Thierry le luron

10 maja 1981 r., François Mitterrand zostaje wybrany na prezydenta republiki, zdobywając nieco ponad 51% oddanych głosów . Jeśli część społeczeństwa powszechnie świętuje historyczne zwycięstwo lewicy , Thierry Le Luron jest szczerze dotknięty wyborem tego, którego naśladował od lat, nie oszczędzając go; płacze nawet przed swoim przyjacielem Jacquesem Collardem, z którym uczęszcza na żywo ku rozczarowaniu zwolenników Valéry'ego Giscarda d'Estaing . W kolejnych wyborach parlamentarnych , nowy socjalistyczny większość pokręcił się krajobraz polityczny w kraju i zastąpił byłego przewodniczącego Zgromadzenia Narodowego , Jacques Chaban-Delmas . W obliczu tych ważnych zmian i chwilowego wycofania się człowieka, którego Thierry naśladował od początku (i który w dużej mierze przyczynił się do jego popularności), artysta postanawia „odnowić [swoje] aktywa biznesowe”. Z optymizmem odpowiada na ironię hotelarza, który przewidział bankructwo, tymi słowami: „Powiedz mi, czy zamykasz hotel, gdy klient wyjeżdża?” ”. I jakby na znak chęci rozpoczęcia nowej ery pojednał się w grudniu z jej autorem Bernardem Mabille w pomieszczeniach Maison de la Radio w Paryżu . Po pijackiej nocy zaproponował, że wieczorem 31 grudnia napisze nowe skecze do programu telewizyjnego na żywo . W Sylvestre czy Le Luron w sylwestra parodiuje takich śpiewaków jak Charles Aznavour czy Gilbert Bécaud i wyrzeka się Renauda czy Denise Fabre . Kilka tygodni później27 lutego 1982 r.otwiera pierwszą ceremonię Cezara pod egidą ministra kultury socjalistycznej Jacka Langa . Tego wieczoru, prezydent François Mitterrand przedstawił Legię Honorową do Orsona Wellesa . Georges Cravenne zdecydował się na kilkuminutową prezentację Thierry'ego Le Lurona. W obawie przed cenzurą, podszywający się nie ćwiczył i na żywo wychodzi na scenę w środku wieczoru, ubrany w czarno-różowy strój w dłoni, przy dźwiękach pierwszych nut muzyki Różowej Pantery . Głosem i gestami nowego prezydenta republiki ironizuje uprzywilejowaną pozycję Rogera Hanina i Christine Gouze-Rénal , mnoży kalambury, kpi z „wielkiej iluzji” programu socjalistycznego, a kończy skojarzeniem tytułów najnowszych filmów w imieniu głównych ministrów rządu: „  Claude Cheysson  : Zamknij się, kiedy mówisz  ; Gaston Defferre  : Niska ręka na miasto [...] Charles Fiterman  : Szpiegu, wstawaj . ”. Tą imitacją, gorąco oklaskiwaną przez obecną na sali publiczność, Thierry Le Luron narzuca swój „pierwszy oficjalny gest przeciwnika obowiązującej władzy”, który szybko reaguje, nakładając na naśladowcę nową kontrolę podatkową w tygodniach, podążać. Ponadto główni liderzy kanałów telewizyjnych i radiowych są nieoficjalnie zaproszeni do zaprzestania odbioru Thierry'ego Le Lurona w swoich audycjach.

Jednak od 1 st września następnego, Jacques Kowalskiego i Philippe Gildas , natomiast dyrektorzy anteny i programów Europe 1 , powierzyć Thierry Le Luron prezentacja nowej emisji, stypendystom Europa 1 nadawane codziennie od jedenastej i południe. W towarzystwie swoich przyjaciół Bernarda Mabille i François Diwo naśladowca robi na żywo parodie, mistyfikacje telefoniczne, fałszywe wywiady i przyjmuje gościa, który może, jeśli chce, z humorem uczestniczyć w powracającej telenoweli serialu., Dalidallas: opera mydlana, która odpręża . Dzięki wywiadowi La folle z Jean-Pierre Fracasse , Le Luron i Mabille dobrze się bawią, pokonując polityków, czasami brutalnie. Zatrzymanie programu pod koniec sezonu można prawdopodobnie wytłumaczyć zjadliwością tej kroniki, w szczególności z mocą w miejscu. Nieobecny na ekranach telewizyjnych Thierry Le Luron powraca na scenę w Théâtre Marigny na21 stycznia 1983za swój nowy program De Gaulle à Mitterrand , w którym naśladuje sześćdziesiąt „największych osobistości w polityce, telewizji, piosence i ich najsłynniejszych przebojach…”. W luksusowych sceneriach, zmieniając każdy szkic za pomocą gramofonu, naśladowca oferuje sobie „teatralny spektakl jednego człowieka”, w którym dubbingowane przez artystę fragmenty wideo Iny podążają za nagranymi efektami dźwiękowymi i ścieżką dźwiękową skomponowaną przez orkiestrę czterdziestu muzyków. Oprócz swoich najpopularniejszych imitacji, Thierry Le Luron wnosi nowe głosy ( Annie Cordy , André Malraux czy Georges Pompidou ) oraz postać swojego wynalazku, Monsieur Glandu, zaciekłą satyrę przeciętnego Francuza zmieniającego poglądy polityczne z każdymi wyborami. Na widowisko przychodzi wielu polityków , m.in. Jacques Chirac , Jacques Chaban-Delmas , Raymond Barre czy były prezydent Valéry Giscard d'Estaing , który cieszy się naśladowaniem i gratuluje autorowi na zakończenie spektaklu. Thierry Le Luron gra ten program z wielkim sukcesem do 31 grudnia , włączając w to letnią trasę po Francji. De Gaulle à Mitterrand został wydany w podwójnej 33 obr./min i na kasecie wideo w następnym roku.

Na początku 1984 r. naśladowca otrzymał Renesansową Nagrodę Sztuki, rozdawaną przez renesansowe Cercle. Pojawia się w tym roku w filmie Rodzice nie są prości w reżyserii Marcela Julliana , w którym gra własną rolę, zanim wyruszy w trasę po francuskojęzycznej Afryce. Bardzo popularny w byłych koloniach francuskich Thierry Le Luron jest często przyjmowany przez najwyższych przywódców odwiedzanych krajów, w szczególności Omara Bongo czy Mobutu . On również uczestniczy w charakterze świadka, w nowym małżeństwie jego przyjaciel Eddie Barclay przed powrotem do częstotliwości radiowych dla cotygodniowego programu z Robertem Lassus , fałszywego konferencji prasowych . W każdą sobotę obaj przyjaciele bawią się na falach radiowych RTL , karykaturując wiadomości polityczne. Po raz pierwszy Thierry Le Luron porzuca śpiewane parodie na rzecz szkiców bez muzyki. 10 października 1984świętuje swoją piętnastoletnią karierę w Carnegie Hall w Nowym Jorku i pozuje fotografom w łódce , akcesorium, które nieuchronnie przypomina wizerunek Maurice'a Chevaliera , jednego z jego idoli. Z tej okazji francuski artysta dodaje do swoich imitacji głosy Franka Sinatry , Deana Martina , Elvisa Presleya czy Lizy Minnelli i zaczyna marzyć o sukcesie za granicą: „Ameryka mnie kusi tak. [...] Chciałbym też śpiewać po angielsku. A później, aby móc zaprezentować show o rzeczywistym wymiarze międzynarodowym ”. Powrót we Francji, Thierry Le Luron ustaw o promuje swój nowy album, Le Smurf polityczne i swój nowy show w Théâtre du Gymnase , Le Luron en Liberte . 31 października , przebrany za Monsieur Glandu w płaszczu przeciwdeszczowym, berecie i małym wąsiku, naśladowca został sfotografowany dla prasy przed rue de Bièvre 22 w Paryżu , osobistym domem François Mitterranda . Aresztowany przez policję na służbie za drzwiami, został zabrany do aresztu na posterunku z 5 th  dzielnicy przed zwolniony jest kilka godzin później. 10 listopada Thierry Le Luron powraca w telewizji na Champs-Élysées , bardzo popularnym programie na żywo, prezentowanym przez jego przyjaciela Michela Druckera . Najpierw naśladuje Serge'a Lamę , odwracając uwagę od niebezpieczeństwa Pamiątki, aby zaciekle zaatakować lidera Frontu Narodowego Jean-Marie Le Pena , którego porównuje do „wielkiego menhira o blond włosach jak pszenica otoczonego legionami ogolonych głów” . Pod koniec programu, po tym, jak wspomniał o swoich nowinach, naśladowca zabiera głos Guya Luxa , ogłasza „nasz narodowy Gilbert Bécaud ” i śpiewa głosem piosenkarza pierwsze nuty L'emmerdant, c'est la rose , parodia z ważną rzeczą jest róża . Zdziwienie prezentera jest tym silniejsze, że piosenka nie została powtórzona po południu i że Thierry Le Luron cieszy się, że jego chór powraca w chórze przez publiczność z Lille , w tym byłego socjalistycznego premiera Pierre'a Mauroya jest burmistrzem, zanim przemówi prezydent bezpośrednio, twarzą do kamery, śpiewając „Dedykuję prezydentowi tę piosenkę, ten wiersz w formie requiem dla jego bębenków”. Efekt jest natychmiastowy: Michel Drucker kończy program pesymistą „Do zobaczenia w sobotę, mam nadzieję!” », Centrala eksplodowała i publiczność dotarła do dziesięciu milionów widzów. W następnych dniach francuska prasa powtórzyła nową prowokację naśladowcy gwiazd, który nie zamierzał rozwodzić się nad tym nowym sukcesem. Jean-Marie Le Pen pozywa o zniesławienie, ponieważ uważa się za zaatakowany w tym „robotycznym portrecie kieszonkowego Hitlera”. Premier Laurent Fabius , nie zapewniając, że widzieli show, powiedział, że „linia została przekroczona”. Kilka dni później, Thierry Le Luron radzi sobie na planie w Wielkim Echiquier przez Jacques'a prezbiterium parodią Ces Gens-la , który stał chez les Fafa , w którym atakuje Laurent Fabius i luki pomiędzy jego ważnego dziedzictwa finansowej a obraz bliski ludziom, których chce dać. Jego różne występy w mediach są komentowane przez polityków , zarówno lewicowych , jak i prawicowych , i okazują się niezwykle korzystne dla widowiska w Gimnazjum , które jest wyprzedane od kilku miesięcy.

Na scenie Thierry Le Luron co wieczór triumfuje przed publicznością, która często podróżuje z całej Francji . Le Luron en liberté pozwala mu znaleźć gramofon do szybkiej zmiany scenerii, przenosząc się tym samym ze Zgromadzenia Narodowego na telewizor, z ogrodu Raymonda Barre'a do loży Adolphe Benito Glandu, concierge przy 22, rue de Bièvre . Znaczenie przypisywane tej wyimaginowanej postaci jest jeszcze bardziej podkreślone w około dwudziestominutowym szkicu, w którym przedstawia się on jako „Pétainista za Pétaina , mendésist za Mendes France , socjalista z10 maja 1981 w 11 maja 1981 ”. Reszta spektaklu nie jest już tak śpiewana jak poprzednie, a najdłuższe szkice to te poświęcone Georgesowi Marchaisowi , Jacquesowi Chiracowi , Raymondowi Barre'owi i François Mitterrandowi . Popularny sukces sprzedaje kasetę wideo, która wznawia jego Interdits w telewizji i postanawia, że ​​gazeta Le Point poświęci mu całą stronę zatytułowaną "Le Luron, le contre -ouvoir du rire". Jednak jego fragment w spektaklu Patricka Sabatiera wieczorem 31 grudnia zostaje wycięty w edycji, ponieważ spektakl był zbyt długi. Wrzód i ofiara nowej kontroli podatkowej naśladowca napisał list otwarty do Prezydenta RP: „Ta sekwencja została ocenzurowana! [...] Wygląda jednak na to, że to słowo nie jest częścią twojego słownika. [...] Mam nadzieję, że na Nowy Rok podarowałeś swoje noworoczne prezenty Hervé Bourges [prezesowi TF1 ], jest to zrobione dla służby ”.

W lipcu i sierpniu 1985 roku Thierry Le Luron wziął udział w około czterdziestu pokazach na Podium Europe 1 w nadmorskich kurortach francuskich wybrzeży. Mając Michela Druckera, który udzielił mu odpowiedzi, doskonalił swoją imitację Alice Saprich w improwizowanych szkicach przez długie minuty. Pogodzić z jego byłego producenta Paul Lederman i gotowy, aby jego powrót w Théâtre du Gymnase , wyobraża z Coluche ideę wielkiej mistyfikacji wyśmiać małżeństwa, które Yves Mourousi , gwiazda prezenter z TF1 JT miał po prostu przyjdź od ogłoszenia do prasy. Thierry Le Luron nie poparł gwałtownej krytyki jego dawnego serialu przez dziennikarza i nie wierzy w prawdziwość swojej historii miłosnej, jako że Mourousi jest uważany za imprezowicza i jest znany, przynajmniej w całym Paryżu , ze swoich męskich przygód. W Europe 1, gdzie prowadzi program, Coluche ogłasza swoje następne małżeństwo z Thierrym Le Luronem, dwa dni przed prawdziwym związkiem, z którego chcą się śmiać. Naśladowca rozpoczyna prowokacje na kilka dni przed ceremonią deklarując: „Chciałem, żeby Coluche ubrał Pierre Cardin . Ale [...] na wesele Mourousiego musi uszyć dwie suknie ”. 25 września 1985 roku w Montmartre , ubrany we frak i cylinder, Thierry Le Luron ożenił się z Coluche „na lepsze i dla śmiechu” na oczach zwartego tłumu, a następnie rozpoczął długą przeprawę przez Paryż w zaprzęgu konnym. powóz, za którym podążają tysiące paryżan, dziesiątki dziennikarzy i kilku przyjaciół, takich jak Eddie Barclay przebrany za kobietę i Carlos przebrany za niemowlę. Procesja kończy swoją paradę w Fouquet's , gdzie para pojawia się po raz ostatni na balkonie restauracji. Jeśli wydarzenie jest szeroko komentowane w prasie, co jest hołdem dla swobody tonu obu artystów, kilku przyjaciół Thierry'ego (w szczególności jego producenta) nie pochwala tej publicznej zemsty, której uwaga skupiła się głównie na Coluche . Naśladowca przyzna później, że to małżeństwo mogło nie być dobrym pomysłem. Jednak Thierry Le Luron nadal triumfuje w Gymnase swoim pokazem, który przyciąga,16 listopada 1984 w 16 marca 1986, prawie 400 000 widzów.

Ostatnie lata i koniec życia

We wrześniu 1984 roku, kiedy jego nowy 33 rpm , interdis Le Luron , powstał rekord złota , naśladowca dowiedział się, że ma przerzuty raka . W największej tajemnicy mnoży podróże tam iz powrotem do Stanów Zjednoczonych, gdzie konsultuje się ze specjalistami, którzy pesymistycznie oceniają długość życia pacjenta. Jednak Thierry Le Luron nie zmienia niczego w swoim codziennym życiu i, jeśli teraz przerywają go regularne wizyty w kilku paryskich szpitalach, komik nadal występuje w Paryżu i na trasach koncertowych. W listopadzie 1985 roku wziął udział w gali zorganizowanej przez jego przyjaciółkę Line Renaud na rzecz walki z AIDS, gdzie skrytykował brak obecnych polityków . Lecząc pojawiające się stopniowo bóle witaminami i ukąszeniami świeżych komórek, wykazuje coraz większe trudności w normalnym poruszaniu się: kuleje, ciągnie lewą nogę i nie może pozbyć się zapalenia oskrzeli. Ten stan asteniczny nie przestaje niepokoić jego przyjaciół i techników, którym zawsze odpowiada żartem.

28 grudnia nie mógł wejść na scenę i odczuł skutki paraliżu na całym lewym boku. Po przedstawieniu został przewieziony do szpitala w Lariboisière , w stanie półśpiączki. Podczas dłuższego pobytu w szpitalu, pod pseudonimem Jean Gilles (jego drugie i trzecie imię), artysta otrzymał tylko kilku krewnych, w tym jego producenta Hervé Huberta , jego autora i przyjaciela Bernarda Mabille oraz pianistę Daniela Varsano , jego dyskretnego towarzysz. Lekarze diagnozują u niego nowe guzy mózgu i szybką progresję raka, prawdopodobnie związaną z zakażeniem wirusem HIV, które dzień po dniu osłabia jego układ odpornościowy. Thierry Le Luron myśli tylko o powrocie na scenę i chce za wszelką cenę zachować tajemnicę swojego stanu zdrowia. Dla prasy padł ofiarą wirusowego zapalenia opon mózgowych i „ciężkiego zapalenia mózgu”. W Paris Match zaprzecza plotkom, które zaczynają o nim krążyć i deklaruje: „Musiałem rozczarować kilka złych języków, które sprzedawały w Paryżu, że mam guza mózgu, AIDS, raka, w skrócie, że umieram w szpitalu ”. W Noise and Fury (Plon, 2016) Virginie de Clausade wskazuje, że dowiaduje się, że jest nosicielem wirusa HIV na8 stycznia 1986.

Po kilku dniach odpoczynku z przyjacielem na wsi postanawia wrócić na scenę i zagrać na żywo w programie Michela Druckera skecz, w którym naśladuje Raymonda Barre w Saint-Jean-Cap-Ferrat . Jej autor Bernard Mabille , z którym powtarza, bezradnie jest świadkiem udręki naśladowcy, który zapomina swój tekst, wątpi w jego skuteczność i traci panowanie nad sobą w sterylnej złości na swoich techników. 28 stycznia 1986 roku, miesiąc po zakończeniu spektaklu, powrócił do Le Luron en liberté w Gymnase , nie bez trudności. Jego żywotność nie jest już taka sama, naśladowca musi siadać częściej niż zwykle, konsultować się ze swoim teleprompterem, aby nie zapomnieć tekstu, ale z szacunku dla publiczności odmawia śpiewania w playbacku . Mimo wszystko Thierry Le Luron zapewnia wszystkie występy do 16 marca. Podczas krótkiego pobytu rodzinnego w Bretanii po raz pierwszy rozmawiał z siostrą o zniknięciu swojego byłego towarzysza Jorge Lago w wyniku AIDS i możliwości „zarażenia”.

Kilka dni później, z pomocą swojej przyjaciółki Line Renaud i dzięki wpływowi premiera Jacquesa Chiraca , został przyjęty do szpitala Bethesda pod Waszyngtonem w Stanach Zjednoczonych na test na AIDS oparty na interleukinie 2 . Pierwsze efekty dodają mu pewnej witalności, nawet jeśli przerywają ją częste nawroty, o czym zwierza się telefonicznie Line Renaud . W maju skorzystał z programu poświęconego Alice Saprich, aby ogłosić swój kolejny powrót na żywo. W czerwcu uczestniczy w pogrzebie swojego przyjaciela Coluche , gdzie kamery telewizyjne pokazują go bardzo zasmuconego. Jego stan zdrowia pogorszył się kilka dni później i został hospitalizowany w instytucie onkologicznym w Villejuif , gdzie rozpoczął lekką chemioterapię , aby dalej żyć normalnie. Naśladowca organizuje latem 1986 roku serię gal w całej Francji i nie chce oszczędzić swojej niecierpliwej egzystencji, przerywanej nadmiarem. W Villefranche-sur-Mer swój występ kończy wyśmiewając się z plotek o jego śmierci: „Proszę wybaczyć, nie zostanę zbyt długo, bo mój grób zamyka się o 23:00! Umierający całuje cię! ” . Jednocześnie dba o śledzenie rozwoju swojej nowej willi w Saint-Tropez i improwizuje szkice podczas wieczoru w słynnej restauracji, w towarzystwie Eddiego Barclay i wielu przyjaciół, których lubi naśladować. Makijaż i wyczerpany, mimo to przyjmuje fotografów, którym oferuje pozorną radość, którą, jak mówi, cieszy się na Lazurowym Wybrzeżu .

W Paryżu Thierry Le Luron jest zainstalowany w apartamencie w Hôtel de Crillon , który wychodzi na Place de la Concorde , czas niezbędny do pracy nad jego nowym mieszkaniem, rue du Recherches-Midi , w którym nigdy nie będzie mieszkał. Bardzo zmęczony chorobą i skutkami chemioterapii, przygotowuje jednak swój nowy program w Palais des Congrès , zaplanowany na 29 października , którego plakaty zaczynają rozklejać się po całym Paryżu . Aby jak najlepiej ukryć swój prawdziwy stan zdrowia, prosi swojego przyjaciela Jacquesa Collarda o zorganizowanie posiłku w Espace Cardin, aby pokazać całemu Paryżowi , że jest w świetnej formie. Gra swój program w kasynie Vittel pod koniec września. Przekonany, że wciąż może wyzdrowieć, mnoży uspokajające komunikaty dla prasy: w Paris Match stwierdza, że ​​„nie ma AIDS, ani raka”; 13 października ogłosił przez mikrofon Europe 1 , że cierpiał z powodu plotek na temat jego konta i że pracuje nad pisaniem swojego programu. Dwa dni później udzielił ostatniego wywiadu swojej przyjaciółce, dziennikarce Jacqueline Cartier , dla gazety France-Soir .

Teraz świadomy, że nie będzie mógł wyjść na scenę w Palais des Congrès , postanawia publicznie ogłosić, że cierpi na raka, za pośrednictwem profesora Schwartzenberga , który opiekuje się nim od kilku miesięcy. 22 października 1986, w komunikacie prasowym ujawniono, że artysta cierpi na raka układu oddechowego, co "obecnie uniemożliwia mu dotrzymanie wszystkich swoich kontraktów". Namawiany przez media Schwartzenberg zaprzecza jakimkolwiek powiązaniom z AIDS, a nawet mówi, że „nie ma nic wspólnego”. Naśladowca, przez chorobę nie do poznania, widzi, że jego zdrowie szybko się pogarsza i izoluje się w swoim apartamencie w Hôtel de Crillon . Z wyjątkiem nielicznych krewnych odmawia przyjęcia rodziny i przyjaciół, z którymi komunikuje się jedynie telefonicznie lub listownie. Napisał długą książkę dla matki, której zwierzył się ze swojej wiecznej samotności i miłości do zawodu, który jako jedyny dawał mu najpiękniejsze radości. U M gr  Di Falco, z którym ma mecz, 29 października 1986 r.: „Muszę powiedzieć, że nigdy nie straciłem wiary, ale szczególnie odnalazłem praktykę modlitwy”.

W nocy z 12 na 13 listopada , wyczerpany, został pilnie przeniesiony do kliniki Belvédère w Boulogne-Billancourt na oddziale intensywnej terapii. Przytomny, kiedy przybył, ale w straszliwym bólu i gwałtownych atakach uduszenia, zmarł tam o siódmej rano, mając zaledwie 34 lata . Książka śledcza poświęcona Thierry'emu Le Luron autorstwa Virginie de Clausade ( Od hałasu i furii - edycje Plon - 2016), wnuczki Rolanda Huberta de Clausade i siostrzenicy Hervé Huberta de Clausade, producentów i przyjaciół artysty, ale także bezpośrednich świadków okoliczności jego końca, zaprzecza tej wersji. Thierry Le Luron zmarł 13 listopada 1986 roku o godzinie 4.30 w apartamencie nr 440, który zajmował w Hôtel de Crillon, pod opieką profesora Léona Schwartzenberga i dwóch pielęgniarek. Postanowiono, w porozumieniu z producentami, którzy przybyli na miejsce o piątej rano, a dyrektor pałacu, ostrzeżony o szóstej rano, dyskretnie przetransportować szczątki Thierry'ego Le Lurona karetką, a nie karawanem. w kostnicy Clinique du Belvédère w Boulogne-Billancourt. Ten podstęp pozwolił udaremnić inwigilację dziennikarzy i zachować spokój Hotelu. Akt zgonu wskazuje siódmą rano, czas przybycia martwego ciała Thierry'ego Le Lurona do Clinique du Belvédère.

Jego trumna zostaje przewieziona do domu pogrzebowego Mont Valérien, gdzie anonimowi ludzie i osobistości przychodzą, aby się modlić i podpisywać listy kondolencyjne. 18 listopada odbyła się uroczystość zorganizowana przez prałata Di Falco w kościele św. Magdaleny w Paryżu w obecności przyjaciół, krewnych i kilku polityków, w tym byłego prezydenta Republiki Valéry'ego Giscarda d'Estaing i premiera Jacquesa Chiraca . Imponujący tłum zebrał się wzdłuż okolicznych ulic, by oddać ostatni hołd naśladowcy i wysłuchać mszy transmitowanej na zewnątrz przez głośniki. Śpiewaczka Nana Mouskouri interpretuje Ave Maria z Gounod, a ceremonia kończy się pieśnią Thierry'ego Le Lurona Spotkamy się pewnego dnia . Następnego dnia naśladowca zostaje pochowany na cmentarzu La Clarté w Perros-Guirec w Bretanii .

Potomkowie

Hołdy

10 marca 1991, La Cinq nadaje „Coluche-Le Luron Forever” lub „Coluche, Le Luron, czy to rozsądne? », w reżyserii André Leroux; program ten przedstawia szkice i fragmenty występów dwóch komików i kończy się publicznym ślubem Coluche i Le Luron.

Les Géants du Music-hall: Thierry Le Luron , wyreżyserowany przez André Flédérick i transmitowany na12 września 1991 na La Cinq śledzi karierę komika.

4 kwietnia 2016, z okazji 30. rocznicy jego zaginięcia, France 3 nadaje „Thierry Le Luron, zwierciadło epoki”, w reżyserii Mathiasa Goudeau.

Kontrowersje wokół jego śmierci

Przedwczesnej zniknięcie Thierry Le Luron jest źródłem wielu polemik i kontrowersji, związanych głównie z rzeczywistością chorobę, która zabrała go w listopadzie 1986. Jeśli imitator zawsze zaprzeczał konieczności AIDS , on też chciał zachować, jak to możliwe, tajemnica jego prawdziwego stanu zdrowia. Jednak wielu krewnych, przyjaciół i bliskich przyjaciół komika twierdziło później, że jego śmierć była wynikiem nabytego niedoboru odporności , o czym szeroko wspominała jego siostra w książce opublikowanej w 2013 roku.

Thierry Le Luron nauczyłby się chorować na raka w 1984 roku, zmuszając go do kilku szybkich podróży do Stanów Zjednoczonych w celu konsultacji ze specjalistami. Ale w grudniu 1985 roku po kłopot zwykle zapewniają reprezentację jego show Tomboy zwolniony z Gymnasium Theatre , gdzie triumfował na kilka miesięcy, to jest pilnie doprowadziły do szpitala Lariboisière bo poddawane badaniom. Odtąd, aż do końca życia, komik zrobi wszystko, aby ukryć prawdę o swoim stanie zdrowia przed widzami i bliskimi mu osobami. Przybity do szpitalnego łóżka na kilka tygodni, toleruje tylko rzadkie wizyty lub zwierzenia. Swojemu przyjacielowi i pisarzowi Bernardowi Mabille deklaruje uspokajająco, że „wszystko jest w porządku”, ale miałby „w głowie coś złego”. Prasa wspomina o „szpitalizacji z powodu rwy kulszowej i silnego zmęczenia”, a następnie o „poważnym wirusowym zapaleniu opon mózgowych”. Rodzinie, którą chce zachować, Thierry Le Luron wyjaśnia, że ​​był leczony na toksoplazmozę z powodu bakterii. Następnie zakończył sezon w teatrze, wyczerpany i mnożący się zaciemnienia, po czym poleciał do Stanów Zjednoczonych na nową terapię. Jest leczony w pobliżu Waszyngtonu i tylko kilku bardzo rzadkich przyjaciół, w tym Line Renaud , zna rzeczywistość jego stanu.

Komik rozpoczyna swoją trasę koncertową po Francji w lipcu i sierpniu 1986 roku i ironizuje na temat tych, którzy ogłaszają jego śmierć. Pragnąc uciszyć wszystkie pogłoski, że obawy opinii publicznej, Thierry Le Luron obala pogłoski w wiadomościach telewizyjnych o Antenne 2, a następnie odpowiada na wywiad prasowy z Paris Match we wrześniu, kilka miesięcy przed śmiercią. Jeśli chodzi o jego grudniową hospitalizację, deklaruje, że po licznych i wyczerpujących występach w gimnazjum padł ofiarą „nie do zniesienia bólu” związanego z rwą kulszową i zapaleniem oskrzeli . Kiedy dziennikarz pyta go: „Thierry, powiedziano mi, że masz AIDS”, komik odpowiada: „Przepraszam, oszczercy, nie umieram”. Nie mam raka ani AIDS. Nie jestem francuskim Rock Hudsonem ! ”. 13 października 1986 r.na Europe 1 nadal udaje, że jest w świetnej formie, a kiedy Jean-Pierre Elkabbach prosi go o potwierdzenie, że „wszystko w porządku”, odpowiada ze śmiechem: „Przyjedziesz i zobaczysz! ”. Jednak naśladowca czuje, że stopniowo opuszcza go siła. Zamknięty w pokoju w Hôtel de Crillon , opisuje rzeczywistość swojej choroby Danielowi Varsano w liście:

„Zacząłem chemię 23 września. W pierwszym tygodniu wszystko poszło dobrze. Potem zacząłem tracić włosy. [...] Moje ostatnie dni są okropne. Choroba zbiera żniwo, a leczenie zaburza słabe mechanizmy obronne, które mi pozostały. Infekcja płuc PCC rozwija w moim gardle rodzaj białego ropnia, który uniemożliwia mi mówienie. Komunikuję się tylko za pomocą małych kawałków papieru, a moje wiadomości są coraz bardziej lakoniczne. Mój staruszku, gotowe! "

Kilka dni później profesor Léon Schwartzenberg oświadczył w radiu, że „pilne potrzeby medyczne zmuszają Thierry'ego Le Lurona do poddania się leczeniu, które obecnie uniemożliwia mu dotrzymanie wszystkich zobowiązań”, zaprzeczając w ten sposób wszelkim pogłoskom dotyczącym AIDS. Siostrze komika zwierza się także, że jego pacjent cierpi na „raka przewodu pokarmowego, żołądka, jelit, powikłanego grzybicą w jamie ustnej” i że nie chciał za pierwszym razem zastosować zbyt silnej chemioterapii, uniemożliwiły mu normalne życie. Thierry Le Luron zmarł dnia13 listopada 1986, oficjalnie w wyniku raka dróg oddechowych lub strun głosowych.W 2013 roku jej siostra wspomniała o raku uogólnionym.

Liczne zeznania przyjaciół lub współpracowników potwierdzają, że naśladowca doskonale zdawał sobie sprawę z realiów swojej choroby, o czym zostałby poinformowany po wyjściu ze szpitala Lariboisière w styczniu 1986 roku. Powody, które skłoniły go do zatajenia tego, są różne według źródła. Jego siostra chce zobaczyć, w tym odosobnieniu, wolę naśladowcy, aby wierzyć, że jest silniejszy od choroby, aby kontynuować plany, a także sposób na zachowanie rodziny, w szczególności matki, psychologicznie i fizycznie. nieznośna agonia. To ostatnie wyjaśnienie została podjęta przez prasę po oficjalnym ogłoszeniu raka Thierry'ego. Kontekstualizowana, inna hipoteza przypomina, że ​​stwierdzenie, że ktoś jest HIV w połowie lat 80. był trudny i często wiązał się z ujawnieniem części życia prywatnego, czego Thierry Le Luron odmówił.

Późne rewelacje na temat AIDS

Wieczór śmierci Thierry'ego Le Lurona, dziennikarz Bernard Rapp , który przedstawia telewizyjne wiadomości z Antenne 2 , oświadcza, że ​​komik zmarł na "długą chorobę, której od dawna wolał zaprzeczać powadze", nie mówiąc więcej. Liczne hołdy, które następują po sobie w mediach, nigdy nie wspominają o AIDS. Dopiero w 1992 roku magazyn „ Vanity Fair” opublikował zdjęcie francuskiego naśladowcy w środku galerii portretów poświęconej osobowościom, które zmarły z powodu wirusa. We Francji temat ten pozostaje tabu . Bernard Mabille mówi o „nieuleczalnej chorobie” w swojej książce Il m'appelait Maboule z 1987 roku; Bernard Moncel w biografii, którą poświęcił niepowtarzalnemu naśladowcowi w 1994 roku, nie pisze ani słowa o plotkach związanych z AIDS za życia Thierry'ego, ani o rzeczywistości choroby, na którą cierpiał. W tym samym roku program Destins brisés , emitowany w TF1 i poświęcony karierze naśladowcy gwiazdy lat 70. i 80. , po prostu cytuje „zło, które go pożera ”.

Śmierć związana z nabytym niedoborem odporności zaczyna być nieśmiało wspominana w 2000 roku . W 2006 roku, dwadzieścia lat po śmierci naśladowcy, polityk Nathalie Kosciusko-Morizet oświadczyła w wywiadzie dla Sida Info Service, że kamieniem milowym w jej świadomości wirusa AIDS była śmierć Thierry'ego Le Lurona. Ale to przede wszystkim bardzo zaangażowana w Sidaction Line Renaud , która podczas programu Seven to eight w Line Renaud, une vie d'artiste , emitowanego w TF1 w 2010 roku , przywołuje śmierć swojego wielkiego przyjaciela i otaczające ją „tabu”. . w następnym roku, gospodarz Laurent Delahousse przedstawił kwestię un jour, un przewod na France 2 , poświęcona imitator gwiazdy. Wielu przyjaciół, krewnych i współpracowników (m.in. Bernard Mabille , Jean-Jacques Debout , Hervé Hubert , Paul Lederman czy Régine ) świadczy o męce, jaką Thierry Le Luron przeżył podczas ostatniego roku jego życia io powadze jego stanu. Ale kontrowersje budzi fakt, że AIDS nigdy nie jest wspomniane bezpośrednio w serialu, co najwyżej słowo wypowiedziane raz przez Jean-Michela Di Falco o plotkach dotyczących stanu zdrowia „humorystów”. Kilka gazet twierdzi następnie, że ta autocenzura była warunkiem sine qua non udziału rodziny w programie. Laurent Delahousse weźmie pod uwagę tę krytykę i zmodyfikuje dla powtórek programu poświęcony artyście komentarz Un jour, un destin , tym razem wyraźnie używając słowa AIDS jako powodu jego hospitalizacji w szpitalu Lariboisière. 14 lutego 2012 r., w programie Philippe'a Vandela Tout et son inversé , Jacques Pessis deklaruje: „Thierry Le Luron był wielkim przyjacielem… W rzeczywistości zmarł na AIDS – sam o tym wiedział – ale jest jeden powód: miał ubezpieczenie na życie i dług. A gdybyśmy powiedzieli, że zmarł na AIDS, jego rodzice nie otrzymaliby ubezpieczenia…”. Te uwagi są negowane przez rodzinę artysty, która zaatakowała go za zniesławienie, zanim została zdymisjonowana przez sądy z powodów proceduralnych.25 września 2013 r..

W 2013 roku siostra Thierry'ego, Martine Simon-Le Luron, opublikowała książkę La vie est si courte après tout, w której ponownie rozważyła swoje zniknięcie, plotki, które otaczały jej śmierć i rzeczywistość jej choroby. Nie mówiąc w imieniu swojego brata, pisze jednak: „Rak, on zrobił z tego swój interes, AIDS też sobie wyobrażam”. Wspomina ich ostatnie wspomnienia z Bretanii, kiedy Thierry wspominał z nią śmierć swojego byłego towarzysza z AIDS, swoje pytania o możliwą infekcję po hospitalizacji w grudniu 1985 roku, liczne podróże do Stanów Zjednoczonych w czasie, gdy choroba szybko rozprzestrzeniła się w kręgów homoseksualnych i twierdzi, że jako jedyna z rodziny „uważała, że ​​Thierry może zostać dotknięty tą chorobą”. Podczas kilku audycji w mediach promujących jego książkę Martine Simon-Le Luron nie zaprzecza różnym twierdzeniom, w szczególności Stéphane'a Berna czy Laurenta Ruquiera , na temat nabytego niedoboru odporności jego brata i precyzuje, że może on być chorobą oportunistyczną powstały w wyniku zakażenia wirusem HIV . W rzeczywistości ludzki wirus opryszczki 8 (VHH-8) jest jedną z przyczyn mięsaka Kaposiego , nowotworu uważanego za jeden z objawów AIDS.

Imitator

Naśladowane osobowości

Thierry Le Luron zawsze miał upodobanie do naśladowania różnych śpiewaków lub operetek , swoich pierwszych idoli, których autografy zbierał i reprodukował jako dziecko. W 1969 roku, kiedy napisał do prezentera Jacques'a Courtois, aby wziąć udział w jego programie Et avec les ore, vous ne sais quoi? twierdzi, że potrafi naśladować głosy Charlesa Aznavoura , Richarda Anthony'ego , Salvatore Adamo czy Maurice'a Chevaliera . Jego pierwsze występy miały charakter zasadniczo muzyczny i dawały dumę śpiewakom operetkowym, takim jak Paulette Merval i Marcel Merkès , Tino Rossi czy André Dassary . Ten upodobanie do artystów lat 50. jest wyraźnie widoczne u Thierry'ego Le Lurona, który stara się narzucić ich we wszystkich swoich recitalach, podżegając swojego autora Bernarda Mabille , sprzeciwiającego się obecności tego repertuaru, do zaniedbania pisania niektórych z tych parodii w cel, aby nie zostały zatrzymane przez humorystę.

Niektóre osobistości, które podziwia i naśladuje na scenie, są czasami bliskimi przyjaciółmi: tak jest w przypadku Line Renaud , Dalidy , Chantal Goya czy Charlesa Aznavoura , którzy pojawiają się w kilku jego spektaklach. Aznavour zamierzał napisać dla niego operetkę, projekt, który nie doszedł do skutku, ale dał początek piosence „ Widzimy się jeszcze kiedyś” , napisanej wspólnie z Jacques Plante , którą wykonał pod koniec swojego spektakle, które odbyły się na pogrzebie Thierry'ego Le Lurona. Jeśli większość głosów, które potrafi odtworzyć, ma związek z muzyką , to komik naśladuje także niektóre głosy telewizyjne lub kinowe , takie jak Guy Lux , Jean Nohain , Philippe Bouvard , Denise Fabre czy Alice Saprich .

Jednak jest to z głosem polityka , Jacques Chaban-Delmas , że Thierry Le Luron zna swoje pierwsze sukcesy. Naśladowanie premiera na Game of Luck w 1970 roku zapewniło mu popularność wśród publiczności i wyróżniło go w zawodzie. Tym samym głosem nagrał swoją pierwszą płytę, Le Ministère patraque , parodię słynnej piosenki Gastona Ouvrarda . Później jego imitacje Valéry'ego Giscarda d'Estaing , François Mitterranda , Jacques'a Chiraca , Raymonda Barre'a czy Georges'a Marchaisa w dużej mierze przyczyniły się do jego rozgłosu i reputacji prowokatora. Podczas audycji radiowych, które prowadził w latach 80. , takich jak Fałszywe konferencje prasowe na temat RTL z Robertem Lassusem , stopniowo porzucał śpiewane parodie, by skoncentrować się na szkicach dialogowych, bardziej obecnych także w jego ostatnim pokazie w gimnazjum , Luron na wolności .

Listy osobowości naśladowanych przez Thierry'ego Le Luron

Polityka Raymond Barre Jacques Chaban-Delmas Jacques Chirac Gaston Defferre Edgar Faure Charles de Gaulle Valéry Giscard d'Estaing André Malraux Georges marchais François Mitterrand Georges Pompidou

Muzyka Salvatore Adamo Ryszarda Antoniego Karol Aznavour Barbara Alain Barriere Guy Béart Gilbert Becaud Jacques Brel Maurice Chevalier Philippe Clay Julien Clerc Towarzysze Pieśni Dalida André Dassary Joe Dassin Sacha Distel Jacques Dutronc Jean Ferrat Leo Ferré Claude Francois Francja Gall Chantal Goya Daniel Guichard Johnny Hallyday Francoise Hardy Julio Iglesias Zizi Jeanmaire Serge Lama Żorżeta lemaire Gerard Lenorman Enrico Macias Luis Mariano Mireille Mathieu Marcel Merkes Paulette Merval Mireille Eddy Mitchell Yves Montand Dario Moreno Mouloudji Georges Mustaki Michel polnaeff Elvis Presley Renaud Linia Renaud Ringo Dick rzek Tino Rossi Demis Roussos Jean Sablon Henryka Salwadora Frank Sinatra Karol Trenet Gilles Vigneault Marcel Zanini

Radio / Telewizja Philippe Bouvard Francois Diwo Michel Drucker Denise Fabre Facet Lux Jean Nohain

Kino Brigitte Bardot Franciszek Blanche Darry Cowl Alicja Sapricha

Różnorodny Jan Paweł II Paweł VI Salvador Dali Francois Mauriac

 

Parodie

• Irytujące jest to, róża , dywersja od L'Ważne jest to róża z Gilbert Bécaud
• Woozy Ministry of Jacques Chaban-Delmas , porwanie nie jestem dobrze przez Gastona Ouvrard
• Le Pen, strzeż się niebezpieczeństwa , piosenka o Jean-Marie Le Pen , porwanie piosenki Serge'a Lamy
• Wielkie słowa , przekierowanie Małych słów , Dalida
• Milczenie , porwanie Listu do Francji , Michel Polnareff
• Chi Chi Valentino , parodia Gigi l'Amoroso , autorstwa Dalida
• Chez les Fafa , piosenka o Laurent Fabius , przekierowania Ces Gens-la przez Jacques Brel
• Prawda jest taka piękna , dywersja z piosenki La Montagne przez Jean Ferrat .

Grafika

Przedstawia

• 1970  : pierwsza część koncertu Pierre'a Perreta w Bobinie .
• 1971  : pierwsza część koncertu Riki Zaraï w Olimpii .
• 1972  : wystawa w Bobinie.
• 1.973 - 1.974  : show w Théâtre des Variétés .
• 1976 - 1977  : wystawa w Olimpii.
• 1978  : wystawa w Bobinie.
• 1.979 - +1.980  : pokazać w Théâtre Marigny .
• 1980- +1.981  : Thierry Féeries , Palais des Congres .
• 1983  : Od de Gaulle'a do Mitterranda , Théâtre Marigny .
• 1984 - 1986  : Le Luron en liberté , Théâtre du Gymnase i trasa koncertowa we Francji.

Dyskografia

Albumy

1971  : Olimpia 71 ( Pathé-Marconi ) Prezentacja Chodź śpiewać i tańczyć (imitacja Marcela Merkèsa i Paulette Merval ) Imitacja Jean Nohain Bambino (imitacja Dalidy ) Imitacja Darry Cowl Aznapoleon (imitacja Charlesa Aznavoura ) Imitacja Salvadora Dalí .a Gotowe (imitacja Guy Béart ) Imitacje Georgette Lemaire i Mireille Mathieu Impresario (imitacja Mouloudji ) Akrobata (imitacja Barbary ) Bez kapci (Imitacja Julien Clerc Jak się z tobą pożegnać (imitacja Françoise Hardy ) Chabanizacja (imitacja Jacques Chaban-Delmas ) Mętny minister (Imitacja Jacques Chaban-Delmas Spojrzeć w powietrze (imitacja Alaina Barrière ) Do zobaczenia jutro na Księżycu (imitacja Salvatore Adamo ) Ogłoszenie Że cię kocham (imitacja Johnny'ego Hallydaya ) Ogłoszenie

1971  : Nowy Thierry Le Luron ( Pathé-Marconi ) Numer kierunkowy kraju „Thierry” Znakomita wdowa (imitacja Paulette Merval i Marcela Merkèsa ) Śródziemnomorski (imitacja Tino Rossi ) La Belle de Cadiz (imitacja Luisa Mariano ) Życie paryskie (imitacja Dario Moreno ) Dassarynada (imitacja André Dassary'ego ) Niemy (imitacja Georgesa Moustakiego ) Kwarantanna (imitacja Philippe'a Clay'a ) Imitacja François Mauriac Domokrążca (imitacja Jacquesa Dutronca ) Wszystkie te skały (imitacja Zaniniego ) Nowa chabanizacja (naśladowanie Jacques Chaban-Delmas ) Giskardyzacja (imitacja Valéry'ego Giscarda d'Estaing ) Numer kierunkowy kraju „Thierry” Wszystko idzie bardzo dobrze, Pompon, wszystko się organizuje (imitacja Jacques Chaban-Delmas ) Imitacja Raymonda Devosa Zatrudnij mnie (imitacja Jeana Ferrata ) Słodka piosenka (imitacja Henri Salvadora ) Teraz nie odważę się już pokazywać (imitacja Richarda Anthony'ego ) Więc powstrzymaj mnie (imitacja Salvatore Adamo ) Walczę jak dzikus (imitacja Claude François )

1972  : Thierry Le Luron ... śpiewa ( Pathé-Marconi ) Niebiański Rycerz Pot-pourri: Słowik moich miłości , La Belle de Cadix , Kwiecista droga , Morze Śródziemne Dobry hostel Białego Konia To jest miłość dałem ci moje serce Pot-pourri: Marco-Polo , Maria Luisa , Książę Madrytu Marsz kobiet Missisipi ( Rzeka Ol'Man ) Miłość to bukiet fiołków złote runo

1973  : Live from Varieties ( Pathé-Marconi ) czołówki Rycerze nieba Klinika (imitacja Jeana Ferrata ) Osiem dzwonów (imitacja Towarzyszy pieśni ) Nowe bulwary (imitacja Yvesa Montanda ) Powiedz to kwiatami (imitacja Mike'a Branta ) Ten mały wąwóz (imitacje Mireille i Jeana Nohaina ) Poniedziałek mam szczaw (imitacja Claude François ) Eddy be good (imitacja Eddy'ego Mitchella ) To nic poważnego (imitacja Dicka Riversa ) Zjazd (imitacje Sacha Distel i Brigitte Bardot ) Kiedy ludzie mnie kochają, zawsze mają rację (imitacja Guya Béarta ) To zastoje (imitacja Jacquesa Chaban-Delmasa ) To prawda, to prawda (naśladowanie François Mitterranda ) Mitterrandisation (imitacja Valéry'ego Giscarda d'Estaing ) Imitacja Charlesa de Gaulle'a Dlaczego tam zostajesz (imitacja Daniela Guicharda ) Polnarévisation (imitacja Michela Polnaeffa ) O moja Różo Marie

1974  : Thierry i małe króliki ( Pathé-Marconi ) Crunch, który żuł ludzi na surowo Koronowany Karol Wielki Cyrk Na flirt Praca to zdrowie Telewizja, telewizja Lekcja muzyki Zorro przybył Popularna piosenka straciłem narzeczoną Kuzynostwo Mały Mikołaj

1976  : Olimpia 77. Społeczeństwo liberalne jest całkowicie rozwinięte ( Pathé-Marconi ) Fourcade, metyk (imitacja Georgesa Moustaki ) Poczekam na Chaban (imitacja Dalidy ) Michel (imitacja Gérarda Lenormana ) Denerwuje mnie (naśladowanie Charlesa Aznavoura ) Biada temu, który rani Mitterranda (naśladowanie Enrico Macias ) Marchais (imitacja Jacquesa Dutronca ) Dwa słowa, tylko dwie minuty (imitacja Jeana Nohaina ) Społeczeństwo liberalne jest całkowicie rozwinięte (naśladowanie François Mitterranda ) Społeczeństwo liberalne jest całkowicie zaawansowane (imitacja Valéry'ego Giscarda d'Estaing ) Urbi et Orbi (imitacja Pawła VI ) Thierryline (imitacja Line Renaud ) Kasyno Zizi (imitacja Zizi Jeanmaire ) Lewica to przyszłość Rzymu (naśladowanie Jeana Ferrata ) Na mocy unii (imitacja Guya Béarta )

1978  : Bobino 78 ( CBS ) Prolog Otwarcie Na co czekamy, aby być szczęśliwym? Nowe zamroczone ministerstwo (imitacja Jacquesa Chaban-Delmasa ) naśladuję (imitacja Karola Treneta ) Szalone ceny (imitacja Gillesa Vigneaulta ) Miejski (imitacja Edgara Faure'a ) Wybraniec wjechał do Paryża (imitacja Serge Reggiani ) Paryżanizm (imitacja Jacquesa Dutronca ) Maurice (imitacja Maurice'a Chevaliera ) Dużo oddania (imitacja Jeana Nohaina ) Caroline (imitacja Ringo ) Sadat ... Boże Narodzenie (imitacja Salvatore Adamo ) Kamerad (imitacja Georgesa Marchaisa ) Czwórka (imitacja Charlesa Aznavoura ) Loteria (imitacja Juliena Clerca ) Biedny Giscard (imitacja Georgesa Moustaki ) Mały tatuś (imitacja Tino Rossi ) Turlupins (imitacja Compagnons de la chanson ) Aukcje wyborcze (imitacja Gilberta Bécauda ) Głos (imitacja Charlesa de Gaulle'a i Valéry'ego Giscarda d'Estaing ) Wydanie i prezentacja orkiestry Le Luron-ron (imitacja Johnny'ego Hallydaya ) Chi-chi Valentino (imitacja Dalida

1979  : Pokaż Thierry Le Luron ( CBS ) Błękitna rapsodia I on, i on, i on (imitacja Jacquesa Dutronca ) grzebię dziś wieczorem (imitacja Georgette Lemaire ) Strangers in Madison (imitacja Michela Polnaeffa ) Po piętach książeczek czekowych (imitacja Enrico Macias ) Rekiny zgadzają się (imitacja Mouloudji ) To ty (imitacja Alice Saprich ) I broda w ratuszu (imitacja Serge Reggiani ) Leżąc (imitacja Juliena Clerca ) Spacer Ramzesa (imitacja Dalidy ) Radioskopia (imitacja François Mitterranda ) Prezentacja Obracanie (imitacja Guy Béart ) Telewizja komiksowa Niekompetencja (imitacja Gilberta Bécaud ) Zgromadzenie Narodowe Chcę objadać się Sylvie (imitacja Johnny'ego Hallydaya ) Wcześniej czy później spotkamy się ponownie

1980  : Thierry Féeries. Pieśni Palais des Congrès ( Disc'AZ ) Otwarcie Na scenie ! Kiedy jesteśmy mali Gdybym żył w tym czasie... Boże Narodzenie w Paryżu Witaj na Broadwayu! Deauville Monte Carlo Dzięki mamo, tato Jutro Thierry Fééries

1983  : Le Triomphe Thierry'ego Le Lurona w Marigny. De Gaulle do Mitterrand ( WEA ) Pan Glandu Marsylia Generał w Marigny (imitacja Charlesa de Gaulle'a ) Generale, oto jesteśmy (imitacja André Dassary'ego ) Prezenty Jeana Nohaina Rysuję swoje referencje (imitacja Jeana Sablona ) Jeśli widzisz Dario (imitacja Dario Moreno ) Słodkie transy (imitacja Charlesa Treneta ) Les Gars du Parlement (imitacja Maurice'a Chevaliera ) Konferencja generała de Gaulle'a w Marigny François Diwo prezentuje Jest bolesna (imitacja Johnny'ego Hallydaya ) Wskazujący na listę piosenek Prezenty Guy Lux Telewizor we wszystkich kolorach (imitacja Gilberta Bécaud ) Stary człowiek (imitacja Daniela Guicharda ) Chicago-sur-mer (imitacja Tino Rossi ) Lato i zima (imitacja Demis Roussos ) Teraz albo nigdy (imitacja Elvisa Presleya ) Marsylia Zawsze taki sam (imitacja Georgesa Pompidou ) La Saprich ma 20 lat (imitacja Serge Lamy ) Mój Druckerounet (imitacja Alice Saprich ) Będziemy mieć 20 i 100 lat (imitacja Jeana Ferrat Miejsce jest gorące (imitacja Edgara Faure ) Ktoś do schlebiania (imitacja Guy Béart ) Marsylia Konferencja prasowa Valéry'ego Giscarda d'Estaing w Marigny Do mojej nenette (imitacja Yvesa Montanda ) Polowanie na przywileje (imitacja Georgesa Marchaisa ) Imitacja Michela Druckera Śmieszne niklowane stopy (imitacja Chantal Goya ) 10 maja o 20:00 Le Vieux Mordant (imitacja François Mitterranda ) Taniec dupków Chodź François (imitacja Dalidy ) Żyj z raju (imitacja Charlesa de Gaulle'a ) A Corrèze rozmawia z Francuzami (imitacja Jacquesa Chiraca ) Ziewam, ziewam (imitacja Line Renaud )

1983  : Ocenzurowane ( WEA ) Będziemy mieć 20 i 100 lat (imitacja Jeana Ferrata ) Stara zaprawa (imitacja François Mitterranda ) To się zmieni (imitacja Georgesa Marchaisa ) Pan Glandu

1985  : Zakazany Luron ( Produkcje Paul Lederman ) Adolf Benito Glandu Niebezpieczeństwo uwagi Le Pen (imitacja Serge Lamy ) Prawdziwy licznik (imitacja Georgesa Marchaisa ) Wśród fafa (imitacja Jacquesa Brela ) Raymond Barre w Saint-Jean-Cap-Ferrat François Mitterrand w Latche Irytująca jest róża (imitacja Gilberta Bécaud )

1985  : Le Triomphe Thierry'ego Le Lurona w Théâtre du Gymnase Marie Bell ( Productions Paul Lederman ) Prawdziwy licznik (imitacja Georgesa Marchaisa ) Raymond Barre w Saint-Jean-Cap-Ferrat Niebezpieczeństwo uwagi Le Pen (imitacja Serge Lamy ) Adolf Benito Glandu „Concierge 23, rue de Bièvres: część 1 Adolf Benito Glandu „Concierge 23, rue de Bièvres: część 2 François Mitterrand w Latche Wśród fafa (imitacja Jacquesa Brela ) Złe słowa (imitacja Dalidy ) Giscard w Chamalières O Marsylii! (imitacja Léo Ferré ) Jacques Chirac w Zgromadzeniu Narodowym Irytująca jest róża (imitacja Gilberta Bécaud )

Syngiel

1972  : La Chabanisation / Oszołomiona posługa ( Pathé ) Chabanizacja (imitacja Jacques Chaban-Delmas ) Chabanizacja (kontynuacja i koniec) (naśladowanie Jacquesa Chaban-Delmasa ) Mętny minister (imitacja Jacquesa Chaban-Delmasa )

1972  : Thierry Le Luron śpiewa ... ( Pathé ) Marco Polo (z operetki Tajemnica Marco Polo ) Maria Luisa (z operetki La Belle de Cadix ) Książę Madrytu Marsz Kobiet (z operetki La Veuve joyeuse ) Toison d'or (z operetki La Toison d'or )

1974  : Lekcja muzyki ( Pathé Marconi ) Lekcja muzyki Munchie, który żuł ludzi na surowo

1977  : Debata Stulecia ( CBS ) Debata stulecia (część 1) Debata stulecia (część 2)

1977  : Fireside Chat ( CBS ) Czat przy kominku (część 1) Różowa Pantera (fragment) Czat przy kominku (część 2)

1981  : Trochę miłości ( Disc'AZ ) Trochę miłości W barwach Francji

1982  : Rody le petit Cid ( Philips ) Rody mały Cid Rody le petit Cid (instrumentalny)

1984  : Smerfowska polityka ( WEA ) Polityka smerfów Polityka smerfów (sam to rapuj)

Teatr

• 1973  : Les Femmes savantes według Molier , kierowane przez Michel Debane , święto d ' Amboise , Trissotin
• 1975  : Chat in pocket by Georges Feydeau , reżyseria Jean-Laurent Cochet , Théâtre Édouard VII , Dufausset

Filmografia

Thierry Le Luron zagrał jako aktor tylko w dwóch filmach: Le Temps des vacances ( Claude Vital , 1979 ) i Rodzice nie są prości w tym roku ( Marcel Jullian , 1984 ). Tak czy inaczej, pojawia się tylko nieznacznie, we własnej roli jako odtwórca gwiazd. W pierwszym spotykamy go obok Chantal Goyi . W drugim widzimy go, jak w swoim artystycznym loży zabiera głos prezydenta François Mitterranda, by w oszustwie telefonicznym schwytać ministra granego przez Francisa Lemaire'a , ku uciesze swoich groupies. Jeśli nigdy nie powtórzył tego doświadczenia, Thierry Le Luron wpadł w 1982 roku na pomysł nakręcenia filmu z Jeanem Poiretem , zatytułowanego Przygody łóżka w czasie . Później wspomniano o innych projektach, z Claude Berri czy Christianem Fechnerem , ale nigdy nie ujrzały światła dziennego. Jej autor, Bernard Mabille, chce w nim widzieć wadę sylwetki, która może być „za czysta, za gładka, za zdrowa” na główną rolę w kinie.

• 1979  : Le Temps des vacances autorstwa Claude Vital (w jego własnej roli).
• 1984  : Rodzice nie są łatwe w tym roku od Marcel Jullian (w jego własnej roli).

Uwagi i referencje

Uwagi

1. „Być artystą jest tym, czego najbardziej pragnąłem na świecie”. Problemem było przekonanie innych. Mówię to bez pretensji: aby odnieść sukces w tym zawodzie, trzeba mieć w sobie wiarę zdolną do podnoszenia gór. »( Le Luron 1978 , s.  67)
2. Młody chłopak pisze: „Piszę do Ciebie w nadziei, że pewnego dnia zostanę przesłuchany przez Ciebie, ponieważ chciałbym, aby Music Hall był moim zawodem, bądź tak miły i odpowiedz mi, jeśli uważasz, że warto. "( Moncel 1994 , s.  79)
3. Line Renaud deklaruje: „Oprócz mnie cztery osoby wiedziały o jego chorobie: Jacques Chirac , Jacques Chazot , Dominique Segall i Daniel Varsano . »( Moncel 1994 , s.  200)
4. Słynny profesor zostaje usankcjonowany przez Zakon Lekarzy po tym oświadczeniu za złamanie tajemnicy lekarskiej. W jego obronie Thierry Le Luron wysłał list do François Mitterranda , ówczesnego prezydenta republiki , wyjaśniając mu, że Schwartzenberg działał na jego prośbę. ( Simon-Le Luron 2013 , s.  218-220)
5. 7 listopada 1986 r. magazyn Paris Match opublikował nową okładkę z Thierrym Le Luronem z podpisem: „Musiał ukrywać prawdę, żeby oszczędzić matce”
6. Laurent Delahousse za komentarz pomija AIDS wyrażenia: „[Thierry Le Luron] staje się świadomość zła, które dotyka go. Choroba, której wirus wykryto prawie trzy lata wcześniej i która atakuje układ odpornościowy”

Bibliografia

Alain-Guy Aknin i Stéphane Loisy, Thierry Le Luron. Spotkamy się ponownie prędzej czy później , 2011.

1. s.  101.
2. str.  102.
3. str.  105.
4. s.  106.
5. str.  109.
6. str.  110.
7. str.  111.
8. str.  113.
9. str.  116.
10. str.  120.
11. s.  122.
12. str.  128.
13. str.  121.
14. str.  130.
15. str.  132.
16. str.  135.
17. str.  136.
18. s.  137.
19. str.  138.
20. str.  139.
21. str.  143.
22. str.  145.
23. str.  146.
24. str.  157.

Thierry Le Luron, Jak trzy jabłka , 1978.

1. str.  68.
2. str.  69.
3. str.  70.
4. str.  74.
5. str.  76.
6. str.  77.

Bernard Mabille, Thierry Le Luron. Nazwał mnie Maboule ... , 1987.

1. str.  85.
2. s.  86.
3. str.  88.
4. str.  91.
5. str.  92.
6. s.  97.
7. str.  101.
8. str.  103.
9. str.  104.
10. str.  113.
11. str.  105.
12. s.  116.
13. str.  123.
14. str.  128.
15. str.  117.
16. str.  121.
17. s.  115.
18. str.  14.
19. str.  19.
20. s.  26.
21. str.  29.
22. str.  32.
23. str.  37.
24. str.  36.
25. str.  87.

Bernard Moncel, Thierry Le Luron, niepowtarzalny naśladowca , 1994.

1. str.  13.
2. str.  67.
3. str.  69.
4. str.  70.
5. str.  73.
6. str.  75-76.
7. str.  82.
8. str.  85.
9. str.  92-93.
10. str.  98.
11. str.  103.
12. str.  104.
13. s.  106.
14. str.  108.
15. str.  111.
16. str.  172.
17. str.  178.
18. str.  179.
19. . str.  181.
20. str.  187.
21. str.  197.
22. str.  198.
23. str.  199.
24. str.  200.
25. str.  203.
26. str.  202.
27. str.  205.
28. str.  207.
29. str.  211.
30. str.  213.
31. str.  214.
32. str.  219.
33. str.  199-200.
34. str.  208.
35. str.  58.
36. str.  79.
37. str.  127.

Jacques Pessis, La France, Thierry Le Luron , 2006.

1. s.  151.
2. str.  152.
3. str.  153.
4. str.  161.
5. str.  179.
6. str.  180.
7. str.  177.
8. s.  187.
9. str.  188.
10. str.  186.
11. str.  201-202.

Martine Simon-Le Luron, Życie jest w końcu takie krótkie. Spotkanie z Thierrym , 2013.

1. str.  85.
2. str.  61.
3. str.  47.
4. str.  65.
5. str.  135.
6. str.  84.
7. str.  90.
8. str.  233.
9. str.  155.
10. str.  156.
11. str.  157.
12. str.  158.
13. str.  159.
14. str.  161.
15. str.  163.
16. str.  168.
17. str.  170.
18. s.  22.
19. str.  24.
20. str.  55.
21. str.  26.
22. str.  21.
23. str.  42.
24. str.  40.
25. str.  18.
26. str.  19.
27. str.  36.
28. str.  27.
29. str.  31.
30. str.  35.
31. str.  173.
32. str.  183.
33. str.  153.
34. str.  203.

Inne referencje

1. Narodowy Instytut Statystyki i Studiów Ekonomicznych , „  Tekst śmierci – lata 80. do 1989  ” [zip] , na insee.fr .
2. Laurent Delahousse , „Thierry Le Luron, samotność życia”, audycja Un jour, un destin , 11 grudnia 2013 r.
3. „  Artykuł i dokumenty o grupie  ” , na stronie thierryleluron.net .
4. bajkowy pałac , L'illustre , 28 grudnia 1977 roku.
5. Thierry le Luron, prawdziwa historia , 2016, Edwige Saint-Eloi.
6. Télé 7 dni nr 1366, tydzień od 2 do 8 sierpnia 1986 r. (Thierry Le Luron jest tam na okładce w stroju do biegania, siedząc na motocyklu Hondy ), strona 95: „Zadebiutował 10 października 1969 r. scena „Oazy” z Calais, mały kabaret, przez dwa tygodnie karmił, mieścił i płacił 12,50 F za występ (dwa na wieczór)”.
7. "  Thierry Le Luron - Cyrulik sewilski  " , na INA ( dostęp 2 marca 2015 ) .
8. Thierry le Luron, śmiech do zapomnienia , 2016, Patrice Guerin.
9. Thierry Le Luron. Prawda o jego śmierci , Paris Match , 27 lutego 2013 r.
10. Thierry Le Luron, zwierciadło epoki .
11. Thierry Le Luron, śmiech do zapomnienia , 2016, Patrice Guerin.
12. (en) „  Ogólny Rody le petit Cid  ” , na stronie coucoucircus.org .
13. https://www.cerclerenaissance.info/contact , Nagroda Sztuki Renesansu.
14. „  Thierry Le Luron” „Le Pen uwagi niebezpieczeństwo”  ” , na Ina (dostęp 18 marca 2015 r . ) .
15. "  Thierry Le Luron " L'emmerdant c'est la rose  " , na Ina ( dostęp 18 marca 2015 ) .
16. „  Dzień, w którym Thierry Le Luron dowiedział się, że umrze  ” , na gala.fr (dostęp 12 lipca 2020 r . ) .
17. Arnaud Bizot, „  Thierry Le Luron, prawda o jego śmierci  ”, Paris Match ,27 lutego 2013 r.( przeczytaj online ).
18. „  The essentials of Europe 1 – Martine Le Luron  ” , na temat Europy 1 (konsultacja 22 lutego 2015 ) .
19. "  Programy od 9 do 15, marzec 1991  " Télé K7 , N O  417Marzec 1991, s.  45 ( ISSN  1248-9948 ).
20. https://mediatheque.seez.fr/noticeajax/biographie/id/43373 , na stronie mediatheque.seez.fr .
21. https://www.lebouquetdesbibliotheques.fr/author/view/id/24613 , na stronie www.lebouquetdesbibliotheques.fr .
22. worldcat.org .
23. "  Programy od 7 września do 13, 1991  ", Télé K7 , n o  417,2 września 1991, s.  85 ( ISSN  1248-9948 ).
24. "  Programy od 2 do 15 kwietnia 2016 r  " Tele 2 tygodnie , N O  320kwiecień 2016, s.  72 ( ISSN  1763-5640 ).
25. Martine Simon-Le Luron, La Vie est si courte après tout , Éditions Jean-Claude Lattès, 2013, ( ISBN  9782709639514 ) , 300 s.
26. Jacques Josselin, "  The People: Thierry Le Luron  " Paris Match , n O  194612 września 1986 r..
27. D. Simonot, E. Favereau, Léon Schwartzenberg, wolontariusz , Liberation, 15 października 2003, Czytaj online .
28. Élisabeth Quin , Bel de nuit, Gérald Nanty , Paryż, Grasset, 2007.
29. Hélène Cardin i Danielle Messager, Rewolucja AIDS , Paryż, Odile Jacob, 2013, s.  10 .
30. „  Gazeta z godziny 20:00 z 13 listopada 1986 r. (Antena 2)  ” , na Youtube i INA (konsultacja 7 marca 2015 r . ) .
31. Ariane Chemin, The Sciences-Po 86 class , Paryż, Stock, 2004.
32. Florimond Rakotonoelina, „Aspekty świadectw w prasie pisemnej: Przykład Światowego Dnia AIDS” w Dyskursywne spotkania nauki z polityką w mediach: Specyfika językowa i konstrukcje semiotyczne , Fabienne Cusin-Berche (reż.), Centrum studiów nad zwyczajnością oraz dyskursy specjalistyczne - University of Paris III, Presses Sorbonne Nouvelle, 2000 ( ISBN  2878541995 ) , s.  97.
33. Alain Miguet, „Pytania do Nathalie Kosciusko-Morizet, zastępcy UMP dla Essonne” , serwis informacyjny Sida , 28 listopada 2006.
34. https://www.purepeople.com/article/regardez-line-renaud-briser-le-tabou-sur-la-mort-de-thierry-le-luron_a52436/1 .
35. https://www.purepeople.com/media/line-renaud-evoque-la-mort-de-thierry_m384021 .
36. https://www.lezappingdupaf.com/article-le-sommaire-de-sept-a-huit-de-ce-dimanche-21-mars-line-renaud-47034402.html .
37. https://www.dhnet.be/medias/television/line-renaud-thierry-le-luron-est-mort-du-sida-51b79d8be4b0de6db98440ef .
38. "  Thierry Le Luron, samotność życia  " , na France 2 ( konsultacja 7 marca 2015 ) .
39. "  Thierry Le Luron ocenzurowany przez rodzinę  " , w Le Point ( konsultacja 7 marca 2015 ) .
40. "  30 lat HIV, co dalej?"  » , O Arcat Santé (konsultacja 7 marca 2015 r . ) .
41. Wyzwolenie, 25 czerwca 2013 r .
42. L'Express, 26 września 2013 r .
43. "  Dobry czas!" z 13 marca 2013 - Thierry Le Luron special  ” , na RTL (konsultacja 7 marca 2015 ) .
44. Bertrand Dicale , Tout Aznavour , Po pierwsze,2017, Rozdz.  31 ( „Lalki i sędziowie”).

Załączniki

Bibliografia

 : dokument używany jako źródło tego artykułu. Prace są klasyfikowane według ich autora (ów) w porządku alfabetycznym. Źródła

• Thierry Le Luron , Jak trzy jabłka , Paryż, Flammarion ,1978, 268  s. ( ISBN  2-08-064093-3 , EAN  978-2080640932 ) Autobiografia
• Thierry Le Luron i Luc Fournol , Przypięta szpilka , Paryż, Sylvie Messinger,1984( ISBN  2-86583-046-2 , EAN  978-2865830466 )

Pracuje

• Jean-Pierre Mogui , Thierry Le Luron, Polecane , Paryż, red. Saint-Germain,1971, 124  s.
• Robert Lassus , Fałszywe konferencje prasowe Thierry'ego Le Lurona , Paryż, Robert Laffont ,1985, 264  pkt. ( ISBN  978-2-221-04781-1 )
• Rosalie Beauchamp Franco Sparafucile , Thierry Notre Luron , Paryż, wyd. N O  1,1986, 73  pkt. ( ISBN  2-86391-205-4 , EAN  978-2863912058 )
• Bernarda Mabille , Thierry'ego Le Lurona. Nazwał mnie Maboule ... , Paryż, Seghers & Club des Stars,1987, 201  pkt. ( ISBN  2-232-10117-7 , EAN  978-2232101175 )
• Bernard Moncel , Thierry Le Luron The niepowtarzalny naśladowcę , Paryż, wyd. N O  1,1994, 220  pkt. ( ISBN  2-86391-630-0 , EAN  978-2863916308 )
• Jacques Pessis i Jacques Collard , Lata Thierry'ego , Paryż, Michel Lafon ,1996, 258  s. ( ISBN  2-84098-209-9 , EAN  978-2840982098 )
• Jacques Pessis , La France, Thierry Le Luron , Paryż, red. Télémaque,2006, 206  s. ( ISBN  2-7533-0038-0 , EAN  978-2753300385 )
• Jacques Collard i Pascal Djemaa , Pamiętnik Thierry'ego Le Lurona , Paryż, red. Autre temps,2006, 205  pkt. ( ISBN  2-84521-278-X , EAN  978-2845212787 )
• Alain-Guy Aknin i Stéphane Loisy , Thierry Le Luron. Spotkamy się ponownie pewnego dnia , Paris, Didier Carpentier ,2011, 174  s. ( ISBN  978-2-84167-730-6 )
• Martine Simon-Le Luron , Życie jest przecież takie krótkie. Spotkanie z Thierrym , Paryż, JC Lattès ,2013, 300  pkt. ( ISBN  978-2-7096-3951-4 )
• Virginie De Clausade , O hałasie i furii: Thierry Le Luron, symbol lat 80. , Paryż, Plon ,2016, 270  pkt. ( ISBN  978-2-259-24963-8 )
• Patrice Guérin , Thierry Le Luron, śmiech do zapomnienia , Paryż, Editions du moment,2016, 343  s. ( ISBN  978-2-35417-507-8 )
• Edwige Saint-Eloi , Thierry Le Luron, prawdziwa historia , Paryż, City Editions,2016, 286  s. ( ISBN  978-2-8246-0846-4 )

Książki częściowo poświęcone Thierry'emu le Luron

• Fabien Leceuvre i Bruno Takodjerad, Powieść-zdjęcia Lata , wyd. Veyrier, Paryż, 1991 ( ISBN  2851995901 i 9782851995902 )
• Alain Rustenholz, Morts de rire: Reiser, Coluche, Le Luron, Desproges, 1968-1988 , wyd. Zdjęcie, Paryż, 1997 ( ISBN  2234048257 i 978-2234048256 )
• Loïc Sellin i Bertrand Tessier, Wściekłość życia: bohaterowie naszego pokolenia , Paryż, JC Lattès, kol.  „Człowiek dnia”,1993, 272  s. ( ISBN  978-2-7096-1277-7 , OCLC  463756383 )

Powiązane artykuły

• Bernard Mabille , jego autor od 1978 do 1986 roku.
• Richard Lornac , jego pianista w latach 1980-1986.
• Osobowości i AIDS

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona
• Zasoby związane z muzyką  :
  • Dyskoteki
  • Ostatnia stacja FM
  • (pl)  MusicBrainz
  • (  fr ) Muziekweb
• Zasób związany z przedstawieniem  :
  • Pokaż archiwa
• Zasoby audiowizualne  :
  • (pl)  Internetowa baza filmów
• Ewidencja organów  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy identyfikator standardowej nazwy
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • Uczelniany system dokumentacji
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Identyfikator WorldCat
  • ŚwiatKot