Edward z Woodstock

Edward z Woodstock Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Edward z Woodstock, przedstawiony jako rycerz Zakonu Podwiązki , ok. 1453 r.

Papiery wartościowe

Książę Akwitanii

19 lipca 1362 r - 6 października 1372
( 10 lat, 2 miesiące i 17 dni )

Kluczowe dane
Poprzednik Edwarda III
Następca Edwarda III

książę Walii

12 maja 1343 - 8 czerwca 1376
( 33 lata i 27 dni )

Kluczowe dane
Poprzednik Edwarda II
Następca Ryszard II

Książę Kornwalii

9 lutego 1337 - 8 czerwca 1376
( 39 lat, 3 miesiące i 30 dni )

Kluczowe dane
Poprzednik Tworzenie tytułu
Następca Ryszard II

Hrabia Chester

18 marca 1333 - 8 czerwca 1376
( 43 lata, 2 miesiące i 21 dni )

Kluczowe dane
Poprzednik Edwarda III
Następca Ryszard II
Funkcje wojskowe
Stopień wojskowy Panie wielki zarządcy
Wyczyny broni Bitwa pod Crécy
Bitwa pod Winchelsea
Jazda 1355
Jazda 1356
Bitwa pod Poitiers
Bitwa pod Nájera
Torba Limoges
Konflikty Wojna stuletnia
Biografia
Dynastia Plantagenet
Nagrody Order Podwiązki
Przezwisko Czarny Książę
Narodziny 15 czerwca 1330
Pałac Woodstock
Śmierć 8 czerwca 1376
Pałac Westminsterski
Ojciec Edwarda III
Matka Filippa z Hainaut
Wspólny Joanna z Kentu
Dzieci Édouard d'Angoulême
Richard II Roger Clarendon (nieślubny)Czerwona korona.png

Edwarda z Woodstock (15 czerwca 1330, Woodstock -8 czerwca 1376, Westminster , książę Walii , hrabia Chester , książę Kornwalii i książę Akwitanii , był najstarszym synem Anglii Edwarda III i Filippy Hainaut . Znany jest również pod pseudonimem Prince Noir .

Biografia

Jako dziecko ulubione hobby najstarszego syna Edwarda III i Filippy z Hainaut , urodzonego w Pałacu Woodstock niedaleko Oksfordu ,15 czerwca 1330były gry w piłkę i pieniądze, polowanie na sokoła i recitale minstreli , wspólne rozrywki ówczesnej szlachty. Jego nauczycielami byli Walter Burley i rycerz Hainaut Walter Mauny . W wieku ośmiu lat, kiedy jego ojciec wyjechał do Flandrii w celu zawarcia sojuszy przeciwko Francji , Edward został mianowany „strażnikiem królestwa”. Jest rozpieszczany przez Edwarda III, który nie zaniedbał ani swojej edukacji, ani edukacji jako księcia.

Édouard de Woodstock, już przyzwyczajony do turniejów i trenowany w nich, wylądował 11 lipca 1346 rw Saint-Vaast-la-Hougue , walczył w Normandii u boku ojca i stoczył pierwszą poważną bitwę pod Crécy w 1346, gdzie objął dowództwo prawego skrzydła armii angielskiej z pomocą hrabiego Warwick . Kronika tamtych czasów pragnęła, aby młody książę tego dnia omal nie stracił życia: pozbawiony posadzki przez francuskiego rycerza, to jego chorąży miałby przytomność umysłu, by ukryć go pod sztandarem czerwonego smoka Książę Walii i który odepchnąłby wielu napastników. O zmroku Édouard zarządziłby egzekucję wszystkich rannych francuskich żołnierzy, którzy nie byli w stanie zapłacić okupu, a rano jeszcze większą masakrę, gdy francuskie milicje miejskie przybyły jako posiłki, ale za późno: duch rycerskości nie był szanowany przez księcia, który bardzo się wstydził przed ojcem: właśnie po tej bitwie przyzwyczaiłby się do noszenia czarnej zbroi.

Po poważnie stłumionym buncie w swoim hrabstwie Chester został mianowany porucznikiem Gaskonii . Z mandatu ojca przybył do Bordeaux dnia20 września 1355chronić posiadłości anglo-akwitańskie przed Francuzami. Dwa tygodnie później prowadził kampanię na południowym zachodzie , grasując w hrabstwach Juillac , Armagnac i Astarac . W Langwedocji wiele miast i wsi padło ofiarą żołnierstwa, prawdziwe akty terroru miały miejsce w Montgiscard , Carcassonne i Narbonne . Celem nie było poddanie podbitych ziem koronie angielskiej, ale ich plądrowanie w celu osłabienia i zrujnowania obozu francuskiego: była to podstawowa strategia wojny stuletniej, opartej na nakładaniu się, a nie na wojnie pozycyjnej. . Zniszczył Castelnaudary dnia31 października 1355. W Boże Narodzenie wrócił do Bordeaux, skąd pisał do ojca, informując go o swoim sukcesie.

