Rząd Laurent Fabius

Rząd Laurent Fabius

V th Rzeczypospolitej

Opis obrazu 28.08.1984. L. Fabius. (1984) - 53Fi3647 (przycięty) .jpg. Kluczowe dane
Prezydent François Mitterrand
Premier Laurent Fabius
Trening 17 lipca 1984
Koniec 20 marca 1986
Trwanie 1 rok, 8 miesięcy i 3 dni
Wstępny skład
Koalicja PS - MRG - PSU
Ministrowie 16
Sekretarze stanu 27
Kobiety 6
Mężczyźni 37
Reprezentacja
Siódma kadencja 289/491

Rząd Pierre Mauroy III Rząd Jacques Chirac II

W artykule przedstawiono skład francuskiego rządu pod rządami premiera Laurenta Fabiusa z17 lipca 1984 w 20 marca 1986, podczas prezydentury François Mitterranda (1981-1995).

Rząd Laurent Fabius jest 18 th rząd z V -go Republiki Francuskiej .

Kontekst szkolenia

Kontekst polityczny i gospodarczy

Rząd Pierre'a Mauroya upadł z powodu „wojny szkolnej” wokół ustawy Savary'ego , w kontekście rosnącego bezrobocia i spadku zaufania do socjalistów. Prezydent pragnie polecić nowemu premierowi kontynuację modernizacji kraju, przywrócenie głównych równowagi i przygotowanie wyborów parlamentarnych w 1986 r. Tak, aby były one jak najmniej przegrane.

Wybór ministrów

Na swojego drugiego premiera François Mitterrand wybrał Laurenta Fabiusa , ze względu na jego cechy intelektualne i osobiste, za jego wspólnotę poglądów oraz za jego wiek, stając się najmłodszym premierem w historii Francji, do 37 lat i 11 lat. miesięcy. Ma więc nadzieję, że uda mu się zadać przywódcom opozycji „dawny cios” i ożywić socjalistyczną dynamikę.

O to stanowisko ubiegał się także Pierre Bérégovoy , który zostanie ostatnim socjalistycznym premierem prezydenta przed rozpoczęciem drugiego wspólnego pożycia , Michel Rocard , który będzie jego pierwszym szefem rządu po reelekcji , oraz Jacques Delors , który ma nadzieję być wybranym. Wybór Fabiusa popierają tylko Gaston Defferre i Robert Badinter . Delors rozwinął następnie ambicję, aby służyć inaczej, zostając wybranym na przewodniczącego Komisji Europejskiej .

Laurent Fabius dołącza do burmistrza Figeac , Martina Malvy'ego , który przebywa na wakacjach w małej korsykańskiej wiosce i oferuje mu stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Przeniesienia Przemysłu i Handlu Zagranicznego odpowiedzialnemu za energetykę, które natychmiast przyjmuje . Nazywa Alaina Calmata , byłego mistrza świata w łyżwiarstwie figurowym, który został chirurgiem, któremu oferuje młodzież i sport. Calmas przeprowadza operację, aby dać sobie czas na myślenie i akceptację.

Podczas swojego ostatniego spotkania z François Mitterrandem przed rezygnacją, Pierre Mauroy zalecił Prezydentowi utrzymanie swojego szefa sztabu Michela Delebarre na stanowisku ministra. Mauroy oferuje to PTT. Fabius nie bierze tego pod uwagę i oferuje mu portfel zatrudnienia, którego odmawia, woląc zostać prefektem regionalnym . Jednak Jean-Louis Bianco ogłosił, że jako minister rządu w tym samym czasie Delebarre dzwoni do premiera, aby powiadomić go o odmowie. Tym samym zostaje ministrem pracy, zatrudnienia i szkolenia zawodowego .

François Mitterrand włącza Jean-Pierre Chevènementa do rządu jako ministra edukacji narodowej , co jest zaskoczeniem, ponieważ nie był on częścią ostatniego rządu Pierre'a Mauroya. Odpowiada za osiedlenie się w ciągu dwóch miesięcy od wojny szkolnej. Nominacja ta pozwala Mitterrandowi uniknąć krytyki skrętu w prawo, ponieważ Chevènement reprezentuje gałąź protestu Partii Socjalistycznej. Mianując go na to stanowisko, Mitterrand odwołuje Michela Rocarda, którego Fabiusz miał zamiar mianować.

Aby zrekompensować utratę edukacji narodowej, Fabius oferuje Rocardowi duże ministerstwo techniczne, coś w rodzaju francuskiego MITI wokół Planu, którego odmawia. Następnie zaproponował mu Ministerstwo Rolnictwa , które przyjął.

Pierre Bérégovoy, który celował w Matignon, czuje się rozczarowany zdobyciem „tylko” finansów . Gaston Defferre , który chciał pozostać na obszarze spraw wewnętrznych , został powołany do planowania i rozwoju regionalnego, ponieważ Mitterrand zamierzał oddelegować młodszego ministra spraw wewnętrznych, odpowiedzialnego za modernizację policji i przejęcie jej z powrotem w ręce. Ministerstwo obejmuje Pierre Joxe , który od 1981 r. Z wielką stanowczością kierował 285 deputowanymi Grupy Socjalistycznej.

Podobnie jak w przypadku niektórych ministrów podczas siedmioletniej kadencji François Mitterranda, niektórzy urzędujący urzędnicy pozostają na swoich miejscach. Claude Cheysson zatrzymuje sprawy zagraniczne, Charlesa Hernu , obronę, Roberta Badintera , sprawiedliwość i Jacka Langa , kulturę.

Odejście komunistów oznacza, że ​​trzech socjalistów zastąpiło czterech komunistów: Paul Quilès do Charlesa Fitermana w transporcie, Michel Delebarre łączy teki Jacka Ralite w zatrudnieniu i Marcela Rigouta w szkoleniu zawodowym, a Jean Le Garrec otrzymuje stanowisko „ Anicet Le Pors w służbie cywilnej.

Rząd kończy w poniedziałek 23 lipca powołanie wiceministrów i sekretarzy stanu, tworząc rząd czterdziestu czterech członków.

Feminizacja rządu

W rządzie zasiada sześć ministrów  : Édith Cresson , Georgina Dufoix , Huguette Bouchardeau , Yvette Roudy , Edwige Avice i Catherine Lalumière . Awansowane są Georgina Dufoix i Huguette Bouchardeaux, z których jeden zastąpił Pierre'a Bérégovoy w wielkim Ministerstwie Spraw Społecznych, a drugi został ministrem środowiska.

Profil socjologiczny

Ten rząd, podobnie jak wszystkie rządy socjalistyczne François Mitterranda (por. Republika Nauczycieli ), jest naznaczony liczbowym znaczeniem byłych nauczycieli: 24,4% ministrów było nauczycielami szkół wyższych, 9,5% nauczycielami średnimi, a 11,5% wywodziło się z zawodów intelektualnych. (wobec średnio 19,4%, 7,5% i 10,4% w okresie 1981-1986).

W wyżsi urzędnicy z Grand Corps państwa są mniej obecne niż średnia dla pierwszych siedmiu lat (7,1% w tym przypadku, wobec 10,4%), a prawie połowę obecnej niż między 1959 a 1981 (13, 7%). Starsi urzędnicy państwowi spoza Głównego Korpusu (prefektura, dyplomacja itp.) Są bardziej reprezentowani niż średnia z lat 1981-1986 (16,7% wobec 13,4%) i średnia z lat 1959-1981 (13,2%).

11,9% ministrów wywodzi się z wolnych zawodów, a 16,7% z wyższej kadry kierowniczej w sektorze prywatnym, wobec średnio 12% i 14,9% w latach 1981-1986 oraz średnio 13,7% i 19,8% w latach 1959-1981.

Koalicja

17 lipca, kiedy zostanie ogłoszone nazwisko nowego premiera, François Mitterrand negocjuje z Charlesem Fitermanem , ministrem transportu i szefem ministrów, wyjaśnia, aby komuniści pozostali w rządzie Fabiusa. Próbuje przekonać ich, że są zainteresowani pozostaniem, dając im do zrozumienia, że ​​w nadchodzących miesiącach będą w stanie zbierać owoce polityki oszczędności. Fiterman odmawia, wyjaśniając szefowi państwa, że ​​sytuacja stała się dla komunistów nie do utrzymania z powodu polityki gospodarczej prowadzonej przez Mitterranda.

Laurent Fabius z kolei próbuje przekonać Georgesa Marchaisa , André Lajoiniego i Fitermana, oferując im cztery ministerstwa z czterdziestu, w tym dwa ministerstwa gospodarcze, energii i planowania. Po posiedzeniu komisji komuniści głosują przeciwko ich udziałowi w nowym rządzie, wbrew opinii ministrów, którzy uczestniczyli w trzecim rządzie Pierre'a Mauroya.

Wstępny skład

Laurent Fabius zostaje mianowany 17 lipca 1984ministrowie dalej 19 lipca 1984 a wiceministrowie i sekretarze stanu w dniu 23 lipca 1984.

„  Punkt zwrotny rygoru  ” prezydenta François Mitterranda po klęsce lewicy w wyborach samorządowych powoduje odejście komunistów od większości prezydenckiej, która ma tylko 289 deputowanych (58,9% miejsc) w Zgromadzeniu Narodowym. .

Ministrowie

Funkcjonować Uchwyt Lewo
Premier Laurent Fabius PS
Minister stanu ds. Planowania i rozwoju regionalnego Gaston Defferre PS
Minister Gospodarki i Finansów Pierre Bérégovoy PS
Keeper of the Seals, Minister Sprawiedliwości Robert Badinter PS
Minister Stosunków Zewnętrznych Claude Cheysson PS
Minister obrony Charles Hernu PS
Minister Spraw Wewnętrznych i Decentralizacji Pierre Joxe PS
Minister Rolnictwa Michel Rocard PS
Minister ds. Przeniesienia pracowników w przemyśle i handlu zagranicznego Edith Cresson PS
Minister Edukacji Narodowej Jean-Pierre Chevènement PS
Minister Spraw Społecznych i Solidarności Narodowej Georgina Dufoix PS
Minister Urbanistyki, Mieszkalnictwa i Transportu Paul Quiles PS
Minister Handlu, Rzemiosła i Turystyki Michel Crepeau MRG
Minister ds. Europejskich i rzecznik rządu Roland Dumas PS
Minister Pracy, Zatrudnienia i Szkolenia Zawodowego Michel Delebarre PS
Minister Środowiska Huguette Bouchardeau PSU
Minister Nauki i Technologii Hubert Curien DVG
Minister kultury Jack Lang PS
Delegat ministra ds. Praw kobiet Yvette zachmurzona PS
Minister Delegat ds. Młodzieży i Sportu Alain Calmat PS
Delegat ministra ds. Stosunków z parlamentem André Labarrere PS
Pełnomocnik ministra ds. Współpracy i rozwoju Christian nucci PS
Delegat minister odpowiedzialny za PTT Louis Mexandeau PS

Sekretarze stanu

Zmiany

Rekonstrukcja z 7 grudnia 1984 r

Reorganizacja platformy 07 grudnia 1984wiąże się z rezygnacją Claude'a Cheyssona, który zostaje6 stycznia 1985 Komisarz europejski odpowiedzialny za politykę śródziemnomorską i stosunki Północ-Południe:

Rekonstrukcja z 4 kwietnia 1985 r

Nie zgadzając się z faktem wprowadzenia pełnej proporcjonalnej reprezentacji na następne wybory parlamentarne w 1986 roku , Michel Rocard złożył rezygnację i dokonano przetasowań04 kwietnia 1985 :

