Biskajska

Gascogne
Gasconha (gsc) , Gascunya (ca)
Biskajska
Flagi Gaskonii
Obraz poglądowy artykułu Gascogne
Granice Gaskonii na przestrzeni dziejów.
Herb Gaskonii
Herb Gaskonii
Administracja
Kraj Francja
Hiszpania
Status
  • Terytorium półautonomiczne (ES)
  • Bez statusu (Fr)
Administracja
Geografia
Informacje kontaktowe 43 ° 58 ′ 37 ″ północ, 0° 10 ′ 34 ″ zachód
Różnorodny
Języki urzędowe
Hymn
Przyjęcie Hesta d'Aran, 17 czerwca.
Poprzednie podmioty Akwitania lub ludy protobaskijskie
Gaul aquitaine
Novempopulanie
Księstwo Vasconia
Królestwo Akwitanii
Księstwo Akwitanii
Hrabstwa Akwitanii i księstwa Gaskonii
Księstwo Gujenny i Gaskonia
Generalność Archidiecezji Auch i Pau
w Auch i Bordeaux
Następujące podmioty
Stary statut Dawna prowincja Francji
Stare stolice Auch , Saint-Sever

Gascogne (w Gascon Gasconha [gaskuɲɔ / gaskuɲə] ) to region kulturowy, starożytny prowincja położona na obecnym terytorium francuskich departamentów w Landes , The Gers , w Hautes-Pyrénées , a częściowo z innych wydziałów regionach o Nouvelle- Akwitania i Oksytania , a także comarca Val d'Aran , na północ od wspólnoty autonomicznej Katalonii ( Hiszpania ). Nazywany kolejno Akwitanii , Novempopulanie , Vasconie, potem Gascogne, zniknął jako własny byt polityczny w 1063 roku, kiedy przyłączył się do Księstwa Akwitanii  ; jednak nazwa Gaskonia pozostała w użyciu aż do rewolucji francuskiej . Jest silna w geograficznej różnorodności swojego naturalnego terytorium , położonego między Oceanem Atlantyckim , Garonną i Pirenejami . Powołując się na tożsamość kulturową opartą na swojej historii, która ewoluowała od mieszkańców Akwitanii posługujących się językiem protobaskim w kierunku mieszkańców Gaskończyków dzielących wspólny język oksytano -romański lub „akwitano-romański”, stanowi obecny obszar językowy Gaskonu .

Geografia

Lokalizacja

Gaskonia położona jest na terytorium między Garonną a Pirenejami: Wielką Francją Południowo-Zachodnią i Doliną Aran w Hiszpanii (Generalitat of Catalonia). Wyznacza ją jego naturalne granice, którymi są Ocean Atlantycki , od granicy z Hiszpanią do ujścia Żyrondy , na zachodzie, bieg Garonny na północy, jej dopływ Lèze na wschodzie oraz podnóże Pireneje na południu.

Lèze jest dopływem Ariège którego przecięcie z Garonne jest blisko południa Tuluzie . Z drugiej strony Serge Brunet wspomina, że las Bouconne , na wysokich tarasach aluwialnych lewego brzegu Garonny, stanowi wielowiekową granicę między Gasconami a Langwedocjanami.

Limity administracyjne

Gaskonia nie jest regionem administracyjnym, lecz obszarem przyrodniczym , kulturowym i językowym . Historyczna prowincja jest faktycznie podzielone między trzech regionów w Nowym Akwitanii , Oksytanii i Katalonii bez stanowiących ich w całości. To całkowicie obejmuje działy z Landes , Gers i Hautes Pyrénées i częściowo obejmuje te Pireneje Atlantiques , Gironde , Część Akwitania , Tarn i Garonna , Górna Garonne , z Ariège i autonomiczny region Val d „Aran w hiszpańskiej Katalonii . Obszar wpływów Gascon obejmuje część terytorium dawnej prowincji Guyenne .

Val d'Aran , choć należące do Hiszpanii , jest językowo część Gaskonii, i jako takie, cieszy ciągu Katalonii, na której administracyjnie zależy autonomii językowej czyni ten region Gascon najważniejsze. Jedynym, którego język Aquitano-Romans a jego język aranski ma status oficjalny. W rzeczywistości oficjalnymi językami Katalonii są kataloński, „occitan gascon” i hiszpański.

Fizjonomia

Gaskonia otwiera się na zachód nad Zatoką Biskajską . Opiera się ona na południu na gór i pogórza , na France boku , od Pirenejów , między Béarn i Couserans i etapach od wzgórza do wzgórza pocięte zakresie rzek, do Garonne . Na tych zboczach znajduje się znaczna część winnic południowo-zachodniej Francji i winnic Bordeaux .

Jeśli chodzi o Ariège , wschodni dopływ Garonny położony powyżej Tuluzy  : granica językowa Gaskonii stopniowo przesuwa się (maksymalnie o trzydzieści kilometrów) na zachód od biegu Ariège do Pirenejów , w regionie zwanym Couserans .

Dolina Garonny , między Tuluzą a Bordeaux , była środkiem komunikacji od czasów starożytnych, a nawet epoki brązu . Adour , druga rzeka przez jej dorzeczu, formularze w skrajnym południowo-zachodniej części graniczne z Kraju Basków , gdzie wpada do Zatoki Biskajskiej .

W Landes de Gascogne (z Landes lesie , chronione przybrzeżnych wydm ) obejmują szeroki trójkąta, po obu stronach trzech działów ( Landes , Gironde , Część Akwitania ). Jest to w większości piaszczysta równina.

Zbocza Gaskonii rozciągają się nad Gers i (na północy i wschodzie) do doliny Garonne , do Chalosse i Tursan (departament Landes ) na południe od Adour , a także na północ do Béarn i Bigorre .

Hydrografia

Głównymi rzekami Gascon, które odprowadzają ten region, są rzeki schodzące z Plateau de Lannemezan , dopływów Garonny i Adour  : Baïse i jej dorzecza ( Gélise , Osse ), Gers , Arrats , Save i jej dorzecza ( Gesse ), przy czym Adour i jej dorzecze (the Luy , Arros , Gave de Pau i Eyre ), sieć hydrograficzna częściowo odpowiedzialna za katastrofalnych powodzi w 1977 roku .

Julos Beaucarne ustawił muzykę w 1976 roku na oryginalną melodię, piosenkę do powiedzenia La Garonne (Gdyby Garonna chciała) opublikowaną w 1895 roku przez Gustave'a Nadauda i zinterpretowaną w 1903 roku przez Charlusa, gdzie dowiadujemy się, że

“  Garonne nie chciał, Lanturlu! Aby upokorzyć inne rzeki.
[...]
Garonna nie chciała, Lanturlu! Opuść Pays de Gascogne.  "

Historia

Region zamieszkiwany przez Akwitanię został podbity przez Cesarstwo Rzymskie , następnie przez Wizygotów , Vasconów z Pirenejów (którzy nadali mu swoją nazwę), a na końcu przez Franków .

Gaskonia była księstwem na południowym zachodzie Galii w późnym średniowieczu . Nazwa Gaskonia odnosi się do tego principality ( VII TH do XII p  wieku), które wiązało się z wysokość urządzenia regionu. Zniknęła jako jednostka polityczna w 1063 , kiedy hrabia Gaskonii Bernard II Tumapaler musiał przenieść Gaskonię do Akwitanii po klęsce z księciem Akwitanii Wilhelmem VIII w bitwie pod La Castelle. Po traktacie paryskim z 1259 r. Księstwo Akwitanii przyjęło nazwę Księstwo Gujeny , co oznaczało wówczas wszystkie posiadłości kontynentalne króla Anglii.

Z tymi różnymi dominacjami Biscay wyłoniło się na jakiś czas jako niezależne państwo i do dziś Biscay zachowało reputację zamieszkaną przez upartych i niezależnych ludzi. Pomimo tych zmian kulturowa i językowa tożsamość gaskońska przetrwała do dziś w całym Ancien Regime .

Pre-historia

W Gers paleontolog Édouard Lartet zdefiniowane Pliopithecus antiquus i driopitek FONTANI kopalnych naczelne z miocenem i pliocenu i Pelagornis , prehistorycznego ptaka w Gelasian , od wyrobiska przeprowadzono w Sansan ( Gers ) w ASTARAC i Saint-Gaudens ( Górna Garonne ) w Comminges .

Ślady ludzkiej pracy, z górnego paleolitu ( oryniackiej , Kultura Grawecka , magdaleńskiego ), obecnego terytorium Gaskonii, są obecne w jaskiniach , niekiedy zdobione , z Labourd ( Sare ) w Pireneje Atlantyckie , w kraju „Orthe ( Duruthy ) w Landach , Quatre-Vallées ( Troubat , Labastide , Noisetier ) w Hautes-Pyrénées , Comminges ( Aurignac - wydobyte przez Édouarda Larteta i u początków Aurignac - Gargas , Marsoulas , Hauteté , Orgé ) Couserans ( Tuc d'Audoubert , Trois-Frères ) w Ariège .

Oprócz śladów obecności człowieka od czasów aszelskich ( dolny paleolit ) i odkrycia żuchwy Montmaurin, świadczącej o starożytnym neandertalczyku w wąwozach Seygouade ( jaskinie Montmaurin ), to miejsce Comminges w Górnych Pirenejach i że z Brassempouy w Chalosse w Landes , pod warunkiem kobiece reprezentacje datowane od Kultura Grawecka , z paleolitu Wenus z Lespugue i Brassempouy . Z tego ostatniego miejsca wydobyto Panią z kapturem , w której fryzurze wielu autorów chciało zobaczyć kapulet pirenejski .

Megalith z Guillay en Tursan w Landes działu i Ténarèze sezonowy trasa , która przecina dwa obszary Akwitanii i Midi-Pyrénées , od oceanu do góry , świadczą o aktywności mężczyzn na terenie Gaskonii od czasów neolitu .

Antyk

Protohistoryczna Akwitania

Kiedy Rzymianie podbili Galię Narbonne , za Tuluzą natknęli się na nowy lud. Nie byli ani Ligurami, ani Celtami . Diodora z Sycylii , który wspomina o nich po raz pierwszy w 60 rpne. AD , kwalifikuje ich jako „  Celtyberyjczyków  ”. Nazywano ich „  Akwitanami  ”, chociaż Cezar przyznaje, że mieli wiele analogii z Iberyjczykami z południowych Pirenejów , a ich nazwa, jak relacjonuje Pliniusz Starszy , została nadana regionowi, który zamieszkiwali. W Antropolodzy i lingwiści uznają teraz tych ludzi, w odróżnieniu od Galów , populacje znaków protobasques , z etnicznych i językowych pokrewieństwa z Baskowie .

Terytorium Akwitanii zamieszkiwało wówczas około trzydziestu plemion o nierównym znaczeniu: Consoranni ( Couserans ), Biguerres ( Bigorre ), Ilourais ( Oloron ), Bénéharnais ( Béarn ), Tarbelles ( Dax ), Tarusates , później Aturense ( Aire ), Sotiates ( Sos ), Lactorates ( Lectoure ), Elusates ( Eauze ), Ausques ( Auch ), Vasates ( Bazas ), Convènes ( Comminges ), Garumni (lewy brzeg Żyronda ), Vocates (południowo-wschodnia Żyronda ), Boïens ( Pays de Buch ) i Kokosy ( Pays de Born ).

Akwitania przez Cezara

Widzowie podboju Galii przez Rzymian, Akwitanii stali się aktorami w 56 rpne. BC, kiedy Publius Krassus został upoważniony przez Cezara do podbicia Akwitanii . Było to pierwsze oblężenie z oppidum z Sos gdzie Sotiates i ich przywódca Adiatuanos zostały pokonane. Krassus następnie kontynuował swoją pracę, którą wykonał dość szybko na Adour, pomimo pomocy Kantabryjczyków, którzy walczyli w wojnie sertoriańskiej przeciwko Pompejuszowi, gdzie legat Lucjusz Waleriusz Prekonius i prokonsul Lucjusz Manliusz zostali pokonani. To właśnie po podboju pojawili się Biturges Vivisques , Celtowie deportowani przez Rzym do regionu Bordeaux , na lewym brzegu Garonny i żyjący, według Strabona , na terytorium Akwitanii, nie płacąc daniny.

W 51 pne. Pne Cezar sam udał się do Akwitanii w celu „pacyfikacji” kraju przy wsparciu dwóch legionów i wzięciu zakładników wśród „niespokojnych” mieszkańców Akwitanii, nie do końca przedstawionych przez Publiusza Krassusa.

Akwitania Augusta

Zwycięstwa Cezara nie przeszkadzają Akwitanom w odtworzeniu ich jedności i sił, którym Agryppa wciąż się sprzeciwia, wysłanych przez Oktawiana w 38 rpne. AD W 27 pne. J.-C. , August reorganizuje administrację Galii, przywracając Narbonnaise i dzieląc resztę Galii na trzy prowincje: Akwitanię, która rozciąga się od Pirenejów i Oceanu Atlantyckiego do Loary , Lyonnaise, który obejmuje Armorique i Belgię . Mieszając ich na tym samym terytorium z ludami celtyckimi osiadłymi za Garonną , wykorzystując Biturges Vivisques i Nitiobroges jako pośredników, Cezar osłabia jedność mieszkańców Akwitanii i tłumi ich skłonności do buntu. Poprzez przyznanie prawa łacińskiego na niektóre z nich ( Ausques , zwołuje ), poprzez przekształcenie ich miast w kolonii rzymskich (starożytny Elimberri i Aquae Tarbellicae został odpowiednio Augusta Auscorum i Aquae Augustae ) to umocniła swoją politykę asymilacji.

Novempopulanie Dioklecjana

Jest to III E  wieku, że ludzie z Akwitanii uzyskać ich oddzielenie od reszty Gallia Aquitania . Inskrypcja na steli w kościele Hasparren pokazuje, że dziewięć narodów zostało oddzielonych od Galów. Jest to stworzenie Novempopulanie ze stolicą Eauze . Reszta Akwitanii zostanie podzielona na dwie części: Akwitania jako druga ze stolicą w Bordeaux i Akwitania jako pierwsza ze stolicą w Bourges .

Novempopulanie wkrótce będzie liczyło dwanaście ludów, ale mimo to zachowa swoją nazwę. W 297 Dioklecjan podzielił Galię na 120 miast podzielonych na 17 prowincji. Novempopulanie obejmuje wówczas dwanaście miast: miasta Elusates (Eauze), Aquenses lub Tarbelles (Aqs, potem Dax ), Lactorates ( Lectoure ), Convènes ( Saint-Bertrand-de-Comminges ), Consorans ( Saint-Lizier ), Boïates ( La Teste-de-Buch ), Bénéharnais ( Lescar ), Atourais ( Aire ), Vasates ( Bazas ), civitas Turba (w pobliżu Tarbes , wśród Biguerres ), miasto Ilourais ( Oloron ) i miasto Ausques ( Auch ).

Populacje zapożyczyły wiele rzeczy od rzymskich zwycięzców, a w szczególności ich język. W końcu przyjęli łacinę , ale zniekształcili ją zgodnie z ich oryginalnym językiem i w ten sposób urodzili nowy język: gaskoński . Opuszczając miasta, łacina stopniowo zdobywała wieś. Tylko populacje dolin Pirenejów uniknęły zarazy, a ich potomkowie nadal posługują się oryginalnym językiem: baskijskim . Administracja rzymska zapewniała porządek i pokój w Novempopulanie przez około dwa stulecia. Następnie upadek Cesarstwa Rzymskiego obejmował upadek całej Galii, przygotowując w ten sposób najazdy barbarzyńców.

Barbarzyńcy”

W Wandale , że Alans i Suevi , zepchnięte na wschodzie przez Hunów , przekroczył granicę Renu w ostatnich dniach 406. Minęli tylko przez Novempopulanie których opuszczony, po zdewastowali ją w 409. osiedlić się w Hiszpania . Zastępują ich Wizygoci.

W 412 roku król Wizygotów , Athaulf , następca Alaric I st , dostaje się do rzymskiego cesarza Honoriusza , w zamian za swoje usługi, Grunt mieszkalnych galusowego (patrz Jordanes ). Athaulf zostaje zamordowany w Barcelonie we wrześniu 415 i zostaje zastąpiony przez Wallię, która będzie rządziła od 415 do 418. Ten ostatni negocjuje z cesarzem Honoriuszem, który daje mu Akwitanii drugie i sąsiednie miasta. Nowe królestwo Wizygotów, którego stolicą była Tuluza, obejmowało Poitiers , Angoulême , Saintes , Périgueux , Bordeaux i Novempopulanie.

Wydaje się, że królowie Wizygotów rozumieli, że lepiej jest oszczędzić rdzennej ludności, którą nazywali „Rzymianami”. W ten sposób powstała organizacja Wizygotów i bez problemów religijnych wszystko byłoby idealne między Gotami a „Rzymianami”. Wezwany przez biskupów Novempopulanie, Clovis przyszedł z pomocą ludności. W 507 roku Frankowie pokonali króla Wizygotów Alaryka II w bitwie pod Vouillé . Goci trzymali tylko Narbonne Galię, a Novempopulanie znalazło się pod kontrolą Franka.

Średniowiecze

franki

VI th  century jest długa seria wojen, zniszczeń przez uzbrojonych gangów, buntów i bandytyzmu. Próżno próbuje postawić się pod ochroną rzekomo Merowingów króla , Gondovald , przerwana w 586 po oblężeniu Lugdunum Convenarum , obecnej gminy Saint-Bertrand-de-Comminges w Haute-Garonne. Na VII th  century reguły Franków, pod ciśnieniem, jak się wydaje, zjawisk społecznych wykonane cichu znika.

Wasconia

W Wascones , Guascones lub Vascons wprowadzić do serii buntów przeciwko Merowingów. Dwaj synowie Childeberta II , Thibert II , król Austrazji i Thierry II , król Burgundii, pobili ich i narzucili im księcia w osobie Genialisa .

Organ Genialis, podobnie jak jego następcy Aighinan , Saxon lider , był bardziej lub mniej skuteczne, ponieważ w 626 z Vascons wydają się być wycofane z niego w następstwie buntu. Rzeczywiście, byli już niezależni wraz ze śmiercią Chlotara II w 629 r. , kiedy to jego syn Caribert II otrzymał w podziale „królestwo Tuluzy”. Vasconia pewno była częścią królestwa, że jego starszy brat Dagobert I er stworzył dla niego, ale on musiał dokonać podboju. Ten ostatni został ledwo ukończony, gdy zmarł Caribert II, wkrótce do grobu dołączył jego syn i następca Chilpéric, który zmarł w wieku 6 miesięcy. Jednak Caribert II miał dwie córki: Phligberthe który poślubił Bertrand de Bordeaux i Odę, matka Loup I er , który udało się odzyskać dziedzictwo jego dziadka.

Dagobert, który został jedynym mistrzem Vasconii, musiał walczyć w 635 z rewoltą Vasconów, którzy zostali pobici, a następnie przysięgli mu wierność. W leniwe królowie , którzy go udało wziął małe zainteresowanie w Vasconia które z Akwitanii, stopniowo odzyskała autonomię. Potęga frankońska, zbyt zajęta walką z Austrazją, a potem z Niemcami, pozwoliła na ustalenie nowego porządku.

Pomiędzy 660 i 670 , po sojuszu Akwitanii i Vascons Królestwo Tuluzy pojawił chociaż ukrywa swoją nazwę, przez wybór jako naczelny Felix , Patrice z Tuluzy . Zastąpił go Wilk I st (Lupus), koronowany na księcia Akwitanii i Wasconii w 672 roku . Ten ostatni, syn Bogue (boggis) z Comminges i Ody d'Aquitaine (córka Cariberta II i Gisèle de Saint-Amand d'Elnone), zmarł w 710 (Bogue de Comminges był synem samego Eudes de Comminges) tym samym synem Bertranda de Bordeaux, hrabiego biskupa Bordeaux).

Jego następca, Odo Wielki , znany też jako król Yon Vasconia, ojciec Hunald I po raz pierwszy powiedział, że Huon z Bordeaux, był prawdopodobnie synem Lupusa I st . Jej przystąpienie zbiegło się w czasie z przybyciem Arabów do Hiszpanii. Eudes zatrzymuje inwazję arabską w Tuluzie 9 czerwca 721 r . To pierwszy chrześcijański opór na Zachodzie. Eudes został również ogłoszony „bohaterskim zbawicielem chrześcijaństwa” przez papieża Grzegorza II (w Liber Pontificalis ). Powstrzyma inwazję arabską do 731, kiedy to Karol Młot zaatakuje go od północy, w oparciu o pogłoski rozsiewane przez Saracenów z Abd al-Rahmana . Eudes następnie porzuca południową obronę, aby wesprzeć atak Martela. Arabowie skorzystają z okazji, by zniszczyć w olśniewającym nalocie Bordeaux ( 732 ) i przypuścić szturm na Poitiers. Dzięki poświęceniu armii Eudes z Vasconne (i bitwie pod Brioude, która powstrzymuje arabskie posiłki), Abd al-Rahman przybywa do Poitiers w opłakanym stanie, a Martel będzie musiała tylko dokonać zamachu łaski (25.10.). 732) iw ten sposób nabrać łatwej chwały zbawiciela chrześcijaństwa (i Francji), którego mimo to niemal naraził na śmiertelne niebezpieczeństwo swoim bezmyślnym postępowaniem (zob. list 740 papieża Grzegorza III). Ale sojusz z Karolem Martlem umożliwił pokonanie najeźdźców w bitwie pod Poitiers i zepchnięcie ich z powrotem do Hiszpanii.

Eudes d'Aquitaine zmarł w 735 roku . Miał, oczywiście, pięcioro dzieci: córkę, Lampegia i cztery syna Hunald I I st lub Hunaud, najstarszy, pierwszy książę Akwitanii i Vasconia, zmarł w Pawii w 774, Loup II , książę Vasconia od 769 do 778 , Remistan , ścięty na rozkaz Pepin krótkim , markiz Limousin, którego historia zachowała tylko kilka śladów i Hatton , zmarł po oślepiony na rozkaz brata Hunald i i er , hrabia Poitiers i który wydaje się być własnością Poitou.

Kiedy zmarł w 735 , jego szczątki zostały pochowane w założonym przez niego klasztorze Île de Ré , a jego następcą został Hunald , odmawiając złożenia przysięgi wierności Karolowi Martelowi . Wywiązała się długa walka, zmuszając Hunalda do abdykacji w 745 r . Pozostanie przez wiele lat w Rzymie, aby bronić sprawy Akwitanii, ale papieże już wybrali między Pippinidami, władzą całego Zachodu a Merowingami z Akwitanii, prostą władzą lokalną ... jego syn Waïfre (znany jako Gaifier) ​kontynuował pochodnię, ale został zdradzony i zamordowany w 768 , kiedy był w trakcie poddawania się Pepinowi Krótkiemu . Pépin, namaszczony królem Franków w 751, dzieli Vasconię na Księstwo Akwitanii (między Loarą a Garonną) i Księstwo Vasconii (na południe od Garonny).

Akwitania powróciła pod rządy Franków, a Vasconowie wybrali na księcia Loupa II , syna Eudesa, wówczas w wieku około 53 lat. Hunald II , syn Waïfre , który próbował podnieść Akwitanię przeciwko Karolowi Wielkiemu , a Loup II udzielił mu schronienia w 769 , ten ostatni został zmuszony przez Karola Wielkiego do dostarczenia mu uciekiniera, aby uniknąć inwazji na Vasconię. W ten sposób Karol Wielki został panem Akwitanii i Vaskonii, przynajmniej tak sądził, ponieważ w tym czasie, w 778 , miał miejsce epizod z Roncesvalles, gdzie straż tylna jego powracającej armii, po zniszczeniu murów Pampeluny (Irunea) - pozostawiając w ten sposób miasto na łasce Maurów - zostało zdziesiątkowane przez Vasconów.

Królestwo Akwitanii

W 781 roku Karol Wielki miał swojego trzeciego syna, Ludwika w wieku trzech lat, koronowanego na króla Akwitanii . To nowe państwo, królestwo Akwitanii, obejmowało właściwą Akwitanię, a także Księstwo Vasconii i miało Tuluzę jako stolicę . Zarządzał nim Guilhem , hrabia Tuluzy i książę Akwitanii .

