Stylistyczne początki | Ragtime , blues , spacery , muzyka klasyczna |
---|---|
Pochodzenie kulturowe | Koniec 1910 roku ; Stany Zjednoczone |
Typowe instrumenty | Saksofon , trąbka , puzon , klarnet , fortepian , kontrabas , gitara basowa , perkusja , gitara , gitara elektryczna , wokal , flet , wibrafon , organy Hammonda , skrzypce , tuba , trąbka , kornet , ksylofon |
Popularność | Bardzo wysoka w Stanach Zjednoczonych i Europie od lat dwudziestych do pięćdziesiątych XX wieku |
Sceny regionalne | Na całym świecie, głównie w Ameryce Północnej , Japonii i Europie |
Zobacz też | Standard jazzowy , muzyka afroamerykańska , terminologia jazzowa , lindy hop |
Podgatunki
Acid jazz , afrobeat , awangardowy jazz , bebop , Chicago jazz , cool jazz , etio-jazz , etno-jazz , free jazz , hard bop , jazz afro-kubański , jazz fusion , gypsy jazz , modal jazz , nowoorleański jazz , punk jazz , jazz rap , jazz wokalny , West Coast jazz , Latin Jazz , głównego nurtu , neo-bop jazz , nu jazz , piano biegowy , post-bop , Ska Jazz , smooth jazz , jazz soul , huśtawka , trzeci strumień
Gatunki pochodne
Bossa nova , funk , jump blues , pop , reggae , rhythm and blues , rock and roll , progresywny rock , psychodeliczny rock , ska
Jazz to gatunek muzyczny pochodzący z południowej części Stanów Zjednoczonych , utworzony pod koniec XIX th wieku i na początku XX th wieku w społeczności Afroamerykanów . Mając ponad sto lat istnienia, od ragtime'u po współczesny jazz, obejmuje wiele podgatunków naznaczonych dziedzictwem muzyki euroamerykańskiej i afroamerykańskiej i zaprojektowanych do publicznego wykonywania. Wyłania się z innych gatunków muzycznych, w tym ragtime, walking , negro spiritual i blues , i ma takie cechy, jak częste stosowanie improwizacji , polirytmii , omdlenia , shuffle , scat i blue notes . Po drodze zapożycza wiele elementów amerykańskiej muzyki popularnej (w) i tradycji orkiestr dętych . Powszechnie kojarzony z pięcioma symbolicznymi instrumentami jazzu - saksofonem , trąbką , puzonem , klarnetem i fortepianem - jednak jazz mobilizuje wiele różnych instrumentów, w tym gitarę , perkusję i kontrabas .
Podczas XX -go wieku , jazz zyskał szeroką popularność poza granicami USA i rozproszone po całym świecie, dając początek wielu stylów i podgatunków w różnych krajach i regionach. Pierwsze formy jazzu pojawiły się w Nowym Orleanie i Saint-Louis w 1910 roku: New Orleans Jazz mieszane bluesa w kadryla i Biguine Antyli Francuskich. W latach trzydziestych pojawił się swing , styl naznaczony bluesem i improwizacją oraz cygański jazz , gatunek stworzony we Francji pod wpływem big-bandów i balu musette . Od muzyki popularnej przeznaczonej do tańca jazz staje się złożonym gatunkiem muzycznym z bebopem , granym w szybszych tempach i bardziej wyszukanych akordach. Cool jazz z końca 1940 roku przynosi spokój, delikatne dźwięki, melodie i długie, liniowe. Free jazz z 1950 uwalnia się od ograniczeń harmonicznych i podkreśla, improwizacji i energii.
Hard bop pojawił się w połowie -1950s i wprowadzonych wpływy rhythm and bluesa , gospel i bluesa, zwłaszcza w grę saksofonu i fortepianu. Kilka lat później jazz modalny wykorzystał skalę jako podstawę struktury muzycznej i improwizacji. W latach 60. i 70. rozwinęła się jazz fusion , łącząca rytmy jazzowe i rockowe , instrumenty elektroniczne i wykorzystująca mocne wzmocnienie na scenie. Komercyjna forma jazz fusion, zwana smooth jazz , odniosła duży sukces w latach 80 - tych i dotarła do szerokiej publiczności dzięki wielkoformatowej audycji radiowej. Do dziś jazz zrodził dziesiątki podgatunków, w tym jazz afro-kubański , jazz zachodniego wybrzeża , ska jazz , awangardowy jazz , indo-jazz (en) the soul jazz , the jazz room , the Latin jazz , jazz-funk , jazz loft (in) , punk jazz , acid jazz , jazz rap , M-Base (in) i nu jazz .
Muzycy jazzowi ( jazzmani ) grają w formacjach zaliczanych do zespołów jazzowych (orkiestry jazzowe). Głównymi postaciami jazzowymi są pianiści Fats Waller , Duke Ellington , Art Tatum , Thelonious Monk , Bud Powell , Oscar Peterson , Herbie Hancock i Count Basie , trębacze Louis Armstrong , Dizzy Gillespie i Miles Davis , basista Charles Mingus , saksofoniści Coleman Hawkins , Lester Young , Charlie Parker i John Coltrane , klarnecista Sidney Bechet oraz wokaliści Billie Holiday , Nina Simone i Ella Fitzgerald . Obecny na ścieżce dźwiękowej wielu filmów jazz naznaczył twórczość twórców filmowych, takich jak Martin Scorsese czy Woody Allen , sam klarnecista jazzowy. Od powojennej, światowej stolicy jazzu jest Nowy Jork , z jego wielu klubach jazzowych (zwłaszcza w 52 th ulicy ) i audytoriów , w tym Carnegie Hall , który gościł koncerty legendarnych. Jednak na całym świecie powstały festiwale jazzowe : główne to te w Montreux , Montrealu i Kopenhadze .
Jazz obejmuje wiele stylów muzycznych, od ragtime do końca XIX XX wieku do chwili obecnej, i jest trudna do precyzyjnego zdefiniowania. Niektórzy autorzy próbowali ją zdefiniować, porównując ją z innymi gatunkami muzycznymi - z punktu widzenia np. Historii muzyki europejskiej czy afrykańskiej - ale krytyk Joachim-Ernst Berendt uważa, że jej definicja wymaga rozszerzenia. Definiuje jazz jako „formę sztuki muzycznej wywodzącej się ze Stanów Zjednoczonych, zrodzonej z konfrontacji muzyki czarnych niewolników z muzyką Europejczyków” . Popiera również pogląd, że jazz zasadniczo różni się od muzyki europejskiej, ponieważ „nabiera spontaniczności i witalności, w której improwizacja odgrywa główną rolę” , „dźwięk i fraza muzyczna odzwierciedlająca osobowość jazzmana” i ma „szczególną relację do czasu, wyrażony pojęciem swing ” . Puzonista Jay Jay Johnson wyraża tę ideę kontynuacji witalność stwierdzającą w 1988 roku: „oferty jazzowe wytchnienia. Nie stoi w miejscu i nigdy nie będzie ” .
Travis Jackson proponuje jeszcze szerszą definicję gatunku, aby uwzględnić czasami radykalnie różne podgatunki. Według niego „jest to muzyka, która łączy takie cechy jak swing, improwizacja, interakcje między muzykami zespołu, rozwój własnej ekspresji i otwartość na różne możliwości muzyczne” . Krin Gabbard twierdzi, że „pojęcie jazzu jest konstrukcją” , która, choć sztuczna, „pozostaje przydatna do łączenia gatunków muzycznych, które mają wspólne elementy w ramach tej samej tradycji muzycznej” . Jednak podczas gdy krytycy, dziennikarze branżowi i entuzjaści jazzu często debatowali nad rozgraniczeniem podgatunków jazzu, sami muzycy często mają trudności z określeniem, do którego podgatunku się odnoszą. Duke Ellington , jeden z najwybitniejszych jazzmanów , ilustruje tę koncepcję stwierdzeniem: „jazz to cała muzyka” .
Chociaż jazz jest uważany za gatunek muzyczny trudny do zdefiniowania, improwizacja jest jednym z jego głównych wyróżników. Centralny charakter improwizacji można wytłumaczyć jej znaczeniem w gatunkach muzycznych u źródeł jazzu, a zwłaszcza w oryginalnym bluesie , który jest inspirowany pracującymi pieśniami i lamentami afroamerykańskich niewolników na plantacjach. Na ogół składały się one z powtarzającego się wzoru w postaci wezwania, po którym następowała odpowiedź ( wezwanie i odpowiedź ), ale blues miał dużą część improwizacji. Klasyczny Europejskiej, jednak ceniony lojalności muzyków na zdobycie gola , i odrzucił próby osobistej interpretacji i muzyczny ornamentacji: Celem klasycznego muzyka następnie odtwarzanie kompozycję pisemnej. Wręcz przeciwnie, jazz jest wytworem interakcji i kreatywności muzyków w grupie; często parametry te decydują o wartości dzieła kompozytora (jeśli taki istnieje) i muzyków. Dlatego w jazzie doświadczony muzyk wykona melodię w osobisty sposób, nie będąc w stanie odtworzyć jej dokładnie w ten sam sposób po raz drugi. W zależności od nastroju muzyka, interakcji między członkami zespołu lub publicznością, jazzman może dowolnie zmieniać melodię, harmonie lub wskazanie taktu .
Użycie improwizacji rozwinęło się w całej historii jazzu . Na początku XX -go wieku , jazzowy New Orleans i Dixieland , muzycy improwizowany nagle w pełnym melodii, inni improwizowany przeciw-melodii . W huśtawce ery , duże zespoły oparła się bardziej na już skomponowanych melodii: kompozycje były albo napisane lub dowiedział się o ucho i pamięć, a jedynie solowy muzycy mogli improwizować w kompozycji. Kilka lat później, w bebopie , zespoły jazzowe są mniejsze, a aranżacje minimalne; melodia jest zwykle utrwalana na krótko na początku piosenki i przywoływana na końcu, ale większość wykonania składa się z serii improwizacji. Późniejsze podgatunki, takie jak jazz modalny , porzuciły koncepcję progresji akordów i pozwoliły muzykom improwizować jeszcze bardziej indywidualnie, zachowując jedynie skalę muzyczną lub wspólny tryb . W większości z tych stylów jazzu muzyk solowy towarzyszą inni, którzy grają akordy, aby zdefiniować strukturę utworu, a tym samym uzupełnić jego grę. W niektórych formach jazzu eksperymentalnego, takich jak awangardowy jazz i free jazz , separacja solisty od reszty zespołu zostaje zredukowana, dopuszcza się, a nawet obligatoryjnie, niestosowanie akordów, skal i rytmicznych uderzeń - tych skrajności stanowiących formę niemal totalnej improwizacji.
Od czasu pojawienia się nurtu bebopowego formy jazzu produkowane do celów komercyjnych lub inspirowane muzyką popularną były krytykowane przez niektórych purystów. Według krytyka jazzu Bruce'a Johnsona „napięcie między komercyjnym jazzem a jazzem jako sztuką” istniało od narodzin tego gatunku. Tradycyjne entuzjaści jazzowi oddalił bebop, free jazz i jazz fusion z 1970 roku ( Miles Davis , Frank Zappa , czy Herbie Hancock ), mówiąc, że to zniekształcenie muzyki i zdradą pionierów jazzu. Francuski krytyk jazzowy i producent Hugues Panassié uważał zatem bebop za „nieautentyczny” gatunek muzyczny odrębny od jazzu, wywołujący kontrowersje w świecie muzycznym i prowadzący do rozpadu Hot Club de France . Odwrotny pogląd jest taki, że jazz jest gatunkiem protean, zdolnym do wchłaniania wpływów różnych stylów muzycznych: brak tworzenia wewnętrznych norm płciowych pozwala na wyłonienie się nowych podgatunków na czele jazzu.
Kolejna debata toczy się wokół kwestii etniczności w muzyce jazzowej. Gdy jazz zaczął się rozwijać, na przełomie XIX i XX wieku, wielu zastanawiało się, jak wpłynie on na reprezentacje społeczności afroamerykańskiej białych ludzi - z którą jazz był wówczas kojarzony. Niektórym Afroamerykanom jazz służył podkreśleniu wkładu Czarnych w amerykańską kulturę i społeczeństwo oraz zwróceniu uwagi na historię i kulturę Czarnych. Z drugiej strony, muzyka i termin jazz przypominałyby „opresyjne i rasistowskie społeczeństwo, które ogranicza ich swobodę artystyczną” . Ponadto afroamerykański pisarz Amiri Baraka uważa, że istnieje „biały jazz” , który byłby gatunkiem muzycznym wyrażającym białą tożsamość. Graczem kornet Bix Beiderbecke jest jednym z pierwszego jazzowego biały i był figurantem z „Białą Jazz” aż do swojej śmierci w 1931 roku białych jazzmanów pojawił się na początku 1920 roku , w połowie Zachodzie głównie, ale także na wschodzie wybrzeże . Chicago Jazz i urodzonych po wielu poruszających jazzmanów na południu i jest rozwijany przez kilku białych muzyków jak Bud Freeman , Jimmy McPartlanda , Frank Teschemachera , Dave Tough i Eddie Condon . Inni muzycy z Chicago, z klarnecistą Benny Goodman i perkusista Gene Krupa , ruszą duże zespoły z parą na początku ich kariery w ciągu 1930 roku . Pierwotnie zdominowany przez muzyków pochodzenia afroamerykańskiego, jazz stał się od tego czasu wielokulturowym gatunkiem muzycznym.
Oprócz trudności w precyzyjnym zdefiniowaniu muzyki, którą określa, pochodzenie słowa jazz jest przedmiotem kontrowersji. Hipotezy wysuwane co do pochodzenia tej nazwy są liczne i żadna nie wydaje się być jednomyślna. Słowo jazz można wyprowadzić:
Badania Geralda Cohena wskazują, że słowo to po raz pierwszy pojawiło się pod piórem ET „Scoop” Gleeson w biuletynie San Francisco wMarzec 1913. Większość historyków, jednak patrząc na to, że słowo to pojawiło się po raz pierwszy w Chicago Herald dnia 1 maja 1916 To żargon z baseball opisać energię odtwarzacza. Słowo to byłoby używane do opisania muzyki zespołu Arta Hickmana, który grał w obozie treningowym San Francisco Seals . Grupa poparła ten przymiotnik podczas swoich zaręczyn w Nowym Jorku w 1914 roku, a termin ten stopniowo rozprzestrzenił się na Chicago, zanim wrócił do Nowego Orleanu w formie listu od Freddiego Kepparda do króla Olivera, który spopularyzował go od 1917 roku wraz ze swoim protegowanym Louisem Armstrongiem .
Ze względu na swoje parszywe konotacje, termin ten był różnie ceniony przez muzyków ( zwłaszcza Duke Ellington preferował nazwę „muzyka murzyńska”). W ciągu 1930 i 1940 roku , wiele alternatyw zaoferowano takie jak ragtonia , syncopep , crewcut , Amerimusic lub nawet jarb , bez większego sukcesu. Rozprzestrzenianie się słowa „jazz” (choć w formie Jass ) jest w dużej mierze związane z jego pojawieniem się na pierwszym nagraniu tego stylu, wMarzec 1917przez Original Dixieland Jass Band .
Jazz ma swoje początki w późnym XIX XX wieku i początku XX th century , z europejskiej muzyki klasycznej i amerykańskiej muzyki popularnej (IN) , zmieszane z wpływami kulturowymi Afryce Zachodniej. Jego charakter, podgatunki i kompozycja ewoluowały przez stulecie, włączając innowacje i osobiste interpretacje różnych muzyków.
Już przed 1808 r. Handel niewolnikami spowodował przybycie do Stanów Zjednoczonych miliona osób z Afryki Subsaharyjskiej , głównie z Afryki Zachodniej i dorzecza Konga . Zaimportowali swoje muzyczne tradycje: muzykę afrykańską wykorzystującą pojedynczą melodię, rytm przeciw metryce oraz wywołanie strukturalne i odpowiedź (in) ( wezwanie i odpowiedź ) (przykład: piosenka robocza). Miał on zasadniczo funkcjonalny cel, towarzyszyć pracy ( pieśń pracownicza ) lub obrzędom pogrzebowym. Spotkania niewolników dały początek dużym miejskim festiwalom, podczas których mieszały się afrykańskie tańce i instrumenty perkusyjne . Do 1843 r. W każdą niedzielę na Congo Square w Nowym Orleanie odbywały się przyjęcia, a mniej więcej w tym samym czasie w południowych Stanach Zjednoczonych .
Ponadto jazz wywodzi się również z muzyki religijnej: czarni uczą się harmonii hymnów podczas niedzielnych nabożeństw i dodają afrykańskie wpływy, aby stworzyć murzyńskie duchy i ewangelię , stopniowo śpiewane w kościołach metodystów , baptystów lub zielonoświątkowców . Podobnie, podczas XIX th wieku , coraz większa liczba czarnych muzyków nauczyć się grać na instrumencie „europejskiej” , w tym skrzypce i parodii muzykę taneczną w cakewalks . Odwrotnie, Minstrel Shows , produkowane przez Euro-Amerykanów z twarzami pomalowanymi na czarno ( blackface ), połączyć omdlenia rytmów afrykańskich i harmonię muzyki europejskiej.
Wpływy afro-karaibskieOkoło 1850 roku biały kompozytor Louis Moreau Gottschalk zaadaptował rytmy muzyki niewolniczej i karaibskie melodie na fortepian salonowy. W Souvenirs from Havana (1859), podobnie jak w muzyce kultury kreolskiej Karaibów i Nowego Orleanu, odnajdujemy ten sam trójsuwowy motyw zwany tresillo . To podstawowy byt rytmiczny w muzyce Afryki Subsaharyjskiej i afrykańskiej diaspory .
Na początku XX -go wieku, blues opracowany w Delcie Mississippi i jest szeroko rozpowszechniony od 1920 roku m.in. pierwsze nagranie Mamie Smith . Jednocześnie pojawia się ragtime , styl gry na fortepianie ucieleśniony przez Scotta Joplina , synkopowana muzyka inspirowana zachodnią muzyką klasyczną . W latach dwudziestych XX wieku krok ten rozwinął się w Harlemie . Spadkobierca ragtime, stride wprowadza zastosowanie trójskładnikowej pulsacji , a wirtuozeria muzyków wzrasta, jak u Jamesa P. Johnsona . Boogie-woogie rozwija się w tym samym czasie w Chicago .
To w Nowym Orleanie generalnie rodzimy jazz, w szczególności w dzielnicy czerwonych latarni w Storyville , z orkiestrowymi formacjami „ orkiestr dętych ”, mieszanką marszów wojskowych ponownie odwiedzanych przez czarnych Amerykanów i Kreolów. , Co sprzyja zbiorowej ekspresji. . W latach 1910-tych pojawiły się pierwsze formy jazzu („proto-jazz”), zwłaszcza pod przewodnictwem dyrygenta Jamesa Reese Europe , który stworzył Clef Club . Od 1912 roku w tej sali koncertowej w Harlemie gościła pierwsza orkiestra jazzowa złożona w całości z Afroamerykanów, Clef Club Orchestra . W 1913 i 1914 roku wykonano nagrania fonograficzne dla Victor Talking Machine Company .
Rodzi się pierwsze nagranie jazzowe Marzec 1917przez Original Dixieland Jass Band , orkiestrę złożoną wyłącznie z białych muzyków.
Kreolski pianista i dyrygent Jelly Roll Morton ogłasza się „wynalazcą jazzu”. Jeśli rzeczywiście jest przechodniem między ragtime'em a jazzem, to raczej Kid Ory , Sidney Bechet, a zwłaszcza Louis Armstrong , wyróżniają się jako wielcy soliści nowoorleańskich formacji charakteryzujących się kolektywną improwizacją na planie instrumentalnej trąbki, puzonu, klarnetu.
Uważany za złoty wiek jazzu, który pojawił się około lat trzydziestych XX wieku, swing (lub średni jazz ) wyróżnia się od jazzu nowoorleańskiego większą orkiestrą na wzór trzech sekcji trąbek, puzonów i stroików. pisemne ustalenia ze szkodą dla zbiorowej improwizacji. Jest to era wielkich zespołów z Duke Ellington , Count Basie , Glenna Millera , Benny Goodman , z repertuarem naznaczonym kompozycji George'a Gershwina , Cole Porter , Richard Rodgers etc. oraz różnorodne utwory Tin Pan Alley , które stanowią podstawę standardów jazzowych . Wielkimi solistami tej epoki są Coleman Hawkins , Roy Eldridge , Benny Carter , Johnny Hodges , Ben Webster , Art Tatum i Lester Young .
Na początku lat czterdziestych narodził się bebop . Ultra szybkie tempa, małe formacje, zapierająca dech w piersiach wirtuozeria, harmoniczne i rytmiczne innowacje, przerwa jest brutalna i prowadzona przez Charliego Parkera , Dizzy Gillespie , Kenny'ego Clarke'a , Theloniousa Monka . Intelektualizacja jazzu przez bebop nie zawsze zostanie dobrze przyjęta przez opinię publiczną, a niektórzy krytycy, zwłaszcza Hugues Panassié we Francji, będą szczególnie zjadliwi wobec tej nowej formy jazzu.
Około lat pięćdziesiątych XX wieku pojawiły się ewolucje w bebopie, takie jak cool i hard bop . Cool i jazz z zachodniego wybrzeża łączą w sobie ewolucje bopu mniej rytmicznego i generalnie wykonane przez białych ludzi. W czterech braci z Jimmy Giuffré , innowacje z Lennie Tristano i współpraca między Milesa Davisa i Gila Evansa są zazwyczaj zgrupowane pod tym szyldem. Wręcz przeciwnie, hard bop jest bardziej czarnym ruchem, mającym na celu przywrócenie większej ilości soulu i bluesa w bopie, w którym dominuje aspekt rytmiczny. Art Blakey , Horace Silver czy Sonny Rollins biorą udział. Pojawiają się inne niesklasyfikowane osobowości: Bill Evans , Charles Mingus , Oscar Peterson …
Pod koniec lat 50. struktury harmoniczne i improwizacja zostały doprowadzone do granic możliwości przez Johna Coltrane'a . Muzycy pod kierunkiem Coltrane'a i Ornette'a Colemana zaburzyli strukturę muzyczną i techniki instrumentalne. Siatki harmonicznej , regularny rytm, a nawet tematem są usuwane na rzecz improwizacji zbiorowych, przewaga energii oraz stosowanie technik niekonwencjonalnych ( soprany , Growl , woła klepie , „brudne dźwięki”, a nawet hałas decydentów ) , to narodziny free jazzu . Reakcje krytyków na tę nową formę jazzu są gwałtowne i znacznie mniej widzów śledzi tę nową muzykę.
Ruch „ Third Stream ” narodził się w połowie lat pięćdziesiątych, w tym samym czasie co pierwsze emocje free jazzu, i był wyrazem pragnienia aktorów sceny jazzowej, by dalej poszerzać swoje muzyczne horyzonty. Niektórzy z głównych przedstawicieli trzeciego strumienia to George Russell , John Lewis , Georges Handy, Jimmy Giuffre i Ran Blake . Chociaż nie jest to wyłącznie związane z tym nurtem, wielu muzyków, takich jak Bill Evans , Eric Dolphy , Ornette Coleman , Ran Blake czy Scott LaFaro , uczestniczyło w koncertach lub nagraniach związanych z tą estetyką.
Przez 1960, a zwłaszcza 1970, inicjowanie ruchów fuzję pomiędzy jazzu i innych gatunków muzycznych, jazzu i muzyki latynoskiej dać Latin jazz czy jazz i funk z jazz-funk , ale c to przede wszystkim fuzja pomiędzy jazz i rock, jazz -rock , który zdobywa poparcie publiczności. Wielkimi postaciami są Miles Davis , Frank Zappa , Herbie Hancock lub grupa Weather Report . Jednocześnie powstanie wytwórni płytowej ECM w Monachium zajmującej się tworzeniem i upowszechnianiem bardziej „europejskiego” jazzu o bardziej stonowanych i subtelnych tonach, inspirowanych muzyką klasyczną , współczesną i muzyką świata . Jan Garbarek , John Surman , Louis Sclavis , Kenny Wheeler to niektórzy z jego przedstawicieli.
Jazz to mieszanka bardzo różnorodnych nurtów muzycznych. Podczas swojego rozwoju był w stanie zintegrować wiele wpływów i nadać się do wielu krzyżówek, takich jak blues, rock, muzyka latynoska, hard rock i tak dalej. Z punktu widzenia techniki muzycznej jej bogactwo i złożoność są dziś takie, że trudno jest precyzyjnie opisać, co ją charakteryzuje. Jazz obejmuje szeroką gamę podtypów, takich jak tradycyjny, be-bop, fusion, free-jazz itp. Według Travisa Jacksona jazz można zdefiniować w bardziej „otwarty” sposób, mówiąc, że jazz (czy mówimy o swing, fusion czy latin-jazz) jest muzyką, która często zawiera cechy takie jak swing , improwizacja, interakcja grupowa rozwija indywidualny głos jako artysta i jest otwarty na różne muzyczne możliwości.
W większości stylów jazzu można znaleźć następujące charakterystyczne elementy:
Głównymi postaciami jazzu są Louis Armstrong , Benny Goodman , Art Tatum , Duke Ellington , Glenn Miller , Count Basie , Billie Holiday , Ella Fitzgerald , Charlie Parker , Dizzy Gillespie , Thelonious Monk , John Coltrane , Miles Davis czy Keith Jarrett .
Te kluby jazzowe były jednym z głównych wektorów rozpowszechniania muzyki jazzowej, zwłaszcza do rozwoju procesów nagrywania dźwięku z zapisu gry (winyl). Pierwszy pojawił się na przełomie XIX i XX wieku w kolebkach jazzu: Nowym Orleanie , Kansas City , potem Chicago , Waszyngtonie i Nowym Jorku . Ten ostatni był świadkiem mnożenia się klubów jazzowych w okresie międzywojennym: na samej 52 ulicy na Manhattanie w latach pięćdziesiątych było ich kilkadziesiąt . Wraz ze stopniowym spadkiem zainteresowania jazzem ogółu społeczeństwa, liczba klubów maleje, ale kilka „legendarnych” klubów jazzowych nadal istnieje.
Nowy JorkNajsłynniejsze kluby jazzowe znajdowały się w Nowym Jorku, który stał się światową stolicą jazzu w latach 40. Savoy Ballroom i Cotton Club były jednymi z pierwszych nowojorskich klubów założonych w Harlemie w latach dwudziestych XX wieku . W obu miejscach występują legendy jazzu, takie jak Louis Armstrong i Duke Ellington , ale Cotton Club odmawia wstępu czarnym mecenasom. The Village Vanguard , utworzona w 1935 roku i nadal działająca, jest miejscem nagrywania kilku albumów na żywo . The Village Gate będzie sceną pierwszego koncertu Arethy Franklin i otworzy swój skład dla artystów rockowych, takich jak Jimi Hendrix i Jim Morrison . Został zamknięty w 1993 roku i ponownie otwarty w 2008 roku pod nazwą Le Poisson Rouge . Birdland , nazwany pseudonimem Charlie Parker , gospodarze największych gwiazd jazzu i liczy się wśród swoich stałych bywalców Gary Cooper i Marilyn Monroe . Fillmore East widział Miles Davis i Frank Zappa położyć fundamenty fuzji jazzu ( „rewolucja elektryczny” ) pod koniec 1960 roku. Wreszcie, Blue Note otwarty w 1981 roku w Greenwich Village i stworzyła sieć franczyzowych w Włoszech. Iw Japonia .
ParyżW swoich wspomnieniach opublikowanych w 1938 roku marszand Wilhelm Uhde świadczy, że w 1905 awangardy paryskie kawiarnie, Royal Bar, Maurice Bar, Le Rat Mort, Le Hanneton, Café de Versailles, były już żywy. Poprzez jazz.
Podczas I wojny światowej niektóre grupy amerykańskie uczestniczyły w rozpowszechnianiu jazzu we Francji, grając w obozach wojskowych i szpitalach. James Reese Europe , jeden z najpopularniejszych dyrygentów jazzowych Nowego Jorku, przybył do Brestu i Saint-Nazaire pod koniec 1917 roku. On zwerbował sześćdziesięciu muzyków, głównie z Harlemu i Puerto Rico, które stanowią 369 th pułku piechoty ( „Harlem Ujarzmić piekło”).
Paryż był stolicą jazzu w Europie i miał wiele klubów w latach sześćdziesiątych: Blue Note , Caveau de la Montagne , Chat qui Pêche , Caméléon , The Riverboat , The Bidule , The Blues Jazz Museum , The Gill's Club , Riverbop , Le Petit Opportun , Le Living Room , Magnetic Terrasse , Le Bilboquet , Le Totem , Le Jazz Unite , Le Dreyer , Le Village , Les Sept-Lézards i Le Franc-Pinot. Animacja dzielnicy Saint-Germain-des-Prés została w szczególności przepisana przez Borisa Viana i Simone de Beauvoir . Z tego okresu pozostało już tylko Le Caveau de la Huchette ( Dzielnica Łacińska ), założone w 1948 roku. W latach 80. powstały nowe sale, takie jak Jazz Club Étoile , Le Petit Journal Montparnasse , New Morning, a także kluby w rue des Longobardów ( Sunset-Sunside , Le Duc des Longobardów , Le Baiser Sala ).
Inne miastaKluby jazzowe powstały w większości dużych miast w Stanach Zjednoczonych i Europie. Na Placu Starofrancuskim w Nowym Orleanie znajdują się przede wszystkim Preservation Hall , którego celem jest zachowanie oryginalnego jazzu, oraz Snug Harbor ( fr ) . Słynne kluby można znaleźć także w Chicago ( Friar's Inn ), Los Angeles ( Quality Cafe ) i San Francisco ( The Blackhawk ). Ronnie Scott jest klub jazzowy najsłynniejszy z Londynu i Hot Club of Portugal , że z Lizbony .
Jazz, gatunek muzyczny początkowo przeznaczony do publicznego odtwarzania, szczególnie dobrze pasuje do koncepcji festiwalu . W ciągu ostatnich dwóch dekad powstało wiele wydarzeń na całym świecie, głównie w Stanach Zjednoczonych i Europie, ale także w Azji i Afryce.
Montreux Jazz Festival ( Szwajcaria ) jest powszechnie uważana za jedną z najważniejszych imprez międzynarodowych. Utworzony w 1967 roku, gościł najsłynniejszych artystów jazzowych ( Nina Simone , Ella Fitzgerald i Miles Davis , który grał tam dziesięć razy w latach 1973-1991) i rozszerzył swoje programowanie na inne gatunki, takie jak rock ( Pink Floyd , Santana , Deep Purple ) i muzyki brazylijskiej ( Gilberto Gil ). Podczas edycji z 1971 roku w miejskim kasynie doszło do pożaru z powodu fajerwerków wywołanych przez widza koncertu Franka Zappy . New Orleans Jazz & Heritage Festival obchodzi muzyki i kultury Nowy Orlean , w tym bluesa , muzyki Cajun i zarico . Chicago Jazz Festival wita widzów bezpłatnie w Grant Park przez tydzień w sierpniu.
Najważniejsze francuskie festiwale to Jazz à Vienne , Nice Jazz Festival, Jazz à Juan , Jazz in Marciac , Jazz sous les Pommiers , Coutances , Paris Jazz Festival i Nancy Jazz Pulsations . Kanada posiada również kilka dużych festiwali, takich jak te w Montrealu i Ottawie . Festiwal, zwany Edinburgh Jazz and Blues Festival , odbywa się również w Szkocji od 1978 roku. W ostatnich latach powstały festiwale w krajach, w których muzyka jazzowa była do tej pory mało obecna: Maroko ( Jazzablanca ), Algieria ( Algiers Jazz Spotkanie ), Senegalu ( festiwal Saint Louis ), Haiti ( Festiwal Port-au-Prince ) i Azerbejdżan ( festiwal w Baku ).
Telewizja i radio ogólnodostępne zazwyczaj poświęcają mało miejsca muzyce jazzowej. Jego rozpowszechnianie w mediach jest zasadniczo pracą wyspecjalizowanych stacji radiowych . Dwa główne francuskie radia jazzowe to TSF Jazz i Jazz Radio (z siedzibą w Lyonie, które nie nadaje na terenie całego kraju). Ich programowanie obejmuje również muzykę afroamerykańską ( blues , soul , funk ). W Brześciu Radio Neptune nadaje jazz każdego wieczoru od 20:00 do 9:00, bez reklam. Paris Jazz nadaje od 1996 do 2002 roku. Radio Jazz International i Radio Swiss Jazz to dwa główne szwajcarskie radia jazzowe. Istnieje również wiele radia jazzowego w Europie Północnej ( NPO Radio 6 , NRK Jazz , DR P8 Jazz ), a także w Stanach Zjednoczonych , zwłaszcza w Kalifornii ( KCSM , KKJZ , KSDS ).
Oprócz tych wyspecjalizowanych stacji radiowych, niektóre stacje ogólne poświęcają programy muzyce jazzowej, w szczególności ORTF, a następnie Radio France . Od 1955 do 1971 roku Frank Ténot i Daniel Filipacchi byli gospodarzami w Europe 1 jednego z pierwszych pokazów jazzowych we Francji, dla tych, którzy kochają jazz . Socjolog i krytyk jazzowy Lucien Malson gospodarzem kilku programów na stacjach usług publicznych, takich jak Le Bureau du jazzu lub czarny i niebieski , obok Alain Gerber . Witają tam wielu muzyków, transmitują festiwale i transmitują historyczne koncerty, takie jak Ray Charles w 1961 roku. Główne programy jazzowe to Summertime w France Inter i Club Jazz à FIP na FIP . W 2013 roku France Musique oferuje dwanaście i pół godziny cotygodniowego jazzu.
Rozpowszechnianie jazzu odbywa się również za pośrednictwem czasopism periodycznych. Światowe referencje to amerykańskie magazyny JazzTimes i Down Beat , założone w 1934 roku, które również ustępują miejsca bluesowi. Magazyn Jazziz zajmuje się jazzem w jego wielkiej różnorodności stylów.
Istnieje również kilka publikacji w języku francuskim, w tym Jazz Hot , założona przez krytyków jazzowych Charlesa Delaunay i Hugues Panassié w 1935 roku, który jest dziś dziekanem aktywnych recenzji jazzu. Socjolog Lucien Malson , współpracownik Jazz Hot , założył Les Cahiers du jazz w 1959 r. , Którego był redaktorem naczelnym do 1971 r. Czasopisma Jazzman i Jazz Magazine połączyły się w 2009 r ., Tworząc Jazz Magazine Jazzman . Przegląd Jazz Classique , który publikuje pięć numerów rocznie, zawiera liczne wywiady z muzykami. Wreszcie, witryna Citizenjazz.com jest głównym magazynem internetowym poświęconym jazzowi.
Nauczanie jazzu w formalnym środowisku rozwijało się od lat 40. XX w. Wyjątkiem jest Konserwatorium Hoch we Frankfurcie nad Menem , gdzie Sekles zainicjował w 1928 roku pierwsze lekcje jazzu na świecie, prowadzone przez Mátyása Seibera .
Jazz ma wpływ niektórych kompozytorów współczesnej muzyki w XX th Century, który pożyczył rytmy i instrumenty jazzu w swoich pracach. Możemy wymienić Maurice'a Ravela i jego Bolero i Koncert na lewą rękę , Dariusa Milhauda i stworzenie świata , Francisa Poulenca i jego Koncert na dwa fortepiany i orkiestrę , Dymitra Szostakowicza i jego Suity na orkiestrę jazzową nr 1 , Igora Strawińskiego i jego Koncert hebanowy , André Jolivet i jego Koncert na trąbkę . Wtargnięcie jazzu do muzyki współczesnej zapoczątkowali także muzycy jazzowi, jak Georges Gershwin i jego niebieska Rapsodia czy walijski kompozytor Karl Jenkins z Messe de l'Homme Armé .
Jednak saksofony, instrumenty niezastąpione w orkiestrze jazzowej, nie pasują do orkiestr symfonicznych ze względu na bogatą barwę wysokich harmonicznych, co uniemożliwia orkiestrom uznanie ich za pełnoprawnych członków; w rzeczywistości w orkiestrach symfonicznych saksofoniści są pracownikami kontraktowymi. Na progu XXI -go wieku , to wtargnięcie jazzu w klasycznych dzieł XX th century wydaje się bardziej jako eksperyment lub epizodyczny szuka określonego koloru lub atmosfery, trwałego wpływu na klasycznej kreacji.
Jazz jest poprzez rytm and blues , źródłem ogromnej większości popularnej muzyce XX th wieku: rocka , pop , funk , etc.
Wielu autorów umieściło w swoich utworach muzyków lub melodie jazzowe. Boris Vian , wielki miłośnik jazzu, członek Hot Club de France i sam trębacz, w większości swoich utworów nawiązuje do jazzu. Postać z L'Ecume des jours (1947), Chloe, został nazwany po Duke'a Ellingtona standardu jazzowego Chloe (Song of the Swamp), z których Vian był fanem. Bohaterowie jego powieści bywają w klubach jazzowych, często wymienia się nazwiska kompozytorów, jazzmanów i melodie. Vian przyczynił się również do napisania recenzji Jazz Hot i napisał jazzowe programy radiowe w języku angielskim, przeznaczone dla amerykańskiej publiczności ( Jazz in Paris ).
Autorzy tacy jak Simone de Beauvoir , Françoise Sagan , Truman Capote i Michel Leiris opisując atmosferę nowojorskich czy paryskich klubów jazzowych, świadczą o żywiole powojennej muzyki jazzowej.
Rytmy i kolory jazzu, a także atmosfera klubów, są źródłem inspiracji dla malarzy, rzeźbiarzy i fotografów. Piet Mondrian w swoich ostatnich obrazach starał się oddać żywotność swingu i boogie-woogie . Henri Matisse opublikował w 1947 roku książkę z wycinanymi gwaszami zatytułowaną Jazz . Chociaż rysunki nie są ściśle związane z jazzem (jest to raczej kwestia cyrku i teatru), Matisse rozpoznał się w procesie improwizacji jazzowej.
Nicolas de Staël namalował kilka obrazów przedstawiających jazzmanów lub kluby jazzowe . Wentylator z Sidney Bechet , którego „barwny” jazz podziwia wyprodukował zestaw dwóch obrazów na jego cześć, o nazwie Les Musiciens, pamięć od Sidney Bechet (1952/53). Po prawej stronie obrazu widoczna jest sylwetka Becheta z klarnetem, ubranego w ciemny garnitur; może mu towarzyszyć francuski klarnecista Claude Luter . Na tych dwóch obrazach kolory są jasne (żółty i czerwony), aby oddać rytm i energię jazzu.
Jazz jest powracającym tematem w twórczości Jean-Michela Basquiata (1960-1988) i zainspirował jego sposób malowania. W wywiadzie mówi, że „ bebop to [jego] ulubiona muzyka”, a jego ulubionym jazzmanem jest Miles Davis . Pisze i maluje na swoich obrazach „synkopowo” , jak scat , używając improwizacji. W tabeli Grain Alcohol (1983) Basquiat odnosi się do jazzmanów kodami: MLSDVS oznacza Milesa Davisa, DZYGLPSE Dizzy Gillespie i MX RCH Max Roach . Poświęca również utwory muzykom: Charlesowi Pierwszemu (1982) Charliemu Parkerowi , Lye (1983) Natowi Kingowi Cole'owi , a nawet In the Wings (1986) Lesterowi Youngowi .
Twórczość malarza Sachy Chimkevitcha (1920-2006) naznaczona jest także jazzem: autor kilku plakatów festiwalowych, malował portrety wielkich jazzmanów, m.in. Charliego Parkera, Duke'a Ellingtona czy Errolla Garnera .
Wiele filmów skupia się na muzykach jazzowych lub jazzowych. Pierwszym filmem opowiadającym o historii kina jest wydany w 1927 roku The Jazz Singer , który opowiada historię żydowskiego pianisty, który próbuje zostać gwiazdą jazzu, przebierając się w czerń ( czarną twarz ). O zespołach jazzowych i jazzowych często pojawia się w filmach takich jak Paul Whiteman w The Faerie jazz (1930) czy Lester Young w Jammin 'the Blues (1944). Paris Blues świadczy o dynamice paryskiej sceny jazzowej późnych lat pięćdziesiątych, a dokument L'Aventure du jazz , wyprodukowany w latach 1969-1972 przez Louisa Panassié , zawiera ponad 130 muzyków , w tym Louisa Armstronga i Duke'a Ellingtona . Film Whiplash , który ukazał się w 2014 roku, jako jeden z nielicznych przywołuje jazzową perkusję.
Ponadto powstało kilka biografii osobowości jazzowych. James Stewart gra Glenna Millera w The Glenn Miller Story of Anthony Mann (1954), a piosenkarka Diana Ross gra Billie Holiday w Lady Sings the Blues . Bertrand Tavernier wyprodukował Autour de minuit w 1987 roku , który w romantyczny sposób odtwarza życie saksofonisty Lestera Younga i pianisty Buda Powella . W 1988 roku Clint Eastwood wyreżyserował Bird , film biograficzny poświęcony saksofoniście Charliemu Parkerowi , z Forestem Whitakerem w roli głównej. W tym samym roku Eastwood wyprodukował dokument Charlotte Zwerin poświęcony Thelonious Monk , Thelonious Monk: Straight, No Chaser . Film Ray (2004) maluje portret pianisty Raya Charlesa , ważnej postaci czarnej muzyki amerykańskiej , której twórczość obejmuje kilka gatunków muzycznych (jazz, ale także blues , rhythm and blues and soul ). Dokument został również poświęcony Michelowi Petrucciani w 2011 roku. Wreszcie, aktor Don Cheadle ma zagrać Milesa Davisa w Miles Ahead , który ma się ukazać w 2015 roku i którego ścieżkę dźwiękową skomponował Herbie Hancock , kolejna legenda jazzu.
Jazz pojawia się również na ścieżce dźwiękowej wielu filmów, których głównym tematem nie jest muzyka. W ten sposób jest wszechobecny w filmach Woody'ego Allena , klarnecisty jazzowego. W Blue Rhapsody of George'a Gershwina jest szczególnie tematem filmu Manhattan (1979). Allen nakręcił także udawany film dokumentalny o gitarze jazzowej Chords and Disagreements (1999). Animacja reżyser Norman McLaren został zastrzelony kilka eksperymentalnych spodenki wyposażone, w tym utwory jazzowe Caprice w kolorach (1949), który wykorzystuje repertuar pianista Oscar Peterson .
Czasopisma: