardzo dochodowymi spółkami w 2000 roku , zanim wykupili się nawzajem. Wwrzesień 2000, Że Paris Stock Exchange łączy się z Brukseli , Amsterdamie i Lizbonie stworzyć Euronext , a następnie kupuje London Derivatives Exchange , Liffe przed wtopieniekwiecień 2007z Nowojorską Giełdą Papierów Wartościowych w celu utworzenia NYSE Euronext , która sama odkupiła 8,2 mld USD przez Intercontinental Exchange wczerwiec 2013. Wmaj 2007, Nasdaq przejmuje szwedzki OMX i jego 7 skandynawskich i bałtyckich lokalizacji  : Sztokholm , Kopenhaga , Helsinki , Reykjavik , Tallin , Ryga i Wilno , a następnie wczerwiec 2007The London Stock Exchange kupuje Milan Stock Exchange . W Kanadzie Toronto Stock Exchange kupuje Montreal Stock Exchange wgrudzień 2007tworząc Grupę TMX . Niektóre projekty kończą się niepowodzeniem, takie jakpaździernik 2010że z Singapuru i Sydney . Wluty 2011, Deutsche Börse i NYSE Euronext ogłaszają nieudane negocjacje.

Jednocześnie centralizację zleceń znosi dyrektywa w sprawie rynków instrumentów finansowych, która weszła w życie1 st listopad 2007, przyjęty pod wpływem kilku dużych banków i pilotowany w Brukseli przez Alexandre'a Lamfalussy'ego . Dyrektywa liberalizuje konkurencję pomiędzy dwoma modelami: klasycznym rynkiem zorganizowanym oraz tworzonym przez banki wielostronnym systemem obrotu , który uzyskuje prawo do rezygnacji ze scentralizowanej księgi zleceń . Zmniejsza zdolność poznania zamówień, z których mniej niż połowa przechodzi przez zorganizowany rynek w 2010 rokuwrzesień 2008, dziewięć dużych banków, w tym BNP Paribas , Citigroup i Morgan Stanley , wprowadza na rynek „Turquoise”, pierwszy europejski „  ciemny basen  ”. Rok później Autorité des Marchés Financiers ubolewa, że ​​nie ma już środków, aby wiedzieć, co dzieje się na tych „czarnych giełdach”, które pozwalają zachować anonimowość. Ich nieprzejrzystość skrytykowała także grupa G20 w czasie kryzysu z 2008 roku, co skłoniło Komisję Europejską do zreformowania jesienią 2012 roku dyrektywy w sprawie rynków instrumentów finansowych z 2007 roku. Średnia cena transakcji na zorganizowanym rynku spadła z 20% do 40 %, według badania Oxera-Komisji Europejskiej opublikowanego wlipiec 2009, ale całkowity koszt pojedynczego zamówienia, obecnie rozdrobnionego, nie zmniejszył się, ponieważ jego średnia wielkość zmniejszyła się o trzy w ciągu dwóch lat.

Od Alstomu do Général Motors, giełdy papierów wartościowych powiązanej z państwem

Latem 2009 roku General Motors spotkał taki sam los jak Eurotunnel  : wyrzuceni przez sądy wierzyciele i udziałowcy, umorzyli dług i utworzyli „nowego GM”, czterdziestokrotnie mniej zadłużonego, któremu w 2010 roku udało się przeprowadzić IPO o wartości 23 miliardów dolarów. Po przejęciu 61% kapitału jesienią 2009 r. stan USA powrócił do 26% w 2010 r. Sprzedaż samochodów na rynku amerykańskim została wznowiona na początku 2010 r., sześć miesięcy po wykupieniu przez państwo. W 2011 r. stanowią one o 25% więcej niż w 2008 r. GM odnotował wzrost sprzedaży samochodów w Stanach Zjednoczonych z pięciu do dwóch milionów w latach 2000-2009, co przyczyniło się do starzenia amerykańskiej floty samochodowej: średni wiek samochodu osiągnął rekordowe 11,2 lat w 2011 r. wobec 8,4 w 1995 r. W 2005 r. GM nadal wypłacał dywidendę w wysokości 2 dolarów na akcję, tak wysoką, jak w szczycie cyklu w 2000 r., podczas gdy agencja Standard & Poor's uważa dług w wysokości $ 292 miliardy to zdecydowanie za dużo i umieszcza je w kategorii „ złej obligacji ”   . WPaździernik 2005GM udaje się obejść rozdział 11 amerykańskiego prawa upadłościowego , sprzedając 51% swojej firmy kredytowej GMAC funduszowi LBO Cerberus Capital Management . Ale odmawia zwiększenia swojego kapitału własnego , woli zlikwidować 105 000 miejsc pracy w latach 2004-2008, próbując delewarować: globalna siła robocza spadła do 235 000 w 2008 roku, w porównaniu do 340 000 w 2004 roku.

Piętnaście lat starzenia się amerykańskiej floty samochodowej. 1995 2000 2005 2011
Średni wiek samochodów w Stanach Zjednoczonych wzrósł o trzy lata. 8,4 lat 9,1 roku 10 lat 11,2 lat
Rok 1999 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012
GM sprzedawany w Stanach Zjednoczonych 5 milionów 4,9 mln 4,9 mln 4,8 mln 4,7 mln 4,5 mln 4,1 mln 3,8 mln 3 mln 2,08 mln 2,2 mln 2,5 mln 3,1 mln

Konsekwencją jest gwałtowny spadek sprzedaży, a następnie zysków. W 2007 roku udział rynku amerykańskiego spadł do 23% w porównaniu z 28% w 2003 roku. Według Standard & Poor's w tym samym roku zadłużenie rosło, stanowiąc dziewięciokrotność kapitału własnego . Finansowa dźwignia poszukiwane przez niektórych akcjonariuszy staje się efekt Sledgehammer . Ale dywidenda jest tylko „zawieszona”Sierpień 2008. Wgrudzień 2008, państwo pożycza awaryjnie 17 miliardów dolarów, pod warunkiem zmniejszenia zadłużenia o dwie trzecie, przekształcenia go w kapitał własny . GM proponuje również zlikwidowanie 20 000 miejsc pracy w ciągu trzech lat. Grupa zatrudniała już tylko 235 000 osób: zlikwidowała już 111 000 miejsc pracy na całym świecie, co stanowi jedną trzecią jej siły roboczej, w latach 2005-2008. GM obiecuje sprzedać pięć swoich marek: Pontiac, Saturn, Hummer , Saab Automotive i Opel . Pierwsze cztery są w rzeczywistości bardzo małe: między nimi 0,27 miliona pojazdów, czyli 3% sprzedaży GM. Jedyną liczącą się marką z tej piątki jest niemiecki Opel , który w 2008 roku sprzedał 1,93 miliona pojazdów, osiem razy więcej niż pozostałe cztery razem wzięte. W rzeczywistości zostanie on zachowany, a GM zdecyduje się go nie sprzedawać kilka miesięcy później. Zbliża się kanadyjska grupa Magna International, ale GM wycofuje się pod koniec roku.

Skala ratingu finansowego według głównych
agencji ratingowych
Znaczenie
w nocie 
Moody'ego Standard
i biedni

Oceny Fitch
Dagong
długi
termin
krótki
termin
długi
termin
krótki
termin
długi
termin
krótki
termin
długi
termin
krótki
termin
Premium
Pierwsza jakość First
Aaa P-1

Prime
-1
AAA A-1 + AAA F1 + AAA A-1
Wysokiej jakości
Wysoka jakość
Aa1 AA + AA + AA +
Aa2 AA AA AA
Aa3 AA- AA- AA-
Wyższa średnia
jakość Wyższa średnia
jakość
A1 + A-1 + F1 +
A2 W W W
A3 P-2 A- A-2 A- F2 A- A-2
Niższa średnia
ocena
Średnia jakość
niższa
Baa1 BBB + BBB + BBB +
Baa2 P-3 BBB A-3 BBB F3 BBB A-3
Baa3 BBB− BBB− BBB−
Ocena
nieinwestycyjna,
spekulacyjna
Spekulacyjna
Ba1 Nie
pierwsza

Nie
pierwsza
BB + b BB + b BB + b
Ba2 nocleg ze śniadaniem nocleg ze śniadaniem nocleg ze śniadaniem
Ba3 BB− BB− BB−
Wysoce
spekulacyjne
Bardzo spekulacyjne
B1 B + B + B +
B2 b b b
B3 B− B− B−
Wysokie ryzyko Caa1 CCC + VS CCC VS CCC VS
Ultra spekulacyjny Caa2 CCC
Domyślnie, z
pewną nadzieją
na odzyskanie
Caa3 CCC−
To CC CC CC
VS C / CI / R VS VS
Selektywna wartość domyślna SD re R & D re re re
Domyślnie re re
4 marki, które GM musiał sprzedawać po lecie 2009 roku Pontiac Saturn Saab Hummer
Pojazdy sprzedane przez te 4 marki w 2009 roku 169 890 67 576 40 000 9046
Wielkie liczby GM koniec 2003 r. koniec 2008 Zmiana 2003-2008 koniec 2012 Zmiana 2008-2012
Siła robocza 340 000 235 000 mniej 115 000 215 000 (prognoza) mniej 20 000
Obrót handlowy 193 517 miliardów 148 979 miliardów mniej 55 miliardów 153,3 mld (prognoza) plus 5 miliardów
Dług 288 miliardów 175 miliardów mniej 113 mld 5 miliardów mniej 170 mld
Fundusze własne 6 miliardów mniej 39 miliardów Zniszczony 60 miliardów (nowa firma) ponad 99 miliardów

Tymczasem 30 grudnia 2008GM przyznaje, że co miesiąc traci 45 000 do 60 000 sprzedaży samochodów na rynku amerykańskim, z powodu niedokapitalizowania swojej spółki zależnej GMAC . Państwo bierze 18% za 5 miliardów dolarów, argumentując, że funduszowi LBO Cerberus nie udało się przekonać wierzycieli do zamiany ich długu na akcje. Wmarzec 2009, Barack Obama wchodzi do Białego Domu i pyta GM CEO Rick Wagoner oddać do Fritz Henderson . GM jest włączony1 st czerwiec 2009pod ochroną amerykańskiego prawa upadłościowego. Dług jest zamieniany, po niezwykle niskich cenach, na akcje nowej spółki: „nowego GM” z 60 miliardami dolarów kapitału własnego . Waszyngton przyczynia 61%, Toronto 12% tego, UAW motoryzacyjnego związkowa medyczny funduszy hedgingowych 17% i ex-wierzyciele 10%. Wreszcie, po delewarowaniu, z zaledwie 5 miliardami dolarów w pożyczkach długoterminowych i odsetkami podzielonymi przez dziesięć, GM odzyskuje udział w rynku w Stanach Zjednoczonych, ponownie stając się światowym liderem w 2011 r. Zachowując swoją spółkę zależną Opla i korzystając z silnego odbicia w swojej produkcji faktycznie zwiększył zatrudnienie po interwencji państwa w latach 2009–2012. Opel zostaje ostatecznie sprzedany wmarzec 2017za kwotę 1,3 mld euro na rzecz Grupy PSA; wlistopad 2017, PSA twierdzi, że chce domagać się ponad 500 milionów dolarów odszkodowania od GM za oszustwo podczas sprzedaży Opla. Reklamowane przez GM zaawansowane badania nad silnikami przyszłości nigdy nie zostałyby zainicjowane.

Państwo francuskie przejęło udziały w spółce Alstom w 2004 r., wkrótce po notowaniu przez Alcatela 52% kapitału, który w tym procesie uzyskał „superdywidendę”, zmniejszając kapitał własny . Alstom jest również w trudnej sytuacji, ponieważ właśnie sprzedał swoje turbiny gazowe General Electric i kupił wadliwe turbiny dużej mocy (GT24/26) od ABB . Potrzebne są dwa kolejne podwyższenia kapitału, drugie z udziałem państwa, które odsprzedaje swój udział Bouygues w 2006 roku. Dziesięć lat później General Electric tym razem składa ofertę przejęcia całej grupy, zanim zaakceptuje przejęcie przez państwo 20% kapitału w celu zagwarantowania strategii współpracy z GE poprzez joint ventures.

Spółki giełdowe zmniejszają swój kapitał

W 2000 roku giełda była oskarżana o odciąganie absolwentów szkół inżynierskich i biznesowych od przemysłu, ponieważ niektórzy widzieli, jak 20% z nich pracuje w finansach . Krytycy zarzucają jej również, że szkodzi branży, ponieważ wiele firm zwiększa swój udział w krótkim okresie , zwiększając rentowność kapitału poprzez jego zmniejszenie, pogłębiając nieefektywność długoterminowych rynków akcji, podkreśla ekonomista Robert Shiller , laureat Nagrody Nobla 2013 w Ekonomia Stosowane są trzy metody: wykup akcji, dywidenda powyżej zarobków oraz fuzja i przejęcie kredytów w celu uzyskania dźwigni finansowej . Z drugiej strony wynikający z tego niedokapitalizowanie może wywołać efekt młota kowalskiego w przypadku rozczarowania sprzedażą. To zwiększa zmienność na rentowności , a więc ceny na giełdzie, która przede wszystkim pozwala poufnych . Kolejna wada dla społeczności, niedokapitalizowanie przenosi zyski za granicę: prawo podatkowe zaczęło badać tę preferencję dla pożyczek, która generuje przepływy odsetek do krajów z uprzywilejowanym opodatkowaniem . W wierzyciele obliczyć im hamulec długu w zasadzie równa 50%: kwota pożyczonych przez spółkę nie może przekroczyć jego słuszności . Reguły finansowe chcą, aby branże bardzo cykliczne , takie jak stal, zadowoliły się „niskim, a nawet ujemnym” zadłużeniem, aby ograniczyć ryzyko wystąpienia efektu młota na dole cyklu gospodarczego . Jedno z badań wykazało jednak, że liderzy biznesu wolą dług od kapitału, gdy mają optymistyczny pogląd, aby jak najlepiej wykorzystać potencjalny wzrost wymiany akcji. Z drugiej strony, w przypadku pesymistycznego poglądu, wolą zwiększyć kapitał własny , co przyczynia się do bardziej zrównoważonego wzrostu, dając więcej czasu na podjęcie decyzji, czy zakończyć działalność w okresie niższej sprzedaży lub w razie wypadku. Oczywiście: kapitał własny absorbuje tymczasowe straty. Badanie opublikowane wczerwiec 2011dla funduszu emerytalnego TIAA-CREF pokazuje, że spółki, które przedkładają skup akcji i dywidendy nad inwestycje, wykazują gorsze wyniki na giełdzie w okresie dziesięciu lat. Jednak w ciągu trzech lat (2010-2012) ich postęp na giełdzie przekracza postęp innych o 29%.

