Słowo liturgia (od greckiego λειτουργία / leitourgia ; „służba dla ludu”) oznacza wszystkie obrzędy , ceremonie i modlitwy przeznaczone do kultu religijnego bóstwa, jak są one określone zgodnie z zasadami ewentualnie skodyfikowanych w tekstach świętych czy tradycja. Termin ten jest najczęściej stosowany w odniesieniu do religii chrześcijańskiej, gdzie oznacza publiczny i oficjalny kult ustanowiony przez Kościół .
Liturgiem jest specjalistą w liturgii.
Termin liturgia pochodzi od greckiego λειτουργία / leitourgía , od przymiotnika λειτος / leïtos , „publiczne”, pochodzącego od λεώς = λαός / laos , „lud” oraz od potocznej nazwy ἐργον / ergon , „działanie, praca, służba”.
Religijnych tradycji starożytnego Egiptu (The IV th tysiąclecia pne. Na IV th wieku naszej ery.) Opiera się na obchody harmonii ( Maat ) ustanowionego świat od jego utworzenia przez bogów. Ta celebracja jest przede wszystkim aktem faraona, ale uzupełnia go w tym zadaniu duchowieństwo, które mieszka i utrzymuje świątynie . Lud, poprzez codzienne obrzędy i regularne ceremonie, musi również uczestniczyć w tym kulcie. Liturgia egipska odznacza się obrzędami organizowanymi wokół poszczególnych momentów życia jednostki (narodziny, śmierć itp.) oraz celebracji czczących bogów (święto Nilu ).
Niektóre z tych obrzędów można znaleźć w tradycji chrześcijańskiej koptyjskiej .
Starożytna Grecja i Cesarstwo Rzymskie
W starożytnej Grecji najbogatsi obywatele finansowali greckie liturgie , które opłacały organizację festiwali i większych imprez czy kampanii wojennych. Dzięki tym liturgiom bogaci zostali spowolnieni, a biedni skorzystali z tych pieniędzy, które były używane przez wspólnotę; był to czynnik równości między obywatelami.
W Cesarstwie Rzymskim system liturgii jako taki nie istniał; ale bogaci obywatele, notable i urzędnicy zapewniali evergetism , to znaczy oddanie (teoretycznie opcjonalne, ale nieoficjalnie obowiązkowe) przez potężnych ich bogactwa w służbę społeczeństwu. Ci dawcy nazywani są evergetes; ten system evergetism opiera się na hojności bogatych i pozwala na upiększanie miasta, organizację gier i przyjęć, bezpłatne rozdawanie pszenicy lub pieniędzy, budowę pomników, budynków sakralnych, dróg ...
Galowie praktykowali składanie ofiar przez spalenie zwierząt, o czym wspominają historycy tacy jak Pliniusz i Cezar, a poświadczają je niedawne wykopaliska archeologiczne, takie jak wykopaliska Corent w starożytnej krainie Arvernes .
W Biblii, z Septuaginty i Nowego Testamentu , greckie słowo oznacza usługę Temple . Dlatego też związany z kultem tego niewidzialnego Boga i modlitwy skierowane do niego.
Wraz ze zniszczeniem Świątyni, Przybytku , znika utrata genealogii pozwalających na wyznaczenie lewitów , kapłanów, ofiar i całego świętego wymiaru. patrz kategoria: liturgia żydowska (do opracowania)
Nie ma ciągłości ze znanymi formami rytualnymi judaizmu kapłańskiego, poza uświęceniem dnia tygodnia, który jest poświęcony Bogu zgodnie z nakazem w Dekalogu , i wznowieniem tematu ofiary, która przestaje być. krwawe i naprawcze, by przybrać formę alegoryczną i pamiątkową.
Liturgia chrześcijaństwa opierała się na prośbie wystosowanej przez Jezusa podczas Ostatniej Wieczerzy, aby rozwijać służbę publiczną oddaną Bogu, upamiętniając i / lub aktualizując ofiarę Jezusa Chrystusa, który pozwolił się umrzeć na krzyżu w celu odkupienia wady ludzi. Celebrację tę sprawują na samym początku apostołowie , następnie następcy po nich biskupi , a następnie kapłani . O ile liturgia ofiarna jest wspólna dla wielu religii, to w judaizmie kapłańskim zajmuje centralne miejsce z ofiarami ze zwierząt składanych wyłącznie w Świątyni Jerozolimskiej przez kapłanów, w szczególności z baranków w czasie corocznego święta Paschy . Zgodnie z prośbą Jezusa, jego śmierć na krzyżu (" stauros " w klasycznej grece) w czasie ówczesnej żydowskiej Paschy, jest uważana za ofiarę, ale nie musi być odnawiana w swojej krwawej formie, ale w alegoryczna forma łamania chleba i nalewania wina, która stała się wcieleniem nieustannej obecności Jezusa.
Chrześcijaństwo przejęło także ze starożytnego judaizmu czytanie i komentowanie świętego tekstu, które odbywa się z pewnym ceremoniałem na początku Mszy , ta część jest często nazywana Liturgią Słowa .
Wraz z reformacją liturgia została uproszczona i stała się bardziej dostępna dla chrześcijan poprzez użycie, zarówno do czytania Biblii , formuł rytualnych, jak i do modlitwy, jak na pieśń zgromadzenia, języka wernakularnego zamiast języka świętego, a nie mało znany wiernym. Na rzecz dialogu między chrześcijaninem a jego Bogiem zanika aspekt ofiarny i kult świętych . Szybko pojawiają się dwa trendy:
Składają się na nie wszystkie czytania, modlitwy i obrzędy składające się na kult chrześcijański, zorganizowane w szereg codziennych rytuałów, których kulminacją jest msza lub Eucharystii.
Obecnie słowo to ma wśród chrześcijan trzy znaczenia:
W bardziej ograniczonym lub starszym sensie wyrażenie „Boska Liturgia” oznacza (zwłaszcza wśród prawosławnych i wschodnich katolików ) jedyną Eucharystię . Następnie mówimy o liturgii eucharystycznej .
To zwieńczenie liturgii chrześcijańskiej. Dla katolików, prawosławnych i niektórych anglikanów Msza jest bezkrwawym urzeczywistnieniem ofiary Chrystusa. Dla protestantów, którzy odrzucają termin Msza, aby woleć uwielbienie, uwielbienie jest „powtarzaniem” posiłku Wielkiego Czwartku z upamiętnieniem śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Różnorodne i różnorodne formy, nawet w obrębie różnych wyznań (katolickiego, prawosławnego czy protestanckiego), rytuały te przeszły długą ewolucję. Jak znamy je dzisiaj, składają się z części stałej i części zmiennej. Teksty części stałej, zwyczajnej, najczęściej sięgają początków chrześcijaństwa i zawierają modlitwy, aklamacje, pieśni pochwalne i wyznanie wiary. Jeśli chodzi o teksty części zmiennej, właściwej, to są one zaczerpnięte z Biblii. Mszę można odprawiać codziennie, podczas gdy wschodnia liturgia Boża odprawiana jest tylko raz lub dwa razy w tygodniu.
Oficjum Boże jest codzienną pochwałą Kościoła katolickiego i prawosławnego. Wszyscy duchowni oraz większość zakonników i zakonnic są zaproszeni do udziału w tej liturgii, która jest uważana za modlitwę Kościoła. Zachęcano do tego świeckich od Soboru Watykańskiego II . Biuro podzielone jest na siedem uroczystości, pięć lub nawet trzy zgodnie z regulaminem, od rana do wieczora. Celem oficjum Bożego jest uświęcenie dnia chrześcijanina przez wielbienie Boga.
Rok liturgiczny podzielony jest na dwie części, z których najważniejszą jest Proprium de Tempore (Propre du Temps) z tymi czasami związanymi z Bożym Narodzeniem, Wielkanocą i Zesłaniem Ducha Świętego. Do tego dochodzi drugi podział: Proprium de sanctis (Właściwość świętych) obejmujący obchody świąt świętych.
Liturgiczny jest więc przymiotnikiem odnoszącym się do różnych rodzajów liturgii. Wypowiedział następujące słowa:
Praktyka kultu w chrześcijaństwie jest źródłem wielu przedmiotów i pojęć związanych z liturgią:
W islamie nabożeństwo religijne odpowiada 5 obowiązkowym codziennym modlitwom (salât) (Fajr / Sobh, Dohr, Asr, Maghîb i Isha). W piątki (Al-Joumou`a) nabożeństwo gromadzi wszystkich muzułmanów w zenicie słońca. Obejmuje kazanie (khoutba) i modlitwę (salât) w 2 jednostkach / cyklach (rakhas).
Spokojni wierni odmawiają modlitwę (salât) za przewodnikiem (imamem, który jest najbardziej uczonym z obecnych wiernych). Każda modlitwa (salât) składa się z kilku jednostek / cykli (rakhas), które składają się z czytania wersetów Koranu, w tym wstępu (Al-Fâtiha), który poprzedza każdy inny werset i inklinacje (roukou`, zagięte do tyłu), a następnie pokłony (sudżud, twarzą do ziemi) jako znak poddania się Bogu (Allahowi). Ważność modlitwy (salât) podlega skodyfikowanym imperatywom. W szczególności wierny musi być dojrzewający, skromny, trzeźwy i czysty (to znaczy, musiał wcześniej dokonywać ablucji i ich nie łamać).
Podczas Ramadanu (święty miesiąc dla muzułmanów na całym świecie) sunnici odprawiają nieobowiązkowe modlitwy (salât), które są dodawane po piątej modlitwie (salât) dnia, dzięki czemu Koran jest recytowany w całości w ciągu miesiąca. tych nocnych modlitw (salât).