Aigues-Mortes | |||||
Aigues-Mortes. | |||||
Herb |
|||||
Administracja | |||||
---|---|---|---|---|---|
Kraj | Francja | ||||
Region | Oksytania | ||||
dział | Gard | ||||
Dzielnica | Nimes | ||||
Międzywspólnotowość |
Wspólnota gmin Terre de Camargue ( siedziba ) |
||||
Mandat burmistrza |
Piotr Maumejean 2020 -2026 |
||||
Kod pocztowy | 30220 | ||||
Wspólny kod | 30003 | ||||
Demografia | |||||
Miły | Aigues-Mortais, Aigues-Mortaise | ||||
Ludność miejska |
8456 mieszk. (2018 ) | ||||
Gęstość | 146 mieszkańców/km 2 | ||||
Geografia | |||||
Szczegóły kontaktu | 43 ° 34 03 ″ północ, 4° 11 ′ 36 ″ wschód | ||||
Wysokość | Min. 0 m Maks. 3 mln |
||||
Obszar | 57,78 km 2 | ||||
Rodzaj | Gmina miejska i przybrzeżna | ||||
Jednostka miejska | Aigues-Mortes (miasto odosobnione) |
||||
Obszar atrakcji |
Le Grau-du-Roi (gmina głównego bieguna) |
||||
Wybory | |||||
Oddziałowy |
Kanton Aigues-Mortes ( biuro centralne ) |
||||
Ustawodawczy | Drugi okręg wyborczy | ||||
Lokalizacja | |||||
Geolokalizacja na mapie: region Occitanie
| |||||
Znajomości | |||||
Stronie internetowej | ville-aigues-mortes.fr | ||||
Aigues-Mortes , w oksytańskiej Aigas-Mortas , w prowansalskim Aigua Morta , to francuska gmina od Petite Camargue , położony na południowym krańcu w Gard działu , w tym Occitanie regionu .
Słynie z murów obronnych i aren , zwanych Plan des Théâtres i przeznaczonych dla ras Camargue . Na terenie miasta znajduje się również Salins d'Aigues-Mortes, które eksploatują bagna Peccais , symbolizujące produkcję soli Camargue. Jego mieszkańcy nazywani są Aigues-Mortais i Aigues- Mortaises i aigamortencs w języku prowansalskim .
Dzięki sieci drogowej Aigues-Mortes znajduje się około 35 km od Nîmes (prefektura Gard ) i 30 km od Montpellier ( Hérault ). W linii prostej znajduje się 32,5 km od Nîmes i 26 km od Montpellier.
Terytorium gminy składa się z części równiny wilgotnym i stawów o Petite Camargue , z których największa to staw Roy w kierunku południowo-wschodnim, staw Ville bezpośrednio na południe od Aigues-Mortes, część zalewu de Caitives, którego pozostała część znajduje się na Saint-Laurent-d'Aigouze , Etang de la Marette w południowo-zachodniej części miasta i około 63 hektarów Etang de Mauguio na zachodzie.
Na południowym zachodzie jest oddzielona od Zatoki Lwiej ( Morze Śródziemne ) gminą Grau-du-Roi . Aigues-Mortes jest jednak połączone z morzem kanałem Grau-du-Roi. W ten sposób gminy Saint-Laurent-d'Aigouze i Le Grau-du-Roi sąsiadują z gminami Aigues-Mortes.
Na zachodzie miasto przylega pod kątem jego granicy do granicy Mauguio ( Hérault ), którą styka się z punktem Radelle w stawie Mauguio . Na południowym wschodzie przylega do Saintes-Maries-de-la-Mer na około 800 m .
Całe terytorium południowej części gminy zajmują solniska, stawy i bagna, które dominują również w północnej części. W związku z tym istnieje bardzo niewiele przysiółków: Corbière, Mas du Bosquet, Mas du Grand Môle, Mas du Petit Chaumont i Mazet de Bel-Air.
Aigues-Mortes jest jedną z 81 gmin, które są członkami Systemu Spójności Terytorialnej (Scot) na południe od Gard, a także jest częścią 34 gmin kraju Vidourle-Camargue. Aigues-Mortes jest także jednym z czterech „praw przybrzeżnych” Scot du Sud du Gard.
Gminne parametry klimatyczne w latach 1971-2000
|
Klimat, który charakteryzuje miasto, został zakwalifikowany w 2010 roku jako „szczery klimat śródziemnomorski”, zgodnie z typologią klimatów we Francji, która wówczas miała osiem głównych typów klimatów we Francji metropolitalnej . W 2020 roku miasto wyłoniło się z typu „klimatu śródziemnomorskiego” w klasyfikacji ustanowionej przez Météo-France , która obecnie ma tylko pięć głównych typów klimatów we Francji kontynentalnej. Dla tego typu klimatu zimy są łagodne, a lata gorące, ze znacznym nasłonecznieniem i częstymi silnymi wiatrami.
Wśród parametrów klimatycznych, które pozwoliły na ustalenie typologii 2010 r., znalazło się sześć zmiennych dla temperatury i osiem dla opadów , których wartości odpowiadają danym miesięcznym dla normy z lat 1971-2000. Siedem głównych zmiennych charakteryzujących gminę przedstawiono w ramce obok.
Wraz ze zmianą klimatu zmienne te ewoluowały. Badanie przeprowadzone w 2014 r. przez Dyrekcję Generalną ds. Energii i Klimatu, uzupełnione badaniami regionalnymi, faktycznie przewiduje, że średnia temperatura powinna wzrosnąć, a średnie opady powinny spaść, jednak przy silnych zróżnicowaniach regionalnych. Stacja meteorologiczna z Meteo France zainstalowane w mieście i uruchomienie w 1959 roku pozwala na poznanie stale zmieniających się wskaźników pogodowych. Poniżej przedstawiamy szczegółową tabelę za okres 1981-2010.
Miesiąc | Sty. | luty | Marsz | kwiecień | móc | czerwiec | Lip. | sierpień | wrz. | Październik | Listopad | grudzień | rok |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Średnia minimalna temperatura ( °C ) | 3,6 | 4.2 | 7,1 | 9,8 | 13,6 | 17,1 | 19,7 | 19,3 | 16 | 12,8 | 7,7 | 4,5 | 11,3 |
Średnia temperatura (°C) | 7,1 | 7,9 | 11.1 | 13,6 | 17,5 | 21,3 | 24 | 23,7 | 20,1 | 16,2 | 11 | 7,8 | 15,1 |
Średnia maksymalna temperatura (° C) | 10,6 | 11,7 | 15,1 | 17,4 | 21,4 | 25,5 | 28,4 | 28 | 24,2 | 19,7 | 14,4 | 11.1 | 19 |
Zapis zimna (° C) data zapisu |
-10 12.01.1987 |
-13 02.04.1963 |
-5 02.03.05 |
-1 06.04.1980 |
4.5 09.05.1974 |
6 04.06.1984 |
12 07/16.01 |
11 30.08.1986 |
5 09.21.1977 |
1 23.10.1974 |
-4 29.11.1995 r |
-9 12.27.1962 |
-13 1963 |
Ciepło zapisu (° C) data zapisu |
20,6 01.19.07 |
23.2 03.02.20 |
26,7 23.03.19 |
32 08.04.11 |
33,7 24.05.11 |
40.9 06.28.19 |
38 07.07.1982 |
38,3 02.08.18 |
35,4 05.09.16 |
31,5 12.10.11 |
24,5 03.11.1970 |
21 26.12.1999 |
40.9 2019 |
Słońce ( godz ) | 142,9 | 168,1 | 220,9 | 227 | 263,9 | 312,4 | 339,7 | 298 | 241,5 | 168,6 | 148,8 | 136,5 | 2 668,2 |
Opady ( mm ) | 53,7 | 40,6 | 32,3 | 51,8 | 38,8 | 21,2 | 12,4 | 28,7 | 70,1 | 89,2 | 64,8 | 54,9 | 558,5 |
Miasto Aigues-Mortes znajduje się na skrzyżowaniu kanałów:
Linia Nîmes - Le Grau-du-Roi obsługuje miasta i wsie Costières oraz wybrzeże, z punktem końcowym w Grau-du-Roi . Służy również do transportu soli produkowanej przez jedną z farm soli grupy Salins (patrz link poniżej).
DrogaRozwój turystyki nadmorskiej od lat 60. XX wieku naznaczony jest budową nowych kurortów nadmorskich ( La Grande-Motte ) lub rozbudową już istniejących ( Le Grau-du-Roi -Port-Camargue). Aby ułatwić dostęp do turystów, sieć dróg przybrzeżnych została zagęszczona i połączona z autostradą A9 . W ten sposób Aigues-Mortes korzysta z tych osi:
Linia autobusowa 106 łączy również Montpellier i Saintes-Maries-de-la-Mer .
Aigues-Mortes jest gminą miejską, ponieważ wchodzi w skład gmin zwartych lub średniej gęstości, w rozumieniu miejskiej siatki gęstości INSEE . Należy do jednostki miejskiej Aigues-Mortes, jednogminnej jednostki miejskiej liczącej 8325 mieszkańców w 2017 roku, stanowiącej odosobnione miasto.
Ponadto miasto jest częścią obszaru atrakcyjności Grau-du-Roi , którego jest gminą o głównym biegunie. Obszar ten, skupiający 3 gminy, jest podzielony na obszary poniżej 50 000 mieszkańców.
Gmina, granicząca z Morzem Śródziemnym , jest również gminą przybrzeżną w rozumieniu ustawy3 stycznia 1986, znane jako prawo przybrzeżne . Odtąd szczególne przepisy urbanistyczne zastosować w celu zachowania naturalnych przestrzeni, miejsc, krajobrazów i równowagi ekologicznej na wybrzeżu , takich jak na przykład zasady inconstructibility, poza zurbanizowanych obszarów, na pasie. Brzegowej 100 metrów, lub więcej, jeśli przewiduje to miejscowy plan urbanistyczny .
Podział gminy na strefy, jak wynika z bazy danych europejskich zawodów biofizyczna gleba Corine Land Cover (CLC), charakteryzuje się znaczeniem terenów podmokłych (46,8% w 2018 r.), w proporcji identycznej jak w 1990 r. (47,3%). Szczegółowy podział w 2018 r. przedstawia się następująco: tereny podmokłe przybrzeżne (45,4%), uprawy trwałe (23,9%), grunty orne (7,3%), niejednorodne tereny rolne (7,3%), wody morskie (7,3%), tereny zurbanizowane (4,1%) ), lasy (2,1%), wewnętrzne tereny podmokłe (1,4%), tereny przemysłowe lub handlowe oraz sieci komunikacyjne (1,2%).
IGN także udostępnia narzędzie online do porównywania zmian w czasie użytkowania gruntów w miejscowości (lub obszarów w różnych skalach). Kilka epok są dostępne jako map lub zdjęć lotniczych: na mapie Cassini ( XVIII th wieku), na mapie Staff (1820-1866) oraz w bieżącym okresie (1950 do chwili obecnej).
Nazwa Aquae Mortuae jest wymieniona podczas zaokrętowania Saint Louis w 1248 roku w tym miejscu na jego pierwszą krucjatę. Nazwa ta pochodzi od Occitan Aigas Mòrtas "martwej wody", to znaczy "wody stojącej", równoważnej toponimicznym typom langue d'oïl " Morteau ".
Warto zauważyć, że mieszkańcy Aigues-Mortes poprosili św. Ludwika o nazwanie powstającego miasta eBona per Forsa („Dobry pomimo szansy”). Potoczna nazwa Aigues-Mortes pozostała jednak w użyciu do naszych czasów.
Nazwa Aigues-Mortes pochodzi od bagien i stawów, które rozciągały się wokół wioski, a także od faktu, że w Aigues-Mortes nigdy nie było bieżącej wody .
Grau pochodzi od prowansalskiego grau, co oznacza „ estuarium ” lub „ kanał ”, przecinany, przez który morze łączy się z przybrzeżnym stawem. Tak więc Grau du Roi oznacza po francusku „Chenal du Roi”.
Mury obronne Aigues-Mortes zostały zbudowane przez Saint Louis . Rzeczywiście, od początku swojego panowania Ludwik IX chciał mieć ujście na Morzu Śródziemnym; W tym kontekście zbudował port Aigues-Mortes.
Rzymianin o imieniu Peccius zbudował pierwsze słone bagna i dał swoje imię bagnam Peccais. Eksploatacja soli rozpoczęła się już w neolicie i trwała do okresu hellenistycznego, ale starożytna eksploatacja warzelni nie dała podstaw do żadnego większego odkrycia archeologicznego i można przewidzieć, że pozostałości te zostały zniszczone przez instalacje. .
W 791 , Karol miał wieża Matafère wzniesiony w środku bagna, dla bezpieczeństwa rybaków i pracowników solnych. Niektórzy twierdzą, że sygnalizacja i transmisja wiadomości nie były bez związku z budową tej wieży, która miała na celu alarmowanie w przypadku przybycia floty do wieży Magne w Nîmes . Powołanie tej wieży przechodzi od planu wojownika do planu duchowego, kiedy Karol Wielki nadaje ją opactwu benedyktynów , poświęconemu Opus Dei (dziełu Bożemu) i którego nieustanne śpiewy, dzień i noc, wyznaczają ich klasztor przez tytuł Psalmody lub Psalmodi. Klasztor ten istniał w 812 r. , co potwierdza akt nadania opactwa dokonany przez Nîmois Badila. W tym czasie mieszkańcy, mieszkający w trzcinowych chatach, utrzymywali się z rybołówstwa, łowiectwa i produkcji soli produkowanej na różnych małych słonych bagnach wzdłuż morza.Region ten znajdował się wówczas pod panowaniem mnichów z opactwa Psalmody .
W 1240 r. Ludwik IX , chcący pozbyć się wpływów włoskiej marynarki wojennej na transport wojsk na wyprawy krzyżowe , zainteresował się strategiczną pozycją, jaką to miejsce reprezentowało dla jego królestwa. W tym czasie, Marseille należący do brata Karola Andegaweńskiego , hrabiego Prowansji , Agde do Raymond VII , hrabiego Tuluzy i Montpellier z Jacques I er , króla Aragonii . Saint Louis chce bezpośredniego dostępu do Morza Śródziemnego . Uzyskał od mnichów opactwa miasto i okoliczne ziemie poprzez wymianę posiadłości. Mieszkańcy są zwolnieni z gabelle , podatku od soli, którą mogą brać bez ograniczeń. Zbudował drogę między bagnami i zbudował tam wieżę Carbonnière, która służyła jako strażnica, a tym samym chroniła dostęp do miasta. Saint Louis następnie zbudował Tour de Constance, aby pomieścić swój garnizon. W 1272 roku syn i następca Ludwika IX , Philippe le Bold , nakazał budowę wałów obronnych, aby dalej całkowicie otaczać miasteczko. Prace zostaną ukończone dopiero 30 lat później dzięki Philippe le Bel.
To z tego miasta Ludwik IX dwukrotnie wyruszył na wyprawy krzyżowe : siódmą w 1248 r. i ósmą w 1270 r. do Tunisu, gdzie według historyków zmarł na czerwonkę , tyfus, a nawet szkorbut . 1270 fałszywie oznacza wielu historyków, w ostatnim etapie procesu rozpoczętego na końcu XI -tego wieku. Wyrok jest pochopny, ponieważ przenoszenie krzyżowców lub najemników z portu Aigues-Mortes trwało nadal. Rozkaz wydany w 1275 r . rycerzowi Wilhelmowi z Roussillon przez Filipa III Śmiałego i papieża Grzegorza X po soborze w Lyonie w 1274 r. jako wzmocnienie w Saint-Jean-d'Acre na wschodzie, pokazuje, że działalność morska trwa nadal w widok dziewiątej krucjaty, która nigdy się nie odbędzie. Z tego faktu z 1270 r. wynika powszechne przekonanie, że w tym czasie morze dotarło do Aigues-Mortes. W rzeczywistości, jak potwierdzają badania inżyniera Charlesa Léona Dombre , cały port Aigues-Mortes obejmował właściwy port, który znajdował się w stawie Marette , Canal-Viel i Grau-Louis, Canal-Viel. jest kanałem dostępu do morza.W przybliżeniu na Grau-Louis jest dziś zbudowana La Grande-Motte .
Wczesnym XIV -tego wieku, Filip Piękny wykorzystywane warownego witrynę do więzić przez Templariuszy . Pomiędzy8 i 11 listopada 1307Czterdziestu pięciu z nich zostało przesłuchanych, uznanych za winnych i przetrzymywanych w niewoli w wieży w Konstancji .
Ludwik IX na nawie, z Aigues-Mortes, podczas siódmej krucjaty .
Mapa Aigues-Mortes i jej dostęp do morza.
Mapa Aigues-Mortes.
Raoul Berthelé . Średniowieczne mury Aigues-Mortes. Archiwum miejskie Tuluzy .
Raoul Berthelé . Średniowieczne mury Aigues-Mortes. Archiwum miejskie Tuluzy .
Raoul Berthelé . Średniowieczne mury Aigues-Mortes. Archiwum miejskie Tuluzy .
Akt wypowiedzenia.
Aigues-Mortes nadal zachował przywileje nadane przez królów. Co ciekawe, jest jednym z wielkich protestantów w osobie Jeana d'Harambure zwanego "Jednookim", dowódcą lekkich koni króla Henryka IV i byłego gubernatora Vendôme, który zostanie mianowany gubernatorem Aigues-Mortes i wieży4 września 1607 r. W tym celu złożył przysięgę na ręce konstabla Henri de Montmorency , ówczesnego gubernatora Langwedocji. Ale ten, katolik, wspiera rywala Adriena de Chanmont, lorda Berichère. Konflikt trwa do 1612 roku i Harambure, wspierany przez pastorów Dolnej Langwedocji i mieszkańców, ma rację tak samo, jak ma osobiste poparcie królowej. (BN L. K7 50) W końcu zrezygnował,27 lutego 1615, na korzyść jego syna Jeana d´Harambure, ale król Ludwik XIII przywrócił go na sześć lat. ten27 lipca 1616 r, porzucił swoje funkcje na rzecz Gasparda de Coligny, nie bez uzyskania świadectwa uznania od magistratów i konsulów miasta.
Wczesnym XV -go wieku, ważne prace podejmowane w celu ułatwienia dostępu Aigues Mortes do morza. Stary Grau Louis kopany do krucjat, otrzymuje Grau de la Croisette i port jest kopany bezpośrednio powyżej Tour de Constance. Ten stracił na znaczeniu od 1481 roku , kiedy Prowansja i Marsylia zostały przyłączone do królestwa Francji. Tylko działanie soli bagno Peccais zachęca François I er , w roku 1532 , aby połączyć solankowe Aigues-Mortes w morzu. Ale ten kanał, Grau powiedział Henry, zamulanie po kolei. Otwarcie w 1752 roku Le Grau-du-Roi na chwilę rozwiązało problem. Ten ostatni w końcu znalazł rozwiązanie, w 1806 roku , przekształcając Aigues-Mortes w port rzeczny dzięki Canal du Rhône à Sète (który otwiera się na Etang de Thau w terytorialnej części Frontignan).
W czasie Rewolucji Francuskiej miasto nazywa się Port-Pelletier . W tym czasie port prawie zniknął z powodu zamulenia wywołanego intensyfikacją orki w dziale wodnym, współcześnie z wznowieniem karczowania lasów i lasów po zniesieniu przywilejów . Zmniejszenie pokrywy leśnej sprzyjało erozji gleby, a co za tym idzie większemu udziałowi namułów, które osadzają się w portach regionu. Tak więc w 1804 r . prefekt „ojciec M. de Barante” napisał w raporcie, że „wybrzeża tego departamentu są bardziej narażone na wyładunki…. Porty Maguelonne i Aigues-Mortes oraz stary port This już nie istnieją z wyjątkiem historii ”, ostrzega; „Nieumiarkowane pragnienie zbierania pomnożyło te polany od 1790 roku… Chciwość cieszenia się pochłonęła w ciągu kilku lat zasoby przyszłości; góry, otwarte pługiem, wkrótce ukazały tylko gołą i sterylną skałę; każda bruzda stała się wąwozem; wierzchnia warstwa gleby, porwana przez burze, została przeniesiona do rzek, a stamtąd do niższych partii, gdzie służy na co dzień do lądowania w dolnych i bardziej zabagnionych partiach”
Masakra Włochów (sierpień 1893)W lecie 1893 roku Compagnie des Salins du Midi rozpoczęła rekrutację pracowników do młócenia i podnoszenia soli. Zatrudnienie spada z powodu kryzysu gospodarczego w Europie, ponieważ perspektywa znalezienia pracy sezonowej przyciągnęła w tym roku więcej pracowników.
Są one podzielone na trzy kategorie zwane „Ardéchois”, chłopi, niekoniecznie z Ardèche, którzy opuszczają swoją ziemię w trakcie sezonu, „Piemonty” składający się z Włochów z całych północnych Włoch i rekrutowanych lokalnie przez liderów zespołów, liderów kleju, i „wędrowcy” składający się po części z włóczęgów.
W związku z rekrutacją dokonaną przez Compagnie des Salins du Midi, szefowie kuchni zostali zmuszeni do komponowania zespołów składających się z Francuzów i Włochów. Od początku rana16 sierpniamiędzy dwiema społecznościami wybucha walka, która szybko przeradza się w walkę o honor. Ta walka jest czasami postrzegana jako [wyzwalacz] największego pogromu we współczesnej historii Francji, przedstawianego w ówczesnych gazetach, takich jak Le Monde Illustré .
Mimo interwencji sędziego pokoju i żandarmów sytuacja gwałtownie się pogorszyła. Niektóre trymardy dołączają do Aigues-Mortes i tam twierdzą, że Włosi zabili Aiguemortais, co powiększa ich szeregi o populację i ludzi, którzy nie zostali zatrudnieni.
Następnie zostaje zaatakowana grupa Włochów, którzy muszą schronić się w piekarni, którą uczestnicy zamieszek chcą spalić. Prefekt wezwał wojska około godziny 4 rano. Ten pojawia się na scenie dopiero o 18:00, po tragedii.
Wczesnym rankiem sytuacja się zaostrza. Uczestnicy zamieszek udają się do solnisk Peccais, gdzie znajduje się największa liczba Włochów, których kapitan żandarmów Cabley próbuje chronić, obiecując buntownikom przepędzenie Włochów, gdy zostaną eskortowani z powrotem na stację Aigues-Mortes. To właśnie podczas podróży Włosi zaatakowani przez buntowników zostali zmasakrowani przez tłum, którego żandarmi nie zdołali powstrzymać. Siedmiu zabitych i pięćdziesięciu rannych, z których część będzie miała konsekwencje dożywotnie, co stanowi największą masakrę imigrantów we współczesnej historii Francji, ale także jeden z największych skandali w historii jej sądownictwa, ponieważ nigdy nie zostanie ogłoszony żaden wyrok skazujący.
Sprawa staje się kwestią dyplomatyczną, a prasa zagraniczna, w tym zaalpejska, podejmuje sprawę Włochów. We Włoszech wybuchają antyfrancuskie zamieszki. Ugoda dyplomatyczna zostaje znaleziona, partie otrzymują rekompensatę, a nacjonalistyczny burmistrz Marius Terras musi zrezygnować.
Spektakl przez Serge Valletti , sprzedaż sierpnia , opiera się na tych tragicznych wydarzeń.
XXI th centuryten 4 sierpnia 2012, w dzielnicy Bosquet, para strzela z samochodu do kilkunastu młodych ludzi pochodzenia północnoafrykańskiego, powodując drobne obrażenia. Mężczyzna i kobieta zostają skazani odpowiednio dwa dni później; do czterech i dwóch lat więzienia, prowokując wśród części ludności gwałtowny wzrost poparcia dla skazanych, co podkreśla trywializację antyarabskiego rasizmu i przypomina wydarzenia z 1893 roku w tym samym mieście.
ten 25 kwietnia 2014Z okazji 800 th rocznica urodzin Ludwika IX , miasto Aigues-Mortes organizuje okolicznościowe uroczystości z udziałem jego potomka Louis de Bourbon , Duc d'Anjou, a jego żona Marie-Marguerite . Książę następnie przypomnieć, że jego dziadek The XIII th century , otworzyło drogę do radykalnej reformy instytucjonalnej, dostarczając jedną z pierwszych statutów gminnych , co pozwala uwolnić miast feudalnej władzy . Z tej okazji burmistrz Pierre Mauméjean wspomina „miłość i prawdziwe przywiązanie Aigues-Mortais do króla założyciela miasta i ich wdzięczność za wszystko, co dla nich zrobił” . Dodaje, że „jak dumny i zaszczycony jest Aigues-Mortes, aby po raz drugi przyjąć człowieka ( Louis de Bourbon ), który został obywatelem miasta, podczas Saint Louis w 1992 roku , przez ówczesnego burmistrza René Jeannota, teraźniejszość dzisiaj” .
Rhône w Sète przekraczania Aigues-Mortes.
List od M. Fargeona
1806.
Rhône w Sete
1915.
Ostatnie wybory samorządowe w Aigues-Mortes odbyły się 23 i 30 marca 2014.
W pierwszej turze wzięło udział pięć list, lista PS reprezentowana przez ustępującego burmistrza Cédrica Bonato, lista różnych lewicowców i ekologów reprezentowana przez Didiera Caire'a, lista związkowa prawicy UDI-UMP reprezentowana przez Pierre'a Mauméjeana, lista różnych prawicowych reprezentowana autorstwa Isabelle Secrétan i piątej powiązanej listy FN prowadzonej przez Stéphane'a Pignana.
Wyniki pierwszej tury: zarejestrowanych 6951, wstrzymujących się 1859 (26,74%), wyborców 5092 (73,26%), białych i niemających 126 (1,81%), głosów oddanych 4 966 (71,44%), Pierre Mauméjean (Związek Prawicy) 35,84 %, Cédric Bonato (PS) 34,51%, Isabelle Secrétan (po prawej) 11,43%, Stéphane Pignan 11,09% i Didier Caire (po lewej) 7,1%.
Wyniki drugiej tury: zarejestrowanych 6951, wstrzymujących się 1569 (22,57%), wyborców 5382 (77,43%), białych i remisów 163 (2,34%), obsadę 5219 (75,08%), Pierre Mauméjean (Związek Prawicy) 50,16% , Cedric Bonato (PS) 43,2%, Stéphane Pignan (FN) 6,62%.
Pierre Mauméjean staje się 7 th Burmistrz Aigues-Mortes z V Republiki.
Rada gminy Aigues-Mortais liczy 29 członków, w tym burmistrza, 8 zastępców i 20 radnych gminnych.
Od ostatnich wyborów samorządowych jego skład przedstawia się następująco:
Ewolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1793 r. Od 2006 r. legalne populacje gmin są publikowane corocznie przez Insee . Spis jest obecnie oparty na corocznym zbieraniu informacji, sukcesywnie dotyczących wszystkich terytoriów gminy przez okres pięciu lat. W przypadku gmin liczących mniej niż 10 000 mieszkańców co pięć lat przeprowadza się badanie spisowe obejmujące całą populację, przy czym legalne populacje w latach pośrednich szacuje się przez interpolację lub ekstrapolację. Dla gminy pierwszy wyczerpujący spis objęty nowym systemem został przeprowadzony w 2005 roku.
W 2018 r. miasto liczyło 8456 mieszkańców, co stanowi wzrost o 0,07% w porównaniu z 2013 r. ( Gard : + 0,67%, Francja z wyłączeniem Majotty : + 2,36%).
1793 | 1800 | 1806 | 1821 | 1831 | 1836 | 1841 | 1846 | 1851 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
2800 | 2 605 | 2630 | 2,577 | 2 897 | 3240 | 3 393 | 3 968 | 4046 |
1856 | 1861 | 1866 | 1872 | 1876 | 1881 | 1886 | 1891 | 1896 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
3677 | 3865 | 3 932 | 3833 | 4113 | 3,564 | 3906 | 3 981 | 3 897 |
1901 | 1906 | 1911 | 1921 | 1926 | 1931 | 1936 | 1946 | 1954 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
4511 | 3 899 | 3900 | 4 348 | 3878 | 4 123 | 3839 | 3616 | 3746 |
1962 | 1968 | 1975 | 1982 | 1990 | 1999 | 2005 | 2010 | 2015 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
4203 | 4197 | 4531 | 4472 | 4999 | 6012 | 6798 | 8 341 | 8 385 |
2018 | - | - | - | - | - | - | - | - |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
8 456 | - | - | - | - | - | - | - | - |
Podział ludności gminy według grup wiekowych przedstawia się następująco:
Populacja kobiet jest nadreprezentowana w porównaniu z populacją mężczyzn. Stawka (52,4%) jest mniej więcej taka sama jak stawka krajowa (51,8%).
|
W Aigues-Mortes znajdują się 4 szkoły, w tym żłobek, przedszkole, szkoła podstawowa Charlesa Grosa i kolegium Irène Joliot-Curie .
Aigues-Mortes to miasto z tradycjami Camargue. Każdego roku, w drugim tygodniu października, świętuje się zakończenie żniw oraz zakończenie zbioru soli.
Święto wotywne jest okazją dla rodzin z wioski do spotkania się wokół tradycji przodków, które stanowią podstawę dziedzictwa kulturowego Aigues-Mortais. Na południowych wałach każda rodzina buduje własny „teatr”; 101 teatrów tworzy plan, efemeryczną arenę, na której przez tydzień (i weekend na ponowne przeżycie) odbywają się wyścigi Camargue, podczas których każdy może spróbować sztuki raset z krowami i bykami w błocie.
W tym świątecznym tygodniu biorą udział tysiące turystów i stałych bywalców regionu; to chwila zapału i dzielenia się, która podkreśla tożsamość średniowiecznego miasta Camargue.
Z tej okazji powołany zostaje komitet festiwalowy; jest odpowiedzialny za organizację tych uroczystości każdego roku z poszanowaniem tradycji przodków i zapewnieniem bezpieczeństwa wszystkim uczestnikom.
Wieże i mury obronne Aigues Mortes tworzą pomnik otwarty dla publiczności przy Centre des monuments nationaux . Constance wieża została wzniesiona w 1242 roku przez Saint Louis na dawnym miejscu Matafère wieżą , zbudowany przez Karola około 790 , do domu królewskiego garnizonu. Prace zakończyły się w 1254 roku . Jej średnica to 22 metry, jej wysokość w czubku latarni to 33 lub 40 metrów według różnych źródeł... Grubość murów u podstawy to 6 metrów. Na parterze znajduje się pomieszczenie wartownika, do którego dostępu chroni brona. Pośrodku pomieszczenia okrągły otwór zapewnia dostęp do piwnic, które służyły jako spiżarnia, zapas amunicji, a także lochy. Miejsce to nazwano „dnem dołu”. Na piętrze dotrzesz do pokoju rycerza. Jego konstrukcja przypomina pomieszczenie straży. To właśnie w tym pomieszczeniu, które zostały uwięzionej w XVIII -tego wieku protestanckich , których najbardziej znanym był Marie Durand , który wygrawerowane na wierzchu studni słowo „oprzeć”. To słowo jest widoczne do dziś. W wieku 15 lat trafiła do więzienia, a 38 lat później została zwolniona wraz z więźniami politycznymi ( Abraham Mazel , wódz Camisardu ). Pomiędzy tymi dwoma pomieszczeniami wybudowano w grubości muru wąski chodnik, który miał pilnować dolnego pomieszczenia. Za salą rycerską wchodzi się na taras, z którego roztacza się rozległa panorama na okolicę, stanowiąc tym samym idealny punkt obserwacyjny. Więźniom pozwalano czasem przychodzić i oddychać świeżym powietrzem.
W wież i murów obronnych, wystawy odbywają się: w 2014 roku, na przykład, z okazji 800 th rocznicę narodzin St. Louis, National Monuments Centrum zorganizowało wystawę Saint Louis , na zachodzie „Orient, na św Ludwik i wyprawy krzyżowe. Wały rozciągają się na długości 1600 metrów. Spektakularny w ich wysokości, a ich stan zachowania (nie zostały przywrócone w XIX th century, jak było w przypadku, na przykład, do Carcassonne), są one z wieży Bodeńskiego, wyjątkowym świadectwem w architekturze wojskowej w Europie Zachodniej w bagna XIII th i XIV th stulecia. Klasyfikacja tego zestawu na Unesco , pod hasłem człowiek w swoim otoczeniu, jest przedmiotem mobilizacji: w 2011 roku sporządzono akta i podjęto wiele działań, w tym usuwanie słupów elektrycznych. . Ta procedura jest niestety udaremniana przez już skuteczne klasyfikacje bardzo bliskich miejsc, takich jak Pont du Gard, Avignon czy Arles…
Plan teatrówMapie Teatry są aren wybudowany pod koniec XIX -go wieku , mającego na wyścigach Camargue . Zostały wpisane w 1993 roku na inwentarz uzupełniający Listy Zabytków (MH) ze względu na ich zainteresowanie etnologiczne i kulturowe. Mogą pomieścić ponad sześćset osób.
Mury miejskie - 1
Mury miejskie - 2
Mury miejskie - 3
Mury miejskie - 4
Mury miejskie - 5
Mury miejskie - 6
Mury miejskie - 7
Mury miejskie - 8
Porte de la Reine Aigues-Morte w 1867, autorstwa Frédérica Bazille , wystawiony w Metropolitan Museum of Art .
Znajdująca się w miejscowości Saint-Laurent-d'Aigouze wieża Carbonnière jest po raz pierwszy wspomniana w tekście z 1346 r., który zawiera szczegółowe informacje na temat funkcji budowli. Mówi się, że „ta forteca jest kluczem do królestwa w tym regionie. „ Rzeczywiście, położony na środku bagien, był obowiązkowym przejściem do Aigues-Mortes. Zajmował ją garnizon złożony z giermka i kilku strażników. Z jego tarasu, na którym można by utrzymać do czterech dział artyleryjskich, rozpościera się panoramiczny widok na Petite Camargue .
Wieża Carbonnière.
Widok z lotu ptaka.
To turystyczne serce miasta. W centrum miasta, naprzeciwko głównego wejścia do Porte de la Gardette, jest statua z Saint Louis , dzieło James Pradier w 1849 roku .
