Gaston Defferre , urodzony dnia14 września 1910w Marsillargues ( Hérault ) i zmarł dnia7 maja 1986w Marsylii jest francuskim politykiem i bojownikiem ruchu oporu .
Członek Francuskiej Sekcji Międzynarodowego Robotniczej (SFIO), a następnie z Partii Socjalistycznej , jest burmistrz Marseille d 'sierpień 1944 w listopad 1945, następnie maj 1953 kiedy on umarł.
Parlamentarzysta i minister kilkakrotnie w ramach IV th i V th Republik „numer rząd dwa” dwukrotnie, kandydat w wyborach prezydenckich w 1969 roku , dał mu imię na dwóch ważnych ustaw: the ustawa ramowa 1956 otwarcie dekolonizacji w Afryce , a 1982 o decentralizacji .
Gaston Paul Charles Defferre urodził się dnia 14 września 1910w Marsillargues ( Hérault ) w protestanckiej rodzinie z Sewennów , w wiejskim domu Bony, zbudowanym przez jego dziadka Pierre'a Causse'a. Jest drugim dzieckiem Paula Defferre (1882-1961), przyjętego do Nîmes i Suzanne Causse (1882-1971), która miała troje innych dzieci: Marie-Louise, ur. w 1908, Monique, ur. w 1912 i Jacques w 1914 roku.
Jego matka zajęła się jego edukacją, zanim poszedł do szkoły średniej Alphonse-Daudet w Nîmes.
Gaston Defferre odkrył Afrykę podróżując z rodziną do Dakaru , gdzie jego ojciec otworzył biuro. W 1922 wraz z matką wrócił do metropolii . Po studiach prawa na Uniwersytecie Aix-Marseille , wstąpił jako prawnik w Marsylii Bar w 1931. W 1933 roku, stał się wojującym socjalistą i przywiera do 10 th odcinek SFIO w mieście. Okres ten jest politycznie bardzo burzliwy. Simon Sabiani , pierwszy zastępca burmistrza Georgesa Ribota (1931-1935), uosabia przesunięcie części z lewicy na skrajną prawicę i, ze względu na jego relacje z François Spirito i Paulem Carbone , mylenie polityki i spraw dotyczących prawa zwyczajowego. Kulminacją starć politycznych były wybory kantonalne w 1934 r. wraz z powstaniem Partii Komunistycznej , kierowanej przez Jeana Cristofola i François Billoux , a następnie w wyborach samorządowych w 1935 r., które wygrał kandydat socjalistyczny Henri Tasso , który został burmistrzem.
W tym niespokojnym czasie Gaston Defferre nie występował publicznie. 13 września 1935poślubił Andrée Aboulker (1912-1993), lekarkę z żydowskiej rodziny w Algierze , kuzynkę (i przyszłą żonę) José Aboulkera , chirurga, który wyróżnił się w wyzwoleniu Algierii w 1942 roku.23 marca 1945.
Prawnik Amerykańskiego Komitetu Ratunkowego Variana Fry'a , w 1941 r. uzyskał zwolnienie za kaucją Daniela Bénédite .
Nie przydzielony do jednostki bojowej ze względów medycznych , pozostał w Marsylii i został zdemobilizowany w dniu27 lipca 1940 r. Nawiązał kontakt z kilkoma marsylskimi socjalistami, z którymi znał ducha antyVichy, w tym z Horace Manicacci i Fernand Trompette, filarami marsylskiej SFIO. Skontaktował się z prawnikiem i parlamentarzystą Félixem Gouinem, który w każdy wtorek w swoim biurze przy rue de la Darse w Marsylii organizuje spotkanie socjalistów miasta. Gouin przekazuje decyzje podjęte przez Komitet Akcji Socjalistycznej utworzony przez Daniela Mayera .
Pod koniec 1940 r. Defferre był jednym z pierwszych ruchu oporu aby przyłączyć się do sieci stworzonej przez Lucasa (kapitan Pierre Fourcaud ), który jako zastępca pułkownika Passy w Centralnym Biurze Wywiadu i Akcji przyjeżdża z Londynu, aby nadzorować tworzenie sieci w strefie nieokupowanej.
Ruch staje się następnie, pod przywództwem jego kolegi z baru André Boyera , siecią wywiadowczą Brutusa . Defferre używa wielu pseudonimów, w tym Danvers, a następnie od 1943 Massereau.
W czerwiec 1941uczestniczy w komitecie wykonawczym podziemnej partii socjalistycznej, utworzonej przez Félixa Gouina . Wspiera tworzenie Narodowej Rady Oporu . Zszedł do podziemia, gdy Niemcy zaatakowali wolną strefę w dniu12 listopada 1942.
Po aresztowaniu Boyera (który pośmiertnie otrzyma wyróżnienie Towarzysz Wyzwolenia )8 grudnia 1943wraz z André Clavé, który właśnie przejął stanowisko Pierre'a Sudreau, aresztowanego przez gestapo w listopadzie (wszyscy trzej zostali deportowani do Buchenwaldu pięć miesięcy później), Gaston Defferre przejął kierownictwo nad siecią.
Kiedy Marsylia została wyzwolona ,21 sierpnia 1944Gaston Defferre przejmuje Petit Provençal wraz z milicją gangsterów dowodzoną przez Nicka Venturiego . Ta grupa i kontrola tej gazety pomogą jej przez długi czas utrzymać władzę w Marsylii. Gaston Defferre jest również odpowiedzialny za zarządzanie federacją SFIO Bouches-du-Rhône.
Powołany na przewodniczącego delegacji miejskiej, w 1944 został burmistrzem Marsylii, pozostał nim do Październik 1945. Zastępuje go komunista Jean Cristofol .
14 września 1946Ożenił się po raz drugi pielęgniarkę holenderskiego pochodzenia, Marie-Antoinette „paly” Swaters (ur Brukseli na24 października 1906 i zmarł w Marsylii dnia 20 października 1992 r.).
G. Defferre ponownie został burmistrzem Marsylii od 1953 r., pozostał nim aż do śmierci w 1986 r. Aby walczyć z uściskiem Komunistycznej Generalnej Konfederacji Pracy (CGT), nawiązał specjalne połączenie z CGT-FO, która uzyskuje decydujący wpływ „o zatrudnianiu personelu i awansach” .
W zakresie urbanistyki jego mandaty wyznacza budowa pasażu handlowego Giełdy Papierów Wartościowych, która zniszczyła część greckich pozostałości miasta, opóźnienie w odbudowie centrum miasta oraz wyjazd wielu firm do okolicznych gmin. obszary.
Minister Francji w latach 1956-1957 Overseas w rządzie Guy Mollet , przygotowuje, z jego pierwszego dyrektora gabinetu Pierre Messmer , po dekolonizacji z czarnej Afryki . W tym celu opracowuje projekt ustawy ramowej noszącej jego imię.
W lipiec 1962, deklaruje o repatriantach z Afryki Północnej : „Francuzi z Algierii, jedź i zrehabilituj się gdzie indziej. Trzeba je powiesić, rozstrzelać, wrzucić z powrotem do morza… Nigdy ich nie przyjmę w moim mieście. "
Wzywa do głosowania na „tak” w referendum konstytucyjnym w 1958 r . Pokonany w wyborach parlamentarnych w 1958 r. zasiadał w Senacie od 1959 do 1962 r., po czym w 1962 r. odzyskał mandat posła socjalistycznego. Był stale wybierany ponownie do 1986 r. Był przewodniczącym Socjalistycznej frakcji Zgromadzenia Narodowego .
21 kwietnia 1967kłóci się i wygrywa ostatni pojedynek o honor historii Francji z René Ribière, z którym toczył spór na sali obrad Zgromadzenia Narodowego. Gaston Defferre woła do swojego kolegi, który wierci się na ławce i krzyczy do niego: „Zamknij się, dupku!” " Nieco później, w Sali Kolumnowej Four , Defferre odmawia wycofania zniewagę i René Ribiere wysyła swoich świadków i napraw żądanie żelaza (tj mieczem). Pojedynek odbywa się w prywatnej rezydencji w Neuilly-sur-Seine , a sędziuje go lewicowy poseł gaullistowski Jean de Lipkowski . Gaston Defferre odrzuca oferowane mu miecze „złożone” i odmawia zatrzymania przy pierwszej krwi. Nie mając doświadczenia i następnego dnia ożenił się, René Ribière doznał po raz pierwszy kontuzji, ale zażądał wznowienia walki. Po drugim cięciu Defferre w końcu zgadza się, że sędzia położył jej kres.
