Inwestorem jest osoba fizyczna lub prawna, która alokuje część dostępnego kapitału w oczekiwaniu na zwrot z inwestycji. W ten sposób może inwestować w akcje, obligacje, instrumenty pochodne , waluty, towary, nieruchomości lub inne aktywa. Inwestor może inwestować bez rozróżnienia na rynku pierwotnym nowo wyemitowanych papierów wartościowych lub na rynku wtórnym (papiery już wyemitowane) w papiery wartościowe spółek notowanych lub nienotowanych.
Może dokonywać inwestycji na rynku regulowanym, na przykład giełdzie, lub pozagiełdowym na nienotowanym rynku papierów wartościowych. Inwestycja ma zmienny czas trwania w zależności od początkowych celów inwestycyjnych lub potrzeb inwestora. W przeciwieństwie do spekulanta, który stara się wykorzystać dość krótkie okno rynkowe, inwestor jest na ogół długoterminowy, aby zarządzać swoimi aktywami lub tym, za które jest odpowiedzialny.
Inwestorzy profesjonalni z dużą bazą finansową nazywani są inwestorami instytucjonalnymi , czasami sprzeciwiają się inwestorom indywidualnym lub drobnym posiadaczom.
Wpływ inwestycji inwestorów na spółkę , która produkuje i / lub udostępnia towary i usługi, może mieć charakter finansowy lub mieć charakter wyłącznie majątkowy.
Ten wpływ ma charakter finansowy, jeśli firma faktycznie otrzyma kwotę inwestycji. Inwestycja ta zwiększy więc jego kapitał społeczny .
Dopiero inwestycja na rynku pierwotnym (np. Podczas zakładania spółki lub w trakcie emisji akcji istniejącej spółki) ma wpływ finansowy na spółkę. Inwestycja ta jest zwykle wykorzystywana do nabycia lub ulepszenia środków produkcji (maszyn, pomieszczeń, IT itp.).
Inwestycja na rynku wtórnym (np. Produkt finansowy ubezpieczenia na życie składająca się z „koszyka” akcji) jest wymianą finansową (np. Między osobą fizyczną a jej bankiem), z której nie subskrybent trafia do spółek, których akcje zapewniają do kosza.
W każdym razie, niezależnie od tego, czy jest to inwestycja na rynku pierwotnym, czy wtórnym , ma to wpływ na nieruchomość. Zatem akcje odkupione przez inne osoby w ofercie przejęcia mogą spowodować znaczące zmiany u akcjonariuszy, którzy na mocy uprawnień wynikających z własności udziałów są w stanie dogłębnie zmienić losy spółki i jej pracowników. Pracownicy, mimo że spółka sama nie otrzymała sub: transakcja jest dokonywana tylko między inwestorami. To samo dotyczy sytuacji, gdy członkowie zarządu przedsiębiorstwa są zarządzającymi funduszami inwestycyjnymi lub emeryturami, które są wymagane, aby inwestycje ich małych lub dużych oszczędzających były opłacalne.
Te dwa rynki (pierwotny i wtórny) sugerują typologię inwestorów-akcjonariuszy w dwóch kategoriach, przy czym należy rozumieć, że każdy inwestor-akcjonariusz jest raczej jednym lub drugim w zniuansowany sposób:
(1-) kategoria „przedsiębiorców” - inwestorów-udziałowców, kierujących się celami „innowacyjnymi”, przemysłowymi, społecznymi itp. Ta kategoria odpowiada temu, co opisano w artykule dla akcjonariuszy .
(2-) kategoria „finansowych” inwestorów-udziałowców. Ta kategoria odpowiada „kapitalistom”, których Marks opisuje w sposób, który niektórzy kwalifikowaliby się jako manichejscy i których jedyną motywacją byłoby „zarabianie pieniędzy”:
Marks napisał w „Das Kapital, Band 2, Abschnitt 1, 1.4 Der Gesamtkreislauf”:
„Geldmachen ist das treibende Motiv. Produktion erscheint nur als notwendiges Übel dazu. „ Albo ” Zarabianie pieniędzy jest siłą napędową. Dlatego produkcja jawi się tylko jako zło konieczne ”. ... nie mogąc się go pozbyć lub nie śnić o nim, jak później określa w nawiasach: „Alle kapitalistischen Nationen ergreift periodisch ein Schwindel, den sie zur Geldmacherei frei von lästiger Produktion nutzen. „ Albo „ Wszystkie narody kapitalistyczne mają okresowo chimerę, czyli możliwość zarabiania pieniędzy bez ciężkiej, nudnej produkcji ”
To marzenie o lekkości i szybkości realizuje się właśnie w sferze finansowej, na rynku wtórnym, przy wszelkiego rodzaju „produktach” finansowych i handlu „elektronicznym” . Odbywa się również w sferze realnej gospodarki, czasami ze szkodą dla prezesów, którzy są zbyt biegli w logice przemysłowej lub społecznej, a za mało w logice „finansowej”.
Tym samym Pierre Suard , były dyrektor generalny Alcatela , został wybrany przez inwestorów pierwszej kategorii. Stworzył imperium przemysłowe na wzór Siemensa , jego najbliższego konkurenta. Został wysadzony i zastąpiony przez Serge'a Tchuruka w 1995 roku po przybyciu nowych akcjonariuszy raczej z drugiej kategorii. Ten ostatni skupił Alcatel na swojej „podstawowej działalności”, która miała być najbardziej dochodowa, a resztę sprzedał. Zmiana sloganu, która nastąpiła, nawet w odniesieniu do „podstawowej działalności”, wskazuje na zmianę celu akcjonariuszy, mniej przedsiębiorczego i bardziej finansowego: slogan „być architektem świata internetu” zostaje zastąpiony przez „przynieść wartość dodana dla akcjonariuszy ”.
W marcu 2021 r. To samo nieszczęście przydarzyło się Emmanuelowi Faberowi , prezesowi Danone, za namową anglosaskich akcjonariuszy niezadowolonych z wyników finansowych obciążonych ich zdaniem polityką społeczną tego prezesa.
W obecnych realiach gospodarczych wydaje się, że rośnie wpływ inwestorów „finansowych”, w tym na rynku pierwotnym.
Tę dominację drugiej kategorii można również docenić, biorąc pod uwagę przepływy finansowe: (1-) przepływy finansowe odpowiadające rynkowi pierwotnemu (czyli przepływom „przedsiębiorczych” inwestorów-akcjonariuszy) są znacznie mniej ważne niż te odpowiadające rynkowi wtórnemu . ; (2-) nawet na poziomie rynku pierwotnego wydaje się, że inwestor chce zminimalizować i uczynić swój wkład „marginalnym” i ma do tego narzędzia prawne.
W rzeczywistości, najczęściej firmy inwestują bezpośrednio albo poprzez recykling część swoich zysków, lub zwłaszcza przez pożyczanie bezpośrednio na rynkach bankowych lub obligacji. Udział inwestycji na rynku pierwotnym (np. Poprzez emisję akcji) jest minimalny w porównaniu z ich bezpośrednimi inwestycjami: w 2016 r. Inwestycje poprzez emisję akcji: 22 mln EUR; pożyczki korporacyjne: 297 mln EUR (źródło: LaTribune i Insee). Dodatkowo należy odliczyć od inwestycji na rynku pierwotnym coraz ważniejszą część „ odkupu akcji ” przez spółkę na zlecenie jej akcjonariuszy, który to „odkup” polega na zwrocie im kwot wyceny części swoje udziały w celu ich „umorzenia”. Często firma musi na to pożyczać.