Rekonstrukcja z 21 maja 1985 r

Edgard Pisani mianowany wGrudzień 1984 Wysoki Komisarz Nowej Kaledonii wszedł do rządu w dniu 21 maja 1985 :

Rekonstrukcja z 20 września 1985 r

Reorganizacja platformy 20 września 1985jest powiązany z rezygnacją Charlesa Hernu w związku z aferą Rainbow Warrior  :

Rekonstrukcja z 15 listopada 1985 r

Ta zmiana związana jest z jednej strony z rezygnacją Edgarda Pisaniego, z drugiej zaś z powołaniem sekretarza stanu odpowiedzialnego za transport, którego20 września 1985 :

Rekonstrukcja z 19 lutego 1986 r

Po rezygnacji Roberta Badintera w oczekiwaniu na jego powołanie, które nastąpiło w dniu4 marca 1986, jako przewodniczący Rady Konstytucyjnej , nastąpiła rekonstrukcja19 lutego 1986 :

Poprawka z 12 marca 1986 r

Ta zmiana jest związana z rezygnacją Georgesa Filliouda mianowanego radnym stanu  :

działania

Polityka przemysłowa i zatrudnienia

Roczna liczba bankructw, podwojona od czasu szoku naftowego w 1973 r. , Wyniosła 25 000 rocznie w 1984 r., Ustawa o prawnym, gospodarczym i społecznym ratowaniu zagrożonych przedsiębiorstw została przyjęta 1 marca 1984 r. Rząd Fabiusa faktycznie głosował. drugi, aby ukończyć pierwszy 25 stycznia 1985 r.

Laurent Fabius uruchomił Zbiorowe Roboty Użytkowe (TUC) we wrześniu 1984 r., Aby umożliwić młodym ludziom odbycie staży w administracji lub stowarzyszeniach, które przygotowują ich do wejścia na rynek pracy. Daje to również możliwość sztucznego zmniejszania liczby bezrobotnych w statystykach. Pod koniec 1985 r. Działało 180 000 TUC, z czego 40% w gminach.

Socjaliści wprowadzili w 1985 r. Od 50% do 45% podatku od zysków spółek, które przeznaczają swoje zyski na samofinansowanie, a nie na wypłatę dywidend akcjonariuszom. Zostanie on usunięty w następnym roku przez rząd Jacquesa Chiraca .

Finanse publiczne

Rząd Fabiusa reformuje też sposób finansowania deficytu przez Francję. Do 1986 r. Państwo francuskie mogło finansować się z długu długoterminowego na dwa sposoby: albo poprzez uruchamianie pożyczek od obywateli, które były zaciągane w bankach i urzędach pocztowych, albo poprzez odwoływanie się do banków, których był właścicielem. W sprawie zadłużenia krótkoterminowego („długu płynnego”) zwrócił się do banku centralnego. System ten został zmodyfikowany w lutym 1986 r., Aby był łatwiejszy, bardziej wydajny i mniej kosztowny: państwo emituje zdematerializowane papiery wartościowe na aukcjach wyspecjalizowanym organom, które są wykorzystywane przez banki w ich koszykach funduszy inwestycyjnych i zabezpieczeń. Obligacje OAT (Assimilable Treasury Bonds) mogą być notowane na paryskim MATIF, rynku kontraktów terminowych dla instrumentów finansowych.

Analiza popularności

Wybór Laurenta Fabiusa na premiera jest przyjmowany przez redaktorów ze sceptycyzmem, jeśli nie sarkazmem. Uważany za zwykłego technokratę i sztafetę prezydenta, Le Monde pisze, że ten ostatni wybrał „ premiera, który będzie jego sobowtórem ”; w nagłówku Quotidien de Paris: „ Mitterrand zostaje nazwany w Matignon ”. Francuzi są bardziej pobłażliwi - badanie przeprowadzone przez Louis-Harris Institute wykazało pod koniec lipca, że ​​60% z nich ufa Laurentowi Fabiusowi jako przywódcy rządu.

Ponad cztery miesiące po jego powołaniu działanie Laurenta Fabiusa jest uznawane za satysfakcjonujące przez 49% ankietowanych przez SOFRES , podczas gdy tylko 37% jednocześnie uważa, że ​​ufa Prezydentowi Mitterrandowi. „ Efekt Fabiusa ” pozostaje ograniczony, ponieważ nie przynosi korzyści Prezydentowi ani Partii Socjalistycznej. Alain Duhamel zauważa, że ​​„ wystrzelenie rakiety Fabius to sukces, na którym planeta prezydenta nie odnosi korzyści ”.

Rezygnacja

Dymisja tego rządu jest publikowana w Dzienniku Urzędowym z dnia21 marca 1986po klęsce lewicy w wyborach parlamentarnych w 1986 roku . Następca Laurenta Fabiusa , Jacques Chirac utworzył następnie rząd Jacquesa Chiraca 2 .

Uwagi i odniesienia

  1. Favier, Pierre, 1946- , The Mitterand Decade: the trials (1984-1988) , Paris, Seuil,1991, 774,  s. ( ISBN  2-02-012891-8 , 978-2-02-012891-9 i 2-02-014427-1 , OCLC  25057306 , czytaj online )
  2. Birnbaum, Pierre. , Socjalistyczne elity u władzy: przywódcy socjalistyczni wobec państwa, 1981-1985 , Presses Universitaires de France,1985( ISBN  2-13-039351-9 i 978-2-13-039351-1 , OCLC  13459377 , czytaj online )
  3. Dekret z 17 lipca 1984 r. W sprawie mianowania Prezesa Rady Ministrów
  4. Dekret z 19 lipca 1984 r. W sprawie mianowania członków rządu
  5. Rząd Fabiusa na stronie internetowej Zgromadzenia Narodowego
  6. Dekret z dnia 23 lipca 1984 roku w sprawie składu rządu (źródło Lgifrance) 1 st  strony i 2 e  strony
  7. Dekret z dnia 7 grudnia 1984 r. Dotyczący składu rządu
  8. Georges-Marc Benamou , „  Cztery prawdy Michela Rocarda  ” , na stronie nouveauobs.com , Le Nouvel Observateur ,11 października 1985(dostęp 24 listopada 2018 )
  9. „  1985 - The 1st Minister, Michel Rocard rezygnuje  ” , na marmitevingtieme.canalblog.com , La marmite du 20e siècle (dostęp 24 listopada 2018 )
  10. Dekret z 4 kwietnia 1985 w sprawie składu rządu
  11. Dekret z dnia 21 maja 1985 r. Dotyczący składu rządu
  12. „  Edgard Pisani, często znienawidzony w Nowej Kaledonii  ” , na dnc.nc , Demain en Nouvelle-Calédonie,23 czerwca 2016 r(dostęp 24 listopada 2018 )
  13. Dekret z 20 września 1985 w sprawie składu rządu
  14. Dekret z dnia 15 listopada 1985 r. Dotyczący składu rządu
  15. Dekret z dnia 19 lutego 1986 r. Dotyczący składu rządu
  16. Dekret z dnia 12 marca 1986 r. Dotyczący składu rządu
  17. Yves Agnès, „  Wierny skrobak  ”, Le Monde ,14 marca 1986( ISSN  0395-2037 , czyt. Online , przeglądano 24 listopada 2018 r. )
  18. Daniel, Jean-Marc, (1954- ...) , Francuski bałagan: 40 lat ekonomicznych kłamstw , Paryż, Tallandier, dl 2015, © 2015, 265  s. ( ISBN  979-10-210-0287-6 , OCLC  924058241 , czytaj online )
  19. SOFRES, Opinia publiczna 1985 , Paryż, Galimmard,1985

Zobacz też

Bibliografia

Link zewnętrzny