| Narodziny |
7 stycznia 1924 14. dzielnica Paryża |
|---|---|
| Śmierć |
8 listopada 2016 r(92 lata) Issy-les-Moulineaux |
| Imię urodzenia | Irene Altman |
| Pseudonim | Irene Allier |
| Narodowość | Francuski |
| Zajęcia | Dziennikarz , dziennikarz prasowy |
| Tata | Georges Altman |
| Pracował dla | Wyzwolenie , Franc-Tireur (1945-1958) , Esprit (od1954) , Francja-wieczór (1958-1965) , L'Express (1965-1972) , Le Point (1972-1977) , The Obs (1978-1984) |
|---|
Irène Allier to francuska dziennikarka polityczna urodzona7 stycznia 1924 i umarł dalej 8 listopada 2016 r.
Córka Georgesa Altmana (1901-1960), redaktora redakcji Franc-Tireur , Irène Allier była zanurzona w środowisku rodzinnym w tradycji dziennikarstwa oddanego na marginesie PCF . Pierwsze poważne gazety, w której pracowała była Wyzwolenie od d'Astier de la Vigerie .
Była redaktorką prawniczą w Franc-Tireur od 1945 do 1958, gdzie zajmowała się w szczególności tematem nazizmu, a następnie we France Soir od 1958 do 1965. Opuściła France Soir, kiedy ta gazeta kupiła Paris-Presse i zmusiła swoich dziennikarzy do pracy z jej pisarstwem, które uważa za zbyt słuszne.
Skontaktował się z nią Jean Ferniot , a ona została zwerbowana w 1965 roku przez L'Express do współpracy z Michèle Cotta i Catherine Nay w służbie politycznej Françoise Giroud . Obejmuje tam kręgi centrystów. Opuściła gazetę w 1972 r. Podczas wewnętrznego kryzysu, w wyniku którego odeszli inni dziennikarze, niewiele zgadzając się z orientacją, jaką narzucił Jean-Jacques Servan-Schreiber po jego wyborze, który „zdecydował, że Express będzie gazetą Partii Radykalnej. . Ta partia miała niefortunnego członka, który został wybrany do Decazeville… dało to początek okładce Expressu, który został nazwany „clap of thunder in Decazeville”, ponieważ był tam facet, który został wybrany pod radykalną etykietą! Ale od tego momentu stało się to niemożliwe! Mogliśmy tylko powiedzieć, co się dzieje w ramach partii radykalnej ” .
Dołączyła do Le Point w 1972 r., Zanim jej przyjaciel Georges Mamy zwerbował ją w 1978 r. Do służby politycznej Nouvel Observateur , gdzie Franz-Olivier Giesbert poprosił ją od 1982 r. O udzielanie wywiadów z członkami RPR.
Odpowiadała za monitorowanie RSW i większości, była również zapraszana do wyborów parlamentarnych w 1978 roku i kampanii prezydenckiej w 1981 roku . Od czasu do czasu ma do czynienia z prawicowymi liderami, takimi jak Raymond Barre („ Strzeż się tego dobrego grubasa ”,10 kwietnia 1978) i Jacques Chirac, od którego podąża za „ Tor przeszkodami ” (20 lutego 1978) z zainteresowaniem. Ale nie ogranicza się tylko do wiadomości o partiach i politykach.
Rzeczywiście, przywiązuje również dużą wagę do kwestii wymiaru sprawiedliwości i błędów policyjnych , przeprowadzając wywiady z Bernardem Delplace'em i Michelem Marcusem na ten temat. Kilkakrotnie krytykowała projekt Peyrefitte (czerwiec 1980 ), udzielając głosu prezesowi paryskiego sądu przysięgłego André Braunschweigowi (26 maja 1980, 30 kwietnia 1979, 8 grudnia 1980). Ale wywołuje też pytanie o karę śmierci (30 października 1978), aborcja () i imigranci (), ostro krytykując Partię Komunistyczną w tym temacie w sprawie „sprawy Vitry'ego ”. Opuściła gazetę w 1985 roku, kiedy Franz-Olivier Giesbert , nowy redaktor odpowiedzialny za poprawianie gazety, wezwał swoich lewicowych przeciwników do odejścia ze służby politycznej.
W 1988 roku dołączyła do gabinetu Keeper of the Seals Pierre Arpaillange .