Liderem , zwany także animatorem rynku ( animator lub dystrybutorem w języku angielskim), to firma , zwykle bank inwestycyjny , lub osoba, która na rynku biorąc pod uwagę stale przesyła cenę zakupu i sprzedaży albo wyłącznie dla swoich klientów lub do cały rynek, w tym także jego konkurentom. Mówi się również, że jest „oceniany”.
W Stanach Zjednoczonych wynalezienie symbolu giełdowego w 1869 roku doprowadziło do fuzji NYSE z jej rywalem, Open Board of Stock Brokers . Następnie, w 1871 roku, aukcja trwa nadal, w ślad za amerykańskim organizatorem targów, zwanym też „specjalistą”, z lat 70. XIX wieku . Wcześniej kupować można było tylko na dwóch aukcjach dziennych. Te dwie metody wystawiania na aukcje nadal współistniały przez dziesięć lat, ciągłe wystawianie łagodzi problem przepełnienia tych dwóch aukcji, ale tworzy bardzo tymczasowe nierównowagi między kupnem a sprzedażą. Nagle około 1872 r. w osobnym miejscu na parkiecie dla każdej z notowanych spółek lub grup spółek pojawiają się specjaliści (lub „promotorzy rynku”): negocjują na własny rachunek, a także aranżują interesy między spółkami. kupując od jednego, aby odsprzedać drugiemu, i wynagradzane przez różnicę cen.
Obecność market makerów od dawna uważana jest za niezbędną na rynkach kontraktów terminowych ( future ), w tym na rynkach aukcyjnych (z założeniami, które istnieją do dziś w Stanach Zjednoczonych oraz PIN, który pełnił tę funkcję we Francji do 1998 roku). Wraz z cyfryzacją ich obecność nie jest już konieczna, nawet jeśli animatorzy rynku (NCP lub negocjatorzy praw własności) istnieli na początku XXI wieku na francuskich rynkach kontraktów terminowych.
Animacja rynku stała się jednak dominującą formą organizacji rynków finansowych .
Firmy i instytucje finansowe ( firmy ubezpieczeniowe , fundusze inwestycyjne , fundusze emerytalne , fundusze hedgingowe ( fundusze hedgingowe ), itd) Cena dla jednego lub więcej banków rynku teneuses, które z kolei są połączone przez pośredników między animatorami rynku ( pośrednicy między dealer ) , które są coraz bardziej elektroniczne.
Zasadniczo animator rynku stara się uchwycić część różnicy między jego dwiema cenami, zwaną „ spreadem kupna/oferty ”, ponieważ:
Jeśli te dwie transakcje mają miejsce, gdy rynek się nie porusza, animator rynku pokrywa różnicę cen. Jest to jednak niezwykle rzadkie.
W rzeczywistości animacja rynku może odbywać się na dwa bardzo różne sposoby, w zależności od charakteru notowanego produktu.
Z jednej strony, na rynkach „podstawowych” produktów finansowych, na przykład głównych walut rynku walutowego , animator rynku zwykle nie ma innej możliwości działania, po dokonaniu transakcji na rynku z jego dwóch cen, niż próba spieniężenie części spreadu kupna/oferty poprzez „zwrócenie się przeciwko rynkowi”. W związku z tym będzie próbował rozwiązać transakcję z klientem przeprowadzoną na jednej z dwóch nóg jego widelca, obracając w przeciwnym kierunku po cenie znajdującej się w jej obrębie z jednym z jego konkurentów. Konieczne jest również, aby poziom rynku nie zmieniał się zbyt szybko…
Na drugim biegunie, na rynkach stopy procentowej lub na rynkach opcji , istnieje szeroka gama instrumentów finansowych, których ewolucja będzie na tyle bliska, że będą mogły być wykorzystane w określonych warunkach „do zabezpieczenia” transakcji na innym instrumencie . Animator rynku kupujący instrument X od klienta w ramach swojej oferty pokryje zatem tę transakcję, sprzedając instrument Y na rynku jednemu ze swoich konkurentów. Zasadą jest, że mógłby ewentualnie w przyszłości odwrócić tę transakcję, to znaczy kupić Y, aby odsprzedać X. Animacja rynku w tym kontekście staje się zatem zarządzaniem relacjami między wieloma instrumentami finansowymi i jest w istocie czynnością arbitrażową między wspomniane instrumenty.
Na większości innych rynków zgiełk na rynku znajdzie się pomiędzy tymi dwoma scenariuszami. Na przykład animator rynku akcji spółki A będzie ponosił dość znaczne ryzyko korelacji w średnim okresie, jeśli zabezpieczy swoje transakcje na akcjach spółki A transakcją odwrotną na akcjach spółki B lub kontraktami terminowymi na indeksy giełdowe . Będzie więc miał tendencję, na ile to możliwe, do próby zwrotu transakcji w A inną transakcją w A, nawet jeśli zdarzy mu się zabezpieczyć krótkoterminowo innymi instrumentami.
Animacja rynku wiąże się z dużą liczbą zagrożeń.
Pierwszy to ryzyko płynności . Animator rynku zapewnia płynność wszystkim tym, dla których wycenia. Jednak on sam w żadnym momencie nie może być pewien, że znajdzie wystarczającą płynność, aby zwrócić pozycje, które w ten sposób odziedziczył. Można by pomyśleć, że to doprowadziłoby go do preferowania płynnych rynków. W rzeczywistości tak nie jest. Im bardziej płynny staje się rynek, tym bardziej intensywna i negatywna staje się konkurencja. Na bardziej płynnych rynkach, takich jak rynek walutowy lub rynki obligacji rządowych , „zakresy” kwotowań w końcu zbliżają się do kosztu transakcyjnego animatora rynku lub nawet go obniżają. Ideałem dla animatora rynku jest zatem rynek półpłynny, który pozwala zarówno na stosowanie szerokich zakresów kwotowań, jak i posiada, przynajmniej w średnim okresie, wystarczającą płynność, aby zwrócić pozycje.
Drugi to asymetria informacji . Przykład: powiedzmy, że operator jest lepiej poinformowany niż animator rynku o rzeczywistej wartości papieru wartościowego, dla którego zapewnia płynność, i że jest on np. przewartościowany. W takim przypadku operator sprzeda animatorowi rynku po jego cenie ask i odkupi, gdy cena tego papieru wartościowego spadnie w wyniku reakcji innych agentów na to przeszacowanie. Zazwyczaj na tego rodzaju ryzyko narażony jest animator rynku.
Trzecia, wynikająca z dwóch pierwszych, to ściskanie (lub, co gorsza, róg ).
Czwartym jest ryzyko operacyjne, które jest szczególnie ważne, w tym jego komponent ryzyka rozliczenia-dostawy. Animator rynku na ogół stosuje „nawiasy” niskich cen dla dużych rozmiarów produktów, których zmienność jest wysoka. Jeżeli animator rynku dokonał błędnej transakcji i na czas zauważy błąd, istnieje możliwość anulowania transakcji (por. błędna transakcja ).
System znany w języku angielskim z „ knock for knock” (co można przetłumaczyć jako „blow for blow”) to system wynikający z umowy rynkowej lub regulacji, na mocy której animatorzy rynku na danym produkcie są zobowiązani do wzajemnej wyceny , z maksymalnym zasięgiem i dla znacznej ilości. Tego typu system był często wprowadzany na rynkach, na których uczestnicy, a nawet emitent produktu, mieli silne obawy, że rynek się nie rozwinie i pozostanie niepłynny. Generalnie miało to odwrotny skutek niż poszukiwany ( patrz rynek obligacji w ECU lub OLO we frankach belgijskich ), animacja rynku stała się wówczas w zasadzie czynnością manipulacji i ściskania , co powoduje silne wahania cen i szybko obrzydza normalne inwestorzy, którzy rezygnują z produktu.
W DSPW obligacji rządowych są instytucje finansowe uprawnione do udziału w rynku pierwotnym obligacji zbywalnych emitowanych przez rządy. Po nabyciu tych finansowych papierów wartościowych na rynku pierwotnym, główni handlowcy mają pełną swobodę stymulowania rynku wtórnego poprzez odsprzedanie nabytych papierów wartościowych.
We Francji główni dealerzy nazywani są „specjalistami od skarbowych papierów wartościowych” (SVT).
Rynki działania są szczególnie rozdrobnione, ponieważ każdy element stanowi osobny rynek. Dlatego też płynność jest tam bardziej przerywana niż na bardziej skoncentrowanych rynkach. W związku z tym na wielu giełdach znajdują się animatorzy rynku, którzy mają obowiązek stałego „notowania” niektórych papierów wartościowych. Jednak maksymalny rozmiar dozwolonych wideł jest czasami dość duży, co może sprawić, że ćwiczenie będzie raczej teoretyczne.
Promotor rynku działa również jako pomost między służbami podatkowymi Unii Europejskiej, może domagać się od inwestorów wysokości stawki podatku obowiązującej od ich zysków kapitałowych według terytorium zamieszkania tych ostatnich.
We Francji emitenci warrantów są zwykle promotorami rynku na tych, które wyemitowali, co ponadto stanowi podstawowy standardowy wymiar tego produktu.
W celu przedstawienia zakresu cen w czasie rzeczywistym animatorzy rynku korzystają z narzędzi komputerowych umożliwiających bezpośredni dostęp do rynków ( bezpośredni dostęp do rynku lub DMA ). Po podłączeniu narzędzie pozwala w czasie rzeczywistym animować spread automatycznie obliczany zgodnie z szacowaną wartością instrumentu będącego przedmiotem handlu.