Według słownika rachunków narodowych , inwestycji (mierzona przez środki trwałe brutto , w skrócie środki trwałe brutto), mogą być dokonywane przez różne podmioty gospodarcze :
Te inwestycje na giełdzie lub finansowe , nabywanie gruntów i inwestycji niematerialnych (reklamowych, etc.) nie są włączone do środków trwałych brutto, mimo że inwestycje te miały od 1980 wielkie znaczenie w strategii korporacyjnych .
Powrót na inwestycji jest obliczana z uwzględnieniem jego żywotność lub jego użyteczną żywotność (w tym przypadku, biorąc pod uwagę pozostającą końcowej wartości inwestycji).
Strategiczny Zrównoważony Inwestowanie odnosi się do rodzaju inwestycji chcąc być bardziej cnotliwy , w perspektywie zrównoważonego rozwoju , która zakłada, biorąc pod uwagę przy podejmowaniu decyzji inwestycyjnych dla nowych parametrów, takich jak wytrzymałość i trwałość .
Inwestycja może mieć wpływ na firmę produkującą i / lub udostępniającą towary i usługi, która może mieć charakter finansowy lub mieć charakter wyłącznie majątkowy.
Ten wpływ ma charakter finansowy, jeśli firma faktycznie otrzyma kwotę inwestycji. Inwestycja ta zwiększy więc jego kapitał społeczny .
Dopiero inwestycja na rynku pierwotnym (np. Podczas zakładania spółki lub w trakcie emisji akcji istniejącej spółki) ma wpływ finansowy na spółkę. Inwestycja ta jest zazwyczaj wykorzystywana do nabycia lub ulepszenia środków produkcji (maszyn, pomieszczeń, IT itp.).
Inwestycja na rynku wtórnym (np. Produkt finansowy ubezpieczenia na życie składająca się z „koszyka” akcji) jest wymianą finansową (np. Między osobą fizyczną a jej bankiem), z której nie subskrybent trafia do spółek, których akcje zapewniają do kosza.
W każdym razie, niezależnie od tego, czy jest to inwestycja na rynku pierwotnym, czy wtórnym, ma to wpływ na nieruchomość. Zatem akcje odkupione przez inne osoby w ofercie przejęcia mogą spowodować istotne zmiany u akcjonariuszy, którzy na mocy uprawnień wynikających z własności udziałów są w stanie głęboko zmienić losy spółki i jej pracowników. Pracownicy, mimo że spółka sama nie otrzymała sub: transakcja jest dokonywana tylko między inwestorami. To samo dotyczy sytuacji, gdy członkowie zarządu przedsiębiorstwa są zarządzającymi funduszami inwestycyjnymi lub emeryturami, które są wymagane, aby inwestycje ich małych lub dużych oszczędzających były opłacalne.
Te dwa rynki (pierwotny i wtórny) sugerują typologię inwestycji:
(1-) inwestycje mające na celu podwyższenie kapitału technicznego (lub kapitału trwałego lub kapitału produkcyjnego ),
(2-) inwestycja finansowa, której celem jest poszukiwanie odpowiednika (inwestycja) lub w mniej lub bardziej długoterminowej perspektywie zysk finansowy (zysk kapitałowy).
Marks mówi o tej inwestycji w sposób, który niektórzy nazwaliby manichejskim w „Das Kapital, Band 2, Abschnitt 1, 1.4 Der Gesamtkreislauf”:
„Geldmachen ist das treibende Motiv. Produktion erscheint nur als notwendiges Übel dazu. „ Albo ” Zarabianie pieniędzy jest siłą napędową. Dlatego produkcja jawi się tylko jako zło konieczne ”. ... nie mogąc się go pozbyć lub nie śnić o nim, jak później określa w nawiasach: „Alle kapitalistischen Nationen ergreift periodisch ein Schwindel, den sie zur Geldmacherei frei von lästiger Produktion nutzen. „ Albo „ Wszystkie narody kapitalistyczne mają okresowo chimerę, czyli możliwość zarabiania pieniędzy bez ciężkiej, nudnej produkcji ”
Marzenie o lekkości i szybkości inwestycji realizuje się właśnie w sferze finansowej, na rynku wtórnym , przy wszelkiego rodzaju „produktach” finansowych i handlu „elektronicznym” . Odbywa się również w sferze realnej gospodarki, czasami ze szkodą dla prezesów, którzy są zbyt biegli w logice przemysłowej lub społecznej, a za mało w logice „finansowej”.
W ten sposób Pierre Suard , były Ceo firmy Alcatel , został nominowany przez inwestorów, których celem było produktywne. Stworzył imperium przemysłowe na wzór Siemensa , jego najbliższego konkurenta. Został wysadzony i zastąpiony przez Serge'a Tchuruka w 1995 roku po przybyciu nowych akcjonariuszy, których inwestycje były bardziej "finansowe". Ten ostatni skupił Alcatel na swojej „podstawowej działalności”, która miała być najbardziej dochodowa, a resztę sprzedał. Zmiana hasła, które nastąpiło, nawet w odniesieniu do „podstawowej działalności”, wskazuje na zmianę celu inwestycji, mniej przemysłowych, a bardziej finansowych: slogan „być architektem świata internetu” zostaje zastąpiony przez „przynieść wartość dodana dla akcjonariuszy ”.
W marcu 2021 r. To samo nieszczęście przydarzyło się Emmanuelowi Faberowi , prezesowi Danone, wylądował za namową anglosaskich akcjonariuszy niezadowolonych z wyników finansowych swoich inwestycji, obciążonych ich zdaniem polityką społeczną tego prezesa.
W obecnych realiach gospodarczych wydaje się, że rośnie wpływ inwestycji „finansowych”, w tym na rynku pierwotnym .
Dominację inwestycji „finansowych” można również ocenić, biorąc pod uwagę przepływy finansowe: (1-) przepływy finansowe odpowiadające rynkowi pierwotnemu (tj. Inwestycje produkcyjne) są znacznie mniej ważne niż te odpowiadające rynkowi wtórnemu (tj. „Inwestycje” finansowe ” ); (2-) nawet na poziomie rynku pierwotnego wydaje się, że inwestor chce zminimalizować, uczynić „marginalnym” swoją inwestycję i ma do tego narzędzia prawne.
W rzeczywistości firmy najczęściej inwestują bezpośrednio, albo odzyskując część swoich zysków, albo pożyczając bezpośrednio na rynkach bankowych lub obligacji. Udział inwestycji na rynku pierwotnym (np. Poprzez emisję akcji) jest minimalny w porównaniu z ich bezpośrednimi inwestycjami: w 2016 r. Inwestycje poprzez emisję akcji: 22 mln EUR; pożyczki korporacyjne: 297 mln EUR (źródło: LaTribune i Insee). Dodatkowo należy odliczyć od inwestycji na rynku pierwotnym coraz ważniejszą część „ skupu akcji ” przez spółkę na zlecenie jej „inwestorów”, który to „wykup” polega na ich spłacie. wycena części ich udziałów w celu ich „umorzenia”. Często firma musi na to pożyczać.
Wreszcie, inwestycja, w odniesieniu do inwestycji dokonywanych bezpośrednio przez spółki, powinna być rozważana z uwzględnieniem pojęcia „z ograniczoną odpowiedzialnością ” w połączeniu z nierzeczywistością prawną spółki: inwestorzy spółki są w rzeczywistości właścicielami i kontrolowanie WSZYSTKICH środków jej produkcji , nawet jeśli wnieśli niewielki wkład ze swoich pieniędzy.
