Lista monarchów Francji

Lista monarchów Francji skupia królów i cesarzy , który panował nad Francją , poprzez różne konstrukcje politycznych, terytorialnych i dynastycznych, że udało się wzajemnie ( Merowingów , Karolingów , Capetians , Valois , Burbonów , Orlean , Bonaparte ). Wśród różnych momentów tej francuskiej rodziny królewskiej możemy wyróżnić okres królestw frankońskich we wczesnym średniowieczu , królestwo Francji jako takie aż do rewolucji francuskiej , następnie Pierwszego Cesarstwa , Restauracji , Monarchii Lipcowej i wreszcie Drugiego Imperium . Ostatnim monarchą panującym we Francji jest cesarz Napoleon III , oficjalnie zdetronizowany1 st marzec 1.871, po klęsce Sedana . Do tego czasu Francja zawsze była monarchią lub imperium, z wyjątkiem dwóch okresów: I Republiki , od22 września 1792 do 18 maja 1804i II RP z24 lutego 1848 r. do 2 grudnia 1852 r.(patrz lista prezydentów Republiki Francuskiej ).

Data powstania Francji jako królestwa i zarejestrowanego podmiotu politycznego jest przedmiotem kontrowersji. Najwcześniejszą przyjętą datą jest przyjście Clovis w 481 r. , co generalnie odpowiada powstaniu i konsolidacji Regnum Francorum . Jego małżeństwo i jego konwersja do Nicejsko chrześcijaństwa pozwoliła mu zjednoczyć królestwo pogańskiego z Franków z Arian chrześcijańskiego królestwa z Wizygotów i Królestwo Arian Christian z Burgundów , w królestwie Soissons oraz pozostałości imperialnej władzy sprawowanej przez biskupów różne miasta gallo-rzymskie . Terytorium to nadal przez kilka stuleci nazywane jest Galią , ale od tego czasu mamy dokumenty z Kancelarii Francuskiej, które świadczą o istnieniu i ciągłości państwa frankońskiego, a następnie francuskiego.

Historiografia

Historia list suwerenów

Pod tantiemami

Za czasów panowania istniały różne listy francuskich władców i wszystkie nie były spójne; tak więc lista królów reprezentowanych w wielkiej sali parlamentu paryskiego nie pokrywa się z listą z Rejestru Guérin, sporządzoną przez duchownego Étienne de Gallardon na polecenie biskupa Senlis . Te różne wykazy miał rozróżnienie integracji poprzedników pogan z Clovis I st , począwszy Faramond , utwór po Neustrie królów z wyłączeniem tych z Australii. Różnice dotyczyły tego, czy Karol Martel , reprezentowany jako król w bazylice Saint-Denis, czy też w relikwiarzu św. Ludwika de la Sainte-Chapelle , Karola de Basse-Lotharingie włączonego do rejestru Guérin , króla wybranego, ale nie posiadającego rządził, podobnie jak Filip , starszy brat Ludwika VII reprezentowany w wielkiej sali . Od początku średniowiecza do renesansu , do legendy o pochodzeniu Trojan Franków i Galów również dozwolone Franków, a następnie Francuzów, aby ich spadkobierców władców do królów Troy i Galii ; w ten sposób Jean Lemaire de Belges opowiedział historię królów Galii, przodków królów Troi i Francji. Listy sporządzone przez bezpośrednich sług monarchii francuskiej ograniczały się jednak do królów Franków i Francji. Lista Królewskiego Almanachu , występującego pod Starym Reżimem i Restauracją , zawierała tylko królów i królowe od czasów Hugues Capet .

Przez historyków

Od tego czasu historycy sporządzili kilka spisów i dla dokładnej chronologii, w szczególności panowania wczesnego średniowiecza , można sięgnąć do:

Hervé Pinoteau , francuski symbolizm królewski, V th - XVIII -go stulecia , edycjach ISP, 2004 s. 867-873 ;
Christian Settipani i Patrick Van Kerrebrouck, Prehistoria Capetians , 481-987, 1 st część Merowingów, Karolingów i Kapetyngów [ "New genealogiczne Historia domu sierpniu Francji", I , 1], 1993, s. 38-39 ;
Erich Zöllner, Geschichte der Franken bis zur Mitte des sechsten Jahrhundert , Monachium 1970, s. 106-108 ;
Margarete Weidmann, „Zur Chronologie der Merowinger im 7. und 8. Jahrhhundert”, Francia, 1998, t. 25/1 Wiek Mittelaltera-Moyena , Sigmaringen, 1999, s. 177-230 .

Baron Hervé Pinoteau daje takie osiemdziesięciu pięciu władców Clovis I st do Karola X poprzez uwzględnienie królów Austrazji , cesarze Lothar i Karol III Fat oraz związane z nią królowie w pierwszych bezpośrednich Capetians .

Tytuł

Oficjalne tytuły

Oficjalny tytuł francuskich władców jest taki sam od pierwszego frankońskiego króla aż do rewolucji . W języku łacińskim używamy terminu rex Francorum , który w zależności od czasu można przetłumaczyć jako „król Franków” lub „król Francuzów”, termin ten jest następnie odmieniany w rex Franciæ . No źródło w języku francuskim nie ma możliwości dowiedzenia się jak królowie byli uprawnieni w Romans Język przed XI -tego wieku . W Chanson de Roland tytuł waha się między „królem Francji”, „królem Francuzów” i „królem Franków”. Po 1789 r. tytuł zmieniał się w zależności od reżimu na „król Francji”, „król Francuzów” i „cesarz Francuzów”. Tytuły te mogły być uzupełnione dodatkowymi tytułami odpowiadającymi nabytym przez monarchę suwerennościom zagranicznym.

Możemy jednak zauważyć ewolucję w używaniu tytułów, w szczególności po panowaniu Filipa Augusta :
- pod Merowingów , pomimo podziałów królestwa Clovis I st , potomkowie tych ostatnich panujących w różnych częściach terytorium Franków ( Austrazji i Neustrii ) jednocześnie nosić tytuł króla Franków, co manifestuje świadomość jedności i szczególna tożsamość królestwa Franków;
- za Karolingów to użycie było kontynuowane z dwiema modyfikacjami; dodanie przez Karola Wielkiego tytułów odpowiadających jego nowym zwierzchnictwu: „cesarz rządzący Cesarstwem Rzymskim , król Franków i Longobardów ”; następnie porzucenie po 814 r. przez królów jakiegokolwiek odniesienia do ludu lub narodu, aż do przywrócenia przez Karola III Grubego tytułu króla Franków ; było to pytanie dla Karola III , jedynego karolińczyka i dziedzica ziem, z których pochodzi królestwo frankońskie, aby wykazać, że jest prawowitym kontynuatorem tradycji frankońskiej; Dzieło to podejmą jego następcy Robertians i Carolingian do Ludwika V .
- To za pierwszych Kapetów zaczęły pojawiać się teksty w języku narodowym, w których szybko dominował tytuł króla Francji. Po łacinie oficjalnym tytułem pozostaje rex Francorum , ale za panowania Filipa Augusta pojawia się od 1190 r. tytuł rex Franciæ , króla Francji, który będzie zatem konkurował z tytułem rex Francorum aż do rewolucji; nieoficjalni literati wymyślili również tytuł rex Galliæ w okresie renesansu .

Oficjalny tytuł króla Francji , używany do czasów Ludwika XVI, a następnie w okresie Restauracji , jest prawdopodobnie uzupełniony innymi tytułami nabytymi przez francuskich władców; więc :
- 1285 - 1328: król Francji i Nawarry , przez małżeństwo Philippe le Bel z Jeanne I ponownie , królowej Nawarry ;
- 1494 - 1504: król Francji, Sycylii i Jerozolimy pod panowaniem Karola VIII i Ludwika XII ;
- 1499 - 1525: Król Francji i księcia Mediolanu pod Ludwika XII i François I st ;
- 1574 - 1589: król Francji i Polski pod panowaniem Henryka III ;
- 1589 - 1789 następnie 1814 - 1830: król Francji i Nawarry , tytuł nadany królowi Nawarry Henrykowi de Bourbon, gdy został królem Francji pod imieniem Henryka IV .

Oficjalnym tytułem suwerena jest król Francuzów w okresie rewolucji francuskiej i monarchii lipcowej :
- 1789 - 1792: Louis XVI nosi tytuł króla Francuzów na10 października 1789po wydarzeniach związanych z Rewolucją . Tytuł zostanie sformalizowany na pieczęci królewskiej z 1790 roku oraz w Konstytucji z 1791 roku .
- 1830 - 1848: Książę Louis-Philippe Orlean, generał królestwa, ogłosił Louis Philippe I st , król francuski 9 sierpnia 1830 r.

Oficjalny tytuł suwerena to Cesarz Francuzów w ramach dwóch imperiów francuskich:
- 1804 - 1814 i 1815: Napoleon Bonaparte, Pierwszy Konsul , został ogłoszony Napoleon I er , cesarz Francuzów na18 maja 1804 ; tytuł ten dopełni tytułem króla Włoch , protektora konfederacji reńskiej , mediatora konfederacji szwajcarskiej ;
- 1852 - 1870: Książę Ludwik Napoleon Bonaparte, Prezydent Republiki , zostaje Napoleonem III , Cesarzem Francuzów na2 grudnia 1852 r.. Jest ostatnim monarchą, który panował we Francji.

Nieoficjalne tytuły

Poza oficjalnym tytułem królowie Francji korzystali z dwóch kwalifikacji nadawanych przez papieży:

„ Najstarszy syn Kościoła ” , ponieważ królowie Francji były bezpośrednimi następcami Clovis I st , pierwszego króla Zachodu ochrzczony i konwertowane do Nicejsko chrześcijaństwa . Tytuł „najstarszego syna Kościoła” nie był oficjalny, ale stopniowo narzucał się jako jednoznacznie określający króla Francji. Aby być całkowicie dokładnym, należałoby określić „Najstarszy syn Kościoła zachodniego”;
" Bardzo Chrześcijański Król " , ten tytuł oznacza Karola V, jedynego króla Francji. Tytuł „ Bardzo Chrześcijański ” nie był oficjalny, ale z drugiej strony orzeczenie „Jego Najbardziej Chrześcijańska Wysokość” było oficjalnie używane w traktatach.

Numeracja

Zasady wybierania

Od końca średniowiecza zaczęliśmy liczyć królów od Merowingów, od mitycznych przodków „pierwszej rasy Francji”. Ta numeracja zaczyna się od mitycznego Faramonda , pierwszego pogańskiego króla frankońskiego , i pomija kilku królów, ponieważ zachowuje jedynego władcę Paryża lub Neustrii tylko w okresach dziedziczenia królestwa Franków . Tak więc w wielkiej sali Palais de la Cité numeracja królów Thierry'ego i Dagoberta nie uwzględniała królów franków australijskich. Pod Ancien Regime , królowie Francji trzymać tylko królowie Neustrii być ich poprzednicy i Karola VII jest podawana jako bycia „ 57 th król Francji”, zgodnie z numeracją wydanego przez Jean du Tillet . Mamy zatem znaleźć wzmianki o „ Ludwika XIV , 68 th króla Francji” za życia króla, a Ludwik XVI był znany jako „ 70 -go króla Francji”.

Biorąc pod uwagę fakt, że królowie Austrazji uważali się i nazywali siebie „królami Franków”, są teraz przypisywani i numerowani na listach władców frankońskich i francuskich. Zatem Hervé Pinoteau daje Louis XVI 82 nd lub 83 rd , króla Francji. Po rozbiorze w 843 r. królowie Franków Zachodu, od 911 r. i za panowania Karola III Prostego , jako jedyni nazywają siebie „królami Franków”. Zalicza się ich do listy królów francuskich, pozostałe królestwa powstałe w wyniku podziału straciły świadomość związku z pierwotnym królestwem frankońskim , głównie z siedzibą w Galii .

Zwrócić uwagę:

Karol III Gruby , syn Ludwika Germańskiego , który przez pewien czas zjednoczył pod swoją koroną imperium Karola Wielkiego, liczy się „w dwóch egzemplarzach” z Karolem III Prostym . Jednakpomiędzy tymi dwoma Karolingami koronę przez prawie dziesięć lat nosił Eudes , pierwszy król Robertów (Zachodu).
Henryk VI Anglii nie jest liczony, chociaż został koronowany na króla Francji w Notre-Dame de Paris na mocy traktatu w Troyes , ponieważ Karol VII , który wyzwał go do korony w kontekście wojny stuletniej , kończy się wygrywając dzięki Joannie d'Arc z jednej strony i Wojnie o Róże (wojna o sukcesję w Anglii) z drugiej.

Pochodzenie numeracji

Numeracja z wielkich znaków homonimów rozpoczyna się w XIII -go wieku . We Francji, królów pojawia się za panowania Ludwika IX , króla1226 W celu 1270. Idąc w szczególności Historia i kultura historyczna w średniowiecznym Zachodzie z Bernardem Guenée , historycy zgadzają się, biorąc pod uwagę Dominikany i encyklopedysta Vincent de Beauvais jako pierwszego znanego kronikarza do liczby królów Francji; Prymas Saint-Denis ją systematyzuje.

Przyjmuje się, że Karol V , król Francji1364 W celu 1380, jako pierwsza nadaje sobie numer zamówienia. Ludwik XI , król Francji1461 W celu 1483jest pierwszym z „Louis”, który przyjmie numer seryjny; jego następca, Karol VIII , król Francji z1483 W celu 1498jako pierwszy wygrawerował swój numer seryjny na matrycy swojej pieczęci ; i jego następca, Ludwik XII , król Francji1498 W celu 1515, jako pierwszy wygrawerował na królewskich monetach swoje nazwisko związane z jego numerem seryjnym . Numer seryjny François I er , król Francji1515 W celu 1547, została mu przypisana dopiero po jego śmierci, przez retronimię , w celu uniknięcia pomyłek z jego wnukiem, Franciszkiem II , królem Francji1559 W celu 1560.