Występuje pod nazwiskiem pana de Ferre, hrabiego Prowansji, w broszurze André Ribauda o władzy gaullistowskiej Le Roi (Julliard, 1961).
„Pan X”W 1965 r. wymieniano jego nazwisko jako kandydata lewicowej i centrowej opozycji w wyborach prezydenckich przeciwko generałowi de Gaulle'owi . Opublikował Un nouveau horizon , wydaną przez Gallimarda w 1965 roku, aby przedstawić wytyczne dla polityki stosowanej natychmiast przez rząd postępu. Chciał stworzyć dużą federację łączącą SFIO z centrystami.
Jego kandydatura została zainspirowana w szczególności kampanią tygodnika L'Express , gdzie Gaston Defferre był „Monsieur X”, idealnym kandydatem opozycji wobec gaullizmu . Osoba zainteresowana gra na tym medialnym zamieszaniu i utrzymuje napięcie, zwłaszcza podczas zauważonej interwencji na ESSEC we wtorki w29 listopada 1963. Niemniej negocjacje między SFIO a centrystowskim MRP zakończyły się fiaskiemCzerwiec 1965. Guy Mollet , sekretarz generalny, nie opowiada się ani za zbliżeniem z centrystami, ani za unią lewicy z komunistami. Odwołuje się do sekularyzmu, aby udaremnić konwergencję z centrystami, a tym samym uniemożliwić Defferre'owi kandydowanie. Idea wielkiego ruchu demokratycznego, inspirowanego modelem amerykańskim i prezydenta Kennedy'ego , upada. François Mitterrand i Jean Lecanuet w końcu noszą kolory odpowiednio lewicy i centryzmu podczas wyborówgrudzień 1965.
W Kwiecień 1969dymisja generała de Gaulle'a po raz kolejny otwiera walkę o prezydenturę Rzeczypospolitej. Gaston Defferre jest domyślnie nominowany jako kandydat Partii Socjalistycznej. Proponuje tandem z Pierre Mendès France, który musi zostać jego premierem w przypadku wyborów (tu znowu wybrana strategia inspirowana jest modelem amerykańskim, z prezydentem – wiceprezesem „biletem”). Stanowisko centrowy i przeciwny działanie V th Republic of Defferre i Pierre Mendes France nie uwiódł elektorat, ponieważ kolekt kandydujących tylko 1.133.222 głosów w pierwszej turze, lub 5,01% głosów. Stał się ofiarą konkurencji ze strony centrowego kandydata Alaina Pohera , przewodniczącego Senatu i figuranta kampanii „nie” w referendum z 27 kwietnia 1969 r., PSU Michela Rocarda , a także Jacquesa Duclosa , który pełen komunistycznych głosów. Ta donośna porażka – w 2017 r. pozostaje najgorszym wynikiem kandydata socjalisty w pierwszej turze wyborów prezydenckich – doprowadzi do powstania w 1969 r. nowej Partii Socjalistycznej i wyboru sojuszu lewicy z francuskim komunistą. Party. , wokół Wspólnego Programu , od 1972.
Następnie ponownie zostaje socjalistycznym „baronem” Marsylii, de facto przywódcą potężnej federacji PS Bouches-du-Rhône, najbardziej wpływowej z partii z Nord-Pas-de-Calais , która sprzymierzyła się podczas kongresy, porozumienie o nazwie „Bouches-du-Nord”.
Ożenił się z Edmonde Charles-Roux w 1973 roku.
