Bank osmański | |
kreacja | 1856 |
---|---|
Kluczowe daty | 1924 |
Zanik | 2001 |
Siedziba firmy | Konstantynopol |
Akcjonariusze | Paribas (1920-1996) |
Działalność | Bank |
Przedsiębiorstwo macierzyste | Gwarantowane Bankası |
Bank Osmański (w tureckiej Osmanlı Bankası ) jest bankiem założony w 1856 roku w Konstantynopolu przez umowie udziałowców między brytyjskich i francuskich inwestorów i osmańskiego rządzie . Od 1863 do 1924 roku nosił nazwę Ottoman Imperial Bank (w tureckim Osmanli Bank-ı Osmanî-i Şahane ), zanim odzyskał swoją pierwotną nazwę.
Pierwotnie odpowiedzialny za zarządzanie długiem suwerennym Imperium, stopniowo pełnił funkcje banku centralnego, aż do utworzenia w 1931 r . Centralnego Banku Republiki Turcji . Następnie prowadził działalność w zakresie bankowości komercyjnej , a następnie został kupiony w 1996 r. od Paribas przez Doğuş Holding , a następnie w 2001 r. połączył się z grupą Garanti Bank .
Początki powstania tego banku sięgają czasów Tanzimatu ( reform ), podczas których sułtan Abdülmecid promulgował cesarski reskrypt ( Hatti-Cherif ) Gulkhane 3 listopada 1839 r., który przewidywał nowe planowanie fiskalne i całkowitej reorganizacji finansów cesarskich i precyzuje, że „będziemy zajmować się tworzeniem banków i innych podobnych instytucji w celu osiągnięcia reformy systemu finansowego i monetarnego, a także tworzeniem funduszy przeznaczonych na zwiększenie źródła bogactwa publicznego i materialnego zasoby Imperium… Aby osiągnąć te cele, będziemy szukać sposobów na wykorzystanie nauki, sztuki i stolicy Europy…” . Oficjalnie nie było żadnego większego banku inwestycyjnego, komercyjnego ani inwestycyjnego, ale odpowiednik Skarbu Państwa , ogromna struktura administracyjna odpowiedzialna za pobieranie różnych podatków i ceł w całym Imperium, struktura, którą tylko trzech mężczyzn spróbuje zreformować, Moustapha Reschid Pasza , Ali Pasza i Fuad Pasza , zajmujący kolejno od trzydziestu lat stanowisko wielkiego wezyra . W 1839 r., aby przyspieszyć te reformy, miała miejsce pierwsza emisja „banknotów ekwiwalentnych do waluty” na kwotę 16 mln piastrów konstantynopolitańskich , był to rodzaj bonu skarbowego , wymienialnego po 8 latach i oprocentowanego na poziomie 8%. W 1845 r., po reformie monetarnej – Cesarstwo nie posiadało wówczas realnej jednostki monetarnej, trochę jak Niemcy przed 1871 r. – rząd chcąc ustabilizować kurs walutowy i zapobiec deprecjacji swojej waluty rozliczeniowej, zawiera w tym celu porozumienie z dwoma bankierami z dystryktu Galata ( Karakoy ), J. Alléonem i Th. Baltazzim. Zobowiązali się oni, w zamian za roczną dotację w wysokości 2 milionów piastrów, utrzymać kurs wymiany na poziomie 110 piastrów za 1 funta szterlinga lub 25 franków w złocie . W 1847 r. ich stowarzyszenie przyjęło nazwę Bank Konstantynopolitański , ale po europejskim kryzysie politycznym 1848 r. zostało zlikwidowane w 1852 r.
Wojna krymska, która rozpoczęła się w październiku 1853 r., stawia Imperium Rosyjskie przeciwko koalicji utworzonej głównie z interesów osmańskich, francuskich i brytyjskich, która jest zatem początkiem założenia Banku Osmańskiego. Rzeczywiście, w przededniu konfliktu projekt „tureckiego banku centralnego” został przedłożony wielkiemu wezyrowi przez Ariste Jacques Found-Chauvel , ale pozostał w zawieszeniu, gdy od 1854 r. zaciągnięto szereg bardzo ważnych pożyczek. wydane na London Square w imieniu rządu osmańskiego. Skumulowane kwoty sięgają w ciągu kilku miesięcy 8,5 mln funtów, zwiększając jednocześnie wagę długu publicznego . W 1857 roku, po zakończeniu działań wojennych, imperium znalazło się w trudnej sytuacji: nie mówiąc już o odsetkach od długu, w obiegu krążyło 480 mln wyemitowanych i niezabezpieczonych papierowych pieniędzy. Dwie osobowości były poręczycielami, Alexandre de Plœuc i Vere Henry Hobart (en) (1818-1875), i ten francusko-brytyjski duet wpadł więc na pomysł stworzenia Banku Osmańskiego, aby uspokoić posiadaczy certyfikatów kredytowych. Ustawionych zostanie wtedy kilka konkurencyjnych projektów, londyński, bardziej zaawansowany, ale całkowicie brytyjski, będzie konkurował z paryskim, założonym przez braci Pereire, ale skupiającym banki francuskie i brytyjskie, o wartości kilku milionów euro. Między Konstantynopolem a Konstantynopolem zostaje podpisane memorandum „w celu wynegocjowania z rządem osmańskim traktatu mającego na celu reformę walut Imperium, wycofanie obecnego pieniądza papierowego, produkcję i emisję jakiejkolwiek waluty”. nowy papier bankowy, koncesja przywileju założenia i prowadzenia banku obiegowego i przemysłowego na zasadach podobnych do Banque de France i Société Générale de Crédit Mobilier de Paris, koncesja na wszystkie inne prawa i przywileje ” . Ostatecznie wielki wezyr wybrał rozwiązanie londyńskie, a Ottoman Bank , spółka prawa angielskiego, została ostatecznie zarejestrowana na mocy statutu 24 maja 1856 r., przy wsparciu finansistów Austen Henry Layard , z domu Glyn, Mills and Co. i pewnego Hankeya za skromniejszą początkową sumę 500 000 funtów. Bank miał możliwość prowadzenia swojej działalności na całym terytorium Imperium Osmańskiego z wyjątkiem Egiptu. Siedziba została założona w Londynie, 26, Old Broad Street, pod nazwą „Ottoman Bank Layard”. AH Layard przewodniczył radzie dyrektorów, a Charles Ede zajmował stanowisko dyrektora w Konstantynopolu. Jeśli Ali Pasza wyrazi zgodę, nie przestanie w krótkim okresie istnienia tego pierwszego banku umocnić stosunki z francuskimi interesami.
W 1856 Ottoman Bank otworzył swoje główne biura w Galata , a następnie filie w Smyrnie , Bejrucie i Rumunii . Kilka miesięcy później otwarto kolejne filie w Aleppo , Salonikach i Adrianopolu . Na poziomie politycznym sytuacja ulegnie pogorszeniu, wraz z mnożeniem się konfliktów w całym Imperium, prowadzącym do kryzysu finansowego w 1861 r., zmuszającego Londyn do opublikowania ogłoszenia o likwidacji. Na Place de Paris uruchomiono pożyczkę na zlecenie Julesa Mirèsa , ale bez zmarnowania czasu zaufanie opinii publicznej zostało zachwiane, gdy ten ostatni został aresztowany za oszustwo; w 1857 roku konsorcjum kierowane przez Brytyjczyka Josepha Paxtona uzyskało od wielkiego wezyra zgodę na uruchomienie Banku Turcji z kapitałem w wysokości 7 milionów funtów, ale Bank Osmański odmówił przystąpienia do niego, nie ufając Mirèsowi – grupie Paxton zlikwidował swój bank w katastrofie. Po kryzysie w 1861 r. wejście w biznes wielkiego wezyra Mehmeda Fuada Paszy umożliwiło przywrócenie zaufania rynków. W marcu 1862 r. czterokrotnie zaciągnięto pożyczkę w wysokości 8 milionów funtów, z czego 68 proc. Do skarbca tureckiego skarbca trafia prawie miliard piastrów, pozwalających od października uregulować znaczną część długu publicznego. 16 listopada Bank Osmański podpisuje w Paryżu ważne porozumienie z konsorcjum banków francuskich, głównie reprezentowanym przez Rodolphe Hottinguer , które przewiduje rozwiązanie tego pierwszego i utworzenie Imperialnego Banku Osmańskiego (BIO), który w związku z tym przyjmuje wsparcie wszystkie aktywa. Wkrótce wybuchł spór o narodowość menedżerów banku i lokalizację centrali. Tymczasowe zwolnienie Fuada Paszy nie zdołało anulować operacji w styczniu 1863 r., ale ostateczna umowa została podpisana 4 lutego z kapitałem początkowym w wysokości 2,7 miliona funtów.
Nowe misje BIO są trojakie: jest jednocześnie bankiem centralnym, bankiem inwestycyjnym i bankiem komercyjnym. Otrzymuje monopol na emisję banknotów w Imperium Osmańskim. Od 1875 r. rząd rozszerzył swoje prerogatywy, przekazując mu kontrolę nad budżetem państwa i konsolidację sytuacji finansowej: został skarbnikiem-płatnikiem generalnym Cesarstwa. Około 1890 r. przyczynił się w dużej mierze do finansowania gospodarki oraz promocji przedsiębiorstw kolejowych i górniczych. Około 1900 r. w Imperium iw Europie istniało prawie sto filii.
