Nazwiska członków Domu Francuskiego

Aż do połowy XVI E  wieku , członkowie rodu Francji były po prostu nazywane Monseigneur, a następnie tytuł ich udzielnych . Te epitety cześć tendencję do mnożenia XIV th  century , tak jak książę Filip III Dobry został nazwany jako „bardzo wysoki, bardzo mocny, bardzo doskonałe i szlachetny książę Pan Philip książę Burgundii” ... Następnie, a do XVIII e  wieku , zastosowania zostały skrócone, udoskonalone i ewoluowały zgodnie z trybami i wolą królewską. Pod koniec Ancien Regime członkowie Domu Francuskiego byli zwykle określani tytułem, ale także znanym wyrażeniem opisującym ich pozycję w dynastii. Byli albo członkami rodziny królewskiej, albo członkami linii krwi książąt krwi. Znajomość tych wyrażeń jest często niezbędna do zrozumienia tekstów autorów takich jak Retz , Saint-Simon czy markiza de Sévigné .

„... Co by nie się zastanawiać, czy nie byłoby konieczne byłoby łączyć z Monsieur Le Prince , ale co pan musiałby zrobić, aby utrzymać Monsieur Prince przedmiot dla siebie. "

-  Kardynał de Retz , Pamiętniki

Rodzina królewska Francji

Pomiędzy tym XVI th  century I 1830, królewska rodzina z Francji powstał w porządku ceremonii, król, jego żona (the queen ), królowe wdowa (w tym matki króla - na ile miała wcześniej była królową, a następnie nie wyszła ponownie za mąż - co nazywa się królową matką), jej dzieci i dzieci jej najstarszego syna, rodzeństwa, wujków i ciotek (a także, w stosownych przypadkach, córki królów Francji z wcześniej wymarłych gałęzi) , jego innych wnuków, a także jego siostrzeńców, siostrzenic i kuzynów (lub nawet stryjecznego dziadka w stylu Bretanii , jak w przypadku Ludwika XV i Regenta w latach 1715-1723). Dalsi krewni (bratankowie, inni kuzyni) nazywani są książętami krwi.

Porządek godności lub pierwszeństwa członków rodziny królewskiej był, zgodnie z francuskim zwyczajem, mniej więcej taki sam jak we wszystkich rodzinach:

• król  ;
• królowa  ;
• królowe wdowy  ;
• delfin  ;
• delfin  ;
• z synami Francji i ich żon, według kolejności męskiej primogenitury;
• niezamężne dziewczęta z Francji (zamężne dziewczęta i ich dzieci są częścią rodziny męża), w randze braci lub ojca;
• to wnukowie Francji i ich żon, według kolejności męskiej primogenitury;
• niezamężne wnuczki z Francji (zamężne wnuczki i ich dzieci są częścią rodziny męża), w randze braci lub ojca.

Potem przyszło, zaraz po rodzinie królewskiej (a przed legitymacjami ):

• książęta krwi i ich żony, według męskiego pierwowzoru;
• niezamężne księżniczki krwi (zamężne księżniczki krwi i ich dzieci są częścią rodziny męża), w randze ich braci lub ojca.

Nazwiska

Król i królowa Francji nie mają nazwiska . Ta pustka doprowadziła rewolucjonistów do nadania im nazwiska Capet , używając przydomka ich pierwszego znanego męskiego przodka. Dzieci Francji (synowie Francji i córki Francji) noszą nazwisko „de France”. Ten zwyczaj jest stary, ponieważ sięga końca XIII -go  wieku . Król, królowa i dzieci Francji podpisują się tylko swoim imieniem, bez numeru i pseudonimu. Jest to przywilej, który jest dla nich zastrzeżony i oznacza ich prymat nad wszystkimi innymi dynastami, którzy muszą się podpisać, dodając swoje nazwisko po imieniu.

Wnukowie Francji noszą patronimiczne imię apanażu, który został nadany ich ojcu. Jeśli są zakorzenione, nazwa ta staje się ich nazwiskiem dziedzicznym, jak np. dla rodziny Orleans . Dlatego książęta krwi mają za patronim nazwę przywileju syna Francji, z którego pochodzą. Jednak, gdy gałąź książąt krwi wstępuje na tron, stając się najstarszą gałęzią dynastii, wówczas przyjmuje nazwę „Francja”.

Upadek monarchii w 1830 r. położył kres temu szczególnemu przekazowi nazewniczemu i obecnie członkowie starszej gałęzi (po Ludwiku XIV ) rodu Francji nazywani są „de Bourbon” (ponieważ nazwę tę przyjęli ich wspólni przodkowie). , Charles i er i jego brat Philippe i st , Dukes Parma) - z istotnym wyjątkiem rządzącej rodziny Luksemburga , który nosi nazwę Nassau, natomiast młodszy oddział francuskiego króla Ludwika -Philippe i jego ojciec Philippe egalite posiada od 1662 roku nazwisko „d'Orléans” (lub Orlean i Braganza dla potomków Gaston d'Orleans , liczyć z uE).

Kwalifikacje

• Król Francji nazywa siebie Ojcem (i Królową Madame ), a nie „Majestatu”. Jej Wysokość  jest predykatem używanym w odniesieniu do króla lub królowej w trzeciej osobie. Pozostali członkowie rodziny królewskiej nazywają siebie Monsignorem lub Madame , a nie „Wysoką”. Z drugiej strony, by wymienić w trzeciej osobie członka rodziny królewskiej, mówimy o Jego Królewskiej Mości .

• Książęta krwi noszą kwalifikację pogodnej wysokości od czasów Wielkiego Kondeusza (jego ojciec Henri de Bourbon nosił tę wysokość od czasów Ludwika XIII ). 21 września 1824, Karol X udzielił Królewska Wysokość do księcia Orleanu i do księcia Burbon , i następnego dnia nadał go również do dzieci i do siostry księcia Orleanu.

• W najbardziej oficjalnych aktach (traktatach, kontraktach, księgach katolickich ) król, rodzina królewska oraz książęta i księżniczki krwi są wyznaczani przez różne warianty formuł apelacyjnych, które zmieniały się na przestrzeni wieków, zanim zostały skodyfikowane przez rozporządzenie Ludwika. XIV w 1688 roku (z okazji ślubu z księciem Conti z najstarszą z córek na księcia Condé ): bardzo wysoka, bardzo mocny i bardzo doskonałe książę (SSE) , dla króla i królowej; bardzo wysoki, bardzo potężny i doskonały książę (sse) , dla delfina i delfina; bardzo wysoki i bardzo potężny książę (sse) , dla synów i córek Francji (oraz żon synów Francji); bardzo wysoki i potężny książę (sse) , dla wnuków (i ich żon) i wnuczek Francji, a także dla książąt (i ich żon) i księżniczek krwi.
• Czasami znajdujemy bardziej nabożne warianty, zwłaszcza w umowie małżeńskiej (1695) księcia Saint-Simon , gdzie król jest opisany jako bardzo wysoki, bardzo potężny, bardzo znamienity i bardzo wspaniałomyślny książę , Delfin (i jego najstarszy syn) od bardzo wysokiego, bardzo potężnego i bardzo znamienitego księcia , a książę Andegawenii od bardzo wysokiego, bardzo potężnego i bardzo doskonałego księcia .

Zwykłe tytuły

• Delfin Francji  : tytuł związany z posiadania seigneury z Dauphiné udzielonego w prerogatywy do najstarszego syna króla Francji lub w przypadku śmierci Dauphin, do najstarszego syna tego ostatniego gdy opuści jeden, do młodszego brata, jeśli nie. Delfin nie jest najstarszą z córek, ale żoną Delfina. Tytuł delfina był zarezerwowany dla bezpośredniego następcy króla, także po jego śmierci, o ile nie był on z kolei świętym.

• Fils de France to tytuł nadawany synom króla Francji urodzonym w legalnym małżeństwie. Jest to odpowiednik tytułu niemowlęcia nadanego synom królów Nawarry, Portugalii i Hiszpanii. Tytuł pojawia się w średniowieczu, najpierw w postaci syna króla Francji lub syna króla Francji . Tytuł syna Francji zostanie wówczas rozszerzony na synów delfina, najstarszego syna króla, a nawet na synów najstarszego syna delfina.

• Córka Francji to tytuł nadawany córkom króla urodzonym w legalnym małżeństwie. Jest to odpowiednik tytułu Infantki nadanego córkom królów Nawarry, Portugalii i Hiszpanii. Tytuł pojawia się w średniowieczu, najpierw w postaci córki króla Francji lub córki króla Francji . Tytuł córki Francji zostanie wówczas rozszerzony na córki delfina, najstarszego syna króla. Siostra króla mogła otrzymać tytuł córki Francji, nawet jeśli ich ojciec był tylko księciem krwi (tak było w przypadku siostry Henryka IV, utytułowanej przez brata w 1599 roku córką Francji).

• Dzieci Francji  : tytuł określający wspólnie synów Francji i córki Francji. W 1330 r. po raz pierwszy tytuł dziecka francuskiego otrzymał Ludwik de France (ur8 czerwca 1330 i martwy 23 czerwcatego samego roku), młodszy syn króla Filipa VI .

• Wnuk Francji  : tytuł przyznawany prawowitym synom syna Francji innym niż delfin i najstarszy syn tego ostatniego; pod warunkiem jednak, że jest wnukiem króla Francji. Warunek ten wygasł w 1787 roku, kiedy Ludwik XVI uczynił wnukami Francji książętami Angoulême i Berry , których ojciec (hrabia d'Artois) był synem Francji, ale dziadkiem był tylko delfin.

• Wnuczka Francji  : tytuł przyznawany prawowitym córkom syna Francji innego niż delfin i najstarszy syn tego ostatniego; pod warunkiem jednak, że jest wnuczką króla Francji. Tytuł ten powstał za namową Gastona z Francji (1608-1660), aby dać pierwszeństwo jego córce nad księżniczkami krwi.

•  Wnukowie Francji : tytuł określający wspólnie wnuków Francji i wnuczki Francji.

• Mój Pan
  • Tytuł ten (skrót od Monseigneur le Dauphin) oznacza Ludwika Francji (1661-1711), zwanego także „Wielkim Dauphinem”, aby odróżnić go od syna. Wielki Delfin był jedynym żyjącym synem Ludwika XIV i jego żony Marii Teresy z Austrii , dziadka Ludwika XV .

• Monsieur (sam pracownik)
  • Wśród młodszych braci króla jest to najstarszy brat. Termin ten jest używany od czasów Henryka III .
  • Przykłady:
    • Gaston de France (1608-1660), książę Orleanu, brat Ludwika XIII . Nazywany także „Wielkim Monsieur” od 1640 roku, aby odróżnić go od brata Ludwika XIV .
    • Filip Francji (1640-1701), brat Ludwika XIV , zwany także „Małym Panem” do 1660. Jest głową rodu orleańskiego, mąż Henrietty Anglii, a następnie księżnej palatyn Elżbiety-Charlotty Bawarii (1652). –1722). Zmarł w 1701 r., a jego syn Philippe d'Orléans miał być regentem w 1715 r.
    • Za Ludwika XVI „Monsieur” wyznacza hrabiego Prowansji (1755-1824), przyszłego Ludwika XVIII .
    • W okresie panowania Ludwika XVIII , „Sir” oznacza hrabiego Artois (1757-1836), Przyszłość Karol X .

• Madame (sam pracownik)
  • Jest najstarszą z córek króla, a jeśli to się nie powiedzie, żoną monsieur: księżna Palatyn napisała do bawarskiego korespondenta: „Gdyby król miał córkę, byłaby panią, a ja panią księżną Orleanu. "
  • Przykłady:
    • Henriette z Anglii i księżna Palatyn Elżbieta-Charlotte z Bawarii , kolejne żony księcia Orleanu, brat Ludwika XIV.
    • Elżbieta Francuska , najstarsza córka Ludwika XV, zwana także Madame Première lub Madame Royale.

• Madame Premiere
  • Imię noszone przez Elżbietę Francuską , najstarszą córkę Ludwika XV , zwaną także Madame lub Madame Royale. Kolejne dziewczęta będą nosić imiona Madame Seconde, Madame Troisième itp. lub będą oznaczone nazwą „Madame”, po której następuje ich imię ( Madame Victoire ).

• Madame Royale
  • Jest najstarszą córką króla, gdy tytuł Madame nosi żona Monsieur. W zasadzie traci ten tytuł, gdy wychodzi za mąż.
  • Przykłady:
    • Elżbieta Francuska , najstarsza córka Ludwika XV , zwana także Madame lub Madame Première.
    • Adelajda Francji , kolejna córka Ludwika XV po śmierci Madame Henriette.
    • Maria Teresa z Francji , córka Ludwika XVI .
  • Niektórzy autorzy używają tego tytułu na określenie księżniczek oddziałów pobocznych , pomimo nadanego im tytułu „Mademoiselle”, np. Anne-Marie d'Orléans (1669-1728) czy Élisabeth-Charlotte d'Orléans (1676-1744), odpowiednio drugiej i trzeciej córki Monsieur, brata Ludwik XIV . Wydaje się, że zachowują tytuł po ślubie, jeśli poślubią szlachcica niższej rangi.

• Monarchii lipcowej stworzony dla córki i siostra króla francuskiego tytuł księżnej Orleanu ( ordynacji królewskiej z13 sierpnia 1830 r), zastępując ich tytuł Princess of the Blood, który przestał być używany. Natomiast dla męskich dynastów (wówczas jedynych synów króla), których tytuł księcia krwi również zniesiono w 1830 r., nie ustanowiono żadnego tytułu książęcego i zachowali tylko tytuł osobisty, który otrzymali. Ludwik XVIII (książę Nemours, książę Joinville, książę Aumale i książę Montpensier), z wyjątkiem najstarszego ( Ferdynanda-Philippe d'Orléans ), który nosił tytuł księcia królewskiego i księcia Orleanu. Jednak tytuł uprzejmości księcia Orleanu została przyjęta przez potomków Louis-Philippe I st po rewolucji 1848 roku , choć tytuł ten nigdy nie istniał historycznie.

• Wraz ze śmiercią hrabiego Chambord w 1883 roku i roszczeniem orleanisty o podniesienie jego majątku, starsza gałąź potomków Ludwika Filipa I po raz pierwszy przyjęła tytuł kurtuazyjnego księcia Francji (chociaż pod starym reżimem i Restauracją ani co więcej, w okresie monarchii lipcowej dynastowie nigdy nie nosili takiego tytułu). Już w 1884 r. orleański dziennik Le Gaulois (którego redaktorem naczelnym był Henry de Pène , były legitymista, który wstąpił do Orleanu) wyznaczył Amélie d'Orléans i Hélène d'Orléans (córki pretendenta Philippe d'Orléans , hrabia Paryża) jako nową nazwę „Księżniczki Amelia i Helena de France” . Zwyczaj ten trwa do dziś w prasie orleanistycznej, a czasami jest przyjmowany przez dziennikarzy republikańskich. Ze swojej strony legitymiści i ich rodziny przyjęli kurtuazyjny tytuł księcia Burbona (który również nie istniał w monarchii).

streszczenie

Król Francji

Pan młodszy brat króla

Pani Żona Pana

Delfin de France Najstarszy syn króla

Madame la Dauphine Żona Monsignor

Syn Francji Inni synowie króla

Madame Royale Najstarsza córka króla

Córki Francji Inne córki króla

Syn Francji Najstarszy syn delfina

Dzieci Francji Inne dzieci delfina

Wnuki Francji Agnatyczne wnuki króla

Dzieci Francji Agnats starsi

Książęta krwi Agnaci

Linie krwi książąt krwi Francji

Kompozycja

Członkowie Domu Francuskiego inni niż ci należący do rodziny królewskiej są książętami krwi. Są to książęta i księżniczki pochodzące od mężczyzn z wnuka Francji.

Popularne imiona

• Pan Książę
  • To imię pierwszego księcia krwi . Otrzymał ją „łaską” do 1709 r. księciu Condé, spadkobiercy rodu Condé , którego początki sięgają wuja Henryka IV . Po 1709 r. apelacja nie została przejęta przez książąt orleańskich, pierwszych książąt krwi.
  • Przykłady:
    • Ludwik II Burbon-Condé , znany jako Wielki Condé (1621-1686), centralna postać we Frondzie i w opowieściach kardynała de Retz .
    • Henri Jules de Bourbon-Condé (1643-1709), syn w/w. Jest ostatnim ze swojej gałęzi, który nosi imię „Monsieur le Prince”.

• Pani księżniczka
  • Żona Księcia Monsieur.

• Monsieur le Duc
  • Jest księciem d'Enghien , najstarszym synem pana księcia. Po śmierci ojca zostaje księciem Condé. Kiedy książę Henri-Jules zmarł w 1709 roku, Ludwik  XIV zdecydował, że Ludwik III , nowy książę Condé, będzie nadal nazywany „Monsieur le Duc”. Po jego śmierci, jego syn Louis-Henri , 7 th  Książę Conde nazywa się z kolei „Sir Duke”.

• Madame księżna
  • Żona Monsieur le Duc.

• Tęsknić
  • Najstarsza córka Monsieur.
  • Młodsze dziewczęta otrzymują imię „Mademoiselle”, po którym następuje ich imię lub apanaż (Mademoiselle de Chartres).

• La Grande Mademoiselle
  • Mademoiselle de Montpensier (1627-1693), córka Gaston d'Orléans, a więc kuzynka Ludwika XIV przez młodszą gałąź.

• Monsieur le Prince-Dauphin (d'Auvergne)

W 1538 r. eryguje się filię Domu Burbonów, którego Grande Mademoiselle jest dziedziczką „Montpensier za matkę” , pisze Madame de Sévigné, hrabstwo Montpensier w księstwie Montpensier , integrując Dauphiné d'Auvergne . Nadworny zwyczaj wykonał najstarszy syn księcia Montpensier „Monsieur le Prince-Dauphin”.

• Pan Hrabia

Wraz z wstąpieniem na tron ​​Henryka IV w 1589 r. książęta Condé stali się pierwszymi książętami krwi. Charles de Bourbon-Soissons , hrabia Soissons, kuzyn Henryka IV i przyrodni brat księcia de Condé, nazywa siebie „Monsieur le Comte”, aby odróżnić się od reszty szlachty. Ten tytuł grzecznościowy został przekazany jego synowi, Louisowi de Bourbon-Soissons , a następnie hrabiom Soissons z rodu Savoie-Carignan , Thomasowi de Savoie-Carignan, który poślubił Marie de Bourbon , córkę Karola i siostrę Louisa.

Uwagi

1. Od 1299 dla Ludwika Francuskiego (syna Filipa III Śmiałego ), tzw. w królewskim rozliczeniu przygotowań wojskowych, a kilka lat później m.in. w akcie księcia Brabancji (1304) oraz w listach z książę Walii (adresowany do Ludwika Francji). Pierwszym synem króla Francji, który przyjął imię „de France”, był Jean de France (syn Filipa VI i przyszły król Jan II) w kwietniu 1328 r., tuż po wstąpieniu na tron ​​ojca. Pierwsze córki króla Francji, które przyjęły imię „de France”, to córki Filipa V le Longa (ale po przybyciu Valois ): Jeanne de France (księżna Burgundii) w 1335 r., Blanche de France w 1340 Przed tymi datami dzieci królów Francji nie nosiły patronimiku i były określane jedynie przez imię i tytuł.
2. Nazwę Burbon po raz pierwszy przyjął w 1731 r. książę Karol (syn króla Hiszpanii Filipa V ), który walczy o pieniądze, nazywając Karola I św. Burbonów i Farnese, księciem Parmy i Piacenzy.
3. Niemowlę Filip (syn króla Hiszpanii Filipa V ) przyjął imię Burbon w 1742 r. w liście markizy .
4. Narodziny Marie-Louise d'Orléans , najstarszej córki Filipa Francji , brata Ludwika XIV.
5. Nazywany „przed-imionami” przez Rolanda Mousniera.
6. Ludwik francuski , książę Orleanu, brat Karola VI , nazywa się Loys filz de Roy de France, brat Monseigneur le Roy .
7. Od 1359 r. córki króla były wspólnie nazywane córkami Francji; mówimy o królowej Francji ( Janne de Boulogne ) i córkach króla ( Jan II ), Joannie Francuskiej (królowej Nawarry) i Marii Francji (przyszłej księżnej Bar), nazywając je „madame la reyne i [ . ..] mes dames ses filles de France” (w rzeczywistości są to synowe królowej Joanny, która jest drugą żoną Jana II).
8. W początkach XV -go  wieku , Jean Froissart w swoich Kronikach (Księga IV) mówi Izabela Francuska (córki króla Karola VI ) nazywając go „Ysabel córką Francji” .
9. Z okazji przyjęcia księcia Angoulême w zakonach Saint-Michel i Saint-Esprit .

Bibliografia

• Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu zatytułowanego „  Francuska rodzina królewska  ” (patrz lista autorów ) .

1. str. 780 (wydanie Plejady). Online .
2. Lewis 1986 , s.  235.
3. Van Kerrebrouck 2000 , s.  180.
4. Lewis 1986 , s.  237.
5. Van Kerrebrouck 1990 , s.  96.
6. Hyacinthe Morice , Pamiętniki mające służyć jako dowód kościelnej i cywilnej historii Bretanii, zaczerpnięte z archiwów tej prowincji, archiwów francuskich i angielskich, zbiorów kilku starożytnych sçavanów i uporządkowane , t.  ja, s.  1350-1351 (zawiadomienie BNF n o  FRBNF30981009 ) , czytać online
7. Lewis 1986 , s.  236 i 373.
8. Van Kerrebrouck 2000 , s.  169-170.
9. Charles de Wignacourt, Obserwacje rajców miasta Arras ( BNF Wskazówki n O  FRBNF34098589 ) , str.  151, przeczytaj online
10. (w) Val Rozn, „  Artois  ” o tytułach europejskich władców dziedzicznych ,9 czerwca 2010(dostęp 21 kwietnia 2018 r . ) .
11. Pamiętniki Towarzystwa Historii Paryża i Île-de-France , t.  XXXVI, rok 1909, s.  302-303, przeczytaj online
12. Hervé, baron Pinoteau , Christian Papet-Vauban i Jean de Vaulchier, obecny stan Domu Burbonów: służyć jako kontynuacja Królewskiego Almanachu z 1830 r. i innych oficjalnych publikacji Domu , Paryż, Le Léopard d' złoto,2012, 5 th  ed. ( 1 st  ed. 1975), 101  , str. ( ISBN  978-2-86377-239-3 , informacja BNF n O  FRBNF43513050 ) , str.  20-21.
13. Don Phelipe de Borbon Por la Gracia de Dios Infante de España  : (en) Reginald Godfrey Marsden, Dokumenty odnoszące się do prawa i zwyczajów morskich: 1649-1767 , Londyn, Navy Records Society,1916( BNF Ogłoszenie n o  FRBNF30890732 , czytać on-line ) , s.  293.
14. Monitor uniwersalny z 22 września 1824 r.: czytaj online
15. Monitor uniwersalny z 23 września 1824 r.: czytaj online
16. Stan obecny 1986 , s.  39.
17. Kontrakt małżeński księcia Burbon z 1770 r.: Ważne akty w historii Francji i autografy sławnych mężczyzn , s.  612-613, czytaj online
18. Roland Mousnier , instytucji Francji w ramach monarchii absolutnej. 2, Organy państwa i społeczeństwa , Paryż, Presses Universitaires de France,1980, 670  pkt. ( ISBN  978-2-13-036307-1 , informacja BNF n O  FRBNF34650881 ) , str.  98.
19. Louis de Rouvroy, książę Saint-Simon , Mémoires de Saint-Simon: nowe wydanie zestawione na podstawie autografu , t.  III, Paryż, Librairie Hachette et C tj ,1881, 581  s. ( BNF Ogłoszenie n o  FRBNF34023918 , czytać on-line ) , s.  385.
20. Słownik rozmowy oraz czytania , t.  XXIV, s.  318 (zawiadomienie BNF n o  FRBNF30365300 ) , czytać online
21. Van Kerrebrouck 1990 , s.  234.
22. To na mocy art. II edyktu12 marca 1710 rod Ludwika XIV .
23. Philippe de Montjouvent, Efemerydy Domu Francuskiego od 1589 do 1848 ,   wyd. du Chaney, 1999, s.  19 .
24. Ernest Petit , Historia książąt Burgundii z rasy kapetyńskiej , t.  IX, Panowanie Filipa de Rouvre, 1349-1361 , s.  146 (zawiadomienie BNF n o  FRBNF34100487 ) , czytać online
25. Van Kerrebrouck 1990 , s.  41.
26. Laetitia Le Guay, Książęta Burgundii czytelnicy Froissart: związek między tekstem a obrazem w iluminowanych rękopisach IV księgi „Kronik” , s.  48 ( BNF Wskazówki n O  FRBNF36979516 ) .
27. Deklaracja króla, aby Madame, jego jedyna siostra, cieszyła się filtrem i jakością córki Francji z dnia 27 stycznia 1599  : czytaj online
28. http://www.heraldica.org/topics/france/declaration1599.htm
29. Lewis 1986 , s.  236-237.
30. Anonimowa kronika paryska od 1316 do 1339  : czytaj online
31. Philippe de Montjouvent, Efemerydy Domu Francuskiego od 1589 do 1848 , wyd. du Chaney, 1999, s. 31.
32. Według Saint-Simona tytuł ten został wprowadzony na dworze przez samego Ludwika XIV : „Nigdy Delfin, dopóki syn Ludwika XIV nie został nazwany Monseigneur, mówiąc o nim w ogóle, ani nawet w nim mówiącym. Napisaliśmy „Monseigneur le Dauphin”, ale mówiliśmy „Monsieur le Dauphin” i „Monsieur” także w rozmowie z nim; podobnie jak inni synowie Francji, tym bardziej poniżej. Król przez przekomarzanie się zaczął nazywać go Monsignorem; Nie odpowiedziałbym, że przekomarzanie się nie było próbą nie robienia na serio tego, co można by wprowadzić bez pojawienia się w nich, i dla wyróżnienia osobliwego nazwiska Monsieur. Imię Dauphin odróżniało go od reszty, a jego ranga była tak wyższa od Monsieur, który dał mu koszulę i podarował serwetkę. Tak czy inaczej, król kontynuował, stopniowo dwór go naśladował, a wkrótce potem nie tylko nie powiedziano mu już, że Monseigneur z nim rozmawia, ale nawet mówi o nim, a imię Delfin zniknęło, aby zrobić miejsce dla że Monseigneur po prostu. »( Saint-Simon , Mémoires , t.  7 , rozdz.  X ).
33. Biuletyn Dz Królestwa Francji , IX e seria 2 e część ( zamówień Bulletin ) n O  2 (25 sierpnia 1830), str.  19, przeczytaj online
34. „Nigdy nie było książąt Francji , książąt Artois , Burbon , Orlean , itd... Powiedzmy, że wina Gotha i Glucksburg . Są Dzieci i Wnuki Francji ( synowie , córki itp.). Mówimy też o Bracie Króla ( Siostrze ) . Nikt legalnie nie nosi nazwy Francja . Reszta to: Princes du sang ( royal de France ) ”  : Hervé Pinoteau, Héraldique capétienne , Paryż, Éditions Patrice de La Perrière,1979( 1 st  ed. 1954), 139  , str. ( ISBN  2863770040 (niesłusznie edytowane) BNF Wskazówki n O  FRBNF36599636 ) , str.  29.
35. Gal z11 stycznia 1884 r : czytaj online
36. L'Ouest-Éclair ( Republikańska gazeta poranna ) z20 czerwca 1938wyznacza Henri d'Orléans pod imieniem „Księcia Henryka Francji”  : przeczytaj online
37. Saint-Simon , Mémoires , coll. „Bibliothèque de la Pléiade”, Paryż, Gallimard, 1984, t.  III, s.  428.
38. Philippe de Montjouvent, Efemerydy Domu Francuskiego od 1589 do 1848 , wyd. du Chaney, 1999, s. 51.
39. Historia francuskiego domu królewskiego i wielkich oficerów, Père Anselme, 1728, t.  III , s.  516 , 517, 519.
40. Komentarz do listu wysłanego przez Charlotte de Montpensier , księżniczkę Orańską przez małżeństwo z jej bratem Franciszkiem de Montpensier , księciem Dauphinem jako spadkobiercą księcia Ludwika III Montpensier
41. Przypis do książki RECUEIL DES LETTRES MISSIVES DE HENRI IV, autorstwa M. BERGER DE XIVREY, tom 1 na Wikiźródłach

Bibliografia

• Andrew W. Lewis ( upr.  Angielski Jeannie Carlier), Royal Blood: rodzina Kapetyngów i stan, Francja, X th - XIV th century [ "  Królewski sukcesja w Kapetyngów Francji  "], Paris, Gallimard,1986, 436  s. ( ISBN  978-2-07-070514-6 , informacja BNF n O  FRBNF34902845 )
• Baron Pinoteau , Fabien Gandrille i Christian Papet-Vauban ( pref.  Alphonse de Bourbon , il .  Claude Le Gallo), obecny stan Domu Burbonów: służyć jako kontynuacja Królewskiego Almanachu z 1830 r. i innych publikacji Dom urzędnicy , Paryż, Le Léopard d'Or,1986, 3 e  wyd. ( 1 st  ed. 1975), 244  , str. ( ISBN  978-2-86377-046-7 , informacja BNF n O  FRBNF34979248 )
• Patrick Van Kerrebrouck, przy współpracy Christophe Brun i Christiana de Mérindol, Les Valois , Villeneuve-d'Ascq, P. Van Kerrebrouck, coll.  „  New genealogiczne Historia domu sierpniu Francji  ” ( n O  III),1990, 735  s. ( ISBN  978-2-9501509-2-9 , informacja BNF n O  FRBNF37663057 )
• Patrick Van Kerrebrouck ( pref  .: list-przedmowa od prałata księcia Anjou  ; przedmowa Hervé Pinoteau ), Les Capétiens: 987-1328 , Villeneuve-d'Ascq, P. Van Kerrebrouck, coll.  „  New genealogiczne Historia domu sierpniu Francji  ” ( n O  II),2000, 766  s. ( ISBN  978-2-9501509-4-3 , informacja BNF n O  FRBNF40169955 )

Powiązane artykuły

• Dom Francji
• Etykieta
• Protokół dyplomatyczny
• Królewski Almanach (Ancien Regime)
• Legitymistyczna kolejność sukcesji tronu Francji
• Orleanistyczny porządek sukcesji tronu Francji