Maarten van Buren , znany jako Martin Van Buren , urodził się dnia5 grudnia 1782w Kinderhook (stan Nowy Jork ) i zmarł dnia24 lipca 1862w tym samym mieście jest mężem stanu amerykańskiego ósmego prezydenta Stanów Zjednoczonych , sprawującego urząd od 1837 do 1841 roku.
Z wykształcenia prawnik , znany jest ze swoich stanowisk przeciwko niewolnictwu. Służył w szczególności jako gubernator stanu Nowy Jork w 1829 r. I sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych od 1829 do 1831 r., Zanim został wybrany na stanowisko wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych przez Andrew Jacksona w wyborach prezydenckich w USA w 1832 r. na jedną kadencję w wyborach 1836 roku , wybrany pod sztandarem Partii Demokratycznej . Paniki bankowej z 1837 roku osłabił jego przewodnictwo , a on przegrał wybory prezydenckie z 1840 do William Henry Harrison . Reprezentował siebie w 1848 roku jako kandydat Partii Wolnej Gleby , bez powodzenia.
Urodzony po Deklaracji Niepodległości , jest pierwszym prezydentem, który ma obywatelstwo amerykańskie od urodzenia. Pochodzący z rodziny pochodzącej z Holandii i Holandii , jest także pierwszym prezydentem, który nie jest nadwyrężony w Wielkiej Brytanii i opanował angielski jako drugi język, ucząc się w szkole. W końcu jest drugim prezydentem ze skromnego pochodzenia.
Urodziła się Marteen van Buren 5 grudnia 1782w holenderskiej dzielnicy Kinderhook w stanie Nowy Jork. Jego rodzice prowadzą zajazd i gospodarstwo rolne z pomocą kilku niewolników, z którymi spędza czas. Jego edukacja ograniczała się do nauki w szkole miejskiej w rodzinnym mieście. W domu mówi po holendersku, a jego drugim językiem jest angielski. Jego przodkowie, pochodzący z Buurmalsen , prowincji Gelderland , Holandia , przybył do Ameryki w 1631 roku jego imię jest amerykanizacji jak „Martin” .
W 1796 r. Został zatrudniony na piśmie przez prawnika, gdzie rozpoczął studia prawnicze jako samouk. W 1803 r. Został powołany na stanowisko adwokatury stanu Nowy Jork. Z powodzeniem wykonywał ten zawód przez dwadzieścia pięć lat.
Równolegle z działalnością prawniczą od 1812 r. Rozpoczął karierę polityczną, która doprowadziła go do Senatu stanu Nowy Jork (1813–1820). Później służył jako New York State Prokuratora Generalnego o17 lutego 1815 w 8 lipca 1819. Został wybrany do Senatu Stanów Zjednoczonych (1821-1828; służył jako sekretarz Komitetu Sądownictwa od 1823 do 1828), a następnie został mianowany Sekretarzem Stanu Stanów Zjednoczonych w administracji Jacksona po kilku latach pracy jako gubernator stanu Nowy Jork. miesięcy.
Van Buren popiera politykę Jacksona, który po powołaniu go do swojego rządu pozwala mu zostać wybranym wiceprezydentem na drugą kadencję.
Jeśli nie jest szczególnie doceniany ze swoich zdolności na różnych zajmowanych stanowiskach, Van Buren wykazuje żywy zmysł polityczny, godząc wiele popleczników i stając się delfinem prezydenta Jacksona. W swojej autobiografii schlebia sobie, aby zachować spokój w obliczu obelg ze strony przeciwników, co w żaden sposób nie przeszkadza mu później zemścić się. Zręczny w sztuce kompromisu, zaproponował więc, aby móc włączyć Florydę do Unii, zakazać importu nowych niewolników , utrzymując ich na miejscu: to stanowisko zadowala zarówno południowe stany, zwolenników niewolnictwa, jak i stany północne, przeciw niewolnictwu.
Opierając się na swoim doświadczeniu w latach 1833-1837 jako wiceprezydent wraz z prezydentem Andrew Jacksonem , Martin Van Buren stanął w wyborach prezydenckich w 1836 roku pod znakiem ciągłości i odniósł sukces w szerokich wyborach.7 grudnia 1836, przy wsparciu Jacksona. Swoje programy koncentruje na opozycji wobec potężnego rządu federalnego, podczas gdy opozycja między pro-federalistami a antyfederalistami jest jednym z najistotniejszych punktów współczesnego życia politycznego.
Kontynuował tę samą politykę, gdy warunki ekonomiczne uległy pogorszeniu, co doprowadziło do powszechnej paniki w 1837 r. Nie został ponownie wybrany i został pokonany przez kandydata wigów , Williama Henry'ego Harrisona , w 1840 r .
4 marca : inwestytura Martina Van Burena jako ósmego prezydenta Stanów Zjednoczonych.
4 września : Van Buren od początku skonfrontowany ze światowym kryzysem gospodarczym 1837 r. Nie zdołał go rozwiązać, zwłaszcza że opowiadał się za minimalną rolą rządu federalnego. Krytycy opozycji spowodowali, że jego partia straciła wiele pozycji w wyborach przejściowych.
1839Udało mu się uspokoić napięcia między Brytyjczykami i Amerykanami na trasie granicy między Kanadą a Stanami Zjednoczonymi na drodze dyplomatycznej, ale to stanowisko przyniosło mu wrogość zwolenników siły.
184031 marca : dekret prezydencki ustanawiający dziesięciogodzinny dzień pracy dla wszystkich pracowników zatrudnionych na federalnych kontraktach. Szacunkowa średnia długość dnia roboczego w tym czasie wynosiła 11,4 godziny.
4 lipca : po kilkuletniej debacie Kongres uchwala ustawę zezwalającą na utworzenie banku centralnego pod kontrolą federalną.
Polityka zagranicznaW Kanadzie ruchy nacjonalistyczne i reformistyczne agitują i protestują przeciwko brytyjskiemu rządowi kolonialnemu. W Dolnej Kanadzie Louis-Joseph Papineau przewodził rewolcie i spotkał Van Burena podczas jego pobytu w Stanach Zjednoczonych (1838), gdy był na wygnaniu, nie przekonując jednak prezydenta do poparcia patriotów. Wojska brytyjskie atakują statki, które używają do tego ruchu Wielkich Jezior . Chociaż wielu Amerykanów chce wojny z „Kanadą” , czyli Wielką Brytanią, Van Buren wysyła wojska, aby po amerykańskiej stronie granicy nie było żadnych prowokacji. Uniknięto konfliktu zbrojnego.
Polityka wewnętrznaPanika ogarnęła amerykańską gospodarkę w 1837 r., Kiedy waluta została wydrukowana przez każdy ze stanów, podczas gdy rząd federalny zajmował się złotem i srebrem. Inflacja przekracza 20%. W tych warunkach trudno jest ożywić gospodarkę, zwłaszcza że Van Buren postanawia nic nie robić, przekonany, że to nie rząd federalny powinien interweniować w sprawy prywatne. Dopiero pod koniec swojej kadencji zaproponował utworzenie federalnego banku centralnego .
Prawa obywatelskie, mniejszości i polityka imigracyjnaVan Buren dziedziczy decyzję Jacksona o deportacji Indian Cherokee z Gruzji i nie robi nic, aby zapobiec jej egzekucji. Stoczył wojnę z Indianami Seminole, aby zmusić ich do ewakuacji stanów na wschodnim wybrzeżu. Przymusowa eksmisja plemion indiańskich i ich marsz na zachód znany jest jako „ Szlak Łez ” i spowodował śmierć prawie jednej czwartej Indian Cherokee.
Polityka partyzanckaW 1839 r. Jego reputacja gwałtownie spadła z powodu problemów ekonomicznych, a kandydat Partii Wigów, który był mu przeciwny, William Harrison , poprowadził kampanię wyborczą, jaka toczyła się dzisiaj: plakaty i flagi, dystrybucja przedmiotów z podobizną kandydata, hasła wyborcze a nawet plotki o preferencjach seksualnych konkurenta. Van Buren zostaje pobity.
Martin Van Buren kontynuował działalność polityczną po zakończeniu prezydentury. Nie udało mu się być kandydatem Partii Demokratycznej w wyborach 1844 r. , Ponieważ sprzeciwiał się rozszerzeniu niewolnictwa i wejściu Teksasu do Unii, która groziła wojną z Meksykiem . Jest w 1848 roku w programie przeciwko niewolnictwu, ale jego partia, dysydenci Demokraci, Partia Wolnej Ziemi ( Partia Wolna Gleba ) nie otrzymuje głosów elektorów .
Zmarł w wieku 79 lat 24 lipca 1862w swoim rodzinnym mieście Kinderhook w Nowym Jorku .