Republika Albanii
(sq) Republika e Shqipërisë
Flaga Albanii . |
![]() Herb Albanii . |
Hymn |
w języku albańskim : Hymni i Flamurit () („Hymn do flagi”) |
---|---|
Święto narodowe | 28 listopada |
Upamiętnione wydarzenie | Niepodległość od Imperium Osmańskiego (1912) |
Forma państwa | Republika parlamentarna |
---|---|
Prezydent | Ilir Meta |
Premier | Edi Rama |
Marszałek Parlamentu | Gramos RuCl (pl) |
Parlament | Zgromadzenie Albanii |
Języki urzędowe | albański |
Stolica |
Tirana 41°19′39″N, 19°49′07″E |
Największe miasto | Tirana |
---|---|
Łączna powierzchnia |
28 748 km na południowy 2 ( w rankingu 138 th ) |
Powierzchnia wody | 4,7 |
Strefa czasowa | UTC +1 |
Księstwo Arberii ( Arberia ) | 1190 |
---|---|
Królestwo Albanii | 1272 |
Księstwo Albanii | 1328 |
Liga Lezha | 2 marca 1444 |
Księstwo Mirdite ( Mirdita ) | 1515 |
Pachalik z Scutari ( Szkodra ) | 1757 |
Proklamacja niepodległości od Imperium Osmańskiego | 28 listopada 1912 |
Księstwo Albanii | 31 stycznia 1914 |
Republika Albańska | 31 stycznia 1925 |
Królestwo Albanii | 1 st Wrzesień 1928 |
Okupacja włoska | 7 kwietnia 1939 |
okupacja niemiecka | 9 września 1943 |
Demokratyczny Rząd Albanii | 20 października 1944 r |
Albańska Republika Ludowa | 10 stycznia 1946 r. |
Ludowa Socjalistyczna Republika Albanii | 28 grudnia 1976 |
Republika Albanii | 29 kwietnia 1991 |
Miły | albański |
---|---|
Całkowita populacja (2020) |
3 074 579 mieszk . ( ocenione 136 e ) |
Gęstość | 107 mieszkańców/km 2 |
Nominalny PKB ( 2017 ) | 11 541 milionów dolarów ( 115 tys. ) |
---|---|
PKB (PPP) na mieszkańca. ( 2017 ) | 12500 dolarów |
HDI ( 2019 ) |
![]() |
Gotówka | Lek ( ALL) |
Kod ISO 3166-1 | ALB, AL |
---|---|
Domena internetowa | .glin |
Kod telefoniczny | +355 |
Albania w wersji pełnej Republika Albanii (w albański : Shqipëria i Republika e Shqipërisë / ɾ ɛ p u b L i K jest ɛ ʃ C i P ə ɾ i ː s ə / dosłownie „ziemia Eagles ” ) jest Republika położony w południowej Europie , w zachodniej części Półwyspu bałkańskiego . Ma nabrzeże na zachód, z widokiem na Morze Adriatyckie i Morze Jońskie . Albania dzieli również wspólne granice z Czarnogórą na północnym zachodzie, Kosowem na północnym zachodzie, Macedonią Północną na wschodzie i Grecją na południowym wschodzie.
Konstytucyjnie kraj posiada parlamentarny reżim polityczny typu demokracji , jego stolicą jest Tirana (421 286 mieszkańców w 2011 roku), a językiem urzędowym jest albański . Albania jest obecnie częścią NATO i oficjalnie pozowała,28 kwietnia 2009, jego kandydatura na członkostwo w Unii Europejskiej , kandydatura uznana przez Radę Europejską w dniu27 czerwca 2014 r.. Wielu Albańczyków mieszka również w Kosowie (gdzie są w większości), Macedonii Północnej (Zachód), Czarnogórze ( Ulcinj ), południowej środkowej Serbii ( dolina Preszewa , Medveđa ), Grecji (Chameria) i południowych Włoszech . Język albański ma 7 milionów użytkowników; inne społeczności powstałe w wyniku niedawnej emigracji istnieją w Europie Zachodniej i Stanach Zjednoczonych .
To właśnie w neolicie odnajdujemy pierwsze ślady osiadłego osadnictwa w Albanii. W starożytności kraj był zaludniony przez Ilirów , zhellenizowane na wybrzeżu i na południu VII th wieku przed naszą erą. AD . Na III th century BC. AD obecnie Albania była częścią Macedonii , a na II -go wieku pne. J.-C. z Cesarstwa Rzymskiego został Bizancjum podczas chrystianizacji . W średniowieczu obecny Albania jest głównym składnikiem Despotat Epiru przed emancypacji w XV -go wieku pod szyldem Scanderbeg . Albania, która przez cztery stulecia stała się prowincją osmańską , ale poddawana wpływom weneckim na wybrzeżu, została podzielona między chrześcijaństwo ( katolicki na wybrzeżu, prawosławny na południu) i islam ( Hanafi, który stał się większością, czyli bektachi ). Pod egidą Austro-Węgier i ich wysłannika Albanologa Franza Nopcsa , kraj proklamował niepodległość w 1912 roku . Jej obecne granice zostały ustalone w 1919 r. na mocy traktatu wersalskiego .
Liczne stanowiska archeologiczne świadczą o osiadłej populacji Albanii od czasów neolitu . Początki Albańczyków są wyraźnie indoeuropejskie ale szczegóły ich etnogenezy omawiane są: oficjalna relacja z historiografii albańskiej rzeczywistości rodzimy mniej lub bardziej wyłącznie od ludzi, że grecki historyk Herodot zwanych środkową część V XX wieku av. AD „ Pelagowie ” , a konkretnie Iliryjczycy , ale inne argumenty, oparte na języku żywiołów , również przylegają do wpływów tracko - dackich , z wkładem nadgarstkowym , powieściowym , słowiańskim i tureckim . Wielu albańskich badaczy twierdzi, że Albańczycy wywodzą się bezpośrednio z iliryjskiego plemienia: „Albani” lub „Albanët” żyjących już w dzisiejszej Albanii oraz od Pelazgów, którzy żyli tam przez tysiące lat przed Jezusem Chrystusem .
W każdym razie, w starożytności , terytorium dzisiejszej Albanii była zamieszkana przez ludy indoeuropejskie, głównie Ilirowie , ale częściowo zhellenizowane : Ardiens , Bryges , Chaonians , Encheleians , Parthenies i Taulantians . Pod VII XX wieku pne. Pne powstały na wybrzeżu ważne kolonie greckie , takie jak Orikos , Aulon (dzisiejsza Wlora ), Apollonia , Epidamnos (dzisiejsza Durrës ) i Lissos (dzisiejsza Lezha ).
Królestwa Ilirowie są zjednoczone w -385 przez Bardylisa I pierwszego króla Enchéléiens . Państwo to osiągnęło apogeum swej potęgi za panowania króla Agrona, a następnie jego żony, regentki Teuty . Stolicą tego królestwa było miasto Scutari (na północ od dzisiejszej Albanii) w połowie III th wieku przed naszą erą. AD . Rozciągał się od wybrzeża Dalmacji do środkowej Albanii, przechodząc przez dzisiejsze tereny Hercegowiny , Czarnogóry , południowej Serbii i Kosowa . Pliniusz Starszy używa wyrażenia „ Illyrii proprie dicti ” (właściwie tak zwani Ilirowie) na określenie ludności, która tam mieszkała. To królestwo uzbroiło statki korsarskie , zagrażając tym samym handlowi Republiki Rzymskiej, która zareagowała: w 168 rpne. Pne , Rzym podbił Illyrię , który pozostawał pod jego nadzorem przez ponad pięć wieków, stając się drogowe i morskie skrzyżowanie łączące Rzym i Konstantynopol przez Via Egnatia . W tym okresie porty Dyrrachium (Durrës), Apollonia czy Oricum przekształcają się w ważne miejsca handlowe.
Podział Cesarstwa Rzymskiego w 395 dzieli Ilirii między Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego (na zachód od linii następstwie Drina i od jej źródeł do ujścia Kotor ) oraz Imperium Romain d'Orient (na wschód od tej linii). Iliryjski prowincje zostały zniszczone przez plemiennych koczowników tych Gotów w IV th wieku i Hunów w V -tego wieku. Na VII th century przyjść Słowian południowych (przyszłe Chorwatów , Serbów i Bułgarów ), który pochłania część populacji iliryjskim wymienione ostatni pod tą nazwą w Miracula Sancti Dimitrii (w) na VII th wieku.
Nowoczesne Albańczycy są wymienione po raz pierwszy w XI -tego wieku bizantyjski historyk Michaelis Attaleiates w jego historii powołując Albanoi , którzy brali udział w powstaniu przeciwko Konstantynopola w 1043 i Arbanitai którzy byli mieszkańcy Księstwa Dyrrachion ( Durres ), nowa Epir . Około 1081, kolejny historyk, Ioannis Scylitzes , przywołuje arwanici ( grecką nominału z prawosławnymi Albańczyków ), którzy stanowią część wojsk zgromadzonych przez księcia Durres, Nikefora Basilacius , w buncie przeciwko Konstantynopola . Wspomina się o Albańczyków jako XI -tego wieku w kronice Anna Komneny , córki cesarza Aleksego I pierwszy Komnena . Ten ostatni zostaje następnie skonfrontowany z inwazją Normanów dowodzoną przez Roberta Guiscarda . Ten ostatni zostanie pobity w Shën Koll (Saint-Nicolas), niedaleko Durrës i według kroniki mógłby wygrać „gdyby czekał na Arwanitów” . Wycofany następnie w kierunku Ochrydu , przekazałby dowództwo nad miejscem Durres komiskortowi (panowi) Arbanon.
Od 1272 do 1280 roku region był pod kontrolą Karola d'Anjou (brata św. Ludwika , osiadłego po raz pierwszy na Sycylii ), który ogłosił się rex Albaniæ . Terytorium tego królestwa ma kształt prostokąta, którego szczyty znajdują się dziś w Barze (dawniej Tivar), Prizren ( Dardania ), Ochrydzie i Vlorze (dziś południowa Albania). Odpowiada to tylko części terytorium, na którym w starożytności żyły plemiona zidentyfikowane jako iliryjskie .
W Normanowie , którzy rządzili południowe Włochy , podbił Durres w 1081 . W Bizancjum odzyskał Albanię w 1083 . W Normanowie powrócił tam w 1107 i ponownie w 1185 roku , ale były szybko wydalony. W 1190 roku książę albański Progon (w) zarządza utworzenie niezależnego państwa, które jest utrzymywane aż do połowy XIII th wieku. Drugie Cesarstwo bułgarski która osiągnęła swoje apogeum za panowania Iwana Assen II (1218-1241), spadnie do śmierci tego. Sto lat później, imperium Serb osiągnął swój szczyt w połowie XIV th wieku, za panowania Stefana IV Duszana (1331-1355), podczas której część północnej Albanii (do Durres , gdzie począwszy terytoria należące do Republiki Wenecji ) jest pod jego dominacją ( 13 lat ).
Historiografia pokazuje istnienie kilku księstw albańskich z upadkiem imperium Dušana i pierwszych osmańskich wypadów do Bałkanów Zachodnich około 1385. Potężny panów Albański wykluczyć większość albańska - mówiąc regiony rodzaje Bałkanach , z Kosowa do Arta .
Księstwa te były despotą Gjergja Balsha ze Szkodry , potężnej albańskiej rodziny katolickiej, która dzięki sojuszom małżeńskim z Serbami (Balsha I, II i III) zapanowała nad Imperium Zeta (Państwo Historyczne) (dzisiejsza Albania Północy, Kosowa i Czarnogóry ), despotatu Aranitu (w) panującego nad terytoriami Topii (w) , od Durrës do Ochrydy , despotatu Arty, który rozciągał się do Zatoki Korynckiej , księstwa Zenebisz (en) (z siedzibą w mieście Gjirokastër ) i Muzaka (en) (panujący od Berat do Kastorii w Macedonii) .
Terytoria tych księstw nie były stabilne z powodu podziałów i przegrupowań dokonanych w związku z podziałem dziedziczenia, małżeństwami i ewolucją układu sił. Podczas ataku osmańskiego w bitwie o Kosowo Polje (1389), w której wzięły udział wszystkie siły bałkańskie ( Albańczycy , Węgrzy , Wołosi , Serbowie i Bośniacy ), klęska była przede wszystkim porażką Albańczyków. Jeśli wydaje się, że siły te zaakceptowały przywództwo księcia Lazara Hrebeljanovicia (Łazarz Serbii), to prawdopodobnie dlatego, że był on bardziej bezpośrednio zainteresowany konfrontacją mającą miejsce w południowej Serbii. Około jedna czwarta wszystkich zmobilizowanych sił koalicyjnych to Albańczycy . Najwięksi albańscy wodzowie feudalni, tacy jak Gjergj II Balsha (en) , władca Szkodry , i Teodor II Muzaka (en) , władca Beratu , uczestniczyli ze swoimi oddziałami na polu bitwy. Bezpośrednią konsekwencją klęski było rozszerzenie rządów osmańskich nad Serbami i północnymi Albańczykami.
Zdobycie Konstantynopola i splądrowanie miasta przez krzyżowców w kwietniu 1204 r. było ważnym wydarzeniem dla losów regionu. Schizmy z 1054 roku nie były odbierane jako takie przez zdecydowanej większości chrześcijan. Ale grabież Konstantynopola przez rycerzy Europy Zachodniej była odczuwana w świecie helleńskim jako agresja. Zdobycie Konstantynopola przez Osmanów w 1453 r. wciągnie Kościół Grecji w sojusz z Imperium Osmańskim, które z czasem skonsoliduje się przeciwko Kościołowi Katolickiemu . Wraz z okupacją osmańską ostatecznie zdobytą w 1501 r., kiedy Republika Wenecka podpisała traktat o cesji weneckiej Albanii na rzecz Turcji, ludność albańska doświadczy pierwszego podziału religijnego: obrządek rzymskokatolicki na północy i bizantyński na południu. Bizantyjski ryt południowej Albanii będą chronione przez wieki przez Albańczyków, którzy wyemigrowali do południowych Włoch po okupacji tureckiej (dalej „ Arbëresh ”).
Albania wenecka - Georges CastrioteW X -go wieku Republiki Wenecji rozciąga się wzdłuż wybrzeża Dalmacji . W 1202-1204, gdy krzyżowcy pomógł mu zdobyć kilka innych etapów na drodze do Wschodu (od Zadaru - Zara w Chorwacji na Wyspach Jońskich teraz w Grecji), chociaż nie było to pierwotnie celem wyprawy.. W XV -go wieku (1448), że Republika Wenecji nazywany Albania Wenecka obejmuje terytoria i populacje, od Kotor (Cattaro) (Northern Czarnogóra bieżącym), przez Scutari i Durres (Durazzo), do „w mieście Arta (region Ioannina , obecnie część północnej Grecji od 1918 r.).
W tym okresie rozpoczęły się także pierwsze masowe osadnictwo Albańczyków we Włoszech . W 1450 król Neapolu , Alfons V z Aragonii , chcąc podporządkować sobie Kalabrię , powołał wojska, w których brali udział Albańczycy , a wielu z nich nie wróciło wówczas do Albanii w nieustannych walkach z Turkami . W prowincji Catanzaro założyli kolonie Amato , Andali , Casalnovo, Caraffa , Vena, Zanganore, Pallagoria , San Nicolo dell'Alto , Carfizzi , Gizzerie , Marcedusa i Zegaria. Na Sycylii osiedlili się w pobliżu Palermo , w Contessa .
Po upadku Konstantynopola coraz częstsze stawały się najazdy osmańskie na Półwysep Bałkański. Mimo oporu zebranych za księcia Georges Castriote (Skanderbeg) (ok. 1403 - 1468 , syn księcia z Epiru John Castriote ) i pomocy ze strony Republiki Weneckiej , Albania stała się prowincja Ottoman w końcu XV -go wieku. Przez prawie ćwierć wieku Skanderbeg – okrzyknięty przez papieży Mikołaja V i Piusa II „ obrońcą Chrystusa ” – zadawał dotkliwe klęski wojskom tureckim, nie mogąc uniknąć podboju swego kraju.
Po śmierci Skanderbeg pozostawił założone przez siebie księstwo Arberia na rzecz Wenecjan . Ale te, nie bardziej niż inne mocarstwa katolickie, nie zamierzały już w tym czasie inwestować w wojnę przeciwko otomańszczyźnie na korzyść państwa prawosławnego , zwłaszcza że ich ostatnia próba, ta z 1444 r., zakończyła się druzgocącą porażką. . Frederic Gibert powie w Studium historii krajów Albanii z 1914 r. „[…] możemy zatem stwierdzić, że [Skanderbeg] musi być umieszczony wśród największych generałów wymienionych w historii i że Turcy byli dobrze poinformowani, gdy go nazwali „Książę Aleksander” ku pamięci Aleksandra Wielkiego ” . Voltaire napisał, że „gdyby greccy cesarze ( Bizancjum ) byli kalibru Scanderbega, Wschodnie Cesarstwo mogłoby zostać ocalone” . James Wolfe , angielski generał, nazwał Skanderbega „największym generałem w historii na czele małej armii” . Napoleon I er , w swoich wspomnieniach dyktował w St. Helena , również uważany Skanderbeg z jednym z czterech największych wodzów wszechczasów.
Oblężenie Szkodry przez OsmanówPod przewodnictwem Sulejmana Paszy- The Turks przyszedł oblegać Scutari w 1474. To miasto, najważniejsze Albanii w oczach Wenecji , bronił senator Antonio Loredan (w) . Pierwszy opór trwał trzy miesiące. W tym czasie flota Ottoman zmasowanym u ujścia jeziora Buna z Scutari , został rozproszony przez admirała Triadan Gritti (in) , a oblężenie został zniesiony przez przekierowania króla Węgier .
Sceny batalistyczne będą malowane przez Paul Veronese pokazano na skale zamek Scutari ( Rozafa ), na której leci wenecki flagę ze w tle katedra św Stefana Scutari . Pod koniec 1477 roku, potężne wojsko pod bejlerbej of Anatolia Mustafa Bey i Gaiolla Pasza (w) przyszedł ponownie zainwestować miasto. Bombardowanie było straszne. Wściekłe ataki, które Mehmed II rozkazał przeprowadzić, zwłaszcza 22, 27 i 28 lipca 1478 r., spowodowały blokadę. Miasto Krujë (Croïa) skapitulowało 5 czerwca 1478 roku, po 13 miesiącach oporu. Jej mieszkańcy zostali ścięci wbrew każdemu słowu. To głód spowodował, że ulegli, tak jak spowodował, że 1600 obrońców Szkodry uległo po 15 miesiącach, ostatecznie zmuszony do poddania się 40 000 żołnierzy Ahmeda Paszy 25 stycznia 1479 r. Wśród nich inni obrońcy Szkodry , Czarnogórcy, schronił się w Cetinje .
Okupacja osmańska - masowa ucieczka Albańczyków do WłochPod koniec XV -go wieku, Albania została zajęta przez Turków . Albańskie prowincje Ioannina na południu, Preszewo na północy, przechodząc przez Skopje i Bitola (Monastir) na wschodzie, wpadły z powrotem w swoje feudalne rozłamy, a sułtan Mourad II dokończył rozbiórkę tych „papistowskich wałów” .
Po upadku Szkodry oraz po długotrwałych staraniach i negocjacjach, Republice Weneckiej udało się osiągnąć porozumienie 25 stycznia 1479 r. z sułtanem Mehmetem II, zgodnie z którym w ręce przeszła ostatnia forteca weneckiej Albanii ( Scutari ). Osmanów, a jego mieszkańcy mogli opuścić miasto. Venetian Proveditor , Antonio de Lezze, przewiduje, że garnizon wycofa się z bronią i bagażu: część udał się do Wenecji, gdzie Senat imponował rozważenia dla wszystkich rodzin z Scutari , Drisht i Durrës , za ich odwagę i ich lojalność. Wenecja . W Albańczycy otrzymali ziemię, aby osiedlić się w Wenecji i Friuli , a albański katolicki religijnych w parafiach w Wenecji , Padwy i Genui . Ci, którzy pozostali w Wenecji, zgrupowali się w bractwa pod imionami Saint Maurice i Saint Gallo. W tym samym roku Republika Wenecka odda południową Albanię Osmanom (zamki Himarë , Sopoti (en) (Borshi) i Kastrovila). Turcy zdobędą również ostatnie posiadłości lorda Leonarda I (IV) Toko w południowej Albanii w 1501 roku.
