Pierre Viénot

Pierre Viénot
Rysunek.
Pierre Viénot w 1936 roku, następnie podsekretarz stanu do spraw zagranicznych.
Funkcje
Członek Ardenów
1932 - 1940
Grupa polityczna PSF ( 1932 - 1936 )
USR ( 1936 - 1937 )
SFIO ( 1937 - 1940 )
Podsekretarz stanu
Czerwiec 1936 - Czerwiec 1937
Premier Leon Blum
Rząd Rząd Léon Blum (1)
Ambasador z Francji bezpłatny do Wielkiej Brytanii
1943 - 20 lipca 1944
Rząd Rząd Wolnej Francji
Biografia
Data urodzenia 5 sierpnia 1897
Data śmierci 20 lipca 1944
Małżonka Andree Mayrisch

Pierre Viénot , urodzony dnia5 sierpnia 1897w Clermont ( Oise ) i zmarł w Londynie dnia20 lipca 1944, jest francuskim politykiem i bojownikiem ruchu oporu.

Członek Ardenów od 1932 r., Wspiera Front Ludowy i uczestniczy w rządzie Léona Bluma jako podsekretarz stanu ds.Czerwiec 1936 w Czerwiec 1937. Odmawiając zawieszenia broni w 1940 r., Był jednym z parlamentarzystów, którzy sprzeciwiali się reżimowi Vichy . Dwukrotnie uwięziony, wstąpił do Wolnej Francji, której był ambasadorem przy rządzie brytyjskim od 1943 r. Do śmierci wLipiec 1944. Jest Towarzyszem Wyzwolenia .

Biografia

Pierre Louis Gustave Viénot jest synem Adolphe Henry Viénot, notariusza w Clermont ( Oise ) i Eugénie Sophie Marie Fidéline Blanche.

Studiował w Lycée Janson-de-Sailly w Paryżu i zaciągnął się do wojska podczas pierwszej wojny światowej , jeszcze zanim skończył osiemnaście lat. Jego udział w konflikcie przerwał jedynie pozwolenie na zdanie matury . Nawet rana postrzałowa, którą otrzymał2 lipca 1916podczas bitwy nad Sommą nie osłabia jego determinacji, gdyż odmawia ewakuacji na tyłach. Ponownie doznał poważniejszej kontuzji w Villers-Cotterêts w rLipiec 1918.

Po studiach prawniczych podjął pracę w biurze marszałka Lyauteya , francuskiego generała zamieszkałego w Maroku . Jeśli konserwatyzm marszałka nie podoba się człowiekowi lewicy Pierre Viénotowi, to pozostaje pod silnym wpływem liberalizmu, jaki generał-rezydent przejawia wobec Marokańczyków, jego wielki szacunek dla jednostek i lokalnych zwyczajów. W tym okresie nawiązał bliskie więzi z marszałkiem, ale także z Wladimirem d'Ormessonem , Paulem Desjardinsem, Félixem de Vogüe, André Gide .

Od 1923 do 1925 kilkakrotnie przebywał w Niemczech, aby przygotować się do egzaminu wstępnego na Quai d'Orsay; od 1925 do 1930 roku Pierre Viénot dążył do zbliżenia między Francją a Niemcami . Wpadł na pomysł utworzenia francusko-niemieckiego stowarzyszenia: będzie to Komitet Francusko-Niemieckiej Informacji i Dokumentacji  (de) (CFAID), założony w Luksemburgu w 1926 roku i sponsorowany przez luksemburskiego przemysłowca Emile Mayrisch . Poznał też w tym okresie córkę tej ostatniej, Andrée Mayrisch , którą poślubił18 lipca 1929w Paryżu. Przewodniczył berlińskiemu biuru komitetu do 1929 roku; następnie został wydziedziczony z powodu wewnętrznych rozłamów.

Para Viénotów przeniosła się do Ardenów w 1930 r., Aw 1932 r. Pierre Viénot został zastępcą Rocroi , z etykietą Partii Republikańsko-Socjalistycznej  ; w 1931 r. bronił łupków dotkniętych kryzysem. Ponownie wybrany w 1936 r. Został podsekretarzem stanu odpowiedzialnym za protektoraty Maghrebu i mandaty na Bliski Wschód . Jesienią 1936 r. Negocjował traktaty przyznające niepodległość Libanowi i Syrii . Traktaty te nie zostały ratyfikowane z powodu wrogości Senatu, ale posłużyły jako podstawa do skutecznej niepodległości tych krajów po zakończeniu II wojny światowej . Jego polityka i przemówienie w tunezyjskiej stacji radiowej1 st marca 1937dążąc do wzmocnienia praw Tunezyjczyków, został uznany przez najbardziej wpływowych kolonistów za „Antychrysta” ( Charles-André Julien ). Jego szefem sztabu jest Pierre Bertaux i będzie on powiązany z Habibem Bourguibą .

W Czerwiec 1937po obaleniu rządu Leona Bluma wstąpił do SFIO . W następnym roku skrytykował porozumienia monachijskie i wraz z Pierrem Brossolette'em i Danielem Mayerem stanął na czele grupy Agir, głównej organizacji socjalistycznej opowiadającej się za stanowczością wobec nazistowskich Niemiec i faszystowskich Włoch. Odniósł ranę w 1918 roku i musiał leczyć się w sanatorium. Nie przeszkadza mu to w prowadzeniu kampanii ze swoim przyjacielem Léo Lagrange'em w gazecie Agir pour une modernization de la army, jak radził pułkownik de Gaulle.

W 1939 r. Zaciągnął się ponownie, ale stan zdrowia i wiek zmusiły go do pozostania za frontem; następnie reżyseruje audycje w National Radio w języku niemieckim. W czerwcu 1940 r. Wraz z dwudziestoma siedmioma innymi parlamentarzystami wyruszył na liniowiec Massilia . Przybył do Rabatu , został umieszczony przez administrację w areszcie domowym. Po powrocie do kontynentalnej Francji został skazany przez trybunał wojskowy w Clermont w rGrudzień 1940, na osiem lat więzienia w zawieszeniu za „  dezercję z rąk wroga  ”. Następnie, uwolniony od kłopotów z wymiarem sprawiedliwości reżimu Vichy , założył ruch polityczny CAS (Komitet Akcji Socjalistycznej) wMarzec 1941. Wstąpił do ruchu oporu , w szczególności u boku Daniela Mayera i André Philipa .

W 1942 r. Został aresztowany, a następnie osadzony w areszcie domowym w sanatorium, ale rok później udało mu się uciec. Następnie dołączył do generała de Gaulle'a w Londynie i przyniósł mu list od Édouarda Herriota . Odtąd aż do śmierci był ambasadorem Wolnej Francji przy rządzie brytyjskim. Jako taki jest jednym z francuskich urzędników, którzy dochodzą do wniosku, że Francja nie jest administrowana przez aliancki wojskowy rząd terytoriów okupowanych (AMGOT), ale przez Rząd Tymczasowy Republiki Francuskiej , utworzony w Algierze dnia3 czerwca 1944. Towarzyszy generałowi de Gaulle w jego podróży do wyzwolonej Normandii .

Ale te wysiłki były zbyt ciężkie dla jego ciała, które stało się kruche i miesiąc później dostał zawału serca.

Jego żona była podsekretarzem stanu w 1946 r., Zastępcą i burmistrzem Rocroi . Oboje spoczywają na cmentarzu Chooz ( Ardeny ).

Korona

Miasto Revin kazało postawić popiersie w dzielnicy La Campagne.

Dekoracje

Pracuje

Uwagi i odniesienia

  1. Departmental Archives of Oise, zdigitalizowany stan cywilny Clermont, 3E157 / 41, NMD 1897-1899, akt urodzenia nr 300 z roku 1897, zdjęcie 85 z digitalizacji.
  2. ten w swojej korespondencji nazywa go moim synem
  3. „Dokumenty polityczne, dyplomatyczne i finansowe”, luty 1929 r
  4. Guido Müller , „Pierre Viénot and the Berlin office of the Franco-German Studies Committee” , w: Hans Manfred Bock , Gilbert Kreps , Wymiana kulturalna i stosunki dyplomatyczne. Francuska obecność w Berlinie w okresie Republiki Weimarskiej , Presses Sorbonne nouvelle ,2004( czytaj online ) , s.  51-68
  5. Pierre Bertaux , Normalny w Berlinie , Presses Sorbonne nouvelle,2001, s.  116-117
  6. jego ostatnia wiadomość: Wygrywasz bitwy. Cokolwiek się stanie, nie wygrasz wojny. Nie możesz tego wygrać!
  7. Archiwa departamentalne Oise, zdigitalizowany stan cywilny Clermont, 3E157 / 41, NMD 1897-1899, wzmianka na marginesie aktu urodzenia nr 300 z roku 1897, zdjęcie 85 z digitalizacji.

Zobacz też

Bibliografia

Linki zewnętrzne