Torturą było praktykowane w Indochinach przed wojną o niepodległość. Niewątpliwie był używany przez wojsko i służby bezpieczeństwa podczas wojny indochińskiej , choć jego zasięg pozostaje do ustalenia. Podczas gdy ta praktyka została potępiona podczas tej wojny, a ponadto oceniona jako nieskuteczna, doświadczenia Indochin zostały następnie teoretyzowane i zastosowane podczas wojny w Algierii , a następnie wojny w Wietnamie .
Jeśli armia francuska stosowała tortury podczas wojny w Indochinach, nie była to nowa praktyka w Indochinach.
Indochinese Bezpieczeństwo , kolonialne represyjny aparat stworzony w 1917 roku, wykonany powszechne stosowanie tortur: Gegene był w użyciu w 1930 roku, jak również innych metod tortur, takich jak „obracając kurczaka żołądek”. Marcel Bazin , szef ochrony południowych Indochin, był znany ze swoich surowych metod przeciwko indochińskim więźniom politycznym. Po zwolnieniu z japońskiego obozu jenieckiego (gdzie sam był torturowany) pod koniec II wojny światowej, Marcel Bazin powrócił do swoich radykalnych metod przeciwko separatystom.
W 1933 r. Przegląd Esprit opublikował notatki Andrée Viollis dotyczące oficjalnego stosowania tortur przeciwko Indochińczykom, którzy zbuntowali się przeciwko Francji w latach 1930-1931. Andrée Viollis nadal potępiał tortury w swojej książce „Indochine SOS”.
W rzeczywistości techniki oprawców „naturalnie” kwitły na ziemi ponad stulecia kolonizacji.
Po zamachu stanu z 9 marca 1945 r. W Indochinach armia japońska, aw szczególności tajna żandarmeria ( Kenpeitai ), często uciekała się do tortur wodnych . Do więźniów francuskich żołnierzy byli ofiarami tortur. Osoby podejrzane o udział w zbrojnym ruchu oporu więziono w bambusowych klatkach, torturowano i okrutnie przesłuchiwano.
Armia francuska stosowała tortury podczas rekonwalescencji południowych Indochin, szczególnie w połowie 1946 r., Jak pokazały rozkazy generała Jeana Étienne Valluya mające na celu powstrzymanie tych praktyk.
Generał Raoul Salan , głównodowodzący w Indochinach zStyczeń 1952 w Maj 1953, rozwija teorię przeciw powstaniu, która obejmuje stosowanie tortur. Tam stworzył operacyjne urządzenia ochronne, które składały się z mieszanych zespołów (wojsko, żandarmeria, policja) do zbierania informacji wywiadowczych poprzez tortury .
Sierżant Legionu Henryk Szarek ujawnił w wydanej w 1988 roku książce, w której podczas wojny indochińskiej zastosowano krewetkę grubobrodą jako technikę zaginięcia (która zostanie udoskonalona podczas wojny algierskiej). W ten sposób wspomina, że pewnego wieczoru w 1951 roku, pomimo zakazu, zobaczył, jak Jeep zatrzymał się na środku mostu Doumer , przy wejściu do Hanoi , a następnego dnia odkrył, że obciążone zwłoki wrzucono do Czerwonej Rzeki .
Tortury były również praktykowane przez Việt Minh . W obozie reedukacji więźniów 113 francuski komisarz polityczny , dezerter z armii francuskiej, skazany na śmierć zaocznie, Georges Boudarel , był winny torturowania żołnierzy armii francuskiej.
Podczas gdy wszystkie europejskie partie komunistyczne przekazują kampanię przeciwko wojnie w Indochinach, francuska partia komunistyczna podwaja swoje wysiłki propagandowe przeciwko „brudnej wojnie” prowadzonej przez Francję w Indochinach, potępiając w szczególności okrucieństwa - tortury, masowe represje ... - popełniony przez wojska francuskie. Plik22 marca 1947, młody bojownik ruchu oporu René L'Hermitte, wysłany do Sajgonu przez L'Humanité , cytuje oficera potępiającego tortury więźniów Viet-minh. Kilka tygodni po odejściu PCF z rządu. W obliczu tego rodzaju oskarżeń rząd twierdzi, że „błędy” popełnione przez wojsko są karane: tylko w 1948 r. 41 francuskich żołnierzy zostało oskarżonych o zabójstwo w Indochinach. Jesienią 1950 r. Pięciu żołnierzy zostało skazanych na karę śmierci.
W Lipiec 1949, chrześcijańska gazeta świadka publikuje historię dziennikarza Jacquesa Chegaraya o stosowaniu tortur przez wojsko. Następnie naukowiec Paul Mus napisał serię esejów potępiających tortury (z których pierwszy zatytułowany był „Nie, nie to!”). W odpowiedzi kręgi wojskowe prawicy i Indochin, w tym generał Roger Blaizot , potępiły te artykuły. Jednak minister obrony Paul Ramadier napisał do władz Indochin tajne rozkazy zakazujące stosowania tortur. WWrzesień 1949, Léon Pignon , następnie Wysokiego Komisarza Francji w Indochinach , napisał, że tortury były wbrew wszystkim Francuzi starali się zrobić w Indochinach w imię „wartości istocie ludzkiej i cywilizacyjnej” i musiał zostać zatrzymany. W rzeczywistości artykuł Jacquesa Chegaraya zbiegł się w czasie z dochodzeniem wewnętrznym przeprowadzonym przez Służbę Bezpieczeństwa Lotniczego w Hanoi w połowie 1949 r. W sprawie stosowania tortur i egzekucji w trybie doraźnym co najmniej dwa razy.
Plik 18 września 1949Na tle ożywionej debaty opinii publicznej we Francji metropolitalnej na temat „francuskich okrucieństw”, bretoński dziennik Ouest-Matin , założony dziesięć miesięcy wcześniej przez lewicowych chrześcijan, z kolei opublikował list Alexandre Lepana, dawnego żołnierz 9. Kolonialnej Dywizji Piechoty , oskarżający francuskie wojska o okrucieństwa. Dyrektor Ouest-Matin został skazany na sześć miesięcy więzienia w zawieszeniu i grzywnę w wysokości 400 000 franków za zniesławienie armii francuskiej.
Bojownik ruchu oporu i pisarz Jules Roy brał udział w wojnie w Indochinach jako oficer łączności. WCzerwiec 1953sądząc, że armia francuska zhańbiła swoje metody w tej wojnie, opuścił ją, rezygnując ze stopnia pułkownika . Zachował głęboką wstręt do stosowania tortur przez armię. Powiedział w szczególności, że „naprawdę nie warto było toczyć wojny przeciwko nazistom, aby z kolei zostać nazistami Indochin”.
W wewnętrznym badaniu dotyczącym danych wywiadowczych pochodzących z kampanii w Indochinach w zakresie „wywiadu”, Służba Dokumentacji Zagranicznej i Kontrwywiadu dla Indochin Północnych w 1955 r. Stwierdziła, że podczas przesłuchań więźniów Viet Minh podczas wojny indochińskiej stosowano tortury w w żaden sposób nie poprawił jakości gromadzonych informacji („złe traktowanie w żaden sposób nie poprawia wyników przesłuchań”). Raczej było na odwrót.
Według historyka Raphaëlle Branche :
„Praktyka tortur w czasie wojny w Algierii ma co najmniej dwa źródła: glebę kolonialną specyficzną dla Algierii (tortury były tam stosowane przez policję w ramach utrzymania porządku kolonialnego i poza przypadkami starć zbrojnych) i bardziej konkretnie wojskowe wylęgarnie z ciężarem armii kolonialnej i szczególnie doświadczeniem Indochin, które skłoniło Sztab Generalny do interpretacji wojny według siatek wynikających z poprzedniego konfliktu. "
Po pracy w Indochinach (gdzie teoretyzował stosowanie tortur), generał Raoul Salan zastosował swoją teorię podczas wojny w Algierii . W 1957 roku odtworzył operacyjne systemy ochrony (mieszane zespoły żołnierzy, żandarmów i policji) do zbierania informacji za pomocą tortur ). W 1958 roku, wraz z Charlesem Lacheroyem , stworzył także w Algierii ośrodki nauczania pacyfikacji i walki partyzanckiej . Stanowisko Philippeville (znane jako Jeanne-d'Arc ) znajduje się pod kierownictwem generała Marcela Bigearda . Większość instruktorów była tam także weteranami wojennymi Indochin . W Zbrodniach armii francuskiej historyk Pierre Vidal-Naquet przytacza artykuł opublikowany pod adresem18 grudnia 1958w Christian Testimony , gdzie dziennikarz Robert Barrat relacjonuje zeznania oficera, byłego stażysty w ośrodku:
„Jak mogło nie być współudziału całej hierarchii, skoro w szkole takiej jak szkoła Joanny d'Arc powiedziano nam podczas kursu o inteligencji, że są tortury na ludziach. (…) Kapitan L. dał nam pięć punktów, które tu mam, w sposób precyzyjny, wraz z zarzutami i odpowiedziami: 1) tortury muszą być czyste; 2) że nie odbywa się w obecności młodzieży; 3) że nie odbywa się to w obecności sadystów; 4) czy robi to funkcjonariusz, czy ktoś kierujący; 5) zwłaszcza, że jest „ludzki”, to znaczy, że ustaje, gdy tylko przemówi typ, i że nie pozostawia po sobie śladu. W zamian - podsumowując - miałeś prawo do wody i prądu . "
W szkicu sporządzonym przez kapitana Raymonda Chabanne'a (przyszłego generała), który pracował w Centrum pod rozkazami Bigearda, pojawia się słowo „tortura”, a także słowo „generator”; słowo, które przy wpisywaniu programu nauczania zastępuje się wyrazem „Akcja policji: nowe metody realizowane w poprzednich miesiącach”.
Generał Paul Aussaresses , który przyznał się do stosowania tortur podczas wojny w Algierii, następnie nauczał w Stanach Zjednoczonych, gdzie teoretyzował stosowanie tortur. Jego nauczanie w szkole wojny przeciwko rebeliantom i psychologicznym (nie) ( kwatera główna sił specjalnych USA , Fort Bragg , Karolina Północna ) miało znaczący wpływ na siły specjalne, które są wówczas stronami w Wietnamie - i dlatego ponownie sprowadził tortury do Półwysep Indochiński, szczególnie w ramach programu Phoenix . Według wywiadu przeprowadzonego przez amerykańskiego pułkownika Carla Bernarda i dziennikarza Marie-Monique Robin , Paul Aussaresses , który był wówczas w Fort Bragg , pokazał mu szkic niepublikowanej książki La guerre moderne du pułkownik Roger Trinquier . Australijki i Bernard wysłali streszczenie książki Robertowi Komerowi (in) , agentowi CIA, który został doradcą prezydenta Lyndona Johnsona w czasie wojny w Wietnamie . Według C. Bernarda, to „na podstawie tego tekstu Komer zaprojektował program Feniks , który w rzeczywistości jest kopią bitwy o Algier, zastosowanej do całego Wietnamu Południowego. […] W tym celu więźniów przewracano, a następnie umieszczano w komandach, na czele z agentami CIA lub zielonymi beretami , które zachowywały się dokładnie tak, jak szwadron śmierci Paula Aussaressa. ” .
Należy pamiętać, że w czasie wojny w Indochinach Paul Aussaresses został przydzielony jako porucznik w 1 st pułku spadochroniarzy kolonialnych , gdzie służył pod dowództwem podpułkownika z Bollardière , przyszłego bojownika przeciwko torturom.