Do centrum-lewo oznacza pozycję polityczną, która przejmuje wartości lewym skrzydłem, ale odrzuca lewo tradycyjny na marksizmem i komunizmem , i chce się rozwijać i utrzymać stan interwencjonizmu i państwa opiekuńczego silny. Terminu tego użyto po raz pierwszy we Francji, w 2014 roku, w przemówieniu François Hollande'a, w którym powiedział, że prowadzi politykę socjaldemokratyczną. Było to pierwsze twierdzenie francuskich socjalistów o gospodarce rynkowej, sto lat po niemieckich socjalistach.
Utworzony w 1871 , na początku III RP , by wesprzeć Adolphe Thiersa , lewicowe centrum wyznacza grupę parlamentarną skupiającą spadkobierców tradycji liberalnej i orleanistycznej, którzy zjednoczyli się w Republice. Był aktywny od lutego 1871, kiedy Thiers doszedł do władzy, do grudnia 1879, dając nie mniej niż połowę ministrów. Do 1882 roku , kiedy przestał być pierwszą siłą senatorską, zachował duży wpływ na polityczne wybory rządu republikańskiego.
Wśród jego wielkich liczb, możemy zacytować Édouard de Laboulaye , Jules Dufaure , Charles de Rémusat , William Henry Waddington , Léon Say , Agenor Bardoux , Émile de Marcère , Auguste Casimir-Perier , Jean Casimir-Perier , Edmond Scherer , Jules Barthélemy-Saint - Hilaire , Georges Picot i Albert Christophle . Duża część tych polityków należy do wielkiej burżuazji biznesowej, ustanawiając w ten sposób „kontrakt republikański” między władzą polityczną a władzą gospodarczą, która odegrała pierwszoplanową rolę w ostatecznym przyjęciu Republiki.
Gazeta Le Parlement (1879-1884), założona przez Julesa Dufaure'a z Alexandre Ribotem i Georgesem Picot , będzie quasi-oficjalnym organem grupy Lewicowe Centrum, zanim zostanie przejęta przez Journal des debat , również bliski temu ruchowi i współpracy. - wyreżyserowany w tamtym czasie przez Léona Saya . Od 1889 r. centrowa lewica była organizowana przez Związek Republikanów Liberalnych , który uczestniczył w tworzeniu Federacji Republikańskiej w 1903 r.
Wśród spadkobierców pewnej centrolewicowej tradycji są także umiarkowani republikanie Alexandre Ribot , Raymond Poincaré i Louis Barthou oraz w jego początkach politycznych (1885-1889) zastępca Tarna Jean Jaurèsa . Następnie zasiada w centrolewicy wśród oportunistycznych republikanów , którzy obecnie, zgodnie ze zjawiskiem sinisteryzmu , zajmują to miejsce w politycznym spektrum. Potem, jak opadnie III e Republika XX th wieku, radykalna partia zajmie polityczne centrum kosmicznego w lewo.
Termin ten może również odnosić się do koalicji sił politycznych w rządzie między lewicą a centrum. Tak było we Włoszech z L'Olivierem, który pod wpływem Romano Prodiego zjednoczył socjaldemokratów i chadeków , choć synteza idei nie była wcale taka oczywista. Należy jednak zauważyć, że w tym przypadku centrolewica jest przede wszystkim terminem dziennikarskim, którego włoscy demokraci nie roszczą sobie jednoznacznie z tej kategorii politycznej.
Mówimy również o centrolewicy w krajach nordyckich, aby określić koalicję u władzy między partiami centrowymi a partiami lewicowymi, generalnie w oparciu o wspólny program kompromisu rządu między różnymi partiami tworzącymi koalicję.
We Francji termin ten oznacza również szczególną pozycję zajmowaną przez lewicowy gaullizm .
Termin ten jest powszechnie używany przez Anglosasów ( centrolewicowych ) do określenia systemów politycznych Francji i krajów łacińskich.
Koncepcja również ewoluowała z biegiem czasu. Politycznie Cavour polegał na piemonckiej centrolewicy podczas zjednoczenia Włoch, co nie ma nic wspólnego z definicją współczesnej centrolewicy.