Baskowie doszli do władzy po śmierci Loupa II , jednego z jego synów, Sancho I st Wolfa, który uznał zwierzchnictwo Karola Wielkiego i wziął udział, wbrew jego uczuciom, ale przez wierność, w wyprawie zorganizowanej przez króla Akwitanii przeciwko Barcelonie w 801 roku . Ale to uznanie było krótkotrwałe, ponieważ w 802 Pamplona złożyła przysięgę wierności emirowi Kordoby. Jednak w 812 roku , po powstaniu Vasconne'a przeciwko Frankom, prowadzonemu przez Semen I st Loup , starszego brata Sanche I st Loup, który zastąpił go po jego śmierci, nowa ekspedycja Ludwika le Débonnaire , syna Karola Wielkiego, dotarła aż do Pamplona przez Dax, aby umocnić tam swoją słabnącą władzę. Louis podjął środki ostrożności, tym razem, aby nie powtórzyć klęski z 778 r. , po powrocie Roncesvallesa, by pojmać kobiety i dzieci Vasconów, których nie uwolnił, dopóki nie przybył w bezpieczne miejsce, gdzie jego armia nie była już zagrożona. zasadzka.

Po śmierci Karola Wielkiego Ludwik le Débonnaire (lub Pobożny) został cesarzem i połączył swoich synów z rządem. W 817 , dał Pépin I er Akwitanii, Vasconia The walking (jurysdykcji) Tuluzy i część Septymania i Burgundii. Tymczasem w księstwie Vasconia, Garcia Semen , najstarszy syn Semena Loupa, został następcą ojca, który zmarł w 816 roku . Ale Garcia Semen zmarł w 818 r., a jego miejsce z kolei zastąpił kuzyn Wolf III . W 819 został pozbawiony swoich aktywów przez Pepina I, który jako pierwszy go wygnał. Jednak, aby pogodzić Vasconów, oddał ich za przywódcę Aznara Sanche , syna Sanche, który pomógł mu w walce z buntami Vasconów . Był to czas hrabstwa Vasconia, które miało zostać włączone do Księstwa Vasconia w 852 roku .

Po śmierci Aznara Sanche w 836 , to hrabstwo ówczesne Księstwo Vasconia wróciło do swego brata Sanche II Sanche, sam zastąpiony, po jego śmierci około 855 przez jego siostrzeńca Arnauda, który był synem jego siostry Sancia i Emenona, hrabiego z Poitiers, potem z Angoulême. Arnaud zmarł w 864 roku, a sukcesja książąt gaskońskich nie jest bynajmniej jasna. A potwierdza, że legendy w 864 , Gaskończycy nazwane jak liczyć, Sanche II „Mitarra” , wnuk Garcia I er nasienia . Ta Sanche II „Mitarra” (lub „Menditarra”) była przodkiem przyszłych książąt i hrabiów Gaskonii, którzy następowali po sobie aż do 1032 roku , kiedy to zmarł ostatni książę z tego rodu.

Książęta i hrabiowie Gaskonii

Trudna do rozwikłania chronologia książąt i hrabiów Biskajskiej staje się nieco jaśniejsza od Sanche Mittara .

Jego syn Garcia Sanche dit le Courbé zastąpił go na czele Gaskonii przed 893. Miał trzech synów, Sanche Garcès, który zastąpił go około 930 w księstwie amputowanym przez udziały jego braci, Guillaume Garcès , rodu hrabiów Fezensac i 'Armagnac i Arnaud Garcès, rodowód hrabiów Astarac .

Sanche Garcès najwyraźniej miał co najmniej trzech synów: Sanche, Guillaume i Gombaud.

Sanche Sanche nie pozostawiając dziecka, jego brat Guillaume Sanche , którego wyczynem zbrojnym było zwycięstwo nad Wikingami , zastąpił go około 961 roku i panował nad Gaskonią co najmniej do 996 roku . Miał ze swoją żoną Urracą , córką Garcii Sancheza , króla Pampeluny, pięcioro dzieci: Bernarda Guillaume'a , Sanche-Guillaume, Brisque, żonę Guillaume V z Akwitanii , hrabiego Poitiers , księcia Akwitanii , Garsende, żonę szlachcica Burgundii Toda, żona Bernarda I st , hrabiego Besalú .

Bernard Guillaume , książę Gaskonii i hrabia Bordeaux, zmarł 25 grudnia 1009 r. bez pozostawienia potomnych, władza przeszła w ręce jego brata Sanche Guillaume, który zachował ją aż do śmierci 4 października 1032 r .

Jego bratanek Eudes lub Odon de Poitiers odziedziczył Księstwo Gaskonii, a następnie hrabstwo Bordeaux. Zmarł w 1039, a Bernard dit Tupamaler, hrabia Armagnac został uznany za hrabiego Gaskoniicon

Bernard ( Bernat ) był w rzeczywistości wnukiem Brisque de Gascogne i dlatego był najbardziej bezpośrednim potomkiem Guillaume-Sanche w zwyczajowym znaczeniu. Jednak brat Eudesa, Guy-Geoffroy lub Guillaume VIII , książę Akwitanii, rzucił mu wyzwanie, zostając hrabią Bordeaux około 1044 roku . Po wielu przygodach Poitevinowie zwyciężyli w bitwie pod La Castelle w 1063 roku . Guy-Geoffroy, lepiej znany pod imieniem Wilhelma VIII z Akwitanii, po nim następował słynny trubadur Wilhelm IX , a następnie Wilhelm X z Akwitanii, który zmarł w 1137 , pozostawiając koronę Akwitanii swojej córce Aliénor .

W 1152 r. przez małżeństwo Eleonory z Henrykiem II Plantagenêtem , hrabią Anjou i księciem Normandii , księstwa Akwitanii i Gaskonii połączyły się z imperium Plantagenêt, które obejmowało Anglię , Normandię , Anjou - Maine - Turaine .

Na tym kończy się historia Gaskonii jako zjednoczonego i autonomicznego terytorium politycznego, ale nie historia średniowiecznej Gaskonii.

Vicomtes i hrabstwa w średniowiecznej Gaskonii

Gaskonia Sanche II Sanche de Vasconie znała kolejne podziały między potomkami Krzywej i tworzenie mozaiki lenn. Ich posiadacze, początkowo wasale księcia Gaskonii, wykorzystywali sytuację wytworzoną przez okoliczności (np. przejście księstwa w ręce hrabiów Poitou) lub późniejsze sojusze.

Wicehrabia to nowa instytucja epoki karolińskiej, słowo pojawia się w dokumentach z IX th  wieku . W Gaskonii, kilka viscounties pojawiają się w kierunku końca X XX  wieku i początku XI th  wieku , w tym: Dax , Tartas , Maremne , Labourd , Béarn , Oloron , Marsan i Gabardan . Ich istnienie będzie krótszy lub dłuższy, w zależności od kolejnych połączeń, a to z viscounties Oloron i Béarn (przez małżeństwo) w połowie XI -tego  wieku .

Również z księstwa Gaskonii The Okręg Bigorre oraz County Fezensac ( IX th  century ); hrabstwo Armagnac ( X th  century ) jest związana z poprzednią. Na początku swego istnienia hrabstwie Comminges ( X XX  wieku ) obejmuje Couserans .

Można powiedzieć, że na poziomie politycznym będą „Gaskonie”, zwłaszcza po okresie książąt biskajskich, każdy lord (hrabia, wicehrabia) prowadził politykę autonomiczną. Główny podział będzie, w czasie wojny stuletniej , że pomiędzy Zachodniej Biskajskiej, położone wokół Bordeaux, Dax i Bayonne , zjednoczeni z Anglii (do 1451 / 1453 ) i Wschodniej Biskajskiej umieszczony wokół powiatu d'Armagnac i Bigorre , a także pierwszy Foix-Béarn, który będzie pro-francuski. Wobec hrabiego Foix i Pana Béarn Gaston III , powiedział Phoebus, neutralność i potwierdzanie swej suwerenności Béarn ( XIV th  century ).

Okres nowożytny

Księstwo Guyenne i Gaskonii

W tym okresie ( XVI p - XVIII p ), przy czym obszar o Gaskonii jest objęte w prowincji , która stała się księstwo Aquitaine zwany także Księstwo Guyenne et Gascogne w 1789 roku . Ogólnego ( Auch i Pau , w Gaskonii) były królewskie obrębu których rola została wzmocniona w XVI TH do XVIII -tego wieku. Zniknęły w czasie Rewolucji Francuskiej , aw 1790 zostały zastąpione przez departamenty .

Na poziomie kościelnym arcybiskupstwo Auch , składające się (pierwotnie) z kilkunastu diecezji z miast ( civitas ) Dolnego Cesarstwa Rzymskiego , przetrwało do 2002 roku . Ale granice tych diecezji są nadal używane do wyznaczania granic miast Novempopulanie .

Gaskońska część Księstwa Guyenne i Gaskonia, w przededniu Rewolucji, składała się z następujących hrabstw , wicehrabstw i panów : hrabstwo Armagnac z Eauzan , Bas-Armagnac , wicehrabia Rivière-Basse , wicehrabia z Vic-Fezensac , Górny Armagnacu i wicehrabiego Fézensaguet  ; hrabstwo Astarac z wicehrabstwem Magnoac  ; hrabstwo Lomagne  ; hrabstwo L'Isle-Jourdain  ; wicehrabstwo Brulhois  ; Gascon enklawy Jugerie z Rivière-Verdun .

Koniec starożytnego reżimu

Royal dokumentu patentowego opublikowane4 marca 1790 rna podstawie wydanych dekretów, „  po wysłuchaniu deputowanych wszystkich prowincji  ” , Zgromadzenie Narodowe w dniu 15 stycznia, 16 i 26 lutego, nakazując podział Francji na 83 departamenty, sporządza listę starych „prowincji” które miały zrodzić te dzielnice nowego rodzaju u zarania ery nowożytnej.

Rozporządzenie określa jednak, że podział jest nadal ważny tylko w zakresie sprawowania władzy administracyjnej, przy czym dawne podziały dotyczące poboru podatków i władzy sądowniczej pozostają do odwołania. Jest to zatem kwestia listy nie „  prowincji  ”, których są trzydzieści dwie ( rządy wojskowe ), ani diecezji lub jurysdykcji parlamentów , ale okręgów fiskalnych lub innych. z krajów. z celnych ( Bailiwicks i senechaussees ).

Jeśli chodzi o obszar ograniczonego do XVIII -tego  wieku przez geografów Guillaume DeLisle i Robert de Vaugondy lub historyk Jean-Joseph Expilly jako stanowiącego „prowincję” Biskajskiej i który stanie się wydziały Gers , że Landes , tym Hautes-Pyrénées i części od Pireneje Atlantyckie , Gironde , Lot-et-Garonne , Tarn-et-Garonne , Haute-Garonne i Ariège , okręgów, na które powołano się na tej liście są następujące: Bordelois , Bazadois , Agénois , Condomois , Armagnac , CHALOSSE , Pays de Marsan oraz Landes, które miały tworzyć cztery departamenty, departament Kraj Basków i Béarn , departament Bigorre i Quatre-Vallées a, departament Couserans i Foix a, Langwedocja , Comminges , Nébouzan i Rivière-Verdun siedem departamentów.

Wśród wymienionych terytoriów Bordeaux , Bazadais i Agenais są wspólne z dawną prowincją Guyenne , Langwedocja , hrabstwo Foix i Béarn znajdują się poza Gaskonią i tylko Soule i Labourd wśród „Basków” » znajdują się w Gaskonii, do której Jean-Joseph Expilly dodaje także Tursan i część Albreta . W związku z tym nie jest to właściwa Gaskonia, która w rządzie wojskowym Guyenne et Gascogne nie ma sama w sobie rzeczywistości administracyjnej, co jest brane pod uwagę w tym podziale, ale „  prowincje  ”, które ją tworzą, a które czasami obejmują inne terytoria.

Okres nowożytny

Państwo scentralizowane

Przez cały XIX th  wieku i pierwszej połowie XX th  century (a nawet poza nią) władza polityczna we Francji została oparta na scentralizowanego państwa przekazywane w każdym wydziale przez prefekt i zastępca prefektów, przedstawicieli „Central państwa i mianowany przez rząd .

Regionaliści ( federaliści , prowincjałowie) wysunęli już idee większej decentralizacji lub poziomu regionalnego. Regionalist stowarzyszenie Bearn, Kraju Basków i regionów Adour został utworzony w 1917 roku w ten sposób pamięć o dawnych województw jest obecny, Escole Gastoû Febus w Gaskonii (więcej w dziedzinie kultury) została założona w 1896 roku.

Tworzenie regionów administracyjnych

W drugiej połowie XX th  wieku , idea wzrosła, co było potrzebne na poziomie regionalnym większa niż dział, a po raz pierwszy zostały stworzone prefektów regionalnych (1941) i regiony administracyjne (bez wyboru) z nieco zmiennych konturach.

Od lat 80. ustawy o decentralizacji przyznawały wybieralne rady i faktyczne uprawnienia w 22 regionach Francji kontynentalnej . W tych ustawach departamenty (w całości lub w części) Gaskonii są rozdzielone między dwa regiony francuskie , z których stanowią tylko jedną część. Od tego czasu region naturalny i dawna prowincja Gaskonia pozostały wspólne: na regiony Akwitanii (dawny region) i Midi-Pyrénées w ustawie z 1982 r., nowy podział (poprzez połączenie regionów) w ustawie z 2015 r. rozszerzył pierwszy na regiony na północ ( Nouvelle-Aquitaine ) i drugi na wschód ( Occitanie ).

Gospodarka

Główne zasoby gospodarcze to:

Ekonomiki Rolnictwa

Turystyka

Branże

Energia

Inny

Kultura

Etymologia

Nazwa Gaskonii przywołuje prowincję określoną przez język - lub akcent. Toponim Gaskonia pochodzi od łacińskiego dolnego Guasconia, Wasconia , nazwy wymienionej po raz pierwszy przez Wizygotów, która sama pochodzi od imienia ludu Vasconów . Przejście od początkowego [v] do [w], następnie przekazane do [gʷ], a następnie [g], odzwierciedla wpływ germański na początkową spółgłoskę.

Ściśle mówiąc, Vasconowie to przede wszystkim potężne plemię języka protobaskiego , czyli Akwitanii , żyjące w starożytności na południe od Pirenejów, na terenie dzisiejszej Nawarry i Aragonii , ale z drugą stroną istnieją liczne powiązania kulturowe, polityczne i handlowe przyszły Gaskonia, i zdaje się wskazywać rodzaj Euskarian Koine (ani celtyckich ani Iberyjskiego) istniejące na jakie są dziś Kraje Basków, Nawarra, Gaskonia, Dolina Aran, a część Aragonii. Jako wskazanie wspólnego tła językowego, które odcisnęło swoje piętno na potocznej łacinie wehikularnej, możemy wspomnieć początkowy fragment z łaciny [f] terminów takich jak farina , fagus , itp. w [h], następnie amuï w [ø] w języku kastylijskim ( harina , haya ) i w Gaskonie ( hari (n) a , hao ), natomiast utrzymywane jest [f] w języku portugalskim, katalońskim i langwedockim. Etnonim Vascon byłby oparty na przedindoeuropejskim rdzeniu *eusk-/*ausk- (który odnajdziemy również w imieniu ludu Akwitanii z Auscii , rdzeń nazwy Auscitans ). Stanowi jednocześnie podstawę pojęć Vascon , Basque i Gascon .

Region kulturowo-językowy Francji i Hiszpanii – czasami ograniczony przez Ocean Atlantycki , lewy brzeg Garonny i Pirenejów z wyjątkiem francuskiego Kraju Basków , jednak na obrzeżach Kraju Basków znajdują się obszary językowe Gascon, takie jak Bas-Adour. (Bayonne, Biarritz, Anglet, Boucau), strefy "mięsiste" (Guiche, Came, Urt, Bidache, ...) oraz niektóre miasta w pobliżu Béarn (Arancou, Bergouey-Viellenave, Gestas ...) oraz La Bastide-Clairence , enklawa gaskojęzyczna na terytorium baskijskojęzycznym . Słowo Gaskonia może również oznaczać, w swojej łacińskiej formie Gaskonia , Kraj Basków ( Wasconia ).

Obecne użycie nazwy

W przeciwieństwie do innych prowincji, takich jak Bretania czy Normandia , nazwa Gaskonia zniknęła wraz z wyznaczoną przez nią prowincją i nie była używana do oznaczenia żadnego departamentu lub regionu Francji. Niemniej jednak w ostatnich latach ma tendencję do ponownego pojawiania się jako nazwa turystyczna, ograniczająca jej historyczne wschodnie serce, departament Gers . Możemy również znaleźć swój ślad w apelacji nowych struktur międzygminnych, takich jak gminy Cap de Gascogne , Coeur de Gascogne , Garonne i Gascogne , Coteaux i Landes de Gascogne , Coeur d'Astarac en Gascogne , Gascogne Toulousaine , Hautes Vallées de Gascogne , Astarac Arros en Gascogne , Coteaux de Gascogne lub planowanie regionalne, takie jak Pays Garonne Quercy Gascogne , Portes de Gascogne lub Val de Garonne-Gascogne, ale także instytucje takie jak Compagnie d'aménagement des hillsides of Gascony .

Nazwa ta znajduje również historyczny oddźwięk w kadetach Gaskonii , eskadrze myśliwskiej 1/4 Gascogne , liniowcu La Gascogne , czy Delahaye typ 135 Dubos „Gascogne” . Jest to naturalnie odniesienie geograficzne w nazwie Zatoki Biskajskiej , Landes de Gascogne lub Regionalnego Parku Przyrody Landes de Gascogne, ale jest to również paryski toponim, Square de la Gascogne . W sektorze przemysłowym używa się go do oznaczania firm mających siedzibę w regionie, takich jak Papeteries de Gascogne z grupy Gascogne lub firmy dystrybucyjnej Guyenne et Gascogne, a nawet nazw win, takich jak Côtes-de-Gascogne lub Floc-de-Gascogne . Stowarzyszenia kulturalne, takie jak Cercle de Gascogne lub związków sportowych, takich jak Ententy Sud Gascogne przyjęły nazwę swojego regionu, które można znaleźć również w tytule filmu Le Fils de Gascogne i nazwy radiowych stacji. Francji , Francja Bleu Gascogne . Wreszcie, biologii i zoologii nie są opuszczone z ophrys de Gascogne , cztery "  Bleu de Gascogne  ": w Grand bleu de Gascogne The basset gaskoński The Petit bleu de Gascogne The Griffon bleu de Gascogne. The French Braque , typ Gascogne , wieprzowina Gascon i kura Gascon .

Język

Język regionalny jest Gascon, czasami znany również jako prowansalsko-Gascon, część z języków romańskich z oksytańskiej typu , chociaż Aquitano-Romance. Czasami jest uważany za niezależnego języka romańskiego , silny w jego atawistyczne cechy: Gascon języka i toponimii ponosi ślad Vasco- Aquitan podłoża (przodek baskijski ), wypowiedziane przed przybyciem łacinie; stosowanie tych ostatnich stopniowo rozprzestrzeniło się od czasów wojen galijskich . Kilka dialektów i dialektów gaskońskich można rozróżnić z zachodu na wschód i z południa na północ.

Toponimia

Toponimia Gaskonii integruje (wszystkie kraje Gaskonu) nosi ślady ewolucji językowej: warstwa celto-romańska (łac., która integrowała i modyfikowała staroceltyckie nazwy) rozciągała się na silnym podłożu akwitaniowym, które dało toponimy (Biscarosse, Aran), przyrostki (-osse), atawistyczne cechy fonetyczne (charakterystyka, ar-, -eth ) itp. Francizacja zmieniła, a nawet zniszczyła nazwy miejscowości.

Bazę danych (etymologię, komentarze, wymową, zdjęcia, mapy itp.) z kilkoma tysiącami nazw miejscowości można znaleźć na stronie Gasconha.com, sekcja lòcs. Zobacz także wydania Bénédicte i Jean-Jacques Fénié, Toponymie de la Gascogne, Sud-Ouest.

Niektóre miasta i autentyczna forma ich nazwy w Gaskonie (ze wskazaniami do wymowy, w API); Uwaga  : końcowa oznacza zmienną wymowę w zależności od regionów: / a, e, o /, samogłoska nieakcentowana .

Literatura gaskońska

Gasconne béarnaise i literatura jest bogata i oznaczone przez kulturę trubadurami . Litery Béarn i Gasconne doświadczył renesans w XVI -tego wieku, napędzany przez głęboki prąd w kulturze Zachodu w czasie reformacji. Językoznawca i krytyk gaskoński Pierre Bec określa okres od 1550 do 1650 roku jako złoty wiek poezji gaskońskiej.

Pirenejska pieśń polifoniczna

Tradycja śpiewu wielogłosowego jest silnie zakorzeniona w Gaskonii, w szczególności w Béarn i Bigorre .

Dziedzictwo

Heraldyka

Na ramiona prowincji Gaskonii lub Generalitat Auch, są zdobi:

kwartalnie Lazur do lwa Argent i Gules do snopa kukurydzy Lub związany Lazur .

Są to nowoczesne bronie może stworzone przez herolda broni od Ludwika XIV , aby zakończyć swój herbarz , prowincja Gaskonii, zakwestionowane jak Pikardii między kilka dużych domów, które nigdy nie miały swoje własne bronie. W każdym razie tak właśnie przedstawia się w herbarzu „La France Héraldique” wydawanym przez kawiarnie Sanka w latach 30. XX wieku w ramach kampanii reklamowej. Jednak, według historyka Guilhem Pepin, „brak dokumentu sugerują, że [tarczy] istniały przed XX th  century. Okazało się również, że lew szerzący (wyciągnąć) powinien być czerwony (red) Pieniądze polu (w skrócie, czerwony na białym ) (poniżej).

Broń ta odpowiada francuskiemu okręgowi wyborczemu Ancien Regime przedstawionemu na przeciwnej stronie. Ta prowincja Gaskonii nie obejmowała ani Béarn, ani Guyenne Gasconne, ale obejmowała baskijskie prowincje Labourd i Soule . Odpowiada dawnej Generalności Auch . Należy zauważyć, że prymitywne kolory ćwiartek lwów były z Armagnac  : lewy gules (czerwony) na srebrnym polu. Niebieski przyszedł później.

Interpretacje herbu

The lion przywołuje że z Armagnac , Pardiac i Mauleon który wszystko prowadzi, jak również Bigorre , o zerwaniu z Akwitanii , składania Bernard d'Armagnac do księcia Akwitanii będąc przed wprowadzeniem powłok na ramionach . Z drugiej strony Albret i Béarn nosili bardzo wyraźną broń. Zakwaterowany przywołuje prowincję przygraniczną. Jednak nie byłoby źródło poświadczyć swoje istnienie przed XX -go  wieku.

Gaskonie i angielska Guyenne

Podczas rewolty przeciwko centralnej władzy, Gaskończycy krzyknął „  Guienne  ! Guienne! „A wywijał, w przeciwieństwie do standardu Saint Michael z królów Francji , z szyldem Saint George . Pożyczony w maju 1285 roku od genueńskich statków , którymi przewozili krzyżowcy , przez króla Anglii Edwarda podczas triumfu świętującego zwycięstwo nad walijskim królem Leolinem Ostatecznym, by oczernić krzyż Nuz  (w) uważany za z drewna Prawdziwy Krzyż i wystawiony w Westminster pośród innych regali pokonanych, stał się symbolem rajdu do Anglii , w szczególności do „  Princi Negue  ”, od czasu ustanowienia w 1348 roku Zakonu Podwiązki.

Konieczność nadania Gaskonom jako ludowi herbów jednoczących główne kraje obszaru gaskońskiego przesądziła o narodzinach broni syntetycznej z krajów gaskońskich.

Flaga

Flaga Gaskonii

Union Gascona , flaga Gaskonii
posługiwać się Flaga cywilna i flaga handlowa Oficjalna wersja
Charakterystyka
Twórca nieznany
kreacja 1188?
Proporcje 3: 5
Elementy Usta ze srebrnym naszyjnikiem

Ponieważ Gaskonia nie ma już jednostki instytucjonalnej od XI wieku, kilka wersji współistnieje i jest używanych na terytorium.

Oprócz przedstawionej powyżej wersji ozdobionej zastosowano również wersję nowoczesną. Składa się z czerwonego kawałka ozdobionego białym krzyżem Saint-André (lub saltire ) (patrz poniżej).

Zaproponowano różne flagi, aby reprezentować Gaskończyków (ze wszystkich krajów Gascon) jako grupę ludności. Ci, którzy się wyłonili (bez nacisków administracyjnej czy innej presji, a teraz dzięki sieci) zachowują barwy biało-czerwone, statystycznie dominujące w heraldyce (i biesiadach czy festynach) krajów gaskońskich . Czerwona flaga z białym saltire (lub krzyżem Saint-André), lo (u) Sautèr, jest uważana za flagę ludu Gascon. Czasami w centrum umieszcza się godło państwa (tarcza) lub gminy. Pochodzenie nie jest znane.

W związku z tym czasami przytaczamy tekst kronikarza Rogera de Hoveden, który donosi, że papież (Klement III, od 1187 do 1191) dał krzyże dwóm królom Francji i Anglii (Ryszardowi I Lwie Serce, także księciu Akwitanii i Gaskonii). ) podczas konferencji Gisors w 1188 i że królowie ci przypisali swoim narodom flagi, na których pojawił się krzyż. Poniższy tekst („Flagi francuskie” na stronie internetowej Heraldica, ostatnio zmodyfikowana 22 kwietnia 2010 r.) jest poświęcony temu wydarzeniu: Królowie Francji i Anglii uczestniczyli w konferencji pokojowej na polu między Gisors i Trie w styczniu 1188, kiedy arcybiskup Tyru przybył z wiadomością o podboju Jerozolimy przez Saladyna i pilną prośbą o nową krucjatę. O wydarzeniu opowiada współczesny kronikarz Roger de Hoveden (R. de Houedene, Chronica, red. William Stubbs, t. 2, Londyn, 1869, s. 335). Na tę konferencję przybył arcybiskup Tyru, który [...] poruszył swoje serca do wzięcia krzyża. A ci, którzy byli wcześniej wrogami, dzięki Jego orzeczeniu i pomocy Bożej, tego dnia stali się przyjaciółmi i otrzymali krzyż z Jego ręki; i w tym momencie pojawił się nad nimi na niebie znak krzyża. Widząc ten cud, wielu rzuciło się tłumnie, aby wziąć krzyż. I powiedzieli, że królowie, biorąc krzyż, wybrali widzialny znak dla siebie i swojego ludu, aby zidentyfikować swój naród. Król Francji i jego lud wzięli czerwone krzyże; król Anglii ze swoim ludem wziął białe krzyże; a Filip hrabia Flandrii ze swoim ludem wziął zielone krzyże; i tak wszyscy wrócili do domu, aby zaspokoić potrzeby swojej podróży. [ … Ad cognoscendam gentem suam signum evidens sibi et suis providerunt, ... et sic unusquisque ... ]

Sekcja Hoveden kończy się tutaj. F. Velde dodaje: „Często mówi się, że system został rozszerzony na inne regiony lub narody: krzyż Bretanii był czarny, lotaryński zielony, Włochy i Szwecja żółty, burgund czerwony św. Andrzeja, Gaskonia biały św. . Nie możemy zatem powiedzieć, że flaga gaskońska na saltire pochodzi z czasów „krucjat” lub „średniowiecza”. Przynajmniej było to znane w momencie pisania artykułu na stronie (informacje F. Velde o innych flagach, o których Hoveden nie wspomina, są poprawne). Ponieważ św. Andrzej jest patronem Bordeaux, może to również wskazywać na jego pochodzenie.

Gules, ze srebrnym saltire, były również herbem Geoffreya de Neville  (en) , drugiego seneszala Gaskonii w XIII wieku.

Należy zauważyć, że w objętości 14 La Grande Encyklopedii , opublikowanej we Francji od 1886 do 1902 roku przez Henri Lamirault , możemy przeczytać, że:

„W trudnych czasach wojny stuletniej i straszliwych walk pomiędzy Armaniakami reprezentującymi partię narodową (biały krzyż) a sprzymierzonymi z Anglikami Burgundami (czerwony krzyż i czerwony krzyż Saint-André), zwycięska flaga angielska ze zjednoczeniem, w 1422, za Henryka VI, na jego polu białe i czerwone krzyże Francji i Anglii, krzyże Saint-André, biało-czerwone Guyenne i Burgundii. "

Na stronie Gasconha.com komunikat pana Fourmenta (15 grudnia 2006 r.) odnosi się do strony svowebmaster.free.fr, na której można przeczytać, że saltire zostało ogłoszone „oficjalną” flagą Gaskonii 13 stycznia 1903 r. , ale bez innych szczegółów i źródła (być może w ramach rozwijającego się wówczas Félibrige).

Ta flaga z saltire była więc w stanie przejąć stare tradycje. Mimo że sięga tylko do końca XIX th wieku lub początku XX e , to nie narusza zasady weksylologii (prostota, zdalny czytelności), i dość podobać (dla kultury popularnej, to są kolory i wzór ochronna talenquères ). Wszystkie flagi, nawet najstarsze, a wiele flagi narodów „rozpoczął” i wielu nie do XIX th century. Kwestia ta jest szeroko omawiana na Gasconha.com.

Esquarterat

Flaga Gaskonii

Esquarterat: flaga Gaskonii
posługiwać się Flaga cywilna i flaga handlowa Oficjalna wersja
Charakterystyka
kreacja XX wiek
Proporcje 2:3
Elementy Kwartalnik Srebrny Lew, snop dziewięciolistnej pszenicy

Inna flaga Gaskonii jest również używana dla zaangażowanych krajów: Esquarterat lub kwaterowany w języku francuskim. Flaga ta odpowiada herbowi byłej prowincji Gaskonii (lub Generalitat Auch ) umieszczonemu pod sztandarem, to znaczy, że herb Gaskonii został rozciągnięty na całą tkaninę flagi.

Interpretacje

Uzbrojone i gnuśne srebrne lwy odbijają się echem od lwów na herbach Pays de Gascogne. Snopy z dziewięcioma kłosami przypominają dziewięć ludów Novempopulanie, genezę Gaskonii.

Znani Gaskończycy

Uwagi i referencje

  1. PS, „  The Basque Country Agglo oficjalnie uznaje język baskijski i gaskoński  ” , na południowym zachodzie ,23 czerwca 2018
  2. „ Wspólnota miejska Kraju Basków [CAPB, przyp. red.] oficjalnie uznaje baskijski i prowansalski Gascon jako języki swojego terytorium, obok języka francuskiego ”, to kluczowe zdanie tego tekstu, który został zbadany pod mikroskopem przez służby państwa przed głosowaniem wybieranych urzędników. Basków i Gascon są osadzone w kamieniu
  3. Era Val d'Aran słynna era sua hèsta (oc)
  4. To Val d'Aran (terytorium prowansalskie położone w Katalonii) ustanowiło to święto narodowe, aby uczcić rocznicę restytucji Conselh Generau d'Aran (rząd półautonomiczny) oraz odzyskania praw i przywileje terytorium Aranese w 1990 r., w tym język oksytański, który jest współoficjalnym, unikalnym statusem w całej Oksytanii. La Fèsta Nacionala Occitana (Occitan National Day) Hèsta d'Aran 2018
  5. Serge Brunet, „  Tożsamość i percepcja narodowa we Francji pierwszej nowoczesności: o francuszczyźnie i hiszpańskości Gaskonów  ” , na Academia.edu (konsultacja 17 stycznia 2020 ) , s.  64-65
  6. Pierre Bec , La langue occitane , Paryż, Presses Universitaires de France, coll.  "Co ja wiem? „( N O  1059),1995, 6 th  ed. ( 1 st  ed. 1963), 127  , str. ( ISBN  978-2-13-039639-0 , OCLC  230105602 )
  7. Patrice Brun i Pascal Ruby , Epoka żelaza we Francji: pierwsze miasta, pierwsze państwa celtyckie , Paryż, La Découverte, coll.  „Archeologie Francji”,2011, 177  s. ( ISBN  978-2-7071-5664-8 oraz 2707156647 ) , str.  26-27
  8. “  Gdyby Garonne chciała (1976). Julos Beaucarne  ” , na YouTube
  9. „  Gustave Nadaud, La Garonne, Chansons à dire, Tresse et Stock, redaktorzy, 1895 (4 wyd.) (s. 336-337)  ” , na Wikiźródłach
  10. „  La Garonne” Gustave'a Nadauda. Śpiewane przez Charlusa na G&T od 1903  ” , na Youtube
  11. Charles Dartigue, Historia Gaskonii , PUF Que sais-je?, Paryż, 1951
  12. Renée Mussot-Goulard , Historia Gaskonii , tom.  462, Paryż, Presses Universitaires de France , coll.  "  Co ja wiem?  ",1996, 127  s. ( ISBN  2130475191 i 9782130475194 , OCLC  395108634 , zawiadomienie BNF n o  FRBNF36687834 , czytać online )
  13. Juliusz Cezar, Komentarze o wojnach galijskich , Księga III
  14. Juliusz Cezar, Komentarze o wojnach galijskich , Księga VIII
  15. Lampégie ożenił Abou Nessa Munuzza (Mounouz), ogólne i Emir z Narbonne , Moor , którzy dążyli do uwolnienia się spod kurateli Abd el Rahman i kto zdradził, został zabity przez żołnierzy Abd el Rahman w Llívia , nie daleko od Puigcerda ; Lampégie zawdzięczała swojej wielkiej urodzie zakończenie swoich dni w haremie sułtana Damaszku . Była zabiegana przez Hildebranda, młodszego brata Karola Martiaux (Marcellusa), ale jej ojciec Eudes d'Aquitaine , który chciał otworzyć drzwi ze swojego księstwa na Morze Śródziemne, wolał ją poślubić za Munuzę  ; to dodatkowo wzmocniło nienawiść Pepinidów do Merowingów z Akwitanii.
  16. Król Franków po zamachu stanu dokonanym przy współudziale papieskim, który nagrodził sprowadzeniem do tronu Longobardów i utworzeniem Państwa Kościelnego w 754 r.
  17. Ascendent Eudes d'Oisy, władca Cambrai mianowany przez Karola Wielkiego w ramach rekompensaty za utratę dziedzictwa i usługi świadczone przez jego dziadka
  18. Historia Gaskonii
  19. Hélène Debax (red.), Jeanne-Marie Fritz i Benoît Cursente, Wicehrabiowie i wicehrabiowie średniowiecznego Zachodu , Presses Universitaires du Mirail ,Luty 2008( ISBN  978-285816-942-9 )
  20. Christian Desplat i Pierre Tucoo-Chala , Historia ogólna suwerennego państwa Béarn , PyréMonde (princi negue),Marzec 2009
  21. Olivier Guyotjeannin, Atlas historii Francji IX th  -  XV th  wieku , innych wersji, Paryż, 2005
  22. „Listy patentowe króla z 26 lutego 1790” w ustawach i aktach rządowych. Tom I st. sierpień 1789 - wrzesień 1790 , Paryż, Imprimerie Nationale , 1806 Nowojorska Biblioteka Publiczna (Scan), 16 września 2009]
  23. Patent listowy sprawia wrażenie, że chodzi o podział królestwa na „prowincje”, których będzie osiemdziesiąt dziewięć. Lista ta wzbudziła krytykę współczesnych naukowców (por. Romanet, Berlet), w szczególności, że złudne byłoby chcieć zintegrować wszystkie „prowincje” w spójną, racjonalną, systematyczną, ustrukturyzowaną, a przede wszystkim doskonale zestawioną całość:

    „Pozostajemy zdezorientowani, gdy widzimy, z jakim zapewnieniem geografowie-historycy nauczali od stulecia, że ​​Francja została podzielona na ustaloną liczbę prowincji, metodycznie klasyfikowanych i wyznaczanych”

    -  Armand Brette , "Słowo" Prowincja ""
  24. Niedawno Emmanuel Le Roy Ladurie w przedmowie do pracy historyka przywołuje „Gakonię Ancien Regime of Anne Zink” , Kraje lub okręgi wyborcze: władze lokalne południowo-zachodniej Francji w ramach Ancien Regime , Publications de la Sorbona, płk. „Historia Współczesna”, 2000, s. 374. ( ISBN  9782859443894 ) , Wskazówki BNF n O  37186352 , ekstrakty online
  25. „Gascogne” w Jean-Joseph Expilly Słownik geograficzny, historyczny i polityczny Galów i Francji , tom 3, Paryż, Desaint and Saillant, 1764, Bibliothèque Municipale de Lyon (digitalizacja) 2012 ( ISBN  3-262- 00045-0 ) Wskazówki BNF n O  36979851
  26. wspomniany przez starożytnego geografa Strabo Geography Book III, 4, 10, wydawca les Belles Lettres, Paryż, 2003
  27. Cezar w swojej relacji wspomina posiłki z Hiszpanii podczas walk z Rzymianami w Akwitanii  : Caesar Guerre des Gaules Księga III, 23, wydawca Belles Lettres, Paryż, 2007
  28. Txomin Peillen , Pomówmy po baskijsku: język Basków , Paryż, L'Harmattan ,1995, 271  s. ( ISBN  2-7384-3391-X i 978 90 272 8567 6 )
  29. Definicja Gascony w słowniku encyklopedycznym, Auzou 2004, nazwy zwyczajowe, nazwy własne, Emmanuel Le Roy Ladurie i kolektyw autorów ( ISBN  2-7338-0723-4 )
  30. Kilka gmin gaskojęzycznych, które były częścią prowincji Labourd lub Dolna Nawarra, znajduje się obecnie w zachodniej części departamentu Pyrénées-Atlantiques : Bidache , Guiche , Came , Urt , Bassussarry , Montory , Mouguerre . Zobacz artykuł: Guiche, Came, Urt, Bidache, Bassussarry, Montory, Mouguerre… czy to naprawdę Gaskoni?
  31. (es) Raúl González Arévalo , „  La costa del Reino de Granada en la documentación náutica italiana (siglos XIV-XVI)  ” , En la España Medieval , tom.  31,23 lipca 2008( ISSN  1988-2971 , DOI  10.5209/rev_ELEM.2008.v31.22426 , przeczytaj online , dostęp 23 marca 2017 r. )
  32. Gerhard Rohlfs , Le Gascon: Studia Filologii Pirenejskiej , Tybinga; Pau, Verlag Max Niemeyer; Marrimpouey Jeune, kol.  "Beihefte zur Zeitschrift für romanische Philologie",1 st styczeń 1977, 2 II  wyd. ( 1 st  ed. 1935), 252  , str. ( ISBN  9783484520257 i 3484520256 , OCLC  3345494 , czytaj online ).
  33. Pierre Bec, Złoty wiek poezji gaskońskiej (1550-1650) , Les Belles Lettres,1997, 430  pkt. ( ISBN  225149006X )
  34. https://www.heraldry-wiki.com/cds/hag/fr/III-gascogne.pdf
  35. G. Pepin, [1]
  36. G. Pépin, Wojna krzyczy „Guyenne!” "I" Święty Jerzy! ”. Wyrażenie tożsamości politycznej anglo-gaskońskiego Księstwa Akwitanii , w Le Moyen Age , t. CXII, s.  263-281 , De Boeck Supérieur, Bruksela , czerwiec 2006.
  37. WG Perrin, Flagi brytyjskie , s.  37-38 , Cambridge , 1922.
  38. J. Bengston, Saint George i powstawanie nacjonalizmu angielskiego , w Journal of Medieval and Early Modern Studies , t. XXVII, s.  317-321 , 1997.
  39. "  Gasconha.com - Armoiries de la Gascogne  " na gasconha.com ( dostęp 10 maja 2021 ) .
  40. „  Wielka encyklopedia: uzasadniony spis nauk, listów i sztuki. Tom 14 / przez stowarzyszenie uczonych i literatów; pod reż. przez MM. Berthelot, ... Hartwig Derenbourg, ... F.-Camille Dreyfus, ... A. Giry, ... [i in.]  ” , O Gallica , 1885-1902 (konsultacja 7 sierpnia 2020 r . ) .

Zobacz również

Bibliografia

  • Gerhard Rohlfs , Le Gascon: Studia Filologii Pirenejskiej , Tybinga; Pau, Verlag Max Niemeyer; Marrimpouey Jeune, kol.  "Beihefte zur Zeitschrift für romanische Philologie",1 st styczeń 1977, 2 II  wyd. ( 1 st  ed. 1935), 252  , str. ( ISBN  9783484520257 i 3484520256 , OCLC  3345494 , czytaj online ).
  • Renée Mussot-Goulard , Historia Gaskonii , tom.  462, Paryż, Presses Universitaires de France , coll.  "  Co ja wiem?  ",1996, 127  s. ( ISBN  2130475191 i 9782130475194 , OCLC  395108634 , zawiadomienie BNF n o  FRBNF36687834 , czytać online )
  • Jean-Justin Monlezun , Historia Gaskonii od czasów najdalszych do współczesności , Auch, J.-A. Portes: [wtedy] Brun, 1846-1850 [ szczegół wydania ] ( OCLC  7020501 )
  • Danièl Brillet, Chronologiczna historia Akwitanii, Nasza historia do 1593 roku . Oprawa miękka 8°, 713 stron, ilustrowana 41 mapami w tekście i 28 niepublikowanymi genealogiami. 2004.
  • Gaskonia. Kraj, naród, region? Jean-Pierre Augustin, Pierre Bec, Michel Bergès, Roger Bonnes… pod kierunkiem Roberta Escarpita. Entente Publishing, 1982. ( ISBN  2-7266-0056-5 )
  • Robert Escarpit . Tostemps Gaskonie! . Aquitaine House of Human Sciences, 1980. ( ISBN  2-903364-01-X ) .

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne