Ministerstwo Kultury (Francja)

Ministerstwo Kultury Obraz w Infoboksie. Fabuła
Fundacja 3 lutego 1959
Poprzednik Dyrekcja Generalna Sztuk Pięknych ( d )
Rama
Rodzaj ministerstwo francuskie
Siedziba Palais-Royal
3, rue de Valois Paris 1 st
Kraj  Francja
Szczegóły kontaktu 48 ° 51 ′ 52 ″ N, 2 ° 20 ′ 15 ″ E
Organizacja
Skuteczny 10 928 (2013)
Minister Roselyne Bachelot
Minister Franck Riester (do2020)
Kluczowi ludzie André Malraux
Jack Lang
Roselyne Bachelot
Organizacja nadrzędna Rząd Republiki Francuskiej
Budżet 3,461 mld euro (2016)
Stronie internetowej www.culture.gouv.fr
Portal danych data.culture.gouv.fr
Identyfikatory
SYRENA 110046018
data.gouv.fr 534fff91a3a7292c64a77f73
Katalog usług publicznych rząd / centralna-administracja-lub-ministerstwo_172218
Lokalizacja na mapie 1. dzielnicy Paryża
zobacz na mapie 1. dzielnicy Paryża Czerwony pog.svg
Lokalizacja na mapie Paryża
zobacz na mapie Paryża Czerwony pog.svg
Lokalizacja na mapie Francji
zobacz na mapie Francji Czerwony pog.svg

Ministerstwo Kultury (którego oficjalna nazwa to - między 1997 a 2017  - „  Ministerstwo Kultury i Komunikacji  ”) powstała we Francji w 1959 roku przez prezydenta Charlesa de Gaulle'a , a nadana André Malraux pod nazwą „Ministerstwo Stanu Kulturowego Sprawy”. Jednocześnie w wielu krajach powołano także ministerstwa kultury . Ministerstwo tradycyjnie nazywa się, od swojego głównego adresu, “  rue de Valois  ”.

Wcześniej funkcje te sprawował minister, sekretarz stanu lub dyrektor sztuk pięknych w ministerstwie oświaty publicznej . Ten miał nie tylko kuratelę czterech sztuk pięknych ( architektury , malarstwa , rzeźby i grawerunku ), ale także muzyki , tańca , cyrku, street artu, kina , teatru , opery , sztuki zdobniczej , zabytków , jak również jak również wszystkie odpowiednie szkoły.

Roselyne Bachelot od tego czasu jest Ministrem Kultury6 lipca 2020 r..

Fabuła

Pierwsze owoce

Interwencja państwa w sztuce i piśmie była zawsze silna we Francji. Opracowany podczas starego reżimu , z patronatem Royal, utworzenia depozytu prawnej przez François I er , tworząc królewski produkuje tkaniny dekoracyjne, z Comédie-francuskiego i akademie pod Ludwika XIV .

Wraz z Rewolucją pojawiła się troska o ochronę dziedzictwa, wraz z Muzeum Zabytków Francji ( 1795 ) autorstwa Alexandre'a Lenoira oraz pierwszymi muzeami sztuki, zwłaszcza wraz z utworzeniem Luwru . Ludovic Vitet i Prosper Mérimée identyfikują i chronią dziedzictwo budowlane poprzez pojawienie się pojęcia pomnika historycznego .

Pomiędzy 27 stycznia i 28 sierpnia 1870, zostaje utworzone Ministerstwo Literatury, Nauki i Sztuk Pięknych, zanim jego atrybucje zostaną dołączone do Ministerstwa Edukacji Publicznej. W 1881 r. rząd Léona Gambetty ustanowił Ministerstwo Sztuki, kierowane przez Antonina Prousta , które trwało zaledwie kilka miesięcy.

III RP promuje edukację i rozpowszechnianie, z bibliotek i muzeów oraz tworzy ogólny kierunek ASP Ministerstwa Publicznego Instrukcji. Front Ludowy wprowadził edukację kulturalną i artystyczną, ale Parlament odrzucił posługę życiu kulturalnym żądanej przez Jean Zay , aby zjednoczyć Sekretariat Stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej, a drugi dla Expression Narodowego, w tym liter i sztuki, muzeów, archiwów i bibliotek.

Jeanne Laurent , zastępca dyrektora ds. teatru i muzyki w Ministerstwie Edukacji Narodowej w IV RP, promuje decentralizację teatralną , z Narodowym Teatrem Popularnym , Festival d'Avignon i krajowymi ośrodkami dramatycznymi . wstyczeń 1947 19powstaje Ministerstwo Młodzieży, Sztuki i Literatury, kierowane przez Pierre'a Bourdana . Jednak ta pierwsza próba uzyskania autonomii dla ministerstwa związanego z akcją kulturalną nie przetrwała zmian w gabinecie rządu Paula Ramadiera w październiku tego samego roku, gdy ogólny kierunek ds. Sztuki i Literatury powrócił do Ministerstwa Edukacji Narodowej.

Utworzenie Ministerstwa Kultury w 1959 r.

Ministerstwo Kultury narodziło się we Francji wraz z V Republiką . Generał de Gaulle doradzał premierowi Michel Debre zaoferować służba André Malraux  :

„Przyda ci się zatrzymanie Malraux. Wyodrębnij dla niego ministerstwo, na przykład grupę służb, które możesz nazwać „Sprawami Kultury”. Malraux przyniesie ulgę twojemu rządowi. "

Malraux akceptuje. Stworzenie, działało dalej3 lutego 1959, oddane ministerstwo pozwala De Gaulle'owi zasygnalizować, że światowe wpływy Francji powinny być osiągane także poprzez kulturę.

Nowe ministerstwo obejmuje usługi, które do tej pory zależne były od różnych resortów: Edukacji Narodowej (dyrekcja generalna Sztuki i Literatury, dyr. Architektury, dyr. Archiwów Francji), Przemysłu i Handlu ( Krajowe Centrum Kinematografii ) oraz działalności kulturalnej Wysoka Komisja ds. Młodzieży i Sportu. Później, w 1975 roku, Dyrekcja Książki połączyła także różne departamenty rządowe.

Przez ministerstwa polityka kulturalna jest zdefiniowany jako dążenie do demokratyzacji kultury, nawet jeśli André Malraux nigdy nie użył tego słowa. Dekret założycielski z24 lipca 1959, napisany przez samego Malraux, nadaje tej posłudze „misję uczynienia dzieł kapitału ludzkości, a przede wszystkim Francji, dostępnymi dla jak największej liczby Francuzów oraz zapewnienia jak najszerszej publiczności naszego dziedzictwa kulturowego i sprzyjać tworzeniu sztuki i duchowi, który ją wzbogaca” . Nie chodzi tu o doprowadzenie wszystkich do kultury, ile o umożliwienie dostępu do niej wszystkim, którzy tego chcą. Maisons de la Culture , które otwierają się w kilku stolicach regionalnych (Grenoble, Amiens, Bourges, etc.), a także spraw regionalnych komisji kultury (przodkowie DRACs ) ilustrują regionalnej wysiłku rozpowszechniania, koncentruje się na sztuce szlachetnych.

Inną wielką cechą polityki Malruciana jest odrzucanie narzędzi edukacyjnych. Dla niego działanie kulturalne musi opierać się na „szoku artystycznym”, który polega na wierze w nieodłączne właściwości dzieła, aby wzbudzić emocje publiczności, bez potrzeby pośrednictwa. Edukacja ludowa jest wykluczona z kręgu kultury, a doskonałość artystyczna ma pierwszeństwo, stąd stworzenie silnego systemu wsparcia profesjonalizacji artystów. Malraux stopniowo rozwijał swoją posługę, tworząc w 1961 r. Dyrekcję Teatru, Muzyki i Przedstawień. Poprzez akcentowanie działań kulturalnych państwa gaullistowskiego celem było także osłabienie wpływu partii komunistycznej na artystów.

