Loary jest najdłuższa rzeka w Francji , o długości 1,006 km. Ma swoje źródło na południowym zboczu Mont Gerbier-de-Jonc w południowo-wschodniej części Masywu Centralnego w departamencie Ardèche i uchodzi do Oceanu Atlantyckiego przez ujście położone w Loire-Atlantique , na zachód od Kraj Loary . Jego przebieg odbywa się w całości we Francji; jest zorientowany geometrycznie początkowo na południe-północ aż do okolic Briare w Loiret .
Ulewna Loara o stromych zboczach najpierw płynie na północ; od Vorey ( Haute-Loire ) zmierza na północny-wschód, a potem znowu na północ od zapory na jeziorze Grangent . Generalnie przyjmuje kierunek północno-północno-zachodni z Feurs ( Loire ), a szczerze mówiąc północno-zachodni z Digoin ( Saône-et-Loire ). Między Châteauneuf ( Loiret ) a Orleanem żeglarze powiedzieli, że płynie już w kierunku zachodzącego słońca, zmuszając ich do przeciwstawienia się dominującemu wiatrowi. Ze swojego północnego krańca w Orleanie przesuwa się na południowy zachód do Candes ( Indre-et-Loire ), a następnie schodzi na północny zachód do Ponts-de-Cé ( Maine-et-Loire ); potem znowu w kierunku zachodnim do okolic Ancenis ( Loire-Atlantique ), gdzie wraca w kierunku południowo-zachodnim. Między Nantes a Saint-Herblain wznawia swój bieg na zachód, stopniowo opadając w kierunku północno-zachodnim aż do Saint-Nazaire . Nie wraca do ostatecznego kierunku południowo-zachodniego aż do otwarcia swojego morskiego ujścia.
Jej dział wodny o powierzchni 117 000 km 2 zajmuje ponad jedną piątą terytorium Francji.
Jej przebieg opisano w kilku kolejnych basenach hydrologicznych:
Ponadto można wymienić kilka „regionów” wzdłuż biegu rzeki. Wśród nich:
Do połowy XIX th wiecznym żeglowna Loary z całego Roanne był głównym kanałem, przez który towary będą przewożone towary z głębi lądu do portu w Nantes . Pojawienie się linii kolejowej, która dziś łączy Paryż z Saint-Nazaire przez Angers i Le Mans , zmieniło sytuację. Wpływ przypływu często cofa się w górę rzeki od Nantes, daleko poza szerokie ujście rzeki Saint-Nazaire. Obecnie Loara jest żeglowna od jej ujścia do Montsoreau (w pobliżu Saumur ).
Nazwa Loary pojawia się w starożytnych tekstach powszechnie w łacińskiej formie Liger lub Ligeris . W klasycznej łacinie , języku deklinacji , mianownik lĭgĕr i dopełniacz lĭgěris określają to męskie słowo. Ten gatunek gramatyczny charakteryzuje większość nazw łacińskich lub indoeuropejskich stosowanych do rzek w starożytności.
Polibiusz w II -go wieku pne. AD wymienia słowo Leiger , podczas gdy Juliusz Cezar , Tibullus czy Pliniusz Starszy już cytują Ligera . Ligeris (sic!) Pojawia się tylko VIII th wieku i Legeris w kart w 891. Te dwie postacie prawdopodobnie odzwierciedla ewolucję Laciny Sredniowiecznej klasycznego przymiotnik lĭgěricus, a, um , znany na Inscriptiones lub zbiorów „napisów. Niewykluczone, że są już kobiece w Gallo-Romanesque .
Łaciński termin Liger prawdopodobnie wywodzi się od galijskiej * liga , która sama pochodzi od starszej * leg , co oznacza błoto lub muł. To galijskie słowo, które przeszło do innych języków romańskich w formie gallo-romańskiej *LIA ( lenicja od [g] intervocalic), jest początkiem terminu kłamstwo .
Istnieją inne hipotezy dotyczące tego hydronimu , także w językach nieindoeuropejskich . Większość z różnych korzeni przywołanych * lig , * noga , * lueg wskazuje jednak na rozprzestrzenianie się, osadzanie, gromadzenie i odkładanie geomateriałów na bazie mułów lub glin , piasków lub otoczaków , kruszyw lub otoczaków, że rzeka w wielu miejscach nadal nadal nosi lub porzuca do dziś.
Wiele dialektów prowansalskich zachowało, czasami do dziś, słowa Leir , Lèira , Leger , Letge . W języku bretońskim słowo Liger jest dosłowną transpozycją (XIX wiek) łaciny; używany jest również formularz Bind . The Vikings nazwane jej Leira (od średniowiecznej powieści / lejr / ), który jest nadal w jej imię islandzkiego .
Mieszkańcy dorzecza Loary są czasami nazywani Ligériens, co wynika z geografii.
Ogólny profil Loary to schody. W przybliżeniu poziome podesty następują po sobie, połączone ze sobą stromymi wgłębieniami. Tak więc bieg rzeki, który podąża za schodami, składa się z miejsc do cumowania , miejsc na tyle głębokich, że zawsze można je zanurzyć, i płytkich progów , prawie odkrytych w niskiej wodzie, gdzie nurt jest bystry i gdzie piaszczyste łachy lub kamyki są liczne. Te progi są skrzyżowane przez ogrody , mniej lub bardziej głębokich kanałów według pór roku. Kanały te rzadko znajdują się w tym samym miejscu z roku na rok: podczas wysokiej wody (zwykle w lutym i październiku, w kilku kilkudniowych okresach) Loara, zajmując, jeśli nie całe jej główne koryto, to przynajmniej dużą jego część, dokładnie przestawia swoje łóżko. Dno rzeki jest więc naznaczone chroniczną niestabilnością.
Jean-Baptiste d'Omalius postawił w 1828 roku hipotezę, że w regionie Gien mogły nastąpić ważne zmiany w biegu Loary . Prace podjęte przez cały XX th wieku doprowadziła do przyjęcia, że w górnym biegu Loarą początkowo dołączył do angielskiego kanału poprzez Seine poprzez łóżku bieżącego Loing . W tym samym czasie istniałaby inna rzeka pochodząca z tego samego regionu i zmierzająca w kierunku Morza Falun i Oceanu Atlantyckiego na zachodzie; geologicznych incydent pomiędzy miocenu i pliocenu by sprzyjała zdobyciu Sequanese Loary Atlantyckiej Loarą, nadając Loarą swój obecny kurs. Taka hipoteza opiera się w szczególności na badaniu aluwiów niesionych przez rzekę, jednak dokładny przebieg i datowanie zjawiska pozostaje niepewne. To założenie w 2016 r. nadal nie jest zgodne.
Loara ma swoje źródło w wysokości 1,404 m , na południowo-wschodniej części Masywu Centralnego , w Vivarais , na południowym podnóża Góra Gerbier-de-Jonc w Ardeche gminy w Sainte-Eulalie . Obecność zwierciadła wody pod górą Gerbier-de-Jonc powoduje powstanie wielu stosunkowo bliskich źródeł, a trzy z nich są wyróżnione jako źródła rzeki:
„Autentyczne źródło” i „prawdziwe źródło” są oddalone od siebie o około 1 km. Rzeka jest w związku z tym na początku tylko wielu strumieni wody stanowiących jak wielu małych strumieni , które spełniają szybko.
Góra Gerbier-de-Jonc, u podnóża której wznosi się Loara.
„Autentyczne źródło”.
„Źródło geograficzne”.
Loara opuszcza farmę.
„Prawdziwe źródło”.
Loara jest wciąż tylko szybko płynącym górskim strumieniem, kiedy spotyka swój pierwszy dopływ , Aigue Nègre , po zaledwie 2,5 km, podczas gdy ten dopływ przebył 4 km . Na pierwszych 10 kilometrach rodząca się rzeka płynie w kierunku południowo-zachodnim. Jest wypełniona licznymi dopływami, takich jak Semene i Furan , które zostały oznaczone przez nadmiar hydrografii w Velay : kursy pochyłych, szybkich fal, gwałtownych spadków ziemi z często znacznych wodospadów.
Loara następnie skręca w kierunku północnym, by wspiąć się na wschód od Masywu Centralnego . Pierwszą napotkaną tamą jest ta La Palisse w Ardèche , która jest częścią elektrowni wodnej EDF w Montpezat . Ten zestaw zapór i zastawki , wybudowany w 1950 roku, odwraca część wody z górnego dorzecza Loary do tego z Ardeche i Rhône doliny .
Wijąc się następnie od wąwozu do wąwozu wzdłuż thalweg , bieg Loary poprzecinany jest basenami, które są tyloma rowami tektonicznymi wypełnionymi aluwiami: równina Puy , równina Forez , najrozleglejsza równina Roannais , d inne mniejsze takie jak Emblavès (dorzecze Lavoûte-sur-Loire i Chalignac; zwane również Emblavez), Feurs . Zaczyna pływać w wiosce Vorey w Górnej Loarze (12 listopada 1853, dekret przesuwa limit pływalności na Loarze od Retournac do ujścia Arzon), około 22 km na północ i poniżej Brives-Charensac na wschód od Le Puy ; ale obecnie tama Grangent zbudowana w latach 50. na wysokości około 2 km w górę rzeki od Saint-Just-Saint-Rambert na stałe zabrania pływania na dłuższą metę.
50 km w dół rzeki od Retignac, w pobliżu Saint-Just-Saint-Rambert, jej przepływ staje się wystarczający do „przeniesienia łodzi”. Ale aż do Roanne nawigacja miejscami jest wyjątkowo niebezpieczna.
Nazywany przez inżynierów górniczych wąwozem skalnym, ten dziki wąwóz rozciąga się na 32 km od Saint-Priest-la-Roche na południu (w górę rzeki) do Villerest na północy (w dół). Zanim oddano do użytku tamę Villerest, była to najbardziej imponująca część wąwozów Loary. Opisuje się ją w 1837 r. jako wąską, głęboką, surową, o stromych lub stromych ścianach ciemnych skał o ostrych i poszarpanych kształtach, zagrażających osuwiskiem dużymi szczelinami. Dno wąwozu, całkowicie zajęte przez Loarę w wielu wąskich miejscach, tylko czasami pozostawiało miejsce na wąską ścieżkę na jednym lub drugim brzegu. Rzeka była tam prądem burzliwym, z rzadkimi i krótkimi wyjątkami. Dwa najbardziej źle Famed fragmenty były Pinay zawęzić , tuż przed 12 km od porfiru w wąwozie Neulise między Feurs i Roanne ; i wąski Perron ( „saut-du-Perron”), na końcu tej samej parady Neulise.
W urwisku Pinay duże skały blokowały część biegu Loary, która w dużych wirach wdzierała się do przejścia o szerokości mniejszej niż 15 metrów . W Saut-du-Perron, tuż przed Villerest , w Saint-Jean-Saint-Maurice-sur-Loire , rzeka mocno wirowała w swoim korycie zwężonym w zakręcie, ze skałami na powierzchni wody i bardzo silnymi falami .
Kamień zasadzony w środku nurtu w Saint-Maurice-le-Dézert również budził ogromny strach żeglarzy. Villerest zapora zlecenie 1985, zanurzonego prawie całą długość gardzieli Neulise.
Za Roanne nachylenie jej biegu znacznie się zmniejsza, a wysokość spada. Wykopuje swoje koryto ku północy w warstwie piarży i namułów, piasku i gliny. Jego bieg się uspokaja i zwalnia, jego prędkość przestaje być poważną przeszkodą dla żeglugi śródlądowej. Opuszczając Masyw Centralny tuż przed Nivernais, pochyla się w kierunku północno-zachodnim i zaczyna wypełniać swoje koryto. To jest początek tej specyficznej cechy Loary: podnoszenie łóżka, które jest bezpośrednią przyczyną zjawisk charakterystycznych dla Loary (patrz następny rozdział „Podnoszenie łóżka Loary”).
Jego zbieg z Allier w Cuffy (18), w pobliżu Nevers (58), podwaja jego rozmiar. Allier może być nawet danie główne, a Loarą jej dopływu, w zależności od wahań ich odpowiednich przepływów .
Przez 280 km od zbiegu Allier do Loary docierają tylko Cosson i Beuvron , które razem gromadzą mały średni przepływ około 15 m 3 / s oraz dopływy o bardzo małych przepływach ( Nohain , Vauvise , Cisse .. ). Będzie musiał poczekać, aż minie Tours, aby otrzymać inne dopływy tak znaczne, jak Allier .
Most łączący Pouilly-sur-Loire (w Nièvre ) z departamentem Cher znajduje się w połowie drogi między źródłem a ujściem.
W tym samym czasie, gdy zaczyna zapełniać swoje koryto, Loara wygina swój bieg w kierunku północno-zachodnim. Za dziobem Allier wznawia kurs na północ do Cosne-Cours-sur-Loire, gdzie stopniowo, ale zdecydowanie opada na zachód. Zasypywanie koryta jest również uwydatnione od Cosne , a około 40 km w dół rzeki od Cosne spotyka się wapień Beauce.
Podnoszenie łoża LoaryNaładowując się energicznie aluwiami w swojej górskiej ojczyźnie, odkłada je na całej swojej drodze, gdy tylko łagodniejszy stok to zapewni. Gromadząc się, te aluwium wypełniają jego bieg, wypierają Loarę z jej własnego koryta , podnosząc go i powodują infiltrację warstw przepuszczalnego gruntu. Jej dopływy, słabsze, docierają następnie do zbiegu na niższym poziomie niż Loara; muszą więc podążać za nim równolegle, aż będą w stanie dogonić różnicę wysokości w dole rzeki. Jako przykład możemy przytoczyć Loiret , która jest obecnie uważana za odrodzenie i która ugrzęzła w bagnach, zanim się zjednoczy; lub w Touraine, naturalnym regionie Véron między Loarą a Vienne . Jest również przyczyną mnogości stawów, trzcinowisk, bagien, borów (starych ramion Loary), stawów i innych terenów podmokłych, które graniczą z Loarą na tak dużym obszarze po obu stronach jej biegu.
Kolejną konsekwencją ciągłego podnoszenia się koryta środkowej Loary, jego przebieg ma niewielkie koryto lub mała Loara , biegnąca w głównym korycie lub Wielkiej Loary . Głównym łóżko jest używane do zbierania nadmiaru wody. To łóżko moll, że ludzie dążą do kanału przez Niemiecki (lub dhuis ), podwodne wały równolegle do kierunku przepływu. Wiele obsadzonych drzewami jest teraz w ruinie.
Wznoszenie to, ze wszystkimi charakterystycznymi dla niego konsekwencjami, rozpoczyna się w momencie opuszczenia Masywu Centralnego i trwa do momentu, gdy rzeka spotyka się z Masywem Armorykańskim .
Sieć krasowa i konsekwencjePrzed rozgałęzieniem na południowy zachód w Orleanie Loara wkracza w Gien w strefę z wapieniem jeziornym Beauce, która uczestniczy w geologii basenu paryskiego . Ponadto z Guilly (7 km w dół rzeki od Sully-sur-Loire ) i przez około 33 do 50 km przecina Val d'Orléans, dolinę aluwiów, której płytkie warstwy czasami pozostawiają nagie podłoże skalne.
Woda rozpuszcza wapień; że z Loary (lekko kwaśny) rozpuszcza skałę macierzystą; na tych 50 km jego przebieg ma nachylenie 5%, podczas gdy nachylenie terenu wynosi tylko 1%. A w tej strefie spękanego wapienia znaczna część niskiego przepływu znajduje się pod ziemią: traci tam między 7 a 20 m 3 / sw szczególnie rozwiniętej sieci krasowej , która przywraca wodę dopiero poniżej zbiegu z jej dopływem Loiret. Ta ostatnia jest częściowo utworzona przez odrodzenie Loary, której źródło (zwane Bouillon , w parku kwiatowym La Source , dystrykt Orleanu-la-Source ) jest jednym z klasycznych punktów dostępu do sieci krasowej i jest aktywnie eksplorowane. Ale woda wróciła do rzeki około dziesięciu kilometrów w dół rzeki od Orleanu, również pochodzi z odrodzenia formującego się w samym dnie Loary.
To kopanie wapienia nad Loarą powoduje przede wszystkim dużą liczbę zawaleń zwanych fontis lub, lokalna nazwa, „bîmes”. 432 km biegu Loary w terenie osadowym jest klasyfikowane jako „zagrożenie krasowe”, z Doliną Orleanu na szczycie listy z więcej niż jedną przepaścią na km 2 - z których większość została wypełniona.
Ponadto odrodzenia w korycie Loary powodują pojawienie się ruchomych piasków , odpowiedzialnych za wiele utonięć.
Ponadto w tej strefie występują dwa zwierciadła wód : jedno zatrzymane w aluwiach, a drugie zwane zwierciadłem wody Beauce (największe we Francji i obejmujące 20 mld m 3 ). Te dwie warstwy są oddzielone na wschód od Châteauneuf-sur-Loire warstwami nieprzepuszczalnymi, ale komunikują się ze sobą na zachodzie, co predysponuje do powstawania upwellingów i znacznie zwiększa ryzyko powodzi podczas powodzi.
Przebieg środkowej LoaryZa Orleanem Loara biegnie przez 450 km mniej więcej doliną zorientowaną na wschód – zachód, szeroką aż do Rochefort-sur-Loire przy wyjeździe z Anjou i która rozciąga się na dolinę Loary . Jak zostało wpisane w 2000 roku na Listę Światowego Dziedzictwa z UNESCO , nazwa ta odnosi się do tej części Doliny Loary znajduje się między Sully-sur-Loire (w Loiret ) i Chalonnes-sur-Loire (w Maine-et-Loire ). Stanowi wyjątkowe miejsce ze względu na różnorodność biologiczną oraz bogactwo historyczne i kulturowe (parki, zamki i miasta).
Po zbiegu rzeki Loiret i wynurzeniu w samym korycie Loara odnajduje przepływ utracony w Orleanie. Z 365 m 3 / sw Blois jej średni przepływ wzrasta do 835 m 3 / s w Montjean w Anjou. Po Tours , otrzymuje w szybkim sukcesji Cher The Indre i Vienne (powiększony przez Creuse ): znaczący wkład. Indre , regularna dieta, a nie wąskie dreny basenów w tym 9/ 10 e są równiny wylądować przepuszczalne. Ale cały wigor dodaje Cher , który nie uspokaja się dopiero po wąwozach Montluçon i Lavault-Sainte-Anne . Wreszcie, na krótko przed Saumur, otrzymuje Vienne , jej największy dopływ.
Między Orleanem a Angers dolina o szerokości od 2 do 5 km jest głównym korytem Loary. Dolina ta często graniczy z opadami wapiennych płaskowyżów, pomiędzy którymi przepływa, tworząc gzymsy tufowe . W głównym korycie rzeki znajdują się liczne wysepki i piaszczyste lub żwirowe brzegi. Głębokość i szerokość mniejszego łóżka różnią się znacznie w zależności od pory roku iz roku na rok. Dzięki obecności licznych jazów w tej Dolinie Loary powodzie są najczęściej bez poważnych konsekwencji.
Od dzioba Vienne w Candes-Saint-Martin (40 km na zachód i w dół rzeki od Tours) Loara wpływa do ostatniego zlewni hydrologicznej i staje się dolną Loarą lub dolną Loarą.
Od zbiegu Maine i na prawie 150 km od ujścia włączone, formułowanie trakcie zastępców Loire między strome niekiedy imponujące cięte w Hercynian skał na Masyw Armorykański i rozciąga w wielu ramion usiany wyspami i wysepkami. Piasek jest stopniowo zastępowany przez mułu osadzonego przez odpływ z przypływów które, przy zachodnim wiatru, a czasami, wzrośnie powyżej fioletu .
Między Angers i Nantes z boires biegną wzdłuż biegu rzeki. Są one wymienione jako naturalne obszary zainteresowania ekologicznego, faunistycznego i florystycznego , w szczególności picie Champtocé w Maine-et-Loire i picie Torse w Loire-Atlantique .
Na początku XX th wieku, Loara jest pogłębiony, aby umożliwić przejście dużych statków tonaż porcie Nantes , podczas gdy ramiona Loarą w Książąt Bretanii Miasto wyschły, powodując szkody: upadek mosty, upadek budynki itp. Nantes nie jest już Małą Wenecją , jaką kiedyś była.
Od Donges północny brzeg Loary staje się obszarem przemysłowym o pierwszorzędnym znaczeniu, gdzie znajduje się rafineria ropy naftowej, terminale LNG, fabryki chemiczne, aż do Saint-Nazaire i jego słynnych Chantiers de l'Atlantique.
Tankowiec Algarve zacumowany w Donges .
Widok na północny brzeg z Donges (w tle rafineria ropy naftowej).
Loara wpada do Oceanu Atlantyckiego przez ujście położone w Loire-Atlantique , ograniczone od zachodu Pointe de Chémoulin w Saint-Nazaire na północy i latarnią morską Pointe de Saint-Gildas w Préfailles na południu. W tym ujściu obecność wynurzonej wysepki, brzegu Bilho znajdującego się przed portem Montoir-de-Bretagne, bardzo utrudnia wejście statkom w morskiej części Loary ( odcinek Saint-Nazaire - Nantes ). Kanał o głębokości 13 m jest stale utrzymywany.
W ujściu rzeki znajdują się stocznie atlantyckie, znane w szczególności z budowy transatlantyckich liniowców ( Normandia , Francja itp.) lub statków wycieczkowych ( Sovereign of the Seas , Queen Mary 2, itp.). Most Saint-Nazaire , wielolinowy most wiszący w kształcie wachlarza , łączy ujście Loary .
Ujście Loary: most Saint-Nazaire, potem stocznia.
Most Saint-Nazaire widziany z Saint-Brevin-les-Pins .
Loara widziana z mostu Saint-Nazaire.
Zlewni Doliny Loary, w samym sercu Francji, wykonany w połowie XIX -go wieku były głównym przedmiotem nacjonalistycznych superlatyw opisów lub entuzjazmu. W edycjach Uniwersalnego Geografii i innych Uniwersalnego biografii i historii po 1850, dorzecze Loary wzrosła do 131,000 km 2 reprezentuje jedną czwartą we Francji, a jej głównym daniem rozciąga się na ponad 1,126 km . Dotyczyło to dwudziestu siedmiu departamentów francuskich, od Côte-d'Or do granic Bretanii lub Normana Orne , od Sewennów do Mont Lozère w Lozère lub w Ardèche do ujścia morskiego, zaczynając od głównego dania z Haute- Loara , Loara , Saona-et-Loire i Allier (gdzie granica departamentalna), Nièvre i Cher (jak wyżej), Loiret , Loiret-Cher , Indre-et-Loire , Maine-et-Loire i Loire -Inférieure .
Punkt pomiędzy trzema zlewniami zlewni ( trójpunkt hydrograficzny ) Loary z:
Oto lista głównych bezpośrednich dopływów Loary (długość większa niż 100 km lub obszar zlewni większy niż 1000 km 2 lub średni przepływ ( moduł ) większy niż 10 m 3 / s znany najbliżej ujścia ).
Lista głównych dopływów LoaryDopływ | Lokalizacja zbiegu | Loire | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nazwisko | Długość (km) | Basen (km 2 ) | Przepływ (m 3 / S) | Długość poniżej (km) | Wysokość (m) | Bank | Gmina (Departament) | Informacje kontaktowe | Długość pod prąd (km) | Basen (km 2 ) | Przepływ (m 3 / S) |
Arroux | 132,4 | 3174 | 34,1 | 675,8 | 223 | Dobrze | Digoin ( 71 ) | 46°29′24″N, 3°57′33″E | 339,5 | 9,315 | 88,9 |
Besbre | 106,4 | 762 | 9.23 | 648.9 | 208 | Lewo | Diu ( 03 ) | 46°33′11″N, 3°43′53″E | 366,4 | 13,007 | 136 |
Aron | 103,8 | 1600 | 17,6 | 596,8 | 188 | Dobrze | Zdecydować ( 58 ) | 46°50′14″N, 3°27 308″E′ | 418.4 | ||
Allier | 425 | 14 310 | 147 | 555,7 | 167 | Lewo | Squirrel ( 58 ) | 46°57′33″N, 3°04′46″E | 459,6 | 17 570 | 179 |
Beuvron | 114,9 | 2 195 | 11 | 307,4 | 63 | Lewo | Candé-sur-Beuvron ( 41 ) | 47 ° 29 ′ 38 ″ N, 1 ° 14 ′ 24 ″ E | 707,9 | 38,320 | 359 |
Cher | 367,8 | 13 920 | 95,9 | 244,2 | 38 | Lewo | Villandry ( 37 ) | 47 ° 20 ′ 34 ″ N, 0 ° 28 ′ 49 ″ E | 771.1 | 42 130 | 357 |
Indre | 279,3 | 3,462 | 18,7 | 217,1 | 31 | Lewo | La Chapelle-sur-Loire ( 37 ) | 47 ° 14 ′ 03 ″ N, 0 ° 10 ′ 57 ″ E | 798.2 | ||
Wiedeń | 372 | 21,161 | 210 | 208,3 | 29 | Lewo | Candes-Saint-Martin ( 37 ) | 47 ° 12 49 ″ N, 0 ° 04 ′ 20 ″ E | 807,0 | ||
Thouet | 142.2 | 3 396 | 17 | 192.4 | 25 | Lewo | Saint-Hilaire-Saint-Florent ( 49 ) | 47 ° 16 ′ 49 ″ N, 0° 06 ′ 38 ″ W | 822,9 | ||
Maine | 12 | 22 194 | 132 | 146,7 | 14 | Dobrze | Sainte-Gemmes-sur-Loire ( 49 ) | 47 ° 24 ′ 40 ″ N, 0° 36 ′ 54 ″ W | 868,5 | 86,289 | 651 |
Sèvre nantaise | 158,9 | 2 356 | 35,8 | 63,7 | 3,5 | Lewo | Nantes ( 44 ) | 47 ° 11 ′ 50 ″ N, 1 ° 32 ′ 52 ″ W | 951,6 | 111 570 | 869 |
Zbieg Loary (po prawej) i Aigue Nègre (po lewej) pod śniegiem u podnóża Mont Gerbier-de-Jonc .
Bec d ' Allier widziana z Cuffy : Loire (po lewej), Allier (po prawej).
Zbieg Beuvron (na pierwszym planie) i Loary (w tle) w Candé-sur-Beuvron .
Bec de Vienne : Loara (w tle), Vienne (na pierwszym planie).
Zbieg Maine (po lewej) i Loary (po prawej).
Schemat porównawczy zlewni głównych dopływów większych niż 1000 km 2 :
Ramiona | Sytuacja | Zbieg | Różnica | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nazwisko | Długość | On jest) | Bank | Departament | Gmina (y) | Dystans | Wysokość | Informacje kontaktowe | Dystans | Wysokość | Informacje kontaktowe |
Louet | 25 | Łąki Rochefort i doliny Louet | Lewo | Maine-et-Loire | 61,7 | 16 | 47 ° 24 ′ 28 ″ N, 0° 28 ′ 33 ″ W | 130 | 10 | 47 ° 21 ′ 05 ″ N, 0° 45 ′ 45 ″ W | |
Ramię Pirmila | 5,6 | od Nantes | Lewo | Loara Atlantycka | 61,7 | 3,3 | 47 ° 11 ′ 59 ″ N, 1 ° 34 ′ 34 ″ W | 67,1 | 3,6 | 47 ° 13 ′ 03 ″ N, 1 ° 30 ′ 51 ″ W | |
Ramię Madeleine | 5.4 | od Nantes | Dobrze | Loara Atlantycka | Nantes | 61,7 | 3,3 | 47 ° 11 ′ 59 ″ N, 1 ° 34 ′ 34 ″ W | 67,1 | 3,6 | 47 ° 13 ′ 03 ″ N, 1 ° 30 ′ 51 ″ W |
Gourdeau | 2,8 | Czapla | Lewo | Loara Atlantycka | 61,7 | 3,6 | 47 ° 12 ′ 48 ″ N, 1 ° 30 ′ 44 ″ W | 67,1 | 3,7 | 47 ° 13 ′ 24 ″ N, 1 ° 28 ′ 53 ″ W | |
Ramię Thouare | 3.1 | de la Chênaie | Dobrze | Loara Atlantycka | 70,0 | 3,8 | 47 ° 14 ′ 41 ″ N, 1 ° 27 ′ 17 ″ W | 73,4 | 3,9 | 47 ° 15 ′ 46 ″ N, 1 ° 25 ′ 33 ″ W | |
Pij Bridonnière | 3,5 | Wyspa Arrouix / Wyspa Buzay | Dobrze | Loara Atlantycka | 74 | 3,9 | 47 ° 15 ′ 46 ″ N, 1 ° 25 ′ 33 ″ W | 77,5 | 4.0 | 47 ° 16 ′ 46 ″ N, 1 ° 20 ′ 23 ″ W |
Czy stare ramiona lub boires Loary:
Średni przepływ z Loarą jest bardzo nieregularny. Jest to średnio ponad rok 350 m 3 / s przy Orleanie i 900 m 3 / s przy ujściu. Jednak czasami może nagle przekroczyć 2000 m 3 / s w górnej Loarze i 7000 m 3 / s w dolnej Loarze w okresach powodzi . EPTB- Loary donosi, że średnia prędkość przepływu 10 m 3 / s w Orlean , nie jest niczym niezwykłym; Banque Hydro wskazuje również, że minimalny przepływ Loary w Pont Royal d'Orléans został osiągnięty wSierpień 1976przy 22,4 m 3 / s . Każdy pomiar wskazuje na dużą nieregularność przepływu, co w dużym stopniu przyczynia się do ograniczenia żeglowności rzeki.
Przepływ jest częściowo regulowany przez trzy zapory: Grangent i Villerest sur la Loire; Naussac na Allier . Pozwalają one na retencjonowanie wody w celu ograniczenia powodzi i uwolnienie w celu utrzymania wystarczającego przepływu, w szczególności w celu umożliwienia chłodzenia czterech elektrowni jądrowych znajdujących się na rzece: Belleville , Chinon , Dampierre i Saint-Laurent .
Przypływ Loary obserwowany był przez 15 lat, między 1994 a 2008 rokiem , w Saint-Nazaire , mieście położonym u jej ujścia do oceanu. Badany w ten sposób obszar wynosi 117 480 km 2 , czyli cały dział wodny rzeki.
Moduł rzeki w Saint-Nazaire 931 m 3 / S .
Loara charakteryzuje się dobrze zaznaczonymi sezonowymi wahaniami przepływu. Wysokie stany wód występują zimą i na początku wiosny i charakteryzują się średnimi przepływami miesięcznymi od 1630 do 1830 m 3 / s od stycznia do marca włącznie (z maksimum w styczniu). Od kwietnia przepływ stopniowo maleje aż do letniej niżówki, która występuje od czerwca do października, powodując spadek średniego miesięcznego przepływu do dna o 242 m 3 / s w sierpniu, co jest wygodniejsze niż zwykle. Ale te miesięczne średnie kryją znacznie bardziej wyraźne wahania w krótkich okresach lub na przestrzeni lat.
Średni miesięcznyPrzy niskich stanach wody VCN3 może spaść do 100 m 3 / s w przypadku pięcioletniego okresu suchego, który nie jest tak dotkliwy, a ciek wodny zachowuje wówczas ponad 10% swojego średniego przepływu.
Powodzie w Saint-Nazaire mogą być niezwykle ważne. QJX 2 i QJX 5 stanowią wartości 3500 do 4500 m 3 / s, odpowiednio . QJX 10 wynosi 5200 m 3 / s , QJX 20 5900 m 3 / s , natomiast QJX 50 nie został obliczony ze względu na niewystarczający okres obserwacji. Oznacza to, że średnio co 20 lat możemy spodziewać się powodzi rzędu 5900 m 3 / s , czyli prawie tyle, ile średni przepływ Dunaju pod koniec jego wędrówki.
Maksymalny dzienny przepływ odnotowany w Saint-Nazaire w tym okresie wyniósł 5350 m 3 / s w dniu31 grudnia 1999 r.. Porównując tę wartość ze skalą rzeki QJX, widzimy, że powódź ta była rzędu dziesięcioletniego (określonego przez QJX 10), a zatem w żaden sposób nie była wyjątkowa, ponieważ ma się powtarzać co dziesięć do dwunastu lat średnia .
Loara to rzeka umiarkowanie obfita. Warstwa wody płynącej w jej zlewni wynosi 251 milimetrów rocznie, co jest nieco niższy niż średnia dla całej Francji (plus lub minus 320 milimetrów). Właściwe natężenie przepływu (lub Q sp ) osiąga zatem umiarkowaną wartość 7,9 litra na sekundę i na kilometr kwadratowy basenu.
Są one do pewnego stopnia nieregularne, często brutalne, a czasem ogromne. Całe wioski zniknęły, zniszczone przez kolejne powodzie (takie jak Thuy w pobliżu Saint-Laurent-Nouan w Blésois ). Blisko Avrilly i Chambilly wschód od Bourbonnais , raz w roku komornik lokalnej Sprawiedliwości orzekł, osadzona w toue w środku Loarą w pamięci miejscowościach więc zniknął.
Rodzaje powodziWysokie baseny Loary i Allier doświadczają tylko tak zwanych powodzi Sewennów : krótkie, ale intensywne deszcze w małych zlewniach. Są one pochodzenia śródziemnomorskiego i poza wyjątkowymi okolicznościami nie wywierają skutków w dół rzeki od Villerest . Powódź w Cevennes z 2003 r., która była odczuwalna aż do środkowej Loary, została spotęgowana znacznym udziałem opadów atmosferycznych na Morvan .
Cała reszta akwenu doświadcza powodzi typu oceanicznego: długich okresów deszczowych spowodowanych przez wpływy oceaniczne, zwykle w zimnych porach roku, rozciągających się na dużą część zlewni. Pojedynczy okres deszczowy ogranicza powodzie w zlewniach takich jak Vienne , Cher , Indre , Maine , Sarthe czy Loir . Kilka następujących po sobie okresów deszczowych (w odstępie kilku dni) powoduje akumulację przepływu między Loarą a jej dopływami i może wywołać niebezpieczną powódź w dolnej Loarze.grudzień 1982. Powodzie groźne dla mniejszych zlewni są powodowane przez intensywne i krótkie deszcze.
Powodzie mieszane są najpoważniejsze w całym dorzeczu, a zwłaszcza w środkowej Loarze. Od XI XX wieku było 17 tych katastrofalnych powodzi, średnio 3 do 4 dużych powodzi w wieku.
Powodzie nad Loarą znane są od dawna. Niekiedy następują one po sobie w seriach, jak w okresie 1749-1753: pięć lat, podczas których pięć powodzi na całym środkowym biegu rzeki. Jednak powodzie nie są zjawiskiem cyklicznym, podlegającym określonemu rytmowi. Częstotliwość powodzi wyraża się pojęciem okresu nawrotów: tak więc np. dziesięcioletnia powódź nie jest powodzią występującą co dziesięć lat, ale powodzią, której prawdopodobieństwo wystąpienia co roku jest co dziesiąte. W okresie dziesięcioletnim może zatem wystąpić kilka powodzi dziesięcioletnich lub wcale. Nie da się przewidzieć, kiedy nastąpi powódź, dopóki nie wystąpią zjawiska meteorologiczne, które ją powodują.
Wielkie powodzieWśród największych powodzi w regionie Orleanu odnotowujemy te, które miały miejsce w 1846 roku (poziom 6,78 m ), wCzerwiec 1856(maksymalny poziom w Orleanie 7,1 m przy przepływie 6000 m 3 / s w Bec d'Allier koło Nevers ), aw 1866 r. (poziom 6,92 m ). Te trzy powodzie miały charakter mieszany (sewenny i oceaniczny), podczas których przepływ w dół rzeki od zbiegu aliantów zbliżył się do 8000 m 3 / s . Największy przeciwpowodziowych w XX XX wieku jest od 1907 (na poziomie 5,25 m ). Wcześniej powodzie referencyjne stanowiły powodzie z lat 1707 i 1790 o tej samej kolejności ważności.
W Cinq-Mars-la-Pile w Touraine w 1755 r. wzniesiono 7,35 m ponad niski poziom wody, aw 1788 r. 7,1 m . Powódź w Saumur w 1615 r. spowodowała pęknięcie wałów Loary, du Thouet i de l — Authion i pozostawił kłujące wspomnienia. Dla Górnej Loary najbardziej uderzającym rokiem był rok 1790, kiedy to połączone zniszczenie Dore zniszczyło dzielnicę Courpière i port Care w Puy-Guillaume , a Allier obciążył 3800 m 3 / s w Pont-du-Château i 7000 m 3 / s w Moulins, gdzie zniszczył 654 domy; i górną Loarę, która unicestwia port Digoin i 65 domów w rejonie marynarki wojennej, a także slumsy Nevers, gdzie przecina trzy łuki mostu.
1856: powódź referencyjnaPowódź 1856 nadal pozostaje do dziś rekord i odniesienie powodziowego dla planowania przestrzennego. Objęła prawie 100 000 ha i zniszczyła prawie 23 km wałów, powodując śmierć około trzydziestu osób tylko w departamencie Maine-et-Loire . Wiele miast zostało częściowo zanurzony: Blois , Tours , Trélazé , etc. W tym ostatnim mieście kamieniołom Ardoisières został pochłonięty, co spowodowało wstrzymanie produkcji na kilka miesięcy. Cesarz Napoleon III złożył następnie wizytę na miejscu katastrofy. Ta wizyta u ofiar miała również ukryte motywy polityczne (patrz zamieszki Marianne w tym mieście rok wcześniej). Jednak powyżej zbiegu aliantów poziom tej powodzi z 1856 r. był znacznie niższy niż w latach 1846 i 1866 i równoważny z poziomem z 1907 r.
W Haute-Loire , powodziewrzesień 1980pozostawił sześciu zabitych i dwudziestu rannych. Zalew zeszła na jedną noc w Cevennes elewacji basenu. Powódź wzrosła o 6 cm / s , osiągając przepływ 2000 m 3 / s . Ulewa miała miejsce, gdy potok był suchy. To ostatnia jak dotąd duża powódź w Sewennach.
Wiele starych domów ma na ścianach ślady powodzi . Wiele z nich pochodzi z podjętej w 1856 r. akcji upamiętniania katastrofy, mającej na celu umieszczenie tablic pamiątkowych na zalanych terenach.
Inne powodzieW Nevers oto kilka zapisów ostatnich powodzi:
Loara w powodzi w Nevers (6 grudnia 2003 r.).
Loara w powodzi w Nevers (6 listopada 2008).
W przeciwieństwie do powodzi, Loara doświadcza czasami bardzo suchych okresów, a jej koryto jest ograniczone do minimum. Tak więc lata 1870 i 1949 reprezentują najniższe historyczne przepływy Loary; Podobnie latem 2019 r. rzeka charakteryzuje się wyjątkowo niskim przepływem, którego nie znała od 1976 r., naznaczonym poważną suszą . Wynik ten można wytłumaczyć brakiem deszczu i wysokimi temperaturami związanymi z dwoma epizodami upałów . Jednak te niskie przepływy nie wskazują na ryzyko w odniesieniu do rezerw wody pitnej, chociaż wprowadzono środki ograniczające dostęp do wody w celu zapewnienia priorytetowych zastosowań (sanitarne, woda pitna, bezpieczeństwo cywilne i zdrowie).
Loara w Nevers podczas fali upałów (lato 2003).
Loara w Nevers podczas bardzo gorącej wiosny (czerwiec 2011).
Chociaż Loara jest uważana za wyjątkową jednostkę ekologiczną (ostatnią dużą stosunkowo „dziką” rzekę we Francji) i korytarz biologiczny o znaczeniu krajowym i paneuropejskim dla migracji licznych ryb i migracji ptaków , nie jest oszczędzona przez zanieczyszczenia rozproszone wynikające z bezpośrednich lub pośrednich zrzutów, nieoczyszczonych lub źle oczyszczonych, ze spływów rolniczych ( nawozy , pestycydy , zawiesina z erozji gleby ) oraz ze spływów miejskich i opadu atmosferycznego . Jest przedmiotem skoordynowanego nadzoru, badań, działań zapobiegawczych i dekontaminacyjnych w ramach pełnowymiarowego Planu Loary .
Badanie ekotoksykologiczne opublikowane wMarzec 2013, prowadzony przez VetAgro Sup i muzeum orleańskie, w dorzeczu Loary przez trzy kolejne lata, skupiał się na zanieczyszczeniu mięczaków, skorupiaków, ryb i superdrapieżników (rydołów, wydry itp.) 54 ksenobiotycznymi zanieczyszczeniami . Badanie potwierdziło, że wszystkie gatunki i sieć pokarmowa są w różnym stopniu skażone wieloma zanieczyszczeniami. Po tym badaniu powinny nastąpić bardziej szczegółowe analizy i zalecenia dla menedżerów i decydentów; „Żaden osobnik żadnego gatunku nie wydawał się wolny od poszukiwanych ksenobiotyków, niezależnie od wybranego miejsca w dorzeczu Loary”, w tym od substancji budzących obawy, w tym polichlorowanych bifenyli (PCB), pestycydów chloroorganicznych i rtęci, które należą do najczęściej znajdowanych. Niektóre gatunki reprezentatywne dla zdolności do bioakumulacji w tym środowisku ( rybołów , wydra , kormoran i sum ) zostaną dokładniej zbadane w środkowej Loarze ( od Bec d'Allier do Tours ) w latach 2013 i 2014 , w tym pod kątem pozostałości leków , które mogą „ wpływają na bioróżnorodność, w tym poprzez zaburzanie układu hormonalnego . W przypadku gatunków znajdujących się na szczycie łańcucha pokarmowego, takich jak rybołów, ilości zanieczyszczeń są bardzo wysokie, niezależnie od wieku i płci ptaka ( około 1 mg/kg dla sumy analizowanych pestycydów, które należy dodać więcej niż 0,5 mg PCB, 0,4 mg środka chwastobójczego i prawie tyle samo pestycydów fosforoorganicznych).
Same dawki PCB osiągają wartości progowe uznawane za wystarczające do poważnego zakłócenia reprodukcji i przetrwania gatunku. Wydaje się, że odsetek biocydów chloroorganicznych spada, ale odsetek PCB (często bardzo trwałych) pozostaje niepokojący. Ryby drapieżne ( rybołowy ) wydają się być oszczędzone przez niektóre pestycydy ( karbaminiany i piretryny , truciznę na szczury i antykoagulanty ), w przeciwieństwie do tego, co obserwuje się zwłaszcza w przypadku karbaminianów u innych ptaków drapieżnych we Francji (takich jak kania ruda ). Niepokój budzi średni poziom rtęci u rybołów (1,97 mg/kg suchej masy). Indywidualna stawka różni się znacznie między osobnikami (od 0,03 do 16,3 mg / kg ). Wszystkie ptaki rybołowa są skażone rtęcią: „Niektóre wartości indywidualne i średnie są wyższe niż te obserwowane we krwi, tkankach lub jajach rybołowów z innych populacji znajdujących się w Europie, Stanach Zjednoczonych czy Kanadzie”. Ołowiu , czynnikiem tym zatrucia ptasiej , jest również obecne w 24 27 Osprey (aż do 0,76 mg / kg suchej masy, a odmian 0,14 do 6,2 mg / kg, w zależności od indywidualnych). Poziomy kadmu są czasami bardzo wysokie (do 11,6 mg/kg suchej masy), przy czym średnia przekracza te podawane w literaturze, zauważają autorzy.
Co więcej, w sierpień 2017Loara - po Cher, a przed Vienne - jest skażona przez śmiertelne sinice (13 martwych psów) wytwarzane przez same glony, sprzyjające azotanom, letnim temperaturom i spokojnym wodom sezonowych niskich wód.
Z biegiem lat brak wody, nadmierne powodzie, zatory lodowe lub obecność lodu mogą radykalnie zawiesić działalność morską w Loarze nawet na 5 do 6 miesięcy. Tak więc w lutym 1803 r. w Orleanie rzeka zamarzła na całej szerokości i burmistrz musiał rozładowywać wszystkie barki w obawie, że zostaną zmyte przez klęskę . Ale nieustanny ruch piasków po wydłużonych brzegach lub odcinkach, tworzących czasem wyspy, wymagał również stałej czujności ze strony pływaków i wioślarzy.
Prawdopodobnie na długo przed średniowieczem to niebezpieczeństwo, wywołane skandaliczną wędrówką kapryśnej rzeki w dół od Orleanu, uzasadniało instalowanie równoległych grobli w celu uszczelnienia wód - przy wsparciu tam wyposażonych niekiedy w upusty - i ograniczenia osadów utrudniających żeglugę. Na prawym brzegu, od Blois do Angers, pojawiają się odosobnione wały, następnie stopniowo połączone, które określa się ogólną nazwą „Livee de Loire”. Kapituła króla Ludwika Pobożnego potwierdza ich legalny byt, a instalacje te mają być chronione i utrzymywane przez społeczności nadbrzeżne uznane przez administrację Henryka II Plantagenêta za pomnik publiczny . Te instalacje użyteczności publicznej wydają się być uogólnione w górę rzeki, nawet w Orleanie za Ludwika XI . Od 1496 do 1711 r. historycy z Doliny Loary szacują, że zostały one złamane przez rzekę co najmniej dwadzieścia siedem razy. Ale planiści nauki od XVII do XX wieku Zastępuje ścian stoku przez narzutu kamiennego kamienia tufu spoczywającej na palach dwóch rzędach po obu stronach krawędzi miast. Powódź z 1799 r. potwierdziła dobrą, niekiedy ponad stuletnią, wytrzymałość budowli ochronnych.
Przestrzeń zatem od tysięcy lat jest przedmiotem nieustannej troski władz publicznych i lokalnych społeczności reprezentujących porządek książęcy lub królewski. A nasz czas nie jest wyjątkiem od reguły. Więc4 stycznia 1994, Michel Barnier , minister środowiska w rządzie Édouard Balladur , zapowiada „Loary wielkość planu natury”, kompleksowy plan rozwoju Loarą mającej na celu pogodzenie bezpieczeństwa ludzi, ochrony środowiska i rozwoju gospodarczego .
Nawigacja w górę była dozwolona tylko do Roanne w departamencie Loary . Oto lista głównych portów miejskich Loarą w środku XIX th century od góry do dołu, zgodnie Bouillet lub Larousse w XX th wieku : Roanne , Digoin , Decize , Nevers , La Charité , Cosne , Briare , Gien , Jargeau , Orlean , Beaugency , Blois , Amboise , Tours , Saumur , Les Ponts de Cé , Saint-Florent , Ancenis , Nantes , Indret , Savenay , Paimboeuf , Saint-Nazaire . Było ponad 120 głównych przejazd XVI th century na rzece, stara monarchia była tolerowana lub trzymane trzydzieści opłat przed 1789 r.
Te opłaty za przejazd lub jego najbliższe otoczenie w pobliżu autostrady były zazwyczaj monitorowane przez sieci strażnic, czasem przekształcone Udogodnienia związane zamki do XII th wieku , zapewniając monitorowanie i ochronę rzeki w zamian za płatności podatkowych różne i czasami nadużyciem. Ten niezwykle czujny monitoring drogi wodnej rozpoczyna się przed nawigacją, a nawet pływa w Forez, ponieważ trasa de la Jeune Loire łączy się ze starą tradycyjną trasą, która stała się trasą karolińską do Le Puy i Le Velay.
W 1830 roku zezwolono na pływanie drewna na około 28 nieżeglownych lądowych ligach biegu Loary, od Retournac w Haute-Loire do La Noirie, powyżej Roanne. Zjazd pociągu lub floty jodłowej w sezonie był nadal dobrze prosperującą działalnością. Czasami używano ich do budowy jigów lub choinek .
Pływanie w zmodernizowanym pociągu było również praktykowane w dolnym odcinku rzeki od La Noirie, zgodnie z innymi zwyczajowymi zasadami, bardziej rygorystycznymi.
Duża pokład jest na ogół prace konstrukcyjne rzadko zrównoważone przed XIX -tego wieku , często ogranicza się do rzadkiego obszaru zurbanizowanego, chyba albo niepewna lub wymienny. Było jednak kilkaset brodów, a także możliwości przepłynięcia promem i pontonem.
Promy i brodyW departamencie Loire-Atlantique znajdują się dwa promy :
Na trasie Loary jest tylko jedna śluza, mała śluza Belleville-sur-Loire na zaporze elektrowni jądrowej .
Przez długi czas ludzie znosili powodzie, które, choć czasami imponujące, ostatecznie nigdy nie spowodowały generalnych katastrof. Domy wznosiły się na pagórkach, a niedogodności związane z powodziami z nawiązką zrównoważyła płodność, jaką osadzający się muł nadaje na okresowo zalewane ziemie.
Jednak od średniowiecza z turcies ( wałów ) są nieciągłe zbudowany w celu ochrony najbardziej narażonych miejscach z stosy chrustu, wat, nasypów i zadrzewień. Widzimy z XII -go wieku, rozbudowany przez Ludwika XI w Orleanie i Touraine .
To XV th century widzimy pierwsze starania o ustanowienie spójnej wałów niezatapialny. Mieszczanie, którzy w tym czasie nabrali wagi politycznej i stają się coraz lepiej słyszani; i kupcy, także ludzie z miast i miasteczek, którzy pragną rozwijać swój handel; wszyscy wzywają do rozwoju rzeki i jej głównych dopływów – jednych ze względów bezpieczeństwa, innych ze względu na opłacalność. Królewscy agenci ustawili więc groble z ziemi, gliny, a nawet piasku. Lecz lekarstwo jest gorsze niż choroba: skierowana w swoim mniejszym korycie Loara gromadzi tam wodę powodziową i wyrządza tym większe szkody, gdy wały pękają pod zwiększonym ciśnieniem. Wody nie mogą się rozprzestrzenić z powodu wałów i wałów.
W 1690 r. powódź spustoszyła slumsy Nantes ; kierując się zdrowym rozsądkiem zlikwidowano łowiska, które założone pod mostem Pirmil utrudniały przepływ wody. Ale ta okoliczność odbicie jest bardziej dominujący, a przez cały XVI TH , XVII th i XVIII -go stulecia zniszczeń spowodowanych przez powodzie wzmacniać jak administracja dodaje wałów lub wzmocnienia istniejących. Powstają jazy podtrzymujące nadmiar wody podczas powodzi; taką rolę pełni również sama szeroka Dolina Loary w jej naturalnym stanie. Jednak te jazy szkodzą i nie satysfakcjonują sąsiednich chłopów; dlatego są zaniedbywane.
Koniec XVIII th wieku Autostrad udało się ustalić niepewną równowagę w konflikcie interesów. Ta równowaga jest uszkodzony, gdy jeden zagłębia kanału nawigacyjnego. Potem nadeszły dramatyczne powodzie w latach 1846, 1856 i 1866. Ich żniwo było na tyle wysokie, że w końcu zwyciężyła bardziej elastyczna strategia Ponts et Chaussées . Za namową inżyniera Guillaume'a Comoy , zbiorniki zostały odbudowane, istniejące wały zostały skonsolidowane bez podniesienia, sporządzono mapę Loary w skali 1:20 000 i prowadzono ścisły monitoring poziomu wody i prędkości propagacji powodzi.
Podatek pobierany przez „Wspólnotę kupców uczęszczających Loarą i rzek malejąco ycelle”, służy przede wszystkim do sfinansowania czyszczenie i sprężynę oznakowanie (na początku sezonu nawigacyjnego) łóżka Mniejszych Loarą i utrzymanie wszystkie elementy wykorzystywane do nawigacji; która obejmuje również elewacje (ścieżki holownicze) i obejmuje żeglowne dopływy.
Znakowanie wykonuje się za pomocą tyczek lub sadzonek wierzby, które sadzi się po obu stronach ogrodu ; z prawej strony przez opuszczenie ( strona galerna , w dół rzeki) drążki utrzymują kępkę liści; na słupach osadzonych po lewej stronie znaczniki łamią górny koniec, a złamany koniec zwisa pod ostrym kątem.
Oprócz zwykłych prac porządkowych na wszystkich rzekach (koszenie traw wodnych, oczyszczanie pni drzew i inne), jest to również kwestia usunięcia wszystkich morskich patyków zgubionych przez marynarzy, palików zgubionych w sieciach rybaków i ogólnie wszystkiego utrudnia to ruch łodzi - co nie zawsze odbywa się bez sprzeciwu ze strony mieszkańców, a zwłaszcza miejscowych panów.
Rozwój górnego biegu LoaryPierwszy skonstruowany w sposób fragmentaryczny i nieskoordynowany przez społeczności lokalne, z XVII th wieku wały są oparte na spójnym planem. Ich wysokość wynosi na ogół 7 m powyżej niskiego poziomu wody . Istnieje łącznie około 500 km grobli, zwężających i korygujących kanał mniejszego koryta Loary.
jak Pélière z Pont-du-Chateau , który przeprowadzono w kilku etapach XVII TH do XVIII p wieku.
W 1820-1825port Noierie jest zbudowany powyżej Saint-Just-Saint-Rambert . Ma zostać kierownikiem linii do transportu węgla w górach.
„Boczny kanał do Loary” został zainicjowany w 1821 roku w ramach Restauracji . Prezentacja tego schematu rozwoju, musi podążać lewym brzegiem od Roanne do Briare z wieloma dziełami sztuki, ujęcie wody znajduje się w Digoin. Zrewidowany w górę koszt przekroczył 38 milionów franków, gdy został otwarty dla żeglugi w 1838 roku przez monarchię lipcową, która odzyskała laury swojego zakończenia w ponurym klimacie politycznym.
Ostatnia górna faza budowy kanału Roanne do Digoin , od1831 w 1838docelowo będzie ostatnim przedsięwzięciem rozwojowym podjętym przed pojawieniem się kolei. Szacunek kolejowych przewozów towarowych zniechęca wiele zbyt drogich projektów. Dostosowanie do skrajni Freycinet ograniczy ten boczny kanał do Loary na skrzyżowaniu Digoin w Briare.
Główne prace prowadzone są na biegu górnej Loary 1700 w 1834. Firma La Gardette podpisuje kontrakt z koroną, zobowiązując się do rozwinięcia biegu Loary, aby umożliwić żeglowność aż do Monistrol . Nie może w pełni dotrzymać tego zobowiązania, a jeździec w1708zwolnienie z realizacji umowy na odcinku rzeki powyżej Saint-Just-Saint-Rambert. Najważniejsze prace wykonała firma La Gardette, gdy została zlikwidowana w1705skały, które blokowały bieg Loary przy urwisku Pinay . Operacja ta umożliwiła dostęp do Loary w górę rzeki, co pozwoliło na rozwój budowy rambert w Saint-Rambert-sur-Loire .
Piasek Loary nie jest niewyczerpanym zasobem. Roczna „produkcja” piasku nad Loarą szacowana jest na od 500 000 do 1 miliona ton. Dopóki wydobycie piasku było tylko rzemieślnicze, żniwa ludzkie były znacznie niższe niż ta produkcja.
Sytuacja zmieniła się w ostatnich dekadach XX -go wieku. Wydobycie uprzemysłowiło się wraz ze wzrostem potrzeb. To prawda, że piasek nad Loarą jest piaskiem doskonałej jakości. W 1972 r. w samych Maine-et-Loire i Loire-Atlantique złowiono 5 milionów ton. W 1982 r. podjęto decyzję, że wszelkie zbieranie piasku znad Loary ustanie z końcem 1992 r. Decyzja ta pozwala rzece na odtworzenie zasobów piasku, niezbędnych dla równowagi ekologicznej. Pozwala to również rzece ponownie zacząć sprowadzać do morza piasek, który jest niezbędny do utrzymania równowagi wybrzeża i utrzymania plaż.
Od dziesięcioleci ogrodnicy z Nantes używają piasku znad Loary: 500 ton na hektar rocznie. Ich roczne zapotrzebowanie szacuje się na 600 000 ton. Po siewie (marchew, roszponka, rzodkiewka) na ziemi rozłożono drobny welon z piasku. Ten wkład przyczynił się przez lata do rozjaśnienia nadmiernie ciężkich gleb; te gleby nagrzewały się szybciej na wiosnę. Piasek ten przyczynił się w ten sposób do wczesności, jakości, smaku i reputacji warzyw z Nantes. Ogrodnicy z Nantes używają teraz piasku morskiego, którego część prawdopodobnie pochodzi z Loary.
Pomimo kilku tam i ważnych zabezpieczeń bocznych przed powodziami (turcje lub wały), Loara jest często przedstawiana jako „jedyna wielka dzika rzeka” zachowana we Francji: jest również „królestwem” wspaniałych krajobrazów i środowiska naturalnego. Ale nazwa ta, według archeologów żeglarskich i innych historyków, jest bardzo obraźliwa: Loara jest rzeką „cywilizowaną” od czasów starożytnych, ze względu na swoje uprzywilejowane położenie, z Rodanem , we francuskim przesmyku między światem śródziemnomorskim i atlantyckim. Bardzo wcześnie doświadczył usprawnień promujących nawigację i chroniących lokalną ludność przed legendarnymi powodziami. Loara zrodziła cywilizację Loary, która jest dla niej specyficzna, z jej tradycjami, know-how, zwyczajami, językiem, nawet jeśli dzisiaj, wraz z zanikiem jej żeglugi, tożsamość ta jest postrzegana w mniej oczywisty sposób. Mówienie o Loarze jako „żywej rzece” byłoby bardziej odpowiednie ze względu na charakterystyczne dla niej tkane koryto , które nadaje jej krajobrazom atmosferę oryginalnej dżungli.
Cała rzeka został wymieniony jako teren mający znaczenie dla Wspólnoty w europejskiej sieci Natura 2000 na podstawie dwóch dyrektyw europejskich „ ptasiej ” i „ siedliskowej ”, w celu ochrony swoich dzikiej flory i fauny oraz ich różnorodności biologicznej. , Jego ekosystemów a także miejsca przejścia dla gatunków wędrownych.
Tak więc w Nevers znajduje się obszar chroniony zwany Île aux Sternes. Podejmowane są wysiłki w celu ochrony flory i fauny regionu Loary (ścieżki informacyjne, spacerowe i informacyjne wzdłuż Loary itp.). Chroniony przed 1 st kwietnia15 września, dekretem prefektury z dnia 4 lutego 2005 r., wysepka w pobliżu mostu Loary, utworzona z piasku i żwiru naniesionego przez Loarę, wita od kwietnia dużą kolonię ptaków o wysokiej wartości dziedzictwa. Występują tu rybitwy, transsaharyjskie ptaki wędrowne. Każdego roku pokonują tysiące kilometrów między swoimi lęgowiskami nad Loarą a zimowiskami w tropikalnej Afryce. Żyją tam jednak inne gatunki ptaków: czapla białoczelna , rycerka pospolita , czapla siwa , sieweczka mała , rybitwa rzeczna i rybitwa białoczelna .
Oznaczający przymiotnik odnoszący się do Loire jest „Loara”, od nazwy rzeki w języku łacińskim , Liger , który dał nazwę francuskiej Loary , w języku Loary Loère i nazwami Occitan Léger i Leire .
Ponadto Loary dała nazwę francuskich departamentów w Haute-Loire , Loire , Saône-et-Loire , Indre-et-Loire , Maine-et-Loire , a ostatni przekroczyły -Atlantique Loire (dawniej zwany Loire- Inférieure ); do francuskich regionów w Centre-Val de Loire i Pays de la Loire ; Dolina Loary , część Doliny Loary, sklasyfikowanego w 2000 jako World Heritage of UNESCO ; a także wiele francuskich gmin położonych wzdłuż jej biegu.
280 km Doliny Loary, położonej pomiędzy Sully-sur-Loire i Chalonnes-sur-Loire , zostało w 2000 roku wpisane na listę Światowego Dziedzictwa Ludzkości przez UNESCO . Również w ramach UNESCO okoliczne tereny objęte są „strefą buforową”. Loara jest czasami nazywana „królewską rzeką” ze względu na dużą liczbę często królewskich zamków, które ją otaczają : zamek Chaumont dominujący nad Loarą na lewym brzegu, zamek Amboise zbudowany u zbiegu Loary i Amasse , zamek Azay-le-Rideau , zamek Chinon , zamek Montsoreau, który został zbudowany tylko w korycie rzeki, u zbiegu Loary i Vienne, i wiele innych.
Operatorzy turystyczni oferują wiele rejsów po rzece.
Rowerem przez Loarę to projekt trasy o długości 800 km wzdłuż rzeki, dla rowerzystów pieszych, którzy odkrywają jej krajobrazy i miasta Loary:
Sancerre , Gien , Orlean , Blois , Amboise , Tours , Langeais , Montsoreau , Saumur , Angers , Saint- Florent-le-Vieil i Nantes .
Zarejestrowana nazwa „Loire à Vélo” odpowiada wyłącznie trasie w regionie Centre-Val de Loire i Pays de la Loire . Cały projekt nosi nazwę EuroVelo 6 . EuroVelo 6 lub EV6, znany również pod nazwą „Eurovéloroute des ranches”, to trasa rowerowa typu EuroVelo, która łączy Nantes z Bukaresztem , a następnie Saint-Nazaire z Konstancą ( Rumunia ). Jest to najsłynniejsza europejska trasa rowerowa ; przecina Europę z zachodu na wschód, od Oceanu Atlantyckiego do Morza Czarnego , przechodząc przez dziesięć krajów.
Loara zainspirowała takich pisarzy jak Charles d'Orléans , Clément Marot , Pierre de Ronsard , Joachim du Bellay , Jean de La Fontaine , Charles Péguy , René Guy Cadou , Gaston Couté , Julien Gracq , Michel Chailou ...
Malarze inspirowani Loarą, tacy jak William Turner ; Gustave Courbet ; Felix Edouard Vallotton ; Jacques'a Villona ; Jean-Max Albert ; Karol Leduc ; Edmonda Bertreux ; Jean Chabot …
: dokument używany jako źródło tego artykułu.
Uwagi w ogólnych słownikach lub encyklopediach : Encyclopædia Britannica • Gran Enciclopèdia Catalana • Encyclopédie Larousse
Zasoby geograficzne : Ewidencja organów :