Franciszek II | |
François II , François Clouet , ok. 1560 , kreda czarno-czerwona, 337 × 243 mm , Paryż , Biblioteka Narodowa Francji. | |
Tytuł | |
---|---|
Król Francji | |
10 lipca 1559 - 5 grudnia 1560 ( 1 rok, 4 miesiące i 25 dni ) |
|
Koronacja |
21 września 1559, w katedrze w Reims |
Rząd | Ministrowie Franciszka II |
Poprzednik | Henryk II |
Następca | Karol IX |
Król Szkocji | |
24 kwietnia 1558 - 5 grudnia 1560 ( 2 lata, 7 miesięcy i 11 dni ) |
|
Poprzednik | Marie de Guise |
Następca | Henryk Stuart |
Delfin Francji | |
31 marca 1547 - 10 lipca 1559 ( 12 lat, 3 miesiące i 9 dni ) |
|
Poprzednik | Henryk z Francji |
Następca | Ludwik Francji |
Biografia | |
Dynastia | Valois-Angouleme |
Imię urodzenia | Francois z Francji |
Data urodzenia | 19 stycznia 1544 |
Miejsce urodzenia | Zamek Fontainebleau ( Francja ) |
Data śmierci | 5 grudnia 1560 |
Miejsce śmierci | Groslot Hotel , Orlean ( Francja ) |
Natura śmierci | Ropień lewego ucha |
Pogrzeb | Bazylika Saint-Denis |
Tata | Henryk II |
Matka | Katarzyna de Medici |
Małżonka | Mary I ponownie Szkocji |
Dzieci | Nie |
Dziedzic | Karol Maksymilien (przyszły Karol IX) |
Religia | katolicyzm |
Rezydencja | Zamek Blois |
Monarchowie Francji | |
Franciszek II ( Fontainebleau ,19 stycznia 1544- Orlean ,5 grudnia 1560) jest królem Francji od 10 lipca 1559 roku aż do śmierci.
Najstarszy syn Henryka II i Katarzyny Medycejskiej , na tron Francji wstąpił w wieku piętnastu lat po przypadkowej śmierci ojca10 lipca 1559. Jego efemeryczne panowanie trwało tylko rok i pięć miesięcy, ale było głównym preludium do wybuchu Wojen Religijnych .
Jego panowanie było rzeczywiście naznaczone poważnym kryzysem politycznym i religijnym. W momencie wstąpienia na tron powierzył wodze rządów Guise , wujom jego żony Marie Stuart , królowej Szkotów , zwolennikom polityki represji wobec protestantów . Po spisku Amboise zaczął ustanawiać pojednanie w stosunku do reformowanych, ale był nieubłagany w obliczu buntowników, którzy podważali jego autorytet na prowincjach.
Jego panowanie było również naznaczone porzuceniem Szkocji , Brazylii oraz, na mocy traktatu z Cateau-Cambrésis podpisanego przez jego ojca Henryka II , Korsyki , Toskanii , Sabaudii i prawie totalnego Piemontu . Na korzyść Hiszpanii jest to punkt wyjścia do osłabienia wpływów francuskich w Europie.
Franciszek otrzymał imię swego dziadka, króla François I er . Urodził się jedenaście lat po ślubie swoich rodziców. Ten okres bezpłodności jego matki, Katarzyny Medycejskiej, mógł być przyczyną jej odrzucenia. Ochrzczony 10 lutego 1544 roku w Kaplicy Trynitarzy w Fontainebleau , François został po raz pierwszy wychowany na zamku Saint-Germain-en-Laye . Jego rodzicami chrzestnymi byli papież Paweł III , Franciszek I st , Republika Wenecka i jej cioteczna babka Małgorzata z Angoulême . Tytuł rycerski nadany przez dziadka na chrzcie, otrzymał rząd Langwedocji w 1546 roku . Stał Delfin Francji po śmierci dziadka François I er w 1547 roku .
Pod koniec wczesnego dzieciństwa François zostaje gubernatorem Jean d'Humières i nauczycielem Pierre Danès, hellenistą pochodzenia neapolitańskiego. Tańca uczył go Virgilio Bracesco, a szermierki Hector z Mantui. Na mocy umowy podpisanej w Châtillon 27 stycznia 1548 roku został zaręczony w wieku czterech lat z Marią Stuart , królową Szkocji i wnuczką Claude de Lorraine , pierwszego księcia Guise . Ożenił się z nią w katedrze Notre-Dame 24 kwietnia 1558 roku i został królem Szkocji.
10 lipca 1559François jest następcą ojca Henryka II , który zginął przypadkowo. Jest piętnastoletnim nastolatkiem. Zgodnie z prawem jest pełnoletni . Teoretycznie nie musi otaczać się radą regencji , ale młody, niedoświadczony i o słabym zdrowiu przekazuje swoją władzę wujom swojej żony, Guises . To przekazanie władzy odbywa się za zgodą królowej Katarzyny Medycejskiej . Pierwszego dnia swojego panowania Franciszek II polecił swoim czterem sekretarzom stanu zwrócenie się do matki, ale ten, przytłoczony śmiercią męża, polecił ich zamiast Guise.
Dwóch starszych tego szlacheckiego rodu odegrało ważną rolę już za panowania Henryka II : książę Guise był jednym z najsłynniejszych dowódców wojskowych armii królewskiej, a jego brat kardynał Lotaryngii był związany z najważniejszymi negocjacje i sprawy królestwa. Po objęciu władzy przez młodego króla podzielili się obowiązkami władzy: książę Guise objął dowództwo nad armią królewską; kardynał finansów, sprawiedliwości i dyplomacji.
To pojawienie się Guise zostało przeprowadzone ze szkodą dla ich byłego rywala, konstabl Anne de Montmorency . Ulubiony „wszechmocny” z poprzedniego panowania musi ustąpić. Na polecenie nowego króla opuścił dwór i wrócił do swoich zamożnych posiadłości, by odpocząć. Była faworytka Diane de Poitiers jest również proszona, aby nie pojawiała się już na dworze; jego protegowany Jean Bertrand musi zwrócić pieczęcie kanclerzowi François Olivierowi, którego Diane zdymisjonowała kilka lat wcześniej (ale ten zrezygnuje2 stycznia 1560). To prawdziwa pałacowa rewolucja . Guises stali się nowymi panami dworu. Przysługi i przywileje udzielone im przez króla są liczne. Jednym z najbardziej znaczących jest przypisanie księciu Guise urzędu wielkiego mistrza , podczas gdy konstabl uzyskał od poprzedniego króla przetrwanie tej funkcji dla swojego syna Franciszka de Montmorency .
21 września 1559, Franciszek II zostaje konsekrowany w Reims przez kardynała Lotaryngii. Następnie dziedziniec łączy się z Doliną Loary . Zamku Blois i lasy regionu są ulubione miejsca nowego króla. Franciszek II przyjmuje słońce jako godło i motto Spectanda fides (tłumaczenie: Tak musimy szanować wiarę ) i Lumen rectis (tłumaczenie: Światło jest w sprawiedliwości ).
Panowanie Franciszka II jest zdominowane przez poważny kryzys finansowy, polityczny i religijny. Niepopularność jego represyjnej polityki wobec protestantyzmu skłania protestanckich dżentelmenów do przeprowadzenia zamachu stanu przeciwko jego głównym doradcom, Guises; był to szok związany ze spiskiem Amboise . W obliczu rosnącego niezadowolenia rząd postanowił podjąć próbę pojednania. Pod wpływem królowej Katarzyny Medycejskiej zainaugurował nawiązanie dialogu ze zwolennikami nowej religii, ale pozostał nieugięty wobec agitatorów. Do końca jego panowania królestwo Franciszka II było sparaliżowane falą lokalnych buntów, które zapoczątkowały Wojny Religijne . W obliczu protestanckiego powstania młody król staje się coraz bardziej autorytarny i zamierza prowadzić wojnę z buntownikami, aby zapewnić szacunek dla jego zlekceważonego autorytetu.
Niepopularność rządu GuiseLedwie umieszczeni na czele państwa, Guises byli obiektem głębokiego niezadowolenia w całym królestwie. Ruch opozycyjny kierowany przez dwóch głównych książąt krwi kwestionuje ich wpływ na władzę i środki, jakie podejmują w wykonywaniu swoich funkcji.
Przebrani cierpią z powodu braku legitymacji. Dla swoich przeciwników są tylko ambitnymi obcymi, którzy mają władzę tylko dlatego, że mają przychylność króla. Oskarża się ich o wykorzystywanie młodości księcia do narzucania sobie arbitralnej władzy. Ruch opozycyjny kwestionuje ich monopol władzy i sprzeciwia się książętom krwi, takim jak Antoine de Bourbon , król Nawarry . Teoretycy tacy jak François Hotman uważają, że pozycja głównego doradcy powraca do niego jako potomek św. Ludwika i następca tronu Francji w przypadku zniknięcia panującej gałęzi Valois-Angoulême . Ale słaby charakter Antoine nie udaje się narzucić Przebraniom, gdy idzie do sądu.
Kwestionowana jest również działalność polityczna rządu. Przebrani muszą zmierzyć się z tragiczną sytuacją finansową. Po kilkudziesięciu latach wojen z Habsburgami dług publiczny wynosi 48 mln funtów. Z zaledwie 12 milionami rocznych dochodów, Guise są zmuszeni, aby ratować kasę państwa, prowadzić drakońską politykę oszczędnościową, która przyczynia się do ich niepopularności. Odraczają w ten sposób wypłatę pensji żołnierzom i oficerom króla oraz opłacanie faktur od dostawców dworskich. Siła armii jest zmniejszona. Wielu żołnierzy jest bezrobotnych. Frustracja pojawiła się również wśród dżentelmenów dworu, ponieważ ograniczenia kadrowe nie zostały wprowadzone ze szkodą dla pułków dowodzonych przez Guise i ich przyjaciół.
Na polu religijnym Guisowie zaostrzyli represyjną politykę wobec protestantów , zapoczątkowaną przez króla Henryka II . Pod wpływem ich działań politycznych jesień 1559 r. naznaczona była wielką falą rewizji, aresztowań i konfiskat mienia. 23 grudnia 1559, doradczyni-urzędniczka Anne du Bourg , sędzia parlamentu paryskiego, która sprzeciwiła się represjom, zostaje publicznie stracona w Paryżu zamiast strajku . Grupa dżentelmenów, zdecydowana położyć kres prześladowaniom i uznaniu prawa do zreformowanego kultu, ustanowiła projekt obalenia rządów Przebrania i powierzenia władzy książętom krwi, zdobytym przez nową religię . To spisek Amboise.
Spisek AmboiseKonspiratorzy mają zamiar zainwestować w pałac przy współudziale członków gwardii królewskiej, zabezpieczyć osobę króla i wyeliminować Przebranie w przypadku oporu z ich strony. Duży uzbrojony oddział musi z zewnątrz zapewnić bezpieczeństwo operacji. Spiskowcy prawdopodobnie mieli też tajne poparcie księcia Ludwika de Condé , ambitnego młodszego brata króla Antoine de Navarre.
W lutym sąd otrzymuje kilka ostrzeżeń o istnieniu spisku. W obliczu narastającego niebezpieczeństwa rada królewska, pod wpływem królowej Katarzyny Medycejskiej, decyduje się na ustępstwa. 8 marca 1560 r. król podpisał edykt proponujący protestantom generalną amnestię . Ale jest już za późno, fabuła już trwa. Ze wszystkich prowincji królestwa wojska mężczyzn zmierzają do zamku Amboise, gdzie ma siedzibę dwór. W miastach Tours i Orleanie konspiratorzy rozdawali im pieniądze i broń.
Źle zorganizowany spisek zakończy się krwawą łaźnią. Jego los został przesądzony 15 marca, kiedy książę Nemours zdołał aresztować kilku głównych spiskowców. W następnych dniach zdezorientowane oddziały rebeliantów, złożone z ludzi w kiepskim stanie, są jeden po drugim wzięte do niewoli w lesie Amboise i jego okolicach. Początkowo skłonny do łaski, król kazał ich uwolnić, nakazując im powrót do domu. Ale na 17 marca , 200 mężczyźni próbowali szturmować bramy miasta u podnóża zamku. Szybko rozproszeni przez księcia Guise, buntownicy są bezlitośnie ścigani. Ponad stu z nich zostało straconych, z których część została powieszona z dużego balkonu zamku. Represje trwały kilka tygodni i pochłonęły blisko 1200 ofiar.
Stosunek Guise do księcia de Condé jest bardziej niepewny. W międzyczasie książę przybył na dwór i brał udział w obronie zamku wraz z wrogami. Przesłuchanie więźniów wyraźnie wskazuje go jako beneficjenta spisku. Ale słowo zwykłych ludzi nie liczy się w stosunku do słów księcia krwi. Oskarżenie go wymaga niezbitych dowodów pisemnych. Pozostawiony na dworze Condé ucieka i dołącza do swojego brata Antoine'a na południowym zachodzie.
Polityka pojednawczaWybuch przemocy spisku Amboise potwierdza opinię sądu, że prześladowania protestantów tylko zaostrzają kryzys religijny. Pod wpływem królowej Katarzyny Medycyny i doradców „ mediatorów ” rząd stara się łagodzić napięcia, realizując politykę zgody.
Przede wszystkim podjęto kilka ułaskawień na rzecz protestantów. Zakazując zgromadzeń publicznych, rząd nakazuje uwolnienie wszystkich uwięzionych z powodów religijnych. Jest to pierwszy historyczny środek przeciwko prześladowaniom prowadzonym od czasów Henryka II . Podpisany w maju 1560 r. edykt Romorantina nosi zalążki prawa do wolności sumienia .
1 st maja 1560, Królowa wykonane nominować Michel de l'Hospital kanclerza Francji. Pokaże się jako mądry doradca i okaże się elementem łagodzącym w konflikcie między katolikami a protestantami. Rząd jest teraz zdominowany przez „pośredników”, humanistów, którzy wierzą, że możliwe jest pojednanie chrześcijan poprzez wzajemne ustępstwa. Sam kardynał Lotaryngii nie jest niewrażliwy na reformę Kościoła. Oficjalnie zostaje uruchomiona idea rady narodowej Kościoła Francji. Nie uzyskawszy zgody papieża Piusa IV , kardynał i królowa-matka zażądali od niego otwarcia soboru generalnego, na którym chrześcijanie wszystkich poglądów i z całej Europy zjednoczyliby się, aby zreformować religię. Ale Papież nie chce o tym słyszeć. Chociaż nie chcą zerwać z Rzymem, papieska opozycja skłania ich do wymachiwania groźbą soboru narodowego, jeśli się nie podda.
Aby odeprzeć krytykę nieślubności wobec młodego wieku króla, rząd w końcu próbuje uzyskać poparcie poddanych, włączając go w swoje decyzje. Jest to kwestia zjednoczenia Stanów Generalnych , ale obawiając się ich niepopularności obalenia, Guises zaciekle się temu sprzeciwiają. Pod naciskiem królowej matki zgodzili się na konsultację szlachty. Kulminacją tego jest zgromadzenie notabli, które spotyka się w Fontainebleau od 21 do 26 sierpnia . Książęta krwi i konstabl są wezwani, aby tam udali się i ponownie zajęli swoje miejsce w radzie królewskiej. To właśnie podczas tego zgromadzenia admirał de Coligny , przyszły przywódca protestantów, kazał odczytać petycje protestantów z Normandii przed zdumionym sądem domagającym się wolności wyznania. Na jego końcu zgromadzenie notabli postanawia zwołać Stany Generalne.
Bardzo krytycznie wobec papieża zgromadzenie notabli zgodziło się również na zgromadzenie biskupów francuskich, aby wyrazili zgodę na zwołanie soboru narodowego. Przestraszony widokiem Kościoła gallikańskiego, który mu umyka, papież ostatecznie zezwoli na otwarcie soboru powszechnego, ale odrzuci udział protestantów, których domagał się rząd francuski. Ta decyzja doprowadzi do ponownego otwarcia Soboru Trydenckiego .
Powstanie protestanckie na prowincjiProwadzona przez rząd polityka pojednawcza ma na celu uspokojenie niepokojów. Powoduje odwrotny efekt. Zachęceni środkami łaski protestanci nadal zbierają się podczas kazań i podważają władzę królewską, nasilając zamieszki i ataki zbrojne. Fala wzburzenia pojawiała się sporadycznie podczas spisku Amboise, przemierzając latem dużą część królestwa. Główne dotknięte regiony tworzą terytorium w kształcie półksiężyca , które rozciąga się od Anjou do Dauphiné , przechodząc przez Poitou , Guyenne , Périgord , Langwedocję i Prowansję .
Buntownicy korzystają ze znacznego wsparcia lokalnej szlachty. Kierowani nieustającą propagandą przeciwko Przebraniu i chęcią zemsty od czasu represji wydarzeń w Amboise, najodważniejsi nie boją się atakować zamków, forsować więzień i plądrować kościoły. Wiosną 1560 roku królestwo doświadczyło nawet w Prowansji pierwszej masowej fali ikonoklazmu . Od lata nasila się ruch obywatelskiego nieposłuszeństwa ; kilka miast na południu jest w stanie powstania.
Przy tajnym poparciu pierwszych dwóch książąt krwi, Condé i Navarry, stopniowo powstaje organizacja polityczno-wojskowa. Protestanci lokalnie wybierają przywódców, zbierają pieniądze, kupują broń i gromadzą wojska. Od Langwedocji do Prowansji i Dauphiné krążą zbrojne bandy, które starają się podnieść odpowiednio Paul de Mouvans i Charles de Montbrun . Punkt kulminacyjny tej pożogi miał miejsce w nocy z 4 na 5 września , kiedy wojska protestanckie próbowały siłą zająć Lyon .
Reakcja króla była żywa i stanowcza: wezwanie zakazu i ławy, redystrybucja wojska w wzburzonych prowincjach i nakazanie gubernatorom powrotu na swoje stanowiska. Jesienią porządek wydaje się powoli powracać; przywódcy rebeliantów, których nie udało się aresztować, uciekają. Przekonany o odpowiedzialności księcia de Condé w pożodze prowincji, król wzywa go na dwór31 października 1560i zatrzymaj.
Zewnętrznie polityka rządu Franciszka II jest zgodna z wysiłkami pokojowymi prowadzonymi przez Henryka II od podpisania traktatu z Cateau-Cambrésis (kwiecień 1559). Ze szkodą dla swoich wpływów i wpływów w Europie, Francja od czterdziestu lat kontynuuje odbudowę podbitych przez siebie ziem. Pod tym względem panowanie Franciszka II wyznacza na korzyść Hiszpanii punkt wyjścia do osłabienia dominacji francuskiej w Europie.
W obliczu powstania kongregacji szkockich szlachciców Franciszek II starał się także o wsparcie militarne regentce Marii de Guise . Ale jego interwencja, by przywrócić ją do władzy, zakończyła się niepowodzeniem. Traktat z Edynburga (lipiec 1560) położyć ostateczny kres francuskiej kontroli nad Królestwo Szkocji.
Po śmierci Franciszka II Francuzi ewakuowali Szkocję, Brazylię, Korsykę, Toskanię, Sabaudię i prawie cały Piemont.
Spokój Cateau-CambrésisPolityka zagraniczna Francji z nadejściem Franciszka II jest zdominowana przez Traktat Cateau-Cambrésis, który położył kres czterdziestoletniej niemal nieprzerwanej wojnie między Francją a imperium Habsburgów . Ku zdumieniu wszystkich współczesnych Francja porzuciła na rzecz Hiszpanii i jej sojuszników prawie wszystkie podboje włoskie .
Po śmierci króla Henryka II restytucja warowni była już bardzo zaawansowana po stronie francuskiej. Rząd Franciszka II , świadomy słabości królestwa, próbował uspokoić Hiszpanów, że pragną respektować zobowiązania podjęte w Cateau-Cambrésis. Brissac Marszałek którzy włożyli niechęć do opuszczenia miejsc Piemont został poproszony, aby rzucić trudności i przyspieszenia refundacji. Jesienią 1559 roku Francuzi definitywnie opuścili Sabaudię, Piemont (oprócz pięciu miejsc przewidzianych w traktacie ), Toskanię i Korsykę . Po stronie hiszpańskiej król Filip II nie chciał przywrócić Francji, jak przewidziano w traktacie, czterech miejscowości położonych w północno-wschodniej części królestwa. Spory graniczne ożywiły napięcia między dwoma wielkimi narodami, ale po kilku miesiącach protestów Franciszek II w końcu wygrał swoją sprawę.
Wraz z restytucjami terytorialnymi rząd Franciszka II nadal musiał negocjować, wypłacać lub żądać odszkodowań od osób, których mienie zostało zabrane lub zniszczone podczas wojny. Musiał też dojść do porozumienia z władzami hiszpańskimi w celu ustalenia losu jeńców wojennych przetrzymywanych po obu stronach. Wielu panów pozostało w więzieniu, ponieważ nie mogli zapłacić okupu. Z kolei prostych żołnierzy piechoty skazano na wioślarze na królewskich galerach . Jeśli między tymi dwoma krajami została podpisana umowa o wzajemnym wyzwoleniu, Hiszpania nie była zbyt ludzka, jeśli nie spieszyła się, by oddzielić się od swoich więźniów.
Utrata SzkocjiOd małżeństwa Franciszka II z młodą królową Szkocji Marią Stuart losy tego kraju są powiązane z losami Francji. Tajna klauzula podpisana przez królową przewiduje całkowite przyłączenie Szkocji do Francji, nawet jeśli para nie miała dzieci.
W obliczu ucisku Francji w swoim kraju kongregacja szkockich szlachciców podniosła się i wypędziła z Edynburga , stolicy, regenta i jej świty francuskich doradców (maj 1559). Uchodźczyni w twierdzy Dunbar, Marie de Guise prosi o pomoc we Francji. Franciszek II i Marie Stuart natychmiast wysyłają wojska. Od końca 1559 roku sytuacja została przywrócona na korzyść Francuzów.
Wydaje się, że nic nie jest w stanie zapobiec zajęciu Szkocji przez Francuzów, jeśli Anglia nie zdecyduje się na interwencję na rzecz rebeliantów. Angielska królowa Elżbieta nie może przyznać, że Franciszek II i Maria Stuart swoją pieczęcią i herbem manifestują swoje roszczenia do tronu Anglii i Irlandii. W styczniu 1560 roku flota angielska zablokowała port w Leith, który wojska francuskie przekształciły w bazę wojskową. Sprzyja temu przybycie w kwietniu armii złożonej z 6000 ludzi i 3000 kawalerii, która natychmiast oblegała to miejsce.
Jeśli wojska angielskie nie prezentują się znakomicie, sytuacja Francuzów nie jest lepsza. Ruiny królewskiego skarbca i kłopoty we Francji nie pozwalają już na wysyłanie posiłków wojskowych. Kiedy biskup Valence i Charles de La Rochefoucauld , sieur de Randan, wysłani przez króla do walki z buntownikami, wylądowali w Szkocji, byli traktowani niemal jak więźniowie. Podczas gdy Marie de Guise umiera w fortecy Edynburga, gdzie jest zamknięta, obaj mężczyźni są zmuszeni negocjować niekorzystny pokój dla Francji. Podpisują6 lipca 1560 r, traktat edynburski, który oznacza koniec francuskiej okupacji. François II i Marie Stuart muszą ewakuować swoje wojska i przestać nosić broń Anglii.
Kilka tygodni później szkocki parlament podjął różne środki, które ustanowiły protestantyzm religią państwową. Gdy mają w swoich rękach traktat edynburski , oburzeni Franciszek II i Maria Stuart odmawiają jego ratyfikacji, podobnie jak kwestionują prawomocność ustaw parlamentarnych.
Porażka francuskiej BrazyliiNiezależnie od jakiegokolwiek królewskiej woli, Francuzi rozwinęli od początku XVI th wieku silne relacje ze społecznościami Indian brazylijskich. Kolonia założona od 1555 roku w zatoce Guanabara została zniszczona przez Portugalczyków17 marca 1560 r.
Stan zdrowia króla pogorszył się od listopada 1560 r . 16 listopada doznał omdlenia. Opiekują się nim lekarze, m.in. François Pidoux . Już po siedemnastu miesiącach panowania Franciszek II zmarł5 grudnia 1560nieznośny ból ucha. Może to być zapalenie wyrostka sutkowatego , zapalenie opon mózgowych lub infekcja ucha, która przekształciła się w ropień. Trepanacja jest przewidziany Ambroise'a Pare .
Franciszek II zmarł bez potomków, jego następcą został jego młodszy brat Karol , mający 10 lat. 21 grudnia Tajna Rada mianowała Katarzynę Medyceuszy „gubernatorem Francji”. Przebrani wycofali się z dworu. Marie Stuart, wdowa po Franciszku II , wraca do Szkocji . Ludwik de Condé , który czeka na egzekucję w swojej celi, zostaje zwolniony po negocjacjach z Katarzyną Medyceuszy.
23 grudnia 1560 ciało Franciszka II zostało przewiezione do Saint-Denis przez Charlesa de La Roche-sur-Yon . Jego serce, które musi pozostać w Orleanie, w końcu wstąpiło do klasztoru Celestynów w Paryżu. Do pomnika przeznaczonego dla jego serca zamówiliśmy trójkątny postument z białego marmuru, wyrzeźbiony przez Jeana Leroux, dźwigający kolumnę również z białego marmuru. Pomnik został zaprojektowany przez Prymatice i wyrzeźbiony przez Jeana Leroux i Ponce Jacquiota w latach 1562-1570. Na szczycie kolumny znajduje się urna z brązu (zwieńczona przez dziecko w koronie) zawiera serce króla. Organy były pieczone i rzucane psom w Orleanie podczas wojen religijnych . Jeśli chodzi o kolumnę, to została ona wysłana do odlania w 1792 roku. Odzyskał ją Alexandre Lenoir , którą zainstalował w Musée des Monuments Français, zanim została przeniesiona do Saint-Denis w 1817 roku. Tam jest do dziś zachowana.
Franciszek II sprawował krótko panowanie, wstępując na tron w pełnym wieku młodzieńczym, a zatem niedoświadczonym, podczas gdy jego czas był ogarnięty niepokojami religijnymi. Historycy są zgodni co do tego, że Franciszek II był kruchy, zarówno fizycznie, jak i psychicznie, a jego wątła konstytucja polepszyła się jego zdrowie . Pozostaje również spór, czy jego małżeństwo zostało skonsumowane , na ten temat pewien felietonista partyzancki powiedział, mówiąc o królu: „Jego genitalia są zaparcia”. "
Dziś, w oczach siódmej sztuki, pojawia się jedynie jako prosty mąż Marie Stuart . Filmy szybko sprawiają, że pojawia się jako prolog do biografii słynnej królowej Szkotów .