Polityka kulturalna w latach 1969-1981

Po odejściu Malraux po rezygnacji De Gaulle'a Pompidou postanawia kontynuować młodą posługę. Ze względu na personalizację resortu na gaullistowskiego pisarza i brak poparcia dla takiej instytucji ani w UNR, ani na lewicy, nowy Prezydent RP mógł zdecydować się na zakończenie „zjawiska wyjątkowego” . Powołuje jednak Edmonda Micheleta , ważną postać w gaullizmie, i nadaje mu tytuł ministra stanu, jak Malraux.

W tych postgaulowskich latach stopniowo pojawiał się pomysł polityki kulturalnej , która wykraczałaby poza preferowany przez niego sektor w celu uzyskania szerszej wizji, prowadząc społeczeństwo do przekształcenia się. W latach 70. pojawiła się inna koncepcja, koncepcja „rozwoju kulturowego”, zilustrowana przez Jacquesa Duhamela .

W 1971 roku Jacques Duhamel, zgodnie z zaleceniem VI -go planu , stworzył Radę Rozwoju Kultury (1971-1973) i Interwencji Cultural Fund (FIC aż 1985) wspieranie inicjatyw i oryginalne doświadczenia prawdopodobieństwo odpowiedzi na „nowe potrzeb” i przezwyciężyć podział administracji państwowej interweniującej w dziedzinie kultury.

Jednocześnie uruchamiane są nowe obiekty kulturalne. Są skromniejsze niż ośrodki kultury w Malraux:

  • centra działań kulturalnych (CAC), uruchomione w 1967, ale które naprawdę rozwinęły się od 1969, lekkie struktury skoncentrowane na animacji, a nie kreacji;
  • gminne ośrodki kultury, których celem jest promowanie tworzenia sieci kulturalnej;
  • zintegrowane instytucje kultury (ECI) skupiające różne placówki zbiorowe o charakterze społecznym, kulturalnym, edukacyjnym, sportowym i społeczno-edukacyjnym.

Przede wszystkim Georges Pompidou , który został prezydentem republiki w 1969 roku, zainicjował projekt Narodowego Centrum Sztuki i Kultury (Beaubourg), które zostało otwarte w 1977 roku , innowacyjnego obiektu kulturalnego łączącego muzeum sztuki nowoczesnej i centrum kreacji współczesny , muzyczny instytut badawczy i duża czytelnia publiczna . Jest także inicjatorem dużej wystawy współczesnej francuskiej sceny artystycznej, zorganizowanej przez François Matheya w Grand Palais w 1972 roku , która wzbudza kontrowersje, gdy niektórzy artyści odmawiają udziału, oświadczając, że odmówią odzyskania przez państwo.

Rozszerzenie pola kultury

Wraz z pojawieniem się lewicy w biznesie w 1981 roku i Jacka Langa na rue de Valois pole kultury poszerzyło się. Zniknęły sztuki większe i mniejsze, uwypukla się praktyki amatorskie, w większym stopniu bierze się pod uwagę tworzenie i gospodarkę poprzez przemysł kulturalny. Jack Lang wprowadza wymiar świąteczny, a także wydarzenia narodowe, które prawie nie istniały ( Festiwal Muzyczny , Dni Dziedzictwa Narodowego itp.).

Tak więc dekret z 10 maja 1982, odnoszący się do organizacji ministerstwa, określa: „Misją ministerstwa odpowiedzialnego za kulturę jest: umożliwienie wszystkim Francuzom rozwijania zdolności wynalazczości i tworzenia, swobodnego wyrażania swoich talentów i odbycia wybranego przez siebie wykształcenia artystycznego; zachowanie narodowego, regionalnego lub różnych grup społecznych dziedzictwa kulturowego dla wspólnego dobra całej społeczności; promować tworzenie dzieł sztuki i umysłu oraz udostępniać je jak najszerszemu gronu odbiorców; przyczyniać się do wpływu kultury i sztuki francuskiej na wolny dialog kultur świata” .

Jack Lang kojarzy się również ze sztuką i nauką, w opozycji do ducha Malrucian. Oprócz Ministerstwa Edukacji Narodowej i Kultury, którą kierował przez niespełna rok, za rządów Pierre'a Bérégovoy , była to również era rozwoju edukacji teatralnej i projektu College.w kinie . Catherine Trautmann pracowała następnie nad edukacją artystyczną i mediacją kulturową.

Od 1986 roku , a także z wyjątkiem okresu 1993 - 1995 , Ministerstwo Kultury zawsze była również odpowiedzialna za komunikację, to znaczy dla polityki rządu w kierunku mediów (prasy, audiowizualnego, a częściowo do Internetu). Do wykonywania tych atrybucji Minister ma służbę Prezesa Rady Ministrów, Dyrekcję Rozwoju Mediów (DDM - dawniej Służba Prawno-Techniczna Informacji i Komunikacji, SJTIC).

Ministerstwo połączyło z internetem dyrektor IT Bruno Mannoni in wrzesień 1992. Jako pierwsza z administracji centralnej miała swoją stronę internetową , zainaugurowaną przez Jacquesa Toubona podczas dni multimedialnych w ENSBA w 1994 roku.

Organizacja administracyjna ministerstwa

Od 2006 r., zgodnie z RGPP, w skład resortu wchodzą:

Ponadto do komunikacji i mediów udostępniono mu także Dyrekcję Rozwoju Mediów (DDM) przy służbie premiera.

Rada ds. „modernizacji” polityk publicznych 12 grudnia 2007 r.ogłosił zmniejszenie o połowę liczby dyrekcji Ministerstwa Kultury i Komunikacji do końca pięcioletniej kadencji prezydenckiej. Administracja centralna miała ponownie skoncentrować się na „misjach kierowniczych i strategicznych”, DMDTS i DAP mogły zostać ponownie połączone, podczas gdy kierownictwo muzeów Francji miało stracić zarządzanie muzeami na rzecz Réunion des Musées Nationaux , co mogło być w sojuszu z Centre des monuments nationaux .

Reforma, ostatecznie urzeczywistniona przez teksty opublikowane w listopad 2009, wchodzi w życie w dniu 13 stycznia 2010. Program ogłoszony w 2007 roku jest na ogół realizowany.

Ponadto utworzono dużą liczbę krajowych instytucji publicznych ( Muzeum Luwr , Opera Paryska , BNF , Pałac Wersalski itp.), ale także operatorów ( Narodowe Centrum Kina , Książki , Muzyki ), France Médias , co stwarzało trudności w kierowaniu tymi organami przez ministerstwo.

Redefinicja misji

Claude Mollard zauważyć, że Audrey Azoulay , mianowany ministrem Kultury w 2016 roku, jest 11 th od 23 lat, w kontekście, w którym „Ministerstwo szuka jej wielkości, podczas gdy wahania w jego misji, staje się rozwój roli lokalnych społeczności i rynek i wyzwanie, jakim jest demokratyzacja kultury, która wymaga angażowania się w edukację artystyczną i kulturalną bez faktycznego znalezienia klucza do współpracy z Ministerstwem Edukacji Narodowej  ” .

Joseph Confavreux i Aurore Gorius podkreślają osłabienie Ministerstwa Kultury w wyniku „wzrostu władzy dużych autonomicznych instytucji publicznych ” od początku lat 90., spadek jego budżetu, „skrócenie czasu trwania mandatów ulicznych”. de Valois” i „ograniczona waga polityczna” kolejnych ministrów „przez kilka lat” .

