Franciszka Rosay

Franciszka Rosay Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Françoise Rosay w 1930 roku. Kluczowe dane
Imię i nazwisko Françoise Bandy de Nalèche
Narodziny 19 kwietnia 1891 r.
Paryż , Francja
Narodowość Francuski
Śmierć 28 marca 1974
mając Montgeron , Francja
Zawód aktorka

Françoise Gilberte Bandy de Nalèche znana jako Françoise Rosay , francuska aktorka , urodzona19 kwietnia 1891 r.w Paryżu 9 th i zmarł28 marca 1974w Montgeron . Jej kariera filmowa trwała ponad sześćdziesiąt lat, czyniąc ją legendarną postacią francuskiego kina .

Biografia

Dzieciństwo

Françoise Rosay była naturalną córką Marie-Thérèse Chauvin, aktorki teatralnej znanej pod imieniem Sylviac , oraz hrabiego Gilberta Bandy de Nalèche, brata Étienne Bandy de Nalèche , dyrektora Journal des discussions , obu synów posła z Creuse . Louis de Nalèche Bandy . Ojciec nie poznał jej aż do 1936 roku, kiedy była już znaną aktorką.

Wychowana przez babcię oznajmia matce, która jest aktorką, że chce zostać aktorką; odpowiada, że ​​jest brzydka, chuderlawa i przewiduje, że nie będzie w stanie stanąć na scenie. Nie ma to jak wykuwanie woli Françoise Rosay, która jednak planuje zostać śpiewaczką, a po Konserwatorium pracuje w teatrze, a nawet w przededniu wojny wyjeżdża na występy do Rosji.

Françoise Rosay nosiła ten sam pseudonim co jej matka, Sylviac , na początku swojej kariery, aż do 1911 roku. Jej aktorskie nazwisko „Rosay” ma wiązać się z nazwą gminy Creuse de Moutier-Rozeille , z której pochodzi pierwotnie jego rodzina ze strony ojca.

Kariera

Zadebiutowała w filmie w wieku 20 lat w Falstaff w 1911 roku i zasłynęła graniem w "skóry bydlęce". W 1917 zdobyła nagrodę Konserwatorium Paryskiego . Następnie zadebiutowała w Palais Garnier tytułową rolą w operze Salammbô (1890) Ernesta Reyera . Śpiewa także w Castor et Pollux , tragedii lirycznej (1837) Jean-Philippe Rameau i Thaïs (1894), operze Julesa Masseneta .

W 1917 poznała swojego przyszłego męża w Opéra de Lyon , filmowca Jacquesa Feydera . Obraca to w swoich głównych filmach: The Heroic Fair , The Great Game , Pension Mimosas , itp.

Na początku niemieckiej okupacji dołączyła do sieci ruchu oporu podczas kręcenia kilku filmów. Pod koniec 1942 r. , kiedy Niemcy wkroczyli do wolnej strefy , nie udało się jej aresztować i udało jej się uciec do Tunezji, a stamtąd dotarła do Algieru. Następnie została w Londynie, gdzie widzimy ją na różnych spotkaniach na rzecz Wolnej Francji . W 1943 dołączyła do męża w Szwajcarii i udzielała lekcji teatru w Konserwatorium Genewskim.

Gra jako wirtuoz we wszystkich rejestrach, od emocji po dramat, od komedii bulwarowej po farsę, łzy łzami, wyzwalając śmiech. Ona idzie przez folie, przechodzi z jednego dzieła do drugiego, z Drôle de dramame przez Marcel Carné na książkę kulowym przez Julien Duvivier , od Macadam przez Marcel Blistène do L'Auberge rouge przez Claude Autant-Lara .

Śmierć Feydera w 1948 roku zrozpaczyła ją. Dla ich trzech synów, Marca, Paula i Bernarda , znajduje odwagę, by przezwyciężyć ten smutek i powraca do międzynarodowej kariery (mówi doskonale po angielsku i niemiecku).

Mieszka w Paryżu, rue de l'Université , zmarła dnia died28 marca 1974w Montgeron , w wieku 82 lat po zabiegu chirurgicznym, po ponad 60-letniej karierze: „Wcale nie chcę żyć stu lat, powiedziała, że ​​to nie byłoby grzeczne” . Została pochowana na cmentarzu Sorel-Moussel ( Eure-et-Loir ).

Francoise Rosay została kawalerem Legii Honorowej 19 września 1957 roku dla przemysłu i handlu. Następnie została oficerem Legii Honorowej.

Rodzina

Pra-wnuczką generalnego i Baron Cesarstwa, Gilbert Bandy de Nalèche , Françoise Rosay jest także wnuczką Louis de Nalèche Bandy , który otrzymał od papieża Piusa IX tytuł hrabiego rzymskiego w 1861 roku.

Filmografia

Telewizja

Teatr

Publikacje

Uwagi i referencje

  1. Françoise Rosay na lesgensducinema.com
  2. Daniel Dayen, Rodzina notabli z Creuse: Bandy z Nalèche w Memoires de la société des sciences naturelles et archéologique de la Creuse, Guéret, 1998.
  3. „  Viewer - Archives de Paris  ” , na archives.paris.fr (dostęp 13 lutego 2021 )
  4. Jean Nohain, La Main Chaud, Julliard, Paryż, 1979.
  5. Paryż, dziennik, 1911.03.31
  6. Pierre Clostermann , Le grand cirque 2000 , Flammarion, 2001, s. 87.
  7. Dziennik Urzędowy, Daily, 1957/09/22.
  8. Le Monde, dziennik, 1974.03.30
  9. Książka Google „Słownik parlamentarzystów Limousin under the Third Republic” Page 31 autorstwa Jean Gammal, Pascal Plas i Guy Avizou, wyd. Pulim , konsultacja 19 maja 2021 r.
  10. Strona internetowa Palisep.fr, s. 45 dotycząca rodziny Bandy de Nalèche , konsultacja 19 maja 2021 r.

Zobacz również

Bibliografia

Linki zewnętrzne