Praca narzucona

Zdanie o pracy przymusowej jest kara z aresztu zastrzeżeniem pracować obowiązkowe, które mogą zostać nałożone na osoby skazane na karę pozbawienia wolności za przestępstwa lub wykroczenia . W niektórych krajach nadal obowiązuje kara pracy przymusowej.

W Stanach Zjednoczonych skazani na roboty przymusowe nosili powszechnie znane dziś szaro-białe pasiaki. Jak na zdjęciu, zajęli się w szczególności pracą na drogach.

Trzeciej konwencji genewskiej z 1949 roku (rozszerzenie Drugiej Konwencji 1929) zakazuje Poddanie jeńców wojennych do pracy przymusowej, z wyjątkiem wykonywania czynności związanych z własnej wolności. Czwarta Konwencja z 1949 r. również stosuje zakaz do ludności cywilnej na terenach zajętych w czasie wojny.

W Niemczech

W Niemczech do 1945 roku więźniowie byli tradycyjnie przetrzymywani w zakładach karnych, gdzie poddawani byli przymusowej pracy. Więźniowie ci byli tradycyjnie ubrani w strój skazańca w biało-szare pionowe pasy, który stał się niesławny podczas II wojny światowej .

Na Kubie

Military Production Assistance siodłowe (UMAP), w hiszpańskiej UNIDADES militares de ayuda a la PRODUCCION są obozy pracy założony przez rząd kubański, a utworzona w 1960 roku. Według władz kubańskich ośrodki te UMAP musi witających osoby, które nie mogą być włączone do wojsko, to jest służba cywilna. Dotyczy to w szczególności antymilitarystów , homoseksualistów czy przeciwników politycznych.

W USA

W Stanach Zjednoczonych , więźniowie mogą być nadal odbywa się w zakładach karnych , gdzie są poddawane przymusowej. Więźniowie byli tradycyjnie ubrany w garnitur skazanego w żółte i czarne pasy poziome, rozsławione przez charakter taśmy kreskówki z braci Dalton .

We Francji

We Francji, w ramach Ancien Régime , przestępca mógł zostać skazany na karę pracy przymusowej zwaną "  galerami  " od 5 do 15 lat, a nawet na dożywocie , czyli w rzeczywistości na pewien okres. 30 lat; kara została wykonana w arsenale Marynarki Wojennej ( Brześć , Cherbourg , Rochefort , Tulon , Marsylia ). Skazani pracowali w tym samym czasie co robotnicy w arsenałach, a często razem z nimi, korzystali z tych samych dni świątecznych i otrzymywali tę samą pensję, z czego połowę przeznaczano na ich utrzymanie, a drugą połowę trzymano na gniazdo. Dla skazanych, którzy mieli taką zdolność, praca ta mogła polegać na pracy pisarskiej lub administracyjnej. Więźniowie ubrani byli w regulaminowe „liberie skazańca” składające się z żółtego płaszcza i czerwonej czapki. Kobietom skazanym na galery systematycznie zamieniano karę na areszt w klasztorze dziewcząt, gdzie mogły być zmuszane do pracy.

W metropolitalnych portowe więzienia zostały zamknięte przez dekret27 marca 1852 r.która nakazała przeniesienie wszystkich skazanych w kolonii karnej Gujany Francuskiej . Cztery dni po ogłoszeniu dekretu pierwszy konwój „transportowanych” wyjechał z Francji do Gujany . W latach 1852-1862 wysłano tam 12 750 skazanych w celu rozwoju wschodniej części kraju. Jednak kolonialne wyroki skazujące zostały oficjalnie wprowadzone dopiero dwa lata później, na mocy prawa30 maja 1854 rktóry przewidywał, że kara pracy przymusowej będzie odtąd odbywała się w Gujanie, że skazani będą tam zatrudniani przy najcięższych pracach kolonizacyjnych i że po zakończeniu wyroku skazani będą zobowiązani do „podwojenia wyroku” lub „dubbing”, to znaczy, że mieliby obowiązek przebywania w kolonii przez czas odpowiadający ich karze; skazani na osiem lat i więcej powinni tam pozostać na stałe. Sąd kasacyjny nałożony limit wieku na tym zdaniu, tym samym odrzucając jego wniosek do indywidualnego w wieku powyżej 60 lat.

Administracja Więzienna rozróżniała „transportowanych” i „deportowanych”, którzy nie byli poddawani pracy przymusowej i których praca musiała być wynagradzana. Byli to więźniowie sumienia skazani na wygnanie. Dyrektoriat otworzył drogę, deportując dysydentów i opornych księży do Gujany. Reżimy, które go zastąpiły, kontynuowały wygnanie powstańcówCzerwiec 1848, przeciwnicy Ludwika Napoleona Bonaparte i „zdrajcy” winni „wywiadu z wrogiem”. W pierwszej połowie XX th  wiecznym „polityczny” były zasadniczo nacjonalistyczna Afryki i Indochin. Trzymani z dala od reszty karnej populacji, zostali zgrupowani najpierw na Île Saint-Joseph, a następnie na Île du Diable .

Prawo 27 maja 1885 r.ustanowiła nowy statut „wycofanych” dla recydywistów. Wystarczyło zsumować cztery wyroki po ponad trzy miesiące, aby po odbyciu wyroku więzienia we Francji zostać dożywotnim zesłaniem w Gujanie lub Nowej Kaledonii .

W latach 1852-1938 do Gujany wysłano 52 000 skazanych na roboty przymusowe, 329 deportowanych z powodów politycznych i 15 600 zdegradowanych (w tym 913 kobiet wywiezionych lub zdegradowanych). Archiwa więzienne przechowywane w ośrodku Overseas Archives (CAOM) w Aix-en-Provence świadczą o zaostrzeniu się stanu skazanych w III RP . Hasłem przewodnim było odtąd „rygorystyczne zadośćuczynienie za zbrodnię”. Dekret z4 września 1891 rpogorszyły warunki przetrzymywania transportowanych i narzuciły budowę nowych pomieszczeń dyscyplinarnych w celu ukarania za wykroczenie, bunt lub próbę ucieczki. To hartowanie było tym bardziej gwałtowne, że interweniowało w zamkniętym świecie, w którym panowała totalna arbitralność.

Przed dekretem 17 czerwca 1938skazani na pracę przymusową zostali przeniesieni do skazanych, zwłaszcza za granicą ( więzienie w Gujanie Francuskiej , więzienie w Nowej Kaledonii itp.). Praca przymusowa była w skali kar najcięższym wyrokiem orzekanym przez sądy po odbyciu kary śmierci i przed karą pozbawienia wolności i mogła być orzekana jako dożywocie lub na czas. Skazani nosili strój z szerokimi naprzemiennymi czarno-białymi paskami, które pionowo zakrywały spodnie, marynarkę i czapkę, poziomo rękawy.

Praca przymusowa jest stosowana na dużą skalę w koloniach afrykańskich. Jeden z najbardziej emblematycznych projektów, budowa linii kolejowej Kongo-Ocean (140 km) kosztowała życie 17 000 miejscowych robotników w 1929 roku. W Kamerunie 6000 pracowników linii kolejowej Douala-Jaunde ma śmiertelność na poziomie 61,7% według do raportu władz. Praca przymusowa została oficjalnie zniesiona w koloniach w 1946 r. pod naciskiem Afrykańskiego Zgromadzenia Demokratycznego i Francuskiej Partii Komunistycznej . W rzeczywistości przetrwa w dużej mierze do lat pięćdziesiątych.

Kara przymusowej zostaje zniesiona w ramach V Republiki przez zarządzenia o4 czerwca 1960i zastąpiona karą pozbawienia wolności dożywotnio lub dożywotnio .

Płatna praca w więzieniu stało się powszechne w XX -tego  wieku, ale było dobrowolne ze strony więźniów, którzy widzą tę aktywność średnią zajętość i odszkodowania . Część zarobków musi trafić do ofiar i do funduszu solidarności ofiar.

W Rosji

W Rosji , w okresie Związku Radzieckiego , praca przymusowa była wykonywana w więzieniach i obozach w Gułagu , czyli katorgach .

Uwagi i referencje

  1. Kas. krym., Perdrieau, 13 grudnia 1877
  2. Okólniki Administracji Więziennej szczegółowo określają hierarchię rodzajów kary pozbawienia wolności: zbiorowe więzienie dzienne lub nocne, cela (światło), loch (ciemność), odosobnienie, pozbawienie wolności. Karom tym towarzyszyły nękanie fizyczne, takie jak dieta suchego chleba i wody, obowiązek milczenia, tłumienie spacerów lub pracy, pojedyncza lub podwójna „pętla”, zablokowanie jednego lub dwóch kółek, w których stopy skazanego i bat unieruchomiono na noc.
  3. Ustawa z dnia 31 maja 1854 r. Lekcje prawa karnego zawierające pełne wyjaśnienie kodeksów karnych i kryminalnych , Cotillon, 1867 - 832 strony.
  4. "  " Kolonialna praca przymusowa w Cesarstwie Francuskim musi być uznana za zbrodnię przeciwko ludzkości  " , Le Monde ,10 kwietnia 2019( przeczytaj online , konsultacja 10 kwietnia 2019 r. )
  5. Thomas Deltombe, Manuel Domergue i Jacob Tatsitsa, Kamerun! : ukryta wojna u początków Françafrique (1948-1971) , Paryż, La Découverte ,2019, 741  s. ( ISBN  978-2-7071-5913-7 ) , s.  67
  6. Chronologia dotycząca wyroków i więzień we Francji: od 1914 do dnia dzisiejszego (4/4) - Criminocorpus. Portal o historii wymiaru sprawiedliwości, zbrodni i kar .

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne