W leudes byli członkami górnej arystokracji w okresie wczesnego średniowiecza . Byli związani z królem przysięgą ( leudesanium ) i darami.
Termin ten jest poświadczone od XVI -tego wieku francuski.
Pierwsza wzmianka w É. Pasquier, w Recherche de la France w formie leudów w 1569 r., A następnie w Cotgrave w formie leude w 1611 r.
Jest to zapożyczenie z dolno- łacińskich leudes (liczba mnoga), które samo w sobie pochodzi od francque * leudi , tego samego germańskiego rdzenia, co niemiecki termin Leute „gens” (w staro-wysoko-niemieckim liuti ). W staroangielskim to samo słowo lēode zostało zastąpione oryginalnym francuskim słowem people . Wszystkie wywodzą się od germańskiego terminu oznaczającego „lud” (staro-wysoko-niemiecki liut , starosaksoński liud , staroangielski lēod , staro-islandzki ljōðr; we współczesnym rosyjskim иди)
Leudesamium pojawia się wraz z rozwojem barbarzyńskich królestw w wyniku pęknięcie Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego w 476 zwłaszcza wśród Franków , bardzo przywiązany do kultury łacińskiej. Jest to przysięga wierności, którą wojowniczy pan (zawsze wolny, to znaczy uzbrojony) złożył swojemu władcy.
Przysięga ta konkretyzuje paternalistyczną więź, jaką król (a później cesarz ) nosi ze swoimi poddanymi; ale także zaufanie poddanych do swojego króla. Można to określić jako intuitu personae .
W ten sposób przywódca chroni swoich wojowników, a ci ostatni podążają za nim podczas jego kampanii, niosąc zaopatrzenie i ludzi na pole bitwy. Ta ochrona jest głównym elementem .
Wolny człowiek, który wymówił leudesamium, nazywany jest leude (wiernym wojownikiem).