Specjalność | Choroba zakaźna |
---|
ICD - 10 | A20 |
---|---|
CIM - 9 | 020 |
ChorobyDB | 14226 |
MedlinePlus | 000596 |
eMedycyna | 235627 |
eMedycyna | med / 3381 |
Siatka | D010930 |
Objawy | Gorączka , ból głowy , wymioty , bóle mięśni , dymienica ( w ) , wstrząs krążeniowy , zatrucie ( d ) , kaszel , krwioplucie , wysypka , majaczenie , przekrwienie i krwotok |
Choroby przenoszone | Przenoszenie drogą powietrzną ( d ) , przenoszenie przez kontakt ( d ) , zanieczyszczenie fekalno - ustne i przenoszenie wektorów ( d ) |
Przyczyny | Yersinia pestis i Yersinia pestis Antiqua ( d ) |
Leczenie | Antybiotyk , inaktywacja metaboliczna , przeciwzapalne , przeciwzakrzepowe ( w ) , leczenie objawowe , chirurgiczne i kortykoid |
Lek | Streptomycyna |
Pacjent z Wielkiej Brytanii | Plaga |
Plaga jest anthropozoonosis , to powiedzmy, choroba wspólne dla ludzi i zwierząt, wywołanych przez bakterię Yersinia pestis , odkrytej przez Alexandre Yersin Instytut Pasteura w 1894 roku .
Przenosi się głównie przez ukąszenie pcheł . Jego pierwotny zbiornik składa się z wielu gatunków dzikich gryzoni lub komensalów, takich jak szczur . Endemiczny w niektórych regionach lub ogniskach, może przybrać charakter epidemii, a nawet pandemii , z wysokim wskaźnikiem śmiertelności zachorowań .
Dżuma ludzka może przybierać trzy formy: dżumy dymieniczej , dżumy posocznicowej i dżumy płucnej . Transmisja z człowieka na człowieka może być pośrednia przez pchły (dżuma dymienicza) lub bezpośrednio drogą powietrzną (dżuma płucna).
Plaga miała wiele skutków w historii ludzkości. Trzech pandemii odznaczają: the pierwszy pandemii ( VI e VII p wieku), przy czym drugi pandemii ( XIV p do XVIII, XX wieku), a trzeci pandemii (1855 - początku XX p wieku).
Na początku XXI th wieku Wild plaga gryzoni pozostaje endemiczny w wielu regionach świata (Azja Środkowa, zachodniej części Stanów Zjednoczonych, Afryce oraz na Madagaskarze ...). Dżuma ludzka może być skutecznie leczona antybiotykami, jeśli diagnoza zostanie postawiona na czas, ale pozostaje groźna w postaci płucnej w zdegradowanym środowisku miejskim (nieodpowiedni system opieki zdrowotnej).
Przez analogię, inne choroby o wysokiej zachorowalności na inne gatunki są również nazywane dżumą , na przykład dżuma ptasia , kaczka , świnia . Są to choroby wirusowe, które nie mają nic wspólnego z ludzką plagą.
Określenie zaraza pojawia średniofrancuski się XV th wieku (1460 lub 1475). Wywodzi się z łacińskiego pestis oznaczającego przede wszystkim „plagę” we właściwym znaczeniu (narzędzie lub broń wojenną, której używa się do bicia lub uderzania), a także, w sensie przenośnym, wszelkie nieszczęścia, ruiny i zniszczenia, w tym wszelkie epidemie o wysokiej śmiertelności (zaraza lub „choroba zakaźna, epidemia”).
W starofrancuskiego , termin już istniał pester pojawił się w XII -tego wieku, z wulgarnym Łacińskiej pistare podjętej na pinsare „harówki, harówki.” Stary francuski napastnik oznaczał: 1) miażdżyć, ugniatać 2) deptać, deptać 3) bić. Stary francuski Pestel jest tłuczek, klub, ramię, które są wykorzystywane do strajku. Z tej samej rodziny pochodzą starofrancuskie terminy pestrir " pétrir " i pestrin " pétrin " .
Stary francuski pestilance ( zaraza ) pojawił się w 1120 roku, od łacińskiego pestilentia , czyli „choroba morowy”, zaraza albo nieszczęście, rzeź lub porażka, jak również wszelkie zapach faul (w szczególności z bitwy pokryte zwłok).
Pochodzenie łacińskiego terminu pestis jest niejasne lub niepewne. Nie ma odpowiednika w starożytnej grece . Kilka greckich terminów obejmuje znaczenie wspomniane już jako epidemia „na ludziach” ( epi i demos ); nosos „choroba”; fotoros „ruina, zniszczenie”; Loimos „plaga”. Wszystkie te terminy są używane przez Tukidydesa na oznaczenie „ plagi ateńskiej ” (oryginalny tekst grecki nie ma tytułu).
Termin łaciński plaga (uderzenie, a jego wynik) dał francuską zarazę i angielskiej plagę (dżumy). W Septuagincie , tłumaczeniu Biblii hebrajskiej na starożytną grekę, greccy Żydzi z Aleksandrii używają terminu loimos dla każdej z 10 plag egipskich w języku francuskim, 10 plag egipskich w języku angielskim.
W arabskiej plagi daje taounn الطاعون, werbalne nazwę czasownika طعن co oznacza stab lub bił wroga w wojnie , prawie takie samo znaczenie jak w łacinie.
Współczesny sens plaga stopniowo staje się jaśniejsze z XVI -tego wieku do końca XIX th wieku (odkrycie bakterii sprawczy).
W Brytanii z bakterii , Yersinia pestis jest pałeczka od 0,5 do 0,8 mikronów szerokości i 1 do 3 mikronów długości, bez ruchliwości , kapsułkowane, Gram-ujemne , tlenowe beztlenowcom opcjonalnie, należące do rodziny Enterobacteriaceae . Przedstawia barwienie dwubiegunowe w obecności barwników Wright (en) , Giemsa i Wayson (en) i rośnie na standardowych podłożach hodowlanych w ciągu dwóch dni w temperaturze 28 °C .
Zarazek ten jest odporny, pozostaje zjadliwy przez kilka dni w gnijącym organizmie. Jest wrażliwy na ciepło i wysychanie (nie wytrzymuje długo promieni słonecznych), ale jest odporny na zimno.
Ma kilka czynników zjadliwości, które pozwalają mu przetrwać u ludzi, wykorzystując składniki odżywcze z komórek gospodarza i zapobiegając fagocytozie i innym mechanizmom obronnym.
Na podstawie ich cech biochemicznych wyróżnia się trzy odmiany szczepów (odmiany zwane biowarami ): antica , medievalis i orientalis (istnieją inne biowary, ale ściśle powiązane z gryzoniami). Trzy biowary związane z człowiekiem odpowiadałyby każdej z trzech historycznych pandemii dżumy ( dżuma Justyniana , dżuma i zaraza w Chinach ). To założenie, zaproponowane w 1951 roku, uważa się za nietrafne.
Ślady białek drobnoustrojów można wykryć nawet po kilku stuleciach, dzięki testom, z których mogą korzystać archeolodzy. Sekwencjonowanie genomu Y. pestis zostało przeprowadzone w 2001 roku przez zespół Juliana Parkhilla z Sanger Institute w Cambridge oraz B. Wrena. Wykryli 4012 genów kodujących białka .
Te techniki biomolekularne umożliwiły powiązanie czarnej dżumy z orientalis , a zarazy Justyniana z biowarem, który zniknął lub nie został znaleziony.
Biochemiczne Klasyfikacja szczepów wydaje się być zastąpione filogenetyczne klasyfikacja z Y. pestis na pięć dużych gałęzi o numerach od 0 do 4. Różnorodność genetyczna Y. pestis , jest stosunkowo niewielki, w związku z niedawnym pochodzenia, ale z fazy wybuchu w tempo mutacji zbiegających się z historycznymi epidemiami.
Y. pestis wydaje się być ewolucją Yersinia pseudotuberculosis , rozbieżność mogła mieć miejsce około 10 000 do 20 000 lat temu.
Dżuma to przede wszystkim choroba odzwierzęca dotykająca głównie gryzonie. Podczas gdy w ogólnym modelu gryzoń-pchła-człowiek osiągnięto jednomyślność, wiele szczegółowych problemów (dokładne zaangażowane gatunki, modalności i mechanizmy itp.) pozostaje kontrowersyjnych i jest przedmiotem dyskusji.
Paradoks dżumy polega na tym, że chronią ją gatunki, które niszczy. Te gryzonie wrażliwe (umierających na dżumę w mniej niż tydzień) śmiertelności kompensować ten z „ obrotu ” szczególnie wysokie szczury rozmnażać w wieku 4 miesięcy, szczury były około 4 mioty w roku, każdy miot jest 6 małych przeciętnie.
Dżuma dzieli się na naturalne ogniska endemicznych lub enzootycznych zwierząt , mniej lub bardziej trwałe, z naprzemiennymi epidemiami zwierząt lub epizootiami i fazami milczenia, głównie w Azji, Afryce i Ameryce Zachodniej.
Plaga tellurycznaIstnieje dżuma telluryczna, w której bakterie mogą być zachowane przez zimno i namnażać się w ziemi. Dzieje się tak szczególnie w przypadku nor gryzoni po epidemii dżumy. Kiedy obszar ponownie zasiedli się gryzoniami, ponownie zajmują puste nory i ponownie zarażają się chorobą poprzez inhalację lub połknięcie podczas kopania. Zjawisko to mogłoby tłumaczyć cykliczny charakter dżumy, po pozornym zniknięciu.
Dzika lub dzika plagaPodstawowym zbiornika zarazy jest reprezentowane przez dużą liczbę dzikich gryzoni, stanowiących trwałe naturalny rezerwuar choroby. Dokładny charakter głównego rezerwuaru zwierząt różni się w zależności od regionu świata.
W tych ogniskach enzootycznych zidentyfikowano ponad 200 gatunków, z których około czterdziestu to stałe rezerwuary, takie jak świstaki (Azja Środkowa), myszoskoczki (Afryka Południowa) i meriony na Bliskim Wschodzie. W gophers (wiewiórki ziemne) również odgrywają ważną rolę w południowo-wschodniej Rosji ( Spermophilus suslicus , S. fulvus ...); podobnie w zachodnich Stanach Zjednoczonych ( S. variegatus , S. becheyi ), gdzie również występują psy preriowe .
Hibernujące dzikie gryzonie, takie jak świstaki, mogą również wyjaśniać utrzymywanie się choroby z roku na rok. Osoby, które zaraziły się dżumą, nie wykazują żadnej choroby podczas hibernacji, po przebudzeniu infekcja nagle się reaktywuje, co skutkuje śmiercią zwierzęcia.
Bakterie są następnie przenoszone z gryzonia na gryzonia przez ukąszenie pcheł, przy czym różne gatunki gryzoni są mniej lub bardziej wrażliwe lub odporne. Byliby pierwotni gospodarze pierwotni, raczej oporni (niewidoczna infekcja), gdzie bakteria krąży w sposób ciągły, oraz wrażliwi gospodarze wtórni, którzy namnażają i rozprzestrzeniają chorobę, w szczególności gryzonie okołodomowe.
Śmierć wrażliwych gryzoni powoduje uwolnienie pcheł, które mogą zarażać sąsiednich kręgowców żywicieli, takich jak ludzie, zajęczaki ( króliki , zające ) i zwierzęta mięsożerne (psy, koty itp.). Mogą również zarażać ludzi poprzez kontakt (jeśli skóra jest uszkodzona) lub ugryzienie zarażonego zwierzęcia.
Plaga okołokrajowa lub wiejskaPlaga od ludzkich gryzoni komensalnych jest głównym źródłem dżumy ludzkiej lub dżumy miejskiej.
W Europie dwa gatunki odpowiedzialne za historyczne epidemie ludzkiej dżumy to szczur czarny ( Rattus rattus ) i szczur szary lub szczur norweski ( Rattus norvegicus ).
Czarny szczur ( R. rattus ) pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej, osiedlił się na Bliskim Wschodzie w starożytności i dotarł do wschodniej części Morza Śródziemnego i południowej Europy w czasach rzymskich. Czarny szczur jest zwierzęciem osiadłym, które nie porusza się aktywnie na duże odległości. Żyje blisko ludzi (nie można ich znaleźć dalej niż 200 m od domu). Przystosowany do działalności człowieka, mieszka głównie na strychach i na pokładach statków. Można go przewozić między towarami (worki zboża, wiązki tkanin itp.). Wrażliwy na zarazę wychodzi ze swojej nory, by umrzeć, a wschodnie kroniki często donoszą o śmierci szczurów poprzedzających ludzką zarazę.
Czarny szczur został stopniowo wyparty przez większego i silniejszego szczura szarego ( R. norvegicus ). R. norvegicus pochodzi z Azji Środkowej, to wypiera czarny szczur w Europie od renesansu do początku XIX th wieku. Jest mniej związany z człowiekiem, potrafi pływać i lubi wilgoć, może mieszkać w piwnicach i kanałach na obszarach miejskich lub w norach na wsi. Szary szczur jest jednak mniej wrażliwy na zarazę i nie wychodzi ze swojej nory, by umrzeć, co ogranicza przypadki kontaktu. Wymiana czarnego szczura przez szary szczur XVIII -tego wieku będzie jednym z czynników wyjaśniających spadek epidemii w Europie w tym okresie.
Wektory dżumy są pasożytami zewnętrznymi . U gryzoni i ludzi dochodzi do ukąszenia pcheł, w transmisję tą zaangażowanych jest blisko 80 gatunków pcheł . W zasadzie istnieje duża specyfika pcheł, przy czym każdy gatunek pcheł specjalizuje się jako swojego żywiciela, ale możliwe są wyjątki, w szczególności gdy pchła nie znajduje swojego zwykłego żywiciela.
Te główne wektory prowadzące do ludzkiej zarazy są szczurze pchły : Xenopsylla cheopis , w gorących krajach takich jak Indie , czy Nosopsyllus fasciatus w Europie. Kiedy ludzie są dotykani przez pchłę szczurzą (np. dotykając martwego szczura), zarażają się chorobą. Ludzka pchła ( Pulex irritans ) przejmuje następnie transmisję z człowieka na człowieka. Zarażona pchła pozostanie tam przez całe życie. Przenosi bakterie przez ugryzienie, a przy okazji przez odchody, które znajdują się na ludzkiej skórze lub w kurzu domowym.
Obie płcie pcheł wysysają krew . Przez pomnożenie w „żołądka” pchły, albo proventriculus bakterie blokuje trawienie. Głodna pchła musi znowu się odżywiać, ta blokada przedsionkowa powoduje zwrócenie bakterii do nowego ugryzionego żywiciela. Ogólnie przyjęty wzór jest taki, że tylko zablokowane pchły są skutecznymi wektorami, a częściowo zablokowane pchły są najbardziej niebezpieczne ze względu na przedłużone przeżycie (całkowicie zablokowany czip ostatecznie umiera).
DyskusjeModel Marcela Baltazarda (1908-1971) stworzył ludzką pchłę Pulex irritans, niezbędny wektor ludzkiej dżumy, który może wyjaśnić „wolną od szczurów” epidemię dżumy.
Schemat ten jest krytykowany ze względu na argumenty fizjologiczne (brak prowizorycznej blokady ludzkiego chipa) i epidemiologiczne, m.in. przez Frédérique Audoin-Rouzeau . Ludzka dżuma byłaby wówczas pod wyłączną odpowiedzialność dzikich gryzoni, szczurów i ich specyficznych pcheł.
Inne hipotezy pojawiły XXI th century. W przypadku zakażonych pcheł występuje wczesna transmisja, która miałaby miejsce jeszcze przed blokadą przysadki. W związku z tym gatunki pcheł uważane za niewektorowe lub za małe wektory mogą być.
Na podstawie danych eksperymentalnych Baltazard wykazał również, że wszy ludzkie Pediculus humanus humanus mogą być czasami wektorem zarazy. Ta transmisja, zachodząca przez ugryzienie lub drapanie (przeniesienie przez odchody wszy), jest ponownie uważana za prawdopodobną.
Te różne hipotezy wiążą się z trudnością wyjaśnienia (przy użyciu jednego i prostego modelu) przebiegu wszystkich epidemii dżumy, zwierzęcej lub ludzkiej, historycznej lub współczesnej.
Po ukąszeniu zarażonej pcheł, drobnoustrój rozmnaża się w miejscu zaszczepienia, pozostawiając pęcherzykową krostkę, a następnie dociera do układu limfatycznego i kolonizuje węzeł (węzły) satelity w miejscu zaszczepienia (bubo). Pojawia się jedno lub więcej zlokalizowanych i ropnych zapalenia gruczołów . Ewolucja rozprzestrzeniania drogą krwiopochodną umożliwia zarodkowi dotarcie do wszystkich narządów i płuc, gdzie rozwinie się wtórna lokalizacja płucna. Bacillus namnaża się w makrofagach i uwalnia toksynę, która je niszczy.
Na terenach endemicznych każde ropne zapalenie gruczołu powinno sugerować dżumię dżumy. Dżuma jest wyrażana w trzech różnych głównych postaciach klinicznych, które czasami mogą następować po sobie w czasie:
Najczęstsza forma, dżuma dymienicza, następuje po ukąszeniu pcheł. Plaga może najpierw wybuchnąć u gryzoni, które giną w dużej liczbie. Pchły, które tracą żywiciela, szukają innych źródeł krwi i zarażają ludzi i zwierzęta przez ugryzienie. Po inkubacji krótszej niż tydzień pojawia się nagle stan septyczny z wysoką gorączką bez dysocjacji tętna , dreszczy , zawrotów głowy , uczucia złego samopoczucia.
Dymienica pojawia się po 2 th dzień (widoczny dla nieuzbrojonego oka) po wystąpieniu gorączki, ale może być wykryta we wczesnych godzinach palpacyjnie. Jest to powiększenie węzłów chłonnych (lub powiększony zwój), satelita obszaru drenażu ugryzienia ektopasożyta . Najczęściej zaatakowane węzły chłonne to pachwinowy (fałd pachwinowy ) lub podudziowy ( udo udowe ), rzadziej pachowy lub nawet szyjny . Na początku jest tkliwa, zapalna, a następnie coraz bardziej bolesna w miarę wzrostu.
Oznaki odwodnienia i niewydolności neurologicznej przyspieszą przebieg choroby do śmierci w mniej niż siedem dni bez skutecznego leczenia. Szacuje się, że od 20 do 40% pacjentów, którzy samoistnie wyzdrowieją po dość długim okresie rekonwalescencji.
Ta forma stanowi od 10 do 20% plag. Posocznicowa plaga jest najczęściej powikłaniem dżumy, ze względu na bardzo znacznego pomnożenia prątków w krwiobiegu. Ta odmiana dżumy pojawia się, gdy mechanizmy obronne węzłów chłonnych i inne rodzaje obrony są przeciążone (dżuma posocznicowa wtórna). Bubo może być nieobecne, zarazek namnaża się natychmiast we krwi (pierwotna dżuma posocznicowa). Jest to śmiertelna forma bez leczenia, ale nie zaraźliwa.
Forma rzadsza niż dżuma dymienicza, jest najbardziej niebezpieczną formą, ponieważ jest niezwykle zaraźliwa. Płucna zarazy lub płuc występuje, gdy wnika Bacillus bezpośrednio do organizmu przez płuca (pierwotne dżumy płucnej) lub komplikacji płuc posocznicowa zarazy (średnie dżumy płucnej). Ludzie są skażeni i zanieczyszczani przez plwocinę ( ropna plwocina ) i mikroskopijne wyrostki (kaszel, plwocina) zawierające zarodek.
Po okresie inkubacji od kilku godzin do dwóch dni następuje ciężkie ostre zapalenie płuc ze stanem septycznym. Nawet przy odpowiednim leczeniu antybiotykami ta forma dżumy często kończy się śmiercią w ciągu kilku dni od ostrego obrzęku płuc i niewydolności oddechowej .
Plaga gardła występuje po spożyciu żywności skażonej przez Yersinia pestis . Objawia się zapaleniem gardła z zapaleniem migdałków , wysoką gorączką, suchym kaszlem i zapaleniem węzłów chłonnych (zapalenie gruczołów w szyi).
Badanie krwi ( CBC ), zwykle wykazują wzrost białych krwinek ( leukocytoza w wielojądrzastych neutrofili ) rzędu od 15 000 do 25 000 komórek na mm 3 , oraz zmniejszenie liczby płytek krwi ( trombocytopenia umiarkowane).
U dzieci możemy zaobserwować szpik, czyli przenikanie do krwi pierwiastków prekursorowych ze szpiku kostnego .
W ciężkich postaciach małopłytkowości mogą towarzyszyć zaburzenia krzepnięcia polegające na rozsianym wykrzepianiu wewnątrznaczyniowym . Często obserwuje się zmiany w czynności wątroby i nerek.
Przeżycie pacjenta zależy od wczesnej diagnozy.
Pobieranie próbek i uprawaGłówne próbki pobiera się z aspiracji bubo (próbka przez aspirację igłową), krwi, plwociny lub aspiracji oskrzelowej. Bezpośrednie badanie mikroskopowe po barwieniu może czasami zidentyfikować pałeczki z charakterystycznym dwubiegunowym barwieniem.
Hodowla wymaga okresu 48 godzin, konieczna jest izolacja i identyfikacja bakterii. W przypadku dżumy płucnej rozpoznanie potwierdza posiew plwociny lub aspiracja oskrzelowa. W posiewy krwi (ustawienie pacjenta posiewu krwi) są kluczem-rozpatrywania posocznicowa formularza. Identyfikacja Y. pestis odbywa się poprzez wykazanie bakterii Gram-ujemnych o jajowatej formie i badanie ich cech biochemicznych w temperaturze 28 ° C.
Inokulacja myszy powoduje śmierć zwierzęcia w ciągu 2 do 5 dni.
Techniki biologii molekularnej metodą PCR umożliwiają postawienie diagnozy w kilka godzin, ale nie są one dostępne wszędzie, zwłaszcza w krajach, w których dżuma ma charakter endemiczny i najczęściej zarezerwowana jest dla laboratoriów referencyjnych i badawczych.
Ponadto, poszukiwania bakterii można przeprowadzić podczas autopsji , zwłok podejrzanych pacjentów lub gryzoni, poprzez usunięcie narządów (węzły chłonne, wątroba, płuca, śledziona itp.), przy czym drobnoustrój jest szczególnie odporny w organizmie.
ImmunologiaTesty na przeciwciała fluorescencyjne lub ELISA są za późno (dodatnia serologia 6 do 10 dni po rozpoczęciu infekcji). Pozostają one przedmiotem zainteresowania epidemiologicznego (potwierdzająca diagnoza retrospektywna).
Od 2003 roku opracowano szybki test paskowy (w 15 minut). Przeprowadza się ją bezpośrednio na próbkach biologicznych w celu wykrycia antygenu otoczkowego F1 Yersinia pestis . Bardzo przydatny w krajach endemicznych, nie pozwala na samodzielne potwierdzenie diagnozy, o ile bakteria nie została wyizolowana od przynajmniej jednego pacjenta z rozpatrywanego obszaru (wynik krzyżowy z innymi yersiniami, takimi jak Y. pseudotuberculosis ). . Daje wtedy wyniki o doskonałej czułości i swoistości .
Bez nowoczesnego leczenia dżuma dymienicza w 60% przypadków prowadziła do śmierci z powodu sepsy , przy czym posocznica i formy płucne prawie zawsze były śmiertelne.
Prawdziwe leczenie przeciw dżumie było dostępne dopiero po odkryciu bakcyla przez Alexandre Yersina w 1894 roku. Była to seroterapia za pomocą surowicy przeciwzarazowej z Yersin ( 1896 ), surowicy uzyskanej przez immunizację konia. Innym historycznym zabiegiem była terapia fagowa w latach 20. - 30. XX wieku .
Leczenie antybiotykami jest jedynym naprawdę skutecznym (wyleczenie w kilka dni). Y. pestis jest naturalnie oporny na beta-laktamy, ale pozostaje wrażliwy na aminoglikozydy : streptomycynę , gentamycynę i kanamycynę (dla noworodków), cykliny , chinolony , trimetoprym-sulfametoksazol (TMP-SMX) , ryfampicynę , chociaż istnieją szczepy odporne na te ostatnie.
Droga podania może być doustna lub pozajelitowa , a antybiotykoterapię należy przepisać na wczesnym etapie (8 do 24 godzin po wystąpieniu dżumy płucnej), aby uzyskać maksymalną skuteczność. Opisano rzadkie szczepy, które są oporne na kilka z tych antybiotyków. Sytuacja ta pozostaje na razie wyjątkowa.
Nie zaleca się już nacinania bubo i jego drenażu.
Dżuma jest chorobą o potencjale epidemicznym, która uzasadnia wczesne rozpoznanie i wymaga powiadomienia krajowych i międzynarodowych organów ds. zdrowia.
W Francji zaraza jest jedną z chorób zakaźnych zgłoszenia do regionalnych agencji zdrowia (choroba n O 21).
Zgodnie z planem Biotox francuskiej Dyrekcji Generalnej Zdrowia , środki ochronne, które należy podjąć, obejmują:
Dezynsekcja i walka ze zbiornikami zwierząt (przymusowa eksterminacja statków przez szczury) mają decydujące znaczenie w zapobieganiu epidemii. W parkach przyrody w Stanach Zjednoczonych znaki ostrzegają spacerowiczów przed kontaktem z gryzoniami.
W sytuacji epidemii dżumy dymieniczej należy zacząć od wyeliminowania pcheł z mieszkań środkami owadobójczymi , a nie szczurów, ponieważ wtedy szczurze pchły będą szukać innych pobliskich żywicieli, takich jak ludzie. Po drugie, szczury są usuwane z domów poprzez eliminację źródeł pożywienia, potencjalnych kryjówek lub kontrolowane przez rodentycydy .
Istnieje szczepionka (inaktywowana cała) o nazwie KWC ( Killed Whole-Cell ) pochodzenia australijskiego (amerykański KWC nie był produkowany od 1999 roku ). Ta szczepionka jest stosowana wyłącznie w celu ochrony osób o bardzo wysokim ryzyku, takich jak żołnierze działający na obszarach endemicznych dla dżumy lub pracujący na dżumie (mikrobiolodzy i badacze bakterii, pchły lub zakażone szczury). Jego wadą jest krótki czas ochrony (rzędu 6 miesięcy), który może wymagać wstrzyknięć przypominających, co wiąże się z większym ryzykiem skutków ubocznych. Ponadto nie chroni przed pierwotną dżumą płucną. Nie jest dostępny publicznie.
Próby nowych szczepionek trwają od 2005 roku w Kanadzie . Celem jest znalezienie skutecznej szczepionki przeciwko wszelkim formom dżumy, w tym postaci płucnej.
Stare szczepionkiWaldemar Haffkine opracował pierwszą szczepionkę 10 stycznia 1897 roku . Ta szczepionka, zwana także limfą Haffkine'a , składała się z zabitych zarazków.
W 1921 roku Instytut Pasteura opracował szczepionkę wodną. Żywe szczepionki atenuowane były stosowane w Związku Radzieckim i koloniach francuskich .
W 1932 Girard i Robic opracowali żywą atenuowaną szczepionkę zwaną EV (od Evesque, imię pacjenta, z którego wyizolowano szczep szczepionkowy). We Francji z serum przeciw dżumie pozostanie jedyną możliwą metodą leczenia dżumy, dopóki choroba nie zostanie wyleczona sulfonamidami, a następnie antybiotykami (tylko te ostatnie są naprawdę skuteczne). Ta szczepionka nie jest już produkowana: bardzo bolesna, nie okazała się skuteczna.
Od końca XX th wieku 33 krajów zawierają ostrość dżumy (niski poziom hałasu ruchu pałeczek dżumy w zbiorniku na zwierzętach). Istnieje ogólny trend rozszerzania geograficznego, prawdopodobnie związany z antropogenicznymi modyfikacjami środowiska lub kolonizacją nowych terytoriów przez komensalne gryzonie, takie jak czarny szczur. Jednak geograficzne rozmieszczenie dżumy ludzkiej jest bardziej ograniczone niż ogniska naturalne.
Dwie największe epidemie dżumy od lat 90. to epidemia w Indiach w 1994 r. (874 przypadki i 54 zgony) oraz Madagaskar w 2017 r. (597 przypadków i 55 zgonów).
Od 2010 do 2015 roku na całym świecie zarejestrowano 3248 przypadków ludzkiej dżumy, które spowodowały 584 zgony. Odpowiada to znacznemu spadkowi, prawdopodobnie związanemu z naturalną ewolucją cykliczną, jak to już zaobserwowano w przeszłości.
Wystąpienie epidemii dżumy jest uważane przez WHO za stan zagrożenia zdrowia. Dżuma jest chorobą ubóstwa w Afryce , Ameryce Południowej i Indiach. Gdzie indziej, w innych endemicznych regionach ( Azja Środkowa , Zachodnie Stany Zjednoczone ), jest to sporadyczna choroba związana z aktywnością zawodową lub turystyczną na świeżym powietrzu.
Afryka jest kontynentem najbardziej dotkniętym 90% przypadków zarazy odnotowano na całym świecie, w 4 krajach: Madagaskar The Demokratycznej Republice Konga , Uganda i Tanzania .
Azja Środkowa pozostaje największym naturalnym ogniskiem choroby (uważana za historyczną kolebkę dżumy). Jednak zagrożona populacja ogranicza się do pasterzy i myśliwych na stepach iw górach. Kilka sporadycznych przypadków odnotowano w Kirgistanie , Rosji , Mongolii i Chinach .
W Ameryce Południowej przypadki te występują regularnie w Peru (północny zachód kraju), związane z działalnością rolniczą, znacznie rzadziej w Boliwii .
W zachodnich Stanach Zjednoczonych dżuma krąży wśród dzikich gryzoni. Odpowiada za kilka spraw rocznie. Zanieczyszczenie może nastąpić przez chore zwierzęta domowe, psy lub koty. W 2015 roku w Parku Narodowym Yosemite w Kalifornii ogłoszono przypadek dżumy . Z1 st kwiecień w 28 sierpnia 2015, amerykańskie Centrum Kontroli i Prewencji Chorób (CDC) zgłasza 11 przypadków zakażenia prątkiem dżumy, w tym 3 zgony. W sumie tylko w 2015 roku Stany Zjednoczone zgłosiły 16 przypadków dżumy, w tym 4 zgony. Jeden przypadek mógł zostać skażony przez inny, co czyni go pierwszym możliwym przypadkiem przeniesienia wirusa z człowieka na człowieka w Stanach Zjednoczonych od 1924 roku .
Tendencja spadkowa znajduje odzwierciedlenie w 2018 roku, globalna częstość występowania dżumy ludzkiej jest najniższa od 30 lat. Tylko pięć krajów zgłosiło przypadki u ludzi w 2018 r. Demokratyczna Republika Konga (133 przypadki, w tym 5 zgonów) i Madagaskar (104 przypadki i 34 zgony) to kraje, które zgłaszają najwięcej przypadków w 2018 r. Pozostałe trzy kraje to Peru (4 przypadków, 1 zgon), Boliwii (1 przypadek zmarł) i Stanach Zjednoczonych (1 przypadek, zero zgonów).
W 2019 r. w Ugandzie zgłoszono przypadek dżumy, dochodzenie wykazało 3 podejrzane zgony w tej samej rodzinie. W dniu 1 st maja 2019, 2 zgony posocznicowa plaga wystąpił w Mongolii w prowincji Bayan-Olgij .
Gdy dżuma ludzka występuje sporadycznie, występując w odizolowanych regionach, najczęściej spotykana jest w formie dymieniczej: Peru (od 2014), Stany Zjednoczone (od 2016), Chiny, Boliwia, Mongolia, Kirgistan i Federacja Rosyjska (od 2013).
Występowanie postaci posocznicy i płuc zależy po części od jakości postępowania z pacjentem. Opóźnienie w diagnostyce i leczeniu zwiększa ryzyko powikłań, w szczególności wysoce zaraźliwej postaci płucnej, tak było w przypadku Madagaskaru pod koniec 2017 roku, gdzie dżuma wystąpiła na obszarach miejskich o już zdegradowanym systemie opieki zdrowotnej.
Według WHO zaraza przeżywa duże, wieloletnie cykle, które są trudne do wytłumaczenia. Pomimo panującej obecnie względnej ciszy epidemiologicznej, władze ds. zdrowia muszą zachować czujność, aby nie zostać zdestabilizowanym przez nagłe pojawienie się zachorowań u ludzi. Dżuma pozostaje szczególnie groźną chorobą epidemiczną, zwłaszcza w postaci płucnej na obszarach miejskich.
W starożytności termin „dżuma” lub jego odpowiedniki niekoniecznie oznaczał chorobę zwaną dziś dżumą , ani nawet inną specyficzną chorobę. Można go zastosować do katastrofalnego wydarzenia, dotykającego całe miasto, stanowiąc samo w sobie pojęcie kulturowe, wykraczające daleko poza pojęcie choroby. Plaga jest tym, przeciwko czemu religia i medycyna są bezsilne, co sprawia, że Miasto jest śmiertelnie bezradne. Z biegiem czasu termin dżuma oznacza każdą śmiertelną chorobę, w dużej liczbie, w jednym miejscu.
Pierwszy pandemii zarazy znany z pewnością (nowoczesne medycznego punktu widzenia) jest zaraza Justynianem (druga połowa VI p wieku). Jednak choroba z pewnością istniała przed tą datą.
Uważa się, że Yersinia pestis wywodzi się z Yersinia pseudotuberculosis , której rozbieżność sięga mniej niż 20 000 lat. Y. pseudotuberculosis jest bakterią przenoszoną drogą fekalno-oralną (umiarkowana infekcja jelitowa), która nabyła elementy genetyczne modyfikujące jej sposób przenoszenia (droga krwi i wektor chipowy). Badanie z 2015 roku pokazuje, że dżuma była już endemiczna w Eurazji 5000 lat temu, od epoki brązu , ale z mniej patogenną bakterią (szczep dżumy nie przenoszony przez pchły, nadal dobrze zaopatrzony w wici. rozpoznawany przez układ odpornościowy ). W grudniu 2018 r. zespół naukowców ogłosił odkrycie w ciele 20-letniej młodej kobiety odkrytej w Gökhem w zachodniej Szwecji starożytnego szczepu dżumy, który ma 4900 lat. To najstarszy szczep zarazy, jaki kiedykolwiek znaleziono. Szczep Gökhem nosi genetyczne oznaki dżumy płucnej Ostatnie badania wykazały, że DNA dżumy można wykryć w miazdze zębów szkieletów z wczesnej epoki brązu w Europie . Do 8% badanych szkieletów zawiera prawdopodobnie bakterie, które spowodowały ich śmierć.
Hipoteza większości umiejscawia pochodzenie dżumy w centrum Azji Środkowej . Badania wykazały, że choroba szalała już w okolicach Chin , gdzie ponad 2600 lat temu można było znaleźć wspólnego przodka obecnej pałeczek.
Hipoteza mniejszościowa, twierdząca, że dżuma była obecna w faraońskim Egipcie , umiejscawia pochodzenie dżumy w jego afrykańskiej ojczyźnie ( Angola ).
Plaga została nazwana od czasów starożytnych. Według J.-N. Biraben lekarze prawidłowo opisać zarazę od XV -go wieku, a tym bardziej mylić z jakiejkolwiek innej choroby.
W VI -tego wieku, Grzegorz z Tours napisał:
„…Pewnej niedzieli w bazylice św. Piotra naliczono trzysta trupów. Śmierć była nagła; w pachwinie lub pod pachą rodziła się rana podobna do ukąszenia węża ; i ten jad tak bardzo działał na ludzi, że porzucili ducha następnego lub trzeciego dnia; a siła jadu całkowicie pozbawiła ich sensu. "
Później w XVI -tego wieku Nancel Nicolas daje następujący opis:
„Jednak plaga jest ciągłą gorączką, ostrą i złośliwą, pochodzącą z pewnego zepsucia powietrza zewnętrznego w predysponowanym ciele: które, zarażone, staje się w ten sam sposób zrozumiałe i zaraźliwe: zamieszkałe w trzech szlachetnych częściach ; towarzyszyły bardzo złe i bardzo niebezpieczne wypadki, i z całą mocą dąży do zabicia człowieka, a nawet całej ludzkości. "
Według starożytnych autorów epidemie dżumy można ogłaszać znakami ostrzegawczymi: komety, zaćmienia, trzęsienia ziemi, gwałtowne burze, niezwykły lot ptaków, chmury w kształcie trumny, łagodne epidemie, bolesne przebudzenie po wyleczonych dymienicach blizn po dawnych ofiarach dżumy…
Kiedy epidemia jest już ogłoszony, ogólne oznaki początku (gorączka, bóle głowy, depresja) są znane od XIV th wieku. Węgle (strupa na zakażonych od ukąszenia pcheł) są wymienione w XVII th wieku (bez uznania roli chip). Buboes cytowane VI th wieku (Gregory Tours), jego opis zostanie podany przez lekarzy arabskich , być powszechnie uznawany jako natury charakterystyczne i istotne z XV p wieku. To samo dotyczy powikłań krwotocznych i form płucnych. Objawy neurologiczne (omamy, majaczenie ...) są zgłaszane z VI -tego wieku.
Plagi historyczne wykazują pewne różnice w stosunku do dżumy współczesnej: częstsze występowanie nagłych zgonów lub błyskawic (w ciągu kilku godzin), zwłaszcza na początku epidemii, oraz duże znaczenie wymiotów.
Tradycja wskazuje, że niektóre zawody są oszczędzone: pasterzy kóz, woźnice i stajennych (bo zapach kóz i koni odpycha pcheł szczurzych) oraz ropy nośników (olej będzie także odpychać pchły), kowali. (Hałas i ogień na utrzymanie kuźni szczury daleko) oraz bednarzy . Inni są narażeni na wysokie ryzyko, tacy jak krawcy , sukiennicy , szmaciarze , praczki ... (narażeni na pchły) lub młynarze , piekarze , rzeźnicy (narażeni na szczury).
Wielorakie interpretacje zarazy generują tyle reakcji, które można ze sobą łączyć.
Boski gniewW starożytności składano ofiary, aby uspokoić urażonego Boga . Christian wykonuje ten pogląd i połączeń dla Bożego miłosierdzia przez modlitwy, spowiedzi i pokuty. Najczęściej przywoływani święci to św. Roch i św. Sebastian (patrz Święci Antipestus ); Odprawiane są msze, składane są ofiary (gigantyczne świece, woskowe sznury krążące wokół wałów); organizowane są procesje lub pielgrzymki (transport relikwii lub procesja biczowników ).
Nadprzyrodzona infekcjaPlaga jest aktem istot nadprzyrodzonych: niektórzy twierdzą, że widzieli geniusz zarazy w postaci niebieskiego płomienia, który można zobaczyć unoszącego się na ulicach i przechodzącego z jednego domu do drugiego, w innych miejscach, które widzimy duch , starą kobietą, albo diabeł sam. Inni uważają, że zaraza może być przenoszona oczami ofiar dżumy. Do odpychania złych duchów stosuje się różne procesy magiczne: pochówek na stojąco, tańce nago, egzorcyzmy, inskrypcje, krzyż strzałkowy, talizman, amulety, kamienie szlachetne, ochrona przez liczbę cztery ...
Zatrucie spowodowaneDżuma szerzy się dobrowolnie przez złośliwe grupy, wobec których prowadzone są represje lub prześladowania. W Rosji Tatarzy są oskarżeni , w Europie Środkowej z Bohemians . Tucznicy to nieokreślona grupa, która smaruje ściany i drzwi domów złym tłuszczem. Siewcy zarazy to grupy zawodowe oskarżane o czerpanie korzyści z zarazy (fryzjerzy, opiekunowie, perfumiarze, przedsiębiorcy pogrzebowi itp.). W Europie Zachodniej oskarża się Żydów i trędowatych o zatruwanie studni i fontann (patrz Czarna śmierć: konsekwencje ).
Korupcja powietrza i teoria miazmatycznaDominującą medyczną teorią dżumy jest zepsucie powietrza przez podziemne zapachy (opary zarazy), podglebie będące miejscem rozkładu i zepsucia. Te zainfekowane opary (miazmaty) dokonują tak wielu trujących wzniesień, które spadają na mężczyzn z danego regionu. Jad przenika przez pory skóry, aby zepsuć nastroje. Może być przenoszony przez mężczyzn z jednego kraju do drugiego. Plaga to zepsuty nastrój.
Przeciw jadu stosowane są antidota i antytrucizny : alexipharmaques , w tym bezoary , teriak , złożony z wielu roślin. Jego zawartość opium powinna nieznacznie zmniejszyć biegunkę i ból. Stosowane są również odtrutki zwierzęce (mięso, krew itp. z jadowitych zwierząt, takich jak żmije ). Rzeczywiście uważano, że w żmii musi istnieć zasada ochrony, ponieważ żmija żyje własnym jadem. Walka z skorumpowanymi nastrojami polega na ich ewakuacji: krwawieniu, przeczyszczaniu, nacinaniu dojrzałych dymierzy, szkolnych kłótniach o stosowanie i kombinację tych środków.
Walka z miazmatami powietrza obejmuje duże stosy, aromatyczne rośliny, perfumy, dym tytoniowy … Maska kaczodzioba wymyślona przez Karola de Lorme , lekarza Ludwika XIII , zawierała aromatyczne rośliny, w szczególności goździki i rozmaryn , ze środkiem dezynfekującym właściwości ale pozwoliły przede wszystkim znieść zapach śmierci. W rzeczywistości ten smród był uważany za przyczynę zła i jego namacalną manifestację. Przed zarażeniem miała chronić przed zarażeniem gąbka nasączona „ octem czterech złodziei ” ( ocet biały , piołun , jałowiec , majeranek , szałwia , goździki, rozmaryn i kamfora ).
Tak zwany „elektuarium trzech przysłówków” : „ cito, longe, tarde ”, (idź) szybko, (idź) daleko, (wróć) późno – leczenie nie zawsze łatwe do wdrożenia i może rozprzestrzenić chorobę jeszcze dalej.
Zaraza była obecna od czasów starożytnych iw epoce brązu . Objawiało się to prawdopodobnie urbanizacją, ale tego, co określa się mianem dżumy, nie można z wystarczającą pewnością zidentyfikować (nieprecyzyjne opisy historyczne, brak danych paleopatologicznych ).
Plaga jest wspomniana w Starym Testamencie jako plaga zesłana przez Boga na Hebrajczyków . Król Dawid jest skarcony przez Boga i musi wybrać między siedmioma latami głodu, trzema miesiącami wojny lub trzema dniami zarazy; wybiera zarazę (Księga II Samuela 24). Plaga Filistynów jest wręcz przeciwnie wysłana w obronie Dawida (Księga I Samuela 5), ta została uznana za pierwszą wzmiankę o dżumie dymieniczej, inni przypisują ją raczej czerwonce lub bilharcji .
Do Grecy cierpiał również z takimi chorobami. Tradycyjnie przypisywali zarazę zemście Apolla, jak opisano w Iliadzie . Bardziej racjonalnym spojrzeniem Tukidydesa przywołuje zaraźliwą epidemię, która miała miejsce podczas konfliktu między Spartą a Atenami w okolicach roku -430 i tradycyjnie nazywaną „ plagą ateńską ”. W celu zidentyfikowania tej epidemii postawiono wiele hipotez, w szczególności dotyczących odry , ospy , grypy , tyfusu czy duru brzusznego . To właśnie ta ostatnia choroba zostałaby zidentyfikowana przez przeszukanie DNA miazgi zębowej zwłok znalezionych w masowym pochówku w czasach epidemii. Ta identyfikacja została jednak zakwestionowana.
W trzeciej księdze swojego dzieła Geografia ukończonego za panowania cesarza Augusta już grecki historyk Strabon oskarżył muły (niejednoznaczne greckie określenie, które może oznaczać zarówno szczury, jak i myszy ) o szerzenie zarazy i zauważył, że mieszkańcy Kantabrii w północ od dzisiejszej Hiszpanii płaciła łowcom szczurów ( muothēroûntes ) za powstrzymanie epidemii.
Cesarstwo Rzymskie doświadczył poważnych epidemii, szczególnie od II th wieku AD, najbardziej znany jest z Antonine Plague , szaleje w Rzymie w 166 . Galen zostawił nam opis, który sugeruje, że omawiana choroba była w rzeczywistości ospą (patrz Antonine Plague ). Plaga Cypriena , biskupa Kartaginy, który opisał epidemię około 250 rne , pozostaje nieustalona.
Pierwsza pandemia: plaga JustynianaPóźnej starożytności został oznaczony przez dżumę Justyniana (druga połowa VI XX wieku) utożsamiana z dużą pewnością do dżumy. Następnie zaraza wydaje się znikać z Zachodu na początku średniowiecza.
Druga pandemia: czarna plagaW 1347 r. zainfekowane statki zbliżyły się do Europy i wywołały epidemię, w wyniku której w ciągu kilku lat zmarła jedna czwarta zachodniej populacji. Ostatnie badania archeologiczne potwierdziły, że była to epidemia wywołana przez Bacillus Yersinia pestis .
Z XVI -tego wieku, Europa odkryła środków izolacyjnych (np plaga ściennych w Comtat ) i oddzielenie pacjentów szpitala z dezynfekcją i fumigacji domów, izolacji pacjentów, dezynfekcja mail i monet, tworzenie szpitali murami, kremacji z nie żyje. W tym czasie londyńskie teatry były automatycznie zamykane, aby ograniczyć zarażenie, gdy liczba ofiar śmiertelnych zarazy w stolicy przekroczyła czterdzieści tygodni. Zamknięcia trwają kilka miesięcy, czasem ponad rok. Ustanowienie licencji morskiej, biletu zdrowotnego lub paszportu sanitarnego, systematyczna kwarantanna podejrzanych statków skutecznie zapobiega nowym epidemiom, a każde rozluźnienie uwagi natychmiast przypomina o możliwych konsekwencjach.
W ten sposób, aż do XVIII -tego wieku, główne ataki plagą są nadal zgłaszane regularnie w Europie, podobnie jak w Tuluzie w 1628 - 1633 oraz w północnych Włoszech , w Wielkiej Zarazy w Londynie w 1665 roku - 1666 , plaga Marsylii w 1720 roku , Londyn w 1764 roku , Moskwa w 1771 . Ogniska choroby wystąpiły również na obszarach położonych blisko lądu, takich jak Wyspy Kanaryjskie (w San Cristóbal de La Laguna w 1582 r .). Środki wdrożone z XVI -tego wieku, komunalnych i First State jako kordonu sanitarnego w XVIII -tego wieku, stopniowo doprowadziła do wyeliminowania tej pandemii.
W świecie muzułmańskim Imperium Osmańskie przyjęło w 1841 r. te europejskie środki wynikające z trzech wieków doświadczeń, aby zastosować je surowo na całym terytorium. Turcy eliminują zarazę z basenu Morza Śródziemnego w ciągu roku , nawet na obszarach obfitujących w szczury i pchły. Wciąż zdarzają się sporadyczne przypadki, których wybuchy są szybko duszone.
Trzecia pandemia (współczesna plaga)Zwany także plaga Chinach czy Mandżurii , to pandemia jest urodzony w połowie XIX th wieku w górach Azji Środkowej. W 1891 odnotowano na granicy Tonkina i Chin, eksplodował w Kantonie i Hongkongu ( 1894 ), następnie w Bombaju ( 1896 ) i Kalkucie ( 1898 ). Okrąża Morze Arabskie , Zatokę Perską i Morze Czerwone . Następnie dotyka wielu portów na wszystkich kontynentach, gdzie najczęściej jest blokowany przez podejmowane środki. We Francji dotknęła Marsylia ( 1902 ), 33 przypadki w kwarantannie na archipelagu Frioul , w tym 6 zgonów, oraz Paryż podczas epidemii dżumy w 1920 roku , sto przypadków, w tym 34 zgony (dzielnica szmaciarzy Saint-Ouen ), zanieczyszczenie przez barkę z Le Havre . Ostatnia epidemia dżumy we Francji miała miejsce w Ajaccio ( Korsyka ) w 1945 roku , z 13 przypadkami, w tym 10 zgonami.
Ta najnowsza pandemia daje początek wszystkim współczesnym odkryciom dotyczącym zarazy. Yersin odkrywa bakcyla odpowiedzialnego za zarazę (1894) i serum przeciwdżumowe (1896). Terapii surowicy zostaną opracowane w 1908 przez Calmette , Yersin i Borrel . W 1912 Édouard Dujardin-Beaumetz zademonstrował rolę świstaków jako dzikiego rezerwuaru. W 1898 r. Simond zademonstrował rolę chipa, ale jego odkrycie przez około dziesięć lat było przyjmowane ze sceptycyzmem i sarkazmem. W 1963 roku , Baltazard wykazały istnienie tellurowego zarazy.
W 1346 roku , gdy Tatarzy oblegali port Genueńczyków kolonii z Caffa w Krymie . Ich przywódca, chan Djanibek , postanowił katapultować zwłoki zarazy na zdziesiątkowanych przez chorobę mieszkańców miasta. Jest prawdopodobnie, nie wiedząc o tym, jednym z pierwszych użytkowników broni biologicznej . Pospieszny wyjazd wielu Genueńczyków do Europy przyczynił się do narodzin Czarnej Śmierci .
Plaga była używana jako broń przez Cesarską Armię Japońską podczas inwazji na Chiny , zwłaszcza w regionie Changde . Broń ta została użyta po testach przeprowadzonych przez jednostki badawcze bakteriologiczne, takie jak Unit 731, który przeprowadzał eksperymenty na ludziach.
Później nad aerozolami Yersinia pestis pracowali Amerykanie, którzy ułaskawili zbrodniarzy wojennych z zespołu Shiro Ishii , oraz Rosjanie, którzy skazali 12 Japończyków za zbrodnie wojenne w procesie w Chabarowsku . Zarazek mógł przetrwać przez godzinę na dystansie 10 km . Według raportu WHO w 1970 roku , w najgorszym przypadku, jeśli 50 kg z Yersinia pestis były aerozolu nad miastem 5 milionów mieszkańców, dżuma płucna może wpłynąć 150.000 ludzi powodując 36 000 zgonów. Jednak amerykańskim naukowcom nie udało się wyprodukować takiej ilości prątków dżumy i program został zakończony w 1970 roku.
Tajemnice związane z epidemią, śmiercią i wpływem starożytnych i biblijnych relacji na popularne wierzenia w dużej mierze inspirowały pisarzy i artystów aż do renesansu . Z tekstów biblijnych Nicolas Poussin przedstawia w La Peste d'Ashdod ( 1630 ) Filistynów dotkniętych zarazą, przekształcając anegdotę w mit. Kara Dawida (przedstawiających wybór króla między wojennych, głodu i zarazy w książce II Samuela), jest opisywany w klasycznego malarstwa XVII -tego wieku. Sébastien Bourdon tworzy rycinę zatytułowaną Peste de David . Castiglione graweruje Trzy dni zarazy .
„ Makabryczne tańce ” przedstawiały epizody zarazy, zwłaszcza kościoła w Lubece ( 1460 ), który teraz zniknął.
Malowidła ścienne romańskiego kościoła Saint-Martin de Jenzat są bardzo rzadkimi średniowiecznymi przedstawieniami pacjentów ze stygmatami dżumy dymieniczej lub czarnej dżumy . Istnieje również wiele przedstawień świętych walczących z zarazą, takich jak św. Roch z powołaniem apotropaicznym .
Fragment obrazu Antoine-Jeana Grosa Bonaparte odwiedzającego ofiary dżumy w Jaffie .
Święty Roch (po prawej) i Święty Sebastian (w środku) to dwaj święci, którzy chronią zarazę . Kościół Saint-Barthélémy de Vaugines .
Posąg Świętego Rocha na rogu ulicy w Arles .
Temat dżumy zainspirował wielu artystów, takich jak Dawid ( św. Roch wstawia się u Matki Boskiej za chorych z dżumy , 1780 ), Michel Serre , Raphaël , Antoine-Jean Gros ( Bonaparte odwiedzający ofiary dżumy w Jaffie ), Jules-Élie Delaunaya i Jean-François de Troy ).
W przeszłości trzy słowa podsumowywały środki ostrożności, jakie należy podjąć przeciwko zarazie: " cito, longe, tarde " ( "szybko, daleko i długo" ), co oznaczało, że gdy tylko pojawiły się pierwsze oznaki choroby, zaraza trzeba było szybko wyjechać, jechać daleko i zostać tam przez długi czas.
Słowo dżuma stało się z czasem kwalifikatorem każdej epidemii zakaźnej, zwłaszcza w starożytności i średniowieczu . W mowie potocznej weszło na określenie zgubnej, złośliwej, złej lub złośliwej rzeczy lub osoby, a następnie w wyrażeniach typu „uciekać przed czymś podobnym do zarazy” , wskazującym na chęć uniknięcia kogoś lub czegoś w sposób absolutny. Z kwalifikatora tych, którzy „mieli” lub „dali” zarazę, słowo zaraza mogło zatem stanowić podstawę zwykłego rzeczownika ludzi - na przykład w języku bretońskim - czasowników - na przykład jest to podstawa czasownika „drażnić” w języku niderlandzkim lub „dręczyć” w języku francuskim .
Słowo smród oznacza dzisiaj wydzielanie nieprzyjemnego zapachu, ale jego pochodzenie jest bezpośrednio związane z teorią miazmatyczną , gdzie smród może sam w sobie być czynnikiem zarazy. W 1880 roku , wraz z odkryciem drobnoustrojów, eksperci mogą powiedzieć „nie zabija nic, co śmierdzi, i nie śmierdzi wszystko, co zabija”.
Dla Michela Foucaulta w Les Anormaux i Surveiller et punir zaraza ujawnia specyficzną technikę władzy. Przeciwstawia mu się trąd .
Tak więc w średniowieczu trędowaty był ekskomunikowany: posunęli się nawet do wygłoszenia mowy pogrzebowej, a potem wypędzili go z miast. To stara strategia władzy, która polega na uzewnętrznianiu choroby. Z zarazą wszystko jest inne. Miasta są kwadratowe: miasta podlegają prefektowi, który dzieli je na dzielnice, dzielnice na dzielnice, dzielnice na bloki itp. narzucanie hierarchii i kontroli na wszystkich poziomach. Urzędnik przechodzi i sprawdza każdy dom w regularnych odstępach czasu, zapraszając wezwanych do przyjścia do wyznaczonego okna. „Jeśli ktoś się nie pojawił, to dlatego, że leżał. Jeśli leżał, to dlatego, że był chory. Jeśli był chory, to dlatego, że był niebezpieczny. "
Michel Foucault uogólnia następnie tę ideę dżumy: od koncepcji trądu, która masowo wykluczała trędowatych, rząd woli teraz, mówi Foucault, krzyżować się, aby zastosować swoją normatywną moc na jednostkach. Celem, według Foucaulta, nie jest już oczyszczenie populacji, ale stworzenie zdrowej populacji.
W odcinku 18 sezonu 2 Dr House lekarze walczą o zdiagnozowanie dżumy dymieniczej, która stała się rzadkością w Stanach Zjednoczonych.