Francuzi)

Pojęcie „ francuskiej grupy etnicznej ” jest używane w Ameryce Północnej , w 2013 r. statystyki opublikowane przez rząd amerykański szacują na około 10 milionów liczbę mieszkańców deklarujących jednego lub więcej francuskich lub francusko-kanadyjskich przodków .

Na początku XXI th  century, pojęcie „  etniczności  ” ma bardzo ograniczone zastosowanie we Francji i prawie zawsze pejoratywny. Ta odmowa użycia pojęcia pochodzenia etnicznego tłumaczy się w szczególności dwoma bardzo negatywnymi skojarzeniami, które wiążą się z pojęciem pochodzenia etnicznego lub etnicznego we Francji, a mianowicie z dyskryminacją praktykowaną przez Republikę Kolonialną oraz z prześladowaniami reżimu Vichy. . Tak więc, według François Herana , Francuzi nie są świadomi przynależności do „francuskiej grupy etnicznej”. Jednak oficjalne statystyki we Francji rzeczywiście rozróżniają Francuzów, ponieważ od 1871 r. prosi się ich podczas spisów powszechnych o zadeklarowanie, czy są Francuzami z urodzenia, czy też zostali Francuzami.

Francuzi

Definicja

Słowo ludzie oznacza „wszystkich ludzi żyjących w społeczeństwie na określonym terytorium i którzy […] prezentują względną homogeniczność cywilizacji i są związani pewną liczbą wspólnych zwyczajów i instytucji” lub „mających to samo pochodzenie, pochodzenie etniczne lub to samo religii, mają poczucie przynależności do tej samej społeczności ”. Współczesne poczucie narodu jest dość bliskie ludzkiemu, ale często dodaje ideę państwa (pożądanego, autonomicznego lub niezależnego).

Deklaracja 26 sierpnia 1789a wpływ Sieyèsa zapoczątkowuje semantyczną zmianę między ludźmi a narodem. Francuski „lud” nabiera wymiaru historycznego, podczas gdy „naród” zyskuje wymiar polityczny poprzez nabycie atrybutów suwerenności starej monarchii.

Wyrażenie „Francuzi” oznacza, we francuskim prawie pozytywnym, wszystkie osoby narodowości francuskiej, do których konstytucyjnie należy suwerenność polityczna, osoby, w imieniu których codziennie wymierza się sprawiedliwość i w interesie których wszelkie działania rządu francuskiego są uzasadnione. Jednakże określenie to miało w historii różnych zmysłów, zwłaszcza przed pojęcie obywatelstwa zostało zdefiniowane w XIX -tego  wieku, a także szeroko stosowane w różnych kontekstach politycznych, gdzie nie wystarczy wyznaczyć koncepcję prawną.

rewolucja Francuska

Królowie Francji uważali, że panowali nad kilkoma wolnymi ludami, którym podczas koronacji obiecali rozpoznawać i zachowywać różne zwyczaje, języki i poszczególne tradycje. Rewolucja francuska uznaje tylko jeden jednolitych ludzi, których nazywa „narodu francuskiego” , widząc w wyrażaniu różnorodności niebezpieczeństwo rozdarty na strzępy w wielu małych państw jak podkreślił Abbe Sieyès le7 września 1789przed Zgromadzeniem Ustawodawczym .

Ta jakobińska wizja ludu, wówczas zjednoczonego i niepodzielnego narodu, teraz zderza się ze współczesnymi realiami, takimi jak tworzenie ponadnarodowego obywatelstwa europejskiego, decentralizacja i specjalny status przyznany niektórym władzom lokalnym poza metropolitalną Francją ( Nowa Kaledonia na mocy porozumienia Numei , Polinezji Francuskiej , Korsyki ) czy promocji języków regionalnych lub mniejszościowych . Ponadto istnieje zróżnicowane traktowanie części populacji na podstawie zmiennych terytorialnych i/lub etnicznych (takich jak dyskryminacja pozytywna ), nie wspominając o problemach związanych z uwzględnianiem statystyk etnicznych. Prawo stara się teraz uwzględniać wszystkie pojedyncze przypadki. Te ostatnie wydarzenia stawiają problem socjologicznej i prawnej jedności narodu francuskiego.

Prawo

We francuskiej tradycji konstytucyjnej pojęcie narodu francuskiego nabiera charakteru prawa pozytywnego, w imieniu którego sądy orzekają. Kwalifikacja prawna „Francuzi” jest nadal powszechnie stosowana we francuskim prawie pozytywnym. Pojęcie „Francuzi” w sensie prawnym łączy się z pojęciem jedności, a nawet wyjątkowości tego narodu. Pojęcie to jest bardzo złożonym dziedzictwem, które poza Rewolucją Francuską ma swoje teologiczno-polityczne korzenie w epoce monarchicznej.

Statystyki etniczne nie są dozwolone we Francji (z wyjątkiem Nowej Kaledonii ). We francuskim stanie cywilnym pochodzenie etniczne nie jest wskazane i nie ma istnienia prawnego.

Francuzi urodzeni poza Francją muszą udowodnić francuskie obywatelstwo swoich przodków, gdy chcą odnowić swoje dokumenty tożsamości.

Definicja francuskiego państwa narodowego odrzuca ideę, że Francuzi stanowią szczególną grupę etniczną. Ta postawa wyjaśnia trudność w zidentyfikowaniu „francuskiej grupy etnicznej”: francuska koncepcja narodu jest radykalnie przeciwna (i faktycznie była uważana w opozycji) do niemieckiej koncepcji ludu (ludu w sensie „grupy etnicznej”). " ). Pojęcie grup etnicznych we Francji nie istnieje prawnie, jego znaczenie jest przedmiotem ożywionej debaty, a francuski stan cywilny nie wspomina o żadnych cechach „etnicznych”.

Obywatelstwo i legalny pobyt

Zgodnie z art. 1 konstytucji V Republiki Francuskiej, znowelizowanej w 2008 r., obywatelstwo francuskie jest wykonywane „bez różnicy pochodzenia, rasy czy religii”. Zgodnie z tymi zasadami, obywateli francuskich łączy język francuski i rzekoma chęć wspólnego życia, „codzienny plebiscyt”, jak pisze Ernest Renan w eseju Czym jest naród? (1882).

We Francji tradycyjnie zezwalano na zamieszkanie dużej liczbie obcokrajowców i udało się to. Wniosek o nadanie obywatelstwa francuskiego przez długi czas wiązał się ze zrzeczeniem się poprzedniego obywatelstwa, aż do momentu uchylenia artykułu Kodeksu Cywilnego, który zawsze logicznie zabraniał posiadania dwóch narodowości, wtedy między dwoma krajami zawarto umowy o podwójnym obywatelstwie (np. tak jest w przypadku Szwajcarii , w rzeczywistości podwójne obywatelstwo oznacza, że ​​jeden rządzi się dwoma różnymi krajowymi kodeksami cywilnymi.

Traktaty europejskie formalnie zezwalają na podróżowanie w obrębie Unii Europejskiej, a obywatele europejscy mają prawo do zatrudnienia (ale nie jako stażyści w niektórych zastrzeżonych branżach, na przykład w sądownictwie).

Postrzegając siebie jako inkluzywny naród o uniwersalnych wartościach , Francja od dawna opowiada się za asymilacją . Jednak sukces asymilacji została podważona Ostatnio Ze względu na rosnące niezadowolenie w szczególności ze względu na pojawienie się etnokulturowego enklawach ( komunitaryzmu ). The French zamieszki z 2005 roku w niektórych niespokojnych przedmieściach ( „wrażliwe Okolice”) są przykładem tych napięć . Jednak niektórzy analitycy Odmawiają postrzegania ich jako konfliktów etnicznych (tak jak w innych krajach, takich jak Stany Zjednoczone i Wielka Brytania ) i raczej postrzegają je jako konflikty społeczne, które można wyjaśnić problemami społeczno-ekonomicznymi, które uniemożliwiają dobre integracja . Inni autorzy, tacy jak socjolog Hugues Lagrange , wyjaśniają, że napięcia te wynikają z różnic kulturowych.

Historia osadnictwa Francji

Języki

We Francji

Większość Francuzów mówi po francusku jako ojczystym, ale niektóre języki i dialekty, takie jak prowansalski , korsykański , baskijski , francuski flamandzki i bretoński nadal są używane w ich regionie. Aż do końca XIX th  wieku, większość francuskojęzycznej w ich lokalnym języku, co Occitan , po katalońsku , w Alzacji , na Zachodnim flamandzkim , z Lorraine frankońskiej , w Saintonge , z Gallo , w Picard lub Arpitan . Zniknięcie języków regionalnych jest głównie dzięki aktywnej polityce uogólnienia języka francuskiego stosowane od czasów Rewolucji Francuskiej aż do połowy XIX th  century .

Według brytyjskiego historyka Erica Hobsbawma „język francuski był niezbędny dla pojęcia Francji”, chociaż w 1789 r. 50% Francuzów nie znało go wcale, a tylko 12 do 13% potrafiło mówić w nim wystarczająco dobrze. Nawet w obszarach językowych Oïl (które są uważane za dialektalne warianty francuskiego), francuski nie był powszechnie używany, z wyjątkiem centrów miast.

Zgodnie z art. 2 Konstytucji V RP znowelizowanej ustawą konstytucyjną z25 czerwca 1992, „Językiem Republiki jest francuski”, czyniąc z języka francuskiego podstawowy element definicji Republiki Francuskiej, podobnie jak jej flaga , jej hymn narodowy czy motto „  Liberté, Égalité, Fraternité  ”. W swojej decyzji z4 maja 2000 r., Rada Konstytucyjna uznała, że ​​przyjęcie przez Francję Europejskiej Karty Języków Regionalnych lub Mniejszościowych , poprzez przyznanie określonych praw „grupom” użytkowników, naruszyłoby konstytucyjne zasady niepodzielności, równości i wyjątkowości narodu francuskiego.

Za granicą

Oprócz Francji i jej terytoriów zamorskich język francuski, który zawsze miał status języka międzynarodowego, jest językiem urzędowym w wielu państwach, takich jak Belgia, Szwajcaria, Luksemburg, a także w dawnych posiadłościach francuskich lub protektoraty w Afryce (Algieria, Maroko, Senegal, ..), na Dalekim Wschodzie (Kambodża, Wietnam, ..) i na Bliskim Wschodzie (Liban, Syria, ..), w Ameryce (Quebec, Luizjana, Haiti ..). ...) oraz w Oceanii. Ta frankofonia najczęściej sięga kilku wieków.

Istnieją wyjątki: anglojęzyczni czarni we francuskiej części wyspy Saint-Martin mają obywatelstwo francuskie, nawet jeśli nie mówią po francusku, podczas gdy ich francuskojęzyczni sąsiedzi z Haiti, którzy mówią po francusku kreolskim , nie mają obywatelstwa francuskiego.

Przymiotnik „francuski” może być używany do oznaczenia „obywatela francuskiego” lub określenia „francuskojęzycznego” mówcy w odniesieniu do osób nie mówiących po francusku, na przykład w Kanadzie , podczas badania kwestii wewnętrznych w Kanadzie.

Narodowość, obywatelstwo, pochodzenie etniczne

W 1938 r. antropolog George Montandon spopularyzował termin „francuskie pochodzenie etniczne”, podczas gdy w 1935 r. stwierdził, że nie ma czegoś takiego jak czysta rasa ani „rasa francuska”. Używa tego wyrażenia do określenia rzekomego francuskiego typu rasowego, zawierającego elementy europoidów , przeciwstawiając go żydowskiej etniczności we Francji, manifestując nagły i gwałtowny antysemityzm .

Według Dominique'a Schnappera „klasyczna francuska koncepcja narodu to byt, który, w przeciwieństwie do grupy etnicznej, występuje jako otwarta wspólnota, w której wola wspólnego życia wyraża się akceptacją reguł jednolitego społeczeństwa. dziedzina, która wykracza poza wszelkie partykularyzmy”. Tej koncepcji narodu jako składającego się z „woli wspólnego życia”, popartej klasyczną interpretacją Ernesta Renana z 1882 roku, przeciwstawia się etno-nacjonalistyczna wizja pojęcia „  rodowitego Francuza  ” lub czasami „tubylca”. ” francuski, przekazywane przez francuskich polityków. Kwestia tego tożsamości narodowej jest szeroko dyskutowana we Francji, na przykład, podczas debaty na temat tożsamości narodowej zlistopad 2009.

Francuski historia zaczyna się od ludów starożytnej Galii dobrze znany uwag na temat wojny galijskie od Juliusza Cezara , biorąc pod uwagę narody galijskie jako prekursorów mieszkańcami różnych regionów, które nie opuściły swoje ethnonyms  : arwernowie (Owernia), Carnutes ( Chartres), Lingons (Langres), Parisii (Paryż), Pictons (Poitou), Rèmes (Reims), Rutènes (Rouergue), Santons (Saintes), Vénètes (Vannes) itp. albo jako biologiczni przodkowie, albo jako przodkowie kulturowi i duchowi, albo jedno i drugie. Wercyngetoryks , wódz galijski, który próbuje zjednoczyć różne galijskie plemiona przeciwko rzymskiej inwazji, ale ostatecznie został pokonany przez Juliusza Cezara , jest często traktowane jako „pierwszy bohater narodowy”. W słynnym francuskim komiksie Asterix głównymi bohaterami są patriotyczni Galowie walczący z rzymskimi najeźdźcami. Obecnie termin „galic” jest używany w języku francuskim, aby odróżnić francuskiego „rodzimego” od Francuza pochodzenia imigracyjnego. Jednak tożsamość galijską przyjęli również Francuzi nierodzimego pochodzenia, zwłaszcza Napoleon III , którego rodzina ze strony ojca miała włoskie korzenie z Korsyki, oświadczając, że „ Nowa Francja , stara Francja, Galia to jedna i ta sama osoba prawna”.

Francuska wizja pochodzenia galijskiego ewoluowała na przestrzeni dziejów. Przed Rewolucją Francuską, zgodnie z teorią Henri de Boulainvilliers , przyjętą przez Bernardyna de Saint-Pierre , szlachta francuska wywodziła się genealogicznie od szlachty frankońskiej , podczas gdy reszta ludu, chłopi, wywodziła się od Galów: dwa zakony reprezentowały dwa współistniejące narody, takie jak Arabowie i Berberowie w Afryce Północnej. W połowie XIX e  wieku, obecny Celtic badaniu chwyta, i to Napoleon III , który jest zainteresowany w Galii, wprowadza archeologicznych kampanii i tworzy w zamku Saint-Germain-en-Laye z Muzeum Starożytności krajowych poświęcony archeologii galijsko-rzymskiej Galii i cywilizacji galijskiej.

Myriam Krepps z University of Nebraska w Omaha twierdzi, że wizja „zjednoczonego terytorium (kraju od początku cywilizacji) i zjednoczonego ludu”, która spycha na plan „wszelkie dysproporcje i następstwa najeżdżających fal”, była w większość do końca lat 70. XIX wieku.