Wreszcie, inwestycję inwestora, w odniesieniu do inwestycji dokonywanych bezpośrednio przez spółki, należy rozpatrywać z uwzględnieniem pojęcia „z ograniczoną odpowiedzialnością ” w połączeniu z nierzeczywistością prawną spółki : akcjonariusze-inwestorzy spółki faktycznie posiadają i kontroluje WSZYSTKIE swoje środki produkcji, mimo że wnieśli niewielki wkład ze swoich pieniędzy.
Pojęcie „ ograniczonej odpowiedzialności ” i jego implementacja w prawie XIX wieku (np. We Francji ustawy z 23 maja 1863 r., A następnie z 24 lipca 1867 r .; w Anglii ustawy z lat 1856–1862 o spółce akcyjnej z ograniczoną odpowiedzialnością) liczy się, zgodnie z YN Harari w swojej słynnej książce SAPIENS , „ jeden z najbardziej genialnych wynalazków ludzkości”: „Peugeot jest wytworem naszej zbiorowej wyobraźni. Prawnicy mówią o „prawniczej fikcji”. Peugeot należy do szczególnego rodzaju fikcji prawnych, tzw. „Spółek z ograniczoną odpowiedzialnością”. Idea stojąca za tymi firmami jest jednym z najbardziej pomysłowych wynalazków ludzkości. ”. Harari wyjaśnia zalety: „Gdyby samochód się zepsuł, kupujący mógł pozwać Peugeota, ale nie Armanda Peugeota. Jeśli firma pożyczyła miliony, zanim zbankrutowała, Armand Peugeot nie był winien swoim wierzycielom ani najmniejszego franka. W końcu pożyczka została udzielona spółce Peugeot, a nie Armandowi Peugeot, udziałowcowi Homosapiens !
Wyjaśnienie to pokazuje, że „ograniczona odpowiedzialność” nie jest w rzeczywistości ograniczeniem ryzyka, ale rzeczywistym przeniesieniem odpowiedzialności i ryzyka z inwestora- udziałowca na spółkę-spółkę, na jej grupę roboczą, odpowiedzialność karną i ekonomiczną. Jednak przeniesieniu temu nie towarzyszy przeniesienie własności ze względu na brak rzeczywistości prawnej przedsiębiorstwa : niezależnie od kwoty zainwestowanej przez inwestora-udziałowca, zawsze ma on władzę i jest de facto właścicielem (z tytułu posiadania udziałów) wszystkich środków produkcji (pomieszczeń, maszyn, zasobów informatycznych, itp.). ..), w tym nabytych dzięki pożyczonym „milionom”: to firma, która pozyskuje pożyczkę, która spłaca, i która utrzymuje na swój koszt środki produkcji dodatkowo, oczywiście, spłaca koszty, wynagrodzenia, opłaty i podatki.
Dzięki tej „ ograniczonej odpowiedzialności ” w połączeniu z prawnym nierzeczywistością spółki, kilka procedur pozwala inwestorom-akcjonariuszom na zwiększenie kontrolowanych przez nich środków produkcji przy jednoczesnej jak największej minimalizacji ich inwestycji ( kapitału zakładowego ): inwestycja za pomocą dźwigni , wykup lewarowany , wykup akcji . Jest zatem bardzo zrozumiałe, że inwestorzy-akcjonariusze uciekają się do tych procedur, zamiast emitować dodatkowe akcje, powodując pojawienie się innych inwestorów-akcjonariuszy, z którymi z pewnością dzieli się ryzyko, ale także władzę i majątek. Gdyby spółka, podobnie jak stowarzyszenie z 1901 r., Podlegała prawu, „ograniczona odpowiedzialność” zostałaby zastąpiona „wspólną odpowiedzialnością i majątkiem” pomiędzy udziałowcami i grupą roboczą firmy, każdy zgodnie z jej wkładem. „Dźwignia” i inne procesy na korzyść jednych już nie istniałyby, a wielu innych byłoby szczęśliwych.
Do inwestorów instytucjonalnych (znane potocznie Zinzin we Francji) mogą być banki , że firmy ubezpieczeniowe , fundusze z różnych naturach lub firm. Dziś zagraniczne fundusze emerytalne stanowią bardzo ważną część kapitału dużych firm we Francji ( CAC 40 ).
Inwestorzy są czasami klasyfikowani na podstawie ich badań lub awersji do ryzyka (w zamian za odpowiednie wyniki) i ich horyzontu inwestycyjnego.
Dobry inwestor to mądry zarządca swoich lub innych oszczędności. Musi zatem mieć własne cechy analizy i selekcji przedstawionych mu możliwości, aby z pełną znajomością faktów wybrać te, które są najbardziej odpowiednie dla jego sytuacji. Musi starać się zrozumieć działanie medium, w które planuje inwestować, i udokumentować warunki związane z jego inwestycją (rodzaj medium, koszty, opcje wyjścia, płynność itp.). Amerykański inwestor Warren Buffett ma prostą filozofię „jeśli nie rozumiesz, nie inwestuj” w tej kwestii. Organy rynkowe zobowiązują się do zapewnienia inwestorom właściwych i rzetelnych informacji od emitentów. W przypadku inwestycji długoterminowych zdywersyfikowana inwestycja na giełdzie zawsze oferowała najlepsze stopy zwrotu z inwestycji.
Inwestor różni się tym od „hazardzisty”, który podchodzi do inwestowania finansowego jako do gry pieniężnej, w której zasadniczo rządzi przypadek i taktyka. Czasami jest nazywany spekulantem, ale termin ten odnosi się głównie do inwestora, który jest skłonny podjąć wyższe niż przeciętne ryzyko na rynku lub podczas ruchu w górę na rynku, aby zmaksymalizować swoje oczekiwanie zysku. Spekulanci są często oskarżani o to, że są źródłem baniek finansowych i przeprowadzają manipulacyjne spiski przeciwko rynkom finansowym w celu wzbogacenia się.
Inwestorzy rozpoczynają od zdefiniowania planu inwestycyjnego w oparciu o ich oszczędności lub fundusze, dostępne i dochody. W tym celu stosują różne strategie dokonywania inwestycji: zasadniczo zależą one od stopnia akceptacji ryzyka i oczekiwanego poziomu zwrotu. Kluczowymi parametrami otaczającymi decyzję inwestycyjną są również wielkość dostępnych środków, niezbędna płynność oraz pożądany horyzont inwestycyjny.
Inwestor może inwestować bezpośrednio, jest wtedy autonomiczny. Może również skorzystać z porady biura maklerskiego, banku lub CIF, doradcy ds. Inwestycji finansowych.
Istnieje wiele tematów inwestycyjnych, na przykład według sektorów, geografii, wielkości firmy lub proponowanego zwrotu. Pewne czynniki selekcji są negatywne i mają na celu na przykład wykluczenie z pola firm inwestycyjnych, które nie zachowują się etycznie lub odpowiedzialnie.
Najpopularniejszą strategią jest ostrożne zarządzanie, które wyklucza zbyt agresywne podejmowanie ryzyka; obejmuje to wybór dobrej jakości akcji („blue chipów”) i obligacji dobrze ocenianych przez agencje. Taka strategia ma tendencję do przybliżania ogólnych wyników rynku, mierzonych za pomocą punktu odniesienia (np. CAC 40). W tym przypadku nierzadko inwestorzy upraszczają swoje życie, preferując zakup zbywalnych papierów wartościowych, które identycznie replikują indeks (tracker).
Niektóre produkty wzajemne, pochodne lub strukturyzowane są złożone i wymagają głębokiej wiedzy z zakresu finansów i matematyki. Nie jest wskazane podchodzenie do nich bez upewnienia się, że je poprawnie zrozumiałeś lub bez zasięgnięcia porady kompetentnego specjalisty.