Kilka lat po ustanowieniu tureckiego okupanta w Albanii, wielu albańskich chrześcijan (tym razem z południowej Albanii) jeszcze masowo uciekło z Albanii w kierunku Włoch , tworząc wspólnotę Arbereches , która istnieje do dziś.hui , zwłaszcza na Sycylii i na południu Włochy , w prowincjach Foggia , Potenza , Catanzaro , Teramo , Campobasso , Lecce , Palermo , Catania , Agrigento , Cosenza . Z wyjątkiem emigrantów z północnej Albanii, którzy byli obrządku rzymskokatolickiego aż do miasta Durres, emigranci z południa byli obrządku bizantyjsko-katolickiego (lub greckokatolickiego). Ta ważna emigracja osiedliła się we Włoszech i dołączyła do tych, którzy już wyemigrowali stopniowo w latach 1481-1492, od pierwszych ataków osmańskich. Ta wspólnota stworzy centra Palazzo Adriano (1481), Santa Cristina , Gela , Mezzojuso (1490), San Angelo di Girgenti, San Michele di Bagoaria. Później założyła (1536) kolonie Basil, Moschite, S. Costantino albanese, S. Paolo albanese, Brindisi de la Montagne (w Basilicata ) i Farneta w Cosenza .
Społeczność Arberèches wzmocniła się w 1680 r. wraz z utworzeniem nowych fundacji: Ururi , Portocannone , Campomarino i Montecilfone ( Campobasso ). Karol III Burbon był bardzo przychylny Albańczykom, dzięki czemu pozwolił im założyć specjalne placówki dla edukacji ich dzieci (kolegiów San Benedetto, Ullano i Palermo ). Ponadto utworzono albańskie biskupstwa obrządku grekokatolickiego. Dlatego nowe masy emigrowały do Włoch , a także pod panowanie Ferdynanda IV Świętego Cesarstwa Rzymskiego . Ci ostatni emigranci osiedlili się w Brindisi i Neapolu , w szczególności podążając za królewskim pułkiem macedońskim złożonym z Albańczyków i Macedończyków . Jest włosko-albański literatura która obejmowała wczesny XX th wiecznych cennych pisarzy jak Don Variboda, grzbietu, Mauro Najwyższej, Marchiano. Najlepsze statystyki dotyczące Albańczyków we Włoszech sporządził Barbarich.
Wenecjanie mogli tylko zachować swoją albańską wagę I swoje osady w Morea , płacąc roczną daninę Mehmedowi II, który przed śmiercią w 1481 r. przekazał dowództwo nad Epirem (w tym południową częścią Albanii) wnukowi, którego ostatni bezpośrednim potomkiem był markiz de Saint-Ange, zabity przez Francuzów 25 lutego 1525 r. w bitwie pod Pawią . Pokój między Wenecją a Imperium Osmańskim z 1501 roku został ponownie zakłócony w czasie bitwy pod Lepanto (1571). W tym czasie Albańczycy podejmowali wiele desperackich prób zrzucenia osmańskiego jarzma i zainteresowania chrześcijan ich losem. To było na próżno, a w 1592 roku, widząc włoskich książąt Karol Emanuel I st Sabaudii i księcia Parmy Ranuccio II Farnese odmówić koronę Albanii, oni pogodzili się, z wyjątkiem północnych górach Albanii i Chimariotes z Południe, do dominacji tureckiej.
Historia Albanii naznaczona okupacją okazała się szczególnie bolesna dla języka albańskiego, do tego stopnia, że prawie zniknęła. Całkowity zakaz szkół w języku albańskim w ciągu prawie pięciu wieków okupacji tureckiej spowodowała niezwykle wysoki wskaźnik analfabetyzmu, szacuje się na około 90% na początku XX -tego wieku . Dla tych Albańczyków , którzy mogli otrzymać wykształcenie, byli zmuszeni udać się do Konstantynopola , aby dowiedzieć turecka . Jeśli nieliczni mogli mieć dostęp do edukacji w południowej Albanii ( Północny Epir ), edukacja ta odbywała się wtedy tylko w języku greckim . Zjawisko to było spowodowane silnymi wpływami Kościoła Grecji w południowej Albanii od czasu schizmy z Kościołem katolickim i zezwolenia udzielonego Kościołowi Grecji przez Imperium Osmańskie na utrzymywanie szkół i liturgii w języku greckim (jak było sprawa dla Serbów w języku słowiańskim ). Z schizmy między Rzymie i Konstantynopolu , Albania była od XIII th i XIV th stulecia (a na pewno po zakończeniu XV -go wieku z okupacji osmańskiej) zależny od wojny z greckiego Kościoła prawosławnego (na południu) przeciwko Kościół katolicki obecny na północy Albanii aż do Durrës . Ponieważ liturgia była w obcym języku, ta schizma okazała się całkowicie szkodliwa zarówno dla przetrwania i zjednoczenia języka albańskiego, jak i dla ochrony wiary. Z kilkoma wyjątkami liturgia chrześcijańska była prawie wyłącznie w języku obcym (w języku greckim dla obrządku prawosławnego na południu i słowiańskim dla obszarów stykających się z Serbo-Czarnogórami na północy) i jako taka niezrozumiała.
Jednak albańscy duchowni katoliccy szybko dostrzegli niezwykle szkodliwe konsekwencje zakazu pisania i nauczania w języku albańskim, zarówno wobec wiary chrześcijańskiej, jak i walki z tureckim okupantem , która przemijała przez świadomość. katolickiej przynależności etnicznej i religijnej Albańczyków. Niektóre albański kler katolicki zareagował od XVI th i XVII th stulecia trwali do pisania, edytowania i nadawania aż do funtów (liturgicznych w czasie) w albański:
Imperium Osmańskie podyktowane ostatecznej oficjalne prawo zakazu języka albańskiego May 31, 1779, podjęte przez Abdulhamid I er , prawo wyraźnie przewiduje ochronę przez Imperium Osmańskiego z języka greckiego i zakazu języka albańskiego pod groźbą śmierci. Theodore Kavalliotis (en) , de Voskopojë (1718-1797) opublikował słownik języka albańsko-grecko-słowiańskiego i został zamordowany w drodze powrotnej do Albanii przez wysłanników fanariotów , podczas której nosił listy z albańskiego ołowianego alfabetu dla drukowanie książek w języku albańskim. Naum Veqilharxhi (w) właściciel drukarni, w której miały być drukowane książki w języku albańskim, został otruty z rozkazu patriarchy Konstantynopola w 1846 r. Język obcy w liturgii chrześcijańskiej i obecność duchowieństwa głównie cudzoziemców, bez wątpienia wyjaśniają odległe stosunki większości Albańczyków z religią chrześcijańską. W zależności od regionu używano znaków alfabetu łacińskiego , greckiego , słowiańskiego , tureckiego (nawet arabskiego dla muzułmańskich świętych ksiąg ), co sprzeciwiało się literackiemu rozwojowi albańskiego , z powodu braku jednego alfabetu. Kostandin Kristoforidhi (w) będzie podjąć próbę ujednolicenia XIX th century różne wersje alfabetach opartych na alfabecie łacińskim ze znakami diakrytycznymi, jak w czeskim lub chorwacki . Alfabet ustalony przez Kongres Albańczyków w Bitoli ( Kongresi i Monastirit ) przez księdza Gjergj Fishta będzie wynikał z tego stworzonego przez zakonników Gegu około 1600 roku oraz tego, że Bashkimi Society (w) (1899) założone w Scutari przez pana gr. Preng Doçi (en) , opat regionu Mirdita wznowi. Niektórzy zagraniczni albanolodzy proponowali alfabety w języku albańskim: warto wspomnieć propozycję alfabetu księcia Ludwika-Luciena Bonaparte , Auguste Dozon , a nawet Eugenio Barbarich (it) .
Brak pisanego języka albańskiego, nauczanego i rozpowszechnianego wśród ludności przez prawie pięć wieków, znacznie osłabia obieg idei i rozbudzanie uczuć narodowych. Przyczyniły się do tego również trudności z transportem w kraju o bardzo trudnej rzeźbie terenu. Liturgia w języku obcym w takim kontekście (w języku greckim , łacińskim i słowiańskim ) miał także wpływ osłabienia obrzędy i chrześcijańską wiarę . Ponieważ jednak albański jest językiem o silnej tradycji ustnej, udało mu się przetrwać to pięciowieczne uduszenie.
Nieudane kampanie austriackie XVII th century austriacko-rosyjski z XVIII -tego wiekuPodczas XVII e wieku, Imperialni miał do czynienia z Turks i podczas kampanii 1689 ich ogólna Piccolomini przekroczył Sawę i przenika Kosowie , których trasa ułatwiło M gr Pjetër Bogdani do Prizren . W Austriacy rozszerzone od Prizren (Kosowo) do Doliny Vardar, pokonując tureckiej Mahmoud Begovich , sprzymierzenie z albańskich chrześcijan . Mimo to Osmanom udało się doprowadzić do konfliktu niektórych muzułmańskich Albańczyków przeciwko chrześcijańskim Albańczykom, a książę Holsztyn, który zastąpił Piccolominiego po jego śmierci, nie rozumiał swoich albańskich sojuszników i tak ich obraził, że zmusili go do powrotu na Węgry w wyniku przejścia na emeryturę patriarchy Arsene Cernogevitch II i ludu Starej Serbii (en) .
Kiedy w 1737 roku Austro-Rosjanie najechali północną Albanię , plemiona katolickie ( Scutari , Hoti , Kelmendi itd. ) i prawosławne ( Kuçi , Piperi, Gruda itd. ) wierzyły, że nadszedł czas wyzwolenia. Niestety przywódca aliantów, austriacki pułkownik Lentulus, zawiódł w decyzji i zdegradował z sandżaka Novi Bazar , po raz drugi porzucając swoich pomocników na rzecz zemsty Turków , którzy jednak nie zdołali go pokonać dopiero po dwóch krwawych represje w 1740 r. Ta nieudana wyprawa miała również wpływ na rozwój islamu.
Historia Albanii podczas Imperium Osmańskiego , XVI th wieku do 1912 roku , został oznaczony przez kolejnych antytureckiej surowo tłumione bunty albański. Najcięższe były te z Bushati (w) w Szkocji ( 1796 ) i Ali Paszy ( 1822 ) w Epirze .
Albański Renaissance rozpoczyna się w XIX th century i doprowadzić do początku XX -tego wieku do niepodległości kraju.
Albańska reakcja na traktat berliński z 1878 rPod koniec XIX -go wieku ziemie albańskie pod panowaniem osmańskim zostały podzielone na cztery regiony administracyjne ( Vilayet ): region Kosowa , które od Scutari , że od Bitola (dawniej Monastir), i że od Janina .
Pod koniec Wielkiej Wojny Wschodniej ( wojna rosyjsko-osmańska ), która oznaczała zwycięstwo Imperium Rosyjskiego nad Imperium Osmańskim, Serbia zajęła terytoria Kuršumlija (obecne południe Serbii ), Plav (obecna południowo-wschodnia Czarnogóra na graniczy z Kosowem ), Guceviće (lub Gucia, obecna południowo-zachodnia Serbia ) i Bar (lub Tivar) na wybrzeżu, podczas gdy Grecja zajęła część Epiru ( Ioannina , Arta et Preveza, w których kilka lat wcześniej umieściła konsulaty). Jednak Albańczycy również mieszkali na tych terytoriach, a przywódcy mówiący po albańsku zdali sobie sprawę, że jeśli się nie zjednoczą, naród albański zostanie podzielony między swoich sąsiadów: to znaczy, że w ten sposób powstała Liga Albańska Prizren , której siedziba była w Elbasan (centralna Albania) z oddziałami w Prizren ( Kosowo ) i Gjirokastër (Albania).
Liga Prizreńska ogłosiła potrzebę uzyskania albańskiej autonomii z miastem Ochryda (obecnie południowo-zachodnia Macedonia Północna ) jako stolicą i zaprotestowała przeciwko aneksji Czarnogóry terytoriów takich jak Podgorica i Ulcinj, gdzie również mieszkali Albańczycy. Postanowiła zorganizować zbrojny opór i 6 listopada 1879 r. w Plav (Novsici) doszło do walki pomiędzy czterema batalionami czarnogórskimi dowodzonymi przez Bošo Petrovića i 8000 Albańczyków z Veliki, pod dowództwem Bibë Dody z Mirdite . Potyczki trwały dwa lata, a władze osmańskie wysłały z Bitoli wojska pod dowództwem Muktara Paszy, aby je uporządkować. Nierozstrzygnięta bitwa miała miejsce w pobliżu Plav , w Metei, 8 stycznia 1880 roku. Włochy zaproponowały wówczas wymianę terytoriów między Czarnogórą a Imperium Osmańskim, co zostało odrzucone przez Albańczyków . Brytyjski zaproponował, Ulcinj, gdzie Albańczycy byli w mniejszości pozostają czarnogórskie, ale Czarnogóra powrót do Imperium Osmańskiego większość terytoriów Albański że otrzymała wokół jeziora Szkodra . Jak Albańczycy ponownie odmówił, brytyjskiej marynarki demonstracja przed portu Ulcinj sprawiło im poddać w roku 1880. W międzyczasie Grecja zajmował się głównie Hellenic regiony Epiru , z Janina , region między Arachtos rzeki i Pindos , Arta i Preweza . Była jednak zmuszona do ewakuacji Epiru, ale otrzymała w zamian Tesalia , również w większości grecką.
Po krwawych buntach Derviş Pasha ponownie walczył z milicjami Ligi Albańskiej pod Prisztiną (w Slivove w Kosowie ) i zajął miasta Prizren i Gjakovë (południe i południowy zachód od Kosowa ). Dalsze manifestacje Ligi będą miały miejsce podczas wojny grecko-tureckiej w 1897 r. oraz w Starej Serbii w 1903 r. w celu zjednoczenia wszystkich albańskich terytoriów i ludności w jedno państwo.
Tureckie wyprawy rozbrajające Albańczyków w 1910 r.1908 rewolucja młody Turek ruchu urodziła drugie zgrupowanie wojsk albańskich przeciwko Imperium Osmańskiego, Albańczyków zauważając, że były one stopniowo tracąc dużą część swoich terytoriów od turecko-rosyjskiego porozumienia 1878- 1880, a po nowym nakładanie podatków. Również w 1910 r. w pobliżu Prizren (Ferizaj, południowe Kosowo ) zorganizowano nową organizację, ruch Bessa („Przysięga” ), domagając się autonomii Albanii wobec Imperium Osmańskiego. W krótkim okresie (1910-1912) wybuchło wiele buntów albańskich .
W odwecie Imperium Osmańskie podjęło wielką ekspedycję kierowaną przez Chefket Pacha (w) i rozbroiło ludność.
Osmanom udało się pod koniec 1910 roku skonfiskować ponad 147 000 karabinów, 600 000 nabojów i kilka armat. Podczas dwudziestu bitew Turcy zabili około 3000 Albańczyków, stracono 20 przywódców ruchu oporu, tracąc tylko 300 ludzi.
Ruchy albańskie ponownie się przegrupowały i odbiły Skopje latem 1912 roku, kilka tygodni przed wypowiedzeniem wojny Imperium Osmańskiego przez Ligę Bałkańską . Gdy wybuchła wojna, Albania musiała trzymać się status quo na rozkaz wielkich mocarstw do czasu ustalenia swoich granic.
W 1912 roku, kiedy Imperium Osmańskie zostało osłabione, cztery kraje ( Serbia , Grecja , Czarnogóra i Bułgaria ) zawarły sojusz militarny, Ligę Bałkańską , mający na celu odwrócenie Imperium Osmańskiego przy wsparciu Rosji . 8 października 1912 roku liga ogłosiła z Imperium I wojnę bałkańską . Wojna szybko zmienia się na korzyść aliantów i Albanii, obsługiwanych przez Austro-Węgier (reprezentowanego przez Ferenc Nopcsa ) wchodzi ponownie w powstaniu i ogłasza swoją niepodległość w dniu 28 listopada 1912. Granice twierdził przez albańskich przedstawicieli do 1912/13 Konferencja Ambasadorów w Londynie obejmuje wszystkie terytoria, na których mieszkają Albańczycy (nawet tam, gdzie są w mniejszości), tj. dzisiejszą Albanię, Kosowo , północno-zachodnią trzecią część obecnej republiki Macedonii Północnej ze Skopje oraz cały Epir z Janiną i Południowym Epirem . Sojusznicy również roszczą sobie prawa do tych terytoriów: Czarnogórcy dążą do przyłączenia północnej Albanii wraz ze Szkodrami , Grecy twierdzą, że cały Epir, w tym Północny Epir z Argyrokastro , oraz Serbowie z Kosowa i środkowej Albanii, aby uzyskać dostęp do Morza Adriatyckiego .
Od końca października 1912 r. Czarnogórcy wkroczyli na północ dzisiejszej Albanii, oblegając osmański garnizon Scutari . W listopadzie wojska serbskie i greckie przeniknęły odpowiednio na północ i południe Albanii. W grudniu 1912 r. sześć wielkich mocarstw europejskich, sygnatariuszy traktatu berlińskiego z 1878 r. ( Niemcy , Francja , Wielka Brytania , Austro-Węgry , Włochy i Imperium Rosyjskie ), powołało konferencję londyńską w celu rozstrzygnięcia kwestii bałkańskich.
W maju 1913 r. uzyskano niepodległość Albanii, a kwestię jej granic rozstrzygnięto na zasadzie kompromisu między różnymi żądaniami. Około 60% terytorium zajmowanego przez przedstawicieli Albanii, gdzie Albańczycy stanowią zdecydowaną większość, tworzy niepodległą Albanię; reszta jest włączona do sąsiednich państw, w tym do Kosowa, gdzie Albańczycy stanowili wówczas 70% populacji. Podczas negocjacji każdy kraj jest wspierany przez inne mocarstwa: Grecję przez Anglię i Francję, Serbię i Czarnogórę przez Rosję, a Bułgaria przeciwstawia się Serbii nad Macedonią . Z drugiej strony Austro-Węgry popierają postulaty delegacji albańskiej. Do pewnego stopnia Włochy, wówczas sprzymierzone z mocarstwami germańskimi , również je poparły, woląc widzieć na wybrzeżu Adriatyku powstanie niezależnego i neutralnego państwa albańskiego niż państw klienckich Anglików, Francuzów i Rosjan.
Na północy, po ustaleniu granic albańskich, Czarnogórcy, którzy nie mieli więcej niż to, co już uzyskali w traktacie berlińskim z 1878 r., ewakuowali terytoria albańskojęzyczne, które twierdzili.
Na wschodzie granica albańsko-serbska została również szybko ustalona przez wielkie mocarstwa, ale głównie albańskojęzyczne terytoria Kosowa , a także zachód i północ od dzisiejszej Republiki Macedonii Północnej , trafiają do Serbii. w zamian uznaje niepodległość kraju i opuszcza go w październiku 1913 r.: ten kompromis świadczy o równowadze sił między mocarstwami , a dokładniej między mocarstwami germańskimi, które uzyskują niepodległą Albanię, a Imperium Rosyjskim, które wspiera Serbię, ale nie po to, by dać mu dostęp do morza.
Na południu wytyczenie granicy z Grecją przez Epir jest trudniejsze, ponieważ wszędzie są tam albańscy i hellenofowie, pierwsza większość na północy, druga na południu, dwaj mniej więcej w równej liczbie. Centrum. Kwestia granic to nie tylko język: Albańczycy z Epiru mogą być muzułmanami ( Cham , Τσάμηδες tsámides , Ђами lub Џами djamides, djams, dzams lub Tchams , słowa z tureckiego cami , meczet), ale także prawosławni, posłuszni grecy zależni od ekumenów Patriarchat Konstantynopolitański , który Grecy nazywają „ Arwanitami ”: ci ostatni w procesie hellenizacji od wieków mają długą tradycję emigracji do Grecji i podczas negocjacji wyrażają swoje przywiązanie do tego kraju. Po zdobyciu Yaniny Grecja wyrzeka się Argyrokastro (obecnie Gjirokastër ) i opuszcza Północny Epir w lutym 1914 r. Jednak 14 października 1914 r. ponownie zajmie ten region z powodu I wojny światowej , ale będzie musiał ponownie go ewakuować w 1916 r. Na konferencji pokojowej w Paryżu (1919) Grecja ponownie zażądała Północnego Epiru, ale traktaty pokojowe pozostawiły ją definitywnie Albanii i potwierdziły granicę ustaloną w 1914 r. po konferencji z Londynu .
Ostatni konflikt graniczny w 1921 r. stawia Albanię przeciwko nowemu Królestwu Serbów, Chorwatów i Słoweńców , co w styczniu prowadzi do naruszenia terytorium Albanii przez wojska jugosłowiańskie . Eskalacji konfliktu uniknięto dzięki arbitrażowi Ligi Narodów , który zmusił obie strony do zaakceptowania wspólnej granicy.
Po redefinicji granic Albania przeżyła krótki okres demokratyczny (wyznaczony w szczególności przez rządy Theofana Stiliana Noli zwanego Fan Noli i Luigj Gurakuqi ) (1924). Rząd ten nigdy nie przestał żądać od Ligi Narodów , po podziałach w latach 1913-1919, terytoriów chroniących ludność albańską: Kosowa , Monastiru (od Skopje do Bitoli ) i części Południowego Epiru, w tym Janiny . Zachodnim dyplomatom, zirytowanym twierdzeniami Fan Noli , udało się wysunąć na czoło albańskiej sceny politycznej postać mniej wymagającą wobec Ligi Narodów, czyli Ahmeda Zogu . Ten ostatni doszedł do władzy dzięki wsparciu Wielkiej Brytanii i Serbii ; Prezydent Republiki, ogłasza się królem Albańczyków pod imieniem Zog Ier . Ten król podjął starania o modernizację Albanii pod silnym impetem Włoch . W ten sposób ogłaszany jest Kodeks Cywilny, sporządzony zgodnie ze Szwajcarskim Kodeksem Cywilnym, tworzony jest Bank Narodowy; reforma rolna oddała ziemię chłopom, a prasa rozkwitła w latach 1920-1930.
W 1939 roku , kraj został zajęty przez Włochy : korona albańskiej Brytanii następnie przekazywane do króla Włoch Wiktora Emanuela III- , kraj staje się włoskim protektoratem . Albański opór niektórych grup komunistycznych jest zorganizowany wokół Komunistycznej Partii Albanii od 1941 roku, pod przywództwem Envera Hodży iw powiązaniu z ruchem komunistycznym Tito . 16 września 1942 r. pierwsza konferencja narodowowyzwoleńcza w Peci (Pejë) zgromadziła komunistów, monarchistów, republikańskich nacjonalistów z Balli Kombëtar (Frontu Narodowego) i ruchu braci Kryeziu . Konferencja ta urodziła Narodowego Ruchu Wyzwolenia - LNC (MLN lub w albańskiej LNC, Levizje Nacional Çlirimtare ) kierowanego przez ośmiu członków, w tym Enver Hodża i abaz kupi . Ten ostatni, wyłączony z MLN w listopadzie 1943, kiedy ruch znalazł się pod wyłączną kontrolą komunistów, założył Partię Legalności ( Legaliteti ), lojalną wobec króla.
Od kwietnia 1943 r. zespoły SOE zrzucały spadochrony do nadzorowania makii ruchu oporu, początkowo bez uwzględnienia kwestii politycznych. Od końca 1943 roku Brytyjczycy odurzeni propagandą „ Piątki z Cambridge ” (kierującej brytyjskim wywiadem , a de facto agentem ZSRR ) porzucili lojalistyczny i rojalistyczny ruch oporu na Bałkanach, w tym w Albanii, by wesprzeć tylko partyzanci komunistyczni, zwłaszcza że na konferencji moskiewskiej (1944) (która zostanie w następnym roku ratyfikowana umowami jałtańskimi ) Churchill , aby utrzymać przewagę nad Grecją , daje Stalinowi wolną rękę w reszcie Bałkanów .
Albania zna, po całkowitym wyzwoleniu w listopadzie 1944 roku, komunistyczny rząd , którego głównym przywódcą jest Enver Hoxha , szef rządu i pierwszy sekretarz Komunistycznej Partii Albanii . Zawodnik Republika Ludowa Albanii jest oficjalnie ogłoszona w dniu11 stycznia 1946. Rząd albański jako jedyny odmówił destalinizacji w 1956 roku, co doprowadziło do zerwania z ZSRR i poszukiwania sojuszu z Chinami . Albania była wówczas najsurowszą dyktaturą w Europie z ponad 8000 wyroków śmierci i tysiącami ludzi uwięzionych w obozach, na powojenną populację 1 miliona mieszkańców (i ponad 3 miliony w 1990 roku). Rząd wdraża reformy mające na celu modernizację gospodarki i osiągnięcie znaczących rezultatów w zakresie uprzemysłowienia, rozwoju rolnictwa, edukacji, sztuki i kultury, co przyczynia się do ogólnego wzrostu jakości życia.
Albania była odizolowana od reszty świata aż do upadku reżimu komunistycznego w 1991 roku . La France The Włochy The Austria i Szwajcaria są jedynymi zachodnie kraje utrzymują stosunki dyplomatyczne z Albanią w okresie komunistycznym. Ze swojej strony Wielka Brytania i Stany Zjednoczone próbowały w latach 1949-1951, w środku zimnej wojny , obalić rząd komunistyczny przez infiltrację komandosów złożonych z wojujących monarchistów albańskich. Ich operacja dywersyjna, zwana Valuable Project , kończy się niepowodzeniem z powodu lojalności podwójnego agenta Kim Philby'ego wobec ZSRR.
Po upadku reżimu w 1991 roku Albania przeżywa przejście od gospodarki planowej do gospodarki rynkowej , generując poważny kryzys gospodarczy, podczas gdy ludność może swobodnie przekraczać granice (której fortyfikacje zostały porzucone) masowo emigrować, głównie do Włoch , Grecja i Stany Zjednoczone. Albania otrzymuje również duże przepływy imigracji po konflikcie w Kosowie sąsiada, w 1998 - 1999 . Emigracja zarobkowa trwała nadal w latach 2000. I tak w samym tylko pierwszym półroczu 2015 r. 30 tysięcy Albańczyków, głównie z prowincji, opuściło swój kraj w poszukiwaniu lepszych warunków życia w krajach Europy Zachodniej.
Kryzys gospodarczy lat 90., zaostrzony w 1997 r. przez upadek banków i „piramidy finansowe”, które ogarnęły gospodarki wielu ludzi, wywołał w tym roku „quasi-wojnę domową” między zwolennikami dwóch głównych partii kraju. ( Partia Demokratyczna Albanii i Partia Socjalistyczna Albanii ), zabijając co najmniej 2000 osób. Chociaż w kraju krążą setki tysięcy sztuk broni, wydaje się, że jest to „państwo upadłe”.
W 2018 roku w Albanii odbywają się najważniejsze studenckie demonstracje epoki postkomunistycznej. Wzrost czesnego jest konsekwencją ustawy przewidującej konkurencję między uczelniami i ich otwarcie na rynek. Premier Edi Rama mierzy się z kryzysem, zwalniając połowę swoich ministrów.
Od 1992 roku Albania jest republiką parlamentarną , demokratyczną i przedstawicielską. Władzę wykonawczą sprawuje rząd. Władza ustawodawcza jest w posiadaniu Parlamencie montaż Albanii ( Kuvendi i Republikës se Shqipërisë ), ale rząd proponuje również rachunki. Od 1991 roku i wprowadzenia pluralizmu system polityczny został zdominowany przez konserwatystów, Demokratyczną Partię Albanii i Socjalistyczną Partię Albanii . Inne grupy polityczne o mniejszym znaczeniu są reprezentowane w parlamencie i rządzie.
Głową Państwa jest Prezydent Republiki , wybierany przez parlament na 5-letnią kadencję, jednokrotnie odnawialną. W tym systemie Prezydent RP powołuje Premiera w ramach większości parlamentarnej. Prezydent jest gwarantem demokracji, ponieważ jego obowiązkiem jest uchwalanie ustaw przyjętych przez parlament.
Assembly ( Kuvendi ), stanowi władzę ustawodawczą , odpowiedzialny za politykę wewnętrzną i zewnętrzną kraju i modyfikacji konstytucji . Wybierany co 4 lata, ma łącznie 140 deputowanych z list różnych partii politycznych według regionalnego systemu proporcjonalnego .
W Albanii istnieją dwa rodzaje sądów: karny i cywilny. W sądownictwie działa sąd konstytucyjny (w) , sąd kasacyjny (w) , sądy apelacyjne i okręgowe (w) . Sąd Konstytucyjny składa się z 9 członków powoływanych przez Prezydenta Republiki za zgodą Zgromadzenia na okres 9 lat. Sąd Najwyższy ze swej strony liczy 17 członków powoływanych przez Zgromadzenie na okres 9 lat. W sądach wymiar sprawiedliwości sprawuje trzech sędziów. W Albanii istnieje specjalne szkolenie dla sędziów, Szkoła Sądownictwa, które ma zwiększyć bezstronność sędziów. Inną osobliwością albańskiego systemu jest fakt, że w sądach nie ma popularnej ławy przysięgłych.
Albania jest podzielona na 36 okręgów ( Rrethe ), z których każdy ma lokalnego gubernatora wybieranego przez radę okręgową, której członkowie wybierani są w proporcjonalnej reprezentacji . Okręgi są pogrupowane w prefektury ( qark (en) ) z których jest 12 z prefektami mianowanymi przez Radę Ministrów na czele , stolica Tirana ma specjalny status. W burmistrzowie z innych miast są wybierani przez bezpośrednie wyborach i rady miejskie są wybierani na zasadzie proporcjonalnej.
Liczby odpowiadają wyborach z23 czerwca 2013.
Główne strony niereprezentowane:
Albania prowadzi, od 1992 roku, datę pierwszej umowy handlowej, negocjacje ze Wspólnotą Europejską o ewentualne członkostwo. W 2006 roku Albania została członkiem stowarzyszonym Unii Europejskiej, po podpisaniu Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu (SAA). W ostatnich latach poczyniono mniej lub bardziej duże postępy w różnych obszarach sprawowania rządów, takich jak reforma instytucji demokratycznych, wzmocnienie praw obywatelskich itp. Poczyniono dalsze postępy w zarządzaniu gospodarką i tworzeniu możliwości zachęcania do bezpośrednich inwestycji zagranicznych, a tym samym zmniejszania bezrobocia (w 2008 r. 13,4%). W marcu 2009 r. premier Sali Berisha ogłosił zamiar zgłoszenia kandydatury Albanii do UE, mając nadzieję na wykorzystanie tej inicjatywy podczas kampanii wyborczej w czerwcowych wyborach parlamentarnych. W kwietniu 2009 roku SAA weszło w życie, a Republika Albanii została oficjalnie członkiem NATO . Oficjalną kandydaturę do Unii złożyła 28 kwietnia 2009 r. podczas prezydencji czeskiej. Mniej więcej w maju 2014 roku wiedzieliśmy, że status może zostać jej przyznany w czerwcu 2014 roku, jeśli tak zdecyduje Rada Europejska . Nieoficjalnie odbywa się to we wtorek 24 czerwca 2014 r. Według dziennikarza ta „decyzja wynagradza postępy poczynione przez Tiranę, w szczególności w walce z przestępczością zorganizowaną. " Oficjalnie kandydatura jest zatwierdzony przez Radę Europejską w piątek, 27 czerwca 2014 r.
Ucieczka albańskich elit jest procesem społecznym i gospodarczym, który penalizuje badania . Aby jednak zatrzymać ten exodus i zachęcić emigrantów do powrotu, Albania musi zdefiniować jasną politykę naukową i edukacyjną, ściśle powiązaną z długoterminową polityką przemysłową za pomocą opracowanych w tym celu programów europejskich (ACE, PHARE , TEMPUS czy EAST ). .
Do eksportu są niskie (zwłaszcza produktów rolnych ) oraz pracownicy migrujący są głównymi dostawcami walucie obcej . Do importu są głównie urządzenia mechaniczne , z Wyprodukowane wyroby The Food The tekstylny i chemikalia . Zmiana ustroju w 1991 roku stworzyła warunki do stopniowego zbliżenia Albanii z Europą. Przystąpienie Albanii do Rady Europy w 1995 roku było pierwszym namacalnym tego znakiem. W listopadzie 2000 r. szczyt w Zagrzebiu otworzył przed Albanią perspektywę członkostwa w Unii Europejskiej (UE), dzięki czemu31 stycznia 2003 r.negocjacje w sprawie Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu (SAA), który został podpisany w dniu12 czerwca 2006. UE wielokrotnie przypominała Albanii o potrzebie konkretnego wdrożenia i kontynuowania przyjętych reform.
Albania zajmuje powierzchnię 28,748 km 2 , z czego około 70% w górzysty, wytrzymałe i trudne do strefy dostępu, najwyższy punkt, który jest w Mount Korab wzrósł do 2,753 m .
Resztę stanowią równiny aluwialne, których grunty są raczej ubogie pod uprawę , na przemian zalewane lub wyschnięte. Najbardziej żyzne ziemie znajdują się na Pojezierzu ( Jezioro Ochrydzkie , Grand Prespa i Petit Prespa ) oraz na pośrednich płaskowyżach między równiną a górą .
Jedyną godną uwagi wyspą jest Sazan, która z kolei była okupowana przez różne wielkie mocarstwa europejskie.
Jego linia brzegowa rozciąga się na 362 kilometry wzdłuż Adriatyku i Morza Jońskiego . Albania ma 720 km granic lądowych z Czarnogórą (172 km ), Kosowem (115 km ), Macedonią Północną (151 km ) i Grecją (282 km ).
Główne miasta to Tirana (stolica) z około 800 000 mieszkańców, Durrës , Korça, Elbasan, Scutari , Gjirokastra, Vlora i Kukës .
Największą albańską rzeką jest Drin . Ma 282 kilometry i jest jedną z nielicznych, która doświadcza względnie stabilnego przepływu przez cały rok. Inne rzeki są na ogół prawie suche w okresie letnim, nawet rzeki Semani (en) i Vjosa, które mają ponad 160 kilometrów długości.
Klimat jest Morza Śródziemnego w regionach przybrzeżnych (zima Średni: 7 ° C ) i staje się bardziej kontynentalny w reliefu. Opadów jest całkiem wysoka (1000 mm do 1500 mm, roczne), wilgotnego strumienia powietrza napotyka masę chłodniejszego powietrza kontynentalnym, zwłaszcza w zimie, co sezon deszczowej.
Albania ma trzy jeziora, jedno z najstarszych na świecie ( Jezioro Ochrydzkie ).
Jezioro Szkoderskie znajduje się w północno-zachodniej części kraju ma powierzchnię, która może wahać się między 370 km 2 i 530 km 2 , dzielonego między Albanią i miasta Ulcinj w Czarnogórze. Albański brzeg jeziora ma 57 kilometrów długości.
Ohrid Lake jest najgłębszym jeziorem w Bałkanach ( 288 m ), ale także jeden z najstarszych na świecie. Znajduje się na południu kraju i jest podzielony między Albanię i Macedonię Północną . Posiada unikalną w skali świata różnorodność flory i fauny , „ żywe skamieliny ” oraz wiele gatunków endemicznych. Ze względu na swoją wartość przyrodniczą i historyczną Jezioro Ochrydzkie jest pod ochroną UNESCO .
Ponad jedna trzecia terytorium Albanii, około 10 000 kilometrów kwadratowych, pokryta jest lasami, a kraj ma bardzo bogatą florę. W Albanii rośnie około 3000 różnych gatunków roślin, z których wiele jest wykorzystywanych w medycynie. Lasy są domem dla wielu różnych ssaków, w tym wilków, niedźwiedzi, dzików i kozic. Rysie , żbiki i tchórze są rzadkie, ale nadal przetrwać w niektórych częściach kraju.
Najważniejszymi zasobami naturalnymi są ropa naftowa , gaz ziemny , węgiel , chrom , miedź , drewno , nikiel , potencjał hydroelektryczny .
Albania ma dużą liczbę regionów klimatycznych, mimo że jest stosunkowo niewielka. Wybrzeża Albanii cieszą się przyjemnym klimatem śródziemnomorskim, podczas gdy wnętrze kraju z wyżynami i górami ma bardziej kontynentalny, a przez to ostrzejszy klimat .
Z północy na południe kraju zmienność klimatu jest dość wrażliwa. Najprzyjemniejsze pory roku to wiosna i jesień.
Zimy na nizinach są łagodne, średnio około 7 °C . Latem średnia wynosi około 24 °C . Jednak temperatury, choć bardziej zależne od różnic wysokości niż szerokości geograficznej, są nadal o około 5 ° C wyższe na południu kraju niż na północy.
Zima często okazuje się surowa na terenach górskich o dość niskich temperaturach, spowodowanych kontynentalną masą powietrza, która dominuje w pogodzie w Europie Wschodniej i na Bałkanach z wiatrami północnymi i północnymi. Opady śniegu są tam dość częste. Zimy są łagodniejsze i bardziej deszczowe na równinach przybrzeżnych.
Latem średnie temperatury są niższe w górzystych regionach na północy i wschodzie niż na obszarach przybrzeżnych i na znacznie niższych wysokościach, ale z większymi dziennymi wahaniami.
Centralna i zachodnia Albania doświadcza wyższych temperatur ( 40 ° C ), spowodowanych ciepłymi wiatrami znad morza.Temperatury maksymalne w basenach śródlądowych i dolinach rzecznych są bardzo wysokie, ale noce są tam prawie zawsze świeże.
Średnie opady są wysokie, co jest konsekwencją zbieżności dominujących przepływów powietrza Morza Śródziemnego z kontynentalną masą powietrza. Zwykle spotykając się na wyższych wysokościach, większość deszczu pada na środkowych wyżynach. Ciepłe pionowe prądy znad Morza Śródziemnego powodują latem częste burze, którym towarzyszą silne lokalne wiatry i ulewne ulewy.
Średnie opady dla obszarów przybrzeżnych wahają się od 1000 mm na południu do ponad 1500 mm rocznie na północy kraju. Deszcze są skoncentrowane w zimie z prawie 90% rocznych opadów.
Opadów jest wyższa w pasmach górskich. Szacunki są bardzo zróżnicowane, ale średnie roczne prawdopodobnie wynoszą około 1800 mm i więcej (2550 mm ) na niektórych obszarach północnych. Boga dolina w zachodniej Albanii jest jednym z najbardziej mokrych obszarów w Europie, przyjmujących niektóre 3100 mm deszczu rocznie. Deszcze są bardziej równomiernie rozłożone w ciągu roku niż na obszarach przybrzeżnych.
Pomimo znacznych zasobów naturalnych Albania pozostaje krajem rozwijającym się .
Struktury gospodarcze pozostają kruche i zależne od pomocy zagranicznej i transferów dochodów z emigracji (około 14% PKB). W 2004 roku deficyt budżetowy stanowił 5% PKB, a dług publiczny 56% PKB. Niemniej jednak produktywność znacznie się poprawiła od około dziesięciu lat i od 2003 r. notuje stały wzrost (6%) w kontekście umiarkowanej inflacji . Kraj posiada również korzystne dla rozwoju i otwarcia na morze położenie geograficzne, szeroki wachlarz zasobów naturalnych oraz potencjał turystyczny .
Sektor usługowy (usługi i turystyka) reprezentuje 60% PKB i 20% ludności czynnej zawodowo.
Płaca minimalna w styczniu 2017 r. wynosi 155 euro miesięcznie, najniższa w Europie.
Albania jest obecnie krajem rozwijającym się, w którym połowa ludności czynnej zawodowo pracuje w rolnictwie , a jedna piąta osób pracujących za granicą. Oficjalnie bezrobocie wynosi 15%, ale niezależne źródła szacują je na blisko 30% na północy i północnym wschodzie kraju .
Rząd premiera Ediego Ramy, sprawujący władzę od 2013 r., przyjął neoliberalną gospodarczą mapę drogową . Zmniejsza wydatki publiczne i promuje partnerstwo publiczno-prywatne , źródło szybkiego wzbogacenia kręgu przedsiębiorców bliskich władzy w większości sektorów (turystyka, szkolnictwo wyższe, zdrowie, roboty publiczne, kultura itp.). Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW), tradycyjnie na rzecz tych zasad, jednak czuł, że rząd albański został zbyt szybko podejmuje prywatyzacje i narażając kraj do „znaczących ryzyk podatkowych”.
Handel narkotykami wzrosła znacznie w ostatnich latach, co stanowi prawie jedną trzecią PKB w roku 2017. Według szacunków włoskiego celnej , 753 000 roślin konopi zostały zniszczone w 2016 roku, przed 46.000 w roku 2014. Te zniszczenia wpłynęłoby tylko 10% obszarów uprawnych. W ten handel zaangażowani są czołowi politycy i biznesmeni.
Rolnictwo stanowi jedną czwartą PKB, a gospodarka równoległa ma duże znaczenie. Jeśli chodzi o sektor pierwotny, to stanowi dużą część jego populacji. Rzeczywiście, Albania jest krajem rolniczym, a 60% ludności pracuje na roli. Sektor wtórny stanowi 19% PKB i 32% ludności pracującej.
95% produkcji energii elektrycznej w Albanii pochodzi z elektrowni wodnych zlokalizowanych na rzece Drin na północy kraju.
Pomimo bardzo niskiego średniego zużycia energii elektrycznej na mieszkańca (jednego z najniższych w Europie), Albania ma problemy z zaopatrzeniem. Trzy elektrownie znajdujące się nad Drin nie wystarczą na pokrycie potrzeb energetycznych kraju, który obecnie nie ma innej alternatywy niż import lub racjonowanie.
Albański rząd planuje jednak budowę dwóch nowych elektrowni wodnych o mocy 200 MW każda w Bushat i Kalivaç, co może ustabilizować sytuację.
Zużycie węglowodorów jest również wyższe niż produkcja, która obliguje do importu z Włoch czy Grecji. Dwie duże krajowe firmy produkujące paliwa kopalne (olej napędowy, benzyna, gaz i inne pochodne) to Albpetrol Sh.a, która wydobywa rudy, oraz ARMO Sh.a, która je rafinuje i sprzedaje. Produkcja była znacznie wyższa w czasach komunizmu, gdy zachodnie firmy naftowe przybyły do Albanii w latach 80., kiedy odkryto ostatnie duże pole naftowe w kraju.
Od 2000 roku turystyka odnotowała silny wzrost (wzrost o 15-20% rocznie). Każdego roku do kraju przyjeżdżają 3 miliony turystów. Liczba ta obejmuje jednak głównie gości handlowych lub członków diaspory albańskiej. Tak więc faktyczna liczba turystów z Zachodu, którzy przyjeżdżają do Albanii, pozostaje marginalna. Mimo dobrej reputacji wśród touroperatorów kraj ten cierpi z powodu słabych dróg i słabej infrastruktury.
Potencjał turystyczny kraju jest jednak silny i zróżnicowany. Stanowiska przyrodnicze i archeologiczne, zabytkowe wioski, a nawet muzea, kraj ten oferuje turystom mnóstwo ciekawostek. Jego główne atrakcje to Jezioro Ochrydzkie , wioska Berat , stanowiska archeologiczne Apollonia i Butrint wraz z zamkiem, Regionalny Park Przyrody Nikaj-Mërtur oraz Narodowe Muzeum Historyczne Tirany.
Kraj ma 3 029 278 mieszkańców według ostatniego spisu, na terenie górzystym do 70%. Tirana jest stolicą, jej populacja sięga prawie miliona mieszkańców. Inne ważne miasta kraju to Scutari , Durrës , Elbasan , Vlora , Korçë i Berat . Malejąca populacja wiejska stanowiła w 2014 roku 44% ogółu ludności.
Albania jest jednym z najbardziej jednorodnych etnicznie krajów. 95% ludności składa się z etnicznych Albańczyków , podzielonych na dwie grupy: Guègues (na północy) i Tosques (na południu). Do Grecy , gdy arumuni , że Cyganie , tym Serbowie i Macedończycy są grupy mniejszościowe. Grecy stanowią najliczniejszą mniejszość, między 200 000 a 300 000 osób na południu kraju. Długa okupacja osmańska nie doprowadziła do globalnej zmiany struktury etnicznej ludności, ale kolejne walki i nieustanna emigracja spowodowały spowolnienie tempa wzrostu demograficznego ludności albańskiej.
Albania jest krajem w Europie, który doświadcza największej emigracji, z ponad jedną trzecią jej obywateli mieszkającą za granicą, czyli około 900 000 osób w 2006 r., głównie w dwóch krajach przygranicznych: Grecji i we Włoszech. Zjawisko to wynika z jednego z najniższych standardów życia na kontynencie europejskim. W efekcie populacja kraju zmniejszyła się o 100 tys. mieszkańców w latach 1991-2001, pomimo dodatniego bilansu naturalnego ( współczynnik dzietności znacznie przekraczający próg odnowy naturalnej ). Zjawisko emigracji trwa nadal, nawet jeśli oficjalne dane wydają się go zaniżać. Wydaje się, że odloty przyspieszyły od 2014 r.
Albania jest pierwszym krajem pochodzenia osób ubiegających się o azyl we Francji w 2017 roku.
Albański jest językiem pochodzenia indoeuropejskiego , raportowanie do grupy trackiego-ilyryjskie . Język albański jest zazwyczaj syntetycznym językiem fleksyjnym . Niektórzy autorzy twierdzili, że albański umożliwiłby rozszyfrowanie języka etruskiego. Pierwsza pisemna w języku albańskim znaleziono do tej pory, jest Formuła chrztu z Pal Engjëlli ( 1.416 - 1470 ), arcybiskup Durrës ( „Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” ) odkryty w bibliotece florenckiej przez Nicolae Iorgę w 1915 roku rumuński badacz . Pierwszą księgą znalezioną w języku albańskim jest katolicki podręcznik liturgiczny zatytułowany Le Missal ( Meszari ) autorstwa M gr Gjon Buzuku [Jean Bouzoukou] napisany w 1555 roku . Przed tym odkryciem istniały inne dowody na istnienie albańskiego.
W innych starych nieedytowanych rękopisów w języku greckim, przechowywane w Bibliotece Apostolski i Tajnego Archiwum Watykańskiego, zostały odkryte z innych źródeł, w szczególności w kontekście badania D r Moikom Zeqo te publikacje są aktualnie przebieg transkrypcji i transliteracji.
Nauczanie języka albańskiego było zabronione podczas pięciu wieków okupacji osmańskiej. Otwarcie albańskiej szkoły językowej w Albanii zostało uznane przez Imperium Osmańskie za „herezję”, która mogłaby „stworzyć kwestię albańską” . Największą Albanologist który poświęcił swoje życie na studiowanie języka albańskiego był Norbert Jokl (en) , austriackiego Żyda ( 1887 - 1.942 ), który zaginął podczas II wojny światowej , mimo wysiłków nieustępliwych ks Gjergj Fishta i albańskiej katolickiego kleru do władzom włoskim, aby została przeniesiona do Albanii, a nie zwrócona III Rzeszy. Na próżno. Norbert Jokl nie przekaże więcej wiadomości z 1942 r., a jego liczne prace naukowe dotyczące języka albańskiego znikną wraz z przywiezionymi przez Gustava Meyera dodatkowymi rękopisami słownika albańskiego .
Język albański ma alfabet z 36 liter ( alfabetu łacińskiego ) odpowiadającą 36 fonemów języka albańskiego, oraz z podwójnymi literami jak dh ( w języku angielskim ), rr , sh (ch w języku francuskim ), ll ( l angielskiego w mleku ) , xh (dj) lub zh (j). Alfabet ten został przyjęty w 1879 r. podczas kongresu w Bitoli (Kongresi i Monastirit) dla języka albańskiego, pod kierunkiem o. Gjergj Fishta . Język albański jest używany w Albanii, Macedonii Północnej , Czarnogórze , Kosowie , a także w niektórych odosobnionych zakątkach Włoch ( Arbereches ) i Grecji ( Arwanici ). Istnieją dwa główne dialekty:
Język urzędowy opierał się na dialekcie Gueg do końca II wojny światowej w Albanii, a do 1968 r. dla Albańczyków z Kosowa, Macedonii i Czarnogóry, którzy używali go jako oficjalnego języka albańskiego. Należy zauważyć, że po przyłączeniu regionu Ioannina do Grecji w 1918 roku w Grecji nie otwarto żadnej szkoły w języku albańskim dla ludności albańskiej . Po nastaniu komunizmu guegue została instytucjonalnie wstrzymana od 1944 do 1967 , a de facto od 1972 do dziś, ponieważ przekazywała idee antykomunistyczne. Dzisiejszy oficjalny język albański opiera się na tosque (i labe), który zapożycza słowa guegues, nadając im składnię, fonologię i morfologię mowy tosque. Ten oficjalny język jest obecnie kwestionowany przez pisarzy, dziennikarzy i nurty literackie, szczególnie w Kosowie i północnej Albanii, które uważają, że „standardowe” mówienie powinno integrować strukturę językową Guègue, języka pierwszych pism w języku francuskim, albańskim, a następnie poeci i język albański większość patriotów od XV -go wieku aż do końca pierwszej połowy XX th wieku .
Inne językiGrecki jest drugi język narodowy, ale mniejszość, wypowiedziane na południu przez mniejszości greckiej (lub épiriotes Północnej), która jest głównie prawosławna.
English The włoski i turecki są pozostałe trzy główne językami. Albańczycy dużo oglądają programy telewizyjne, głównie Włosi. Angielski jest bardzo ważny w turystyce.
Włoski jest tak powszechny w Albanii, że bez wątpienia jest częściej niż po grecku, ale włoski jest najczęściej używany jako drugi język, a rodowici włoscy użytkownicy w Albanii stanowią mniej niż 2000 osób. Od czasu kryzysu gospodarczego 2008 r. w Albanii osiedliła się duża liczba Włochów, często przedsiębiorców i liderów biznesu. Ponad 400 włoskich firm zatrudnia ponad 120 000 Albańczyków . Ponadto wielu albańskich emerytów, którzy wrócili do domu i pracowali we Włoszech, doskonale mówi po włosku. Włochy pozostają atrakcyjne dla najmłodszych, którzy chcą wyjechać z Albanii do pracy.
Niemiecki jest również bardzo obecny język, ponieważ wiele z albańskich życiu diaspory w Niemczech , albański i emerytów, którzy pracowali w Niemczech mieszka w Albanii, Niemczech pozostaje krajem młodszy migracja do pracy, wyprzedzając Włochy.
Turecki pozostaje obecny w Albanii od czasu uzyskania przez nią niepodległości w latach 1912-1913, ale język ten zanika; posługują się nim głównie Albańczycy w wieku powyżej 60 lat i około 10 000 Albańczyków pochodzenia tureckiego. Dla najmłodszych Albańczyków turecki jest językiem złożonym i trudnym, natomiast angielski, niemiecki i włoski są bardziej przystępne cenowo, zwłaszcza że są atutem z perspektywy migracji zarobkowej.
Albania jest członkiem Międzynarodowej Organizacji Frankofonii , ale francuski ma ograniczoną liczbę mówców.
Chrześcijaństwo zostało wprowadzone w I st wieku ludności na obszarze odpowiadającym Albanii przez Pawła ( Shen Pali ), który przeszedł w Dalmacji i Ilirii (obecnie Albania Północnej i Środkowej) i Apostoła Andrzeja , który głosił w Epiru (dzisiejszy południowej Albanii). W swoim Liście do Rzymian , Paweł mówi: „Dlatego mam propagowane słowo Chrystusa przez wszystkich drogach z Jerozolimy ” do Illyricum. Hieronim (lub Jerome z Stridon) iliryjskim z Dalmacji , potwierdzi wyraźnie, że Paweł głosili słowo Chrystusa w Illyricum .
Po ostatecznym rozłamie cesarstwa rzymskiego na zachodzie i wschodzie w 395 r. Albania znajdowała się więc pod administracją Bizancjum, ale pozostawała w zależności od papiestwa Rzymu. Jednak w 732 cesarz Leon III Izaur , rozgniewany na iliryjskich arcybiskupów za popieranie papieskiego potępienia podczas pierwszego ikonoklazmu , zareagował oderwaniem od Rzymu greckojęzycznych biskupstw Ilirii i zachodniej Grecji, by połączyć je z Patriarchatem Konstantynopola . Od 1000 roku Cesarstwo Bizantyjskie prowadziło misje w tym regionie.
W okresie rozłamu między Kościołem katolickim a Kościołem bizantyjskim cała dzisiejsza północna Albania, w tym tereny Durres (obrządku rzymskokatolickiego) na północ od dzisiejszego Kosowa , na południe Serbii , aż do Tivaru i Kotoru znalazł się pod kontrolą Kościoła Katolickiego. Niekiedy można było tam też znaleźć kościoły obrządku bizantyjskiego .
Aż do XIII -tego - XIV th wieku i podczas XVI -tego wieku, wpływy weneckie i przybycia franciszkanów ( XIII th century) przyszedł do wzmocnienia północną albański przywiązanie do Kościoła katolickiego, a centrum i na południu dzisiejszej Albanii zachował obrządek bizantyjski. Oddzielenie katolickiego Kościoła albańskiego z prawosławia będą mówić o ostatecznym okupacji osmańskiej (koniec XV TH , na początku XVI th wieku) do dzisiejszej strefy Albania, a ten rozdział rozpoczął się już w regionie obecne - dzień Kosowa w kontakt z tym scs .
1500-1965W Imperium Osmańskim , praktyki devchirmé (porwania chłopców, aby je janczarów ) i kharadj (podwójne pogłówne ) doprowadziło wielu chrześcijan do przyjęcia islamu . Te przemiany zwiększa się w kierunku środka XVIII -tego wieku, a jeszcze w XIX -tego wieku. Na początku XX -go wieku, spis Ottoman w Albanii ma 47% chrześcijanie 53% muzułmanów). Albańska społeczność muzułmańska uzyskała status instytucjonalny w 1923 r. za panowania króla Zoga. Podczas gdy Mustafa Kemal Atatürk przygotowywał zniesienie kalifatu sunnickiego , albańscy muzułmanie zgromadzili 36 delegatów (w tym siedmiu deputowanych) na kongresie ( Kongresi i muslimanëve në Shqipëri: çështja e kalifatit dhe reformat Islamike në Oriente moderno 2, 1922) ich oddzielenie od kalifatu, zastąpiło język arabski w liturgii językiem albańskim i zarezerwowało dla obywateli albańskich wyższą radę ulemów do stosowania prawa islamskiego wobec albańskich muzułmanów.
Na szyickiej bocznej , bektâchism , prąd muzułmanin jeszcze bardziej liberalny niż sunnickiej Hanafism , została powołana jako rady w 1922: drugi siedzi w Tiranie. Bektaizm to także zakon derwiszów sufickich . Nie ma ostatnich oficjalnych danych dotyczących społeczności Bektâchî. Stare statystyki wahają się od 150 000 (Kingsley, 1994: 85) do 200 000 gospodarstw domowych (Tomor, wywiad, 1994) (statystyki z 12 i 1967). Bektâchî stanowią około 15% populacji Albanii lub 425.000 osób:
Praktyki religijne zostały zakazane w Albanii w 1967 roku przez reżim komunistyczny. Enver Hoxha , który kierował nim do 1985 roku, ogłosił Albanię krajem ateistycznym . W przededniu upadku komunizmu, w listopadzie 1990 r., ponownie zezwolono na powrót do wiary i jej praktykowanie.
1990-2015W latach 90. Albania obserwowała wzrost siły nowych grup religijnych: kościołów ewangelickich , Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich (mormonów) , Świadków Jehowy i innych ruchów muzułmańskich ( salafici , szyici ) .
Podobnie jak burzliwa przeszłość i nadzieje, jakie dało otwarcie na Zachód w latach 90., Albania posiada bardzo bogatą literaturę współczesną i szeroką gamę stylów. Możemy z grubsza odróżnić autorów, którzy większość swoich prac napisali w okresie komunizmu, od tych, których twórczość toczy się w okresie transformacji demokratycznej lub po niej. Ci pierwsi często pisali utwory liryczne ( Lasgush Poradeci ) lub metaforyczne ( Ismaïl Kadaré w Pałacu snów ), podczas gdy ci drudzy często otwarcie przywołują dyktaturę i jej społeczne i psychologiczne konsekwencje ( Bashkim Shehu , Fatos Kongoli , Ornela Vorpsi , Ylljet Aliçka). , Besnik Mustafaj ).
Terytorium Albanii zostało zajęte przez Grecję , Włochy i Imperium Osmańskie, a każda grupa odcisnęła swoje piętno na kuchni albańskiej.
Głównym posiłkiem Albańczyków jest obiad, któremu zwykle towarzyszy sałatka z warzyw, takich jak pomidory, ogórki, zielona papryka i oliwki z oliwą, octem i solą. Lunch zawiera również danie główne, warzywa i mięso. Specjały z owoców morza są również powszechne na obszarach przybrzeżnych Durrës , Vlora i Saranda .
Lord Byron sprawił, że bohater swojego narracyjnego poematu The Pielgrzymka Childe Harolda (silnie inspirowany własnymi podróżami) podróżował po Morzu Śródziemnym , szczególnie w tym kraju. Opisuje krajobraz i ludzi, którzy przypominali mu szkockich górali . Tak jest na przykład w strofie nr 38, w której przywołuje ona „Ziemię Albanii, w której urodził się ten Iskander” .
Hergé w swoim cyklu Przygody Tintina stworzył Syldawię , wyimaginowany kraj Bałkanów, mieszając elementy z wielu krajów europejskich. Jeśli chodzi o Albanię, był inspirowany przez jego historycznej sytuacji w 1930 roku Jak wynika z jego listu w dniu 12 czerwca 1939 roku do jego redaktor, o publikacji odcinka. Le Berło Ottokara d' (opublikowane między 1938 i 1939 ) w albumie:
„Jeśli trochę śledziłeś historię, zobaczysz, że jest ona całkowicie oparta na bieżących wydarzeniach. Syldavia to Albania. W porządku przygotowuje aneksję. Jeśli chcemy skorzystać z tej wiadomości, nadszedł czas. "
Podobnie flaga Albanii ma podobieństwa z flagą Syldawii. Wreszcie, według specjalistów od serialu, takich jak Pierre Assouline , Dodo Nita i Philippe Goddin , król Muskar XII, który rządził krajem w tej opowieści miałby być fizycznie inspirowany królem Zogiem I st . W każdym razie pewne jest, że Syldavia to nie jeden kraj, ale skrót Europy.
Przestarzały | francuskie imię | Nazwa lokalna | Pochodzenie |
---|---|---|---|
1 i 2 stycznia | Nowy Rok | Viti i Ri | |
7 Marca | Dzień Nauczyciela | Dita e Mësuesit | |
8 marca | Dzień Matki | Dita e Nënës | |
14 marca | Wiosenny Festiwal | Dita e pranveres | |
zmienna data | Katolicka Wielkanoc | Pashkët Katolike | katolicki |
zmienna data | Prawosławna Wielkanoc | Pashkët Ortodokse | prawosławny |
zmienna data | Id al-Fitr | Bajrami i Vogel | muzułmański |
zmienna data | Eid El-Kebir | Bajrami i Madh | muzułmański |
1 st maja | dzień pracy | Festa e punes | |
19 października | Dzień Matki Teresy | Dita e Nënë Terezës | |
28 listopada | Dzień Niepodległości | Dita e Pavarësisë | |
29 listopada | Zwolnienie (w) | Dita e lirimit | |
25 grudnia | Boże Narodzenie | Krishtlindjet | katolicki |
Kody Albanii to: