Karolingów (lub Carlovingians aż do końca XIX th wieku ) tworzą dynastię frankońskich królów , którzy panowali nad Europie Zachodniej od 751 aż 987 .
Karolingów termin , w średniowiecznej łacińskiej karolingi , pochodzi od Carolus , który jest zarówno latinized pierwszy nazwa od Karola Młota (690-741), przodek tego rodu, a jego wnuk Karola Wielkiego (742 - 814 ), uważany najbardziej znamienity z królów tej linii.
Niektórzy historycy, zwłaszcza w XIX th wieku wyznaczają linię jako „” drugi wyścig z frankońskich królów.
Pochodzenie Karolingów linii jest powszechnie ustalone na małżeństwa, około 630 , z Ansegisel , syn Arnoul de Metz , i Begge d'Andenne , córki Pepin de Landen , który uszczelnia sojusz między rodziną Arnulfiens i że z z Pippinides . Mają syna, Pépina de Herstala , sam ojca Karola Martela , ten ostatni jest ojcem Pépina le Brefa , który zostanie pierwszym królem dynastii karolińskiej na28 lipca 754. Kilka historycy formułuje się hipotezę mocowania Arnoul de Metz do frankońskich królów Kolonia poprzez Bodogisel , Mummolin i Mundéric .
W Pippinides piastować urzędu majordom przez kilka pokoleń pod panowania Merowingów władców z Austrazji . Gdy władza dynastii Merowingów rozpadła się , w okresie tzw. „ leniwych królów ”, burmistrzowie pałacu Pippinides zwiększyli swoje prerogatywy: już Pépin de Herstal , potem Karol Martel niemal autonomicznie kierował polityką królestwa, niczym władcy, ale bez tytułu; w ten sposób mianowali książąt i hrabiów , negocjowali układy z sąsiednimi krajami, kierowali armią, rozszerzali terytorium królestwa (zwłaszcza we Fryzji ), a nawet posunęli się do wyboru króla Merowingów.
Obszar wpływów Pippinidów będzie ulubionym terytorium Karolingów: region Liège ( Herstal i Jupille ), Aix-la-Chapelle i Kolonia .
Podczas sprawowania rządów jako burmistrz pałacu królom Merowingów, Karol Martel rozszerza władzę królestwa Franków na Burgundię , wzmacnia kontrolę w Akwitanii, którą chroni przed groźbą dominacji arabsko-muzułmańskiej i wzmacnia granice we Fryzji i Neustrii . W737ginie król Merowingów Thierry IV i nikt nie chce go zastąpić: Karol Martel jest w oczach wszystkich „księciem” Franków. Opisuje siebie jako dux et princeps Francorum (Książę i Książę Franków), co daje mu prawowitość jako pierwszego człowieka królestwa Franków. Umiera w741i pozostawia dwóch synów: Carlomana i Pépina .
W 747 r. Carloman postanowił przejść na emeryturę do klasztoru na Monte Cassino, z dala od rozgrywek politycznych i ustąpił miejsca swojemu bratu. Cztery lata później Pépin myśli o tronie królewskim iw tej perspektywie szuka poparcia Kościoła i arystokracji . W751, ten ostatni zadaje papieżowi Zachariaszowi pytanie : „Czy to dobrze czy źle, że królowie byli w królestwie Franków bez sprawowania tam władzy?” ”. Ten ostatni odpowiedział: „Lepiej tego, kto sprawuje władzę skutecznie, nazywać królem, aby porządek nie został zakłócony”. Tą umiejętną odpowiedzią papież Zachariasz w sposób dorozumiany zaoferował swoje wsparcie Pepinowi, oszczędzając jednocześnie trudnych relacji, jakie miał z władcami wschodniego cesarstwa rzymskiego .
Kilka tygodni później, w listopadzie 751 , Pépin zdeponował Childéric III - założony w743 - następnie został wybrany królem Franków . Okrzyknięty przez zgromadzenie biskupów, szlachty i leudes (wielki królestwa), Pépin staje się w ten sposób pierwszym przedstawicielem dynastii Karolingów . Po zdeponowaniu Childeryk III został tonsurowany i zmarł zamknięty w opactwie Saint-Bertin w Saint-Omer .
W Saint-Denis biskup Bonifacy , doradca dyplomatyczny Pépina, konsekruje nowego króla przez namaszczenie w imię Kościoła katolickiego . 28 lipca 754Zawsze w Saint-Denis ceremonia jest powtarzana, ale tym razem przez papieża Stefana II i beneficjentami są także syn Pepina: Carlomagno I st i Charlemagne. Koronacja przez namaszczenie jest nowością przyniesioną przez Karolingów, zaczerpniętą ze Starego Testamentu, gdzie Saul zostaje namaszczony Krzyżmem przez Samuela, a po nim Dawid . Koronację przejęli już Wizygoci w Hiszpanii sto lat wcześniej. Król jest wówczas „nowym Dawidem”, jednocześnie królem i prorokiem, co doprowadzi do królewskiej, a następnie cesarskiej teokracji Karola Wielkiego, rządów ludzi przez ziemskiego ojca na obraz Ojca Niebieskiego , duchowego i władza doczesna w jednym człowieku, zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz biskupa.
Karol Wielki , syn Pepina Krótkiego , jest niewątpliwie władcą, który najbardziej naznaczył epokę karolińską, długowiecznością swoich rządów, ale także dzięki swojej charyzmie i podbojom militarnym. Po zespołów, które łączą Wielkiego Królestwa (dalej „ plaids ”), nakazy, podzielony na rozdziały (stąd ich nazwa capitularies ) są wydawane przez Kancelarię Palace: są one cennym źródłem do badania okresu.
Na innym poziomie, bardziej ideologicznym niż politycznym, także uczonym chrześcijańskim zawdzięczamy narodziny nowej idei państwa. Początkowo miało to być przywrócenie Cesarstwa Rzymskiego , ale opiera się na zupełnie innych fundamentach poprzez legitymizację rodziny królewskiej: głęboko chrześcijańskie, czyni króla Franków nowym „ Dawidem ”. Idea jedności królestwa wydaje się przez pewien czas dominować wraz z odrodzeniem zachodniego imperium , w Boże Narodzenie 800 .
Z kulturowego punktu widzenia epoka Karola Wielkiego, jego syna Ludwika Pobożnego i wnuków znana jest jako „ Renesans Karolingów ”. Szkolnictwo klasyczne, w szczególności łaciny, zajmuje pierwsze miejsce po tym, jak zostało wynaturzone i porzucone pod koniec panowania Merowingów. Jednak język łaciński jest obecnie prawie wyłącznie językiem duchowieństwa , kręgów wojskowych preferujących Francję . Ten nieunikniony rozwój stopniowo uczyni z łaciny język martwy i zrodzi przodków języków narodowych, jakimi są francuski i niemiecki : romański i tudejski .
Trzeci syn Karola Wielkiego, Ludwik Pobożny, miał pierwotnie odziedziczyć tylko część królestwa ojca, odpowiadającą regionowi rozciągającemu się od płaskowyżu Langres i Alp po Akwitanię , podczas gdy jego brat Pepin miał otrzymać Bawarię i Włochy , ich starszy brat Karol otrzymał reszta imperium.
Ale Karol i Pepin zmarli przed Karolem Wielkim, a od 813 Ludwik był związany przez swojego ojca z kierownictwem cesarstwa.
Kiedy zmarł Karol Wielki, 28 stycznia 814Ludwik stał się w ten sposób jedynym królem Franków i cesarzem Zachodu. Był święty na5 października 816w Reims przez papieża Stefana IV .
Pierwsze lata panowania Ludwika Pobożnego były zgodne z okresem Karola Wielkiego, zwłaszcza pod względem reformy religijnej. Louis Pobożnego zebrał Rady z Inden , w pobliżu Aix-la-Chapelle (816-17), aby zastosować reformy religijnej do świeckiej i regularne duchownych imperium.
W lipcu 817 r., ogłaszając Ordinatio imperii , Ludwik rozwiązał również problem swojego dziedzictwa, dzieląc imperium między swoich trzech synów: najstarszy, Lothaire , otrzymał większość ziem, tytuł cesarski i kontrolę nad dwoma młodszymi braćmi. , Pépin i Louis , którzy otrzymują odpowiednio Akwitanię i Bawarię, podział porównywalny do tego, który Karol Wielki zaplanował w 806 r. między swoimi synami. Jednak pierwsze kłopoty polityczne zaczęły się w grudniu 817 r. wraz z buntem jego bratanka Bernarda , nieślubnego syna króla Pepina z Włoch , odsuniętego od władzy przez nową dywizję. Ludwik skazuje Bernarda na śmierć, a następnie potępienie to towarzyszy mu przez całe życie.
Kolejne lata zajęły kwestionowanie władzy Ludwika przez jego własnych synów, którzy stali się dorośli i bardzo niecierpliwi, by rządzić. Na pierwszym planie jego starszy, Lothaire, koronowany na współcesarza z ojcem, któremu trudno jest pozostać w cieniu ojca przez te wszystkie lata. Sytuacja na dworze w Aix-la-Chapelle jest napięta .
W 820 Ludwik, wdowiec od poprzedniego roku i niezdolny do utrzymania swojego stanu, poślubił młodą arystokratkę, Judytę z rodziny Welfs , przezwisko Judyta Bawarska , ponieważ ziemie jej rodziny znajdowały się w Bawarii , ale młoda kobieta nie jest środki królewskiego rodu. Trzej synowie Ludwika sprzeciwiają się temu powtórnemu małżeństwu, które może prowadzić tylko do komplikacji, i rzeczywiście, w 823 roku z tego drugiego małżeństwa urodził się syn, Karol, przyszły Karol Łysy . Na razie warunki sukcesji nie zostały zakwestionowane, ale Judith otoczyła się swoimi faworytami na dworze, a w szczególności hrabią Bernardem z Septimanie , mianowanym przez Louisa le Pieux na głowę hrabstwa Barcelony i który otrzymuje również równowartość urzędu premiera.
W 829 r. , zgodnie z żądaniami Judyty, Ludwik zgodził się zrewidować podział imperium, aby zapewnić swojemu ostatniemu synowi, Karolowi, królestwo, tak jak jego przyrodni bracia. Zgromadzenie wielkich zgromadzonych w Wormacji akceptuje utworzenie nowego królestwa na wschodzie cesarstwa dla młodego Karola. Ale w następnym roku sytuacja się pogorszyła. Bunt, któremu przewodził najstarszy syn Lothaire, a następnie jego dwaj bracia Pépin i Louis, jest wspierany przez wielu hrabiów imperium. W 830 roku cesarz został zdetronizowany po raz pierwszy, a Lothaire objął głowę cesarstwa . Ale nowy cesarz nie jest akceptowany przez ludność. Uważany za uzurpatora, zostaje również puszczony przez swoich dwóch braci, rozczarowany, że ich starszy brat natychmiast przejmuje całą kontrolę nad imperium, nie biorąc pod uwagę ich udziału. Kilka miesięcy później przywrócono cesarza Ludwika.
Po tym pierwszym konfiskacie w 833 następuje drugie, znacznie poważniejsze zeznanie Ludwika Pobożnego . Tym razem, przed wszystkimi wielkimi panami królestwa, Lotar zmusił ojca do abdykacji i kazał zamknąć go w klasztorze Saint-Médard w Soissons . Judith i Charles są również zmuszeni do przyjęcia religii. Ale znowu, Louis zostaje uwolniony przez swoich zwolenników i pod karą utraty wszystkich praw do imperium, Lothaire musi się poddać i poprosić o przebaczenie ojca.
Ostatnie lata panowania Ludwika Pobożnego to nieustanne walki między jego synami, zaproszenia bez liczebności armii, składane i łamane przysięgi. Louis staje się permanentnie zły na swojego trzeciego syna Ludwika , króla Bawarii , który odmawia prośby o przebaczenie za swoje czyny. Jego drugi syn, Pépin , król Akwitanii , zmarł nagle w 838 roku, a jego sukcesja otworzyła nowy konflikt. Dla wielkich lordów Akwitanii Akwitania wraca bezpośrednio do najstarszego syna Pepina , Pepina II , podczas gdy dla Judith musi wrócić do swojego syna, młodego Karola. W 839 , tym razem, między Lothaire a jego przyrodnim bratem Karolem zostaje podpisana nowa umowa, która dzieli imperium tylko na dwie części. Ludwik Bawarski jest pozbawiony wszelkich praw dziedziczenia, z wyjątkiem Bawarii.
W 840 Ludwik Pobożny , osłabiony tymi wszystkimi konfliktami, zmarł w niestabilnej sytuacji.
Po śmierci Ludwika I st Piusa istnieją trzy syna dzienną Lothar, najstarszego syna i dziedzica cesarskiego tytułu Ludwik Bawarii, Charles King of Zachodniej Francia. Lothair postanawia nie szanować wszystkich podpisanych traktatów i stara się zagarnąć całe imperium, sądząc, że jako najstarszy syn ma do tego prawo. Trzej bracia rozpoczynają ze sobą otwartą wojnę. 25 czerwca 841Spotykają się w Fontenoy niedaleko Auxerre i angażować się w jednym z najbardziej śmiertelnych walk tych wczesnego średniowiecza . Ta bitwa przynosi klęskę Lotarowi, a arystokracja frankońska zostaje prawie całkowicie zniszczona. Jednak nowy cesarz, pomimo rozgromionej armii, odmawia poddania się. 14 lutego 842Louis i Charles zawierają porozumienie znane jako Przysięgi Strasburskie . Obaj królowie przysięgają sobie nawzajem pomagać przeciwko działaniom starszego brata i nie starać się wyrządzać sobie nawzajem krzywdy. W następstwie tej przysięgi została zawarta nowa umowa, traktat z Verdun w 843 r. , który podzielił terytorium ze wschodu na zachód na trzy królestwa:
Jednak tytuł cesarski jest pozbawiony znaczenia: po rozbiorze Verdun Lothaire zachowuje godność cesarską, ale w rzeczywistości jest to tylko konwencja, która nie odpowiada już żadnej władzy wyższej od innych królów. Kilka razy w ciągu X XX wieku, tytuł jest nieobsadzone. Dopiero w 962 roku na Zachodzie odrodził się tytuł cesarza: Otton Wielki z dynastii saskiej w Niemczech został koronowany przez papieża Jana XII w Rzymie .
Lothair jest pierwszym z trzech braci, który zginął, pozostawiając imperium na łasce pozostałych dwóch. Wreszcie, po wielu przygodach, jego domena jest stopniowo przyłączana do wschodniej Francji, Skaldy wyznaczającej granicę między Francją zachodnią i wschodnią. A król wschodniej Francji odzyskuje w tym samym czasie tytuł cesarski.
The Vikings na ogół odnoszą się do wszystkich ludów Północy, którzy przybyli z dzisiejszej Skandynawii . W czasach karolińskich byli najpierw znani jako Normanowie ("ludzie Północy", pierwotnie od nazwy Normandii ), a następnie jako Wikingowie. Sprzedawali bursztyn, skóry zwierzęce i metale, kupowali miód, wino i wszystko, czego nie mogli wyprodukować na swoich ziemiach. Byli obecni w małych grupach w większości nadmorskich miast cesarstwa frankońskiego.
Około 800 r. Wikingowie, nie rezygnując z praktyk handlowych, dowiedzieli się o nowym sposobie wzbogacania się. Rzeczywiście, nie będąc chrześcijanami, nie musieli szanować opactw , które zawierały przy minimalnej konstrukcji obronnej (mur i czasem kilku strażników) spory skarb kapliczek , relikwiarzy , przedmiotów z metali szlachetnych służących do kultu… Obiekty te były szczególnie poszukiwany w tym okresie słabego obiegu pieniężnego, kiedy metal był ważny nie tylko ze względu na swoją wartość, ale także ze względu na związany z nim prestiż.
Od około 800 do 850 Wikingowie kontynuowali swoje praktyki handlowe, próbując wymusić ataki na odosobnione placówki klasztorne, gdy nadarzyła się okazja. Pierwszą osadą, która zapłaciła tę cenę, był klasztor Lindisfarne na brytyjskim wybrzeżu, który został zaatakowany przez Wikingów w 793 roku .
Po tym pierwszym ataku presja Wikingów wzrosła: popłynęli w górę rzek na swoich płaskodennych statkach, niewłaściwie nazywanych „ drakkarami ”, i przed powrotem do Skandynawii plądrowali skarby opactw. Na razie są to tylko krótkie wyprawy: Normanowie plądrują, zabierają towary i odchodzą, najczęściej po podpaleniu lokalu. Ataki te nie przerażają ludności w mniejszym stopniu, swoją szybkością, przemocą, a także dlatego, że dotykają kościoły, które od ustanowienia chrześcijaństwa nigdy nie były atakowane. W 841 Normanowie zaatakowali opactwo Jumièges i miasto Rouen ; mnisi muszą uciekać przed niebezpieczeństwami najazdów, zabierając ze sobą relikwie swoich świętych. Wyspa Noirmoutier jest również kilkakrotnie celem Normanów, tak bardzo, że mnisi porzucić klasztor i osiedlić się o dwadzieścia pięć km na południe od Nantes , w deas, obecnie Saint-Philbert-de -Grand-Lieu . W 843 , Nantes została podjęta i część ludności została zmasakrowana. W drugiej tercji IX XX wieku, większość miast na rzekach są odwiedzane przez Normanów.
Pod koniec IX XX wieku zjawisko to coraz większe znaczenie. Są teraz znacznie bardziej zorganizowanymi gangami, które wcześniej zdecydowały o swojej trasie i wiedzą, dokąd się udać. Wyprawy są też liczniejsze, czasem setki łodzi, w porównaniu do kilku, najwyżej na początku wieku. Wreszcie, nie są już zadowoleni z łupienia i odchodzenia. Coraz częściej biorą ludność na sprzedaż jako niewolników i osiedlają się na podbitych terenach, gdzie czasami spędzają zimę.
Wikingowie spustoszyli Europę, ale także Półwysep Iberyjski , potem muzułmanów i Afrykę Północną , nie mogąc ich powstrzymać. Ponieważ nie można było kontrolować całego terytorium, a ich siła leżała w szybkości ich flot i brutalności wypraw, trudno było przewidzieć, gdzie zaatakują. Gdy nie atakują, Wikingowie żądają zapłacenia wysokich danin. Kłótnie między synami Ludwika Pobożnego nie poprawiają sytuacji. Lothaire i jego brat Ludwik tracą zainteresowanie problemem, który prawie w całości przypada na Karola , najmłodszego syna, który odziedziczył wszystkie terytoria przybrzeżne. Karol, który będzie nazywany Łysym , próbuje zbudować dodatkowe fortyfikacje. Prosi przywódców arystokracji o obronę zagrożonych regionów. Robert le Fort (przodek Kapetyjczyków ) zostaje postawiony przez króla na czele marszu zachodniego; zginął walcząc z Wikingami w 866 roku . Hrabia Eudes broni Paryża przed atakiem znad Sekwany w 885 roku . Ci wielcy nabierają ogromnego prestiżu w walce ze skandynawskim najeźdźcą, prestiżu, który uczestniczy w osłabianiu władzy królewskiej. Sukcesy militarne przypisuje się teraz markizowi i hrabiom . Niezdolność Karolingów do rozwiązania problemu skandynawskiego jest oczywista: w 911 r. na mocy traktatu z Saint-Clair-sur-Epte król Karol Prosty oddaje Dolną Sekwaną wodzowi wikingów Rollo . Polega na nim, aby bronić ujścia rzeki i rzeki, w dół rzeki od Paryża. Ta decyzja jest początkiem utworzenia Księstwa Normandii . Karolingowie są zmuszeni do oddania terytoriów i składania daniny, aby przeciwstawić się skandynawskiemu niebezpieczeństwu. Są również pochłonięci rodzinnymi kłótniami.
Klimat niepewności przyspieszył zatem rozkład władzy karolińskiej.
Arabskie najazdyPostęp Arabów w zachodniej części Morza Śródziemnego na początku IX XX wieku, odnosi się bardziej do wielkiego ruchu ekspansji że po śmierci Mahometa . Jedność polityczna islamu została rozbita od kalifa z Bagdadu został już uznany przez wszystkich wierzących. W Hiszpanii , w końcu VIII XX stulecia niezależny emirat wzniesiono pod Umayyads . W Afryce Berberowie z Maroka , Algierii i Tunezji byli faktycznie niepodległymi. Zdecydowanie ugruntowani w swoich nowych podbojach, ci muzułmanie z Hiszpanii i Afryki skierowali swoją aktywność w stronę morza.Tunis , założony obok ruin Kartaginy , wyglądał jak Sycylia i podobnie jak Kartagińczycy w starożytności , Tunezyjczycy wkrótce starali się opanować tę wyspę. W Bizancjum nie mogły energicznie bronić tego zbyt odległą prowincję. Od 827 do 878 byli stopniowo wypychani z powrotem do Cieśniny Mesyńskiej i ostatecznie zmuszeni do odwrotu na włoskie wybrzeże . Już w posiadaniu Baleary , Korsykę i Sardynię , muzułmanie teraz w posiadaniu wszystkich wysp w zachodniej części Morza Śródziemnego. Służyły im jako bazy morskie do atakowania wybrzeży kontynentalnych. Z Sycylii wyprawy zostały skierowane w kierunku Kalabrii i zakończyły się podbojem Bari i Tarentu . Papież Leon IV był zobowiązany do ochrony tego, co pozostało z Rzymu, przed atakami, które bez obawy wylądowały u ujścia Tybru . Usta Rodanu, również źle bronione, były jeszcze bardziej odsłonięte. Nie było próby osiedlenia się w środku. Tylko panowanie nad wybrzeżami miało znaczenie dla nowych panów Morza Śródziemnego, a ponieważ chrześcijański handel praktycznie już nie istniał, nie podjęto poważnych wysiłków, aby je usunąć, a wybrzeża zostały im pozostawione. Ludność chrześcijańska wycofywała się dalej, a miasta na wybrzeżu i region Nchedmes okopały się.
Nowe zagrożenia na wschodzieNowe zagrożenie pojawia się na wschodzie wraz z pojawieniem się Madziarów na scenie europejskiej.
Ten naród stepów zajmuje Pannonia , w lewo nieobsadzone po zniszczeniu przez Awarów w czasie panowania Karola Wielkiego na początku IX XX wieku. Pierwsze wypady na peryferie cesarstwa, jak na Morawach w 894 roku , potem na nim, jak we Włoszech w 899 roku . W 907 The Slavic królestwo od Wielkich Moraw zniknął pod ciosami tych nowych najeźdźców.
Panuje zbyt krótkoOd końca IX XX wieku, Karolingów królów panować zbyt mało czasu, aby być skuteczne: Louis II pozostaje królem Franków dwa lata ( 877 - 879 ); Karol III Fat rządził przez trzy lata ( 884 - 887 ); Louis III jest król do trzech lat ( 879 - 882 ); ostatni król Karolingów, Ludwik V , zmarł w wyniku wypadku na polowaniu zaledwie po roku ( 986 - 987 ). Jeśli chodzi o królów Ludwika IV i Lothaire , choć bardzo aktywnych, ich panowanie zostało przedwcześnie przerwane. Również ostatni królowie karolińscy nie narzucają długofalowej polityki.
Wymarcie dynastiiOsłabienie dynastii karolińskiej prowadzi do jej ostatecznego usunięcia z tronu frankijskiego przez robertanów w 987 r. wraz ze śmiercią Ludwika V , a wkrótce potem wygaśnięciem linii, wraz ze śmiercią synów księcia Karola z Dolnej Lotaryngii , Otto i Louis w początkach XI -tego wieku. Z Herbertiens Karolingów linia jednak utrwalona aż do XII th wieku przez hrabiów Vermandois , a po Christian Settipani aż do początku XIV XX wieku przez panów z Mellier , Neufchâteau i Falkenstein .
Pod koniec IX th wieku, kilka dużych, książęta i hrabiowie, a nie częścią rodziny Karolingów dojść do władzy: w 888 , po śmierci Karola tłuszcz The Unrochide Berenger ja pierwszy przyszedł do tronu Włoch i Robertien Eudes do tronu Francji.
W X -go wieku, dynastie, które są potrzebne w całej przestrzeni Karolingów już od Karolingów rodziny są. Tak jest w przypadku księcia Konrada Frankonii w 911 , wybranego na króla Germanii . We Francji Robertians tworzą potężne rodowód, który jest wybrany panować w 888 - 898 w osobie Odona de France : Jak wyjaśnić ten wzrost potęgi arystokracji i rozpadającego władzy królewskiej?
Pod koniec X th century Karolingów organ centralny zniknął na rzecz arystokracji, zwłaszcza książąt terytorialnych; jest to koniec porządku karolińskiego i triumf rodów arystokratycznych.
Przykład pojawienia się Unrochidesów we Włoszech jest znakomitą ilustracją sposobu, w jaki następuje przejście władzy od Karolingów do wielkich arystokracji cesarskiej, a następnie rozdrobnienie władzy królewskiej w rękach tych ostatnich.
Za panowania Karolingów Louis II Włoch ( 850 - 875 ), posiadacz cesarskiej godności, władza królewska może wydawać się dla wzmocnione czas w Włoszech . Ale ten ostatni zmarł bez spadkobiercy w 875 roku . Władza jest wówczas de facto w rękach dynastii Widonides , której przedstawiciel sprawuje urząd księcia Spoleto , oraz w rękach dynastii Unrochides, której przedstawiciel sprawuje urząd markiza de Frioul .
Członkowie tej rodziny są Franks Evrard ich przodek, otrzymał marsz z Friuli od stworzenia tego w 837 przez Lotar I er , i są przyłączone do linii Karolingów przez matkę Gisele , córka Ludwika Pobożnego . W 875 roku Unrochides nadal uważali północną Francję (region Lille ) za jeden z ośrodków swojej władzy. Jeśli tego nie zrobili, początkowo z roszczeń do poszukiwania władzy królewskiej, jest wakat, że moc we Włoszech i trudne okoliczności w końcu X XX wieku, które ostatecznie są jednym z pomiędzy nich (markiz Bérenger I er ) wstąpić na tron Włoch, a następnie do cesarstwa.
Berenger I st , jedyny męski spadkobierca swojej rodziny w 874 r. , faktycznie popierał początkowo roszczenia do tronu Karolingów we wschodnio-frankoskich Włoszech. Możliwymi spadkobiercami są wtedy Carloman, syn Ludwika Germańskiego , a następnie jego brat Karol Gruby . Kiedy zmarł jednak drugi, nie było już żadnego Karolinga, który mógłby ustanowić swoją władzę we Włoszech.
Tradycyjni rywale Unrochides na półwyspie, a mianowicie Widonides ze Spoleto, którzy mają posiadłości wokół Nantes, pojawiają się jako potencjalni kandydaci do tronu West Francia. Również Bérenger osobiście wstąpił na tron Włoch w 887 r .: aby pokrzyżować ambicje Widonidów, w ten sposób położył kres idei jedności karolińskiej.
Jednak w tym czasie mężczyzna nie miał poparcia poza regionalnymi ramami i nadal był tam kontestowany, w szczególności przez wpływ, jaki Widonides przejęli na papiestwo (zob. Pornokracja ). Do śmierci swego konkurenta, księcia Lamberta ze Spoleto w 898 roku, nie kontrolował terytorium włoskiego. Ponadto zmuszony jest stawić czoła węgierskiemu zagrożeniu. Podczas najazdu na królestwo Włoch w 899 r. musiał rozprawić się z karolińską kadrą wojskową, czyli zjednoczyć gospodarzy : Włosi ponieśli krwawą klęskę.
Po tym wydarzeniu strategia Bérengera uległa zmianie: teraz zgodził się na wiele kompromisów z władzami lokalnymi: wzniesiono zagrody i uniknął kontroli królewskiej; władza publiczna jest przekazywana bez odszkodowania biskupom itp. Rezultatem tej nowej polityki jest znaczący i nieodwracalny upadek władzy królewskiej na półwyspie.
Wzywając węgierskich najemników przeciwko zbuntowanym przeciwko jego władzy Włochom, Bérenger w końcu zyskał upragnioną godność cesarską w 915 r. , ale w jego rękach był to tylko cień przeszłości.
Za królów Merowingów jedyną istniejącą walutą było złoto. Jego wartość była taka, że wykorzystywano go tylko do transakcji międzynarodowych i handlu hurtowego. Mali detaliści nie mogli z niego korzystać i musieli postawić na barter. Wada tego systemu uniemożliwiała im zaoszczędzenie pieniędzy, ponieważ przez większość czasu były to towary łatwo psujące się lub usługa, która była wymieniana.
Wraz z nadejściem Karolingów pojawiła się nowa waluta, srebrna . Na mocy edyktu Pîtresa w 864 r. wartość tej nowej waluty została ustalona według następującej wartości: złota moneta jest warta dwanaście srebrnych monet. Rewolucja gospodarcza była na rendez-vous, drobni kupcy w końcu mieli walutę dostosowaną do wartości ich drobnych towarów i codziennego życia zwykłych ludzi. Dzięki tej nowej walucie handlowcy mogli wreszcie uratować owoce swojej pracy i finansować coraz droższe projekty. O tym bogactwie świadczy pojawienie się w dużych miastach nowej burżuazji i targi kupieckie, które stały się stałymi targowiskami. Sukces był taki, że pieniądze bardzo szybko stawały się coraz rzadsze, waluta zbudowana z tego metalu zaczęła nabierać wartości i zbliżać się do złota. Aby uniknąć kryzysu walutowego, zdecydowano się rozjaśnić i zmniejszyć rozmiar srebrnych monet przy zachowaniu tej samej wartości. W obliczu nowej srebrnej waluty nieufność była tak duża, że urzędnicy królewscy uciekali się do prawdziwych metod terroru, aby ją zaakceptować .
Frankowie zawsze byli wojowniczym narodem, będzie to prawdą zarówno za panowania Merowingów, jak i Karolingów. Tak więc pod rządami Karola Martela , Pépina le Brefa lub Karola Wielkiego , każde lato było okazją do poprowadzenia ekspedycji wojskowej, by napełnić skarbonę królestwa. O tych wojnach i ich organizacji decydowano na dorocznym walnym zgromadzeniu, które składało się z wysokich arystokratów.
W zasadzie wszyscy wolni ludzie musieli uczestniczyć w ekspedycjach, co jest bezpośrednim dziedzictwem systemu militarnego Merowingów. Jednak działania wojenne stawały się coraz trudniejsze w miarę powiększania się terytorium, ponadto żołnierz nie otrzymywał wynagrodzenia i musiał przynosić własne jedzenie, odzież i broń. Tak więc w okresie karolińskim służba wojskowa stała się najcięższym ciężarem dla wolnych ludzi ze względu na jej koszt, ale także dlatego, że wyprawy te przynosiły coraz mniej łupów wojennych. Konsekwencją było ogólne zubożenie żołnierzy, którzy kończyli albo sprzedawali wszystkie swoje towary, gdy coś mieli, albo przyjmowali rozkazy lub stali się zwykłymi rozbójnikami lub przestępcami.
Karol Wielki na próżno będzie próbował zaradzić tej sytuacji, zmniejszając niektóre szarże, głównie w kierunku najbiedniejszych żołnierzy, faworyzując w ten sposób kawalerię. Koszt uzbrojenia i wyposażenia kawalerii był bardzo wysoki. Aby uniknąć konieczności płacenia tej ciężkiej, ale wciąż niezbędnej opłaty, Karolingowie zaczęli rozdzielać ziemię swoim bezpośrednim wasalom, aby mogli się wzbogacić i odbyć służbę wojskową w kawalerii. Wreszcie środki te pozwoliły na pojawienie się prawdziwej armii zawodowej, której żołnierze, bogaci ziemianie lub szlachta, byli lepiej wyposażeni i lepiej wyszkoleni niż ich poprzednicy.
Wprowadzenie poddaństwa i „korzyści” w tym przypadku lenna było jednym z ważniejszych osiągnięć Karolingów. W pełni rozwinięty we wszystkich stanach zrodzonych z rozpadu cesarstwa po epoce karolińskiej system ten będzie nazywany feudalizmem . W zasadzie wasalstwo opierało się na prywatnym zaręczynach między wolnymi ludźmi, z których jeden, wasal, oddał się na służbę drugiemu i który w zamian za ochronę tego ostatniego uznawał go za pana. Wasalstwo istniało już w epoce Merowingów, ponieważ w społeczeństwach, w których porządek publiczny prawie nie istniał, panująca niepewność zmuszała ludzi do szukania opiekuna. Prawdziwą innowacją Karolingów, że Pan był coraz przyniósł nagrodzić jego wasalem poprzez dostarczenie gruntu lub innego majątku o nazwie „błogosławieństwem” lub „korzyści” i że od X th jeden wieku nazywany „ lenno ”, uzupełnienie i odpowiednik odtąd z wasalem . Drugą zaletą tej praktyki było to, że lord nie musiał już bezpośrednio wspierać wasali, jak miało to miejsce wcześniej. Ziemie oddane wasalom pochodziły z posiadłości królewskich, ale także coraz częściej (zwłaszcza z powodu niedostatków rezerw królewskich) z dóbr klasztorów i kościołów. Feudalizm karoliński pozwolił na wyłonienie się nowej szlachty, która miała zapewnić w pierwszej kolejności kadry armii i jej najskuteczniejszą sekcję, ciężką kawalerię. Poza tym w odległych lub nowo nabytych regionach wasale królewscy tworzyli prawdziwe przedsiębiorstwa kolonialne, jak to miało miejsce na przykład w Akwitanii . W końcu wasalstwo pozwoliło królom karolińskim, takim jak Pepin i Karol Wielki, budować lojalność, a tym samym lepiej kontrolować hrabiów.
W Franks nie, ściśle rzecz biorąc, wypełnić Galii znacząco . Licząc około 40 000 mężczyzn, kobiet i dzieci, według Grégoire de Tours , Frankowie zajmowali miejsca i stanowiska władzy, mieszając się z populacją galijsko-rzymską. W dziesięcioleciach po upadku Cesarstwa Rzymskiego i wielkich najazdach ludność częściowo opuściła miasta i wsie i często gromadziła się w lasach i wokół klasztorów, często tworzonych w kontekście ucieczki. Ośrodki te chroniły gallo-rzymską kulturę i know-how, niemniej jednak to nowe społeczeństwo, teraz nazywane frankońskimi, było w większości analfabetami i ignorowało zarówno nauki religijne, jak i świeckie. Sytuacja ta utrzymywała się za Charlesa Martela i Pépina le Brefa lub jego syna Carlomana, który choć nie był analfabetą, miał inne priorytety (zwłaszcza militarne i polityczne) ważniejsze niż edukacja i organizacja szkół.
Sytuacja zmieniła się dzięki Karolowi Wielkiemu . On sam otrzymał wyższe wykształcenie niż jego poprzednicy, znał łacinę iw mniejszym stopniu grekę . Miał też pojęcia z matematyki i astronomii. W imperium karolińskim, które posiadało luki w poziomie klasycznego nauczania i nauczania, Karol Wielki powołał najwybitniejszych nauczycieli swoich czasów w Europie, niektórzy z nich pochodzili z krajów anglosaskich lub z Lombardii .
Karol Wielki, pobożny władca, bardzo interesował się badaniem tekstów religijnych. Dlatego w 782 r. wezwał anglosaskiego Alcuina do przeprowadzenia spisu i dogłębnej analizy starożytnych tekstów religijnych zachowanych w Galii. Również „renesans karoliński” rozpoczął się w celu kształcenia i szkolenia kompetentnych kierowników religijnych, którzy opanowali różne analizy i interpretacje religijne. Karol Wielki, zaniepokojony konserwacją tych starożytnych tekstów, nakazał, aby w klasztorach i kościołach tworzyć szkoły i warsztaty kserograficzne . Z tego religijnego impulsu imperium karolińskie zapoczątkowało prawdziwą odnowę intelektualną i literacką na całym terytorium Galii.
Frankowie bardzo szybko ożywiają łacińską przeszłość Galii, daleką od barbarzyńskiej kultury pierwszych Merowingów. Aix-la-Chapelle , miasto, w którym Karol Wielki założył swój dwór, zostało bardzo szybko nazwane przez Alkuina „nowym Rzymem”, ponieważ obfitowało tam sztuka i poezja. Wielu duchownych i dygnitarzy, którzy tam przybyli, było pod takim wrażeniem, że nie wahali się, w swoich lennach, naśladować dzieło Karola Wielkiego; spowodowało to powolne przesunięcie środka ciężkości edukacji karolińskiej zapoczątkowanej w Aix-la-Chapelle w kierunku centrum Galii.
Mimo że spadkobiercy Karola Wielkiego byli znacznie mniej wykształceni, praca intelektualna i literacka była kontynuowana. Przekazany przez klasztory i kościoły, ten karoliński złoty wiek trwał kilka stuleci. Do dziś większość zachowanych tekstów łacińskich dotarła do nas dzięki inicjatywom Karola Wielkiego, bez którego zaginęłaby cała część kultury gallo-rzymskiej.
W społeczeństwie naznaczonym religią katolicką Karolingowie polegają na administracji świeckiej i kościelnej. Pałac pozostaje centralną administracją rodziny królewskiej, a jego struktury pozostają takie same, jak za panowania królów Merowingów . Znika jednak urząd burmistrza pałacu , jego funkcje dzielone są między seneszalem do spraw szafarstwa i hrabią pałacu za sprawiedliwość. Inny rozwój, kancelaria , kierowana obecnie przez arcykanclerza Kościoła, rekrutuje swoich członków spośród duchownych królestwa.
W prowincjach system hierarchiczny pozostaje taki sam, ale w zamian za ziemię tworzy się więź wasalskiej wierności między monarchą a jego agentami (zwłaszcza książętami i markizami ). Aż do połowy IX XX wieku , kościół, Missi Dominici monitoruje i kontroluje środki królewskie w imieniu władcy. Zniknięcie tej funkcji powoduje, że monarchia traci kontrolę nad agentami na ziemi, którzy w końcu uciekają przed władzą centralną. Sprawiedliwość rozwija się z inicjatywy Karola Wielkiego , sądy składają się obecnie z radnych mianowanych dożywotnio przez missi dominici , którzy jednocześnie odzyskują prezydenturę, rotacyjnie z hrabiami.
Ogólnie rzecz biorąc, społeczeństwo karolińskie jest bardzo uporządkowane i hierarchiczne. Jeśli weźmiemy pod uwagę mężczyzn i kobiety, widzimy, że mają różne statusy, prawa i role; jednak sytuacja społeczna jednostek może czasami być bardziej decydująca w kwestiach różnic. Istnieje rodzaj opieki, zwanej „ mundium ”, ojca lub męża nad kobietą: ta ostatnia jest prawnie pod jego opieką, ale także pod jego kontrolą. Na co dzień kobiety i mężczyźni mieszkają razem, ale pewne czynności i miejsca należą do jednej lub drugiej płci: tylko mężczyźni orają pola, nawet jeśli kobiety uczestniczą w innych pracach rolniczych, a kobiety pracujące z nićmi i tkaninami są tam są specyficznymi konstrukcjami. Stopniowo, w miarę jak całe społeczeństwo stawało się zhierarchizowane, mężczyźni przejmowali kontrolę nad swoimi rodzinami i żonami. Co więcej, wpływ religii chrześcijańskiej i dyskursów religijnych na kobiety, postrzegane jako drugie po mężczyznach (według jednego z odczytań poczęcia Ewy i Adama), słabe moralnie i fizycznie, powoduje, że te ostatnie są stopniowo usuwane z role i miejsca religijne - same opatki tracą autonomię w swoich klasztorach.
Pewne kobiety związane z ważnymi mężczyznami tamtych czasów odgrywają rolę w polityce i społeczeństwie: tak jest w przypadku Plectrude, który pomaga burmistrzom pałacu swoich czasów; z Bertrade de Laon (lub Berthe), który otrzymuje koronacji z mężem Pépin le Bref (będą rodzice Karola) oraz bierze udział w sprawach królestwa; lub Gisèle , siostry Karola Wielkiego, która z pewnością miała również wpływ na Alkuina i na niego. Jednak niektórzy nie patrzą przychylnie na kobietę, która mogłaby nimi rządzić i protestować przeciwko Fastrade , jednej z żon Karola Wielkiego, gdy ta otrzyma pewne uprawnienia polityczne.
Przyczyniły się do tego także zakonnice z tego okresu i renesansu karolińskiego, zwłaszcza w kopiowaniu i twórczości artystycznej.
Ponadto status związku małżeńskiego ulega stopniowej modyfikacji: przywódcy i religijne życzenie, aby małżeństwo stało się bardziej oficjalne i trudniejsze do rozwikłania; stopniowo rządzący i zakonnicy będą go regulować, wpływając w ten sposób na domenę rodzinną, a to w związku z ideą uczynienia go bardziej stabilnym, z relacjami pełnymi miłości i szacunku, co odzwierciedla również pożądany porządek w społeczeństwie. Małżeństwo było wówczas przede wszystkim umową między dwiema rodzinami, której towarzyszyła wymiana dóbr i nie było potrzeby ceremonii religijnej; królowie przede wszystkim chcą, aby było ono upubliczniane i było stabilne w czasie, mnisi nie chcą już małżeństwa przez porwanie , ani małżeństwa w pokrewieństwie. Hincmar , arcybiskup Reims w tym czasie, będzie ważnym autorem dotyczącym małżeństwa chrześcijańskiego , także w pozostałej części średniowiecza; życzy zgody przyszłej żony (nawet jeśli dominuje głowa rodziny), dobrych stosunków małżeńskich i dopełnienia małżeństwa, świadczącego o jego legalności. W latach 850-860 nawet król Lotar II , zniewolony przez władze religijne, nie mógł się już rozwieść; tego rodzaju gra o władzę wokół kwestii małżeństwa będzie miała miejsce w okresie stabilizacji praktyk. Wartość małżeństwa między niewolnikami jest uważana za mniejszą niż dla ludzi wolnych.
W rodzinach możnych edukacja jest niezbędna, także dla kobiet; Hrabina Dhuoda (ok. 800 - po 843) mogła więc napisać traktat przeznaczony na edukację jej syna Guillaume'a.
W społeczeństwie karolińskim niektórzy ludzie, zarówno kobiety, jak i mężczyźni, są niewolnikami ; ewolucja społeczeństwa w czasie, która sprzyja władzy arystokratów, zmierza do zbliżenia statusu wolnego chłopa do statusu niewolnika.
Karol Martel burmistrz pałacu |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pepin Krótki Król Franków |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Karol Wielki Król Franków Cesarz Zachodu |
Carloman I pierwszy król Franków |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ludwik Pobożny Król Franków Cesarz Zachodu |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Lothair I pierwszy król Francji med. cesarz |
Pépin I er król Akwitanii |
Ludwik II germański król Francji Gold. |
Karol II Łysy Król Francji ok. godz. cesarz |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ludwik II Król Włoch Cesarz |
Lotar II król Lotaryngii |
Karol król Prowansji |
Pepin II król Akwitanii |
Carloman King of Francia złoto. |
Złoto Ludwika III Młodego Króla Francji. |
Karol III Gruby Król Francji złota. cesarz |
Ludwik II Jąkający się król Francji ok. godz . |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Hugues duc d'Alsace |
Arnulf król Germanii i cesarzWłoch |
Ludwik III król Francji ok. godz. |
Karola II, króla Francji ok. godz. |
Karol III Prosty Król Francia ok. godz. |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Zwentibold król Lotaryngii |
Ludwik IV Dziecko Król Germanii |
Ratold Król Włoch |
Ludwik IV z Zamorskiego Króla Francji ok. godz. |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Lothaire król Francji ok. |
Karol książę Basse-Lotharingie |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ludwik V Slacker, król Francji ok. godz. |
Otton i Ludwik | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||