Ekspres

Ekspres
Kraj Francja
Język Francuski
Okresowość Tygodnik , publikowany w środę
Format 20,2 x 26,7  cm
Dobry Gazeta
Cena za numer 5,90€
Dyfuzja 201 195 przykł. (2019, ( ▼  -13,68%))
Założyciel Françoise Giroud
Jean-Jacques Servan-Schreiber
Data założenia 16 maja 1953 (67 lat temu)
Redaktor Grupa L'Express SA
Miasto wydawnicze Paryż
Właściciel Poprzez Grupę L'Express  :
Udział w wiadomościach ( Alain Weill ): 51%
Altice Europe ( Patrick Drahi ): 49%
Dyrektor publikacji Alain Weill
ISSN 0014-5270
Stronie internetowej www.lexpress.fr

L'Express to francuski tygodnik informacyjny , utworzony w 1953 roku przez Jean-Jacques Servan-Schreiber i Françoise Giroud .

Pismo promuje liberalizm gospodarczy i jest politycznie zorientowane na prawicę . Jest częścią Grupy L'Express , która od 2019 roku należy do Alaina Weilla , po tym, jak w latach 2016-2019 była częścią SFR Presse , grupy stworzonej i należącej do francusko-izraelskiego miliardera Patricka Drahi . L'Express jest jednym z pięciu ogólnopolskich tygodników informacyjnych .

Skok redakcyjny

Tytuł został założony w 1953 roku przez Jean-Jacquesa Servan-Schreibera i Françoise Giroud jako polityczny dodatek do liberalnej gazety Les Échos , po której odziedziczył zwyczaj sprawdzania i selekcji swoich informacji, przy jednoczesnym poszanowaniu prawnej zasady ochrony źródła informacji dla dziennikarzy . Kiedy to został stworzony, L'Express działał jako „rzecznik” ówczesnego przewodniczącego Rady , Pierre Mendes France i pozostawiono część populacji, która ma dołączyć do systemu, które do tej pory zostały uznane rozczarowujące.. Jean-Jacques Servan-Schreiber , wojujący antygaullista i przekonany atlantysta , pierwotnie uczynił z tego czasopismo blisko centrolewicy . W 1956 Albert Camus stał się jednym z najsłynniejszych jej redaktorów.

Umieszczana do 1971 roku w centrolewicy gazeta często twierdzi, że odmawia poparcia etykiety lub pragnie być „ponad polem walki”. „Stworzony w służbie Pierre'a Mendès France” w 1953 roku, antygaullistowski i atlantycki, dziś chce być modernistyczny, przychylny gospodarce rynkowej i projektowi europejskiemu .

Gazeta bardzo krytycznie odnosiła się do SFIO i socjalizmu , a jej zakorzeniony od lat 60. antykomunizm nieuchronnie skłania ją ku opcji centrowej . Od tego czasu gazeta zbliżyła się do formuły zbliżonej do magazynu „  Czas  ”. Były redaktor naczelny Christophe Barbier potwierdził w: luty 2017że L'Express nie jest „ani po prawej, ani po lewej stronie, jest ponad polem walki”. Jednak według Acrimed analiza „nagłówków” faworyzuje wersety , które według jego kierownictwa mogą przemawiać do menedżerów małych firm i menedżerów wyższego szczebla: porady zdrowotne lub finansowe dla menedżerów, porady dotyczące działalności kulturalnej, główne powracające kwestie dotyczące masonów, sekty, mafia, islam czy konspiratorzy, portrety postaci politycznych i mało miejsca na tematy międzynarodowe, gospodarcze czy społeczne.

Misja o społeczeństwie redaktorów jest zapewnienie dziennikarską niezależność .

Fabuła

Narodziny i rozwój L'Express

Pierwszy numer L'Express ukazuje się w soboty16 maja 1953jako cotygodniowy dodatek do gazety ekonomicznej Les Echos pod nazwą Les Echos du Samedi , liczący kilkanaście stron i wydrukowany w nakładzie 35 000 egzemplarzy, z surową okładką, bez zdjęcia, zapowiadający wywiad z Pierre Mendès France , w którym apeluje o negocjacje w Indochinach , które odbędą się rok później.

Nieliczni dziennikarze z dodatku są prowadzone przez Les Échos i kierowane przez dwóch dziennikarzy, którzy „mają wyraźny projekt wprowadzenia idei Pierre Mendès France do władzy” od 1951 roku: Françoise Giroud , wówczas redaktor naczelny magazynu Elle , i Jean-Jacques Servan-Schreiber (JJSS), 29 lat, były felietonista Le Monde . W skład zespołu założycielskiego wchodził jego kuzyn Jean-Claude Servan-Schreiber , lat 35, jego kuzynka Marie-Claire Servan-Schreiber , która wkrótce została kochanką Pierre Mendès France i była redagowana przez Pierre Viansson-Ponté , do tej pory zastępca szefa służba polityczna Agencji France-Presse . Kuzyni Servan-Schreiber, z których ojcowie Émile i Robert mają po połowie udziałów, są odpowiedzialni za spotkanie z reklamodawcami Les Échos, aby zaoferować im reklamę w suplemencie o formule, która właśnie umożliwiła rozwój Les Échos  : kontrakty ponad 4 lata w stałych cenach, ale elastyczna publikacja. W skład zespołu wchodzi również Léone Georges-Picot z Société Générale de Presse (SGP) i przyszły prywatny sekretarz Mendès France.

Przed utworzeniem L'Express , Pierre Mendès France podpisał kilka artykułów w Le Monde , autorstwa Huberta Beuve-Méry , i regularnie pisał w Paris-Presse-L'Intransigeant , dzienniku, w którym również młody Jean-Jacques Servan-Schreiber napisał .

L'Express szybko zasłynął ze swoich antykolonizacyjnych pozycji, które przyciągnęły do ​​swoich felietonów znamienite pióra Alberta Camusa , Jean-Paula Sartre'a , André Malraux , Françoise Sagan czy nawet François Mauriaca , ówczesnego współpracownika Le Figaro , do którego jego dyrektor poprosił o moderację w Algierii. Pisarz dołączył do L'Express , wListopad 1953, na prośbę Françoise Giroud , z głośnym artykułem: Les pretendants . Od10 kwietnia 1955publikuje swój „Notatnik” co tydzień. Nowy tygodnik jest jednym z pierwszych, który masowo wykorzystuje sondaże opinii publicznej do mierzenia oczekiwań Francuzów, ale także do poświadczania „kredytu Pierre Mendès France” poprzez tablice wskaźników jego popularności poprzez zbiór oświadczeń polityków, związkowców ' reakcje lub artykuły redakcyjne. W lipcu 1955 r., krótko po jego odejściu, zamówienie L'Expressu na sondaż z IFOP zostało „usystematyzowane”, aby zrekompensować fakt, że „nie miał ani aparatu bojowego, ani przekaźnika do parlamentu” .

W tym samym czasie rozpoczęła się kłótnia między udziałowcami gazety Les Echos , której L'Express był tylko dodatkiem. Marie-Claire Mendès France , córka Roberta, założyciela gazety Les Échos , informuje André Pelabon , szefa personelu Pierre Mendès France i wieloletniego przyjaciela, o pogarszającym się stanie zdrowia jej ojca. ten31 grudnia 1954, ten informuje go, że jego ojciec, już rycerz Legii Honorowej, zostanie podniesiony do stopnia wielkiego oficera. Pozostali akcjonariusze gazety uważają, że korzystała z gazety bez poinformowania ich .

Tygodnik jest jedną z pierwszych francuskich gazet z Témoignage Chrétien , Le Monde , L'Humanité i France Observateur, która ujawnia, a następnie potępia tortury stosowane przez część oddziałów szturmowych armii francuskiej podczas wojny algierskiej , w następstwie tortury podczas wojny indochińskiej . ZPaździernik 1954, François Mauriac pisze, że konieczne jest „za wszelką cenę unikać tortur”, podczas gdy Claude Bourdet wspomina we Francji Observateur of the5 stycznia 1955warunki przetrzymywania oponentów poddawanych torturom oraz „  gestapo w Algierii”.

W odpowiedzi cenzurę głosuje Zgromadzenie Narodowe,Kwiecień 1955, a gazeta była wielokrotnie konfiskowana i cenzurowana w czasach IV Republiki , gdy była jeszcze sprzedawana z podtytułem Les Échos du Samedi . ten6 marca 1957na przykład gazeta zostanie przejęta przez władze po opublikowaniu artykułu Jean-Paula Sartre'a poświęconego stosowaniu tortur w Algierii.

Z 13 października 1955 do 1 st marca 1956, przez kilka miesięcy każdego dnia podczas parlamentarnej kampanii wyborczej staje się poparcie dla Frontu Republikańskiego kierowanego przez Mendes France, który wygrywa te wybory. Rozwój L'Express był następnie wspierany finansowo przez Antoine'a Ribouda , Henry'ego Goüina , hrabiego Charlesa de Breteuil , Luciena Rachet (Lazare Rachline), Gradis , podczas gdy Jean-Claude i Marie-Claire Servan-Schreiber płacili Towarzystwu po 116 670 franków. Przyjaciół i Czytelników Ekspresu, a następnie Jean Riboud i René Seydoux .

Ale dziennikarze, będący specjalistami od modelu tygodnika, postanawia wrócić do tej formuły, aby nie stracić odbiorców.

Jeśli chce być nowoczesny, L'Express stosuje jednak rygorystyczną cenzurę na pewne tematy, według swoich krytyków, wśród których są czytelnicy Echa  : tak więc, ich zdaniem, dużo czasu zajmuje wspominanie okrucieństw komunistycznych represji na Węgrzech po próbie rewolucji w 1956 roku  ; i powstrzymuje się od mówienia o pisarzach z „prawicy”, na przykład o „  huzarach  ”.

Gazeta cieszy się międzynarodowym prestiżem. Ogłoszony pierwszym prezydentem Republiki Tunezyjskiej w dniu27 lipca 1957, Habib Bourguiba mówił miesiąc wcześniej,20 czerwca 1957, na łamach L'Express, aby mieć nadzieję, że De Gaulle zostanie poproszony o rozwiązanie kwestii algierskiej. Ale w 1958 r. sprzeciw gazety wobec powrotu generała de Gaulle'a spowodował, że straciła ona czytelników, podczas gdy jej dyrektor pokłócił się z Mendes France, a nieco później zbliżył się do De Gaulle'a.

W 1964 r. L'Express został przekształcony w magazyn informacyjny, aby dostosować się do rynku, a po nim pojawiły się Le Nouvel Observateur , Le Point , L'Événement i Marianne . Staje się francuskim magazynem informacyjnym na wzór Der Spiegel czy Time . Nie jest pierwszy, wbrew swojej legendzie: w 1956 r. Jean Ferré stworzył obecny miesięcznik, czyli na wzór amerykańskiego „magazynu informacyjnego” Time , równie zdecydowanie po prawej stronie.

Ten głęboki wstrząs doprowadził do odejścia jednego z czołowych dziennikarzy, Jeana Daniela, który przejął France Observateur, aby uczynić Le Nouvel Observateur … także magazynem informacyjnym. Gazeta stawała się coraz bardziej rozpowszechniona i stała się odzwierciedleniem zmian w społeczeństwie francuskim. Zadebiutowało tam wielu francuskich dziennikarzy: Jean-François Kahn , Catherine Nay , Michèle Cotta czy nawet Ivan Levaï i Danièle Granet . Nakład wzrasta z tygodnia na tydzień. L'Express to wielki sukces prasowy lat sześćdziesiątych.

Pod kierownictwem Claude'a Imberta , który kierował redakcją od 1966 r., L'Express politycznie podążał za centrolewicową i antygaullistowską linią swojego felietonisty politycznego Jean-Jacquesa Servana-Schreibera . W tym samym roku uruchomił edycję międzynarodową. Poważny kryzys nastąpił w 1971 roku, kiedy JJSS został politykiem Partii Radykalnej Valois . Część zespołu dziennikarzy nie popiera nadzoru politycznego. Chociaż Jean-Jacques Servan-Schreiber nigdy nie interweniuje bezpośrednio w redakcji, prowadzi cotygodniowy artykuł wstępny, co jest mylące. Claude Imbert odszedł, by założyć Le Point wraz z dużą częścią redakcji (Georges Suffert, Jacques Duquesne, Robert Franc…) i prezesem grupy, Olivierem Chevrillonem . L'Express po raz kolejny stał się oddaną gazetą, która radykalizowała się przeciwko gaulizmowi, którego ucieleśnieniem był wówczas prezydent Republiki Georges Pompidou . Philippe Grumbach był wówczas redaktorem naczelnym. Po jej rezygnacji z rządu w 1974 roku i odejściu Françoise Giroud z magazynu dla tego samego rządu, JJSS musiała ponownie zaopiekować się swoją gazetą i wykorzystać ją do rozpowszechniania swoich pomysłów. W zamian za swoją polityczną obecność pozostawia dziennikarzom dużą swobodę w prowadzeniu śledztw.

Zmiany własności

JJSS sprzedał L'Express w 1977 roku finansiście Jamesowi Goldsmithowi , szefowi Western General .

Jean-François Revel następnie przejął zarządzanie L'Express z Olivier Todd jako redaktor naczelny. A Raymond Aron dołączył do redakcji jako redaktor, a następnie przewodniczący komitetu redakcyjnego. Linia polityczna przebiega od „nietotalitarnej lewicy” do „nie-ekstremistycznej prawicy”. L'Express jest źródłem ujawnienia dobrowolnego STO Georgesa Marchaisa, który wywołał skandal przed wyborami prezydenckimi w 1981 r. Ale potem relacja uznana za nieprzychylną prezydentowi Valéry'emu Giscardowi d'Estaing po jego telewizyjnej debacie w drugiej turze z François Mitterrand skutkuje zwolnieniem Todda przez właściciela Jimmy'ego Goldsmitha. Z solidarności rezygnuje Jean-François Revel , który postrzega to jako naruszenie linii politycznej. Następnie gazeta zmieniła swoją redakcyjną orientację, by na początku lat osiemdziesiątych zająć pozycję wyraźnie po prawej stronie.

W 1987 roku Jimmy Goldsmith sprzedał swoje udziały firmie General Electricity Company (CGE), która stała się właścicielem gazety i jej różnych tytułów. W 1992 roku Françoise Sampermans została mianowana prezesem grupy, która kupiła 40% kapitału swojego konkurenta Le Point .

ten 21 września 1994, Christine Ockrent staje na czele redakcji, a L'Express zmienia format i formułę, dodając nowe sekcje i mini-streszczenia na górze sekcji. L'Express przeniósł się w 1995 roku do działu mediów European Publications Company (CEP) oraz Occidentale Medias, spółki zależnej grupy Havas .

w wrzesień 1995, L'Express wprowadza swoją elektroniczną wersję na CompuServe , LexpressOnline, z okazji prezentacji nowej formuły L'Express , zaprojektowanej przez Christine Ockrent . Jest to pierwszy francuski tygodnik obecny w sieciach. Zespół założycielski wersji elektronicznej stanowili: Corinne Denis (dyrektor dokumentacji), Christophe Agnus (reporter) i Jean-Claude Bizet (redaktor techniczny).

W 1996 roku LexpressOnline stał się witryną lexpress.fr .

ten 26 marca 1996, Denis Jeambar , były dziennikarz Le Point, został dyrektorem redakcji L'Express , a następnie prezes zarządu grupy L'Express-L'Expansion w 2001 roku . Jacques Attali i André Glucksmann zostają redaktorami.

L'Express kilkakrotnie zmienia udziałowców, przechodząc z Vivendi Universal Publishing (dawniej Havas) do grupy Dassault , a następnie, w 2006 r. , do belgijskiej grupy Roularta . Denis Jeambar opuszcza grupę po kryzysie redakcyjnym. Jego następca, Christophe Barbier , nowy dyrektor redakcji, przystąpił następnie do rygorystycznej reorganizacji redakcji i planu socjalnego. Prosi każdego byłego szefa departamentu o złożenie rezygnacji i wysyła list do zewnętrznych felietonistów ( Bernard Guetta , Jean-Luc Petitrenaud , Claude Allègre , Daniel Rondeau ) o zakończeniu ich funkcji. Roland Mihaïl , doradca redakcyjny, zostaje zwolniony z tego stanowiska. Kilku redaktorów tygodnika ( Jacqueline Rémy , Yves Stavridès, Éric Conan , Dominique Simonnet ) opuszcza gazetę.

W 2012 roku wprowadzono nową formułę: logo serwisu zostało ujednolicone z logo magazynu, a wzmianka „.fr” zniknęła. Ta nowa formuła oznacza narodziny partycypacji wraz z utworzeniem społeczności Express Yourself .

ten 15 maja 2013 r., L'Express proponuje nową formułę, która rezygnuje z rozwijanej sekcji i musi umożliwiać „przewidywanie wiadomości”.

ten 9 stycznia 2015Grupa Roularta potwierdza, że ​​sprzedała francusko-izraelskiemu miliarderowi Patrickowi Drahi L'Express , a także L'Expansion , Studio Ciné live , Lire , Mieux vivre votre argent , Classica czy Pianiste . Te tytuły, podobnie jak Wyzwolenie , w które kilka miesięcy wcześniej zainwestował Patrick Drahi, a także izraelski kanał informacyjny I24news , muszą zintegrować nową grupę medialną o nazwie Mag & NewsCo , utworzoną z Markiem Lauferem , który również będzie jej liderem i jej jedynym innym udziałowcem. Po tym odkupieniu, wmarzec 2016, gazeta wprowadza nową formułę z nowym logo, dostępna jest w pięciu długich sekwencjach: „En pointe”, „En couverture”, „Long cour”, „Kultura” i „Pasja”.

W latach 2006-2014 deficyt L'Express wyniósł ponad 86 mln euro. W samym 2015 roku spodziewana strata to 4 mln euro, podczas gdy sprzedaż papieru spadła w tym samym roku o prawie 17%. W konsekwencji tych złych danych, wwrzesień 2015, kierownictwo magazynu ogłasza odejście 125 pracowników, oprócz 115 odejść, które miały miejsce podczas przejęcia na początku roku przez Altice Media Group, powodując silne napięcia między pracownikami a kierownictwem Christophe Barbier .

w październik 2016, były dziennikarz, a następnie redaktor naczelny BFM-TV , Guillaume Dubois, zastąpił Christophe'a Barbiera w kierownictwie L'Express.

ten 1 st marca 2017, SFR Presse wprowadza na rynek nową wersję L'Express, która obejmuje teraz dziesięć sekcji tematycznych, w tym nową „Cahier Économie” powstałą w wyniku połączenia z gazetą ekonomiczną L'Expansion , ogłoszoną wlistopad 2016przez SFR Media .

ten 19 grudnia 2017, Guillaume Dubois, dotychczas dyrektor zarządzający grupy L'Express, został awansowany na zastępcę dyrektora zarządzającego działalności SFR Press i prezesa grupy L'Express.

w luty 2019Tygodnik zostaje przejęty osobiście przez Alaina Weilla , prezesa Altice France i założyciela NextRadioTV (BFM, RMC…). Jej własna spółka News Participations będzie posiadać 51% kapitału, pozostała część pozostanie w rękach Altice, spółki macierzystej operatora telekomunikacyjnego SFR.

ten 12 lutego 2019 r., Alain Weill informuje „radykalny projekt” na ożywienie L'Express . Plan naprawczy przewiduje likwidację około czterdziestu stanowisk wśród 180 pracowników wydawnictwa (z których 110 jest zatrudnionych na stałe). Odejścia odbywać się będą na podstawie klauzuli cesji, która umożliwia dziennikarzom rezygnację z wypłaty odszkodowania w przypadku zmiany wspólnika na czele publikacji. Przewiduje także zniknięcie ośrodka śledczego i dokumentacyjnego, eliminację stron poświęconych wspaniałym historiom oraz scala idee, książki i działy kultury. Alain Weill precyzuje, że jego celem jest uczynienie tej gazety francuskim The Economist .

Koniec wrzesień 201942 dziennikarzy skorzystało już z klauzuli cesji. Początekpaździernik 2019, pracownicy dowiadują się ze zdziwieniem, że projekt Alaina Weilla ostatecznie przewiduje więcej zwolnień niż pierwotnie planowano. Nowy właściciel chce wyciąć 26 dodatkowych stanowisk i całkowicie wyeliminować trzy usługi: kulturę, dochodzenie i dokumentację L'Express dosłownie porzuci .

W odpowiedzi na te zapowiedzi, 17 października, pracownicy strajkują, aby zaprotestować przeciwko tym cięciom.

w styczeń 2020, Alain Weill ogłasza swój plan dla L'Express. Tygodnik ma stać się gatunkiem The Economist à la française. L'Express przyjmie bardziej wyraziste pozycje, wyróżniając się tym samym na tle tradycyjnej prasy magazynowej. Chodzi o to, aby działać bardziej na arenie międzynarodowej, skupiając się na polityce, gospodarce, technologii cyfrowej, nauce i pomysłach. Alain Weill ogłosił budżet na komunikację w wysokości 4 milionów euro, aby ogłosić zmianę kierunku obraną przez L'Express, która będzie miała na celu 200 000 cyfrowych subskrypcji.

Publikacje

W kwietniu 1984 roku grupa wydała dodatek L'Express Paris . W 1985 roku tygodnik połączył siły z grupą Roularta, aby opublikować belgijską wersję Le Vif/L'Express .

W październiku 1986 r. uruchomiono cztery miesięczniki, które na przemian z tygodnikiem dołączyły na wzór suplementów do amerykańskich dzienników, co we Francji jest formułą niespotykaną. Te cztery "tygodniki" mają niezależne tematy i redaktorzy: L'Express Sport reżyserii Guya Lagorce , L'Express Style by Guillemette de Sérigné, L ' Express, Dzisiaj autorstwa Dominique Simonnet i L'Express Votre Argent autorstwa Henri Tézenas du Montcel .

L'Express Styles ( 100 stron , dawniej L'Express Mag ) stał się tygodnikiem, inne dodatki zniknęły.

Od maja 2011 r. L'Express pojawia się w kioskach w środy w Paryżu i czwartki w pozostałej części Francji. Układ gazety został zaprojektowany w oprogramowaniu QuarkXPress .

Organizacja

Byli menedżerowie (zarząd lub redakcja)

Znani współpracownicy

Wiodący zespół

Dyfuzja

Dystrybucja czasopism

Wydanie zawiera ekskluzywny wywiad z Carlą Bruni-Sarkozy z14 lutego 2008 r.pozwala L'Express osiągnąć jeden z najlepszych wyników, sprzedając ponad 600 000 egzemplarzy.

Dyfuzja L'Express.fr

w styczeń 2015, stronę L'Express odwiedziło 7 856 000 unikalnych użytkowników według danych Médiamétrie.

Państwowa pomoc finansowa

Według raportu Trybunału Obrachunkowego opublikowanego wluty 2013, L'Express otrzymywał ponad 6,2 mln euro rocznie bezpośredniej pomocy państwa w latach 2009-2011, czyli 23 centy za rozprowadzony egzemplarz. Opublikowany w 2012 roku raport Zgromadzenia Narodowego na temat ekonomii prasy wskazuje na 7,6 mln euro dotacji tylko w 2011 roku.

W 2016 roku magazyn L'Express otrzymał 661 285 euro pomocy z Ministerstwa Kultury (59 331 euro pomocy na przewóz i 591 954 euro ze Strategicznego Funduszu Rozwoju Prasy ), w ramach którego grupa SFR Presse otrzymała łącznie 7 023 429 EUR w skumulowanej pomocy. Do tej kwoty należy dodać 237 705 euro pomocy otrzymanej z Funduszu na rzecz cyfrowej innowacji prasy (środki utworzone przez firmę Google, aby uniknąć systemu wynagradzania prasy za artykuły cytowane w Google News). Łącznie stanowi to 898 990 euro pomocy przy obrocie w 2016 r. w wysokości 121 312 000 euro.

Recenzje

Strona internetowa Acrimed krytykuje L'Express , jak również konkurencyjne tytuły Le Point i Le Nouvel Observateur , za „hałaśliwy Unes , „śmieci i niechlujność za niepohamowaną konkurencję” .

W swojej pracy zatytułowanej Éditocrates sous drip Sébastien Fontenelle krytykuje L'Express za regularne ataki na znaczny poziom wydatków publicznych państwa, a także „pomoc”, przy jednoczesnym ukrywaniu milionów euro rządowych dotacji, które magazyn otrzymuje każdego roku.

W 2015 r. L'Express opublikował zbiorczą listę stron, które uznała za dystrybutorów fałszywych informacji. Inicjatywa ta budzi wiele krytyki ze strony tych ostatnich, którzy w tym spisie widzą początek cenzury mediów.

Jack Dion de Marianne krytykuje magazyn za bezwarunkowe poparcie dla kandydatury Emmanuela Macrona w wyborach prezydenckich w 2017 roku , przy czym ten ostatni posuwa się tak daleko, że mówi o „opatrznościowym” cesarzu, „którego” nawet niepowodzenia stają się romantyczne”.

Siła robocza i wynik

W 2017 roku Ekspres zatrudniał 390 osób. Obrót wyniósł 9 760 500 euro, a strata 6 603 600 euro.

Uwagi i referencje

Uwagi

Bibliografia

  1. „  L'Express - ACPM  ” , na www.acpm.fr (dostęp 13 lutego, 2020 ) .
  2. "  Kiedy prasa wyniosła Macrona na szczyt -- i do władzy  " , na acrimed.org ,24 czerwca 2019 r..
  3. „  Euro Topics L'Express  ” , na stronie eurotopics.net (dostęp 24 czerwca 2019 r . ) .
  4. Z L'Obs , Le Point , Marianne i Current Values , z wyjątkiem magazynu Le Figaro , który jest dodatkiem http://www.acpm.fr/Classement-personnalise/page/presse?section=1GP&sous-thematic=161 .
  5. „L'Express ma 55 lat” na lexpress.fr .
  6. Pierre Milza i Serge Berstein , History of the XX th century, 1945 do 1973, świat między wojną a pokojem , str.  310 .
  7. Michel Jamet , Wyzwania L'Express , Éditions du Cerf ,Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden, s.  59.
  8. Guillaume Dubois, „  Nowa formuła L’Express: francuskie wyzwanie  ” , L’Express,28 lutego 2017(dostęp 10 czerwca 2018 r . ) .
  9. . .
  10. Jérôme Lefilliâtre, „  Te gazety, które szczypią trochę dla Macrona  ” , Wyzwolenie ,12 lipca 2016(dostęp 10 czerwca 2018 r . ) .
  11. Guillaume Dubois, „  Prezydencki: rozsądek musi zwyciężyć  ”, L'Express ,4 maja 2017 r.( przeczytaj online , konsultacja 16 sierpnia 2020 r. ).
  12. Michel Jamet, „L'Express, od dziennika opinii do czasopisma informacyjnego”, Komunikacja i języki , Rok 1983, Tom 56, Numer 56, s.  85-97 .
  13. http://www.jolpress.com/article/lexpress-une-si-longue-histoire-22173.html .
  14. Denis Perais i Henri Maler , „The” Ones „noisy L'Express” , Acrimed ,19 października 2009.
  15. Francoise przez Laure Adler , wydanie Grasset 2011.
  16. Wiek intelektualistów — Michel Winock .
  17. „Niezastąpiony Mendes! »: Wywiad z Françoise Giroud przeprowadzony przez Sylvie Pierre-Brossolette i Sylvaine Pasquier w L'Express z 15.10.1992 [1] .
  18. Denis Jeambar i Roland Mihaïl, „Wywiad z Françoise Giroud, współzałożycielką gazety”, L'Express , 3 czerwca 1999.
  19. "historii politycznej intelektualistów we Francji (1944-1954): Czas zaangażowania", przez Ariane Chebel d'Appollonia w Éditions Complexe 1991 - strona 158
  20. "L'Express, od opinii czasopiśmie dla magazynu" News- Michel Jamet, Komunikacji i langages , n o  56, 1983, pp.  85-97.
  21. Duch wolności , Pamiętniki Marie-Claire Mendès France , Catherine David, Editions FeniXX
  22. „Metamorfozy stron politycznych we francuskiej prasie pisanej (1945-2000)”, praca doktorska z nauk politycznych Nicolasa Kaciafa, University Paris 1 Panthéon-Sorbonne, 2005 [2] .
  23. Anne Mathieu , "  Jean-Paul Sartre i wojna algierska  " , o Le Monde diplomatique ,1 st listopad 2004.
  24. Yann Moncomble, Kiedy prasa zajmuje się finansami , 1986.
  25. Gabriel MILESI, dynastii władzy pieniądza , str.  289 , Wydania Michel de Maule, 2011.
  26. Jean Paulhan, Kroniki Jeana Guérina: 1953-1964 , s.  112 , Editions des Cendres, 1991.
  27. Obrona Zachodu, Liczby od 20 do 29 , 1955.
  28. Françoise Giroud, Nie możemy być cały czas szczęśliwi , Fayard, 2001.
  29. Michel Jamet , Wyzwania L'Express , Éditions du Cerf ,Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden, s.  9.
  30. Christian Millau, Au Galop des Hussards. W literackim wirze lat 50. , Éditions de Fallois, 1998.
  31. „Opatrznościowi ludzie. Historia francuskiej fascynacji” Jean Garrigues, Éditions Le Seuil - 2011.
  32. „Kryzys do wyrażenia” , ina.fr .
  33. [wideo] Jimmy Goldsmith sprzedaje większość swoich udziałów w Western General, w tym udziały w magazynie „L'Express”, firmie CGE , 20:00 wideo JT z Antenne 2 du27 lipca 1987 r. na stronie INA.
  34. [wideo] Wyjazd Christine Ockrent z L'Express , na ina.fr , JT FR3 du21 września 1994.
  35. „Ockrent opuszcza ekspres 'z wysoko uniesioną głową i ciężkim sercem'. Jego odejście i zastąpienie go na czele redakcji przez Denisa Jeambara są oficjalne. » , Na liberation.fr .
  36. „Denis Jeambar opuszcza ekspres” , na lexpress.fr .
  37. "  L'Express robi prace domowe  ", Le Parisien ,24 listopada 2006( przeczytaj online ).
  38. „  Dzisiaj jest nowa formuła (znowu!)  ”, Nowa formuła – Lexpress ,30 stycznia 2012 r.( przeczytaj online , konsultacja 28 lutego 2017 ).
  39. Philippe Larroque , „  L'Express to„ odkrywa siebie na nowo  ”, Le Figaro ,14 maja 2013 r.( ISSN  0182-5852 , czytaj online , skonsultowano 28 lutego 2017 ).
  40. Enguérand Renault , "  Patrick Drahi kupuje L'Express-L'Expansion za mniej niż 10 milionów  ", Le Figaro ,8 stycznia 2015( ISSN  0182-5852 , czytaj online , skonsultowano 28 lutego 2017 ).
  41. „  Wyzwolenie” i „L'Express” zjednoczone w nowej grupie prasowej  ”, Le Monde.fr ,14 stycznia 2015( ISSN  1950-6244 , czytaj online , konsultacja 28 lutego 2017 ).
  42. Thierry Wojciak , "  L'Express na nowo uważa siebie za optymistę  " , w CB News ,8 marca 2016(dostęp 28 lutego 2017 ) .
  43. atmosferze kryzysu w „L'Express” po ogłoszeniu planu społecznego , lesechos.fr, 29 września 2015 r.
  44. "  Guillaume Dubois, dyrektor zarządzający BFM-TV, mianowany szefem "L'Express  ", Le Monde ,18 października 2016( przeczytaj online ).
  45. Thierry Wojciak , "  Nowa formuła L'Express  " , w CB News ,28 lutego 2017(dostęp 28 lutego 2017 ) .
  46. "  Wkrótce Ekspres i Ekspansja będą jednym  " , Les Echos ,20 listopada 2016(dostęp 28 lutego 2017 ) .
  47. "  SFR Media reorganizuje kierunek działań prasowych  " , na CB News ,19 grudnia 2017(dostęp 19 grudnia 2017 r . ) .
  48. „  Alain Weill kupuje” The Express „z Patrickiem Drahi: co z nim zrobić?  » , Na Liberation.fr ,12 lutego 2019 r.(dostęp 13 lutego 2019 r . ) .
  49. François Bougon i Alexandre Piquard, „  A” L’Express”, plan naprawczy z wyjazdami do klucza  ”, Le Monde ,13 lutego 2019 r.( przeczytaj online , konsultacja 14 lutego 2019 r. ).
  50. Sandrine Cassini , „  Pisanie „L'Express” doświadczy znacznego krwawienia wśród swoich pracowników  ”, Le Monde ,18 października 2019 r.( przeczytaj online , konsultacja 20.10.2019 ).
  51. Anne Sogno , „  Wypłata w 'L'Express'  ” , na nouvelleobs.fr , nouvelle obs ,20 października 2019 r.(dostęp 20.10.2019 ) .
  52. "  Pracownicy" Ekspresu " zgłaszają niespodziewany plan socjalny  " , na Liberation.fr ,17 października 2019 r.(dostęp 19 października 2019 r . ) .
  53. Sandrine Cassini, „  L'Express” marzy o byciu” The Economist „à la française  ”, Le Monde ,10 stycznia 2020 r.( przeczytaj online , skonsultowano 16 stycznia 2020 r. ).
  54. Nowa wersja „L'Express”, „wartości liberalne” dla „decydentów” , na Liberation.fr ,10 stycznia 2020 r.(dostęp 16 stycznia 2020 r . ) .
  55. „  Nowy Express jest skierowany do 200 000 abonentów cyfrowych  ” , w Strategii ,11 stycznia 2020 r.(dostęp 16 stycznia 2020 r . ) .
  56. „  L'Express zmienia formułę i chce wiedzieć  ” , na temat Wyzwania (dostęp 16 stycznia 2020 r . ) .
  57. „  L'Express  ” , na ofup.com (dostęp 30 czerwca 2011 ) .
  58. „Roularta nie waha się w polowaniu na koszty” , na lesechos.fr .
  59. por. wywiad z Yvesem Cuau w lexpress.fr: „Uderzył mnie i uwiódł ten bohater” http://www.lexpress.fr/actualite/media-people/media/j-ai-eacute-t-eacute-hit-and -woda-po-znaku_479564.html .
  60. „  Grupa ekspresowe osiągnęła zysk netto w wysokości 21,4 mln w 1998 roku  ”, Les Echos ,26 lutego 1999, s.  20
  61. Michel Delberghe, „Masowe  czasopisma nie zatrzymały spadku sprzedaży  ”, Le Monde ,20 maja 2000 r., s.  24.
  62. Michel Delberghe, „  Hamowanie w czasopismach  ”, Le Monde ,30 maja 2001, s.  21.
  63. José Barroso, „  Dystrybucja prasy okazała się 'dość stabilna' w 2001 roku  ”, Le Monde ,14 maja 2002 r., s.  21.
  64. Daniel Psenny, „  Prasa francuska doświadczyła lekkiego spadku w 2002 roku  ”, Le Monde ,17 czerwca 2003 r., s.  20.
  65. Pascale Santi, „  Spadek nakładu prasy, który rozpoczął się w 2001 r., trwał w 2003 r.  ”, Le Monde ,11 czerwca 2004, s.  31.
  66. Pascale Santi, „  L'Express” waha się nad datą publikacji  ”, Le Monde ,7 lipca 2005 r., s.  28.
  67. „  Odbiorcy internetu we Francji w styczniu 2015 r. – Médiamétrie  ” , na stronie slideshare.net (dostęp 16 sierpnia 2020 r . ) .
  68. Plan pomocy dla prasy pisemnej na lata 2009-2011 , Sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego, luty 2013 r.
  69. Prasa jest droga , Owni ,25 października 2012.
  70. Laurent Mauduit, „  Miliarderzy prasy wypchani pomocą publiczną i prywatną  ” , na https://www.mediapart.fr/ ,13 lutego 2018(dostęp 2 marca 2018 r . ) .
  71. „  Groupe L'Express  ” (dostęp 2 marca 2018 r . ) .
  72. Hałaśliwy „Unes” L'Express 2009.
  73. Tandetne i niechlujne „Unes” na zaciekłą rywalizację 2013.
  74. Pomoc publiczna dla prasy: zorganizowana tartufferie gang , bakchich , 2014.
  75. „  spisków, plotek, parodie: Strony Katalog” z infaux „  ” w Express .
  76. Guillaume Borel, „  Cenzura: polityczno-medialna ofensywa przeciwko serwisom informacyjnym  ” ,26 marca 2015(dostęp 2 marca 2018 r . ) .
  77. Jack Dion, [3] , marianne.net, 10 maja 2017 r.
  78. „Dowód tożsamości firmy   ” na stronie www.societe.com (dostęp 8 lipca 2019 r . ) .

Załączniki

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne