Jean Lecanuet
Jean Lecanuet , urodzony dnia4 marca 1920w Rouen ( Seine-Inférieure ) i zmarł dnia22 lutego 1993w Neuilly-sur-Seine ( Hauts-de-Seine ), jest politykiem francuskim .
Agrégé w filozofii , wstąpił do ruchu oporu, a po wyzwoleniu pracował jako urzędnik państwowy w kilku gabinetach ministerialnych . Jest sekretarzem stanu przez kilka miesięcy w latach 1955 i 1956, w ramach IV th Rzeczypospolitej .
Przedstawił on swoją kandydaturę na pierwszym francuskich wyborów prezydenckich zwanego wyborach powszechnych w 1965 roku charyzmatyczny, prowadził innowacyjną kampanię dzięki telewizji, która przyniosła mu 15,6% oddanych głosów oraz miejsca, w trzecim placu. On przyczynia się tym samym do głosowania na generała de Gaulle'a .
W 1968 został burmistrzem Rouen ; jest on następnie stale wybierany ponownie, aż do swojej śmierci. Chcąc uczynić swoje miejsce urodzenia „stolicą Wielkiego Zachodu”, przeprowadził duże przebudowy miast i wyposażył miasto normańskie w nową sieć tramwajową .
Był dwukrotnie ministrem pod przewodnictwem Valéry'ego Giscarda d'Estaing : Strażnikiem Pieczęci w latach 1974-1976, następnie ministrem planowania regionalnego w latach 1976-1977. Rzekomy centrysta , kolejno lub równolegle przewodniczył Ludowemu Ruchowi Republikańskiemu (MRP). , Centrum Demokratyczne (CD), Centrum Socjaldemokratów (CDS) i Unia na rzecz Demokracji Francuskiej (UDF).
Biografia
Jean Adrien François Lecanuet, jego pełne nazwisko, urodził się w skromnym środowisku. Wykształcony początkowo w szkole Bellefonds , wstąpił do szkoły z internatem Jean-Baptiste-de-La-Salle , następnie kontynuował naukę w liceum Corneille w Rouen , gdzie uzyskał maturę w 1939 roku. w Liceum Henryka IV w Paryżu .
Druga wojna światowa
On ukończył studia wyższe w pismach i na 22, stał się najmłodszym agrégé we Francji (agrégation w filozofii w 1942 roku). Wykłada jako profesor filozofii w Douai i Lille .
Podczas II wojny światowej , kontynuując nauczanie w ciągu dnia, w 1943 r. brał udział w ruchu oporu i zszedł do podziemia. Jego praca obejmuje udział w sieciach ratowania prześladowanych Żydów, dzięki którym został uznany za Sprawiedliwego wśród narodów . Wsierpień 1944został aresztowany wraz z komandem, który właśnie wysadził linię kolejową Lille - Bruksela , i udało mu się uciec przy współudziale Polaka przymusowo wcielonego do armii niemieckiej .
IV th Rzeczypospolitej
Po wyzwoleniu Jean Lecanuet został Generalnym Inspektorem w Ministerstwie Informacji.
Natychmiast wstąpił do Ludowego Ruchu Republikańskiego (MRP) i kilkakrotnie pełnił funkcję dyrektora gabinetu lub kierował misją u ministrów MRP (ministrów informacji , marynarki handlowej , gospodarki narodowej, spraw wewnętrznych , finansów itp.).
Po raz pierwszy został wybrany posłem w wyborach parlamentarnych w 1951 roku w Seine-Inférieure w wieku 31 lat.
ZPaździernik 1955 w Styczeń 1956w drugim rządzie kierowanym przez Edgara Faure'a był sekretarzem stanu ds. stosunków ze Stanami Stowarzyszonymi. Pokonany w wyborach parlamentarnych w 1956 r. został od razu mianowany (w obrocie zewnętrznym) mistrzem wniosków do Rady Stanu .
Odtąd regularnie współpracował z Pierrem Pflimlinem , którego stał się jednym z wiernych; był także częścią swojego kręgu doradców w Hôtel de Matignon , kiedy Pflimlin kierował rządem między14 maja i 1 st czerwiec 1958.
Początki V th Rzeczypospolitej
Ponownie przegrany w wyborach parlamentarnych w 1958 r., został wybrany senatorem Seine-Maritime w 1959 r. W następnym roku objął kierownictwo senackiej grupy MRP.
Podczas kongresu MRP 23-26 maja 1963, został wybrany przewodniczącym partii, a Joseph Fontanet został jej sekretarzem generalnym. Podjął strategię mającą na celu podniesienie ruchu, a następnie upadek elektoratu.
Pod koniec 1965 roku ogłosił utworzenie „ Centrum Demokratycznego ” (CD), które oficjalnie uruchomił w następnym roku iw którym połączyło się MRP. Jean Lecanuet przewodniczył CD do 1976 roku.
Wybory prezydenckie w 1965 r.
W grudzień 1965jest kandydatem w wyborach prezydenckich , wspieranym m.in. przez Paula Reynauda . Chrześcijańsko-Demokrata, jest on przedstawicielem nurtu atlantyckiego, który korzysta z amerykańskiego wsparcia finansowego wbrew pragnieniu niepodległości narodowej ucieleśnianemu przez generała de Gaulle'a .
Jego kampania naznaczona jest wykorzystaniem spotów telewizyjnych, jego relaksem i urokiem, stąd jego rzekomy przydomek „ Francuski Kennedy ” i „Pan Białe Zęby” przez jego przeciwników. Wykorzystuje metody komunikacji z wyborów prezydenckich w USA . Jego występy telewizyjne, podczas których był przesłuchiwany przez popularnego Léona Zitrone , zostały uznane za najlepszych kandydatów. Ale wpływ telewizji na zachowania wyborcze można było przecenić, co po części tłumaczyłoby jej porażkę.
Choć na początku kampanii przypisywano mu 3% zamiarów głosowania, uzyskał 3 777 119 głosów, czyli 15,57% oddanych głosów . W ten sposób przyczynia się do oddania do głosowania de Gaulle'a. W drugiej turze nie wydaje instrukcji głosowania ; następnie stwierdza, że żałuje, że nie wezwał do głosowania na rzecz generała de Gaulle'a.
W 1966 założył Centrum Demokratyczne , trudną drogę, gdy system głosowania sprzyja bipolaryzacji . Tak więc w 1972 roku założył z Jean-Jacques Servan-Schreiber ruchu reformatorskiego . Negocjował z Pierre'em Messmerem wycofanie się, które umożliwiło prawicowej i centroprawicowej większości sukces w wyborach parlamentarnych w 1973 roku .
Burmistrz Rouen
Kariera polityczna Jean Lecanuet jest trwale oznakowane przez jego sprawowania funkcji burmistrza z Rouen , który zajmował od 1968 do jego śmierci, czyli przez prawie dwadzieścia pięć lat. Jego wpływ na „miasto stu wież” jest taki, że wkrótce przydomek „Król Jan”.
4 kwietnia 1968, po rezygnacji burmistrza Bernarda Tissota z powodów zdrowotnych, Jean Lecanuet zostaje mianowany jego następcą z okazji nadzwyczajnej rady miejskiej. Szybko połączył tę funkcję z przewodniczącym aglomeracyjnego związku badawczego Rouen-Elbeuf i wiceprzewodniczącym publicznego establishmentu Basse-Seine. W ten sposób stał się jednym z „silnych ludzi” Górnej Normandii, której przewodniczył pierwszej radzie regionalnej w1974.
Jean Lecanuet, zdeterminowany, by uczynić Rouen „stolicą Wielkiego Zachodu”, prowadzi bardzo ambitną politykę. Stara się spowolnić upadek demograficzny regionalnej metropolii, działając na rzecz promowania lokalnych zasobów, takich jak bogate dziedzictwo Starego Rouen, przy jednoczesnym podejmowaniu poważnych prac na rzecz rozwoju obszarów miejskich. Z tej okazji dzielnica Saint-Sever staje się strefą ekonomiczną dzięki budowie dużego centrum handlowego , zainaugurowanego w1978.
Na początku 1970, rue du Gros-Horloge staje się pierwszym szlakiem pieszym we Francji z inicjatywy zastępcy burmistrza odpowiedzialnego za urbanistykę Bernarda Canu, który ostatecznie przekonał Lecanueta o zaletach tej śmiałości. W innych dużych francuskich miastach burmistrzowie będą czerpać inspirację z przykładu Rouen, np. Pierre Pflimlin w Strasburgu .
Wielką akcją burmistrza Lecanueta pozostaje utworzenie „ metra ” przecinającego normańskie miasto i jego peryferie. W rzeczywistości jest to tramwaj z kilkoma stacjami metra, z których jedna znajduje się na stacji Rouen-Rive-Droite .
Realizację tego dużego projektu powierzono wiceprezesowi SIVOM na aglomerację Rouen , Yvonowi Robertowi . Burmistrz miasta, który chwali się, że wpadł na pomysł zrehabilitowania tej usługi transportowej, oraz wybrany socjalista, który ze swojej strony jest zaangażowany w rozbudowę „metra” Rouen do Saint-Étienne-du-Rouvray każdy z nich domaga się ojcostwa tramwaju. Lecanuet zmarł jednak przed inauguracją „metrobusu”17 grudnia 1994.
Stworzenie Armady w Rouen jest również częścią dziedzictwa przekazanego jego miastu przez „Króla Jana”. Co cztery do sześciu lat ten duży zbiór żaglówek sprawia, że Rouen jest morską wizytówką, która może przyciągnąć wielu odwiedzających. Ta idea Lecanuet, podzielana przez Patricka Herra , narodziła się po transatlantyckim wyścigu między Rouen a Nowym Jorkiem, który w 1986 roku obchodził setną rocznicę przekroczenia Atlantyku przez Statuę Wolności .
Ciągle lista prowadzona przez Jeana Lecanueta była narzucana podczas wyborów samorządowych w latach 1971 , 1977 , 1983 i 1989 , ze szkodą dla lewicowej opozycji, od dawna kierowanej przez socjalistę Michela Bérégovoya . Centrysta jednak nigdy nie wyznaczył następcy wśród swojej świty, gdy był chory. Niektórzy z jego krewnych, tacy jak Jeanine Bonvoisin , Michel Guez, François Gautier czy nawet Pierre Albertini, byli mimo wszystko wymieniani jako podejrzani o delfiny.
W 1989, obecność szefa grupy Axa Claude'a Bébéara na jego liście sugeruje ambicję tego ostatniego w kwestii sukcesji po Lecanuet, ale biznesmen przeszedł na emeryturę kilka miesięcy po wstąpieniu do rady miejskiej.
Minister pod Giscardem d'Estaing
Podczas gdy prezydent Georges Pompidou musi stawić czoła postępowi choroby, która zagraża hipotezie jego drugiej kadencji, Jean Lecanuet rozważa przygotowanie swojej kandydatury w wyborach prezydenckich zaplanowanych na 1976 rok. zrezygnował konkurujących ale skontaktował młodego Ministra Gospodarki i Finansów , Valéry Giscard d'Estaing . Dwaj mężczyźni, podzielający przekonania liberalne i europejskie, spotykają się w perspektywie sojuszu.
Po śmierci Pompidou 2 kwietnia 1974Jean Lecanuet jest aktywnie zaangażowany w kampanię prezydencką Giscarda . Typowany na premiera po jego zwycięstwie nad François Mitterranda , burmistrz Rouen wreszcie zobaczył jego groźne wsparcie nagrodzony przez jego powołaniem do Ministerstwa Sprawiedliwości w rządzie od Jacques'a Chiraca . 12 stycznia 1976został mianowany ministrem stanu .
Jako Strażnik Pieczęci, Jean Lecanuet musi wdrożyć ważne reformy obiecane przez nowego prezydenta republiki: od pierwszych miesięcy siedmioletniej kadencji do niego należy również zasugerowanie parlamentowi obniżenia wieku pełnoletności na osiemnaście . Ponadto opracowuje projekt rewizji konstytucji pozwalający sześćdziesięciu parlamentarzystom wystąpić do Rady Konstytucyjnej . W1975musi bronić wprowadzenia rozwodu za obopólną zgodą . Żarliwy katolik wyraża zastrzeżenia do tego projektu, ale zgadza się go bronić, aby „leczyć zło, gdy ono istnieje”, nie chcąc jednak „zwiększać liczby rozwodów” lub „ułatwiać” te sprawy.
Wbrew woli Prezydenta RP Jean Lecanuet daje do zrozumienia, że odmawia obrony ustawy o legalizacji dobrowolnego przerwania ciąży (aborcji) ze względu na etykę osobistą. Dlatego to do minister zdrowia Simone Veil należy obrona tej ważnej decyzji siedmioletniej kadencji przed parlamentarzystami.
Minister sprawiedliwości, gdy wybuchła afera Ranucciego , zatwierdził odmowę ułaskawienia skazanych przez głowę państwa. Opowiadając się za stosowaniem kary śmierci wobec zabójców dzieci, Minister Sprawiedliwości podkreśla odstraszający efekt kary najwyższej i formę ostrzeżenia, jaką według niego stanowi dla zainteresowanych osób.
Po rezygnacji Jacques'a Chiraca prezydent Giscard d'Estaing mianuje ekonomistę Raymonda Barre'a szefem rządu.25 sierpnia 1976. W tym procesie Lecanuet został mianowany ministrem planowania i rozwoju regionalnego oraz zachował rangę ministra stanu . Mimo to kilka miesięcy później opuścił rząd,29 marca 1977.
Prezes CDS i UDF
Był pierwszym prezesem Unii na rzecz Demokracji Francuskiej (UDF), założonej przez Valéry'ego Giscarda d'Estaing w 1978 roku. Funkcję tę pełnił do 1988 roku. Od 1976 roku był także prezesem Centrum Socjaldemokratów (CDS). , w którym porzucił szefa partii, by poświęcić się przewodnictwu UDF.
W 1986 roku, kiedy rozpoczęła się pierwsza kohabitacja , nowy szef rządu Jacques Chirac zaproponował mu stanowisko ministra spraw zagranicznych, ale prezydent republiki François Mitterrand sprzeciwił się tej nominacji. Odtąd projektant Plantu przedstawia go na kartach Świata z kaktusem pod pachą.
Koniec życia
Swoją narodową karierę polityczną zakończył w Senacie , zasiadając w ławach grupy centrowej . W szczególności przewodniczy prestiżowej Komisji Spraw Zagranicznych Zgromadzenia Wyższego.
W związku z wyborami senatorskimi w 1992 r . oczekuje się, że zostanie on następcą centrysty Alaina Pohera na stanowisku przewodniczącego Senatu . Ambicję tę jednak podkopała choroba, która zmusiła Jeana Lecanueta do zainwestowania René Monory jako kandydata centrystów na „plateau”.
22 lutego 1993zmarł na raka uogólnionego. Jego pierwsza zastępczyni Jeanine Bonvoisin zastąpiła go tymczasowo na stanowisku burmistrza Rouen , aż do formalnego mianowania François Gautiera .
Jego pogrzeb, odprawiony w katedrze Notre-Dame w Rouen przez arcybiskupa Josepha Duvala , zgromadzi czołowych polityków, takich jak szef rządu Pierre Bérégovoy , przewodniczący Senatu René Monory , byli premierzy Jacques Chirac i Raymond Barre oraz były prezydent Republiki Valéry Giscard d'Estaing . Honory wojskowe zostały następnie zwrócone szczątkom zmarłego burmistrza.
Zgodnie z jego życzeniem, Jean Lecanuet zostaje pochowany w opactwie Saint-Georges w Boscherville . Dołączyła do niego jego druga żona Jacqueline, która zmarła kilka miesięcy później. Dekrety prefektury zezwalające na pochówki w budynku publicznym są przedmiotem krytyki ze strony obrońców dziedzictwa.
Jej nazwa została nadana starej rue Thiers , arterii w centrum miasta, która wychodzi na ratusz .
Szczegóły mandatów i funkcji
Funkcje rządowe
IV th Rzeczypospolitej
-
Rząd Edgar Faure II :
- 20 października 1955 - 24 stycznia 1956 : Sekretarz Stanu ds. Stosunków z Państwami Stowarzyszonymi
V th Rzeczypospolitej
-
Rząd Jacques Chirac I :
- 28 maja 1974 - 12 stycznia 1976 : Stróż Pieczęci , Minister Sprawiedliwości
- 12 stycznia 1976 - 25 sierpnia 1976 : Minister Stanu , Strażnik Pieczęci , Minister Sprawiedliwości
-
Rząd Raymond Barre I :
- 27 sierpnia 1976 - 29 marca 1977 : Minister Stanu , Minister Planowania i Rozwoju Regionalnego
mandaty parlamentarne
-
Poseł francuski , wybrany w Seine-Inférieure
- od 1951 do 1955
- od 1973 do 1974
- w 1986 (wybrany na senatora we wrześniu)
-
Senator francuski , wybrany w Seine-Maritime
- od 1959 do 1973
- od 1977 do 1986 (wybrany na zastępcę w marcu)
- od 1986 do 1993
- Przewodniczący Senackiej Komisji Spraw Zagranicznych w latach 1971-1973 oraz 1978-1993 (przerwa kilkumiesięczna w 1986 r., kiedy zasiadał w Zgromadzeniu Narodowym)
- Poseł do Parlamentu Europejskiego od 1979 do 1988
Lokalne mandaty
- Burmistrz z Rouen od 1968 do 1993
- Radny Generalny Seine-Maritime, wybrany w kantonie Rouen 2 , od 1958 do 1993
- Przewodniczący Rady Generalnej Seine-Maritime w latach 1974-1993
Funkcje polityczne
- Prezydent Ludowego Ruchu Republikańskiego (MRP) od 1963 do 1965
- Prezes Centrum Demokratycznego (CD) z23 kwietnia 1966 w 23 maja 1976
- Prezes Centrum Socjaldemokratów (CDS) z23 maja 1976 w 31 maja 1982 r.
- Przewodniczący Unii na rzecz Demokracji Francuskiej (UDF) z1 st lutego 1978 w 30 czerwca 1988
Hołdy
- Jego imię nosi uczelnia w Rouen.
- Jednym z głównych ulic w Rouen otrzymała również nazwę rue Jean Lecanuet : jest stare rue Thiers , początkowo o nazwie rue de l'Hôtel-de-Ville w 1860 roku), szeroka ulica wiodącym symbolicznie do ratusza.
W kulturze popularnej
- W komiksie Paryż wciąż płonie od sagi D-Day , zostaje prezydentem Republiki Francuskiej po wydarzeniach maja 68, które przerodziły się w wojnę domową wraz z zamachem na De Gaulle'a.
Uwagi i referencje
Uwagi
- Mianowany ministrem stanu w dniu12 stycznia 1976.
Bibliografia
- "Rouen składa hołd" King Jean "" , Paris-Normandie ,22 lutego 2013 r..
- „Niedziela w polityce” Ci, którzy tworzyli historię”: Jean Lecanuet” , Francja 3 Normandia ,22 września 2017 r..
- André Chervel, „ Skupienia szkolnictwa średniego. Directory 1809-1960 ” , Zasoby cyfrowe w historii edukacji , Laboratorium Badań Historycznych Rodan-Alpy,marzec 2015(dostęp 11 marca 2015 )
- Gaël Moullec "od Atlantyku do Uralu: de Gaulle i ZSRR" La Nouvelle Revue d'histoire , n O 82 styczeń-luty 2016, s. 54-57
- Jean Garrigues , Francja V Republiki: 1958-2008 , Armand Colin ,2008( czytaj online ) , np
- " 1965, komunikat Lecanueta stawia De Gaulle'a na zrzeczeniu się " , na Slate ,17 kwietnia 2012
- Christian Delporte , „ Lecanuet w 1965: efekt telewizyjny? », Materiały do historii naszych czasów , n o 46,1997, s. 32-35 ( czytaj online , konsultacja 7 kwietnia 2018 r. )
- Georges Valance, VGE - Une vie , Flammarion, 2011, s. 394.
- „Co pozostało z Jeana Lecanueta w Rouen?” » , Paryż Normandia ,18 lutego 2013 r..
- „W MIEŚCIE / ROUEN Riverain Pieszy człowiek” , Le Monde ,5 listopada 1994.
- „La Rue du Gros-Horloge, pierwszy deptak we Francji” , TST Radio,8 grudnia 2020 r..
- Pierre Pflimlin, Pamiętniki Europejczyka , Paryż, Fayard, 1991, „Część druga: L'Alsace - Strasbourg”, s. 267.
- Étienne Banzet , " Akta miejskie w Rouen " , Le Point ,3 czerwca 1995( przeczytaj online ).
- „ Narodziny pomysłu ” na www.armada.org (dostęp 6 lipca 2010 )
- „W Rouen spuścizna niezgody. Od śmierci Lecanueta, Gautier, CDS i Guez, PR, gut. » , Wydanie ,8 czerwca 1995.
- „W Rouen właściwe podejścia podzielone za Lecanuet” , Les Échos ,19 maja 1995 r..
- „Reforma rozwodowa z 1975 r.: wprowadzenie rozwodów za obopólną zgodą” , program z 19 lutego 1975 r., INA.fr
- Wywiad z V. Giscardem d'Estaing , luty 2016
- „LECANUET = kara śmierci RANUCCI” , audycja z 30 lipca 1976 r., INA.fr
- (w) „Mitterrand vetoes 4 Choices by Chirac dla nowego francuskiego gabinetu” , Los Angeles Times , 20 marca 1986.
- Zainspirowany projektant przez Michel Aumont którzy w Un chapeau de paille d'Italie przez Labiche , nosił mirt w garnku pod pachą ( "Le Petit Théâtre de Plantu" , Wyzwolenia , 31 maja 2003, konsultowany w dniu 4 stycznia, 2013).
- Dla Annie Duprat , jest to odniesienie do przemówienia Lecanuet przeznaczony na Prezydenta Republiki Valéry Giscard d'Estaing: „Będziemy kaktus większości” ( „Iconologie de la politique en France karykatura (du XVI th do XX th wieku), " Hermes , n o 29, Editions CNRS, Paryż, 2001).
- „ Śmierć Jeana Lecanueta ” [wideo] , na stronie ina.fr (dostęp 5 września 2020 r . ) .
- „ Śmierć Jeana Lecanueta ”, L'Humanité ,23 lutego 1993( przeczytaj online , skonsultowano 26 lipca 2020 r. ).
- Bellamy, David, „Urodzić się i być godnym uwagi. Sprawa Geoffroya de Montalemberta (1898-1993)”, Histoire @ Politique , tom. 25, nr 1, 2015, s. 120-130
- Nicétas Periaux, Wskaźnik i słownik historyczny ulic i placów w Rouen , Rouen, 1870, s. 311
Zobacz również
Biografie
- Le Grand Livre des Rouennais ( pref. Guy Pessiot ), wyd. z P'tit Normand,1983, 253 pkt. , s. 130-131.
- Nadine-Josette Chaline , François Bayrou i Dominique Baudis, Jean Lecanuet , Paryż, Beauchesne, coll. "Politycy i chrześcijanie" ( N O 16)2000( ISBN 978-2-7010-1405-0 ).
- Philippe Priol , Jean Lecanuet: lot albatrosa , Caen, Maître Jacques,2001, 314 s. ( ISBN 2-912047-29-3 )
- René Rémond, Nadine-Josette Chaline, Pierre Fauchon i Philippe Priol , Jean Lecanuet czyli pasja centrum: [materiały z konferencji zorganizowanej w Paryżu 12 lutego 2004 r.] , Paryż, Beauchesne,2006, 84 s. ( ISBN 2-7010-1498-0 )
Filmografia
- 2009 : La Carrière du roi Jean , dokument Frédérica Biamontiego, 52 minuty.
- 2014 : La Loi , film telewizyjny Christiana Faure , grany przez Oliviera Pagèsa .
Linki zewnętrzne
- Ewidencja organów :
- Uwagi w ogólnych słownikach lub encyklopediach : Brockhaus Enzyklopädie • Deutsche Biography • Enciclopedia De Agostini • Encyclopædia Britannica • Encyclopædia Universalis • Swedish Nationalencyklopedin • Munzinger Archive • Store norske leksikon
- Zasoby dotyczące życia publicznego :