Francuska sekcja Międzynarodówki Robotniczej | ||||||||
Oficjalny logotyp. | ||||||||
Prezentacja | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Byli przywódcy | Jean Jaurès , Paul Lafargue , Jules Guesde , Édouard Vaillant , Louis Dubreuilh , Léon Blum , Daniel Mayer , Guy Mollet | |||||||
Fundacja | 1905 ( Światowy Kongres ) | |||||||
Połączenie |
Francuska Partia Socjalistyczna Socjalistyczna Partia Francji |
|||||||
Zanik | 1969 | |||||||
Połączył się | partia Socjalistyczna | |||||||
Pozycjonowanie | Lewo | |||||||
Gazeta blisko |
Ludzkość (1905-1920) Popularność (1918-1969) |
|||||||
Ideologia |
Socjalizm Marksizm |
|||||||
Zabarwienie | Czerwony | |||||||
| ||||||||
Francuska sekcja Międzynarodówki Robotniczej ( SFIO ) jest francuska socjalistyczna partia polityczna , która istniała pod tą nazwą od 1905 do 1969. Na Kongresie Issy-les-Moulineaux , stała się Partia Socjalistyczna , połączenie sił z " Unii klubów na odnowienie lewicy .
Po wydarzeniach z Komuny Paryskiej , A straszne represje spadły na socjalistycznych ruchów. Jest od 20 000 do 30 000 zabitych i ponad 38 500 uciekinierów lub wygnańców i tyle samo aresztowań. Wśród aresztowanych, 78% stanowili pracownicy, z czego 84% zostało deportowanych do najbardziej odległych koloniach z francuskiego imperium kolonialnego .
Od 1872 r. Klasa robotnicza przekształciła się w izbę związkową. W 1876 r. Jubiler Barberet zorganizował pierwszy zjazd robotniczy. Z Londynu zorganizowali się wygnańcy, zwłaszcza przyjaciele Blanquiego, którzy otwarcie oskarżają rząd o sprzyjanie klasie burżuazyjnej .
Z drugiej strony Jules Guesde , dziennikarz skazany za obronę Komuny, rozwija stanowisko odróżniające się od innych partii.
Podział na pięć trendów (1882-1901)Jednolita struktura socjalistyczna powstała w 1878 roku : Federacja Partii Socjalistycznych Robotników Francji (FPTSF). Ale na kongresach w 1880 i 1881 roku utwierdzał się brak jedności socjalistów. Od 1882 roku stworzyli kilka partii reprezentujących pięć głównych nurtów socjalizmu :
W 1901 r. Sprzeciwiały się dwa ruchy socjalistyczne: „lewica”, ewidentnie rewolucyjna, z Édouardem Vaillantem i Julesem Guesde ; „prawica”, raczej reformatorska, z Jaurèsem i Paulem Brousse . Prądy te są regularnie zwalczane, na przykład kiedy Millerand zgadza się wejść do rządu (znanego jako „burżuazyjny”), Guesde i Vaillant potępiają to stanowisko, deklarując, że dyskredytuje ono socjalizm. Pomimo tych rywalizacji Vaillant opowiada się za zjednoczeniem. W wyborach 1893 roku wybrano około pięćdziesięciu posłów. Wśród powodów ich wyboru wymienia się osłabienie przez siłę prawa prasy, a zwłaszcza niezadowolenie robotników, przejawiające się licznymi strajkami .
Rozwinęły się dwa spotkania: Francuska Partia Socjalistyczna zgromadziła niezależnych socjalistów, resztki FTSF de Brousse i większość niezależnych federacji. Partia ta była prowadzona w 1902 roku przez Jaurès. Partia Socjalistyczna z Francji został urodzony w 1901 roku pod nazwą rewolucyjnego urządzenia Socjalistycznej, skupiającej partię socjalizm rewolucyjny (PSR), Partia Robotnicza francuskiej (POF) i kilka autonomicznych federacji. Tutejsi guesdists stanowią prawie całą siłę roboczą.
Zjednoczenie francuskiego socjalizmu miało miejsce w 1905 roku na kongresie Globe w Paryżu, który nastąpił po Międzynarodowym Kongresie Socjalistycznym w Amsterdamie w 1904 roku . Narodziła się Partia Socjalistyczna, sekcja Międzynarodówki Robotniczej , lepiej znana pod akronimem SFIO, partia ruchu robotniczego . Anarchiści nie popierają tego zjednoczenia.
Albert Willm odegrałby znaczącą rolę w 1905 roku w wyborze akronimu partii SFIO :
„Prawnik Albert Willm z Rewolucyjnej Socjalistycznej Partii Robotniczej (POSR) chciałby wówczas zaznaczyć zajęcie robotników prądem germańskim i uzyskać dołączenie robotnika . Na tym polega wyjaśnienie niestosownej obecności wyrażenia Międzynarodówka Robotnicza, podczas gdy w tamtym czasie wszystkie oficjalne teksty przetłumaczone na język francuski odnoszą się do decyzji Międzynarodówki Socjalistycznej. "
To spotkanie jest zarówno zwycięstwem rewolucjonistów, jak i zwycięstwem Jauressian. Rzeczywiście, reprezentują jedną trzecią kierownictwa, nawet jeśli sam Jaurès tam nie zasiada, ponieważ wybrani urzędnicy nie mogą być członkami. W przeciwieństwie do innych europejskich partii socjalistycznych SFIO jest partią słabo scentralizowaną, pozostawiającą dużą autonomię wybranym przedstawicielom i szczeblom lokalnym. Jej kierownictwo dysponuje jedynie skromnymi zasobami ludzkimi i finansowymi, zwłaszcza że w przeciwieństwie do swoich brytyjskich i niemieckich odpowiedników nie może liczyć na związki zawodowe, które bronią swojej niezależności ( Karta z Amiens została przyjęta przez CGT w 1906 r .). W tych warunkach sekretarz generalny Louis Dubreuilh pełni jedynie funkcję administracyjną i jest liderem grupy parlamentarnej i dyrektorem dziennika L'Humanité , Jean Jaurès , który wydaje się być prawdziwym przywódcą partii.
SFIO (francuska sekcja Międzynarodówki Robotniczej) sprzeciwia się polityce kolonialnej i jastrzębiemu nacjonalizmowi. Jednak nadal istnieją różnice w aktualnych kwestiach. Zerwanie między Vaillant i Guesde ma miejsce w 1906 roku, kiedy większość przyjmuje uchwałę Kongresu Amiens w sprawie niezależności związku. Ale to w kwestii wojny wyraźnie interweniuje zerwanie. Jaurès, zgodnie z doktryną Międzynarodówki, wzywa do strajku generalnego , a nawet powstania, aby zapobiec konfliktowi lub go zatrzymać. Jules Guesde uważa, że wojna może zniszczyć kapitalizm i obawia się, że strajk stanie się skuteczny i osłabi najbardziej uprzemysłowione kraje, w których organizacja robotnicza jest silniejsza. To jeden z powodów, dla których pomysły Julesa Guesde są coraz mniej akceptowane przez członków SFIO, którzy są po stronie Jaurèsa.
Plik 28 lipca 1914SFIO publikuje manifest o treści „Precz z wojną! Niech żyje republika społeczna! Niech żyje międzynarodowy socjalizm! ”. Ten manifest pokazuje, że socjaliści w tym czasie byli zdecydowanie przeciwni wojnie. Trzy dni później Jaurès, zagorzały pacyfista, zostaje zamordowany przez Raoula Villaina , osławionego wyobcowanego człowieka.
Od 2 sierpnia następuje całkowita zmiana w przemówieniu Vaillanta, który deklaruje, że „w obliczu agresji socjaliści wypełnią cały swój obowiązek wobec ojczyzny”. 4 sierpnia socjaliści głosują za kredytami wojennymi, a 26 sierpnia, kiedy rząd został utworzony, w rządzie świętego związku byli reprezentowani Blanquiści i Guesdists .
Tak więc w 1914 roku zdecydowana większość SFIO zgodziła się wesprzeć wojnę, wbrew wszystkim jej wcześniejszym zobowiązaniom. Kilka socjaliści utrzymać sprzeciw wobec wojny: Fernand Loriot za komitet do wznowienia stosunków międzynarodowych (CRRI) lub, mniej radykalnie, mniejszość kierowany przez Jean Longuet , który stworzył gazetę Le Populaire .
Lata 1919 i 1920 to ważny okres rozwoju ruchu robotniczego, CGT podwoiła swoją siłę roboczą w 1919 roku. SFIO dość spokojnie podeszła do wyborów parlamentarnych w listopadzie 1919 roku , przedstawiła nowy program napisany przez Léona Bluma, który przywrócił rewolucyjną perspektywę do mówiąc: „nadejdzie o swojej historycznej godzinie”. Od marca 1919 r. Rozpoczęły się strajki w kopalniach, tekstyliach i bankach. Strajki te wywierają silną presję na SFIO, gdzie ścierają się dwa fronty: „ Zimmerwaldiens ” i reformistyczna SFIO. SFIO odmawia jednak ogłoszenia strajku generalnego . W lutym 1920 r. Na kongresie w Strasburgu członkowie zaakceptowali 92% wycofania się SFIO z Drugiej Międzynarodówki , zdyskredytowani jej przychylnością do wojny.
Rozłam między komunistami i socjalistamiW grudniu 1920 r. Na Kongresie w Tours kwestia przystąpienia do Międzynarodówki Komunistycznej podzieliła SFIO:
Pomimo takiej opozycji, dołączając do III th Międzynarodówki Robotniczej został osiągnięty przez 3028 głosów przeciw 1022 i 327 wstrzymujących się. SFIO zostało podzielone na dwie części, większość utworzyła nową partię: SFIC (francuska sekcja Międzynarodówki Komunistycznej), która później została nazwana Partią Komunistyczną, a następnie PCF .
Trudności po kongresie w ToursW 1921 r . SFIC zgromadziła większość członków zjednoczonej byłej SFIO, a także zachowała główny socjalistyczny organ prasowy: L'Humanité . Ale walki wewnętrzne prowadzą do odejść, potem stalinizacji partii towarzyszą fale wykluczeń i powstawanie dysydenckich ruchów komunistycznych. Doprowadziło to do bardzo znaczącego spadku liczby członków (109 tys. W 1921 r. , 28 tys. W 1933 r .).
Ze swej strony nowe SFIO nie jest partią ważną z punktu widzenia liczby członków (55 tys. W 1923 r. ), Ale ma rzeczywistą siłę wyborczą ze 101 posłami w wyborach w maju 1924 r . SFIO przylega do nowej Międzynarodówki Socjalistycznej Robotniczej .
Podział związku między CGT i CGTU jest następstwem rozłamu politycznego.
Lewy kartelW 1924 r. Zawiązał się związek radykałów , SFIO i republikanów-socjalistów. Zawierają porozumienie wyborcze, lewicowy kartel . Chcą powrotu obrony sekularyzmu , obrony praw socjalnych, bardziej sprawiedliwej polityki finansowej z pomocą tam, gdzie proletariat jest faworyzowany , a także polityki sojuszu z Ligą Narodów (Ligą Narodów ). Kartel ten jest potępiany wewnątrz SFIO przez część lewicy, na czele której stoją Jean Zyromski i Bracke, którzy uważają partię radykalną za partię burżuazji (na poziomie klasy społecznej) i walczą o „niezależność klasową SFIO”. ”. W maju 1924 r. Lewicowy kartel wygrał wybory, zdobywając 328 mandatów na 582.
Pierwszym rządem był Édouard Herriot ( Gouvernement Édouard Herriot (1) ,14 czerwca 1924 w 10 kwietnia 1925). Nie ma socjalistycznego ministra. SFIO chciało przewodzić rządowi, ponieważ uważa, że radykałowie są nadal zbyt mocno zakorzenieni w klasie burżuazyjnej. Herriot realizuje lewicową politykę, aby zadowolić swój elektorat. Tworzy krajową radę społeczno-gospodarczą. Aristide Briand zajmie się polityką zagraniczną. Mimo wszystko doznał poważnego niepowodzenia w swojej świeckiej polityce z powodu sprzeciwu Kościoła; Édouard Herriot ponownie chciał znieść ambasadę Watykanu i konkordat alzacki .
Od 1925 r. Pojawia się podział na radykałów i socjalistów, związany ze spłatą długu narodowego. To kryzys zadłużenia spowodowany odbudową po wojnie, ale także bonów skarbowych. Ponadto waluta jest niestabilna. Socjaliści i radykałowie są w opozycji do finansowej koncepcji spłaty zadłużenia. Radykałowie chcą zastosować metodę liberalną (pozostawić wolny handel), a socjaliści są za wprowadzeniem podatku od kapitału . Innym rozwiązaniem zaproponowanym przez SFIO byłoby przekształcenie bonów skarbowych w dłuższą pożyczkę. Rząd nie może znaleźć rozwiązania, gdy dyrektor generalny banku deklaruje, że nie ma już rezerw złota. Herriot jest oskarżony o eksplozję długu publicznego, dlatego zostaje usunięty ze stanowiska. Sześć innych rządów lewicowego kartelu odniesie sukces za 15 miesięcy .
W 1933 r. SFIO stało się ważniejsze niż partia komunistyczna. Ale SFIO jest podzielony na kilka prądów, z skrajną lewą krawędzią:
A w jego bardziej centrowym lub prawicowym marginesie:
Krajobraz lat trzydziestych XX wieku naznaczony jest wzrostem faszyzmu . Lewicowi intelektualiści spotykają się w komitetach do walki z faszyzmem , takich jak Komitet Czujności Intelektualistów Antyfaszystowskich czy Ruch Amsterdam-Pleyel, w którym spotykamy pisarzy Romaina Rollanda i Henri Barbusse'a, którzy są blisko komunistom. To, co przyspiesza wybuch intensywnej walki z faszyzmem we Francji, to wydarzenie z 6 lutego 1934 r., Kiedy kilka skrajnie prawicowych lig próbuje wejść do Pałacu Burbonów . Lewica widzi dziś próbę obalenia republiki. Dlatego lewica początkowo zorganizowała kontrdemonstrację w sprawie8 lutego 1934. Od tego momentu różne nurty lewicy połączą się.
Po ulicznym zbliżeniu dochodzi do sojuszu między partiami: w lipcu 1934 r. SFIO i partia komunistyczna odłożyły na bok spory, by wygrać wybory 1936 r . Plik27 lipca 1934, socjaliści i komuniści zawierają pakt jedności i działania. Jednak radykałowie zgodzili się na sojusz z komunistami dopiero w maju 1935 r., Kiedy Francja podpisała porozumienie z ZSRR . Plik14 lipca 1935radykałowie podpisują „rajd ludowy”, ten obchodzony jest jak impreza ogólnopolska.
W styczniu 1936 r. Różne strony uzgodniły słynny program „chleb, pokój, wolność”. Ten program Frontu Ludowego umożliwił wygranie wyborów w 1936 r., Które wygrał Léon Blum . To zwycięstwo wyborcze zostało powitane w maju i czerwcu dużymi spontanicznymi strajkami, w których uczestniczyło ponad 2 miliony strajkujących. To jest polityczny strajk nacisku z okupacją fabryk.
Pod presją strajków Front Ludowy przeprowadził kilka reform na korzyść robotników, m.in. 40-godzinny tydzień pracy , wprowadzenie 2 tygodni płatnego urlopu i podwyższenie wynagrodzeń z 7 do 15%. Te reformy są stosunkowo popularne, ale sytuacja gospodarcza pozostaje zła, produkcja spada. Od września wzrost cen jest większy niż wzrost płac, Blum jest zmuszony do dewaluacji franka i jednocześnie decyduje się na przerwę w reformach.
Robiąc tę przerwę, traci zaufanie socjalistów i robotników . Drugą przyczyną jego obalenia jest to, że Front Ludowy odmawia interwencji w celu militarnej pomocy Republice Hiszpańskiej , która stoi w obliczu przewrotu frankistowskiego . Léon Blum, ulegając radykalnym centrystom, ale przede wszystkim innym naciskom, zwłaszcza Wielkiej Brytanii, decyduje się nie angażować się w tę wojnę. Trzecią przyczyną są antysemickie naciski skrajnie prawicowych gazet, ponieważ Leon Blum jest Żydem . Dla Serge'a Bersteina intelektualne wybory Léona Bluma mają wiele wspólnego z polityczną porażką eksperymentu Frontu Ludowego. W szczególności Blum uważa, że tylko proletariat jest narzędziem transformacji społecznej i odmawia uwzględnienia klas średnich, które uważa za grupę resztkową, potępioną przez rozwój gospodarczy.
Blum został porwany w czerwcu 1937 r. Przez negatywny głos radykalnych senatorów, którzy odmówili mu pełnienia władzy; Według Bernsteina to głosowanie tłumaczy „bunt klas średnich, klienteli radykalizmu przeciwko temu, co wydaje im się polityką klasową”. To koniec Frontu Ludowego, nawet jeśli wybrane zgromadzenie pozostanie na miejscu, aby wotum zaufania dla rządu Daladiera i nie zostanie odnowione po wybuchu II wojny światowej podczas klęski 1940 roku .
W 1939 roku , na 36. krajowym kongresie SFIO w Nantes, partia dzieli się na dwie tendencje: zwolennicy Bluma przeciwstawiają się zwolennikom Paula Faure'a ; ten ostatni jest liderem obecnego wroga wojnie, co ilustrują również Charles Spinasse , Julien Peschadour , Jean-Baptiste Séverac , Louis L'Hévéder , Fernand Roucayrol , Georges Dumoulin , Ludovic Zoretti , Georges Albertini , Georges Soulès , Maurice Deixonne . Fauriści domagają się konferencji pokojowej, która naprawiłaby niesprawiedliwości z 1919 roku i uzyskałaby 2200 mandatów przeciwko 2800 dla tendencji Bluma.
Lipiec 1940 r. I głosowanie nad pełnymi uprawnieniami marszałka Pétaina pozostawia SFIO podzielone: spośród 669 obecnych posłów i senatorów 36 głosowało „przeciw”, a 170 parlamentarzystów SFIO głosowało „za”.
Drugiej wojny światowej wzmacnia tę obniżkę SFIO między tymi, którzy są korzystne dla rządu Vichy ( Paul Faure , Charles Spinasse ), nawet do Collaboration ( Jean-Marie Balestre , Louis Sellier , Paul Perrin , Paul Rives , Camille Planche , Simon Sabiani , Pierre Thurotte itp.) Oraz ci, którzy dołączają do ruchu oporu ( Pierre Brossolette , Amédée Dunois , Félix Gouin , Jean-Baptiste Lebas , Daniel Mayer , Guy Mollet , André Philip , Jean Pierre-Bloch , Christian Pineau , Pierre Viénot …).
Niektórzy z „Paul-Faurists” (zwolennicy Paula Faure'a ) wybierają ciszę; Paul Faure przechodzi na emeryturę, mimo że sponsoruje gazetę L'Effort z około dwudziestoma deputowanymi socjalistami . Ale niektórzy z faurystów aktywnie uczestniczyli w prasie kolaboracyjnej i pisali w gazetach kolaboracji robotniczej, takich jak Germinal , Le Rouge et le Bleu , L'Atelier , La France socialiste , L'Effort . Niektórzy socjaliści pacyfistyczne zaangażował się w organizacji, w tym kolaboracjonistów Narodowego Popular Rally of Marcel Déat , takich jak Ludovic Zoretti lub Georges Dumoulin i dołączył neo-socjalistów , którzy opuścili SFIO w 1930 roku.
Jednak jest niewielu aktywistów, którzy przyłączają się do tego ruchu. Przez cały okres okupacji większość bojowników nic nie robi. Sieć została osłabiona od sierpnia 1940 r. , Rady generalne są zawieszone, a rady gmin są powoływane przez Vichy. Miejsca spotkań dawnego Frontu Popularnego, takie jak „La Ruche de Montchat” w Lyonie , są zamknięte, a spotkania zabronione .
Od sierpnia 1940 r. Pierwsze próby zbudowania podziemnej partii gotowej do akcji przeciwko okupantowi to dzieło dwóch Blumistów, Daniela Mayera i Henri Ribière'a . W marcu 1941 roku Mayer utworzył organizację : Komitet Akcji Socjalistycznej (CAS), który liczy 2000 członków. CAS został wzmocniony w 1942 roku i stał się odtworzonym SFIO w marcu 1943 roku . Le Populaire pojawił się potajemnie od 1942 roku.
Niektórzy, jak André Philip , dołączyli do Wolnej Francji w Londynie.
Partia Socjalistyczna wzywa socjalistów do przyłączenia się do istniejących ruchów oporu w imię zjednoczenia narodowego „wszyscy Francuzi mogą i powinni zjednoczyć się we wspólnym dziele”. Aktywiści SFIO stanowią większość w Liberation-Nord i tworzą Brutus Network . Kiedy w 1943 r. Utworzono Narodową Radę Oporu (CNR), SFIO była tam reprezentowana, obok działaczy PCF i prawicy gaullistowskiej (wokół centrystów Ludowych Demokratów PDP, wśród wielu chadeków sprzeciwiających się Vichy i przez długi czas do powstania faszyzmu w Europie ).
SFIO odrodziło się wraz z Wyzwoleniem jako trzeci wielki ruch okresu powojennego, po ludowych republikanach MRP powstałych z byłej PDP i komunistach. Dryf niektórych współpracowników w ramach starego SFIO (lub niektórych jego starych tendencji) dla niektórych sięgnął aż do faszyzmu . Ci, którzy przed wojną zostali wykluczeni z SFIO, nie posuwając się aż do kolaboracji z Vichy, utworzyli Partię Demokratyczno-Socjalistyczną (PSD) wokół Paula Faure'a, który miał niewielką publiczność. W listopadzie 1944 r. 83 deputowanych byłego SFIO zostało wykluczonych z powodu braku oporu (niekoniecznie współpracując), z czego 12 zostało następnie przywróconych.
W 1945 SFIO liczyło 336 000 członków, czyli mniej niż PCF, która odbudowała swoje wpływy większości na lewicy i liczyła 791 373 członków; SFIO nadal pełni jedynie rolę arbitra moderującego po lewej stronie, bez żadnej realnej siły sprzeciwu wobec MRP odtworzonej wokół centrystów, chadeków i innych prawicowych ruchów gaullistycznych, które uczestniczyły w CNR; niemniej jednak silnie zainspiruje politykę planowania i odbudowy, której SFIO Léona Bluma nie chciał przeprowadzić przed wojną.
SFIO podziela zyski z wyborów parlamentarnych w 1945 r. Z PCF i MRP , z których każdy uzyskał po około 25% głosów. W tej konkretnej sytuacji żadna z trzech partii nie ma większości w zgromadzeniu. Dlatego muszą stworzyć wspólny rząd, aby mieć zdecydowaną większość w parlamencie. Ten okres rządów 1945-1947 nazywany jest „trójstronnością”.
Plik 20 stycznia 1946, Charles de Gaulle rezygnuje z funkcji Prezesa Zarządu . To jest z23 stycznia 1946że trójstronność naprawdę nabiera rozpędu. Od początku tego rządu istnieją już napięcia związane z nową konstytucją. W ramach trójstronności przeciwstawiają się dwie tendencje:
Lewicowa większość narzuca swój projekt zgromadzeniu, ale konstytucja zostaje odrzucona w referendum. Ostatecznie będą dwie komory z prawdziwą mocą. Po przyjęciu nowego projektu, w czerwcu 1946 r. Odbyły się nowe wybory parlamentarne : pierwsze miejsce zajęła MRP (z 23,45% w 1945 r. Do 28,2%), następnie PCF (25,98% wobec 26,23%) w 1945 r.) I SFIO (21,14% wobec 23,45% w 1945 r.), Który stracił na popularności. Nastąpi wydarzenie, które położy kres trójstronnej polityce: jest to przemówienie Bayeux z16 czerwca 1946gdzie MRP interpretuje przemówienie jako ostrzeżenie De Gaulle'a na lewicy. MRP, lojalna wobec De Gaulle'a, postanawia oddzielić się od trójstronności, co zapowiada jego koniec.
Pomiędzy tymi dwiema tendencjami radykalni centryści pozostają podzieleni na z jednej strony przychylnych SFIO, a innych przychylnych chadeckim centrystom z dawnej PDP , włączonych do MRP. Zdyskredytowana skrajna prawica zostaje zmieciona na bok i ma przy sobie tylko pewnych kolaborantów, podczas gdy różne ruchy skrajnie lewicowe nie gromadzą się tak bardzo, jak potężna PCF w momencie wyzwolenia.
W 1947 r. Pierwszym prezydentem IV Republiki został wybrany socjalista Vincent Auriol , przewodniczący Zgromadzenia Ustawodawczego . SFIO musi następnie zrekonstruować się na bardziej stabilnych podstawach i odzyskać ziemię, którą pozostawił zarówno po lewej stronie (do PCF), jak i do środka (do MRP). Na tym gruncie SFIO stopniowo odbije ją pośród radykalnych centrystów, a dopiero potem przeciwko PCF, która popiera stalinizm i radziecki model kolektywistyczny okresu powojennego.
38 th Kongres w 1946 wyznacza nowy etap w historii SFIO. Kongres wyrzekł się ustępującego przywództwa, kierowanego przez Daniela Mayera i wspieranego przez Léona Bluma. Po raz pierwszy taka zmiana większości nastąpiła od 1919-1920. Odchodzący zespół jest krytykowany za chęć ponownego założenia partii pod względem ideologicznym poprzez odcięcie jej od jej marksistowskich podstaw na rzecz socjalizmu „humanistycznego”. Lider protestu, Guy Mollet , został sekretarzem generalnym SFIO w 1946 roku. Pozostał nim do 1969 roku .
Jednak do śmierci Léona Bluma w 1950 r. Jego autorytet był względny. I tak, gdy Paul Ramadier , przewodniczący Rady, odwołał 4 maja 1947 r. Komunistycznych ministrów rządu, rozgrywka między kierownictwem SFIO - niekorzystną dla tej decyzji - a ugrupowaniem parlamentarnym - zdominowaną przez Blumistów, którzy popierają - zwraca się ku temu drugiemu .
Guy Mollet, przejęty na przywództwo przez lewe skrzydło partii, dość szybko ją rozczarowuje. Najbardziej radykalne elementy SFIO opuszczają ją lub są z niej wykluczane, jak Yves Dechezelles , „ numer 2 ” partii, która tworzy rewolucyjną akcję socjalistyczną, czy mała obecna „socjalistyczna bitwa”, która stworzy jednolitą partię socjalistyczną. .
Po przystąpieniu do opozycji w 1950 r. Socjaliści poparli rząd Mendès-France w 1954 r. , Nie uczestnicząc w nim, ale byli częścią frontu republikańskiego kierowanego przez ten ostatni podczas wyborów parlamentarnych w 1956 r . SFIO, będąca partią tej koalicji z najczęściej wybieranymi, prezydent René Coty powołuje Guya Molleta na przewodnictwo w Radzie . Kryzys w Kanale Sueskim , polityka algierska Guya Molleta (kontynuacja wojny), poparcie dla Charlesa de Gaulle'a w 1958 r. Spowodowały nowe podziały i podziały: Autonomiczna Partia Socjalistyczna (PSA) w 1958 r. powstanie Zjednoczonej Partii Socjalistycznej (PSU) w 1960 r .
W 1962 r. SFIO straciło 80% swoich członków w porównaniu z wyzwoleniem i połowę elektoratu. SFIO nie jest już w stanie rekrutować w zawodach technicznych. Jego polityka wobec Algierii jest powszechnie odrzucana przez resztę lewicy i przez szerokie warstwy młodzieży. Większość politycznej refleksji na niekomunistycznej lewicy znajduje się poza Partią Socjalistyczną, w PSU, ale także w wielu klubach i ugrupowaniach, które rozmnażały się w latach sześćdziesiątych . Ze wszystkich punktów widzenia SFIO Guya Molleta to nic innego jak szkielet SFIO z przeszłości. W wyborach parlamentarnych w 1962 r . SFIO nadal powoli spadało, uzyskując zaledwie 12,7% głosów.
W 1964 roku istnieją dwie tendencje: ci, którzy chcą pokonać De Gaulle'a w ramach instytucjonalnych i ci, którzy chcą przekształcić niekomunistyczną lewicę w pomocniczą siłę „nowych menedżerów”. Jest to ponownie projekt połączenia w SFIO innowacyjnego nurtu, w którym Mollet nie może zaryzykować czołowego wyrzeczenia się Gastona Defferre . Kongres 1964 przyznaje inwestyturę dla tego projektu. Jednak związki odmawiają udziału w wsparciu „horyzontu 80”, podobnie robi PSU . Projekt Defferre'a nie powiódł się i wycofał swoją kandydaturę.
François Mitterrand , centrolewicowy polityk, który nie należy do SFIO, ma inną koncepcję. Widzi nową francuską politykę w dwubiegunowej konfrontacji: zjednoczeniu całej lewicy przeciwko prawicy gaullistowskiej . Dlatego startuje w wyborach prezydenckich w 1965 roku jako jedyny kandydat lewicy. Kampania okazała się wielkim sukcesem: przeciwko de Gaulle'owi uzyskał 32,2% głosów w pierwszej turze i 45% w drugiej turze. W tym czasie Mitterrand założył Federację Lewicy Demokratycznej i Socjalistycznej (FGDS), która zrzesza SFIO, Partię Radykalną, Konwencję Instytucji Republikańskich i różne kluby.
Po porażce wyborów parlamentarnych w 1968 r. (16,5% głosów) FGDS zniknęła. Podczas wyborów prezydenckich w 1969 r. Wszyscy sojusznicy uważani za uchylonych, a lewica przedstawiła się jako podzielona. Kandydat SFIO, Gaston Defferre , otrzymuje tylko 5% głosów. Te wybory są ostatnimi, które przedstawia partia pod nazwą SFIO.
W lipcu tego samego roku, pod kierownictwem Alaina Savary'ego , SFIO połączyło się ze Związkiem klubów na rzecz odnowienia lewicy w celu utworzenia Partii Socjalistycznej podczas kongresu w Issy-les-Moulineaux .
Rok | Pierwsza runda | Ranga | Siedzenia | Rząd | |
---|---|---|---|---|---|
Głos | % | ||||
1906 | 877 221, | 10% | 4 th | 54/585 | Sprzeciw |
1910 | 1,110,561 | 13,2% | 4 th | 75/590 | Sprzeciw |
1914 | 1,413,044 | 16,8% | 3 rd | 102/601 | Sprzeciw |
1919 | 1,728,663 | 21, 2% | 2 nd | 68/613 | Sprzeciw |
1924 | 1 814 000 | 20,1% | 2 nd | 104/581 | Lewy kartel |
1928 | 1 708 972 | 18% | 3 rd | 100/604 | Sprzeciw |
1932 | 1,836,991 | 19,2% | 2 nd | 132/607 | Sprzeciw |
1936 | 1 955 306, | 19,9% | 1 ul | 149/610 | Popularny przód |
1945 | 4,491,152 | 23,8% | 3 rd | 134/522 | Trójstronność |
1946 | 4.187.747 | 21,1% | 3 rd | 128/586 | Trójstronność |
1946 | 3,433,901 | 17,9% | 3 rd | 102/627 | Trójstronność |
1951 | 2,744,842 | 15,4% | 3 rd | 107/625 | Trzecia siła |
1956 | 3 180 656, | 14,9% | 3 rd | 95/595 | Front Republikański |
1958 | 3.171.459 | 15,5% | 4 th | 47/579 | Sprzeciw |
1962 | 2,279,209 | 12,5% | 3 rd | 66/482 | Sprzeciw |
1967 | 4 231 173, | 19% | 3 rd | 121/487 | Sprzeciw |
1968 | 3,662,443 | 16,5% | 3 rd | 57/487 | Sprzeciw |
Rok | Kandydat | Pierwsza runda | ||
---|---|---|---|---|
Głos | % | Ranga | ||
Wrzesień 1920 | Gustave Delory | 69 | 8.8 | 2 nd |
1924 | wsparcie dla Paula Painlevé ( PRS ) | |||
1931 | wsparcie dla Aristide Briand , następnie Pierre Marraud (PRS) | |||
1932 | Paul Faure | 114 | 14.7 | 2 nd |
1939 | Albert Bedouce | 151 | 16.7 | 2 nd |
1947 | Vincent Auriol | 452 | 51.2 | 1 ul |
1953 | Marcel-Edmond Naegelen | 329 | 37.8 |
2 e (The 13 th okrągły) |
1958 | wsparcie dla Charlesa de Gaulle'a ( UNR ) | |||
1965 | wsparcie dla François Mitterrand ( CIR ) | |||
1969 | Gaston Defferre | 1,133,222 | 5.0 | 4 th |
Rok | Pierwsza runda | Druga runda | Doradcy | Prezydenci | ||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Głos | % | Ranga | Głos | % | Ranga | |||
1961 | 1,090,648 | 16.8 | 2 nd | NC | 271/1 504 | NC | ||
1964 | 1,124,439 | 16.6 | 2 nd | 286 / 1,562 |
Rok | Lokalizacja | Uwagi | |
---|---|---|---|
1 ul | 1905 | Globus | „Kongres Jedności”: utworzenie SFIO przez połączenie Francuskiej Partii Socjalistycznej kierowanej przez Jeana Jaurèsa i Partii Socjalistycznej Francji kierowanej przez Julesa Guesde |
2 nd | 1905 | Chalon-sur-Saone | |
3 rd | 1906 | Limoges | |
4 th | 1907 | Nancy | |
5 th | 1908 | Tuluza | |
6 th | 1909 | Saint Etienne | |
7 th | 1910 | Nimes | |
Paryż | Druga sesja 7 -go Kongresu | ||
8 tys | 1911 | Saint-Quentin-en-Yvelines | |
Paryż | Druga sesja z 8 -go Kongresu | ||
9 tys | 1912 | Lyon | |
Paryż | Druga sesja 9 -go Kongresu | ||
10 tys | 1913 | Brześć | |
11 tys | 1914 | Amiens | |
Paryż | Druga sesja 11 -go Kongresu | ||
12 th | 1915 | Paryż | |
13 tys | 1916 | Paryż | |
14 tys | 1917 | bordeaux | |
15 tys | 1918 | Paryż | |
Paryż | Druga sesja 15 -go Kongresu | ||
16 tys | 1919 | Paryż | |
17 th | 1920 | Strasburg | SFIO wycofuje się z Drugiej Międzynarodówki , nie przyłączając się jednak do Trzeciej Międzynarodówki . |
18 tys | 1920 | Wycieczki | Większość dołączyła do Międzynarodówki Komunistycznej i utworzyła Francuską Sekcję Międzynarodówki Komunistycznej (SFIC), podczas gdy mniejszości utrzymywały SFIO „Starego Domu” wokół Léona Bluma |
19 th | 1921 | Paryż | |
20 tys | 1923 | Lille | |
21 tys | 1924 | Marsylia | |
22 nd | 1925 | Grenoble | |
23 rd | 1926 | Clermont-Ferrand | |
24 tys | 1927 | Lyon | |
25 tys | 1928 | Tuluza | |
26 tys | 1929 | Nancy | |
1930 | Paryż | Druga sesja 26 -go Kongresu | |
27 tys | 1930 | bordeaux | |
1931 | Paryż | Druga sesja 28 -go Kongresu | |
29 tys | 1932 | Paryż | |
Awinion | Druga sesja 29 -go Kongresu | ||
30 tys | 1933 | Paryż | |
31 tys | 1934 | Tuluza | |
32 nd | 1935 | Miluza | |
Limoges | Druga sesja 32 -go Kongresu | ||
1936 | Boulogne-Billancourt | Trzecia sesja 32 -go Kongresu | |
33 tys | 1936 | Paryż | |
34 tys | 1937 | Marsylia | |
35 tys | 1938 | Royan | |
Montrouge | Druga sesja 35 -go Kongresu | ||
36 tys | 1939 | Nantes | |
* | 1944 | Paryż | Nadzwyczajny Krajowy Kongres Kierowników Federacji Socjalistycznych odrodzony w ruchu oporu |
37 tys | 1944 | Paryż | |
38 tys | 1946 | Paryż | |
39 tys | 1947 | Lyon | |
40 tys | 1948 | Paryż | |
41 tys | 1949 | Paryż | |
Paryż | Druga sesja 41 -go Kongresu | ||
42 nd | 1950 | Paryż | |
43 rd | 1951 | Paryż | |
Paryż | Druga sesja 43 -go Kongresu | ||
44 tys | 1952 | Montrouge | |
45 tys | 1953 | Asnières | |
Puteaux | Druga sesja 45 -go Kongresu | ||
46 tys | 1954 | Asnières | |
Suresnes | Druga sesja 46 -go Kongresu | ||
1955 | Puteaux | Trzecia sesja 46 -go Kongresu | |
47 tys | 1955 | Asnières | |
48 tys | 1956 | Lille | |
49 tys | 1957 | Tuluza | |
50 tys | 1958 | Issy-les-Moulineaux | |
51 tys | 1959 | Puteaux | |
52 nd | 1960 | Issy-les-Moulineaux | |
Paryż | Druga sesja 52 -go Kongresu | ||
53 tys | 1961 | Issy-les-Moulineaux | |
1962 | Paryż | Druga sesja 53 -go Kongresu | |
54 tys | 1963 | Issy-les-Moulineaux | |
1964 | Paryż | Druga sesja 54 -go Kongresu | |
55 tys | 1965 | Clichy | |
Paryż | Druga sesja 55 -go Kongresu | ||
1966 | Paryż | Trzecia sesja 55 -go Kongresu | |
56 tys | 1967 | Suresnes | |
1968 | Paryż | Druga sesja 56 -go Kongresu | |
Puteaux | Trzecia sesja 56 -go Kongresu |
Odznakę z trzema strzałami stworzył rosyjski ideolog zesłany do Niemiec Serge Tchakhotine , symbol Żelaznego Frontu ( Eiserne Front ), niemieckiej antyfaszystowskiej organizacji obronnej utworzonej w 1931 roku. Jej podstawową funkcją jest zasłanianie swastyki na ścianach i plakaty. Został przyjęty przez Socjaldemokratyczną Partię Niemiec latem 1932 roku i pojawił się we Francji w 1934 roku, pochodząc z Austrii . Według Biura Badań Socjalistycznych Uniwersytetu , niektóre organizacje federalne, w szczególności Federacja Sekwany i Młodzieży Socjalistycznej , używają tego symbolu na „plakatach, ulotkach i większości materiałów propagandowych rozpowszechnianych przez SFIO” , ale partia nie przyjmuje i zachowuje na chwilę jako symbol czerwoną flagę z literami P i S.
W listopadzie 1944 r. Nadzwyczajny kongres narodowy postanowił przyjąć nowe logo, przedstawiające czapkę frygijską, trójkolorową kokardę oraz splecione litery P i S. Ale działacze oddolni, zwłaszcza ci z Federacji Sekwany, odrzucają nową odznakę, przyjętą bez konsultacji z nimi i zbyt podobną do starego logo partii radykalnej. Kontrowersje, podniesione w szczególności przez magazyn Esprit w kwietniu 1945 r. I poruszane na kilku posiedzeniach władz partii, wymagają nowej zmiany logo - uniknięcia powrotu do czerwonej flagi. Jest to więc odznaka z trzema strzałami, czasem z Marianną lub akronimem SFIO, która została przyjęta i dobrze przyjęta po wojnie. Oprócz nachylenia strzałek pod kątem 45 ° i orientacji końcówek w lewo w dół, logo nigdy nie jest znormalizowane.
Po upuszczeniu logo, wyszło z użycia, od momentu powstania w 1969 roku , Partia Socjalistyczna zastępuje różę w jego dłoni po kongresie Epinay w 1971 roku .
W latach 1936 i 1971 (następnie wzięte razem przez PS), siedziba partii jest cytowany Malesherbes ( 9 th dzielnicy Paryża ).