René Pleven

René Pleven
Rysunek.
René Pleven w 1950 roku.
Funkcje
Strażnik Pieczęci, Minister Sprawiedliwości
22 czerwca 1969 - 15 marca 1973 r.
( 3 lata, 8 miesięcy i 21 dni )
Prezydent Georges Pompidou
Rząd Jacques Chaban-Delmas
Pierre Messmer I
Poprzednik Jean-Marcel Jeanneney (tymczasowy)
René Capitant
Następca Pierre Messmer (tymczasowy)
Jean Taittinger
minister spraw zagranicznych
14 - 28 maja 1958
( 14 dni )
Prezydent René Coty
Rząd Pierre Pflimlin
Poprzednik Christian Pineau
Następca Maurice Couve de Murville
Prezes Rady Ministrów
11 sierpnia 1951 - 7 stycznia 1952 r.
( 4 miesiące i 27 dni )
Prezydent Vincent Auriol
Rząd René Pleven II
Legislatura II e ( IV RP )
Koalicja Trzecia Siła (do 21.09.1951)
Poprzednik Henri queuille
Następca Edgar Faure
12 lipca 1950 - 28 lutego 1951
( 7 miesięcy i 16 dni )
Prezydent Vincent Auriol
Rząd René Pleven I
Legislatura I st ( IV RP )
Koalicja Trzecia Siła
Poprzednik Henri queuille
Następca Henri queuille
Wiceprezes Zarządu
10 marca - 11 sierpnia 1951
( 5 miesięcy i 1 dzień )
Prezydent Vincent Auriol
Rząd Henri Queuille III
Zastępca dla Côtes-du-Nord
1945 - 1969
( 24 lata )
Grupa polityczna UDSR ( 1945 - 1958 )
ED ( 1958 - 1962 )
CD (1966-1968)
CDP (1968-1974)
Biografia
Imię i nazwisko René Jean Pleven
Data urodzenia 15 kwietnia 1901
Miejsce urodzenia Rennes ( Francja )
Data śmierci 13 stycznia 1993
Miejsce śmierci Paryż ( Francja )
Narodowość Francuski
Partia polityczna UDSR (1945-1958)
MRP (1958-1966)
CD (1966-1969)
CDP (1969-1973)
Ukończyć Uniwersytet w Rennes
Wolna Szkoła Nauk Politycznych
Szefowie francuskiego rządu

René Pleven , urodzony dnia15 kwietnia 1901w Rennes i zmarł dnia13 stycznia 1993do Paryża (pochowany w Dinan ) jest francuskim mężem stanu . Ważne osobowość Francji bezpłatnym podczas wojny , to zostanie wybrany z Wybrzeża Północnej (obecnie Côtes d'Armor) aż do 1973. Był przewodniczącym Rady i ministra w IV th Republika uszczelek i osłony podczas V th Rzeczypospolitej , pod przewodnictwem Georgesa Pompidou .

Biografia

Międzynarodowe szkolenia w otoczeniu Monneta

Pleven urodził się w Rennes. Jego ojciec, oficer republikański, miał za zadanie towarzyszyć kapitanowi Dreyfusowi podczas rewizji jego procesu . Dobry uczeń, młody René jest kolegą Raphaëla Moreau w Lycée de Laval . Student prawa na Uniwersytecie w Rennes, a następnie w Sciences Po , wziął udział w konferencji w Olivaint , której był prezydentem w 1920 r. Tam poznał Georgesa Bidaulta, przyszłego prezesa CNR i przewodniczącego zarządu, oraz Henry'ego du Moulin de Labarthète , przyszły dyrektor biura Pétaina w Vichy. Od 18 roku życia (1919) działał w kręgach pacyfistycznych przychylnych Lidze Narodów , co zbliżyło go do idei Aristide Brianda . Swoją służbę wojskową (1921) spędził na przeglądaniu dokumentów do opracowania dzieła marszałka Pétaina , co pozwoliło mu spotkać się z kapitanem de Gaulle , profesorem na Saint Cyr, a następnie w świcie Pétaina. Pétain pozwala Plevenowi na kontynuowanie, w tym samym czasie, co te badania, jego tezy prawnej na temat polityki społecznej dla pracowników rolnych autorstwa Llyoda Georgesa : René Pleven wyjeżdża do Wielkiej Brytanii na pięć tygodni. Po pracy magisterskiej (1924) ożenił się z Anne Bompard, córką Raoula Bomparda , wielkiego prawnika i członka Dreyfusa. Nie mogąc wstąpić do wyższej służby cywilnej, został redaktorem naczelnym czasopisma związkowego dla przemysłu konserwowego. W 1925 wstąpił do służby Jeana Monneta we francuskiej filii amerykańskiego Banku Chase National Bank, odpowiedzialnego za odbudowę finansową państw polskich, a następnie rumuńskich. Pleven ustanowił również pożyczki dla państw niemieckich i włoskich. W 1928 został zauważony przez Chicago Telephone Company ( Automatic Telephone Company ). Został przeniesiony do Londynu (1934) i kierował operacjami na całą Europę (1939). Ta ważna pozycja daje mu dużą swobodę finansową i pozwala na pomnożenie kontaktów w Stanach Zjednoczonych (gdzie często jeździ) iw Polsce (gdzie pracuje nad rozwojem sieci telefonicznej). W tym kraju jego znajomość kręgów bankowych ułatwia finansowanie sprzętu telefonicznego (w szczególności dzięki spółce zależnej Chase National Bank w Mediolanie). Jego znajomość Europy i przekonania skłaniają go do sprzeciwienia się porozumieniom monachijskim, a nawet interwencji w Hiszpanii .

Wolna Francja

Po wypowiedzeniu wojny Monnet wezwał go z powrotem do Francusko-Brytyjskiego Komitetu Koordynacyjnego, organu odpowiedzialnego za sporządzenie spisu zamówień na broń. Został wysłany przez Daladiera i Brytyjczyków po amerykańskie samoloty. Przyjęty przez Roosevelta udało mu się dokonać zakupu, mimo wciąż dość izolacjonistycznego kontekstu wyborczego w Ameryce. Druga dostawa dociera za późno. W maju i czerwcu 1940 r. Pleven asystował Monnetowi w jego projekcie połączenia francusko-brytyjskiego w jedno walczące państwo. Pleven współpracował bezpośrednio z Monnetem i Churchillem oraz generałem de Gaulle'em, który następnie reprezentował rząd Reynauda w Londynie. Ale Pétain przejmuje władzę.

Pleven i Monnet pojechali do Bordeaux 19 grudnia i 20 czerwcastarać się uzyskać od nowego rządu wycofanie wojsk nadal dostępnych w Algierii lub Wielkiej Brytanii i pomyśleć o ewakuacji części personelu politycznego do Londynu, ale takie podejście jest porażką nowego rządu, który już porzucił wszelką ideę odporność. Wciąż ma szansę odnaleźć swoją rodzinę w Bordeaux i może przywieźć ją ze sobą. Ze swojej strony generał de Gaulle wezwał do oporu. Monnet i większość personelu dyplomatycznego wyjechała do Stanów Zjednoczonych. Ale Pleven waha się („Osobiście zastanawiałem się, jaki jest mój obowiązek. Nigdy nie myślałem, że trzeba przestać walczyć, ale zastanawiałem się, czy biorąc pod uwagę szkolenie, które otrzymałem - syn oficera, pamiętajmy o tym, to, że wielu Francuzów było formacją lojalności wobec rządu, wobec instytucji, gdybym naprawdę mógł z tym wszystkim zerwać ”). Po wysłuchaniu de Gaulle'a na spotkaniu, krzyżuje ścieżki z rybakami z Ile de Sein, którzy właśnie podążyli za wezwaniem, co przekonuje go do porzucenia komfortu dla Wolnej Francji (zaręczyny w lipcu), gdzie zostaje szybko oskarżony. asystować René Cassinowi w negocjacjach z Winstonem Churchillem w sprawie utworzenia Wolnej Francji.

Felix Eboué dawszy pozytywne sygnały o możliwym zjednoczeniu Francuskiej Afryki Równikowej (AEF) do de Gaulle'a, generał postanawia wysłać swoich przedstawicieli na miejsce, gdzie gubernator Vichy Boisson stanął w obliczu woli oporu ze strony ważnej części kolonia. Wraz z żołnierzami De Boislambert i Leclerc został wysłany z fałszywymi dokumentami przez Lizbonę, aby dołączyć do tych kolonii. Z Lagos szybko połączyli z uchodźcami gaullistów (D'Ornano, Larminat) szybką operację: Pleven wylądował w Czadzie , w Fort Lamy, gdzie Éboué zebrał całą kolonię. W tym samym czasie Leclerc zdołał szybko i śmiało pomóc Kamerunowi, skąd śmiało podbił kontrolę nad Gabonem . Dzięki Larminatowi, który ujarzmił Brazzaville, Pleven może udać się do Oubangui Chari i zebrać ostatnią kolonię AEF, teraz w całości zgromadzoną w Londynie. Przywrócił finanse AEF, drukując zmiany. De Gaulle odwołał go do Londynu, aby objąć stanowisko dyrektora ds. zewnętrznych i gospodarczych (początek 1941 r.) i objął ważną rolę, zwłaszcza podczas nieobecności De Gaulle'a w 1941 r. „Na początku 1942 r. zajmował pierwsze stanowisko w hierarchii komisarzy krajowych, odpowiedzialnych za koordynację cywilnych wydziałów administracyjnych. René Pleven jest zatem odpowiedzialny za administrację, dyplomację, gospodarkę, finanse, jednocześnie podążając w Londynie, a następnie w Algierze, za ważnymi aktami kolonialnymi. Rzeczywiście był kolejno komisarzem ds. kolonii, spraw zagranicznych i po przedwczesnej śmierci Aimé Lepercqa , wcześniej ds. finansów we Francuskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego Algieru, a wreszcie przed Rządem Tymczasowym Republiki Francuskiej ds.4 września 1944 r, z Paryża. W tym samym roku przewodniczy również konferencji w Brazzaville .

Po ustanowieniu pożyczki wyzwoleńczej zainicjowanej przez jego poprzednika Aimé Lepercqa, który zmarł w Harnes , ten ostatni zdążył opublikować nakaz18 października 1944 r w sprawie konfiskaty nielegalnych zysków pod okupacją niemiecką, wyznaczony przez De Gaulle'a René Pleven kontynuował swoją politykę.

Mając różnice między innymi z Pierre Mendes France , sam zrezygnował6 kwietnia 1945po bezskutecznym opowiedzeniu się za rozwiązaniem Camille'a Gutta , również opuścił rząd26 stycznia 1946 poświęcić się swojej delegacji bretońskiej.

Po wojnie

Wybrany zastępcą Côtes-du-Nord (dziś Côtes-d'Armor ) od 1945 do 1969 roku . Chociaż z Chrześcijańsko-Demokratycznej wrażliwości, nie przyłączyć się do MRP i stworzył własną partię, z UDSR , którego był prezesem od 1946 do 1953 roku . Następnie siedzi pod różnymi centrystowskimi etykietami.

Został Prezesem Zarządu w lipiec 1950tworzy rząd złożony z sojuszników Trzeciej Siły . WPaździernik 1950przedstawił Zgromadzeniu Narodowemu swój projekt wspólnej armii europejskiej pod kontrolą NATO, projekt znany jako Europejska Wspólnota Obronna .

W 1951 współtworzył Komitet Studiów i Łączników na rzecz Interesów Bretońskich (CELIB), którego był przewodniczącym do 1972 roku .

W 1958 roku głosowało za reformą konstytucyjną prowadzące do powrotu do władzy generała de Gaulle'a.

W 1969 poparł kandydaturę na prezydenta Georgesa Pompidou i został Strażnikiem Pieczęci (1969-1973) rządów Chaban-Delmas i Messmer  ; pozostawia swoją nazwę w prawie Pleven z 1972 roku. Jego porażka wMarzec 1973 kończy jego karierę polityczną.

Został wybrany:

René Pleven opublikował Avenir de la Bretagne w 1961 roku i regularnie przemawiał w Petit Bleu des Côtes-du-Nord , gazecie, którą stworzył i którą zarządzał przez trzydzieści lat.

Nie został ponownie wybrany na posła, po raz pierwszy od zakończenia II wojny światowej, w 1973 r. , pobity 51 głosami przez socjalistę Charlesa Josselina .

Zmarł w 1993 roku i został pochowany na cmentarzu Dinan, plac 6.

Był jednym z najbardziej wpływowych ludzi w IV th Rzeczypospolitej i cieszyły się dużym prestiżem wśród centrystów, którzy docenili jego zaangażowanie w Europie.

Rodzina

René Pleven poślubił Anne Bompard i miał dwoje dzieci: Françoise, żonę Louisa Andlauera i Nicole, żonę Worms de Romilly.

Funkcje rządowe

Dekoracje

Opublikowanie

Archiwa

Hołdy

Kilka miast w Bretanii nadało nazwę ulicy, w tym Dinan , Plancoët , Ploubalay , Rennes , Saint-Brieuc .

Jego imię nosi ośrodek szpitalny Dinan-Léhon.

Uwagi i referencje

  1. https://unefrancearefaire.com/2017/01/08/de-gaulle-et-pierre-mendes-france-a-la-liberation-rien-quun-jeu-de-roles/
  2. https://www.charles-de-gaulle.org/lhomme/biographies/rene-pleven/
  3. http://www.histoire-france-web.fr/republique_4/gouv_prov.htm
  4. https://www.ina.fr/video/AFE86002871/m-video.html
  5. https://books.openedition.org/apu/622?lang=en
  6. https://www.economie.gouv.fr/saef/aime-lepercq
  7. https://www.ina.fr/video/AFE86002893/declaration-de-rene-pleven-en-faveur-de-l-emprunt-de-la-liberation-video.html
  8. https://www.economie.gouv.fr/saef/rene-pleven
  9. Pełne sprawozdanie z debaty w Zgromadzeniu Narodowym, poniedziałek, 2 czerwca 1958, 2 e  sesji , str.  2633 ( s.  23 PDF)
  10. Pod koniec 1972 roku, 12 grudnia, zainaugurował w Bordeaux nowy budynek Państwowej Szkoły Sędziów , którego projekt zapoczątkował i wspierał. Przemówienie, które wygłosił z tej okazji, znajduje się w pamiątkowej broszurze wręczanej uczestnikom. Zobacz broszurę .
  11. Who's Who we Francji, słownik biograficzny, 1992-1993. Edycje Jacques Lafitte 1992
  12. Nazwiska, które zapisały się w historii Bretanii .

Zobacz również

Bibliografia

Dodatkowe artykuły i książki

Linki zewnętrzne