Papiery wartościowe
05 grudnia 1560 - 17 sierpnia 1563
( 2 lata, 8 miesięcy i 12 dni )
31 marca 1547 - 10 lipca 1559
( 12 lat, 3 miesiące i 9 dni )
10 sierpnia 1536 - 31 marca 1547
( 10 lat, 7 miesięcy i 21 dni )
10 sierpnia 1536 - 31 marca 1547
( 10 lat, 7 miesięcy i 21 dni )
28 października 1533 –– 10 sierpnia 1536
( 2 lata, 9 miesięcy i 13 dni )
Dynastia | Dom Medyceuszy |
---|---|
Imię urodzenia | Caterina Maria Romola di Lorenzo de 'Medici |
Narodziny |
13 kwietnia 1519 Florencja ( Florencja ) |
Śmierć |
5 stycznia 1589 Château de Blois ( Francja ) |
Pogrzeb | Bazylika Saint-Denis |
Tata | Laurent II de Medici |
Matka | Madeleine z La Tour d'Auvergne |
Małżonka | Henryk II |
Dzieci |
François II Elisabeth Francji Claude of France Louis of France Charles IX Henri III Marguerite of France François of France Zwycięstwo Francji Jeanne of France |
Rezydencja | Château de Chenonceau , Château de Montceaux , Château de Saint-Maur , Hôtel de la Reine i Palais des Tuileries |
Religia | katolicyzm |
Podpis
Catherine de Médicis urodziła się dnia13 kwietnia 1519we Florencji ( Republika Florencji ) pod nazwiskiem Caterina Maria Romola di Lorenzo de 'Medici i zmarła dnia5 stycznia 1589w Blois ( Francja ).
Córka Laurenta II de Médicis (1492-1519), księcia Urbino i Madeleine de la Tour d'Auvergne (1498-1519), dorastała we Włoszech, gdzie urodziła się przez ojca. Po śmierci rodziców odziedziczyła tytuł księżnej Urbino i hrabiny Lauragais , a następnie hrabiny Owernii po śmierci ciotki Anny d'Auvergne w 1524 roku .
Przez jej małżeństwa z przyszłości Henri II , stała Dauphine i księżna Bretanii od 1536 do 1547, a następnie królowa Francji od 1547 do 1559 roku . Matka królów François II , Karola IX , Henryka III , królowych Elżbiety (królowej Hiszpanii) i Małgorzaty (znanej jako „królowa Margot”, żona przyszłego Henryka IV ) oraz Claude, księżnej Lotaryngii i Baru , ona rządzi Francją jako królowa matka i regentka od 1560 do 1563 roku .
Katarzyna Medycejska to wielka postać z XVI -tego wieku , a Królestwo Francji . Jego nazwa jest nieodwracalnie związana z wojnami religijnymi, z którymi walczą katolicy i protestanci . Co więcej, utrzymująca się czarna legenda przedstawia ją jako zrzędliwą osobę, zazdrosną o władzę, nie powstrzymującą się przed żadną zbrodnią, aby utrzymać swój wpływ. Obecnie trend historiograficzny dąży do rehabilitacji roli tej królowej i regentki, która wykorzystywała swoje wpływy w złożonym i bardzo burzliwym okresie historycznym.
Zwolenniczka polityki pojednania, inicjatorka wolności sumienia dla protestantów we Francji , wielokrotnie próbowała skłonić do akceptacji koncepcji tolerancji obywatelskiej. Z edyktu stycznia 1562 , próbowała ustalić wolność wyznania , ale nie udało się zapobiec wybuchowi wojennych. Po zaskoczeniu Meaux w 1567 roku , jego stanowczość i nieufność wobec protestantów umocniły się. Jego rzekoma rola w masakrze w Saint-Barthélemy w 1572 roku sprawia, że stał się kontrowersyjną postacią w historii Francji .
Urodzony w Florence The13 kwietnia 1519Catherine de Médicis bardzo szybko zostaje osierocona: jej matka umiera kilka dni po porodzie, a jej ojciec trzy tygodnie później, na kiłę . Następnie opiekowała się nią jej babka ze strony ojca, Alfonsina Orsini , a następnie została umieszczona pod opieką ciotki ze strony ojca, Clarice de Medici i pierwszej kuzynki jej ojca, Marii Salviati , matki przyszłego Wielkiego Księcia Como . Została jedyną spadkobierczynią fortuny Medyceuszy i przyjęła tytuł księżnej Urbino , dzięki czemu otrzymała przydomek Duchessina (Mała Księżna) od Florentczyków.
Medici odegrali ważną rolę w dzieciństwie Katarzyny: korzystała z ochrony swojego wuja papieża Leona X , a zwłaszcza Klemensa VII , jednego z jej kuzynów, który został wybrany papieżem w 1523 roku i który ją zakwaterował. W swoim Medici-Riccardi Pałac .
Dzieciństwo Katarzyny w mieście Florence jest zakłócony przez wojnę pomiędzy Klemensa VII i cesarza Karola V . Florentscy republikanie wykorzystują klęskę papieża i chaos panujący w Rzymie, by zbuntować się przeciwko Medyceuszom i przejąć kontrolę nad miastem. W 1529 roku Katarzyna została wzięta jako zakładniczka przez Republikanów, którzy grozili jej zgwałceniem i zabiciem, gdy wojska cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego rozpoczęły oblężenie miasta . Katarzyna miała wtedy zaledwie dziesięć lat i przez całe życie pozostanie naznaczona politycznym okrucieństwem tego konfliktu. Aby ją chronić, została umieszczona w różnych klasztorach ( klasztor św. Łucji al Prato, potem klasztor Najświętszej Marii Panny w Murach (it) ), gdzie ze względów bezpieczeństwa została zmuszona do przyjęcia habitu zakonnego. Kiedy Florencja podporządkowała się władzy papieża i cesarza, Katarzyna została zabrana do Rzymu do Watykanu, gdzie odtąd będzie dorastać razem z Klemensem VII .
Oddana pod bezpośrednią opiekę Papieża, otrzymała tam bardzo staranne wychowanie. W ten sposób czerpie korzyści z wyrafinowanej kultury, przepojonej humanizmem i neoplatonizmem. Opuściła Włochy w 1533 roku, kiedy papież zawarł przymierze z królem Francji François I er , który planuje poślubić ją z jednym z jego młodszego syna, Henryka , ówczesnego księcia Orleanu , aby przeciwdziałać rzymskiemu wpływowi Karola V . Jako jedyny spadkobierca starszej gałęzi Medyceuszy (rodzina z widokiem na Florencję) i wujek Papież (głowa Państwa Kościelnego ), Katarzyna jest rzeczywiście użyteczną zaletą dla François I er w kontekście wojen z Włoch . Jednak tylko córki cesarzy lub królów uważane za godne zostania królową Francji, wolimy czekać na lepsze dopasowanie do Dauphin François III z Bretanii i raczej poślubić Katarzynę, pospolitego pochodzenia , o czym ma przypominać jej brzydka sylwetka. do młodszego brata Delfina, Henriego, który nie jest przeznaczony na panowanie.
Księżna OrleanuCatherine wyjeżdża z Florencji dalej 1 st wrzesień 1533i dołączył do Francji na pokładzie papieskiej galery . Przyniosła ze sobą posag w postaci 100 000 koron srebra i 28 000 koron biżuterii, dzięki czemu zyskała przydomki „bankiera” lub „córki kupców” od szyderczych dworzan. W umowie ustalono, że Papież dostarczy posag na tyle duży, aby wypełnić lukę w królewskich finansach. Ślub odbywa się w Marsylii , na28 października 1533W obecności papieża, przyszedł na spotkanie z królem i osobiście wręczyć mu rękę Catherine, umowa małżeństwo jest podpisana po Traktacie z sojuszu, który przewiduje, że pomoc papież król François I st odzyskać księstwo od Mediolanu i Genua w zamian za małżeństwo. Po balu weselnym para udaje się do komnaty nowożeńców, aby wypełnić swoje obowiązki małżeńskie, a następnie król, który pozostaje obecny aż do zawarcia małżeństwa. Papież udał się tam następnego dnia, aby zastać dwoje nowożeńców „szczęśliwych ze sobą” i został uspokojony, że Katarzyna nie jest już godna odrzucenia . Następują huczne uroczystości, które trwają kilka tygodni. Mniej lub bardziej legendarna popularna tradycja głosi, że przyjechała z Włoch w towarzystwie około czterdziestu kucharzy i na przyjęciu weselnym przedstawiła sabayon oraz sorbety „tutti frutti”. Według innej tradycji to Jean Pastilla, jeden z jego trzech cukierników, szerzył we Francji modę na pastylki do ssania z gumy arabskiej i syropu cukrowego.
Sojusz z papiestwem nie zapewnia Francji ostatecznie spodziewanych skutków po śmierci Klemensa VII , która nastąpiła w następnym roku. Papież Paweł III łamie traktat sojuszniczy i odmawia wypłaty posagu François I er , który lamentuje w ten sposób: „Byłem naga każda dziewczyna” . Na początku swojego małżeństwa Catherine zajmuje mało miejsca na dworze, chociaż jest tam ceniona za jej dobroć i inteligencję. Nie ma piętnastu lat, nie mówi dobrze po francusku, a jej młodego męża bardziej interesuje jej przyjaciółka i powierniczka Diane de Poitiers .
Dauphine we FrancjiPlik 10 sierpnia 1536, Los Catherine się zmienia. Najstarszy syn François I er , Franciszek Delfin , umiera nagle, czyniąc męża Katarzyny następcą tronu. Katarzyna zostaje Delfinem Wiednia i księżną Bretanii (1536-1547). Stopniowo zajmuje swoje miejsce na Dworze.
Portret przypuszczalnie Henri d'Orléans
autorstwa Corneille de Lyon (około 1536).
Portret Katarzyny Medycejskiej
autorstwa Corneille de Lyon (około 1536).
Ale Catherine i Henri nadal nie mają spadkobiercy (zajmie im to dziesięć lat). Dla Catherine groźba odrzucenia istnieje od 1538 roku. Jednak otrzymuje ona nieoczekiwane wsparcie Diane de Poitiers, jej własnej kuzynki i Henriego. Pozwala Henri wszędzie nosić kolory Diane.
Catherine, ceniona za inteligencję, jest doceniana przez króla, jej ojczyma. Dzieląc się ze swoją szwagierką Marguerite de France zamiłowaniem do sztuki i literatury, Catherine zostaje jej przyjaciółką. Wraz z królową Nawarry Marguerite d'Angoulême uczestniczyła w kulturowym wyniesieniu dworu, w szczególności poprzez kompozycje literackie. W tym czasie Catherine wybrała swój własny emblemat: szalik Iris (tęcza).
Choć coraz bardziej obawia się odrzucenia, w końcu rodzi Styczeń 1544spadkobiercy: François, przyszły François II we Francji . Jej narodziny, a rok później córka, ochrzczona Elżbieta , umacniają pozycję Katarzyny na dworze. Po śmierci Franciszka I er , 31 marca 1547, Henri d'Orleans wstąpił na tron pod imieniem Henryka II, a Katarzyna została królową Francji. W listopadzie Katarzyna rodzi trzecie dziecko, córkę imieniem Claude w hołdzie matce króla.
Plik 10 czerwca 1549Katarzyna jest oficjalnie koronowana na królową Francji w bazylice Saint-Denis . Jego rolą na dworze jest prokreacja. W ciągu piętnastu lat Catherine urodziła dziesięcioro dzieci, z których siedmioro przeżyło. Trudności związane z urodzeniem bliźniąt w 1557 r. Zakończyły te kolejne porody.
W swoim domu Catherine zgromadziła wokół siebie dziedziniec, na którym umieściła wielu włoskich rodaków. Jest bardzo wrażliwa na włoską politykę Francji i chroni przeciwników wielkiego księcia Toskanii , którzy udali się na wygnanie do królestwa. Zachęcała Henryka II do powierzenia tym Włochom obowiązków wojskowych lub administracyjnych, którzy woleli służyć Francji niż cesarzowi . Wśród nich są Simeoni , młody Gondi (który miał zostać jednym z najbardziej wpływowych doradców królowej w latach siedemdziesiątych XVII wieku) oraz kuzyni Katarzyny, bracia Pierre i Léon Strozzi, którzy wyróżnili się w służbie króla podczas wojen we Włoszech .
Wraz z przystąpieniem Henryka II , Katarzyna musi cierpieć z powodu obecności królewskiej ulubionej Diany z Poitiers . Chociaż z szacunku dla niej król ukrywa przed nią swoje niewierności, musi zaakceptować fakt, że jej rywalka zajmuje ważne miejsce na dworze. Diane de Poitiers wywiera ważny wpływ na króla i otrzymuje w zamian wiele obowiązków. W ten sposób uzyskuje opiekę nad wychowaniem królewskich dzieci i tytuł księżnej Valentinois. Catherine cierpi z powodu tej sytuacji w milczeniu. W słynnym pojedynku ( coup de Jarnac ) między La Châtaigneraie i Jarnac , Catherine staje po stronie drugiego, księżnej Etampes , zaprzysiężonego wroga Diane.
Katarzyna przejmuje obowiązki, gdy król wznawia wojnę z Karolem V w 1552 r. I jest nieobecny w prowadzeniu operacji na wschodzie królestwa. Catherine zostaje regentką iz pomocą konstabla Anny de Montmorency zapewnia zaopatrzenie i wzmocnienie armii. Interweniuje również w 1557 roku, po katastrofie Saint-Quentin . Została wysłana przez króla, aby poprosić miasto Paryż o pieniądze potrzebne do kontynuowania kampanii. Wreszcie Catherine otwarcie potępia pokój podpisany 2 i 3 kwietnia 1559 roku w Cateau-Cambrésis, w wyniku którego Francja utraciła większość posiadłości włoskich i położyła kres polityce ingerencji we Włoszech. W ten sposób zaznacza swój sprzeciw wobec policjanta i zbliżenie z klanem Guise.
Po traktacie następują uroczystości, podczas których muszą zawrzeć się książęce małżeństwa, aby wzmocnić zawarte właśnie sojusze polityczne. Podczas gdy jej druga córka, Claude , poślubiła księcia Karola III Lotaryngii , w lutym jej najstarsza córka Elżbieta poślubiła króla Hiszpanii Filipa II, a jej szwagierka Małgorzata poślubiła księcia Emmanuela-Filiberta Sabaudzkiego : pierwsze małżeństwo jest obchodzone przez pełnomocnika w Notre-Dame de Paris 22 czerwca, a druga 10 lipca, kiedy król jest na łożu śmierci. Ten ostatni rzeczywiście został ranny w głowę 30 czerwca przez kapitana swojej szkockiej gwardii , Gabriela de Montgommery , podczas turnieju zorganizowanego z okazji ślubu i zmarł po kilku dniach agonii, nawet 10 lipca.
Jej małżeństwo z Henrykiem II w wieku czternastu lat pozostawało przez długi czas bezpłodne, ale ostatecznie urodziła swoje pierwsze dziecko w wieku dwudziestu czterech i pół roku. Urodzi dziesięcioro dzieci w ciągu dwudziestu pięciu i pół roku małżeństwa:
Kiedy jej syn François wstąpił na tron, Catherine de Medici zaleciła mu przekazanie władzy rodzinie swojej żony : Guises . Pochodzący z domu Lorraine i spokrewnieni z rodziną królewską, Guises są bogaci i potężni. Zajęli pierwsze miejsce na dworze, a ich siostra Marie de Guise , matka nowej królowej, jest regentką Szkocji dla swojej córki.
Catherine wspiera ich i aprobuje uchylenie prowadzonego przez nich policjanta i Diane z Poitiers . Ona sama interweniuje w redystrybucji królewskich łask poprzez wymianę zamku Chenonceau przeciwko temu od Chaumont z byłej ulubionych . Dzięki dominacji, którą sprawuje nad młodym królem, Katarzyna odgrywa centralną rolę w radzie królewskiej, ale głęboko dotknięta śmiercią męża, pozostaje w oderwaniu od Guise, który utrzymuje rzeczywistość władzy.
Współcześni podkreślali ogromny ból, jaki okazała królowa po śmierci króla. Aby zaznaczyć swój smutek, Catherine wybiera ubieranie się tylko na czarno (podczas gdy żałoba była tradycyjnie oznaczana na biało), a teraz nosi welon, którego nigdy nie zdejmie. Cierpienie wywołane wspomnieniem zmarłego męża zmusza ją nawet do nieobecności na koronacji syna 18 września 1559 r. Katarzyna zmienia swój emblemat: złamaną włócznię, z hasłem: „Stamtąd płyną moje łzy i moja ból ”( Lacrymae hinc, hinc dolor ).
Franciszek de Guise , Paryżu, BNF , Wydziału Grafiki , XVI -tego wieku ..
Karol, kardynał Lotaryngii , szkoła François Cloueta , Chantilly , muzeum Condé .
Panowanie Franciszka II naznaczone jest wzrostem przemocy na tle religijnym. Do tej pory Henryk II bardzo surowo tłumił protestantyzm . Śmierć tego ostatniego zachęca protestantów do domagania się wolności sumienia i wyznania. Chociaż ich przywódca Kalwin potępia przemoc, mniejszość reformatorów chce z nią walczyć siłą. W obliczu rosnącego zagrożenia Guises opowiadają się za polityką represji.
Po śmierci męża Catherine de Medici została uznana przez niektóre władze protestanckie za osobę otwartą i wrażliwą na niesprawiedliwość. Pod wpływem swoich najbliższych przyjaciół, zwabiona protestancką reformą ( księżna Małgorzata , księżna Montpensier i wicehrabina Uzès ) i zdając sobie sprawę z bezużyteczności represji, rozpoczęła śmierć króla dialog z protestantami. . Mówi, że jest gotowa zaakceptować ich obecność pod warunkiem, że pozostaną dyskretni i nie będą się gromadzić (a tym samym unikną niepokoju wśród ludności). Stopniowo staje się wobec Guise najsilniejszym wsparciem zwolenników tolerancji obywatelskiej (zwanych też mediatorami ).
Katarzyna pozostała jednak obca dla nowej religii. Uderzona nakazem kaznodziei, w pełni akceptuje sankcje wichrzycieli. Osobiście wzruszona obraźliwymi broszurami złożonymi w jej domu podczas spisku Amboise , popierała represje ze strony Guise of the Hugenot buntowników, którzy zaatakowali królewską rezydencję.
Wpis na miejscu zdarzenia Katarzyny MedycejskiejRozmiar niezadowolenia wywołanego przez Guise wiosną 1560 roku zmusił ich do oddania większej władzy Katarzynie Medycejskiej. Do tego czasu powściągliwa i naznaczona bólem żałoby królowa matka bierze większy udział w sprawach. Powstanie partii moderatorów zwiększa jej wpływy polityczne, a partia represji jest zmuszona do częstszego jej słuchania. Otoczyła się umiarkowanymi doradcami na rzecz reformacji i promowała ich idee w radzie królewskiej. Są wśród nich ludzie Kościoła, tacy jak Jean de Morvillier , Jean de Monluc (podejrzany przez Rzym o protestantyzm) czy nawet Paul de Foix (aresztowany przez króla rok wcześniej wraz z Anne de Bourg ).
W czerwcu pozwala na objęcie stanowiska kanclerza Francji prawnika Michela de L'Hospital , sprzeciwiającego się represjom . W sierpniu udało jej się zebrać w Fontainebleau zgromadzenie notabli w celu omówienia problemów królestwa i pomimo wrogości papieża poparła zwołanie narodowej rady reformującej Kościół Francji.
Śmierć jego syna François II , the05 grudnia 1560, głęboko ją siniaczą, ale pozwala jej przejąć stery władzy w dłoń.
Młodszy brat króla zasiada na tronie pod imieniem Karola IX . Ponieważ ma zaledwie dziesięć lat i dlatego nadal jest niepełnoletni, Catherine de Medici została ogłoszona regentką . W obliczu niepokojów religijnych, przy wsparciu umiarkowanych doradców, prowadziła politykę pojednawczą. Jednak niepowodzenie jego polityki doprowadziło go kilkakrotnie do zaostrzenia swojego stanowiska w stosunku do protestantów.
Polityka pojednawczaKatarzyny Medycejskiej inspirują dwa nurty: erazmizm , zorientowany na politykę pokojową, i neoplatonizm , który opowiada się za boską misją władcy, aby przynieść harmonię w jego królestwie. Pojawienie się Catherine de Médicis i Michela de L'Hospital na scenie politycznej powoduje złagodzenie presji na reformowanych. Ci ujawniają swoją wiarę w biały dzień, a na dworze zainstalowanym w Château de Saint-Germain przybywa wielu „schizmatyków” .
Catherine de Medici mnoży negocjacje i zgromadzenia decyzyjne, aby ulepszyć wiele jej poddanych, gotowych się wzajemnie rozerwać. ZGrudzień 1560, Stany Generalne łącząc trzy rozkazy społeczeństwa odbywają się w Orléans . Siedzą ponownie latem 1561 r. Wreszcie we wrześniu tego samego roku odbywa się Kolokwium Poissy , mające na celu pogodzenie religii katolickiej i protestanckiej. W ten sposób Katarzyna de Medici wyobcowuje papieża Piusa IV i nieprzejednanych katolików, ale pozostaje bardzo optymistycznie nastawiona do ewolucji sytuacji.
Wreszcie 17 stycznia 1562Catherine de Médicis promulguje edykt styczniowy, który stanowi prawdziwą rewolucję, ponieważ kwestionuje święty związek między jednością religijną a trwałością organizacji politycznej. Edykt styczniowy rzeczywiście przyznaje protestantom wolność sumienia i wolność wyznania, pod warunkiem że zwrócą oni wszystkie zajęte miejsca kultu. Ten edykt wpisuje się w politykę zgody, której pragnęli Catherine de Médicis i Michel de L'Hospital. Dla nich reformowani nie są przyczyną zła, które spadło na ziemię, ale czynnikiem nawrócenia, które Bóg posłał, aby obudzić ludzkość i uświadomić sobie jej grzech. Dla niej misją przywódców politycznych jest przede wszystkim przerwanie kręgu przemocy, który pustoszy królestwo.
Ale edykt styczniowy zawodzi z powodu silnych antagonizmów między protestantami a katolikami. Triumwirat złożony z trzech byłych ulubionych z Henry II przeciwstawia politykę tolerancji królowej matki. Antoine de Bourbon , król Nawarry, wybiera obóz katolicki. Pozycja regenta jest trudna. Liczy na wsparcie księcia Condé , przywódcy protestantów.
Między wojnami a pokojemKrólowa początkowo odmówiła marszu na wojnę sprowokowaną przez Marzec 1562masakra Wassy . Trzymała się z daleka od dwóch stron, dopóki François de Guise siłą nie zmusił jej do oddania się pod jego opiekę. 31 marca wylądował w Fontainebleau, gdzie znajdowała się rodzina królewska, i zmusił ją do pójścia za nim do Paryża. W maju i czerwcu Catherine nadal próbuje sprowokować spotkania między walczącymi stronami, ale w końcu godzi się na wojnę przed postanowieniem dowódców wojskowych, by stoczyć bitwę.
Od kilku miesięcy aktywnie interweniuje w organizacji logistycznej, by pokonać protestantów. Podróżuje też osobiście do siedziby Rouen . Śmierć i uwięzienie głównych watażków ostatecznie umożliwiły mu przywrócenie pokoju. Podczas oddalania się od Guise, że przyznano Hugenotów spokój Amboise wMarzec 1563. Edykt zapewnia już pewną wolność wyznania w domach i miastach. WSierpień 1563, Karol IX staje się z wiekiem. Katarzyna rezygnuje z regencji, ale Karol IX natychmiast potwierdza jej swoje uprawnienia. Dla Catherine nadszedł czas na odbudowę, ponieważ wojna domowa doprowadziła do bardzo głębokich zniszczeń.
Wielkie święta w Fontainebleau wyznaczają początek „ wielkiego tour de France ”, podjętego przez rodzinę królewską od 1564 roku. Przez 28 miesięcy królowa podróżuje po Francji, aby pokazać króla swojemu ludowi, zapomnieć o sporach religijnych i narzucić jego edykty. pokoju. Jego celem jest również doprowadzenie do spotkania głów europejskich państw i wznowienie nowej rady. Królowa nie zaakceptowała faktu, że podczas Soboru Trydenckiego protestanci nie byli zapraszani. Podróż jest serią wpisów królewskich. Kończy się1 st maja 1566w Moulins .
Po czterech latach pokoju konflikt religijny zostaje wznowiony. W 1567 roku książę Condé próbował zaskoczyć króla. To „ niespodzianka Meaux ”: Karol IX i Katarzyna schronili się w Paryżu, oszołomieni zdradą przywódcy protestantów. Catherine obwinia kanclerza L'Hospital za niepowodzenie polityki tolerancji obywatelskiej i odsyła go z powrotem doMaj 1568. Władza królewska postanawia położyć kres rebeliantom i wybuchają straszne wojny, rujnujące kraj.
Siły obu armii dobiegły końca w 1570 r. Katarzyna wezwała protestantów do zaakceptowania pokoju w Saint-Germain-en-Laye , który zapewnił im bardzo ograniczoną swobodę wyznania.
Masakra w Saint-BarthélemyAby osiągnąć trwały pokój między dwiema stronami religijnymi, Catherine próbuje zorganizować małżeństwo swojej córki Marguerite z protestanckim księciem Burbonem Henri de Navarre . Po konsekracji Hiszpanów w bitwie pod Lepanto , Katarzyna zbliżyła się do mocarstw protestanckich, zawiązując sojusz z Elżbietą Angliką, z którą chciałaby poślubić jednego ze swoich synów, oraz obiecując Ludwikowi de Nassau wsparcie Francji rebeliantom w Holandii. Zorganizowała to śmierć w czerwcu 1572 roku królowej Nawarry, Joanny d'Albret , ważnej rywalki politycznej po stronie protestanckiej. Musi jeszcze licznik wpływ, obok Karola IX , z admirałem de Coligny : to wojskowy przywódca protestantów żąda Francja interweniować bezpośrednio przeciwko Hiszpanii w wojnie w Holandii , która Katarzyna chce uniknąć za wszelką cenę..
Po nieudanym ataku na Coligny 22 sierpnia 1572, Wydaje się, że Catherine, za radą niektórych członków swojej świty, zdecydowała się przekonać króla do zabicia głównych wodzów hugenotów w Paryżu na wesele. Masakra, o której mówi się w Saint-Barthélemy , zaczyna się w nocy z 23 na24 sierpnia 1572. Wbrew rozkazom króla i jego matki, by go aresztować, przedłuża on kolejne dni z pomocą ludzi podekscytowanych przez niektórych katolickich kaznodziejów do wszystkich paryskich protestantów, a następnie kolejne miesiące na prowincji. Rości kilka tysięcy ofiar.
Masakra w Saint-Barthélemy wywołała ważną debatę historiograficzną. Sprzeczne teorie historyczne od dawna ścierały się o odpowiedzialność królowej za tę masakrę. Dziś historycy nie wierzą już, że masakra mogła być zaplanowana z premedytacją. W obliczu wybuchowej sytuacji królowa i król zdecydowaliby się podjąć wyjątkową decyzję.
Ta masakra, która pochłonęła kilka tysięcy ofiar w Paryżu, a następnie na prowincjach, w dużym stopniu wpłynęła na popularność Katarzyny wśród protestantów i w historii. Katarzyna postanawia zerwać ze swoją polityką zgody i zmusza protestantów do powrotu do religii katolickiej. Dwa lata później Karol IX zmarł z powodu zapalenia opłucnej .
Catherine de Medici kontynuuje politykę kulturalną, którą zainaugurował jego ojciec François I st . Dwór Katarzyny Medycejskiej to ciąg festiwali, balów i gier. W lutym-marcu 1564 roku królowa-matka zorganizowała w parku zamku Fontainebleau najbardziej wystawne przyjęcia, jakie kiedykolwiek miało miejsce w królestwie.
Tak jak zrobił François I st w obozie złotogłowiu , Catherine chce zaimponować swoim poddanym. O baletach i przedstawieniach mitologicznych przedstawiają politykę tolerancji królowej oraz chwałę Francji i domu królewskiego. Dzieci Katarzyny uczestniczą w tańcach i przebierają się w przedstawieniach, które podkreślają jedność rodziny królewskiej.
Catherine de Medici otacza się pięknymi kobietami (jej „latającą eskadrą”), które przyciągają mężczyzn do sądu i prowadzą ich do porzucenia walki na rzecz pokoju. Jeśli zachęca do świętowania i pozwala modzie iść drogą, królowa matka zawsze rygorystycznie przestrzega moralności swojego dworu i czuwa nad cnotą swoich córek honorowych. Kiedy jedna z nich, Isabelle de Limeuil , zaszła w ciążę przez księcia de Condé (1564), wywołany skandal przyciąga ją do gniewu królowej-matki, która niesłusznie ją odpycha. W 1564 r. Napisała list do swojego syna „do policji sądowej i rządu”, zawierający szereg porad, w których ustalono harmonogram króla i sposób postępowania z jego dworem.
Jest świetną jeźdźcem, czasami przypisuje się jej sprowadzenie do Francji drogi jeżdżącej na Amazonce . Gorset i bokserki narzuciła na przejażdżki konne damom swojego dworu.
Pochodząca z Włoch w towarzystwie florenckich kucharzy, cukierników i cukierników, mówi się, że wprowadziła na francuski dwór nieznane wcześniej warzywa, fasolę, karczochy, brokuły czy groszek i zgodnie z popularnymi tradycjami to ona też była źródłem dyfuzja szparagów, pomidorów, szpinaku, widelca, makaroników , sorbetu lub ganache , dająca początek „francuskiej rewolucji gastronomicznej”. Jednak według historyka żywności Pierre'a Leclercqa, wpływ przypisywany Katarzynie Medycejskiej jest legendarny.
SponsoringDziedzic do gustów Medici Arts, Katarzyna Medycejska jest uważany za jeden z największych mecenasów z XVI -tego wieku francuski. Chętnie otacza się artystami, poetami, pisarzami i muzykami, których sprowadza na dwór i zarząd na własną służbę, czego do tej pory nie uczyniła żadna królowa Francji. Jej polityka inscenizacji monarchii łączy się z prawdziwą pasją do sztuki. Interesuje się złotnictwem i muzyką na równi z malarstwem i architekturą. Catherine de Médicis również zainteresowała się szczególnie francuskim portretem i pomnożyła liczbę malarzy portrecistów na jej usługach, w tym François Clouet i braci Dumonstier . W chwili jego śmierci jego kolekcja portretów obejmowała od 600 do 700 rysunków, dziś rozsianych po całym świecie.
Catherine chroni także ludzi takich jak Montaigne czy Ronsard . Ze szczególną troską faworyzuje artystów francuskich, zamiast wzywać artystów włoskich, jak to było w zwyczaju wśród królów Francji od początku renesansu.
Dziś z jego bogatych zbiorów niewiele zostało. Za jego życia wybitni goście mogli przyjeżdżać i podziwiać ich w jego dużym paryskim pałacu, ale po jego śmierci częściowo zmonopolizowana przez Ligę, dziś są albo zaginęli, albo rozproszeni.
Katarzyna również wdrożył politykę budowlanych i architektonicznych przekształceń: miała tuilerie nie zbudowany daleko od Luwru przez Philibert Delorme i miał Château de Chenonceau powiększony . Jego największym projektem jest okazałe mauzoleum Valois w Saint-Denis , zbudowane w stylu antycznym w formie rotundy, która radykalnie kontrastuje ze średniowiecznym stylem bazyliki. Teraz zniknął, ten pomnik wzniesiony ku chwale ostatniej Valois miał zawierać wszystkie leżące postacie jej dzieci ustawione wokół pomnika poświęconego jej i jej mężowi. Były tam trzy leżące postacie pary królewskiej, w tym te wykonane przez Prymasa i Germaina Pilona .
Z wyjątkiem Château de Chenonceau , z wielu placów budowy nie pozostało nic. Tuilerie , królowej luksusowy hotel , kaplica Valois w Saint-Denis i zamki Montceaux i Saint-Maur, które ona mile widziana, że wszystko zniknęło.
W wieku dwudziestu trzech lat książę Anjou, czwarty syn Katarzyny, zastąpił swojego brata pod imieniem Henri III . Nowy król, znany jako preferowany syn i prawdopodobnie najmądrzejszy, zamierza rządzić samodzielnie. Katarzyna nadal sprawuje władzę, ale nie może już działać bez zgody króla.
Redystrybucja uprawnieńPonieważ król przebywał w Polsce w chwili śmierci Karola IX , Katarzyna została przez parlament ogłoszony regentką. Zapewnia tymczasową władzę i do powrotu króla we wrześniu 1574 r. Próbuje walczyć z kłopotami paraliżującymi królestwo. Cieszy się z schwytania Montgommery'ego , mężczyzny, który przypadkowo zabił jej męża i który od tego czasu walczył w obozie reformowanym. Zachęcała wymiar sprawiedliwości do przystąpienia do jego egzekucji, co miało miejsce 26 czerwca 1574 r.
Po powrocie król zaczął rozdzielać stanowiska publiczne wśród członków swojej świty. Martwiąc się, że ucieka spod kontroli władzy, Catherine rusza na spotkanie z nim i schodzi z kortem do Lyonu. Wraz z synem sprzeciwia się podziałowi godności dworu. Jeśli uda jej się zatrzymać niektórych swoich zwolenników, takich jak hrabia de Retz z królem, pozwala królowi zreorganizować wytwórnię według własnego uznania.
To napięty okres dla Katarzyny, która ciężko dochodzi do siebie po śmierci swojej córki Claude i która przez kilka miesięcy utrzymuje trudne stosunki z nową królową Luizą Lotaryńską, którą poślubił jej syn w lutym 1575 roku. synowi władzy, ponieważ w przeciwieństwie do swojego poprzednika, król zamierza rządzić samodzielnie. Catherine de Medici jest przez chwilę smutna, widząc, że jej ulubiony syn pozbawił ją władzy.
Katarzyna odczuwa też wrogość wobec królewskich faworytów, którzy ograniczają dostęp do władcy, a czasem opowiadają się za polityką sprzeczną z jej własną. Przyczynił się w szczególności do upadku Bellegarde (koniec 1574 r.).
W tym samym czasie miała rezydencję zbudowaną przez Jeana Bullanta , niedaleko kościoła Saint-Eustache, w którym osiedliła się w 1584 roku. Z tego pałacu, popularnego w latach osiemdziesiątych XVI wieku, pałacu dworskiego, nie pozostał dziś jako wielki kolumna astrologiczna , w pobliżu obecnej giełdy .
Niestrudzony negocjatorZa panowania Henryka III Catherine pozostała aktywniejsza niż kiedykolwiek w rządzie. Jego obecność na dworze jest szczególnie przydatna, aby naprawić króla z François d'Alençon , jego najmłodszym synem, ofiarą oszczerstw rozsianych przez najsłodszego dworu. Nie wahała się ścigać swojego młodego syna i przywracać mu rozsądek, gdy uciekł i chwycił za broń w 1576 roku.
Niezwykła dyplomata, interweniuje przede wszystkim po to, by pomieścić lub moderować partie wroga. To ona prowadzi negocjacje i podróżuje po królestwie, aby egzekwować edykty pokoju i władzę króla. W 1578 r. Rozpoczęła nową podróż po Francji, podczas której poznała swojego zięcia Henri de Navarre, który został jednym z przywódców protestanckich, i pogodziła go z jego córką Marguerite, z którą pokłócił się. Mimo reumatyzmu Catherine kontynuuje podróż w ściółce i na grzbiecie muła. Zwykle pozbawiając się komfortu, przemierza regiony pozostające w rękach buntowników. W Langwedocji, gdzie przebywała w maju 1579 r. Na zamku Lavérune, aby uniknąć zarazy, która szalała w mieście Montpellier i Dauphiné , gdzie spotkała przywódców protestanckich. Zawsze napędzany przez optymizmu, nadziei nawet przyłączyć syna Francisa do Anglii, aby zorganizować swoje małżeństwo królowej Elżbiety I re . Pod koniec swojej podróży, w 1579 roku, Catherine pogratulowała sobie przywrócenia zrozumienia w rodzinie.
W latach osiemdziesiątych XVI wieku osobiście interweniowała w sukcesji na tron Portugalii i wysłała morską wyprawę, aby pomóc Portugalczykom w odbiciu ich kraju najechanego przez króla Hiszpanii . Pomimo niechęci, ostatecznie poparła plany swojego syna François, aby zostać władcą Holandii .
Zbliżając się do siedemdziesiątki, nie waha się zapłacić samą sobą. W 1585 r. Wyjechała na wschód, aby wezwać Guise do zamówienia. W 1586 r. Rozpoczęła negocjacje na południowym zachodzie ze swoim zięciem Henrym, królem Nawarry . Wreszcie, w dzień barykad , w 1588 r., Nie bała się stawić czoła paryskiej rebelii, przemierzając pieszo ulice Paryża i przedzierając się między barykadami. Poprzez swoją walkę wbrew wszelkim przeciwnościom o zgodę Catherine de Medici stała się w oczach swoich rówieśników niezwykłą osobą, która budzi szacunek. Jednak jej upór w walce niepotrzebnie w sprawie, która wydaje się przegrana, dyskredytuje ją w oczach poddanych, którzy chcą walczyć ze swoimi przeciwnikami.
Awaria i koniec życiaKoniec życia Katarzyny naznaczony jest przygotowaniami do ślubu jej wnuczki Christine de Lorraine , którą wychowuje od śmierci księżnej Claude de Lorraine , jej matki, w 1575 roku. Jej ostatnie miesiące ciemnieją wraz z powstaniem Ligi Katolickiej który z okazji dnia barykad zawładnął miastem Paryż . Więzień miasta, Catherine jest pośrednikiem księcia Guise, aby pojednać go z królem, co, jak uważa, udało się, podczas spotkania w Chartres . Następnie Catherine wyrusza w ostatnią podróż, gdy dwór udaje się do Blois na spotkanie Estates General . Kiedy nadchodzi zima, Catherine łapie przeziębienie. Jej zdrowie szybko się pogorszyło po zamachu na księcia Guise, który ją zaniepokoił, zwłaszcza że król jej nie ostrzegł. Kilka dni później5 stycznia 1589prosi o spowiednika, przyjmuje ostatnie sakramenty i umiera z powodu zapalenia opłucnej, otoczona miłością rodziny, ale w wieku 69 lat całkowicie zdruzgotana ruiną rodziny i polityki.
Ponieważ bazylika Saint-Denis jest w rękach leaguerów , nie można jej pochować w okazałym grobowcu, który zbudowała w Rotonde des Valois, sąsiadującym z bazyliką. Została pochowana w kościele Saint-Sauveur w Blois; jego szczątki zostały przeniesione do Saint-Denis dwadzieścia dwa lata później. Ale w 1719 r. Rotonde des Valois groziło ruiną: pomnik został zniszczony, a grób ponownie zmontowany w północnym ramieniu transeptu bazyliki. 1 st sierpień 1793, rewolucyjny Desecrate grób i rzucać szczątki króla Henryka II i królowej Katarzyny Medycejskiej w grobie masowym. 18 stycznia 1817 roku, podczas restauracji, ciała zostały znalezione i złożone w starym skarbcu w Turenne, w bazylice Saint-Denis.
Według słynnej anegdoty o jej śmierci, około piętnaście lat wcześniej, około 1571 roku, jej astrolog Côme Ruggieri przewidział, że umrze „w pobliżu Saint-Germain ”. Catherine de Medici, bardzo przesądna, następnie wyprowadziła się ze wszystkich miejsc przypominających bliskiego lub dalekiego „Saint-Germaina”, myśląc w ten sposób, aby uciec przed fatalną przepowiednią. W ten sposób na przykład przerwała budowę Pałacu Tuileries zależnego od parafii Saint-Germain-l'Auxerrois i przeniosła się pospiesznie w 1572 roku do tego, co później stało się Hôtel de la Reine , zależnym od parafii Saint-Eustache . Odmówiła też pójścia do królewskiego zamku Saint-Germain-en-Laye . Ale los ją dopadł i na łożu śmierci poprosiła spowiednika, który wezwał ją, by przyniosła jej skrajne namaszczenie , ten ostatni odpowiedział: Julien de Saint-Germain.
Leżące posągi Katarzyny Medycejskiej i Henryka II autorstwa Germaina Pilona (1583), bazylika Saint-Denis.
Grób Henryka II i Katarzyny Medycejskiej w bazylice Saint-Denis.
Osobowość Katarzyny Medycejskiej jest trudna do uchwycenia, ponieważ czarna legenda zawsze wiąże się z jej obrazu. Z optymistycznym temperamentem i szczególnie jasnowidzącą wielkością duszy, Katarzyna Medycejska figuruje w zbiorowej pamięci jako wcielenie ciemności, makiawelizmu i despotyzmu .
Ta historyczna dezinformacja od dawna pozostaje nienaruszona z winy historyków, którzy sami przekazali ten obraz bez obawy o obiektywizm . Dopiero w drugiej połowie XX -tego wieku, że tradycyjny Królowa została następnie zakwestionowana historiografię, zwłaszcza przez współczesnych historyków jak Garisson , Bud , Jouanna , Crouzet , Sutherland i Knecht.
Historyk Janine Garrisson dokonała transkrypcji przemówienia pogrzebowego wygłoszonego 4 lutego 1589 r. Przez arcybiskupa Bourges Renauda de Beaune w kościele Saint-Sauveur w Troyes podczas pogrzebu Katarzyny Medycejskiej. Ta pochwała z pewnością zbliża się do przeprosin, ale odzwierciedla pewną rzeczywistość: „Ukorzcie swoje serca przed Bogiem, wy, którzy jesteście Francuzami, uznajcie, że straciliście największą królową cnoty, najszlachetniejszą z rasy i pokolenia, najdoskonalszą. najczystsza ze wszystkich kobiet, najroztropniejsza w jej zarządzaniu, najsłodsza w jej rozmowie, najbardziej uprzejma i najłagodniejsza dla wszystkich, którzy chcieli się do niej zbliżyć, najbardziej pokorna i najbardziej łaskawa w stosunku do jej dzieci, najbardziej posłuszna jej mąż, ale przede wszystkim najbardziej oddany Bogu, najbardziej przywiązany do najbiedniejszych niż królowa panująca we Francji ” .
Od czasów wojen religijnych katolicy i protestanci szydzili z polityki tolerancji królowej matki. Prawdziwe dzieło propagandy wymierzone przeciwko Walezjom przekazało głęboko błędny obraz królowej. Śmierć ostatniego z Walezjuszy w 1589 r. Nie pozwoliła na jego rehabilitację. W XVII -tego wieku, zapominamy, że prace Henri IV następnie Richelieu jest tylko ciągłość polityki Katarzyny Medycejskiej. W XVIII th filozofowie wieku krytykować monarchii absolutnej i mądrość polityczna królowej jest teraz zauważył, że taki opresyjnym despotyzmu i arbitralne. W okresie rewolucji czas akcentuje potępienie królów, a rewolucjoniści, tacy jak Marat, podejmują czasami obskurne legendy, które krążyły wokół niego, aby oczernić monarchię. To Rewolucja Francuska utrwala czarną legendę Katarzyny Medycejskiej w jej ostatnim aspekcie. W XIX th wieku, szkoła republikańska i popularna tradycja uwiecznić tę legendę teraz spopularyzowany przez powieści historycznych jak Królowa Margot pisarza Dumas . Z drugiej strony Balzac we wstępie do O Katarzynie Medycejskiej opisuje ją jako „niezwykłą kobietę”, która „ocaliła koronę Francji”, ukazując „najrzadsze cechy, najcenniejsze dary męża stanu”.
Czarna legenda Katarzyny Medycejskiej, utrzymywane aż do połowy XX th wieku, jest jak kobieta dominatrix kto próbuje przejąć władzę, zwolennik Makiawelizm nie wahając się użyć najbardziej ekstremalnych sposobów, pozostawiając włoskiego obcokrajowców (Gondi, Birague ...) rządzą Francją i wreszcie kłótliwą kobietą, pożartą z zazdrości.
Kiedy Catherine zostaje regentką Francji, rządzi swoimi dziećmi, które są zbyt małe, by rządzić samodzielnie. W obliczu różnych partii religijnych i politycznych, które próbują przejąć władzę, wywierając na nią presję, Catherine stara się pozostać niewzruszona, aby uniknąć upadku władzy królewskiej. Tam rodzi się legenda o zarozumiałej i despotycznej królowej. Jako królowa matka pragnie zachować królewskie dziedzictwo swoich dzieci. Katolicy zarzucają mu , że dawał protestantom zbyt dużą swobodę , a protestantom zbyt mało. Catherine de Medici, uwięziona między tymi dwiema antagonistycznymi partiami, starała się jakoś utrzymać swoją politykę unii narodowej wokół tronu.
Zarzuty, że będzie musiała zatrute królową Nawarry Joanny Albret wtedy mimowolnie, jej syn Karol IX , w wyniku plotek istniejących już w XVIII th century do pierwszego, spod pióra Aleksandra Dumasa na sekundę i nie są oparte na dowolnym materialnym elemencie. Kino podążyło śladami powieściopisarzy, aby podniecić tę czarną legendę o królowej matce. W filmie Księżniczka Kleve , nakręconym w 1961 roku, Catherine de Medici wykorzystuje krasnoludzkich szpiegów i sprawia, że jej wrogowie wpadają w pułapki otwarte w głębokie lochy. Ikonografia czasami przedstawia ją przed zwłokami hugenotów zmasakrowanych na dziedzińcu Luwru.
Przeciwnicy Catherine zarzucali jej walkę między stronami, a nawet tworzenie niezgody, aby lepiej rządzić. W rzeczywistości Catherine de Medici była nieufna wobec wszystkich stron i poświęciła swoje życie na umniejszanie ich wszystkich, aby podkreślić tylko jedną, królową. To słabość władzy królewskiej i słabość jej środków sprawiły, że Katarzyna Medycejska musiała polegać na tej czy innej partii.
Catherine była przez wielu uważana za outsiderkę; co prawda wyróżnia ją dość wyraźny włoski akcent; kiedy przybyła do Francji, aby poślubić księcia Orleanu , ledwo umiała mówić po francusku, ale królowa zawsze uważała się za Francuzkę. Przedstawiła dwór i władzę niektórych swoich krewnych włoskiego pochodzenia, takich jak Gondi i Birague , ale większość dorastała we Francji, posiadając wyrafinowaną kulturę i inteligencję, które, jak wiedzieli, najczęściej służyły ich adoptowany kraj.
Co więcej, pisarze często ograniczali charakter Katarzyny do jej uczucia nienawiści do Diane de Poitiers , starszej kochanki jej męża. Prawdą jest, że Katarzyna nie współczuła tej, którą nazywała królewską dziwką .
Kilka aktorek wcieliło się w rolę Katarzyny Medycejskiej, ta zainspirowała wielu reżyserów.
Jest jedną z głównych postaci niezależnych w historycznej grze RPG Te deum poświęconej masakrze .
Pojawia się jako władczyni Francji w Civilization VI .
W 2008 roku w ramach programu Secrets d'Histoire został jej poświęcony dokument-fabuła pt. Catherine de Médicis i intrygi zamków nad Loarą .
32. Cosimo de Medici | |||||||||||||||||||
16. Pierre I er de Medici | |||||||||||||||||||
33. Contessina użytkownika Bardi | |||||||||||||||||||
8. Laurent de Medici | |||||||||||||||||||
34. Francesco Tornabuoni | |||||||||||||||||||
17. Lucrezia Tornabuoni | |||||||||||||||||||
35. Selvaggia Alessandri | |||||||||||||||||||
4. Piotr II Medici | |||||||||||||||||||
36. Orso Orsini | |||||||||||||||||||
18. Jacopo Orsini | |||||||||||||||||||
37. Lucrezia Conti | |||||||||||||||||||
9. Clarisse Orsini | |||||||||||||||||||
38 = 20. Carlo Orsini | |||||||||||||||||||
19. Maddalena Orsini | |||||||||||||||||||
39 = 21. Paola Orsini | |||||||||||||||||||
2. Laurent II de Medici | |||||||||||||||||||
40. Giovanni Orsini | |||||||||||||||||||
20 = 38. Carlo Orsini | |||||||||||||||||||
41. Bartolomea Spinelli | |||||||||||||||||||
10. Roberto Orsini | |||||||||||||||||||
42. Giacomo Orsini | |||||||||||||||||||
21 = 39. Paola Orsini | |||||||||||||||||||
43. Isabella Marzano | |||||||||||||||||||
5. Alfonsina Orsini | |||||||||||||||||||
44. Filippo Sanseverino | |||||||||||||||||||
22. Amerigo Sanseverino | |||||||||||||||||||
45. Elisabetta d'Aquino | |||||||||||||||||||
11. Caterina Sanseverino | |||||||||||||||||||
46. Antonio Sanseverino | |||||||||||||||||||
23. Margherita Sanseverino | |||||||||||||||||||
47. Giovanna Orsini | |||||||||||||||||||
1. Catherine de Medici | |||||||||||||||||||
48. Bertrand IV de La Tour | |||||||||||||||||||
24. Bertrand V z La Tour d'Auvergne | |||||||||||||||||||
49. Marie I re d'Auvergne | |||||||||||||||||||
12. Bertrand VI z La Tour d'Auvergne | |||||||||||||||||||
50. Louis du Peschin | |||||||||||||||||||
25. Jacquette du Peschin | |||||||||||||||||||
51. Iseult de Sully | |||||||||||||||||||
6. Jan IV z Owernii | |||||||||||||||||||
52. Gui VI z La Trémoille | |||||||||||||||||||
26. Georges I er z Trémoille | |||||||||||||||||||
53. Marie de Sully | |||||||||||||||||||
13. Louise de La Trémoille | |||||||||||||||||||
54. Jean de L'Isle-Bouchard | |||||||||||||||||||
27. Catherine de L'Isle-Bouchard | |||||||||||||||||||
55. Jeanne de Bueil | |||||||||||||||||||
3. Madeleine de La Tour d'Auvergne | |||||||||||||||||||
56. Jean I er z Bourbon-La Marche | |||||||||||||||||||
28. Louis I st z Bourbon-Vendôme | |||||||||||||||||||
57. Catherine de Vendôme | |||||||||||||||||||
14. Jan VIII z Bourbon-Vendôme | |||||||||||||||||||
58. Guy XIII z Laval | |||||||||||||||||||
29. Jeanne de Laval | |||||||||||||||||||
59. Anne de Laval | |||||||||||||||||||
7. Jeanne de Bourbon | |||||||||||||||||||
60. Pierre de Beauvau | |||||||||||||||||||
30. Louis de Beauvau | |||||||||||||||||||
61. Jeanne de Craon | |||||||||||||||||||
15. Isabelle de Beauvau | |||||||||||||||||||
62. Prom VII de Chambley | |||||||||||||||||||
31. Marguerite de Chambley | |||||||||||||||||||
63. Jeanne de Lannoy | |||||||||||||||||||