Wiosną 1356 jego reputacja stratega i strach, który wzbudził, pozwoliły mu bez trudu stworzyć armię złożoną głównie z Anglików , Walijczyków i Gaskończyków . Ta kampania 1356 r. poprowadziła go tym razem przez Poitou przez Bourges, którego nie udało mu się usunąć, zdobywając Vierzon, przez którego garnizon przedarł się z mieczem.

Spowolnione przez ich znaczne łupy i zmęczone walką, ich wojska wycofały się do Bordeaux, a pod Maupertuis , niedaleko Poitiers , Édouard i jego ludzie zadali dotkliwe klęski ścigającym ich Francuzom. To właśnie podczas tej bitwy pod Poitiers ,19 września 1356, że Edward pojmał króla Jana II , co pozwoliło Anglikom na korzystne rokowania. W tym samym roku poprowadził swoje wojska do splądrowania Trappes (już mocno spustoszonego przez Boucharda IV de Montmorency ).

W 1360 roku The Traktat Bretigny-Calais udzielona król Edward III Anglii ziemi oprócz jego „tradycyjnej” księstwa Akwitanii która przedłużyła przybliżeniu od Saintes do Bayonne , przechodzącej przez jego kapitału, Bordeaux. Te ziemie to Quercy , Périgord , Angoumois , północne Saintonge , Limousin , Rouergue , Bigorre , hrabstwo Armagnac , Agenais i Poitou . Terytoria te – scedowane przez Francję pod przymusem, gdy król Jan II Dobry znalazł się w niewoli angielskiej pod koniec drugiego traktatu londyńskiego (1359), który dodatkowo zaostrzył klauzule pierwszego traktatu londyńskiego (1358) – stanowiły autonomiczne księstwo ( 1362 ), którym rządził na miejscu do początku 1371 roku . Edward został mianowany księciem Akwitanii przez swojego ojca19 lipca 1362 ri tak pozostało aż do jego abdykacji 5 października 1372 r.

Edward z Woodstock ożenił się dnia 10 października 1361w Anglii w Windsor ze swoją kuzynką Jeanne de Kent . Utrzymywali dwór w Bordeaux, gdzie królował luksus i ekstrawagancja; imprezy i turnieje były częste. Podatki, które nakładał na terytorium swojego księstwa, aby je sfinansować, były znaczne, część szlachty i burżuazji zaczęła wykazywać oznaki niezadowolenia. Tą prawdziwą „procą” przewodził jeden z najpotężniejszych panów tego regionu , wierny rodowi Kapetyńskiemu hrabia Armagnac .

Kontekst „nakładania się”

Tradycyjna historiografia często obwinia księcia za splądrowanie Limoges (24 sierpnia 1370). Według Froissart tego dnia zginęło 3000 osób. Jednak miejscowy kronikarz opactwa Saint-Martial wymienia tylko 300 zabitych , w tym kombatantów. Miasto Limoges zostało podzielone na dwie odrębne jednostki: „Cité” i „Château”. Czarny Książę zaatakował jedynie „Miasto” zdominowane przez biskupa, który go zdradził ( Johan du Cros ), a nie „Zamek”, który pozostał mu wierny do 1372 roku.

Należy jednak wspomnieć, że od przybycia do Akwitanii w 1355 r., aż do ostatecznego powrotu w 1371 r. z powodu choroby, organizował przez szesnaście lat niekończącą się serię przejażdżek, zarówno przeciwko swoim przeciwnikom spoza jego prowincji, jak i każdemu, kto odważył się zakwestionować jego władzę nad jego ziemiami. Często nieubłagany i brutalny, podporządkował się jednak straszliwym „zwyczajom” panującym w czasie wojny: grabieży, zniszczeń, dewastacji, pożarów.

Jazdy od pierwszego roku , organizowany od Bordeaux, odbyła się w dniachpaździernik oraz grudzień 1355, głównie ukierunkowany na Langwedocję do Narbonne i na przedmieścia Béziers przez Carcassonne. Archiwa umożliwiły zrekonstruowanie szczegółów dewastacji, o których donosi kilku współczesnych kronikarzy, takich jak Geoffroy le Baker czy Froissart , niekiedy dzień po dniu, opisując pożary i grabieże – jak choćby dwadzieścia wiatraków w Avignonet-Lauragais . Wyprawa najpierw pustoszy Armagnac , niszczy Mirande , Simorre ( Lombez wydaje się oszczędzony) i Saint-Lys le26 października. ten27 październikaKsiążę przeprawił się przez Garonnę i Ariège w kierunku Portet i śpi w Falgarde . Następnego dnia, po pożarze w Castanet , wyruszył „ścieżką króla” i zniszczył wszystkie wsie Nord-Lauragais  : Baziège , Villefranche , Avignonet-Lauragais , Castelnaudary .

W Carcassonne górne miasto (miasto) pozostaje nietknięte, ale dolne miasto w dużej mierze ginie w płomieniach. W Narbonne przedmieścia lub barris , pozbawione obrony, zostają zniszczone, podczas gdy otoczone murem Miasto i Bourg stawiają opór; poza murami, najwyraźniej oszczędzonymi przez wroga, stoi tylko kilka szpitali, kościołów i klasztorów, zwłaszcza tych czterech głównych zakonów żebraczych ( franciszkanie , dominikanie , augustianowie i karmelici ). Cofając się, przechodząc przez Auterive , którego oszczędził, Édouard wziął Chemin de Gascogne, podpalił Miremont , przekroczył Garonne w Noé , zniszczył Carbonne , Gimont i bez trudu dotarł do swoich ziem Bordeaux.

Czarny Książę, relacjonuje Froissart, nie mógł wejść do Montgiscard z powodu pożaru i schwytano dwóch „  odkrywców  ”, którzy ujawnili, że hrabia d'Armagnac rzeczywiście przebywał w Tuluzie ze swoimi zbrojnymi. Armia króla Francji, zbyt powolna, by interweniować, zadowoliła się zejściem w obronie Tuluzy, która nigdy nie zostanie zaatakowana. Pod koniec tej pierwszej jazdy uzbrojone zespoły anglo-akwitańskie odjeżdżają z ciężkimi wozami z łupami, pozostawiając za sobą dymiące ruiny ponad 500 miast i wiosek. W drodze powrotnej drogą południową Limoux zostaje zniszczone, podobnie jak Fanjeaux ( ocalony jest jednak klasztor Prouille ).

W następnym roku rozpoczyna się druga wyprawa Czarnego Księcia4 sierpnia 1356 rprzez odejście wojsk angielskich z Bordeaux, które zdewastowało dużą część Bergerac , Périgord , Nontronnais , Confolentais , North-West Limousin , Marche , Boischaut , Berry Champagne , Berry , Sologne , na południe od Touraine , Poitou i zakończyło się bitwą pod Poitiers włączony19 września 1356.

Przejmowanie mienia w Akwitanii

Sygnatariusz Traktatu z Libourne , Czarny Książę pomógł także królowi Kastylii zdetronizować Pierre le Cruel w Hiszpanii, gdzie wciąż pokonał Francuzów, dowodzonych przez Bertranda Du Guesclina i jego kuzyna Oliviera de Mauny (ostatecznego zwycięzcy tej wojny o sukcesję), do Najery w 1367 roku . Wyprawa ta znów okazała się sukcesem militarnym, ale odmowa Piotra Okrutnego w pokryciu kosztów wyprawy naraziła księcia na straszliwe kłopoty finansowe. Z tej wyprawy mógł odzyskać jedynie ogromny czerwony spinel (uważany wówczas za rubin ), który dołączy do brytyjskich klejnotów koronnych i odtąd będzie znany jako Rubin Czarnego Księcia .

Po powrocie do Akwitanii wezwał trzy stany swojego księstwa do Angoulême - miasta, w którym przebywał z kilkoma krewnymi przy różnych okazjach w latach 1363-1371 i gdzie sprawował wspaniały dwór, równoległy do ​​tego w Bordeaux. Przyjęli zniesienie fouage (podatek pobierany od każdego gospodarstwa domowego), aby przywrócić finanse księcia (Styczeń 1368). Ale hrabia Armagnac Johan I er (w języku francuskim Jean I er ) zdecydowanie przeciwny go. Szukał poparcia u króla Francji Karola V, który pospiesznie przyjął jego apelację przeciwko księciu,30 czerwca 1368 r. Nikt nie dał się zwieść temu manewrowi: przyjmując ten apel, Karol  V w sposób dorozumiany dał do zrozumienia , że uważa się za suzerena księcia Akwitanii, co podważyło postanowienia traktatu pokojowego z Bretigny-Calais. Hrabiego Armagnac zwrócił jego krewny, Pana Albret Arnaut-Amanèu, do jego boku , a on poparł ofensyw militarnych Ludwika, księcia Andegaweńskiego , brata króla Karola V , poruczniku króla (czyli - powiedzmy wicekról) w Langwedocji .

Ziemie Księstwa Akwitanii scedowane na mocy traktatu z Brétigny-Calais były systematycznie podbijane przez Francuzów, dowodzonych przez księcia Anjou , w latach 1369-1372, po apelu hrabiego Armagnac. Jednak tradycyjna wizja jednomyślnego powstania ludności na korzyść „Francuzi” jest błędna: miasta takie jak Millau czy Montauban pozostawały wierne przez długi czas w 1369 r., natomiast Poitou , Saintonge i Angoumois poddali się dopiero w 1372 r. i mocno wspierał księcia.

Ostateczny powrót do Anglii i śmierć

Wydaje się, że Edward nabawił się dyzenterii podczas hiszpańskiej ekspedycji, a ta choroba uniemożliwiła mu skuteczne przeciwstawienie się ofensywie prowadzonej przez Francuzów i ich zwolenników - zwłaszcza, że ​​jego zasoby finansowe nie pozwalały mu już na utrzymanie dużej i wydajnej armii. Jego najnowszym wyczynem broni jest worek Limoges the19 września 1370. Chory i wyczerpany wrócił definitywnie do Anglii wStyczeń 1371, pozostawiając swojego brata Jean de Gand , księcia Lancaster , odpowiedzialnego za Akwitanię.

Przywiózł ze sobą swojego bardzo młodego syna Ryszarda, urodzonego w 1367 roku do arcybiskupiego pałacu Bordeaux (znajdującego się mniej więcej na miejscu obecnego ratusza , w pobliżu katedry ). Syn ten został, wraz ze śmiercią Edwarda III , królem Anglii Ryszardem II znanym jako „Bordeaux” (według jego miejsca urodzenia), czasami nazywanym „Gaskończykiem” (Bordeaux było wówczas uważane za stolicę zachodnich Gaskonów). ). Panował od 1377 do 1399, kiedy został zdetronizowany przez swojego kuzyna Henryka z Lancaster, syna Jana z Gandawy, który został królem Anglii pod imieniem Henryk IV (1399-1413).

Wśród jego towarzyszy w walce i wyższych oficerów możemy wymienić Jana Chandosa , porucznika Edwarda III odpowiedzialnego za przejęcie ziem scedowanych na traktat z Brétigny-Calais (1361-1362), ówczesnego konstabla Akwitanii (1363-1370). ); Thomas Felton, seneszal Księstwa Akwitanii (1363-1377); Gaskończycy Johan de Greilly , captal od Buch , posterunkowy Akwitanii od 1370 do jego wychwytywania przez Francuzów w 1372 roku, a Bernard de Brocas , posterunkowy z Bordeaux (1330-20 września 1395), którego leżąca postać jest widoczna w opactwie westminsterskim ( kaplica św. Edmunda ); Saintongeais Guichard d'Angle , jeden z dwóch marszałków Akwitanii (1363-1372), opiekun przyszłego króla Richard II , powołany hrabia Huntingdon (1377-1380) lub wielkimi panami Poitou William VII Larcheveque, panem Parthenay i Louis d' Harcourt , wicehrabia Châtellerault , zmuszony do poddania sięgrudzień 1372do króla Francji po oblężeniu Thouars .

Książę zmarł na opuchliznę w 1376 roku, rok przed swoim ojcem Edwardem III , i został pochowany w katedrze w Canterbury w Anglii, gdzie nadal można zobaczyć jego leżące szczątki . Na wieść o śmierci kronikarz Jean Froissart pisze: „W owym czasie dzień Trójcy Świętej bardzo minął w tym stuleciu, gdy w pałacu Angloysów, Messire Edouarta Anglii, księcia Walii i Akwitanii, minął kwiat rycerskości. Westmoustier lez Londyn. "

Pochodzenie

Pochodzenie Edwarda z Woodstock (1330-1376)
                                       
  32. Jan Anglii
 
         
  16. Henryk III z Anglii  
 
               
  33. Isabelle d'Angoulême
 
         
  8. Edward I st z Anglii  
 
                     
  34. Raimond Bérenger IV z Prowansji
 
         
  17. Éléonore de Provence  
 
               
  35. Beatrycze Sabaudii
 
         
  4. Edward II z Anglii  
 
                           
  36. Alfons IX z Leonu
 
         
  18. Ferdynand III Kastylii  
 
               
  37. Bérengère I ponownie Castilla
 
         
  9. Eleonora z Kastylii  
 
                     
  38. Szymon de Dammartin
 
         
  19. Joanna z Dammartin  
 
               
  39. Maria de Ponthieu
 
         
  2. Edward III z Anglii  
 
                                 
  40. Ludwik IX z Francji
 
         
  20. Filip III Francji  
 
               
  41. Małgorzata z Prowansji
 
         
  10. Filip IV z Francji  
 
                     
  42. Jacques I st Aragon
 
         
  21. Izabela Aragonii  
 
               
  43. Yolande z Węgier Arpad
 
         
  5. Isabelle z Francji  
 
                           
  44. Thibaut I st Nawarra
 
         
  22. Henryk I st Nawarra  
 
               
  45. Małgorzata Burbon
 
         
  11. Joan I ponownie Navarre  
 
                     
  46. Robert I st Artois
 
         
  23. Blanche d'Artois  
 
               
  47. Matylda z Brabancji
 
         
  1. Edward z Woodstock  
 
                                       
  48. Bouchard d'Avesnes
 
         
  24. Jean I er Avesnes  
 
               
  49. Małgorzata z Konstantynopola
 
         
  12. Jean I er Hainaut  
 
                     
  50. Florent IV z Holandii
 
         
  25. Adelajda z Holandii  
 
               
  51. Matylda z Brabancji
 
         
  6. Guillaume I er Hainaut  
 
                           
  52. Waléran III Limbourg
 
         
  26. Henryk V Luksemburg  
 
               
  53. Ermesinde I re de Luxembourg
 
         
  13. Filippa z Luksemburga  
 
                     
  54. Henryk II z Bar
 
         
  27. Małgorzata de Bar  
 
               
  55. Filippa de Dreux
 
         
  3. Filippa z Hainaut  
 
                                 
  56. Ludwik IX z Francji
 
         
  28. Filip III z Francji  
 
               
  57. Małgorzata z Prowansji
 
         
  14. Karol Walezyjski  
 
                     
  58. Jacques I st Aragon
 
         
  29. Izabela Aragońska  
 
               
  59. Yolande z Węgier Arpad
 
         
  7. Joanna de Valois  
 
                           
  60. Karol I st Sycylii
 
         
  30. Karol II Andegaweński  
 
               
  61. Beatrycze z Prowansji
 
         
  15. Małgorzata d'Anjou  
 
                     
  62. Stefan V z Węgier
 
         
  31. Maria Węgierska  
 
               
  63. Élisabeth la Coumane
 
         
 

W kulturze

Uwagi i referencje

  1. Jego pseudonim Black Prince -  Princi Negue w Gaskonii  - to ze względu na kolor jego zbroi, ale to nie był używany przez współczesnych i pojawia się po raz pierwszy w 1568 roku w Kronice Anglii od Richarda Grafton . Niektórym ze swoich przeciwników przydomek ten zawdzięczał mniej kolorowi okładki, która okrywała jego zbroję i która czyniła go rozpoznawalnym podczas bitew, niż jego rzekomej "czarności duszy".
  2. Michael Jones, „  Czarny książę: bohater czy kat?  », Guerres Histoire i , n O  47,luty 2019, s.  80 do 85.
  3. Anne Le Stang, Ilustrowana historia Tuluzy , Tuluza, Peregrinator,2006, 224  s. ( ISBN  2-910352-44-7 ) , s.  81.
  4. Jean Odol, Barwy Lauragais , n O  48,grudzień 2002.
  5. (w) Richard W. Hughes „  Czarni książęta Rubin • Krwistoczerwone wspomnienie podboju • Spinel  ” na http://www.ruby-sapphire.com ,27 kwietnia 2008(dostęp 9 lutego 2020 r. )
  6. Jean Froissart, Kroniki , tom.  4, wyd. JA Buchon, 1824, s.  170 .
  7. Georges Minois , Wojna stuletnia , Perrin 2008 s.  214
  8. Martwy na2 stycznia 1370w Morthemer w Poitou.
  9. Martwy na7 września 1376, jeniec króla Francji w Paryżu.
  10. Zmarł w 1380 w Londynie.
  11. Barbara W. Tuchman, Odległe lustro , Fayard ,1979
  12. (en + fr) „  The Online Froissart  ” (dostęp 29 stycznia 2017 )

Zobacz również

Bibliografia

Linki zewnętrzne