Pojęcie „ ograniczonej odpowiedzialności ” i jego realizacji w prawa w XIX -tego wieku (np we Francji, ustaw z dnia 23 maja 1863 roku i 24 lipca 1867 w prawie Anglii od 1856 do 1862 roku na Joint-Stock Company Limited) liczy, według YN Harari w swojej słynnej książce SAPIENS , „ jeden z najbardziej genialnych wynalazków ludzkości”: „Peugeot jest wytworem naszej zbiorowej wyobraźni. Prawnicy mówią o „prawniczej fikcji”. Peugeot należy do szczególnego rodzaju fikcji prawnych, tzw. „Spółek z ograniczoną odpowiedzialnością”. Idea stojąca za tymi firmami jest jednym z najbardziej pomysłowych wynalazków ludzkości. ”. Harari wyjaśnia zalety: „Gdyby samochód się zepsuł, kupujący mógł pozwać Peugeota, ale nie Armanda Peugeota. Jeśli firma pożyczyła miliony, zanim zbankrutowała, Armand Peugeot nie był winien swoim wierzycielom ani najmniejszego franka. W końcu pożyczka została udzielona spółce Peugeot, a nie Armandowi Peugeot, udziałowcowi Homo sapiens !
Wyjaśnienie to pokazuje, że „ ograniczona odpowiedzialność ” nie jest w rzeczywistości ograniczeniem ryzyka, ale rzeczywistym przeniesieniem odpowiedzialności i ryzyka z inwestora-udziałowca na spółkę-spółkę, na jej grupę roboczą, odpowiedzialność karną i ekonomiczną. Przeniesieniu tego nie towarzyszy jednak przeniesienie własności ze względu na nierzeczywistość prawną spółki : niezależnie od kwoty zainwestowanej przez inwestora-akcjonariusza zawsze ma on władzę i jest faktycznym właścicielem. (Posiadając udziałów) wszystkich środków produkcji (lokale, maszyny, zasoby informatyczne itp.), w tym nabytych dzięki pożyczonym „milionom”: to firma, która pozyskuje pożyczką, zwraca i utrzymuje środki produkcja na własny koszt, oczywiście oprócz płacenia pensji, opłat i podatków.
Dzięki tej „ ograniczonej odpowiedzialności ” w połączeniu z prawnym nierzeczywistością spółki, kilka procedur pozwala inwestorom-akcjonariuszom na zwiększenie kontrolowanych przez nich środków produkcji przy jednoczesnej jak największej minimalizacji ich inwestycji ( kapitału zakładowego ): inwestycje poprzez lewarowanie , wykup lewarowany , odkup akcji . Jest zatem bardzo zrozumiałe, że inwestorzy-akcjonariusze uciekają się do tych procedur, zamiast emitować dodatkowe akcje, powodując pojawienie się innych inwestorów-akcjonariuszy, z którymi z pewnością dzieli się ryzyko, ale także władzę i majątek. Gdyby spółka, podobnie jak stowarzyszenie z 1901 r. , Podlegała prawu, „ograniczona odpowiedzialność” zostałaby zastąpiona „wspólną odpowiedzialnością i majątkiem” pomiędzy udziałowcami i zbiorami pracy firmy, każdy zgodnie z jej wkładem. „Dźwignia” i inne procesy na korzyść jednych już nie istniałyby, a wielu innych byłoby szczęśliwych.
W ramach ogólnego celu zwiększania kapitału technicznego (lub kapitału trwałego lub kapitału produkcyjnego ) można określić bardziej precyzyjne cele:
Inwestycję można zakwalifikować jako:
Na przykład wydatki na technologie informacyjne są zwykle powiązane z centrami kosztów w przedsiębiorstwach. Jednak w tego typu wydatkach średnio 50% dotyczy utrzymania istniejących aplikacji (koszty operacyjne), pozostałe 50% dotyczy rozwoju (wydatki inwestycyjne). Jednak to rozróżnienie jest często gubione w rachunkach przedsiębiorstw (co ma niefortunny wpływ na obiektywną ocenę inwestycji i / lub wysiłków innowacyjnych ).
O inwestycji brutto mówimy wtedy, gdy przepływ inwestycji obejmuje nową inwestycję i inwestycję odtworzeniową.
Obliczenie inwestycji netto uzyskuje się z różnicy pomiędzy: Kapitałem technicznym na koniec okresu - Kapitałem technicznym na początek okresu. Stanowi inwestycję brutto pomniejszoną o amortyzację .
Inwestycja musi zostać dokonana do momentu, w którym jej krańcowa korzyść równa się jej krańcowemu kosztowi . To oczywiście zakłada, że niezbędne dobra inwestycyjne są dostępne.
Zgodnie z kryterium opłacalnościInwestowanie oznacza przeznaczenie pieniędzy na projekt, rezygnację z natychmiastowej konsumpcji lub innej inwestycji ( koszt alternatywny ) i zaakceptowanie określonego ryzyka w celu zwiększenia przyszłych dochodów.
Rentowność można mierzyć różnymi metodami, które nie zawsze dają dokładnie ten sam wynik, a jednocześnie pozostają globalnie spójne
Kryteria takie jak czas potrzebny do osiągnięcia progu rentowności (czas potrzebny na to, aby wygenerowane przepływy były równe kwocie początkowej inwestycji) również można przyrównać do rentowności.
Ryzyko podejmowane przez inwestora jest również ważnym kryterium, którego wskaźnikiem jest stosunek przepływów pieniężnych do zainwestowanej kwoty; często opiera się na prognozie, aby określić, czy proponowana inwestycja jest odpowiednia i w jakim stopniu zadowoli inwestora.
Niezależnie od zastosowanej metody należy odpowiednio ocenić i uwzględnić w obliczeniach następujące parametry:
Istnieją inne metody, które są zgodne z ruchem teorii finansowych, które dodatkowo integrują przyszłą niepewność związaną z wycenami wynikającymi z rynku:
Decydując się na inwestycję, przedsiębiorca porównuje koszt inwestycji (I) z sumą zdyskontowanych i ważonych ryzykiem wartości wpływów pieniężnych uzyskanych dzięki inwestycji (R). Projekt inwestycyjny zostanie zrealizowany, jeśli R> I. W analizie keynesowskiej krańcowa efektywność kapitału odnosi się do wewnętrznej stopy zwrotu z inwestycji. Służy jako stopa dyskontowa dla dochodu z inwestycji. Mianowicie inwestycja jest tym ważniejsza, że oprocentowanie jest niskie. W przypadku Keynesa inwestycja zależy od porównania między krańcową efektywnością r inwestycji a stopą procentową naliczaną na rynku kapitałowym, tj. Jeżeli r> i, decyzja o podjęciu inwestycji jest uzasadniona. Może być sfinansowany ze środków dostępnych firmie lub z pożyczki, której koszt jest niższy od stopy zwrotu z inwestycji. Formuła Keynesa obowiązuje tylko w przypadku inwestycji finansowanej wyłącznie długiem. Jeżeli część finansowania jest przekazywana w kapitale własnym, konieczne jest obliczenie kosztu, a następnie obliczenie średniego ważonego kosztu kapitału, który zostanie zastąpiony przez i. Dodatkowo przedsiębiorca weźmie pod uwagę margines bezpieczeństwa, ponieważ w praktyce zwrot z inwestycji nie będzie równy przewidywanemu.
W analizie makroekonomicznej termin inwestycja jest zarezerwowany wyłącznie dla tworzenia nowych dóbr inwestycyjnych (maszyn, budynków itp.). Dla Keynesa inwestycje zależą od krańcowej wydajności kapitału i stopy procentowej. W rzeczywistości wydatki na dobra kapitałowe zależą głównie od dwóch zmiennych:
Dla danej krańcowej efektywności inwestycja pojawia się jako malejąca funkcja stopy procentowej. Poziom stopy procentowej jest zatem preferowaną zmienną motywującą lub zniechęcającą w procesie inwestycyjnym. W analizie keynesowskiej inwestycję uważa się za autonomiczną, to znaczy niezależną od dochodu.
W przypadku ISF obniżka podatku dotyczy jedynie objęcia kapitału zakładowego spółki lub objęcia podwyższenia kapitału spółki. W związku z tym możliwość obniżenia podatku majątkowego przyniesie korzyści głównie niewielkiemu gronu podatników, nakłanianych przez otoczenie do udziału w tego typu operacjach, często prowadzonych w wąskim gronie.
Samo- finansowania jest finansowanie inwestycji za pomocą wewnętrznych firmy. Samofinansowanie mierzone jest na dwa sposoby: stopa marży, która wskazuje na zasoby firmy (nadwyżka operacyjna brutto / wartość dodana) oraz stopa samofinansowania: EB / GFCF (Gross Fixed Capital Formation), która mierzy część inwestycja, która jest finansowana z oszczędności brutto (część EBITDA, z wyłączeniem dywidend, odsetek i podatków, wykorzystywana do finansowania środków trwałych brutto).
Polega to na pozyskiwaniu kapitału w formie pożyczki od osób trzecich. Okres pożyczki musi być zgodny z okresem amortyzacji zakupionego towaru (generalnie pożyczka jest nieco krótsza niż ta). Kredyt może być dwojakiego rodzaju: bankowy lub obligacyjny.
Wiąże się to z podwyższeniem kapitału spółki poprzez zapis na nowe akcje (SARL) lub akcje (SA). Wnioskuje się o to w drodze operacji podwyższenia kapitału gotówkowego,
Ta metoda ma tę zaletę, że wzmacnia wypłacalność przedsiębiorstwa, która w żadnym wypadku nie może przekroczyć określonej kwoty pożyczki bez utraty zaufania banków i dostawców. Mimo to, transakcja ta jest dość często niezadowolona ze strony akcjonariuszy, ponieważ emisja nowych akcji „osłabi” wartość ich obecnych akcji.
W związku z tym metoda ta może być stosowana tylko wtedy, gdy wspólnicy zgodzą się zwrócić spółce pieniądze. Wiele będzie zależeć od:
Podwyższenia kapitału w gotówce nie należy mylić z podwyższeniem kapitału przez włączenie rezerw (jest to jedynie przeniesienie pozycji księgowej w ramach kapitału własnego) ani przez wymianę papierów wartościowych (przypadek połączenia i przejęcia )
O złej inwestycji mówimy wtedy, gdy jest ona niewystarczająca: zbyt wysoka (przeinwestowanie), zbyt niska (niedoinwestowanie) lub jedno i drugie (tj. Źle zorientowana).
Decyzja o zainwestowaniu lub nie inwestowaniu jest zawsze formą obstawiania przyszłości: nie jest zatem zaskoczeniem, że natrafiamy na nieodpowiednie inwestycje. Kiedy kumulacja inwestorów popełnia ten sam błąd, mniej więcej jednocześnie, może to generować - na poziomie makroekonomicznym, w sektorze działalności lub na obszarze geograficznym - sytuacje, które mogą obejmować zarówno zwykłą recesję, jak i szerszy kryzys gospodarczy (zob. analiza cykli koniunkturalnych ).
W reżimie wolnej gospodarki podstawową zmienną w tym obszarze jest stopa procentowa . Zbyt wysoka uniemożliwia inwestowanie nawet w projekty, które z góry są rentowne. Za niska zachęca do inwestowania w projekty o zbyt niskiej rentowności.
Zbyt optymistyczne podmioty gospodarcze mogą nadmiernie inwestować i tworzyć nadwyżki mocy produkcyjnych w stosunku do efektywnego popytu wyrażanego przez rynek. Na poziomie kraju czy branży obserwowany niedostatek rynków zbytu w stosunku do tworzonej w ten sposób podaży będzie skutkował efektem deflacji i bankructwem firm marginalnych (tych, których koszt własny jest najwyższy).