United States Navy i US Navy jest granatowy z tym Stanów Zjednoczonych i stanowi jeden z sześciu elementów Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych .
Od czasów II wojny światowej jest wiodącym na świecie lotnictwem marynarki wojennej. Podlega on Departamentowi Marynarki Stanów Zjednoczonych administrowanemu przez Sekretarza Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych i jest kierowany przez Szefa Operacji Morskich .
US Navy jest kontynuacją Marynarki Kontynentalnej, utworzonej podczas rewolucji amerykańskiej i zdemobilizowanej pod koniec konfliktu. Po tym, jak piraci berberyjscy stacjonujący w Algierze zajęli kilka statków i ich ładunek oraz zmusili ich załogi do niewolnictwa, Kongres Stanów Zjednoczonych Ameryki uchwalił Akt Marynarki Wojennej z 1794 r. Tekst ten zapoczątkował budowę sześciu fregat, pierwszych statków US Navy. Następnie odegrał ważną rolę w wojnie secesyjnej, ustanawiając blokadę wokół portów Konfederacji i zapewniając kontrolę nad rzekami i rzekami żeglownymi. Marynarka wojenna USA odegrała kluczową rolę w amerykańskim zaangażowaniu podczas II wojny światowej, w szczególności w starciach z imperialną Japonią lub podczas lądowania w Normandii.
US Navy składa się z Luty 2014ponad 283 okrętów bojowych, z których najbardziej imponujące (i najważniejsze) to jedenaście gigantycznych lotniskowców oraz lotnictwo morskie składające się z około 3700 operacyjnych samolotów wojskowych . Do tego należy dodać 110 pomocniczych , pomocniczych i operacyjnych statków transportowych, zaopatrzeniowych i tankowców oraz transporty Wojskowego Dowództwa Morskiego Transportu Morskiego i Floty Rezerwowej.
Częścią tego jest ponad pół miliona mężczyzn i kobiet, czy to w czynnej służbie (226 551 in 30 września 2007 r.) lub w rezerwie .
W 2015 roku jej budżet znalazł się w czołówce oddziałów sił Stanów Zjednoczonych z 147,7 mld USD , z czego 22 mld wydano na budowę statków i systemy morskie.
Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych jest również administracyjnie zależny od Departamentu Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych . W razie wojny siły Straży Wybrzeża Stanów Zjednoczonych , które od 2002 roku podlegają Departamentowi Bezpieczeństwa Wewnętrznego , zostają oddane pod dowództwo Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych.
Aby poradzić sobie z desantami wojsk brytyjskich, zgromadzenie kolonialne Rhode Island postanawia,12 czerwca 1775 r, do budowy okrętów wojennych. 13 października 1775The Kongres Stanów Zjednoczonych powierza komisji marynarce, prekursor przyszłej posługi, aby stworzyć flotę wojenną do trzynastu kolonii. Wkrótce potem zobaczył, że jego uprawnienia rozciągają się na wszystkie sprawy morskie. Jednak z braku czasu zdecydował się uzbroić statki handlowe, by w końcu stworzyć flotę korsarzy.
10 listopada 1775 r, nowa rezolucja dotyczy najpilniejszych: stworzenia piechoty morskiej przeznaczonej do abordażu i zejścia na ląd, która będzie transportowana przez uzbrojone statki handlowe i połączona w dwa bataliony: to narodziny piechoty morskiej kontynentalnej, która później miała stać się Stanami Zjednoczonymi Korpus Piechoty Morskiej .
Aby zbudować wojskową marynarkę wojenną od podstaw, organ administracyjny, na czele którego stanął komandor Esek Hopkins , inspirował się tym, co już znał – modelem brytyjskim – i wezwał byłych marynarzy z Royal Navy . Wśród nich młody porucznik John Paul Jones , ukazany jako przykład dla pokoleń amerykańskich oficerów marynarki wojennej, za słynną formułę: „ Bez szanowanej marynarki, niestety Ameryko!” ”.
Zapasów brakowało i tylko jeden liniowy, America , został uruchomiony podczas konfliktu. Nadrabiała to imponująca liczba uzbrojonych statków handlowych: małe fregaty , korwety , cegły i inne szkunery . Ale know-how w zakresie artylerii , aby uzbroić te statki handlowe, stwarza problem do tego stopnia, że powstańcy zwracają się do marynarki francuskiej, która odbierze im Amerykę , zastępując utracony podczas wojny francuski okręt. aby lepiej pozostać niezastąpionym dla Amerykanów.
Bardzo młoda marynarka kontynentalna była dopiero w stadium początkowym, Francja w amerykańskiej wojnie o niepodległość odegrała decydującą rolę; zapewniając panowanie na morzach, zakłócił brytyjskie zaopatrzenie morskie i ułatwił francusko-amerykańskie zwycięstwo na lądzie, powodując, że Imperium Brytyjskie uznało swoją porażkę.
Korsarzy US, obraz Johna Paula Jonesa , przeprowadzono również wojnę wyścigu skuteczny. W sumie pod amerykańskimi barwami służyło około 65 okrętów (nowych, przerobionych lub zdobytych), a wojnę tę przetrwało jedenaście.
Po odzyskaniu niepodległości przez nowych, Kongres Amerykański, m.in. ze względów finansowych, podjął decyzję o rozwiązaniu Marynarki Wojennej Kontynentalnej i Marynarki Wojennej, zaniedbując doświadczenia stoczni wybrzeża Atlantyku, które przez wieki budowały okręty dla Royal Granatowy . Ostatni statek Continental Navy, USS Alliance , został sprzedany finansiście w dniu1 st August 1785.
Prezydent George Washington , krytykowany po rozwiązaniu milicji w południowych stanach, postanawia w 1790 r. ponownie uruchomić marynarkę wojenną. Utworzenie Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych przeszło następnie przez zadłużenie i pojawienie się konkurencyjnych rynków finansowych w Filadelfii i Nowym Jorku .
Powtarzające się problemy piractwa na wybrzeżach Afryki Północnej i pogorszenie stosunków dyplomatycznych z rewolucyjną Francją skłoniły Kongres Stanów Zjednoczonych do głosowania27 marca 1794ustawa dostarczenie Naval Armament , aby odtworzyć nową flotę około 6 fregat przez 50 głosów przeciwko 39.
Sytuację pogorszył od 1798 r. zwycięski bunt niewolników z Santo Domingo , który wówczas reprezentował połowę światowej produkcji bawełny i kawy oraz jedną trzecią produkcji cukru. Przybycie na Kubę tysięcy uchodźców z Santo Domingo po zawieszeniu broni z 30 marca 1798 r. spowodowało , że wielu z nich stało się korsarzami podczas quasi-wojny , na tle trójstronnej umowy handlowej z 1799 r. między Toussaint Louverture , Stanami Zjednoczonymi i Królestwem Wielka Brytania .
27 kwietnia 1798Kongres amerykański ponownie głosuje kredytami wojskowymi, tym razem na budowę dwunastu okrętów wojennych, ponieważ pod koniec wojny o niepodległość , w 1784 roku, Anglicy zachowali główną część swoich okrętów wojennych. Amerykanie w większości posiadają statki handlowe, które próbują ponownie uzbroić. Kongres USA prowadzi14 lipcapierwszy „podatek bezpośredni” od właścicieli ziemskich i posiadania niewolników. Te nowe podatki, następnie rozciągnięte na domy za 2 miliony dolarów na sfinansowanie budowy marynarki wojennej, są wyśmiewane przez „ Rebelię Friesów ” z 1799 r. w południowej Pensylwanii o nazwisku John Fries, która zorganizowała grupę uzbrojoną w 400 ludzi, aby się temu przeciwstawić.
Pomimo tych wysiłków Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych pozostaje w fazie początkowej, z zaledwie 14 okrętami wojennymi, w tym 9 fregatami, wspieranymi przez 365 statków korsarzy, głównie statków handlowych ze wschodniego wybrzeża. Zdobywanie statków handlowych i kilka bitew morskich trwało do czasu, gdy konsulat Francji zgodził się na honorowe ugody francuskich piratów naprawy uszkodzeń , które nastąpiły jednocześnie ze sprzedażą Luizjany .
Jest to pojawienie się piractwa w XIX wieku na Karaibach , z jego wielkimi poszukiwaczami przygód, takimi jak Jean Lafitte czy Louis-Michel Aury , oraz rozbudowany, ale ryzykowny ruch komercyjny, o czym świadczą wartości wytwarzane przez port na Kubie. 1797 i 1801, fragment pochodzący ze zdobyczy francuskich korsarzy atakujących amerykańskie statki handlujące z Saint-Domingue:
Rok | 1797 | 1798 | 1799 | 1800 | 1801 |
Tonaż | 32,5 | 46,1 | 76,5 | 84 | 116,6 |
Według amerykańskiego konsula w Santo Domingo , Edwarda Stevensa , około 1500 „piratów” na pokładzie trzydziestu siedmiu szczytów zaatakowało amerykańskie statki handlowe w drodze do Santo Domingo.
W 1801 r. dziedzic Trypolisu i jego sojusznicy na Wybrzeżu Barbaryjskim wypowiedzieli pierwszą wojnę berberyjską w Stanach Zjednoczonych, które nie chciały już płacić trybutu za przepłynięcie swoich statków. Doprowadziło to do wysłania eskadry na Morze Śródziemne . Traktat pokojowy z4 czerwca 1805uwalnia Stany Zjednoczone od tego hołdu, kosztem dwóch straconych statków. Od tego dnia amerykańska eskadra zakotwiczy na stałe na Morzu Śródziemnym, z wyjątkiem okresu wojny secesyjnej. Ale wiosną 1815 roku wybuchła druga wojna berberyjska i Decatur poprowadził ekspedycję morską przeciwko nikomu Algieru .
W wojnie 1812 roku po raz ostatni amerykańskie okręty zmierzyły się z Royal Navy , ponownie przez korsarzy , ale także z jej fregatami. USS Constitution pozostaje najsłynniejszym okrętem wojny 1812 roku, wygrywając kilka bitew morskich, w tym dwie przeciwko angielskim fregatom. Z 24 starć na morzu między okrętami US Navy i Royal Navy amerykańskie okręty odniosły szesnaście zwycięstw nad ośmioma dla Brytyjczyków.
Na początku wojny stany południowe mogły liczyć na jedną trzecią oficerów amerykańskich, którzy opuścili armię i dołączyli do stanów południowych, ale tylko 4% tonażu floty wojskowej i 10% floty handlowej marynarka wojenna przechodzą pod banderą Skonfederowanych Stanów Ameryki .
US Navy została pierwotnie zaprojektowana, aby stawić czoła swojemu dawnemu wrogowi, Royal Navy . Chociaż na początku działań wojennych był przeciętny, z zaledwie 90 żaglowcami i statkami o napędzie parowym , szybko się rozrósł, do końca 1862 r. liczył 386 statków z 3027 działami i wypełnił swoją misję blokowania portów Skonfederowanych Stanów Zjednoczonych. Wsparcie Ameryki i sił lądowych poprzez rozmieszczenie między innymi zadowalająco śródlądowych jednostek rzecznych , w tym skrzydła rzeki Mississippi .
Podczas tej wojny widzieliśmy pierwsze pancerniki i użycie okrętów podwodnych przez Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych, które choć niezwykle niebezpieczne dla własnej załogi, zatopiły lub uszkodziły 28 okrętów federalnych. Marynarka wojenna USA zdobyła 1551 statków handlowych i zniszczyła 355 podczas tej wojny.
Po tej wojnie marynarka wojenna widziała większość wycofanych ze służby okrętów, a jej siła spadła do zaledwie dwóch tysięcy oficerów i dziesięciu tysięcy marynarzy.
W 1882 r. marynarka wojenna miała tylko 138 okrętów, z których tylko 57 było zatrudnionych w czynnej służbie.
Flota w Styczeń 1882 | |
---|---|
Statki parowe | 65 |
Drewniane żaglowce | 23 |
Okręty pancerne | 24 |
Łodzie torpedowe | 2 |
Holowniki | 23 |
Pod przewodnictwem Chestera Alana Arthura stworzono Eskadrę Ewolucji z pierwszymi trzema chronionymi krążownikami zbudowanymi w Stanach Zjednoczonych.
W 1890 roku Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych była tylko szóstą flotą na świecie, liczącą 122 000 ton.
Jego słabość w porównaniu z innymi narodami została skrytykowana, a w 1890 r . ustawa o polityce morskiej , wyznaczona przez sekretarza marynarki wojennej Benjamina Tracy, potwierdziła potrzebę posiadania przez Stany Zjednoczone floty potężnej nie tylko dla obrony wybrzeża, ale także dla ochrony handlu. trasy. Jego zalecenia nie były w pełni przestrzegane, ale mimo to ustawą o marynarce z 1890 r. skierowano ją na bardziej ambitną politykę, budżet Marynarki Wojennej z 75 mln dolarów w 1880 r. do 725 mln w 1910 r .
W 1898 zniszczenie USS Maine w porcie w Hawanie wywołało wojnę amerykańsko-hiszpańską , która była pierwszym poważnym testem ogniowym przeciwko wielkiej potędze morskiej od czasu starć z Wielką Brytanią. Flota składała się wówczas z pięciu nowoczesnych pancerników o masie 10 000 ton , osiemnastu krążowników, sześciu monitorów, sześciu dalekomorskich łodzi torpedowych i licznych jednostek pomocniczych.
Zmiażdżyła hiszpańską marynarkę wojenną na Filipinach w bitwie nad Zatoką Manilską, a następnie w bitwie pod Santiago de Cuba .
W 1908 roku Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych stała się trzecią co do wielkości marynarką wojenną na świecie po Royal Navy i Imperial German Navy .
W 1912 roku w marynarce wojennej USA było 3094 oficerów i 47 515 marynarzy; w1 st lipiec +1.916Siła urosła do 4293 oficerów i 54 234 marynarzy, a plany rozwoju były w toku, gdy setki statków wszystkich typów dowodziły w obliczu niepewności wojny w Europie.
Flota w 1917 r. | |
---|---|
Pancerniki | 31, w tym 9 typu Dreadnought |
Krążowniki pancerne | 15 |
Krążowniki | 10 |
Niszczyciele | 68 |
Łodzie torpedowe | 24 |
Okręty podwodne | 54 |
Jak pokazano w powyższej tabeli, Stany Zjednoczone miały wysokiej klasy flotę, która nie miała nic wspólnego z lekkimi jednostkami, które dominowały w wojnie 1898 r., zauważone wówczas braki w dziedzinie transmisji lub strzelania na morzu zostały w dużej mierze poprawione.
Budżet marynarki wojennej w 1914 r. stanowił równowartość 3,06 mld franków w 1930 r. (Francuska Marynarka Wojenna 3,2 mld franków, Brytyjska Marynarka Wojenna 6,4 mld franków w tym samym czasie).
Po Stanach Zjednoczonych wszedł do pierwszej wojny światowej THE6 kwietnia 1917 r.Marynarka amerykańska, która liczyła w sumie 197 okrętów wojennych, bardzo szybko uczestniczyła w zwalczaniu okrętów podwodnych i ochronie konwojów podczas Bitwy o Atlantyk . Zdecydowano, że będzie bronił i patrolował półkulę zachodnią, podczas gdy Royal Navy będzie kontynuowała swoją akcję przeciw okrętom podwodnym wokół Wysp Brytyjskich z pomocą, jaką mogła zapewnić marynarka wojenna USA. Nie trwało to długo: sześć niszczycieli dotarło do Cobh (wtedy Queenstown) w Irlandii w dniu4 maja 1917. 5 lipca, w bazie tej znajdowało się 35 amerykańskich niszczycieli. Pod koniec wojny w Europie znajdowały się 383 amerykańskie okręty wojenne, a flota liczyła ponad 2000 statków i 533 000 oficerów i marynarzy w porównaniu do 67 000 na początku 1917 roku.
Zatrzymaliśmy się w miesiącu maj 1917rozpoczęty w 1916 r. program budowy statków liniowych, mający na celu priorytetowe zbudowanie 250 niszczycieli i 400 myśliwców podwodnych .
Aby przetransportować siły ekspedycyjne do Francji, Departament Marynarki Wojennej miał we wszystkim i za wszystko everything 1 st lipca 1917, siedem statków transportowych wojsk i sześć statków handlowych, tj . 94 000 t . WListopad 1918, sformowano krążowniki i siły transportowe składające się ze 143 statków, w tym kilkudziesięciu krajów sojuszniczych, o łącznej masie 3 250 000 ton . Zapewniła transport 911 000 żołnierzy we Francji (milion innych dostarczyła Brytyjska Marynarka Wojenna) oraz 8 700 000 ton sprzętu, Francja dostarczyła dużą część uzbrojenia i amunicji, tj. około 4 000 000 t .
Konwoje wojsk amerykańskich do Europy były tak dobrze bronione, że nie doszło do utraty statków załadowanych żołnierzami, poza brytyjskim liniowcem opuszczającym Kanadę, co jest ogromnym sukcesem.
Na początku 1918 roku, alianci położyć kres działaniem U butach na Kaiserliche Marine gdy ich główną drogę ucieczki, 290 km na południowy przejście pomiędzy Orkney i Norwegii , został zablokowany przez pole minowe morskiego składającego się z 70 263 MK 6 min, w tym 56 611 założonych przez okręty amerykańskie.
Straty to 431 zabitych i 819 rannych dla Marynarki Wojennej USA, 2461 zabitych i 9520 rannych dla marines , przy czym ta ostatnia po raz pierwszy wyróżniała się na froncie zachodnim podczas bitwy pod lasem Belleau . Musimy dodać do tych liczb 192 zabitych w US Coast Guard i 629 w marynarce handlowej ..
W wyniku działań wroga stracono tylko trzy okręty bojowe, kuter patrolowy USS Alcedo (SP-166) , przebudowany jacht, zatonął u wybrzeży Francji na5 listopada 1917 ; niszczyciel USS Jacob Jones (DD-61) w klasie Tucker zatonął u wybrzeży Wielkiej Brytanii6 grudnia 1917A krążownik pancerny USS San Diego (ACR-6) z klasy Pennsylvania , zatonął w pobliżu Fire Island , u wybrzeży Nowego Jorku,19 lipca 1918 r a priori przez dryfującą minę zrzuconą przez niemiecką łódź podwodną.
Amerykańska flota handlowa, która w 1914 roku wyniosła trzy miliony ton , straciła 389 000 ton w latach 1914-1918, ale w Stanach Zjednoczonych zbudowano 4 030 949 ton.
Na uwagę zasługuje również rozwój lotnictwa morskiego podczas tego konfliktu. W1 st lipca 1917, był jeszcze w powijakach i miał tylko 45 lotników marynarki wojennej. Byli oficerowie z marynarki wojennej, piechoty morskiej i straży przybrzeżnej, którzy przeszli specjalne szkolenie we wnętrzu i zostali przydzieleni do lotnictwa. Szkoliło się około 200 kadetów i około 1250 szeregowców zatrudnionych w Służbie Lotniczej. W1 st lipca 1917, było 823 lotników marynarki wojennej, około 2052 podchorążych i 400 oficerów polowych związanych z lotnictwem marynarki wojennej. Ponadto przeszkolono ponad 7300 mechaników i przeszkolono ponad 5400 mechaników. Łączna liczba żołnierzy w tym czasie wynosiła około 30 000. Wodnosamoloty i sterowce patrolowały obie strony Atlantyku.
Od 1922 większość floty znajduje się na Pacyfiku , duża część floty powstałej w wyniku Wielkiej Wojny jest rozbrojona.
Kryzys z 1929 roku i oszczędności budżetowe w budżecie obronnym , która wywiązała dotkniętego go z wielką amplitudy, nawet jeśli pozostały mniejszy wpływ niż armii Stanów Zjednoczonych , jej budżet jest jednak w 1930 roku pierwszy w świecie, potrojenie przez 1914 z równowartość 9,25 miliarda franków (Królewska Marynarka Wojenna: 6,98 miliarda franków). Eksperymentuje z koncepcją sterowca lotniskowca z trzema przykładami w służbie, ale zniszczenie jednego z nich oznacza ich koniec.
Flota w 1 st April 1.931 | |
---|---|
Lotniskowiec | 3 |
Pancerniki | 15 |
Krążowniki | 18 |
Niszczyciele | 78 |
Małe statki tonażowe | 115 |
Okręty podwodne | 55 |
Następnie dzieli się na dwie floty, które są bardzo nierówne pod względem ilości i jakości:
W 1933 roku , wraz z wyborem Franklina Delano Roosevelta na prezydenta Stanów Zjednoczonych , następuje wyraźne ożywienie. Jej celem jest doprowadzenie floty do poziomu dozwolonego przez Traktat Waszyngtoński z 1922 roku, od którego jest daleko. W grudniu tego roku składał się z 372 okrętów, poruszających się 1038 660 ton, czyli 150 000 ton w ramach ograniczeń traktatowych.
Kongres Stanów Zjednoczonych zgadza się przyznać wystarczające fundusze na uruchomienie nowych statków i ożywienie przemysłu poważnie dotkniętego przez Wielki Kryzys i uchwala 2 ustawy w tym celu ( Narodowa Ustawa o Odzyskiwaniu Przemysłu15 maja 1933 r., Ustawa o marynarce wojennej Vinson-Trammell na27 marca 1934), ale z drugiej strony zablokowała liczbę marynarzy , tak że w 1935 roku marynarka wojenna miała tylko 8000 oficerów i 82 500 marynarzy, którzy mogli uzbroić statki tylko w 81%.
W latach 1934-1939 nastąpił znaczny wzrost, zwłaszcza w odniesieniu do krążowników i niszczycieli. Jednak prognozy pokazują, że osiągnięcie pożądanego poziomu zajmie do 1944 roku.
Kiedy w 1937 roku wybuchła wojna chińsko-japońska , Flota Azjatycka została repatriowana na Filipiny, ponieważ doszło do incydentu zapowiadającego nadchodzące walki.
Podczas japońskiego natarcia na Nanjing kanonierka USS Panay uczestnicząca w ewakuacji cudzoziemców z miasta została celowo zatopiona w wyniku akcji pułkownika Cesarskiej Armii Japońskiej Kingoro Hashimoto, który dzień przed wezwaniem lotnictwa bezskutecznie zestrzelił statek. na12 grudnia 1937wysłać go na dno. Członek tajnego stowarzyszenia, którego celem jest wyeliminowanie wszelkich wpływów obywatelskich w rządzie japońskim , uważał za konieczne sprowokowanie wojny ze Stanami Zjednoczonymi.
Pomimo śmierci dwóch żeglarzy i cywila, sprawa nie eskalować jak rząd w Tokio natychmiast wyraża przeprosiny i oferuje reparacji, az drugiej strony na amerykański izolacjonizm wspierane przez ogromną większość opinii. Polityki publicznej uniemożliwia możliwa reakcja wojskowa .
Scouting Force zmieni się w Atlantic Squadron w styczeń 1939, pierwotnie złożony z lotniskowca, czterech starych pancerników, czterech ciężkich krążowników i flotylli niszczycieli. Będzie to zalążek utworzonej Floty Atlantyckiej1 st luty +1.942.
Wraz z wybuchem II wojny światowej, w której Niemcy zdominowały Europę kontynentalną, a japoński imperializm stawał się coraz bardziej aktywny w Azji i na Pacyfiku, Senat Stanów Zjednoczonych przegłosował14 czerwca 1940Expansion Naval Act , znany również jako Vinson-Walsh lub Two-Ocean Navy ustawy , a następnie innych ustaw programowych, które przydzielono znaczne środki, aby zwiększyć flotę o 70%, budowa 1,325,000 ton okrętów, zakup lub przekształcenie 100000 ton statków pomocniczych i zwiększenie sił powietrznych marynarki wojennej do 15 000 samolotów wobec mniej niż 300 samolotów na pokładzie, mniej lub bardziej nowoczesnych, i około sześćdziesięciu dużych wodnosamolotów wwrzesień 1939. Umowa niszczycieli baz podpisana w dniu2 września 1940widzi przeniesienie 50 niszczycieli znanych pod wspólną nazwą Class Town do Królewskiej Marynarki Wojennej.
1 st luty 1941Flota Stanów Zjednoczonych z siedzibą na Pacyfiku zmieniła nazwę na Flotę Pacyfiku.
Podejmowane są kroki, aby pomóc Wielkiej Brytanii , przy zachowaniu neutralności. W zamian za dzierżawę baz na Karaibach iw Kanadzie Royal Navy otrzymuje 50 amerykańskich niszczycieli zbudowanych w latach 1917-1920, znanych jako Class Town ; „neutralna strefa” pod ochroną USA otwarto w 1939 roku doprowadzono do 26 th południka. Zmusza U-Booty do ograniczenia ataków we wschodniej części Atlantyku. Oprócz kredytu-leasingu , Grenlandia jest umieszczona na10 kwietnia 1941pod ochroną amerykańską i 7 lipca wojska amerykańskie przejęły kontrolę nad siłami brytyjskimi w Islandii .
kwiecień do czerwiec 1941, trzy pancerniki, lotniskowiec, cztery krążowniki i dwie flotylle niszczycieli zostają przeniesione z Pacyfiku na Atlantyk (tj. 20% floty Pacyfiku).
W wrzesień 1941, podjęto kolejny niezwykle ważny krok. Statki Marynarki Wojennej USA eskortują konwoje na Północnym Atlantyku i biorą udział w Drugiej Bitwie o Atlantyk .
17 października 1941, A U-Boat poważnie uszkodzony niszczyciel USS Kearny . 31-go USS Reuben James został zatopiony przez niemiecką łódź podwodną. Jednocześnie grupa uderzeniowa lotniskowca składająca się z lotniskowca USS Ranger i dwóch pancerników monitoruje ujście Cieśniny Duńskiej (między Islandią a Grenlandią ), z której mogą korzystać okręty Kriegsmarine . Gdyby pancernik kieszonkowy Admiral Scheer nie padł ofiarą uszkodzeń maszyn, prawdopodobnie bylibyśmy świadkami pierwszej niemiecko-amerykańskiej bitwy morskiej, ponad miesiąc przed japońskim atakiem. Prezydent Franklin Delano Roosevelt nie chce jednak posunąć się do skrajności; najczęściej zaniedbuje wysyłanie przechwyconych wiadomości z maszyny Enigma przesyłanych przez brytyjskie służby do marynarki wojennej USA .
SpórJednak podczas ataku na Pearl Harbor marynarka wojenna nadal miała tylko sześć operacyjnych lotniskowców (8 all-inclusive w tym31 grudnia 1941z CV-1 Langley jako transportem lotniczym) i zaangażowany w kampanie na Pacyfiku przeciwko Cesarskiej Marynarce Wojennej Japonii z pewnym utrudnieniem.
W pancerniki z Floty Pacyfiku jest zatopiony lub bardzo poważnie uszkodzony, US Navy musiał opracować oryginalną strategię ze środków, które pozostały w jego dyspozycji. Lotniskowce stają się de facto okrętem kapitalnym .
„Cicha służba”, cicha służba amerykańskich okrętów podwodnych, które stanowią tylko 2% amerykańskiej marynarki wojennej i których taktyka była oparta na dyskrecji, ubolewała nad całkowitą stratą 66 jednostek, z których 43 były spowodowane przez siły japońskie. odegrały ważną i stosunkowo nieznaną rolę w zdławieniu japońskiej gospodarki .
Interweniowali od początku operacji, kiedy Japończycy byli panami Pacyfiku. Wraz z brytyjskimi i holenderskimi okrętami podwodnymi 289 amerykańskich okrętów podwodnych zatopiło 1178 okrętów handlowych lub 4 800 000 ton oraz 201 okrętów wojennych (w tym 8 lotniskowców, 15 krążowników, 45 niszczycieli, 25 okrętów podwodnych) za stratę 52 jednostek, wystrzeliwując łącznie 14 748 torped , które do połowy 1943 r. były w dużej mierze wadliwe. W ten sposób flota handlowa Cesarstwa Japonii, która w 1941 roku liczyła 6 milionów ton , została zredukowana do 312 000 ton, kiedy poddała się w 1945 roku.
Kolejność bitwy US Navy | |||
Główne wyposażenie | wrzesień 1939 | grudzień 1941 | sierpień 1945 |
---|---|---|---|
Pancerniki | 12 | 15 | 23 |
lotniskowiec bojowy | 5 | 7 | 40 |
lotniskowiec eskortowy | 0 | 0 | 88 |
Krążowniki | 34 | 37 | 92 |
Niszczyciele | 160 | 231 | 558 |
Eskortuj niszczyciele | 0 | 0 | 519 |
Fregaty | 0 | 0 | 98 |
Łódź podwodna | 105 | 106 | 269 |
patrole zapaśnicze ASM | 102 | 102 | 1,607 |
Saper | 56 | 56 | 576 |
Budynki amfibie | 967 | ||
Barki i łodzie desantowe | 45 810 | ||
Różne statki | 335 (w tym łodzie patrolowe barkami) | 84 | |
Lotnictwo morskie | 3 437 | 40 912 | |
w tym samoloty bojowe | 1774 | 29 125 | |
Tonaż bojowy | 1,6 mln t. | 2 mln t | 5,1 mln t. |
Tonaż pomocniczy | 1,6 mln t. | 1,9 mln ton | 6,6 mln t. |
Siła robocza | 358,021 | 4 031 097 | |
w tym USMC | 54 359 | 476 582 | |
w tym USCG | 1923 | 171 192 |
Przemysłowa potęga Stanów Zjednoczonych dała o sobie znać w 1943 roku. W sumie Marynarka Wojenna zamówiła 10 szybkich pancerników, 17 ciężkich lotniskowców klasy Essex , 9 lekkich lotniskowców klasy Independence , 74 lotniskowce. i wykazuje niemal absolutną przewagę w dziedzinie statków desantowych , pociągów eskadrowych lub inżynierii z Seabees .
2 września 1945, Marynarka Wojenna USA z 70% światowego tonażu posiada 95 lotniskowców i ponad 41 000 samolotów, to był szczyt jej potęgi.
StratyW sumie straty wyniosły 36 950 marynarzy i 19 733 zabitych oraz 37 778 marynarzy i 68 207 rannych; straty ludzkie na pokładach amerykańskich lotniskowców (nie licząc strat w locie) to 4636 zabitych i 4068 rannych. Co najmniej 488 okrętów US Navy wszystkich typów zostało zniszczonych podczas tego konfliktu, a 16 512 samolotów zniszczonych:
Straty okrętów (nienaprawione okręty, wszystkie przyczyny):
(Należy zauważyć, że wszystkie okręty główne (pancerniki i lotniskowce eskadry) zostały zatopione w latach 1941-1942)
2 września 1945po kapitulacji Japonii Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych z 98 lotniskowcami i 40 000 samolotów stanowiła 70% światowego tonażu. W ciągu roku liczba lotniskowców została zmniejszona do 23, a liczba samolotów do 14 637. Lotnictwo lotniskowców było szybko przestarzałe, podczas gdy USAAF wkroczyły w erę wojny, lotnictwo odrzutowe i strategiczne bombardowanie nuklearne... praca lotniskowców, tych staromodnych behemotów. Administracja Trumana podzieliła ten punkt widzenia i uchwaliła ustawę o bezpieczeństwie narodowym w 1947 roku .
W następnym roku pierwszy sekretarz obrony admirał James Forrestal walczył o wymuszenie budowy czterech „super lotniskowców”, z których pierwszym byłby USS United States o masie 65 000 ton, podczas gdy liczba okrętów w linii przekroczyła 1. 194 do 267 i to z lotniskowców od 98 do 15. Sprzeciw US Air Force , który podnosi jego międzykontynentalny bombowiec B-36 Peacemaker , kładzie kres budowie (rozpoczęty 4 dni wcześniej) ze Stanów Zjednoczonych na23 kwietnia 1949. Z drugiej strony zbudowano trzy lotniskowce klasy Midway o nośności 45 000 ton : Midway , Franklin D. Roosevelt i Coral Sea , a także kilka krążowników przeciwlotniczych o masie od 13 000 do 17 000 ton. a także kilka niszczycieli i eskorty. Główne ulepszenia w stosunku do klasy Essex to wzmocniony pokład lotniczy jako integralna część nadbudówki oraz wejście na pokład pierwszych odrzutowców, takich jak FH-1 Phantom , eksploatowany w 1947 roku .
Zaraz po zakończeniu II wojny światowej nastąpiła bardzo szybka demobilizacja sił amerykańskich. Dla marynarki, to rozbrojony 607 dużych statków prawie wszystkie pancerniki i 1233 jednostek świetlnych, które kilkaset są odłożone jako „kokonu” jest 16 th flota mokro w siedmiu zatok wschodniego wybrzeża Stanów United.
Pod koniec lat 40. aktywna flota skróciła się do dwóch dużych grup:
Całość pozostaje imponująca, a statki znacznie potężniejsze niż na początku dekady.
Wojna koreańskaOfensywa komunistycznej Korei Północnej na Koreę Południową, która zaczyna się25 czerwca 1950jest zaskoczeniem dla zachodnich rządów, a początkowa reakcja Stanów Zjednoczonych, które zdemobilizowały swój gigantyczny aparat wojskowy po 1945 roku, była dość chaotyczna i pogmatwana, wysyłając skromne dostępne jednostki, które okupowały wówczas Japonię pod przywództwem MacArthura . W przeciwieństwie do głównych morskich bitew powietrznych II wojny światowej , w wojnie koreańskiej (i przyszłych konfliktach) zmieniła się rola lotniskowców. W Korei służą one przede wszystkim jako pływające bazy powietrzne, poza zasięgiem sił wroga. Lotnictwo pokładowe jest wykorzystywane nie do atakowania floty wroga, ale do niszczenia celów lądowych, przychodzących z pomocą wojskom na ziemi.
Dwa lotniskowce, tym USS Valley Forge of klasy Essex i brytyjski HMS Triumph wysyłane są pilnie na zachodnich wybrzeży Korei w Morzu Żółtym , aby spróbować wsparcia chudego południowokoreańskiej armii stłumione przez czołgi Armii koreańskiego Ludowej . Valley Forge uruchamia pierwszy nalot z lotniskowca tego konfliktu3 lipca 1950 : 36 samolotów (w tym 8 odrzutowców F9F Panther ) nad Phenianem , a następnie 21 samolotów Triumph na lotnisku w Haeju . Następnego dnia rozpoczęto ataki z powietrza na mosty na tym samym obszarze. Dwa lotniskowce, oznaczone jako TF 77, poruszają się na wschodnim wybrzeżu na Morzu Japońskim i wspierają18 lipcawysadzenie wojsk w Pohang podczas niszczenia rafinerii ropy naftowej w Wonsan .
22 lipcaich lotnictwo pokładowe rozpoczęło liczne operacje bliskiego wsparcia powietrznego . W sierpniu 1950 roku Triumph dołączył do brytyjskiego TF 91, podczas gdy USS Philippine Sea przybył w celu wzmocnienia TF 77. W tym samym czasie utworzono Grupę Zadaniową 96.8, złożoną z lotniskowców eskortowych USS Sicily i USS Badoeng Strait , przewożących statki, myśliwce i bombowce piechoty morskiej , podczas gdy sytuacja się pogarsza: Koreańska Armia Ludowa zajmuje 75% terytorium, a siły alianckie są ograniczone do obwodu Pusan .
Piloci Marynarki Wojennej USA i piechoty morskiej przeprowadzili 8800 lotów bojowych (w tym 6500 przez Corsair , 1600 przez AD Skyraider i 700 przez F9F Panther ) w celu obrony wojsk alianckich okopanych w Pusan .
Od 6 do 21 wrześniaUS Navy i Marynarka wsparcie z lotniskowców Badoeng Strait , USS Boxer (otrzymuje następujące miesiąc przez Leyte ), Valley Forge , Sycylia , Philippine Sea decydujące zwycięstwo w Incheon , na zachodnim wybrzeżu Korei Południowej przeprowadzając 3200 lotów bojowych i październik, z pancernikiem Missouri i lotniskowcem HMS Tezeusz (w) (zastępujący Triumph ) siły ONZ popełnione za rzeką Yalu we współpracy z jednostkami myśliwskimi USAF i Wspólnoty Narodów .
od 9 do 21 listopadaSamoloty z Valley Forge i Morzu Filipińskim zniszczyć mosty na północnym brzegu koreańskiej z Yalou i ich F9F Pantheres zestrzelić 3 MiG-15S . W okresie od stycznia do maja 1951 roku , jednostki lotniskowca stopniowo przechodzić rolę wsparcia lotniczego do zakazu powietrza przeciwko celom w głębi wokół 38 th równoległe północnej (głównie mostów i szlaków drogowych żelaza). Wykonano ponad 33 000 lotów bojowych, co spowodowało utratę 69 Corsair , 8 AD Skyraider , 4 F9F Panther i 2 F7F Tigercat .
Kilka z tych misji pozostało sławnych. Od23 marca 1951, USS Princeton przeprowadza serię ataków AD Skyraidera w celu zniszczenia mostów między Kilchu i Songjin, które trwają przez miesiąc pod dowództwem komandora porucznika Harolda Carlsona i będą znane jako „Bitwa o Kanion Carlsona”. 30 kwietnia 1951, 6 AD Skyraider i 5 Corsair z Princeton bombarduje Hwachon Barrage bez uszkodzeń, ale następnego dnia 8 AD Skyraider i 12 Corsairów mają więcej szczęścia używając starych torped z II wojny światowej , uniemożliwiając chińskim siłom wejście do zapory do zalania strategicznych obszarów w Korei Południowej .
Na początku 1951 r. konflikt ten był nadal drugorzędny w stosunku do amerykańskiej polityki zagranicznej skoncentrowanej na sowieckim zagrożeniu w Europie. W tym czasie US Navy rozmieściła na obszarach tylko trzy lotniskowce klasy Essex wyposażone w samoloty szturmowe z silnikami tłokowymi z czasów wojny na Pacyfiku, podczas gdy szósta flota USA na Morzu Śródziemnym miała 3 lotniskowce o wadze 45 000 ton, Midway , Coral Sea i Franklin D. Roosevelt , przewożący północnoamerykańskie bombowce AJ-1 Savage z możliwością użycia broni nuklearnej .
W miarę postępu wojny w strefie walki krążą amerykańskie i alianckie lotniskowce, takie jak USS Bataan , USS Bon Homme Richard , HMS Glory i HMAS Sydney . W tym czasie samoloty tłokowe z czasów II wojny światowej ( Corsair i AD Skyraider ), które stanowiły jedną trzecią lotów bojowych na początku wojny koreańskiej , współistniały z odrzutowcami , które będą stanowić połowę lotów na koniec konfliktu.
Kiedy USS Essex rozpoczyna swoją trasę z TF 77 inSierpień 1951, zawiera całkowicie nowy F2H Banshee , niosący więcej bomb niż F9F Panther . 25 sierpnia 1951Do 1 st czasie 12 F2H Banshee i 11 F9F Panther US Navy wbudowany w Essex eskortowania 35 bombowców B-29 z US Air Force RAID Rashin, zaledwie 27 km od granicy z ZSRR . Podobnie8 października 1951, F2H Banshee z USS Kearsarge po raz kolejny eskortuje B-29 do nalotu na Kowan, wspomagany przez samoloty z Princeton i Essex . 30. 20 samolotów z Essex i 20 kolejnych z USS Antietam jednocześnie zaatakowało Kapsan, gdzie odbywało się spotkanie Komunistycznej Partii Korei Północnej, zabijając 500 członków.
Później w trakcie wojny urzędnicy amerykańscy zdali sobie sprawę, że potrzebne są bardziej agresywne naloty. Zaczynają aprobować naloty na infrastrukturę przemysłową i wojskową w Korei Północnej , takie jak23 czerwca 1952, przeprowadzone wspólnie przez samoloty pokładowe TF 77, marynarkę wojenną i Siły Powietrzne USA przeciwko 4 elektrowniom w Suiho, Chosin, Fusen i Kyocen, pozbawiając kraj 90% potencjału energetycznego. Jeśli chodzi o infrastrukturę wojskową, od lipca do sierpnia 1952 r. przeprowadzono masowe ataki z powietrza na garnizony w Pjongjangu (ponad 1200 lotów bojowych US Navy, marynarki wojennej , samolotów sił powietrznych USA i brytyjskich oraz samolotów kanadyjskich).11 lipca i 1400 innych osób 29 sierpnia), tak aby stolica Korei Północnej straciła wszelkie militarne zainteresowanie komunistów.
Inne bombardowania przeprowadzone przez samoloty pokładowe TF 77 miały miejsce w Sindoku (27 lipca), w Kilczu (28 lipca), do Changp'yong-ni (20 sierpnia) A Aoji ( 1 st września). Ostatecznie ukierunkowane ataki na pole bitwy rozpoczęły się w październiku (13 000 lotów bojowych), praktycznie uniemożliwiając Koreańskiej Armii Ludowej przeprowadzenie poważnych ofensyw.
W ciągu ostatnich sześciu miesięcy konfliktu misje bliskiego wsparcia powietrznego ponownie wzrosły, aż do zawieszenia broni z 27 lipca 1953 roku . Łącznie 36 lotniskowców wziąć udział w jednym punkcie lub innego w tej pierwszej gorącej wojny z zimnej wojny . Wśród nich Royal Navy widziała cztery lekkie lotniskowce klasy Colossus, jeden po drugim, powstawały w tym konflikcie do 1952 roku . Ze swojej strony tylko cztery z piętnastu amerykańskich lotniskowców rozmieszczonych podczas konfliktu są zaangażowane jednocześnie. Łącznie odbyły się jednak 275 tys. lotów bojowych (tylko o 10 tys. mniej niż podczas całej II wojny światowej ) ze stratą 564 samolotów, w tym 8 zestrzelonych przez MiG-15 .
Ponadto 684 inne samoloty zostały utracone podczas operacji na pokładzie, w tym wypadków katapultowania i lądowania. Łącznie 5 okrętów (4 myśliwych i trałowców oraz holownik ) zostanie zatopionych podczas tego konfliktu przez marynarki wojenne, a 87 uszkodzonych przez miny i przeciwną artylerię przybrzeżną.
Bez znaczącego wsparcia lotniczego świadczonych przez przewoźnika lotniczego, jest mało prawdopodobne, że alianci byłby w stanie odepchnąć chińskich i północnokoreańskich sił do 38 th równoległe północnej . Jednym ze skutków koreańskich doświadczeń jest ponowne docenienie silnej marynarki wojennej na wyższych szczeblach: pod koniec wojny liczba okrętów w linii wzrosła z 267 do ponad 1000, w szczególności powrót do służby lotniskowców II wojny światowej .
Wiek pociskówWraz z nadejściem reakcji myśliwce stają się teraz ponaddźwiękowe, a wkrótce naddźwiękowe. W rezultacie zwiększa się zagrożenie z powietrza dla sił morskich, a konwencjonalna artyleria przeciwlotnicza, nawet z celownikami radarowymi, nie jest już wystarczająca do obrony przeciwlotniczej . W powietrze-powierzchnia rakiety więc polecieć do jej uzupełnienia.
Pierwsze próbne strzelanie tego nowego typu uzbrojenia miało miejsce w dniu 28 stycznia 1953z SAM-N-7 Terrier ( zasięg 32 km ) wystrzeliwany z byłego pancernika USS Mississippi przekształconego w statek testowy z 1945 roku. Krążownik USS Boston (CA-69) powrócił do służby na1 st listopad +1.955pod rejestracją CAG-1 staje się pierwszym okrętem operacyjnym uzbrojonym w pociski kierowane, a jego tylną wieżę 203 mm zastąpiono dwoma podwójnymi rampami Terrier (SAM-N-7).
Jeśli chodzi o pociski przeciwokrętowe , Stany Zjednoczone opracowały je dopiero po Europie i ZSRR, kiedy udowodniły swoją wartość. AGM-84 Harpoon wszedł do służby w 1977 roku.
Wiek nuklearny NapędOd 1946 roku marynarka wojenna była zainteresowana energią napędu dostarczaną przez reaktor jądrowy , co pozwalało obejść się bez masywnego i ciężkiego paliwa i wyposażało w ten sposób łódź w morski napęd jądrowy o niemal nieograniczonej autonomii. Fizycy (np. Philip Abelson ), którzy uczestniczyli w Projekcie Manhattan, opracowali następnie tę nową technologię. Pod dowództwem admirała Hymana Rickovera Stany Zjednoczone rozpoczęły w 1949 r. program, który od 1954 r. umożliwił zwodowanie okrętu podwodnego USS Nautilus (SSN-571) .
Kolejnym dużym krokiem jest budowa lotniskowca nuklearnego: USS Enterprise (CVN-65) . Jej kil jest położony4 lutego 1958 i wchodzi do służby w dniu 25 listopada 1961. Ale pierwszym nuklearnym statkiem nawodnym jest USS Long Beach (CGN-9), na którym położono stępkę2 grudnia 1957w stoczni Fore River w Quincy na uruchomienie9 września 1961. Jest to prototyp nuklearnej eskorty Marynarki Wojennej USA (i to nie tylko napędowej, ponieważ niesie most przyszłego Enterprise ), której główne uzbrojenie będzie odtąd składać się z pojazdów kierowanych. W momencie wejścia do służby jego uzbrojenie przeciwlotnicze składało się z pocisków SAM-N-6 Talos (jedna podwójna rampa - 40 pocisków o zasięgu 96 km ) oraz Terrier (dwie podwójne rampy - 240 pocisków o zasięgu 32 km ). Jego uzbrojenie przeciw okrętom podwodnym składało się z wyrzutni ASROC.
Mała seria okrętów eskortujących, krążowników i dużych niszczycieli, napędzanych energią jądrową, miałaby podążać za nimi:
Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych ma trudności ze stworzeniem floty eskort oceanicznych z napędem jądrowym. Jeśli chodzi o budynki naziemne, w tym trybie napędu rzeczywiście występuje pewna blokada. Na przykład do 1975 roku Enterprise był pierwszym i jedynym lotniskowcem nuklearnym. W obliczu kosztów budowy i wdrożenia, US Navy powraca do napędu konwencjonalnego dla swoich kolejnych dwóch lotniskowców. Drugi lotniskowiec o napędzie atomowym, USS Nimitz (CVN-68) , rozpoczął budowę dopiero w 1968 r., by do służby w 1975 r. mikro-serii (dwie lub cztery jednostki), natomiast Bainbridge i Truxtun nie będą miały kontynuacji. Wszystkie te duże okręty eskortowe o napędzie atomowym zostaną wycofane ze służby w latach 90., a poza lotniskowcami w 2010 roku nie ma żadnych innych okrętów nawodnych o napędzie atomowym.
W dziedzinie podwodnych, z drugiej strony, atomowy okręt podwodny będzie wielkim sukcesem, gdyż odstąpienie od służby USS blueback (SS-581) ,1 st październik +1.990, wszystkie bojowe okręty podwodne Stanów Zjednoczonych są napędzane energią jądrową.
W lipiec 2007, w Stanach Zjednoczonych powstanie łącznie 200 okrętów podwodnych, 23 lotniskowce i krążowniki oraz statek handlowy o napędzie atomowym ( NS Savannah ).
Gdy statki te są wycofane z eksploatacji, ich demontaż nuklearny jest przeprowadzany w stoczni Puget Sound Naval Shipyard and Intermediate Maintenance Facility w Bremerton (Waszyngton) przed ich rozbiórką morską w konwencjonalnych stoczniach.
UzbrojenieJeśli chodzi o broń jądrową , pierwsze bomby atomowe przeznaczone dla lotnictwa morskiego były przewożone na statkach od 1954 r. Po nich szybko pojawiła się szeroka gama taktycznej broni jądrowej , od pocisków ziemia-powietrze po broń antynuklearną .
W latach 60. XX wieku na pokładzie floty atomowych okrętów podwodnych pojawiły się strategiczne pociski balistyczne morze-ziemia, które od 1967 r. wystrzeliwały pociski o maksymalnej liczbie 41 jednostek. Stały się one jednym z filarów odstraszania nuklearnego Stanów Zjednoczonych ze względu na swoją dyskrecję . Stany Zjednoczone przez większość lat 70. i 80. rozmieściły około jednej czwartej całego swojego zapasu broni jądrowej na morzu, głównie na Atlantyku. Rekord datuje się na rok 1975, kiedy na wodzie pływało 6191 dział, ale w 1990 r. na morzu znajdowało się nadal 5716 dział.To więcej niż cały arsenał nuklearny Stanów Zjednoczonych od 2007 r.
Wraz z końcem zimnej wojny decyzja o jednostronnym wycofaniu pokładowej taktycznej broni jądrowej zapadła w 1989 r., co doprowadziło do wycofania SUBROCów w tym samym roku, ASROCs i RIM-2 Terriery zostały wycofane w 1990 r. Samoloty bomby lądowały w latach 1992-1993, a flota SSBN zmniejszyła się do 14.
Ostatnie pociski manewrujące BGM-109A Tomahawk Land Attack Missile - Nuclear (TLAM-N) zostały wycofane ze służby między 2010 a początkiem 2013 roku.
wojna wietnamskaW 1966 i 1968 USS Long Beach został rozmieszczony podczas wojny w Wietnamie , głównie w pikiecie radarowej, gdzie kierował licznymi nalotami. Było to również pierwsze użycie pocisku dalekiego zasięgu RIM-8 Talos , w którym CGN-9 Long Beach zestrzelił 2 Migi . USS Chicago był również uznawany za Miga.
Aby zapewnić sobie misje w Wietnamie przecinane wieloma rzekami, amerykańska marynarka wojenna utworzyła liczną flotę rzeczną zwaną „ Brown-water Navy ”, podejmując koncepcję Dinassauta francuskiej marynarki wojennej podczas wojny w Indochinach .
Większość tej floty zostało objęte w Telefony Riverine Mocy (PL) z siedzibą w Tan w prowincji Long An , który wspierany przez brygadę na 9 th amerykańskiej dywizji piechoty i jednostki śmigłowców patrolowane głównych rzek Mekong Delta , oraz rozmieszczenie wojsk i łodzi w operacjach głębokiego szturmu w najwęższych strumieniach i kanałach.
Lotniskowce podczas wojny w WietnamieNa początku działań wojennych Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych posiadała szesnaście lotniskowców i dziesięć innych, które zostały przystosowane do walki z okrętami podwodnymi (ASM). Okręty 7. Floty USA biorące udział w konflikcie są mieszanką zmodernizowanych lotniskowców klasy Essex ( USS Intrepid , USS Ticonderoga , USS Hancock , USS Bon Homme Richard , USS Oriskany , USS Shangri-La ) i Midway ( USS Midway , USS Franklin D. Roosevelt , USS Coral Sea ), takich jak najnowsze lotniskowce klasy Forrestal ( USS Forrestal , USS Saratoga , USS Ranger , USS Independence ) i Kitty Hawk ( USS Kitty Hawk , USS Constellation , USS America ) lub Nuclear USS Enterprise z napędem USS .
Jeszcze przed oficjalnym zaangażowaniem lotniskowców w walkę zestrzelono krzyżowiec rozpoznawczy RF-86 czerwca 1964 r.nad Laosem . Pilot zostaje schwytany, ale udaje mu się uciec. 2 sierpnia3 Wietnamu Północnego kanonierki zaatakować Maddox niszczyciel w wodach międzynarodowych w Zatoce Tonkin . Dwa dni później Maddox i USS Turner Joy (w) ponownie zostali zaatakowani tym samym pistoletem. W odwecie 5 sierpnia, 60 samolotów USS Ticonderoga i Constellation zbombardowało w Vinh przybrzeżne instalacje Demokratycznej Republiki Wietnamu (lub Wietnamu Północnego), wspierane materialnie przez blok wschodni i Chińską Republikę Ludową (operacja Pierce Arrow).
Po Zatoki Tonkin incydentów The Kongres Stanów Zjednoczonych zatwierdza Zatokę rozdzielczości Tonkin na7 sierpnia 1964 r., Która oferuje prezydent Lyndon Johnson okazję do „podjąć wszelkie kroki niezbędne do pokonania komunizmu . ”
Pod wieloma względami wykorzystanie lotniskowców w Wietnamie jest podobne do tego podczas wojny koreańskiej . W obu przypadkach lotnictwo pokładowe jest wykorzystywane do misji typu bliskiego wsparcia z powietrza oraz do zakazu linii zasilających. Podobnie w obu konfliktach nałożono restrykcje na cele, które można było zaatakować, tak że w Wietnamie siła powietrzna (bazująca na lotniskowcach lub na lądzie) była nieskuteczna: od 1965 do 1968 r. Hanoi i port Haiphong są nietykalne. Ponadto większość baz lotniczych Wietnamu Północnego została zaatakowana dopiero w kwietniu 1967 roku . Pocisk rakietowy ziemia-powietrze tereny w obszarach cywilnych były poza granice do tej 1968 , jak było 45 km na południowy strefy buforowej wzdłuż Wietnam Północny - Chiny granicy .
13 lutego 1965Prezydent Lyndon Johnson zezwala na rozpoczęcie operacji Rolling Thunder na celach w Wietnamie Północnym . Pierwsze ataki Rolling Thunder odbyła się na 1 st marca, ale zostały zawieszone na13 majawznowić 5 dni później. Zamiar rozpoczęcia negocjacji pokojowych prowadzi do nowego zatrzymania25 grudnia, ale bombardowania wznawiają się 31 stycznia 1966z postojami do końca 1972 roku . Rolling Thunder jest porażką i daje tylko czas wojskom komunistycznym na uzupełnienie zapasów. Po tej operacji następuje operacja Linebacker .9 maja w 22 października 1972następnie operacja Linebacker II od 18 do29 grudnia 1972.
W przypadku misji bombowych Wietnam Północny jest podzielony na 7 stref: strefy II, III, IV i VI-B wzdłuż północnowietnamskich wybrzeży Zatoki Tonkińskiej są przypisane do marynarki wojennej USA. W 1965 r. utworzono dwa miejsca cumowania lotniskowców : „Yankee Station” na północy i „Dixie Station” na południu, przeznaczone do wsparcia wojsk lądowych w Wietnamie Południowym .
Wojna wietnamska nie doświadczyła większych starć powietrznych, w przeciwieństwie do II wojny światowej , ani poważnych ataków, jak podczas wojny koreańskiej . Najważniejsze z lotnictwa morskiego to:9 kwietnia 1965, F-4 Phantom z Constellation zestrzeliwuje chiński MiG-17 Fresco na południe od Hainan, po czym sam zostaje zestrzelony, prawdopodobnie przez ogień przyjacielski z AIM-7 Sparrow . 15 kwietnia 1965, pokładowe bomby lotnicze Việt Cộng pozycje w Wietnamie Południowym. W ciągu 1 st dużego zaangażowania anteny konfliktu, dwa F-4 Widmo z Midway sesji dół dwa MIG-17 z17 czerwca 1965od przez wietnamskich wojsk Ludowej . Pierwsze ataki na strefę VI w Hanoi i Haiphong miały miejsce we wrześniu 1965 roku . Pierwsza udana misja Iron Hand przeciwko bateriom rakiet powietrze-ziemia ma miejsce w dniu17 października 1965. 19 kwietnia 1966lotnictwo pokładowe atakuje port Cam Pha, 45 km od granicy z Chinami .
29 czerwca 1966, czterdzieści sześć samolotów Constellation i Ranger atakuje rafinerie ropy naftowej wokół Hanoi i Haiphong . 1 st zaatakować bazę lotniczą Wietnamu Północnego miała miejsce w Kep ( Kambodża ) na27 kwietnia 1967. Cele wojskowe są atakowane z 1 st czas w centrum Hanoi w20 maja 1967.
28 marca 1970An F-4 Widmo z konstelacji pędów W dół MiG-21 . Z powodu zmniejszonej aktywności powietrznej nad Wietnamem Północnym, jest to jedyna walka w okresie 1969 - 1971 .
10 maja 1972 r., dochodzi do najważniejszego powietrznego zaangażowania konfliktu. F-4J Phantom przydomek „Showtime 100” z Konstelacji pędów w dół 3 MiG-17 , dzięki czemu ich 2 pilotów asy jedyny w konflikcie zestrzelić 5 lub więcej wrogich samolotów. Tego samego dnia piloci F-4J Phantom z Sił Powietrznych zestrzelili 3 inne MiG-i .
12 stycznia 1973M 4J Widmo z Midway wygrywa 61 th i końcowe walce powietrza konfliktu (wobec MiG-17 ).
Jeśli amerykańskie lotniskowce nie zostały zaatakowane, wypadki uszkodziły trzy budynki, powodując kilka ofiar śmiertelnych. Katastrofa USS „ Oriskany” miała miejsce w dniu26 października 1966kiedy w hangarze lotniskowca wybuchł pożar wabika magnezowego , który popłynął na południe od Morza Południowochińskiego, powodując 44 ofiary śmiertelne. Kolejny pożar Forrestal wybuchł na jego pokładzie nawigacyjnym w dniu29 lipca 1967i dotyka amunicji. Po 8 godzinach liczba ofiar jest wysoka: 132 zabitych, 2 zaginionych i 62 rannych. 14 stycznia 1969, na pokładzie USS Enterprise , rakieta Mk-32 Zuni eksploduje, zabijając 27 marynarzy, raniąc 34 i niszcząc 15 samolotów. Enterprise zostanie naprawione w czasie, aby uczestniczyć w kwietniu 1975 roku w ewakuacji powietrza Sajgonu .
Wojna sześciodniowaKilka amerykańskich okrętów jest rozmieszczonych na Morzu Śródziemnym podczas wojny sześciodniowej , dowodzonej przez Izrael w Egipcie , ale nie bierze w nich udziału. To właśnie podczas tego konfliktu doszło do incydentu z USS Liberty , statkiem zaatakowanym przez izraelskie siły powietrzne, który stracił kilkudziesięciu marynarzy podczas szturmu. Oficjalna wersja opisuje błędną identyfikację celu przez Izraelczyków, ale ci, którzy przeżyli, twierdzą, że długi atak był świadomy.
lata 80Przeklasyfikowanie okrętów United States Navy w 1975 roku objęła wszystkie okrętów nawodnych napędzie nuklearnym jak krążowniki.
Po cięciach w budżecie obronnym po zakończeniu konfliktu wietnamskiego administracja Reagana postanawia wzmocnić siły zbrojne Stanów Zjednoczonych i przewiduje flotę 600 okrętów .
Silna obecność marynarki amerykańskiej miała miejsce w latach 80. na wschodnim Morzu Śródziemnym po wojnie w Libanie, gdzie artyleria USS New Jersey i lotnictwo morskie próbowały wspierać amerykańskie interesy dotknięte między innymi atakami na Bejrut z 23 października. 1983 i powstrzymać żądania Libii pułkownika Kaddafiego . Dwa incydenty w Zatoce Sirte w 1981 r. i incydent w Zatoce Sirte (1989) spowodowały, że F-14 Tomcat zestrzelił cztery libijskie myśliwce, podczas gdy15 kwietnia 1986, Działanie El Dorado Canyon widział morskiej lotnictwo udział w nalotów na podstawach libijskich.
1983 inwazja na Grenadę ten pierwszy poważny amerykańską operację wojskową od 1975 roku, a ostatni na dużą skalę żywej siły lądowania przy wsparciu grupy przewoźnik strajkowego i amfibie jednostki niosąc morskiej jednostki .
Podczas wojny iracko-irańskiej doszło do kilku incydentów , w tym wystrzelenia irackich pocisków przeciwokrętowych przeciwko fregatom typu Oliver Hazard Perry oraz starć między marynarką wojenną USA i marynarki irańskiej , z których najbardziej spektakularnym była bitwa platform . postaci oleju Sassan i Sirri18 kwietnia 1988.
Liczba okrętów bojowych stale spada po zakończeniu II wojny światowej, kiedy US Navy liczyła pod koniec 1945 roku nie mniej niż 95 lotniskowców, ale US Navy pozostaje zdecydowanie pierwszą na świecie po tym, jak była na pokładzie pięty radzieckiej marynarki wojennej podczas zimnej wojny . W ramach oszczędności budżetowych, o które wnioskowała administracja Clintona , liczba jednostek bojowych, desantowych i pomocniczych została zmniejszona do 300 w 2000 r. zamiast 450 planowanych przez administrację Busha w 1992 r. , już zmniejszonych do 600 planowanych przez administrację Reagana w 1981 r. .
Główne trwające operacje sił amerykańskich w wojnie z terroryzmem od początku XXI th century się znaczne koszty, to ma konsekwencje dla programów odnowienia floty.
Rzeczywiście, w 2006 r . spadła poniżej progu 260 okrętów wojennych, podczas gdy w 1987 r . wyrównała 568 jednostek . Aby powstrzymać tę deflację, Marynarka Wojenna USA zamierza pozyskać 32 nowe okręty oprócz normalnie planowanych, aby zrekompensować wycofania, co w obecnych warunkach wydaje się wątpliwe. Wszystkie programy wyposażenia są opóźnione od jednego do trzech lat.
Zgodnie z 2006 flot bojowych , wydaje się prawdopodobne, że od roku 2012 / 2013 , marynarka może zachować swój obecny format dwunastu Super lotniskowców ponad 100 000 ton i zostaną zredukowane do dziesięciu jednostek. Jest to skuteczna z wycofaniem USS Enterprise na koniec roku 2012. To samo dotyczy dwunastu dużych 40.000 t szturmowych śmigłowców nośników, które są również zmniejszone do dziesięciu od 2011 roku . WLuty 2014, dziewięć jest w służbie, a dziesiąta kończy testy.
Od tego czasu wymagany jest plan reagowania flotymaj 2003że co najmniej sześć z dwunastu dostępnych wówczas grup lotnictwa morskiego jest gotowych do odlotu w dowolnym momencie, najwyżej w ciągu trzydziestu dni, a dwie kolejne są gotowe do odlotu w ciągu 90 dni. Wcześniej grupy bojowe lotniskowców pływały w regularnych odstępach czasu, a każde rozmieszczenie miało ustalony czas trwania wynoszący sześć miesięcy (więc rozmieszczenie sił było w pełni przewidywalne). Jeśli ta organizacja była skuteczna w czasie zimnej wojny , dziś nie jest już aktualna.
Na poziomie marynarki powietrznej ostatnie F-14 Tomcats zostały wycofane ze służby i zastąpione przez F/A-18E/F Super Hornets , ewolucję Horneta , który wraz z nim będzie stanowił wszystkie samoloty bojowe we flocie . Ewolucja ta ostatnia jest rozwijany, aby zastąpić samolot walki elektronicznej EA-6B Prowler , które jednak będą miały swoje życie przedłużony do 2012 / 2015 ; ta standaryzacja powinna pozwolić na duże oszczędności w logistyce i szkoleniu pilotów i mechaników. Kabriolety MV-22-A Osprey powoli zaczęły wchodzić do służby na okrętach szturmowych. Program F-35 był poważnie opóźniony i nie funkcjonował w 2014 roku , co stanowiło problem dla USMC, którego ostatnie samoloty AV-8B Harrier II powinny zostać wycofane ze służby mniej więcej w tym samym czasie.
W kategorii krążowników , po wycofaniu pierwszych pięciu niezmodernizowanych jednostek klasy Ticonderoga , sytuacja musi pozostać stabilna przy dwudziestu dwóch jednostkach, z których kilka jest wyposażonych od 2006 roku w rakiety antybalistyczne w ramach Obrony Przeciwrakietowej .
Aby zrekompensować opóźnienie w programie dużych futurystycznych niszczycieli klasy Zumwalt, które początkowo musiały liczyć trzydzieści jednostek, a docelowo będą ograniczone do trzech jednostek ze względu na olbrzymi koszt tych statków (2,3 miliarda dolarów za jednostkę) i które powinny w zasadzie zastąpić klasę Spruance , z których ostatni został wycofany ze służby w 2005 roku , US Navy zamówiła kilka dodatkowych Arleigh Burke . Klasa ta będzie więc docelowo obejmować 70 jednostek (28 Lot I i II, 34 Lot IIA, 8 Lot III).
W Littoral Combat Ship Stealth fregata program zastąpią ostatnie Oliver H. Perry klasy fregat została również opóźnione i planowane 56 jednostki są mało prawdopodobne, aby być zbudowany. Dwa loty LCS 0 z projektu Lockeed Martin i dwa loty LCS 0 z projektu General Dynamics powinny były zostać zbudowane, ale problemy z przekroczeniem kosztów spowodowały tymczasowe wstrzymanie budowy trzeciej jednostki, a pod koniec 2008 roku ostatecznie wybrany model został nie jest jeszcze zatrzymany.
Główny program LPD z klasy San Antonio spóźnił się o trzy lata, podczas gdy dwanaście transportów wojsk miało zostać dostarczonych w latach 2003-2010, w końcu widzimy, że nowe statki wchodzą do służby w 2006 i 2010 roku.
Liczba okrętów podwodnych do ataku nuklearnego zostanie zmniejszona do 48 jednostek (z 54). Klasy Virginia , który miał się składać z od piętnastu do trzydziestu jednostek, kazano, wStyczeń 2008, osiemnaście egzemplarzy. Kongres USA chce zwiększyć liczbę do dwóch rocznie.
Czternaście SSBN z Ohio klasy uzbrojone w 24 rakiet Trident II będzie nadal teoretycznie eksploatacji w 2010s, podczas gdy cztery SSGN były SSBN w tej samej klasie, pierwszy działa od 2006 przynosi znaczną siłę ognia i wsparcie dla sił specjalnych , który będzie niewątpliwie docenione przez zainteresowane sztaby .
Pod koniec 2007 roku Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych opublikowała dokument roboczy wiceadmirała Johna Morgana „Three Futures, One Navy, A Portfolio Analysis”, w którym zaproponowano trzy scenariusze zwiększające zdolności amfibii (ponieważ ciągłe mostowe LHD są wyposażone w F- 35b ) na szkodę lotniskowców:
W 2012 roku Navy ma ważną rolę w obronie przeciwrakietowej Stanów Zjednoczonych z 26 możliwością Aegis statki ABM, o 27 th jest spodziewane w 2012 Eight są wdrażane przez drugą floty, osiem w trzeciej floty przez trzy piąte floty dwóch przy szóstej flocie, pięciu przy siódmej flocie.
W tym dniu ogłoszono, że w 2020 roku 60% floty zostanie rozmieszczonych w strefie Azji i Pacyfiku, wobec 50% na Atlantyku i 50% na Pacyfiku.
W maj 2013, z 283 okrętów i okrętów podwodnych Marynarki Wojennej USA 101 jest na stałe rozmieszczonych, w tym średnio 52 na zachodnim Pacyfiku. 42 z 52 statków, które na stałe pływają po Pacyfiku, mają swój port macierzysty w Yokosuka na Guam, a od początku XXI wieku w Singapurze.
W 2017 roku 440 czynnych i emerytowanych oficerów marynarki wojennej – w tym 60 admirałów – zostało zbadanych pod kątem korupcji. Podobno przyjmowali łapówki, pobyty w luksusowych hotelach i prostytutki w zamian za tajne informacje o ruchach floty amerykańskiej przekazane malezyjskiemu biznesmenowi.
2010 Quadrennial Przegląd Obrony (en) daje, między innymi, następnie planowane format sił za okres od 2011 do 2015 roku . Oto prognoza dla Marynarki Wojennej USA, ale od tego czasu ewoluowała:
W latach 2010 budżet Marynarki Wojennej pozostał pierwszym z różnych armii i zbliżył się do 9% całkowitych światowych wydatków na zbrojenia.
Wyższość marynarki amerykańskiej znajduje odzwierciedlenie w jej technologii: uzbrojenie, nawigacja, transmisja, skomputeryzowane zarządzanie polem bitwy, katapulty do lotniskowców „płaskopokładowych”, które pozwalają na użycie samolotów podobnych do tych na lądzie.
Na początku 2010 roku Marynarka Wojenna przedstawiła Kongresowi Stanów Zjednoczonych nowy trzydziestoletni plan rozwoju, który zawierał głębokie zmiany w stosunku do ostatnich prognoz z 2005 roku i uwzględniał orientację administracji Obamy na Azję. Celem jest posiadanie 301 budynków do 2040 roku .
Do tego dnia flota lotniskowców nuklearnych (PAN) powinna liczyć dziesięć jednostek; dwanaście SSBN nowej generacji uzbrojonych w szesnaście pocisków strategicznych powinno zastąpić czternaście klasy Ohio . Jeśli chodzi o koszty, oznacza to dla każdego PAN 30 miliardów dolarów między jego budową a eksploatacją lub 0,6 miliarda dolarów na każde z 50 lat jego funkcjonowania. Łącznie 6 miliardów dolarów na 10 NAP stanowi dla porównania jedną szóstą francuskiego budżetu obronnego w 2016 roku.
Zgodnie z obecnym planem budowy, liczba szturmowych okrętów podwodnych spadnie poniżej 48 wymaganych w 2022 roku i osiągnie minimum 41 w 2028 roku . Niedobór utrzyma się do 2034 roku.
Tylko trzy klasy Zumwalt będą w służbie, a pierwszeństwo mają niszczyciele Arleigh Burke, z których zbuduje się co najmniej 70, oraz program okrętów bojowych Littoral, który powinien obejmować 66 jednostek wobec 55 wcześniej. W 2014 roku, w obliczu wzrostu kosztów tego programu, ta ostatnia liczba została obniżona i mówi się o maksymalnie 32 jednostkach.
Projekt CG (X) (w) nowy krążownik mający zastąpić Ticondegorę jest bardziej na porządku dziennym, a dwa budynki dowodzą klasą Blue Ridge (w) nie zostaną zastąpione po ich planowanym wycofaniu w 2029 roku .
Lotniskowce śmigłowców szturmowych i transportowce desantowe muszą mieć co najmniej 33 jednostki, aby zapewnić projekcję dwóch brygad morskich. Oczekuje się budowy 23 Joint High Speed Vessel (JHSV), szybkich statków transportowych z potencjałem dodatkowych zdolności, z których pierwszym jest Fortitude (JHSV 1 ) . W przypadku śródlądowych dróg wodnych, poduszkowiec 73 Ship-to-Shore Connector zostanie dostarczony od 2020 roku, aby zastąpić LCAC w służbie od 1986 roku.
Jeśli chodzi o statki pomocnicze, wołania planu dla standaryzacji około dwie klasy statków, wielozadaniowych statków dostawczych z T-AKE (który zawiera klasę Lewis and Clark 14 jednostek dostarczane między 2006 a 2012 i nowej klasy ropy tankowcami do podwójnego kadłuba , które Dostarczono 20 jednostek, klasy John Lewis dawniej T-AO (X), których budowa rozpoczęła się wMaj 2019.
Trzeba stworzyć trzy morskie eskadry pozycjonowania, każdy wyposażony w transporter zaopatrzenia (T-AKE), nową platformę do lądowania i statek ro-ro.
Budynki bojowe
Klasa statków | Numer | Tonaż |
---|---|---|
SSBN (SSBN) | 18 | 301 750 t |
Nuklearna łódź podwodna (SSN) | 54 | 331 140 t |
CVN jądrowej samoloty przewoźnika | 9 | 662 120 ton |
klasyczny lotniskowiec CV | 3 | 180 860 t |
CG pocisk okrętów | 27 | 189 540 t |
Niszczyciele rakiet DDGG | 35 | 236 040 t |
niszczyciele DD | 20 | 118 400 t |
Fregaty rakietowe FFG | 34 | 101 615 |
Patrolerzy PC | 13 | 3900 |
Pogłębiarki MCM i MHC oraz łowcy min | 26 | 25630 |
Budynek wsparcia wojny minowej MCS | 1 | 11 000 |
Całkowity | 240 | 2 161 995 t |
Klasa statków | Numer | Tonaż |
---|---|---|
budynki dowodzenia | 2 | 33 580 t |
lotniskowce śmigłowców szturmowych ( LHA i LHD ) | 12 | 323 210 t |
transport barką desantową ( LPD i LSD ) | 26 | 268 630 t |
tankowiec desantowy (LST) | 1 | 4 970 |
Całkowity | 41 | 630 390 t |
Budynki wsparcia logistycznego (oprócz MSC i RRF)
Klasa statków | Numer | Tonaż |
---|---|---|
AGF | 2 | |
AOE | 8 | |
ARS | 4 | |
TAK JAK | 2 | |
Całkowity | 16 | 211 270 t |
Globalny tonaż US Navy: 3,003,655 ton
Źródło: Rejestr statków morskich.
Budynki bojowe
Klasa statków | Numer |
---|---|
Nuklearna wyrzutnia okrętów podwodnych SSBN | 14 |
Jądrowa łódź podwodna SSGN cruise | 4 |
Okręt podwodny do ataku nuklearnego SSN | 53 |
CVN jądrowej samoloty przewoźnika | 11 |
CG pocisk okrętów | 22 |
Niszczyciele rakiet DDGG | 57 |
Fregaty rakietowe FFG | 30 |
Przybrzeżny statek bojowy LCS | 1 |
Wsparcie dla okrętów wojennych/min | 29 |
Całkowity | 222 |
Klasa statków | Numer |
---|---|
budynki dowodzenia | 2 |
lotniskowce śmigłowców szturmowych LHA i LHD | 10 |
Transport barek desantowych LPD i LSD | 21 |
Całkowity | 33 |
Budynki wsparcia logistycznego (oprócz MSC i RRF)
Klasa statków | Numer |
---|---|
AE | 4 |
AFS | 1 |
AKE | 8 |
AO | 14 |
AOE | 4 |
Całkowity | 31 |
stopień | O-1 | O-2 | O-3 | O-4 | O-5 | O-6 | |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Naszywki: kołnierz, rękawy, pagony |
|||||||
Nazwa | Chorąży | Porucznik, młodszy stopień | Porucznik | Komendant porucznik | Zamówienie | Kapitan | |
Skrót | ENS | LTJG | LT | LTCR | CMDR | CAPT | |
Kod NATO | OF-1 | OF-2 | OF-3 | OF-4 | OF-5 |
Stopień | O-7 | O-8 | O-9 | O-10 | O-11 | |
---|---|---|---|---|---|---|
Naszywki: kołnierz, rękawy, pagony |
||||||
Nazwa | Kontradmirał (dolna połowa) | Kontradmirał (górna połowa) | wiceadmirał | Admirał | Admirał floty | |
Równorzędność | Kontradmirał | wiceadmirał | Wiceadmirał Wing | Admirał | Admirał Floty | |
Skrót | RDML | RADM | VADM | ADM | FADM | |
Kod NATO | OF-6 | OF-7 | OF-8 | OF-9 | OF-10 |