Tukidydes

Tukidydes - ουκυδίδης Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Popiersie Tukidydesa, Królewskie Muzeum Ontario . Kluczowe dane
Imię i nazwisko Θουκυδίδης (Thoukudídês)
Narodziny 460 pne AD
obrzęk z Halimunte ( na poddaszu )
Śmierć od -400 do -395
Główna działalność Historyk , Polityk , Strateg

Tukidydes (w starożytnej grece Θουκυδίδης  / Thoukudídès ) to ateński polityk , strateg i historyk , urodzony około 460 p.n.e. AD w Deme z Alimos ( Attyka ), martwe, prawdopodobnie zamordowany, między 400 a 395 pne. AD Jest autorem Wojny peloponeskiej , relacji z konfliktu ateno-spartańskiego, który miał miejsce w latach 431 pne. AD i 404 pne. J.-C.

Biografia

Pochodzenie i młodość

Tukidydes jest synem ateńskiego Eupatrydy (arystokraty) o imieniu Oloros . Jego rodzina jest prawdopodobnie spokrewniona z Cimonem . Cieszy się też sporym majątkiem. Ojciec Tukidydesa był właścicielem kopalni złota w Tracji i lasów na Górze Pangea . Jego datę urodzenia szacuje się na 460 p.n.e. AD , dzięki komentarzowi Pamphili .

Mamy bardzo mało informacji o jego życiu. Prawdopodobnie miałby za swego pana Antyfonę de Rhamnonte . Chwali to w księdze VIII.

Według Luciena z Samosate i Soudy , Tukidydes jako dziecko uczestniczył w czytaniu dokonanym przez Herodota na temat jego pracy podczas igrzysk olimpijskich  : ta tradycja niewątpliwie reprezentuje symboliczny sposób oddania hołdu jego poprzednikowi – temu, którego nazywaliśmy „ojcem historii”. . Jednak, jak zauważył historyk Alexis Pierron w 1881 roku: „Tukidydes bardzo słabo podziwiał książkę Herodota. Nawet ostro zarzuca staremu historykowi, że miał na uwadze przyjemność czytelnika bardziej niż jej użyteczność i że zbyt często poświęcał się miłości do cudowności. Ale to jest osąd Tukidydesa, już dojrzałego człowieka, zajętego przede wszystkim naukami politycznymi, które muszą wypływać z historii i pracującego z wysiłkiem, jak sam mówi, aby przekazać przyszłym stuleciom niezniszczalny pomnik”. .

Kariera i wygnanie

Podczas swoich wczesnych latach trzydziestych, Tukidydes musiała przygotować się do opłat skarbowych, które leżą na nim, ale jego życie jest między dwoma skrajnymi chwil w historii Aten: między blasku triumfalnych środkowych latach V -tego  wieku  pne. AD i ostatnia ćwierć wieku, kiedy miasto wychodzi bezkrwawe i upokorzone okupacją spartańską.

O tym kryzysie Tukidydes, w wieku od trzydziestu do czterdziestu lat, pisze historię w miarę jej rozwoju. Nie mówi o nim w 430 pne. AD , tylko po to, by opisać objawy dżumy , które według niego się zaraził. Jest uczniem Anaksagorasa z Klazomenesa i zgodnie z tradycją studiował naukę Antyfony . Żonaty, ma syna Tymoteusza.

W 424 pne. AD , został wybrany strategiem . Otrzymał dowództwo nad eskadrą siedmiu statków, którą musiał poprowadzić do Tracji, aby utrzymać porządek. Wyprawa Spartan Brasidas zmusza go do przyjścia na pomoc swemu odpowiednikowi Euclèsowi, który broni ateńskiej kolonii Amfipolis . Nie może powstrzymać Brasidasa przed zdobyciem Amfipolis, nawet jeśli uda mu się zdobyć Eion . Z tego powodu zostaje oskarżony o zdradę stanu i poddany ostracyzmowi, co zmusza go do emigracji z Aten na dwadzieścia lat. Na wygnaniu Tukidydes przemierza całą Grecję i gromadzi liczne świadectwa bojowników obu obozów (Spartańczyków i Ateńczyków).

Według Pauzaniasza Tukidydes powróciłby do Aten dzięki dekretowi Oinobiosa i zostałby zamordowany po powrocie: jego grób znajdowałby się niedaleko bramy Mélité w Atenach. Jego śmierć nastąpiła prawdopodobnie między 400 a 395 pne. AD . Dlatego Tukidydes prawdopodobnie doświadczył końca wojny peloponeskiej i tyranii trydenckiej , ale nie zdążył ukończyć swojego dzieła. Jego historia wojny kończy się nagle w 411 pne. AD , po obaleniu oligarchicznego reżimu w Czterysta w Atenach i bitwy morskiej z Cynossema. Filozof i historyk Ksenofont podejmuje jednak niedokończone sprawy i w swoich helleńskich opowieściach opowiada o ostatnich siedmiu latach wojny .

metoda

Szukaj prawdy

Tukidydes jest prawdziwym historykiem w taki sam sposób, jak Herodot, w tym sensie, że racjonalizuje fakty i bada pierwotne przyczyny wydarzeń, wykluczając wszystko, co pochodzi z mitu lub plotki. Dla niego podstawową cechą jego zawodu jest dokładność, która implikuje bezstronność, a zatem jego pierwszym obowiązkiem jest poszukiwanie prawdy. On sam natychmiast przedstawia swoją metodę (I, XX, XXI, XXII), wyjaśniając, jak bardzo starał się zebrać wszystkie dokumenty, wszystkie świadectwa i porównać je, aby wywnioskować z nich to, co zawierały prawdę. Rzeczywiście, Tukidydes nie czyni w wyobraźni cudów. Ponadto ostrzega swoich czytelników, aby uważali na logografów, takich jak na przykład Herodot.

W słynnej preambule wyjaśnia, dlaczego zdecydował się opowiedzieć o wojnie peloponeskiej: jest to najważniejsze wydarzenie w historii Grecji aż do jego czasów. Aby to wykazać, podejmuje syntezę historii Grecji aż do wojen perskich. Następnie przywołuje odległe lub bezpośrednie przyczyny, które sprowokowały konflikt między Atenami a Spartą. Po dotarciu do właściwej historii wojny ustala datę pierwszych działań wojennych, po czym się im poświęca.

Filozofia historii

Żadnych dygresji na temat wewnętrznych spraw Sparty czy Aten, żadnych anegdot: nic poza tym, co jest niezbędne dla przejrzystości demonstracji. Tukidydes opowiada o wojnie rok po roku, sezon po sezonie, mieszając jednoczesne wydarzenia, nie obawiając się przerwania swojej historii. Uwięziona tak nieelastyczną metodą narracja pozostaje bardzo trzeźwa. Nie jest tak, że dla lepszego zrozumienia faktów miesza je z bardzo szybkimi rozważaniami, definicjami moralnymi, analizami uczuć. Czasem jednak zatrzymuje się, aby w wnikliwej refleksji wyjaśnić przyczyny wydarzeń, sytuację moralną narodów, samą podstawę polityki. Przy okazji kłopotów Corcyry kreśli ogólny obraz obyczajów swoich czasów.

Z tych refleksji, z tych moralnych obrazów wyłania się jego filozofia. Tukidydes nie widzi w wydarzeniach rezultatu boskiej interwencji, ale konsekwencję ogólnych praw rządzących światem. Kiedy opisuje zaćmienie Słońca lub Księżyca, jest jak naukowiec. Jeśli mówi o wyroczniach , to z prostego obiektywnego, rzeczowego punktu widzenia. Kiedy mówi o bogach, jest to zgodne z wierzeniami swoich czasów. Przeciwstawia im się słabości człowieka, słabości, z której człowiek może się wyleczyć tylko rozumem ( gnomè ). Tu tkwi analogia między Tukidydesem a Anaksagorasem  ; ale podczas gdy „ nie ” Anaksagorasa jest inteligencją samą w sobie, rozum Tukidydesa reprezentuje inteligencję stosowaną do wiedzy o rzeczach. Tukidydes stawia gnoma na pierwszym szeregu cech; kiedy chwali kilku wspaniałych ludzi, zawsze odnosi się to do tego gnomè . Bez wątpienia zainteresowanie jest motywem działania, ale człowiek nie może dać się ponieść egoistycznej namiętności. Aby odnieść sukces, działanie musi być inteligentne, a zatem moralne, w przeciwnym razie ludzie zawodzą w swoich wysiłkach.

Ta bezstronność nie wyklucza ani patriotyzmu, ani preferencji politycznych: w więcej niż jednym fragmencie dostrzegamy dzieło Ateńczyka dumnego ze swojej ojczyzny. Tukidydes podziwia Peryklesa i aprobuje jego władzę nad ludem, nie aprobuje ani podążających za nim demagogów, ani radykalnej demokracji, za którą się opowiada. Uważa jednak, że demokracja jest akceptowalna w rękach racjonalnego przywódcy.

Praca

Tak zaczyna się autor:

“  Θουκυδίδης Ἀθηναῖος ξυνέγραψε τὸν πόλεμον τῶν Πελοποννησίων καὶ Ἀθηναίων.  "

„Tukidydes Ateńczyk opowiedział o wojnie między Peloponezami a Ateńczykami. "

Praca obejmuje osiem książek:

Tekst nagle zatrzymuje się na 411 roku, w środku zdania. Nie wiemy, czy to przerwanie jest dobrowolne, czy też autor nie był w stanie dokończyć swojej historii przed śmiercią. Kwestia, czy Tukidydes pisał swoją pracę etapami, czy też naraz, jest dziś przedmiotem dyskusji badaczy.

cytaty

Bibliografia

Edycje dzieła Tukidydesa

Francuskie studia językowe

nauka języka angielskiego

Hołdy

Uwagi i referencje

  1. Tukidydes, IV, 104.
  2. Lazaridis Dimitris, „Architektura i społeczeństwo w ateńskiej kolonii Amfipolis”, Architektura i społeczeństwo. Od archaizmu greckiego do końca republiki. Obrady Międzynarodowego Kolokwium zorganizowanego przez Narodowe Centrum Badań Naukowych i Szkołę Francuską w Rzymie (Rzym 2-4 XII 1980) , École Française de Rome, 1983, s. 79-85, online w Persée , s.  80-81.
  3. Pauzaniasz Perieget , Opis Grecji , 23, 7.
  4. Wzmianka Tukidydesa o macedońskim królu Archélaosie pozwala przypuszczać, że historyk jeszcze żył w chwili śmierci tego władcy w 399 roku p.n.e. AD Napis znaleziony na Thasos i datowany na 397 rpne. J. - C. wskazuje na obecność postaci, której relacja Tukidydesa wskazuje na śmierć. Jest zatem prawdopodobne, że Tukidydes jeszcze żył w 397 roku.
  5. B. François, Kurs inicjacji do kultury antycznej, V gimnazjum ogólnokształcące, Athénée royal Vauban, Charleroi, 2019, s.  4.5 .
  6. „Tukidydes a dit…” , Le Figaro , dostęp 16 czerwca 2020 r.
  7. Na ten temat zob. artykuł Gilberta François w L'Antiquité classique , 1971, s. 76, przypis 113. )
  8. „  Historia wojny peloponeskiej, księga II, XXXVII  ” , na remacle.org .
  9. „  cytat  ” , na temat Ouest-France .
  10. [1] , Le Monde , dostęp 31 lipca 2020 r.
  11. pełne francuskie tłumaczenie

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne