Henryk II (król Francji)
Henryk II (ur.31 marca 1519w Saint-Germain-en-Laye i zmarł dnia10 lipca 1559w Paryżu ) był królem Francji od 1547 roku aż do śmierci. Drugi syn François I er i Claude de France , został następcą tronu po śmierci swego starszego brata w 1536 roku . Następnie otrzymał tytuły Delfina i księcia Bretanii .
Święty król Francji na 26 lipca 1547w Reims , trwa jako godła półksiężyc, która zawsze była, że House of Orleans, do której należy jako syn kadetów z François I er . Jej motto to Plena est œmula solis („ Emula słońca jest pełna”) i Donec totum impleat orbem („Aż wypełni cały świat”).
Król doskonale reprezentant francuskiego renesansu Henryk II kontynuował działalność polityczną i artystyczną swego ojca. Kontynuował wojny we Włoszech , skupiając uwagę na imperium Karola V, które udało mu się pokonać. Henryk II utrzymuje władzę Francji, ale jego panowanie kończy się niepomyślnymi wydarzeniami, takimi jak klęska Saint-Quentin (1557) i traktat Cateau-Cambrésis, który kładzie kres włoskiemu marzeniu.
Jego panowanie oznaczało również wzrost protestantyzmu, który tłumił bardziej rygorystycznie niż jego ojciec. W obliczu znaczenia zrostów z Reformacją Henryk II nie potrafi uregulować kwestii religijnej, która po jego śmierci prowadzi do wojen wyznaniowych .
Zmarł przypadkowo w wieku czterdziestu lat: 30 czerwca 1559, podczas turnieju rozgrywanego na rue Saint-Antoine w Paryżu (przed starym Hôtel des Tournelles ), został ranny uderzeniem włóczni w oko przez Gabriela de Montgommery , kapitana jego szkockiej gwardii . Zmarł dziesięć dni później.
Młodzież
Burzliwe dzieciństwo
Jako drugi syn króla Francji Henryk od urodzenia otrzymuje tytuł księcia Orleanu. Otrzymuje imię swojego ojca chrzestnego Henryka VIII z Anglii.
Zgodnie z Traktatem z Madrytu pomiędzy François I er i Karola V Henri szczątki zakładnicy w Hiszpanii od 1526 do 1530 roku , z jego starszym bratem François , delfin i książę Bretanii . Ta surowa niewola miała poważne konsekwencje dla jego dzieciństwa i zachował konsekwencje psychologiczne, w szczególności stając się hipochondrykiem . Postać ta będzie jego trudne relacje z ojcem François I er , który daje pierwszeństwo młodszego brata Karola .
Uważany za ostatniego króla-rycerza, legenda głosi, że szkolił się w rycerskości czytając Amadis de Gaul podczas swojej niewoli, ale ta powieść rycerska została przetłumaczona na francuski dopiero w 1540 roku .
Jean Capello, ambasador Wenecji na dworze francuskim, opisuje to następująco: „...wysoka i dobrze ujęta talia, piękna i przyjemna twarz, lekko brązowa cera...” Ze swojej strony stwierdza Joachim du Bellay w swoim Tumbeau du Roy Henry II , że „jego twarz była bolesna, zmieszana z grawitacją”. " W przeciwieństwie do swojego ojca, François I er , Henryk II ma charakter raczej małomówny. Według weneckiego Dandolo, rzadko się śmieje, „do tego stopnia, że wiele osób na dworze twierdzi, że nigdy nie widziało go śmiejącego się ani razu. "
Małżeństwo z Katarzyną Medyceuszy
On poślubia 28 października 1533Katarzyna de Medicis , córka Laurenta II de Medicis , jedyny spadkobierca jego majątku i siostrzenica Leona X , ale jej serce pozostało oddane jej powierniczce i nauczycielce od 15 roku życia Diane de Poitiers (z którą zdaje się nie rozmawiać o cudzołóstwie dopiero po 1538 r.).
Następca tronu Francji
Zastępuje swojego brata Franciszka, który zmarł w 1536 roku jako Delfin i książę Bretanii, nie zarządzając księstwem, którego właścicielem jest jego ojciec. Po wyrżnięciu zębów w Pikardii Henri dołączył do armii francuskiej w Piemoncie, by dowodzić awangardą, brał udział w zdobyciu Moncalieri (23 października 1537), gdzie spotyka Filippę Duci na krótką przygodę, z której rodzi się jego pierwsze dziecko, Diane de France . To narodziny uspokajają delfina, że jest w stanie zapewnić potomstwo pomimo braku spadkobiercy 4 lata po ślubie. Jej tymczasowa bezpłodność jest w rzeczywistości spowodowana malformacją prącia spowodowaną spodziectwem , zdiagnozowaną przez jej lekarza Jean Fernel, który z powodzeniem zaleca jej praktykowanie współżycia więcej ferarum, aby móc rozmnażać się.
Napięcia w Francis Court stten 9 lutego 1540, Henrykowi powierzono korzystanie ze swojego księstwa, „dla jego utrzymania” , król zachowuje przewagę nad sprawami Dauphiné i księstwa. Henry właściwie nie miał politycznego pola manewru, jego władza ograniczała się do mianowania dworzan i przyjaciół na urzędy i ziemie. W ten sposób oddaje swojej kochance Diane de Poitiers dawne ziemie książęce Rhuys i Fougères .
Zerwanie między królem a delfinem wywołało hańbę konstabla Montmorency w 1541 roku, do którego delfin był bardzo przywiązany. Sąd dzieli się wówczas na dwie strony:
- przyjęcie delfina ze swoją kochanką Dianą de Poitiers ;
- przyjęcie króla z księżną Etampes przeciwstawiające księcia Orleanu Henrykowi, co ostatecznie miesza dwóch braci.
W sierpniu 1542 dowodził armią Roussillon w czwartej kampanii swego ojca i jego niemieckich i tureckich sojuszników przeciwko Karolowi Quintowi i brał udział w oblężeniu Perpignan .
Jesienią 1544 r. zepchnął Anglików z powrotem do Calais , zniósł oblężenie Montreuil i prawie nie udało mu się odzyskać Boulogne-sur-Mer , które zostało ostatecznie odkupione w 1550 r.