Place de la Bourse w Paryżu, Bank Osmański otwiera swoją siedzibę w tym samym budynku, co Bank Francusko-Serbski . Później nowa spółka matka, Financière ottomane, była notowana w Paryżu, ale także w Londynie i Luksemburgu.
W 1876 r. powstanie w Bośni wywołało konflikt zbrojny między Rosją a Imperium Osmańskim. Inwestorzy w Ottoman Bank są w trudnej sytuacji, ponieważ Turcja odmawia podpisania protokołu sporządzonego w Londynie przez wielkie mocarstwa. W ciągu jednego miesiąca francuska pożyczka publiczna traci cztery punkty, Włoch sześć punktów, a Rosja dziesięć punktów.
W 1890 r. zainaugurowano oblężenie Konstantynopola na zlecenie francusko-tureckiego architekta Alexandre Vallaury .
26 sierpnia 1896 roku siedzibę banku w Konstantynopolu ( Osmanlı Bankası Baskını ) zajęła niewielka grupa 25 aktywistów pod wodzą Papkena Siuni i Armen Garo , należących do Armeńskiej Federacji Rewolucyjnej , chcących zwrócić uwagę opinii publicznej opinię na temat losów ich społeczności: rzeczywiście, od 1894 r. dokonywano rzezi Hamidów , podczas których zginęło 250 tys. Ormian. Władze przejęły bank, po czym przez dwa dni kilka tysięcy Ormian zostało wytropionych i zmasakrowanych w stolicy przez rozpętany tłum, który usiłował uspokoić sułtan Abdülhamid II . Francuz Jean Jaurès potępił masakrę ludności ormiańskiej w przemówieniu do Izby Deputowanych na temat3 listopada 1896 r.
Imperium Osmańskie przystąpiło do wojny w październiku 1914 roku wraz z Imperiami Centralnymi . W czasie I wojny światowej tandem utworzony w Paryżu przez barona Rodolphe Hottingera (przewodniczący) i Charlesa de Cerjata (dyrektora, dyrektora zarządzającego i członka komitetu) umożliwił BIO utrzymanie działalności pomimo statusu firmy tureckiej. Pierre de Margerie , dyrektor ds. politycznych w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, zaleca jednak, aby bank trzymał się realizacji zobowiązań wiążących go z rządem tureckim i nie udzielał mu żadnych nowych ułatwień. .
19 października 1920 r. Banque de Paris et des Pays-Bas przejął większościowy pakiet udziałów w BIO.
23 marca 1924 podpisano z rządem tureckim w Ankarze porozumienie , które potwierdziło prerogatywy Banku Osmańskiego na okres dziesięciu lat. W 1931 r. utworzenie Centralnego Banku Republiki Turcji, którego udziałowcem jest Ottoman Bank, ograniczyło jego działalność. Pierwszej wojny światowej i rozpadzie imperium osmańskiego znacznie się zmieniły rolę Bank Osmański. Nadal posiada głównie kapitał francuski i brytyjski, a podwójne zarządzanie między Paryżem a Londynem trwa od dłuższego czasu. Po 1945 r. była jedyną instytucją finansową, która skupowała własne banknoty płatne w złocie, co było bezprecedensową operacją, którą przedłużyła do 1947 r. Jej jedynym przywilejem było odtąd to, że jako instytucja zagraniczna jako jedyna mogła działać w Turcji na takich samych warunkach jak banki tureckie. Jednak w obliczu rosnącej konkurencji ze strony banków finansowanych ze środków publicznych, a od lat czterdziestych lokalnych banków prywatnych, jego udział w rynku będzie stale spadał. Bank osmański stał się przeciętnym bankiem zaspokajającym potrzeby małej, ale lojalnej klienteli.
W 1970 roku The Compagnie Financière de Paris et des Pays-Bas stał się jej jedynym głównym udziałowcem. Koncentrując się na Turcji, BO został sprzedany tureckiej grupie Dogus (1996), a następnie połączył się z Garanti Bankası we wrześniu 2001 r., w czasie tureckiego kryzysu finansowego. Znika po 145 latach istnienia.
W 2011 roku Garanti Bankası i kurator Vasif Kortun (en) postanowili założyć SALT, turecką instytucję poświęconą sztuce współczesnej i konferencjom, która obecnie zajmuje w Bankalar Caddesi (en) pomieszczenia dawnej siedziby BO wraz z Centrum Archiwów i Badań Banków Osmańskich (en) - OBARC).
Prezydenci Francji:
Prezydenci brytyjscy:
Prezydenci Francji:
Prezydenci brytyjscy: