Parostatek , czasem po prostu nazywany parowcem , to typ statku ogólnie nadaje się do głębokiego morza / trans-oceanicznej żeglugi, który jest napędzany przez jeden lub więcej silników parowych i który przemieszcza się przez obrót śmigła lub wirnika . Pierwszy parowiec, który faktycznie zaczął działać, pojawił się na początku XIX wieku, jednak kilka prekursorów istniało przed tą datą. Wiele oparów pochodzących z marynarki wojennej USA i Wielkiej Brytanii używa przedrostka „PS” ( parowce wiosłowe , angielskie : statek wiosłowy ) lub „SS” ( parowce śrubowe , angielskie parowce śrubowe ). Wraz ze zniknięciem statków z kołem łopatkowym, przedrostek „SS” jest następnie uważany za oznaczający statki parowe . W przypadku statków napędzanych silnikami spalinowymi zwyczajowym przedrostkiem jest „MV” dla statku motorowego , więc nie jest poprawne używanie „SS” dla większości nowoczesnych statków.
Niezależność parowców od konfiguracji wiatrów umożliwiła otwarcie nowych szlaków handlowych. Steam został opisany jako „główny gracz pierwszej fali handlu w globalizacji (1870-1913)” i przyczynia się do „bezprecedensowego wzrostu handlu międzynarodowego w historii ludzkości” .
W XVIII -tego wieku, francuski parowiec Palmipède od Claude Jouffroy Abbans który wypłynął na Doubs w 1776 roku był jednym z pierwszych wersjach parowca. W tym samym czasie zaprojektowano mniejsze statki do transportu na regiony wyspiarskie: narodziły się pierwsze parowce .
Dzięki opanowaniu technologii parowej silniki parowe zostały zamontowane na większych statkach zdolnych do żeglugi na pełnym morzu . Stając się niezawodną i napędzaną raczej śrubami niż kołami łopatkowymi , technologia zmieniła konstrukcję statków, aby napęd był szybszy i bardziej ekonomiczny.
Stosowanie kół łopatkowych jako standardowego układu napędowego stało się normą na wczesnych statkach (patrz parowiec łopatkowy ). Był to wydajny system w idealnych warunkach, ale miał poważne wady. Koło łopatkowe spisywało się znakomicie podczas operowania na określonej głębokości, jednak wraz ze zmianą głębokości statku wraz z jego obciążeniem wydajność systemu uległa znacznemu zmniejszeniu. W ciągu kilkudziesięciu lat spopularyzowanie żeglugi parowcem wiosłowym na rzekach i kanałach pozwoliło na rozwój pierwszych statków transatlantyckich . Pierwszym parowcem, który wypłynął w morze, był eksperyment Richarda Wrighta, byłego francuskiego Lougre'a, który popłynął z Leeds do Yarmouth , wLipiec 1813.
Pierwszym metalowym parowcem, który wypłynął w morze, był Aaron Manby (116 ton) zbudowany w 1821 roku przez Aarona Manby'ego w kuźni Horseley, która przekroczyła kanał La Manby i dotarła do Paryża,22 czerwca 1822 r. Przewożąc pasażerów i towary osiąga średnią prędkość 8 węzłów (14,8 km/h ) .
Amerykański SS Savannah jako pierwszy przepłynął Ocean Atlantycki, choć większość podróży odbyła się żeglugą.
Pierwszym parowcem, który odbył podróż parową był holenderski statek Curaçao (drewno, 438 ton) zbudowany w Dover i napędzany dwoma 50-konnymi silnikami, które połączyły Hellevoetsluis pod Rotterdamem (26 kwietnia 1827 r.) w Paramaribo , Surinamie , (the24 maja 1827 r.).
Pierwszym parowcem zbudowanym dla regularnych usług transatlantyckich był brytyjski statek SS Great Western zbudowany przez Isambarda Kingdom Brunela w 1838 roku, który zapoczątkował erę transatlantyckich liniowców .
SS Archimedes , zbudowany w Wielkiej Brytanii w 1839 roku przez Francisa Pettit Smith , był pierwszym parowych śmigło statek przeznaczony na pełnym morzu . Wywarł znaczny wpływ na późniejsze zmiany, zachęcając do przyjęcia śruby napędowej i śruby napędowej przez Royal Navy, oprócz swojego wpływu na statki handlowe.
Pierwszym statkiem śrubowym wprowadzonym do Stanów Zjednoczonych był statek zbudowany przez Thomasa Clyde'a (założyciela Clyde Steamship Company ) pływający w 1844 roku.
W Francji , Claude François Jouffroy d'Abbans obsługiwane parowiec wiosło ale które podczas pierwszych testów, był zbyt powolny, aby poruszać się nad rzeką. W 1783 roku, dzięki nowym noży, które pyroscaphe produkowane z pomocą Antoine Frerejean udało się poruszać na Saône , w pobliżu Macon , na około kwadrans, zanim maszyna zepsuł. 15 lipca 1783 r, markiz de Jouffroy d'Abbans z powodzeniem zmierzył się z Saoną w Lyonie od katedry Saint-Jean do Île Barbe .
W 1784 r. James Rumsey (w.) zbudował łódź napędzaną pompą ( łodzi z napędem pompowym ( strumieniem wodnym) ), która w 1786 r. płynęła pod prąd rzeki Potomac. Złożył wniosek patentowy w stanie Wirginia . W Pensylwanii , John Fitch , znajomy William Henry , zbudowany w 1785 roku parowiec wiosło operatora tartacznego Samuel Morey popłynął w górę Connecticut w parowcu swojego projektu w 1797 r.
Amerykanin Robert Fulton jako pierwszy zaproponował w 1798 roku model łodzi podwodnej. Wielbiciel Rewolucji Francuskiej , następnie przyjechał z wizytą do Francji . W 1802 r. , w wieku 27 lat, zwodował barkę parową na Sekwanie . Jego demonstracja nie wzbudziła większego zainteresowania. 17 sierpnia 1807 r.Fulton otworzył pierwszą regularną komercyjną linię parową w Stanach Zjednoczonych z Clermont między Nowym Jorkiem a Albany nad rzeką Hudson .
W XIX -tego wieku, wiele firm starał się korzystać z tych nowych środków transportu na francuskich rzekach ale wiele wypadków (wybuchy, pożary, wraki statków ...) tempérèrent rozbudowę drogi wodnej. Jeden z ostatnich nad Loarą został więc powołany, aby uspokoić klientów, Compagnie des Inexplosibles . 21 łodzie tego typu zostały zbudowane i popłynął między 1820 i 1840. Replika (niefunkcjonalne) tych łodzi został zbudowany (the n o 22) i jest zacumowany od lata 2007 roku na stacji dokującej Chatelet w Orleanie. Budowa linii kolejowych przyspieszyła spadek pasażerskiego ruchu rzecznego.
Te okręty i barki , zanim ciągnionymi przez zwierzęta lub ludzi, następnie podjęte przez długi holowników parowych na „pociągi”, które mogłyby dotrzeć dwanaście barki . Stosunkowo skromna moc tych łodzi zmuszała żeglarzy do przewidywania skarbów w manewrze, zwłaszcza w czasie powodzi na rzekach. Większość holowników zostały przeliczone na diesla w połowie XX -go wieku przed zastąpiony przez popychacze .
XIX th century pojawiło się pierwszy samojezdny , barki wyposażony własnej maszynie, która wykonana im całkowicie autonomiczne.
W Stanach Zjednoczonych słabe zanurzenie w niektórych częściach Missisipi doprowadziło do budowy łodzi płaskodennych, parowców napędzanych kołami łopatkowymi, które od dawna są podstawowym środkiem transportu towarów i pasażerów na tych rzekach.
PS Waverley opuszcza Greenock w Szkocji.
Blümlisalp na jezioro Thun .
Skibladner w Hamar w Norwegii w 2015 roku.
Rhône na Jeziora Genewskiego w 2013 roku .
Pierwsze statki pełnomorskie wyposażone w silniki parowe były ledwie zmodyfikowanymi żaglowcami. Napęd łopatkowy zainstalowany po obu stronach głównego momentu obrotowego łodzi nie umożliwiał żadnych zmian w liniach wodnych łodzi żaglowych, a ciężar maszyny został skompensowany przez zmniejszenie balastu. Wydajność była tak niska, a ilości węgla potrzebne do odbycia długiej podróży tak duże, że maszyna była używana tylko w krótkich okresach, zwłaszcza jako rezerwa, aby przejechać przez ciszę i skierować trasę bardziej bezpośrednio do celu na wypadek wiatru bocznego. Łodzie te były wówczas pomocniczymi żaglówkami motorowymi.
Anglik Henry Bell jako pierwszy sprowadził nawigację parową z rzek do oceanu. W 1812 popłynął na Clyde 30-tonową łodzią Comet , wyposażoną w boczne koła łopatkowe, a następnie, ośmielony, wypuścił ją w morze i okrążył Wyspy Brytyjskie.
Pierwszym statkiem parowym, który przepłynął Kanał La Manche, był Élise , mały statek o długości 16 m, zakupiony w Londynie przez paryską firmę żeglugową Pajol. On powiązany Newhaven do Le Havre w nocy z 15 na16 marca 1816 przez bardzo trudne warunki morskie.
We Włoszech pierwszym parowcem był Ferdynand I, zbudowany w neapolitańskiej stoczni Vigliena. Wypłynął z Neapolu w dniu27 września 1818 r..
W maju-Czerwiec 1819, Savannaha początkowo planowana jako żaglowiec, a następnie wyposażona w maszynę o mocy 90 KM, po raz pierwszy przepłynęła Atlantyk częściowo parą. Załadował 75 ton węgla drzewnego i 25 ton drewna. Kontynuował swoją podróż do Sankt Petersburga . Po jego powrocie maszyna została zdemontowana.
Okręt Karteria , zbudowany w Anglii i włączony do greckiej floty w 1826 roku, był pierwszym parowcem biorącym udział w walce morskiej.
Pierwszym parowcem francuskiej marynarki wojennej był Sphinx , zbudowany w Arsenale de Rochefort przez inżyniera Jean-Baptiste Huberta . Ukończony w 1833 r., odholował z Egiptu w 1833 r. łódź z Luksoru, na której znajdował się słynny obelisk zainstalowany od tego czasu w centrum Place de la Concorde w Paryżu .
Dopiero od 1837 roku statki były w stanie przepłynąć cały Atlantyk pod parą. Czas trwania następnie wzrósł z 35 dni do 18 dni (Sirius) lub 15 dni i 5 godzin (Great Western).
Kiedy zainstalowano pierwsze koła łopatkowe, układ napędowy śruby napędowej był badany i miał pewne zastosowanie (wspomnienia du Queta, 1729, łódź podwodna Davida Bushnella w 1776, statki Fitch w 1796, 1797, testy Roberta Fultona w Le Havre w 1800). Jednak idea niższej wydajności niż koło łopatkowe, która panowała w tamtym czasie, dawała pierwszeństwo temu drugiemu pomimo jego wad: kruchości kół i słabego zachowania na falach, łatwych celów dla strzelców na okrętach wojennych. Jednak równolegle do prac francuskiego Frédérica Sauvage (który opatentował zasadę działania śruby Archimedesa stosowanej do napędu statków,28 maja 1832 r), Anglicy Smith i Rennie eksperymentowali w 1838 roku z różnymi typami iglic na parowcu, zwanym naturalnie Archimedes .
W 1842 roku rozpoczęto prace nad dwoma symbolicznymi statkami cywilnymi: we Francji Napoleon , mały liniowiec o długości 47 metrów wyposażony w 120-konną maszynę, który miał stać się Korsyką , zbudowany w Le Havre przez stocznie Augustin Normand oraz w Anglii Wielkiej Brytanii , zbudowany przez Pattersona. Swoimi osiągami te dwa statki śmigłowe stanowiły punkt zwrotny w historii żeglugi parowej. Od tej daty śmigło szybko zajęło miejsce koła łopatkowego na statkach morskich.
Wydane odcinki były nieco wietrzne, gdy posuwały się znacznie naprzód, gdy nie pozostawały spokojne, a przedłużenie drogi narzucało nawigację pod wiatr pod wiatr, statki handlowe mogły przewidzieć czas podróży z niewielkim marginesem błędu. Armatorzy oferowali wówczas regularne przeprawy. Ta prawidłowość pozwoliła im podnieść ceny biletów towarowych i pasażerskich, kompensując w ten sposób dodatkowy koszt związany z zakupem węgla. Jednak transport ciężkich towarów, zawsze bardzo wrażliwy na koszty transportu, pozostawał aż do I wojny światowej przywilejem żaglowców.
Na polu wojskowym okręt linii Napoleon , zaprojektowany przez inżyniera marynarki Dupuy de Lôme , został zwodowany w arsenale w Tulonie na16 maja 1850 r, był pierwszym okrętem liniowym, którego maszyna stała się głównym napędem. Żagiel nie był już używany jako dopalacz w celu zwiększenia wydajności i oszczędzania węgla, kiedy było to dozwolone. W czasie wojny krymskiej zademonstrował wyższość swojego napędu .
Maszyna parowa pozwoliła również na zainstalowanie maszyn pomocniczych, które dostarczały energię do wielu urządzeń obsługiwanych przez ludzkie ręce. Stało się możliwe przyłożenie wielkiej mocy do steru , kabestanów, dźwigów, pomp. Umożliwiło to ogrzanie wszystkich części mieszkalnych, a następnie instalację elektryczną. Radykalnie zmienił warunki życia na pokładzie dla załóg i pasażerów. Przyczyniło się to w dużej mierze do zwiększenia rozmiarów statków, w których możliwe stało się oferowanie warunków komfortu dotychczas nieznanych na morzu.
Spadek par rozpoczął się po II wojnie światowej . Wielu zginęło podczas wojny. Ponadto silniki wysokoprężne dla statków osiągnęły wystarczająco zaawansowany poziom rozwoju i były teraz realną i ekonomiczną alternatywą dla energii parowej. Silnik wysokoprężny wykazywał znacznie lepszą sprawność cieplną niż tłoki silnika parowego i był znacznie łatwiejszy do kontrolowania. Silniki Diesla wymagały też znacznie mniej nadzoru i konserwacji niż silniki parowe, a ponieważ silniki spalinowe nie wymagały kotłów i zaopatrzenia w wodę, zaoszczędziły dużo miejsca.
SS Majestic (1889 - 1914)
Titanic (1907 - 1912)