Portret kandydata autorstwa Pierre'a Vianssona-PontéW 1971 roku francuski dziennikarz Pierre Viansson-Ponté maluje psychologiczny, a nawet fizyczny portret byłego burmistrza Marsylii i nieudanego kandydata w wyborach prezydenckich w 1969 roku w swojej książce o Republice Gaulla:
„Fizycznie jest zimnym Południowcem, cichym mężczyzną, który nie błyszczy, ale bardzo waży. Emanuje spokojną pewnością, solidnością kogoś, kto stąpa po ziemi jak wieśniak z Sewennów. Wykonuje swoją pracę metodycznie, cierpliwie: nawet jego gniew jest zamrożony; jeśli jego ironia może być gryząca, jeśli nienawidzi smutnych ludzi, ma mało humoru. Jego powolny głos płynie bez modulacji i efektów na tej bardzo lekkiej muzycznej kadencji, która jest ostatnim śladem akcentu wśród kulturalnych mieszczan południa. Z chłopa ma trochę podejrzanej godności: nie klepiemy go po brzuchu, prawie z nim nie rozmawiamy. Jest to skomplikowana mieszanka dumy i skromności, szorstkości i przebiegłości, purytanizmu i swobody tempa, z upodobaniem do drogich przyjemności i horroru pieniędzy, z uwodzeniem i sztywnością” . Analiza dziennikarza politycznego staje się wtedy bardziej osobista, nawet bez ustępstw: „W rzeczywistości nie jest on bojownikiem i mało socjalistą. Tłum go denerwuje, a on to pokazuje, jest przeciwieństwem trybuna, a kiedy przemawia, w ciągu kilku minut udaje mu się zniechęcić swoich najgorętszych zwolenników, stłumić entuzjazm, przekształcić ciepłą i przyjazną publiczność. zimne i ciche zgromadzenie, które więcej poddaje się niż słucha jego suchych i odległych uwag. W negocjacjach, w kontrowersji chce być twardy, niezniszczalny i bezpośredni. Szybko jednak można się domyślić wrażliwości na krawędzi, kruchości i prawie naiwności, której szybko się zastanawia, czy jest tego świadomy i poddaje się, czy jest to jego druga natura. Nie wchodząc dalej w analizę psychologiczną i opis postaci, powiedzmy tylko, że Gaston Defferre był tylko na papierze i dla teoretyków idealnym kandydatem do wyborów prezydenckich ” .
Po zwycięstwie lewicy w 1981 r. Gaston Defferre jest pierwszym wyborem François Mitterranda na jego premiera, ale prezydent wie, że wiek zainteresowanej osoby może stanowić problem. Defferre rości sobie prawa do spraw wewnętrznych i uzyskuje je, zostając ministrem spraw wewnętrznych i decentralizacji,21 maja 1981 w 17 lipca 1984 rw rządzie Pierre Mauroy ówczesnego ministra stanu do spraw Planowania i Rozwoju Regionalnego w rządzie Laurent Fabius z18 lipca 1984 w 20 marca 1986 r.podczas pierwszej siedmioletniej kadencji François Mitterranda. Pięć lat spędzonych na Place Beauvau upłynął pod znakiem decentralizacji , jednej z wielkich reform lewicy.
Po wyborach parlamentarnych w czerwcu 1981 r., które dały absolutną większość socjalistom, był jednym z niewielu przywódców socjalistycznych, którzy w drugim rządzie Pierre'a Mauroya zasugerowali obejście się bez ministrów komunistycznych .
Thierry Le Luron , podążając za plotkami o swoich powiązaniach z mafią marsylską , zadeklarował powołanie na stanowisko ministra spraw wewnętrznych: „Aby poradzić sobie z przestępczością zorganizowaną , lepiej mieć specjalistę” .
31 maja 1983dwóch członków sił pokojowych zostaje zastrzelonych przez czterech członków Akcji Bezpośredniej . Podczas pogrzebu trzy dni później policja zażądała jego rezygnacji, a także Strażnika Pieczęci Roberta Badintera , procesji 2500 policjantów, którzy nawet zdołali potrącić linie bezpieczeństwa, aby zbliżyć się do Elizejskiego , co zachęca do prawa do chwytania tę aferę, aby potępić rozluźnienie rządu. Defferre wręcza François Mitterrandowi niedatowany list rezygnacyjny, podczas gdy prezydent prosi jednego ze swoich wiernych Pierre'a Joxe o przygotowanie się do przejęcia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, które wejdzie w życie rok później.
Wyróżniał go przede wszystkim długoletnia kadencja burmistrza Marsylii , od 1944 do 1946 i od 1953 do śmierci w 1986, przerywanej wątpliwymi sprawami mieszającymi politykę i mafię. Od okresu powojennego do lat 70. uwydatniono ucisk mafii nad miastem, którego kulminacją była afera tzw. „ Francuskiego Połączenia ”, kiedy miasto stało się głównym miejscem dostaw gazu narkotykowego z Europy.
W 1983 roku został wybrany z mniejszą liczbą głosów niż jego przeciwnik Jean-Claude Gaudin . Jako minister spraw wewnętrznych zmienił właśnie system głosowania w miastach Paryża, Lyonu i Marsylii: wybory odbywają się w każdym okręgu dla dwóch pierwszych miast, a Marsylia skorzystała z podziału na sektory dostosowanego do ustępującego burmistrza. Podział ten został zmieniony po jego śmierci.
Za jego kadencji Marsylia odnotowała znaczny wzrost liczby ludności (powracający z Algierii itp.). Miasto szybko się rozwija, aby zaspokoić potrzeby ludności. Powstaje wiele wież w kontekście sprzyjającym betonowi. Starania gminy stawiają na pierwszym miejscu rozwój nowych dzielnic miejskich, ze szkodą dla centrum miasta.
Budowane są dwie linie metra, ziemia wydobywana z ziemi jest wykorzystywana do tworzenia sztucznych plaż, oficjalnie nazywanych „plażami Gaston Defferre”, co nie przeszkadza Marsylii w nazywaniu ich „ plażami Prado ”.
Gaston Defferre był także właścicielem marsylskich dzienników Le Provençal (socjalistyczny) i Le Méridional (z prawej).
W 1973 poślubił po raz trzeci listowną Edmonde Charles-Roux, pochodzącą ze starej i zamożnej rodziny przemysłowców i armatorów z Marsylii.
W nocy z 5 na 6 maja 1986Gaston Defferre , po przegłosowaniu przez zwolenników Michela Pezeta podczas mianowania sekretarza generalnego socjalistycznej federacji Bouches-du-Rhône, sam powrócił do swojego mieszkania w Marsylii, zażywa usypiającego, który byłby w domu. złe samopoczucie powodujące upadek, podczas którego poważnie zranił się w szyję. Ofiara krwotoku , dzwoni do swojego lekarza i przyjaciela, doktora Jean-Louis Sanmarco, który bezsilnie prosi o interwencję lekarzy pogotowia batalionu strażaków morskich Marsylii , ale jest już za późno: doprowadził do The Timone szpital w nieodwracalnej śpiączce , zmarł następnego ranka. Natychmiast hołd jest jednomyślny po stronie klasy politycznej.
Oddano mu hołd narodowy 12 maja przed ratuszem w Marsylii . Podczas tej uroczystości obecni są w szczególności Prezydent Republiki François Mitterrand , byli premierzy Pierre Mauroy i Laurent Fabius , premier Jacques Chirac , przewodniczący Zgromadzenia Narodowego Jacques Chaban-Delmas oraz ministrowie Charles Pasqua i François Leotard . Lionel Jospin , ówczesny pierwszy sekretarz Partii Socjalistycznej, wygłasza z prawdziwym wzruszeniem swoją pochwałę, a następnie Jean-Victor Cordonnier , pierwszy zastępca i pełniący obowiązki burmistrza, który przywołuje pracę komunalną zmarłego. Jego pogrzeb odbył się w Katedrze Majora , na prośbę jego katolickiej żony, w ramach kultu protestanckiego i ekumenicznego. Został pochowany na cmentarzu w Saint-Pierre (las sosnowy Arcussia, juniorów, n O 14). Zgodnie z jego życzeniem, jego grób zdobi prosta surowa skała z Sewennów .