Abdülhamid II السلطان عبد الحميد الثاني | ||
Abdülhamid II , 1867. | ||
Tytuł | ||
---|---|---|
Sułtan Imperium Osmańskiego Kalif islamu | ||
31 sierpnia 1876 - 27 kwietnia 1909 ( 32 lata, 7 miesięcy i 27 dni ) |
||
Poprzednik | Mourad V | |
Następca | Mehmed V | |
Biografia | ||
Dynastia | Dynastia osmańska | |
Imię urodzenia | Abdülhamid bin Abdul Mecid | |
Data urodzenia | 21 września 1842 | |
Miejsce urodzenia | Konstantynopol ( Imperium Osmańskie ) | |
Data śmierci | 10 lutego 1918 | |
Miejsce śmierci | Konstantynopol ( Imperium Osmańskie ) | |
Pogrzeb | Turba de Mahmoud II ( Stambuł ) | |
Narodowość | Otomana | |
Tata | Abdülmecid I st | |
Matka | Tirimüjgan Sultan | |
Małżonka | Nazikeda Kadın Bedrifelek Kadın Nurefsun Kadın Bidar Kadın Dilpesend Kadın Mezidimestan Kadın Emsalinur Kadın Müşfika Kadın Sazkar Hanım Peyveste Hanım Pesend Hanım Behice Hanım Naciye Hanım |
|
Dzieci | lista poniżej | |
Religia | islam | |
Rezydencja |
Pałac Dolmabahce , Pałac Yildiz |
|
Sułtani Imperium Osmańskiego Kalifowie islamu |
||
Abdülhamid II (po turecku osmańskim : عبد الحميد ثانی , `Abdü'l-Ḥamīd-i sânî ; po turecku : İkinci Abdülhamit ), urodzony 21 września 1842 w Konstantynopolu i zmarł 10 lutego 1918 w tym samym mieście, jest sułtanem osmańskim i Kalif islamu od 1876 r. Do złożenia zeznań w 1909 r .
Trzydziesty czwarty sułtan osmański, Abdülhamid, jest ostatnim monarchą, który sprawuje prawdziwą władzę nad imperium. Jego panowanie charakteryzuje się ciągłym upadkiem państwa osmańskiego pomimo polityki modernizacji. W okresie Hamidiańskim utworzono więc scentralizowaną administrację, zreformowano system sądowniczy, otwarto wiele szkół i uniwersytetów oraz masową rozbudowę osmańskich sieci telegraficznych i kolejowych, takich jak słynna linia Hejaz i Berlin-Bagdad . Ale te przemiany nie zapobiegły utracie terytoriów w Europie, Azji i Afryce, umacnianiu się obcych wpływów w imperium i rewoltom mniejszości. Brutalne stłumienie tych rebelii ( masakry Hamidian ) przyniosło Abdülhamidowi w Europie przydomki „Czerwonego Sułtana” i „Wielkiego Saigneura”.
Abdülhamid II wstąpił na tron 31 sierpnia 1876 roku w niespokojnym okresie i ogłosił pierwszą konstytucję w historii osmańskiej. Ale po katastrofalnej wojnie rosyjsko-tureckiej w 1878 roku zawiesił ją i rządził jako autokrata przez następne trzydzieści lat. W czerwcu 1908 roku w Salonikach wybuchł bunt, który szybko rozprzestrzenił się na całą Macedonię . Posiłki wysłane na miejscu do buntowników i, aby ocalić swój tron, Abdülhamid jest zmuszony przywrócić konstytucję z 1876 r., Pozostawiając władzę Komitetowi Unii i Postępu (zwanemu „Młodymi Turkami”). Po niepowodzeniu monarchistycznej kontrrewolucji w kwietniu 1909 r. Sułtan został obalony i zesłany do Salonik. Jego młodszy brat zastąpił go pod nazwą Mehmeda V .
Abdülhamid II, ostatni monarcha absolutny w historii osmańskiej, pozostawia po sobie państwo modernizujące się, ale wciąż upadające, coraz bardziej poruszane wewnętrznymi nacjonalizmami i mogąc liczyć za granicą tylko na poparcie Niemiec .
Abdulhamid urodził września 21 , 1842 w Pałacu Topkapi , Konstantynopolu . Jest drugim dzieckiem małżeństwa Sułtana Abdülmecid I st (1823-1861) i Tirimüjgan Kadınefendi (1819/55). Jego siostra Naime Sultan (1840-1843) i jego brat Şehzade Mehmed Abid Efendi (1848) zmarli w dzieciństwie. Abdülhamid traci matkę w wieku dziesięciu lat, ofiarę gruźlicy. Następnie zostaje adoptowanym synem innej żony swojego ojca, Perestu Kadın.
Młody Abdülhamid wyróżnia się swoimi talentami stolarskimi, wykonując kilka wysokiej jakości mebli, które do dziś można zobaczyć w pałacach Yıldız i Beylerbeyi . Jako kultowy książę, zainteresował się operą i przetłumaczył na turecki kilka klasyków. Komponuje również kilka utworów dla Mızıka-yı Hümâyun (Ottoman Imperial Orchestra) i przyjmuje wielu europejskich kompozytorów w Pałacu Yıldız.
Od czerwca do Sierpień 1867Abdülhamid towarzyszy swojemu wujowi Sultanowi Abdülazizowi w jego wielkiej podróży do Europy. W szczególności odwiedził Paryż , Londyn i Wiedeń .
Jest spokojnym i samotnym młodym człowiekiem, utalentowanym poetą po turecku, arabsku lub persku.
Po wstąpieniu na tron swojego przyrodniego brata Mourada V , ten nieznany ogółowi społeczeństwa w wieku trzydziestu czterech lat staje się jego spadkobiercą.
Od 30 maja 1876 r. Władzę sprawuje koalicja reformatorskich ministrów pod przywództwem Midhata Paszy i Wielkiego Wezyra Mütercima Mehmeda Rüsdiego Paszy (en) . Po obaleniu sułtana Abdülaziza przy wsparciu armii umieszczają na tronie jego siostrzeńca Mourada . Bliscy kręgom liberalnym ci ostatni wydawali się im wówczas suwerenem zdolnym spełnić ich oczekiwania, ogłaszając konstytucję imperium. Midhat Pasha, wybitny członek ruchu Young Ottomans , jest silnym człowiekiem Konstantynopola . Szybko jednak nie zgadza się z Rüsdi Paszą, którego bardziej umiarkowane stanowisko znajduje przychylność sułtana. Jednak stan psychiczny Mourada staje się niepokojący po brutalnej i podejrzanej śmierci Abdülaziza, władcy wykazującego oznaki demencji i paranoi. Przekonani, że wprowadzenie reform jest zagrożone przez Mourada V , Młodzi Osmanie decydują się na jego zastąpienie. Abdülhamid jest naturalnym spadkobiercą sułtana i uchodzi za księcia liberalnego i przychylnego konstytucji osmańskiej, ale przed umieszczeniem go na tronie Midhat Pasza organizuje tajny wywiad. W tym czasie Abdülhamid obiecałby, że konstytucja zostanie sporządzona i ogłoszona natychmiast po jego intronizacji.
Na sierpień 31 , 1876 Mourad V został obalony po zaledwie 93 dniach panowania powodu niezdolności psychicznej, i spędził resztę swoich dni zamknięta w Ciragan Palace . Abdulhamid natychmiast został ogłoszony sułtana, a symbolicznie odbiera miecz Osman I st, do 7 września w meczecie Eyüp Sultan .
Mówi się, że po wstąpieniu na tron Abdülhamid II kieruje się liberalnymi zasadami, a bardziej konserwatywni jego poddani mają skłonność do postrzegania go z podejrzliwością jako nadgorliwego reformatora. Ale sytuacja tego kraju w momencie przystąpienia nie nadaje się do liberalnego rozwoju.
Niezależnie od tego, czy jest to brak funduszy publicznych i pusty skarbiec, powstanie 1875 r. W Bośni i Hercegowinie , wojna z Serbią i Czarnogórą , czy też emocje wywołane w Europie metodami brutalnego stłumienia buntu w Bułgarii , wszystko to zachęca nowy sułtan nie podejmował liberalnych reform obiecanych w traktacie berlińskim z 1878 r. podpisanym z mocarstwami europejskimi. Jednak Sublime Porte utrzymuje dobre stosunki z Wielką Brytanią ze względu na swoją pozycję jako bastion przeciwko Imperium Rosyjskiemu i zaczyna postrzegać zjednoczone Niemcy jako potencjalnego sojusznika.
Około 1890 roku Ormianie zaczęli domagać się liberalnych reform obiecanych w Berlinie . Silne napięcia wybuchły w 1892 i 1893 roku w Merzifon i Tokat . W 1894 roku bunt Ormian został poważnie stłumiony w górzystym regionie Sassun . Europejczycy domagają się ochrony chrześcijańskich Ormian, na co sułtan odpowiada serią masakr, masakr Hamidian dokonanych przez armię Hamidiyeh . W całej Anatolii , płaskowyżu ormiańskim i aż do Konstantynopola , w latach 1894–1896 zginęło ponad 200 000 Ormian, około 100 000 przymusowo zislamizowanych i ponad 100 000 kobiet uprowadzonych do haremu. Kościoły są niszczone lub przekształcane w meczety; rząd osmański rozwiązuje ormiańskie ruchy polityczne. Stanowisko Turcji ogranicza liczbę ofiar do kilkudziesięciu tysięcy. Te masakry Hamidian , które poprzedzały ludobójstwo Ormian o dwie dekady , przyniosły sułtanowi przydomek Kızıl Sultan , „Czerwony Sułtan” lub „Wielki Pan”.
Wiadomość o masakrach w Europie i Stanach Zjednoczonych wywołała silne reakcje ze strony zagranicznych rządów i organizacji humanitarnych . We Francji, Jean Jaurès potępił je w przemówieniu do Izby Poselskiej na listopad 3 , 1896 i Anatole France mówił o „haniebnym milczeniu”. U szczytu masakr w 1896 roku Abdülhamid próbował ograniczyć wpływ międzynarodowych protestów, a amerykański tygodnik Harper został szczególnie zakazany przez cenzurę osmańską za relacjonowanie masakr.
Koniec XIX th wieku pojawiło się w ruchu syjonistycznego i pierwszych osiedli żydowskich osiedli rolniczych w Palestynie , które sułtan próbowali przeciwstawiać.
Plik 21 lipca 1905, sułtan jest celem ataku bombowego w Konstantynopolu (nie) dokonanego przez belgijskiego anarchistę Édouarda Jorisa (nl) na rzecz Ormian. W wyniku ataku zginęło 26 osób, ale Abdülhamid II uciekł bez kontuzji.
Upokorzenie narodowe wywołane sytuacją w Macedonii , w połączeniu z niechęcią wojska do szpiegów i informatorów Pałacu, ostatecznie wywołuje kryzys. Latem 1908 roku wybuchła Młoda Rewolucja Turecka i Abdülhamid, dowiedziawszy się, że wojska z Salonik grożą marszem na Konstantynopol , natychmiast zdecydował się kapitulować 23 lipca .
W dniu 24 lipca , irade (dekret) ogłosiła ponowne ustanowienie w konstytucji Osmańskiego od 1876 , zawieszony od 1878 roku . Następnego dnia kolejna irada zniosła szpiegostwo i cenzurę oraz nakazała uwolnienie więźniów politycznych. W dniu 17 grudnia , po wyborach parlamentarnych, sułtan otworzył sesję Parlamentu Osmańskiego z mowie tronowej , w którym oświadczył, że pierwszy parlament był „tymczasowo rozpuszczone aż edukacja ludzi zostały doprowadzone do wystarczająco wysoki standard. podniesiony przez rozszerzenie edukacji w całym imperium ”.
Pozornie zadowolona postawa sułtana nie przeszkodziła mu w gromadzeniu reakcyjnych elementów w państwie. Ta rola uwidacznia się w czasie kontrrewolucji osmańskiej w 1909 r. , Kiedy to bunt żołnierzy wspieranych przez konserwatywną rewoltę ludową w imię sułtana i szariatu obala rząd Młodych Turków .
Ale gdy tylko został przywrócony, armia zgromadzona w Salonikach przez Młodych Turków maszerowała na Konstantynopol, aby zdusić kontrrewolucję. Młody Enver Pasha wyróżnia się jako inicjator tego ruchu. Plik13 kwietnia 1909(Julian kalendarz), Abdul Hamid osadza się na korzyść brata Resat, który odbywa imię Mehmed V . Ta zmiana dodatkowo ogranicza wpływ i rolę sułtana w sprawach władzy. Były sułtan zostaje uwięziony w Salonikach i umieszczony w areszcie domowym w domu Allatini.
Po powrocie do Konstantynopola w 1912 roku Abdülhamid spędził ostatnie lata swojego życia na studiach, stolarstwie i pisaniu wspomnień w areszcie domowym w Pałacu Beylerbeyi, gdzie zmarł10 lutego 1918.
Serial Payitaht: AbdulHamid , kroniką ostatnich 13 lat panowania Abdulhamid II , grany przez Bülent Inal .