Identyfikacja wizualna (logotyp)

Logo ministerstwa zmienia się regularnie wraz ze zmianą wyznań. Logo systematycznie przestrzega reguł i zasad karty graficznej komunikacji rządowej we Francji z systemem „brand block”.

  • Logo Ministerstwa Kultury i Komunikacji od 1999 do 2017

  • Logo Ministerstwa Kultury z dniamaj 2017 W celu luty 2020.

  • Logo Ministerstwa Kultury odluty 2020.

Organizacja i obowiązki

Dział znajduje rue de Valois , Paryż ( 1 st  dzielnica ), w części Palais Royal . Część jej usług, do tej pory rozproszona w stolicy, została zgrupowana w pobliżu w 2004 roku , w tak zwanym budynku „Bons-Enfants”, przebudowanym przez architektów Francisa Solera i Frédérica Druota , 182 rue Saint-Honoré . Część służb musi być również zgrupowana w ramach „czworokąta archiwów narodowych  ”, częściowo niezamieszkałego od otwarcia w 2012 r. obiektu Pierrefitte-sur-Seine .

Minister

Od 6 lipca 2020 r.w rządzie Jeana Castexa ministrem kultury jest Roselyne Bachelot .

Administracja centralna

Od 2009 r. administracja centralna Ministerstwa Kultury i Komunikacji obejmuje kilka służb bezpośrednio związanych z ministrem: sekretariat generalny, służbę inspekcyjną , Generalny Inspektorat ds. Kultury , wyższy urzędnik ds. obrony i bezpieczeństwa , komisję ds. inwentaryzacje dzieł sztuki , delegacji generalnej ds. języka francuskiego i języków Francji oraz Komisji Historii Ministerstwa Kultury i instytucji kultury  :

Administracje operacyjne to:

Usługi zdekoncentrowane

Na zdecentralizowanym poziomie , Ministerstwo Kultury i Komunikacji ma, w regionach , regionalne dyrekcje spraw kultury (Drac) w kontynentalnej części Francji i dyrekcji spraw kultury w departamentach zamorskich .

W departamentach , że wydziałowe architektura i dziedzictwo usługi (SDAP) były również usługi Ministerstwa Kultury.

W ramach ogólnego przeglądu polityk publicznych , reforma miała na celu uczynienie SDAP „punktami zbliżeniowymi”, a więc dołączonymi do polityk lokalnych. Ministerstwo Kultury chciało wyróżnić dwa poziomy:

  • poziom koncepcyjny zapewniany przez DRAC w celu programowania, ukierunkowania i animowania polityki kulturalnej.
  • poziom operacyjny zapewniany przez SDAP w celu zapewnienia kontynuacji procedur, biorąc pod uwagę ich wiedzę w tej dziedzinie.

Wreszcie pojawiła się kwestia utworzenia regionalnego kolegium dyrektorów departamentów, skupiającego szefów DRAC i SDAP, w celu lepszej koordynacji działań między nimi.

Reforma wprowadzona w 2010 r. zastępuje SDAP „jednostkami terytorialnymi” DRAC, które przyjmują nazwę usług terytorialnych dla architektury i dziedzictwa (STAP). W 2016 roku zastąpiono STAP dla wydziałowych jednostek architektoniczno-zabytkowych (UDAP).

Natomiast archiwami Wydziałowymi , które podlegają radom generalnym , zarządzają kustosze dziedzictwa udostępnione wydziałom przez Ministerstwo Kultury i realizują część ich misji pod zwierzchnictwem prefekta i w imieniu Państwo. Jako takie mogą być częściowo postrzegane jako zdecentralizowane służby państwowe.

Budżet

Pod André Malraux, między 1959 i 1968 , budżet ministerstwa wahała się od 0,3 do 0,43% budżetu krajowego.

Środki Ministerstwa Kultury i Komunikacji wzrosły w 2011 roku o 2,1%, osiągając prawie 7,5 mld euro, czyli o 154 mln euro więcej niż w 2010 roku. Budżet na 2012 rok wyniósł 7,4 mld euro, co oznacza wzrost o 0,9%. W 2013 r. ministerstwo skorzystało z budżetu w wysokości 7,4 mld euro, co oznacza spadek o 2% w porównaniu z 2012 r.: 3,55 mld euro na sektory kultury, badań i mediów oraz 3,83 mld euro na nadawanie publiczne.

Raport opublikowany w kwiecień 2014Generalnego Inspektoratu Kultury wskazuje jednak na bardzo nierówny podział środków przeznaczonych na kulturę na terenie kraju. Rzeczywiście, sam region Île-de-France , który zamieszkuje 18% całej populacji Francji, korzysta z 66% całości tych kredytów (odsetek ten wzrasta do 77% w przypadku kredytów bezpośrednio przydzielanych przez administrację centralną).

Budżet Ministerstwa Kultury i Komunikacji na 2014 r. wynosi 7,26 mld euro: 2,69 mld na kulturę i badania kulturowe (-2%) oraz 4,56 mld na media, czytelnictwo i przemysł kulturalny (-2,1%).

Wydarzenia organizowane lub prowadzone przez francuskie Ministerstwo Kultury

Uwagi i referencje

  1. W 2016 roku zezwolenia na wypłaty kredytów do Ministra w ogólnym budżecie są, zgodnie z dekretem n o  2015-1801 z dnia 29 grudnia 2015 roku w sprawie przydzielania pożyczek i kredytów w rachunku bieżącym jest dozwolone przez prawo n o  2015-1785 z dnia 29 grudnia 2015 r finansów na rok 2016 :
    • € 2788715030 dla „Kultury” misji
    • 550 666 129 € na misję „Przemysł mediów, książek i kultury”
    • 122 131 455 € na program „Badania nad kulturą i kultura naukowa” misji „Badania i szkolnictwo wyższe”
  2. [PDF] 2013 pracownicy ministerstwa na stronie www.performance-publique.gouv.fr
  3. Pascal Ory, iluzja La Belle . Paryż: Plon, 1994
  4. Charles-Louis Foulon "  Od sztuk plastycznych do spraw kultury (1959-1969)  ", Vingtième Siècle, Revue d'histoire , n ö  28,październik-grudzień 1990, s.  29-40 ( czytaj online ).
  5. Dekret n o  59-212 z dnia 3 lutego 1959 roku , odnoszące się do funkcji ministra stanu (dla Kultury)
  6. Dekret n o  59-889 z dnia 24 lipca 1959 roku w sprawie organizacji Ministerstwa Spraw Kulturalnych (Malraux)
  7. Olivier Todd , André Malraux: Życie , Paryż, Gallimard ,2001( ISBN  978-2-07-042455-9 ), s.  428
  8. Według Jacquesa Rigauda, ​​w dokumencie „Render culture to the people: 50 lat francuskiej polityki kulturalnej: Między 2 maja: tworzenie i kreatywność (1969-1981)”, dokument Martina Quenehena i Philippe Rouy, wyemitowany 10 kwietnia 2007 r. we Francji Kultura . Transkrypcja Taosa Aït Si Slimane
  9. Przemówienie Catherine Tasca , 17 listopada 2004 r.
  10. „  Błąd 900 ESI  ” , na www.culture.gouv.fr
  11. „Reforma państwa: Pałac Elizejski uruchamia wyżymaczkę”, Wyzwolenie , 13 grudnia 2007 r.
  12. Riester: bez pomyłki, ale bez błyskotliwości , Michel Guerrin, Le Monde , 8 lutego 2020 r., s. 30.
  13. Claude Mollard , inżynieria kultury , Presses Universitaires de France, coll.  "  Co ja wiem?  ",2016( przeczytaj online )
  14. Józef Confavreux i Aurore Gorius , "  prawo do powoływania jako jedynej polityki  ", Revue du crieur , n o  4,czerwiec 2016, s.  92-94.
  15. Prace nad czworobokiem Archiwum Państwowego , strona Archiwum Państwowego . udostępniono 27 lipca 2021 r.
  16. Dekret nr 2009-1393
  17. Dekret nr 2010-633.
  18. Olivier Todd , André Malraux , Gallimard ,2001( ISBN  978-2-07-042455-9 ), s.  435
  19. Magazyn Le Point , „  Budżet Ministerstwa Kultury wzrósł o 2,1% w 2011 roku  ” , o Le Point ,29 września 2010
  20. IRMA , "  IRMA Minister przedstawia budżet na 2012 rok dla Kultury bez CNM / Aktualności / Irma : Centrum informacji i zasobów dla aktualnej muzyki  " , na IRMA: Centrum informacji i zasobów dla aktualnej muzyki
  21. „  Analiza interwencji finansowych i polityki kulturalnej w regionie – Faza 1 – Ministerstwo Kultury  ” , na stronie www.culture.gouv.fr
  22. „  Budżet – Ministerstwo Kultury  ” , na www.culture.gouv.fr

Załączniki

Powiązane artykuły

Bibliografia

  • Michèle Dardy-Cretin, Historia administracyjna Ministerstwa Kultury, 1959-2012: Służby administracji centralnej , Paryż: Komisja historyczna Ministerstwa Kultury / La Documentation française , 2012, 247 s.
  • Marc Fumaroli „Malraux i koniec francuskiego systemu Sztuk Pięknych”, komentarz przeglądarki n ° 124, Julliard-Plon-Fayard 2009.
  • Dominique Jamet, Isabelle Cabillie i Sylvie Longueville, Rozwój kultury , La Documentation française, Paryż, 1984.
  • Dominique Jamet i Geneviève Gentil, Polityka kulturalna: studia i dokumenty, 1976-1983 , La Documentation française, Paryż, 1986.
  • Dominique Jamet, Jean Fosseyeux, Christian Pattyn, Instytucje publiczne pod nadzorem Ministerstwa Kultury: historia administracyjna , La Documentation française, 2004.
  • Laurent Martin i Philippe Poirrier (reż.), Demokratyzacja kultury! Porównawcza historia polityk kulturalnych , Dijon, Terytoria Współczesne, 2013.
  • Philippe Poirrier , Państwo i kultura we Francji XX th  century , Livre de Poche, 2009 ( 3 th  edition aktualizacja).
  • Philippe Poirrier, Jaka polityka dla kultury? Antologia debat (1955-2014) , La Documentation française, 2014.
  • Philippe Poirrier, Sztuka i władza od 1848 do dnia dzisiejszego , Cndp, 2006.
  • Philippe Poirrier, Polityka kulturalna we Francji , Paryż, La Documentation française, 2002.
  • Philippe Poirrier i René Rizzardo (red.), Wspólna ambicja? Współpraca Ministerstwa Kultury z władzami lokalnymi (1959-2009) , Paryż, La Documentation française-Comité d'histoire du Ministère de la Culture, 2009.
  • Philippe Poirrier (reż.), Polityka i praktyki kulturalne , Paryż, La Documentation française, 2010.
  • Philippe Poirrier , Polityka kulturalna we Francji , Paryż, La Documentation française, 2016.
  • Marie-Ange Rauch , Le Bonheur d'Entreprendre, administratorzy zamorskiej Francji i utworzenie Ministerstwa Kultury , La Documentation française et histoire Committee przy Ministerstwie Kultury, 1998. 195 stron.
  • Serge Regourd, L'Exception culturelle , Puf, 2004.
  • Maryvonne de Saint-Pulgent , Kultura i komunikacja. Misje wielkiej posługi , Découvertes Gallimard, 2009.
  • Philippe Urfalino , Wynalezienie polityki kulturalnej , Hachette Littératures, 2004, 427 s. ( ISBN  2-01-279206-5 ) .

Linki zewnętrzne

Dekrety przyznawania nagród

Dekrety organizacyjne