W przeciwieństwie do Stanów Zjednoczonych, które były całkowicie zaludnione, a dokładniej ponownie zaludnione, ponieważ ludność tubylcza została częściowo eksterminowana , z migrantów o różnym pochodzeniu i które zawsze odróżniały przynależność do różnych społeczności etnicznych pochodzenia, Francuzi nigdy nie uznali przynależności etnicznej, z wyjątkiem dwa wyjątki: przynależność regionalna ze względu na zwyczaje w ramach Ancien Regime oraz prawa ludności rdzennej na terytoriach zamorskich i protektoratach. We Francji stosowanie kategoryzacji rasowej nigdy nie było stosowane, z wyjątkiem dwóch wyjątków: statusu czarnych niewolników na wyspach amerykańskich ( Code Noir ) oraz dyskryminacyjnego statusu Żydów podczas okupacji niemieckiej; została całkowicie porzucona, poza kwestiami zgłaszania przez policję poszukiwanych przestępców, policja nadal często posługuje się opisami typu „kaukaski” lub „N.AF. ”(Dla„ Afryki Północnej ”). Obowiązują te same zakazy, ponieważ przypadku kart na początku XX e  wieku, z danymi o przynależności religijnej, które nie mogą być policzone.

"Nasi przodkowie Galowie"

„Nasi przodkowie Galowie” to termin używany w XIX TH i XX th  stulecia wywołać niezależne Gaul temu dwudziestu wieków. Typowy wyraz „powieści narodowej”, w szczególności ugruntował narrację historii Francji w podręcznikach szkolnych III RP. Pochodzenie galijskie, kulturowe lub genetyczne , jest powracającym tematem, który wciąż jest podejmowany przez osobowości polityczne.

Ewolucja idei Francuzów

Średniowiecze

Od średniowiecza do rewolucji francuskiej to królowie i książęta zainicjowali ukonstytuowanie się tożsamości zbiorowej poprzez odniesienie do nieprzerwanej ciągłości dynastycznej . Lud francuski i ziemia francuska są więc ludem i ziemią podległą władzy tych królów.

W Starym Reżimie osoby urodzone w danym miejscu uważano za „należące” do tego miejsca. Przykładem konsekwencji tej praktyki jest to, że dzieci nie urodzone na francuskiej ziemi nie mogły odziedziczyć po swoich francuskich rodzicach (forma prawa do nieoczekiwanego spadku ).

rewolucja Francuska

Jak zauważa Patrick Weil , na początku rewolucji nie było wyraźnej definicji Francuza. W ramach Ancien Régime orzecznictwo wyznaczające granicę między Francuzem a cudzoziemcem w sposób przypadkowy, poprzez konflikty prawne.

W okresie rewolucji występuje opozycja między koncepcją arystokracji, która opowiada się za etniczną koncepcją narodu, opartą na pochodzeniu i prawie krwi, a zwolennikami ducha Oświecenia przyjmującymi koncepcję asymilacyjną.

Po rewolucji francuskiej The Republic Pierwszy rozwinął ideę republikańskiej uniwersalizmu, to znaczy równe traktowanie wszystkich obywateli bez względu na pochodzenie etniczne w szczególności. Ten uniwersalizm jest zapisana w konstytucji francuskiej z 4 października 1958 roku , ale niewolnictwo zostało tylko naprawdę zakazane przez dekret z dnia27 kwietnia 1848 r(po pierwszej abolicji przerwanej w czasie rewolucji), a we francuskim imperium kolonialnym , w szczególności w drugiej przestrzeni kolonialnej , zastosowanie tej idei uniwersalizmu było bardzo różne (w szczególności reżim indigénat tylko w koloniach zniesione przez ustawę Lamine Guèye z 1946 r.).

Współczesna koncepcja narodu francuskiego wywodzi się z tej jakobińskiej wizji zjednoczonego narodu francuskiego, którego suwerenność jest doskonała tylko wtedy, gdy jest pełna i nie ma wyjątku w rozumieniu Jean-Jacques Rousseau, dla którego wola jest powszechna lub nie jest . Abbe Sieyes broni idei adunation . Główną motywacją jakobinów było stworzenie wspólnoty politycznej i społecznej wymazującej lokalne osobliwości i nierówności Ancien Regime . Ten jakobiński model, narzucający centralizację administracyjną i politykę inspirowaną Rousseau, zmierzał w praktyce do zmniejszenia różnorodności etnicznej i kulturowej prowincji, a później kolonii i imigrantów. Ten „  francuski antyliberalizm ” charakteryzuje się w szczególności odmową rozważenia utworzenia organów pośredniczących .

Wbrew uniwersalizmowi Oświecenia, a zwłaszcza Kanta , jednocześnie rozwija się federalistyczna wizja narodu francuskiego. Wizja Barrèsian opisuje naród francuski jako zróżnicowaną rzeczywistość opartą na gruncie, historii, to znaczy instytucjach, warunkach życia i sytuacji materialnej narodu, a także tradycji i zmarłych. Jest to wizja heglowska , dla której lud jest ciągłością. Przynależność do ludu nie jest determinowana dobrowolnym aktem przynależności, a przeciwnie jest obiektywną determinacją w przeciwieństwie do „codziennego plebiscytu” Ernesta Renana . Dla Barrèsa sama idea „naturalizacji” niedawnych Francuzów integrujących się z „rodzimą” społecznością stanowi aberrację. To z tego zakorzenienia rodzi się federalizm tożsamości regionalnych, które razem tworzą naród francuski. Ten nacjonalizm kształtuje się wokół odrzucenia jakobińskiego centralizmu, który byłby sprzeczny z francuską tradycją opartą na federalizmie i na bliskiej Micheletowi wizji „małych ludzi” składających się ze skromnych właścicieli ziemskich i rzemieślników.

Od XX th  wieku

Naród tradycyjnie opowiadany przez prawicę kładłby większy nacisk na odniesienia do wspólnej przeszłości, istnienie rdzenia historycznego i kulturowego związanego z danym terytorium, podczas gdy lewica nakreślałaby wizję narodu, widzianego jako wynik proaktywnego projektu wspólnego życia. Ta dwoistość jest kontynuacją istniejącej już w czasie Rewolucji Francuskiej antynomii między zwolennikami narodu asymilacyjnego a zwolennikami narodu etnokulturowego.

Współczesna koncepcja obywatelstwa oscyluje dziś między uniwersalizmem a wielokulturowością . Obywatelstwo francuskie zostało zdefiniowane przez długi czas głównie trzy czynniki: integracja, indywidualne przyczepność i prymatu ziemi ( ius soli ). Polityka integracyjna opiera się na dobrowolnych politykach, których celem jest tworzenie wspólnej tożsamości i internalizacja przez każdą jednostkę wspólnego dziedzictwa kulturowego i historycznego. We Francji państwo wyprzedzało naród, a rządy realizowały ważną dobrowolną politykę tworzenia tej wspólnej tożsamości kulturowej.

Z drugiej strony interioryzacja wspólnego dziedzictwa jest procesem powolnym, który B. Villalba z Uniwersytetu w Lille porównuje do akulturacji . Według niego „integracja jest wynikiem podwójnej woli: woli narodu stworzenia wspólnej kultury dla wszystkich członków narodu oraz woli wspólnot żyjących w narodzie uznania prawowitości tej kultury. ”. Problem polityczny polega na tym, aby wiedzieć, czy różnorodność kulturowa pod względem religii, różnic społecznych, przynależności narodowej może zostać przekroczona przez ten wspólny projekt. Rosnący wpływ podejścia wielokulturowego sprawia, że ​​niektórzy naukowcy, tacy jak François Miclo, twierdzą, że zasada równości [nie była już] zasadą szczątkową.

To złożone dziedzictwo, w szczególności jakobin, wyjaśnia przynajmniej po części trudności francuskiej klasy politycznej w radzeniu sobie ze zjawiskiem komunitaryzmu i odmiennym podejściem, jakie się z niego robi, w szczególności w odniesieniu do świata anglosaskiego .

Od połowy lat osiemdziesiątych rządy są krytykowane za to, że pozwalają nowo przybyłym zachować ich charakterystyczną kulturę i tradycję zamiast asymilacji. Analizy socjologiczne, takie jak badania opinii, zaprzeczyłyby rzeczywistości komunitarnej ewolucji społeczeństwa francuskiego. Jednak badania miałyby tendencję do wykazywania czegoś przeciwnego, a przedmieścia byłyby „zjedzone przez wspólnotowe i klientelistyczne zaspy”. Ponad 77% Francuzów „obawia się niebezpieczeństwa wycofania się do wspólnoty”.

Sok Soli i sok sanguinis

Podczas Ancien Régime (przed Rewolucją Francuską w 1789 r.) dominował jus soli (lub „droit du sol”). Prawo feudalne uznawało osobistą wierność suwerenowi, ale poddanych suwerena określał ich kraj ojczysty. Według konstytucji z3 września 1791, osoby urodzone we Francji przez ojca cudzoziemca i mieszkające we Francji, a nawet osoby, które po urodzeniu się w obcym kraju przez ojca Francuza przybyły do ​​Francji i złożyły przysięgę praw obywatelskich, mogą zostać obywatelami francuskimi. Z powodu wojny nieufność wobec cudzoziemców zmusiła Francuzów urodzonych za granicą do złożenia przysięgi obywatelskiej przed uzyskaniem obywatelstwa francuskiego.

Na tej Przeciwnie, Kodeks Napoleona nalegał na ius sanguinis ( „prawo krwi”). Ojcostwo było głównym kryterium uzyskania obywatelstwa. Ten nowy dogmat, łamiąc wszelkie warunki pobytu dzieci urodzonych za granicą francuskim rodzicom, stworzył zatem po raz pierwszy zerwanie ze starą tradycją ius soli . Według Patricka Weila motywacja tej zmiany nie była etniczna, ale oznaczała, że ​​więzy rodzinne przekazywane przez pater familias stały się ważniejsze niż wierność władcy.

Z prawem 7 lutego 1851, przegłosowany w czasie Drugiej Republiki (1848 - 1852), „podwójne ius soli  ” zostało wprowadzone do ustawodawstwa francuskiego, łącząc pochodzenie urodzenia z ojcostwem. Dziecko urodzone przez zagranicznych rodziców może uzyskać obywatelstwo, jeśli jego rodzice i dziecko urodzili się we Francji, przy czym podwójne obywatelstwo jest zabronione. Ta ustawa z 1851 r. była częściowo motywowana narodową służbą wojskową. System ten pozostał mniej więcej taki sam aż do reformy kodeksu obywatelstwa z 1993 r. , stworzonej przez rozporządzenie z9 stycznia 1973.

Decydujące rozszerzenie ius soli nastąpiło w 1889 r. Interesy, o które chodziło, nie były ani demograficzne, ani militarne, ale polityczne i ideologiczne, ukonstytuowane przez reprezentację idei asymilacyjnego narodu i państwa.

Reforma z 1993 r., która na nowo zdefiniowała prawo obywatelskie, budziła kontrowersje. Dzięki niemu młodzi ludzie urodzeni we Francji, których rodzice byli obcokrajowcami, mogą ubiegać się o obywatelstwo francuskie w wieku 16-21 lat. Fakt ten został skrytykowany: rzeczywiście, niektórzy Uznali, że zasada równości wobec prawa nie jest już przestrzegana, ponieważ obywatelstwo francuskie nie jest już przyznawane automatycznie przy urodzeniu, jak w klasycznym prawie „double ius soli  ”, ale na żądanie przy wejściu w dorosłość. Odtąd dzieci urodzone we Francji przez rodziców francuskich były różnicowane od dzieci urodzonych we Francji przez rodziców zagranicznych, co stworzyło nierówność między tymi dwiema kategoriami.

Reforma z 1993 roku została przygotowana przez ustawy Pasqua . Pierwsza ustawa Pasqua z 1986 r. ogranicza warunki pobytu we Francji i ułatwia wydalenie. Zgodnie z tym prawem dziecko urodzone we Francji, którego rodzice są obcokrajowcami, może nabyć obywatelstwo francuskie tylko wtedy, gdy w wieku 16 lat wykaże chęć do tego, udowadniając, że kształciło się we Francji i ma wystarczającą znajomość języka.

Druga ustawa Pasqua o „kontroli imigracyjnej” utrudniła legalizację nielegalnych cudzoziemców, a ogólniej warunki pobytu cudzoziemców. Charles Pasqua oświadcza, że11 maja 1987 r. : „Niektórzy wyrzucali mi, że korzystałem z samolotu, ale w razie potrzeby skorzystam z pociągów”, a 2 czerwca 1993w gazecie Le Monde precyzuje intencje prawa: „Francja była krajem imigracji, nie chce już nią być. Naszym celem, biorąc pod uwagę trudności sytuacji gospodarczej, jest dążenie do zerowej imigracji ”.

W konsekwencji, współczesne francuskie prawo dotyczące obywatelstwa połączyło cztery czynniki: ojcostwo lub „prawo krwi”, pochodzenie urodzenia, kraj zamieszkania i wola wyrażoną przez cudzoziemca lub osobę urodzoną we Francji dla rodziców.

Przeszła ustawa o imigracji premiera Manuela Vallsa i ministra spraw wewnętrznych Bernarda Cazeneuve18 lutego 2016głęboko zmienia francuski system imigracyjny. Ustawa promuje otwartość, przyjmowanie i wzmacnia prawa cudzoziemców oraz stwarza nowe możliwości uzyskania obywatelstwa francuskiego. Na przykład nowe prawo pozwala chorym cudzoziemcom o nieuregulowanym statusie pobytu, którzy nie mają środków osobistych na leczenie w swoim kraju, na uzyskanie regularnego pobytu i prawo do korzystania z francuskiego systemu opieki zdrowotnej. Nowe prawo zabrania również umieszczania w areszcie administracyjnym rodzin z nieletnimi dziećmi (art. L551-1 i L561-2), co sprawia, że ​​wydalenie rodzin znajdujących się w nieuregulowanej sytuacji jest prawie niemożliwe.

Narodowość i obywatelstwo

Obywatelstwo francuskie nie zawsze było równoznaczne z obywatelstwem francuskim. Niektóre kategorie Francuzów były na przestrzeni dziejów wykluczone z pełnego obywatelstwa:

• Kobiety  : do czasu wyzwolenia kobiety nie miały prawa głosu. Tymczasowy rząd z General de Gaulle udzielił im tego prawa przez rozporządzenia w sprawie21 kwietnia 1944 r. Pod koniec 2010 roku kobiety nadal cierpiały na niedostateczną reprezentację w klasie politycznej i niższe zarobki na równych stanowiskach. Prawo od6 czerwca 2000 r. na parytet próbował odpowiedzieć na to pytanie.
• Armia  : Przez długi czas Armię nazywano „  Wielką Niemą  ” w związku z zakazem jakiejkolwiek ingerencji w życie polityczne. Przez większą część III RP (1871-1940) elity wojskowe były głównie monarchistami lub bonapartystami (a zatem antyrepublikańskimi i kontrrewolucyjnymi). Kryzys od16 maja 1877 r.- co prawie doprowadziło do monarchistycznego zamachu stanu dokonanego przez marszałka Mac Mahona  - agitacja Boulangist w latach 1885-1889 i afera Dreyfusa są głównymi przykładami tego antyrepublikańskiego ducha. W konsekwencji wojsko nie miało prawa do głosowania i uzyskało je dopiero za receptą17 sierpnia 1945 : wkład generała de Gaulle'a i żołnierzy Wolnej Francji pogodzić armię z Republiką. Wojsko nie korzysta jednak ze wszystkich swobód publicznych określonych w ustawie13 lipca 1972 r w sprawie ogólnego stanu wojska.
• Młodzi ludzie: prawo 5 lipca 1974 rza namową prezydenta Valéry'ego Giscarda d'Estaing obniżył wiek pełnoletności z 21 do 18 lat.
• Cudzoziemcy naturalizowani: od prawa 9 stycznia 1973obcokrajowcy, którzy nabyli obywatelstwo francuskie, nie muszą już czekać pięć lat po naturalizacji, aby móc głosować.
• Mieszkańcy osiedli: prawo 7 maja 1946naprawia status obywateli spoza Francji dla żołnierzy „  Imperium Kolonialnego  ” (takich jak tyralierowie ) zabitych podczas pierwszej i drugiej wojny światowej.
• Cudzoziemcy państwa członkowskiego Unii Europejskiej stanowią szczególny przypadek, ponieważ nawet jeśli nie są Francuzami, są upoważnieni do głosowania we francuskich wyborach lokalnych i mogą przejąć wszystkie francuskie misje dyplomatyczne lub konsularne.

Francja była jednym z pierwszych krajów, które wprowadziły przepisy dotyczące denaturalizacji. Filozof Giorgio Agamben podkreśla, że ​​francuskie prawo z 1915 r. zezwalało na denaturalizację naturalizowanych obywateli pochodzenia „wrogiego”. To jeden z najwcześniejszych przykładów takiego ustawodawstwa.

Co więcej, niektórzy pisarze którzy byli zainteresowani „kryzysem państwa narodowego”, twierdzą, że narodowość i obywatelstwo stają się odrębnymi pojęciami. Pokazują na przykład pojęcia „obywatelstwa ponadnarodowego”, „obywatelstwa międzynarodowego” czy nawet „  obywatelstwa światowego  ” (np. poprzez członkostwo w międzynarodowych organizacjach pozarządowych, takich jak Amnesty International czy Greenpeace ). Zdaniem tych autorów może to wskazywać na tendencję do pojawiania się roszczeń o „obywatelstwo postnarodowe”.

Poza tym współczesne obywatelstwo wiąże się z uczestnictwem obywatelskim (znanym również jako wolność pozytywna), która obejmuje głosowanie, protesty, petycje, aktywizm itp.

Różni autorzy (m.in. Philippe Van Parijs , Jean-Marc Ferry , Alain Caillé , André Gorz ) utrzymują, że wprowadzenie minimalnego dochodu zapobiegłoby wykluczeniu z obywatelstwa. Dla nich wykluczenie społeczne może prowadzić do pozbawienia części obywatelstwa.

Obywatelstwo europejskie

Traktat o Unii Europejskiej (TUE), znany jako Traktat z Maastricht z7 lutego 1992 r. i weszła w życie w dniu 1 st listopad 1.993wprowadził pojęcie obywatelstwa europejskiego , które uzupełnia obywatelstwo krajowe. Od tego czasu każdy obywatel francuski jest również obywatelem Unii Europejskiej.

Obywatelstwo cudzoziemców

Z definicji „cudzoziemiec” to osoba nieposiadająca obywatelstwa francuskiego. Nie jest to jednak równoznaczne z „imigrantem”, ponieważ obcokrajowiec może urodzić się we Francji. Podczas legalnego pobytu we Francji można ubiegać się o naturalizację po dziesięciu latach pobytu. Jeśli proces nie zostanie podjęty, osoba jest uważana za „nielegalnego cudzoziemca”. Niektórzy twierdzą, że to pozbawienie obywatelstwa i obywatelstwa jest niezgodne z ich wkładem w krajowe wysiłki gospodarcze, a zatem we wzrost gospodarczy.

Ogólnie rzecz biorąc, prawa cudzoziemców we Francji uległy poprawie w drugiej połowie XX -tego  wieku  :

• 1946: prawo do wyboru przedstawiciela związkowego (ale nie do bycia wybranym jako przedstawiciel)
• 1968: prawo do zostania przedstawicielem związku
• 1972: prawo do zasiadania w radzie zakładowej i bycia przedstawicielem pracowników pod warunkiem „umiejętności czytania i pisania po francusku”
• 1975: dodanie dodatkowego warunku: „umieć wypowiadać się po francusku”; prawo wyboru trybunałów przemysłowych , ale niemożność bycia wybranym; cudzoziemcy mogą również zajmować stanowiska administracyjne lub kierownicze w związku zawodowym, ale na różnych warunkach
• 1982: te warunki zostają zniesione, tylko funkcja doradcy trybunału przemysłowego jest zarezerwowana dla tych, którzy nabyli obywatelstwo francuskie. Cudzoziemcy mogą być wybierani do funkcji przedstawicielstwa pracowniczego (ustawy Auroux). Mogą również zostać administratorami w strukturach publicznych, takich jak banki ubezpieczeń społecznych (fundusze ubezpieczeń społecznych), OPAC (administracja HLM), OPHLM ...
• 1992: dla obywateli Unii Europejskiej  : prawo do głosowania w wyborach europejskich, po raz pierwszy wykonywane podczas wyborów europejskich w 1994 r. oraz w wyborach samorządowych (od wyborów samorządowych w 2001 r.).

Statystyka

INSEE nie zbierać dane na temat języka, religii lub pochodzenia etnicznego następującym świeckiej i jednolitą zasadą Republiki Francuskiej. Niemniej jednak istnieją źródła, które wymieniają te różnice:

• CIA World Factbook definiuje grup etnicznych we Francji jako "  Celtic i Łacińskiej z mniejszościami germańskich , słowiańskich , w Afryce Północnej , w Afryce subsaharyjskiej , Indochin i mniejszości baskijski . A dla departamentów zamorskich  : czarny , biały , mulat , indyjski, chiński i indiański  ”. Dane te są regularnie uwzględniane w raportach danych demograficznych.
• Departament Stanu USA ma bardziej szczegółowe dane: „Od czasów prehistorycznych, Francja była skrzyżowaniem handlu, podróżnych i najazdów. Trzy podstawowe europejskie elementy etniczne mieszały się ze sobą na przestrzeni wieków na terytorium współczesnej Francji: ludy celtyckie, łacińskie i teutońskie ( frankońskie ) - aby zrekompensować obecną populację […] Tradycyjnie Francja miała wysoki poziom imigracji [… ] w 2004 roku we Francji mieszkało ponad 6 milionów muzułmanów, głównie pochodzenia północnoafrykańskiego. We Francji żyje zarówno największa populacja muzułmańska, jak i żydowska w Europie”.
• Encyclopaedia Britannica wskazuje, że „Francuzi są silnie świadomość przynależności do jednego narodu, ale że one ledwie stanowią grupę etniczną unifikowalny przez wskaźnik naukowego”, a następnie wymienić różne populacje tworzące populację Francja: The Basques , że Celtowie (zwani Galowie przez Rzymian ), i Germanów (Krzyżacy) (łącznie z Normanów i Wikingów ). Francja stała się również „ XIX th a zwłaszcza w XX th  century, głównym celem imigracji zagranicznej w Europie. "

Imigracja

Według Crisa Beauchemina, badacza z INED w 2018 roku  : „Brak wiarygodnych danych. W tym obszarze dostępne są tylko częściowe szacunki. W badaniu „Trajectories and origins” z 2008 roku (Ined-Insee) szacuje się, że 17% dzieci urodzonych w latach 1968-2008 ma przynajmniej jednego rodzica-imigranta, a 11% przynajmniej jednego dziadka-imigranta. Krótko mówiąc, w przypadku pierwszego, drugiego i trzeciego pokolenia możemy oszacować, że dwie na pięć osób ma pochodzenie imigracyjne. "

W 2008 roku francuski Narodowy Instytut Statystyczny (INSEE) oszacował, że we Francji mieszkało 5,3 miliona imigrantów urodzonych za granicą i 6,5 miliona bezpośrednich potomków imigrantów (urodzonych we Francji przez co najmniej jednego rodzica-imigranta), co stanowi łącznie 11,8 miliona i 19% całkowita populacja we Francji metropolitalnej (62,1 mln w 2008 r.). Spośród nich około 5,5 mln to z europejskiego pochodzenia i 4 mln Północna afrykańskiego pochodzenia .

Populacje pochodzenia francuskiego

Francuzi mieszkający za granicą

Te dane w poniższej tabeli, dostarczone przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych, nie mają być kompletne, ponieważ opierają się na dobrowolnych deklaracjach składanych przez francuskich rezydentów za granicą (do których Quai d'Orsay wzywa swoje ambasady, również w w celu ułatwienia formalności administracyjnych związanych z zezwoleniami na pobyt w zainteresowanych krajach, ułatwienia podróży w tych krajach lub podczas okazjonalnych powrotów do Francji, utrzymania praw we Francji w niektórych organizacjach oraz operacji związanych z repatriacją dochodów lub obroną interesów i praw zainteresowanych osób w tych krajach).

Zadeklarowane osoby są teraz automatycznie wycofywane z akt konsularnych po 5 latach (maksymalny okres ważności paszportów francuskich), bez konieczności odnawiania oświadczenia. Okres ten ma na ogół podążać za osobami w krajach objętych wizami pobytowymi, ale nie dla krajów, w których przyznawane są wizy długoterminowe (lub nie są konieczne w Unii Europejskiej, gdzie wystarczy dowód osobisty ważny przez 10 lat. ), ani dla osób, które uzyskali drugie obywatelstwo (w szczególności poprzez małżeństwo) i którzy często nie składają tych oświadczeń w celu przedłużenia francuskiego paszportu. W niektórych krajach skonfliktowanych możliwe jest również, że osoby te nie są deklarowane jako Francuzi (lub nie mają kontaktu z urzędem konsularnym), ale używają paszportu z kraju trzeciego, z którym Francja zawarła umowy o współpracy lub reprezentacji, lub nie przebywają tam wystarczająco długo, aby uzasadnić taką deklarację.

Liczby te mogą zatem stanowić jedynie niskie szacunki, które w przybliżeniu są reprezentatywne dla względnego znaczenia obecności Francji w innych krajach, z większą niepewnością w przypadku krajów rzadziej występujących.

Uwagi i referencje

Uwagi

1. Renan kładzie jednak nacisk na znaczenie przeszłości i historii i skłania się ku drugiej koncepcji tożsamości narodowej, zwanej „kulturową”.
2. Jeśli mieszkają we Francji.
3. Jeśli nie ma równoważnej reprezentacji ich kraju.

Bibliografia

• (en) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z anglojęzycznego artykułu Wikipedii zatytułowanego "  Francuzi  " ( patrz lista autorów ) .

1. Ministerstwo Spraw Zagranicznych: Wspólnota francuska zarejestrowana w rejestrze Francuzów mieszkających poza Francją .
2. Fernand Braudel , L'Identité de la France , Paryż, 1986, Arthaud-Flamarion, rozdział II, „Wyjaśnianie różnych”, strona 48.
3. Arnold van Gennep , Podręcznik współczesnego folkloru francuskiego , Paryż, Maisonneuve i Larose, ok. 45 tomów.
4. Yvan Gastauta "  Historia imigracji: inwentaryzacji i rozwoju badań  " Hommes et Migracje , n o  1248,marzec-kwiecień 2004, s.  129-141 ( czytany online , konsultowany 24 września 2018 r. ).
5. Gérard Noiriel , Le Creuset Français , Paryż, wyd. Próg,1988.
6. „  Konstytucja 4 października 1958 Artykuł 1  ” , na www.legifrance.gouv.fr  : „Francja jest niepodzielną, świecką, demokratyczną i społeczną Republika. Zapewnia równość wobec prawa wszystkich obywateli bez względu na pochodzenie, rasę czy religię. Szanuje wszystkie wierzenia. "
7. (w) Alexandra Hughes , Alex Hughes , Keith A. Reader i Keith Reader , Encyclopedia of Contemporary French Culture , Taylor & Francis,11 marca 2002 r., 640  pkt. ( ISBN  978-0-203-00330-5 , czytaj online ).
8. „  Francuscy kanadyjczycy – wprowadzenie, lokalizacja, język, folklor, religia, główne święta, obrzędy przejścia  ” na stronie www.everyculture.com (dostęp 29 kwietnia 2016 r . ) .
9. Dane z 2010 r. dotyczące cudzoziemców we Francji .
10. Dane na koniec 2012 r. na stronie internetowej Zgromadzenia Francuskiej Zagranicy .
11. (w) David I. Kertzer i Dominique Arel , Census i Identity: The Politics of Race, etniczne i językowe w narodowych spisów , Cambridge University Press,1 st styczeń 2002, 210  pkt. ( ISBN  978-0-521-00427-5 , czytaj online ).
12. (w) Statistics Canada, Ethnic Diversity Survey: portret społeczeństwa wielokulturowego , Minister Przemysłu,2003, 29  pkt. ( ISBN  0-662-35031-6 , przeczytaj online ).
13. (w) Canadian and French Perspectives on Diversity: Conference Proceedings, 16 października 2003 , Minister Robót Publicznych i Usług Rządowych Kanady,2003, 156  pkt. ( ISBN  0-662-38231-5 , przeczytaj online ).
14. (w) „  Total ancestry Reported  ” na census.gov (dostęp 14 maja 2017 r . ) .
15. François Héran , „  Francja / Stany Zjednoczone: dwie wizje statystyk dotyczących pochodzenia etnicznego i mniejszości  ”, Santé, Société et Solidarité , tom.  4, N O  1,2005, s.  167-189 ( DOI  10.3406 / oss.2005.1038 , czytanie online , dostęp 8 stycznia 2018 ).
16. (en) Olivier Monso i Thibaut de Saint Pol, „  Pochodzenie geograficzne osobników we francuskich spisach ludności  ” , Courrier des statistics ,2007( przeczytaj online ).
17. osób na stronie cnrtl.fr .
18. Zobacz definicję n o  3 słowa narodu w Roberta W 1976 r.
19. (w) Jean Jacques Rousseau , Umowa społeczna , Simon i Schuster,15 czerwca 2010, 128  pkt. ( ISBN  978-1-4516-0222-7 , czytaj online ).
20. Raymond Carré de Malberg , Przyczynek do ogólnej teorii państwa , reedycja Dalloz,2004, 837  s. ( ISBN  978-2-222-00579-7 , czytaj online ) , s.  157.
21. Claude Nicolet, Republikański Idea we Francji , Paryżu, Gallimard,1982, s.  16.
22. Joseph Krulic, „  'Ludzie' i 'Volk': rzeczywistość faktyczna, postulat prawny - Idea ludu we francuskiej tradycji konstytucyjnej  ”, Revue Sens-public ,luty 2007( przeczytaj online ).
23. NEXINT , „  Decyzja nr 2000-428 DC z dnia 4 maja 2000 r.  ” , na www.conseil-constitutionnel.fr ,4 maja 2000 r.(dostęp 15 maja 2017 r . ) .
24. Arnaud Hacquet , Pojęcie suwerenności we francuskim prawie konstytucyjnym ,1 st styczeń 1998( przeczytaj online ).
25. Jean Yves Faberon i Guy Agniel , Shared suwerenność w Nowej Kaledonii i prawo porównawcze , La document française,1 st styczeń 2000( przeczytaj online ).
26. Henri Mendras "  Le" mal de Bodin "  " Le Débat , N O  1051 st styczeń 2011, s.  71-89 ( ISSN  0246-2346 , czytaj online , dostęp 15 maja 2017 ).
27. Pierre Rosanvallon , Francuski model polityczny. Społeczeństwo obywatelskie przeciw jakobinizmowi od 1789 do dnia dzisiejszego , Le Seuil,28 maja 2015( ISBN  978-2-02-101053-4 , czytaj online ).
28. Brigitte Krulic, „  Ludzie i Volk: rzeczywistość faktyczna, postulat prawny – Ludzie w Maurice Barres, nieuchwytny byt między jednością a różnorodnością  ”, Revue Sens public ,2007( przeczytaj online ).
29. CNIL wydał pozytywną opinię w 2009 roku spisu na Nowej Kaledonii , która pokazuje „pochodzenie etniczne” ludzi. Dane te były rejestrowane do 1996 r., ale nie zostały zarejestrowane do spisu powszechnego z 2004 r. CNIL przywołuje obrady z 2002 r., w których stwierdził, że „zbiór przynależności etnicznej ludzi, z uwzględnieniem cech społeczno-demograficznych właściwych dla terytorium Nowej Caledonia, odpowiada na przyczynę interesu publicznego […] ”
30. art 8 ustawy o ochronie danych osobowych z 1978 roku zakazuje „zbierania lub przetwarzania danych osobowych, które ujawnia się bezpośrednio lub pośrednio, pochodzenie rasowe lub etniczne”: nowelizacja ustawy o imigracji upoważnia Le Monde statystyk etnicznych .
31. „Le Monde” – sekcja „Społeczeństwo”, konsultacja 10 grudnia 2013 r.: „  Osoby urodzone przez rodziców urodzonych za granicą lub same urodzone za granicą przez francuskich rodziców miały największe trudności w udowodnieniu swojej francuskiej narodowości  ” [1] .
32. Digeon, Claude, Niemiecki kryzys myśli francuskiej, 1870-1914 , University Press of France,1992.
33. (w) „  Francja  ” na Encyclopædia Britannica (dostęp 29 kwietnia 2016 r. )  : „  w XIX, a zwłaszcza w XX wieku [HAS Become France] głównym odbiorcą zagranicznej imigracji do Europy  ” .
34. Hughes LAGRANGES, „  Zamieszki, odnowa miast i alienacja polityczna  ”, Socjologiczne Obserwatorium Zmian , Paryż,2007( przeczytaj online ).
35. Jacques Leclerc , „  Francja: Polityka językowa dotycząca języka francuskiego  ” , na stronie www.axl.cefan.ulaval.ca (dostęp 8 stycznia 2018 r . ) .
36. „  Języki i kultura regionalna – relacja pana Bernarda Poignanta  ” , na www.chez.com ,1 st lipca 1998(dostęp 8 stycznia 2018 r . ) .
37. (w) Eric Hobsbawm , Narody i nacjonalizm od 1780: program, mit, rzeczywistość , Cambridge, Cambridge University. Press, (wydanie francuskie Gallimard , 1992),1990( ISBN  0-521-43961-2 ) , rozdział II "Popularny protonacjonalizm", s.80-81.
38. Renée Balibar i Dominique Laporte, The National French: Policy and Practice of the National Language under the Revolution , Paryż,1974.
39. Decyzja nr 2000-428 DC z dnia 4 maja 2000 r. ( czytaj online ).
40. Carole Reynaud-Paligot , „  Pojawienie się naukowego antysemityzmu wśród francuskich antropologów, Streszczenie  ”, Archiwum Żydowskie , t.  43, n o  1,28 czerwca 2010, s.  66-76 ( ISSN  0003-9837 , czytaj online , dostęp 2 lipca 2017 ).
41. Dominique Schnapper "  " Koncepcja narodu "" Obywatelstwo i społeczeństwa "  " Cahiers Francais , N O  281maj - czerwiec 1997.
42. Angeliki Koukoutsaki-Monnier, „  Symboliczna konstrukcja francuskiej tożsamości narodowej w przemówieniach kampanii prezydenckiej Nicolasa Sarkozy’ego  ”, Komunikacja. Informacje praktyczne teorie mediów , n os  28/1,maj - czerwiec 2010, s.  11-39 ( czytaj online ).
43. Nicolas Sarkozy, Dowody , XO, 2006, s. 280.
44. „ French”: kontrowersje wokół słowa użytego przez Hollande'a , lemonde.fr, 24 lutego 2015 r.
45. "French": "De facto wszyscy używają tego wyrażenia" , na lemonde.fr ,25 lutego 2015(dostęp 27 lutego 2015 r . ) .
46. Rémi Noyon, „  „Native French”: genealogia koncepcji manipulowanej przez skrajną prawicę  ” , na http://blogs.rue89.nouvelobs.com/les-mots-demons/ ,21 sierpnia 2014(dostęp 3 marca 2015 r . ) .
47. „  Lekcja 1: Co to jest Francja? Kim są Francuzi?  » , na stronie online.missouri.edu (dostęp 9 maja 2016 r . ) .
48. (en) dr Myriam Krepps, „  Tożsamość francuska, francuscy bohaterowie: od Wercyngetoryksa do Vatela  ” , unomaha.edu , Pittsburg, Kansas, Pittsburg State University,7 - 9 października 2011( przeczytaj online ).
49. (en-GB) „  W toczy się starożytny spór o Alezję we Francji - BBC News  ” , w BBC News ,26 sierpnia 2012(dostęp 9 maja 2016 r . ) .
50. Jean-Marie Moeglin "  Z" narodu niemieckiego "do średniowiecza, streszczenie  " Revue Française d'Histoire des Idées Politiques , n o  14,2001, s.  229-260 ( ISSN  1266-7862 , DOI  10.3917 / rfhip.014.0229 , czytanie online , dostęp 8 grudnia 2017 ).
51. Gérard Noiriel, Ludność, imigracja i tożsamość narodowa we Francji, XIX-XX w. , Hachette Supérieur,1992.
52. Siéyès, „ W sprawie projektu dekretu o utworzeniu edukacji narodowej  ”, Dziennik Nauczania  Społecznego , t.  5,6 lipca 1793, s.  146.
53. .
54. Maurice Barres , Les Déracinés , malgaski biblioteka,11 kwietnia 2017 r.( ISBN  978-2-37363-062-6 , czytaj online ) , s.  503.
55. Maurice Barres , L'Appel au Soldat (klasyczny przedruk) , Fb & C Limited,30 grudnia 2016( ISBN  978-1-334-83874-3 , czytaj online ) , s.  935.
56. Maurice Barres , Sceny i doktryny nacjonalizmu , Adegi Graphics LLC,1 st styczeń 1999, 522  s. ( ISBN  978-0-543-69467-6 , czytaj online )

    „Jesteśmy ciągłością naszych rodziców, oni myślą i mówią w nas (…). To spory zawrót głowy, gdy jednostka jest uszkodzona, aby znaleźć się w rodzinie, w wyścigu, w narodzie ”

57. Maurice Barres , Sanitacja i federalizm , Librairie de la Revue socialiste,1 st styczeń 1895( przeczytaj online ).
58. Jules Michelet , Dzieła wszystkie, tom 3, Historia Francji , Flammarion,1 st styczeń 1971( ISBN  978-2-08-210241-4 , przeczytaj online ).
59. Zobacz Erica Hobsbawma .
60. B. Villalba, „  Rozdział 2 – Niepewność obywatelstwa  ” , na stronie droit.univ-lille2.fr , Lille, Catholic University of Lille (dostęp 10 maja 2016 r . ) .
61. Dominique Schnapper , Francja integracji: Socjologia narodu w 1990 roku , Paryż, Gallimard,1991, s.  77.
62. Toshiaki Kozakaï , The Stranger, Identity , Paris, Payot & Rivages redaktor, rozdz.  II.
63. Mélin-Soucramanien, Ferdinand , „  Zasada równości w orzecznictwie Rady Konstytucyjnej  ”, http://www.theses.fr/ ,1 st styczeń 1996( przeczytaj online , skonsultowano 15 maja 2017 r. ).
64. „  Komunitaryzm we Francji, zaprzeczany przez liczby – La Revue Civique  ”, La Revue Civique ,29 stycznia 2015( przeczytaj online , skonsultowano 13 czerwca 2017 r. ).
65. Laurent Bouvet , Komunitaryzm : mity i rzeczywistość , Paryż, Linie odniesienia,2007, 157  s. ( ISBN  978-2-915752-20-5 , czytaj online ).
66. Fabrice Dhume-Sonzogni , Communautarisme: śledztwo w sprawie chimery francuskiego nacjonalizmu , Paryż, Demopolis,2016, 226  s. ( ISBN  978-2-35457-092-7 , czytaj online ).
67. "  Davet, Lhomme i islamizacja w Seine-Saint-Denis: witamy w rzeczywistości  " , o Marianne ,15 października 2018(dostęp 16 stycznia 2019 r . ) .
68. „  Allah jest też wielką republiką”, wstrząsająca książka o wzroście komunitaryzmu  ” , na LCI (dostęp 16 stycznia 2019 r . ) .
69. LICRA , „  A co z komunitaryzmem we Francji dzisiaj? Poznaj wyniki badania OpinionWay zleconego przez Licra  ” , na temat LICRA - Antyrasista od 1927 roku ,15 października 2014(dostęp 16 stycznia 2019 r . ) .
70. (w) Patrick Weil, „  Dostęp do obywatelstwa: porównanie dwudziestu pięciu przepisów dotyczących obywatelstwa  ” , Citizenship Today: Global Perspectives and Practices , Washington DC,2001, s.  17-35 ( czytaj online ).
71. Rogers Brubaker , „  Od imigranta do obywatela  ” , „ Proceedings of Social Science Research” , tom.  99, n o  1,1993, s.  3-25 ( DOI  10.3406 / arss.1993.3058 , czytanie online , dostęp 8 stycznia 2018 ).
72. lefigaro.fr , „  Imigracja: niebezpieczeństwa wynikające z nieodpowiedzialnego prawa wydanego po chytrze  ” , o Le Figaro ,19 lutego 2016(dostęp 11 maja 2016 r . ) .
73. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych , „  Ustawa z dnia 7 marca 2016 r. dotycząca prawa cudzoziemców we Francji  ” , http://www.immigration.interieur.gouv.fr/Immigration/Loi-du-7-mars-2016-relative -au-droit-des-etrangers-en-France (konsultacja 11 maja 2016 r . ) .
74. Danielle Bousquet, prezes HCE, reż. „  Jaki podział władzy między kobietami i mężczyznami wybieranymi na szczeblu lokalnym?  ”, raport HCE nr 2017-01-27-PAR-026 ,2 lutego 2017 r.( przeczytaj online , konsultacja 2 listopada 2020 r. )
75. Horia Mustafa Douine, „  Trzy postacie nierówności płacowych między mężczyznami i kobietami  ”, Le Figaro ,4 marca 2019( przeczytaj online , konsultacja 2 listopada 2020 r. )
76. USTAWA nr 2000-493 z dnia 6 czerwca 2000 r. zmierzająca do promowania równego dostępu kobiet i mężczyzn do mandatów wyborczych i funkcji wyborczych ,6 czerwca 2000 r.( przeczytaj online ).
77. (w) Giorgio Agamben , Homo sacer: Sovereign Power and Bare Life , Stanford University Press,1998, 216  s. ( ISBN  0-8047-3218-3 ).
78. P. Hassenteufel "  " wyłączenie i udziału społecznego "" Obywatelstwo i społeczeństwa "  " Cahiers Francais , N O  281maj - czerwiec 1997.
79. Werner Haug, „  Grupy etniczne, religijne i językowe: w kierunku zestawu zasad gromadzenia danych i analizy statystycznej  ” w Open Society Foundations (dostęp 10 maja 2016 r . ) .
80. „  The World Factbook: France  ” , na stronie www.cia.gov (dostęp 10 maja 2016 r . ) .
81. „  Populacja Francji  ” na stronie www.nationbynation.com (dostęp 10 maja 2016 r . ) .
82. „  Francja  ” z Departamentu Stanu USA (dostęp 10 maja 2016 r . ) .
83. "  Francja | historia-geografia  ” , Encyclopedia Britannica (dostęp 10 maja 2016 ) .
84. Jaki jest udział imigracji w demografii Francji? , La Croix, 21 lutego 2018 r.
85. Catherine Borrel i Bertrand Lhommeau, „  Insee – Population – Urodzenie się we Francji przez rodzica-imigranta  ” , na www.insee.fr ,marzec 2010(dostęp 10 maja 2016 r . ) .
86. „  Insee – Population – Rozkład imigrantów według kraju urodzenia w 2012 roku  ” , na stronie www.insee.fr ,październik 2011(dostęp 10 maja 2016 r . ) .

Bibliografia

• Jacques Dupâquier , Historia ludności francuskiej , 4 tom, Paryż, Presses universitaire de France, zbiór „Quadrige”, maj 1995 ( ISBN  2-13-046820-9 ) .
• Lucien Febvre i François Cruzet, Jesteśmy półkrwi , Paryż, Albin Michel, 2012. ( ISBN  9782226209016 ) .
• Gerard Fritz Pomysł ludzi we Francji XVII th do XIX th wieku , Strasbourg, Strasburg University Press , 1988.
• Pierre Gaxotte , Historia Francuzów , Paryż, Flammarion, 1951.
• Patrick Weil , Co jest Francuzem? Historia narodowości francuskiej od czasów rewolucji , Paryżu, Gallimard 2005 ( ISBN  978-2070426577 ) .

Zobacz również

Powiązane artykuły

• Rodzina , klan , plemię , pochodzenie etniczne , ludzie , naród
• Diaspora , diaspora francuska
• Frankofobia
• Grupy etniczne we Francji
• Demografia Francji
• Imigracja do Francji
• obywatelstwo francuskie
• Europejczycy
• Francusko-Maurytyjczycy
• Francusko-Australijczycy
• Czarna Stopa
• Ameryka francuskojęzyczna

Linki zewnętrzne

• Ewidencja organów  :
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Narodowa Biblioteka Dietetyczna