Lamine Guèye Law

Lamine Guèye Law Kluczowe dane Prezentacja

Tytuł	Ustaw o ogłoszeniu obywateli wszystkimi obywatelami terytoriów zamorskich .
Odniesienie	Prawo n O  46-940
Kraj	Francja
Terytorium stosowania	Metropolitalna Francja i terytoria zamorskie (w tym Algieria )
Języki urzędowe)	Francuski
Rodzaj	Prawo zwyczajne
Zatkany	Publiczne prawo , prawo narodowość

Przyjęcie i wejście w życie

Pisarz (s)	Lamine Guèye
Dieta	Rząd tymczasowy Republiki Francuskiej
Legislatura	Zgromadzenie Ustawodawcze z 1945 r
Rząd	Felix Gouin
Przyjęcie	25 kwietnia 1946
Opublikowanie	7 maja 1946
Wejście w życie	1 st czerwiec 1946

Czytaj online

Ustawa z dnia 7 maja 1946 r. Na terenie Uniwersytetu w Perpignan

Kodeks Indigénat
Ustanowienie wyjątkowego statutu dla „tubylców” kolonii Konstytucja z 27 października 1946 r. ( Art. 80 i 82)

Prawo n o  46-940 z dnia 7 maja 1946 roku , powiedział, prawo Lamine Gueye , to francuskie prawo do głoszenia obywateli francuskich wszystkich obywateli terytoriów zamorskich; zostaje przyjęty przez Krajowe Zgromadzenie Konstytucyjne dnia25 kwietnia 1946, Ogłoszone przez Prezesa Tymczasowego Rządu Republiki Francuskiej , Félix Gouin , The7 maja 1946, opublikowany w Dzienniku Urzędowym Republiki Francuskiej dnia8 maja 1946 i wszedł w życie w dniu 1 st czerwiec 1946.

To bierze swoją nazwę od swojego kandydata , Lamine Gueye , ówczesnego burmistrza Dakar i zastępca socjalistyczny ( SFIO ) Senegalu-Mauretanii w Konstytuanta.

Teksty

Nota wyjaśniająca

Propozycja prawa

Prawo opublikowane

Zakres

Przed prawa n °  46-940 z dnia 7 maja 1946 roku, obywatel francuski była zarezerwowana dla francuskiego stanu cywilnego obywateli.

Jakość obywatela francuskiego była uwarunkowana cechą obywatela francuskiego stanu cywilnego.

W rzeczywistości w odniesieniu do Martyniki, Gwadelupy, Reunionu, Gujany i Île Sainte-Marie orzecznictwo uznawało tubylców za obywateli francuskich, ponieważ podlegali oni stanowi cywilnemu. Francuski zgodnie z prawem z 24 kwietnia 1833 r .

W odniesieniu do Île Sainte-Marie , żaden tekst nie potwierdzał istnienia odrębnego statusu osobowego dla rdzennych mieszkańców, orzecznictwo stwierdza, że ​​są oni obywatelami francuskimi. To samo dotyczyło obywateli zakładów w Saint-Pierre i Miquelon.

W odniesieniu do francuskich zakładów Oceanii (obecnie Polinezja Francuska ) w orzecznictwie uznano, że mieszkańcy wysp wchodzących w skład dawnego Królestwa Pomaré byli obywatelami francuskimi. Jeśli chodzi o rdzennych mieszkańców innych archipelagów wchodzących w skład francuskich ośrodków Oceanii, nie podlegali oni prawu z 1880 r., Chociaż niektórzy z nich podlegali już w sprawach cywilnych prawu francuskiemu. Rozporządzenie z 24 marca 1945 roku uznało ich status obywateli francuskich i poddało ich francuskiemu stanowi cywilnemu. Zasady statusu lokalnego, które zostały utrzymane w tekstach na niektórych wyspach, zostały uchylone dekretem z 5 kwietnia 1945 roku.

Zasada, na mocy której obywatelstwo było zastrzeżone dla obywateli francuskiego stanu cywilnego, znała tylko kilka wyjątków.

Pierwsza dotyczyła obywateli tych czterech pełnoprawnych gminach Senegal - Dakar , Gorée , Rufisque oraz Saint-Louis - i francuskich zakładach w Indiach - pięć liczników z Chandernagor , Pondichéry , Mahé , Yanaon i Karikal . Orzecznictwo uznawało, że tubylcy na jego terytoriach mieli elektorat polityczny. Biorąc jednak pod uwagę, że tak uznane prawo miało wyjątkowy charakter, ponieważ nie wynikało z obywatelstwa, Trybunał uznał, że prawo to może być wykonywane wyłącznie na terytorium danych zakładów. W odniesieniu do obywateli pełnoprawnych gmin w Senegalu, ustawa z 29 września 1916 r., Uznająca ich i ich potomków za obywateli francuskich, zniosła wcześniejsze ograniczenia w stosunku do nich.

Drugi dotyczył niektórych obywateli departamentów Algierii. Rozporządzenie z 7 marca 1944 r. Stworzyło nową kategorię osób, obywateli francuskich we własnym imieniu. Obywatelstwo w ten sposób przyznane temu drugiemu było niezbywalne, ponieważ było związane z pewną cechą należącą do jednostki. Aby ją posiadać, należało spełnić jeden z warunków wyliczonych w rozporządzeniu, a który dotyczył albo zdolności, albo godności, albo urzędu.

Kontekst

Plik 22 sierpnia 1945, rozporządzenie stanowi, że wybory odbędą się w zamorskiej Francji w podwójnym kolegium, które obejmuje:

• z jednej strony obywatele francuscy i obywatele „  czterech gmin  ” Senegalu ;
• az drugiej strony „  tubylcy  ”, czyli obywatele imperium .

Następnie Konstytuant waha się między całkowitą asymilacją, jak życzą sobie organizatorzy konferencji w Brazzaville , a stowarzyszeniem.

Plik 25 kwietnia 1946Przepuszcza się prawo Lamine Gueye , nazwany po tym senegalskiego zastępcy ( Lamine Gueye ) z SFIO , który stanowi, że „wszyscy obywatele terytoriów zamorskich mają status obywatela w taki sam sposób, jak francuskich obywateli w obszarze metropolitalnym lub departamentów zamorskich  ” .

W tym samym czasie deputowany Félix Houphouët-Boigny zagłosował za zniesieniem pracy przymusowej w koloniach. W dniu 27 października tego samego roku, Konstytucja o IV RP ustanowił Unię francuską .

Suites

Konstytucjonalizacja zasady

Prawo n o  46-940 z dnia 7 maja 1946 roku został częściowo odtworzone w Artykuł 80 Konstytucji z dnia 27 października 1946 r .

Stanowiło to: „Wszyscy obywatele terytoriów zamorskich mają status obywateli, tak samo jak obywatele francuscy metropolii lub terytoriów zamorskich. Przepisy szczegółowe określą warunki, na jakich będą oni korzystać ze swoich praw obywatelskich ”.

„Obywatele francuscy”, o których mowa w art. 80, oznaczali obywateli francuskich posiadających francuski stan cywilny i dla których wcześniej zastrzeżono status obywatela francuskiego. „Obywatele terytoriów zamorskich”, o których mowa w artykule 80 jest przeznaczony do obywateli francuskich, którzy nie mają statusu obywatelskiego i francuskiej których prawo n o  46-940 z dnia 7 maja 1946 roku dał jakość obywateli francuskich. Art. 82 Konstytucji dodaje, że: „Obywatele nieposiadający francuskiego stanu cywilnego zachowują swój status osobisty, o ile go nie zrzekną się. - Status ten w żadnym wypadku nie może stanowić powodu do odmowy lub ograniczenia praw i wolności związanych z jakością obywatela francuskiego ”.

Ograniczenia

Ustawa z 5 października 1946 r., Dotycząca wyborów do Zgromadzenia Narodowego, uznawała jakość wyborcy tylko dla obywateli francuskiego stanu cywilnego z jednej strony oraz dla obywateli o statusie lokalnym, należących do określonych kategorii, z innych krajów. To nieadekwatność organizacji stanu cywilnego została przywołana, aby uzasadnić te ograniczenia.

Ku powszechności prawa wyborczego i wyjątkowości kolegium elektorów

Kolejne ustawy poszerzały skład kolegiów elektorów, wprowadzając nowe kategorie osób o statusie lokalnym.

