Narodziny |
19 kwietnia 1879 r. Cortaillod , kanton Neuchâtel , Szwajcaria, |
---|---|
Śmierć |
30 sierpnia 1944 r(65 lat) Clamart ( Francja ) lub Fulda ( Niemcy ) |
Imię urodzenia | George-Alexis Montandon |
Przezwisko | Georges montandon |
Narodowość |
![]() ![]() |
Trening | lekarz |
Zajęcia | Antropolog , lekarz |
Małżonka | Maria Konstantinovna Zviaguina |
Partia polityczna | Francuska Partia Ludowa |
---|
George-Alexis Montandon jest lekarzem , antropologiem i szwajcarsko - francuskim odkrywcą , urodzonym w Cortaillod w Szwajcarii dnia19 kwietnia 1879 r. i zmarł w sierpień 1944Albo zastrzelony przez Odporność na 3 w Clamart z żoną, lub w wyniku ran na 30 w Fuldzie w Niemczech , w zależności od źródeł.
Etnolog z Musée de l'Homme , teoretyk rasizmu , kolaborant i antysemita , był jednym z gwarantów tzw . „naukowego” rasizmu przed II wojną światową . Jednak nawet za Vichy on i nurt, do którego należał z René Martialem, pozostawał marginalny we francuskim świecie intelektualnym.
George Montandon jest synem przemysłowca Jamesa Montandona i Cornélie Philippine Catherine Rehfuss. Montandon-Blaiselion du Locle , pochodzący z Montbéliard , uciekli z Francji w 1310 r., by osiedlić się w Szwajcarii w kantonie Neuchâtel , ich herb brzmiał „Lazur ze srebrną kotwicą, zaczepiony przez dwie złote gwiazdy”. Jego ojciec, James Montandon, z La Brévine , urodzony w 1846 r., był radnym miejskim w Colombier w 1888 r., a następnie członkiem Wielkiej Rady Kantonu Neuchâtel w 1889 r., urzędy, które piastował nadal w 1895 r. Był również członkiem Rady Administracyjnej i Rady Rabatowej Banque Cantonale neuchâteloise w 1905 r.
George Montandon, najmłodszy z czworga dzieci, studiował medycynę na uniwersytecie w Genewie , a następnie na uniwersytecie w Zurychu, gdzie w latach 1906-1908 praktykował chirurgię w klinice uniwersyteckiej. Po odbyciu służby wojskowej rozwinął pasję do antropologii . Wyjechał do Hamburga , a następnie do Londynu i postanowił zostać odkrywcą. W wieku trzydziestu latPaździernik 1909wyruszył w Marsylii do Etiopii, którą odwiedził w 1910 roku.
Po powrocie z Etiopii przeniósł się do Renens ( Vaud ) jako lekarz . W 1914 roku wstąpił jako ochotnik w szpitalu francuskiej w Bourg-en-Bresse , gdzie umieścić swój trening jako plecy chirurga w praktyce, po czym wrócił do Szwajcarii w roku 1916. W roku 1919 studiował genealogii w tym Genewie Muzeum Etnograficznego musicalu instrumenty i „cykle cywilizacji”.
Przyciągnięty przez rewolucję bolszewicką w 1917 , Montandon udał się do Związku Sowieckiego w 1919, na polecenie Czerwonego Krzyża zorganizowania przez Władywostok repatriacji austriackich jeńców wojennych przetrzymywanych na Syberii . Skorzystał z okazji, aby zbadać ostatniego Ajnów z wyspy Sachalin i Buriatów z jeziora Bajkał . We Władywostoku ożenił się z 22-letnią rosyjską komunistką Marią Konstantinowną Zwiaguiną, z którą miał troje dzieci: Irene-Marie, ur.27 kwietnia 1922w Lozannie; Odile-Violette-Lucie, ur.17 maja 1923 w Lozannie i George-James-Raoul, ur 28 czerwca 1927 w Paryżu.
W 1921 roku Rada Państwa w Neuchâtel odmówił, oficjalnie ze względów ekonomicznych, ale chyba bardziej ze względów politycznych, do ratyfikowania jego nominację na profesora etnologii na Uniwersytecie w Neuchâtel . Rzeczywiście, Montandon, który wrócił do Szwajcarii, był przychylny rewolucji bolszewickiej i został członkiem Szwajcarskiej Partii Komunistycznej . W opublikowanym w 1923 roku Deux ans chez Koltchak et chez les bolchevis uwzględnił utworzenie policji politycznej, Czeka , ale był także jednym z pierwszych, który opisał jej nadużycia. Plotki oskarżają go o otrzymywanie pieniędzy od sowieckich służb specjalnych. Potępił niewolnictwo w Abisynii i ludobójstwa z Indian w Stanach Zjednoczonych .
W 1925 przeniósł się do Paryża , gdzie pracował w Narodowym Muzeum Historii Naturalnej i pisał do komunistycznego przeglądu Clarté , kierowanego przez Henri Barbusse'a .
W 1929 roku Montandon opublikował L'Ologenèse humaine , nową teorię ewolucji, dobrze przyjętą pracę.
W 1931 wstąpił do Szkoły Antropologicznej . W 1933 objął katedrę etnologii i opublikował La Race, les races chez Payot . Klasyfikacja ras zaproponowana przez Montandona została ponownie przedstawiona w 1965 roku jako odniesienie przez Georgesa Oliviera , profesora antropologii na Wydziale Nauk i profesora anatomii na Wydziale Medycyny w Paryżu, w jego książce Morphologie et types Humans ( s. 129). –132 ).
Jest naturalizowanym Francuzem wraz z żoną i trójką dzieci na mocy dekretu z29 maja 1936, Opublikowane w Dzienniku Urzędowym z dnia7 czerwca 1936.
W 1936 mianowany kustoszem Muzeum Broca i rozczarowany Frontem Ludowym , być może z powodów bardziej osobistych niż politycznych , zwrócił się ku antysemityzmowi, a następnie korespondował ze znanymi antysemitami, takimi jak Henri-Robert Petit , Léon de Poncins i Armand. Bernardiniego . Książka Celine Bagatelles pour un massacre jest wyraźnie pod wpływem twórczości Montandona, która jest nawet cytowana w Szkole zwłok . Montandon usprawiedliwia także „etnorasizm” Celine przez „żydowski etnorasizm”.
W Denoël , redaktorze Céline w Nouvelles Éditions Françaises, Montandon inaugurujelistopad 1940zbiór „Żydzi we Francji” w wydawnictwie Jak rozpoznać Żyda? . Jest to broszura zawierająca cytaty Louisa-Ferdinanda Céline'a , Édouarda Drumonta , Guya de Maupassanta , Julesa Micheleta , Frédérica Mistrala , Ernesta Renana , Adolphe'a Thiersa , Voltaire'a i Émile'a Zoli . Jego prace pomogą w zorganizowaniu wystawy Le Juif et la France . Wlipiec 1940Stał dyrektor przeglądu L'Ethnie française , finansowane przez Niemiecki Instytut w Paryżu , następnie przez Komisarza ds żydowskich pytania , Darquier de Pellepoix . Tam publikował artykuły na temat „narodowości żydowskiej”.
Montandon został mianowany przewodniczącym Komisji Etnicznej Francuskiej Partii Ludowej (PPF) pod kierownictwem Jacques Doriot i napisał w La Gerbe przez Alphonse de Châteaubriant .
Po zakwestionowaniu przez Vichy naturalizacji Montandon stracił obywatelstwo francuskie i pracę w Szkole Antropologii. Jednakże27 lipca 1941, dekret przywraca mu obywatelstwo francuskie.
W Październik 1941, uczestniczy w organizacji wystawy Palais Berlitz „ Żyd i Francja ”, gdzie staramy się nauczyć wszystkich „jak rozpoznać Żyda? ”. Zgrudzień 1941, jest związany z Generalnym Komisariatem do Spraw Żydowskich jako etnolog. Jako taka, odpłatnie, wydaje zaświadczenia o nieprzynależności do rasy żydowskiej.
W 1942 r. Xavier Vallat został zastąpiony przez Louisa Darquiera de Pellepoix w Generalnym Komisariacie ds. Żydowskich. Instytut Badań Żydowskich pytania , najpierw powierzona kapitanowi Sézille zorganizować niemiecką wystawę Le Juif et la France , a przede wszystkim przeznaczony dla „aryzacji gospodarczego” kraju ( "administrować mienia żydowskiego i potępić„) jest następnie rozpuszcza się. W 1943 roku IEQJ został przemianowany na Instytut Kwestii Żydowskich i Etnorasowych (IEQJR), a jego kierownictwo powierzono George'owi Montandonowi, który kierował kursem „etnoracjologii judaistycznej”. Wśród trenerów tego instytutu są Armand Bernardini , Claude Vacher de Lapouge (syn Georgesa ) i Jean Héritier , dziennikarz pręgierza . Montandon rozdał swoje tłumaczenie, przeznaczone dla studentów medycyny, Podręcznika eugeniki i dziedziczenia ludzkiego autorstwa nazistowskiego Otmara von Verschuera , szefa Instytutu Antropologii w Berlinie .
W czasie okupacji Montandon był wykorzystywany przez komisariat aux aux juives do przeprowadzania „wizyt rasowych”, z których wnioski zostały przesłane władzom policji Vichy. W razie wątpliwości co do niektórych internowanych w obozie przejściowym Drancy, Montandon rusza na prośbę władz o przeprowadzenie „badań antropometrycznych”, na zakończenie których wydaje „zaświadczenie o przynależności do rasy. wyzwolenie lub deportacja. Bez względu na wynik, za konsultacje obciążono zainteresowane strony 300, a następnie 400 franków, z wyłączeniem kosztów podróży. Wezwany do obozu w celu zbadania Leonida i Marii Kaganowiczów, aresztowanych na granicy z Hiszpanią wMarzec 1943Montandon tak opisuje tego człowieka: „Ogólny wyraz facji: typ przednioazjatycki, który można łatwo interpretować jako judeo-przednioazjatycki. Mimikra i oblicze: niewątpliwie coś judaistycznego”. Para zostanie deportowana dolipiec 1943.
1 st marca 1944„ Walka medyczna” , organ lekarzy „Narodowego ruchu przeciwko rasizmowi”, poświęca dwie strony z czterech pierwszego numeru George'owi Montandonowi pod tytułem „Portret zdrajcy: doktor Georges (sic) Montandon”. N o 25 do francuskiego lekarza czerwca tego samego roku, pod tytułem „Publishers pro-nazistowskich” warczy publikacji poprzedniego roku w Librairie Masson prac Otmar Freiherr von Verschuer ręczne eugeniki i ludzkiej dziedziczności , przekład George Montandon, określany mianem „wątpliwego etnologa, notorycznego pronazistowskiego, sprzedajnego eksperta juives z Komisariatu aux affaires”, który zostanie „wypędzony z narodowości francuskiej i odpokutuje w więzieniu swoje oszustwa jako jego intelektualną nieuczciwość”. Artykuł potępia również wydawcę: Maison Masson, „który stał się księgarnią dla Institut des question juives, poniesie karę żądaną przez CNÉ dla niewolniczych lub chciwych wydawców”. Montandon został zaatakowany przez ruch oporu w dniu3 sierpnia 1944, wydawca Masson nigdy się nie martwił.
9 wrześniaw tym samym roku Les Lettres Françaises opublikowali na pierwszej stronie swojego pierwszego publicznego numeru „Manifeste des writers français”, wzywający do „sprawiedliwej kary dla oszustów i zdrajców”, podpisany przez sześćdziesięciu pięciu pisarzy, dziennikarzy i wydawców. Od tej daty Montandon pojawia się na wszystkich czarnych listach CNÉ, w szczególności tych16 września i 21 październikanastępujący; jego książka Jak rozpoznać Żyda? , pojawił się w 1940 r. w zbiorze „Żydzi we Francji”, widnieje na listach zakazów wydanych w 1945 r. przez Ministerstwo Wojny i jest elementem oskarżenia wydawcy Denoëla podczas jego procesu w sprawie13 lipca 1945 i jego firmy 30 kwietnia 1948, dwa procesy, które zakończyły się uniewinnieniem, a Montandon został skazany i jego książka Comment Recognizing the Jew? wycofane ze sprzedaży.
Dwie wersje śmierci MontandonaDom Montandona w Clamart został przejęty przez bojowników ruchu oporu .3 sierpnia 1944. Jego żona zostaje zabita i uważa się, że Montandon również zmarł w tym czasie.
Jednak według Céline , co potwierdzają badania przeprowadzone przez Marca Knobla w latach 90., Montandon został jedynie ranny i przewieziony najpierw do szpitala Lariboisière , który wówczas znajdował się pod niemiecką administracją, a następnie do Niemiec , gdzie zmarł w dniu dzisiejszym . 30 sierpnia w szpitalu Karl-Weinrich-Kranhenhaus w Fuldzie, prawdopodobnie z powodu raka oprócz obrażeń otrzymanych w Clamart.
Montandon przybył do Addis Abeby z Dżibuti pod koniec 1909 roku, a następnie odwiedził w 1910 regiony Omo , Jimma, Kaffa , Ghimirra, Gurafarda, kraj Yambo, po czym wrócił do stolicy Etiopii przez Goré, Guma i Gomma. Po powrocie do Szwajcarii osiadł w Renens, opublikował historię swojej podróży. W przedmowie datowanejgrudzień 1912, powiedział: „Celem podróży opisanej na następnych stronach było odwiedzenie południowo-zachodnich prowincji; bez powierzenia nam misji przez nikogo, nasze jedyne pragnienie realizacji marzeń młodzieży zobowiązało nas do jej zorganizowania i realizacji” . To przygotowanie podsumowano na mapie w skali 1: 3 000 000, zatytułowanej „Trasy odkrywców południowo-zachodniej Etiopii (między jeziorami a Baro) w porządku chronologicznym” i która ilustruje trasy dwudziestu ośmiu odkrywców. Szczegółowe i ilustrowane opisy fotografii, wykresów i map obejmują wszystkie aspekty życia w południowo-zachodnich prowincjach. Montandon zawiera wiele zwięzłych informacji na tematy takie jak mieszkanie, waluta, niewolnictwo, Oromowie , religie, rolnictwo, sprzęty domowe, instrumenty muzyczne i gry.
Ten dziennik podróżniczy stanowi tom XXII Biuletynu Société Neuchâteloise de Géographie i ukazał się w 1913 roku przez wydawnictwo Neuchâtel Attinger i jednocześnie przez Challamela w Paryżu. Ma 424 strony, z 202 ilustracjami, 14 mapami i wstawkami. Jest laureatem Société de géographie de Paris. Dla Rity i Richarda Pankhursta historia Montandona wyróżnia się wśród tych z tego okresu.
Jedna z jego córek, Irène-Marie, poślubiła później saharyjskiego odkrywcę Henri Lhote .
W 1933 w swojej pracy La Race, les races. Rozwijając etnologię somatyczną , George Montandon proponuje taksonomię „ ras ”, która dzieli gatunek ludzki na pięć „wielkich ras”, które dzielą się na „rasy”, a następnie na „podrasy” i „grupy” somatyczne:
Praca ta proponuje rasową typologię natury zoologicznej i somatycznej, taką jak Georges Vacher de Lapouge . Pierre-André Taguieff proponuje nazwać „ rasizmem ” tę formę rasizmu, która definiuje rasę na podstawie cech somatycznych jednostek, a nie pochodzenia biologicznego.
Definiując znaczenie, jakie nadaje słowu „rasa”, Montandon pisze: „Dla antropologów słowo rasa oznacza grupę ludzi, których łączy tylko ich cechy fizyczne, to znaczy anatomiczne i fizjologiczne, innymi słowy ich cechy somatyczne” . O Żydach Montandon pisze: „Dziś Żydzi tworzą przede wszystkim grupę etniczną, nazwę społeczną, a nie jednolitą rasę. Ale tam, gdzie są znalezione, tworzą grupy somatyczne, których jednostki są często dostrzegalne. W zależności od regionu te grupy somatyczne powinny być powiązane z tą czy inną rasą […]” . W odniesieniu do Francuzów precyzuje: „Francuzi nie są rasą, ale grupą etniczną:” francuska grupa etniczna” .
W 1935 wydano L'Ethnie française (Paryż, Payot). W przedmowie napisał: „Mówienie o rasie francuskiej to nie wiedzieć, czym jest rasa. Nie ma rasy francuskiej. Istnieje francuskie pochodzenie etniczne, w którego konstytucję somatyczną wchodzą elementy kilku ras ”. Definiuje francuską etniczność jako wielorasową etniczność charakteryzującą się językiem i kulturą. Poświęca więc w tej pracy rozdział Arabom i Berberom z Afryki Północnej, uważa bowiem, że jeśli w większości ci ostatni nie należą jeszcze do narodowości francuskiej, to właśnie w tym regionie „przeznaczony jest rozwój frakcji”. , prawdopodobnie jeszcze większe jutro niż dzisiaj, francuskiej grupy etnicznej. ”.
Montandon dzieli „francuskie pochodzenie etniczne” na różne typy: nordyckie, alpejskie, dynarskie, śródziemnomorskie, z pewnymi składnikami allogenicznymi (judaistyczny, negroidalny, mongoloidalny). Zawiera zdjęcia Henri Barbusse'a , François Mauriaca lub Pierre'a Benoita, aby zilustrować jej sens, i przedstawia Benjamina Crémieux (francuskiego krytyka literackiego religii żydowskiej i odpornego na deportację) jako ilustrację „typu judaistycznego ze śródziemnomorskimi powinowactwami” lub polityka. Léona Bluma, aby zilustrować „typ judaistyczny z powinowactwami alpejsko-ormiańskimi”. Grupa etniczna jest ponownie definiowana ze względów somatycznych .
15 grudnia 1926, L'Humanité publikuje artykuł Montandona pod pseudonimem „Montardit” zatytułowany „Pochodzenie typów żydowskich”.
Po swojej pierwszej pracy etnologicznej w latach 30., w listopadzie 1935 opublikował we włoskim przeglądzie La Difesa della Razza ( Obrona rasy ) artykuł o Żydach zatytułowany „L'Etnia putana” ( Grupa etniczna nierządnic ). wyrażenie, którego użyje ponownie. Następnie publikuje w numerzekwiecień 1939z Kontrrewolucji , artykuł zatytułowany „etniczno-rasowe rozwiązanie problemu żydowskiego”, gdzie stwierdza: „To integralność ostra krwi semickiej czyni Żydów pierwsze etno-rasiści do tej pory”. W tym samym artykule opowiedział się za utworzeniem państwa żydowskiego w Palestynie, „którego Żydzi byliby obywatelami, żyjący w innych państwach tylko jako obcy, z paszportem i wszystkim, co z niego wynika”.
Montandon sprzeciwia się Charlesowi Maurrasowi i jego państwowemu antysemityzmowi : podejrzewa również, że Maurras jest pochodzenia żydowskiego „ marrano ”, podczas gdy po raz pierwszy sklasyfikował go w 1935 roku jako „śródziemnomorski typ przybrzeżnych skrzyżowań kilku typów” (tak też był teza antysemickiego pamfleta Urbaina Gohiera ).
2 lipca 1940w La France au travail , dzienniku Charlesa Dieudonnégo , pisze: „Oprócz swoich wad, naród francuski został zatruty duchem nierządnej grupy etnicznej. Tym, co w rzeczywistości psychologicznie charakteryzuje żydowską wspólnotę etniczną i legitymizuje naukową nazwę, jaką ją określamy, jest nie tylko jej żądza , ale przede wszystkim fakt, że ta wspólnota, zamiast służyć ojczyźnie , krajowi , stawia się jak publiczna dziewczyna , w służbie wszystkich krajów, jednocześnie odmawiając przez dwa tysiące lat mieszania się z ludnością tych krajów. To duch pieprzonej grupy etnicznej, który narzuca się Francuzom: a) beczał pokój , b) sabotował zbrojenia, c) a przede wszystkim obrzydliwe kobiety, od dziesięcioleci, z macierzyństwem , zwłaszcza dzięki jego prasie, o której dawny Paris-Soir , znany jako „Pourrissoir”, z niemal pornograficznymi felietonami, wyreżyserowany przez żydowskie dziwki, których nazwę znamy, był znakomitym wzorem”.
Podczas wykładu wprowadzającego na inaugurację Instytutu Badań nad Kwestiami Żydowskimi i Etnorasowymi , opublikowanym w:maj 1943Wyliczył kilka możliwych rozwiązań kwestii żydowskiej , wśród których znalazły się segregacja, asymilacja, wypędzenie i emancypacja, które, jak opisuje, zakończyły się niepowodzeniem, i konkludując o zagładzie :
Jakie dla reszty z nas jest normalne rozwiązanie problemu, jaki stwarza banda bandytów [Żydów]? Tylko jedno: wytępienie . Dlatego zdajesz sobie sprawę, że wyobrażona przez nas społeczna koncepcja społeczności żydowskiej z góry legitymizowałaby wszystkie środki, aż do śmierci stada , które miałyby na celu całkowite wyeliminowanie filoutaire naszych krajów zachodnich.
Jean Poirier (1921-2009) napisał w 1968 w General Ethnology :
„Montandon skutecznie przyczynił się do rozpowszechnienia we Francji tez dyfuzjonistycznych, które sprzeciwiały się pewnym ekscesom ewolucjonizmu. […] Montandon był znakomitym etnografem i jednym z pierwszych, który systematycznie posługiwał się diagramami geograficznego rozmieszczenia różnych faktów kulturowych (metoda wymagająca ogromnej pracy analitycznej i do której – być może do tego – nie mamy uciekania się dość często). dzisiaj). "
Jean Servier , w prezentacji jego twórczości L ' Ethnologie kwalifikuje pracy Montandon w La wyścig Les wyścigi jako «pożyteczne narzędzie pracy» i «etnologicznego słowniku przed literą» .