Anne d'Este
Anne d'Este
Portret Anny d'Este, nieznanego artysty drugiej połowie XVI -go wieku, olej na drewnie, 32 x 23 cm . Wersal, Château Museum, inwentarz MV 3212.
| Księżna | |
|---|---|
| Księżna ( d ) |
| Narodziny |
16 listopada 1531 Ferrara |
|---|---|
| Śmierć |
17 maja 1607(75 lat) Paryż |
| Czynność | płatny towarzysz |
| Rodzina | Este House |
| Tata | Hercules II d'Este |
| Matka | Renée z Francji |
| Rodzeństwo |
Éléonore d'Este ( en ) Alfonso II d’Este Lucretia d’Este Luigi d’Este |
| Małżonkowie |
François de Lorraine (od1548) Jacques de Savoie-Nemours (od1566) |
| Dzieci |
Henri I of Lorraine Henri I of Savoy-Nemours Max de Guise ( d ) Antoine de Guise ( d ) Charles-Emmanuel of Savoy Louis of Lorraine Catherine of Lorraine Charles of Lorraine François de Guise ( d ) |
| Religia | katolicyzm |
|---|
Anne d'Este , znana również jako Anna d'Este , urodziła się dnia16 listopada 1531w Ferrarze i zmarł dalej17 maja 1607 w Paryżu jest francusko-włoską księżniczką.
Była najstarszą córką Herkulesa II d'Este , księcia Ferrary i księżniczki Renée Francji . Księżna Guise z pierwszego małżeństwa, a następnie z Nemours z drugiego, była ważną postacią na dworze francuskim podczas wojen religijnych . W szczególności pozwała admirała de Coligny , którego uznała za odpowiedzialnego za zabójstwo jej pierwszego męża. Po zabójstwie jej dwóch synów przez króla Henryka III aktywnie wspierała Ligę .
Biografia
Pierwsze małżeństwo
Anne d'Este spędziła dzieciństwo w Ferrarze, gdzie otrzymała doskonałe wykształcenie. W 1548 roku, po długich i trudnych negocjacjach, poślubiła François de Guise , księcia Aumale, syna Claude de Lorraine , księcia Guise i wybitnego żołnierza i bohatera zbawiciela Francji na obraz swojego ojca. Podpisano umowę małżeńską28 września w Ferrarze, a ślub odbył się w dniu 16 grudniana zamku Saint-Germain-en-Laye . Księżniczka nigdy nie wróciła do Włoch.
Poprzez swoją matkę Anne d'Este była wnuczką Ludwika XII , a zatem kuzynką Henryka II i jego synów. Jej małżeństwo sprawiło, że dołączyła do wszechpotężnej rodziny Guise , a jej włoskie pochodzenie łączyło ją w szczególny sposób z Katarzyną Medycejską .
17-latka zaraz po przyjeździe cieszyła się więc pierwszoplanową pozycją na dworze. Po śmierci teścia w 1550 roku Anne d'Este została księżną Guise, a wraz z teściową Antoinette de Bourbon administratorem dziedzictwa Guise. W tym samym czasie księżniczka pełniła rolę pośrednika między dworem w Ferrarze a dworem francuskim, gdzie wstawiała się za sprawami ojca. Od pierwszego małżeństwa miała siedmioro dzieci, z których czworo osiągnęło dorosłość.
W Luty 1563, jej mąż został zamordowany. Zabójca Jean de Poltrot de Méré został zatrzymany i skazany na kwaterę. Anne d'Este próbowała za wszelką cenę legalnie oskarżyć Gasparda de Coligny, przywódcę hugenotów, którego uznała za odpowiedzialnego za atak. Wdowa przez trzy lata nalegała na króla i jego sędziów, by oddali jej sprawiedliwość, ale wStyczeń 1566rada królewska uznała Coligny'ego za niewinnego w sprawie morderstwa i zarządziła „wieczne milczenie” w tej sprawie. Wielu było tych, którzy widzieli zemstę wdowy po księciu Guise w strzale, który tylko cudem ominął pierś Coligny, rankiem22 sierpnia 1572, który był sygnałem do rozpoczęcia masakry w Saint-Barthélemy . Niemniej jednak trudno jest ustalić, jaką dokładnie rolę odegrała Anne d'Este w tej sprawie, a bardziej ogólnie w masakrach w Saint-Barthélemy.
Drugie małżeństwo
Plik 5 maja 1566, w Saint-Maur-des-Fossés , Anne d'Este wyszła ponownie za mąż za Jacques de Savoie-Nemours , księcia Nemours i Genevois. Na dworze mówiono, że mimo lat nadal była piękna i zachowała młodość. Jacques de Savoie był w niej zakochany od dawna i wspierał ją po śmierci męża. Od tego dnia większość czasu spędziła w Annecy , czyli podróżując między genewskim a francuskim dworem.
Po śmierci drugiego męża w 1585 roku księżniczka mieszkała głównie w Paryżu, w swoim hotelu znanym jako Hôtel de Nemours, położonym na lewym brzegu Sekwany, przy obecnej rue Séguier.
Księżniczka Ligi
Wraz z powstaniem Ligi Katolickiej, w której wiodącą rolę odegrali jego synowie, jej znaczenie polityczne znacznie wzrosło. WGrudzień 1588Henri III kazał zamordować swoich dwóch najstarszych synów w zamku Blois, a ona sama została uwięziona.
Po zwolnieniu z Luty 1589wróciła do Paryża, gdzie odegrała aktywną rolę w organizacji Ligi. Niektórzy z jej współczesnych uważali ją za sponsora zabójstwa króla. Nazywana przez Ligę „królową matką”, księżniczka była jedną z głównych postaci stolicy wówczas oblężonej przez wojska Henryka IV . W tym okresie zajmował pałac byłej królowej matki Katarzyny Medycejskiej, siedziba władzy i wydarzeń towarzyskich Henryka III . Mieszkała tam i wykonywała tam pracę.
W rywalizacji dwóch synów, Charlesa de Mayenne i Charlesa-Emmanuela de Savoie-Nemours , stanęła po stronie tego ostatniego i starała się o jego uwolnienie, kiedy został uwięziony w Lyonie przez władze miasta w 1593 roku. Henryk IV rozpoznała go jako króla i próbowała przekonać swoich zbuntowanych synów, aby zrobili to samo.
Kiedy umarł, 17 maja 1607wartość jego majątku ruchomego osiągnęła nieco ponad 4000 funtów. Jego wnętrzności pochowano w Paryżu, a serce w piwnicy Guise w Joinville. Jej ciało zostało przetransportowane do Annecy, gdzie zostało pochowane obok ciała jej drugiego męża. Żaden z tych grobów nie został zachowany.
Znaczenie
Pod wieloma względami, Anne d'Este jest tym samym typem kobiety z arystokracji drugiej połowie XVI -go wieku. Jak większość księżniczek swoich czasów zarządza ważnym dziedzictwem, organizuje małżeństwa i kariery dla swoich dzieci, wstawia się na dworze za swoich podopiecznych i prowadzi gorliwą korespondencję z europejską szlachtą. Siła Anne d'Este opierała się na skuteczności jej sieci, a zwłaszcza relacji z matką i macochą, ale także z kolejnymi królowymi, królową-matką i wielkimi księżniczkami królestwa.
Jej sytuacja w chaosie wojen religijnych również nie różni się zbytnio od sytuacji wielu innych księżniczek. Jego matka była kalwinistką , a jego ojciec, mężowie i synowie byli mniej lub bardziej radykalnymi katolikami. Dla księżniczki, podobnie jak dla wielu jej współczesnych, więzi rodzinne i sieci relacji były co najmniej tak samo ważne jak przekonania religijne.
Anne d'Este cieszyła się również szczególnym statusem na dworze francuskim, jako wnuczka Ludwika XII . To jego próby sprawiają, że się pojawia. Szlachta francuska prowadziła wiele procesów, nawet z drobnych przyczyn. Ale kiedy Renée z Francji i jej córka spierały się z królem o połowę Bretanii, zrobiły to jako córka i wnuczka króla Francji, a Anne d'Este postępuje tak samo w swoich działaniach na rzecz wymiaru sprawiedliwości. Rozegrała to tak dobrze, że nawet jeśli przegrała sprawę, król i jego sędziowie byli zmuszeni godzić się na bardzo korzystne dla niej kompromisy.
Pochodzenie
Przodkowie Anne d'EstePotomków
Z jego pierwszego związku z François de Guise przyszedł:
- Henry I st of Guise (1550-1588), Duke of Guise, poślubiony w 1570 roku z Katarzyną z Cleves (1549-1633)
- Catherine de Lorraine (1552-1596), poślubiła w 1570 roku Ludwika III de Montpensier (1513-1582)
- Charles de Mayenne (1554-1611), książę Mayenne, poślubił w 1576 roku Henriette de Savoie-Villars (? -1611)
- Louis de Lorraine (1555-1588), kardynał Guise
Z jego drugiego związku z Jacques de Savoie-Nemours przyszedł:
- Charles-Emmanuel z Sabaudii-Nemours (1567-1595), książę Nemours
- Henry I st of Savoy-Nemours (1572-1632), książę Nemours, poślubiony w 1618 roku z Anną z Aumale (1600-1638)
Uwagi i odniesienia
- Christiane Coester, Księga rachunkowa Anne d'Este za rok 1593 , Paryż, Cour de France.fr, 2009. Niepublikowany dokument opublikowany w Internecie 3 maja 2009 ( http://cour-de-france.fr /article998.html ).
Bibliografia
- Dokumentacja urzędowa :
- Christiane Coester, Schön wie Venus, mutig wie Mars. Anna d'Este, Herzogin von Guise und von Nemours (1531–1607) . Monachium: Oldenburg, 2007. ( ISBN 978-3-486-58028-0 )
- Huguette Leloup, Anne d'Este (1531–1607). Najstarsza córka Renée de France, księżnej Guise, a następnie księżnej Nemours, Dame de Montargis . Wydanie specjalne Biuletynu Towarzystwa Emulacyjnego Okręgu Montargis, ser. 3, 119, 2002.
- Jessica Munns, Penny Richards, „Exploiting and destabilizing Gender Roles: Anne d'Este”, w: Historia Francji , 6, 1992, s. 206–215 .
- Dora Polachek, „Sprawa Guise: Anne d'Este i polityka matczynej lamentacji”, W lustrach pisania. Refleksyjność wśród pisarek Ancien Régime , Proceedings of the Montreal colloquium (1997), reż. J.-Ph. Beaulieu i D. Desrosiers-Bonin, Montreal, University of Montreal, 1998, s. 73-81 .
- Matteo Sanfilippo, „Artykuł: Este, Anna d '”, w: Dizionario biografico degli Italiani , t. 43, Rzym: Istituto della Enciclopedia Italiana, 1993, s. 315–320.
- Eliane Viennot „” Stan Kobiety „w XVI -tego wieku: League of księżniczek i pisanie historii” w D. Haase-Dubosc & E. Viennot (reż.), Women and Powers under the Ancien Régime, Proceedings of the Paris Conference,Grudzień 1989, Paryż, Rivages, 1991, s. 77-97.
- Eliane Viennot "" matka z córką Widows w XVI -tego wieku: przypadek Guise klanu „w N. Pellegrin & C. Winn, (red.), Wdowcy, wdowy i wdowieństwo w ancien reżimu Francja , Paryż, H. Champion , 2003, s. 187-198 .
Podstawowe źródła
- Marc-Claude Buttet , ( 1530 - 1586 ), poeta i szlachcic sabaudzkiej ( XVI th wieku): "Po przybyciu znakomity Princess Anne d'Este, księżna Nemours and Genevois w swoim mieście Annessi". Wydanie François Pomar starszy, Chambéry, 1566.
- Pierre Matthieu, La Guisiade (1589). Wydanie założone przez Louisa Lobbesa. Genewa, Droz, 1990 r. (ISSN 0257-4063)
- Severin Bertrand, Oraison funbre sur le trespas de tres-haulte, bardzo znamienita i bardzo cnotliwa księżna Anne d'Est ', księżna de Chartres, de Guyse, Nemours, Genevois, itd. Paryż 1607.
- Le sieur de La Palud, Przemówienie pogrzebowe w sprawie śmierci bardzo znamienitej księżniczki Anny D'est Duchesse de Genevois, Nemours, Chartres i c. Chambery (1609).
- Francesco Agostino della Chiesa, Theatro delle daje letterate, con vn short discorso della preminenza, e perfettione del sesso donnesco . Mondovi 1620.
- Hilarion de Coste, „Anne d'Est or de Ferare, Duchesse de Guise & de Nemours”, w Id., Pochwały i życie reynów, księżniczek, dam i znamienitych dziewcząt . Paryż 1630, s. 32–37 .
- Christiane Coester, Księga rachunkowa Anne d'Este za rok 1593 , Paryż, Cour de France.fr, 2009. Niepublikowany dokument opublikowany w Internecie na3 maja 2009( http://cour-de-france.fr/article998.html ).
Linki zewnętrzne
- Artykuł o Anne d'Este na stronie Międzynarodowego Towarzystwa Badań nad Kobietami Ancien Régime
- Inwentarz po śmierci Anne d'Este na stronie Cour-de-France.fr
- Księga rachunkowa Anne d'Este za rok 1593 na stronie internetowej Cour-de-France.fr