Narodowa Rada Oporu

Narodowa Rada Oporu Historia
Fundacja 27 maja 1943 r.
Rama
Rodzaj Francuska sieć lub ruch oporu
Kraj  Francja
Organizacja
Prezydent Jean Moulin

Narodowej Rady Oporu ( CNR ) jest organem, który kieruje i koordynuje różne ruchy francuskiego wewnętrznego oporu podczas II wojny światowej , wszystkie tendencje polityczne zawarte, od połowy 1943 roku.

Składa się z przedstawicieli wymienionych ruchów, związków i partii politycznych wrogich rządowi Vichy .

Jej program , przyjęty w marcu 1944 r., przewiduje „plan natychmiastowego działania” (to znaczy działania oporu), ale także „środki, które należy zastosować, gdy tylko terytorium zostanie wyzwolone ”, listę reform społecznych. gospodarczy.

Kontekst i misja Jeana Moulin

Generał de Gaulle , zrównoważone z General Giraud wspieranego przez Stany Zjednoczone, chce udowodnić aliantom, że jest niekwestionowanym liderem Wolnych Francuzów.

Wyobraża sobie zatem stworzenie wolnej i pluralistycznej organizacji, która uznaje swoją legitymację jako wyjątkowego i niepodważalnego lidera i powierza jej stworzenie Jeanowi Moulinowi , który oficjalnie staje się1 st styczeń 1.942jego osobisty delegat, z początkowo za zadanie ujednolicić wszystkie ruchy oporu wewnętrznego, który spontanicznie utworzonym od porażki i jego odwołaniu z dnia 18 czerwca 1940 roku , dzień po wniosku o zawieszeniu broni przez marszałka Petaina .

Rzeczywiście, analiza przywódców Wolnej Francji (FFL) jest taka, że ​​ruchy oporu , z wyjątkiem Francs-tireurs et partisans (FTP) i innych oporu komunistycznej perswazji , są w większości słabo zorganizowane, a szczególnie słabo skoordynowane z wzajemnie. Ten podział ruchów oporu i maquis utrudnia zatem skuteczność wewnętrznych działań oporu.

Pierwsze kroki Jean Moulin

Moulin od początku łączył pracę krótkoterminową (zjednoczenie wewnętrznych ruchów oporu) z pracą długoterminową: w czerwcu 1942 roku powołał „Komitet Ekspertów” odpowiedzialny za myślenie o syntezie projektów politycznych na okres powojenny. Kropka.

Utworzenie CNR

Wyczyn zjednoczenia następuje siedemnaście miesięcy później, 27 maja 1943 r., podczas pierwszego spotkania CNR, które odbyło się w Paryżu w mieszkaniu René Corbina, na pierwszym piętrze 48 rue du Four . Odonym wspomina to wydarzenie: „  Avenue du 27 Mai 1943  ” w Elne w Pireneje Wschodnie , z inicjatywy lokalnych historyków i polityków.

To spotkanie będzie miało duże znaczenie polityczne, jak wyjaśnia Robert Chambeiron  :

„We Francji kontynentalnej przed 27 maja był opór; potem jest ruch oporu. […] Amerykanie nie mogą już wątpić w zasadność De Gaulle'a. Francja staje się samodzielnym krajem sojuszniczym i jako taka będzie obecna podczas kapitulacji armii nazistowskich ,8 maja 1945 r.. Z drugiej strony alianci muszą porzucić swój plan samodzielnego administrowania Francją, kiedy i kiedy zostanie wyzwolona. A ponieważ istniał CNR i de Gaulle, Francja będzie, kiedy powstanie ONZ , jednym z pięciu wielkich mocarstw zajmujących stałe miejsce w Radzie Bezpieczeństwa . "

Oprócz Jeana Moulina i jego dwóch współpracowników, Pierre'a Meuniera i Roberta Chambeirona , biorą udział w zebraniu konstytucyjnym 27 maja 1943 r. i zostają członkami CNR:

Jean Moulin zostaje pierwszym prezesem CNR.

Po Jeanie Moulinie

Zaledwie kilka dni po utworzeniu CNR Jean Moulin został zadenuncjowany i schwytany w Caluire przez SS . Był torturowany przez trzy dni przez Klausa Barbie i zmarł w dniu8 lipca 1943podczas jego przeniesienia do Niemiec, nie ujawniając niczego swoim oprawcom. Jego milczenie uniemożliwia nazistom rozbiórkę CNR, która jednak ze względów bezpieczeństwa postanawia zakończyć sesje plenarne. Następnie tworzy komitet wykonawczy składający się z pięciu członków, z których każdy reprezentuje swój własny prąd i dwa inne prądy, pod kierownictwem Émile'a Bollaerta , delegata generalnego od1 st wrzesień 1943i Georges Bidault , nowy prezes od21 czerwca 1943. CNR instruuje Generalny Komitet Studiów, aby przejął Komitet Ekspertów utworzony przez Jeana Moulina i przygotował platformę polityczną dla Francji po wyzwoleniu.

W listopadzie 1943 r. w Algierze generał de Gaulle ratyfikował zasadnicze punkty Raportu Courtina sporządzonego w ramach „Generalnej Komisji Studiów” i przyjętego przez „  Zgromadzenie Konsultacyjne  ”, które staną się rdzeniem programu Narodowej Rady Oporu zastosowany do wyzwolenia:

Émile Bollaert , aresztowany dnia3 lutego 1944 rzostał zastąpiony w marcu 1944 przez Alexandre Parodi .

11 września 1944, Louis Saillant zastępuje Georgesa Bidaulta na czele CNR.

W okresie istnienia CNR następujący członkowie zostaną zastąpieni:

Program polityczny

Przyjęto dnia 15 marca 1944po kilkumiesięcznych negocjacjach program Narodowej Rady Oporu jest bardzo nacechowany odnową społeczną i podąża za komunistycznymi zasadami ( gospodarka planowa ), w szczególności pod wpływem Pierre'a Villona , reprezentującego Narodowy Front Walki o Wyzwolenie i niezależność od Francji . Dokument ten składa się z dwóch części, „planu natychmiastowego działania”, który dotyczy działań francuskiego ruchu oporu wewnętrznego, które mają być przeprowadzone natychmiast w perspektywie wyzwolenia oraz „środków, które mają być zastosowane po wyzwoleniu terytorium” , rodzaj rządu program, który obejmuje zarówno środki mające na celu zmniejszenie kontroli kolaborantów w kraju, jak i środki znacznie długoterminowe, takie jak przywrócenie powszechnego prawa wyborczego , nacjonalizacje czy ubezpieczenia społeczne .

Wśród środków zastosowanych podczas Wyzwolenia przytoczmy nacjonalizację energetyki (utworzenie Electricité de France w 1946 ), ubezpieczeń ( AGF w 1945 ) i banków ( Crédit Lyonnais w 1945, Société Générale w 1946), utworzenie generała system ubezpieczeń społecznych . Działania te zostały wykonane do tej pory wiele z tych zdobyczy socjalnych drugiej połowie XX th  century .

W pierwszych miesiącach wyzwolenia jedenaście Departamentalnych Komitetów Wyzwolenia (tymczasowych instytucji powołanych w celu zastąpienia administracji departamentalnej Vichy) nie chciało być zastąpione przed nową administracją prefekturalną, powołaną przez rząd tymczasowy . Chcąc zastosować program CNR, te instytucje złożone z bojowników ruchu oporu zniknęły podczas pierwszych wyborów, Francuzi generalnie życzyli sobie powrotu do zwykłych struktur (centralizm, rady generalne) . Od 1946 roku 1947 , nie więcej departamentów Komitetu Wyzwolenia ma skuteczną rolę .

Uwagi i referencje

  1. „Zjednoczenie wewnętrznego ruchu oporu wokół człowieka z 18 czerwca” na stronie france-libre.net, konsultacja 4 lutego 2010 r.
  2. Nicolas Garcia, „  Dzisiaj 27 maja w Elne, upamiętnienie powstania Narodowej Rady Ruchu Oporu i jej programu  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) , Na blogu Nicolasa Garcii ,27 maja 2014 r.(dostęp 27 maja 2015 r . ) .
  3. „27 maja 1943 – 27 maja 2003.48, Rue Dufour, un turn point” , L'Humanité , 27 maja 2003. Zeznanie Roberta Chambeirona, jednego z organizatorów spotkania 27 maja 1943.
  4. Bez żadnego związku z FN urodzony w 1972 roku.
  5. Michel Etiévent, „  Narodowa Rada Ruchu Oporu wyobraża sobie szczęśliwe dni  ” , o L'Humanité ,1 st czerwiec 2018(dostęp 4 kwietnia 2019 r . ) .
  6. Éric Nadaud, „  SAILLANT Louis, André [nowa wersja]  ” , na stronie maitron-en-ligne.univ-paris1.fr .
  7. Bruno Leroux „  Działanie CNR do wyzwolenia Paryża  ”, List powstania oporu , n O  73,czerwiec 2013, s.  6 ( przeczytany online , dostęp 25 maja 2015 ).
  8. Fundacja Ruchu Oporu, „  Lista członków CNR  ” (dostęp 25 maja 2015 r . ) .
  9. Claire Andrieu , wspólnym programie Oporu, pomysłów w wojnie , Éditions de l” Erudit , 1984, ( ISBN  2868160050 ) .

Zobacz również

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Powiązany artykuł