Podczas Merowingów okresie , gdy burmistrzowie pałacu były najwyższe dostojnicy frankońskiego królestwa po królów. Pierwotnie prości zarządcy króla w jego pałacu, będą stopniowo rozszerzać swoją władzę i swoje funkcje, od VII wieku, aż będą mogli obalić królów.
W 751 r. Pepin Krótki usunął ostatniego króla Merowingów, Childeryka III , i został uznany przez papieża Zachariego za suwerena królestwa Franków i tym samym założył dynastię Karolingów .
Źródła nie podają tę funkcję przed Clovis I st (zmarł 511), ale Grzegorz z Tours (538-594) oraz Kronika Fredegaire (VII wieku) mówić o nim jako o godności już ustalone.
Pierwotnie burmistrz pałacu był zarządcą króla; jest sługą odpowiedzialnym za sprawy domowe pałacu. Reprezentant potężnej arystokracji regionalnej, dowodzi zarządcami odpowiedzialnymi za eksploatację królestwa królewskiego, zarządza majątkiem władcy i kieruje wewnętrznym rządem pałacu.
Burmistrzowie pałacu nosili również tytuły książąt lub książąt pałacowych oraz książąt Neustrii , Austrazji lub Burgundii .
Zostały ustanowione najpierw na czas określony, potem na całe życie, a funkcja stała się ostatecznie dziedziczna.
Ich instytucja miała tylko dowodzić w pałacu, ale ich władza wzrosła, wkrótce zostali ministrami i widzieliśmy tych ministrów, za panowania Chlotara II , na czele armii. Burmistrz był jednocześnie ministrem i generałem urodzonym w państwie; byli strażnikami królów w dzieciństwie; Widzieliśmy burmistrza sprawującego ten urząd: Theodebald , jeszcze jako dziecko, sprawował funkcję pod opieką swojej babki za Dagoberta III , w 714 .
Uzurpacja władzy stała się oczywista dopiero w 660 roku, przez tyranię burmistrza Ebroïna , często obalali królów, a na ich miejsce umieszczali innych.
Przez cały ten okres byliśmy świadkami nadejścia rodu Pepinides (potomków Pepina de Landena lub Pepina Starszego), która dała początek dynastii Karolingów .
Wzrosła władza burmistrzów pałacu. Stopniowo szefowie sług pałacu będą interweniować w sprawy państwa: zdobywają władzę polityczną, przejmują władzę sądowniczą i kierownictwo urzędników państwowych. Stał bliskich współpracowników suwerena, są szybkie, aby konkurować ze swoim panem, a od VII th wieku , stopniowo rządził królestwem Franków zamiast państwowego. Urząd stał się stosem wśród arystokratów i wkrótce przechodził z ojca na syna.
Dagobert I er , zdaje sobie sprawę z zagrożenia, jakie stwarzają one oddzielone od burmistrza Pepin z Landen osobiście odzyskać władzę. Ale po jego śmierci królestwo w końcu wpadło w ręce burmistrzów Pepinidów. W rzeczywistości wzrost Pepinidów nie był płynny i przez prawie 20 lat od 662 do 680 byli oni odsunięci od władzy przez rodzinę Wulfoald ; co więcej, Ansegisel , ojciec Pépina de Herstal został zamordowany w tym samym okresie. Sovereign potomkowie Dagobert I er , często bardzo młodych i bardzo krótka długość życia, nie mógł panować bez pomocy burmistrzów pałacu. Wykorzystali sytuację, aby jeszcze bardziej zwiększyć swoją władzę i poprowadzić państwo w miejsce suwerenów: mianowali biskupów , hrabiów i książąt , podpisywali układy z sąsiednimi krajami, decydowali i prowadzili kampanie wojskowe... Burmistrzowie pałacu również utkali sieć lojalności na ich korzyść, poprzez darowizny i sojusze małżeńskie.
Pepin , syn Karola Martela , który był po ojcu burmistrzem pałacu, po zdobyciu korony w 751 r. zakończył ich funkcję. Przetrwały jednak różne dynastie burmistrzów pałacowych, ale o mniejszej sile. Ci, którzy ich zastąpili, nazywani byli Wielkimi Seneszalami , a następnie Wielkimi Mistrzami Francji lub Wielkimi Mistrzami Domu Królewskiego, a następnie Kanclerzami Francji .
Ostatni król Merowingów , Childeryk III , został w 751 roku zamknięty w klasztorze przez Pépina le Brefa . Pepin następnie prosi papieża Zachariego o uznanie go za władcę królestwa Franków . Ściśle mówiąc, nie był to zamach stanu, odkąd Pepin uzyskał koronację królewską od papieża i założył dynastię karolińską . Papież Zachariasz miał wszelkie interesy, by stanąć po stronie Franków, którzy mogą go bronić przed Longobardami, którzy zagrażali Włochom.
Aby uzasadnić przejęcie władzy i zerwanie z dziedziczną monarchią Chlodwiga , Pepinidzi ukuli mit „leniwych królów” ( nicość ), który pojawia się po raz pierwszy w Vita Karoli Magni , biografii Karola Wielkiego.
Niektóre rody burmistrzów pałacu przetrwały poza okresem Merowingów, zwłaszcza w ramach administracji feudalnych, przekazując nazwę „du Palais” lub „Dupalais”. Takie linie znajdujemy w szczególności w Forez , w tym czasie włączonym do królestwa Burgundii , a także w Lyonnais.
Urząd burmistrza pałacu Austrazji zajmowali głównie Pepinidy .
Kiedy zmarł, szlachta królestwa Burgundii postanowiła nie mieć już burmistrza pałacu. Są one zarządzane bezpośrednio przez Neustrię, ale to nie przeszkadza królowej Nantilde w mianowaniu burmistrza Pałacu Burgundii:
W 690, po zdobyciu Neustrii, Pépin le Jeune nazwał swoich synów „księciem Burgundów”.