Ostatnie lata jego ojcaW ostatnich latach panowania François I er , obie frakcje konkurować do sądu we Francji, pierwszy prowadzony przez doradców króla, tym admirał Francji Annebault a Cardinal de Tournon , drugi składający się z obsługą Dauphin Henri, wokół Diane de Poitiers i konstabl Anne de Montmorency .
W tym kontekście miał jednak bal wydany w Fontainebleau z okazji chrztu swojej córki, Élisabeth de Valois , wLipiec 1546. Pojawił się tam pod sugestywnym kostiumem kapitana trzymającego sztab dowodzenia , zaprojektowanym przez Prymat ( Muzeum Narodowe , Sztokholm ).
Król Francji
Nowa administracja
Pałacowa rewolucjaW roku 1547 , wraz ze zniknięciem François I st i przystąpienia Henryka II , widzi pełny obrót personelu Trybunału i suwerennych doradców. Była frakcja rządząca zostaje bezwzględnie wyparta, a niektórzy starsi politycy zostają uwięzieni i osądzeni przez królewską sprawiedliwość. Miejsca w radzie królewskiej i honorowe urzędy dworu są przydzielane osobom bliskim nowemu królowi: obok Anny de Montmorency znajdujemy teraz Jacques d'Albon de Saint-André mianowany marszałkiem i pierwszym dżentelmenem Domu, oraz że Lorraine książęta , tym François bracia przyszły książę de Guise , i Charles , kardynał de Guise , przyszły kardynał z Lotaryngii .
Nowy król, w wieku 28 lat , chce zerwać ze stylem życia swojego poprzednika, a na dworze królewskim wieje chwilowo nurt oszczędności. Zmniejsza się liczba dam dworu, a dostęp do osoby królewskiej jest ograniczony. Henryk II otoczył się nowymi doradcami.
Polityka administracyjnaKontynuując politykę administracyjną swojego ojca, Henryk II zreformował pewne instytucje, które przyczyniły się do uczynienia Francji potężnym państwem o scentralizowanej władzy. Henryk II zarządził zatem w 1557 roku, że jeden rodzaj wag i miar będzie odtąd stosowany do całych przedmieść Paryża, a następnie w drugim kroku do całej jurysdykcji Parlamentu Paryskiego, ze złożeniem standardu w ' Ratusz .
Od początku swojego panowania ustanowił prawdziwy system ministerialny, uogólniając rząd ojca. W 1547 r. administrację sprawowało czterech sekretarzy stanu, wybranych z grona notariuszy-sekretarzy królewskich. Odpowiadają za rozkazy króla, aw szczególności za wysyłanie spraw finansowych. Pierwotnie odpowiedzialni za sektor topograficzny królestwa, w 1557 r. przyjęli tytuł królewskiego sekretarza stanu i finansów . Rejestry Skarbu Królewskiego są powierzone Rewizorowi Generalnemu . Henryk II dąży także do ujednolicenia systemu sądownictwa poprzez utworzenie ( rozporządzeniem ze stycznia 1551 r. ) prezydiów , sądów pośrednich między parlamentami a sądami niższymi. Te prezydia składają się z 9 sędziów każda i znajdują się w siedzibach bailiwick i seneschalges ).
W 1553 r. zarządzenie królewskie przewidywało, że mistrzowie próśb corocznie odwiedzali prowincje.
Polityka finansowaW 1555 r. powstała Wielka Partia Lyonu , gigantyczna pożyczka zaciągnięta od bankierów kupieckich miasta Lyon (głównego centrum finansowego Królestwa Francji), która refinansuje na dłuższą metę wszystkie istniejące długi królewskie. Nowatorski charakter tej pożyczki nie uniemożliwia okolicznościom wojskowym i politycznym spowodowania jego bankructwa, co prowadzi do zwołania przez króla stanów generalnych paryskich wStyczeń 1558 uzyskać głos wkładu.
Podobnie jak jego poprzednik, Henryk II stoi znaczących potrzeb finansowych i podąża za przykładem François I er za pomocą wzrost istniejących podatków (prób standaryzacji podatku soli i tworzenie aplikacji Taillon nowych wysokości powodzi , rozwój podatków importowych). Te same przyczyny powodujące podobne skutki, Henri II miał do twarzy, jak François I er w La Rochelle w 1542 roku , w chłopskiej rewolty, w jacquerie des Pitauds , który zanieczyszczonego miasta, w tym Bordeaux . Henri II powierza represje konstabl Anne de Montmorency . Reakcja Montmorency była brutalna: miasto straciło przywileje, zostało rozbrojone, musiało zapłacić 200 tys. funtów grzywny , zawieszono parlament . 140 osób zostaje skazanych na śmierć. Represje rozprzestrzeniły się następnie na okoliczne tereny wiejskie, gdzie powieszono przywódców. W 1549 Henryk II amnestię miasto.
Podobnie jak jego ojciec dba również o poprawę ściągalności podatków i nakazów (edykt z Styczeń 1551) zebranie 4 skarbników Francji i 4 generałów finansów w jednym organie skarbników generalnych , którego liczba zostaje zwiększona do 17.
Po reformach administracyjnych i podatkowych kolejno François I st i Henri II , większość zasobów państwowych teraz pochodzi z dotacji .
Stosunki zagraniczne
AngliaOd 1548 roku Henryk II przeżywał swój pierwszy konflikt jako król Francji. Wpada na króla Anglii Edwarda VI , który jest obrażony przyjęciem na francuskim dworze Marii Stuart , królowej Szkotów, która ma poślubić delfina Franciszka . Młoda królowa Szkocji jest zmuszona do schronienia się we Francji, aby uciec przed angielskimi wojskami, które zamierzają poślubić Marię Edwardowi VI . Szkoci, pokonani pod Pinkie Cleugh , grają stary sojusz z Francją, Sojusz Auld , a Henryk II zgadza się powitać młodą królową na dworze Francji. Ponadto Marie Stuart, córka Marii de Guise , jest siostrzenicą Lotaryńczyków , których wpływ na Henryka II umożliwił zaaranżowanie tego małżeństwa. W 1549 i 1550 armie Henryka II pod dowództwem Franciszka de Guise i Leone Strozziego oblegały Boulogne-sur-Mer, które Anglicy okupowali od 1544 roku . ten24 marca 1550The Traktat Outreau przywraca miasto we Francji i nakłada panowanie Henryka II w Szkocji. Później, w 1558 roku , wojska księcia Guise odbiły miasto Calais , ostatnią angielską posiadłość na terytorium Francji.
HabsburgowieStosunki Henryka II z Habsburgami są kontynuacją stosunków jego poprzednika.
Od 1551 r. Henryk II słuchał reformowanych książąt niemieckich, których dobrze znał, gdy był delfinem . wStyczeń 1552Otrzymuje on w Chambord margrabia Albert Brandebourg który sugeruje mu zajmować Cambrai , Verdun , Toul i Metz (te trzy ostatnie miast, stanowiących Trois-Évêchés ) miast francuskojęzycznej imperium i tradycyjnie korzystają z pewnej autonomii. Henryk II przyjął tam tytuł „ Wikariusza Imperium ”. Traktat Chambord została podpisana w dniu15 stycznia 1552, przypieczętowując sojusz Henryka II ze zreformowanymi książętami, przeciwko Karolowi Quintowi .
„ Podróż Niemiec ” rozpoczyna się w Joinville , gdzie armia francuska gromadzi się wMarzec 1552pod dowództwem konstabla Montmorency i księcia Guise . Cambrai, Verdun i Toul otwierają drzwi bez sprzeciwu; ten18 kwietnia 1552, Henryk II wchodzi do Metz. wPaździernik 1552, z rozkazu Karola Quinta, Ferdynand Alvare z Toledo , książę Alby , oblega Metz , gdzie słaby garnizon pozostał pod rozkazami Franciszka de Guise. Oblężenie trwało cztery miesiące i było skazane na niepowodzenie, pomimo rozmieszczenia dużych sił imperialnych: 35 000 piechoty, 8 000 kawalerii i 150 dział .
Kontynuacja wojen we WłoszechDla Włoch, podobnie jak w innych rejonach, Henryk II próbował pójść w ślady ojca. Poza włoskimi motywacjami swoich poprzedników, należy pamiętać, że Katarzyna Medycejska utrzymuje bardzo włoski dwór i że Guises są sprzymierzeni z rodziną Este : François poślubił Annę d'Este , córkę księcia Ferrary .
W 1545 papież Paweł III nadał Księstwo Parmy i Piacenzy swojemu synowi Pierre-Louis Farnese . Po zabójstwie tego ostatniego księstwo przeszło w ręce Octave Farnese, ale pozostało pożądane przez Ferranda Gonzague, wicekróla Mediolanu . Henryk II zgodził się interweniować w obronie Farnese, tym bardziej, że Juliusz III , nowo wybrany papież, był wyraźnie po stronie Imperium. Wojska królewskie dowodzone przez marszałków Brissaca i Thermesa mierzą się z armią cesarską wzmocnioną przez kontyngenty papieskie.
W kwietniu 1552 roku kardynał François de Tournon wynegocjował pierwszy rozejm . Ten ostatni, ambasador Henryka II w Włoszech od 1551 do 1556 roku , jest bardziej skłonny do dyplomacji niż wojny i pracuje wykoleić proponowaną wyprawę przeciwko Neapolu . Udało mu się umieścić Sienę , która ewakuowała swój hiszpański garnizon, pod ochronę królestwa Francji.
8 i 9 października 1553, wyprawa marszałka de Thermes, która pozyskała wsparcie floty tureckiej, zabiera Korsykę od Genueńczyków .
W 1554 Siena próbowała stoczyć bitwę z Florencją . Armia królewska pod dowództwem Pierre'a Strozziego została pokonana w dniu3 sierpniado Marciano della Chiana przez armię Florencji; Siena jest oblężona. Bronione przez Monluc miasto upadło17 kwietnia 1555 i znalazł się pod florencką kontrolą.
ten 16 stycznia 1556, Karol V abdykował na rzecz swego syna Filipa II, ale zachowuje on koronę cesarską przekazuje jego brat Ferdynand I pierwszy cesarz następnie wycofał się do klasztoru Yuste . Ze swojej strony król Francji stopniowo tracił poparcie: zreformowani książęta niemieccy podpisali pokój augsburski dający im wolność wyznania, a Turcy okazali się mniej aktywni w zachodniej części Morza Śródziemnego. Nowy król Hiszpanii i Francji podpisuje więc rozejm w opactwie Vaucelles . Rozejm ma trwać 5 lat i uznaje francuskie podboje terytorialne Piemontu i Trois-Évêchés . Umowa ta ma jednak poważną wadę: podobnie jak pokój augsburski, nie uzyskała aprobaty papieża.
Pawła IV , wybranego na papieża w 1555 roku , ożywia zaciekła nienawiść do cesarza: „Przez tysiąc lat nikt tak niegodziwy jak się urodził” . Mnoży prowokacje wobec Filipa II i wysyła swego siostrzeńca kardynała Carlo Carafę jako legata na dwór francuski w 1556 roku . Ten ostatni powraca z obietnicą interwencji Henryka II .
W listopadzie 1556 książę Guise, ukoronowany chwałą w Metzu , dołączył do marszałka de Brissac w Piemoncie, z deklarowanym celem porwania Neapolu z rąk Hiszpanów. Manewry Filipa II i jego angielskich i sabaudzkich sojuszników w północnej Francji szybko podważyły ten plan i François de Guise został zmuszony do szybkiego powrotu do Francji po klęsce francuskiego Saint-Quentin . Ta ostatnia nieudana próba oznacza koniec francuskich ambicji we Włoszech, sformalizowanych traktatem z Cateau-Cambrésis, na mocy którego Henryk II przywraca wszystkie francuskie posiadłości we Włoszech, w tym Korsykę.
Ostatnie starcia Filipa II i Henryka IIFilip II ożenił się w 1554 roku z Marią Tudor , sojuszem, który pozwolił mu czerpać korzyści z morskiej potęgi Anglii. Ma również armię 60 000 ludzi w Holandii pod rozkazami księcia Emmanuela-Filiberta Sabaudczyków . Alianci wykorzystali odejście armii księcia Guise do Włoch, aby za pośrednictwem Artois rozpocząć ofensywę na Paryż . Armia francuska dowodzona przez konstabl Anne de Montmorency poniosła straszliwą klęskę pod Saint-Quentin on10 sierpnia 1557, z ponad 3000 zabitych i kilkoma tysiącami więźniów, w tym ich własnym konstablem, admirałem de Coligny i marszałkiem de Saint-André .
Henryk II powierzył księciu Nevers François de Clèves utworzenie nowej armii i odwołał księcia Guise z Włoch, aby powierzyć mu operacje wojskowe na północy kraju jako generała porucznika królestwa. Guise wybiera marsz na Calais , które usuwa6 stycznia 1558, a następnie wraca do Thionville, gdzie dociera do22 czerwca i usuń w lipiec.
Armia dowodzona przez marszałka de Thermes zostaje pobita pod Gravelines przez Hiszpanów. Droga do Paryża jest otwarta. Następnie Henryk II zebrał armię liczącą 50 000 ludzi i wyruszył na spotkanie ze swoimi przeciwnikami. Ale Hiszpanie muszą zwolnić armię z braku pieniędzy.
Wraz z wygnaniem Anglików z francuskiej ziemi i wypchnięciem Imperialistów poza Mozelę , równowaga została mniej lub bardziej przywrócona. Oba królestwa tak naprawdę nie mają środków na kontynuowanie wojny, zwłaszcza że Filip II , wdowiec po Marie Tudor od czasów17 listopada 1558, nie może już liczyć na zasoby Anglii. Dlatego oba kraje zgadzają się na traktacie pokojowym podpisanym w dniu3 kwietnia 1559w Cateau-Cambrésis . Henri II przywraca Filipowi II wszystkie swoje posiadłości, w tym Piemont , Savoy i Bresse , które były okupowane przez 30 lat , a także Korsykę , ale przez trzy lata zachowuje trzy biskupstwa Metz , Toul i Verdun oraz pięć twierdz w Piemoncie . Pokój jest sankcjonowany dwoma małżeństwami:
- Henri II daje swoją córkę Elisabeth w małżeństwie Philippe II ;
- jego siostra Małgorzata poślubiła księcia Emanuela-Filiberta Sabaudii.
Ze swojej strony, nowa Królowa Anglii Elżbieta I ponownie , musi zapewnić tron po delikatnym rzędu i nie jest w stanie konkurować w miejscowości Calais do króla Francji. Przy pierwszym traktatem Cateau-Cambrésis , podpisana12 marca oraz 2 kwietnia 1559, pozwala Francuzom zachować miasto za odszkodowaniem w wysokości 500 000 ecu.
Sprawy religijne
Represje protestantyzmuZa panowania Henryka II The reforma protestancka rozwija. Pod wpływem Diany de Poitiers król, żarliwy katolik, postanowił podjąć surowe kroki w stosunku do nowej religii.
Ponieważ 8 października 1547w parlamencie paryskim tworzy się żarliwa izba , odpowiedzialna za przesłuchanie procesów herezji, na czele której stoi inkwizytor Matthieu Ory . W ciągu trzech lat, wydał ponad 500 wyroków przeciwko protestantom, i był w pochodzeniu brutalne represje wobec nich między 1547 i 1549 roku .
ten 19 listopada 1549edykt paryski zwraca część ich władzy sędziom kościelnym.
ten 27 czerwca 1551The edykt Châteaubriant daje świecka sędziów przyczyn „heretyków” spowodowanie zakłóceń i koordynuje represji. Tylko katolicy mogą otwierać szkoły.
Zakończono w dniu 24 lipca 1557edyktu Compiègne , który zaostrza represje, także wobec katolików, którzy pomagają lub dają schronienie protestantom.
Kryzys gallikański (1551)W 1551 roku, w kontekście wojny i zarządzania sprawami włoskimi, doszło do gwałtownego konfliktu Henryka II z papieżem Juliuszem III . ten27 lipca 1551papież ogłasza królowi anatemę. W reakcji Henryk II zerwał wszelkie stosunki z papiestwem i wywołano ideę schizmy, choć szybko odrzuconą. Henryk II wolał zastosować środki odwetowe. Zakazał przekazywania zysków do Rzymu, sprzeciwiał się udziałowi prałatów francuskich w Soborze Trydenckim, a 13 sierpnia wypowiedział wojnę papieżowi. Zaniepokojony rozpoczętym zerwaniem, Papież stara się o pojednanie w październiku.
Król korzysta z poparcia parlamentu paryskiego , zawsze wrogiego ingerencji Rzymu w sprawy francuskie. Tak więc w 1557 roku sprzeciwił się przywróceniu inkwizycji w królestwie.
Zaangażowanie króla do religii katolickiej nie przerwać wspieranie reformowane książąt Niemiec oraz utrzymanie sojuszu z Turkami wszczęła François I st , w pędu do XVI th century afirmacji interesy państwowe, nawet w stosunku do innych monarchów katolickich.
Rozwój protestantyzmu i rosnące napięcia (1557-1559)Pomimo wszystkich represyjnych edyktów, protestantyzm doświadczył pod koniec lat 50. XVI w. gwałtownego wzrostu, którego nigdy wcześniej nie znał. Wśród szlachty mnożą się przynależności. Dwaj książęta krwi, Antoine de Navarre i jego brat książę Condé , pomagają w rozpowszechnianiu nowych idei, towarzysząc im w podróżach przez ministrów . Obaj bracia biorą również udział w uroczystościach Pre-aux-Clercs organizowanych w Paryżu przez protestantów inmaj 1558i w której uczestniczy kilkaset osób. Powstają i trwają pierwsze kościoły reformowanemaj 1559odbywa się pierwszy krajowy synod kościołów w Faubourg Saint-Honoré, który publikuje Wyznanie Wiary Kościołów Francuskich w 40 artykułach .
Ruch sympatii narodził się na samym dworze, w otoczeniu królowej, siostry króla Małgorzaty i samego króla z bratankami Anny de Montmorency - François d'Andelot , kardynałem de Châtillon i admirałem Gaspardem de Coligny . Podobnie jak oni, wielu dżentelmenów waha się z lojalności wobec króla, aby pokazać swoje przekonania.
Rosnąca zjadliwość protestantyzmu uwydatnia niechęć katolików i wzmacnia napięcia. wwrzesień 1557, wybuchły zamieszki na paryskiej rue Saint-Jacques, gdzie zebrali się reformatorzy. wwrzesień 1557, Henryk II jest ofiarą zamachu dokonanego przez człowieka imieniem Caboche, szybko obezwładniony przez gwardię królewską i stracony w kilka godzin po jego aresztowaniu, bez procesu i przesłuchania. Ta gotowość do przeprowadzenia królobójstwa w tamtym czasie doprowadziła do przekonania, że był to atak sponsorowany przez partię protestancką, bez możliwości przedstawienia dowodów.
Henryk II odpowiada na napięcia religijne edyktem Écouen ,2 czerwca 1559, który przewiduje, że każdy zbuntowany lub uciekający protestant zostanie zabity, a także wyznacza komisarzy odpowiedzialnych za ściganie reformowanych. Wielu parlamentarzystów przekonało się do idei reformacji, a przy okazji10 czerwcakról popiera tych, którzy otwarcie krytykują jego politykę represji. Większość z nich wycofała się, z wyjątkiem Anne du Bourg , która została spalona na Place de Grève kilka miesięcy po śmierci króla.
Edykt z Luty 1556
- Edykt króla Henryka II zLuty 1556skazuje na karę śmierci kobiety, które ukrywają ciążę i pozbawiają dzieci chrztu.
Śmierć króla i potomstwa
Z okazji podwójnego małżeństwa Elżbiety Francuskiej z Filipem II Hiszpanem i Małgorzatą Francuzką , siostrą króla, z księciem Sabaudii , organizowany jest turniej30 czerwca 1559rue Saint-Antoine , najszersza ulica Paryża w tamtym czasie, ponieważ ma już rozmiary, które znamy dzisiaj.
Podczas meczu rozgrywanego przed Hôtel de Sully (czyli na poziomie obecnego numeru 62 ) Henri II został poważnie ranny przez Gabriela de Lorgesa , hrabiego Montgommery, kapitana jego Gwardii Szkockiej . Włócznia tego ostatniego złamała się podczas uderzenia w zbroję króla, a ten otrzymuje drzazgę przez hełm, która przebija mu oko. Zostaje przetransportowany do Hôtel des Tournelles , pobliskiej rezydencji królewskiej znajdującej się w miejscu obecnego Place des Vosges . Mimo opieki lekarzy (m.in. François Pidoux ) i królewskich chirurgów (m.in. Ambroise Paré ), a także André Vésale , prywatnego chirurga Filipa II Hiszpanii wezwanego pilnie z Brukseli do łoża rannych, król zmarł w potwornych cierpieniach na10 lipca.
Wnętrzności i serce monarchy przeniesiono do kościoła celestynów, a ciało zabalsamowano. ten29 lipca, wizerunek króla został wystawiony na wysokiej platformie z czterema stopniami, zwieńczonej baldachimem. Zdobiony królewskimi ornamentami (zamknięta korona, fioletowa atłasowa tunika obszyta fleur-de-lis , płaszcz wypełniony gronostajem ), a berło i ręka sprawiedliwości umieszczone po obu stronach, świadczyły o trwałym blasku godność królewska. Przez sześć dni posiłki serwowano jak żywą istotę. ten5 sierpnia, wizerunek został usunięty. Trumna, w której znajdowało się nietrwałe ciało monarchy, była teraz wystawiona sama, na prostych kozłach. ten11 sierpnia, kukłę i ciało zostały uroczyście przewiezione do katedry Notre-Dame, gdzie przez dwa dni odprawiane były Msze Requiem, a na koniec 13 sierpniakondukt pogrzebowy udał się do Saint-Denis.
Kilku astrologów poradziłoby królowi, aby unikał pojedynczej walki. Quatrain I -35 , przez który Nostradamus nie spodziewał śmierci Henryka II , jest jednym z jego najbardziej znanych, ale ani Nostradamus ani jego współcześni powiązał czterowiersz do wydarzenia:
"Młody lew, stary zwycięży
Na polu wojennym przez pojedynczy pojedynek,
W złotej klatce jego oczy pękną,
Dwie klasy jedna umrze okrutną śmiercią. "
Podczas Rewolucji Francuskiej jego grób w bazylice Saint-Denis został zbezczeszczony . piątek18 października 1793, jego trumnę wydobyto ze skarbca Valois, a jego ciało wrzucono do masowego grobu. Jego leżąca postać, reprezentantka obok Katarzyny Medycejskiej, wykonana przez Germaina Pilona w 1565 r., jest nadal widoczna w bazylice.
Pomnik nagrobny zwany Trzy Gracje , zawierający serce króla, przechowywany w muzeum w Luwrze , pozostał wzniesiony do Rewolucji w kaplicy orleańskiej kościoła klasztoru Célestins w Paryżu. Podczas Restauracji miedziana waza zawierająca relikwię została zastąpiona drewnianą kopią.
- Leżący posąg Henryka II i Katarzyny Medycejskiej w bazylice Saint-Denis .
- Bazylika Świętego Denisa.
-
Trzy Gracje , pomnik serca
Henryka II w Luwrze . - Maszyna kryptograficzna w formie księgi z herbem Henryka II .
Franciszek II , najstarszy syn Henryka II , zastąpił go w wieku 15 lat .
Ronsard świętował Henryka II w Hymnach z 1555 roku . Poeta napisał już Avant-entry du Roi bardzo chrześcijańskie w Paryżu na uroczysty wpis 16 czerwca 1549 roku .
Patron
Sztuka
Henri II jest również częścią kontynuacji swojego ojca w jego wspieraniu rozwoju artystycznego i intelektualnego, choć w mniej ekstrawagancki sposób. Nowość panowania charakteryzuje się przede wszystkim inscenizacją władzy królewskiej , mnożeniem królewskich wejść i uroczystości. Monarchia skłania poetów, architektów, rzeźbiarzy i malarzy do współpracy, by potęgować władzę królewską przy okazji ulotnych festiwali. W przypadku królewskich wejść publikowane są dzieła, które przywołują pamięć o wspaniale zdobionych drzwiach, takich jak łuki triumfalne , czasami z akompaniamentem wierszy i muzyki granej podczas przechodzenia króla. Ten wzywa również słynnych złotników, aby ubrali go w luksusową zbroję paradną. Tę politykę artystycznej inscenizacji umiejętnie podejmie po jego śmierci jego żona Katarzyna Medycejska .
Henry II zmienił plany zarządzania z Luwru Pałacu jak zaprojektował kilka lat przed śmiercią François I st i potwierdza architekt Pierre Lescot na czele dzieła. Ulubionym architektem Henryka II pozostaje jednak Philibert Delorme , pierwszy noszący tytuł architekta dla króla , który kieruje szeregiem projektów budowy lub przebudowy zamków ( Saint-Maur , Anet , Meudon, itp.), wynalazca zakonu francuskiego . Nadal na poziomie architektonicznym, za panowania Henryka II widział nadejście celu kolosalne we Francji, wprowadzony przez Jean Bullant w odbudowie Château d'Écouen lub w budowie Petit Chateau de Chantilly i Château Neuf w Saint - Germain .
Rzeźby w tzw. skrzydle Lescot Luwru są dziełem Jeana Goujona , rzeźbiarza króla Henryka II . Innym symbolem rzeźbiarz z XVI -tego wieku Germain Pilon to specjalność nagrobnych rzeźb, z budową grobowców i wizerunkami królów Francji.
Literatura francuska wzbogacona jest także o twórczość wielkich pisarzy, takich jak Michel de Montaigne i Étienne de La Boétie oraz nowy ruch poetycki, Pléiade , z Pierre de Ronsard , Joachim du Bellay ...
Nowy Świat
W 1555 roku , pół wieku po odkryciu Brazylii przez Cabrala , Henryk II powierzył wiceadmirałowi Bretanii Nicolasowi Durandowi de Villegagnon założenie francuskiej kolonii w zatoce Guanabara (w Brazylii), uznanej przez pięć lat wcześniej przez nawigator i kartograf Guillaume Le Testu . Ludzie z Le Havre założyć licznik kilka lat wcześniej, w pobliżu obecnego Cabo Frio , aby dostarczyć przemysłowi tkaniny w Rouen , Brazylii ( Pau Brasil w języku portugalskim), z którego czerwony barwnik jest rysowany.
W towarzystwie 600 kolonistów Villegagnon założył antarktyczną Francję i zbudował wioskę Henryville i Fort Coligny, aby bronić jej dostępu. Villegagnon rozpoczął swoją ekspedycję z poważnymi trudnościami rekrutacyjnymi i musiał stawić czoła dezercji ze względu na swój rygor moralny, przeciwny cielesnym stosunkom między osadnikami a indyjskimi tupinambami . Wysłał Le Testu z powrotem do Francji, by szukał posiłków. Admirał Gaspard de Coligny przychyla się do tej prośby, co jest zgodne z jego celem stworzenia protestanckiej kolonii w tym regionie świata. Trzy statki lewo Honfleur na19 listopada 1556z grupą reformatorów na pokładzie, w tym pastorem Jean de Léry .
Ten ostatni wywołuje w jego relacji nieustanne waśnie wewnątrz kolonii, w szczególności jej starcia z André Thevetem , mnichem franciszkańskim i kapelanem pierwszej ekspedycji Villegagnon . Religijne podziały społeczności przynoszą korzyści Portugalczykom, którzy w 1560 roku zdobywają i niszczą Fort Coligny oraz podpisują koniec pierwszej francuskiej przygody w Ameryce Południowej . Pierwsze próbki petuna ( tytoniu lub angoumoizyny z trawy ) zostałyby przywiezione do Francji przez Thevet przy okazji tych podróży, chociaż rozpowszechnienie stosowania tej rośliny przypisuje się Jeanowi Nicotowi , który przywiózł ją z Lizbony i chwalił jej właściwości lecznicze do Katarzyny Medycejskiej .
Lenna ponownie zjednoczone z Koroną
Rozszerzenie terytorialne złożony pod François I er , krótki panowania Henryka II i względny sukces swoich kampanii wojskowych wyjaśnić słabe rozwój królewszczyzna do śmierci króla. Niemniej jednak, warto wspomnieć o unii Bretanii we Francji , obowiązuje od koronacji Henryka, księcia Bretanii już, choć logicznie dobro François I er .
Terytoria włoskie i sabaudzkie, a także Korsyka giną po klęskach Saint-Quentin i Gravelines . Jedynymi sukcesami w tej dziedzinie była więc aneksja Trois-Évêchés w 1555 roku oraz hrabstw Calais i Oye w 1558 roku .
Pochodzenie
Pochodzenie Henryka II z FrancjiPotomstwo
Choć od dawna uważana za bezpłodną, Katarzyna Medycejska dała Henrykowi II dziesięcioro dzieci, z których troje zmarło w dzieciństwie:
- François (1544-1560), król Francji od 1559 do 1560 pod imieniem Franciszek II ;
- Elisabeth (1545-1568), poślubiła Filipa II (króla Hiszpanii) (1559);
- Claude (1547-1575), żona Karola III Lotaryńskiego (1559);
- Ludwik (1549-1550), książę Orleanu ;
- Karol (1550-1574), król Francji od 1560 do 1574 pod imieniem Karol IX ;
- Henryk (1551-1589), król Polski (1574) następnie król Francji od 1574 do 1589 pod imieniem Henryk III ;
- Małgorzata (1553-1615), poślubiła Henryka III Nawarry w 1572;
- François (Hercules) (1555-1584), książę Alençon, a następnie Andegawenii ;
- Zwycięstwo (1556-1556);
- Joanna (1556-1556).
Ma też nieślubne dzieci:
- Diane de France (1538-1619), żona François de Montmorency , ówczesnej księżnej Angoulême ( Filippa Duci );
- Henri d'Angoulême (1551-1586), namiestnik Prowansji w 1580 i wielki przeor Francji (przez Jane Stuart );
- Henri de Saint-Rémi (1557? -1621) (przez Nicole de Savigny ).
Ikonowy
Podobnie jak wielu renesansowych książąt, Henryk II używa bogatej i zróżnicowanej ikony. Jego główne motto osobiste pochodzi z młodości. Jest to półksiężyc lub częściej półksiężyc z potrójnym przeplotem, związany z łacińską frazą donec totum impleat orbem (aż wypełni cały świat). Czy rogalik pochodzi z rozbicia Valois-Angoulême, który złamał ramiona Francji ze srebrną etykietą z trzema półksiężycami? Jak często ten korpus motto tworzył grę słów ze zdaniem: pierwotnie podkreślał fakt, że młody książę był tylko delfinem i dlatego nie cieszył się pełnią swojej władzy. Półksiężyc był z pewnością wydrążonym, niedokończonym kręgiem, ale również należało go traktować dosłownie. Chwała trzech półksiężyców miała więc wzrosnąć, aż rozprzestrzeni się na cały świat, a orbem oznacza zarówno krąg, jak i świat. To motto było częścią cesarskiej i opatrznościowej tradycji dynastii. Ale półksiężyc jest także symbolem łowczyni Diany, oczywiście używanym przez Diane de Poitiers, w tym w formie z przeplotem ...
Monogram stanowi kolejny ważny element kultowego henryka. Składa się z H i dwóch C. Dwa C są splecione plecami z H. Problem polega na tym, że gałęzie C nie wystają poza ościeża H, więc łatwiej czytamy D niż C Piękna dwuznaczność, która wydaje się zamierzona, ale z której Catherine nie dała się nabrać. Po śmierci Henryka II kazała przerysować numer tak, aby końce liter C wyraźnie wystawały z ościeży litery H, aby dalsze zamieszanie nie było możliwe.
Honoré de Balzac w Sur Catherine de Médicis (1841-1843) nie wierzy, że mogliśmy chcieć umieścić inicjał Diane:
„To jest miejsce, w którym można zniszczyć jedną z tych błędnych popularnych opinii, które niektórzy ludzie powtarzają, według Sauvala. Twierdzono, że Henryk II doprowadził do zapomnienia o przyzwoitości do tego stopnia, że umieścił na pomnikach numer swojej kochanki, co Katarzyna radziła mu kontynuować lub zacząć tak wspaniale. Ale podwójna figura, którą można zobaczyć w Luwrze, codziennie zadaje kłam tym, którzy nie są zbyt jasnowidzący, aby urzeczywistniać te głupoty, które bezinteresownie hańbią naszych królów i nasze królowe. H Henri II i dwa Cs Katarzyny, które są naprzeciw siebie, również wydają się tworzyć dwa D dla Diane. Ten zbieg okoliczności musiał ucieszyć Henryka II , ale prawdą jest, że w numerze królewskim oficjalnie znajdowała się litera króla i królowej. I to jest tak prawdziwe, że ta figura nadal istnieje na kolumnie Halle au Blé, zbudowanej przez samą Katarzynę. Tę samą postać możemy również zobaczyć w podziemiach Saint-Denis na nagrobku, który Katarzyna sama wzniosła za życia obok grobu Henryka II i gdzie jest reprezentowana z natury przez rzeźbiarza, dla którego pozowała. "
Najczęściej używanymi elementami są rogaliki i monogramy. Często można je znaleźć na monetach. Obfitują w nie zamówienia królewskie, niezależnie od tego, czy są to oprawy biblioteki królewskiej, rzeźbione dekoracje Luwru autorstwa Pierre'a Lescota czy brązy Château de Fontainebleau .
Relacja z Dianą stanowi kolejny ważny biegun mitologii rozwiniętej przez Henryka II i wynikającej z niej emblematyki. Pod pretekstem zamiłowania do polowania Henryk II wykonał wiele ozdób związanych ze starożytną boginią polowań Dianą . Łuki i strzały, jelenie i psy, charakterystyczne dla bóstwa, są bardzo powszechne w kultowym henryku. Można je więc znaleźć w witrażach, które król ofiarował Sainte-Chapelle w Vincennes lub na suficie schodów Henryka II w Luwrze .
Henryk II w kulturze
Cytat
„Pozostaje mieć dobre serce i niczym się nie dziwić” – pisał po wygranej przez księcia sabaudzkiego Emmanuela-Filiberta bitwie pod Saint-Quentin .
Kino i telewizja
- 1956 : Diane de Poitiers przez Davida Millera (Henri II gra Roger Moore ).
- 1956: Jeśli Paryż mówiono do nas przez Sacha Guitry (Henri II jest realizowany przez Pierre Vernay ).
- Telewizja ( 2013 - 2014 ): Reign: The Destiny of a Queen (Henryk II grany przez Alana Van Spranga ).
Literatura
- Powieść Księżna de Clèves przez Madame de La Fayette odbywa się na dworze Henryka II (wówczas François II ).
Uwagi i referencje
Uwagi
- Anne de Montmorency zostaje przywołana przez Henriego, gdy tylko zostanie królem.
- Podatki, które mają również tę zaletę, że chronią nowe manufaktury Królestwa, a ponadto sprzyjają różnym przywilejom i zwolnieniom.
- Ten dzień10 sierpnia 1557, dzień św. Wawrzyńca, na zawsze pozostanie w pamięci Filipa II , który następnie upamiętnia go budową królewskiego miejsca św. Wawrzyńca Escorial , którego struktura w formie siatki przypomina męczeństwo tego świętego.
- Komentarz Monluca do wiadomości o wycofaniu się armii hiszpańskiej: „Utrzymywałem, że królestwo zostało utracone; z woli Bożej zachowała się też bardziej niż inaczej, gdyż Bóg w cudowny sposób stłumił zrozumienie króla Hiszpanii i księcia Sabaudii, by nie podążać za ich prostym zwycięstwem nad Paryżem” .
- Nazwano La rue Saint Grant Anthoine .
- Mówimy o astrologach Jérôme Cardanie i Luce Gaurico .
- Germain Pilon wyrzeźbił Trzy Gracje, a postument Domenico del Barbieri .
- Architekt domu Montmorency , przed uzyskaniem statusu architekta królowej matki Katarzyny Medycejskiej w 1570 roku po śmierci Philiberta Delorme.
- Wysepka, na której zbudowano Fort Coligny, do dziś nosi nazwę Ilha de Villegagnon .
Bibliografia
- Jacques Broquin, leksykon wojskowy i przewodnik średniowieczny ,2001( czytaj online ) , s. 148.
- „ Tytuł, który należy określić ” , na linternaute.com (konsultacja w dniu ostatniej konsultacji, która zostanie wskazana po sprawdzeniu linku ) .
- Po francusku Nicolas d'Herberay des Essarts opublikował osiem tomów w latach 1540-1548. Sześć innych tomów ukazało się w latach 1551-1574, przetłumaczonych przez różnych autorów: Gilles Boileau, Claude Colet Jacques Gohorry, Guillaume Aubert, Jacques Gohorry i Antoine Tyron. Te czternaście tomów reprezentuje francuskie tłumaczenie hiszpańskiego Amadis . Gabriel Chappuys pracuje nad tłumaczeniem kolejnych tomów. W latach 1577-1582 opublikował siedem tomów w języku francuskim, u różnych wydawców w Lyonie. Zobacz Jacques-Charles Brunet, Podręcznik księgarza i miłośnika książek. Tom I , Paryż, Firmin Didot, 1860, s. 206-219.
- (w) Laurence S. Baskin, Spodziectwo i rozwój narządów płciowych , Springer,2004( czytaj online ) , s. 5.
- Henryk II następnie Ludwik XIV , Edykt króla Henryka II przeciwko kobietom ukrywającym ciążę , Paryż,1712( przeczytaj online )
- Le Fur , s. 542.
- Cloulas , wyd. 1985, s. 546.
- Anatole Le Pelletier, Les Oracles de Michel de Nostredame ( czytaj online ) , s. 72, przypis 1.
- Pierre Miquel , Wojny religijne , Paryż, Fayard ,1980, 596 s. ( ISBN 978-2-21300-826-4 , OCLC 299354152 , czytaj online )., s. 327 .
- „ Tytuł, który należy określić ” , na corpusetampois.com (konsultacja w dniu ostatniej konsultacji, która zostanie wskazana po sprawdzeniu linku ) .
- Gildas Salaün, „ Tuzin z rogalikami Henryka II , znak ambicji ”, magazyn Monnaie ,maj 2017, s. 38-41 ( ISSN 1626-6145 )
Zobacz również
Częściowe źródło
- Marcel Reinhard (pod kierunkiem), Histoire de France , Larousse, 1954
Bibliografia
- Marie-Noëlle Baudouin-Matuszek, „ Henri II i wyprawy francuskie w Szkocji ”, Bibliothèque de l'École des chartes , t. 145, drugi numer,lipiec-grudzień 1987, s. 339-382 ( czytaj online ).
- Ivan Cloulas , Henryk II , Paryż, Fayard,1992( 1 st ed. 1985), 691 , str. ( ISBN 2-213-01332-2 , przeczytaj online ).
- Didier Le Fur , Henri II , Paryż, Tallandier,2009, 624 s. ( ISBN 978-2-84734-297-0 , prezentacja online ).
- Hervé Oursel i Julia Fritsch, Henri II i sztuka: materiały z międzynarodowej konferencji , Luwr i Narodowe Muzeum Renesansu ( Écouen ), La Documentation Française, coll. „Spotkania Szkoły Luwru”,2003.
- Lucien Romier , „ Wojny Henryka II i traktat Cateau-Cambrésis (1554-1559) ”, Mieszanki archeologii i historii , t. 30,1910, s. 3-50 ( czytaj online ) ;
- Lucien Romier , „ Śmierć Henryka II ”, Przegląd XVI w. , Paryż, Édouard Champion, Wydawnictwa Towarzystwa Studiów Rabelaizjańskich, t. ja st ,1913, s. 99-152 ( czytaj online ) ;
- Lucien Romier , Polityczne początki wojen religijnych , t. I st : Henryk II i Włochy (1547-1555) , Paryż, Perrin,1913( reprint. faksymile, Genewa, Slatkine Reprints, 1974), IX -579 s. ( prezentacja online , przeczytaj online ), [ prezentacja online ] , [ prezentacja online ] ;
- Lucien Romier , Polityczne początki wojen religijnych , t. II : Koniec świetności zewnętrznej, król przeciw protestantom (1555-1559) , Paryż, Perrin,1914( przedruk. faksymile, Genewa, Slatkine Reprints, 1974), 464 s. ( prezentacja online , przeczytaj online ), [ prezentacja online ] , [ prezentacja online ] .
- Nathaniel Weiss, The Burning House: Badanie na temat wolności sumienia we Francji pod François I st i Henri II (1540-1550) , Paryż, Librairie Fischbacher,1889( przeczytaj online ).
- Michel Huguier, Henryk II , Katarzyna Medycejska, Diana de Poitiers i renesans , Montceaux-les-Meaux, edycje Fiacre, 2019. (978-2-917231-74-6)
Powiązane artykuły
Linki zewnętrzne
-
Ewidencja organów :
- Plik wirtualnego organu międzynarodowego
- Międzynarodowy identyfikator standardowej nazwy
- Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
- Uczelniany system dokumentacji
- Biblioteka Kongresu
- Gemeinsame Normdatei
- Biblioteka Narodowa Hiszpanii
- Królewska Biblioteka Niderlandów
- Biblioteka Narodowa
- Biblioteka Narodowa Izraela
- Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
- Biblioteka Narodowa Katalonii
- Biblioteka Narodowa Szwecji
- Sieć Bibliotek Zachodniej Szwajcarii
- Watykańska Biblioteka Apostolska
- Norweska Baza Biblioteczna
- Czeska Biblioteka Narodowa
- Identyfikator WorldCat
- ŚwiatKot
- Uwagi w ogólnych słownikach lub encyklopediach :
- Zasoby dzieł sztuki :
- AGORHA
- Królewska Akademia Sztuk
- (de + en) Muzeum Städel
- (pl + nl) RKDartyści
- (de + en + la) Sandrart.net
- (w) Unijna lista nazwisk artystów
- Zasoby muzyczne :
- Zasoby związane ze zdrowiem :
- Zasób komiksu :
- (w) Komiks Winorośli
- Zasoby badawcze :
- Ikonografia Henryka II .
- Patent na listy przeciwko heretykom z Sewennów (1557) Listy Henryka II przeciwko kaznodziejom.
- Arkusz rodzinny w Roglo oparciu o INRIA .