Partia francuska robotników

The Workers 'Party ( PO ), później przemianowany na francuski Partii Robotniczej ( POF ), to francuska socjalistyczna partia polityczna III RP , pierwszego marksistowskiej partii we Francji, która istniała od 1882 do 1902 roku.

Partia rewolucyjna, której celem było obalenie kapitalizmu i założenie społeczeństwa socjalistycznego i komunistycznego .

Historia Partii Robotniczej

W 1878 r. Kongres Robotniczy w Lyonie utworzył partię, Federację Partii Socjalistycznych Robotników Francji (FPTSF). Pierwszy rozłam miał miejsce w 1881 roku, kiedy Édouard Vaillant , inspirowany Blanquistami, założył Centralny Komitet Rewolucyjny (CRC). Drugi rozłam ma miejsce w 1882 roku po Kongresie Robotników w Saint-Étienne . Sprzeciwia się „possibilistom”, reformistycznym socjalistom o inspiracji proudhońskiej, którzy tworzą Federację Robotników Socjalistycznych , oraz Guesdistom o inspiracji marksistowskiej, których 23 delegatów wycofało się z kongresu. Zbierają się w Roanne wwrzesień 1882 i stworzyć Partię Robotniczą (PO).

1882 , Jules Guesde założony przez Partię Robotniczą z Paulem Lafargue'a .
1893 , The Workers 'Party staje francuskiej Partii Robotniczej .
POF odniosła sukcesy wyborcze w wyborach samorządowych 1892 r. (zwycięstwo w Roubaix , Montluçon , Commentry , Narbonne itd.) oraz w wyborach parlamentarnych 1893 r. (na posła Julesa Guesde). Niektórzy członkowie POF, zapominając na chwilę o celu rewolucji, zaczynają myśleć, że socjalizm jest możliwy drogą wyborczą (zob. bankiet i program Saint-Mandé na30 maja 1896 r.).
1899 kryzys w socjalizmie wywołany udziałem Alexandre'a Milleranda w rządzie Waldecka-Rousseau popycha POF do powrotu do rewolucyjnej czystości doktrynalnej (manifest z lata 1899). Według niektórych partia straciłaby wówczas wpływy. Tak więc w 1902 r. (12 posłów PSdF, spadkobierca POF) w 1898 r. zdobył tylko 2/3 głosów w kraju.
1902 , połączenie partii z Blanquist Revolutionary Socialist Party i Rewolucyjnym Sojuszem Komunistycznym w celu utworzenia Socjalistycznej Partii Francji , zainicjowanej w 1901 pod nazwą Revolutionary Socialist Unit.
1905 The Partia Socjalistyczna z Francji łączy się z Socjalistycznej Partii Francji z Jean Jaurès aby utworzyć sekcję francuską Międzynarodówki Robotniczej (SFIO).

Północna The Pas-de-Calais , Loary i Allier to główne twierdze POF.

Główni członkowie

Jules Guesde ( 1845 - 1922 ), członek-założyciel, zastępca.
Paul Lafargue ( 1842 - 1911 ), zięć Karola Marksa , zastępca.
Edme Charles Chabert (1818-1890), członek założyciel, grawer.
Marcel Cachin ( 1869 - 1958 ), członek od 1891 roku , Split z Tours w 1920 roku , dyrektor przyszłość L'Humanité .
Alexandre Bracke-Desrousseaux (1861-1955), syn autora tekstów z Lille Alexandre Desrousseaux , naukowiec (filozofia grecka), przyszły zastępca SFIO.
Albert Bedouce ( 1869 -1.947), członek od 1891 roku , pierwszy socjalistyczny burmistrz Tuluza , socjalistycznego deputowanego z Haute-Garonne , a Minister Robót Publicznych z Frontu Ludowego , w rządowych Léon Blum .
Alexandre Zévaès (1873-1953), zastępca Isère (1898-1910).
Bernard Cadenat (1853-1930), szewc, zastępca Bouches-du-Rhône (1898-1919 i 1924-1930), burmistrz Marsylii (1910-1912).
Ulysse Pastre (1864-1930), nauczyciel, zastępca Garda (1898-1910).
Jean-Baptiste Bénézech (1852-1909), typograf robotnik, zastępca Héraulta (1898-1909), przewodniczący izby związkowej robotników typograficznych.
René Chauvin (1860-1936), fryzjer, deputowany nad Sekwaną (1893-1898), założyciel izby związkowej pracowników fryzjerskich. W 1914 opuścił SFIO, by założyć małą partię robotniczą opowiadającą się za powrotem do walki klasowej.
Hubert Lagardelle (1875-1968), rewolucyjny związkowiec .
Prosper Ferrero (1849-1927), deputowany do Marsylii w latach 1898-1910, burmistrz Tulonu (1893), wiceprzewodniczący rady generalnej (1914-1915).
Jean Bertrand, zastępca
Philippe Krauss (1864-1904), zastępca
Pierre Mélin (1863-1929), lutnik, wiceprzewodniczący Prud'hommes de Valenciennes, poseł do Parlamentu.
Georges Vacher de Lapouge (1854-1936), antropolog eugeniczny, prokurator i naukowiec.
Raymond Lavigne (1851-1930), związkowiec, sekretarz Federacji Girondine.
Ernest Montusès (1880-1927), dziennikarz
Gustave Delory (1857-1925), wybrany na burmistrza Lille w 1896 roku, jeden z pierwszych socjalistycznych burmistrzów dużego miasta
Gabriel Deville (1854-1940), zastępca
Aline Valette (1850-1899), nauczycielka, sekretarz partii od 1896 do śmierci
Désiré Verhaeghe (1874-1927), lekarz i zastępca burmistrza Lille

Uwagi i referencje

Zobacz również

Bibliografia