Tak było w przypadku ustawy n o  51-586 z dnia 23 maja 1951 w wyborach deputowanych do Zgromadzenia Narodowego na terytoriach pod Ministerstwo France zamorskie: Artykuł 3, powierza jej elektorat do „obywateli obu płci, stanu cywilnego w wieku dwudziestu jeden lat [a] wejściem w jednej z [trzech nowych] następujących kategorii: - szefów rodziny lub gospodarstwa domowego, który w 1 st stycznia bieżącego roku, odpowiedział na siebie lub członków swojej rodziny, podatek znany jako minimum fiskalne lub inny podobny podatek; - Matki dwojga żywych lub zmarłych dzieci we Francji; - Osoby posiadające emeryturę cywilną lub wojskową ”.

Tak było również w przypadku prawa n o  52-130 z dnia 6 lutego 1952 w sprawie szkolenia spotkań grupowych i lokalnych zespołów Francuskiej Afryki Zachodniej i Togo, z francuskiej Afryki Równikowej i Kamerunie i na Madagaskarze: jego artykuł 4 zmieniony Artykuł 3 ww. ustawie z dnia 23 maja 1951 r. w celu przyznania elektoratu wszystkim „obywatelom obojga płci, posiadającym status osobisty, w wieku co najmniej 21 lat”, posiadających kwalifikacje „głowy gospodarstwa domowego”.

Uniwersalność wyborach i wyjątkowość Kolegium Elektorów powstała tylko przez prawo n o  56-619 z dnia 23 czerwca 1956 upoważniającej rząd do wdrożenia reform oraz podjąć środki w celu zapewnienia rozwoju terytoriów pod odpowiedzialnością zamorskiego ministerstwa. Art. 10 nadał elektoratowi powszechność „obywateli obojga płci, niezależnie od ich statusu, powyżej dwudziestu jeden lat, regularnie wpisywanych na listy wyborcze, a nie w żadnym przypadku niezdolności przewidzianej ustawą”. Artykuł 12 ustanawia jedno kolegium.

W Algierii, powszechność wyborach powstała tylko dekretem n o  58-568 z dnia 3 lipca 1958 r zatwierdzanie decyzji z dnia 27 czerwca ubiegłego roku w sprawie warunków kobiecego statusu wyborach bezpośrednich z dnia muzułmanina w Algierii. Pod warunkiem, że kobiety o lokalnym stanie cywilnym będą korzystać z prawa wyborczego i zostaną wpisane na listę wyborców na takich samych warunkach, jak inni obywatele Francji. Jeśli chodzi o wyjątkowości kolegium wyborczego, ustalono jedynie dekretem n o  58-569 z dnia 3 lipca 1958 roku w sprawie ustalenia i zmiany wyborców Algierii: Artykuł 1 st wezwali do ustanowienia „, w każdej gminie Algierii [z] jednej listy wyborczej, na której [byliby] automatycznie rejestrowani wszyscy obywatele [francuscy], bez różnicy statusu, zamieszkujący lub zamieszkujący w gminie [do uwzględnienia] i spełniający [w dniu 29 lipca 1958 r.] warunki wymagane przez obowiązujące ordynację wyborczą ”.

Od tego czasu prawo do głosowania przysługuje wszystkim obywatelom obu płci, niezależnie od ich statusu, spełniającym zwykłe warunki prawne. Zasada dotyczyła wyborów do Zgromadzenia Narodowego, sejmików terytorialnych i wojewódzkich, rad powiatowych i gmin.

Współczesne komentarze

• „(…) Gdy rośnie odsetek rdzennych obywateli: jeśli ich reprezentacja nie wzrasta, istnieje dysproporcja w traktowaniu elektoratu, co szkodzi politycznej uczciwości; jeśli ich reprezentacja zostanie proporcjonalnie zwiększona, niedawni obywatele mogą zostać arbitrem między stronami w Metropolii, wyprzeć większość i być może wkrótce sami ją ukonstytuować. Ostatecznie kodeks cywilny Francuzów jest głosowany przez większość poligamistów, a na domiar złego - przez synów antropofagów. Zanim ten limit zostanie osiągnięty, należy znaleźć coś innego. "
• „Edouard Herriot, zauważając, że członkowie zza oceanu ( 2 e college, rdzenni mieszkańcy) często pełnili rolę arbitra w Zgromadzeniu Narodowym, publicznie wyraził obawę, że Francja została„ skolonizowana przez swoje kolonie ”. "
• „Cynizm Aragona go (Camusa) jest odrażający, podobnie jak cynizm de Gaulle'a obawiającego się przed nim, że przedłużenie głosowania w Algierii przyniesie do Izby pięćdziesiąt bougnouli”.
• „Bardzo niewielu było gotowych przyjąć 300 deputowanych czarnych i arabsko-berberyjskich do Zgromadzenia Narodowego”

Uwagi i odniesienia

1. Ale nie wszyscy członkowie francuskiego imperium kolonialnego , które stało się Unią Francuską w 1946 roku , w szczególności te znane jako państwa stowarzyszone .
2. Sąd kasacyjny - wyrok Izby Cywilnej z dnia 22 lipca 1912 r., S. 1912. I. 121; - Wyrok izby karnej z 6 marca 1924 r., Penant, 1924. I. 161.
3. Rada Stanu - wyrok z 24 kwietnia 1891, Cardella, DP 92.3.103.
4. Sąd kasacyjny - wyrok Izby Cywilnej z 6 marca 1883 r., DP 83.I.308; - Wyrok izby cywilnej z 24 lipca 1907 r., S. 1912. I. 401; - Wyrok izby cywilnej z 22 lipca 1908 r., S. 1912. I. 401.
5. Sąd kasacyjny - wyrok Izby Cywilnej z dnia 29 lipca 1889 r., DP 89. I. 457.
6. Ustawa nr 46-940 z 7 maja 1946 r. Proklamująca obywatelstwo wszystkich obywateli terytoriów zamorskich.
7. Ustawa nr 46-645 z 11 kwietnia 1946 r. Zmierzająca do zniesienia pracy przymusowej na terytoriach zamorskich.
8. Ustawa nr 51-586 z 23 maja 1951 r. O wyborach deputowanych do Zgromadzenia Narodowego na terytoriach podlegających zamorskiemu ministerstwu Francji, opublikowana w Dzienniku Urzędowym Republiki Francuskiej z dnia 24 maja 1951 r., Str.  5323 .
9. Ustawa nr 52-130 z 6 lutego 1952 r. Dotycząca tworzenia zgromadzeń grupowych i zgromadzeń lokalnych we francuskiej Afryce Zachodniej i Togo, francuskiej Afryce Równikowej oraz Kamerunie i Madagaskarze, opublikowana w Dzienniku Urzędowym Republiki Francuskiej z 7 lutego, 1952, s.  1587 .
10. Ustawa nr 56-619 z 23 czerwca 1956 r. Upoważniająca Rząd do wprowadzenia reform i podjęcia odpowiednich środków w celu zapewnienia rozwoju terytoriów podlegających francuskiemu ministerstwu zamorskiemu, opublikowana w Dzienniku Urzędowym Republiki Francuskiej z czerwca 24, 1956, s.  5782 .
11. Henri Culmann, Unia Francuska, PUF (Que sais-je?), 1950
12. Jacques Julliard, The Fourth Republic, Paryż, Calmann-Lévy (Pluriel coll.), 1968, s. 77n1; patrz także Jean Fremigacci, parlamentarzyści afrykańscy w obliczu budowy europejskiej, 1953-1957 , w: Matériaux pour l'histoire de nos temps, 2005, N. 77. s.  5-16 , w szczególności s.  8 n33 i René Servoise, Wprowadzenie do problemów Republiki Francuskiej , w: Politique Zagranicznego N ö  4 - 1954 - 19 e  année p.  379-418 , w szczególności str.  388
13. Le Monde 02/09/1996; zobacz także inne zgodne cytaty w: Alexandre Gerbi, Occult history of franco-African decolonization: imposture, refoulements and neuroses , Éditions L'Harmattan, 2006, s.  159
14. Henri Grimal, Dekolonizacja od 1919 do współczesności, Bruksela, Editions Complexe, 1996 (nowe wydanie poprawione i zaktualizowane), s.  284 ; cit. w Gerbi 2006 s.  454

Załączniki

Powiązane artykuły

• Związek francuski
• powszechne prawo wyborcze
• Kolonializm