Kanał Burgundii

Geografia
Kanał Burgundii
Kanał między śluzą Papeterie nr 77 a śluzą Fulvy nr 78 ( Chassignelles , Yonne)
Trasa Kanału Burgundzkiego.
Kraj	Francja
Informacje kontaktowe	47 ° 16 ′ 04 ″ N, 4° 32 ′ 36 ″ E
Początek	Migennes nad Yonne Yo
Koniec	Saint-Jean-de-Losne na Saonie
Krzyże	Bourgogne-Franche-Comté
Charakterystyka
Długość	242 km
Wysokości	Początek: m Koniec: m Maksimum: 378 m Minimum: 83 m
Szablon	Freycinet
Infrastruktura
Zamki	189
Historia
Rok rozpoczęcia pracy	1775
Rok otwarcia	1832

Burgundia Canal jest mały manometr wodny ( Freycinet ) 242 km długości , znajduje się w regionie Burgundia, Franche-Comté we Francji , a która łączy Sekwany misę z basenu Rodan .

Trasa biegnie wzdłuż osi północ-zachód/południowy-wschód z ważnym hakiem w kierunku północno-wschodnim przez około trzydzieści kilometrów przed dotarciem do Dijon wzdłuż Ouche . Punktem wyjścia jest Migennes, miasto położone nad Yonne , dopływem Sekwany; jego punkt przybycia znajduje się w Saint-Jean-de-Losne nad Saoną , dopływem Rodanu. Kanał, który ma 189 śluz i długi tunel w Pouilly-en-Auxois , został otwarty w 1832 roku.

Spółka zarządzająca była jedną z pierwszych notowanych na Giełdzie Papierów Wartościowych w Paryżu . Konkurencyjny od momentu otwarcia przy linii kolejowej o dużym natężeniu ruchu PLM i przemierzania w przeważającej części obszarów wiejskich, nigdy nie odgrywał ważnej roli w transporcie towarów. Pod koniec lat 60. kanał, który coraz bardziej konkuruje z transportem drogowym, nie był już wykorzystywany do ruchu towarowego. Jest to obecnie prawie wyłączna domena żeglarstwa rekreacyjnego .

Geografia

Kanał Burgundii łączy Migennes położony na wysokości 83 metrów nad Yonne z Saint-Jean-de-Losne na wysokości 182 metrów nad Saoną, przecinając dział wodny między Atlantykiem a Morzem Śródziemnym . Aby połączyć dwa baseny, kanał przecina północno-wschodnie przedgórze Morvan . Aby dostać się tam z Yonne, idzie wzdłuż Armançon, następnie Brenne , jej dopływ, zanim ponownie podąża za Armançon do Pouilly-en-Auxois : tam przecina zlewnię na wysokości 378 metrów przez tunel o długości 3,3 km . „ Łuk Kanału Burgundzkiego ”) poprzedza i następuje odcinek wykopu. Następnie łączy się z doliną Vandenesse , a następnie z doliną Ouche, do której wpływa Vandenesse. Płynie tą ostatnią rzeką do Dijon . Podczas gdy kanał podąża w ogólnym kierunku południowo-wschodnim, Ouche i kanał wiją się przez czasami bardzo wąską dolinę, której ogólna orientacja jest północno-wschodnia, z wyjątkiem ostatnich kilometrów. Z Dijon kanał biegnie prostą drogą przez równinę Saony do Saint-Jean-de-Losne. Kanał Burgundii przecina miasta Migennes , Saint-Florentin , Tonnerre i Montbard po stronie Yonne i Dijon po stronie Saony.

Historyczny

Od wyboru trasy do rozpoczęcia prac (~ 1600 - 1773)

Budowę Kanału Burgundzkiego przewidziano od panowania Henryka IV około 1605 roku. Spośród wszystkich kanałów rozpatrywanych we Francji w ramach Ancien Régime, okazał się on najbardziej ambitny i najbardziej potrzebny, umożliwiając połączenie Kanału z Śródziemnomorski, stąd nazwa „Canal des Deux-Mers”, która jest mu czasem przypisywana. Jednak jego realizacja napotkała problem przekroczenia wzgórz Auxois . Oprócz obecnej trasy zbadano wiele innych tras, wszystkie przechodzące dalej na północ: dolinę Brenne (strona Yonne) i dolinę Ouche (strona Saony), Oze i Suzon , Seine i Ignon , Ource i Tille , Aube i Tille , Aube i Vingeanne . Ostatecznie zachowana zostaje trasa przechodząca przez Armançon , Vandenesse i Ouche .

W rzeczywistości do połowy XVIII wieku rozważano kilka rozwiązań. Najbardziej znanym jest inżynier z Dijon Thomassin, który na prośbę Vaubana w 1696 r. przewidział połączenie Saony z Loarą przez Charolais .

W okresie regencji pojawił się projekt inżyniera La Jonchèrena , który opowiedział się za połączeniem Saony z Yonne przez Ouche i Armançon . W latach 1724-1727 wybrani urzędnicy Burgundii powierzyli Jacquesowi V Gabrielowi , pierwszemu inżynierowi Ponts et Chaussées i pierwszemu architektowi króla, decydowanie między różnymi propozycjami. Powierzył ich badanie inżynierowi i wykonawcy kanału Langwedocji , Josephowi Abeille , który wybrał rozwiązanie La Loge, które zaproponowało punkt podziału w Pouilly-en-Auxois zamiast Sombernon, jak zaproponował La Jonchère.

Wbrew wszelkim oczekiwaniom, projekt Abeille został preferowany przez Pierre-François Merchanda d'Espinassy, który uzyskał patent na budowę kanału w 1729 roku. D'Espinassy zmarł, zanim zdołał spełnić warunki wymagane w listach. Jego spadkobiercy przekazali prawa w 1763 r. Pierre-Zacharie Idlinger d'Espuller , byłemu kapitanowi pułku piechoty Viezey Etranger, rycerzowi Saint-Louis. To przeniesienie praw miało utrudnić wznowienie projektu przez Akademię Nauk, Sztuki i Literatury Belles of Dijon, która nagrodziła podczas konkursu projekt Thomasa Dumoreya , zwykłego inżyniera króla i nowego głównego inżyniera stanów Burgundii. ...

Do realizacji projektu zaprojektowanego przez D’Espinassy’ego D’Espuller zwrócił się do zwykłego architekta prowincji Jacques Hardouin-Mansart de Sagonne , również architekta królewskiego, który korzystał z ochrony Ludwika Phélypeaux de Saint-Florentin , księcia La Vrillière, minister odpowiedzialny za Burgundię. Spadkobiercy Espinassiego sprzeciwili się temu stowarzyszeniu, więc architekt postanowił zaangażować się w swoją kolej w bitwę. Podobnie jak La Jonchère, faworyzował przejście przez Sombernon . Decyzją Rady Królewskiej z 20 lipca 1764 r. obie partie zostały odesłane do siebie.

Ten sam wyrok usankcjonował roszczenia Louisa-Félixa Guynementa de Kéralio , zięcia Abeille. Monarchia zamierzała teraz samodzielnie pracować nad projektem wbrew wszelkim innym pretensjom.

Ludwik XV podpisuje edykt nakazujący budowę Kanału Burgundzkiego 7 września 1773 r.; w 1774 r. określił, że z budżetu królewskiego sfinansuje się prace na stoku Yonne, a stany Burgundii przejmą odpowiedzialność za budowę odcinka położonego na stoku Saony. W 1775 r. wydatki oszacowano na 7,179 mln funtów .

Budownictwo (1775-1832)

Pierwsze prace rozpoczęto w 1777 roku na odcinku od Laroche do Tonnerre . W 1781 r . rozpoczął się z kolei odcinek między Dijon a Saoną . Prace zostały stopniowo wstrzymane podczas Rewolucji Francuskiej w latach 1790-1795. Wznowiono je dopiero w 1808 r. za panowania Napoleona ; Aby sfinansować trwającą budowę kanałów, dekret ogłasza sprzedaż kanałów Midi , Loing , Orleanu , Centrum i Saint-Quentin . Częściowe otwarcie miało miejsce od 1808 r. między Dijon i Saint-Jean-de-Losne , zapewniając w ten sposób dostęp do Saony , a tym samym do doliny Rodanu . W tamtych czasach droga do przekroczenia wododziału była wciąż przedmiotem debaty; Dopiero w 1812 r. ostatecznie ustalono rozwiązanie tunelu i położenie głównych zbiorników zasilających górną część kanału. W następstwie Imperium prace zostały wznowione w ramach planu żeglugi śródlądowej, znanego jako „ plan Becqueya ”; kanał jest budowany przez państwo dzięki pożyczce udzielonej przez grupę finansistów kierowaną przez bankiera Jonasa Hagermana . Tunel Pouilly-en-Auxois został wybudowany w latach 1826 i 1832. Kanał jest w pełni otwarty dla żeglugi w 1832 roku, ale budowa zbiorników trwa aż do roku 1850. W latach 1879 i 1882, gdy śluz są jako szablon Freycinet który umożliwia cyrkulację barki o wadze 350 ton i długości 38,50 m.

Ekonomiczna porażka

Kanał Burgundii był w czasie jego budowy wyczynem technicznym i arcydziełem inżynierii lądowej, ale jego wykorzystanie nigdy nie sprostało ambicjom jego propagatorów. Jej ruch towarowy był po pierwszym okresie ekspansji 1832-1850 (43,5 mln ton przewiezionych w tym roku towarów) rozczarowujący. Istnieje kilka przyczyn tego niepowodzenia:

Jego gabaryty zbyt małe, co pozwalało na transport jedynie ograniczonych tonaży, nawet po jego modernizacji w 1882 roku; i, dodatkowym utrudnieniem, jest niewygoda spowodowana osobliwym punktem sklepienia Pouilly-en-Auxois : ciasnota tego tunelu nie pozwala na przepłynięcie dwóch barek . Trzeba było więc sformować konwoje składające się z kilku barek, aby przeprawić się przez nią w jedną, a potem w drugą stronę, napędzane rumplem – który wciąż można zobaczyć w Pouilly-en-Auxois – znacznie ograniczając przepływ ruchu.
Konkurencja ze strony kolei zaledwie kilka lat po jej pełnym otwarciu w 1832 roku: linia kolejowa Paris Dijon Lyon Marsylia firmy PLM , zwana też arterią „cesarską” , umożliwiła z Drugiego Cesarstwa znacznie szybszy przepływ towarów i tomów. przewożone znacznie większe.
Konkurencja ze strony transportu drogowego, wrażliwa od 1930 r., która rosła, aż na przełomie lat 70. pozbawiła go większości ruchu handlowego . To niemal przypłacił istnieniu: w 1966 roku, budowa szybkiego ruchu w celu poprawy dostępu do Dijon Zaplanowano zamiast kanału z plombie-les-Dijon , prowadząc do obecnej rzeki portu i placu May Day. Jak anegdota, obelisk portu nad kanałem Dijon zostałby umieszczony dokładnie w środku węzła autostradowego.
Kanał Burgundii, pierwotnie zaprojektowany jako ciąg komunikacyjny umożliwiający łatwe połączenie Paryża z południem Francji, nie obsługuje dużych ośrodków przemysłowych i handlowych ani zagłębi ludności, które mogłyby zapewnić mu gwarantowane otwarcie ruchu.

Strefy aktywności znajdujące się wzdłuż kanału, które wykorzystywały go jako środek transportu, są nieliczne:

Port rzeczny z Pont-d'Ouche podłączony do XIX th century do Épinac ( Saone et Loire ) przez jednego z pierwszych linii kolejowych otwarte w Francji . Zatwierdzona rozkazem króla Karola X w kwietniu 1830 r. długa na 26 km linia kolejowa Épinac w Pont-d'Ouche umożliwiła wywóz węgla i węgla Épinac był następnie przeładowywany z wagonów na barki. Po kilkudziesięciu latach ten bardzo ciężki pod względem logistycznym tryb działalności został porzucony, ponieważ rozwój sieci kolejowej PLM umożliwił transport węgla z Épinac od końca do końca , bez korzystania z wody kolejowej. Wcześniej przedłużona do Dijon, podążając dokładnie wzdłuż kanału, ta linia kolejowa została ponownie otwarta dla podróżnych w 1905 r., aby zapewnić codzienne połączenia między Dijon i Épinac . Zredukowany do jedynego odcinka Dijon - Gissey-sur-Ouche , ostatecznie został zamknięty w 1968 roku, kiedy to co więcej, odbył się tam nie więcej niż jeden niedzielny rejs powrotny, znany lokalnie jako "pociąg rybacki". Nadal możemy zobaczyć, w pobliżu Fleurey-sur-Ouche , metalowy most, w którym ta kolej przecina kanał. Przez kanał przepływał również węgiel z kopalń Sincey, zanim w 1881 r. preferowano kolej.
Port rzeczny z Dijon , obecnie znany jako „ port kanału ”, a to z Montbard , który dostarczył ich odpowiednich miast.
Na początku XX th century do końca 1960 roku , służby dla cementowni i kamieniołomie Crugey w departamencie Côte-d'Or .
Na jego brzegach zainstalowano kilka tartaków, w szczególności w dziale Yonne .

Współczesna operacja

Obecnie Kanał Burgundzki jest otwarty od kwietnia do końca października i jest przeznaczony wyłącznie do żeglugi rekreacyjnej. W ciągu zaledwie kilku lat stał się ważnym atutem dla turystyki w Burgundii. Jego bardzo sielankowa droga centralna w pagórkowatym krajobrazie i zdominowana przez zamek Châteauneuf-en-Auxois ( Côte-d'Or ) jest rzeczywiście bardzo ceniona przez klientelę głównie pochodzenia zagranicznego. Jej okolica była regularnie wykorzystywana przez kino: śluza zwana „Baugey” między Bridge d'Ouche i Veuvey-sur-Ouche , służyła jako plener w słynnej scenie z filmu Bertranda Bliera , Les Valseuses , gdzie Miou-Miou do wody wrzucają Gérard Depardieu i Patrick Dewaere .

Kanał Burgundzki pozostaje jednak narażony na zagrożenia klimatyczne: ofiarą niszczycielskiej powodzi Ouche we wrześniu 1965 r., która zalała niektóre dzielnice Dijon, został częściowo zamknięty w 2003 r. z powodu fali upałów , jego zbiorniki nie mają już niezbędne zasoby wody do jej zaopatrzenia (zatrzymywaliśmy wodę do uprawiania sportów wodnych na tych stawach!). Wręcz przeciwnie, bardzo obfite deszcze z kwietnia 2001 r. spowodowały wylanie kilku jego obszarów między Pont-de-Pany i Fleurey-sur-Ouche , przyczyniając się w ten sposób do wyjątkowej powodzi Ouche .

Od kilku lat realizowany jest program remontowo-modernizacyjny. W tym kontekście w 2004 r. w Pouilly-en-Auxois zbudowano centrum interpretacji kanałów według planów japońskiego architekta Shigeru Ban . Składa się z obu pomieszczeń, w których mieści się stała ekspozycja, której centralnym elementem jest półcylindryczna, przezroczysta hala chroniąca rumpel , dokładnie odwzorowująca wymiary tunelu, której konstrukcja jest zasadniczo wykonana z tekturowych rurek . Ponadto trwają prace remontowe wielu śluz.

Na brzegach kanału wytyczona jest trasa rowerowa biegnąca trasą ścieżki holowniczej. Trasa rowerowa obejmuje 227 kilometrów z Migennes do Dijon. Jedynie odcinki Migennes-Tonnerre (50 km ) i Dijon-Saona nie zostały jeszcze zmodernizowane (w 2017 r.). Trasa rowerowa Kanału Burgundzkiego stanowi część Tour de Bourgogne , trasy rowerowej o długości prawie 700 km .

Charakterystyka techniczna

Kanał Burgundii o długości 242 km ma od czasu swojego szablonu Freycinet w 1882 roku 189 śluz (38,5 metra długości i 5 metrów szerokości), z których 113 znajduje się na zboczu Yonne, a 76 na zboczu Saony. Dywizja zlokalizowana w Pouilly-en-Auxois na wysokości 378 metrów składa się z tunelu o długości 3350 metrów, otoczonego dwoma odcinkami wykopanego kanału. Maksymalne dopuszczalne zanurzenie dla całego kanału wynosi 1,3 metra: 1,4 metra po stronie Yonne, 1,7 metra po stronie Saony i 1,3 metra na poziomie zasięgu dywizji. Wciąg powietrza wynosi 3,4 metra, ale w tunelu przekracza 3,1 metra.

Kanał zawiera kilka niezwykłych budowli: tunel Pouilly-en-Auxois (który kończy się w Créancey ), rów Creusot i pięć mostów kanałowych , z których najważniejszy znajduje się w Saint-Florentin i umożliwia przekroczenie Armance , dopływu Armançon .

Zaopatrzenie w wodę

Zaopatrzenie w wodę w jego najwyższych partiach zapewnia 6 zbiorników połączonych z kanałem kanałami o łącznej długości 63.538 km :

w zasięgu zlewni uchodzą zbiorniki Grosbois (8,6 mln m 3 ), Chazilly (2,2 mln m 3 , których poziom został obniżony od czasu budowy) i Cercey (3,5 mln m 3 ) w pobliżu Pouilly-en-Auxois ;
zbiorniki Panthier (9 mln m 3 ), również w pobliżu Pouilly-en-Auxois i Tillot (0,9 mln m 3 ) wpływają na stronę Saony;
zbiornik Pont w pobliżu Semur-en-Auxois (3 mln m 3 ) zasila stronę Yonne.

Kanał Grosbois przecina górę Soussey-sur-Brionne w podziemnym przejściu o długości 3705 m. Śluzy znajdujące się w dolnych partiach kanału zasilane są z około pięćdziesięciu ujęć wody na rzekach Ouche , Brenne i Armançon oraz ich dopływach.

Opis

Od Migennes do Tonnerre

Na tym odcinku kanał biegnie stale wzdłuż Armançon, który przecina łagodnie nachylony i stosunkowo płaski teren; śluzy są stosunkowo rozmieszczone, około dwudziestu śluz na około pięćdziesiąt km, aby zrekompensować spadek o 54 metry (wysokość 83 metry w Migennes i 137 metrów w Tonnerre ). Kanał zaczyna się po stronie dorzecza Sekwany w mieście Migennes , dawnym węźle kolejowym położonym nad brzegiem Yonne , dopływu Sekwany. Następnie przecina terytoria gmin Brienon , Saint-Florentin , Germigny , Flogny-la-Chapelle , Tronchoy , Cheney , Dannemoine przed dotarciem do Tonnerre.

Kanał przechodzi do Saint-Florentin na moście kanałowym Saint-Florentin z pięcioma kamiennymi łukami, dzięki Jacques Foucherot , aby przekroczyć Armance i do Brienon na drugim, znacznie skromniejszym moście kanałowym, aby przekroczyć Créanton .

Zamek 110 Księstwo.
Most nad kanałem Saint-Florentin nad Armance .
Zamek Egrevin.
Port w Marolles-sous-Lignières .

Od Tonnerre do Montbardu

Wysokość na tym odcinku wynosi od 137 metrów do 209 metrów. Ten odcinek Kanału Burgundzkiego biegnie dalej doliną Armançon , której nachylenie jest stosunkowo niskie (około 30 śluz na około 50 km), ale której coraz bardziej stromy bieg ma wiele meandrów, niż kanał musi podążać. Kolejno przecina Commissey (związany z Tanlay), Tanlay , Saint-Vinnemer (związany z Tanlay), Argentenay , Ancy-le-Libre , Lézinnes , Pacy-sur-Armançon , Argenteuil sur Armançon , Ancy-le-Franc , Chassignelles , Ravières , Cry , Perrigny-sur-Armançon , Aisy-sur-Armançon . Na poziomie tej gminy kanał opuszcza departament Yonne , na rzecz departamentu Côte-d'Or . Następnie kanał przecina Rougemont, a następnie, po przejściu przez okop, Buffon . Na wysokości tego miasta odwraca się od Armançon, ponieważ rzeka przecina na poziomie Semur-en-Auxois wąski wąwóz zbyt wąski, by zostawić miejsce na kanał, i płynie swoim dopływem Brenne . Kanał następnie przecina Fontenay i wreszcie Montbard , obdarzony znaczącą działalnością przemysłową, stanowi największy biegun działalności między Migennes i Dijon. W Montbard kanał przecina Brenne przez most nad kanałem.

Między Komisją a Tonnerre .
Port Tanlay .
Most w pobliżu kuźni Buffon .
Zablokuj w Montbardzie .

Z Montbardu do Pouilly-en-Auxois

Kanał przecina na tym około pięćdziesięciokilometrowym odcinku znaczną różnicę poziomów: wysokość 209 metrów w Montbard spada do 378 metrów po przybyciu do Pouilly-en-Auxois . Do pokonania tego spadku potrzeba 60 śluz, w tym 40 ponad 14 km między Venarey-les-Laumes i Marigny le Cahouet . Kanał przecina Nogent-lès-Montbard , Fain-lès-Montbard , Courcelles-lès-Montbard , Seigny , Venarey-les-Laumes , Pouillenay , Chassey , Marigny-le-Cahouet . Na poziomie tego ostatniego kanał porzuca bieg Brenne, aby dołączyć do tego z Armançon. W tym celu trzykrotnie przeszedł przez okopy, z których najbardziej spektakularnym był ten w Le Creusot, po czym wrócił do Armançon w Saint-Thibault . Odcinek ten obejmuje najdłuższy odcinek kanału (10,5 km ). Kanał przechodzi następnie przez Eguilly, zanim dotrze do Pouilly-en-Auxois po ostatniej drabinie z 6 bliskimi śluzami.

Courcelle-les-Montbard.
W kierunku Pouillenay.
Okop Creusota.
Jedna z ostatnich śluz przed przybyciem do Pouilly-en-Auxois.

Zasięg zlewni Pouilly-en-Auxois

W Pouilly-en-Auxois Kanał Burgundii przecina zlewnię dzięki tunelowi o długości 3,3 km, położonemu na wysokości 378 metrów, co zapobiega podniesieniu się kanału o dodatkowe czterdzieści metrów. Tunel poprzedza i następuje przejście wykopu, a zasięg ma łączną długość 5 km . Ruch w tunelu jest naprzemienny, ponieważ jego wielkość nie pozwala na mijanie się barek. Na każdym końcu tego odcinka znajduje się duży zbiornik wodny: port Pouilly-en-Auxois na północy i basen Escommes na południu w Maconge .

W przeszłości holownik wykorzystujący energię elektryczną dostarczaną z linii napowietrznej przeciągał barki przez tunel. Ta wycofana z eksploatacji łódź jest wystawiona na nabrzeżach portu Pouilly-en-Auxois pod przezroczystą półcylindryczną konstrukcją.

Wejście do tunelu w Pouilly-en-Auxois.
Tunel Pouilly-en-Auxois.
Wyjście z tunelu, gmina Créancey .
Były tokarz w Pouilly-en-Auxois.

Z Pouilly-en-Auxois do Dijon

Kanał łączy się ze stacją wodną Dijon znajdującą się na wysokości 239 metrów, a więc po spadku 139 metrów dzięki 54 śluzom stosunkowo rozłożonym na długości około pięćdziesięciu kilometrów. Kanał wije się praktycznie aż do Dijon w bardzo wąskich dolinach Vandenesse , dopływu Ouche , a następnie od Pont-d'Ouche od Ouche do Dijon. Podczas gdy kanał mniej więcej podąża w kierunku północno-zachodnim / południowo-wschodnim od momentu opuszczenia Migennes, orientacja jego trasy zmienia się radykalnie z Pont-d'Ouche, gdzie obiera kierunek północno-północny, zanim zorientuje się na wschód-północny wschód od Sainte-Marie -sur-Ouche . Kanał najpierw przechodzi przez Vandenesse-en-Auxois : ta część doliny jest zdominowana przez fortecę Châteauneuf . W Pont-d'Ouche droga wodna przechodzi przez most nad kanałem, a następnie zanurza się w zalesiony obszar z zaznaczoną rzeźbą terenu, który stanowi najdzikszą część kanału. Kanał przecina w szczególności wioski Veuvey sur Ouche , La Bussière-sur-Ouche , Saint-Victor-sur-Ouche , Barbirey-sur-Ouche , Gissey-sur-Ouche , Sainte-Marie-sur-Ouche . Od Fleurey-sur-Ouche kanał traci część swojego wiejskiego charakteru, ponieważ czasami jest blisko graniczy z drogą ekspresową, która łączy autostradę południową z Dijon. Następnie kanał przecina Velars-sur-Ouche, a następnie Plombières-lès-Dijon, zanim po ominięciu jeziora Kir dociera do stolicy Burgundii .

Vandenesse-en-Auxois .
Pont-d'Ouche .
W kierunku Gissey-sur-Ouche .
Zamek 33 Saint-Eau.

Z Dijon do Saint-Jean-de-Losne

Kanał położony na wysokości 239 m n.p.m. przy stacji wodnej Dijon łączy się z Saoną w Saint-Jean-de-Losne na wysokości 182 m n.p.m. dzięki dwudziestu śluzom rozłożonym na około trzydzieści kilometrów. Kanał, wychodzący z miasta Dijon , biegnie obok zajezdni SNCF w Perrigny, a następnie lotniska Longvic . Następnie podąża prawie płaską doliną Saony, a jej trasa przebiega w linii prostej przez prawie 30 km . Kanał lekko załamuje się w Thorey-en-Plaine przed przekroczeniem terytorium gminy Brazey-en-Plaine . Otwiera się na Saonę na poziomie miasta Saint-Jean-de-Losne, które posiada zaplecze portowe do żeglowania.

Ouges.
Ouges.
Port Saint-Jean de Losne.

Uwagi i referencje

Joseph Jérôme Lefrançois de Lalande , Des Canaux de Navigation, a zwłaszcza Kanał Langwedocji. , Veuve Desaint (Paryż),1778, 588 s. ( czytaj online ) , „Z Kanału Burgundii i różnych projektów, które dały początek. », P. 220
Joseph Abeille, Pamiętnik dotyczący projektu Kanału Burgundzkiego, jego aranżacji, dystrybucji jego dzieł , Dijon (Francja), 1727
„ Canal de Bourgogne ” , na Structurae (międzynarodowa baza danych robót inżynieryjnych) (dostęp 24 października 2017 r. )
„ Kompletny zbiór ustaw, dekretów, rozporządzeń, rozporządzeń i opinii Rady Stanu z 1809 r. ” , o gallica BNF (dostęp 17 lipca 2016 r. )
" Canal de Bourgogne: Versant Yonne " , Projet Babel: Histoire & Patrimoine des Rivières & Canaux (dostęp 28 marca 2012 )
„ Odsy-lès-Rouvray ” , na stronie patrimoinedumorvan.org .
„ Wody Burgundii (zaopatrzenie kanału Burgundii) ” , Projet Babel: Histoire & Patrimoine des Rivières & Canaux (konsultacja 28 marca 2012 )
„ Kanał Burgundii: Versant Saône ” , Projekt Babel: Historia i dziedzictwo rzek i kanałów (dostęp 29 marca 2012 r. )

Bibliografia

Joseph Abeille, Stan korzyści, jakie kanał Cosne zapewni zarówno Paryżowi, jak i prowincjom, płynąc rzekami Yonne i Loire .
Joseph Abeille, Pamiętnik dotyczący projektu Kanału Burgundzkiego, jego aranżacji, dystrybucji jego dzieł , Dijon, 1727.
A. Desaunais, Kanał Burgundzki i jego ruch , Les Études rhodaniennes , 1928, t. 4, N O 1 s. 115-156 (pierwsze dziesięć stron poświęcone jest historii budowy kanału).
Pierre Pinon, Długi czas trwania kanału Burgundii , Un canal ... des canals ... , katalog wystawy (Paryż 7 marca - 8 czerwca 1986), Ministerstwo Kultury (Krajowy Fundusz Zabytków i Miejsc Historycznych), wyd. Picard, 414 stron, ( ISBN 2708402986 ) .
Philippe Cachau, Jacques Hardouin-Mansart de Sagonne, ostatni z Mansartów (1711-1778) , praca doktorska z historii sztuki, Uniwersytet Paris-I Panthéon-Sorbonne, 2004, t. II, s. 1350-1358.