Został zbudowany prawdopodobnie pod murami, środkowa z XIII -tego wieku, w czasie St. Louis i jest gotycki. Kolegiata w 1537 r. , w 1575 r . złupiona przez protestantów . Po rekonstrukcji dzwonnicy w 1634 roku , stało się sukcesywnie w ramach rewolucji , świątynia rozumu , koszary, spichlerz i magazyn soli. Przywrócono ją do kultu w 1804 r. i odrestaurowano w dość ciężkim stylu „neoklasycystycznym-barokowym”. Od 1964 do 1967 roku , to wszystko 19-ci wieczny wystrój zniknął, aw szczególności kasetonowe sufity, aby zrobić miejsce dla kościoła, znacznie bardziej trzeźwy, aw średniowiecznego ducha, które widzimy dzisiaj. Od 1991 roku witraże stworzone przez Claude'a Viallata , współczesnego artystę należącego do ruchu artystycznego Podpory/Powierzchnie , nadają budynkowi niezwykłego światła i koloru. Reszta mebli XVIII TH i XIX th stulecia zniknął w tym czasie, z wyjątkiem niektórych rzeźb. Fasadę wieńczy bardzo stonowana dzwonnica z trzema dzwonami . Największa, o średnicy 1,07 m , pochodzi z 1740 roku, sklasyfikowana jako MH, została wykonana przez mistrza założyciela Jeana Poutingona . W kościele znajduje się również posąg św. Ludwika.
Kościół Notre-Dame-des-Sablons.
Posąg Świętego Ludwika w kościele Notre-Dame-des-Sablons.
Pozostałości krucyfiksu w kościele Notre-Dame-des-Sablons.
Położony na wschód od Place de Viguerie, jest własnością Bractwa z penitentów szarych założony w 1400 roku . Fasada jest w stylu Ludwika XIV . Drzwi frontowe z XVII -tego wieku jest ozdobiony drewnianą figurą. Ołtarz wyrzeźbiony w 1687 r. przez Sabatiera.
Wewnątrz ołtarz przedstawia mękę Chrystusa . Został zbudowany w szarej tynku tynkowym w 1687 roku przez rzeźbiarza Sabatiera z Montpellier. Ten ołtarz, na którym widnieją herby bractwa, zajmuje całe tyły chóru.
Kaplica Białych PokutnikówZnajduje się na rogu rue de la République i rue Louis-Blanc, należy do braterstwa z białymi penitentów utworzone w 1622 roku .
Nad prezbiterium , na sklepieniu, widzimy kopię w Jerozolimie ołtarza , gdzie Chrystus obchodził Paschę i Wielki Czwartek z jego apostołów . Wokół ołtarza głównego malowidło na płótnie przedstawia zstąpienie Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy . Przypisywana jest Xavierowi Sigalonowi , malarzowi urodzonemu w Uzès w 1778 roku . Po obu stronach chóru stoją dwie figury: po lewej św. Feliks dla odkupienia jeńców, po prawej św. Jakub Mniejszy , pierwszy biskup Jerozolimy.
Lou Drapé to wyimaginowany koń wspominany w miejscowym folklorze, który nocą miał wędrować po murach miasta, podnosić na grzbiet od 50 do 100 dzieci i sprawiać, by znikały „nie wiemy gdzie” .
Fougasse jest jednym z pierwszych ciast drożdżowych oparte. Może być słodki (czasami nazywany „ciasto cukrowym”) lub słony (z gratillonem lub bez). Tradycyjnie na okres świąteczny zarezerwowano konfekcję cukrowej fougasse w Aigues-Mortes w ramach trzynastu deserów . Wykonany z ciasta brioche, cukru, masła i kwiatu pomarańczy, wypiekany przez piekarza ze składników przywiezionych przez klienta. Obecnie fougasse Aigues-Mortes jest sprzedawana przez cały rok.
Aigues-Mortes z nieba 1
Aigues-Mortes z nieba 2
Aigues-Mortes dotyczy 5 chronionych stref przyrodniczych, 10 ZNIEFF , dwóch specjalnych stref ochronnych (ZSC) ( tereny mające znaczenie dla społeczności (SCI) na podstawie dyrektywy siedliskowej ) i dwóch specjalnych stref ochronnych (SPA) ( SCI na podstawie dyrektywy ptasiej ).
41797 ha z Petite Camargue są klasyfikowane jako „podmokłych chronionych konwencją Ramsar” i dotyczą 16 gmin , w tym Aigues-Mortes.
Od strony południowej przylega do regionalnego parku przyrody Camargue .
(patrz także Kategoria: Narodziny w Aigues-Mortes )
Ramiona Aigues-Mortes są ozdobione następująco: Złoto dla świętego Marcina z goździków, ubranego w lazur i podkutego do pola, dosiadanego na koniu gules osiodłanym i zaprzężonym również w złoto, rozcinając jego płaszcz również gules, aby dać połowę biednemu kulawemu człowiekowi z goździków, również odzianemu w lazur, z kula naturalnie, całość na tarasie vert .
|
---|