Według Birinyi Associates, w 2007 roku w Stanach Zjednoczonych skup akcji osiągnął rekordowy poziom 761,8 miliarda dolarów. Poprzednie zapisy pochodziły z 1987 i 2000 roku, dwa lata poprzedzające również katastrofę . We Francji spółki giełdowe zwiększyły swój kapitał tylko o 6,9 mld euro w 2012 r., co jest kwotą znacznie mniejszą niż ta, którą zwrócili akcjonariuszom (średnio 40 mld euro w latach 2007–2012 dla samych spółek CAC 40). Starając się zagwarantować minimalny poziom kapitału własnego, przynajmniej wśród banków, w celu zapewnienia stabilności kredytowej, Komitet Bazylejski pracował nad Umową Bazyleską , której kilka wersji następowało po sobie: Bazylea I w 1988 r., Bazylea II w 2010 r. i Bazylea III . Bazylea I stworzył współczynnik Cooke  : każdy bank musi mieć kapitał własny co najmniej równy 8% aktywów.

Lata 2010

Kryzysy z lat 2007 i 2011 sprowadzają stopy procentowe do najniższego poziomu od dwóch stuleci

Globalny kryzys finansowy, który rozpoczął się w 2007 roku nazywa się kryzysu subprime hipotecznych  : kilka amerykańskich firm obudowa finansowe bankrutują, ponieważ wartość domów wykorzystywane jako zabezpieczenie dla kredytów hipotecznych dla biednych rodzin gwałtownie spadł. Akcje banków spadają również w Europie, ponieważ korzystały one z firm oferujących wsparcie jakości kredytowej , takich jak CIFG lub FSA , aby mieszać kredyt hipoteczny z obligacjami rządowymi w inwestycjach, które zostały ocenione rażąco na poziomie AAA przez agencje ratingowe , które w rzeczywistości są bardzo ryzykowne. Amerykański bank Lehman Brothers idzie upadłości ON15 września 2008. CAC 40 stracił 42,6% w 2008 r., a następnie odzyskał 22,3% w 2009 r. Giełdy przewidują ożywienie gospodarcze w 2010 r. Okazuje się jednak, że jest to zbyt niskie, aby dodatkowe dochody podatkowe mogły zniwelować deficyt publiczny stworzony przez kryzys w latach 2008 i 2009, zwłaszcza w Hiszpanii i Anglii , dwóch krajach, w których PKB załamało się z powodu wybuchu bańki na rynku nieruchomości , powodując, że deficyt budżetowy przeskoczył do ponad 10% PKB. W Irlandii deficyt sięga nawet 30%.

Porównanie PKB / mieszkańca w PPS  : pogorszenie w 3 krajach będących ofiarami bańki na rynku nieruchomości
Kraj 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 Różnica 2006/2012
Wielka Brytania 122 118 114 112 108 105 106 minus 13%
Hiszpania 105 105 104 103 99 96 96 minus 8,6%
Stany Zjednoczone 160 156 151 150 151 149 152 minus 5%
Włochy 105 104 104 104 103 102 101 minus 3,8%
Francja 108 108 107 109 109 109 109 plus 0,9%
Niemcy 116 116 115 120 123 123 plus 6%

Ponieważ 28 kwietnia 2010, Standard and Poor's obniżki z AAA do AA – rating Hiszpanii, który reaguje zamrożeniem emerytur, spadkiem wynagrodzeń urzędników o 5%. Następnie Madryt tworzy instytucjonalny system ochrony dla banków w nieruchomościach przejętych szybko uznanych za zbyt małą ochronę. W następnym miesiącu Anglia, która masowo dokapitalizowała swoje banki w 2009 roku, pod presją Fitch uruchomiła swój największy plan oszczędnościowy od 30 lat (93 mld euro w ciągu czterech lat) . Rok później oszczędności rozciągają się na inne kraje, w których deficyt budżetowy jest jednak mniej dotkliwy ze względu na boom medialny i finansowy. 15 lipca 2011, ogłaszany jest włoski plan oszczędnościowy w wysokości 20 miliardów euro (zamrożenie wynagrodzeń i zatrudniania urzędników, podniesienie podatków). Ma to przeciwdziałać obawom przed wycofaniem się inwestorów, zszokowanych scenariuszem częściowej niewypłacalności greckiego długu , w kryzysie od końca 2009 roku.

19 lipca, to IPO Bankii , zrzeszającej hiszpańskie kasy oszczędnościowe, w których bardzo obecni są hiszpańscy politycy, pod przewodnictwem Rodrigo Rato , byłego dyrektora MFW (2004-2007) i byłego ramienia Aznara. wyrazić zgodę na nieprzewidziany rabat cenowy w wysokości 60%. Dziesięć dni później Zapatero został zmuszony przez swoją większość do ogłoszenia przedterminowych wyborów parlamentarnych. 5 sierpnia, Standard and Poor's wycofuje AAA ze Stanów Zjednoczonych, w środku kontrowersji budżetowych, Demokraci przyznali tylko Republikanom względną obniżkę wydatków w zamian za podniesienie limitu zadłużenia. Wiele artykułów prasowych odnosi się do zmian ratingu, rzeczywistych lub budzących obawy, „traktując je jako wskaźniki globalnej kondycji gospodarczej i finansowej”, na tle „koncentracji w krótkim okresie większości degradacji” w Grecji, Portugalii , a potem nawet we Włoszech. Od lipca do tego kraju krążyły pogłoski o obniżeniu ratingu, które miałoby nastąpić dopiero w dniu20 września, pomimo znacznie mniejszego niż Hiszpania deficytu budżetowego w 2010 r. (3,8% wobec 9,10%).

Dziewięć kolejnych sesji spadków 3 głównych europejskich indeksów giełdowych latem 2011 roku.
Przestarzały Indeksy
CWC 40 DAX FTSE 100
morze. 27 lipca -1,42% -1,32% -1,23%
Gra. 28 lipca −0,57% −0,86% + 0,28%
pt. 29 lipca -1,07% −0,44% -0,99%
Mon 1 st sierpień -2,27% −2,86% -0,70%
Zniszczyć. 2 sierpnia -1,82% -2,26% -0,97%
morze. 3 sierpnia -2,08% -2,30% -2,34%
Gra. 4 sierpnia -3,90% -3,40% −3,43%
pt. 5 sierpnia -1,26% −2,78% −2,71%
pon. 8 sierpnia -4,68% −4,03% −3,39%
Źródło: Boursorama

Stopa 10-letnich obligacji rządowych: Włochy na celowniku plotek w lipcu /sierpień 2011 :

Kraj Francja Niemcy Włochy Hiszpania Grecja Stany Zjednoczone
7 kwietnia 2011 3,75% 3,42% 4,83% 5,22% 12,72% 3,56%
18 lipca 3,36% 2,64% 5,95% 6,29% 17,68% 2,91%
2 sierpnia 3,16% 2,41% 6,15% 6,26% 14,45% 2,64%
9 września 2011 2,42% 1,69% 5,46% 5,33% 21,40% 1,92%
22 kwietnia 2013 r. 1,70% 1,23% 3,97% 4,49% 11,37% 1,67%
6 czerwca 2014 1,70% 1,38% 2,70% 2,57% NC 2,61%

Niedługo po Włoszech Francja również zdecydowała się na plan oszczędnościowy, którego szczegóły zostały opublikowane w dniu22 sierpnia. Reagując na „niedawne błędy w polityce gospodarczej Stanów Zjednoczonych i Europy”, Morgan Stanley uważa, że18 sierpniaże w 2012 roku PKB w strefie euro będzie znacznie niższy niż oczekiwano, o 1%. Europejskie giełdy rzeczywiście są w depresji  : od30 czerwca w 23 wrześniaThe CAC 40 spadła 29,4%. Hiszpański indeks spadnie nawet o 45% w ciągu piętnastu miesięcy. Krótka sprzedaż w 11 francuskich bankach, po cenach czasami obniżonych o połowę, jest tymczasowo zakazana. Niektórzy obwiniają plotki, inni brak kapitału własnego . 18 lipca 2011, Bank Hiszpanii oszacował potrzeby hiszpańskich banków na 15 miliardów euro, podczas gdy analitycy finansowi oceniają je raczej na 30-100 miliardów. Ścieżka Bankii dowodzi, że mają rację: akcja podzielona przez 500, pół-nacjonalizacja dalej9 maja 2012, a następnie nowe podwyższenie kapitału o 15 mld euro dalej 28 maja 2013 r., co ostatecznie kładzie kres „kryzysowi hiszpańskiemu”. We Francji Dexia spada do 0,97 euro dalej4 października, wobec 24,5 euro w maj 2007. Inwestor George Soros twierdzi, że17 sierpniawięcej kapitału dla banków. Uważa, że ​​włoskie i hiszpańskie ryzyko budżetowe musi zostać zniesione „za pomocą euroobligacji i dokapitalizowania banków”. Ale żeby się dokapitalizować, banki muszą stworzyć nowe akcje, które obniżyłyby ich zysk na akcję: odmawiają, nawet jeśli MFW , w którym Christine Lagarde zastąpiła Dominique Strauss-Kahn , również wzywa do dokapitalizowania jesienią.

Inwestorzy zwrócili się w stronę długu publicznego, uznanego za bezpieczniejszy, pomimo generalnie obniżonych ratingów przez agencje ratingowe , które podniosły ceny: w ciągu pięciu miesięcy od7 kwietnia 2011 w 9 września 2011, rentowność 10-letnich obligacji amerykańskich spadła o połowę, z 3,75% do 1,89%. Ten sam scenariusz dotyczy obligacji niemieckich, które od października dostarczają niemieckim bankom wystarczające zyski kapitałowe, aby niemal zrekompensować ich straty w Grecji . Spadek rentowności obligacji rozprzestrzenił się następnie na całą Europę, nawet na Grecję, i osiągnął najniższy poziom od dwóch stuleci, co skłoniło EBC do wskazania ryzyka bańki spekulacyjnej na obligacjach. Ten spadek stóp jest częścią 35-letniego historycznego ruchu: francuska 10-letnia stopa procentowa, która osiągnęła historyczne maksimum podczas drugiego szoku naftowego , tym razem na poziomie 17%, bije rekordy umiaru. Od 2010 r. realna stopa procentowa (po odliczeniu inflacji) spadła poniżej 2%: jedna trzecia średniej z lat 80. . Na koniec 2014 roku spadła nawet poniżej 1%.

Rok (fr) Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden 1982 1983 1984 1985 1986 1987 1988 1989 1990 lata 80
Stawka 10-letnia 17,4% 14,8% 14,4% 13,4% 11,9% 9,2% 9,9% 8,6% 9,3% 10,0% 11,9%
Indeks cen 13,4% 11,8% 9,6% 7,4% 5,8% 2,7% 3,1% 2,7% 3,6% 3,4% 6,6%
Rzeczywista stawka 4,0% 3,0% 4,8% 6,0% 6,1% 6,5% 6,8% 5,9% 5,7% 6,6% 5,5%
Rok (fr) 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 1990
Stawka 10-letnia 8,6% 8,1% 5,6% 8,3% 6,6% 5,8% 5,3% 3,9% 5,5% 5% 6,3%
Indeks cen 3,2% 2,4% 2,1% 1,6% 1,8% 2,0% 1,2% 0,7% 0,5% 1,7% 1,7%
Rzeczywista stawka 5,4% 6,1% 3,5% 6,7% 4,8% 3,8% 4,1% 3,2% 5% 3,3% 4,6%
Rok (fr) 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2000s
Stawka 10-letnia 5% 4,3% 4,3% 3,7% 3,3% 4% 4,4% 3,4% 3,6% 3,4% 3,9%
Indeks cen 1,7% 2,1% 1,9% 2,1% 1,8% 1,6% 1,5% 2,8% 0,1% 1,5% 1,7%
Rzeczywista stawka 3,3% 2,2% 2,4% 1,6% 1,5% 2,4% 2,9% 0,6% 3,5% 1,9% 2,2%
Rok (fr) 2011 2012 2013 2014 Lata 2010
Stawka 10-letnia 2,5% 3,2% 2,2% 1,7% 2,4%
Indeks cen 1,7% 2,1% 1,3% 0,7% 1,5%
Rzeczywista stawka 0,8% 1,1% 0,9% 1% 0,9%
Nowi giganci giełdy rosyjskiej i chińskiej

Indyjski producent stali Mittal zaskakuje,28 stycznia 2006, poprzez wrogie przejęcie światowego lidera w produkcji stali Arcelor za 18,6 mld euro. Arcelor broni się, podkreślając 17,6 mld euro kapitału własnego i odrzuca ofertę przejęcia. Ale Mittal upada pięć miesięcy po swojej 44% ofercie i wygrywa. Jest to jedenasty nabycie w ciągu dziesięciu lat do Lakshmi Mittal , który jest właścicielem 88% Mittal i 6 th najbogatszym człowiekiem na świecie. Z drugiej strony ta piramida przejęć, przeprowadzona w wielu krajach Europy Wschodniej , wygenerowała dług netto w wysokości 22 miliardów USD, oceniany w kategorii spekulacyjnej przez Standard & Poor's . Kolejny grzmot, inlistopad 2007, pierwsza oferta publiczna 2,2% kapitału Petrochiny na Giełdzie Papierów Wartościowych w Szanghaju . Cena wzrasta o 163% w ciągu jednego dnia, co daje jej kapitalizację rynkową w wysokości 1004 miliardów dolarów. To więcej niż światowy lider ExxonMobil  ! Amerykanin ma jednak czterokrotnie wyższe obroty.

Wartość Petrochiny reprezentuje 50-krotność oczekiwanych zysków, w porównaniu z 10-krotnością gigantów sektora. Liczby te mogą tylko zaskoczyć, o czym informuje Financial Times . Wysoka cena akcji odzwierciedla nadzieje inwestorów na chiński wzrost gospodarczy . Zjawisko to nie jest modą: w 2010 roku dwa największe banki na świecie pod względem kapitalizacji rynkowej to chińskie. Spekulacji na wzroście gospodarczym korzysta innych dużych spółek klubu pięć BRIC ( Brazylia, Rosja, Indie, Chiny i RPA ). Na tydzień przed brazylijskim wyborach prezydenckich w 2010 roku , grupa publiczna Petrobras udało się na Wall Street w o podwyższeniu kapitału o 70 miliardów dolarów, największe w historii. Jej kapitalizacja rynkowa sięga 146 miliardów dolarów, co jest drugą po ExxonMobil ropą , dzięki poważnym projektom: 224 miliardy dolarów inwestycji do 2014 roku na gigantyczne podmorskie pola naftowe odkryte w 2007 roku do głębokości 7000 metrów pod grubą warstwą soli. Petrobras planuje podwoić swoją produkcję do 5,4 mln baryłek dziennie (Mbbl/d) w 2020 roku.

Rosyjski Gazprom sam jest pierwszą europejską kapitalizacją rynkową od 2006 roku. Ale podobnie jak Mittal , cierpi, gdy jego dług jest oceniany w kategorii spekulacyjnej przez Fitch Ratings . Kontroluje jedną czwartą światowych rezerw gazu ziemnego i waży 8% rosyjskiego PKB . Kolejny rosyjski gigant, nowy światowy lider w aluminiowej Rusal , z miliarder Oleg Deripaska , daje jedną trzecią swojej wartości w ciągu trzech tygodni od jego debiutu wstyczeń 2010w Hongkongu . „Większość zarządzających funduszami nie lubi tego tytułu. Wskaźnik lewarowania jest bardzo wysoki” – mówi finansowy Reuters , dług osiągnął 15 miliardów dolarów .

Waga Stanów Zjednoczonych w globalnej kapitalizacji

Waga Stanów Zjednoczonych w globalnej kapitalizacji rynkowej mierzona indeksem Morgan Stanley Capital International (MSCI) przekroczyła w 2017 roku 55% i stanowi nawet 60% kapitalizacji rynkowej krajów rozwiniętych, co przypomina sytuację Japonii w pod koniec lat 80. , który osiągnął 45%, podczas gdy waga japońskiego PKB w światowym PKB wynosiła tylko 18%, zauważył profesor. Dziesięć lat później, pod koniec lat dziewięćdziesiątych , udział akcji japońskich w kapitalizacji rynku światowego dołączył do udziału, w obu przypadkach na poziomie zaledwie około 8%, po bardzo silnym wzroście w Ameryce w latach dziewięćdziesiątych . Według pana Jacquillata, media przywiązują dużą wagę do zmienności wskaźników, które rozpowszechniają, nie martwiąc się o zwykłą zmienność pomiarów i błędnie wiążą ewolucję indeksów giełdowych w różnych centrach finansowych z mniej lub bardziej dobrą kondycją gospodarki narodowej. .

Lata 2020

Od 1 st styczeń 2021oraz wystąpienie Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej , Londyńska Giełda Papierów Wartościowych nie jest już wiodącą giełdą w Europie, która odnotowuje spadek aktywności o połowę, wyprzedzona przez Giełdę w Amsterdamie, która czterokrotnie zwiększa swoją działalność.

Giełdy w przedstawicielstwach

Literatura i teatr

Giełda bardzo wcześnie była inspiracją dla wielu sztuk i powieści.

W 1710 roku aktor Dancourt (1661-1725) wystawił w Comédie Française swoją sztukę Les Agioteurs .

Powieści takie jak La Maison Nucingen autorstwa Honoré de Balzac (1837), Les Cinq Cents Miliony de la Begum przez Jules Verne (1879), który pracował w szwajcarskim maklera Fernand Eggly, przy 72 rue de Provence , L 'Argent , przez Emile Zola ( 1891), po raz pierwszy opublikowane w Gil Blas , czasopiśmie literackim maklera giełdowego Victora Antoine Desfossés , które bardzo dokładnie opisuje atmosferę wokół Palais Brongniart , podczas kryzysu 1866 i General Union , lub ponownie Autobiografia Marka Twaina ( 1906, który jako dziennikarz objął epicką giełdę i wydobycie Comstock Lode .

Kino

Trader , Wall Street i The Wolf of Wall Street przedstawiają oszustów z okresu 1988-1994, takich jak Nick Leeson , Michael Milken czy Jordan Belfort , podczas gdy Crach opisuje aferę Long Term Capital Management , Margin Call the 2008 kryzys finansowy i Insiders the Crime of Manipulacja cenami i przestępstwo dezinformacji . Wkwiecień 2011film Debtocracy porównuje grecki kryzys długu publicznego z kryzysem w Ekwadorze .

Baza danych statystycznych

  • Ceny akcji w USA od 1815 r. na GFD.

Źródła

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

Pośpiech

  • Laure de Llamby , "  L'aggionarmento francuskiego systemu bankowego  " , Enjeux-Les Échos ,lipiec-sierpień 2011.
  • Claude Vincent, „  Napoleon III, cesarz w służbie nowej ekonomii  ”, Enjeux-Les Échos ,lipiec-sierpień 2011.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Pierwsza francuska spółka akcyjna: „La Société des moulins du Bazacle” .
  2. Innymi cytowanymi kolebkami giełdy są również Portugalia, Włochy i Hiszpania ( por. Pierre-André Julien, Regionalna przedsiębiorczość i gospodarka oparta na wiedzy , Press of the University of Quebec, kol.  „Entrepreneurship & SME”,2005( ISBN  2-7605-1329-7 , prezentacja online , czytaj online ) , s.  322).
  3. Przy obecnej cenie 36 000 euro za kilogram 64 tony złota to około 2,4 miliarda euro.
  4. Obsługiwany przez 40 firm.
  5. Indeks giełdowy zrekonstruowany przez INSEE.
  6. Indeks Dow Jones.
  7. Jack Warner , Albert Warner , Sam Warner i Harry Warner .
  8. Indeks Dow Jones 1900-2000.

Bibliografia

  1. Uniwersalny słownik Francji , Robert de Hesseln, 1771.
  2. Krytyka Średniowiecznej Rewolucji Przemysłowej , Jean Gimpel .
  3. Doris Stöckly, systemu Incanto galer rynkowych w Wenecji (koniec XIII e -milieu XV th  century) , Brill, 1995, 434 str., ( ISBN  9004100024 ) Google Books .
  4. Joseph Antoine, Marie-Claire Capiau-Huart, H. Olivier i H. Carpentier, Tytuły i Giełda , obj.  I  : Securities , Bruksela/Paryż, Uniwersytet De Boeck , coll.  „Księgowość, kontrola i finanse”,1997, 445  s. ( ISBN  2-8041-2345-6 , ISSN  1373-0150 , prezentacja online , czytaj online ) , s.  22.
  5. Na Giełdzie. Historia rynku papierów wartościowych w Belgii od 1300 do 1990 roku pod kierownictwem Geerta De Clercq.
  6. Braudel 1979 , s.  171.
  7. dolara czy osiem prawdziwej Hiszpanii i Ameryce: uniwersalna waluta ( XVI th  -  XVIII th  stulecia). Skonsultuj się online .
  8. Braudel 1979 , s.  178.
  9. Kostolany 1960 , s.  26.
  10. Kostolany 1960 , s.  125.
  11. Marie-Noëlle Baldwin-Matuszek i Pavel Uvarov, banku i moc XVI th  wieku: Nadzoru Finansów Albisse Del Bene , str.  252 .
  12. Braudel 1979 , s.  398.
  13. Braudel 1979 , s.  180.
  14. Biblioteka École des Chartes , Paryż, Librairie Droz, s.  275 .
  15. Biblioteka École des Chartes , Paryż, Librairie Droz, s.  269 .
  16. Kostolany 1960 , s.  92.
  17. Biblioteka École des Chartes , Paryż, Librairie Droz, s.  279 .
  18. Kostolany 1960 , s.  93.
  19. Biblioteka École des Chartes , Paryż, Librairie Droz, s.  280 .
  20. Braudel 1979 , s.  439.
  21. Léon Galibert i Clément Pellé, Anglia , tom. 2, s.  267 .
  22. Kostolany 1960 , s.  108.
  23. Braudel 1979 , s.  263.
  24. Braudel 1979 , s.  247.
  25. Braudel 1979 , s.  253.
  26. Braudel 1979 , s.  261.
  27. Hervé Hasquin, Ludwik XIV wobec Europy Północnej: absolutyzm pokonany przez wolności , s.  27 .
  28. Braudel 1979 , s.  251.
  29. Braudel 1979 , s.  264.
  30. Expilly 1768 , s.  Sprecyzować.
  31. Kostolany 1960 , s.  106.
  32. Carsten Wilke, Historia Żydów portugalskich ], s.  195 .
  33. Valance 1998 , s.  71.
  34. Colbert, Polityka wspólnego rozsądku , Michel Vergé-Franceschi , Petite Bibliothèque Payot (2003), s.  357 .
  35. Wiek Ludwika XIV , Pierre Goubert, s.  120 .
  36. Recueil Des Cours , tom 23 (1928/III, Haska Akademia Prawa Międzynarodowego, s.  245) .
  37. (w) Pomysłowy Mr. Dummer: Racjonalizacja Royal Navy w Anglii z końca XVII wieku autorstwa Celiny Fox.
  38. bl.uk [PDF] .
  39. Francja w XVIII -tego  wieku , przez Olivier Chaline Belin Sup, str.  290 .
  40. Cła i akcyza: handel, produkcja i konsumpcja w Anglii w latach 1640-1845 , William J. Ashworth, s.  342 .
  41. Historia Anglii od jej początków do współczesności , autorstwa Philippe Chassaigne, s.  180 .
  42. Braudel 1979 , s.  761.
  43. Powstanie społeczeństw ekonomicznych w XVIII wieku , Koen Stapelbroek i Jani Marjane, s.  39 .
  44. (w) A History of Scotland , JD Mackie i Lenman B. i G. Parker, (Londyn: Penguin, 1991), s.  296 .
  45. Poświęca mu trzy rozdziały, w Ludwika XIV et son temps .
  46. Konstytucja i finanse angielskich, szkockich i irlandzkich spółek akcyjnych do 1720 , tomy od 1 do 3, William Robert Scott CUP Archive, 1951.
  47. Historia prasy w Anglii i Stanach Zjednoczonych , Athanase Cucheval-Clarigny, s.  32 .
  48. Od obcych do obywateli: integracja społeczności imigrantów w Wielkiej Brytanii, Irlandii i Ameryce kolonialnej w latach 1550-1750 , autor: Randolph Vigne, Charles Littleton.
  49. The Guardian , John Calhoun Stephens, Sir Richard Steele i Joseph Addison, s.  667 .
  50. Historia prasy w Anglii i Stanach Zjednoczonych , Athanase Cucheval-Clarigny, s.  233 .
  51. Braudel 1979 , s.  316.
  52. Ci panowie z Saint-Malo , autorstwa Alaina Simiota.
  53. Butel 1993 , s.  261.
  54. Valance 1998 , s.  89.
  55. Regent , Jean-Christian Petitfils.
  56. Krótka historia kryzysów finansowych: od tulipanów do kredytów subprime , autorstwa Christiana Chavagneux.
  57. „John Law and the Mississippi Company Bubble” .
  58. Johna Lawa, La Monnaie, Państwowej Wykład Pierre Tabatoni na Francuskim Instytucie Administracji Publicznej w marcu 2000 roku, strony Akademii Nauk Moralnych i Politycznych [1] .
  59. Lagneau-Ymonet i Riva 2011 , s.  17.
  60. Olivier Chaline , we Francji w XVIII -tego  wieku , Belin Sup, str.  251 .
  61. Lagneau-Ymonet i Riva 2011 , s.  14.
  62. O zarządzaniu finansami Francji , tom 1, Jacques Necker].
  63. Valance 1998 , s.  99.
  64. Waga państwa Jean Meyer PUF, Paryż, 1983, s.  62 .
  65. Refleksje polityczne na temat finansów i handlu , Joseph Paris-Duverney i François Deschamps, La Haye, Vaillant frères i N. Prevost, 1740.
  66. były już od 1572 do 1720 ).
  67. Thérèse Kleindienst, Książka i sztuka: studia oferowane w hołdzie Pierre'owi Lelièvre'owi , s.  42 , Somogy, 2000.
  68. Paryż starożytny i współczesny, czyli Histoire de France podzielona na dwanaście okresów, stosowana do dwunastu dzielnic Paryża i uzasadniona zabytkami tego słynnego miasta , Jean de Marlès, Parent-Desbarres, 1838.
  69. Strona Biblioteki Narodowej Francji [2] .
  70. Słownik topograficzny, historyczny i etymologiczny ulic Paryża , J. de La Tynna Gillé fils, 1816.
  71. Luc-Vincent Thiéry, Podróżnik w Paryżu , s.  46 , Hardouin i Galtey, 1788.
  72. Paryska Kontrrewolucja: Sekcja Biblioteki (znana również jako sekcja 92 i sekcja Lepeletier) (1790-1795) Laurence'a Coudarta, Roczniki historyczne rewolucji francuskiej , 1990.
  73. Lagneau-Ymonet i Riva 2011 , s.  18.
  74. „Capitals of Capital: The Rise and Fall of International Financial Centres 1780-2009”, Youssef Cassis, Cambridge University Press Editions, 2010, strona 70
  75. "Geneva gospodarka reformację do końca Ancien reżimu XVI p  -  XVIII p  wieku" Anne-Marie Piuz i Liliane Mottu-Webera, Librairie Droz 1990
  76. Dutch Securities spekulacji ziemi amerykańskiej w późnym XVIII wieku , Yale School of Management 3 marca 2013 [3] .
  77. Kindleberger i Aliber 2011 , s.  Sprecyzować.
  78. Dlaczego Europa się wzbogaciła, a Azja nie , Parthasarathi, s.  78 , Cambridge University Press.
  79. Stephen Quinn, Finanse i Rynki Kapitałowe Historia gospodarcza Wielkiej Brytanii od 1700 r. , obj. 1, 1700/60, 3 th edition, Cambridge, Wydział Ekonomii Box, Texas Christian University, Fort Worth [4] .
  80. Ron Paul i Lewis Lehrman, The Case for Gold, Congressional Record , 1982, s.  148-149 . [5] .
  81. Braudel 1979 , s.  322.
  82. Braudel 1979 , s.  323.
  83. Braudel 1979 , s.  324.
  84. Braudel 1979 , s.  446.
  85. , według pamiętnika Charlesa Marie de La Condamine .
  86. Rodzina i sieci pokrewieństwa na Zachodzie: XVII th  -  XX th  wieków mieszanki oferowane przez Alfreda Perrenouda , str.  VII , Anne-Lise Head-König, Luigi Lorenzetti, Béatrice Veyrassat i Alfred Perrenoud, Librairie Droz, 2001.
  87. w Pamiętnikach Towarzystwa Zachęty Sztuki i Rolnictwa w Genewie .
  88. Pamięć Towarzystwa założonego w Genewie dla rozwoju sztuki i rolnictwa [6] .
  89. „Szanse na ospę”, Jean-Marc Rohrbasser, na asterion.revues.org .
  90. Historia szczepień Hervé Bazina, s.  40 .
  91. „  Demografia  ” w internetowym słowniku historycznym Szwajcarii , wersja2 marca 2011...
  92. Generalny badania nad śmiertelnością i mnożenia ludzkiego przez Leonhard Euler .
  93. Johann Peter Süssmilch i Jaqueline Hecht, Boski porządek , tom. 1, s.  147 .
  94. "Geneva gospodarki, reformy w końcu Ancien Regime: XVI th  -  XVIII -tego  wieku" autorstwa Anne-Marie Piuz Liliane Mottu-Webera, Alfred Perrenouda, Librairie Droz, 1990, s.  605 .
  95. protestanckiej Banku we Francji, z odwołaniu edyktu Nantes do rewolucji , Herbert Luthy, krytyk Jean Bouvier , w gospodarkach społeczeństwach cywilizacji w 1963 roku.
  96. Pierre Samuel Dupont de Nemours , Wniosek M. Duponta de Nemours po sprawozdaniu o rocznym stanie finansów przedstawionym przez M. Neckera na posiedzeniu 24 września 1789 r.: prace Zgromadzenia i przedstawienia króla i ministrów , tom.  s. 147-168, Paryż: Librairie Administrative P. Dupont, Archiwum Parlamentarne od 1787 do 1860 - Pierwsza seria (1787-1799),1877( czytaj online ) , Strona 163: Wygasają, to prawda, ale w naturalnie potrójnym czasie, a fatalna umiejętność uczyniła czterokrotnie to, do czego zwróciłby ich fundusz amortyzacyjny równy ich odsetkom.
  97. François Ruffin i Thomas Morel, Vive la Banqueroute, s.  90 , Wydania Fakira.
  98. François Ruffin i Thomas Morel, Vive la Banqueroute s.  77 , Fakir Éditions [7] .
  99. „Robespierre. Od Narodu Artezyjskiego do Republiki i Narodów. „Postępowanie Sympozjum Arras (kwiecień 1993) historyczne Roczniki Rewolucji Francuskiej , 1995 n o  299, str.  94-98 [8] .
  100. „Paryż: Dwa tysiące lat historii” Jeana Faviera .
  101. Thiveaud 1998 , s.  Sprecyzować.
  102. „instytucje finansowe we Francji w XVIII -tego  wieku: Tomy 1 i 2” Thierry Claeys.
  103. „Hańba Calonne” Olgi Iłowańskiej .
  104. "Państwo i społeczeństwo we Francji w XVII th  -  XVIII -go  stulecia mieszanin oferowanych Yves Durand", Jean-Pierre Bardet, prasy paryskiej Sorbonie, 2000, s.  141 .
  105. „Narodziny ubezpieczenia na życie we Francji”, Jean-Marie Thiveaud, finansista Revue d'économie , 1989 [9] .
  106. Compagnie des eaux de Paris i Entreprise de l'Yvette oraz Les Faux Monnayeurs w okresie Rewolucji Francuskiej autorstwa Jeana Bouchary'ego i Paula Leuilliota (1947) [10] .
  107. Tekstylia pochodzenia roślinnego 01-Bawełna (historia) UFR nauk przyrodniczych [11] .
  108. „Obserwacje dotyczące wzrostu i postępu handlu bawełną w Wielkiej Brytanii”, s.  10 , 1818. Wielka Brytania , Pamiętniki Towarzystwa Literacko-Filozoficznego Manchesteru.
  109. Pierwsze kroki Smitha w Tuluzie , autorstwa Philippe Massot-Bordenave, Université Toulouse Le Mirail.
  110. Rozumowanie na szpilkach na przykładzie Adama Smitha o podziale pracy , Jean-Louis Peaucelle [12] .
  111. „Rewolucja przemysłowa” na stronie adamsmithtoday.com .
  112. Braudel 1979 , s.  452.
  113. Thomas 1973 , s.  Sprecyzować.
  114. Wielka Brytania 1750-1900 , Walter Robson, s.  26 .
  115. Teweles i Bradley 1992 , s.  108.
  116. Robert E. Wright, Pierwsza Wall Street: Chestnut Street, Filadelfia, a narodziny amerykańskich finansów , University of Chicago Press, 2005, s.  2 .
  117. From Stock Exchange to Market Firms: Trade in the Capital in the Turbulence of the Market Economy , Jean-François Lemettre, s.  47 , Edycje L'Harmattan , 2011.
  118. „Powstanie klasy kapitalistycznej, 1790-1865” Meyera Weinberga.
  119. Michie 2006 , s.  Sprecyzować.
  120. Handbook of Research on Stock Market Globalization , Geoffrey Poitras, s.  45 % 20bonds% 20stocks% 20uk & f = false .
  121. Finanse ramowe: granice rynków i współczesnego kapitalizmu — Alex Preda.
  122. używając nazwiska z listy Johna Castainga z 1692 roku.
  123. Ekonomia górnictwa , wydanie trzecie: Zarządzanie organizacją wartości, Stanford University Press .
  124. Niezwykła ciekawostka: depesze z podróży koleją nowojorskiego dziennikarza przez amerykański zachód w 1873 r. , Amos Jay Cummings, Jerald T. Milanich, s.  149 .
  125. Koleje bałkańskie, międzynarodowy kapitał i bankowość od końca XIX wieku do wybuchu I wojny światowej , autorstwa Petera Hertnera [13] .
  126. Lagneau-Ymonet i Riva 2011 , s.  19.
  127. Lagneau-Ymonet i Riva 2011 , s.  22.
  128. Biuletyn Ustaw Republiki Francuskiej - Ustawa 1801-03-19 Biuletyn Ustaw, 3ᵉ S, B. 76 n° 592 - Ustawa dotycząca tworzenia giełd papierów wartościowych - Tytuł II - "Ustanowienie agenta [t] zagranicznego giełda i brokerzy” ( czytaj online )
  129. Lagneau-Ymonet i Riva 2011 , s.  23.
  130. "Hôtel de Montmorency-Luxembourg - Rue Saint-Marc, Paris 2 e  " [14] .
  131. , z których 40 zostało założonych w ciągu jednego roku w Kentucky , według History of Money and Banking in the United States przez Rothbard, Murray N. Ludwig von Mises Institute. 2002. [15] .
  132. Inwestycja: historia: historia ” autorstwa Norton Reamer i Jesse Downing % 3A% 20A% 20Historia% 3A% 20A% 20Historia% 20Par% 20Norton% 20Reamer% 2CJesse% 20Downing & f = false
  133. Lagneau-Ymonet i Riva 2011 , s.  Sprecyzować.
  134. Pedro Arbulu i Jacques-Marie Vaslin, "Finansowanie infrastruktury przez giełdzie w Paryżu w XIX th  wieku" , Revue d'économie FINANCIÈRE , n o  57, str.  28-30 , 2000, s.  332 .
  135. Jean-Charles Asselain, Historia gospodarcza Francji , s.  142 .
  136. 6 kanałów i 8 ubezpieczycieli odpowiada za jedną trzecią kapitalizacji rynkowej 271 mln franków.
  137. Hautcoeur 2007 , s.  338.
  138. Hautcoeur 2007 , s. .  496.
  139. Hautcoeur 2007 , s.  498.
  140. Simón Bolívar: A Life , John Lynch, s.  206 , 2007.
  141. The Independence of Spanish America , Jaime E. Rodríguez, Cambridge University Press , 1998, s.  9 .
  142. Simón Bolívar: Ambasadorzy w Europie , Juan Garcia del Rio .
  143. Desmond Gregory, Brute New World: ponowne odkrycie Ameryki Łacińskiej na początku XIX wieku , s.  84 .
  144. Jean Baptiste Boussingault , wielki geolog zrezygnowali z XIX th  wieku , Jean Boulaine przed francuską komisję historii geologicznej.
  145. Colin Chapman, Jak Rynki akcji Work , 9 th edition.
  146. Meksyk w 1827 r. , tom 2, Sir Henry George Ward, s.  216 .
  147. Niepodległość Ameryki hiszpańskiej , Jaime E. Rodríguez, Cambridge University Press , 1998, s.  245 .
  148. Braudel 1979 , s.  530.
  149. Szkic sir Petera Pole na temat Lafitte. Przez Wody . Otago Daily Times, 1862, [16] .
  150. J. Johnson, Kroniki Yorku, Leeds, Bradford, Halifax, Doncaster, Barnsley, Wakefield, Dewsbury, Huddersfield, Keighley i innych miejsc w hrabstwie York: od najwcześniejszego okresu do współczesności , 1860, s.  321 .
  151. Wielka księga współczesnej ekonomii i główne fakty społeczne , s.  82 , Mokhtar Lakehal, Eyrolles, 2012.
  152. Winnice i winiarze z Bordeaux (1850-1980) , Philippe Roudi, s.  20 .
  153. „Strategiczna analiza indeksów giełdowych”, Omar Belahbib, Abdelmalek Essâadi University TANGER MAROKO [17] .
  154. „Die Bank, die Goethes Reisen finanzierte”, Claudia Wanner, w Handelsblatt z 27 stycznia 2005 r.
  155. Toward the Century of Words: Johann Cotta and the Politics of the Public Realm in Germany, 1795-1832 , Daniel Moran, University of California Press, 1990.
  156. Rachid L'Aoufir, La Prusse od 1815 do 1848: industrializacja jako proces komunikacji , s.  280 .
  157. Prusy 1815-1848: uprzemysłowienie jako proces komunikowania się , Rachid L'Aoufir, s.  273 .
  158. Capefigue 1856 , s.  Sprecyzować.
  159. zabytków Miasto Hamburg [18] .
  160. szwajcarskiej giełdy papierów wartościowych].
  161. „La Bolsa de Madrid: historia de un mercado de valores europeo”, Begoña Moreno Castaño, strona 13
  162. „La Bolsa de Madrid: historia de un mercado de valores europeo”, Begoña Moreno Castaño % 20% 20bolsa% 20BARCELONA & f = false
  163. Begoña Moreno Castaño, strona 42
  164. Rynek papierów wartościowych w USA i system bankowy , Richard Sylla, s.  93 [19] .
  165. Lance E. Davis i Robert E. Gallman, Evolving Financial Markets and International Capital Flows .
  166. Jeremy Atack i Larry Neal, Początki i rozwój rynków i instytucji finansowych: od XVII wieku do współczesności , s.  225 , Cambridge University Press, 2009.
  167. Prusy 1815-1848: industrializacja jako proces komunikacji , Rachid L'Aoufir, s.  152 .
  168. Studium z historii cyklu koniunkturalnego: wahania gospodarcze w Wielkiej Brytanii , 1833, Robert Charles Oliver Matthews, s.  193 .
  169. Verley 2008 , s.  168.
  170. Historia cen i stanu obiegu, od 1793 do 1837 , Thomas Tooke, William Newmarch Longman, Orme, Brown, Green i Longmans, 1838.
  171. Verley 2008 , s.  165.
  172. Hautcoeur 2007 .
  173. Giełda i maklerzy: opracowania, a następnie zarys weksla i zawiadomienie o wszystkich papierach wartościowych notowanych na Giełdzie Papierów Wartościowych w Brukseli , tom 2, Édouard Limauge, 1864].
  174. Bardzo kompletna strona poświęcona historii kopalń węgla Hainaut .
  175. Gustave Molinari, Zagadnienia ekonomii politycznej i prawa publicznego , s.  217 ].
  176. Węgiel: teoretyczne i praktyczne traktat paliw kopalnych (węgiel, antracyt, węgiel brunatny, itp) , poprzez Amédée Burat, str.  476 , w Langlois i Leclercq, 1851.
  177. Od 2,22 franków w lutym 1833 roku do 300 franków w styczniu 1834 Węgla i nauk humanistycznych  : postępowanie z kolokwium kolokwium zorganizowanym przez Wydział listów Uniwersytetu Lille w maju 1963 r.
  178. Patrick Fridenson, Industrializacja i zachodnioeuropejskie społeczeństwa, 1880-1970 , s.  143 .
  179. Briggs i Burke 2010 , s.  137.
  180. The First Wall Street: Chestnut Street, Philadelphia, a narodziny amerykańskich finansów , Robert E. Wright, University of Chicago Press, 2005, s.  166 .
  181. Historia finansowa USA (Jerry W. Markham), s.  163 .
  182. Winning With Stock , Michael C. THOMSETT, s.  17 .
  183. Historia PSE, Elkins Wetherill, s.  11 .
  184. Sobel 2000 , str.  Sprecyzować.
  185. Artykuł wstępny Harper's Weekly z 11 sierpnia 1866 opublikowany tuż po otwarciu kabla transatlantyckiego % 22jacob + little% 22 +% 22vicksburg + bank% 22 & hl = fr & sa = X & ved = 0ahUKEwja-ZTQ5crJAhUBKBoKHWtaBVgQ6AEIKjAB # v =% 22ittle 22małe% 22% 20% 22vicksburg% 20bank% 22 & f = fałsz .
  186. Sobel 2000 , s.  50.
  187. Sobel 2000 , s.  51.
  188. Historia giełdy nowojorskiej .
  189. Geisst 2004 , s.  13.
  190. Zagraj w Longworth's American Almanac: New York Register and City Directory, 1827.
  191. Geisst 2004 , s.  20.
  192. Kapitał socjalizujący: wzrost wielkiej korporacji przemysłowej w Ameryce , William G. Roy, s.  123 .
  193. "Inwestycje zagraniczne a Finansowanie wzrostu USA ( XIX th WCZESNE XX th  century)" Myra Wilkins w gospodarce finansowej Journal w 1990 roku [20] .
  194. Lance E. Davi i Robert E. Gallman, s.  313 .
  195. Braudel 1979 , s.  764.
  196. Verley 2008 , s.  88.
  197. Przechodzimy z 33 do 56 spółek giełdowych, w szczególności z 8 do 20 kolei. Wciąż działa 8 kanałów, 9 firm ubezpieczeniowych i 5 banków.
  198. Verley 2008 , s.  191.
  199. Jean-Martial Bineau, Koleje Anglii: stan obecny , Carilian-Goeury i Dalmont, 1840, s.  10 .
  200. Koleje Anglii: stan obecny], Jean-Martial Bineau, Carilian-Goeury i Dalmont, 1840, s.  9 .
  201. Historia globalizacji , Bertrand Blancheton, s.  46 .
  202. Journal of the Royal Statistical Society , tom 29, s.  552 .
  203. Verley 2008 , s.  190.
  204. Londyńska Giełda Papierów Wartościowych: jej historia i funkcje , s.  107 , autorstwa Edwarda Victora Morgana i Williama Arthura Thomasa, 1971.
  205. Tomasz 1973 , s.  90.
  206. Historia giełdy , Alan Jenkins, s.  197 , Wydawnictwo Heinemann.
  207. Kryzys handlowy, 1847-1848 , David Morier Evans.
  208. Kindleberger i Aliber 2011 , s.  225.
  209. Wiek kolei , obj. 78, Simmons-Boardman (1925), s.  116 .
  210. Auguste Murat i Henri Truchy, Precis of Political Economy , Nouvelles Éditions Latines, 1953, s.  418 .
  211. Llamby 2011 , s.  48.
  212. A. de Laveleye, Historia finansowa kolei francuskich , s.  39 .
  213. Vincent 2011 , s.  52.
  214. Raoul Boudon , Prawda o uprzywilejowanych instytucjach kredytowych we Francji , s.  259 .
  215. Verley 2008 , s.  192.
  216. Verley 2008 , s.  197.
  217. Życie Gerarda Hallocka: trzydziestotrzyletni redaktor New York Journal of Commerce , William H. Hallock.
  218. Thomas 1973 .
  219. Cottrell 2013 , s.  37.
  220. Cottrell 2013 , s.  38.
  221. „Globalny system finansowy 1750-2000”, Larry Allen
  222. Bardzo powolne pojawianie się finansów w Genewie , Olivier Perroux , wtorek, 13 stycznia 2015 [21]
  223. tradycji, powołanie i postęp: elit Burżuazyjni Genewa (1814-1914) , przez Olivier Perroux , University of Geneva . 2003 teza
  224. według francuskiego pisarza Alexandre Dumasa , cytowanego przez Oliviera Perroux
  225. według raportu przedstawionego w 1836 r. parlamentowi angielskiemu przez Johna Bowringa
  226. "Szyna, historia 150 lat, który łączy Romands", Nicolas Merckling, 7 lipca 2005 roku [22]
  227. „Projekt tunelu kolejowego Simplon i geneza sieci kolejowej w zachodniej Szwajcarii (1836-1909)”, Gérard Duc, doktor nauk ekonomicznych, Uniwersytet Genewski [23]
  228. „Operacje giełdowe: Podręcznik funduszy publicznych i spółek akcyjnych”, Alphonse Courtois, Guillaumin et Cie, 1856
  229. Rewolucja Genewska i Genewa w 1868 , Marc-Monnier , w Revue des Deux Mondes , 1868 % C3% A9volution_de_Gen% C3% A8ve_et_les_Genevois_en_1868
  230. inwestycji w Genewie w XIX th  wieku: wkład oświadczenia spadkowego (1846-1887) , przez Olivier Perroux , Domu Historii Uniwersytetu w Genewie
  231. Jung: Alfred Escher, 2009, s. 354.
  232. Jung: Alfred Escher, 2009, s. 417-444; Jung: Alfred Escher zwischen Lukmanier und Gotthard. 2008, s. 391-415.
  233. „  Koleje, 2 The 1850s 1870s  ” w internetowym słowniku historycznym Szwajcarii , dostęp 5 maja 2009 r.
  234. "General Motors przebiega przez ekspertów" Gary North, na LewRockwell, 30 maja 2005 roku [24] .
  235. Revue du Souvenir Napoléonien , październik-listopad 1997, Jacques Wolff
  236. „Bismarck and the Development of Germany, Tom II: The Period of Consolidation, 1871-1880”, Otto Pflanze, Editions Princeton University Press, 2014 [25]
  237. „Instytucje i mechanizmy bankowe w krajach Wspólnoty”, Hermann Josef Abs, Instytut Studiów Bankowych i Finansowych - 1969
  238. „Historia domu Rothschildów: 1848-1870”, Bertrand Gille, Editions Droz, 1967
  239. Bonin 2006 , s.  12.
  240. Pierre-Cyrille Hautcoeur , marzec 1889, Paryż budzi się z ogłoszeniem nagłej śmierci reżysera Comptoir d'Escompte Eugeniusz Denfert-Rochereau , [26] .
  241. Bonin 2006 , s.  37.
  242. Bonin 2006 , s.  39.
  243. Pedro Arbulu i Jacques-Marie Vaslin, "Finansowanie infrastruktury przez giełdzie w Paryżu w XIX th  wieku" , Revue d'économie FINANCIÈRE , n o  57, str.  28-30 i 406 , 2000.
  244. „Historia odsetek obligacji skarbowych USA od 1790 r.” autorstwa Barry'ego Ritholtza
  245. „Bezsenność w Nowym Jorku” Toma Kalinke, w World Gold Charts , 2004 [27]
  246. Frédérix 1959 , s.  84.
  247. Jean-Marie Thiveaud, Przegląd ekonomii finansowej , 1991 [28] .
  248. Frédérix 1959 , s.  91.
  249. The Telegraph in America , David Hochfelder
  250. „Ludzie giełdy i ich cudowne instrumenty”, Alexandre Breda, w recenzji Réseaux
  251. „The London Stock Exchange: A History” Ranalda Michie, Oxford University Press, 1999, strona 82
  252. Allen 2004 .
  253. „Historia giełdy na Wall Street” d4.html
  254. "NARODZINY Pittsburgh Stock Exchange", Francis Spreng, 1975
  255. Teza Erasmusa Wilsona w jego Standard History of Pittsburgh, Pennsylvania
  256. Fanny Stevenson: Między pasją a wolnością , Alexandra Lapierre , Robert laffont, 2015 % 22Edward + Salisbury + Field% 27 +% 22new + york + razy% 22 + 1936 & hl = fr & source = gbs_navlinks_s .
  257. Król 1975 , s.  34.
  258. „Tytani kapitalizmu – James Clair Flood” , w Opportunist Magazine 18 sierpnia 2011 r.
  259. Prezentacja Richard Ward budynku naprzeciwko Uniwersytetu Witwatersrand , w 1998 roku, str.  6 .
  260. The WPA Guide to Missouri: The Show-Me State autorstwa Federal Writers' Project
  261. „Plan zarządzania lasami państwowymi w stanie Missouri: Mark Twain i Clark, Stany Zjednoczone. Służba leśna – 1975 r. – strona 4
  262. Joseph G. Martin, siedemdziesiąt trzy lata historii giełdy w Bostonie , 1871, s.  98 .
  263. Wkład Ellisa W. Courtera, s.  33 , Dokumentacja górnicza, stan Michigan [29] .
  264. „Krótka historia górnictwa miedzi” .
  265. Siedemdziesięciotrzyletnia historia BOSTON STOCK MARKET”, JOSEPH G. MARTIN, 1871 , strona 98 % 22boston + akcje + rynek% 22 & hl = fr & sa = X & ei = q_NiUsruEsW00QWCuoDgDA & ved =q 0CD0stage & =% 22AEwstock 20market% 22 & f = fałsz
  266. % 20Daly & f = false „The Rockies” Davida Sieverta Lavendera i Duane A. Smitha, strona 277
  267. „Przegląd historii gospodarczej i społecznej”, Auguste Deschamps i Auguste Dubois – 1976
  268. „Inwestycje zagraniczne w Hiszpanii w XIX th  century i ilościowa metodologia” Revue d'Histoire Economique et Sociale 1975 strona 39
  269. „Stulecie „Compagnie Royale Asturienne des Mines”, Jean Sermet, w Annales de Géographie 1955 [30]
  270. Cotton and the Civil War , Eugene R. Dattel, Mississippi History Now [31] .
  271. Times of London, 26 maja 1859.
  272. Dziennik Unii Dwóch Mórz .
  273. „Przesmyk Sueski: przejście milenijne”, Mohamed Anouar Moghira, s.  100 .
  274. Lagneau-Ymonet i Riva 2011 , s.  47.
  275. Colling 1949 , s.  283.
  276. Georges Roux, Thiers , Nowe wydania łacińskie, s.  157 , [ przeczytaj online ] .
  277. Biblioteka Uniwersalna i Swiss Review , tom. 37, s.  420 , [ czytać online ] .
  278. Sophie Chautard , Wielkie bitwy historii , Levallois-Perret, Studyrama, coll.  "Perspektywy Studyrama" ( N O  621),2005, 341  s. , 1 tom. : pokrywa chory. ; 20  cm ( ISBN  978-2-84472-659-9 , zawiadomienie BNF n O  FRBNF40083186 , czytać online ) , część IV, Rozdz.  12 ( "Sedan ( 1 st wrzesień 1870)"), str.  200.
  279. Początki wojny 1870: rząd i opinia publiczna , s.  721 przez Jean Stengers - belgijski przegląd filologii i historii - 1956 - [32] .
  280. Monitor Belgijski: Dziennik Urzędowy , s.  2359 , [ czytaj online ] .
  281. Początki wojny 1870: rząd i opinia publiczna , s.  740 przez Jean Stengers - belgijski przegląd filologii i historii - 1956 - [33] .
  282. Maurice Ezran, Bismarck, demon czy geniusz? , s.  122 , [ czytaj online ] .
  283. Kostolany 1960 , s.  129.
  284. „Bismarck i rozwój Niemiec, tom II: okres konsolidacji, 1871-1880”, Otto Pflanze, Editions Princeton University Press, 2014, strona 316
  285. Jay Cooke'a Gamble: Northern Pacific Railroad, Siuksów, a panika roku 1873 przez M. John Lubetkin, University of Oklahoma Press, s.  284 .
  286. Teweles i Bradley 1992 , s.  119.
  287. The History of the Comstock Lode 1850-1920 , Grant H. Smith, Bureau of Mines & Geology Editions, 1954 strona 153
  288. „British Investments and the American Mining Frontier, 1860-1901”, Clark C. Spence
  289. Towarzystwo Historyczne Stanu Idaho. Wydobycie w Idaho 1985
  290. „Handbook of American Business History: Extractives, production and services”, David O. Whitten, strona 179
  291. Engineering and Mining Journal z 14 kwietnia 1877 r., Twarda oprawa, tom 23
  292. „Atlantis in Wisconsin: New Revelations about the Lost Sunken City”, Frank Joseph, strona 12
  293. „Encyklopedia historii St. Louis” Williama Hyde’a i Howarda Louisa Conarda, Southern History Company , 1899
  294. konflikt zgłoszony przez „Federal Reporter” w 1893 r.
  295. „British Investments and the American Mining Frontier, 1860-1901”, Clark C. Spence, strona 124
  296. Historia TSE, na oficjalnej stronie internetowej, ze zdjęciami
  297. „Upadłość Związku Powszechnego” , w „ Ekonomicznych Alternatywach” z grudnia 2005 r.
  298. Jacques Marseille , "  Comment le Crédit lyonnais stał się mądry  " , na lexpansion.fr , L'Expansion ,9 stycznia 1992.
  299. Hautcoeur 2007 , s. .  47.
  300. Michael Palmer, Od małych gazet do dużych agencji. Narodziny nowoczesnego dziennikarstwa , Éditions Aubier-Montaigne, 1983, s.  214 .
  301. Michael Palmer, Od małych gazet do dużych agencji. Narodziny nowoczesnego dziennikarstwa .
  302. LES COULISSES DE LA FINANCE, strona internetowa rodzin Arsonval i Darsonval .
  303. historii badań , n o  6, Wiosna 1993 Skandal Panamy , str.  17 .
  304. Emmanuel Gerard, Michel Dumoulin, 1905 - 1950 .
  305. „Krótka historia faktów gospodarczych: od początków do subprime”, Jacques Brasseul .
  306. Rosyjskie akta dotyczące Scripophilia .
  307. Ostatnie słowo historii — Daniel APPRIOU.
  308. Lawrence Martin (historyk) , La Presse, napisany we Francji w XX th  century , str.  39 , edycje Le Livre de poche .
  309. Daniel Appriou Koniec historii .
  310. Dziennik kolei, kopalń i robót publicznych , obj. 70, s.  408 , 1911.
  311. „Competing With the NYSE”, badanie CSE przeprowadzone przez Williama O. Browna, J. Harolda Mulherina i Marca D. Weidenmiera NBER, 2006 [34]
  312. „Business Activity and the Boston Stock Market, 1835-1869”, Jeremy Atack i Peter L. Rousseau, strona 6 – NBER Historical Working Paper No. 103 1997 [35]
  313. Jean-Pierre Rioux , Rewolucja przemysłowa , 1971, załączniki statystyczne.
  314. „Indeks Dow Jone, stulecie na prawej stopie”], Philippe Guillaume w Les Échos, 28 maja 1996.
  315. „Dwanaście akcji Dow Jones w 1896” .
  316. „Mobilizing Money: How the World's Richest Nations Finansed Industrial Growth”, Caroline Fohlin, Cambridge University Press, 2011
  317. „The Rise and Fall of the German IPO Market, 1870-1938”, Carsten Burhop, David Chambers i Brian Cheffins, w Jahrbuch für Wirtschaftsgeschichte / Economic History Yearbook, 21 czerwca 2018 r.
  318. „History Tour”, oficjalna strona Włoskiej Giełdy Papierów Wartościowych [History Tour - Borsa Italiana]
  319. „Aspen: The History of a Silver Mining Town, 1879-1893”, Malcolm J. Rohrbough - 1988 - strona 165
  320. „Kolorado, 1870-2000, Revisited: The History Behind the Images”, Thomas Jacob Noel, John Fielder, strona 114
  321. Teza Kathleen Marie Norman
  322. „Zachowaj społeczność Ameryki: Cripple Creek, Kolorado
  323. Bogactwo mineralne Afryki: złoto, metale, diamenty, fosforany, sól , Louis de Launay (1903).
  324. fundamentach systemu RPA taniej siły roboczej , Norman Levy, str.  105 ].
  325. Francja i RPA: historia, mity i współczesne problemy , Daniel Bac, s.  76 , Wydawnictwo Karhala, 1990.
  326. Rynek finansowy w latach 1894-1895 , Arthur Raffalovitch (Ambasador Rosji w Paryżu), s.  14 .
  327. Hautcoeur 2007 , s. .  413.
  328. Świat bankowy i diaspory od lat 30. do 30.: kosmopolityczni bankierzy? , przez Huberta Bonina.
  329. Korespondent , tom 180, Bureaux du Correspondant, 1895, s.  151 .
  330. Kostolany 1960 , s.  131.
  331. Praca migrantów w gospodarce wydobywczej RPA: walka o podaż siły roboczej w kopalniach złota, 1890-1920 , s.  36 .
  332. Kostolany 1960 , s.  130.
  333. Wojna burska , Carol DeBoer-Langworthy, marzec 2007.
  334. Francja i RPA: historia, mity i współczesne problemy , Daniel Bac, s.  55 , Wydawnictwo KARTHALA, 1990.
  335. Marsylia 2001 , s.  62.
  336. Lagneau-Ymonet i Riva 2011 , s.  72.
  337. Hautcoeur 2007 , s.  44.
  338. Le Bris 2011 .
  339. Le Bris 2011 , s.  150.
  340. „Sending Messages over Ticker System”, [36] Scribner's Magazine , lipiec 1889
  341. Słownik historyczny pracodawców francuskich autorstwa Hervé Joly, Danièle Fraboulet , Patricka Fridensona i Alaina Chatriota.
  342. L'Argent , Emile Zola, wydanie Philippe Hamona i Marie-France Azéma, akta finansowe Bernarda Cieutat, Le livre de poche.
  343. Le Grand Méchant Marché: deszyfrowanie francuskiej fantazji , David Thesmar i Augustin Landier, Flammarion , 2008, s.  83 .
  344. Lagneau-Ymonet i Riva 2011 , s.  49.
  345. Lagneau-Ymonet i Riva 2011 , s.  50.
  346. Lagneau-Ymonet i Riva 2011 , s.  32.
  347. Marsylia 2001 , s.  33.
  348. Lagneau-Ymonet i Riva 2011 , s.  52.
  349. Francuskie losy w XIX -tego  wieku , przez Adeline Daumard, edycjach Szkoły Studiów Zaawansowanych Nauk Społecznych w 1973 r.
  350. Wielkie odwrócenia: polityka rozwoju finansowego w XX wieku , Raghuram G. Rajan i Luigi Zingales Journal of Financial Economics , The University of Chicago Graduate School of Business (2003).
  351. „CFAO, Afryka w sercu” BY PHILIPPE ESCANDE, Les Échos 18.11.2009 [37]
  352. Bank Unii Paryskiej (1874/1904-1974): Od Europy do zamorskich mórz , Hubert Bonin [38] .
  353. Lagneau-Ymonet i Riva 2011 , s.  63.
  354. Lagneau-Ymonet i Riva 2011 , s.  57.
  355. „Nowa branża: samochód we Francji do 1914” , Patrick Fridenson w Revue d'Histoire Moderne & Contemporaine w 1972
  356. „Fiat, Chrysler i potęga dynastii”, Jennifer Clarke, 2011, strona 37
  357. „Rewolucja samochodowa, wpływ przemysłu” Jean-Pierre Bardou, 1982
  358. Wiek bezkonny ”, strona 518
  359. Ekonomista 1908
  360. "1950 włoskiego stylu", autorstwa Pierre'a de Gasquet w Les Echos marca 4, 2005, s.  104 .
  361. Geisst 2004 .
  362. „The Car Book: The Definitive Visual History”, Dorling Kindersley Ltd, 2011
  363. „Antonio Gramsci: Żyć to stawiać opór”, Jean-Yves Frétigné Armand Colin, 2017
  364. „Bandiera rossa: Stulecie historii włoskiego ruchu robotniczego” Marca Brianti, Editions Connaissances et Savoirs, 2007
  365. Historia wodnej: młyny, pompy, koła i turbiny od starożytności do XX th  wieku , s.  76 , Pierre-Louis Viollet, Presses des Ponts, 2005.
  366. : 19 800 ton w 1907 roku, z czego 60% w Europie, wobec 6000 ton w 1899 roku.
  367. La Vie Ouvriere z 17 października 1909 r .
  368. „Błękitne Anioły”, „Venture Capital” i „Whales”: Networks Financing the Takeoff of the Second Industrial Revolution in France, 1890-1920 , Hubert Bonin , 2004.
  369. przez Departament sił hydraulicznych.
  370. Gospodarka i polityka energii elektrycznej w Bordeaux, 1887-1956 ”, Alexandre Fernandez, s.  63 .
  371. André Straussa finansowania przemysłu elektrycznego (1880-1980), Paris PUF & AHEF 1994 roku.
  372. obliczone na podstawie liczb podanych przez François Marnatę .
  373. „Duża francuska firma przemysłowa: Péchiney”, Monique Périères - Revue de géographie alpine -1955- [39] .
  374. Krótka historia , lokalizacja miasta Badin .
  375. Geoffrey Lewis, Carson: Człowiek, który podzielił Irlandię , s.  118 .
  376. (w) ROK Pole „Sprawa Marconiego” .
  377. WJ Baker, Historia firmy Marconi 1874-1965 , s.  147 .
  378. Frédérix 1959 , s.  313.
  379. Frédérix 1959 , s.  311.
  380. John Hohenberg, Korespondencja zagraniczna: wielcy reporterzy i ich czasy .
  381. Jill Hills, Walka o kontrolę nad globalną komunikacją: wiek kształtujący , s.  123 .
  382. John Hohenberg, Korespondencja zagraniczna: wielcy reporterzy i ich czasy , s.  133 .
  383. Rola agencji Reuters w rozpowszechnianiu propagandy informacyjnej w Australii podczas I wojny światowej .
  384. Emile Zola za Germinal , 2 e część rozdziału I http://un2sg4.unige.ch/athena/zola/zola_ge2.html .
  385. Conus 2006 , s.  Sprecyzować.
  386. Conus 2006 , s.  74.
  387. stężenia w górnictwie i budowie regionalnej przestrzeni: przypadek Nord-Pas-de Calais od 1850 do 1914 , Jean-Luc Mastin [40] .
  388. Mastin 2012 , s.  65.
  389. Lille et les Lillois, esej o współczesnej historii zbiorowej , s.  162 przez Pierre Pierrard - 1967 -.
  390. Hautcoeur 1994 , s.  50.
  391. Historia Francji  : 1750-1995 , René Souriac i Patrick Cabanel, s.  104 .
  392. 100 arkuszy historii XIX th  century , Sophie Kerignard p.  311 .
  393. Atlas dziedzictwa górniczego Francji .
  394. Conus 2006 , s.  63.
  395. Raport André Diligent [41] .
  396. Conus 2006 , s.  64.
  397. Francuski węgiel od 1914 do 1946, ograniczona modernizacja , Michel-Pierre Chélini, Komitet Historyczny Ministerstwa Finansów.
  398. Charbonnages de France Ostatni tonę La Houve - 23 kwietnia 2004 - [42] .
  399. „1930 The great era”, strona Charbonnages de France [https://web.archive.org/web/20190430024112/http://www.charbonnagesdefrance.fr/dArticle.php?id_rubrique=126&id_article=337 „Kopia archiwalna " (wersja z dnia 30 kwietnia 2019 roku na Internet Archive ) ].
  400. Informacje geograficzne .
  401. Conus 2006 , s.  72.
  402. The du Ponts, od prochu strzelniczego do nylonu , autorstwa Maxa Doriana 1962.
  403. Richard Smitten, Jesse Livermore: Największy na świecie trader giełdowy , s.  122 Wydawnictwo John Wiley & Sons, 2002.
  404. Historii mały samochód .
  405. Fanklub Louisa Chevroleta .
  406. Uważaj na Forda. Oto Chevrolet, 1913 , autorstwa MM Musselmana .
  407. Witryna GM Kanada .
  408. Steve Blank podczas Versus Sloan - część 1 , . .
  409. stworzenie sieci krajowej , EFRR.
  410. Jacques Lacoste, „  Przyczyny i problemy wzajemnych połączeń we Francji 1919-1941  ”, FLUX Cahiers scientifique internationales Réseaux et Territoires , tom.  2, n O  4,1986, s.  121 ( ISSN  1162-9630 , DOI  10.3406 / flux.1986.1769 , czytaj online ).
  411. François Caron „  Dynamika systemów technicznych i«kapitalizmu»: przypadek branży elektrycznej we Francji, 1880-1939  ”, Histoire, economique & société , vol.  19 N O  3,2000, s.  387-410 ( ISSN  0752-5702 , DOI  10.3406 / hes.2000.2125 , przeczytany online , dostęp 22 marca 2019 ).
  412. André Straussa, w Bernard Desjardins, "Le Crédit Lyonnais: 1863-1986", s.  441 .
  413. Przyczyny i wyzwania wzajemnych połączeń we Francji 1919-1941 , s.  112 , Jacques Lacoste (1986).
  414. Lagneau-Ymonet i Riva 2011 , s.  74.
  415. Bernard Desjardins i in. , Le Crédit lyonnais: 1863-1986 , 2003, s.  440 .
  416. Konstrukcje elektryczne we Francji finansowanie i strategie sześciu międzynarodowych grup przemysłowych od 1880 do 1940 , Pierre Lanthier, 1988, praca dyplomowa na Uniwersytecie Paris-X.
  417. Bernard Desjardins i in. , Le Crédit lyonnais, 1863-1986: studia historyczne , s.  475 , 2003.
  418. Dziennik Ministerstwa Ekologii, Zrównoważony Rozwój Transportu i Mieszkalnictwa [43] .
  419. „Schneider & C ie i prace publiczne: 1895-1949, Agnès d'Angio”, s.  168 .
  420. według inwentarza EDF z 1946 r., który zawyża liczbę filii.
  421. „Od wojny do wojny (1914-1949)”, Instytut historii aluminium [44] .
  422. Zapory i zabudowa we francuskich Alpach okresu międzywojennego , Anne Dalmasso [45] .
  423. Destrem 2003 , s.  Sprecyzować.
  424. Przyczyny i wyzwania wzajemnych połączeń we Francji 1919-1941 , s.  133 , Jacques Lacoste (1986) [46] .
  425. Marsylia 2001 , s.  429.
  426. Marsylia 2001 , s.  438.
  427. Cumming 1999 , s.  26.
  428. Teweles i Bradley 1992 , s.  122.
  429. Giełda: pęknięcie i odnowienie , Jean-Pierre Petit, s.  63 ].
  430. % 5B5% 5D „Gospodarka wojenna i jej konsekwencje (1914-1929)”, autor: Belisaire .
  431. Marsylia 2001 , s.  121.
  432. Alixte, „  Samochód elektryczny, niezbędna alternatywa?  » , na blog.fr , Le blog d'Alixte ,11 marca 2011(dostęp 5 sierpnia 2020 r . ) .
  433. Marsylia 2001 , s.  137.
  434. Teweles i Bradley 1992 , s.  28.
  435. „Gdy Wall Street spekulowała w radiu”, Bernard Kapp, Le Monde, 14 marca 2000 r.
  436. osiągnięcie indeksu 217, Historia gospodarcza i społeczna Francji , obj. 4, N O  2, str.  647 , Fernand Braudel i Ernest Labrousse , 1980.
  437. Hautcoeur 2007 , s.  56.
  438. Marsylia 2001 , s.  430.
  439. Marsylia 2001 , s.  439.
  440. Vincent Adoumié, Historia Francji: Od Republiki do państwa francuskiego 1918-1944 , [47] .
  441. Marsylia 2001 , s.  119.
  442. Historia XX th  century: 1 i rolniczych zacisk , przez Florence Cattiau Maryse Chabrillat Annie Konstantyna, Christian Peltier Gwen Lepage w Editions Educagri 2001 roku.
  443. „Ekonomia wojny i jej konsekwencje (1914-1929)”, autorstwa Belisaire .
  444. Johan Åkerman, Struktury i cykle ekonomiczne , tom. 2, cz. 1, 1957, s.  469 .
  445. Piketty 2013 , s.  804.
  446. Thomas Piketty , Les Hauts Przychody w Francja XX th  wieku .
  447. Hautcoeur 2007 , s.  43.
  448. Marseille 1997 , str.  364.
  449. Biografia .
  450. Marsylia 1997 , s.  366.
  451. François Duboisy, „Bracia Citroën w Argonne”, 21 października 1998 [48] .
  452. Fabryka Citroëna kładzie X samochodów dziennie, Mich, na Gallicy .
  453. Hubert Bonin , „Czy banki uratowały Citroëna?” (1933-1935) „w Historii, ekonomii i społeczeństwie 1984 obj.  3, s.  453-472 .
  454. " banki uratowały Citroëna?" (1933-1935)” Huberta Bonina , w Historii, ekonomii i społeczeństwie , 1984, t.  3, s.  469 [49] .
  455. André Citroën, Louis Renault, bezlitosny pojedynek , Alain Frèrejean, Éditions Albin Michel , (1998).
  456. Spisek Javela: historia , Bernard Citroën, s.  172 , Nowe wydania łacińskie, 1996.
  457. Zbiory Girod, archiwa Savoy .
  458. Badania przeprowadzone przez Francine Glière z Girod Fund, archiwa Savoy.
  459. Żelazna i stalowa przygoda Fos sur Mer .
  460. Nieznani Polacy: Historia robotników emigracyjnych we Francji w okresie międzywojennym , Janine Ponty, s.  124 .
  461. Hervé Joly, Zarządzanie dużą francuską firmę w XX XX  trybach wiecznych zarządzania, trajektorii i rekrutacji , [50] .
  462. „Pierwsza połowa XX wieku”, oficjalna strona internetowa Schneidera.
  463. Firmy i przedsiębiorstwa XIX TH  -  XX th  stulecia, str.  289 .
  464. Jean-François Eck, Historia gospodarki francuskiej: od kryzysu z 1929 r. do euro .
  465. Hervé Joly, Danièle Fraboulet, Patrick Fridenson i Alain Chatriot, Słownik historyczny pracodawców francuskich , Editions Flammarion.
  466. Od Małopolski do integracji na Echo 62 .
  467. Janine Ponty, Polacy źle: historia imigranckich robotników we Francji w okresie międzywojennym , s.  62 .
  468. „Od różnorodności praktyk księgowych do przedmiotu rachunkowości: przypadek Air Liquide (1902-1939)” Karine Fabre, DRM – Uniwersytet Paris Dauphine.
  469. Historii DMC drugi okres: 1850-1960 .
  470. Według historyka Hervé Joly, „Kuhlmann, wielkie nazwisko we francuskiej chemii”, Jacques-Marie Vaslin Le Monde Économie, 29 marca 2010 [51] .
  471. Prezentacja HEG Financing, Augustin Lopez y Diaz.
  472. „Od różnorodności praktyk księgowych do tematu rachunkowości: przypadek Air Liquide (1902-1939)” Karine Fabre, Recherches en management, Université Paris-Dauphine , w Entreprises et Histoire [52] .
  473. Historia firmy i liderów biznesu we Francji, tom 5, Jean Lambert-Dansette.
  474. Region Stéphanoise w czasie wojny i pokoju (1936-1951), By Luirard, s.  67 .
  475. Blog Jeanine Tissot
  476. Hautcoeur 2007 , s.  118.
  477. Frédérix 1959 , s.  337.
  478. Frédérix 1959 , s.  338.
  479. DigiZeitschriften: Statistisches Jahrbuch für das Deutsche Reich
  480. Kostolany 1960 .
  481. Jürgen Friedhofen: Die Diskontpolitik der deutschen Reichsbank. Rozprawa, FU Berlin, 1963 (Druck: Ernst-Reuter-Gesellschaft, Berlin)
  482. Die Zeit: Der Schwarze Freitag , vom 7. kwietnia 1967
  483. „Kryzys 1929 i pojawienie się Ameryki”, Isaac Johsua - 1999 - Strona 196
  484. Deutsche Bundesbank: Deutsches Geld- und Bankwesen w Zahlen 1876–1975. Fritz Knapp Verlag, Frankfurt nad Menem 1976, ( ISBN  3-7819-0165-3 ) .
  485. Jean-Paul Bled , Ludzie Hitlera , Paryż, Perrin ,2015, 506  s. ( ISBN  978-2-262-03967-7 , OCLC  922814765 ) , str.  80
  486. Nessim Aitkacimi, „  Indeks Dow Jones świętuje 115 lat awarii i baniek  ” , na lesechos.fr ,30 maja 2011(konsultowane w dniu ostatniej konsultacji należy wskazać po sprawdzeniu linku ) .
  487. Bruno Colmant i Chantal Samson, 2008: Rok katastrofy: pierwsze lekcje z kryzysu ], Larcier, 2008, s.  68 .
  488. W dolarach z 1990 r., według tabeli w „Stulecie gospodarki” dziennika Les Echos , s.  432 .
  489. „Wydatki i dług”, Economix .
  490. „Tak wyglądał kiedyś handel akcjami”, zdjęcie z Muzeum Finansów Amerykańskich w Nowym Jorku, w Daily Telegraph [53]
  491. „Podręcznik statystyki pracy”, wydanie 616, Bureau of Labor Statistics
  492. (w) "Technologia i wyznaczanie granic na rynkach finansowych", Alexander Preda [54]
  493. „Jak mówienie uratowało kino francuskie: historia gospodarcza 1928-1939”, Jacques Choukroun, s.  45 , Francuskie Stowarzyszenie Badań nad Historią Kina, 2007.
  494. Królestwo ich marzeń: Saga o Żydach, którzy założyli Hollywood , s.  56 .
  495. Społeczeństwo nigdy się nie myli , s.  257.
  496. Grand Design: Hollywood as a Modern Business Enterprise, 1930-1939 , Tino Balio, s.  16 .
  497. „Fox Holdings in First National Pictures sprzedany”, w The Washington Post ,4 listopada 1929, s.  3 .
  498. „Prawdziwa rentowność aktywów giełdowych od 1950 do 1992” autorstwa Pedro Arbulu i Georgesa Gallais-Hamonno, w czasopiśmie Économie et Statistic (1995) [55] .
  499. Marsylia 2001 , s.  285.
  500. Marsylia 2001 , s.  305.
  501. Analiza sektorowa: metodologia i zastosowanie w technologii informacyjnej , s.  184 Christian Genthon Éditions L'Harmattan, 2004.
  502. System prawny dywidend , autorstwa Amel Amer-Yahia, s.  20 ].
  503. Partnerstwo: The Making of Goldman Sachs , Charles D. Ellis. Książki o pingwinach, 2009.
  504. „Henry Ford nigdy nie chciał, aby jego firma weszła na giełdę”, Jim Henry Automotive News 16 czerwca 2003 [56] .
  505. historyczna indeks Dow Jones .
  506. Polityka kursowa i globalizacja: przypadek Egiptu Bassem Kamar - 2006.
  507. Geopolityka Egiptu , Christophe Ayad, s.  28 .
  508. Rozwój gospodarczy na Bliskim Wschodzie , Rodney Wilson, s.  81 .
  509. "firm Billionaire we Francji", autorstwa René Clozier, w informacji L'geographie , 1950 [57] .
  510. Francji IV RP. Ekspansja i impotencja (1952-1958) , Jean-Pierre Rioux , Editions Points % C3% A9conomique + 1956 & hl = fr & source = gbs_navlinks_s
  511. Piastre i pistolet: koszt wojny indochińskiej 1945-1954 , Hugues Tertrais, Komitet ds. Historii Gospodarczej i Finansowej Francji, 2002, s.  376 .
  512. Juliette Allix "kopalń Tonkin", w Annales de geographie , n O  177 1923, na Persée .
  513. Lannoo Uitgeverij, De la Mine a Mars .
  514. André Huybrechts, Bilans gospodarczy Konga: 1908-1960 , s.  74 .
  515. „The New York Stock Exchange: konserwatywna czy innowacyjna giełda?”, Michel Van der Yeught, przegląd Lisy , 2006
  516. „Czy Nasdaq i NYSE Neglect Breaking the Humble Stock Ticker? Czy giełdy zaniedbują infrastrukturę giełdową, aby skupić się na bardziej dochodowych biznesach?”, Bloomberg, 27 września 2013 [58]
  517. Sobel 2000 , s.  361.
  518. Mildura Tygodnik z 4 marca 2011 r., s.  16 i 49 .
  519. Barnes 2009 , s.  75.
  520. John F. Kennedy and the Titans , Laura Knight-Jadczyk, 19 listopada 2006.
  521. "New" crash flash "na Wall Street", w Les Echos, 21 grudnia 2012 r.
  522. Zasady projektowania: Siła modułowości , Carliss Young Baldwin i Kim B. Clark, s.  210 .
  523. Jublin, Quatrepoint i Arnaud 1976 , s.  19.
  524. Brulé 1993 , s.  89.
  525. Georges Vieillard , L'Affaire Bull , 1969.
  526. Jublin, Quatrepoint i Arnaud 1976 , s.  130.
  527. Jublin, Quatrepoint i Arnaud 1976 , s.  Sprecyzować.
  528. „Historia informatyki Federacji Byków”
  529. Ja, Steve. Intuicje, mądrość i myśli Steve'a Jobsa , autorstwa Steve'a Jobsa .
  530. Przygoda z jabłkami .
  531. Brulé 1993 , s.  173.
  532. Brulé 1993 , s.  373.
  533. Brulé 1993 , s.  369.
  534. „Firma francuska wprowadza mikro na rynek amerykański”, w InfoWorld Magazine, 18 października 1982 [59] .
  535. Duby 1987 , s.  375.
  536. „Wstrzymanie pieniędzy przez braci Hunt” Alaina Faujasa i Jacquesa Traumana w Le Monde z 9 sierpnia 2013 [60] .
  537. Lode Comstock Bunker Hunt, magazyn Time, tom 115, 14.01.1980.
  538. Nathalie Champroux, Między przekonań i obowiązki: rządy Thatcher oraz głównych stojących europejskiego systemu walutowego, 1979-1997 , s.  87 .
  539. „Jak Thatcher nie zabiłem Anglię”, komentarzy zebranych przez Marca Vignaud w Le Point z dnia 15 lutego 2012 r.
  540. Soros 1998 , s.  169.
  541. Soros, Alchemia , s.  99.
  542. Jacques Adda, „Spadek cen ropy: jakie perspektywy dla OPEC i jakie reperkusje dla Trzeciego Świata? „ Przegląd OFCE w 1986 r. [61] .
  543. Soros 1998 , s.  159.
  544. „Czy Francja powinna opuścić euro?” », Yves Garipuy, Gospodarka i społeczeństwo , 28 czerwca 2011 r.
  545. „Wiek dewaluacji”, artykuł z konferencji Jean-Charles Asselain , w Ministerstwie Finansów nt.4 lutego 2002 r..
  546. Soros, Alchemia , s.  98.
  547. Frédéric Lordon, Do kiedy , s.  37 , Raison d'Acter, 2010.
  548. Stiglitz 2010 , s.  384.
  549. Ariane van Caloen, Patrice de Laminne i Patrick Van Campenhout, „The Easdaq, zepsuty sen”, w La Libre Belgique, 26 marca 2001 r.
  550. „Programed Capitalism: Computer-mediated Global Society”, Maurice Estabrooks Routledge, 2017
  551. „od finansowania dla sektora przemysłu do finansów”, przez Rauf Gönenç, Revue d'économie FINANCIÈRE 1993 .
  552. Branża funduszy emerytalnych: amerykańscy inwestorzy instytucjonalni  ”, Stéphanie Lavigne, s.  152 .
  553. The Embrace of the Samurai: The Japanese Challenge , Dominique Nora (1994) [62] .
  554. (w) James M. Flammang i redaktor naczelny Consumer Guide, Cars of the Sensational '70s: A Decade of Changing Tastes and New Directions, Lincolnwood, Publications International, Inc. 2000.
  555. „Finansalizacja gospodarki”, Celia FIRMIN, ekonomistka, 23.10.2008
  556. „Relaunch: cholerne twierdzenie Schmidta”, Malakine, 9 grudnia 2008 [63] .
  557. „Dzisiejsze dywidendy hamują jutrzejszy wzrost”, w Marianne z 26 lutego 2008 [64] .
  558. OECD Economic Outlook, tom 1998.
  559. Le Bris 2011 , s.  185.
  560. Thatcher Żelazna Dama , André Versaille, styczeń 2012.
  561. Leruez 1991 , s.  147.
  562. „Wielka Brytania i węglowodory Morza Północnego”, Claude Moindrot Annales de Géographie (1982), s.  129 [65] .
  563. David Parker Eksperyment prywatyzacyjny w Wielkiej Brytanii: upływ czasu pozwala na trzeźwą ocenę .
  564. Leruez 1991 , s.  148.
  565. Earl Aaron Reitan, Rewolucja Thatcher: Margaret Thatcher, John Major, Tony Blair i transformacja współczesnej Wielkiej Brytanii, 1979-2001 , s.  58 , Rowman & Littlefield Publishing, 2003.
  566. Badanie opublikowane w czasopiśmie Privatization News ze stycznia 1999 r.
  567. Jean-Pierre Ezin i Georges Thill, Woda, wspólne światowe dziedzictwo: współwiedza naukowa, partycypacyjna i dotycząca zarządzania s.  70 , 2002, Presses Universitaires de Namur.
  568. „Panorama prywatyzacji na świecie”, zaczerpnięta z „Sprzedaży państwa”, w The Economist z 21 sierpnia 1993 [66] .
  569. Le Grand Méchant Marché: deszyfrowanie francuskiej fantazji , David Thesmar i Augustin Landier, Flammarion , 2008, s.  143 .
  570. Do 10-letniego okresu zapadalności.
  571. Metoda obliczania: Merrill Lynch indeks od obligacji śmieciowych minus stopa aktuarialna siedmioletniego stałym terminie zapadalności skarbowych . Źródło: (en) „Wzrost rentowności obligacji śmieciowych: obawy dotyczące płynności czy kredytu? » , List Ekonomiczny FRBSF 2001-33, 16 listopada 2001.
  572. Will Hutton, The Writing on the Wall: Dlaczego musimy traktować Chiny jako partnera lub stawić im czoła jako wroga , s.  108 , edycje Simon i Schuster, 2006.
  573. z 590 bilionami jenów, wyprzedzając Wall Street.
  574. Trinh 1992 , s.  52.
  575. Soros 1996 , s.  89.
  576. według ekonomisty BNP Paribas Jean-Pierre Petit.
  577. „Michael Dell i przebudzenie amerykańskiego kapitalizmu”, wstępniak w dzienniku Le Monde 10.09.2013 [67] .
  578. Greenspan 2007 , s.  227.
  579. Greenspan 2007 , s.  230.
  580. „Weryfikacja faktów CNN: arytmetyka Clintona trzyma się pracy”, autorstwa zespołu redakcyjnego CNN ,7 września 2012[68] .
  581. IPO, Struktura własności i tworzenie wartości , Taek Miloud, s.  235 , Wydawnictwo Uniwersyteckie w Louvain.
  582. Chronologia historii Apple'a na stronie cbc.ca 6 października 2011 r.
  583. „12 lat temu: Microsoft i Apple wyrównane”, Christophe Auffray, ZDNet Francja, 6 sierpnia 2009.
  584. Microsoft zainwestować $ 150  milionów dolarów w Apple,  " Dawn Kawamoto, Ben Heskett i Mike Ricciuti w CNET News z6 sierpnia 1997.
  585. „Apple, pierwsza kapitalizacja rynkowa w całej historii”, Solveig Godeluck, Les Échos, 21 sierpnia 2012 r.
  586. Bioetyka: metoda i złożoność , Ghislaine Cleret de Langavant, s.  257 .
  587. „Pascal Brandys, pierwsza ofiara odszyfrowania ludzkiego genomu”, Jacqueline Mattei, w L'Expansion z 20.07.2000 [69] .
  588. Afryka Wielkich Jezior: rocznik 1999-2000 , Stefaan Marysse i Filip Reyntjens, s.  302 .
  589. Mutamba Lukusa, Gospodarka kongijska od 2003 do 2011: wyzwania i szanse , s.  102 .
  590. Strona internetowa Angola Press .
  591. „La Mancha zamyka transakcje, tworząc zdywersyfikowanego światowego producenta złota” [70] .
  592. „Wybrzeże Kości Słoniowej: Didier Drogba wkracza do stolicy kopalni złota Ity”, autorstwa Baudelaire Mieu, w Abidżanie w Jeune Afrique, 7 czerwca 2013 r. [71] .
  593. „Odkrycie mutacji genetycznej, która chroniłaby chorobę Alzheimera”, w La Tribune de Genève z 13.07.2012 [72] .
  594. „Islandia: rozwój gospodarczy i ochrona środowiska, udana symbioza”, raport francuskiego Senatu [73] .
  595. „Genealogia i genetyka: wszystko o naszych początkach”, Gilbert Charles, w L'Express z 15.06.2016 [74] .
  596. „Analiza wyroku Sądu Najwyższego islandzki na Bazie Health Sector Act” przez D r  Renate Gertz [75] .
  597. Pascal Brandys, dyrektor generalny Genset: „Zaangażowana jest światowa bitwa patentowa”, w La Tribune z 19.10.98 [76] .
  598. „Syreny IPO” Benoita F. Leleu w Les Échos [77] .
  599. MacIntosh, JG (2013). „  Handlowcy wysokiej częstotliwości: anioły czy diabły  ” ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? )  ? Komentarz Instytutu CD Howe'a, 391; PDF, 36 stron.
  600. Anne-Sylvaine Chassany i Jean-Philippe Lacour , Enron, bankructwo, które wstrząsnęło Ameryką , Paryż, Nicolas Philippe,9 października 2003 r., 279  s. ( ISBN  2-7488-0057-5 ).
  601. „Były analityk Grubman ma sprzedać swój dom” w New York Observer z 16 marca 2010 roku .
  602. „Połączenie z WorldCom Wall Street” .
  603. Porozumienie z 28 kwietnia 2003 r. pomiędzy wymiarem sprawiedliwości, dziesięcioma dużymi bankami, SEC i.
  604. Édouard Tétreau , Analityk: w sercu finansowego szaleństwa , 2005.
  605. Montaldo 2003 , s.  Sprecyzować.
  606. Le Monde z 6 maja 2014 r. [78] .
  607. Robert J. Samuelson, „Szaleństwo opcji na akcje” w Washington Post, 30 stycznia 2002 [79] .
  608. „Dyrektorzy ds. energii zyskują miliony na sprzedaży akcji Niektórzy twierdzą, że skorzystali na kryzysie stanowym. Inni twierdzą, że praktyka jest standardowa” Jerry Hirsch w Los Angeles Times, 13 czerwca 2001 [80] .
  609. „Dyrektor generalny Telefonica, Juan Villalonga, wezwał do rezygnacji”, w Les Échos du27 lipca 2000 r.[81] .
  610. John Markoff i David Leonhardt, „Microsoft przyzna pracownikom akcje, a nie opcje”, w New York Times, 9 lipca 2003 r.
  611. „Royal Dutch / Shell rezygnuje z rekompensaty w formie opcji na akcje”, AFP , 18 marca 2005 r.
  612. „EADS: Louis Gallois chce zakończenia opcji na akcje”, L'Express z dnia 09.10.2007.
  613. „Firmy wspierane przez państwo: koniec opcji na akcje”, w Le Parisien du30 marca 2009[82] .
  614. „François Hollande pozuje jako przeciwnik finansów”, Reuters 22 stycznia 2012 r.
  615. „GDF Suez porzuca opcje na akcje”, Hayat Gazzane, w Le Figaro [83] .
  616. „Koniec opcji na akcje w L'Oréal? »Rémi Duchemin, na temat Europy1 [84] .
  617. Philippe Barbet, Społeczeństwo informacyjne : kwestie ekonomiczne i prawne , s.  23 , edycje L'Harmattan, 2006 - 248 stron.
  618. Malek Chtiwi, „ Kamień milowy Google Passes 1 000 000 serwerów ”], 11 lipca 2007 r., XCess Company .
  619. „Czy Facebook jest wart 104 miliardy dolarów?” », Benjamin Gourdet, 01net , 18 maja 2012 r. [85] .
  620. „Facebook wprowadza drugie co do wielkości IPO w USA”, AFP , 17 maja 2012 r.
  621. „Facebook, bardzo chaotyczne IPO”, Martin Untersinger, Rue89 z 22 maja 2012 r.
  622. Le Monde „  https://www.lemonde.fr/web/module_chrono/ifr/0,11-0@2-3234,32-662992@51-805182,0.html  ” ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? ) .
  623. „SeaFrance: powody, które skłaniają Eurotunnel do rozpoczęcia działalności w transporcie morskim”, w dniu 20minutes.fr z dnia 11 czerwca 2012 r.
  624. „Eurotunnel wypłaca pierwszą w swojej historii dywidendę dzięki swoim zyskom”, w La Dépêche w dniu 03.04.2009.
  625. „Ambitny Nasdaq po przejęciu OMX”, na Challenges.fr .
  626. „Dwadzieścia propozycji reformy kapitalizmu” autorstwa Gaëla Girauda i Cécile Renouard.
  627. „Lubisz kryzys? Pokochasz ciemne baseny ”, autorstwa Davida Servenay na Rue89 .
  628. „Zmieniona dyrektywa w celu lepszej ochrony oszczędzających”, Gilles Pouzin, w Le Revenu du7 października 2012.
  629. według Bertranda Patilleta, zastępcy dyrektora generalnego CA Cheuvreux „Dwa lata później, rekord mieszany”, Fabrice Anselmi w L'AGEFI Hebdo z 29.10.2009 [86] .
  630. „  GM , światowy rekord dla IPO”, w Les Echos z 29 listopada 2010 r. [87] .
  631. „General Motors – odliczanie do upadku”, oś czasu w Guardian of1 st czerwiec 2009[88] .
  632. ¡Stan amerykańskiego przemysłu motoryzacyjnego: 2012 ”, na briefing.com , s.  12 [89] .
  633. Dywidenda WZ Dividata Dividata „Kopia archiwalna” (wersja 30 kwietnia 2019 r. w archiwum internetowym ) .
  634. „nowe” oblicze GM  „przez AFP z dnia 11 lipca 2009 r.
  635. „GM testuje granice inżynierii finansowej” Kathryn Tully, Euro Money , luty 2004 [90] .
  636. General Motors Company Statistics, o Statistics Brain .
  637. „Stan amerykańskiego przemysłu motoryzacyjnego: 2012”, na briefing.com
  638. „Projekt przypadku marketingowego: General Motors” 11.08.2006.
  639. Prezentacja Rémy'ego Franzoniego, HEC Montreal .
  640. Plan restrukturyzacji GM przedstawiony parlamentarzystom USA w dniu 2 grudnia 2008 r., s.  15 [91] .
  641. „Samochód: Biały Dom wydaje 17 miliardów dolarów”, Le Figaro z 19 grudnia 2008 r. [92] .
  642. „Nowa” twarz GM , w Le Devoir, 11 lipca 2009 .
  643. „GM sprzedał 8,35 miliona pojazdów na całym świecie w 2008 roku, spadek o 11%”, autorstwa Zane Merva [GM sprzedał 8,35 miliona pojazdów na całym świecie w 2008 roku, spadek o 11%].
  644. NOUVELOBS.com, „  GM sprzedaje Opla kanadyjskiemu dostawcy Magna  ” ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? ) , Na tempsreel.nouvelobs.com (dostęp 10 września 2009 ) .
  645. Melissa Eddy dla Associated Press, „  Opel: Niemcy zły na GM  ” ,4 listopada 2009(dostęp 4 lipca 2021 r . ) .
  646. "Pontiac, Saturn mogą być sprzedawane przez czas wy czytacie to" na CBS News , 2009 [93] .
  647. Le Temps z 27 marca 2010 % C3% A9marre_avec_des_fonds_chinois_et_arabes .
  648. Nick Bunkley, „GM zamyka Hummera po niepowodzeniu sprzedaży”, New York Times 24 lutego 2010 r. [94] .
  649. „GM testuje granice inżynierii finansowej” Kathryn Tully, Euro Money , luty 2004 .
  650. „GMAC: projekt holdingu bankowego ugrzęzł”, w Le Figaro z 12.10.2008 [95] .
  651. Stany Zjednoczone ustanawiają warunki automatycznego ratowania przez Sherril Gay i Billa Storberga, w The New York Times, 30 marca 2009” [96] .
  652. GM za lata 2009-2011 .
  653. „Sprzedaż General Motors wzrosła o 13% w Stanach Zjednoczonych”, Myriam Berber w RFI z 20.01.2002 [97] .
  654. „Kandydaci w poszukiwaniu sensu”, w Le Figaro z 14.10.2007 [98] .
  655. „Zawody finansowe: czerwony dywan dla inżynierów!” », W Le Journal des Grandes Écoles z 17 maja 2011 r. [99] .
  656. „Nagroda Nobla w dziedzinie ekonomii przyznana trzem heroldom długoterminowym”, wyd. Challenges , w dniach 14-10-2013.
  657. Nicolas Boschin, Praktyczny przewodnik po LBO: Kupowanie firmy przy użyciu dźwigni finansowej , 2011, s.  4 .
  658. Niedokapitalizowanie : ewolucja stawek i bieżące wydarzenia , Annick Poumellec, Uniwersytet Paryski – I styczeń 2011 r.
  659. Giełda Schumana .
  660. Les Echos szkolenia finansów .
  661. Prace C. Stewart Myers i Majluf Nicholas S. (1996), cytowany przez Francois Mouriaux, ocena Stabilności finansowego N O  8 maja 2006 r [100] .
  662. „Zrozumienie gwałtownego wzrostu skupu akcji” Bretta Hammonda, starszego ekonomisty w TIAA-CREF [101] .
  663. „Zagrożone wykupy do dywidend z rekordowo niskimi zyskami” autorstwa Whitney Kisling i Nicka Taborka, w Bloomberg TV , 3 września 2013 r. [102] .
  664. „Powrót do wykupów? » , na Fox Business .
  665. „Giełda nie odgrywa już swojej roli dostawcy świeżego kapitału”, Guillaume Maujean, w Les Échos z 5 lutego 2013 r. [103] .
  666. Źródło: Eurostat, PKB per capita w PPS . Indeks (UE-28 = 100). Dane na 15 listopada 2013 r.
  667. „Hiszpania: Zapatero poddaje się presji rynków finansowych”, na metronews.fr , 19 maja 2010 [104] .
  668. „Plany oszczędnościowe prowadzą do powolnego wzrostu”, wywiad z Jacques Le Cacheux w Le Monde z 22.06.2010 [105] .
  669. „Włochy: środki planu oszczędnościowego”, Le Nouvel Observateur z 15 lipca [106] .
  670. „Bankia: historia nacjonalizacji”, na latribune.fr.
  671. Rola agencji ratingowych w europejskim kryzysie zadłużeniowym: uprawnienia i braki ratingu państw w strefie euro , teza badawcza Céline Bégon, pod kierunkiem Stéphane'a Colliaca [107] .
  672. Doniesienie posteriori, w szóstym raporcie na temat agencji ratingowych, Autorité des marchés financiers (AMF), które potępia „zachowanie procykliczne”.
  673. Dane Eurostatu.
  674. „Francja: najniższa stopa oprocentowania”, na stronie lefigaro.fr w dniu 23.04.2013 r. [108] .
  675. „Rynek obligacji w strefie euro nadal wspierany przez efekt EBC” przez AFP z 6 czerwca 2014 r. [109] .
  676. „Francja skazana na oszczędności ujawnia swój plan oszczędnościowy”, LCP , 22 sierpnia 2011 [110] .
  677. „Morgan Stanley obcina swoje prognozy globalnego wzrostu”, Reuters , czwartek, 18 sierpnia 2011 r. [111] .
  678. „Société Générale: plotka, inna plotka… i Le Monde  ”, Clément Lacombe w Le Monde z 12 sierpnia 2011 r.
  679. „Bankia przygotowuje się do debiutu giełdowego”, AFP w dniu 14.03.2011 [112] .
  680. „Bankia wciąż spada na giełdzie” w Le Figaro z 28 maja 2013 r. [113] .
  681. „Europa jest w niebezpieczeństwie” , George Soros .
  682. „Niemieckie banki będą w niewielkim stopniu dotknięte dyskontem od greckiego długu”, Cécile Boutelet w Le Monde z 28.10.2011 [114] .
  683. „Napoleon's Yields No Comfort to Draghi Fighting Deflation”, Emma Charlton i Anchalee Worrachate, Agencja Bloomberg, 3 czerwca 2014 r. [115] .
  684. „Dług państwowy: EBC wskazuje na ryzyko bańki finansowej”, Alexandrine Bouilhet, Le Figaro z 28.05.2014 [116] .
  685. STAWKA NA 10 LAT OD 1980 ROKU DLA FRANCJI, na stronie Francja-Inflacja .
  686. „Dziesięcioletni OAT we Francji jest poniżej 1%!” »Jean-David Haddad, na giełdzie Francji [117] .
  687. Stopy referencyjne dla bonów skarbowych i OAT, strona internetowa Banque de France [118] .
  688. strona internetowa INSEE .
  689. Insee .
  690. „Arcelor-Mittal, świat stali” lexpress.fr .
  691. „Ranking ArcelorMittal obniżony do kategorii spekulacyjnej” Ingrid François-Feuerstein, Les Échos 4 grudnia 2012 r.
  692. „PetroChina po raz kolejny zostaje pierwszą notowaną grupą na świecie” w La Tribune z dnia 26.05.2009.
  693. „Bank w Chinach ( 1 st część): sektor trudno dostępnych” na SIA Conseil.
  694. „Ranking europejskich i amerykańskich kapitalizacji rynku od 1975 roku” na Vernimmen.net.
  695. „Kontrowersje wokół debiutu giełdowego aluminiowego giganta Rusala”, autorstwa AFP ,27 stycznia 2010.
  696. „Rynki amerykańskie ważą na światowych indeksach giełdowych”, Bertrand Jacquillat , w Le Nouvel economiste od 19 do 25 maja 2017 r.
  697. Zmienność indeksu CAC 40 jest np. większa niż indeksu CAC Next 20.
  698. Zobacz na przykład: „Te rynki finansowe, które działają samodzielnie”, blog Marca Aragona z 28 sierpnia 2006 r. lub „  Główne indeksy giełdowe nie są reprezentatywne dla gospodarek bazowych”, Bertrand Jacquillat, profesor uniwersytecki w Sciences Po Paris, 10 października , 2013  ” , Le Nouvel Économiste .
  699. https://www.lemonde.fr/economie/article/2021/02/15/la-city-n-est-plus-la-premiere-place-boursiere-d-europe_6069985_3234.html
  700. Charles Turner Dazey, Wojna o bogactwo, amerykański melodramat , Boston, Boston Theatre (Washington Street, Boston, Mass. 1896.
  701. Les Agioteurs, komedia , czytana w Gallica (BNF).
  702. Globalne dane finansowe .

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne