Georges bidault

Georges bidault
Rysunek.
Georges Bidault.
Funkcje
Prezydent Rządu Tymczasowego Republiki Francuskiej
i Minister Spraw Zagranicznych
( de facto Głowa Państwa i Szef Rządu)
24 czerwca - 16 grudnia 1946 r.
( 5 miesięcy i 22 dni )
Głowa stanu samego siebie
Przewodniczący Rady samego siebie
Rząd Bidault I
Poprzednik Feliks Gouin
Następca Vincent Auriol (głowa państwa, przewodniczący Zgromadzenia Narodowego)
Léon Blum (szef rządu, przewodniczący GPRF)
Prezes Francuskiej Rady Ministrów
28 października 1949 - 24 czerwca 1950
( 7 miesięcy i 27 dni )
Prezydent Vincent Auriol
Przewodniczący Rady samego siebie
Rząd Bidault II
Bidault  III
Poprzednik Henri queuille
Następca Henri queuille
Wiceprezes Rady Ministrów
2 - 12 lipca 1950
( 10 dni )
Prezydent Vincent Auriol
Przewodniczący Rady Henri queuille
Rząd Ogon II
10 marca - 11 sierpnia 1951
( 5 miesięcy i 1 dzień )
Prezydent Vincent Auriol
Przewodniczący Rady Henri queuille
Rząd Ogon III
Wiceprezes Rady Ministrów
i Minister Obrony Narodowej
11 sierpnia 1951 - 8 marca 1952 r.
( 6 miesięcy i 26 dni )
Prezydent Vincent Auriol
Przewodniczący Rady René Pleven
Edgar Faure
Rząd Pleven II
Faure I
Poprzednik Jules Moch
Następca René Pleven
minister spraw zagranicznych
10 września 1944 r - 24 czerwca 1946 r.
( 1 rok, 9 miesięcy i 14 dni )
Głowa stanu Charles de Gaulle
Félix Gouin
Przewodniczący Rady Charles de Gaulle
Félix Gouin
Rząd de Gaulle I i II
Gouin
Poprzednik René Massigli (CFLN)
Następca samego siebie
22 stycznia 1947 - 26 lipca 1948
( 1 rok, 6 miesięcy i 4 dni )
Prezydent Vincent Auriol
Przewodniczący Rady Paul Ramadier
Robert Schuman
Rząd Ramadier I i II
Schumana I
Poprzednik samego siebie
Następca Robert Schumana
8 stycznia 1953 - 19 czerwca 1954
( 1 rok, 5 miesięcy i 11 dni )
Prezydent Vincent Auriol
René Coty
Przewodniczący Rady René Mayer
Joseph Laniel
Rząd Mayer
Laniel I i II
Poprzednik Robert Schumana
Następca Pierre Mendes Francja
Zastępca Loary
21 października 1945 - 10 czerwca 1946 r.
( 7 miesięcy i 20 dni )
Wybór 21 października 1945
Legislatura I ponownie NCA
Grupa polityczna MRP
2 czerwca - 27 listopada 1946
( 5 miesięcy i 25 dni )
Wybór 2 czerwca 1946
Legislatura 2 e Narodowe Zgromadzenie Ustawodawcze
Grupa polityczna MRP
10 listopada 1946 - 8 grudnia 1958
( 12 lat i 28 dni )
Wybór 10 listopada 1946
Ponowny wybór 17 czerwca 1951
2 stycznia 1956
Legislatura I re , II e i III e ( IV RP )
Grupa polityczna MRP
MP z Loarą
wybrany w 6 th  dzielnicy
30 listopada 1958 - 9 października 1962
( 3 lata, 11 miesięcy i 10 dni )
Wybór 30 listopada 1958
Legislatura I ponownie ( V Republiki )
Grupa polityczna LUB
Następca Paul River
Prezydent z MRP
maj 1949 - maj 1952
( 3 lata )
Poprzednik Maurice Schumann
Następca Pierre-Henri Teitgen
Biografia
Imię i nazwisko Georges Augustin Bidault
Data urodzenia 5 października 1899
Miejsce urodzenia Młyny ( Allier )
Data śmierci 26 stycznia 1983 (w wieku 83 lat)
Miejsce śmierci Cambo-les-Bains
( Pyrénées-Atlantiques )
Narodowość Francuski
Partia polityczna PDP
MRP (1944-1958)
DCF (1958-?)
MJL (1968-1971)
MJL-UF (1971-1972)
FN (1972)
Małżonka Suzanne Borel
Zawód Profesor
Religia katolicyzm
Szefowie francuskiego rządu

Georges Bidault , urodzony dnia5 października 1899w Moulins ( Allier ) i zmarł dnia26 stycznia 1983w Cambo-les-Bains ( Pyrénées Atlantyckie ) jest odporny i stanu francuskim . Towarzysz wyzwolenia , jest on przewodniczący Tymczasowego Rządu Republiki Francuskiej z dnia24 czerwca w 16 grudnia 1946.

Biografia

Młodzież i nauczanie

Pochodził z rodziny katolickich właścicieli wsi, a kilku członków jego rodziny należało do duchowieństwa .

Georges Augustin Bidault jest synem Georgesa Bidaulta (1848-), agenta ubezpieczeniowego i małego właściciela ziemskiego w Moulins ( Allier ) oraz Louise Françoise Augustine Traverse (ur. 10 lipca 1860 w Thoissey w Ain i zm. 17 czerwca 1901 w Moulins ).

Należy do sześcioosobowej rodziny. Ma trzy siostry: Marcelle Bidault (1901-1975), również członkinię ruchu oporu, Marie Marguerite Edwige Bidault i Elisabeth Hélène Marie Bidault, a także dwóch braci: François Louis Bidault i Paul Philibert Bidault (ur. 14 sierpnia 1882 w Moulins i zmarł 24 października 1957).

Uczęszczał pierwotne i wtórne w Lycée Saint-Louis-de-Gonzague , metę instytucji przez jezuitów francuskim napędzany przez politykę antyklerykalnych z III e Rzeczypospolitej , w Bollengo w północnych Włoszech . Wydaje się, że jego pierwsze przekonania polityczne zostały ukształtowane przez lekturę biografii liberalnego katolika Charlesa de Montalembert . W 1916 został przyjęty do matury z dość dobrą wzmianką.

Georges Bidault dostaje historię licencjonowania co Sorbonie w wieku 18 lat, został powołany do 92 -go Pułku Piechoty w 1918 roku, ale nadal jest w instrukcji pojawia się, gdy rozejmu 11 listopada . Aby ukończyć służbę wojskową, Georges Bidault został przydzielony w latach 1919-1921 jako żołnierz - profesor w wojskowej szkole piechoty Saint-Maixent . Zostanie przywołany w 1921 r., podczas pierwszej okupacji Zagłębia Ruhry na rozkaz Aristide Brianda . On przewodniczy Konferencji Olivaint w 1922 roku dochód na Sorbonie, uzyskał wyższe wykształcenie z tezy o podatku soli w XVIII -tego  wieku, z prof Camille Bloch . W 1925 roku zajął pierwsze miejsce w agregacji historii i geografii , wyprzedzając Pierre'a Brossolette'a i Louisa Joxe'a . Od 1925 do 1926 wykładał w Lycée de Valenciennes .

W latach 1926-1931 Georges Bidault został przydzielony do Reims , gdzie nawiązał bliskie kontakty z jednym ze swoich uczniów, przyszłym socjologiem Rogerem Caillois, który w 1971 roku napisał do swojego byłego nauczyciela: „Historia jest zdecydowanie najmniejszą częścią nauki, którą otrzymałem od ciebie. Nauczyłeś mnie dużo więcej o stylu i prowadzeniu życia. ” . Następnie mianowany od 1931 do 1940 roku w Lycée Louis-le-Grand w Paryżu , jego uczniami byli Jean Ferniot i Jean d'Ormesson , którzy później przywoływali „zimną elokwencję” swojego nauczyciela i jego „oryginalność umysłu” .

Działacz Chrześcijańskich Demokratów

Członek Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Francuskiej (ACJF) po I wojnie światowej , został wiceprezesem i znalazł tam podstawy swojego przyszłego zaangażowania politycznego. Wielka walka Georgesa Bidaulta w latach 20. toczyła się przeciwko Action Française . W 1927 roku, w artykule w Cahiers de la Nouvelle Journée przez Pawła Archambault zaatakował Maurrasa nacjonalizmu oraz jego chęć ucieleśnieniem francuskiego patriotyzmu na własną rękę . Georges Bidault zdecydowanie popiera potępienie Action Française przez papieża Piusa XI . W 1930 roku w przeglądzie Polityki Chrześcijańsko-Demokratycznej założonym przez Charlesa Flory'ego i Marcela Prélota napisał artykuł zatytułowany: Charles Maurras: spadek wpływów . Wstąpił do Partii Ludowo-Demokratycznej (PDP) w 1931 roku.

W kwietniu 1936 roku był kandydatem do PDP w wyborach parlamentarnych w okręgu Domfront ( Orne ) przeciwko towarzyski zastępca Georges Roulleaux-Dugage , a katolik i konserwatysta godne uwagi , ale został pokonany w pierwszej rundzie, uzyskując 25 % wyrażonych głosów. 11 listopada 1938, wraz z Francisque Gay założył francuskie Nowe Zespoły, mające zjednoczyć ruch Chrześcijańsko-Demokratyczny.

Redaktor dla L'Aube

Georges Bidault stał się znany jako felietonista katolickiego dziennika L'Aube od 1934 roku. Jakość jego pióra i jego analizy przyniosły mu wpływ wykraczający poza wpływ gazety, o czym świadczy wyrok Paula Reynauda z 1938 r.: „On nie jest parlamentarzystą godnym tego nazwiska (…), który podczas przemawiania aktualnego problemu, nie czytaj L'Aube, aby dowiedzieć się, co myśli o nim Georges Bidault ” .

Historyk Jean-Pierre Rioux zdefiniowany w 1983 roku jego udział w debatach politycznych 1930: „Prawa człowieka, czyste prasa, stały parlamentaryzm i proporcjonalna reprezentacja: (...) całe pokolenie ludzi Neuf podsumowuje w ten sposób swój sens dobra wspólnego i służby publicznej. Wielu z nich nauczyło się tego, czytając Bidaulta” .

Georges Bidault kontynuuje swoje kontrowersje z Action Française. WCzerwiec 1938protestował przeciwko wyborowi Charlesa Maurrasa do Akademii Francuskiej , widząc w nim „władzę znieważania nad tchórzostwem” , w artykule wstępnym zatytułowanym „Prowokator w morderstwie pod kopułą” .

Kwestie polityki zagranicznej zajmują coraz większe miejsce w jego artykułach wstępnych. Zauważa z niepokojem konsolidacji reżimu Hitlera  : „Kiedy Hindenburg opuszczony Brüning , on nieświadomie wybrał wykonawcę z Valhalli . ” Porównuje on Niemczech na noc długich noży do „a helota w uścisku pijaństwa . ”

II wojna światowa i ruch oporu

Georges Bidault zostaje zmobilizowany na jego prośbę w luty 1940w stopniu sierżanta . Brał udział w bitwie o Francję i został wzięty do niewoli w Soissons dnia8 czerwca 1940. Następnie zostaje zwolniony wlipiec 1941w charakterze weterana wojny 1914-1918. Potem osiadł w południowej strefy wPaździernik 1941i jest przydzielony do Lycée du Parc w Lyonie .

Wstąpił do ruchu oporu , w Komitecie Sterującym z Bojowej ruchu z Henri Frenay w Lyonie. Luty dokwiecień 1942Georges Bidault jest redaktor naczelny z podziemnej gazety Walki . Wkwiecień 1942z inicjatywy Jeana Moulina kieruje Biurem Informacji i Prasy (BIP), prawdziwą podziemną agencją prasową . Georges Bidault otoczył się dziennikarzami Pierre Corval , Rémy Roure , Louis Terrenoire i Yves Farge . BIP wydaje Biuletyn Informacji Ogólnej przeznaczony dla ruchów oporu, aw Londynie jego publikacja jest bardzo częsta.

Wiosną 1943 r. w porozumieniu z Jeanem Moulinem wstąpił do komitetu sterującego ruchem Front national de zone sud. Wmaj 1943, był członkiem Narodowej Rady Oporu (CNR), kiedy została założona, a Georges Bidault reprezentuje tam PDP . Mieszka w ukryciu i opuszcza Lyon, by zamieszkać w Paryżu.

W czasie oporu używał pseudonimu Bip . W swojej tajnej pracy ściera się z członkami delegacji generalnej (delegacja we Francji generała de Gaulle'a , potem CNF , wreszcie CFLN ): Jean Moulin , Claude Bouchinet-Serreulles , itd. oraz członkowie sekretariatu tej delegacji: Daniel Cordier , Laure Diebold , itp.

W wrzesień 1943, został wybrany na przewodniczącego CNR po śmierci Jeana Moulina.

26 sierpnia 1944, podczas parady na wyzwolenie Paryża , Georges Bidault schodzi na Pola Elizejskie obok generała de Gaulle'a , który wtedy wystrzeliłby „Wyprostuj się, Bidault!” ” . Po założeniu nowego CNR w 1962 r. zostanie on usunięty z tych obrazów .

Jest jednym z założycieli Ludowego Ruchu Republikańskiego (MRP,26 listopada 1944), główna chrześcijańsko-demokratyczna siła polityczna, jaka kiedykolwiek istniała we Francji. Zostaje honorowym prezydentem wmaj 1952.

W Październik 1945, tworzy wraz z Pierre'em Bouligaud lokalną gazetę Le Pays Roannais .

IV th Rzeczypospolitej

Został wybrany posłem do Loary w październiku 1945 , następnie został ponownie wybrany w czerwcu 1946 , listopadzie 1946 , czerwcu 1951 i styczniu 1956 aż dogrudzień 1958. Georges Bidault został wybrany zastępcą 6 th dzielnicy Loarą w listopadzie 1958 roku i pozostał aż doPaździernik 1962. Zwrzesień 1944 w Czerwiec 1954Uczestniczy w wielu rządach, często jako minister spraw zagranicznych . Wluty 1947reprezentuje Francję w sprawie podpisania traktatów pokojowych z byłymi europejskimi sojusznikami Rzeszy. Jest dwukrotnie szefem rządu:

Negocjował Kartę Narodów Zjednoczonych dla Francji i był jednym z sygnatariuszy francusko-brytyjskiego traktatu z Dunkierki w 1947 roku. W obliczu zamachu stanu w Pradze i blokady Berlina prowadził politykę antykomunistyczną. W 1948 podpisał Traktat Brukselski ustanawiający Unię Zachodnioeuropejską . Opowiada się za EDC przy negocjacjach protokołów dodatkowych, które ograniczają ponadnarodowy zakres traktatu.

W Sierpień 1953, odgrywa ważną rolę w detronizacji sułtana Maroka . Jest kandydat na prezydenta Rzeczypospolitej w ciągu pierwszych dwóch rundgrudzień 1953.

Georges Bidault krytykuje Indochinese politykę z Émile Bollaert w 1947 i Pierre Mendes France w 1954 roku i polityki Afryki Północnej z Edgar Faure w 1955 roku.

Zwolennik francuskiej Algierii , sprzeciwia się tworzeniu algierskiej władzy wykonawczej w 1957 r. Jest jednym z 80 deputowanych głosujących za „poprawką Salan  ”, zgodnie z którą rząd może przystąpić do apelowania o flagę. dostępność i do pierwszej rezerwy z siedzibą w Algierii.

V th Rzeczypospolitej

W Czerwiec 1958głosuje na inwestyturę rządu generała de Gaulle'a . Odłączył się od MRP i stworzył Chrześcijańską Demokrację Francji, która miała ograniczony sukces wyborczy.

Następnie zauważył, że generał de Gaulle dąży do wycofania się Francji z Algierii i zjednoczył się z OAS . Po zawieszeniu broni z 18 marca 1962 r. wraz z Jacques Soustelle , Antoine Argoud i Pierre Sergent ustanowił20 maja 1962w Rzymie komitet wykonawczy Narodowej Rady Oporu mający na celu obronę francuskiej Algierii . Georges Bidault zostaje mianowany prezesem tej organizacji.

W lipiec 1962po odzyskaniu niepodległości przez Algierię jego immunitet parlamentarny został uchylony z powodu tych wywrotowych działań.

Opuścił Francję w 1963 roku. Prowadząc tajne życie i dowiedziawszy się o porwaniu pułkownika Antoine Argouda w Monachium przez ludzi z francuskich służb specjalnych , Georges Bidault opublikował zjadliwy artykuł i został wydalony z Niemiec  ; że Portugalia wydala zwrócić się do Brazylii , gdzie spędził z żoną od ponad czterech lat.

Wrócił do Belgii w 1967, a po amnestii byłych funkcjonariuszy OPA w 1968 (nieoczekiwana konsekwencja wydarzeń z maja 1968 ) wrócił do Francji w czerwcu tego samego roku. Stworzył Ruch na rzecz Sprawiedliwości i Wolności, który poparł Alaina Pohera podczas francuskich wyborów prezydenckich w 1969 roku .

5 października 1972 rbrał udział w tworzeniu Frontu Narodowego pod egidą Nowego Porządku , ale wycofał się po kilku dniach, 12-go, odmawiając „towarzyszenia” małym faszystowskim strajkom „ Alaina Roberta  ” .

Życie prywatne

27 grudnia 1945W 7 th  dzielnicy Paryża , Georges Bidault żona Suzanne Borel , pierwsza kobieta, która została przyłączona do ambasady w 1930 roku i został asystentem dyrektora jego gabinetu. W dużej mierze zainspirowała postać „Mademoiselle Crapotte” w autobiograficznej powieści „Koniec ambasad ” swojego kolegi, dyplomaty – pisarza Rogera Peyrefitte (Roger Peyrefitte naśmiewa się również ze strony „małego nauczyciela” Georgesa Bidaulta). Suzanne Borel pojawia się również w Sekretnych propozycjach Peyrefitte'a.

Georges Bidault zmarł w 1983 roku. Jego pogrzeb odbył się w Saint-Louis-des-Invalides . Został pochowany na cmentarzu w La Celle-les-Bordes w Yvelines .

Szczegóły mandatów i funkcji

Do rządu

Funkcjonować Rząd Kropka
minister spraw zagranicznych de Gaulle'a I z 10 września 1944 r w 21 listopada 1945
minister spraw zagranicznych de Gaulle'a II z 21 listopada 1945 w 26 stycznia 1946
minister spraw zagranicznych Gouin z 26 stycznia w 24 czerwca 1946
Prezydent Rządu Tymczasowego Republiki Francuskiej
Minister Spraw Zagranicznych		 Bidault I z 24 czerwca w 16 grudnia 1946
minister spraw zagranicznych Ramadier I z 22 stycznia w 22 października 1947
minister spraw zagranicznych Ramadier II z 22 października w 24 listopada 1947
minister spraw zagranicznych Schumana I z 24 listopada 1947 w 26 lipca 1948 r
Przewodniczący Rady Bidault II
Bidault III 		z 28 października 1949 w 2 lipca 1950
Wiceprezes Zarządu Ogon II od 2 do 12 lipca 1950
Wiceprezes Zarządu Ogon III z 10 marca w 11 sierpnia 1951
Wiceprzewodniczący Rady
Minister Obrony Narodowej 		Plewen II z 11 sierpnia 1951 w 20 stycznia 1952 r
Wiceprzewodniczący Rady
Minister Obrony Narodowej		 Faure I z 20 stycznia w 8 marca 1952 r.
minister spraw zagranicznych Mayer z 8 stycznia w 28 czerwca 1953
minister spraw zagranicznych Laniel I
Laniel II 		z 28 czerwca 1953 w 19 czerwca 1954

W parlamencie

W MRP

Nagrody

Dekoracje

Hołd

Publikacje

W kulturze popularnej

Bibliografia

  1. Nazwisko „Bidault” pochodzi od „  Bidwald  ”, starego imienia pochodzenia germańskiego, składającego się z „  bid  ” oznaczającego „nadzieję” i „  wald  ” oznaczającego „który rządzi”. Nazwisko najczęściej występuje w Loiret, a także w Saône-et-Loire .
  2. (w) Georges Bidault. geni.pl .
  3. (w) Louise Françoise Augustine Bidault (Trawers). geni.pl .
  4. „  Genealogy of Georges Augustin Bidault  ” , na stronie Geneanet (dostęp 26 września 2017 r . ) .
  5. http://www.amicalemrp.org/html/grandes_figures.php?L=3&N=BIDAULT&P=Georges&DN=1899&DD=1983 .
  6. (en) Paule Marcelle Bidault. geni.pl .
  7. (w) Marie Marguerite Edwige Bidault. geni.pl .
  8. (w) Elisabeth Helene Marie Bidault. geni.pl .
  9. (w) Francis Bidault Louis. geni.pl .
  10. (w) Paul Philibert Bidault. geni.pl .
  11. Barthélémy Ott, Georges Bidault, niezłomny , Annonay, Imprimerie du Vivarais,1975, 238  s. , s.  27.
  12. André Chervel, „  Skupienia szkolnictwa średniego. Directory 1809-1950  ” , „ Zasoby cyfrowe w historii edukacji” (dostęp 19 czerwca 2014 r . ) .
  13. Katalog wojenny, Przyjazne stowarzyszenie byłych uczniów Lycée de Reims, impr. Matot-Braine (Reims), 1920 w sprawie Gallica .
  14. Odile Felgine , Roger Caillois , Paryż , Stock , 1994, s. 44.
  15. Biuletyn Towarzystwa Przyjaciół Georgesa Bidaulta , s. 119.
  16. Jacques Dalloz , Georges Bidault, Biografia polityczna , Paryż,  L'Harmattan , 1993, s. 17-19.
  17. Jacques Dalloz, Georges Bidault, Biografia polityczna , Paryż, L'Harmattan, 1993, s. 21.
  18. kultura.gouv.fr .
  19. Robert Bichet , Chrześcijańska Demokracja we Francji, MRP, Besançon , Jacques i Demontrond, 1980, s. 191.
  20. Jean-Pierre Rioux , La Croix , 2 lutego 1983 r.
  21. Świt , 10 czerwca 1938.
  22. Świt , 2 sierpnia 1934.
  23. Świt , 3 lipca 1934 r.
  24. „  Georges Bidault, 1038 Compagnons, Compagnons – Musée de l'Ordre de la Liberation  ” , na stronie www.ordredelaliberation.fr (konsultacja 27 września 2017 r . ) .
  25. Claude Bouchinet-Serreulles , Zostaliśmy stworzeni, by być wolnymi: Ruch Oporu z de Gaulle i Jean Moulin , Paryż, Grasset ,2000, 400  pkt. ( ISBN  2-246-51711-7 ).
  26. Daniel Cordier , Alias ​​Karakalla , Paryż, Gallimard ,2009, 931  s. ( ISBN  978-2-07-074311-7 ).
  27. „  Laure Diebold, 1038 Compagnons, Compagnons – Musée de l'Ordre de la Liberation  ” , na stronie www.ordredelaliberation.fr (konsultacja 27 września 2017 r . ) .
  28. Marc Ferro , „Instrumentalizacja – kino historii i manipulacji”, w World Dictionary of Images (reż. Laurent Gervereau ), Nouveau Monde éditions , 2006, s.  547-550 .
  29. arkusz Georges Bidault Augustine , assemblee-nationale.fr .
  30. Grégoire Kauffmann , "  Skąd pochodzą z Front Narodowy  " L'Histoire , n o  368,październik 2011, s.  94-99 ( czytaj online ), jak również Nicolas Lebourg i Joseph Beauregard , François Duprat, człowiek, który na nowo wymyślił skrajną prawicę OAS we Front National , Paris, Denoël ,2012, 384  s. ( ISBN  978-2-207-26021-0 ) , s.  156.
  31. Collective Sarka-SPIP , "  La Celle-les-Bordes (78) - Cmentarze cmentarz we Francji i gdzie indziej  " na www.landrucimetieres.fr (dostęp na 1 st październik 2017 ) .
  32. Zawiadomienie Legii Honorowej
  33. „  Public Papers Harry S. Truman 1945-1953  ” , na stronie www.trumanlibrary.org (dostęp 29 listopada 2017 ) .
  34. (w) Zarejestruj się: University of California , University of California Press ,1946( czytaj online ) , s.  67.

Zobacz również

Archiwum Państwowe

Osobiste dokumenty Georgesa  Bidaulta przechowywane są w  Archiwum Narodowym pod numerem 457AP.

Bibliografia

Książki Artykuły

Linki zewnętrzne