Wielomianowy proporcjonalny system głosowania

System proporcjonalna reprezentacja multi-członek (zwany także lista proporcjonalna reprezentacja , rpsL) to system wyborczy , gdzie liczba miejsc do obsadzenia jest dzielona według liczby głosów zebranych. Jest to najczęstszy proporcjonalny system wyborczy wśród niepodległych państw i terytoriów półautonomicznych, w których odbywają się wybory parlamentarne w głosowaniu bezpośrednim. Urodził się w XIX -tego wieku, wraz z pojawieniem się partii politycznych. Wydaje się, że wynalazcą reprezentacji proporcjonalnej jest Victor Reasonant w pracy opublikowanej w 1846 roku. Pierwsze systemy, które ją zaimplementowali, zostały po raz pierwszy zaproponowane przez matematyków i często noszą nazwiska ich autorów. Belgia była pierwszym przyjąć proporcjonalnej reprezentacji dla swoich członków w 1899 ( d'Hondta metodą opracowaną przez Victora d'Hondta ).

Zasada

Każda ze stron przedstawia listę kandydatów na określoną liczbę kadencji. Po zakończeniu głosowania mandaty te przydzielane są każdej z list proporcjonalnie do liczby głosów, które każda z nich uzyskała. Liczba głosów potrzebnych do uzyskania mandatu nazywana jest ilorazem wyborczym i jest zwykle wynikiem dzielenia liczby głosów oddanych i mandatów do rozdysponowania.

Istnieje kilka odmian:

proporcjonalny integralną , gdzie wszystkie listy można uzyskać nakazy, kiedy przekroczyły iloraz wyborczy
proporcjonalny z progiem , gdzie tylko wykazy przekroczeniu predefiniowany próg wyborczy (ułamek liczby głosów oddanych na przykład) może uzyskać nakaz.

Ponieważ plurinominalne głosowanie proporcjonalne opiera się na przedstawieniu list kandydatów, wyborca może mieć ograniczone możliwości wpływania na skład osobowy danego zgromadzenia. Istnieje zatem preferencyjny system głosowania , który pozwala wyborcy wskazać swoje preferencje co do jednego (lub więcej) kandydatów z wybranej przez siebie listy oraz wpływać na skład zgromadzenia na poziomie osób, a nie tylko sił politycznych.

Listy zablokowane

Wyborcy głosują na partię. Następnie mandaty przydziela się poszczególnym partiom proporcjonalnie do liczby uzyskanych głosów. Wybrani kandydaci są wybierani z każdej z list w kolejności ich występowania.

Głosowanie preferencyjne

Wyborcy głosują na partię, aw ramach listy mają możliwość oddania głosu na kandydata ( Holandia , Dania , Szwecja , Norwegia , Włochy , Polska , wybory regionalne w Austrii ), na kilku z tej samej listy ( Belgia , wybory regionalne w Land of Bremen , wybory samorządowe w kilku niemieckich landach) lub do kilku na żadnej liście ( Luksemburg , Szwajcaria ), drugi układ będąc mieszanką . Miejsca są najpierw przydzielane poszczególnym partiom proporcjonalnie do liczby uzyskanych głosów. Wybrani kandydaci są wybierani z list zgodnie z ich osobistymi wynikami (z różnicami w zależności od kraju, może być wymagany próg kwalifikowalności).

W Danii podczas wyborów samorządowych z każdej listy można (przed wyborami) wybrać, czy brać pod uwagę głosy preferencyjne.

We Włoszech wyborca głosuje na partię i jeśli chce faworyzować kandydata, może dodać, pisząc to sam, jedno nazwisko (miejskie, wojewódzkie, regionalne), dwa nazwiska (parlamentarzyści krajowi) i maksymalnie trzy nazwiska (parlamentarzyści europejscy). ) na karcie do głosowania. Wpływ tych preferencyjnych głosów na wybór deputowanych był bardzo ograniczony w latach 1994-2006, ponieważ tylko jedna czwarta z nich została wybrana w proporcjonalnej reprezentacji. W 2006 r. przywrócono system proporcjonalny (z premią większościową), znosząc głosowanie preferencyjne w wyborach parlamentarnych.

W Belgii debata przez długi czas koncentrowała się na wadze, jaką należy nadać „headboxowi” (głosowaniu za listą, bez preferencji na konkretnego kandydata) w stosunku do głosów preferencyjnych. Zwolennicy z większą wagą w polu frontowym twierdzą, że pozwala to partiom wybierać godnych kandydatów, a nie tylko popularnych czy nawet populistycznych kandydatów. Argument przeciwny podkreśla potrzebę uszanowania wyboru wyborcy, nawet jeśli skutkuje to wyborem kandydatów uznawanych przez niektórych za niekompetentnych. Kolejne reformy wyborcze zmierzały w kierunku silnego zmniejszenia wagi wezgłowia.

Niedawno, w szczególności w 2001 r., w Belgii wybuchł kolejny spór dotyczący stembloku (w języku niderlandzkim : „blok głosów”), posła ds. ochrony środowiska, który uznał, że konieczne jest zmniejszenie liczby kandydatów, na których mógłby głosować ten sam wyborca , podczas gdy do tej pory liczba ta była nieograniczona. Motywacją był tylko stemblok , czyli wezwanie do głosowania na grupę kandydatów z tej samej listy (partia X prezentująca kandydatów na liście kartelowej kilku partii, kandydaci flamandzcy na liście dwujęzycznej, kobiety itp.). ), zwolennikom tego ugrupowania udałoby się wypaczyć zasadę „jeden człowiek, jeden głos”. Drugi argument wysunięty przez tego posła przypisywał nierodowitym wyborcom tendencję do oddawania głosów w pierwszej kolejności wszystkim kandydatom z tej samej listy, których nazwiska sugerowały to samo pochodzenie etniczne lub narodowościowe. Dwie proponowane zmiany w odpowiednich przepisach zostały ostatecznie odrzucone.

Niewątpliwą zaletą preferencyjnego systemu głosowania jest to, że może on pozwolić na bardziej zróżnicowaną reprezentację niż pożądana przez organ partii, która sporządziła listę. Bez głosów preferencyjnych prawie żaden z kandydatów pochodzenia marokańskiego, tureckiego czy kongijskiego nie zostałby wybrany w Regionie Stołecznym Brukseli do gmin z 1994 i 2000 r. ani do gmin regionalnych z 2004 r. Z drugiej strony, zwłaszcza od czasu spadku wagi pudła górnego w gminach 2000, niektóre partie zdały sobie sprawę a posteriori, że tak zwani kandydaci „uzupełniający”, umieszczani na liście w celu jej uzupełnienia, zostali wybrani, a następnie wezwani do zasiadania w zastępstwie, poprzez preferencyjne głosów, gdy byli praktycznie nieznani w partii, a nawet nie byli jej członkami.

W Szwajcarii system dodatkowo komplikuje wykorzystanie otwartych list. Każda partia może przedstawić listę z liczbą kandydatów, która nie może przekroczyć liczby mandatów do obsadzenia. Wyborca może zatem wykorzystać listę bez zmian, skreślić nazwisko kandydata, zastąpić je nazwiskiem kandydata z innej partii ( mieszanie ) lub zastąpić je nazwiskiem kandydata już postawionego na liście (łącznie ). Limity są następujące: maksymalna liczba kandydatów na każdej liście nie może przekroczyć liczby miejsc do obsadzenia, a kandydata można kumulować tylko raz (jego nazwisko może pojawić się najwyżej dwa razy na liście). Możliwe jest również wypełnienie pustej listy (bez nazwy partii) i wypełnienie jej według zasad określonych powyżej.

Rozkład miejsc

Wiele systemów narzuca próg reprezentatywności , generalnie 5%. Jednak nie zawsze tak jest. Po wyeliminowaniu list, które nie spełniają tego kryterium oraz odpowiadających im głosów, możemy rozpocząć dystrybucję. System byłby idealny, gdyby zastosowanie proporcjonalności skutkowało całą liczbą mandatów, ale rzadko tak się dzieje. Dlatego konieczne jest zastosowanie zaokrąglenia. To zaokrąglanie można wykonać kilkoma metodami.

Następnie jako przykład posłuży następująca sytuacja: Przy podziale 6 mandatów pomiędzy cztery partie A, B, C, D rozkład głosów (na 100 głosów) wygląda następująco: 42 głosy za A, 31 za B, 15 C i 12 D .

Najsilniejsza metoda pozostałości

Metoda z wykorzystaniem ilorazu Zająca

Obliczamy iloraz Zająca równy ilorazowi wyborczemu : liczba głosów podzielona przez liczbę mandatów. Liczbę głosów (uzyskane przez każdą ze stron) jest całkowicie podzielona przez iloraz wyborczy. Otrzymujemy cały iloraz i obliczamy resztę z dzielenia. Miejsca są najpierw przydzielane na cały iloraz. Następnie nieprzydzielone mandaty są rozdzielane między partie w kolejności największych reszt. Każdej ze stron przydziela się maksymalnie jedno dodatkowe miejsce.

Przykład: w sytuacji opisanej powyżej iloraz wyborczy wynosi 16,67 (100/6 mandatów = 16,67).

Lewo	Głos	Kwota całkowita	Reszta	Rozkład ostatnich miejsc	Łączna liczba miejsc (% wszystkich miejsc)	Różnica% głosów−% miejsc
W	42	2	42 - (2 × 16,67) = 8,66	0	2 (33%)	9%
b	31	1	31 - (1 × 16,67) = 14,33	1	2 (33%)	-2%
VS	15	0	15	1	1 (17%)	-2%
re	12	0	12	1	1 (17%)	-5%
Całkowity	100	3 rozdzielone miejsca	Pozostały 3 miejsca		6 (100%)	0%

Podział mandatów wynosi zatem 2 mandaty w A, 2 mandaty w B, 1 mandat w C i 1 mandat w D. Maksymalna różnica w rozkładzie wynosi tutaj | 9 | + | -5 | = |14 | lub rozkład 14% (większy niż suma D).

Metoda listy proporcjonalnej z najwyższą resztą jest stosowana we Włoszech w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Ma wadę dostarczania czasami niespójnych wyników, jak pokazuje paradoks z Alabamy . Ma to różny wpływ na proporcjonalność wyników w zależności od metody użytej do obliczenia ilorazu.

Inne metody

Możemy również użyć ilorazów innych niż iloraz wyborczy (lub ilorazu zająca)

iloraz Droop: liczba głosów jest dzielona przez liczbę mandatów plus 1 i iloraz zwiększa się o 1
iloraz Hagenbacha-Bischoffa : liczba głosów jest podzielona przez liczbę mandatów + 1 (ten iloraz jest stosowany w Szwajcarii , Liechtensteinie i Słowacji )
iloraz imperialny: liczba głosów jest podzielona przez liczbę mandatów + 2 (stosowany we włoskim prawie wyborczym z 1946 r. )

Metoda najwyższej średniej

W tych metodach odnosimy liczbę głosów do liczby mandatów i bierzemy najlepsze średnie . W tym celu, aby przydzielić pierwsze pozostałe miejsce, obliczamy stosunek liczby głosów przydzielonych na każdą listę do liczby miejsc na tej liście powiększonej o jedną jednostkę (ta jednostka służy do symulowania faktu, że przydzielamy miejsce pozostałe na przedmiotowej liście). Pierwsze pozostałe miejsce przypada na listę, dla której wskaźnik ten jest najwyższy. Następnie ponownie zaczynamy obliczać te same proporcje dla przydziału drugiego miejsca, biorąc pod uwagę fakt, że przydzielono pierwsze miejsce, i tak dalej, aż do przydzielenia wszystkich miejsc. Metody najwyższej średniej mają inny wpływ na proporcjonalność niż metoda najwyższej reszty.

Metoda Jeffersona lub metoda d'Hondta

Metoda Jeffersona, znana pod tą nazwą w Stanach Zjednoczonych, jest odpowiednikiem metody d'Hondta: „zdarza się zresztą, że ich dwie nazwy są mylone, podczas gdy technicznie jest to metoda Jeffersona, która jest jaśniejsza i bardziej zwięzła , który jest faktycznie używany” . Miejsca nie mają określonych współczynników, każde miejsce liczy się jako 1.

Wiąże się to z zastosowaniem prostego ilorazu, a każde pozostałe miejsce jest sukcesywnie przypisywane do każdej listy oprócz już zdobytych. Stosunek głosów do miejsc jest następnie obliczany dla każdej listy. Miejsce przypada na listę o największej średniej liczbie głosów przypadających na miejsce.

Pierwszy podział przeprowadza się dokładnie tak samo, jak przy metodzie największych reszt, dzięki ilorazowi wyborczemu.

Ale następnie liczby głosów z każdej listy (a nie reszty) są następnie wykorzystywane do obliczenia dla każdego pozostałego miejsca najwyższych średnich dla każdej listy, aby wyznaczyć, która z nich otrzyma dane miejsce:

dla pierwszego mandatu rezydualnego wyniki każdej z list są dzielone przez liczbę mandatów uzyskanych uprzednio w ilorazie wyborczym plus jeden; wyniki są porównywane i miejsce trafia do listy najwyższych ilorazów;
dla drugiego mandatu szczątkowego stosuje się tę samą metodę, ale wynik listy, która uzyskała poprzedni mandat szczątkowy jest dzielony przez jej liczbę mandatów (uzyskaną przed ilorazem wyborczym) powiększoną o dwa i nie więcej niż jeden. Innymi słowy, średnią oblicza się dla każdej listy, dodając 1 miejsce (przyszłe miejsce, które ma zostać przydzielone) do liczby miejsc uzyskanych w poprzednich krokach;
obliczenia są kontynuowane dla każdej listy zgodnie z tą samą logiką przyrostu, dopóki nie zostanie przydzielonych więcej stanowisk.

Metoda d'Hondta lub Jeffersona stosowana jest w Australii , Finlandii , na Węgrzech , w Izraelu , Polsce , Portugalii , Hiszpanii , Luksemburgu oraz w wyborach parlamentarnych i regionalnych w Belgii . Jest stosowany pod nazwą d'Hondt w wielu krajach Europy. Jest również używany we Francji w wyborach do Parlamentu Europejskiego oraz w wyborach do rad zakładowych także dla przedstawicieli studentów w zarządach CROUS . Ponadto zostało utrzymane w Porozumieniu Wielkopiątkowym, aby dystrybuować teki ministerialne władzy wykonawczej Irlandii Północnej .

Jego nazwa pochodzi od belgijskiego matematyka Victora D'Hondta . Charakteryzuje się tym, że faworyzuje listy, które uzyskały największą liczbę głosów.

Przykład realizacji

W poniższym przykładzie sześć mandatów ma zostać rozdzielonych między cztery partie; Oddano 100 głosów.

Lewo	Głos	Dystrybucja pierwszych miejsc	Liczba zapełnionych miejsc	Dystrybucja pierwszego pozostałego miejsca	Całkowita liczba zapełnionych miejsc	Podział drugiego pozostałego miejsca	Całkowita liczba zapełnionych miejsc	Dystrybucja ostatniego pozostałego miejsca	Całkowita liczba zapełnionych miejsc	Różnica% głosów -% miejsc
W	42	6 × 42/100 = 2,52	2	42 ÷ (2 + 1) = 14	2 + 0 = 2	42 ÷ (2 + 1) = 14	2 + 0 = 2	42 ÷ (2 + 1) = 14	2 + 1 = 3	42/100-3/6 = -8%
b	31	6 × 31/100 = 1,86	1	31 ÷ (1 + 1) = 15,5	1 + 1 = 2	31 ÷ (2 + 1) = 10,3	2 + 0 = 2	31 ÷ (2 + 1) = 10,3	2 + 0 = 2	31/100-2/6 = -2,33%
VS	15	6 × 15/100 = 0,90	0	15 ÷ (0 + 1) = 15	0 + 0 = 0	15 ÷ (0 + 1) = 15	0 + 1 = 1	15 ÷ (1 + 1) = 7,5	1 + 0 = 1	15/100-1/6 = -1,67%
re	12	6 × 12/100 = 0,72	0	12 ÷ (0 + 1) = 12	0 + 0 = 0	12 ÷ (0 + 1) = 12	0 + 0 = 0	12 ÷ (0 + 1) = 12	0 + 0 = 0	12/100−0/6 = + 12%
Całkowity	100		3		4		5		6

Podział mandatów wynosi zatem 3 mandaty w A, 2 mandaty w B, 1 mandat w C i 0 mandatów w D. Taki sposób podziału pozostałych mandatów faworyzuje reprezentację partii, które otrzymały najwięcej głosów, ze szkodą dla tych otrzymując najmniej (patrz ostatnia kolumna), dokładnie przeciwnie do metody największej reszty.

Drugi przykład wdrożenia

Przypomnienie do przykładu: aby rozdzielić 6 mandatów pomiędzy cztery partie A, B, C, D, rozkład głosów (na 100 głosów) przedstawia się następująco: 42 głosy za A, 31 za B, 15 za C i 12 za D .

Średnie oblicza się dzieląc liczbę głosów przez 2, 3, 4… Dla A daje to średnie 42, 21 (42/2), 14 (42/3) i tak dalej. Prowadzi to do poniższej tabeli (niektóre niepotrzebne średnie nie są obliczane).

ilość miejsc	1	2	3	4
Średnia dla A	42	21	14	10,5
Średnia dla B	31	15,5	10.3
Średnia dla C	15	7,5
Średnia dla D	12

Sześć najwyższych średnich to 42 (A), 31 (B), 21 (A), 15,5 (B), 15 (C) i 14 (A). Następnie przydzielamy 3 miejsca A, 2 B i 1 C.

Metoda Sainte-Lague

W metodzie Sainte-Laguë każdemu mandatowi przypisywany jest współczynnik poprzez oszacowanie, że wpływ między liczbą mandatów a uprawnieniami decyzyjnymi nie jest proporcjonalny. Na pierwsze miejsce ma wpływ współczynnik 1 (lub 1,4 w zmodyfikowanej metodzie Sainte-Laguë), na drugie przez współczynnik 3, na trzecie przez współczynnik 5 i tak dalej przy użyciu nieparzystych współczynników.

Po zliczeniu wszystkich głosów, ilorazy obliczane są kolejno dla każdej listy w każdej rundzie. Wzór na iloraz to:

{\ displaystyle {\ displaystyle {\ tekst {quot}} = {\ frac {V} {2s + 1}}}}

lub :

V to łączna liczba głosów otrzymanych na liście
s to liczba miejsc, które zostały już przydzielone do tej listy

Lista z najwyższym ilorazem w rundzie wygrywa miejsce. Następnie przeliczamy wszystkie ilorazy na kolejną rundę, biorąc pod uwagę miejsca, które zostały przydzielone do poprzednich rund. Procedura kończy się, gdy nie ma już wolnych miejsc.

Metoda Sainte-Laguë nie gwarantuje, że lista, która otrzyma więcej niż połowę głosów, uzyska więcej niż połowę mandatów. Przykład z 7 mandatami, 3 listami i 100 wyborcami podzielonymi na 53 dla A, 24 dla B i 23 dla C:

wieża (1 miejsce na turę)	1	2	3	4	5	6	7	Uzyskane miejsca (pogrubienie)
Lista A Iloraz i miejsca:	53 1	17,67 1	17,67 1	17,67 2	10,6 3	7.57 3	7.57 3	3
Lista B Iloraz i miejsca:	24 0	24 1	8 1	8 1	8 1	8 2	4,8 2	2
Lista C Iloraz i miejsca:	23 0	23 0	23 1	7,67 1	7,67 1	7,67 1	7,67 2	2

Metoda różni się we wzorze Hondta do obliczania ilorazów: . ${\ displaystyle {\ displaystyle {\ tekst {quot}} = {\ frac {V} {s + 1}}}}$

Kolejny przykład metody Sainte-Laguë, biorąc pod uwagę poprzedni przykład z 6 miejscami:

ilość miejsc	1	2	3
Miejsca ważone	1,4	3	5
Średnia dla A (42 głosy)	30	14	8.4
Średnia dla B (31 głosów)	22,1	10.3	6,2
Średnia dla C (15 głosów)	10,7	5
Średnia dla D (12 głosów)	8,5

6 najlepszych średnich to 30 (A) - 22,1 (B) - 14 (A) - 10,7 (C) - 10,3 (B) - 8,5 (D)

Podział mandatów wynosi zatem 2 miejsca w A, 2 miejsca w B, 1 miejsce w C i 1 miejsce w D

Uwaga: niezmodyfikowana metoda Sainte-Laguë dałaby ten sam wynik dla 6 mandatów, ale inny wynik, gdyby konieczne było zapełnienie 5 mandatów.

Metoda Sainte-Laguë stosowana jest w Niemczech , Bośni i Hercegowinie , Norwegii , Nowej Zelandii , Szwecji , Danii . Nosi imię swojego wynalazcy, francuskiego matematyka André Sainte-Laguë . W porównaniu z systemem D'Hondt zapewnia lepszą reprezentację małych list.

Widocznie

Instytucja kojarzenia umożliwia uprzywilejowanie powiązanych list w podziale mandatów: jeśli wspólnie uzyskali zwykłą większość głosów, dzielą się wszystkimi mandatami do obsadzenia.

Zatem biorąc poprzedni przykład z proporcjonalnym systemem głosowania z pokrewieństwem i rozkładem do najwyższego (według ilorazu wyborczego) i zakładając, że listy A i C są ze sobą powiązane, mają razem większość (57 głosów na 100) i dlatego dzielić wszystkie miejsca. Iloraz wyborczy ustalono na 9,5 = (42 + 15) / 6.

Lewo	Głos	Kwota całkowita	Reszta	Rozkład ostatnich miejsc
W	42	4	42-4 × 9,5 = 4	0
b	31	0	-	-
VS	15	1	15−9,5 = 5,5	1
re	12	0	-	-

W tym systemie Lista A otrzymuje 4 stanowiska, a Lista C 2 stanowiska. Listy B i D nie otrzymują mandatów, chociaż lista B uzyskała więcej głosów niż lista C.

Korzyści

System proporcjonalny pozwala na lepszą reprezentację różnorodności opinii.
System proporcjonalnych list reprezentacji pozwala każdej partii politycznej uzyskać liczbę mandatów proporcjonalną do liczby głosów. Dlatego może wydawać się sprawiedliwszy niż system większościowy, ponieważ uniemożliwia wyłączną przewagę formacji politycznej, która nie ma poparcia większości w kraju.
Jeśli próg jest rozsądny, pozwala na reprezentację małych partii.
Bardziej odzwierciedlający różnorodność elektoratu, wynik jest chętniej akceptowany przez wyborców.
Ukonstytuowanie się parlamentu składającego się z kilku partii zachęca do tworzenia rządu koalicyjnego: jest to często czynnik umiaru.
W przeciwieństwie do pierwszego po objęciu stanowiska, wyborcy są bardziej skłonni głosować na kandydatów, którzy są bliscy ich opiniom, niż na kandydata, który ma największe szanse na wybór.
Ewentualne odwołanie się do głosowania preferencyjnego pozwala wyborcy wybrać zarówno kandydata, jak i formację polityczną, co znacznie zmniejsza wagę partii politycznych w wyborze swoich kandydatów, co niekoniecznie ma miejsce w przypadku partii politycznych. .

Niedogodności

Koalicyjny rząd, jeśli zrzesza partie zbyt odległe ideologicznie, utrudnia wdrażanie poważnych reform. Ta wada zależy od trybu powoływania rządu. Szwajcaria eliminuje tę niedogodność, praktykując rząd kolegialny, który obejmuje wszystkie główne partie. W tym systemie nie ma pojęcia o rządzącej koalicji, gdzie są wszystkie (ważne) partie. Większość jest wtedy formowana w parlamencie obiekt po obiekcie.
Dla filozofa i politologa Alaina , niezależnie od tego, czy reprezentacja jest proporcjonalna, czy nie, większość pozostaje do podjęcia decyzji, co w związku z tym nie zmienia niczego w porządku .
W przeciwieństwie do jednoznacznego głosowania w okręgu wyborczym, związek między wybranym przedstawicielem a wyborcą jest słaby, ponieważ ten ostatni głosował na listę, a nie na osobę, jeśli lista ta jest zablokowana. Problem nie pojawia się jednak, gdy wyborca może skorzystać z głosowania preferencyjnego.
W przypadku partii wysoce zhierarchizowanych tworzenie list zablokowanych daje wielką władzę liderom partyjnym, którzy samodzielnie decydują o kolejności kandydatów na swojej liście i mogą stworzyć system dyktatury w partii (stąd interes wariantu).
Niektóre systemy głosowania mogą prowadzić do sytuacji, w których partia bardziej opłaca się przedstawić dwie listy niż jedną, a następnie zjednoczyć wybranych urzędników w koalicję po ogłoszeniu wyników. Dzieje się tak zwłaszcza w przypadku metody najsilniejszej reszty Hare'a, ponieważ faworyzuje ona małe partie, które zdobywają swojego jedynego wybranego przedstawiciela w najsilniejszej reszcie.
Wreszcie, zdaniem niektórych autorów , przedstawione powyżej systemy dystrybucji mandatów powodują, że system wyborczy jest „zagmatwany i przede wszystkim niedemokratyczny”.
Partia na pierwszym miejscu nie ma gwarancji, że będzie częścią koalicji rządowej.

Wniosek do sprawy francuskiej

Proporcjonalność departamentalna we francuskich wyborach parlamentarnych

Podział proporcjonalny został wykorzystany we francuskich wyborach parlamentarnych w okresie wyzwolenia i na początku IV RP z korektami w kolejnych latach przez prawo sojuszy. Okręgi wyborcze były departamentalne. W 1958 r. Charles de Gaulle przywrócił pierwsze stanowisko, dwurundowe , obowiązujące w III RP.

W 1985 roku Partia Socjalistyczna, zgodnie z jednym ze swoich zobowiązań wyborczych z 1981 roku ( 110 propozycji dla Francji ), ponownie głosowała w wyborach parlamentarnychMarzec 1986do departamentu proporcjonalnego: podział ściśle proporcjonalny przydziela każdemu departamentowi, każdej partii ułamkową liczbę deputowanych, ale wyklucza bardzo małe formacje, aby zachować logikę większości i uniknąć zbyt dużego podziału życia politycznego. W związku z tym nie możemy mówić o integralnej proporcjonalności, która zakłada głosowanie krajowe, jak w wyborach europejskich. Kilku obserwatorów przeanalizowało, że ta zmiana pożądana przez François Mitterranda faworyzowała („zinstytucjonalizowany” według Edwy Plenela ) Front Narodowy w latach 80. , aby przeciwdziałać RPR i tym samym zapobiec przegranej lewicy w wyborach 1986 roku . Ta kalkulacja jest nawet zakładana, w tym przez PS, ponieważ głowa państwa zadeklarowała preferowanie niektórych posłów FN od powrotu praw. Cel nie zostaje osiągnięty, prawo powrotu do władzy prowadzi do pierwszego współżycia . Rząd Jacques Chirac (2) następnie znosi system proporcjonalny przez mechanizm artykułem 49 ustęp 3 Konstytucji z roku 1987. Jednak do odczytu pliku ostrożnie ze względu na jego charakter, a zatem oddziałowej częściowego z 10% głosów FN nie robi mógł wybrać tylko około trzydziestu deputowanych z 577 mandatów; zamiast 58 w oparciu o pełną proporcjonalną reprezentację w wyborach europejskich.

Proporcjonalna do wyborów samorządowych

Prezydent François Mitterrand i rząd Pierre'a Mauroya również rozpoczęli reformę, obecnie ustanowioną w zwyczajach, ultrawiększościowego głosowania w wyborach samorządowych. Przed 1981 r. wszystkie listy, które uzyskały w pierwszej lub drugiej turze pięćdziesiąt procent ogólnej liczby głosów plus jeden głos, zdobyły wszystkie mandaty. ZMarzec 1983, ustawodawcze wprowadzenie w poprzednim roku ograniczonej dawki proporcjonalności umożliwia uzyskanie mandatów z list mniejszości.

Proporcjonalna do wyborów senatorskich

W 2012 roku Komisja ds. renowacji i etyki życia publicznego pod przewodnictwem Lionela Jospina zaproponowała wprowadzenie dozy proporcjonalności w wyborach do Senatu . Środek został przyjęty w 2013 r. dla okręgów wyborczych wybierających więcej niż trzech senatorów.

Uwagi i referencje

Zobacz List PR w projekcie Administracja i Koszt Wyborów (ACE).
Broszura z 1846 r. O szczerości rządu przedstawicielskiego lub Ekspozycja o prawdziwości wyborów. List zaadresowany do MM. wysokie radni stanowiące State of Geneva biorąc artykułów falangi w grudniu 1841 roku (Olivier MPH „O pochodzeniu roszczenia proporcjonalnej” History Review of idei politycznych , n o 38, 2013, str. 376 ).
Tam, gdzie możliwe jest również głosowanie na listę, bez preferowania kandydata, który nie istnieje na przykład w Holandii.
źródła w języku włoskim : wybory administracyjne i europejskie oraz wybory krajowe .
Giampiero Buonomo, Quell'illusione ottica del proporzionale corretto .
Pierre-Yves Lambert, Kontrowersje wokół „etnicznego bloku macierzystego” i reformy regionalnego systemu głosowania w Brukseli , Powszechne Suffrage , grudzień 2001.
Jérôme Cottanceau, Wybór najlepszego pisuaru: I 19 innych zabawnych problemów, które dowodzą, że matematyka jest do czegoś przydatna! , Belin , kol. „Nauka pierzasta”,2016, 216 s. ( ISBN 978-2-7011-9766-1 ) , rozdz. 16 („Jaki jest pożytek z matematyki… by posadzić właściwych ludzi na miejscach doradców regionalnych?”)
Federalna ustawa o prawach politycznych .
Unia Międzyparlamentarna .
Thomas Messias, „ Gminy, wybory dla nauczycieli matematyki ” , na Slate ,30 marca 2014(dostęp 15 stycznia 2017 r . ) .
Jean-Louis Boursin, Le Paradoxe du Vote , Odile Jacob,2004, 226 s. ( czytaj online ) , s. 202.
„ Strona legifrance.gouv.fr ” .
„ inne źródło ” .
Niektóre teoretyczne rozważania na temat reprezentacji proporcjonalnej , JMA Paroutaud, Revue française de science politique, rok 1963, tom 13.
Grupa Coudenberg , W imię demokracji , Zellik, Roularta Books,1991( ISBN 9072411951 ) , s. 17.
William Karel , François Mitterrand: co pozostało z naszych miłości? , 2015, 90-minutowy film dokumentalny.
Franz-Olivier Giesbert , Koniec ery , Fayard, coll. „Dokumenty, zeznania”,1993, 308 pkt. ( ISBN 978-2213032023 ).
Jim Jarrassé, „ W 1986 roku proporcjonalność częściowo skorzystała z FN ” , na lefigaro.fr ,20 lutego 2012(dostęp 17 marca 2021 r . ) .
Jim Jarrassé , „ W 1986 roku, według Le Figaro, proporcjonalność przyniosła korzyść FN ”, Le Figaro ,20 lutego 2012( ISSN 0182-5852 , przeczytane online , dostęp 13 czerwca 2017 )
Prawo n O 2013-702 z 2 sierpnia 2013 o wyborze senators na légifrance

Zobacz również

Aby zwiększyć lub zmniejszyć proporcjonalność, istnieje wiele systemów mieszających proporcjonalność z nienominalnym: systemy mieszane .

Inne systemy głosowania, nie wykorzystujące systemu list, umożliwiają proporcjonalną reprezentację:

sposób Borda ;
pojedynczego głosu podlegającego przeniesieniu lub system Hare;
proporcjonalna głosowanie zatwierdzenie .

Wskaźnik Gallaghera służy do pomiaru nieproporcjonalności wyników wyborów.