Georges-Marc Benamou

Georges-Marc Benamou Obraz w Infoboksie. Biografia
Narodziny 30 marca 1957
Saïda
Narodowość Francuski
Zajęcia Dziennikarz , scenarzysta , producent filmowy film
Małżonka Elsa Zylberstein (do2015)

Georges-Marc Benamou , urodzony dnia30 marca 1957in Saida ( francuska Algieria ) jest producentem filmowym i francuskim dziennikarzem .

Dziennikarz blisko lewicy opublikował The Last Mitterrand zaczerpnięty z rozmów z prezydentem republiki w czasie pisania Przerwanych wspomnień . Następnie był doradcą kulturalnym i audiowizualnym w Élysée u Nicolasa Sarkozy'ego z16 maja 2007 r. w 19 marca 2008.

Biografia

Dziennikarskie początki

Urodzony w rodzinie żydowskiej z francuskiej Algierii , z siedzibą w Nicei po umowach z Evian , uzyskał tytuł magistra prawa i kwalifikacje do zawodu prawnika i rozpoczął karierę dziennikarską w La Provence .

Przeniósł się do Paryża i pisał na łamach Quotidien de Paris ( Grupa Quotidien ), kierowanej przez Philippe'a Tessona od 1980 roku. Następnie został głównym reporterem magazynu Les Nouvelles Littéraires , następnie w latach 1983-1985 w grupie Hachette Filipacchi .

W 1984 podzielił się ideami stowarzyszenia do walki z dyskryminacją rasową SOS Racisme . Następnie w 1991 r. zajął inne stanowisko ideologiczne, ponieważ był zwolennikiem wojny w Zatoce Perskiej .

15 lutego 1985Pojawia się na planie serialu Apostrofy przez Bernard Pivot , który został właśnie zakończony, uderzać pisarz Marc-Édouard Nabe ze stemplem z powodu jego działania, które uzna za rasistą. Epizod spowodował, że popłynęło dużo atramentu i zapoczątkowało kariery dwóch bohaterów.

Globe i Globe-Hebdo

Z pomocą Pierre'a Bergé , dyrektora generalnego Yves Saint Laurent , bliskiego François Mitterrandowi i patrona, oraz Bernarda-Henri Lévy'ego , który założył wlistopad 1985, miesięcznik Globe , lewicowa, intelektualna, pro-Mitterrandowska i antyrasistowska gazeta. Według jego zwolenników oddał głos intelektualistom, którzy poprzez wydarzenia, osobowości i fakty społeczeństwa narodowego i międzynarodowego starali się rozwikłać tajemnice tamtych czasów, „lat obrotowych”, zgodnie z tytułem l' książka, która połączyła „najlepsze z Miesięcznika 1985-1992” wydaną przez Seuil w 1992 roku.

W 1992 roku miesięcznik został przerwany na kilka miesięcy, aby przekształcić się w Luty 1993, w tygodniku wielkoformatowym, którego pierwszym redaktorem naczelnym jest pochodzący z Le Point Jacques Bouzerand . W tygodniku bierze udział wielu współpracowników miesięcznika, takich jak Gérard Miller czy Benoît Rayski , do których dołącza zespół młodych dziennikarzy, takich jak Olivier Wicker, Olivier Toscer , Jean-Charles Lajouanie itp. Globe Hebdo wprowadza innowacje w formie, wykorzystując całostronicowe infografiki i kartografię; poprzez publikowanie tekstów takich pisarzy jak Edgar Morin czy Marguerite Duras oraz zeszytów ze zdjęciami takich fotografów jak Marc Riboud i Delgado, streszczenia i teksty z filmów. Ale półtora roku po jego utworzeniu, wLipiec 1994, tygodnik, z braku wystarczających wpływów z reklam, zaprzestał wydawania.

W cieniu Mitterrand

Przez te wszystkie lata, za pośrednictwem Pierre'a Bergé, Georges-Marc Benamou często spotyka się z Prezydentem Republiki François Mitterrandem, który go polubił .

Po demonstracjach przeciwko CIP w 1994 r. pomógł Nicolasowi Sarkozy'emu , ministrowi budżetu, a następnie dyrektorowi kampanii Édouarda Balladura , spotkać się z przywódcami SOS Racisme i związkami studenckimi. W 1995 r. był doradcą w dyrekcji ds. informacji we Francji 2 , zanim został mianowany przez Jean-Luca Lagardère , redaktora naczelnego tygodnika L'Événement du Jeudi w 1997 r., który przemianował na L 'Event i zrezygnował w 1999 r. niepowodzenie.

W 1997 roku opublikował kronikę ostatnich miesięcy François Mitterranda zatytułowaną The Last Mitterrand . Jego opis prezydenta podczas ostatniego sylwestra w Latche, degustacji z bliskimi ortolanami – gatunkiem chronionym – wywołał skandal, Pierre Bergé potępił „haniebne kłamstwo”, bo „Mitterrand był tak zły, że nie mógł się położyć. przy stole, a ortolany zostały podane rok wcześniej ”, autor widząc jedynie „kaprys pamięci”. Ta książka kłóci go z bliskimi byłemu prezydentowi, z wyjątkiem Jacka Langa . W 2005 roku, we współpracy z Gillesem Taurandem, współtworzył filmową adaptację swojej powieści w reżyserii Roberta Guédiguiana pod tytułem Le Promeneur du Champ-de-Mars .

W latach 2000 był felietonistą Nice-Matin , La Provence i Europe 1 . Stworzył także firmę produkcyjną dla telewizji, Siècle Production.

Obok Nicolasa Sarkozy

Członek zespołu wyborczego Nicolasa Sarkozy'ego w wyborach prezydenckich 2007 , Georges-Marc Benamou został mianowany18 maja 2007 r.doradca ds. kultury i audiowizualny nowego prezydenta. Następnie przerywa współpracę z mediami. Drugą radą ds. kultury jest Éric Garandeau , który w momencie odwołania z Pałacu Elizejskiego wznowi swoje sprawy, zwłaszcza te dotyczące publicznego sektora audiowizualnego.

Na tym nowym stanowisku spotykał się z wieloma krytykami, zarówno obawiającymi się o jego władzę równą, a nawet przewyższającą władzę Ministra Kultury i Komunikacji , jak i nienawidzonym za jego aspekt oceniany przez niektórych oportunistów i dworzaninów. W pobliżu Nicolasa Sarkozy'ego organizuje dla niego spotkania z intelektualistami, pracuje nad zagadnieniami kulturalnymi i audiowizualnymi, czasami ze szkodą dla Christine Albanel , „lokatorki” rue de Valois , i kosztem kilku wrogości. Wśród realizowanych przez niego projektów odnotowujemy szczyt czternastu wielkich architektów ( Jean Nouvel , Christian de Portzamparc , Zaha Hadid ) pracujących nad projektem Wielkiego Paryża , stworzeniem Hadopi i założeniem Audiowizualnego poza Francją .

Odejście Pałacu Elizejskiego i afera Villa Medici

Podczas przetasowań ekipy prezydenckiej dzień po wyborach samorządowych 17 marca 2008, opuszcza Pałac Elizejski i zostaje ogłoszony wrzesień 2008na czele Académie de France w Rzymie , w Villa Medici , stanowisko, którego, jak twierdzi, początkowo odmówił. Ale ten projekt powołania doradcy prezydenta w obliczu wielu zalotników budzi zazdrość i kontrowersje. Petycja skupiająca około trzydziestu artystów lub intelektualistów, w tym niektórych zwolenników Nicolasa Sarkozy'ego podczas wyborów prezydenckich w 2007 roku, została opublikowana w Le Monde du22 marca 2008. Jest krytykowany za brak kompetencji Benamou i „  akt księcia  ” zaangażowany bez konsultacji z ministrem kultury, który zarządza Villa Medici. Ulubiony kandydat na to samo stanowisko, Olivier Poivre d'Arvor , dyrektor CulturesFrance , wyjawił w liście otwartym swoje rozczarowanie, że nie został mianowany.

W obliczu tej mnogości komentarzy i krytyki, Pałac Elizejski 27 marcaodroczyć decyzję i przedłożyć wyspecjalizowanej komisji kwestię mianowania następcy Richarda Peduzziego , ówczesnego dyrektora Willi, podczas gdy zainteresowany rektor potępia „kabałę intelektualistów społecznych” z powodu „[s] poparcia dla Mikołaja Sarkozy'ego”. Pod koniec procedury Frédéric Mitterrand zostaje mianowany wczerwiec 2008 dyrektor Académie de France w Rzymie.

W swoim felietonie opublikowanym w gazecie Le Monde du1 st April +2.008, Dominique Dhombres na swój sposób podsumowuje aferę Villa Medici i przyczyny hańby Georges-Marc Benamou: „Swoją niekompetencją i arogancją doradca jeszcze bardziej postawił sprawę zniesienia reklamy w hotelu skomplikowany, publiczny sprzęt audiowizualny, którym odpowiadał w Pałacu Elizejskim. Nie podobał się też, co jest niedopowiedzeniem, przyjaciołom artysty, często po lewej stronie, żony prezydenta RP. I obraził brata, którego znasz. To dużo jak na jednego człowieka. "

W październik 2014, Georges-Marc Benamou publikuje w Fayard Comédie française. Rzeczy widziane w sercu władzy, która przedstawia się jako historia jego roku spędzonego w Pałacu Elizejskim jako doradca prezydenta Republiki Francuskiej.

Producent filmowy

Georges-Marc Benamou był wówczas kierownikiem Siècle Productions. Jest w szczególności koproducentem wykonawczym filmu Po bitwie egipskiego reżysera Yousry'ego Nasrallaha w oficjalnym konkursie Festiwalu Filmowego w Cannes w 2012 roku.

Pracuje

  • Mémoires interruptus (z François Mitterrand), Paryż, Éditions Odile Jacob , 1996 ( ISBN  2-7381-0402-9 ) .
  • To był nierozsądny czas , Paryż, Robert Laffont , 1999 ( ISBN  2-221-08698-8 ) .
  • Młody człowieku, nie wiesz o czym mówisz , Paryż, Plon , 2001 ( ISBN  2-259-18726-9 ) .
  • Francuskie kłamstwo: informacje zwrotne na temat wojny algierskiej , Paryż, Robert Laffont, 2003 ( ISBN  2-221-09668-1 ) .
  • Ostatni Mitterrand , Paryż, Plon, 2005 ( ISBN  2-259-20179-2 ) .
  • Gdyby lewica wiedziała (z Michelem Rocardem ), Paryż, Robert Laffont, 2005 ( ISBN  2221-10435-8 ) .
  • Upiór z Monachium , Paryż, Flammarion , 2007 ( ISBN  2-08-069001-9 ) .
  • Zlikwidować 68? (z Danielem Cohn-Bendit ), Forum Liberation de Grenoble, na płycie audio CD w Frémeaux & Associés, 2008.
  • Buntownicy roku 40 - Pierwszy wolny francuski tell , Paryż, Robert Laffont, 2010 ( ISBN  978-2-221-11584-8 ) .
  • Komedia francuska. Rzeczy widziane w sercu władzy , Paryż, Fayard, 2014, 336  s. ( ISBN  978-2-213-67845-0 ) .
  • Powiedz im, że nie jestem diabłem , Paryż, Plon, 2016 ( ISBN  978-2-259-24861-7 ) - Mitterrand, dwadzieścia lat później.
  • Generał zniknął , Paryż, Grasset, 2019 ( ISBN  978-2-246-81789-5 )

Audiowizualny

Producent

Dyrektor

  • 2020: Życie Alberta Camusa , film dokumentalny, 98  min , 2020. Wyemitowany 22 stycznia 2020 r. na France 3 i dostępny w powtórce do 21 lutego 2020 r.

Autor scenariusza

Bibliografia

  • Dzieci Mitterranda, od lewej do Sarkozy'ego, trasa Georges-Marc Benamou z Maud Guillaumin, Denoël Impacts , Paryż, 2010, ( ISBN  978-2-207-26080-7 ) .

Linki zewnętrzne

Uwagi i referencje

  1. dekretu z 16 maja 2007 roku w sprawie mianowania prezydenta Republiki ( czytać online )
  2. Dekret z dnia 19 marca 2008 r. o powołaniu Prezydenta Republiki ( czytaj online )
  3. Joseph Tolédano, Żydzi Maghrebu, Brepols, 1989, s.  283 .
  4. Raphaëlle Bacqué "Georges-Marc Benamou, cień mocny" Le Monde 22 listopada 2007 r.
  5. Georges-Marc Benamou, cień potężnych
  6. [1]
  7. Jean-Marie Durand, Georges-Marc Benamou niestały dworzanin , lesinrocks.com, 9 lutego 2010
  8. Marianne : 10 grudnia 2007: Benamou, doradca o wielkim sercu
  9. Anne Fulda, Benamou, liberalno-libertarianin Sarkozy'ego , Le Figaro , 14 lutego 2008 r.
  10. Grégoire Poussielgue, „  Georges-Marc Benamou opuszcza Pałac Elizejski w Willi Medicis  ”, LesÉchos.fr , 17 marca 2008 r.
  11. Georges-Marc Benamou, Comédie française. Rzeczy widziane w sercu władzy , Fayard, 2014.
  12. „  Po rozgromieniu UMP Nicolas Sarkozy zmienia komunikat  ”, Le Monde , 17 marca 2008 r.
  13. Amédée Sonpipet, „Masoneria  dla Willi Medici  ”, bakchich.info , 26 marca 2007.
  14. „  Willa Medici, ofiara czynu księcia  ”, Le Monde , 22 marca 2008 r.
  15. „  Pepper of Arvor: Benamou mnie zabił  ”, BiblioObs , 18 marca 2008.
  16. Raphaëlle Bacqué, „  The Elysee rezygnuje z mianowania Georgesa-Marca Benamou do Villa Medici  ”, Le Monde , 29 marca 2008 r.
  17. „  Georges-Marc Benamou potępia kabałę  ”, wywiad z LePoint.fr, 28 marca 2008 r.
  18. Dominique Dhombres, „Wstrętny  doradca wizualny i willa  ”, Le Monde ,31 marca 2008( przeczytaj online )